#fotograaf dichtbij

[rotterdamvanalles]

Het beeldhouwwerk 'Spelende beertjes' van de Noorse beeldhouwster Anne Grimdalen op de Lijnbaan, met op de achtergrond het Stadhuisplein, 30 november 1971.

De Spelende beertjes zijn symbolisch voor de hartelijke banden tussen Rotterdam en Oslo. In 1951 kreeg de Maasstad van de Noorse hoofdstad (voor de eerste maal) een kerstboom, een traditie die tot op de dag van vandaag voortduurt. In 1956 besteedde de net nieuwe Lijnbaan aandacht aan Oslo met een tentoonstelling die werd geopend door de burgemeester van Oslo. Toen de tentoonstelling sloot, kreeg de Vereniging Winkelpromenade van de Noorse ambassadeur dit beeld van twee spelende beertjes aangeboden van de Noorse beeldhouwer Anne Grimdalen. De vereniging schonk het weer aan de Rotterdamse burgemeester Van Walsum, die het werk een definitieve bestemming gaf op de gloednieuwe winkelstraat. Het is een vrolijk beeld dat weliswaar op een sokkel staat, maar toch zo dichtbij de grond dat het lijkt of de beren samen ravotten over de grond. Het bevindt zich op ooghoogte van kleine kinderen, die het werk vaak bijzonder aanspreekt. De twee bronzen dieren vormen samen een compacte bal, waarvan de vorm terugkeert in het ronde plateau waar ze op steunen. De Spelende beertjes passen mooi in het ensemble van bronzen beeldjes op en rond de Lijnbaan, zoals het Lezend meisje en de Trommelslager.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van http://www.bkor.nl/kunstwerken/spelende-beertjes/

Bericht van 2024

[lolaumarova-breitner2]

Reflectie

Mijn werk is altijd een weerspiegeling van mijn gevoelens en vraagstukken. Zo ook dit project, welke draaide om het verwerken van het recente overlijden van mijn moeder in september. Tijdens dit project ben ik de diepte in gedoken en heb ik, door het vastleggen van de moeders en dochters, de band en verbinding tussen mijn moeder en mij onderzocht. Hoe was mijn band met mijn moeder? En hoe sta ik er nu in dat ze niet meer leeft? Tijdens de fotosessies was het verhelderend om andere connecties te kunnen observeren.

De intieme manier van portretteren was nieuw voor mij en onwijs spannend. Vooral nu dat het onderwerp zo gevoelig lag en de geportretteerden hier ook vanaf wisten. Er ontstonden bijzondere gesprekken, sommige direct en emotioneel en sommige vermijdend en enigszins grappig. Deze manier van werken, zo dichtbij en bij mensen thuis, zorgde voor een vertrouwde warme sfeer die ik als fotograaf en dochter in rouw nodig had.

Hieronder enkele recensies die bezoekers hebben geschreven voor mij, over mijn werk.

[comicalfellow]

Fotograaf Jimmy Nelson brengt ode aan ’adoptieland’. ’Het is een obsessie voor mij om te kijken hoe dichtbij ik kan komen’ | De Gooi- en Eemlander (gooieneemlander.nl)

[jurjenkvanderhoek]

ANALOGE COMBINATIES DIE DIGITAAL CONFRONTEREN

Het is het kip en ei verhaal. Wat is er eerder, de foto of de tekening. Is de tekening een interpretatie van de foto, de oorzaak. Of is de foto een realistische voorstelling van de abstracte tekening, het gevolg. Foto en tekening zijn een twee-eenheid, ze spelen niet los van maar naast elkaar zodra ze samen op het podium staan. De koppeling is bestendig, de relatie is duurzaam. Beide werken vormen een enkele compositie. Ze staan als in een kringverhouding tot elkaar, zonder foto kan de tekening er niet zijn en zonder tekening heeft de foto geen bestaansrecht. Ze combineren in structuur en kleur, maar tegelijk komen ze tot een confrontatie in wezen en zijn. Foto en tekening gaan samen, maar meteen komen ze ook met elkaar in conflict. Het is als in een goed huwelijk. Verschillend aan elkaar en tegelijk is er overeenkomst.

In de omgeving van haar zijn, van dichtbij tot ver in het leven, vindt Carrie Meijer structuren die haar inspireren tot het maken van digitale tekeningen. Langs de weg zoekt ze in de buitenruimte of onderdak naar opvallende ordeningen. Of althans schikkingen in het dagelijkse systeem die haar verrassen en waaraan wij, jij en ik, domweg voorbij gaan. Domweg, omdat wij ons de ogen niet de kost geven. Het grote geheel zien en langs het detail kijken. Pas wanneer een fotograaf als Carrie Meijer ons het voorlegt kijken we met andere ogen: ‘oh ja, zo heb ik het nooit gezien, is het me niet opgevallen’. Maar Meijer gaat verder in het zien van plaatsing en samenhang. Zij ontdekt parallellen met werken die ze thuis achter de computer eerder heeft gemaakt.

Voor Carrie Meijer is het een spel om die overeenkomst in kleur, lijn en vlak in de openbare ruimte te ontdekken. Dat dus een eerder met de computer gemaakte vormgeving wonderwel aansluit bij een bestaand profiel, een architectonische compositie. Dat haar vormgeving een evenbeeld heeft in de bestaande werkelijkheid. Nooit één-op-één, maar het heeft wel de idee. Van die onbedoelde art trouvé, kunst dat geen stukje is, maakt Meijer foto’s. Altijd met de camera in de aanslag op jacht door stenen stadstuinen en betonnen buurtschappen.

Het is geen natuurlijk landschap of grootstedelijk pand, geen natuurlijke architectuur of menselijk bouwwerk, dat haar oog vat en waarop zij de lens mikt. Het is niet de weidse blik en de grootse omgeving, maar het zijn details daaruit. Ontdaan van enige bedoeling in de omgeving waartoe het zich bevindt, waardoor de structuur tot een abstracte eenheid wordt. Over het algemeen niet te herkennen onderdeel van alledag. Dat werkelijke gegeven, dat doordat het uit een groter geheel is gehaald, wordt tot een versimpeld beeld. Een eenvoudige eenheid om de complexiteit van zichtbaar meervoud tastbaar te maken. In eerste instantie is het detail onbegrepen, geeft het een vereenvoudiging weer van een omvangrijk complex.

Een stengel geplakt tegen het glas van de kas en vergeelt in het zonlicht. En verweerd en verroest element aan de wand. De haren van een uitloopmat. Afgebladderde verf en gescheurd behang. Gevouwen tentdoek en grondzeil. Een verloren gewaand knijperbakje. Trappen in een metalen steiger. Herkenbaar en te duiden wanneer je er oog voor hebt. Maar de blik kan ook rusten op de schaduwen van tuinstoelen of verkeersborden spiegelend in een waterplas. Het is wonderlijk wat de blik van Meijer triggert, verbazingwekkend wat haar reactie daarop is.

Het geziene beeld krijgt een weerslag in lijnen en vlakken, een vertaling in rasters van kleuren. Vooral in kleurstelling passen deze aan elkaar. De structuren die Carrie Meijer om haar heen ziet sluiten in eerste instantie nauwelijks aan op de werkelijke wereld. Maar wie goed kijkt, zich serieus begeeft in de digitale emotie van de maker, zal in de tegenstrijdigheden overeenkomsten ontdekken. Veelal zijn deze verbindingen duidelijk, hoewel de realiteit een abstracte invulling krijgt. Of eigenlijk is het een aanvulling. Het wezen blijft bestaan en krijgt een toevoeging in het zijn.

Ook kan de gemaakte structuur, ontstaan door een experiment achter het beeldscherm geïnspireerd op een onbewust opgeslagen voorstelling of afbeelding, een versie in de wezenlijkheid vinden. Dan blijkt Meijer tot de essentie van het detail te zijn gegaan. Is de realiteit een weerklank van het abstract gevormde beeld. Past de gedachte bij het bestaan. Existeert het digitale karakter in de analoge aard. In haar werk confronteert Carrie Meijer de werkelijkheid met denkbeeldige vormgeving, zodat oud combineert met nieuw.

combinations [ confrontations 2022, CM13 digital drawings + photographs. artist edition - eigen uitgave, 2022.

https://www.carriemeijer.nl/portfolio/magazines/magazines-flipbook-25

[the-new-royalty-world-me]

Recensie - Willem- Alexander

Recensie – Willem- Alexander

Willem-Alexanderin gesprek met de koning in wordingAuteur: Rob KnijffUitgever : De Kring9789462970342 Telegraaf-journalist Rob Knijff en fotograaf Hans Peters volgden het Koninklijk Huis ruim een kwart eeuw lang van dichtbij, met speciale belangstelling voor Willem-Alexander. Tot en met zijn Leidse studententijd speelde zijn leven zich grotendeels af buiten het zicht van de camera’s. Knijff en…

[raadzaam]

tiny essay

Ik heb me voorgenomen Tumblr weer actiever te gebruiken, dit maal voor teksten, teksten hier schrijven, en het gevoel hebben dat het openbaar is, is toch anders dan een google doc dat met niemand gedeeld is. Ook al zal het hier ook maar door wellicht 3 mensen gelezen worden. Er is een grote twijfel over wat er komt na afstuderen. Ik studeer fashion, een 4 jarig hbo, waarschijnlijk een master, na een korte pauze (jaartje, zoiets). Omdat ik geen idee heb wat mijn plek kan worden in een werkveld waar al te veel mensen zijn. Zoals zo veel creatieve sectoren.  De mode industrie lijkt op dit moment te bestaan uit freelancers, mensen die bereid zijn tot samenwerken. Fotograven en ontwerpers die alleen kunnen bestaan door stagiaires. Die een pretentieuze elitaire houding aannemen waardoor ze heel wat lijken en men vreselijk graag hun stagiair/ onbetaalde assistent wilt zijn. Om een deel van het creatief proces van dichtbij waar de nemen.  Hoe overleef je in een wereld waar kleine net beginnende merken geen geld hebben om al hun werknemers te betalen en waar grote wereldwijde massa bedrijven al het geld lijken te hebben. Gratis werk aannemen tot je een baan krijgt bij een van deze Franse mode huizen? Is dit dan de definitie van succes? Deze positie zal geen creatieve vrijheid hebben, het is een bedrijf, iedereen zijn eigen taak/functie/ budget/ loonstrook. Wat zal welk seizoen verkopen, en natuurlijk veel seizoenen, 4 tot 6 shows, elk jaar weer. Een functie/ project waar je creatieve vrijheid bewaard kan worden, maar deze zijn onderbetaald. Het zou een voorrecht zijn om creatieve vrijheid te hebben in plaats van voor iemand te werken. Omdat deze vrijheid bewaard word hoef je niet betaald te worden? toch? Hoe vaak moet je assistent of stagiaire zijn voor je het vertrouwen hebt gewonennen van een galerie of tijdschrift om je te betalen voor je werkzaamheden? Ik denk dat alle kunststudenten een afkeer hebben voor het vooruitzicht op een 9 tot 5 baan, een angst voor deze sleur ver voordat hij begonnen is. Dit is deel van de rede dat ze voor deze studie gekozen hebben. Een afkeer voor een systeem. Ik vraag me nu af wat het alternatief is.  Ik hou van mode, niet van het systeem. Wat is het doel voor de recente toekomst? Welke lessen/studies/ stage plekken zijn nodig om hier te komen? Ik wil een creatief collectief beginnen, met vrienden in een antikraakpand/ atelier zitten. Werk maken, ruimte voor alles. Dit samen brengen en een poging doen het op een fashionweek te presenteren. Maar hoe is hier geld voor, wie heeft hier behoefte aan? er zit een charme in zelfstandig zijn, een zelfstandige kunstenaar, een solo expositie, een ontwerper die zijn eigen show kan hebben etc. etc. een subsidie cultuur die de Nederlandse kunst sector beïnvloed accepteert beeldend kunstenaars zelfstandig te zijn, maar designers in een collectief te werken. Oké, oké, werkt voor mij. Er zijn subsidies, een manier om aan geld te komen om dit alles te realiseren. Subsidies geven de misvatting dat kunst functioneel en verheffend moet zijn. Want dat is wat je cultuurfondsen moet vertellen om in aanmerking te kommen voor het geld. Op welke manier jou werk verheffend is, waarom mensen die nodig hebben. Maar, kern van het verhaal, dat is het niet. Men heeft het niet nodig. Een kunstenaar is egocentrisch en maakt altijd voor zichzelf. Het is aan de mensheid hem/haar te vertrouwen. Al het werk is een opening van de ziel van de maker. De toeschouwer kan zich hier misschien wel/ misschien niet toe verhouding, zichzelf in herkennen en geraakt worden. Dit zou nooit het doel moeten zijn, dat is niet hoe kunst werkt. kunst ontstaat in een impuls niet volgens een plan en structuur. Impulsen die dichtbij pure emoties zitten. Bij de aanvraag voor een subsidie word alles omgedraaid. Ik vind mezelf in een kleine existentielekrisis over wat kunst nu eigenlijk is. Wat mijn werk waard is in een groter geheel en wat daarmee het doel is. (dat terwijl ik nog niet eens mijn eerste subsidie aanvraag heb ingediend voor eigen werk). Dit zijn de dingen waar ik aan denk ik een stage periode tijdens een lockdown. Ik loop geen stage, ik bevind me niet in het werkveld waar ik mezelf kapot zou moeten rennen op de set van een mode fotograaf of in het atelier van een frans mode huis dat me wilde hebben, ondanks de grote aantallen aanmeldingen. Nee, ik zit thuis, werk vanaf mijn huiskamer aan een eigen project en de styling voor een kleine film. afwachtend of deze filmmaker een subsidie krijgt, want dan weet ik mijn budget voor de styling. kortom, te veel tijd om na te denken. Ik overweeg dit geratel over mijn toekomst plannen in mijn stage formulier te zetten. Helaas is dat niet wat ze verwachten te lezen in zo’n document. wat ze willen weten is wat mijn stage bedrijf maakt, voor welke doelgroep, waarom ik bij hun stage wilde lopen en welke skills ik verbeterd heb. Ik weet dit allemaal niet, maar ik denk ook niet dat ze het zelf weten.

[mijnfoto12-blog]

Als u de beste fotograaf zoekt dichtbij je werkplek. Uw zoekopdracht is beëindigd omdat we klaar staan om u van dienst te zijn voor uw commerciële foto's, bedrijfsfoto's, reklamefoto's etc.

[frederikhamelynck1-blog]

Vind de beste fotograaf dichtbij. bedrijfsfotograaf op zoekmachine. zie alle beste fotografen in uw omgeving. frederik.hamelynck@gmail.com

[superune]

Zwabber

Ze nam de foto vast tussen duim en wijsvinger en bekeek hem van dichtbij. Niet te dicht, anders verdween de focus. Het was een kleine zwart-wit foto van een groep mannen op een schip. 7 op 5 centimeter. Licht gekruld en een beetje vergeeld. 

Op het eerste zicht staat er één verpleegster bij de groep, helemaal links. Bij nader inzien is het waarschijnlijker de scheepskok met muts. Geen vrouwen toegestaan.

Een dertigtal venten uit een andere tijd op een groot schip met militaire allures. Ze vindt het moeilijk om dit beeld te dateren. Jaren 40 of 50 van de twintigste eeuw? Het moet warm geweest zijn die dag. Ze leest de blakende zon af uit de overbelichte witte hemden van de twee enige bemanningsleden zonder zweterig bloot bovenlijf. Wellicht de kapitein en de eerste stuurman. Uit de tevergeefs toegeknepen ogen tegen het felle zonlicht. De afgetekende schaduwlijnen van zonnehoedjes en kepies. 

Niet centraal, maar wel bijzonder opvallend zit er een dikke man. Twee vette mannenborsten en een ton van een buik, half in een reusachtige broek gepropt. “Ik zou nooit denken dat er toen ook al zulke dikke mensen bestonden”, zegt ze luidop, half tegen zichzelf pratend. Omdat zwaarlijvigheid zo’n recent fenomeen lijkt. Dat was exact wat ik ook dacht toen ik de foto kocht. 

Er zijn honderd details die ze niet ziet. Aanwijzingen die het begin van een verhaal zouden kunnen zijn. Zo draagt onze corpulente vriend een papieren kroon. Net als twee van zijn collega’s naast hem. Op die kronen staat iets geschreven. De dikkerd is blijkbaar ‘Queen Neptune’. Onder zijn kroon draagt hij een pruik die eruit ziet als een soort zwabber. Nu is ‘zwabber’ een woord dat ik niet snel zou gebruiken. Klinkt te hollands. ‘Mop’ ook. Maar op synoniemen.net lees ik dat een zwabber ook wel een ‘schippersdweil’ wordt genoemd. Dat is exact wat het op deze foto moet zijn. Een zwabber. Ook zijn buurman met bril heeft een zwabber-pruik. Hij kreeg het epitheton ‘King Neptune’. De letters op de derde kroon zijn moeilijker leesbaar. ‘Royal Master’? 

Het ziet er ludiek uit. Een beetje zottigheid bedoeld om de verveling op zo’n groot schip, ver van huis, te verdrijven.

De drie mannen met een weggeschoren strook haar in ’t midden van hun hoofd zijn intrigerender (een straf? een brandmerk? een statement? figuranten in het Neptunus-blijspel?) De gehurkte man vooraan die de indruk geeft helemaal onder de olie te zitten. De gast met baret en zonnebril, en vooral, de man ernaast die in profiel precies in zijn blote fluit staat. Of de man vooraan rechts die met een vlindermes speelt. De totale afwezigheid van tatoeages. Eén roker. De gesloten sporttas die angstvallig wordt bewaakt. De mix van glimlachende en verbeten blikken. De jongens die geplaagd worden. De mannen die geen blijf weten met zichzelf. De fotograaf, de vinger voor de lens. De handdoeken om het middel. De immense schoorsteenpijpen die gelegenheidshomoseksualiteit suggereren. De onfortuinlijke man wiens hoofd helemaal verborgen blijft achter het hoofd van een collega. De kameraderie. De heimwee. 

Ze legt de foto terug in de witte kartonnen doos op tafel en vertelt over een man die sokkels kwam leveren.

[toelatingsproef]

Dit zijn twee foto’s van de Ierse fotograaf Richard Mosse. Deze foto’s zijn gemaakt op analoge manier aan de hand van infrarode kodak film. Deze soort film werd eerst door het leger gebruikt. Door de Congolese bevolking en landschappen van zo dichtbij te fotograferen en letterlijk in een ander kleur te zetten, wordt de kijker verplicht om de mens en Congo in een andere meer menselijke context te bekijken. Ik vind dat zeer indrukwekkend.

Dit past bij studio grafisch.

Benson, L. (2020, 14 mei). In Richard Mosse’s Pink Congo, Death Is More Than Just a Number. Geraadpleegd op 19 augustus 2021, van https://elephant.art/in-richard-mosses-pink-congo-death-is-more-than-just-a-number-08052020/

[maureenbol]

Persbericht Museum Het Valkhof

Fotograaf en tekst: Myrte Riethorst:

Lawine!!!

Kinetische installatie van Oscar Peters nu te zien in Museum Het Valkhof

Spektakel, beweging en wow-effect. Beeldend kunstenaar Oscar Peters tovert de trappen van Museum Het Valkhof om tot een illusionaire astroïdestorm vol op je af rollende kraterachtige manen. Met Peters’ prikkelende installatie Lawine!!! daagt hij de bezoekers uit zich te laten overweldigen door hun - zoals hij dat noemt-  ’buikgevoelens’. Ervaar je een fight or flight-reactie? Een ijzersterk overwinningsgevoel misschien? Hevig dwarrelende vlinders? Verplaats je in de levendige wereld van Peters, laat zijn lawine rakelings langs je heen razen en ontdek het.

Monsterachtige installaties met een komisch karakter

Beeldend kunstenaar Oscar Peters (1981) ontdekt tijdens zijn studie aan de Rietveld Academie in Amsterdam zijn liefde voor sculptuur, kinetiek en risico. De installaties die hij maakt vallen op. Ze trillen, zwieren, razen of wapperen. Het zijn ruimtelijke, monsterachtige aandachtstrekkers met een komisch karakter. Ze balanceren op het randje tussen kunst en spektakel. Zijn houten achtbaan met knarsende karretjes gevuld met kunst, waar je de kriebels van krijgt, doet je bijna vergeten dat je in een museum bent. Zijn werken roepen een overweldigend gevoel van angst en gevaar op, gevolgd door overwinning en vrolijkheid. Universele ‘buikgevoelens’.

Ver weg maar dichtbij

Voor zijn nieuwste installatie in Museum Het Valkhof reiken Peters’ ambities nóg hoger. Het heelal, de zon, de aarde maar vooral zijn prachtig glinsterende maan die ‘s nachts je kamer oplicht. Ogenschijnlijk dichtbij maar toch onbereikbaar, straalt ze voor de een vooral mysterie uit, anderen projecteren er romantische verlangens op of putten er troost uit. Maar de maan heeft ook iets dreigends: we voelen ons vaak ontzettend klein en nietig als we opkijken naar die stralende bol. Peters laat zijn gedachten de vrije loop en herkent in de maancyclus ook een soort achtbaan. Inspiratie put hij uit films als Indiana Jones and the Raiders Of The Lost Ark (1981) of Conan the Barbarian (1982). Maar het is de scene van Buster Keaton’s Seven Chances (1925) waarbij Keaton op een humoristische wijze ternauwernood ontsnapt aan een storm van ronde stenen die hem echt prikkelt.

Langs je heen rollende kunst

De beeldend kunstenaar speelt in Lawine!!! met het triggerende gevoel van het moeten zien te ontsnappen in combinatie met de ontzagwekkende kracht van onze kraterachtige maan. De trappen van Museum Het Valkhof tovert hij om tot het toneel van een rollend spektakel, een sensationele asteroïde storm. Dreigende zilvergrijze manen die als een lawine op je afkomen, geen ontsnappen meer aan. Peters daagt de bezoeker uit stil te staan en na te denken over: wat voel ik? Laat de kunst langs je heen razen en ervaar het.

 Bezoek Lawine!!! van 5 juni 2021 t/m 27 maart 2022. 

[rotterdamvanalles]

De Zwarte Paardenstraat met links in het midden de Duitse zeemanskerk van 1976-1977.

De Zwarte Paardenstraat was oorspronkelijk een van de lanen in het tuinengebied ten westen van de stadsvest (Schiedamsevest). In 1644 werden de tuinen aan deze laan uitgegeven. Ze heette in 1656 Swarte Paertslaen. Nog in het midden van de 18de eeuw lag op de hoek van de Paardenlaan en de Binnenweg de stalhouderij van Leendert Erkelens. Op de deuren van deze stalhouderij waren twee springende zwarte paarden geschilderd. Het gebouw werd in 1766 omgebouwd tot toneelzaal. In 1875 is de laan in straat veranderd.

Voordat de bouw van de Duitse zeemanskerk begonnen was, werden de diensten gehouden in een concertgebouw aan de Bierstraat. In 1867 werd een terrein aan de Zwarte Paardenstraat aangekocht. Op 20 mei 1877 werd de nieuwgebouwde kerk ingewijd.

De kerk ondervond veel schade van het bombardement in mei 1940, het gebouw raakte steeds meer in verval. Op het laatst durfde men de klok niet meer te luiden, bang dat het gebouw zou instorten. In 1973 werd de kerk gesloten en in 1974 gesloopt.

De diensten werden voortgezet in de dichtbij gesitueerde Waalse Kerk en vinden sinds 1978 plaats in het Gemeindezentrum van de Deutsche Evangelische Gemeinde aan de 's-Gravendijkwal 65.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van reliwiki.nl

Bericht van 2020

[evamels]

Beeldspraak H4tm9 15 afbeeldingen

Marco van Duyvendijk / Cosplay, 2009

Nan Goldin / Jimmy Paulette After the Parade, 1991

Nan Goldin maakt hier net als Maco van Duyvendijk een psychologisch geladen portret, het is documentair en beschouwend. Ook komt ze erg dichtbij deze mensen waardoor er een intiem beeld ontstaat. Net als bij Cosplay fotografeert Goldin een groep mensen dat over het algemeen kleding draagt dat niet bij hun identiteit hoort. Slechts op bepaalde momenten “als het mag” leven deze personen zich extra uit.

Lana Mesic/ uit: Erased Portraits, 2011

Heitor Magno

Dit beeld is gemaakt door de Braziliaanse beeldend kunstenaar Magno. Hij onderzoekt identiteit door middel van zelfportretten. Met behulp van dubbele belichtingstechnieken creëert hij glitchachtige beelden die door middel van laagjes de gezichtsuitdrukkingen en emoties verbergen. Zijn beelden portretteren de selfie als een performance art, een concept dat hij zelf 'selformance' noemt.  Hij is geobsedeerd door technologie en het effect ervan op ons gedrag, Magno trekt onze bereidheid om intieme momenten in ons leven bloot te leggen in twijfel, ook aan het effect dat de eindeloze herhaling en hergebruik van beelden op sociale media heeft op onze psyche. Magno gumt hier net als Mesic de identiteit uit, dit keer omdat we in het echte leven een hele identiteit hebben dan op het internet. Op het internet kun je zijn wie je wil zijn.

Rogier Fokke / Lotty Huffener-Veffer, uit: Ogen van de oorlog, 2012

M’hammed Kilito / Anas uit: Among You

Kilito maakt in zijn serie Among You ook gebruik van tweeluiken. Het gaat hier om conservatieve gedachten van de oudere generatie tegenover de jongere generatie, zij komen dagelijks in aanraking met de conservatieve en traditionele normen van de Marokkaanse samenleving. Bijvoorbeeld de familie van Anas, zij noemen hem niet bij zijn voornaam, maar verwijzen naar hem als 'de getatoeëerde'. Getatoeëerde mensen in de oude Marokkaanse verbeelding worden beschouwd als criminelen, gevangenen en gevaarlijke mensen. Maar deze serie gaat juist over hun progressieve ideeën, of het nu gaat om hun creatieve activiteiten, hun uiterlijk of hun seksualiteit, ze brengen het beeld van een jong Marokko over: alert, veranderend, het recht claimen om anders te zijn en diversiteit te vieren.

Kadir van Lohuizen / River of Hope, uit: Via PanAm, 2016

Jimmy Nelson, uit: Homage to Humanity, 2018

Jimmy Nelson maakt hier, in tegen stelling tot zijn Before They Pass Away boek, gebruik van een multimediale aanpak. Zo komt dit boek in een doos waarin een kartonnen bril zit, in deze bril kun je je telefoon doen met de speciaal daarvoor gemaakte app. Met je telefoon kun je dan de foto’s in het boek scannen en zo krijg je een persoonlijk verhaal van die persoon of een filmpje over hoe de foto tot stand gekomen  is. Je zit dan opeens midden in het maak proces en komt oog in oog te staan met deze mensen en hun leefomgeving. Hierdoor wordt het, net als het project van Lohuizen, in een ruime en interessante context geplaatst waardoor de verhalen meer diepte krijgen.

Rob Hornstra / Alexander Zelekson, uit; 101 Billionaires, 2007

Tomek Kaczor / Awakening, 2020

Ewa, een 15-jarig Armeens meisje dat pas is ontwaakt uit een catatonische toestand dat veroorzaakt werd door het Resignation Syndrome. Ze zit in een rolstoel, geflankeerd door haar ouders, in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Podkowa Leśna, Polen. Resignation Syndrome (RS) maakt patiënten passief, immobiel, stom, niet in staat om te eten en te drinken, incontinent en niet reagerend op fysieke prikkels. Het treft psychisch getraumatiseerde kinderen midden in langdurige asielprocedures, en lijkt het meest voor te komen bij Roma- en Yazidi-kinderen, evenals bij kinderen uit de Balkan. De foto is een portret wat je onder het genre reportage zou kunnen zetten. Het verhaal achter de foto is niet te begrijpen zonder enige toelichting. Het portret staat dus niet op zichzelf. Ook staat de geportretteerde symbool voor een groep mensen die in dezelfde situatie zitten. Net als bij het portret van Rob Hornstra.

Jeroen Toirkens / Tool, Dukha meisje, Mongolië, uit: NomandsLife, 2007

Valery Melnikov / A man waters flowers in the village of the Spartak, Sputnik, uit: Black days of Ukraine

Reportage fotografie probeert de aandacht terug te winnen door te experimenteren met vorm. De kijker kan namelijk door de massaliteit van reportagefotografie immuun raken voor beelden van armoede en oorlog. Ze leggen bijvoorbeeld de nadruk op hoopvolle elementen van maatschappelijke ontwikkelingen of focussen op kleine persoonlijke verhalen. Deze afbeelding zit net als in de afbeelding van Jeroen Toirkens een journalistieke verhalende inhoud in. Zo heet de serie Black days of Ukraine. Dat is niet positief, op de achtergrond zie je een vervallen huis en het gras ligt vol met hopen aarde. Toch heeft deze man een stukje geluk gevonden. Hij geeft een bosje zonnebloemen water, ook heeft hij er een soort barricade voor gezet. De zonnebloemen staan voor nieuw leven, ze groeien uit het gak in de weg. Ze staan voor hoop in een zware tijd.

Corbino / Wilfried de Jong, 2008

Platon / Colin Powell

Platon maakt portretten van grote wereldleiders en zet hen neer als gewone mensen. De foto’s over Colin Powell geven de kern van zijn persoonlijkheid weer. Platon werkt net als Corbino met een bekend model en zoekt daarbij een persoonlijk statement ipv het beeld dat wij al hebben van deze bekende persoon. De fotograaf probeert de geportretteerde persoon te laten zien als een persoon met z’n eigen verhaal. Maar de fotografen geven hierbij hun visie op de geportretteerde, door middel van zijn houding tegenover de man die voor hem “normaal” is gaat deze man zich ook normaal gedragen ipv iemand die bekend is en een belangrijke functie heeft. Hun manier van foto’s schieten beïnvloed dus ook het uiteindelijke portret.

Goos van der Veen / Les Arcs, uit: The Skiable Landscape, 2011

Andy Yeung / #20, uit: Walled City, 2017, Hong Kong

De ommuurde stad van Kowloon was ooit de dichtste plek op aarde, honderden huizen op elkaar gestapeld in het midden de gebouwen. Velen hadden geen toegang tot lucht of een open ruimte. Deze beruchte stad werd uiteindelijk in de jaren negentig afgebroken. Yeung wil laten zien dat een deel ervan nog steeds bestaat. In veel van de huidige appartementen wonen heel veel mensen, waar het enige uitzicht uit het raam het raam van de buren is. Yeung stelt zich net als Van der Veen terughoudend op. Hij levert kritiek maar hij kan niet bepalen wat goed of fout is. Hij neemt slechts waar en registreert het met een afstandelijke blik. Wel hoopt hij met deze serie mensen vanuit een nieuw perspectief te laten nadenken over het claustrofobische leven in Hong Kong.

Elspeth Diederix / Hand, 2009

Abdulla Elmaz, uit: Dream within a Dream. Where nothing makes sense.

Elmaz maakt net als Diederix surrealistische foto’s waarbij hij op een gedetailleerde manier een esthetische droomwereld schept. Zijn beeld doet denken aan een dagdroom. Waarbij Diederix vaak elementen uit de natuur gebruikt, gebruikt Elmaz hiervoor vaak plastic stoelen zoals hierboven. Hij zorgt ervoor dat het object een andere functie krijgt en verandert daarmee de betekenis van het object.

Steven Snoep / Trabant-man, uit: Europese Nieuwe, 2004

Wim van der Linden, Paris, 1963

Van der Linden fotografeerde in de vroege jaren '60 jongeren op kermissen, rockers in Londen, straatbeelden van Amsterdam, Parijs en New York, de fluxusbeweging en de underground popscene. Hij fotografeerde dus evenals Snoep authentieke bewoners in hun omgeving. Er is geen context bij de foto of serie maar wel is er een bepaald contact tussen de man en wij als kijker. Hierdoor kunnen we er zelf een verhaal bij verzinnen.

John Lambrichts / Hochter Bampd, uit: Oeverlangen aan de Maas, 2009

Stephan Vanfleteren, uit: Corona walks, 2020

Stephan maakte na aanleiding van de lockdown in België de fotoserie Corona Walks. Hij wandelde bij valavond, vaak was hij uren onderweg. Hij zag het lente worden. ‘Alles zoals altijd. En toch kijk je nu beter. Je ziet dat de winterstormen het strand hebben veranderd. Dat vloed anders terugstroomt naar de zee. Je fantaseert uitvergrote virussen in de kruinen van de geknakte bomen.’ Onderweg fotografeert hij, maar hij houdt ook een dagboek bij. Hij noteert wat hij ziet, voelt en overdenkt. Er zit een bepaalde dromerige sfeer in die ook terug te zien is in het beeld van Lambrichts. Het zijn beide poetische landschaps foto’s die een groter verhaal en gevoel uitdrukken.

Ad van Denderen / Saïdia, Marokko, uit: So blue So blue, 2006

Els Zweerink / uit: Sammie, 2020

Deze foto komt uit de serie ‘Sammie’ waarin Els, de moeder van Sam haat onhandelbare zoon gaat volgen in de hoop hem beter te begrijpen. Net als bij Van Denderen is dit documentaire fotografie door middel van een open blik zonder dat vooraf wordt bedacht wat er gefotografeerd gaat worden.

Dana Lixenberg / Fred Goodhope, uit: The Last Days of Shishmaref, 2007

Mike Graeme, Boyd laces up her moccasins on a beach at iʔ aʔ kłkəkniʔ, 2020

Sinixt wordt gespeld als sn̓ʕaýckstx in hun taal, n̓səl̓xcin. Volgens Boyd betekent Sinixt letterlijk plaats, gevlekte vissen en mensen. De Arrow Lakes Tribe wordt vaak als synoniem gebruikt met de Sinixt, hoewel anderen zich ook als Sinixt identificeren. Sommige mensen uit de Syilx / Okanagan-natie identificeren zich zowel als Sinixt als Syilx. In 2017 liet het Hooggerechtshof van British Columbia een antropoloog getuigen, die zei dat de Sinixt "enthousiast" naar de Verenigde Staten was verhuisd. Maar de rechter kwam tot de conclusie dat uit het bewijsmateriaal in feite bleek dat ze hun grondgebied niet vrijwillig hadden verlaten. Mike Graeme heeft een rapportage gemaakt over deze mensen, hij focused meer op momenten zoals het moment hierboven dan op portretten. Net als Lixenberg gat het om een groep die dreigt niet meer te bestaan door omstandigheden die buiten hun eigen handen gebeuren.

Alice Wielinga / Fijne Hanen, 2012

Raquel van Haver / Amo a la Reina

Van Haver wil met haar kunst mensen aan de rafelranden van de maatschappij stem geven. Ze werkt multidisciplinair, ze verzamelt de bouwstenen voor haar schilderijen, fotocollages, tekeningen en andere vormen gedurende lange reizen in Zuid Amerika en West Afrika. Dit werk vertegenwoordigd een regio in Colombia, verhalen over de inwoners, de folklore en tradities van die regio. Het project is een ode aan de vrouwelijke sociale leiders in het land, daarom de titel Amo a la Reina (Ik hou van de koningin). Raquel werkt hier net als Alice met foto’s die later verwerkt worden in een grote collage.

Witho Worms  Freyming Merlebach, uit: Cette montagne c’est moi, 2009

Stephen Gill / uit: Coexistence, 2010

Gill heeft voor deze serie letterlijk de natuur uit de omgeving gebruikt om diezelfde natuur vast te leggen. Zo heeft hij foto’s ontwikkeld in water uit de sloot en ook heeft hij door het water uit de sloot gefotografeerd. Zoals bij de afbeelding hierboven. Net als Worms gebruikt hij fysiek elementen vanuit de plek waarvan de foto is gemaakt. Ook de titel verwijst naar de verwevenheid tussen plek, mens en afbeelding.

[jurjenkvanderhoek]

DWALEN LANGS GRONINGSE VELDEN EN DOOR DICHTERS GEDACHTEN

Torum. Een niet meer bestaand middeleeuws kerkdorp aan de monding van de Eems. In de 16e eeuw werd het dorp overspoeld door de golven van de Dollard. Dichter Anjo de Haan draagt zijn bundel gedichten en gedachten op aan deze plaats, schijnt het. Maar zijn plek is niet in dat Oost-Groningen, waar het ook door hem genoemde verdwenen Fletum was gelegen. Het Torum van De Haan ligt in Westpolder, op de grens van de voormalige Lauwerszee en de Waddenzee. Het is geen dorp maar een boerderij met schuren. Op het kaft van de bundel zie ik het achter een graanveld aan de einder wazig in de trillende atmosfeer opdoemen. Ik kan er in gedachten langs gaan en de gedichten van De Haan in het weidse landschap uitlezen. Zijn taalperspectief verruimt mijn geest, laat een frisse wind door mijn muffe gemoed gaan. 

“Langs Torum en de schuren”, een bundel gedichten en gedachten, brengt Anjo de Haan uit via zijn eigen uitgeverij TaalTerp, of in stijl WoordWierde, maar is nog op zoek naar een ‘echte’ uitgever. Vooralsnog ligt het boekje serieus aan mij voor en lees ik het met zin en plezier. Zoals ik ook met genoegen kan dwalen door de Groningse polders en over de hogelanden, langs de Hunze en het Reitdiep, een gebied waar de tijd geen vat op schijnt te krijgen. Het maakt zijn eigen geschiedenis en heeft een markante herinnering. De lyrische vertellingen van De Haan passen daarin. De gedichten lijken tot in detail verkorte verhalen die door diepzinnige gedachten boven water zijn gekomen. Torum mag dan verdronken zijn, het heeft nieuw leven gekregen in die boerderij bij Vierhuizen. Het verhaal is heroïsch, het typeert romantisch de schrijfwijze en taaltechniek van deze fotograaf. Dat is hij, plaatjesmaker die in zijn vrije tijd praatjesmaker is. Niet in negatieve zin evenwel, want zijn verhalen hebben doel en inhoud.

In zijn fotografie heeft Anjo de Haan een scherp oog voor het Groningse landschap. Met name de mens daarin met de zorgen over aardbevingen en bodemverzakking, het sociale leven van het platteland en de grote stad. Zo indringend benadert hij ook in woorden deze omgeving. Dichtbij huis aan de keukentafel en tussen de lakens, en gezien over het weidse landschap waar je tot de einder kunt kijken onder hoge wolkenluchten. Bijna fotografisch legt hij in taal vast wat hem raakt, waar zijn gedachten mee spelen. Het zijn herkenbare beelden, maar niet zo werkelijk als de realiteit echt is. Meer geheugensteuntjes om de wereld te begrijpen. Zijn wereld te kunnen doorgronden.

Hij schrijft over doodnormale zaken, de dagelijkse dingen waarmee wij allemaal kampen. De Haan geeft woorden aan de sleur van het leven, de regelmaat van de dag. Op een contemplatieve manier, waardoor ik deze gewoonten als bijzonder ga zien. Mijn eigen geplogenheid opmerk en als uniek aanmerk. De vertrouwd klinkende omschrijvingen werpen een nieuw licht op herkenbare ervaringen. De Haan bekijkt het van een andere kant, een gewijzigd perspectief dat mijn perceptie op de proef stelt. Zoals hij, de fotograaf de ogen opent, zo opent hij, deze poëet de geest. Hij geeft aandacht aan het algemene, waardoor ik het bezie als buitengewoon. Het beeldende perspectief zit als fotograaf in zijn genen en gebruikt hij voor zijn taal, zodat ik met de bundel op schoot op de punt van mijn stoel zit. Niet om te vluchten uit de spanning, maar om mijn luisterend oor dichterbij de bron te leggen. Zodra de positieve geladenheid oververhit raakt schuif ik dichter naar de oorsprong om mijn geest ermee op te laden.

Anjo de Haan is een kunstenaar in het knippen en plakken van woorden. Het uit elkaar trekken van betekenissen zodat er nieuwe duidingen ontstaan. Uiteen laat of op een andere plek inschuift om op een speelse manier de taal te manipuleren. Mijn werkelijkheid te misleiden. Mij anders laat lezen, nieuwe woorden doet ontdekken. In de poëzie mijmert de dichter over het leven. Filosofeert over de schoonheid van lichaam en geest. Vooral het lichaam kent geheimen die dromerig breed worden uitgemeten. “de zilte zoete smaak / van d’ innigst’ innigheid / breekt al ’t besef van tijd / in kreten die ik slaak”. Een sensitieve manier om het wonder van het samenzijn in woorden te vatten. De tinten grijs krijgen kleur. Zo gevoelvol wordt ook het landschap benadert en de geest ontgonnen. Ik dwaal maar al te graag door die binnenlanden en buitendijken.

Losse gedachten krijgen kort woord. Heldere ingevingen die aan een enkele uitdrukking genoeg hebben om aan te spreken. De Haan schrijft met liefde, met passie. De taal is zijn spreekbuis om dit met mij te delen. Dit is zijn kijk op het leven, de omgeving, het zijn. Alle aspecten van het bestaan worden letterlijk bezongen. De bundel is een speels en opgewekte manier om het wezen, de existentie van het mens zijn, van zich af te schrijven. Over te schrijven op mij, de lezer. Zelfs de schaduwzijden krijgen zonlicht en een sprankje hoop. Met liefde wordt over de vergankelijkheid van het leven geschreven. Over het afscheid dat er onvermijdelijk is en komen gaat. Dat is ook een doodnormale zaak die bij het leven hoort, onlosmakelijk. “nu mijn dapp’re moedertje / haar laatste strijd / zo vredig aan ’t bevechten is (…) maar woon je in mijn hoofd / nog daar / waar ik alles tegen je kan zeggen”. In taal houdt De Haan het leven vast. In woorden laat hij het zijn blijven. 

Hij schrijft over “het nietste niets”, “het zachtste hard”, over “zielzucht”, van “bolspiegelend geluk” en “de adem van het jaar”, “het woud van verlangen”. Hij schrijft over Voos, Deelder, Messiaen en de 4e mei. Hij laat de uitgestoken vlag halfstok leven, het kan een gedicht zijn om op de Dam voor te lezen: “op deze 4e mei treurt de driekleur in de regen / halfslachtig omgewenteld op de tast / ze weigert haar banen breed uit te meten / het rood op haar konen, het wit op da mast”. En een glimlach trekt om mijn mond bij “de dag schiet in het rood / maar schulden heeft ze niet”. Ik filosofeer bij “de nacht geeft nooit ’t geheim / van donkerte aan lichtheid prijs” en “het liedje in mijn hoofd / dat taal noch tonen droeg / bezit nam van mijn brein / noch acht, noch maten sloeg”.

Langs Torum en de schuren. Gedichten & gedachten van Anjo de Haan. Uitgave in eigen beheer, 2022.

[lara-oost]

II Depictive level

1: Falling soldier, robert Capa

Deze foto leek me bijzonder passend. Wat misschien wel als eerste opvalt, is de timing, wat gebeurt er uberhaupt op de foto, is misschien wel het eerste dat je je afvraagt. er is veel beweging te zien, de soldaat hang stil in de lucht, middenin een val. De titel van de foto verklapt het ook wel een beetje. Daarbij is er ook een suggestie van snelheid van de fotograaf zelf. Het lijkt een niet heel zorgvuldig gekozen frame, het lijkt snel geschoten, de soldaat begint al een beetje buiten het frame te vallen. Er worden ook weer vragen opgewekt, is deze soldaat alleen? wat gebeurt er verder nog op het slagveld? is deze soldaat misschien als laatste over, of gaat hij als eerste neer? Ik vind het interessant ook hoe eigenlijk bijna alle vragen die de foto bij mij oproept buiten het frame gevonden kunnen worden, ik denk om deze reden dat de foto niet per se kan worden geplaatst in een actief of passief frame, maar dat het eigenlijk een beetje van allebei is. 

2: Riccione red bikini, Massimo Vitali

Bij deze foto vind ik de framing en het perspectief wel interessant. Ook omdat je eigenlijk al ziet hoe de rest van het strand eruit ziet. Je kan je bijna voorstellen hoe je als een kleine mier, met de brandende zon, op je al verbrande lichaam, je een weg baant over het strand, op zoek naar een plekje. Ook is er veel diepte te zien in de foto, maar toch lijkt de foto ook weer heel plat, omdat het beeld heel lang scherp blijft naar achteren toe. De strandbedjes lijken naar achteren steeds meer op uitgestrekte tulpenvelden. Ook de tijd en de beweging hierbij vind ik wel spannend bij dit beeld. Juist misschien ook omdat je de foto als een soort van zoekplaatje kan bekijken, de tijd speelt een hele grote rol, maar ook weer niet. Er is beweging te zien, maar meer in een groep, en de focus ligt niet per se op de beweging maar op het geheel. 

3: Pascal Aimar

eigenlijk zijn bij deze foto de tijd en de focus heel belangrijk, vooral opvallend. Door de focus, en de iets langere sluitertijd, en/of snelle beweging, blijft het vrouwtje met de regenkap scherf en wordt de rest wazig en onbelangrijk bijna. Het lijkt ook een soort suggestie te wekken van vluchten. Vluchten voor de regen, het kapje, zodat het gefohnde haar niet nat wordt. Ondanks dat er vrij veel gebeurt in het frame, is het enige wat scherp is, en waar dus de focus op ligt, het vrouwtje. 

4: Sebastiao Salgado

Bij deze foto vind ik de framing heel interessant. Door de mensen die op de foto staan van zo dichtbij te fotograferen, en geen gezichten of hoofden te tonen, lijken ze eigenlijk allemaal op elkaar, ook doordat er een hoger diafragma is gebruikt, lijkt het een soort mensenmassa te worden er onstaat een zekere platheid. Het zou kunnen zijn dat alleen de mensen die in het frame staan verder op de locatie waren, maar dit weet je niet, omdat het plaatje zo geframed is. 

5: Martine Stig

In deze foto wordt de focus op een iets andere manier gelegd, namelijk met de zon. Deze werpt als een soort spotlight de focus op het deel van de foto dat uitgelicht is. Wel blijft de foto nog steeds wat plat. Tijd speelt hierin eerder een rol in de zin van de tijd van de dag, de stand van de zon, en hoe iedereen in deze foto wordt verblind door het licht van de laag hangende zon. Ondanks dat er veel bewegende voertuigen en mensen te zien zijn in de foto, is er geen bewegingsonscherpte, dit is ook een van de redenen dat de foto wat plat oogt. 

[mijnfoto12-blog]

Ik ben een freelance fotograaf die werkt voor beeld bij redactionele artikelen, tijdschriften, advertenties en internet. mijn hele team staat altijd voor je klaar.