#formatowanie się zjebało jutro może naprawię

[plumtree-tennessee]

blizny

tym wszystkim, którzy zostali kiedyś naznaczeni

I

całe swe życie znam ja te kreski,

te linie biegu wydarzeń

myślałem, że będę w nich męski,

dużo głupich mam marzeń.

to, że jeden lekarz czy drugi

źle został położnikiem,

a położna fenotyp miała papugi

zamiast pozostać medykiem,

sprawiło, że to czasu zgoła innego

inny lekarz, też w innym szpitalu

naprawiając ślad błędu nieswojego,

namalował kredką na bladym krochmalu

me blizny.

II

spogląda czasem na swe szramy boleśnie,

palcami od czasu do czasu przebiega,

wciąż pamiętając to, jakie wcześniej

słowo ostatnie usłyszał jego kolega.

wciąż pamięta głębię bólu swego,

w której się zanurzał,

którą, pomimo wszystkiego,

żyjąc ciągle przejrzał.

lecz po dzień swój ostatni

zapamięta ciemność,

ale też uścisk bratni,

który przez swą miłość

go uratował.

III

długa linia przebiega przez jej brzuch,

patrzy się na nią w lustrze

i jednak uśmiecha się cały jej duch

na wspomnienia wczorajsze.

wśród wielkiego cierpienia i krzyku,

pośród tego bólu i strachu,

jak z powodu jakiegoś losu wybryku

zanotowała wspomnienie uśmiechu.

uśmiechu jej samej przedłużenia,

jej całego życia słońca,

jej usprawiedliwieniu cierpienia,

które myślała — nie będzie mieć końca.

wtem przeszło.

IV

wciąż nie wydają mu się realne,

gdy je widzi.

są nowe, bardzo widzialne

i się ich wstydzi.

szramy dwie, jedna obok drugiej,

na klatce piersiowej,

przypominają o długiej

wędrówce życiowej.

o każdym swoim załamaniu

i każdej obeldze.

o każdym powstaniu

i walczeniu o więcej.

i wygrał.

V

gdy patrzę się na swe blizny,

tak bardzo moje,

to nie czuję gorzkiej trucizny

ani radości swojej.

pamiętam tylko moją wędrówkę,

którą przeszedłem z nimi

i tą mojego życia ponad połówkę,

którą mógłbym zapełnić rzeczami innymi.

twe blizny nie są twoją tragedią.

może już nie bolą.

twe blizny są twoją historią,

twoją do życia wolą.

są tobą.