#familie kruys

[degenezijde]

Was suffering from the sads a little bit so I looked for some causes to donate to.

I usually do cavaria (gay rights), doctors without borders (Belgian branch), rode kruis (local red cross), a local nature organisation and the food banks. I've also donated to pelicano before (school lunches for children), amnesty and the diabetesliga. Now I've selected vluchtelingenwerk (for refugees in Flanders), villamax (holidays for families with children who have chronical illnesses) and an organisation that provides psychological care to war refugees.

Now I hope none of them send me any post. Looking at you, doctors without borders. Please leave my mailbox alone.

[rotterdamvanalles]

Het herenhuis 'De Heuvel' aan de Baden Powelllaan, 1963.

Herenhuis 'De Heuvel' in Het Park te Rotterdam was het hoofdgebouw van de voormalige buitenplaats 'De Heuvel'. Het pand is rijksmonument en onderdeel van het beschermde stadsgezicht Scheepvaartkwartier.

Het huis is circa 1750 gebouwd als eenlaagspand met mezzaninoverdieping, eenlaags zijvleugels en een omlijste ingang in empirestijl. Het heeft als woonhuis gediend van een aantal bekende Rotterdamse families: van 1799-1819 was J.J. Elsevier eigenaar, en vanaf 1866 de houthandelaar en verzamelaar Abraham van Stolk Corneliszoon. Het lag oorspronkelijk tegen een zomerdijkje met de voorgevel gericht op de Westzeedijk. Rond 1855 werd de situatie gewijzigd en werd de voorgevel verplaatst naar de kant van de Nieuwe Maas. In 1875 werd het pand met de buitenplaats aangekocht door de Gemeente Rotterdam. In 1900 werd het terrein van de buitenplaats toegevoegd aan Het Park.

Vanaf 1910 werd het pand gebruikt door onder meer het Rode Kruis en de Academie van Beeldende Kunsten. Met de manifestatie Fenomena in 1985 kreeg het pand een horecabestemming en werd in gebruik genomen als restaurant. Na aankoop door Stadsherstel Historisch Rotterdam N.V. is het pand in 1996 gerestaureerd onder leiding van restauratiearchitect Ir. A. van der Zwan. Na sluiting van het restaurant werd het pand onder de naam 'Het Heerenhuys' in gebruik genomen als locatie voor bruiloften en recepties. Sinds 1 mei 2018 is er weer een dagzaak gevestigd: café 'Dudok in het Park'.

Naast het herenhuis staat het naar ontwerp van J.F. Metzelaar rond 1870 in vroege chaletstijl uitgevoerde, wit gepleisterde, koetshuis met bovenwoning. Sinds 2015 in gebruik bij 'Parkcafé Parqiet'.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[tenth-sentence]

Sometime in the early 1830s, Edmund Uhr left Fleurs for the Krui, the first step in the long journey north he would take in Jones' service.

"Killing for Country: A Family History" - David Marr

[whats-in-a-sentence]

Jones reported:

It is not excelled by any Estate in New South Wales, for either beauty of situation or fertility of soil. A great deal of it is naturally clear of Timber; and the remainder of it so Park like, that the Timber is not thicker upon it than you would wish for ornament and shade: added to this, it is exceedingly well watered, having the Krui River for one boundary.

Not naturally cleared: the grasslands in that broad, shallow valley had been fire-farmed by the Kamilaroi and Geawegal forever.

"Killing for Country: A Family History" - David Marr

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Zij dan schreeuwden allemaal opnieuw:  Niet Deze, maar Barabbas!  En Barabbas was een misdadiger. (Johannes 18:40) Lees verder Leviticus 14:1—8. Barabbas was een moordenaar, een misdadiger, en een verrader. Dit feit is erg belangrijk. Daar ligt meer onderwijs in dan we op het eerste gezicht zouden denken. Zien we in de bevrijding van de zondaar en de gevangenneming van de onschuldige niet een beeld van het grote werk wat volbracht werd in de dood van onze Verlosser? Jij en ik nemen passend onze plaats in naast Barabbas. We hebben God van Zijn eer berooft. We waren opstandig tegen de heerschappij van de hemel. Als hij die zijn broer haat een moordenaar is, dan zijn ook wij schuldig aan die zonde. Hier staan we voor de rechterstoel, de Levensvorst is voor ons gebonden en wij mogen vrijuit gaan. De Heere bevrijdt ons en spreekt ons vrij terwijl de Verlosser, zonder vlek of rimpel, schaduw of gebrek naar het kruis wordt gebracht. Er werden twee vogeltjes genomen in het ritueel om de melaatse te reinigen. Het ene vogeltje werd geslacht en zijn bloed werd opgevangen in een schaal, het andere vogeltje werd in dat bloed gedoopt en vervolgens werd hij, met bloedrode vleugels, vrijgelaten in het open veld. Het geslachte vogeltje is een goed beeld van de Verlosser en elke ziel die door het geloof in Zijn bloed is gedoopt, vliegt naar de hemel, ze zingen zoet in vreugdevolle vrijheid. Ze hebben hun leven en vrijheid volkomen te danken aan Hem die geslacht was. Hier gaat het om — Barabbas moet sterven of Christus moet sterven. Jij, de zondaar moet sterven, of Christus Immanuel, de Smetteloze, moet sterven. Hij stierf zodat wij verlost konden worden. Delen wij vandaag allemaal in die verlossing? Of we nu dieven, verraders of moordenaars zijn geweest, toch kunnen we blij zijn dat Christus ons verlost heeft van de vloek van de wet toen Hij voor ons een vloek werd gemaakt Ter overdenking Wat kies jij boven Jezus? Je familie (Mattheüs 10:37), de eer van mensen (Johannes 12:43), Gods schepping (Romeinen 1:25), of je plezier (2 Timotheüs 3:4)? De Heere Jezus stierf om mensen zoals jou te verlossen, maar je moet je prioriteiten en voorkeuren aanpassen (Handelingen 3:14–15,18–19). Preek 595, 16 oktober 1864

[benbrecht]

Wrywing, weerstand en wonderwerke

Daar loop ek met my spinnekopstoel in die een hand, ʼn bottel van die yskoudste witwyn in die ander en maak my tuis midde-in die groot niks van ʼn dor en leë landskap. Ek voel reeds hoe die helende kragte om oor hierdie eindelose landskap uit te staar, terwyl ek aan ʼn witwyn teug en Patricia Lewis se Breekbare hart (en daarna al haar liedjies) kliphard deur die vlaktes laat galm, in my bruis. Langs my staan daar reeds ʼn tafel, dit lyk of ʼn familie van 18 daar kan aansit vir ete, met al die albums, los foto’s, briewe en notas wat ek oor die jare versamel het. Ek maak my plastiek flamingkglas so vol soos wat fisika my toelaat. My glas is bomvol en ek wag vir die spikkels heimwee, spyt en ongeërgdheid om oor my te spoel.

Die amperheid van dinge val my al vir ʼn geruime tyd op. Dit het my eintlik al oor die jare so opgeval dat ek ʼn paar bladsye in my proefskrif daaraan spandeer om die moontlike grade van amperheid te bespreek: Hoe onderskei ʼn mens tussen die betekenisse in ampertjies, amperse en amper-amper? Hoe amper een ding gebeur het en die ander ding nie, sonder om met enige sekerheid te weet of die “regte” ding gebeur het, is beslis genoeg rede om vandag effens vroeër ʼn bottel wyn oop te maak. As ek vat hoe amper ʼn deel van my myself amper oortuig het om nie ʼn afdeling in my boekversameling net met boeke waarvan die titel die woord flamink insluit te begin nie, raak ek effens uitasem van verligting. Dink net as ek myself dit ontneem het net omdat dit moontlik nie ʼn ding is wat mense doen nie. Wel, hierdie mens doen dit. Dit was amper-amper of ek het myself van ʼn klein en waardevolle bron van vreugde in my lewe ontneem.

Dit is vir my gans onmoontlik om die implikasies van amper te oorweeg sonder om aan mense, plekke en gebeure te dink. Wat het my laat besluit om nie verder regte te studeer nie? Was ek amper by daardie besluit toe iets anders gebeur het? Hoekom het ek nog nie my skootrekenaars met my kaal hande in twee geruk en in die see gegooi en in die bos gaan bly nie? Wat moes amper gebeur het vir my om vandag ʼn werk te hê wat my gereeld (goed) uitdaag? Hoekom laat ek mense deesdae hulle gang gaan sonder om my hart op enige spesifieke uitkoms te sit? Wie sou nou weet, maar ek weet daar is ʼn (on)heilspellende sweempie amperheid in hierdie dinge betrokke.

My een-ding-red-dalk-ʼn-duisend vir vandag is om te onthou dat jou onvergenoegdheid nie vreemd is nie, dit is menslik en in ons aard ingemessel om ‘wat as’ te vra. Wees vandag dankbaar vir die oomblikke van vrede en berusting wat wel jou pad kruis.

[jurjenkvanderhoek]

MET IGNACE SCHRETLEN OP PAD OVER DE KRUISWEG NAAR HET LIJDEN

Misschien schept afstand een objectief oordeel. Niet deelnemer zijn om een mening te geven. Of verwordt je dan tot de supporter van het voetbalspel. De beste stuurman aan de wal. Ben je te heftig bevooroordeeld wanneer je juist niet in het team speelt. Als de groep je heeft buiten gesloten of jij zelf de deur hebt dicht gedaan. Hoe dan ook schrijver, kunstenaar en huisarts Ignace Schretlen was katholiek en beleed dat streng als kind. Alles werd aangenomen als zoete koek. Maar door het leven getekend distantieert hij zich van dat geloof. Niet dat hij geen besef heeft dat er meer is tussen hemel en aarde, dat na lijden en dood er geen einde is. Maar de manier waarop de kerk dat uitstraalt is minder zijn gedachte. Hij staat langs de kant en is wellicht daarom gerechtigd een boek als "Lijden" te schrijven. Minder gekleurd door een geloven of een religie, maar gestoeld op kennis en wetenschap.

Wie is die man die op onderzoek gaat naar hoe en wat. Een ontdekkingsreis aanvangt naar de eigentijdse visies op de kruisweg en het laatste avondmaal. “Voor het conservatorium had ik onvoldoende talent”, stelt Schretlen zichzelf voor, “de kunstacademie en studie Nederlandse taal- en letterkunde boden volgens mijn ouders geen toekomstperspectief. Het werd uiteindelijk geneeskunde, gevolgd door filosofie. Mijn werk als huisarts, publicist en kunstenaar heb ik nooit los van elkaar gezien. Vanuit drie kanten krijg je zicht op de condition humaine (het lot van het mensdom), waarin lijden centraal staat.”

Die verschillende standpunten zijn de pijlers waarop het geschrift ‘Lijden’ rust. Het geeft een goed fundament om de heiliging van deze gebeurtenissen uit de kruisweg betekenis te geven. De passie van Schretlen voor het lijdensverhaal van Jezus heeft een familiair trekje. Een bekende kruisweg circuleert in de familie, moeder ervoer de staties als afschrikwekkend. Maar voor de jonge Ignace waren de platen zo indrukwekkend dat hij nu voor zijn boek eerstens op zoek gaat naar de wortels van het lijdensverhaal. Om dat verleden dan te kunnen plaatsen in het heden.

In mijn reis door het boek 'Lijden' leidt Schretlen mij eerst over de weg van het lijden. Langs de geschiedenis van de kruisweg. Doet hij onderzoek naar het laatste avondmaal als pleisterplaats van de christelijke religie. Ontrafelt als een patholoog-anatoom het raadsel van het lijden. Het mysterie rond de dood. Daarbij is de kunst een middel om de emotie te stroomlijnen, onder controle te krijgen. Daarin kan de kunstenaar zijn eigen gevoel kwijt. En kan ik mijn gevoel ernaast leggen of er tegenaan laten leunen. De afbeelding kan wreed zijn, niets ontziend en alle details tonen van een menselijke realiteit. Maar het kan ook, zonder de werkelijkheid uit te beelden, mij pakken in mijn diepste zijn. Kunst hoeft niet voor te kauwen of uitleg te geven, juist zonder veel te zeggen heeft het een groot verhaal. Het moet op het gevoel werken en hoeft niet oogstrelend te zijn. In gelaagdheid spreekt het boekdelen. Daar waar de leegte getoond wordt raakt het aan de bodem van de put.

De kruisweg, dat is een lijdensweg ofwel een martelgang. Het appelleert aan het bloederige pad waarover Jezus door Jeruzalem liep naar Golgotha, de plaats waar hij werd gekruisigd. De kruisweg, want hij droeg zijn eigen kruis dat steeds zwaarder woog op zijn schouders. Zo gaat ieder wel een kruisweg in zijn leven. En weegt het kruis zwaarder naarmate de lijdensweg langer en het einde schijnbaar uitzichtloos is. Het Bijbelse lijdensverhaal dient als maatstaf voor moderne martelgangen. Al snel wordt een grote prestatie die met bloed, zweet en tranen is volbracht als kruisweg aangeduid. Zo haalt Schretlen als voorbeeld aan de eerste, mislukte, poging van Maarten van der Weijden de elfstedentocht te zwemmen. Daar zat niet alleen een Spartaanse krachtmeting achter, een uitermate enorme sportprestatie, maar zeker ook het schuldgevoel dat hij wel was genezen van leukemie terwijl andere kankerpatiënten hun ziekte met de dood moesten bekopen. Hij kan al te gemakkelijk als een moderne Jezus worden afgeschilderd die het kruis van al die patiënten op zich nam, maar het is eerder een boetedoening voor de schuld die hijzelf voelt maar onterecht is. Daarbij moest hij lijden, was de tocht een martelgang. En moest hij voortijdig stoppen met de euforie van het einde in zicht. Het werd een afgang voor hemzelf, maar de wereld lag aan zijn voeten.

De uitdaging die Maarten zichzelf oplegde is een modern lijdensverhaal. Om die omschrijving te duiden duikt Schretlen in de historie en verwoord de traditionele kruisweg. Dit is een beeldverhaal, een strip met 14 plaatjes - de staties, gebeurtenissen om bij stil te staan. Een uitleg in beeld om de ongeletterde kerkgangers het lijden te laten invoelen. Overigens was de taal die gebezigd werd het Latijn, en deze was ook niet bekend aan een ieder. Maar de kruisweg is niet voorbehouden aan het interieur van de kerk. Ook buiten in het veld treft men als wegkruis, een meditatieve plaats om even in te houden van de dagelijkse voortgang. Het kruis als symbool wordt op veel plekken en in diverse situaties gebruikt en misbruikt. Het christelijk vignet is een werelds beeldmerk geworden. Het lijden van Christus is misschien wel het meest tot de verbeelding sprekende verhaal in de Bijbel. Iedereen kan zich daar wel een voorstelling van maken, omdat lijden iets puur menselijks is. Dat lijden, die kruisweg, is een bron van inspiratie voor kunstenaars, schrijvers, dichters, componisten. Er is door de jaren een rijke schakering aan persoonlijke kruiswegen ontstaan. De 14 staties vormen een klankbord, bieden troost en perspectief en zijn voor velen een weg van hoop. Ignace Schretlen somt daarvan een aantal historische lijdenswegen en eigentijdse interpretaties op. Als huisarts gaat hij nader in op de kunst van het lijden, maar vooral als kunstenaar belicht hij het lijden in creatief perspectief.

Uiteindelijk gaat Schretlen zelf los in zijn beeldend duiden van het onderwerp in zijn boek. En lijkt dat boek een motief om zijn kunst gedrukt te krijgen. Hij is diepzinnig bezig met dat lijfelijk en geestelijk ondergaan van pijn. Een doodsangst die hij in zijn professie dagelijks beziet en voelt. De schreeuw om hulp, het krijsen van angst, de gil van ontzetting is uit het schilderij van Edward Munch gebruikt als beeldmerk voor de kruisweg die Schretlen vastlegt. In zijn werk verbeeldt hij de angst, de pijn, de dood. Vooral in die verbeelding, van pijn, raakt de kunstenaar het gevoel. De emotie zit in het abstracte zijn meer dan in de stripachtige tekening of de bewerkte foto. Wel weet Schretlen waar hij het in zijn kunst over heeft, het heeft grond van bestaansrecht. Want hij heeft vooraf een gedegen fundament gelegd door zijn anatomie van de geschiedenis van de kruisweg te duiden. De uitgave ‘Lijden’, eigentijdse visies op de kruisweg en het laatste avondmaal, is een boeiend en op diverse bladzijden aangrijpend verhaal.

Of zoals Ignace Schretlen het zelf in zijn nawoord zegt: “Ofschoon wij allemaal met lijden te maken krijgen en we dagelijks geconfronteerd worden met het lijden van anderen, keren we het onderwerp het liefst de rug toe. Wij willen niet dat ons goede humeur hierdoor wordt verstoord. Voor lijden is geen plek in een al te rooskleurig afgeschilderde belevingswereld. Lijden vraagt om aandacht – maar die geven wij liever aan dingen die leuker zijn. Zelfs in de spreekkamer van dokters rust op lijden vaak een taboe. Wie zich waagt aan dit boek, moet vooroordelen opzijzetten en weerstand overwinnen.”

Lijden. Eigentijdse visies op de kruisweg en het laatste avondmaal. Ignace Schretlen. Waanders uitgevers, 2023.

[patriciaidsinga]

Sores

Noordhollands Dagblad 11 februari 2023 

‘Dat lichaam zit zo vast onder verpulverd puin, de hulpverleners krijgen het er niet uit,’ is het laatste zinnetje dat ik hoor voor ik thuis de radio uitdraai. En dat zinnetje en vooral dat beeld erbij echoot na in mijn hoofd terwijl ik door de koude wind de stad in fiets. 

Ik ben onderweg naar restaurant Soepp, waar ik samen met eigenaresse (en vriendin) Sophie een avond over depressie organiseer. 

Ik heb (gelukkig) mijn depressie al een paar jaar achter me gelaten, maar ik merk dat denken aan die periode toch weer veel emotie oproept. Op social media krijg ik complimenten dat het knap is dat ik hier zo open over praat, maar deze week klinkt openlijk praten over je depressie ineens niet zo stoer meer. Waarom het over je eigen sores hebben, terwijl in Turkije en Syrië mensen onder het puin liggen? Duizenden families verdriet hebben en alles kwijt zijn. En ik maar over mijn probleempjes praten. 

Sophie en ik hadden een concept bedacht om onder het genot van een bakkie soep te praten over depressie, op een luchtige manier. Het moet vooral een gezellige avond worden, waarin familie, vrienden, naasten misschien wat tips krijgen over hoe je depressie herkent, of hoe je iemand kunt steunen die daar middenin zit. We willen bereiken dat het wat normaler wordt om over dit onderwerp te praten. 

Te vaak gebeurt het nog dat mensen in hun eentje hun depressie uitzitten of dat ze zich zo ellendig voelen dat ze een einde aan hun leven maken. 

Als we bij één iemand die eenzaamheid kunnen verminderen dan is de missie geslaagd. Bij Sophie aangekomen zie ik in haar ogen dezelfde worsteling als die ik heb. Zitten mensen te wachten op deze problemen, die nu voelt als een soort Westerse blanke-mensen-ziekte, terwijl er veel grotere ellende gaande is? 

Met Sophie voel ik mij sterker. Zij heeft die vastberadenheid die Dolle Mina’s in de jaren zeventig ook hadden. Mouwen omhoog en aan de slag. We gaan het gewoon doen, deze avond. Iedereen heeft zijn eigen kruis te dragen en we kunnen nu weinig doen voor de aardbevingsslachtoffers, behalve doneren en meeleven. 

Wat we wel kunnen doen is ons kwetsbaar opstellen voor mensen in onze directe omgeving, die dit gesprek nu even nodig hebben. En we doen dat omdat dat óók moet, en wij nu, hier en op deze manier ons steentje bij kunnen dragen aan het goede op de wereld. 

Even dringt het beeld van een lichaam onder het verpulverde puin weer op. Gelukkig helpt het te concentreren op de avond, op de gasten die het aandurven hun verhaal te delen. De radio mag even uit.

[melaniewebbers]

Ecuador - Guamote, Cuenca en Montañita

Na een busrit van 3,5 uur, komen we aan in Guamote. Ik merk bij mezelf dat ik last heb van de hoogte. Pim had hier in Quito al last van, dus we hadden al bedacht dat we niet hoger dan Quito (2800 meter) zouden gaan. We hadden alleen niet opgezocht hoe hoog Guamote ligt, dus nu zitten we op ruim 3100 meter hoogte en dat is toch niet zo fijn. Gelukkig maar voor 1 nachtje. Het hotel waar we slapen, doet heel veel mooie projecten voor de gemeenschap hier en de kosten die wij hier maken aan het verblijf en eten; gaat naar de projecten toe, want ze zijn non-profit. Het is nogal prijzig allemaal, maar we weten dat het naar een goed doel gaat. Na aankomst hebben we een rondje gelopen door het dorp en zijn we naar de aardappelmarkt geweest. Hier waren alleen maar locals in prachtige traditionele kleding. Er waren een paar voedselkraampjes waar je eten kon kopen en we zagen er 2 waar een compleet geroosterd varken lag. Dus echt letterlijk van kop tot staart geroosterd met alles er nog in. We kregen wel aangeraden om dit te proeven, dus we hebben een stukje van de buik van het varken gegeten, wat bijzonder smaakvol was. In de namiddag hebben we in het hotel geholpen met het maken van empanada's en quinoa kroketten. Best leuk om te zien hoe je dat maakt en natuurlijk mochten we ook proeven, super lekker!

Tijdens het eten van de empanada's kwam de eigenaresse en een vrijwilliger naar ons toe om te vragen of we mee zouden willen naar het kerkhof. Het is vandaag namelijk Dag van de Doden en dat wordt hier heel groots gevierd.. alle locals komen in prachtige kleding naar het kerkhof om het te versieren en er een dagje door te brengen. Natuurlijk willen wij mee! Onderweg halen we nog 10 kindjes op die achter het hotel wonen en ook onderdeel zijn van 1 van de projecten. De kindjes kwamen uit de poort gerend en we werden door iedereen gelijk geknuffeld. Super lief! Ook wel schrijnend, want de kindjes zijn allemaal super vies, zitten helemaal onder de vieze vegen en ze hebben smerige kleren aan. Best confronterend, want je zou er zo graag iets aan willen doen, maar het enige wat je ze kan geven is aandacht. De kindjes zijn gelijk onafscheidelijk van ons en ze willen allemaal je hand vasthouden. Bijna vechten ze met elkaar om onze handjes vast te mogen houden. Eenmaal aangekomen op het kerkhof, bezoeken we een paar graven van familieleden van de kindjes. Aangezien dit de meest arme kinderen van het dorp zijn, zijn deze graven ook niet meer dan een hoopje aarde en een getimmerd kruis. Terwijl er omheen de meest kleurrijke, dure graven liggen van rijkere families. Wat we echt heel erg vonden, was dat er vaders en moeders van de kinderen rondliepen op het kerkhof (stomdronken) en hun eigen kinderen niet eens begroeten, gewoon straal voorbij lopen.. moet je nagaan hoe weinig liefde deze kinderen kennen. Na 1,5 uur door te hebben gebracht met deze kinderen, brachten we ze weer thuis en we kregen van alle kindjes een hele dikke knuffel. Dit is een ervaring die we niet snel meer gaan vergeten, we zijn blij dat we dit hebben meegemaakt! En ook mooi om te zien waar ons geld (deels) naar toe gaat .

De volgende ochtend brengen we een bezoek aan de markt. Eigenlijk is heel Guamote 1 grote markt geworden en iets buiten het dorp ligt nog een dierenmarkt, waar we eerst heen lopen. Onderweg komen we een ezel en paardenmarkt tegen, waar we getuigen waren van onderhandelingen van 1 ezeltje. Na een stuk lopen, kwamen we op de grote dierenmarkt, op deze markt werden koeien, varkens en schapen verhandeld.. heel bijzonder om te zien. Eenmaal terug bij het dorp zijn we naar de aardappelmarkt gegaan, waar er naast aardappels ook allerlei soorten groenten en fruit werden verkocht. Door alle straatjes heen zijn ook kraampjes met kleding, schoenen, gereedschap etc. In het dorp zijn ook eigenlijk geen winkels, dus alle locals uit Guamote en omliggende dorpjes komen hier elke donderdag om hun aankopen te doen, naar de kapper te gaan en naar de dokter of tandarts te gaan. We bezoeken vervolgens de kippen en cavia markt. Dit vond ik erg zielig en wilde hier snel weg, want de kippen zitten allemaal op elkaar in kooitjes en de cavia's werden (levend!) in zakken gedaan. Cavia is in Ecuador een delicatesse, dus voor deze mensen is het net alsof ze kip kopen. Daarna liepen we langs de vismarkt waar alle kraampjes precies dezelfde vis (tilapia) verkochten. Iets verderop waren allemaal eetkraampjes waar je rijst, vis (van de markt) en aardappels kon krijgen. Het zag er goed uit en werd vers voor je neus bereid, dus we hebben het er op gewaagd. Voor $2 hadden we een enorme bak vol rijst, aardappels en een complete vis. Super lekker! Onderweg hebben we voor $1 een hele zak met enorme aardbeien gekocht, welke we onderweg uitdelen aan kindjes, die erg dankbaar zijn. De markt was een hele beleving en mooi om te zien hoe de locals hier écht leven. Er waren ook bijna geen toeristische spullen te koop, we hebben maar 1 kraampje gezien met de truien die we 1000x op de markt in Otavalo hadden gezien. Toen we terug liepen naar het hotel, liepen we nog door de varkensstraat waar volledige varkens weer op tafel lagen, met kop en al. Door de straten liepen de locals trouwens met hun schaap, koe of varken aan een touwtje alsof het hun huisdier was. Erg grappig om te zien.

Pim en ik hadden allebei een schuldgevoel dat wij het zoveel beter hebben dan de mensen hier en ondanks dat we echt al best veel geld hebben betaald in Guamote, hebben we ook nog wat van onze kleren achter gelaten voor de kindjes uit de buurt. En we hebben in het hotel een lama poppetje gekocht, gemaakt van lama wol, gemaakt door een local die aan 1 van de projecten mee doet. Tot slot hebben we nog een local gesteund om ons naar het volgende dorp te brengen om de bus naar Cuenca te pakken, wat voor ons ook wel veel gedoe scheelde. Het maakte zijn hele dag weer goed!

De busrit van Alausi naar Cuenca verliep nogal rommelig. We hadden extra betaald voor gereserveerde stoelen, omdat we gewaarschuwd werden dat de bus erg vol zou zitten i.v.m. een feestdag in Cuenca. Toen we in de bus stapten, was die al helemaal vol en moesten wij op de bijrijdersstoel van de buschauffeur + op de trap zitten... Best eng want je rijd langs enorme berg kliffen en je kan alle kanten op vliegen. Na ongeveer 45 minuten, stopten we ergens waar veel mensen uit gingen en mochten we eindelijk op een echte stoel gaan zitten. Ondanks dat, bleef het een enge rit want we reden door hele dichte mist en je zag echt letterlijk niks anders dan mist. Wij hadden goed uitzicht op de weg en dus het uitzicht van de buschauffeur, maar je kon nog geen 1 meter vooruit kijken. Gelukkig reden we na een tijdje de dikke mistwolk uit en klaarde het op. Het was rondom Cuenca onwijs druk met enorme files. Iedereen wil nu naar Cuenca om te feesten. Na 4,5 uur kwamen we dan eindelijk aan. We hadden al opgemerkt dat hotels in Cuenca echt enorm duur zijn, het goedkoopste was €100 per nacht, maar wij hadden nog een appartement kunnen scoren voor €30 per nacht. Helaas was de verhuurder onbereikbaar en konden we er niet achter komen waar het appartement precies was, dus na lang stalken hebben we de moed opgegeven en toch maar een hotel voor €100 geboekt. Belachelijk veel geld, maar we moeten toch ergens slapen. De hotels hebben nu hun prijzen 2 of 3 keer verhoogd door het feestweekend, dus we hebben dikke pech. Na een prima nacht in een veel te duur hotel, kunnen we een nachtje in een hostel boeken voor €60, nog steeds veel te duur voor wat je krijgt.. maar dan zitten we wel midden in het centrum en veel keuze hebben we niet. We hebben een hele dag door het historische centrum van Cuenca geslenterd. Een voordeel aan de feestdag is dat het eigenlijk meer een feestweek is en heel Cuenca 1 grote fiësta is. Alle straten zijn gevuld met marktjes en podia met livemuziek. Het is enorm levendig overal en iedereen is vrolijk. Langs de rivier staan allemaal tenten met marktkraampjes, waar we ook lekker gegeten hebben. We hebben op meerdere plekken in de stad genoten van de livemuziek. We zijn ook nog even naar boven gegaan in de grootste kathedraal van Latijns Amerika, waar we prachtig uitzicht hadden over de stad. Na een hele dag slenteren en lekker eten en drinken door het prachtige Cuenca besluiten we dat we de stad wel gezien hebben en morgen weer door gaan reizen, 1 volle dag in een stad is voor ons ook wel genoeg. Opzich zou je nog meer activiteiten in de omgeving kunnen doen, zoals een bezoek aan het Cajas Nationaal Park of Ingapirca, maar dat ligt allemaal weer op een te hoge hoogte voor ons. De volgende ochtend kwamen we na het ontbijt ineens in een enorme parade terecht, waar we nog even van hebben kunnen genieten. Super mooi verklede mensen en praalwagens door de straten van Cuenca, een echte fiësta!We gaan na 2 nachten Cuenca dus weer lekker door, helaas alweer naar onze laatste bestemming; de kust van Ecuador. We hebben gekozen voor het surfdorpje Montañita, waar we vooral lekker gaan relaxen, wat yogaklasjes gaan doen en surfen.

De rit van Cuenca naar Guayaquil was adembenemend mooi. Het eerste deel reden we door het Cajas Nationaal Park, precies het park waar we heen wilden maar niet heen konden door de hoogte. Nu hebben we door deze busrit toch 'veilig' kunnen genieten van de uitzichten op 4200 meter hoogte. Vervolgens reden we nog door ver door de bergen van de Andes, met prachtige uitzichten en (angstaanjagende) diepe valleien. Na een lange tijd rijden, zien we ineens dat het Andesgebergte abrupt ophoud. De berg stopt gewoon ineens en daar voorbij is 1 grote wolkendek van fluffy wolken zo ver als je kan kijken (die je vaak ook vanuit het vliegtuig ziet). Heel bijzonder om te zien vanuit de bus. Vanaf dat punt moesten we dus ook ruim 4000 meter gaan dalen, waardoor we door de dikke wolk reden en ineens in een heel ander klimaat terecht kwamen ; allerlei tropische bomen en bananenplantages. Heel bizar dat je kort daarvoor nog in een enorm ruig en koud landschap hebt gereden. De rit duurde 3,5 uur dus we waren er al veel sneller dan we hadden verwacht. Eenmaal in Guayaquil moesten we overstappen op een andere bus, wat makkelijker klonk dan het was. Het busstation van Guayaquil is volgens ons groter dan het vliegveld van Guayaquil. Met héél veel geluk hadden we per ongeluk heel snel het kantoortje gevonden waar wij ons ticket moesten kopen, maar eigenlijk was dit gewoon niet te vinden. Na een uurtje wachten, maakten we de 3 uur durende rit van Guayaquil naar Montañita, waarbij het landschap niet zo bijzonder was. Montañita is een populair kustplaatsje. Wel is het nogal een partystadje wat gericht is op alcohol en drugs, maar daar hebben we weinig last van. Overdag is het stadje bijna uitgestorven en 's avonds liggen wij al lang in bed als de feesten beginnen. Het heeft wel een hele relaxte sfeer en we voelen ons hier super veilig.Na 2 nachtjes in ons hostel, verhuizen we naar een ander hotel omdat we er beide erg slecht sliepen. We sliepen de 3 nachten erna letterlijk aan de zee, vanuit onze kamer horen we de golven en we hebben hier een stukje privéstrand, wat ook wel lekker is want het hele strand ligt vol met hondenpoep en koeienpoep. Naast heel veel straathonden en katten, lopen hier ook gewoon koeien los op het strand.Helaas is het weer niet heel goed, best frisjes en erg bewolkt, dus met lange kleren aan liggen we op een strandbedje. De temperatuur van de zee is wel oké. Pim heeft een surflesje genomen, ik een yogalesje gevolgd. Verder hebben we maar weinig gedaan, op wat strandwandelingen en boeken lezen na. Heerlijk even bijkomen zo, voordat we weer naar huis toe gaan. Veel foto's hebben we dan ook niet gemaakt.We gaan straks met de bus naar Guayaquil, wat ongeveer 3 uur zal duren. Omdat er niks te beleven is in Guayaquil en het als een onveilige stad wordt gezien hier, slaan wij een bezoekje aan de stad over en gaan we rechtstreeks naar het vliegveld.

[rausule]

Afghanistan blokkeer 7 miljard

Afghanistan blokkeer 7 miljard Tema: 97% van Afgane loop die risiko van armoede. Thomo: Afghanistan vries 7 miljard wat die ekonomie verlam. Liberté, Égalité, Fraternité.

Daardie dispuut van 7 miljard wat die ekonomie lamlê. Na die rampspoedige vertrek van Amerikaanse troepe uit Afghanistan, het die Washington-regering besluit om die families van die slagoffers van 9/11 te vergoed met die hulpbronne van die Afghaanse Sentrale Bank. Besluit wat onlangs deur 'n Amerikaanse regter gedelegitimeer is. Hierdie bevriesing het effektief enige moontlike maatskaplike beleidsingryping verlam, met 'n geraamde inkrimping van ongeveer 35%, effek van die sanksies, die blokkering van monetêre likiditeit, van die bankstelsel en die isolasie van die internasionale kring. Die regter se mening sou op verskeie redes gebaseer wees, nie die minste een wat verband hou met die feit dat die Afghaanse sentrale bank nie deel is van die jurisdiksie van die Verenigde State nie. Om nie te praat nie dat die hele operasie in elk geval die betekenis sou hê van 'n uitdruklike erkenning van die legitimiteit van die Taliban om die land te regeer. Maar die storie lyk nog nie verby nie: die aanduidings van die regter sal moet deurgaan na die ondersoek van die distriksregter wat dit kan bekragtig en aanvaar of nie. Intussen onderhandel Washington en die Taliban 'n ooreenkoms om $3,5 miljard van 'n derdepartyfonds te ontblokkeer.

Die opskorting van humanitêre aktiwiteite. Die huidige Afghaanse krisisscenario is toe verryk deur die Taliban se besluit om vroue te verbied om binne sowel nasionale as internasionale NRO's te werk, nadat hulle hulle ook van universiteit verbied het. Dit is maatreëls wat die land verder terugstoot en hoop op vrede en stabiliteit in gevaar stel – het die Verenigde Nasies in 'n verklaring geskryf. Dit doen natuurlik geensins afbreuk aan die objektiewe ekonomiese grondslag van alle sosiale vorme nie. Omgekeerd. Die geskiedenis van stratifikasies in state toon redelik duidelik hoe hierdie stratifikasies, wat oorspronklik in vaste vorms uitgegiet het, 'n "natuurlike" ekonomiese bestaan ​​vorm, in die loop van ekonomiese ontwikkeling wat ondergronds, "onbewustelik", bietjie vir bietjie plaasvind. ontbind, dit wil sê ophou om 'n effektiewe eenheid te wees. Hul ekonomiese inhoud skeur hul vorm van regseenheid uitmekaar. (Engels se ontleding van klasseverhoudinge ten tyde van die hervorming, cosl soos Cunow s'n van klasseverhoudings in die Franse Revolusie, bied voldoende dokumentasie hiervan). Die veroordeling van hierdie verordeninge was eenparig en die gevolge het ongelukkig nie lank laat kom nie, met drie NRO's wat besluit het om hul aktiwiteite op te skort. Die Switserse CARE, Save the Children en die Noorse vlugtelingraad sluit hul deure. Die Internasionale Rooi Kruis, wat sedert 1988 in Afghanistan aktief is, sal ook sy projekte in die land opskort. Data oor die huidige krisis. Die mees kommerwekkende getal is dat 97% van die Afghane die risiko loop om armoede te kry en meer as die helfte van die bevolking is afhanklik van humanitêre hulp. Elke huishouding bestee 91% van hul inkomste aan kos en baie moet dus tot voedselrantsoenering wend om te oorleef. Die ekonomiese krisis word ook vererger deur die derde jaar van droogte wat die land moet verduur. Dit reën amper nooit nie, maar wanneer dit wel gebeur, is daar kragtige en vernietigende vloede van landerye, oeste, waterinfrastruktuur en meer. In 2022 het die Taliban besteding aan maatskaplike dienste met 81% gesny en dit, tesame met die onderbreking van die meeste internasionale ontwikkelingsfinansiering, het die verskaffing van noodsaaklike openbare dienste byna uitgeskakel.

[rebrandtdebibls]

deur Serena, (Egipie. Ons mense)

Tema: Serena Thomo: Ser'enna' ons wat Die mense is : b'Nassarua Bo' Rolo behoort aan die groot patrollie van vroeë Christelike basilieks Ons Khoi San vader van julle almal. Die antieke basiliek is toe in die 5de eeu versier met gesogte Libiese albasters, geskenk deur Serena, (Egipie. Ons mense) kleindogter van keiser Theodosius (Egip. ry olifante) en vrou van die vandale leier Stilicho (Egipie. Nog steeds die dapperheid van die mense) om 'n gelofte na te kom by die terugkeer van sy familielede uit die oorlog, soos geopenbaar deur 'n metriese inskripsie. Die huidige toewyding is egter aan die Milanese heilige Nazaro, gemartel in die stad saam met sy metgesel Celsus (bv. hoekom het jy my …?) Ten spyte van die lang tyd wat verloop het sedert die stigting daarvan en die groot hoeveelheid ingrepe en wysigings wat dit ondergaan het, is die uitleg van die kerk onveranderd: die uitleg is 'n Latynse kruis en 'n enkele skip, wat dit reeds by sy stigting gehad het; inderdaad, die kerk is die eerste waarvan ons nuus in die hele Weste het met hierdie vorm. Daar is ook 'n ondergrondse argeologiese area waar jy die oorblyfsels van hierdie eerste katedraal en die Middeleeuse kapel van San Lino kan sien, gebou op die terrein waar daar 'n sakristie was. In die Lapidarium, gehuisves in die Romaanse sakristie, is daar die oorblyfsels van vroeë Christelike epigrawe en 'n muur van die Tomba del Pavone, geverf en naby die altaar gevind. In 'n deel van die oostelike arm is dit ook moontlik om 'n fragment van die oorspronklike vloer te sien. Om die kerk binne te gaan, gaan jy egter deur die Trivulzio Mausoleum. Aan die buitekant lyk dit soos 'n groot parallelepiped in terracotta, met die wapens van die Trivulzio, Colleoni en Gonzaga families, gebou op 'n projek deur Bartolomeo Suardi bekend as il Bramantino wat in 1512 begin het met 'n konstruksie wat byna die hele eeu geduur het. . Binne is die plant egter agthoekig en word in sy hoogte in drie fases verdeel, onderskeidelik beset, begin van onder, deur nisse met spore van fresko's, sarkofage met familielede en openinge en vensters met vensters wat deur 'n Gotiese kolom ondersteun word.

[jasvegh]

Hij kwam op aarde voor ons allemaal

Enkele gedachten over Lucas 2:1-20

Kerst is bij uitstek een feest van licht en gezelligheid. We zoeken elkaar op, we zitten rond de kerstboom, we eten en drinken lekker. We genieten van het feest.

Maar we weten ook dat het lang niet altijd gezellig is in de wereld. We horen van oorlog en geweld, uitbuiting en discriminatie. We accepteren de ander niet altijd zoals hij of zij is. We staan gauw klaar met ons oordeel. We zetten de ander in de hoek.

Is het in onze tijd erger dan vroeger? Waren de mensen vroeger beter? Ik denk van niet. In feite is de mens al die eeuwen door niet veranderd. Wel zijn de omstandigheden waarin we leven veranderd.

In Jezus’ tijd heerste het Romeinse rijk rond de Middellandse Zee. De Romeinse keizers waren oppermachtig en ze heersten over de toenmalige wereld door hun legioenen. Ze legden andere volken hun wil op.

Er bestond in die tijd ook slavernij. Meesters waren in het bezit van slaven. Die werden verhandeld op slavenmarkten. Slaven moesten doen wat hun heer zei. Ze hadden geen rechten, alleen plichten.

In de tijd dat Jezus geboren werd in Israël voelden sommigen zich beter dan de ander. De Farizeeën en Sadduceeën, de godsdienstige leiders, zagen neer op het volk dat de wet niet kende.

Onder aan de maatschappelijke ladder stonden ook de herders. Ze hoedden de schapen van anderen. Het waren ruwe, onbehouwen kerels. Vaak nemen ze een loopje met de waarheid, vond men. Hun woord was voor de rechtbank niet geldig. Ze mochten niet getuigen.

Iets daarvan lezen we in Lucas 2. We lezen van de Romeinse keizer die het volk zijn wil oplegde. Zo schreef hij een volkstelling uit. Hij wilde de belastingheffing verbeteren. Daarom moest iedereen zich laten inschrijven in de plaats waar zijn familie vandaan kwam. Zo moesten ook Jozef en Maria zich laten inschrijven in Bethlehem. Ze stamden namelijk af van David, en u weet: die kwam uit Bethlehem.

Zo gaan ze op weg voor een moeilijke en lange reis. Maria is in verwachting en haar kindje kan elk moment komen. Als ze in Bethlehem aankomen is er geen plaats voor hen in de herberg. We weten niet waarom er geen plaats was. Misschien was het druk. Maar het is tekenend. Vaak sluiten we de ander uit. Er is voor hem of haar geen plaats in ons midden.

Als Jozef en Maria in Bethlehem zijn, wordt hun kindje geboren, waarschijnlijk in een stal, want Maria moet haar kindje leggen in een voederbak voor dieren. Onopgemerkt door de wereld wordt hun kindje geboren. De wereld weet niet dat dit een bijzonder kind is. Het is de lang beloofde Messias die vrede zou brengen tussen God en mensen en vrede op aarde.

Hoe zal de wereld dit ooit te weten komen? Hoe zal God zijn boodschap van vrede en heil aan de wereld bekend maken? Zal Hij die bekendmaken via keizers en koningen, via Farizeeën en Sadduceeën, via rijken en hooggeplaatsten? Nee, Hij maakt zijn boodschap bekend via herders.

Als de herders op de velden van Bethlehem hun schapen hoeden, verschijnt er een engel. Hij heeft namens God een geweldige boodschap voor de herders, ja, voor de wereld. We lezen die boodschap in de tekst van vanmorgen: “Vandaag is in de stad van David voor jullie een redder geboren. Hij is de Messias, de Heer”. Uitgerekend aan herders, die door iedereen veracht en genegeerd werden, verkondigt de engel zijn blijde boodschap. Hi zegt: ”Voor jullie is een redder geboren”.

Wat betekent dit? Dit betekent dat de herders niet uitgesloten worden, maar ingesloten worden door God. Dat betekent dat armen, onaanzienlijken, verachten door God niet uitgesloten worden, maar ingesloten. De Messias, Jezus, kwam voor ons allemaal. God zondert niemand uit. Hij wil iedereen bereiken met zijn blijde boodschap, met vrede, verzoening en heil.

Ook al zijn we zondige mensen, Hij sluit ons niet uit, maar in. Hij heeft ons allemaal op het oog. Voor iedereen is de Redder geboren. Voor iedereen zou Jezus sterven aan het kruis. God wil vrede met iedereen. Ja, God accepteert ons zoals we zijn. Niet dat Hij onze zonden accepteert, maar wel ons als mensen.

Als God ons accepteert zoals we zijn, waarom accepteren wij elkaar niet?

De boodschap van kerst is: Vrede op aarde voor alle mensen. Daar is God op uit. Geven wij die vrede door aan elkaar? Accepteren wij elkaar?

Alanya, 25 december 2022

[rotterdamvanalles]

Het herenhuis 'De Heuvel' aan de Baden Powelllaan, 1963.

Herenhuis 'De Heuvel' in Het Park te Rotterdam was het hoofdgebouw van de voormalige buitenplaats 'De Heuvel'. Het pand is rijksmonument en onderdeel van het beschermde stadsgezicht Scheepvaartkwartier.

Het huis is circa 1750 gebouwd als eenlaagspand met mezzaninoverdieping, eenlaags zijvleugels en een omlijste ingang in empirestijl. Het heeft als woonhuis gediend van een aantal bekende Rotterdamse families: van 1799-1819 was J.J. Elsevier eigenaar, en vanaf 1866 de houthandelaar en verzamelaar Abraham van Stolk Corneliszoon. Het lag oorspronkelijk tegen een zomerdijkje met de voorgevel gericht op de Westzeedijk. Rond 1855 werd de situatie gewijzigd en werd de voorgevel verplaatst naar de kant van de Nieuwe Maas. In 1875 werd het pand met de buitenplaats aangekocht door de Gemeente Rotterdam. In 1900 werd het terrein van de buitenplaats toegevoegd aan Het Park.

Vanaf 1910 werd het pand gebruikt door onder meer het Rode Kruis en de Academie van Beeldende Kunsten. Met de manifestatie Fenomena in 1985 kreeg het pand een horecabestemming en werd in gebruik genomen als restaurant. Na aankoop door Stadsherstel Historisch Rotterdam N.V. is het pand in 1996 gerestaureerd onder leiding van restauratiearchitect Ir. A. van der Zwan. Na sluiting van het restaurant werd het pand onder de naam 'Het Heerenhuys' in gebruik genomen als locatie voor bruiloften en recepties. Sinds 1 mei 2018 is er weer een dagzaak gevestigd: café 'Dudok in het Park'.

Naast het herenhuis staat het naar ontwerp van J.F. Metzelaar rond 1870 in vroege chaletstijl uitgevoerde, wit gepleisterde, koetshuis met bovenwoning. Sinds 2015 in gebruik bij 'Parkcafé Parqiet'.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[mywholeworldandstuff]

[activelyhealingdaily]

An Uncomfortable Conversation: Suffering in Silence with Domestic Violence

Look around your girl friend group, at least 1 in 3 women are secretly or publicly dealing with some form of domestic violence (Truman & Morgan, 2014 as cited in Gavin & Krupp, 2022). Your friend, that female smiling ear to ear at the dinner table with her partner, or even your may be terrified to come forward. Many do not come forward out of fear of retaliation from the abuser, fear of public embarrassment or shame, or feeling as if no one can help. The sad reality is that so many of us (myself included) have chosen to suffer in silence because we do not feel protected in our society.

            As a counselor and someone who has access to resources or knows where to go, I did not. I was hiding the warning signs by masking my behaviors in public, self isolating from friends and family and was sure never to mix my worlds together. I think back to that last day, when I packed my stuff at 3am, mid shift to finally leave, and all I could ask myself was “why did you stay so long?” Sad, isn’t it. I did not think “good for you, you are finally doing it.” I chose to use all the negative and hurtful things I try to get others not to tell themselves. My reality was that I suffered in silence not only out of fear of the situation being escalated, but mostly out of embarrassment and shame. None of us have to suffer in silence, but some conditions in our society have made it so that we often feel like it may be our only option.

Yes, it got a whole lot worse in those first few weeks of being on my own, but I am better off now that I gave in to those embarrassing feelings. As someone who knew she had a strong support system, I know that is not the case for other women. What about those women who have no family near or have isolated themselves from the few friends they had  and now have no other friends to reach out to. What about those marginalized group of women who cannot simply make a phone call to save themselves because that phone call may lead to destroying their life. What happens to undocumented women who fear their status will cause them to forever be stuck in a violent relationship?

THE FACTS:

It was not until social science research in the 70s and 80s that indicated family violence was a serious problem (Gover & Moore, 2021).

The Violence Against Women Act (VAWA), “known as the cornerstone of our nation’s response to domestic and sexual violence” (Stupakis, 2019, p. 261), was not enacted until 1994.

Mental health consequences may include depression, anxiety, posttraumatic stress disorder, and insomnia (Campbell, 2002; Coker & Richter, 1998).

In 2015, the National Intimate Partner and Sexual Violence Survey (NISVS) indicate that 37.3% of women experience sexual violence, physical violence, or stalking by an intimate partner during their lifetime (Smith et al., 2018).

The United States has spent nearly US$3.5 trillion annually on costs associated with violence against women including medical expenses and lost wages (Peterson et al., 2018).

Survivors miss approximately 8 million days of work each year due to the violence they experience (Stupakis, 2019).

References

Gavin, S. M., & Kruis, N. E. (2022). The influence of media violence on intimate partner violence perpetration: An examination of inmates’ domestic violence convictions and self-reported perpetration. Gender Issues, 39(2), 177-197. DOI: 10.1007/s12147-021-09284-5

Gover, A. R., & Moore, A. M. (2021). The 1994 Violence Against Women Act: a historic response to gender violence. Violence against women, 27(1), 8-29.

Moore, A. M., & Gover, A. R. (2021). Violence Against Women: Reflecting on 25 Years of the Violence Against Women Act and Directions for the Future. Violence against women, 27(1), 3-7.

[hopetofantasy]

Culture, parallels & meta - S2 E4

Zaterdag 09:12

C is for culture: “I can’t get married” - In Belgium, the legal age to get married is over 18, however the juvenile court can grant permission to get married earlier as long as there are (exceptional) legitimate reasons. 

Perfect parallel:

Jana looking in love at a sleepy Jens in S1, Zoë looking lovey dovey at Senne while he sleeps in S2.

Senne saying Zoë can’t cross the border of cushions between them in previous episode, him stating that there is ‘no border’ this episode.

Viktor seemingly towering over a pissed Senne in S2, Senne towering over a crying Viktor in S3.

Viktor saying “Weird vibe” about Senne dismissing Zoë here, Zoë saying “There was a really weird vibe” to Jana about Robbe in S1 and Jens’ statement “There was definitely a weird vibe going on” at Robbe in S3. 

Lost in translation: Zoë saying "Tegen de ridders die met hun kruis op tocht gingen" (literally: against the knights who went with their ‘cross’ - crotch - on a trip), it’s a play-on-words with the word ‘kruistocht’ (literally: cross-trip, meaning crusade). 

Blink-and-y’ll-miss-it: Viktor having a cold look on his face at the end.

°

Maandag 08:13

Perfect parallel: Amber saying “Spying on someone?” in this episode, her actually spying on Zoë and Senne in a later episode.

Oopsie: Zoë’s Dutch workbook ‘Frappant 2′ is actually for the 2nd year, she is in her 4th year of secondary school. 

°

Maandag 17:22

Blink-and-y’ll-miss-it: Jana and Yasmina scrolling through a Spotify list of 'NRJ', a (recently set up) Belgian radio station. 

°

Dinsdag 14:44

Perfect parallel: Yasmina telling the girls the cliché “Everyone knows guys lie about everything” in S1 and her scoffingly stating “Pure biology. Men want to spread their seed as much as possible” in S2. 

Blink-and-y’ll-miss-it: Luca gives Amber a 'Cha-cha' candy bar.

°

Woensdag 10:19

Perfect parallel: 

Zoë telling Senne off when he apologizes with “So that’s why you made me feel worthless?” in S2, Sander saying “And that’s why you insult me?” during Robbe’s apology in S3. 

Senne leaning in and then denying Zoë kisses in S2, just like Sander always does with Robbe in S3.

Blink-and-y’ll-miss-it: Zoë needs to go to biology, a subject that keeps coming back and being referred to in the banter between her and Senne. 

°

Donderdag 12:48

C is for culture: “Could be the name of a song by Bazart” - ‘Bazart’ is the name of a Flemish band, who tries to popularize the ‘kleinkunst’ style (= singing in Dutch with a simple, acoustic sound - similar to indiepop or French chansons). The front-singer Oliver was actually already mildly known, due to his participation in the Belgian pre-selection for 'Junior Eurovision' 2008. Their hits include ‘Goud’, ‘Chaos’ and ‘Grip (omarm me)’.

Hello from the outside: The ‘Anne-Marie’ concert in the Lotto Arena that Luca was referring to, happened on Wednesday the 16th of May 2019, so in fact the evening before this clip.

Perfect parallel: Jana bailing Zoë out by deflecting questions, when she was distracted by Senne in S1 and continuously doing this throughout S2.

Funny coincidence: Luca saying “A graveyard of broken dreams, it could be a song by Bazart”, while the first part of this sentence, is an real song by ‘Altar of Oblivion’.

Blink-and-y’ll-miss-it: Jana is putting hearts around the sentence ‘Put those grades in your (ass)hole’.

°

Vrijdag 16:09

That’s character: Senne and Zoë have similar family backgrounds, which also explains why their characters attract one another. When one of them is upset/scared, they act coldly, shut off or direct their anger towards insignificant things. When they don’t want to confront people, they run. They don’t trust people very easily, hold back their problems and jokingly communicate about their feelings. Yet, both crave intimacy as well as devoted attention. But this need fills their jealousy and abandonment issues. This is seen throughout the seasons, from Zoë liking Senne’s chase in S1 to him acting coldly in the conversation about his girlfriend in wtFOCKDOWN. 

Perfect parallel: Senne saying “Do you even have one [a family]?” to Zoë in S2, Moyo asking “Do you even have parents?” to Jens in S3. 

Oop, there it is, the homophobia / heteronormativity: Zoë is shocked and totally convinced that Robbe kissed a boy. Senne says “It isn’t that weird”, as she states “It is”. The kiss was ambiguous though, we can’t see if it’s real and Robbe never mentioned it.

Surprise bitch, guess who: The boy Robbe supposedly kisses, is actually Willem Herbots’ best friend/roommate Lukas Stevens. This was confirmed on insta a while ago.