#fikirlerime kadar

[mel-inoe]

oda arkadaşlarım diyo ki, seni nereye hangi kategoriye koysam asla bilemiyorum kafamda şöyle biri diyebileceğim bi kategorin yok her telden çalıyorsun.

[applee--pie]

yeni tanıdığım kişiler

A- bu kızı ben ilk başta pek ısınamamıştım bir arkadaşıma benziyordu tepkileri filan ve ben o arkadaşımı hiç sevmiyordum belki de ondan dolayı ısınamamıştım ama sınıftakiler seviyor onu ve güveniyor ondan dolayı önyargım kırıldı ( yine de herkes seviyor diye güvenemem biraz daha beklemem lazım)

B-kızda ilk bahsettiğim kızla (A) yakın arkadaşlar, genelde sınıf hep beraber takılır ama onlar bazen ayrı takılıyor. Masum geliyor ve sevimli biri. Sadece sevgili olaylarını takıyor biraz ondan dolayı biraz tuhaf gelmişti bu

C-sınıfın sarışın erkeği, uzun saçlı ve tam benim hoşlandığım erkek tipi, sessiz biraz ve dersleri ile ilgileniyor .Araba delisi birisi, tenefüslerde yarışları açıp izliyor sınıfın erkekleri ile. Matematiği iyi. Tanışıp yakın olmak istediğim birisi ( bugün biraz konuştuk onu birazdan anlatırım)

D- sınıfın en zenginlerinden, avukat gibi her şeyi savunur ama itici bir şekilde değil, ticaretle ilgileniyor ve komik birisi. Sınıfı eğlendirebiliyor ve tam kafa dengi ama tek sorunu başta biraz soğuk duruyor. Şey demeyi unuttum sınıfa bir şeyler dağıtan çocuk olur ya işte bu da bizim sınıftaki, çocuk bugün pişmaniye dağıttı (teşekkürler aslan adam)

C-ilk geldiğim de yanında oturmuştum, dersle ilgisi yok uyuyor hep ama sosyal biri ve iyi birisi ( bulaşması çok keyifli ve sohbet etmeyi seviyorum)

D- yerime kondu ve keko olduğu için başta aşırı önyargım vardı ama komik ve kendi halinde birisi. İnsanlarla konuşur eğlenir ama sosyal değil çok fazla ve tersi çok pis birisi gibi. Uysal ama tehlikeli olanlardan

E- yeni sıra arkadaşım, o da malatydan geliyor ve aşırı sosyal birisi ve evlenmesine filan düşkün

F- ya bu çocuk çok garip herkese yürüyor.Nefes alsın yeter havasında. Başta sevinmiştim benimle ilk konuşanlardan ama sonradan sebebini anladım ve beni korkutan benden önce bir kıza saplantılıymış ve bende bu kıza benziyorum o yüzden benim çevremde dolanıyor, utanmasa benimle wc ye gelicek

umarım korktuğum başıma gelmez

G- tatlı kız, çok konuşmadık ama yardımsever birisi

H- BU KIZI ÇOK SEVDİMMM AŞIRI TATLI VE SESSİZ SOSYALLERDEN ONUN SAYESİNDE VOLEYBOLU SEVDİM, İYİ Kİ VARSIN

I- bu çocuk başta utangaç ama sonrasında aşırı iyi anlaşabileceğin birisi. Utangaç derken içine kapanık değil sosyal biri herkesle konuşuyor anlaşıyor ve kafa dengi birisi ama biraz sana alışması lazım. Bugün çıkışta konuştuk kedisi varmış resimlerini gösterdi umarım bana karşı utangaçlığını atmıştır

son iki kişi var onlarla konuşmadım hiç biris aşırı sessiz sınıfla hiç konuşmuyor diğeri ise hakkında iyi yorumlar duydum ama hiç konuşmadım

ve şey var eşit ağırlık sınıfından bir iki kişi tanıdım bunlar arasında bir çocuk var giyimi çok iyi ama gerçekten iyi onunla alışveriş yapmayı isterdim ve konuşması filan tatlı, arkadaş canlısı birisi ama sevgilisi var sanırım o yüzden yakın olmaya çekiniyorum ( yeni gittiğim bir yerde adımı çıkarmasın şimdi sevgilisi)

diğer kişi ise okuldaki herkesin yüzüne gülüp arkasından konuşan bir kız olduğunu söylediler o yüzden ona karşı da beklemeyi düşünüyorum, başkalarının sözüne güvenip mesafe koymam kıza ama dikkat ederim iyi birisi ise arkadaş kalmaya devam ederim

[layezalll]

Ey gözlerimi zehirden beter kederle ıslatan keder bahtsızlığında karanfilleri solduran hayat

Dinle bak bu çığlık benimdir her vakit arşa ulaşan saçımın her bir teline ilişmiş sürgün yarası dağlarımın dizinde harabe köyüm ölüm uykusunda

Dokunsan çığ düşecek çoban yıldızından

Ağustos günü bir çiçek yolunu kaybetmiş mezrada kına yerine ağıt yakılırken vakit kurşun sessizliği göğsüm

Şafak fukarası doğar doğmaz sulara gömülmüş üstelik hayatım

güneşin üvey evladı olmuş bereketli toprağım gölgesinden korkuyor geceden kara gözlü çocukluğum yakılıyor kiraz ağaçlarında kuruyan, yakası kolalı önlüklerim dizlerinde feryat figan kanayan anne hasreti

Ay yetim büyüyüp son dördüne gelmeden vurulur göğümde fikirlerim

Aydınlık alnında karanlığın hoyrat elleri göbeği kesilmemiş rüyalarım kalkamam uykumdan

Sevdalara bel bağlamış yüreğim dokunuşlara muhtaç yüzümüün bir yarısı yarin kadife gülüşünde

diğer yarısı aç Şehrim kirlenmiş elleriyle üstüme saldırırken ne çiçek saksıda mutlu ne de bahçede sümbüller

Islanmış sokaklarımda çamur lekeli merhametler dinmeyen sancısında zulüm doğuruyor körpe hayatlar

Ufkun ardında gülümseyen mevsim mezarlığı gömülüyor baharlar gamzelerimin güzelliğine

Aldırmadan yıkılıyor gecekondular betonların aciz hatırına çoğaldıkça yalnızlaşıyor insansızlığım sessizlikten usanmadan

Ah düşlerimi kuytularda yokluğa saklayan kader bil direnişimin müjdesidir sabahlarımı aydınlatan bu yokluk

İflah olmaz bilirim ama tüketmez beni

Söylerim kıyamet vaktine kadar kekik kokulu türkülerimi.

[bilmece]

Günün havası ruh halime yaraşır grilikte. Yine unuttum haftanın hangi günü olduğunu. Müstehaktır bana beynimi bu kadar uyuşturmama.

Doğum günüm için düşündüğüm şeyden vazgeçtim, insanlardan bir şey istemek ağır geldi. Belki de tepkisizlikten korkuyorum bilmiyorum.

Günden güne değişiyor zaten fikirlerim, yarını bekleyelim.

Bir gün daha yaşansın.

[sozlerinressami]

Bilgi Yıldızı

Bir zamanlar, gökkuşağının ardındaki ormanların birinde Hisnüş ve Fırıldak yaşarmış. Fırıldak, rengarenk tüyleriyle dikkat çeken, konuşkan bir papağanmış. Her konuda mutlaka fikri olan, eleştirmen bir kuşmuş. Kendi kusurlarını görmeyip, sadece başkalarının kusurlarını yüzlerine vuran Fırıldak, ormanın en bilge kuşu olduğunu düşünürmüş.

Diğer yandan ise Hisnüş, sessiz ve düşünceli bir kuşmuş. Geceyi aydınlatan yıldızlarla sohbet eden, sessizliğin içinde büyüleyici bilgeliğiyle tanınan bir baykuşmuş. Hisnüş, Fırıldak'ın sürekli eleştirilerine maruz kalmasına rağmen, sabırla dinler ona karşılık vermezmiş.

Günlerden bir gün, ormanın en yaşlı ağacı olan Bilgesor Ağaç'ın dalında etrafı izleyen Hisnüş'ü gören Fırıldak uçarak onun yanına konmuş. Fırıldak her zamanki gibi dört dörtlük olduğunu söyleyerek çevresindekilere laf atmaya başlamış: "Ben ormanın en bilge kuşuyum, benim fikirlerim her zaman doğrudur!" diye övünmüş, ihtişamlı olduğunu düşündüğü rengarenk kanatlarını açarak Hisnüş'e göstermeyi ihmal etmemiş. "Ormanın en bilge kuşu olduğum gibi en yakışıklı kuşu da benim. Senin tüylerinden kanatların bile görülmüyor! Gözlerin de kocaman ve korkutucu. Ne çirkin bir şeysin sen! "

Hisnüş, Fırıldak'ın kibirli sözlerini sessizce dinler ve sakince cevap vermiş: "Fırıldak, güzellik ve bilgelik dışarıdan göründüğü gibi değil. Gerçek güzellik içimizde saklıdır ve dış görünüşümüzle ölçülmez. Asıl güzellik sadece ruhta vardır. Rengarenk kanatlarınla dikkat çekmek yerine, içindeki sese kulak verirsen belki de gerçek bilgeliği bulabilirsin."

Fırıldak küçümseyici bir gülüş ile cevaplamış: "Sen ne anlarsın ki Hisnüş? Sessizlik içinde yaşayarak gerçekleri göremezsin. Benim kadar konuşmayan biri olarak benim ne kadar doğru olduğumu anlayamazsın."

Bilgesor Ağaç, Hisnüş'ün sessizliğinin ardında yatan bilgeliğini anlayarak konuşmaya başlamış: " Fırıldak, gerçek bilgelik konuşmakla değil, dinlemekle başlar. Sözler kadar sessizlik de değerlidir."

Hisnüş sessizce başını sallamış ve Bilgesor Ağac'ın öğütlerini takdirle dinlemiş.

Fırıldak, Bilgesor Ağaç'ın sözlerini küçümseyici bir tavırla karşılamış: "Sen ne anlarsın ki, eski ağaç? Dalların ve yaprakların herkesin üzerine düşüncesizce düşerken, benim gibi dört dörtlük bir papağanın ne kadar doğru olduğunu anlayamazsın."

Ve Bilgesor Ağaç, sessizce gökyüzünü izleyerek, herkesin kendi yolunu bulmasını dilemiş.

Günler birbirini kovalarken, ormandaki dengeyi sa��layan Bilgi Yıldızı'nın kaybolduğu ve onu bulana bir dilek hakkı verileceği söylentisi ağızdan ağıza yayılmış. Orman halkı, gökyüzündeki yıldızların izini takip ederek Bilgi Yıldızı'nı aramaya koyulmuş. Tüm hayvanların tek amacı, Bilgi Yıldızı'nı bulup ormanı eski düzenine geri kavuşturmakken, Fırıldak'ın ise tek düşündüğü karşılığında verilecek olan dilek hakkıymış.

Fırıldak Hisnüş'e kibirle bakarak konuşmaya başlamış: " Ben tek başıma aramaya koyulacağım. Size ihtiyacım yok, bana sadece ayak bağısınız. Bilgi Yıldızı'nı ben bulacağım, dilek hakkı da benim olacak. "

Hisnüş, Fırıldak'ın kibir dolu sözlerini sakince dinlemiş ve umutla ona yaklaşmış: " Fırıldak, herkesin yardımına ihtiyacı olduğu zamanlar olabilir. Belki birlikte çalışırsak daha hızlı bulabiliriz. Lütfen bize katıl, birlikte daha güçlü olabiliriz."

Fırıldak, alaycı bir gülümsemeyle yanıtlamış: "Senin gibi sessiz sakin bir kuşun, benim gibi aktif biriyle yarışabileceğini düşünmesi komik. Ben kendi başıma yeterim ve Bilgi Yıldızı'nı ben bulacağım. "

Fırıldak kendi bildiğini yapmakta kararlıymış. Diğerlerini geride bırakarak ormanın derinliklerine doğru yola koyulmuş. Hisnüş ve diğer orman halkı, üzgün bir şekilde Fırıldak'ın arkasından bakmışlar. Ancak onlar umutsuzluğa kapılmadan Bilgi Yıldızı'nı bulmak için çabalamaya devam etmişler.

Sonunda, birlik ve dayanışma içinde çalışarak Bilgi Yıldızı'nı bulurlar ve dilek hakkı için bir araya gelmişler. Fırıldak ise, kendi başına çıktığı yolculukta zorluklarla karşılaşımış, eli boş bir şekilde ormana geri dönmek zorunda kalmış. Bilgi Yıldızı, dilek hakkını yalnız bir hayvana verebileceğini söyleyince orman halkı aralarında konuşmaya başlamış oy birliğiyle ödülü Hisnüş'ün hak ettiğine karar vermişler.

Bilgi Yıldızı, göz alıcı parıltısıyla Hisnüş'ün yanında belirmiş ve etrafında yavaşça dönmeye başlamış. "Gözlerini kapat ve dileğini içinden geçir, dileğin ışık hızında gerçekleşecek Bilge Kuş! "

Hisnüş, Bilgi Yıldızı'nın ışıltısıyla etkilenmiş ve gözlerini kapatmış. Derin bir nefes alıp içinden geçirdiği dileği dile getirdi: " Bilgi Yıldızı, Fırıldak'ın içindeki kibir ve bencillik ateşini söndürsün ve ona sessizlik içinde kendi iç sesini dinleme fırsatı versin. "

Bilgi Yıldızı, Hisnüş'ün dileğini duyar duymaz etrafında parlayan ışığı bir anda yoğunlaştırmış ve bir güç dalgası olarak Fırıldak'ın üzerine doğru göndermiş. Fırıldak, aniden ışığın etkisiyle donakalmış ve bir an için etrafını görememişt.

Ve sonra, sessizlik.

Fırıldak, dudaklarını hareket ettirerek bir şeyler söylemeye çalışmış, ancak sesi çıkmamış. Bir an için paniklemiş, çığlık atmak istemiş ama sessizlikle yalnız kaldığını fark etmiş. Sonunda, iç sesine kulak vermek zorunda kalmış. Orman halkı, Fırıldak'ın sessizliğini gördüğünde şaşırmışlar ancak bunun bir ceza olduğunu anlamışlar.

Öte yandan her şeyden habersiz olan Fırıldak bu sessizliğin içinde boğuluyormuş gibi hissetmesi gerekirken bir huzurun onu ağırladığını fark etmiş. Doğanın seslerini benimsemiş ve sessizliğin bazı anlarda ruhu beslediğini görmüş. Sonuç olarak ön yargılarla bencil davranışlar bizi istemediğimiz huzursuzluklarla iç içe bırakabilir. Empati olmadan yaşanılmış bir hayat, çevredeki binlerce güzelliği kaçıracak kadar kör edebilir.

Bilgesor Ağaç'ın bilgeliği, Bilgi Yıldızı'nın ışıltısı üzerinizde olsun!

29.04.2024 —Sözlerin Ressamı

[shockwawe]

Hayata tutunmak için insanlara ihtiyacın yok ama anlam bulmak zorundasın. Şimdi senin gibi bir deliye düz mantık anlatılmaz bazı şeyler, zaten her delinin de aptallıktan bu halde olduğuna inanmıyorum ben. Kendi dalını sevmekten başlayıp kabullenmelisin. Kendini keşfedip sınırlar çizebilmen bir zorunluluk. Acizlerin ortak özelliği belirsizliktir. Hayattan bir anlam çıkar demiyorum ama bir şeylere anlam kazandırabilecek kadar kendine özgü olman fena olmaz. Tabii bunlar benim fikirlerim, kendini nasıl var edebileceğini seçecek olan sensin.

Dünyevi şeylerin iyi hissettireceğini bilseydim, çok basit konuşurdum sana: para, eğlence, mutlu olabileceğin birkaç aktivite. Ama sıradışı olan şeyler sıradışı şeylerle kendini tamamlayabilirse aiditiyet hissediyor, hep buna inandım ve çoğu kez bunun sağlamasını da gördüm insanlarda.

Bu hayattan aldığın, sonsuzluğu ve zamanı yenebilecek üç şey var ahu. Biri sevgi, diğeri duygular, ötekiyse anlamların. Umarım kendini istediğin şekilde inşa edebilirsin. Bol şans.

[tr-ataturk]

Neden sence, neden unutturmaya çalışıyorlar?

Beklediğim soru buydu sanırım, bunun için çok uzun bir açıklama yapacağım. Unutturmaya çalışmaların ilk sebebi Mustafa Kemal ATATÜRK'ün yolu gerçekten halkı refaha, mutluluğa erderecek yoldu. Bu yoldan devam etmek Türk harici kimsenin işine gelen bir vazife değildi. Belki klişe bir sözdür bu ama 'Dış mihrakların, dış güçlerin işi' deriz ya çözemediğimiz şeylere, bu gerçekten böyle bir iş. Ilımlı İslam adı altında desteklenerek ortaya çıkan bir durum bu. Atatürk'ün istediği 'Fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller' yetiştirmekti. Ancak ondan sonra gelenler bu sözü asla anlayamadı. Din ile dayatılan önümüze konulanlar asıl İslam dininin yanından geçmez. İslam dini ümmetçiliktir, milliyetçiliği sevmez. Bu yüzden çoğu zaman Arap Milliyetçiliği diye yorumlanmıştır, yanlış bir yorumlama ama sonuç olarak şu an günümüzde Arap Milliyetçiliği olarak lanse ediliyor. Tüm insanlığı bir çatı altında birleştirmeyi hedefler ancak günümüzde Arap milliyetçiliğinden öteye gidememiştir. Sonuçta kış kışlığını, kuş kuşluğunu yapar. Arapların zamanında müslüman olmayan Türklere yaptığı işkenceler bunun en büyük örneğidir. İslam dini, dinde zorlama yoktur diye emreder. Zorlayarak, her zaman zorlayarak iş yapıldı. Bu yüzden tüm toplumumuzun fikrinin, vicdanının, irfanının hür olması gerekir. Atatürk, unutturulmaya çalışacağını biliyordu. Hatta 10. yıl nutkunu yazarken 'Bu söylediklerim hakikat olduğu gün, senden ve bütün beşeriyetten tek dileğim; Beni unutmayınız' ancak bu satırları tabii yakınlarının ricası üzerine sildi. İleri görüşlülüğü bugünlere kadar uzanıyordu. Unutturulmaya çalışacağını, tarihin sayfalarından sildirilmeye çalışılacağını biliyordu. Ancak Türk genci buna izin vermez. İzin vermeyiz. Her şey değişecek, rüzgar yine bize lehimize esmeye başlayacak. Okuyun, okuyalım, çok okuyalım, aklın yolundan bilimin yolundan şaşmayalım. Atatürk'ün de dediği gibi 'Bir gün benim fikirlerim bilimle çelişirse, bilimi tercih edin.' Onun yolu aklın yoludur. Bize dogmalar değil, geleceği bıraktı. İnanıyorum hâlâ bize, çalışan kesim var. Başaracağız yine yeniden...

[reiralea]

Günaydın. Beni bu hafta neden bu kadar çok yordu? Tam bugün, artık rahatlayacağım, derken dörtte toplantım olduğunu öğrendim. Yine toplantılar bitti sandığım için cumartesi gününe arkadaşlarımı davet etmiştim. Uyumadan önce e-postamı kontrol ettiğimde cumartesi 11'de vakıfla toplantım olduğunu öğrendim. Artık birazcık ağlamaktan başka çarem kalmadı.

Beni yoran bu kadar sık toplantı olması değil her birini çok ciddiye alıyor olmam. Toplantı sonrası yeni fikirlerim oluşuyor teker teker not alıyorum, yapılacakları sıralıyorum. Yapmak istediklerim üstüne bire bir görüşmeler ayarlamam gerekiyor ve yeni toplantıcıklar çıkıyor. Böyle bir döngü yorucu oluyor. Fiziksel olarak da zihinsel olarak da dinlenemiyorum. 🥲

Şimdi hızlıca hazırlanıp okula gitmem lazım. Hoşça kalın.

[acid-gramma]

Arkadaşlar 1 yıldan uzun bir zaman önce söylediklerin,arkasında duran fikirleri sabit kalan 15-27 yaş arası insan yarrak kürek bomboş insandır her yaşın kademeli olarak getirdiği bambaşka farkındalıklar var özellikle o yaş aralığında 5 sene önce ile aynı kalan tek fikrim yok diyen insan baş tacıdır ne kadar iyi olursanız olun hep daha iyi olabilirsiniz zaten doğal olarak eski fikirlerinizin size çocukça gelmesi gerekiyor bu süreçte bahsettiğim yaş aralığında fikirlerim hiç değişmedi demek =fikirlerimi değiştirecek hiçbir tecrübe yaşamadım bu konuda düşünmedim bile demek

good point

[kalicizler]

Beynimden alevler çıkıyor resmen. Fikirlerim sürekli değişiyor ve sürekli bir düşünme halindeyim. Çok fazla hata yapıyorum. İnsanlar hata yapar, bunu biliyorum ve takmamaya çalışıyorum ama her zaman olmuyor işte. Bazen o kadar kötü bir halde oluyorum ki bildiğim doğruları bile unutuyorum. Neden hep böyle oluyor anlamıyorum, sorun nerde bilmiyorum ve çözemiyorum. Umursanmak istiyorum, sadece iyi olduğumda yanımda olacak insanları istemiyorum, birilerinin de beni düşünmesini istiyorum ama hiçbir zaman öyle bir şey olmadı ve olmayacakmış gibi geliyor. Neden kimse beni takmıyor? Neden herkes başka şeylerle çok meşgul, başka kişilerle çok meşgul ve kime bana zaman yaratmıyor? Neden her seferinde geride kalan ben oluyorum? Aklımda çok fazla soru var ve hiçbirinin cevabı yok. Çok yoruluyorum bu sorular yüzünden, bu sorulara cevap aradığım için. Neden istenmiyorum? Ben kendimden eskisi gibi nefret etmiyorum, hatta kendimi seviyorum bile denebilir ama yine aynı şey yaşanıyor. Kimse istemiyor beni, arkada kalıyorum ve umurlarında bile olmuyorum. Kendimi umursarsam insanlar da beni umursar diye düşünmüştüm ama yalanmış, bana yalan söylediler. Sadece sarılıp uyumak istiyorum. Geçmişi düşünüp acı çekiyorum ve unutmak istiyorum. Ben acılarımı unutmak istiyorum, düşüncelerimi, hatalarımı, güzel anılarımı unutmak istiyorum. Unutamıyorum. Ölüyormuşum gibi, kalbim acıyor ama yine umursanmıyorum. Ölmeye çalışıyorum ama yine umursanmıyorum. Kimsenin önceliği olmak değil derdim, ama en azından azıcık da olsa birileri beni düşünsün istiyorum. Gözlerimi bile açamıyorum, vücudum iflas etmiş gibi hareket ettiremiyorum kendimi, nefes almak çok zorlaşıyor, kalbim acıyor ve olduğum yerde sayıyorum. Belki de en çok acıtan budur… Olduğum yerde saydıkça umudum tükeniyor, daha çok yoruluyorum. Boşa yoruluyorum hem de, sonucu olmayacak bir şey için yoruluyorum. Her şeyi denedim. İnsanlarla olmayı, onlardan uzaklaşmayı, yeni bir sayfa açmayı, kendimi başka şeylere vermeyi, sorunlarımı çözmeyi, geçmişi düşünmeyi, geçmişi düşünmemeyi… Sadece biri de benim saçlarımı okşasın ve “her şey geçecek” desin istiyorum. Belki geçmeyecek ama yine de desin. Düşünmekten kafayı yiyorum, artık en gürültülü şarkı bile benim beynimin içindeki sesleri bastıramıyor. Onlarlayım, o sesler benim, o seslerin sebebi ben değilim ama sonucu benim. Güvende hissetmiyorum.

[mizantropiyim]

Ailenin Karanlığı

28 yaşındayım baskısı büyük ve insana saygısı olmayan ama dışardan mükemmel görünen psikolojik baskının en zirvede olduğu bir ailede yaşıyorum. evet 28 yaşındayım 2 Üniversite bitirdim birini 1. bitirdim resim bölümü okudum ama resimlerime kimsenin saygısı olmadı. O kadar özgüvensiz ve saygısız büyüdüm ki ne başarımı kutlayan oldu ne de bunun için sevinen birileri dışarı çıktığım da asla mutlu olamıyorum ne sigara ne alkol hiç bir alışkanlığım yok buna izin de yok hep istenileni doğru yapmalısın babama göre karar veremem fikirlerim olamaz ancak o isterse evlenirim o isterse yemek yiyebilirim psikolojimin asla yerinde olduğunu düşünmüyorum ama bu hayatta çaba sarf etmeye çalışıyorum saygınlık kazanmaya birilerinin beni insan yerine koymasına ihtiyaç duyuyorum bilmiyorum benim gibi var mı burada diye yazıyorum şu anda aile evi sağlık sorunları psikolojik baskı içerisinde sınava hazırlanmaya çalışıyorum evet KPSS ve süreci dersaneye gitmeden yapmaya çalışıyorum çok pahalı çünkü kötü alışkanlıklarım olmamasına rağmen kitap tarzı şeyler almak bir hayli zor oluyor ağlıyorum ve çok üzülüyorum sadece bu hayatta kendim için bir şeyler yapmaya çalışıyorum içimi döküyorum buraya inanıyorum sonu aydınlık olacak......

[sillagen]

Sence kötü hissettiğim zaman ne yapabilirim

Tam adamına sordun anonim. Hahaha valla bu konuda benim de muazzam fikirlerim ve halim yok. Genelde ben ağlamayı tercih ediyorum ilk şakır şukur sonra ise derin nefes alıyorum o sıra dünya içinde olabilecek her kötü düşünce aklıma geliyor. Ondan sonra ise nokta kadar hissediyorum kendimi küçücük. Sonra bana yardım edecek tek kişi olan Allah olduğunu düşünerek " ya rabbi sen istersen her şey olur istemezsen olmaz, ol desen oluverir diyerek benim artık o sıra üzüntüm neyse anlatıyorum ve yardım istiyorum" Başkalarına anlatabilirsin ben bunu pek beceremem baya bir kahrolduktan ve sakinledikten sonra açıklama yapabilen biriyim. Kendine o sıra meşguliyet bulabilirsin yani ben genelde baktım bu işin içinden çıkılacak gibi değil dibe çekecek rutin olan şeylere koyuluyorum. Dünya biz ne kadar uzulursek üzülelim buyur sen üzgünsün diyerek yol vermiyor. Kendini meşgul etmeye çalış ara ara yine takılı kalır dalarsın belki ağlanır ama alışılıyor zamanla. Ben üzgünken dini sohbet ya da radyo programı çok dinlerim. Hatta herhangi birine tıklarım özel olarak seçmem bakalım ne nasibimiz derim. O da insanı ferahlatıyor. Yalnız olmadığını hissediyorsun. Kafamı dağıtacak başka program da olabilir. Youtube sayfama Hayatı İnanç mi çıktı atıyorum tıklayıp dinliyorum onu o da baya etki ediyor. Tavsiye ederim şarkıdan daha verimli çünkü şarkı insanı dibe çekiyor böyle şeyler daha iyi. Vapurda Çay Simit Sohbet programını dinlerim mesela faln filan iste

[abigibiabi]

Bazen anlam veremediğim bir hüzün sarıyor içimi. Her ne kadar mutlu olsam da içim kıpır kıpır olsa da o an fiziki alemden uzaklaşıyorum. İç dünyamda çıktığım yolculuk beni derinlerde sakladığım, kendimden dahi gizlemeye çalıştığım gerçeklere itiyor. Bilemiyorum. Bazen bu anları çok fazla yaşıyorum, kimi zaman eve dönerken otobüste, kimi zaman uzun bir yolculukta, deniz kenarında, vapurda, kalabalık bir ortamda. Fark etmiyor sayın okur, anlam veremediğim hüzünler içerisinde boğuluyorum. Bazen de isteyerek boğulmak istiyorum, kaçmak istiyorum, kurtulmak istiyorum. Bunca dünya telaşesine sığınak arıyorum. Gönlümü saklayacak bir sığınak değil, onun yeri var. Hüznümü saklamak istiyorum sanırım. Gerçekleri kaçırıyorum gerçekliğimden. Bedenim, ruhum, aklım, fikirlerim, davranışlarım değişiyor hissediyorum. Adım attığım sokakları tanıyamıyorum. Önünden geçtiğim vitrinlerin camındaki yansımamdan korkuyorum. Ellerim hissizleşiyor o anlarda, dünyanın sesini kısıp kendimi duymaya çalışıyorum, olmuyor. Bazen ne yaparsan yap, hangi sesi kısarsan kıs kendini duyamazmışsın, yaşıyorum. Değişiyorum sayın okur, günden güne, saatten saate değişiyorum. Eski benle şimdiki ben arasındaki farkları görüyorum, hayat dediğimiz acı tecrübelerle dolu olan bu serüven insanı hiç istemediği bir şekilde masum halinden koparıyor. Diyor ya şarkıda “biz büyüdük ve kirlendi dünya” biz büyüdük, dünya kirliydi bizde kirlendik. Dünyanın işleyişi bizi içine çekti ne eski samimiyetlerimizde kaldık ne eski dostluklarımızda. Ama sorsan hepimiz haklıyız kendimizce, sebeplerimiz var, telaşelerimiz, eve alacaklarımız, okuyacaklarımız, hayallerimiz, planlarımız, varılmayacak hedeflerimiz var. Oturup düşünmeye, konuşmaya, dinlemeye vaktimiz yok. Gerçi konuşuyoruz sayın okur, çok konuşuyoruz hem de. Her gün onlarca konu hakkında, onlarca farklı bilgiyi onlarca farklı şekilde okuyoruz, konuşuyoruz, aktarıyoruz ama dinlemiyoruz hiç. Bir döngü adeta. Sinirliyiz sayın okur, gerginlik akıyor damarlarımızda. Her an kavgaya meyilli, eyvallah dememeye yeminli gibiyiz. Gibisi fazla hatta, öyleyiz biz. Öyle olduk, olmamalıydık. Dönüp baktığımda bunlara da hüzünleniyorum. İnsanım, vicdanımın el verdiği kadarıyla yaşamaya çalışıyorum bir şeyleri. Onu da yavaş yavaş kaybediyorum ama. Günden güne hissizleşiyor, etkisizleşiyorum olaylara karşı. Çekilsek ya bir kenara? Kendimizle, kalbimizle uğraşsak? Tamam bu fazla romantik oldu, en azından biraz olsun dinleyebilsek keşke kendimizi, çevremizi. İnsan olabilmenin temel değerlerine bakabilsek, konuşabilmenin verdiği o güzelliği gerçekten yaşayabilsek. Yok sayın okur yok, biz hız çağının çocuklarıyız, istesek de istemesek de bu çağda doğduk ve üzerimize sindi. Atamıyoruz, kaybedemiyoruz. Samimi bir niyetle dahi çıksak yola bir an önce varmak istiyoruz. Hüznümüzü bile hızlıca yaşayıp ipotekli yaşamımıza geri dönmemiz gerekiyor. Durun kalabalıklar, durun ve düşünün desek çıkıp şehrin en işlek meydanına, kaç kişi gerçekten duyar bizi? Muhtemelen deli derler, birkaç sosyal medya hesabına video olarak düşeriz. Yorumlarda insanlar birbirlerinin yazdıklarını okuyup anlamadan linç ederler bizi, kendilerini. Neyse şimdilik duralım, ortalık karışık malum. Sanırım ben yine…

[cayircimengezegezeoy]

gününüze bi miyav🐾

uzun süredir (bir hafta falan) buraya giremiyorum. sizleri özlüyorum. kendi içimi dinliyemiyorum. kendimle kalamıyorum. yoğunluk sadece benim negatif yönlerimi bastırıp bana iyi geliyor onun dışında iyi gelen yanı var mı pek bilmiyorum. aslında bu hafta çokça şey yaptım. çok sevdiğim bir insan Ankara'ya geldi onla vakit geçirdik yeni tadlar denedik orkestraya gittik güzeldi. ama güzel şeyler kısa sürer benim bademciklerim yine merhaba dedi antibiyotik öpücük attı bana.

onun dışında bu aralar şunu düşünüyorum. kurs hocalarımın hepsi kadın ve 30+ yaş üstü ve hepsinin benle iletişimi çok farklı belki kurstan sonra arkadaşlık bile kuracağız. ve genel hayatıma baktığımda ben yaşıtlarımla değilse hep daha olgun insanlarla fikirlerim uyuşuyor sohbetim daha sempatik oluyor.

birde şu var benim için öğretmenlik yüce bir vasıf olduğu için mesleği büyütüp mesleğin konumundan dolayı kişiye bakmazsınız etiketinden dolayı direk şahane biri gibi davranıyorum bu çok yanlışmış bunu yaşayarak öğrenmem üzücü oldu.

hıı bide ben çok üzülünce Instagram'da paylaşımı bırakıyorum ne fotoğraf ne hikaye paylaşıyorum. neden bu kadar hayatımı kapsıyor bu Instagram çok saçma kızım kendine gel diyorum büyük ihtimalle çare Instagram'ı kapatmakta olacak.

şuan otobüsteyim. otobüsün klima sesiyle yazıyorum buraya. ve yeni yeniden burası benim iç bahçem gönlümü açtığım günlüğüm gibi.

ve bilgisayar işletmenliği kursum bitti sertifikamı aldım geriye üç kursum kaldı ve aöf sınavlarına hazırlanmam lazım yani yoğunluğum hiç bitmeyecek.

sağlıkçı alımı haberleri var bu sıralar bu alımda atanır mıyım bilmem ama lütfen gönlümden geçen olsun.

ve ben ve bağımsız cümlelerim saçmalarımla miyavlı günler diliyorum.

hep miyavlayalım ve miyavlı kalalım 🐾

[bulutsuzev]

hatırladığımda tebessüm edeceğim

Yıllar önce açmıştım bu hesabı küçük bir rastlantı sonucu geçenlerde tekrar girdim ne kadar zaman akıp gitmiş belki takipçilerimin çoğu da kullanmıyor. Fikirlerim, hayatım birçok açıdan değişti ben bambaşka bir kadın oldum çıktım belki de ama hesabıma baktım da yıllarca aynı seyiri korumuş. Bunun nasıl olduğunu merak ettim belki de bir noktada insanın ruhunda açılan bir pencere aynı açıda açık kalıyor. Bu beni korkuttu galiba değişmek istiyorum. Aynı kaldıkça bağlı kalıyorum ve ben bağlı kalmadan sahipsiz bir kedi gibi savrulmayı seviyorum. Kendimi bu bir çizgidir, zevk sahibi olmak böyledir, kurallar vardır diyerek ceviz kabuklarının içine sıkıştırdım çoğu zaman. Kabuğun çatladığı zamanlarda kalbim de büyük bir heyecan duydum. Bu heyecanı seviyorum, sınırları aşarak büyümek istiyorum. Kendime sevgilerle. Korkma canım bebeğim çok güzel yeşeriyorsun.

[defnekalbim96]

Ablam fikirlerime saygı duyuyo o kadar garip ki suan