#en mijn minor is dat helemaal

[a-amma-muziek]

Meeloopdag met Minor Citizen!

Voor de meeloopdag heb ik bijzonder uitgepakt: ik ben een weekend mee naar België geweest met de band Minor Citizen. Eén van de bandleden is Thomas Curvers; via gemeenschappelijke vrienden heb ik hem leren kennen en ondertussen delen we een vriendengroep. Samen met deze groep, besloten we Thomas en Minor Citizen te vergezellen naar Dunkstudios in België!

Tijdens de opnames van Minor Citizen, mocht ik een dag meekijken, sociale media content opnemen en koffie en lunch verzorgen. Ook was het voor de bandleden natuurlijk fijn om (digitale) herinneringen over te houden aan deze unieke ervaring. Ik heb het ervaren als een enorm gezellige en leerzame reis; ik heb voor het eerst een opnamestudio mogen zien en geleerd over hoe zo’n proces verloopt. Iets wat me vooral bij is gebleven, is de discipline en passie die deze muzikanten hadden. Het waren dagen hard werken; vaak dezelfde dingen herhaaldelijk op moeten nemen, last-minute veranderingen én vaak kwam perfectionisme om te hoek kijken. 

De muziek van Minor Citizen is niet helemaal mijn ding, maar het hele artistieke proces is hetgeen wat mijn aandacht trok. Om zó diep te duiken in een vorm van zelfexpressie en daar alles voor over te hebben: dat interesseert me. Daarnaast, realiseerde ik me dat er eigenlijk een extra ‘laag’ bij de muziek komt als je het opneemt. Daarbij gaat het namelijk niet alleen meer om de ervaring van de muzikant en degenen die in dezelfde kamer zijn om het live horen, maar ook om de ervaring van de digitale luisteraar. Dat is namelijk een hele andere belevenis. Ik vroeg de bandleden van Minor Citizen wat hun perspectief hierop was, waarop ik vooral de antwoorden kreeg:  ‘We spelen vanuit ons hart; we zijn hele goede vrienden en genieten oprecht van elkaars aanwezigheid en muzikale vermogens. We zijn vrienden die lol maken. Als we vanuit die intentie blijven spelen, zal de luisteraar dat ook voelen. Dat is de oprechtheid.’  Ik vond dit een enorm interessant vraagstuk, waar ik dus ineens bij stil stond toen ik in de opnamestudio was. Nooit eerder heb ik dit namelijk ervaren. Ik ga in mijn dagelijks leven zeer regelmatig naar jazz en klassiek concerten, wat gelabeld wordt als ‘kamermuziek’. De ervaring die ik heb als ik de muziek live hoor, verschilt enorm van mijn Spotify-belevenis. Het zien ontstaan van de muziek, voegt in mijn ogen zoveel waarde toe aan de gehele belevenis. Bij kamermuziek ben je dichtbij de artiest; je ziet vrijwel alle emoties tijdens het spelen van de muziek. Dan lijkt alles op zijn plek te vallen. Ook tijdens mijn tijd met Minor Citizen, vond ik het enorm indrukwekkend om te zien hoe de lichaamstaal van de muzikanten was tijdens het creëren. Het was bijzonder om te leren over een relatief nieuw genre (voor mij), gezien dit bijna het tegenovergestelde is van wat ik in mijn dagelijks leven bezoek. Het heeft me aan het denken gezet over mijn toekomst; ik wil zó graag zóveel functies kunnen vervullen in de muziekindustrie! Als veelzijdig verbinder te werk gaan, lijkt me waanzinnig. 

‘Can I get a burger with peanut butter?’ - Minor Citizen

Thomas Curvers

Minor Citizen

[meerkoetjes]

leuk feitje over mij is dat ik van de onpopulaire mening ben dat engels eigenlijk gewoon een kuttaal is <3

[9142km]

Enkele reis

Ja dat lees je goed, enkele reis. Een ticket. Een enkeletje verre oosten. De nachtmerrie van mijn ouders en vele anderen. Maar helaas.. het valt wel mee. Vandaag begin ik aan een nieuw avontuur. Mijn vliegticket heeft als eindbestemming Colombo, Sri Lanka. Hier ga ik mij hopelijk een paar weekjes vermaken en dan mijn reis vervolgen.. Waarheen? Geen idee. Ik zie wel. Ik heb 7 weken vrij in te vullen. De tijd om te reizen, te genieten. Daarna begint pas het echte avontuur. Althans, het nog onbekende terrein. Eind oktober start ik namelijk met mijn minor. Het laatste onderdeel voor mijn afstuderen. Amsterdam had ik ondertussen wel gezien.. dus toen dacht ik ach.. weet je wat.. Studeren in Vietnam lijkt me wel wat. (stiekem was Hong Kong eerste keus, maar uiteindelijk is dit veeeeel beter) Droom wordt werkelijkheid. Shanika gaat studeren in Ho Chi Minh City, ook wel bekend als Saigon.

Wie mijn laatste reisblogs heeft gelezen weet dat mijn blog niet alleen gaat over al het moois dat ik beleef op reis. Maar ook even lekker gereflecteerd wordt op hoe ik me voel en wat ik heb meegemaakt. Dat gaat niet veranderen, past toch ook helemaal niet bij me. Hoe hoopvol mijn laatste reisblog ook was, over d’r weer vol voor gaan en tegenslagen niet gigantisch te laten worden.. Dit is helaas niet hoe de periode daarna is verlopen. Gelukkig kan ik zeggen dat het nu goed met me gaat. En dat is wel het geen dat nu het belangrijkst is. Ik heb sinds de eerste week van januari geen terugval meer gehad. Sindsdien heb ik geen depressieve gevoelens of gedachten meer gehad. Volgens ‘de regels’ ben ik ondertussen al bijna 8 maanden niet meer depressief. Ik kan me ook al ruim 7 maanden niet meer voorstellen mij wel zo te voelen of hebben gevoeld. En toch vind ik het doodeng om te zeggen dat ik niet meer depressief ben, of überhaupt te zeggen dat ik me goed voel. Ergens ben ik bang dat het er opeens weer is. Maar als ik dan even nadenk.. het komt niet ‘zomaar’ terug. Het was iets dat er langzaam insloop. En het is simpelweg niet hoe ik me nu voel.

Tijdens mijn stage merkte ik vooral goed dat ik weer meer mezelf was en werd. Ik had een stage waar ik mij helemaal op mijn plek voelde. En de werkzaamheden waren precies dat wat ik voordat ik met deze studie begon als droombaan zag. Ik vond het werk fantastisch en het team super leuk. De dagen waren lang en de weken vermoeiend maar dat was prima, het was het waart. De specialisatie die ik het semester ervoor had gedaan sloot heel goed aan. En iedere dag leerde ik wel weer iets. Ik had na lange tijd eindelijk weer het idee echt op mijn plek te zitten. zonder tussenjaar was dit denk ik heel anders geweest. Ik genoot nu weer van het harde werken en het werd beloond. Tijdens mijn stage kreeg ik te horen naar Vietnam te mogen. Hier ga ik studeren aan RMIT, een Australische universiteit met campussen in (oa) Vietnam. De richting die ik hier ga volgen is meer gericht op de productie van mode. Wat een mooie aanvulling is op dat wat ik allemaal in Amsterdam heb geleerd.

Vietnam heeft een groot voordeel; andere semester indeling. Daar is het jaar gesplitst in 3 semesters, bij ons 2. Maar 1 semester staat wel gelijk aan 30 studiepunten voor Nederland. Waarschijnlijk wel pittig maar.... dat betekend ook 21 oktober pas naar school. Toen dacht ik pakken die kans. De huur van mijn appartementje opgezegd, tijdelijk in het huis van mijn broer gewoond en maar zien waar ik straks terecht kom als ik terug ben. Gek wel.. maar ook een heerlijk gevoel. Even helemaal vrij. Geen verplichtingen tot mijn minor begint. Alles komt wel weer op z’n pootjes terecht, dat heb ik ondertussen wel geleerd. Dus.. daar zit ik dan, business class wel te verstaan (upgrade gehad yay), in het vliegtuig richting Kiev om vervolgens door te gaan naar Colombo, Sri Lanka. Ik heb vrijwel nog niets geregeld, route door Sri lanka; zie ik daar wel. Volgende bestemming; beslis ik dan wel. Huisvesting in Vietnam; zoek ik daar. lekker op z’n Shanika’s. Ik zie wel waar ik terecht kom. Lekker impulsief op goedgevoel. Die studie daar gaan we het later nog wel weer is over hebben. Nu eerst Sri Lanka!

Ps. Business class is top. Het eerste gedeelte van de reis zou ik geen eten niets niet krijgen. Maar ondertussen heb ik al een borrelplankje, drie maal drinken en een hele maaltijd gehad. En die beenruimte.. verdorie wat fijn. Goed begin van de reis. Nog maar even genieten.. met een beetje pech zit ik de tweede vlucht tussen mensen in.

[fool-on-the-moon]

13-09-2021, jawel, kamer bij pa

Een moment van introspectie.

Vandaag heb ik mijn éerste dag weer gehad in Leiden!!! Wat!!!! Wild!!! Het voelt zo ontzettend bevrijdend en bijna alsof er geen tijd voorbij is gegaan om weer terug te komen. Ik begin nu aan de minor ‘cultural memory of conflict’ en ik denk dat ik op de juiste plek zit. Het introductiecollege was, well, erg introducerend, maar heeeel erg tof! Grappig genoeg zit ook Noa bij deze minor, dus het is leuk om weer een bekend gezicht te zien.

Vorige week was de laatste week van de vakantie en het was druk-druk-druk! Maandag ben ik last-minute naar Romy gegaan in Leiden en hebben we een drie gangen menu (!!) bij de Italiaan weggetikt. Super gezellig. Dinsdag heb ik gewerkt bij Studiebol en daarvoor nog even bijgekletst met Renée en woensdag ben ik op pad geweest met opa en oma Hagoort in Leiden!  Het was zooooo leuk. eerst heb ik ze meegesleurd naar de Botanische tuinen, later hebben we op een terrasje brood met kroket gegeten, hebben we een rondvaart gemaakt en zijn we wéer op het terrasje gezeten. Opa en oma hebben hun ogen uitgekeken en genoten vooral van alle bootjes die voorbij kwamen. Oma vertrouwde je toe dat het ‘toch wel even fijn was om wat anders te zien dan Utrecht’ en ook opa stak af en toe helemaal heppie zijn duim op. Om de dag af te sluiten zouden we ‘langs de weg’ wat eten. Waar ik dacht dat het een snelle mac zou worden, namen ze me op sleeptouw naar een heus van der Valk restaurant. Ik ben zo in en in gelukkig en word weer helemaal blij als ik aan ze denk. Ze hebben bourgondisch leven uitgevonden, kletsen gezellig weg en zijn zo blij om op pad met je te zijn. Ik koester ze. Donderdag was even een rustdagje, vrijdag eerste dag weer op het Focus, zaterdag weer helpen bij het Rijksboek en zondag kwamen opa en oma nog even langs.

Het gaat wel even druk worden hoor. Buiten het feit om dat ik maandag t/m donderdag les heb, werk ik dinsdagmiddagen (Studiebol) en vrijdagen (Focus). Morgen na werk naar Lex toe, woensdag de mogelijkheid voor de pubquiz. De komende twee zaterdagen moet ik examentraining Nederlands geven en deze zondag heb ik een zelfgemaakte pubquiz met gezellige HBO mensen en volgende week zondag het tien-jarige jubileum (!!!) van Isabella en mij. Het gaat vermoeiend worden, maar ik ben toch zo tevreden om dit allemaal op te schrijven. Het voelt alsof het leven weer gaat beginnen.

---

Current events waar ik niet teveel op in wil gaan omdat ik nu wel vrolijk ben:

- testbewijzen bij horeca worden ingevoerd voor ongevaccineerden - grote evenementen mogen door mits ze aan regels voldoen - 1,5 meter wordt losgelaten (alsof iemand zich daar aan houdt - CDA stort half in lol - mondkapjes zijn nog steeds verplicht in het OV/middelbare scholen (en in de uni) - uni vraagt of we ons eigenlijk twee keer per week willen zelftesten.

[zusterjus10]

LEVEN LANG LEREN.

Om meer inzicht te krijgen over mijn kwaliteiten, mijn talenten en de aandachtspunten, heb ik voor deze kennislijn leven lang leren twee zelf als zes ment afgenomen bij mezelf. Een daarvan is de Bel bin rollentest, de anderen is het instrument die mij inzicht geeft over mijn houding rond om het leiderschap en een ondernemende houding.

De uitslagen van deze testen geef mij een beeld van waar ik goed in ben en wat ik dus kan verbeteren tijdens mijn stages. Ook kan ik dit goed gebruiken tijdens het samenwerken van mijn minor. Mijn verbeter punten geven mij zicht op mijn ontwikkelingsmogelijkheden en geef mij een leerdoel waar ik mij op kan richten. Ook kan ik mezelf focussen op mijn kwaliteiten en deze inzetten.

Binnen deze kennis lijn krijgen wij de mogelijkheid om workshops te volgen en is het verplicht om zelf twee externe activiteiten te regelen. Ik ben erg benieuwd wat ik hier uithaal, wordt het voor mijn ontwikkeling doet en of er nog iets aan heb in de toekomst. Al deze antwoorden zal ik verder samenvatten in deze blog.

BEWUST WORDINGSINSTRUMENT ONDERNEMENDE HOUDING (BIOH).

Volgens de Zorgalliantie (2019) gaat een ondernemende houding vooral over het bevorderen van een bepaaldeverantwoordelijkheid en gepast handelen. Dit betekent allereerst het ontwikkelen en bevorderen van de eigen kennis, het bijdragen aan de maatschappelijke positieen het verbeteren van en streven naar passende kwaliteit, in het eigen handelen en binnen de beroepsgroep. Dit past bijverpleegkundig leiderschap en levenslang leren, omdat je binnen dit beroep verantwoordelijk bent voor een groeppatiënten en voor hen de juiste en passende zorg moet kunnen bieden. Dit vraagt ​​om verdere ontwikkeling op het gebied van kennis en competenties, maar ook op maatschappelijk gebied. Ditkomt doordat de samenleving niet stilstaat, de gezondheidszorg beweegt in deze richting en zal zich moeten kunnenaanpassen aan veranderingen om consequent de juiste zorg te kunnen bieden, aangepast aan nieuwe problemen enbehoeften (Adriaansen, 2018).

TOELICHTING COMPETENTIES

De punten waar ik hoog op scoorde zijn: analytisch, doorzettingsvermogen, omgeving's bewust, structureel en vertrouwen in eigen handelen. De punten waar ik het meest in kan groeien zijn: financieel inzicht, innovatief vermogen en leiderschap.

WAT ZEGT DIT? Uit dit instrument kwam naar voren dat ik hoger scoor op analytisch, doorzettingsvermogen, omgeving's bewust, structureel en vertrouwen in eigen handelen. dit komt ook naar voren op de andere test die ik heb afgenomen bij mezelf. De onderwerpen waar ik wat lager op scoorde waren financieel inzicht, innovatief vermogen en leiderschap. Ik merk aan mezelf dat ik vrij weinig weet van het financiële plaatje, dus ook hoe duur het materiaal soms is. Het onderdeel leiderschap herken ik wel, ik sta liever niet helemaal vooraan op de voorgrond, ik hou me liever afzijdig.

De uitslag van de Bellbinrollen test.

CONCLUSIE ZELFASSESSMENTS. In relatie tot mijn (toekomstige) vakgebied (geschreven na deelname een aan grote deskundigheidsbevorderende activiteiten).

Mijn voorkeur voor mijn toekomstig vakgebied ligt bij de acute zorg, spoed eisende hulp. Ik heb op de website van het Erasmus MC en het Albert Schweitzer ziekenhuis (de instellingen die mijn voorkeur hebben) naar de competenties. Ik heb gezocht op de profielen van: High Care verpleegkundige voor de Acuut Kort Verblijf afdeling SEH en SEH verpleegkundige.

High Care verpleegkundige voor Acuut Kort Verblijf afdeling SEH: Omgevingsbewust, vertrouwen in eigen handelen, communicatie en netwerken, analytisch, flexibel, innovatief vermogen.

Mijn ontwikkelingsmogelijkheden liggen hier bij: het leiderschap nemen en het financieel inzicht. Hier kan ik mee van start door een specifiek leerdoelen te maken voor deze competenties, op mijn komende stage. Buiten dit, komt dit ook uitgebreid voor in de minor die ik ga volgen.

SEH verpleegkundige: Omgevingsbewust, leiderschap, vertrouwen in eigen handelen, analytisch, flexibel. Ook bij deze vacature komt het verbeteren van financieel inzicht en leiderschap naar voren.

[variafontys]

Interview met Bram Gietman, ondernemer

Gegevens van de geïnterviewde persoon: 

Naam: Bram Gietman 

Opleiding: Bedrijfskunde  

Beroep: Ondernemer, eigenaar van eigen onderneming  

1: Wat heeft u tot de keuze gebracht om bedrijfskunde te studeren? 

Dat is toch wel dat de opleiding erg breed is waardoor je veel kanten op kunt gaan in het bedrijfsleven. Hierdoor heb ik de kans gekregen om tijdens de studie mijzelf nog te oriënteren en verschillende vakken te ervaren. Aan het eind van mijn opleiding was het voor mij dus vrij duidelijk wat ik wel interessant vond om uiteindelijk in het bedrijfsleven te doen en wat niet.  

2: Zelf merk ik dat bedrijfskunde een erg brede opleiding is en dat ik na mijn studie nog steeds niet weet wat voor beroep ik precies wil uitvoeren, hoe was dit bij u? 

Ik heb mijn specialisatie gevonden tijdens mijn minor in het vak consultancy. Vanuit die interesse ben ik me meer gaan verdiepen in consultancy en heb ik besloten om mij na mijn studie volledig te focussen op het vak consultancy. Ik haal genot uit het verbeteren van processen binnen bedrijven. Sinds kort heb ik ook mijn eigen onderneming gestart waarbij ik mijn bedrijfskundige kennis gebruik om zo goed mogelijke resultaten te behalen.  

Wat bracht u tot de beslissing om een eigen onderneming te starten? 

Ik heb altijd al interesse gehad in het bezitten van een eigen onderneming en de onafhankelijkheid dat het met zich meeneemt. Dat ik een onderneming zou starten was daarom ook geen verassing, ik wachtte alleen af tot het juiste moment.  

Is bedrijfskunde een aanleiding van uw onderneming geweest? 

Ja dat is het zeker. Tijdens mijn studie heb ik veel projecten en stages moeten lopen waarbij ik behoorlijk vaak in contact was met ondernemingen. Wij moesten destijds deze ondernemingen helpen om een implementatieplan op te stellen zodat zij die konden gebruiken om processen te optimaliseren. Ik merkte dat er toch nog redelijk veel dingen binnen ondernemingen verkeerd worden gedaan, dat bracht mij tot het idee dat ik het beter kon dus besloot ik ooit een eigen onderneming te starten.  

Merkt u een voordeel tijdens het ondernemen van uw afgeronde opleiding? 

Ja, bedrijfskunde is natuurlijk een multidisciplinaire opleiding waarbij we veel gevarieerde theorie moesten leren. De ene keer kregen we les over marketing en de andere keer over bedrijfsrechten. Na mijn studie had ik dus redelijk wat kennis opgedaan van verschillende vakken. Deze gebruik ik hedendaags nog steeds tijdens mijn variërende werkzaamheden als een ondernemer.  

3: Denkt u dat als we terugkijken naar uw studentjaren dat bedrijfskunde de juiste keuze voor u is geweest, en waarom? 

Zeker. Ik wist tijdens mij studentenjaren namelijk nog helemaal niet wat ik later wilde doen in het bedrijfsleven. Dat is de reden dat ik heb gekozen voor de opleiding bedrijfskunde, omdat het een brede opleiding is waarbij je nog veel kanten op kunt gaan.  

4: Wat maakt bedrijfskunde volgens u zo anders dan andere opleidingen? 

Het beperkt je kansen niet op de bedrijfsmarkt. Je kunt na je studie nog altijd een andere kant op gaan als je beroep als bijvoorbeeld marketeer niet meer leuk vindt. 

5: Als bedrijfskundige worden we opgeleid tot een multidisciplinair professional, heeft u deze vaardigheid gebruikt in uw beroepsleven? 

Zo ja: zou u hier een voorbeeld van kunnen noemen? 

Ja, ik heb in het verleden vaak opdracht gekregen waarbij ik een processen binnen bedrijven moest implementeren die in aanraking kwamen met verschillende afdelingen. Om hier een gepast advies over te kunnen geven moest ik het effect wat de verandering van dit proces op de verschillende afdelingen zou hebben analyseren. Hiervoor heb ik altijd kennis moeten gebruiken over de verschillende afdelingen.    

6: Het COVID-19 virus is niet te vermijden en ook het bedrijfsleven wordt hier hard door getroffen, heeft u hier zelf ook last van gehad? 

Hoe heeft u het aangepakt? 

Ja helaas ben ook ik hard getroffen door de COVID-maatregelen. Maar ik probeerde positief te blijven en te denken aan de mogelijkheden die ik nog wel had. Gelukkig leven we in een tijd waarbij internet een grote rol speelt dus heb ik besloten om mijn onderneming online te runnen. Het is natuurlijk wel even wennen omdat de manier van werken volledig is veranderd maar gelukkig verloopt alles prima en zullen we ons best blijven doen om het nog beter te laten lopen.   

7: Wat zou u een huidige student van bedrijfskunde kunnen adviseren? 

Maak je niet al te druk over het beroep dat je in de toekomst wilt uitvoeren. Als afgestudeerde bedrijfskundige kun je op veel plekken terecht dus dat komt goed. Probeer wel alvast te denken aan manieren hoe jij denkt de markt te kunnen innoveren. Het is handig om alvast te analyseren hoe dingen nu te werk gaan zodat jij hier na je studie misschien in positieve verandering in kunt brengen.  

Artikelen die ik heb geraadpleegd om mij te verdiepen in het onderwerp van het interview:

Het artikel van Friday out of the box

Het artikel van Friday out of the box, genaamd ‘multidisciplinair team: de voordelen’.

Deze gaat over multidisciplinaire team innovatie. In dit artikel wordt er uitgelegd wat zo’n team betekent en wat de voordelen hiervan zijn. Je kan er uiteindelijk beter door samenwerken en het kan erg waardevol zijn voor een bedrijf (Van der Loo, 2017).

Het artikel uit het AD over ontslagen werknemers door de coronacrisis - ‘’dat ik er uit moest, had ik echt niet zien aankomen’’

Het volgende artikel dat ik heb geraadpleegd gaat over werknemers die hard zijn getroffen door de coronacrisis. Zij werden door het bedrijf ontslagen en zaten vervolgens zonder baan. Dit artikel vertelt het verhaal van een werknemer die na zijn ontslag nieuwe kansen ging opzoeken. Hij kreeg het idee om een eigen bedrijf op te zetten.

Verslag van het interview met deze persoon   

Maandag 4 januari heb ik een interview afgelegd met de heer Gietman via Face-Time. Hier heb ik wat vragen die ik van tevoren had opgesteld aan meneer gevraagd. Bij sommige vragen heb ik doorgevraagd om de persoonlijke ervaring van deze persoon te horen. Het interview tussen mij en de heer Gietman verliep niet formeel, we konden naast het uitvoeren van het interview ook praten over andere dingen die te maken hadden met de onze ervaringen van de opleiding bedrijfskunde. De heer Gietman heeft mij in zekere maten gemotiveerd en geïnspireerd om niet telkens met mijn gedachten te zitten bij wat ik later voor beroep wil uitvoeren. Maar dat ik vooral moet blijven oriënteren en vooral dingen op me af moet laten komen in plaats van dingen zelf op te zoeken. Het was een leerzaam gesprek waar we veel van elkaar te weten zijn gekomen. Ook heb ik tips gekregen voor mijn eigen onderneming en heeft meneer Gietman mij wat tips gegeven om bedrijven te benaderen voor een stage. Het was een geslaagd en leerzaam interview. 

Geschreven door Elwin.

[lauraslings]

Pluspunten:

Ik heb om mij meer te verdiepen research gedaan naar Helsinki Fashion week. Ik heb hiervan een research spread gemaakt. Dit was een goed startpunt voor mij.

Omdat ik tijdens atelier geen CLO3D gebruikt had was ik bang dat ik niet op hetzelfde level zou zitten als mijn klasgenoten. Maar tijdens de les van het uitdiepen van de sweater (door Sandra), zag ik al snel dat ik alle functies weer wist en ging het heel makkelijk

Het maken van het gezichtmasker was leuk en heb mezelf veel nieuwe skills aangeleerd door het maken van plooien in CLO3D.

Het intekenen van het extra patroondeel in de hoodie in CLO heb ik thuis gedaan en ging vrij makkelijk.

Minpunten:

Veel les gehad deze week en merkte dat ik nog niet zo veel wist van digitale ontwerpers of wat de mogelijkheden zijn in deze minor.

Ik kon nog niet helemaal mijn hypergoal formuleren.

Ik heb 1,5 dag gewerkt aan mijn geplooide mondkapje/outfit, en dit was eigenlijk te lang. 

Bij het extra patroondeel in de hoodie zit een bobbel. 

Verbeterpunten:

Nadat ik de meeste research heb gedaan ga ik mijn hypergoal opnieuw formuleren.

Voordat ik iets ga maken op CLO3D zoals bij dat mondkapje, eerst het uittekenen en bedenken wat ik wil, en daarna uitvoeren op CLO. 

Bobbel glad maken in extra patroondeel hoodie in CLO3D en dat ook in het echte patroon intekenen en als los patroondeel eruit halen. 

[fenna0907]

De start van de minor

Na een heerlijk weekendje Antwerpen en twee extra weken vakantie, mocht ik eindelijk weer naar school. Met alle nieuwe inzichten die ik in de super leuke stageperiode bij Compion had opgedaan, had ik echt zin om verder te leren. Ter voorbereiding op de start van de minor, moest ik mijn eigen propositie formuleren. Deze luidt (voor nu) als volgt: Ik ben strategisch, goed met tekst en ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel.

Voor de stage had ik werkelijk nog geen idee wat mijn propositie moest worden. Ik wist eigenlijk alleen dat ik veel met tekst heb en weinig met vormgeving (Canva is mijn redder in nood). Ik maakte me hier ook best druk om. Ik had het gevoel dat ik beslist iets moest kiezen om in uit te blinken, dat ik mijn passie moest vinden. Iets waar ik me vanaf het eerste jaar van mijn mbo opleiding al mee bezig hield.

Tijdens de stage kwam ik er gelukkig achter dat dat helemaal niet zo belangrijk is. Wel ontdekte ik opnieuw dat ik projectmanagement super leuk vind, en dat ik daar ook goed in ben. Ik mocht een aantal projecten (grotendeels) zelfstandig draaien en anderen intern aansturen. Feedback die ik daarbij kreeg was heel positief: “We hebben binnen Compion al veel stagiaires mogen begeleiden, waarvan enkele me heel positief bij blijven. Fenna is daar één van. Ze heeft een betrokken en prettige houding en neemt graag nieuwe taken aan om te leren. De hoge mate van verantwoordelijkheid die hierbij kwam kijken, leek voor haar geen probleem." - Geert Kuurstra, mede-eigenaar van Compion en stagebegeleider.

Wat mij erg heeft geholpen in de stage, is dus dat ik weet dat ik niet beslist één specifiek deel van het vak hoef te ‘kiezen’. Ik had altijd het gevoel dat ik me móest specialiseren, maar onder andere door de geruststelling van stagebegeleider Geert heb ik dat gevoel nu niet meer. Ik wil me juist verbreden en misschien later een overkoepelende of leidinggevende functie. Niet alleen tijdens mijn stage kwam dit naar voren, ook in mijn vrijwilligerswerk neem ik deze taak vaak op me. De minor Online Joruneys past hier goed bij. Ik denk dat dit een goede manier is om mijn kennis te verbreden en met de tijd mee te gaan. Online marketing-skills zullen denk ik later goed van pas komen.

Tijdens mijn stage ben ik al een beetje bezig geweest met online. Zo heb ik voor een klant van Compion teksten geschreven voor een LinkedIncampagne, was ik verantwoordelijk voor het posten op de eigen socials en mocht ik voor een klant een contentkalender met bijbehorende content maken en bijhouden.

Daarnaast doe ik al een hele tijd vrijwilligerswerk, waar social media een groot onderdeel van is. Ik heb tot 2018 een aantal jaren de social media van onze jeugdsoos bijgehouden, en nu beheer ik de Instagrampagina van mijn dorp Reduzum. Hier plaats ik nieuws van de dorpswebsite en krant, om zo de jeugd erbij te betrekken. Ik vind het erg leuk om de interactie met ze op te zoeken en te proberen om zoveel mogelijk volgers te krijgen.

Naast mijn vrijwilligerswerk bij de internetwerkgroep, ben ik ook medeorganisator van het eerste Muzuder Iepen Loft Festival in Reduzum. Voor dit festival ben ik hoofd communicatie en realiseer ik samen met twee dorpsgenoten content voor de socials. Ook hierbij houd ik vooral de planning bij en stuur ik anderen aan.

Ik denk dat deze minor mij veel op zal leveren. Ik kijk er naar uit om meer te leren over social media, maar vooral ook over data en hoe je daar op in kan spelen. In de volgende blog zal ik vertellen over het project waar ik me mee bezig zal houden en hoe ik mijn plan van aanpak heb geschreven. Ik heb er zin in!

[euregionaalsocialwork]

Eigen reflectie

Als Vertaalacademie-student bij de minor Social Work op Internationaal Perspectief

Het Euregio-traject heeft mij tot verschillende nieuwe inzichten gebracht. Ik heb geproefd van de Social Work wereld en ik heb me verdiept in thema's waar ik eerder niet mee in aanraking kwam. 

Tijdens mijn bachelor aan de Vertaalacademie heb ik veel tolk- en vertaalopdrachten omtrent de thema’s vluchtelingenbeleid, migranten en armoede uitgevoerd. Ik beheerste de terminologie, heb er veel onderzoek naar gedaan, maar bleef altijd enkel een observator. Ik vertaalde en tolkte van een afstand en raakte er niet emotioneel bij betrokken.

Ik haalde altijd erg veel plezier uit deze opdrachten en wilde de mogelijkheden om professioneel te tolken in het sociale werkveld bekijken. Daarnaast was ik enorm nieuwsgierig naar het tweede gedeelte van de minor, Interculturele Communicatie. Hier heb ik mezelf helemaal gevonden.

De conclusie die ik heb getrokken over sociaal tolken heeft me niet bepaald enthousiast gemaakt om er verder iets mee te gaan doen. Mijn opleiding stoomt  mij klaar voor een carrière als vertaler en uiteindelijk als conferentietolk. Nu ben ik erachter gekomen dat er een duidelijk verschil is tussen conferentietolken en sociaal tolken.

“Sociaal tolken worden niet erkend en hebben geen aangepast statuut. Ze moeten zich tevreden stellen met een sociaal, dus mager honorarium. Het zijn veelal freelancers en werken zelfstandig in hoofd- of bijberoep. Ze staan onder druk omdat ze afhankelijk zijn van de markt: van de behoefte aan de taal waarin zij tolken, van het aantal ‘concurrenten- sociaal tolken’ dat voor dezelfde werkgever opdrachten uitvoert en van de budgetten van de verschillende tolkendiensten waarvoor ze werken. Slechts enkele sociaal tolken werken in vast dienstverband. Nog anderen krijgen als vrijwilligers een forfaitaire vergoeding of werken gratis. Conferentietolken zijn wel erkend, hebben een statuut en een vakvereniging, de ‘Association Internationale des Interprètes de Conférence’ (AIIC). Ze krijgen een deftige vergoeding voor hun werk en hebben een goede naam.”

Sociaal tolken werken in crisissituaties en alleen. Ze moeten, naast technische vaardigheden, beschikken over een hele reeks communicatieve en sociale vaardigheden omdat ze, buiten het opheffen van de taalbarrière om, eveneens in staat moeten zijn om overweg te kunnen met mensen van verschillende sociale niveaus. De inhoud van de gesprekken heeft rechtstreeks betrekking op de situatie van de cliënt, is persoonlijk en kan zeer emotioneel van aard zijn. 

Conferentietolken werken doorgaans samen met partijen van gelijk niveau. Ze zitten vaak in een cabine, op een veilige afstand, ver van de diegene die van hun diensten gebruik maakt. Het doel van gesprekken waarvoor een conferentietolk wordt ingeschakeld, is ook zakelijker: iets kopen of verkopen, internationale verdragen afsluiten, wetenschappelijke informatie uitwisselen. De machtsverhoudingen tussen de gesprekspartners liggen anders dan in de hulp- en/of dienstverlening.

De manier van lesgeven op de faculteit Social Work is compleet anders dan bij de Vertaalacademie. Ik heb opdrachten gemaakt aan de hand van casus, genoten van creatieve lesmethodes en bronnen in de praktijk benaderd doormiddel van werkbezoeken en interviews.

Tijdens de minor Social Work in Internationaal Perspectief ben ik in aanraking gekomen met de wereld waar ik normaalgesproken vanaf een afstand over tolk. Ik heb rondgelopen tussen mensen met speciale behoeften en vanuit hun perspectieven leren kijken. Ik heb kennis opgedaan over verschillende beleidsvoeringen en culturele verschillen. In plaats van enkel te tolken wat ik hoor en te vertalen wat ik heb gelezen, heb ik nu met eigen ogen kunnen zien hoe het er in het sociale werkveld aantoe gaat. 

Mocht ik verdergaan als professioneel tolk, zal ik alle kennis die ik heb opgedaan met betrekking tot interculturele communicatie en culturele verschillen zeker meenemen. Ik denk dat ik zeker een steentje voor heb nu ik beter heb geleerd vanuit een ander perspectief te kijken. 

[therezaetana]

AF - Minor

Een knappe vrouw van rond de 30 zit met een trouwjurk half aan op een stoel. Ze oogt zenuwachtig. Ze ziet het publiek en wordt enthousiast.

Ik wist niet dat ik dit ooit zou kunnen zeggen, maar na gisteravond is het dan toch het geval. Ik heb het bereikt. Ik ben af. Oke, dit klinkt nu heel gek. Maar als ik kijk naar waar ik zo hard voor heb gewerkt, weken, jaren, dagen- ik heb gestreden. Ik ben er. 

Ik heb een huis. Een koophuis, ja. Een eigen huis. Ik werk. En hard ook. Maar het is leuk, dus dan heb je niet het gevoel dat je werkt. Ik zweef als het ware door mijn dag heen. 

Transformatie naar Dilara

‘Jouw relatie is walgelijk’

Terug transformatie

Dit is Dilara. Dilara is al mijn beste vriendin sinds de middelbare school. Samen met Koos zijn we ‘het triët’: we zijn samen door al de fases van het leven gegaan. Laatst zei Dilara nog dat ik ‘af’ was. Ik lachte haar uit. 

‘Niet’

Maar nu, na gisteren-

Dilara is jaloers op mijn relatie met Mike. 

‘Je bent gewoon jaloers’

‘Niet. Het is gewoon niet eerlijk verdeeld in deze wereld. Mijn vriend zei gisteren tegen mij dat ik een leuk shirt aan had. HET. WAS. ZIJN. SHIRT.’

‘Maar.. hij zal dat vast goed bedoeld hebben.’

‘Ja hij bedoelt het goed. Maar Mike dóet het goed. Ik wil Mike.’

‘Af. Dilara’ 

Want Mike. Hij is van mij. Ik wil hem eigenlijk niet meenemen naar feesten of festivals, want dan ben ik bang dat ze hem niet meer laten gaan. Zo’n man. 

Hij is knap. Immens knap. Een man waar iedereen toch even naar kijkt. De vrouwen willen hem hebben en de mannen willen hem zijn. Hij is een man waarvan je ouders zeggen: 

‘Wat een leuke jongen’

Een goede man waar je op zondagochtend mens-erger-je-niet mee kan spelen en dan in de avond keiharde seks mee hebt. Een man die je bij je keel grijpt als je het wil en je arm streelt tijdens het zien van een enge film.

Hij is op een dag mijn leven binnen komen wandelen toen ik nog in een koffietentje in Utrecht werkte. Hij nam de zon mee naar binnen en iedereen die er was staarde hem aan. Zo’n man. Hij glimlachte, bestelde een espresso en gaf een flinke fooi. Mijn collega duwde een servet met mijn nummer naar hem toe, hij nam het aan, gaf mij een knipoog en liep weg. Hij belde mij, want dat doet hij. Geen sms’jes, geen gedoe. Hij belde mij en we spraken af. We zagen elkaar vaak, heel vaak. 

Hij hielp mij met mijn tentamens en ik las zijn scriptie tot diep in de nacht door. Hij gaf mij koffie, ik bakte koekjes. Hij wilde samenwonen. Samen een schattig appartementje zoeken. Hij wilde de woning samen inrichten. Van een nieuwe bank tot de kleine cactussen voor op de vensterbank. 

Nu hebben we een huis. We wonen in een herenhuis aan de gracht. Een mooi oud huis wat kraakt als je ernaar kijkt. Het huis zucht mee met onze drukke levens. We hebben een toekomstdroom met kinderen en veel familie-uitjes. Hij wilde samen de woning inrichten, samen tuinieren. Ik wist niet dat ik ooit geluk zou halen in samen een peper en zoutstel uit te zoeken, maar het hoorde zo. Het klopte zo. Mijn moeder zei nog;

‘Jij boft toch zo met Mike. Toen ik jouw leeftijd had liepen die nog niet rond hoor.’

Waarna ze lachend mijn vader een zoen gaf. Ze moet wel gelijk hebben. Wie is er perfecter dan Mike? Het is niet voor niets dat iedereen in mijn omgeving stiekem een crush op hem heeft.

‘Koester hem hoor, anders pik ik hem zo in’

Dilara heeft geen zelfbeheersing. Maar ze heeft gelijk en dat weet ik. Dit is een man waarmee ik samen door het park wandel om de eendjes te voeren. Hij neemt mij mee naar een wereld waarin je zelf brood bakt, van dat goede brood waar je in het restaurant meer van vraagt. Een wereld waar je ’s avonds laat in bed baby namen bedenkt. Een wereld waarin je als je op bezoek gaat een bos bloemen meeneemt. Niet omdat het moet, maar omdat bloemen worden gewaardeerd. Mike wordt gewaardeerd. 

Die wereld. Mijn man. Nou ja. Bijna dan. 

We hebben een huis gekocht. Een vis, twee katten en een schilderij voor boven de eettafel. We werken fulltime én hebben genoeg tijd om elkaar te zien. Ik werk als dierenarts. Een kinderdroom die uitkomt. Ik verzorg de dieren van de koninklijke familie. Het betaalt goed en het is als meewerken aan een sprookje. Ik zweef door mijn leven heen.

En nu… 

Strijkt jurk glad.

Toen hij op zijn knieën ging heeft hij het laatste restje van mij meegetrokken in de wereld van bakfietsen, Hema-ontbijtjes, witte wijn bij de zalm en de krant lezen op de WC. 

Ik kan wel zeggen dat ik af ben ja.

Ze pakt een rolletje uit haar tas en kijkt ernaar. Ze steekt hem aan en maakt hem weer uit. De geur van wiet verspreidt zich door de ruimte. Ze kijkt naar de joint. Flashback.

Hij vraagt mij of ik een joint voor hem heb. Ik heb er nog nooit een gekocht. Hij vindt dat het tijd is dat ik dat een keer doe. Jochem duwt mij een koffieshop in. Jochem doet altijd wat hij wil en ik volg. De koffieshop is muf. De vrouw achter de bar is muf. De man die met zijn ogen dicht rustig achteroverleunend, met zijn hoofd tegen het glas aan, een joint zit te roken is muf. Alles is muf. Ik loop naar de vrouw toe die mij ongeïnteresseerd aankijkt. Ken je dat gevoel wanneer je hart zo hard bonst dat je bang bent dat hij uit je borst valt en alle organen met zich meetrekt?  

Dit is een plek waar je niet moet doen alsof je nieuw bent, aarzelen is gevaarlijk. Naar de bar lopen, zeggen wat je wil, je wenkbrauwen optrekken als ze om je ID-kaart vraagt, niet aarzelen als je de vervalste geeft, betalen en weer weg. Zo werk het. Jochem heeft mij voorbereid. Hij deed gisteravond voor hoe je moet lopen, kijken en lachen. Hoe je je mond moet bewegen, hoe laag je stemgeluid moet zijn bij het spreken en de blik die je in je ogen moet hebben. Nonchalant, licht, sexy. Ik moest dit exact nadoen, net zolang tot ik het kon. En het lukte! Maar nu. Ik voel dat mijn maag zich omhoog werkt richting mijn keel en mond. Het enige wat ik wil is nu de inhoud legen. Ik wil helemaal geen joint meer. 

‘Wat kan ik voor je doen, jongedame’

‘Ik wil een joint’

Nu gaat het heel snel. De vrouw achter de balie lacht. Hard. Had ik verdomme maar meer make up op gedaan. De man in de hoek staart mij aan. Of beter gezegd; hij staart naar mijn billen. 

‘Sssssssss.’

Paniek, per ongeluk gooi ik mijn echte ID-kaart naar de barvrouw toe terwijl ik achteruit lopend de coffeeshop verlaat. 

Ze rolt de joint heen en weer tussen haar vingers.

Jochem heeft later mijn ID moeten ophalen. Hij kwam met gefronste wenkbrauwen terug van de shop met mijn ID-kaart in zijn linkerhand en een joint in zijn rechter. Jochem kreeg altijd alles voor elkaar. Hij wel.

Ze legt de joint weg.

Herpakt zichzelf en richt zich opgewekt tot het publiek.

Met Mike zweef ik door de dagen heen. Ik ken de stad. Ik ken mijn werk. Ik heb het allemaal gezien. Ik heb het allemaal meegemaakt. 

Ik ben gaan genieten van klassieke muziek. Het zijn de klanken die je meevoeren naar het diepste puntje in je gedachten. Techno kon dat nooit. Ik mis de techno niet. Het was luid en saai, altijd hetzelfde. Ja ooit was ik een techno babe, zo eentje die meeging naar feestjes, oordoppen diep in de oren en dan nog met koppijn naar huis. Zie je het voor je? Een ravebabe die naar de opera gaat? Maar ik ben geen ravebabe meer. Dat heb ik achter mij gelaten.

Kijkt naar joint en mompelt:

Gelukkig maar.

Schrikt op. Herpakt zichzelf

Het is niet dat we niet feesten. We hebben bijna elke vrijdag- of zaterdagavond een uitnodiging voor een ander feest. Een bruiloft, werkuitje, verjaardag, etc. Het is niet hetzelfde als stappen tot de ochtend komt, maar dat zijn we natuurlijk ook een beetje ontgroeid. 

Mike plant het strak, zodat we elkaar nog kunnen zien. Dat is fijn. Zondag is onze dag. Dan maken we schoon en kijken we Downtown Abbey. Doordeweeks eten we elke avond samen en we koken om en om, wel zo eerlijk. Voor mijn 29e verjaardag gaf Mike mij een agenda. Eentje waar we samen onze dagen in konden plannen. Wel zo handig. Mike moet om 6:30 opstaan, dus sta ik met hem mee op. Ik bak eieren voor ons en zwaai hem uit. Ik vind de ochtend het fijnste moment. Samen koffie drinken en de zon zien opkomen. De zon die een glimlach op Mike zijn gezicht tovert. 

Kijkt naar joint. Steekt hem aan en rookt.

De zon zag ik ook opkomen toen ik naar huis slingerde op mijn slecht verlichte fiets. 

Flashback.

Ik hoop dat mijn ouders nog slapen en ik zachtjes het huis binnen kan lopen. En hopen dat ze niet doorhebben dat ik niet echt ziek ben, maar een kater heb. Jochem is weggegaan tijdens het feest en heeft mij achtergelaten. Niet erg. Ik kom wel thuis. 

Mijn fiets slingert heen en weer. Het landschap verandert per seconde. Mijn buik knijpt samen door de hoeveelheid drank die hij moet verwerken. Het waterige zonnetje streelt de huizen rondom mij. 

Ze zucht.

De spanning in mijn schouders laat langzaam los. Ik begin sneller te fietsen. Sneller. Sneller. Snelst. De wind schuurt langs mijn gezicht en ik moet ervan lachen. Ik wil dat ik nooit meer hoef te stoppen met fietsen. Dat ik nooit ergens aankom.

De nacht is van Jochem en mij. Dan praten we bij. We schrijven gedichten. Liefdesgedichten. Aan elkaar. Aan de wereld. We drinken en we feesten. De kater in de ochtend neem ik voor lief. Ik wil mee in het gedruis van over de uitgestorven straten rennen. We stelen sigaretten bij de kroeg op de hoek. Dat wil Jochem. Stelen is leuker dan kopen, goedkoper ook. Het laat je voelen dat je leeft. Het duister is van ons.

Als ik bij hem ben dan golft mijn lichaam over van dat gekke gevoel dat je alleen krijgt als je in de kledingwinkel erachter komt dat je bovenop de aanbieding nóg meer korting krijgt. Of als je aan het wandelen bent en in de verte een hert ziet wegspringen. Of als je in een vliegtuig zit en je omgeving verandert in Madurodam. Of als je over straat loopt en kinderen ziet spelen. Dat gevoel. Maar dan keer tien. Keer 20. Keer 1000. 

Ze legt de joint weg. Grijpt in haar zak en pakt een briefje eruit. Ze kijkt er even naar, glimlacht en legt hem dan weer weg. Ze staat op en loopt naar de rand van het podium, bekijkt het publiek met een kleine glimlach.

 ‘Je bent lelijk. Je hebt grote tanden. Je haar is niet blond, het is as.’

Ik lachte. Koos en Dilara stompten iedereen die iets zei. Zonder nadenken. Ze accepteerden alle consequenties die er kwamen. Ik bleef mee na als dat moest. Ik schreef hun strafwerk. Ik veegde het plein. Zij waren mijn terriërs en ik was hun landgoed. Geen voetbal kwam op hun gras zonder dat ze hem lek prikten. Ze beten, gromden, en vielen aan. Ze waren mijn terriërs. Dwars door mijn ongemakkelijke fase heen. Tot ik opdroogde en niet meer lelijk was. Of niet meer zo onzeker dat ik een gemakkelijk doelwit was. Toen verdwenen de terriërs en veranderden ze in vangnetten. Daarmee hielpen Dilara en ik Koos stiekem op dates te gaan met knappe jongens uit de stad. En gaf ik Dilara bijles. We waren een sterk trio. We sliepen bij elkaar. We feestten samen. We rookten onze eerste sigaret samen. We lazen samen. En op onze 17e gingen we voor het eerst samen op vakantie. Naar Texel. Drie dagen ruzie maken, om lachend de trein terug te pakken.

Ze loopt terug naar haar stoel en pakt het briefje nogmaals, bekijkt het nummer belangstellend. Mompelend; 

Alsof ik dit nummer niet uit mijn hoofd ken. 

Blijft briefje bekijken terwijl ze over Jochem praat.

Hij was knap. Niet mooi, maar knap. Een jongen met felblauwe ogen en donker haar. Rechtstreeks uit een film gestapt. Hij was fout. Goed fout. Maar het belangrijkste nog: hij was van mij. Zijn zachte handen streelden mijn armen, gezicht, benen, billen, buik, achter mijn oor, over mijn voeten. Mijn lijf siddert er nog van. Ik was van hem. 

Maar dat is niet goed. Bij Mike ben ik mezelf, mag ik mezelf zijn. 

‘Je straalt, Soof. Je ziet eruit als iemand die op een roze wolk wandelt en het dan toch nog voor elkaar krijgt om een veulen uit een paardenkut te trekken.’

Koos kan heel grof zijn. Maar hij bedoelt het goed. Hij vindt dat ik straal. Dat ik nog nooit zo mezelf ben geweest. 

Ze zucht en werpt een blik op het briefje die naast haar ligt.

‘Ga je mee?’. Dat was de vraag. Altijd dezelfde vraag. ‘ga je mee?’. Alsof ik ‘nee’ zou zeggen. Hij vroeg het alsof ik ‘nee’ zou kunnen zeggen. Natuurlijk zei ik geen nee. Ik zei altijd hetzelfde; ‘misschien’. Maar in mijn hoofd liep ik al mee. Terwijl ik dat zei liep ik al mee. We liepen de zonsondergang tegemoet. Hij voer mij mee in donkere straten richting het strand. Naar een feest, een kampvuur, een hang out, of iets dergelijks. Altijd een verrassing. Ik leerde zijn vrienden kennen. Hij had zoveel vrienden. Hij kende overal mensen. Na de duizendste ruzie over het feit dat hij Koos en Dilara nog steeds niet had ontmoet, gaf ik het op;

‘Het lijkt alsof je het gewoon niet wil’

‘Dat is het niet, het is er gewoon nooit van gekomen’

‘Dat zal wel’

‘Soof…’

We dronken bier. We rookten sigaretten. We zochten schelpen. Hij maakte er sieraden van, speciaal voor mij. Ik droeg ze elke dag. De pesterige opmerkingen van Koos deerden mij niet. Ze waren speciaal voor mij. We praatten tot diep in de nacht over onze diepste verlangens terwijl hij steeds met zijn duim op dat fijne plekje achter mijn oor streelde. Dat plekje heeft nooit meer iemand gevonden, zelfs ikzelf niet. Dat was Jochem zijn plekje die hij opzocht als ik mij rot voelde of als ik moe was. Of gewoon, als het kon. Zijn scheve glimlach liet mij blozen. We gingen met de bus en stapten uit bij plekken waar we de naam niet van konden uitspreken, om te zien wat er daar voor leven was. We verzonnen verhalen over varen over woeste golven en weggaan. Altijd over weggaan. Wat zouden we doen als alles kon. Ik verloor mij in de fantasieën. Hij ook. Wij samen.

Maar deze nacht- Ik liep met mijn hoofd diep weggetrokken in mijn dunne spijkerjas. Hij had mij gevraagd hem op het strand te ontmoeten. Hoofd naar beneden, niet bang zijn. Het duister doet je niets. Dat is van ons.

Fack. 

Waar is hij. Hoe durft hij me alleen te laten. 

Als ik bij het strand aankom ben ik opgelucht. En verbaasd. Het strand is leeg. Geen feest of fuif. Geen kampvuur. Geen dronken dansende mensen. Niet de geur van wiet en seks. Sta ik op de verkeerde plek? Ben ik naar de verkeerde plek gegaan? Is hij boos? Gaat hij weg? 

Hij dreigde altijd dat hij weg zou gaan. 

‘De wereld is meer dan wat wij zien, Sofie. Je bent dom als je denkt dat je een leven kan leiden zonder te weten wat het leven ís.’ 

Mijn hart slaat over. Ik zie hem zitten in het zand. Joint in zijn hand. Turend naar de horizon. Ik herken zijn tengere gestalte uit duizenden.

‘Jochem!’

‘Jochem!’

Een lach. Scheef, donker en zelfingenomen. Mijn hart dondert bijna uit mijn borst. Dit gevoel heb ik vóór Jochem nooit eerder gehad. Hij maakt echt dingen in mij los. Precies wat ik wil. 

‘Wat is er? Waarom zijn we hier? What the fuck, Jochem. Geef antwoord. Nou.. stop met lachen. Dit is niet leuk. Geef die joint. Niet doen. Jochem. Wat wil je? Het is koud. Laat aan, Jochem. Stop met kietelen, dit is niet grappig. Het zand is koud. Jochem.’ 

Zijn zoen smoort mij. Mijn lichaam staat in vuur en vlam. Zijn donkere ogen kleden mij uit.

‘Stop. Stop. Ik wil het niet. Joch-’

Waarom luistert hij niet? Mijn hart klopt overuren. Maar niet op die fijne manier. Wat moet ik doen? 

Hijgend. Grommend. Fluisterend.

‘Nee Jochem. Stop.’

Ik ben van hem zoals ik nog nooit eerder van iemand geweest ben. Elk centimeter van mijn lijf is van hem. Ik sta op en ik loop. Ik blijf lopen net zolang tot ik niet meer weet waar ik ben. Dan adem ik uit. 

Ik weet niet waar Jochem is. Hij neemt niet op. Ik heb toch niets fout gedaan? Koos vraagt steeds wat er aan de hand is, maar ik zeg niets. Het is stom. Ik ben stom. Koos en Dilara kennen Jochem niet. Ze snappen hem niet. Jochem is puur, Koos en Dilara zijn gewoon bang om te leven. Je kan niet leven, voordat je hebt gezien wat er allemaal in het leven is. Koos heeft nog niets gezien. Hij is gewoon jaloers.

Ik weet niet waar hij is, maar hij is nergens. Verdwenen alsof de duisternis hem heeft opgeslokt, weg. Dat is gemeen. Na die avond wil ik hem opzoeken. Ik wil het erover hebben. Zeggen dat ik het echt wel wilde, maar dat hij mij overviel. Hij heeft niets meer gezegd. Hij was verdwenen. Niet op school. Niet thuis. Dit was niet mijn bedoeling.

‘Ze zeggen dat hij naar India is’ 

‘Nee ik heb niets gehoord, maar blijkbaar heeft hij met een of andere trien de trein naar Moskou gepakt’ 

‘Ik hoorde juist dat hij de liefde van zijn leven achterna is gereisd, naar Amerika’

‘Nee hoor, volgens mij is hij gewoon weggerend omdat hij hele slechte seks had gehad. Vrienden van mijn broer hebben het gezien op het strand’

‘Ik zou die chick niet willen zijn hoor, wat gênant’ 

Ik trek het niet. De roddels, de leugens. Hij maakte iets los in mij. Misschien heb ik hem wel af geschrokken. Op het strand. Ik dacht dat het niet de juiste timing was. Misschien had ik mij niet zo moeten aanstellen. 

Fack, ik mis hem.

Het overweldigende verdriet komt als een bom binnen. Het neemt mijn lijf over. Ik huil. Ik ben boos. En ik ben leeg. Ik loop weken als een zombie op school rond. Het boeit mij niet. Koos en Dilara weten niet wat ze met mij aan moeten en lopen als twee hondjes achter mij aan. Ze dragen mijn tas als ik die vergeet, zorgen dat ik eet en rollen hun ogen achter mijn rug als ik met waterige oogjes naar het laatste berichtje van Jochem staar: ‘Kom naar ons plekje’. 

‘Laat Jochem gaan, Soof. Hij is het niet waard.’ 

‘Waar bemoei je je mee?’

‘We maken ons gewoon zorgen’

‘Dat hoeft niet, het gaat prima’

‘Hij is weg, Soof. Laat hem los’

‘Tering zeg, laat me gewoon met rust. Jullie kennen Jochem niet’

‘Jezus, luister naar wat je zegt Soof’

‘Godsamme, jullie kennen mij gewoon niet. Ik wil dit. Jullie zijn dom als jullie niet zien dat Jochem niets fout heeft gedaan. Jullie hebben kleine kortzichtige breintjes. Jullie hebben niets gezien in je leven. Ik weet dat Jochem een eikel kan zijn, maar hij SNAPT mij tenminste. Dat kan ik niet over jullie zeggen. Jullie doen niet eens de moeite om mij te zien. Om mij te snappen. Jullie zijn nep. Een stel tyfusmongolen.’

Ze haalt diep adem, glimlacht en herpakt zichzelf.

Ik was nog nooit zo boos geweest. Ik denk dat het een boosheid tegen Jochem was die ik vol over mijn beste vrienden galde. We hadden weken niet gesproken tot we besloten dat we toch niet zonder elkaar konden. Na een maand had ik bedacht niet meer aan Jochem te denken. En na anderhalve maand was ik op zoek naar een nieuwe liefde. Koos en Dilara hielpen mij enthousiast. En het lukte. Ik bedoel… ik heb actief niet aan Jochem gedacht. Tot nu.

Iedereen heeft mij vergeven voor mijn gedrag. En ik heb iedereen vergeven. We zijn weer één gelukkige familie in één gelukkig leven. Koos, Dilara en ik zijn weer ‘het triët’. Sterker dan ooit tevoren. 

Ze rookt de joint en lacht schamper.

We zijn er voor elkaar. We vangen elkaar op. En waarin?

Een zacht vangnet van hoop en verwachtingen. Godsamme. 

Ik ben nooit meer zo boos geweest. Bij Jochem vóelde ik tenminste iets. Elke dag was als een achtbaan. Hij liet mijn binnenste zich tegen mij keren en onvoorspelbare capriolen uithalen. 

Ik ben nooit meer zo vrij geweest. Nee. Met Jochem was ik ook niet vrij. Ik ben nooit vrij. Ik heb fucking alles bereikt en ik zit opgesloten in een trouwjurk van idealisme. Op het moment dat ik hem aantrok heb ik mijn laatste droom waar gemaakt. De druk is eraf. Alles is gelukt. Godsamme. Is het gelukt? Heb ik alles?

Ik wil leven zoals bij Jochem

Ik wil gesprekken zoals bij Mike

Ik wil het vangnet van Koos en Dilara

Ik wil

Ik weet godverdomme niet meer wat ik wil. 

Ik wil ik.

Maar wat is ik

Ik voel mij toch fijn?

Het is fijn.

Ze duwt de joint uit en pakt het briefje. Ze huilt ineens, geruisloos. Het licht gaat bijna helemaal uit. Ze pakt haar aansteker, houdt hem bij het briefje en het laatste wat je ziet is dat het briefje in vuur en vlam staat. 

[fjordfronesis]

Als een droom

Vandaag leek wel twee dagen in een geperst! Waar zal ik beginnen? Ik begin wel gewoon bij het begin. Ik werd absurd laat wakker voor mijn doen: 9:15. Ik stond dus op met een flinke domper en een waas voor mijn ogen die daar symbool voor stond. Na twee koffie en een wandeling van een half uur was ik van die waas genezen, en toen pas drong pas echt tot me door wat de bedoeling was van vandaag. Dat interview met Guido van Oorschot natuurlijk, de klassieke muziek-journalist van De Volkskrant. Ik was het niet vergeten, maar ik was het wel een beetje uit het oog verloren door hoe onprettig ik uit bed was gestapt. Een mengsel van volwassen spanning en kinderlijk enthousiasme stroomde door mijn aderen. 

    In principe hoefde ik niets meer voor te bereiden. Vragenlijst was uitgeprint, tas was ingepakt, apparatuur was opgeladen, sleutels waren klaargelegd, route was uitgestippeld. Vlekkeloze voorbereiding, dacht ik. Toch doorliep ik alles nog eenmaal, want mijn verleden heeft nou niet bepaald uitgewezen dat ik blind op mezelf kan vertrouwen. Dat bleek een goede zet, want ik was zowel mijn laptop als Archivals opnameapparaat vergeten in mijn rugtas te stoppen. 

    In de loop van de ochtend kwam er een mail binnen van Guido van Oorschot. ‘’In mijn agenda staat dat het interview voor vandaag ingepland staat, in mijn hoofd staat die voor morgen. Ik kan allebei de dagen. Laat maar weten wat jouw voorkeur geniet.’’ Ik antwoordde meteen: ‘’Ik zou toch graag vandaag af willen spreken, aangezien ik morgen al een ander interview ga afnemen. PS: klopt dit [...] adres?’’ Geen reactie. Twee uur later - tien minuten voordat ik de auto moest instappen - ineens toch reactie: ‘’Prima, doen we. Adres klopt... Of toch niet?’’ Wat. ‘’Toch wel.’’ Ha! Wat. 

   De rit ging helemaal naar Almere. Naar een Van Der Valk-restaurant langs de snelweg. Meer dan een uur rijden. Meer dan een uur om na te denken. In de auto luisterde ik naar wel drie of vier keer naar Beethoven Piano Sonata No. 14 in C sharp minor. Ook nog naar Mozart Piano concerto No. 20 in D minor. Ik stuiterde in mijn stoel. Mijn hemel wat een virtuozen. Ze stolen mijn aandacht. Maar tegen het einde van de rit - eigenlijk volledig uit het niets - werd ik overvallen door doemscenario’s. Als het nou maar goed gaat met opnemen. Als ik het nou maar niet verpest. Als hij nou maar iets zinnigs te zeggen heeft op de vragen die ik hem ga stellen. Als hij dit interview nou maar niet ziet als het ultieme moment om te pronken met zichzelf. Als alles nou maar gewoon goed gaat. De beelden brachten me van mijn stuk, ze moesten uit mijn kop gemept worden. Maar ze bleven rond me heen zoemen als ongrijpbare muggen in de nacht. 

    Eenmaal plaatsgenomen in het chique restaurant bestelde ik een muntthee en een jus d’orange. Ik was ruim een half uur te vroeg. Ik bevond mezelf ineens tussen ontspruitende liefdesaffaires en zakelijke gesprekken. Na een half uur zenuwachtig priegelen aan het servetje voor mijn neus zag ik Guido van Oorschot binnenlopen. Althans, dat dacht ik. Ik wist het pas zeker toen hij duidelijk naar iemand op zoek leek. Ik gooide een hand in de lucht toen hij mijn kant uitkeek. Er verscheen een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. We ontweken elkaars blik totdat hij vlakbij mijn tafel was aangekomen. Ik stond op, schudde hem de hand. Sociale etiquettes afwerken. Toen ik zijn hand losliet waren alle zenuwen plots weg. We liepen naar een rustigere plek toe. Vanaf dat punt ging alles eigenlijk vrij soepel. Behalve het aanzetten van alle opnameapparatuur. 

    Natuurlijk had hij allemaal mooie dingen te vertellen. Hij zit al 25 jaar in de muziekjournalistiek. Erin gestroomd nadat hij conservatorium (blokfluit) en muziekwetenschappen had afgerond. Hij heeft veel verteld, heel veel zelfs, en ik geloof dat ik goed ben omgegaan met alle informatie die hij me heeft voorgeschoteld. Soms vroeg ik door, vaak liet ik hem maar gewoon zijn verhaal doen. Hij leek steeds in de verte te kijken, alsof hij zijn gedachten daarmee kon scherpstellen of zo. Het is raar, maar ik herinner me er eigenlijk niet eens zo veel meer van wat hij heeft gezegd, alsof het een droom was die ik slechts fragmentarisch kan navertellen. Als ik er goed over nadenk en goed om me heen kijk dan kan ik me vast steeds meer en meer herinneren. Maar net als bij echte dromen kan ik bepaalde woorden of beelden nog heel helder voor de geest halen. 

    Nadat ik alle opnameapparaten had uitgezet voerden we nog een klein gesprekje. O ja, Archivals ding was uitgevallen na 37 minuten. Maar goed, op een gegeven moment vroeg ik hem wat zijn favoriete stuk is. Nou, hij klapte dicht of zo. Tegen het ongemakkelijke aan. Na een halve minuut zei hij: ‘’Ik kan niet kiezen.’’ En toen vroeg ik: ‘’Wat is het stuk waardoor je dacht: ik wil me mijn hele leven bezighouden met klassieke muziek?’’ Ik gaf mezelf een denkbeeldig schouderklopje. In zijn blik dacht ik iets vredigs te bespeuren. Hij antwoordde vrijwel meteen en begon met zijn verhaal: ‘’Toen ik een jaar of 25 was, net afgestudeerd, bevond ik me op een splitsing in de weg. Ik kon een goedbetaalde baan krijgen. Niet iets met klassieke muziek. Maar echt een ‘goede’ baan. Ik hoefde alleen mijn handtekening te zetten en dan zou ik een succesvolle carrière kunnen opbouwen. Ik weet nog goed dat ik op een camping in Frankrijk was, en uit een klein radiootje klonk een cello sonata van Bach. De geluidskwaliteit was slecht, maar de uitvoering was prachtig. Ik zag voor me hoe ik over twintig jaar een mooie auto en een mooi huis met de beste geluidsinstallaties in bezit zou hebben. Maar ik kon het niet. Ik wist dat het ontzettend moeilijk zou worden als ik geld wilde verdienen als muziekjournalist, maar ik wist ook dat ik niet anders kon. Ik hield van schrijven en ik hield van klassieke muziek. Het was mijn leven. Als ik met dat mooie huis en die mooie boxen naar precies datzelfde cello sonata van Bach zou luisteren, dan weet ik zeker dat ik onwijs depressief zou worden. En op dat moment besloot ik vol voor muziekjournalistiek te gaan.’’ 

    Op weg naar huis stopte het met regenen en brak de lucht open. Overal om me heen zag ik de effecten van de schemer. Grijze wolken kregen roze buikjes. De opengebroken lucht kreeg de rijke kleuren van een schilderspalet. De langzaam voortdrijvende file waar ik in stond kon mijn extase niet beïnvloeden. O, ja, nu ga ik even checken hoe goed de opnames zijn gelukt. 

[iemandzoalsik]

Een pleidooi – door Marloes

Door mijn spieraandoening loop ik al een aantal jaren in het ziekenhuis. Daarnaast was ik zelf, in mijn werkzame leven, kinderverpleegkundige en zo heb ik ook ervaring aan de andere kant. De afgelopen weken was ik er iets vaker dan me lief was, omdat er diverse onderzoeken moesten worden gedaan om erachter te komen wat de zwelling in mijn nek precies was.  En voor het eerst zijn we gestuit op een aantal nadelen, en daar wil ik graag wat over kwijt.

De eerste uitslag, die ik een aantal weken geleden kreeg, was niet helemaal duidelijk maar leek niet goed. En alvorens er tot behandeling kon worden over gegaan moesten er dus meer onderzoeken gedaan worden. Logisch. En goed. Maar dat betekende ook dat er meer artsen bij betrokken zouden raken. Goed opletten dus dat alle disciplines ook van elkaar weten wie wat doet. En iedereen werkte echt hard voor me. Alleen, iedere discipline werkt toch ook een beetje voor, of liever gezegd, op zichzelf. Zo had ik in één week twee MRI’s, aangevraagd door verschillende artsen. Twee verschillende, en die twee konden niet samen, vanwege technische MRI-redenen. Oké, dat is dan zo. Dus dat werden twee verschillende dagen, wat in een week best veel was.

Waar ik hoopte de uitslag te krijgen tijdens de afspraak met de oncoloog, blijkt dat nog niet heel vanzelfsprekend. De gewoonte is: de aanvragend arts geeft de uitslag. In principe. Behalve als die met vakantie is bijvoorbeeld. Dan mag een vervanger dat doen. En natuurlijk moet de longarts ook op vakantie (of naar een congres, een bijscholing of wat dan ook) kunnen. Maar, denk ik dan, dan zou in plaats van een andere longarts die ik niet ken en die mij dus ook niet kent, toch ook de oncoloog de uitslag kunnen geven? Poli gebeld, gevraagd. Goede vraag mevrouw. Dank je wel. Maar kan het dan ook? Nou nee, dat doen we eigenlijk  nooit. En de afspraak met de vervangende longarts kan helaas pas veel later… sorry.

Dit, en nog een paar op het oog misschien ‘minor issues’ gaven mij veel frustratie en dus ook stress. Gelukkig werkt er op de poli van mijn neuroloog een dijk van een verpleegkundige. Ik heb haar gebeld, het verhaal gedaan. Zij had aan een half woord genoeg, ging aan de slag, zorgde voor één lijn in het geheel en belde mij vervolgens binnen het half uur terug met wat er afgesproken was. Heel erg fijn en goud!!

Iets anders dat we tegenkwamen maar wat toch ook een beetje hiermee te maken heeft is de attitude van mensen. Ik vind dat een beetje een beladen woord, maar wat ik bedoel is de manier waarop je als werknemer van het ziekenhuis de mensen tegemoet treedt. Daar krijg je, als aankomend verpleegkundige, al les over in de opleiding. Andere disciplines zullen daar ongetwijfeld ook het nodige over horen in hun opleiding. En ik ervaar nu aan den lijve aan de andere kant hoe veel het uitmaakt.

Bijvoorbeeld: Als ik een CT-scan heb waar veel van afhangt, dan zijn zowel mijn lief als ik best gespannen.  Als daar dan iemand in de deuropening staat die mijn rolstoel vrijwel direct omdraait om me mee te nemen en tegen mijn lief, die nog vragen heeft alleen maar zegt:  ‘u mag niet verder dan deze deur maar u kunt mevrouw over twee uur hier weer ophalen’, dan is dat niet fijn. Zachtgezegd. En niet goed voor mijn lief. En dan vind ik dat niet raar, dat het even niet goed gaat met hem… Als ik vervolgens, eenmaal achter die dikke deur, daar in nog geen vijf minuten drie mensen aan mijn bed zie, die allemaal een klein dingetje komen doen, zich niet voorstellen en verder niets zeggen, word ik daar niet rustiger van…

Als je daarentegen, zoals de tweede keer die week, wordt binnengeroepen en degene die dat doet zegt ‘Ah mevrouw De Wit, daar bent u al weer, da’s ook snel na afgelopen dinsdag, hoe gaat het?’ dan komt dat heel anders over.  Zo’n MRI is niet echt comfortabel, maar als dat eerlijk wordt gezegd door de verpleegkundige, die vervolgens nog het één en ander suggereert om hem wel zo comfortabel mogelijk te maken en me een warme deken geeft, en muziek mijn oren, dan helpt dat wel goed. En vraag je zelf ook veel gemakkelijker iets. Het zijn volgens mij kleine dingen, maar ik heb dus een paar keer aan den lijve ervaren hoe verschrikkelijk belangrijk dat is.

En misschien vind je mij hypergevoelig wat dat aan gaat. Of dat ik op alle slakken zout leg wellicht. Doordram. Snel in tranen ben. Boeit me even niet want weet je: zo is het even. Dat heeft een reden, daarvoor heb ik deze onderzoeken en ik kan en wil me nu over dat soort dingen niet druk maken. En dat geldt voor mij, maar ook voor mijn lief. En voor die vrouw wiens vader is opgenomen. Voor die meneer die zich bezorgd maakt om zijn kind wat maar zo’n rare kleur heeft. Voor zoveel meer mensen die dagelijks in en uit lopen in een ziekenhuis, met redenen waarnaar we alleen maar kunnen gissen. En als je er werkt spreken heel veel dingen voor zichzelf. Dat weet ik uit ervaring. Maar ik weet nu ook uit ervaring: niet altijd als het om jezelf gaat, of om iemand die je lief is. En al weet je het wel, al ben je zelf arts of verpleegkundige, door stress kan je veel vergeten of niet juist horen.

Dus: onthoud iemands naam en stel je zelf voor. Toon belangstelling, iemand is meer dan een patiënt. Leg dingen uit. Vertel dat je de vraag snapt, waarom het wel of niet kan en kom met een alternatief of iets wat daarop lijkt. Doe dat één keer, en als het moet gewoon nog twee, drie of vier keer.

Het mag overbodig lijken, dit pleidooi. Dat is het misschien ook, maar als dat zo is: alleen maar goed! Want het is ongelofelijk belangrijk, en je kunt er iemands dag mee maken of breken!

Dank je wel!

Marloes

[csamuelsdesignshortlist]

Anna Lena – ‘’Kanker Naïef’’

Het ontwerp van de cover van het boek ‘’Kanker Naïef’’ door Jiva Hemelsoet is in 2019 gemaakt door Illustrator Anna Lena in Utrecht.

Het achterliggende idee van het boek en ontwerp is dat anderhalf jaar geleden Jiva Hemelsoet zich besloot in te schrijven voor de minor Creatief Schrijven te Fontys Tilburg. De grote opdracht van deze minor was het schrijven van een boek en ze wist meteen waar haar boek over zou gaan. Het verlies van haar vader aan kanker in 2015. Ze is nogal visueel ingesteld, zo vertelt ze zelf, gezien ook haar achtergrond grafische vormgeving. Ze begon gelijk te fantaseren over de kaft van haar boek. ‘’Het woord achtbaan bleef maar door mijn hoofd spoken, aangezien we in een achtbaan terecht waren gekomen. Daar wilde ik dus iets mee. Ik zag het helemaal voor mij. Mijn vader en ik in een karretje met een looping in het vooruitzicht. Daaromheen allerlei voorwerpen die te maken hadden met mijn vader, een flesje Heineken, een bitterbal enzovoort. Het onderwerp van mijn boek is al triest genoeg en dat wilde ik absoluut niet uitstralen. Het moest een vrolijke voorkant worden en het liefste in het roze. Het idee van de cover had ik in mijn hoofd al helemaal uitgetekend en ondanks dat ik handig ben met Adobe, realiseerde ik mij dat ik dit nooit kon uitwerken. Ik besloot opzoek te gaan naar een illustrator. Anna Lena Illustrations volgde ik al enige tijd op Instagram en ik besloot haar een berichtje te sturen. Als snel zaten we met elkaar aan tafel en was de deal gesloten.’’ Vertelt Jiva. Ze heeft al haar ideeën aan haar doorgegeven waarmee zij is gaan schetsen. Op die schets heeft Jiva vervolgens weer akkoord gegeven en daarna zijn er bij het inkleuren nog wat kleine wijzigingen geweest zoals het verplaatsen van de titel en toevoegen van een klein detail. ‘’Tranen in mijn ogen toen ik hem voor het eerst zag. Hij is zoveel mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik ben blij dat we elkaar gevonden hebben en dat Anna Lena mijn idee zo prachtig heeft uitgewerkt.’’

Het werk is relevant voor Studio Still.

De cover van het boek spreekt mij erg aan. Wat ik mooi vind aan het ontwerp is de manier waarop Jiva en haar vader staan afgebeeld, samen in een achtbaan. Mijn oog valt in eerste instantie op de titel, die pakkend en best heftig is, maar ook groot afgebeeld staat. Ik vind het mooi en persoonlijk dat er in de illustratie spullen zijn getekend die rondom de achtbaan vliegen waarin Jiva en haar vader zitten. Dit zegt wat al over het verhaal. De kleuren zijn vrolijk, dit is eigenlijk het tegenovergestelde van het verhaal, wat de combinatie van de titel, het verhaal zelf en daarbij de vormgeving erg uniek maakt.

Bron: Gefotografeerd bij Jiva thuis in Sas van Gent. 

[0948846kayleighsblog-blog]

Internationale week & Start Design Challenge 6

11.02.19

Vandaag heb ik de presentaties van de derde jaars stagiaires bijgewoond. Hier heb ik geluisterd naar de verschillende ervaringen die zij hebben opgedaan bij stage. Wat hebben ze geleerd, wat vonden ze leuk, wat vonden ze minder leuk etc. 

Ik heb veel gehad aan hun presentaties. Eerst maakte ik mij nog wat zorgen over hoe een stage zou gaan, maar de derdejaars vertelden dat het niet zo eng was als wij op dit moment dachten. Dat was een fijne geruststelling.

Ook heb ik meegeschreven door de bedrijven die mij interessant leken op een lijst te zetten.

12.02.19

Vandaag was de kick-of van design challenge 6, dit was bij Kino. Er waren tijdens de kick-of twee gasten die wat vertelden over AI en over ethiek. Hiervoor vertelde Jasper ook iets over Kunstmatige intelligentie. Als voorbeeld werd o.a. verteld over Siri en Spotify en hoe Kunstmatige intelligentie hier gebruikt wordt.

Hierna vertelde Anne Schuth (een van de gastsprekers) iets over zijn projecten binnen de Persgroep. Hij liet zien hoe hij AI en online learning to rank gebruikte om nieuwsbrieven te personaliseren. 

Hierna vertelde Edwin Borst iets over ethiek en dilemma’s. 

In de middag vonden er verschillende workshops en presentaties plaats. Eerst ging ik naar een presentatie van Judith over stage lopen in het buitenland algemeen en studeren in het buitenland. Iets wat ik graag zou willen doen.

Na deze presentatie ging ik naar een presentatie over de Shanghai reis welke in de derde klas plaats vind. Ik vond het erg leuk om de verschillende ervaringen van de mensen, die mee waren geweest op deze reis, te horen. Toch denk ik dat ik niet mee zal gaan op deze reis.

Hierna vond er nog een presentatie plaats van een studente die voor haar minor naar Finland is gegaan. Ze vertelde wat ze hier allemaal gedaan had en wat voor minor zij deed. Dit sprak mij heel erg aan! Zij zat als het ware op school en volgde daar 5 verschillende vakken welke zij zelf had uitgekozen. Deze vakken waren over het algemeen met een grafische achtergrond.

14.02.19

Vandaag had ik als eerst een algemene presentatie over de nieuwe opdracht. Helaas was onze opdrachtgever, het NRC, niet aanwezig. Maar we kregen gelukkig genoeg informatie over de opdracht. 

Hierna presenteerde Daan Louter, een oud CMD student zijn ervaring in het buitenland. Een verhaal wat mij erg inspireerde. Hij vertelde dat hij graag een afstudeerstage wilde vinden waarbij hij iets met CMD en journalistiek kon doen. Nadat een leraar hem voorstelde te solliciteren bij The Guardian gaf hij dit na lang twijfelen maar een kans. Dit had hij gedaan door het maken van een website over wat hij bij The Guardian wilde doen etc. deze url per mail besloot hij te verzenden naar alle medewerkers van de afdeling waar hij graag zou willen afstuderen bij The Guardian. Hier werd al vrij vlot op gereageerd maar dit scheen niets te zijn vergeleken met wat hem daarna gebeurde. Hij had de link van zijn website namelijk ook via Twitter gedeeld en deze ging binnen een korte tijd viraal. Hierdoor kreeg hij de afstudeerplek.

Daan vertelde dat hij hierna nog bij The Guardian heeft gewerkt maar na een paar jaar vond hij het tijd voor een nieuw hoofdstuk dus ging hij bij Flourish werken. Een startup die journalisten wil helpen bij het mooi visualiseren van data op een makkelijke manier. Zelf kan ik ook gebruik maken van Flourish.

Vandaag werkte ik voor het eerst samen met mijn team. Eerst leerden we elkaar beter kennen door ons voor te stellen en te vertellen wat voor achtergrond we hadden etc. Hierna gingen we aan de slag met de video welke we moesten maken om onze oma beter uit te kunnen leggen wat AI is.

Hiervoor deden we eerst onderzoek naar wat AI precies inhoudt en wat Machine Learning is. Nadat we hier genoeg informatie over hadden bekeken we wat de tekst voor de video zou kunnen zijn.

15.02.19

Vandaag ging ik samen met mijn team verder met de video. Hiervoor keken we eerst nog een keer naar de tekst en de verdeling van de illustratie die gemaakt zou worden om later te animeren.

Nadat ik klaar was met de schets en iedereen het hier mee eens was begon ik aan de illustratie. Tussendoor namen we de stem van Imme op zodat deze later op de achtergrond van de video kon afspelen.

Nadat de illustratie helemaal af was animeerde Peter deze in een video en monteerde hij de audio opname van Imme hieronder.

Nadat we klaar waren presenteerde iedereen hun filmpje met alle klassen bij elkaar.

[jayajuly98]

Atelier

Mijn eind werk voor atelier. Ik wilde graag loskomen van het vorige onderwerp, waarbij ik de jurk van het melkmeisje namaakte, ik heb dit gedaan door een moderner ontwerp te kiezen, tegenwoordig is het weer helemaal ‘hip’ om korsetten te dragen, of shirtjes met een rijgsluiting, daarom heb ik voor het korset gekozen, ik heb dit ontwerp doorgezet in de rok, een ‘skaterskirt’ een extra korte rok die niet veel overhoud voor de fantasie, maar dat mag allemaal in de 21ste eeuw.  De rok is ook groter en kleiner te maken door een rijgsluiting. Hoe verliep het proces?: Het proces ging veel beter dan verwacht, ik wist ondertussen wel hoe de techniek inelkaar zat, ik had af en toe wel een minor set back als ik perongeluk een tasje iets te veel verhitte, hierdoor krimpen de tasjes heel erg, en is het bijna onmogelijk om die nog mooi en netjes te verwerken in het kleding stuk.  Het moeilijkste was denk ik de rok, dit omdat ik zoveel tasjes aan elkaar heb moeten strijken, om 1 stuk ‘stof’ te krijgen.  Ik ben erg tevreden met het eindresultaat, het leukste vind ik ook dat het echt aangetrokken kan worden, omdat de lagen tasjes het super sterk maakt !

[jongenvrij]

PIZZA!!!

De dag verliep anders dan verwacht. Bezoek werd ‘hangen met vrienden’ en kleine Anna vroeg de nodige aandacht. Geen probleem, flexibiliteit alom… Tot etenstijd aanbreekt! 

De vraag: “Wat eten we vanavond?” hangt vaak al de hele dag boven de markt. In ons huis ben ik regelmatig degene die dat mag bedenken. Niet omdat ik het toonbeeld van een gefeminiseerde man ben… gewoon, ik houd meer van koken. 

Gisteren was het niet moeilijk. Ik werd gesouffleerd door twee tieners-met-voorjaarsvakantie. Pizza moest het worden. Pizza is vooral bekend als Italiaanse specialiteit. Veel volken, van rond de Middellandse Zee tot diep in Centraal-Europa en het Midden- Oosten, maken echter vergelijkbare brooddeegplaten en beleggen die met lekkers. 

Wij houden ervan de pizza te versieren met variaties van smakelijks dat we in huis vinden. Ik ga de koelkast door en kwak op de pizza wat toevallig aan me blijft hangen :)

Ook de bodem kan variëren: van de dunne Italiaanse via de dikke focaccia naar de meer Centraal-Europese flammküchen of dikke Hongaarse lángos. Al naar gelang het beleg dat ik in de kast vind, uiteraard. 

Deze variaties op een thema hebben allemaal één ding gemeen: gistdeeg draagt het beleg en wordt in de oven gebakken tot iets lekkers. Het zou geen zin hebben elkaar te bevechten of de spekkies er nu juist wél op horen of de sardientjes echt niet: minor details, beiden zijn welkom en lekker. 

Knedend aan mijn deeg zag ik de gemeente. De bodem: Gods genade, die ons fundament is. Het beleg: een rijke variatie van mensen in allerlei kleuren met verschillende bedieningen. Juist onder die verscheidenheid, breekt Gods koninkrijk door. Jezus zei het zelf: “Het Koninkrijk van God is als gist, dat in het deeg wordt gedaan. Het doet ongemerkt zijn werk, tot het deeg helemaal gerezen is.” (Lukas 13:21)

Mooie dag!