#en dat moeten we niet hebben hè!!!!!

[jansiemons]

Belabberde GSM-signaal in Sint-Martens-Latem

Voel jij je ook wel eens gefrustreerd door het belabberde GSM-signaal in onze pittoreske gemeente, waar kunst en natuur hand in hand gaan, en het signaal lijkt op een eigenzinnig kunstwerk gemaakt door een hyperactieve kleuter met een liefde voor abstractie? Beeld je een meesterwerk in, zoals de Mona Lisa, maar dan met zoveel gaten dat het lijkt alsof Da Vinci per ongeluk zijn schilderij door de papierversnipperaar heeft gehaald. Terwijl je langs Latem-golf wandelt, is je smartphone beter te gebruiken als een moderne fakkel, want bellen met de GSM is er soms ongeveer net zo succesvol als proberen te communiceren via rooksignalen in een storm. Ja, hier in Latem krijg je op sommige plaatsen nog echt het gevoel dat je verbonden bent... met het verleden.

Stel je eens voor: je bent aan het wandelen in onze gemeente. Je voelt je als een ware ontdekkingsreiziger, klaar om je epische tocht onmiddellijk te delen met de wereld. Helaas, wanneer je je telefoon tevoorschijn haalt, blijkt de technologie je in de steek te laten. Geen streepje bereik, geen wifi-wolkje in de buurt, alleen jij en een paar eksters die je aanstaren alsof je hun laatste pinda hebt gejat! Misschien is het een sluwe zet om je gedwongen te laten genieten van de pracht van de gemeente, zonder afleidingen van het digitale tijdperk. Of misschien is het gewoon dat het signaal geen fan is van de geur van vers gemaaid gras en besloten heeft een pauze te nemen. Wie zal het zeggen?

Laten we hopen dat je niet midden in de nacht, wanhopig en half slapend, dringend je dokter moet bellen, niet omdat je denkt dat je een hartaanval krijgt, maar omdat je plotseling denkt dat je de oplossing hebt gevonden om het GSM-signaal te verbeteren. De enige vereiste? Een beetje lenigheid en een goed werkend GSM signaal. Dus daar sta je dan, in je pyjama, die al zijn beste dagen heeft gehad, en je moet een ingewikkelde choreografie uitvoeren. Begin maar met een elegante sprong, alsof je een ballerina bent die per ongeluk op de verkeerde stage is beland. Vervolgens moet je op één been balanceren, met je andere been in een positie die je normaal alleen in yoga ziet. En net wanneer je denkt dat het niet gekker kan, moet je ook nog eens een paar keer op en neer springen als een hyperactieve kangoeroe. Natuurlijk, terwijl je dit allemaal doet, probeer je een signaal te vangen dat harder speelt dan verstoppertje. En als je dan eindelijk die ene cruciale streep op je scherm ziet verschijnen, voelt het alsof je de jackpot hebt gewonnen, en dan valt het signaal alsnog weg... Toch besef je, terwijl je hijgend en puffend naar je scherm staart, dat dit misschien niet helemaal het revolutionaire idee was dat je in gedachten had.

Het lijkt er soms op dat de providers in Latem een geheim genootschap hebben opgericht. Ik stel me zo voor hoe ze in een donker achterkamertje bij elkaar komen, gehuld in mantels, fluisterend: "Laten we de inwoners van Sint-Martens-Latem eens een beetje spanning bezorgen." Welke provider je ook kiest, het voelt alsof je meedoet aan een bizarre spelshow, waar de grote vraag is: "Heb je vandaag een signaal of niet?" Adrenaline gegarandeerd! Eigenlijk zouden ze er een loterij van moeten maken. "Gefeliciteerd, je hebt vandaag 3G gewonnen! Morgen misschien 4G of 5G, of... helemaal niks!" Spannend, hè?

We leven natuurlijk wél in het jaar 2024, een tijd waarin technologie wonderen verricht. We hebben zelfrijdende auto's die ons chauffeur spelen, drones die ons pakketjes afleveren zonder dat ze verstrikt raken in de boom van de buren, en zelfs slimme koelkasten die ons eraan herinneren dat we de melk al voor de vierde keer deze week zijn vergeten te kopen. Maar een eenvoudig betrouwbaar GSM-signaal overal in Sint-Martens-Latem? Nee, dat is blijkbaar té hoog gegrepen. Je zou haast denken dat die gigantische GSM totempaal aan de sporthal — die meer weg heeft van een Olympische likstok — ons zou trakteren op een perfecte verbinding, maar in de praktijk is het meer een zoektocht naar mobiel bereik, waarbij de schatkaart lijkt getekend door een dronken piraat.

Dus, laten we de handen ineenslaan en samen een revolutionaire manier van communiceren herontwikkelen hier in Latem. Wie weet, misschien kunnen we duiven trainen om onze berichten over te brengen. Niet dat ik er ooit in geslaagd ben een duif iets anders te leren dan op mijn auto te richten, maar je weet maar nooit. Of wat dacht je van rooksignalen? Kan alleen wat lastig zijn bij windkracht zes, maar hé, het is de moeite waard om te proberen, toch? En als we echt ambitieus willen zijn, misschien kunnen we zelfs telepathie onder de knie krijgen. Al lijkt me dat best lastig, want mijn gedachten zijn soms zo rommelig dat zelfs ik er geen touw aan vast kan knopen. Tot die tijd, houd ik mijn smartphone dicht bij mijn hart, streel hem zachtjes en fluister lieve woorden in de hoop dat mijn provider op magische wijze besluit om een paar extra balkjes signaal mijn kant op te sturen. En als dat niet werkt, nou ja, dan is er altijd nog het oude vertrouwde blik-met-touw-systeem.

[keynewssuriname]

Open brief aan de valse nationalisten en hypocrieten in Suriname

Als je niet wil dat het buitenland, inclusief diaspora, jullie en uw land bespreekt dan zou je er beter aan doen om het volgende te doen: a. Leef als land en burger naar de standaarden van fatsoen, integriteit en eerlijkheid en b. Kijk niet weg bij misstanden in en van uw land en c. Kijk zelf in de spiegel of u zelf niet ergens onderdeel bent van de misstanden Ga niet op de boodschapper schieten (don’t shoot the messenger), kijk naar de boodschap. Wen eraan dat er een buitenland is dat niet wil confirmeren aan dat “we egi sranan meki njang sani”. U bent geen nationalist door blindelings protectionistisch te doen. U bent nationalist en patriottisch als u uw land beschermt tegen verloedering waar u erbij staat. Plotseling vinden grote delen van Suriname dat het buitenland inclusief de diaspora hun land niet mag bespreken op onderwerpen die al lang bij hen bekend is en wat ook al lang en breed in allerlei internationale overzichten staat. Deze grote delen, de valse nationalisten, zijn bijzonder hypocriet. De valsheid druipt er vanaf, is glibberiger dan alle drab en dreg van alle met kwik en gif vervuilde rivieren en kreekjes bij elkaar. Suriname staat al lang negatief in de overzichten die elke investeerder kan inzien: 1. Meest corrupte douane van de Caribbean Dit stond nog deze week in een lokaal dagblad in Suriname. Niemand wordt wakker 2. Nummer 87 op de Corruption Perception Index (CPI) 3. Nummer 162 op de lijst van Ease of Doing Business Naast dit lijstje zijn er nog een reeks van “foute” handelingen van Suriname, de regering en tot aan de President toe. Foute handelingen voor om diep van te schamen als je tenminste een beetje civilisatie en integriteit in je lijf hebt. Eigen rol van de nationalisten Vraag aan al die hypocriete valse nationalisten: a. Bovenstaand overzicht kenden jullie al toch? Vinden jullie dat erg? Waar zijn jullie dan al die tijd? Het is niet het buitenland dat die valse dingen daar in Suriname doet, die schande brengt aan Suriname. Het zijn toch uw eigen mensen? En wij houden zo van ons land? b. Hoeveel inspanning hebben jullie gepleegd om jullie regering en verantwoordelijken aan te spreken, desnoods achter gesloten deuren? c. Hoeveel “schaamte” heb je dan als Surinamer als je weet dat u als land meest corrupte douane hebt? Of dat u nummer 87 op de corruptie-index staat. U staat onder bijvoorbeeld Burkina Faso, Moldavië of Ghana of Senegal om maar een paar te noemen. Het antwoord op de vragen kan ik u geven. U staat erbij en kijkt ernaar en kijkt lekker weg. Lekker gemakzuchtig en laf wegkijken met zelf een verdorven inborst, maar wel anderen aanspreken. Pijnlijke constatering, hè? Don’t shoot the messenger, kijk in de spiegel en doe aan zelfreflectie dan gaat u het begrijpen. Hoe bizar is dat de regeringspartij VHP de verkiezing won met de lege beloftes dat drommen buitenlandse investeerders klaarstaan en dat er miljarden euro diasporakapitaal klaar staat voor Suriname en dat het buitenland Suriname gaat “redden”. Diezelfde partij vindt nu ineens datzelfde buitenland inclusief de diaspora dat ze hun “smoel moeten houden” omdat dat buitenland nu “iets” vindt van de foute handelingen in Suriname. Hoe hypocriet is die partij en de leider dan? Het wordt gekker met drommen hypocriete valse nationalisten die achter deze hypocrisie gaan staan in plaats van dat ze die regering ter verantwoording roepen om iets te doen aan de reeds bekende internationale lijsten. Neen, dat doen ze niet. Te lui, laf en vals. Lekker makkelijk zo. Gekke Henkie Denken de hypocriete valse nationalisten dat het buitenland gekke Henkie is? Dus het buitenland moet wel met hun geld komen en oh wat is het dan gezellig dat er valuta (!) binnenstroomt en oh buitenland welkom met uw dollar en euro. Dat buitenland wordt dan in alle “standen” bedonderd, zie lijstje van internationale overzichten, en het buitenland moet dan als een gekke Henkie in een hoek zitten als een huilende jantje en toekijken, totdat Suriname al hun geld verbrast heeft om vervolgens als paria het land uit gedonderd te worden. Is het vreemd dat gekke Henkie dan er iets van Suriname en Surinamers gaat vinden? Volgens de hypocriete valse nationalisten mag gekke Henkie er niks van vinden en zeker niks over melden want niemand mag hun land bespreken. Bij sommigen komen zelfs de koloniale trauma beelden in hun hoofd op. Niemand mag hun land bespreken? Wel leef dan naar de standaarden van respect, eer, fatsoen en integriteit. Nee, dat wil men niet, want dat kost energie en wij benne liever lui dan moe, wij benne liever laf dan integer, wij benne liever njang maker dan integer. De hypocriete valse nationalisten hebben een houding van “wij doen het op onze manier, op onze Surinaamse manier, laat ons”. Wel doewet dan noh, redt het land dan. Inkijk gedachte oud-ambassadeur over buitenland Bizar was de inkijk in de gedachte van een oud-ambassadeur deze week die vond dat het buitenland niet moet bemoeien met Suriname. De oud-ambassadeur maakte ook een sneer richting Nederland met een zogenaamd subtiele tussenvraag over de stand van de formatie in Nederland met kennelijk het doel om aan te geven dat het allemaal ook niet zo goed gaat in Nederland. Wat deze oud-ambassadeur, en ik vrees dat zij niet alleen is, maar meer aanhang heeft in dit denken, het niet kan begrijpen is dat het in Nederland na 3 maanden nog niet geformeerd is, juist omdat er in Nederland ook politici zijn die iets meer principe hebben, een woord kennelijk dat niet zoveel voorkomt in het woordenboek van die hypocriete nationalisten. Het bizarre in de gedachte van deze oud-ambassadeur is dat ze het buitenland buiten wil houden. Het “bestaansrecht” van een ambassadeur is buitenland. Deze oud-ambassadeur heeft jaren Suriname vertegenwoordigt en dus was daarmee vertegenwoordiger van die Suriname van de lijstjes van internationale overzichten en dus vertegenwoordiger was van alles wat corrupt is. Ook was die oud-ambassadeur in het buitenland om alle soorten relaties met het buitenland te koesteren. En dus lekker relaties aan gaan met elkaar, maar dat buitenland mag zich nergens mee bemoeien? Dat buitenland moet donaties doen, grants geven, business brengen, maar dat buitenland mag niet bemoeien? Wie is dan gekke Henkie? Is dit dan het niveau van denken? Deze oud-ambassadeur en andere hypocriete valse nationalisten struinen graag alle recepties en feestpartijen van corps diplomatique in Suriname, ze koketteren met de contacten die ze hebben met de buitenlandse vertegenwoordiging in Suriname, maar zodra er iemand uit het buitenland iets opmerkt over wat al bekend is onder andere uit de lijstjes en overzichten dan reageren ze als door een Braziliaanse bij gestoken. Advies of suggestie Samengevat, mijn oproep aan die hypocriete valse nationalisten: 1. Don’t shoot the messenger, kijk naar het bericht (message) 2. Leef als land en burger naar de standaarden van eer, fatsoen, integriteit en eerlijkheid dan zal niemand u en uw land bespreken 3. U leeft niet op een eiland, u heeft het buitenland nodig dus begin eraan te wennen dat er een buitenland is dat niet kan en wil conformeren aan dat “we egi sranan njang sani” Tenslotte, als u na het lezen hiervan boos bent op mij, dan zou ik zeggen bespaar uw energie en bespaar mij uw tirade en stop die energie in het verbeteren van uw land. Ga naar uw president, ga naar uw regering en maak er een issue van de vele lijstjes en overzichten. Kijk niet weg. Doe er wat aan. Leef naar standaarden van fatsoen, integriteit en eerlijkheid. Kijk soms in de spiegel. Doe wat aan zelfreflectie. Bezoedel uw eigen land niet. Heel veel succes alvast. Hartelijke groet, Hikmat Mahawat Khan PS. Ik ben geboren in Suriname en zeer verbonden met het lot van mijn geboorteland. Gelooft u mij niet dan zou ik zeggen zie mij dan als wat internationale analisten in het algemeen doen namelijk analyses maken van andere landen. Accepteer maar dat ik als “buitenlander” analyse maak over Suriname. Dat is wat bijvoorbeeld CNN, NOS, BBC ook doen, zij “bemoeien” ook met andere landen dan waar ze gevestigd zijn. Read the full article

[bonjouronourtour]

Westkust Marokko - Ceuta

9 januari - 24 januari

🏖️ Op 9 januari rijden wij richting Agadir. We volgen een provinciale weg, meanderend door het droge landschap aan de voeten van het Atlasgebergte. Al rijdend gaat deze weg over in een ringweg rondom een mooie wijk van Agadir. Nieuwe universiteitsgebouwen en sportfaciliteiten doemen op langs de weg. Iets verderop vinden we de supermarkt die net vorige week geopend is, waar we een boodschap doen met de camper pal voor de deur. Die verliezen we niet zomaar uit ‘t oog. We vervolgen de weg richting het strand van Agadir, waar we over de lange en mooie boulevard struinen en terug over het strand. Op het strand zien we lokale bevolking, verkopers van al wat Marokkaans is of moet lijken, surfers, groepjes vrouwen, stelletjes en gepensioneerde toeristen. Er hangt een ontspannen sfeer die we kort maar krachtig in ons opnemen, waarna wij al snel een camping vinden bij Taghazout, een surfdorpje iets verderop. Hier hebben we een fantastisch uitzicht over de zee en een baai en genieten we van een heerlijk klimaat. We merken dat het kustgebied met mooiere steden en meer ontwikkeling iets meer ontspanning met zich meebrengt.

🛻🚍 Verder moeten wij nog steeds lachen om de pensionadas hiero. Fransen vooral. Ze komen nog steeds met belachelijke joekels van campers aanzetten waar ze of: in een achterklep van de camper een scooter, quad of mini-autootje hebben zitten, of: waarachter ze zelfs een trailer hebben met 1 van de bovenstaande drie opties. Oh ja of zo’n buggy-geval waarmee ze overal naartoe crossen. Af en toe horen we een luid gegrom van zware motoren die in de snuit van een dikke pick-up blijken te liggen. Niet zonder reden, want achter deze zware voertuigen komt meestal een unit van heb ik jou daar. Iets wat tussen een camper en caravan in zit. Helaas heeft de gast van vandaag iets te veel hooi op zijn vork genomen en verloopt het inparkeren niet helemaal vlekkeloos. De halve camping komt kijken. Meneer rijdt uit ongeduld en woede te hard heen en weer en slingert zijn unit tegen het elektriciteitskastje aan. Mevrouw krijgt op haar donder, de overige omstanders schieten als kakkerlakken weer tussen hun campers en auto’s, om vervolgens weer langzaam tevoorschijn te komen om te zien hoe dit afloopt. Maar de hoofdactiviteit van de dag blijft natuurlijk: Jeu de boules oftewel: Petanque. En dan ook de hele middag lang in de brandende zon, het liefst in enkel een boxertje of te klein zwembroekje waar dan een flinke pens overheen bungelt.

🏄🏼‍♂️ Na deze dagen willen we richting ‘Paradise Valley’, een uurtje landinwaarts. Dit is een oase van groen en natuurlijke baden tussen het droge landschap, echter horen we die ochtend dat het hier te weinig heeft geregend, waardoor het daar helemaal droog staat en er niets te beleven valt. De dag spenderen we verder in Taghazout. Hier vinden we juist weer alle jonge reizigers, surfers vooral. Wij kiezen voor een strandmiddag met Derk, die naast ons geparkeerd staat en zo zijn eigen manier heeft gevonden van onderhandelen met de lokale bevolking. Een beetje in het Arabisch, een beetje Engels en Frans maar vooral heel veel Nederlandstalig: “Hee pas op hè, nu moet je ophouden hoor. Ben niet gek hè!” Alle strandverkopers die hier de hele dag rondsjouwen en allemaal minimaal 4 keer langskomen, kennen hem gelukkig goed en hebben alsnog een goeie aan hem. En de straat- nou ja, strand-honden beter gezegd, hebben het helemaal goed in zijn gezelschap. Ongeveer alles wat Derk koopt bij de verkopers (verse aardbeien, nootjes en melk) gaat zorgzaam in de mond van zo’n beessie, die daarna door Derk al kletsend van teken wordt ontdaan en liefkozend wordt geaaid, terwijl er drie kamelen achter ons langslopen. “Wie goed doet, goed ontmoet hè. Dat krijg ik vanzelf terug. Ik laat het gewoon stromen en dan gebeurt er allemaal moois.” Aldus Derk, terwijl er 2 paarden voor ons langs galopperen en er in de verte juist twee crossmotoren over het strand racen.

☀️De volgende dag neuzen we hier nog wat rond en trekken dan verder langs wat andere kustplaatsjes. Uiteindelijk eindigen we in Sidi Kaouki. Hier verblijven we een paar nachtjes waarbij we opnieuw heerlijk weer hebben en in het zonnetje (of binnen in de schaduw, want: hitte) ons verder oriënteren op onze toekomstplannen.

Vervolgens trekken we door naar Essaouira, een fantastisch leuk vissersdorp/-stadje waar we direct aan de mooie boulevard kunnen parkeren.

🫱🏼‍🫲🏻 We lopen zo de medina in waar we een aantal doelstellingen hebben wat betreft spulletjes die we graag willen hebben of zelfs nodig hebben. Voor Nederland hebben we namelijk helemaal geen koffers en we hebben hier hele mooie tassen gezien. Uiteindelijk vinden we een winkel met genoeg aanbod en een leuke verkoper. Maar zijn bod is hoog, veel te hoog en we willen eigenlijk direct opgeven en weglopen. Maar zoals altijd volgt dan gelijk: “Wat is jullie bod, wat zouden jullie ervoor willen geven?” En dit, mensen, is de aller aller allerbelangrijkste stap in de onderhandeling. Er wordt namelijk van hun kant schandalig hoog ingezet en dit is je enige goede kans om het in evenwicht te brengen. “Je vraagt 1100 dirhams (iets onder de € 90,-)? Oké wij dachten eigenlijk aan maximaal iets van een 250/300 dirhams.” Dat is een groot verschil en bijna gênant, maar je moet wel laag inzetten omdat je weet dat je ergens in het midden uit zal komen. De onderhandeling duurt zo ongeveer een half uur, met wat sociaal gedoe tussendoor en andere afleiding. Uiteindelijk komen we langzaam richting een prijs die ons wel aanstaat en brengen wij onze joker in. We willen niet 1 tas maar 2. Dus maken we er een nog scherpere prijs van, maar verkoop je wel direct 2 tassen… De timing van deze joker is ook belangrijk, vergt veel geduld. Onze timing is goed want we zitten al bijna op een acceptable prijs, en door de joker is meneer alsnog bereid er wat meer vanaf te snoepen. Uiteindelijk betalen we geen 1100 dirhams per tas maar 1050 dirhams voor 2 tassen. Omgerekend zo’n € 48,- per tas. Veel geld voor hier, vinden wij, maar een spotprijsje voor wat we hiervoor in Europa zouden betalen. “Jullie Nederlanders zijn net Berbers (lokale bevolking), zo moeilijk in onderhandelen. Jullie zijn niet zoals de Duitsers of Engelsen, die betalen gewoon,” zegt onze verkoper met een knipoog en een wijsvinger voor zijn lippen. Achter ons loopt namelijk een Britse dame weg die meer dan € 50,- betaald voor tasje die wel 6 keer in die van ons zou passen.

Even later kopen we nog wat andere dingen waarbij de onderhandelingen iets vlotter verlopen maar ook hierbij worden we al lachend voor Berbers uitgemaakt, Jacq specifiek voor ‘Fatima’. Ze vinden het maar wat mooi, al dat onderhandelen.

🦪 Na een geslaagde dag in Essaouira trekken we verder en komen we aan in Oualidia. Een bijzonder leuk plekje met een grote lagune. Hier wordt ons aanbevolen om eens oesters te proberen. Die zijn hier vers, lekker en natuurlijk: niet zo absurd duur. Hèt moment om dit eens een keer te proberen. Tien stuks in totaal. Uiteindelijk is het goed dat we ze hier geprobeerd hebben en niet ergens waar ze wel schreeuwend duur zijn. Want erg lekker vinden we het niet. Je hebt een levende substantie in je mond wat één glibberende boel is en totaal smaakloos waardoor je of alleen maar zeewater proeft of datgene wat je eroverheen smeert (limoen of een sausje). Herkenbaar voor mensen die dit wel eens hebben gehad? Uiteindelijk weet Hendrik er 7 weg te werken omdat Jacq op 3 blijft steken. De pas gekochte, Marokkaanse wijn weet de smaak nog een beetje weg te spoelen.

👨🏻‍🔧 Ook Oualidia laten we achter ons om door te gaan naar Mohammedia, waar we al eerder hebben gestaan, maar voor ons weer even een handige tussenstop is.

Via Mohammedia willen we langs Rabat naar de volgende overnachtingsplek.

Helaas hebben we nu al wel een paar ochtenden last van een moeizaam (maar uiteindelijk altijd alsnog) startende motor.

Toch is het vreemd, aangezien de auto en wij veel koudere nachten gewend zijn. Na van meerdere mensen met ervaring met dit soort auto’s gehoord te hebben dat het waarschijnlijk aan de bougies ligt, de positieve verhalen over de monteurs hier in Marokko en het feit dat deze auto wel de boot op moet kunnen en op dat moment suprême dus wel moet starten, gaan we toch even langs een garage.

Gelukkig is het hier rustig, wordt er gelijk even gekeken en één van de bougies ontmanteld om te kijken of deze op voorraad ligt, wat helaas niet het geval blijkt. Een uitgebreide analyse wordt er niet gedaan, en daar hebben we eigenlijk ook helemaal geen zin in. Gelukkig stapt eigenaar Achraf (nee niet Hakimi) direct in de auto om naar een dealer te gaan en komt snel met de nieuwe bougies aanzetten waarna deze door de monteur netjes worden vervangen. Na wat laatste checks lijkt alles verder weer in orde en vertrekken wij weer. Snelle, goedkope klus en nu hopen dat dit de oplossing is van onze startproblemen.

😴 Nu nog een oplossing voor onze andere start problemen. ‘s Ochtends vroeg zijn we namelijk tegenwoordig niet meer vooruit te branden. We vermoeden een hoge dosis aan te verwerken indrukken, waardoor we het liefst nog uren doorslapen. Dit land is gewoon vrij intens. Enerzijds ontzettend mooi met de vriendelijkste mensen, maar soms ook heel druk, vies en stinkerig. De souks en medina’s zijn daarnaast altijd overweldigend voor alle mogelijke zintuigen.

🛣️ Ook onderweg zijn blijft een bijzonder avontuur. Op snelwegen rijden soms brommers over de vluchtstrook in verschillende richtingen, mensen steken doodleuk overal over, we zien mensen die in de middenberm gewoon wat lopen te plukken en auto’s die rustig even terug rijden om een gemiste afslag alsnog te kunnen nemen. Ook zien we auto’s die ongeveer beladen zijn met 4 keer de hoogte van het voertuig zelf, die we het liefst zo snel mogelijk inhalen. Buiten de snelwegen echter, begint het ware avontuur. Vooral wegen met rotondes zijn bijzonder. Deze wegen zijn vaak hartstikke prima, met 2 of 3 duidelijke rijstroken. De rechter rijstrook is altijd voor langzamere taxi’s die mensen willen meenemen, brommers, scooters, maar vooral heel veel ezels of soms paarden met wagen. Ook zien we langs de weg veel caddy’s met in de achterklep een koffiebarretje. Niet iets wat we in Nederland vaak zien, maar toch een soort van structuur voor zover. Het feest begint pas wanneer de rotonde nadert en er door de automobilisten een soort extra rijstrook wordt gecreëerd, die daarna in hetzelfde aantal rijen over de rotondes racen. Je eigen logische lijntjes volgen gaat hierbij niet meer op. Beter is het om voor je en in de zij spiegels te kijken waar de nieuwe rijstroken zich precies bevinden.

Zo arriveren we in Rabat om hier nog even wat te zien, waaronder een megagrote begraafplaats aan zee.

🫣 De volgende dag is het tijd om richting Tanger te gaan: onze laatste stop voor de spannende douane overgang bij Ceuta. We horen namelijk verontrustende verhalen van camperaars die ooit eens via Ceuta een overtocht hebben gehad en dus terug ook hier de grens weer over moesten. Ceuta is namelijk Europa maar nog op Afrikaans vasteland en daardoor de poort naar Europa voor vele Marokkanen en andere Afrikanen, die er alles aan zullen doen om mee te komen de grens over. De specifieke verhalen laten we achterwege, in de hoop dat we deze zo niet over ons afroepen, maar feit is wel dat de camperaars die we hierover hebben gesproken nooit meer via Ceuta de grens met Marokko zijn overgestoken.

Wij denken er dan ook over na om eventueel via 1 van de andere 2 havens terug te gaan, maar zullen dan wel (fors) moeten bijleggen.

⛽️ Onderweg naar Tanger komen we langs een tankstation waar de eerste loketten van de veerbootmaatschappijen op een rijtje staan waarbij we Balearia (waar we geboekt hebben), aan doen. Deze meneer vertelt ons dat omzetten wellicht mogelijk is maar inderdaad voor een fors hoger bedrag en sowieso niet bij hem. Hij geeft ons het advies om vandaag nog de grens over te gaan omdat vrijdag een rustige dag is. Men gaat dan juist naar de moskee voor het vrijdagmiddaggebed waarna het weekend wordt ingeluid. Niet echt ons plan, dus we gaan door.

📈📉 Na een lange rit komen we eindelijk aan in Tanger waarbij we in de stad steil omhoog en omlaag rijden. Dichtbij de camping staat ons nog 1 laatste, steile slingerweg te wachten. Vol goede moed beginnen we met Franky aan de klim, maar na de laatste bocht die we vanaf beneden konden zien wordt de weg nog steiler. We komen nog een redelijk eind, totdat onze voorwielen beginnen te slippen en de motor begint te koken. Direct komt lokale bevolking ons helpen, wat hartstikke lief is, alleen zegt de één: “Ik duw al! Nog een keer proberen!” En de ander wuift: “Niet doen! Je motor gaat eraan, gewoon langzaam achteruit naar beneden en omrijden.” We proberen het eerste, tevergeefs, waarbij Jacq al duwend ook nog eens haar vinger kneust of zelfs breekt. Uiteindelijk wordt het de tweede optie, waarna een local ons helemaal vrijwillig begeleidt om netjes om te rijden zodat we alsnog veilig en wel arriveren bij de camping.

Deze blijkt helaas peperduur, terwijl we amper iets nodig hebben. Ook hebben we nog geen besluit kunnen nemen wat betreft onze terugvaart.

👋🏻 We besluiten dat al deze moeite voor niks is geweest, racen door Tanger heen richting de grote haven Tanger-Med. Onderweg komen we opeens allemaal Nederlandse Marokkanen tegen die ons enthousiast al toeterend en wuivend begroeten en onze chaotische, gestresste dag toch een beetje maken. Als jullie dit lezen: bedankt voor jullie vriendelijke enthousiasme!

Uiteindelijk vinden we het loket van Balearia waar we wel onze terugvaart kunnen wijzigen, maar wat inderdaad een hoop geld zal kosten. Opnieuw horen we van de beste meneer, dat het bij Ceuta prima te doen is en we vandaag zelfs de beste dag hebben. We twijfelen: aan de ene kant hebben we alles gezien in dit land wat we wouden zien, is het wel mooi geweest en is er toch geen handige overnachtingsplek dichtbij. Aan de andere kant is het al laat, wordt het donker, is Franky zo’n beetje oververhit en weten we niet hoe betrouwbaar het Marokkaanse begrip ‘wel rustig’ is voor ons.

👉🏻 Toch besluiten we ervoor te gaan. We gooien de surfplanken en fietsen naar binnen, sluiten de camper af en racen snel voor het donker naar de grensovergang met Ceuta, waar we voorbereid zijn op een lange en chaotische douanepost. Niets blijkt minder waar. We rijden in 1 streep door het eerste hek, waarna we veilig staan maar alleen even moeten wachten in de rij. Achter ons worden Marokkanen wat sneller ongeduldig en beginnen allemaal te toeteren, maar wij vinden het allemaal prima: Geen chaos van kilometerslange rijen buiten de beveiligde zone met mensen die over, op of in je camper proberen te klauteren.

👮🏻‍♂️ Onze gegevens en camper worden goed en uitgebreid gecontroleerd door de Marokkaanse autoriteiten, er huppelt een veel te leuke herdershond onze camper in om op drugs te controleren, maar volgens ons was die veel liever even geaaid door ons. Vervolgens worden we kort en bondig door de Spaanse autoriteiten gecontroleerd, waarna we opeens in Ceuta zijn. Niet helemaal onze verwachting toen we vanochtend pas laat uit Kénitra wegreden. Maar toch blij dat we dit weer gehad hebben, zonder al te veel heisa.

🇪🇺 De volgende dag komen we even rustig bij, genieten van een mooie zonsopkomst en drinken een lekker bakje koffie. Uiteindelijk valt er verder weinig te doen op Ceuta, waardoor we even navraag doen of we ook al eerder met de boot terug kunnen. En wat blijkt: we hebben eigenlijk een los ticket die gewoon een jaar geldig is, of we nou vandaag of zoals gepland de 23ste de boot nemen: maakt allemaal niet uit. Wij kiezen voor vandaag (zaterdag de 21ste), onze boot vertrekt om 14:30. Tijdens het wachten spreken we nog een Franse handelaar die veel op en neer gaat van Frankrijk naar Marokko, we spreken een Noorse man die uit verveling mensen opnieuw aanhoudt en voor de grap vraagt om hun paspoorten, tja je moet wat. Ook spreken we een Japanse Zweed. We vertellen hem over het interessante Japanse boek wat we net lezen ‘Ikigai’, over het vinden van je geluk, je passie in het leven en een levensstijl waarmee je gezond en gelukkig oud kan worden. De man zegt eerst: “Hhmm Ìkigai? No I don’t know that.” Dan laten we hem het boekje even zien. “Aaahhh Ikigài!” Hij vond het heel leuk.

Ondertussen rollen de auto’s uit de boot die inmiddels is aangekomen, en ik weet niet wat Spanje precies op Ceuta van plan is maar ongeveer 90 % van wat uit de Balearia veerboot komt zijn legertrucks en -auto’s.

Opnieuw moeten we achteruit de boot op en zorgen we nu wel dat er daadwerkelijk iemand goed oplet zodat we niet te ver doorrijden en ergens tegen aankomen. Bij de auto die voor ons komt staan (en dus ook achteruit aan komt rijden), gaat het alsnog bijna mis. Gelukkig stond Jacqueline erop dat we er nog even bijbleven, wat ook maar goed was.

Op de boot vragen we aan twee vriendelijke Marokkanen die we al eerder even tegenkwamen vandaag, of zij toevallig weten waar we onze laatste 200 dirhams kunnen ruilen voor euro’s. Nou blijkbaar bij hen persoonlijk, want de broekzakken worden leeg gemaakt waar een duizelingwekkend aantal flappen uitkomen en we krijgen er direct € 20,- voor terug. Ook ruilen we de laatste muntjes voor wat euro’s en is ook dat afgehandeld, waarvoor dank. Dit hadden we er bij een bank niet voor gekregen. 😅

🦮 Aangekomen bij Algeciras worden wij er alsnog een keer uitgepikt om met een drugshond gecontroleerd te worden, waarbij we weer een sterk vermoeden hebben dat de hond vooral heel enthousiast en sociaal is, en niet zozeer erg afgetraind om alles af te snuffelen, maar zolang alles in orde is, kan het ons weinig schelen.

We rijden door naar Marbella en hier overnachten we op een rustig plekje.

Eindelijk weer op Europees vasteland.

Hier komen we rustig weer in ons ritme, komen weer aan sporten toe, draaien wat wasjes, doen weer een favoriete Lidl-boodschap en wandelen langs de prachtige boulevard. Deze omgeving is wel gelijk een schril contrast met Marokko. Zo veel rijkdom, nette straatjes en parkjes zonder zwerfafval of zwerfhonden en -katten.

De komende tijd zullen we rustig aan via voornamelijk de kust van Spanje naar het noorden gaan.

Salaam, ciao, hasta luego!

[wilgentak]

not me die reageert alsof ik chocolademunten in mijn schoen heb elke keer als een non-binary of biseksueel of gay persoon meedoet aan mijn experiment

[k3fanblog]

Hallo K3 Quotes die huur-vrij in mijn brein leven

“Bram, Brambrambrambram-” (Ik had ooit een collega die Bram heette en laten we zeggen dat dit een probleem was.)

“Twee glazen, twee bordjes! Jij was bij Josje!” (Goed voor als je detectives kijkt.)

“Tof. Echt, Super. Ik ben heeeeeel trots op jullie!”

“Zout! Zout! Zout! Ik had zout moeten zeggen!”

“Waar houdt hij van? \ Mij! \ Wat vindt hij belangrijk in het leven? \ Mij!”

“De opkomst van het cynisme als reactie van het volk op de verdrukking van het establishment op de gewone man”

“Weet je wat ik hoor? Bla bla bla bla blaaa bla blaaa.”

“Pointifutilisme”

“Ik heb een WOW dag!”

“Ik, ik heb en bleeeeeeeeh dag”

“Jos, dat is en 40 jarige trucker met een hangsnor.”

“Er rijmt toch niets op dubbele beglazing? \  Dat we het lekker warm hebben dat wekt geen VERBAZING, want we hebben allemaal dubbele BEGLAZING”

“Wat is er nou beter dan dubbele beglazing? Driedubbele beglazing!”

“Alpha Centauri aan Rollende Donder, kom in Rollende Donder … Kom in Rollende Donder … Josje!”

“Ik ben Kristel, jij bent Josje! \ Nu maak je het wel heel ingewikkeld”

“Jij stinkt! Jij stinkt! Jij stinkt!”

“Je liegt! Ik zie je neusvleugels flapperen!”

“Ramen en Deuren Verschuren, voor al uw ramen groot en klein, moet u bij verschuren zijn.”

“Daar ben ik er mee! \ Waarmee? Ik zie ze niet? \ Jij zei toch ga jij eens worstjes halen? \ Neen! Ik zei ga jij eens Josje halen! \ Dan had je wel wat beter kunnen Ar-Ti-Cu-Leeeren! \ Dan had je wel een beetje beter kunen LUISTEREN hè? Vlug naar het station! Die gaat boos zijn.”

“Hoe was Amerika? Groot? en Ver? Heb je Mickey Mouse gezien? En Brad Pitt? \ Ehhh, heel groot, heel ver, gezien en gekust. \ HEB JIJ BRAD PITT GEKUST?!? \ Oh nee andersom, gekust en gezien \ HEB JIJ MICKEY MOUSE GEKUST?!?! \ Ja het is echt een schatje, maar wel veel groter in het echt dan op tv.”

 “Geurende Kous, Geurende Kous. Hij lag daar al jaren, stil te verharen.”

“Inademen. \ *ademt in* En dan? \ Uitademen.”

“Nou hup Karen, snel van die angst af, dan hebben we weer taart.”

[budgethome]

Zo, dat waren de kerstdagen alweer. Ik hoop dat jullie gezellige dagen hebben gehad! Vandaag eten wij de restjes op (hè, wat vervelend dat die kerstkoekjes op moeten) en verder doen we niet veel. Jullie wel? Dit is trouwens ook de allerlaatste keer dat ik als ambassadrice van @sostrenegrene jullie de nieuwe collectie mag laten zien. Wat was het een feest om dit heel 2020 te mogen doen en ik ben benieuwd wat voor mooie opdrachten het nieuwe jaar gaat brengen. De items op de foto's, zoals de waxinelichthouders, houten planken, kommetjes, theedoek en kaars, heb ik allemaal in de webshop van Søstrene Grene besteld. Jammer dat de winkels dicht gingen toen de gedraaide kaarsen en droogbloemen daar net in de schappen lagen, maar die zijn er dan in januari vast ook nog wel. #sostrenegrene #nieuwecollectie #spon https://sostrenegrene.com/nl/producten/nieuwheden https://www.instagram.com/p/CJTnIQ7lD3y/?igshid=g0jz5sfkg7gp

[wijngaardbarendrecht]

Manna voor vandaag.

Wees vurig van geest.

Door de omstandigheden zitten we al meer dan een jaar veel thuis.

Minder contacten, minder beweging, minder uitgaan en vakanties.

We hebben allemaal geprobeerd hier onze weg in te vinden.

Maar...het was niet altijd gemakkelijk.

En misschien soms nog niet.

Zo bemerkte ik bij mezelf op een moment een soort gelatenheid.

Gestaag je rondje afwerken, binnen de mogelijkheden bewegen, in een ritme blijven.

Dan kom ik deze tijd wel door.

Maar hé...deze dag en dit jaar zijn ook door God gemaakt! Een dag om iets moois te doen, of een wonder te beleven. Een jaar om plannen te maken.

We zitten niet in de wachtkamer, of op een ziekbed, te wachten op akkoord om wat te gaan ondernemen.

God is ook Heer en koning in deze pandemie van 2021. En wij zijn Zijn erfgenaam.

Heeft u op koningsdag de erfgenamen van

onze koning gezien? Geen muurbloempjes hè?

Naar de troonopvolgster en de andere prinsessen ging aandacht uit.

Veel aandacht!

Ze worden uitgebreid bekeken en

aangesproken. Er is veel voor hen uit de kast gehaald. Hun tuin en stallen werden gevuld met een concert.

Naast de koning vertegenwoordigen de prinsessen zo ons koningshuis.

Waren die meisjes daar verbaasd over?

Nee, ze weten dit en rekenen op aandacht,

ze bereiden zich erop voor. Ze kleden zich ervoor, bespreken wat wel en niet gezegd wordt. Ze kunnen niet zomaar alles zeggen en doen.

Net zomin als wij dat nu kunnen door de beperkingen. Maar dan nog zijn er mogelijkheden te staan voor het koninkrijk.

De prinsessen zijn echt niet stomverbaasd als er een rode loper ligt waar ze overheen moeten lopen, of als ze bloemen krijgen.

Het hoort bij hun positie.

Hoe staat het met onze positie?

Waar staan wij als erfgenamen?

Zijn we aktief bezig met ons land, onze positie en onze Koning?

Verwachten wij nog dat onze positie ons iets brengt, gewoon omdat we erfgenamen zijn?

Of komen we liever niet in beeld?

Zijn we stil en wachten we tot de koning ons roept.

In Romeinen 12:11 staat het volgende:

Wees niet traag wat uw inzet betreft.

Wees vurig van geest. Dien de Heere.

Dat was deze week in mijn gedachten.

Ben ik nog vurig of geloof ik het wel.

Er is genade, ik ben gered en God werkt wel.

🤔🤔 Is dat het dan?

Of mag ik de wereld winnen, door mij te tonen, zoals de prinsessen naar buiten traden met hun vader, de Koning?

Wees vurig staat er.

Zullen we bidden en naar buiten komen,

ons inzetten met en voor onze Koning

en Zijn Koninkrijk?

Beperkingen of niet, over de prinsessen wordt al dagen gesproken. Instagram staat vol over hen.

Zij hebben hun ruimte genomen, dat kunnen wij ook!

Een koninklijke groet van

Esther Schijve

[robertderksen]

HOE BEWUST MANIFESTEREN WERKT Een persoonlijke verhaal met stappen van bewust manifesteren en een vreugdehuppeltje Ik sta in een telefoonwinkel om een nieuwe telefoon uit te kiezen. De telefoon zelf is snel uitgekozen qua prijs en model. Dan nog het beschermhoesje. De blauwe vind ik leuk. De andere opties zijn zwarte of bruin. Die vind ik wat saai en ik kies voor kleur. De verkoopster geeft aan dat het een kleur is die heel veel gekocht wordt... door vrouwen. ‘Ja, die wil ik alsjeblieft.’ Visualiseren en voelen Mijn oog valt op een actie die de winkel heeft. Als je een nieuw abonnement afsluit krijg je twee bonnen voor de sauna. Een nieuw abonnement hoef ik niet, maar wellicht is een nieuwe telefoon ook een goeie aanleiding om voor de actie in aanmerking te komen. Op dat moment stel ik me voor dat ik blij naar buiten loop. Dat is de manier hoe ik op bewust niveau creëer. Ik stel me zo levendig mogelijk voor hoe ik me straks voel. Dat ik buiten de winkel op het plein wandel en een vreugdehuppeltje maak. Een vreugdehuppeltje is qua woord een samenvoeging tussen een vreugdedansje en huppelen. Allebei woorden waar ik blij van word. Dat zijn dus goede ingrediënten voor een succesvolle manifestatie. Ik ben met mijn ouders waarvan ik de telefoon als verjaardagscadeau krijg. En ik zie al voor me dat ik straks tegen ze zeg: ‘Eén moment hoor, even een vreugdehuppeltje maken.’ Dat voel ik zo levendig mogelijk waardoor ik daar sta te stralen in de winkel. De verkoopster kijkt me aan en zegt: ‘Je vindt blauw echt een mooie kleur hè!’ Ze doet de telefoon in het blauwe beschermhoesje. Volg je impulsen Ik volg mijn impulsen en voel dat het prima is om subtiel te informeren naar de actie van de gratis saunabonnen. De verkoopster zegt: ‘Die actie geldt alleen voor abonnementen en de bonnen zijn trouwens ook op.’ ‘Oh jammer,’ denk ik. Ik had in mijn manifestatie mezelf misschien moeten voorstellen in de sauna. Deze creatie had ik wat meer kunnen specificeren realiseer ik me en ik krijg het er warm van. Ik noteer het mentaal als leerpunt. Vervolgens laat ik het verder los en na het afrekenen loop ik samen met mijn ouders naar buiten. Daar volgt geen vreugdehuppeltje. Uiteraard ben ik gewoon blij met de telefoon, maar niet extra blij zoals ik me had voorgesteld bij de korte manifestatie binnen bij de toonbank. Bij manifesteren stem ik me razendsnel bewust af op de hoogste liefde en licht en dat het in het hoogste goed is voor mij als ziel en voor allen. Blijkbaar is het dan goed voor allen dat ik binnenkort niet naakt in de sauna rondloop. Ik kan me er iets bij voorstellen. De vorm van ontvangen loslaten Op het plein realiseer ik me dat ik het wachtwoord vergeten ben dat de verkoopster had opgeschreven. ‘Eén momentje,’ zeg ik tegen mijn ouders. En ik draai me om en sprint weer naar binnen. De verkoopster kijkt me verbaasd aan als ik weer voor haar neus sta. ‘Mis je me nu al, wil je nóg een telefoon of heb je spijt van je blauwe hoesje?’ zegt ze met een glimlach. ‘Nee, ik ben het briefje vergeten waar je het wachtwoord hebt opgeschreven voor die I Cloud of zoiets.’ Ik geniet van het korte en luchtige contact dat we hebben. In al die high tech nieuwe snufjes als het om telefoons, apps of computers gaat, ben ik niet zo thuis. Het wachtwoord van mijn hart weet ik en dat is voldoende. En waar ik dus ook veel om geef zijn die leuke, spontane en vooral echte contactmomenten met mensen, zoals met de verkoopster. Dat maakt me oprecht blij, merk ik. Eenmaal weer buiten realiseer me ik me dat ik me precies zo voel zoals ik me zojuist binnen voorstelde bij het manifesteren. ‘Wat lach je Robert,’ vraagt mijn vader. ‘Oh niks,’ reageer ik ontwijkend. Terwijl ik me bedenk dat een manifestatie soms anders komt dan ik kan bedenken. Het is ook aan mij om de vorm waarin het komt los te laten. Ruim een half jaar later Ruim een half jaar later krijg ik een smsje van de telefoonwinkel dat ik mijn abonnement kan verlengen. Het smsje verbaasd me aangezien ik een abonnement heb dat maandelijks opzegbaar is. Met het abonnement ben ik zeer tevreden, maar ik besluit toch even langs te gaan. Mijn telefoon gaat niet over als ik gebeld wordt, wat toch wel praktisch is bij een telefoon. Dus dan kan ik dat meteen even vragen. Ik kom binnen en dezelfde verkoopster staat achter de balie. Ik vertel voor welke twee vragen ik kom en leg mijn telefoon op de toonbank. ‘Mooi hoesje,’ zegt ze met een glimlach. ‘Wat aardig dat je de telefoon van je vriendin mag gebruiken.’ Voor ik wil reageren zegt ze: ‘Geintje, ik heb je een half jaar geleden ook geholpen.’ Ze weet het nog en zet vervolgens één knopje aan de zijkant om waardoor ik weer geluid hoor als ik gebeld word. Daarna kijkt ze naar mijn huidige abonnement en het blijkt dat ik voor hetzelfde bedrag meer mb erbij kan krijgen. Dat wil ik uiteraard wel en we sluiten een nieuw contract af. Mijn oog valt op een bord achter haar. ‘Hé, ze hebben weer een sauna-actie,’ bedenk ik me. Op dat moment vraagt de verkoopster: ‘Ga je wel eens naar de sauna?’ Ik antwoord: ‘Ja, binnenkort schat ik in.’ De verkoopster vertelt over de actie en geeft me twee gratis saunakaarten bij het vernieuwde abonnement. Na een paar minuten sta ik weer buiten. Ik loop over het plein met twee gratis saunabonnen in mijn tas en maak een vreugdehuppeltje. Uiteraard denk ik aan mijn manifestatie van de vorige keer. Onthechten van resultaat Wat is het toch heerlijk om een manifestatie compleet te vergeten. Dat is in mijn ogen een belangrijk onderdeel van de kunst van manifesteren. Dat gaat over onthechting van het resultaat en van de vorm waarin het naar je toekomt. Zo heb ik een keer een grote rozekwarts gemanifesteerd. Een paar weken later kwam in een sessie Jezus naar voren om hele grote energetische rozekwarts aan me te geven, die ik in mijn hart mocht plaatsen. En altijd vraag ik bij een manifestatie dat die mooier, leuker, fijner en beter naar me toe mag komen dan ik me ooit had kunnen voorstellen én in eenvoud en vreugde. Ik loop verder het plein over. Daar maak ik weer een vreugdehuppeltje. En nog één. En nog één. En nog één. En mocht je binnenkort iemand op het plein in Zeist een vreugdehuppeltje zien maken… zeg me gerust even gedag. door Robert Derksen, van Voor de liefde geboren - healing en reading. www.voordeliefdegeboren.nl

[chantalsblog]

Mijn leven vóór en met een gastric bypass

9 oktober 2020

We schrijven september 2019, ik zat in een vicieuze cirkel van blessures, moeten bewegen maar niet kunnen èn daarbij ook nog een echte Bourgondiër zijn, mijn gewicht liep de spuigaten uit. Ik had toen net weer die vervelende wond in de linker enkel en wist even met mezelf geen raad meer, want ik zat inmiddels al 7 jaar in de medische molen van (vaak onverklaarbare) ellende.

Na overleg met mijn chirurg heb ik me toen aangemeld bij de Obesitas Kliniek in Nieuwegein, ik kwam door de selectie en zou tussen 11 mei en 3 juli in Antonius Leidsche Rijn geopereerd worden om een gastric bypass te krijgen.

Maar ja… corona hè.

Er kwam een onzekere tijd aan, want het Antonius kon geen preciezere periode aangeven dan “3-4 maanden na de officiële periode”.

En omdat de operatie toch uitgesteld was, had ik besloten de verhuizing naar Vianen er ook nog tussendoor te doen. Tja, waarom niet?

Toen wij halverwege september in Duitsland zaten, kwam eindelijk de verlossende brief: woensdag 30 september zou ik in Utrecht geopereerd worden en dus een gastric bypass krijgen. Het ging ineens heel snel, maar liever dit dat nog eens 6 weken in onwetendheid moeten wachten…

Het leven na de operatie Vorige week woensdag was het eindelijk zover. Ik meldde me om 11 uur in het Antonius Leische Rijn, ik was er klaar voor. De operatie is laparoscopisch gegaan, via 5 sneden (3-4 cm) in de buik. Hierbij is een bypass aangelegd van de slokdarm naar de darm, zodat alles wat ik vanaf nu eet / drink meteen doorgesluisd wordt. Je kunt dus eigenlijk niet meer eten dan wat in de bypass past. De maag wordt bij dit proces overgeslagen, maar maakt nog wel maagsappen aan die op een later moment worden toegevoegd voor het spijsverteringsritueel.

De eerste 4-5 dagen was het vloeibaar / gepureerd ‘eten’, daarna ben ik langzaam aan gaan opbouwen naar het gewone voedsel, dus ook boterhammen, crackers, muesli en zelf erwtensoep. Ik hoef nu niets meer te pureren, wel moet ik blijven oefenen met het rustig en met kleine hapjes eten… Het lastigste / raarste is dat je geen hongergevoel hebt en dus eigenlijk een tijdrooster moet maken om op tijd je eetmomenten te hebben. En dat is wennen, maar komt goed!

Om een beeld te geven van wat ik op een dag zoal mag nuttigen, heb ik een en ander samengevat. Ik moet zo’n 6 eetmomenten per dag hebben (± elke 2,5 uur). Een voorbeeld hiervan is: 8:00 ontbijt (brood / cracker met boter en beleg of yoghurt met muesli) 10:30 tussendoor (yoghurt + fruit of cracker, afhankelijk van ontbijt) 13:00 lunch (brood / soep / salade) 15:30 tussendoor (vla / yoghurt of fruit) 18:00 avondeten (75-100 gr vlees / vis / kip, groenten en aardappels, volkoren pasta of zilvervliesrijst 20:30 tussendoor (yoghurt + fruit) (tijdstippen zijn variabel) Naast dit alles moet ik ook nog 1½ tot 2 liter vocht per dag binnen krijgen. Normaal geen probleem maar… ik mag nu 15 min vóór het eten en 30 min na het eten, niets drinken… Dit betekent dus een best strak eet- en drinkschema waar ik me aan moet houden. Daarnaast ook nog de calcium en vitamine tabletten, die ook weer niet zomaar ingenomen mogen worden. En dat alles is echt wennen, maar een mooie uitdaging.

Vandaag de dag Inmiddels zijn we ruim een week verder, de 5 wondjes genezen gestaag, dus daarom eerste tijd echt rustig aan doen; jullie weten dat ik en wondjes niet zo’n goede combi is. Met dat lekkere herfstweer buiten is dat nu niet echt een straf, maar toch: een wandeling in de regen is niet mijn ding. Woensdagavond had ik slechte avond: mijn eten viel - na 3 hapjes - ontzettend slecht en wilde niet door, ook niet met wat drinken. Ik heb me anderhalf uur beroerd (koud, gloeiende wangen, pijn op de borst) gevoeld, toen kwam er alles uit. Daarna ging het wel weer, heb wat onrustig geslapen. Misschien was het te kruidig, at ik te grote happen of was het dat kleine beetje noodles, ik weet het niet. Wel heb ik besloten toch nog maar even bij de saaie aardappels te blijven, die vallen tot nu toe nog steeds goed.

Dus ja, het gaat echt met steeds meer ups & soms nog een downtje, maar de operatie is pas een week geleden, dus het kan ook nog niet allemaal meteen goed gaan.

En na vandaag? Aanstaande maandag (12 oktober) staat de controle in het ziekenhuis gepland, dan gaan we kijken of alles goed gaat en ze tevreden over de ontwikkelingen zijn. Daarna ga ik starten met het innemen van extra vitamines (1x per dag) en calcium (3x per dag). Als de wondjes goed genezen zijn en ik geen pijn meer heb, mag ik meer gaan bewegen, rustig aan oefeningen / sport gaan doen en het water in, dus ook weer aquasporten. Advies is wel om 6 weken niet te tillen, sjouwen, stofzuigen etc. Dus ik moet nog wel even uit blijven kijken.

Vloggen is niet mijn ding, dus ik probeer via het schrijven van blogs en mijn stories op Instagram en Facebook een blik in mijn ‘nieuwe leven’ te geven. Aan jou om het te lezen of niet. En reacties zijn altijd welkom!

Ciao! X Chantal

[zielsvlucht]

Mijn naam is Erik, maar tegenwoordig noemt iedereen me Grijze Erik. Net zoals ze Bart vroeger Wijze Bart noemden. Dan waren we tezamen de Wijze en de Grijze. Niet een heel vleiende naam voor me, maar ik heb het altijd als een vriendelijke koosnaam gezien. Ik ben dan ook erg grijs, al zal ik dan binnenkort de Kale moeten heten.

Maar in mijn jeugd was ik gewoon Erik. Achternamen of bijnamen gebruikten we toen nog niet, en we hadden ze ook niet nodig want iedereen kende elkaar. We waren toen nog niet met zo veel. De tijden waren dan ook simpeler. Er werd ons niet veel gevraagd, er werd ons nauwelijks iets uitgelegd en er werd bijna helemaal niets van ons verwacht. Enkel dat we op een dag ouder zouden worden, om dan te trouwen en kinderen te krijgen.

De meesten van jullie zullen wel al weten dat ik net als de anderen een ongewone jeugd heb doorgemaakt. Op verzoek van velen van jullie heb ik me aan het schrijven gezet. Ik draag dit werk op aan mijn kleinzoon, Bas, die binnenkort ook een vader zal zijn. Ik hoop dat hij en zijn toekomstige kinderen er veel aan zullen hebben en dat deze ongewone verhalen niet verloren zullen gaan voor de komende generaties.

Doorheen heel mijn jeugd had ik een zeker beeld van hoe de wereld in elkaar zat. Zonder me er ooit vragen bij te stellen. Ik wist dat we met met twintig waren. Tien meisjes en tien jongens, waaronder ik.

Ik wist dat we allemaal samen woonden in een groot houten paleis dat middenin een groot bos stond. Het was ons Huis.

Ik wist dat het Huis vol stond met boekenrekken. En dat die rekken volledig gevuld waren van boven tot beneden, met boeken maar ook met muziekplaten, films en nog veel meer. Tezamen vertelden ze zoveel verhalen, zo veel geschiedenissen die wij nog niet begrepen.

En ik wist dat Anna altijd bij ons was en dat ze voor ons zorgde. Ik kon me haast geen wereld zonder haar voorstellen.

...

De zeeslag

Het was een koude winterdag. De plassen waren bevroren, harde sneeuw lag nog op de takken van de bomen en ijzel bedekte de bosbodem. Iedereen was binnen gebleven om te genieten van de warmte van het Huis. Vanuit knusse warme zetels keken ze waarschijnlijk naar tekenfilms en speelden ze gezelschapsspelen met Anna. Maar wij - David, Bart en ik – waren toch naar buiten gegaan. Anna had ons dikke jassen doen aantrekken, had ons bijna gewurgd met wollige sjaals en had wanten aan koortjes uit onze mouwen gehangen. Ze had ons gevraagd om niet te ver weg te lopen, en wij hadden onoplettend ja geknikt.

Wij hadden niet veel nodig om ons buiten te amuseren. Het ijzige landschap had Barts verbeelding in gang gezet en David en ik gingen met hem mee. Zo kwam het dat we alle drie tezamen door het bos zwierven en systematisch bevroren ijsplassen stuk sloegen met stokken. Toen we het ijs van weer een nieuwe plas begonnen te breken, kwam Jeroen er plots bij. Hij verveelde zich waarschijnlijk ook daarbinnen, dus Anna had hem ook ingepakt en hem onze kant uit gestuurd.

“Hey! Wat doen jullie?” vroeg Jeroen.

“We kappen het ijs.” Zei ik.

“Waarom?” vroeg Jeroen.

“Om kristallen te verzamelen!” zei David.

Jeroen keek ons vreemd aan.

“Ja, we zijn ijskimo’s!” zei Bart enthousiast.

“Ijskimo’s?” vroeg Jeroen.

We knikten alle drie.

“Wat is een ijskimo nu weer?” vroeg hij.

David en ik beseften plots dat we het eigenlijk niet wisten, maar Bart legde het enthousiast uit.

“De ijskimo’s zijn een magisch noordelijk volk dat van ijskristallen leeft! We moeten ijskristallen mijnen om onze ijskimo-goden te behagen!”

“O oké.” Zei Jeroen.

Hij zocht zichzelf een stok en begon mee met ons op het ijs te kloppen. Maar hij hield het niet lang vol.

“Dit spel is stom.” Zei hij vrijwel onmiddellijk.

“Niet waar!” zei Bart.

David en ik waren ook niet akkoord, want om één of andere reden hadden we de tijd van ons leven met op die ijsplassen te slaan.

“Ik weet een beter spel.” Zei Jeroen, klaar om de boel naar zijn hand te zetten.

“Wij ijskimo’s hebben geen tijd voor jouw spelletjes.” Zei Bart. “Wij moeten ijskristallen kappen voor het jaarlijkse ijsfeest!”

En hij kapte plichtsbewust verder in het ijs met zijn stok.

“Maar het is belangrijk!” zei Jeroen.

“O oké dan.” zei Bart, en hij stopte met kappen.

We keken Jeroen verwachtingsvol aan.

“Ik weet waar hij is.” Zei Jeroen.

“Wie?” vroegen we allemaal tegelijk.

“De Schorsman.” Zei Jeroen op een dramatische toon.

Mijn mond viel open van verbazing. Die van David ook. Die van Bart ook, maar niet van verbazing. Uit verwarring.

Om te begrijpen waar Jeroen het over had, moet je eerst weten wat of wie de Schorsman was. De zogenaamde Schorsman was een magisch wezen dat door het bos zwierf. We noemden hem zo omdat hij van hout was. Of misschien omdat hij zich in bomen verstopte. Of omdat hij zich in een boom kon veranderen. Na al die jaren weet ik het niet meer goed, maar ik denk dat we toen ook niet goed wisten wat de Schorsman hoorde te zijn. Toch geloofden we allemaal dat de Schorsman bestond en dat hij ergens in het bos ronddoolde. Dat is waarom we altijd goed uitkeken in het bos, en waarom we bijna altijd stokken met ons meenamen. We geloofden dat de Schorsman plots uit een boom zou kunnen springen en dat wij ons zouden moeten verdedigen tegen dat monster. We waren bang van de Schorsman. Maar natuurlijk had niemand van ons de Schorsman ooit al eens gezien. Dat Jeroen nu beweerde dat hij wist waar de Schorsman was, was nogal een nieuws.

“Waar is hij dan?” vroeg ik aan Jeroen.

“En hoe ben je daar achter gekomen?” vroeg David.

“Dit ijs gaat zichzelf niet kappen.” Zei Bart die verveeld weer op het ijs begon te slaan.

“Hij zat op het Donkere Eiland!” Jeroen wees het bos in, naar waar hij hoopte dat het Donkere Eiland was maar hij wees eigenlijk de verkeerde richting uit. “Toen ik langs het meer liep heb ik hem daar horen huilen.”

“Hoe klonk dat?” vroeg David.

“Als een vreselijk gekrijs! Als het brullen van een monster! Hij had waarschijnlijk heel veel honger.”

“Was je bang?” vroeg ik.

“Nee natuurlijk niet.” Zei Jeroen. “Maar het had jullie waarschijnlijk wel bang gemaakt.”

“Ja, waarschijnlijk wel.” Herhaalde David gemeend.

“Ik denk dat hij daar woont.” Zei Jeroen. “Het is zijn basis. Vandaaruit doet hij allerlei boosaardige dingen.”

“Hoe geraakt hij van dat eiland af?” vroeg Bart sceptisch.

“Hij zwemt waarschijnlijk.” Bedacht ik.

“Nee, hij vliegt!” zei David.

“Hij neemt de boot!” zei Jeroen enthousiast.

We keken allemaal Jeroen raar aan en hij begreep dat hij iets te ver gegaan was.

“Of nee, hij zwemt waarschijnlijk.” Zei hij dan toch. “Hoe dan ook, ik denk dat het tijd is!”

“Tijd voor wat?” vroeg ik.

“Tijd!” zei Jeroen terwijl hij zijn stok de lucht in hief. “Om te vechten!”

“Vechten tegen de Schorsman?” vroeg David, alsof het onmogelijk was.

“Ja! We weten nu waar hij woont, dus hij is kwetsbaar. Dit is het moment voor ons om een verrassingsaanval uit te voeren en hem voor goed te verjagen uit ons bos.”

Het klonk eng. Het klonk gevaarlijk. Maar het klonk ook heel cool. Dus ik zag het wel zitten. Ik vergat het ijskimo-spel onmiddellijk.

“Je hebt gelijk.” Zei ik. “Tezamen kunnen we hem verslaan!”

“Daarom ben ik naar jullie gekomen.” Zei Jeroen terwijl hij het terplekke verzon. “Ik heb krijgers nodig om met me mee te gaan naar het Donkere Eiland en de strijd aan te gaan met het monster!”

Nu was David er ook klaar voor.

“Je kan op ons rekenen!” zei David.

Jeroen, David en ik stapten weg van de plas terwijl Jeroen verder uitlegde.

“Het wordt een grote aanval. We hebben zwaarden nodig, en heel veel sneeuwballen om het beest te bekogelen!”

David en ik gingen akkoord. Maar Bart bleef bij de plas staan en porde verder in de bevroren modder.

“Bart, ga je niet mee?” vroeg Jeroen.

“Nee.” Zei Bart.

Jeroen keek even bedenkelijk en dan vertelde hij:

“Weet je, ik heb gehoord dat de Schorsman soms het Huis binnensluipt en de veters uit schoenen haalt. En daarna verstopt hij de veters ergens in het bos waar niemand ze kan vinden. Vals hè?”

“En hij eet kinderen!” voegde David toe.

“Ja, dat ook.” zei Jeroen. “Hij is heel slecht. We moeten hem stoppen. Wil je ons niet helpen, Bart?”

Maar Bart zag er nog steeds de noodzaak niet van in.

“Nee, ik wil een ijskimo zijn.” Zei Bart.

Jeroen dacht verder na.

“Het is erg koud.” Zei hij dan. “Ik denk niet dat wij het eiland kunnen bereiken in deze vrieskou. We hebben iemand nodig om ons te leiden door al de sneeuw en het ijs. Een dappere krijger van het noorden die alle ijsobstakels voor ons uit de weg kan ruimen.”

Bart keek op. “Bedoel je zoals een ijskimo?”

“Ja! Een ijskimo! Dat is exact wat we nodig hebben!”

“Oké, ik denk dat ik dan nu genoeg ijskristallen voor mijn volk verzameld heb.” Zei Bart, blij dat hij twee spelen tegelijk kon spelen. “Ik zal als ijskimo jullie de weg leiden op jullie avontuur! En onderweg kap ik nog wat ijs.”

Daar gingen we dan alle vier, verder het bos in. Af en toe maakte Bart een omweg om ijspegels van de boomtakken te slaan. Zo beweerde hij dat hij de weg voor ons vrij maakte. Ondertussen legde Jeroen uit wat we moesten doen.

“We hebben betere zwaarden nodig.” Zei hij. “Behalve jij, Bart, want die van jouw dient om ijs te kappen en dat doet het al heel goed.”

We gooiden onze takken op de grond en zochten nieuwe betere takken. Na een tijdje hadden we allemaal andere stokken vast, behalve Bart die weer op een nieuwe ijsplek aan het slaan was. En ik was er ook vrij zeker van dat David gewoon mijn vorige stok weer van de grond had geraapt, maar niemand deed er moeilijk over.

“Mijn nieuwe zwaard is ook een geweer, want het heeft een handvat.” Verklaarde Jeroen.

Davids stok, mijn vorige stok, had ook een handvat dus David zei dat hij ook met zijn zwaard kon schieten. De mijne had zo geen handvat, maar ik wou ook een geweer hebben dus ik zocht even verder naar een nog betere stok. Uiteindelijk vond ik ook een stok met een gelijkaardige zijtak, en konden we verder.

“Nu hebben we nog sneeuwballen nodig! Heel veel!” zei Jeroen.

We zochten weer rond en schraapten alle sneeuw die we vonden van de boomtakken. Bart schraapte verder ijs uit een plas.

“Mogen het ook ijsballen zijn?” vroeg ik terwijl we sneeuw verzamelden.

“Anna zegt dat we niet met ijsballen mogen gooien. Enkel sneeuwballen.” Zei David vanop afstand.

“Ja, maar we gooien ze niet naar elkaar.” Zei Jeroen. “Enkel naar de Schorsman. Dan kan het geen kwaad. Dus ijsballen zijn wel goed.”

Terwijl we elk ons stapeltje maakten, trok Bart een uitzonderlijk grote plak ijs uit de modder.

“Ik neem dit mee om tegen het monster te vechten!” zei Bart.

We waren allemaal onder de indruk van de grootte van de scherf ijs.

“O cool!” zei David.

“Hoe ga je daarmee tegen de Schorsman vechten?” Vroeg Jeroen zich af.

Bart keek bedenkelijk naar het stuk ijs. Zo ver had hij er nog niet over nagedacht. Het was een platte schijf: Een heel slecht zwaard en niet iets dat hij makkelijk kon gooien.

“Met dit groot stuk ijs…” zei hij al denkend. “Zal ik hem… afschrikken?”

Hij keek ons vragend aan, op zoek naar bevestiging.

“O ja.” Zei David zonder enig sarcasme. “Zo’n groot stuk ijs ziet er best wel eng uit.”

We gingen allemaal akkoord. Het sprak voor zich. Met onze armen vol sneeuw- en ijsbrokken en onze stokken onder de armen, liepen we door naar het meer. Onderweg merkte ik dat David bezorgd in het rond aan het kijken was.

“Wat is er David?” vroeg ik.

“We zijn op weg naar de Schorsman, maar wat als de Schorsman hier is en ons zo ziet? Wat als hij kwaad wordt als hij ziet wat we aan het plannen zijn? Wat als hij ons plots verrast voor we bij het Donkere Eiland zijn?”

“Ach wel nee!” Zei Jeroen. “Hij zit nu in zijn basis. Ik ben er zeker van. Het is nu veel te licht voor hem om naar buiten te komen. Hij houdt niet van licht.”

“Ja.” Zei ik. “En je bent toch niet bang van de Schorsman, David?”

“Jij dan niet?” vroeg David.

“Nee hoor.” Loog ik. “En jij, Bart?”

“Ijskimo’s zijn nergens bang van. Behalve van hun gruwelijke ijskimo-goden die kwaad worden wanneer er niet genoeg ijs gekapt wordt.”

Dat deed hem er aan denken om onderweg nog wat meer ijspegels kapot te slaan. Maar eigenlijk was hij ook bang. We waren allemaal bang van de Schorsman, maar we waren veel te stoer om Jeroen’s spel niet mee te spelen. Enkel Jeroen sloeg er in om zo blindelings dapper te zijn.

“Daar is het.” Zei Jeroen toen we bij het meer aankwamen.

Het kleine meer was niet helemaal bevroren. Enkel rond de takken die bij de oever op het water dreven, was er dun ijs gevormd. In het midden van het meer lag het Donkere Eiland. Het eiland was redelijk groot. Het is te zeggen, er zat meer eiland in het meer dan water. Het meer was eigenlijk niets meer dan een brede natuurlijke slotgracht rond het Donkere Eiland heen. Op het eiland stonden dicht op elkaar gepakte bomen. Het woud was er zelfs zo dicht dat het er donkerder leek, vandaar de naam van het eiland. We konden ons direct voorstellen dat de Schorsman hier woonde, in een duister paleis van bomen omringd door een diepe gracht. Het was perfect.

“Hoera! We hebben het eiland bereikt!” vierde David al.

“Nog niet.” Zei Jeroen. “Eerst moeten we de ijszee nog oversteken!”

Hij knikte naar het kleine houten bootje dat naast een kleine pier dobberde. We hadden al vaker in dat bootje gezeten, tezamen met Anna. Tezamen roeiden we haar dan rond het eiland. Tot als we moe werden ten minste, dan roeide Anna ons weer terug naar het land. Het was altijd heel leuk, maar in deze kou vond ik het idee een stuk minder aantrekkelijk.

“Gaan we roeien?” vroeg Bart die niet helemaal mee was.

“Ja natuurlijk.” Zei Jeroen.

David, Bart en ik keken elkaar onzeker aan.

“Mogen we dat wel zonder Anna?”  vroeg ik.

Jeroen dacht na.

“Heeft ze dan ooit gezegd dat het niet mocht?” vroeg hij.

We moesten toegeven dat Anna ons inderdaad niet verboden had om zonder haar met de boot te varen. Dus eigenlijk mocht het.

“Ik denk toch dat Anna het niet leuk zou vinden als we de boot namen.” Zei David.

“O komaan David. Hoe moeten we anders het eiland bestormen?” vroeg Jeroen.

“Misschien kunnen we beter gewoon hier blijven en vallen klaarleggen voor wanneer de Schorsman terug zwemt van het eiland.” Stelde David voor.

We overwogen het even, maar Jeroen wou naar het eiland en ik eigenlijk ook. Bart wou gewoon ijskimo van dienst zijn, en had dus ook geen bezwaar. Enkel David vond het geen goed idee maar in die tijd waren we allemaal nog te jong om de groep tegen te spreken, dus uiteindelijk draaide hij mee. We stapten over de oude houten pier en deden ons best om niet uit te glijden over de bevroren natte planken. Met een touw trokken we het bootje dichter bij de pier, en dan vulden we het met onze sneeuwballen. Het ding schommelde heen en weer op het koude water toen we er één voor één in sprongen. Twee houten roeispanen lagen klaar in het bootje. Ik nam een roeispaan en Jeroen nam de andere.

“Wie stuurt er?” vroeg Jeroen.

Een roeibootje heeft natuurlijk geen roer of stuur. Sturen doe je gewoon door te roeien. Maar het was bij ons de traditie dat er altijd iemand vooraan in de boot ging zitten, om met zijn handen te doen alsof die aan het sturen was. Meestal vroegen we aan Anna om dat te doen. En dan deden we het op terugweg allemaal tezamen.

“Ik!” riep Bart. “Ik weet de weg!”

We wisten allemaal de weg, maar Bart moest zijn zeevaart-kennis als ijskimo aantonen. Hij ging voorop op de boot zitten en hield zijn handen voor zich uit.

“Vooruit!” commandeerde hij.

En we begonnen te roeien. Jeroen en ik waren niet de beste roeiers. We roeiden niet goed op de maat en het bootje zigzagde over het water. Toch kwamen we steeds dichter en dichter bij het donkere eiland.

Hoe dichter we bij dat eiland kwamen, hoe groter het werd. Hoe griezeliger de takken van de enorme donkere bomen leken. Bij elke beweging van de roeispaan werd het eiland alsmaar enger en het water onder ons alsmaar dieper, de ontsnapping van het eiland steeds moeilijker. Toen we bijna bij het eiland waren blies er een plotse gure wind. Het blies door de boomtakken van het eiland en wij hoorden het gekraak en het gehuil van de schors.

Onbewust waren Jeroen en ik stiller beginnen roeien. Bart was een beetje scheef beginnen sturen in de hoop dat we misschien per ongeluk naast het eiland zouden varen. En David zat stil in zichzelf te jammeren achterop het bootje.

“Weet je.” Zei Jeroen dan. “Ik denk dat de Schorsman toch niet zwemt. Ja dat weet ik nu heel zeker! Hij kan niet eens zwemmen. Hij kruipt door een geheime ondergrondse tunnel die onder het water heen gaat.”

“Ja, dat is logisch. De Schorsman is bang van water. Want de Schorsman is ook bang van ijs, en water is gesmolten ijs.” Redeneerde Bart.

“Dus als we het eiland vanuit de boot aanvallen, dan kan hij ons nooit pakken. We moeten hen van hieruit bekogelen! Het is een zeeslag!”

Niemand van ons wist echt wat een zeeslag was, maar iedereen ging akkoord dat dit een beter een plan was dan naar het eiland zelf te gaan.

“Pak aan Schorsman!” Riep Jeroen en hij gooide een sneeuwbal naar het eiland. Het spatte tegen één van de vele oude boomstammen.

De rest volgde. We gooiden zoveel mogelijk sneeuwballen naar het eiland. We kletsten wild met onze stokken in het water en riepen “pang pang!” terwijl we ze in het rond zwaaiden. Zelfs David deed mee. Er kwam geen antwoord van het donkere eiland en Jeroen riep.

“Nu ben je bang hè? Schorsman!”

Ik kreeg het gevoel dat we de zeeslag aan het winnen waren en de anderen duidelijk ook want we bedachten allemaal steeds creatievere manieren om het eiland aan te vallen.

Jeroen probeerde een sneeuwbal over het water te kaatsen maar ontdekte dan dat dit niet lukte. Daarna probeerde hij een “sneeuwgezichtje” te tekenen op een boom.

David had één sneeuwbal heel ver gegooid en daagde ons uit om een sneeuwbal even ver te gooien, maar dat lukte niemand.

Ik deed mijn sjaal uit en probeerde het te gebruiken als een sneeuwbal-slinger om zo extra ver te gooien, maar dit werkte niet zo goed. Toen ik mijn sjaal weer aandeed werd mijn nek koud. Ik deed het dan maar los rond mijn nek, maar zo kreeg ik het overal koud.

Bart raapte zijn grote brok ijs op en wou het net naar het eiland gooien, toen het ijs plots uit zijn handen gleed en terug in de boot viel. Het ijs brak en Bart viel om. Hij viel gelukkig nog in de boot, maar dat deed het bootje erg schommelen. Jeroen, die net een nieuwe sneeuwbal ging gooien in een poging om David’s record te verslaan, verloor zijn balans en strompelde over de reling het water in.

In één grote, natte, koude plons was hij weg. In paniek staakten we de zeeslag en keken we overboord. Het duurde even voor Jeroen weer naar boven kwam, maar het gebeurde uiteindelijk wel. Hij hield diep adem en bleef dan wild spartelen en spetteren om boven te blijven. Hij schreeuwde dat hij niet kon zwemmen. Natuurlijk niet. Niemand van ons kon zwemmen. Ik stak een stok uit naar hem om vast te houden. Maar in zijn paniek rukte hij de stok gewoon uit mijn handen. Dan riep ik naar hem dat hij de boot moest vast houden en ik nam een roeispaan om naar hem toe te peddelen. De boot draaide echter enkel toertjes. Bart en David waren geen hulp. Zij waren allebei bang aan het krijsen en deden daarbuiten niets.

“Annaaaaaaaa!” Huilde David.

Dan sloeg Jeroen er toch in om naar voor te zwemmen en zich vast te grijpen aan de rand van de boot.

En dan plots bewoog de boot. Ik gooide uit reflex de roeispaan neer. Bang dat ik misschien te hard geroeid had. Maar dat was het niet. Iets anders deed de boot bewegen. De boot versnelde nu en ik viel om. Bart en David lagen ook in de boot. Het hele ding werd met Jeroen en al weggeblazen van het Donkere Eiland. Het gleed met een vaart over het water terwijl wij alle vier bang onze longen uitkrijsten.

De boot bewoog tot aan het piertje waar hij eerst lag en kwam daar dan tot stilstand. Ik keek op en zag dan Anna op de pier staan. Zwarte jurk. Handen in haar zij. Linkerschoen die op het hout tikte. Blonde lokken met daaronder een boze blik. Een blik waarvan we allemaal bang waren. Misschien was Anna’s woede nog erger dan de Schorsman zelf…

“Kom onmiddellijk uit die boot jullie!” zei ze streng.

We sprongen zo snel mogelijk over naar de pier. Dan wees Anna naar Jeroen die nog in het water zat. Haar wijsvinger ging omhoog en ook Jeroen werd plots uit het water gehesen. Hij zweefde eventjes over het water en landde dan op de pier. Hij trilde als een blad. Er waren al ijspegels gegroeid in zijn haar.

“Ach nee, Jeroen. Hoe overkomt dit jou ook altijd?” zei Anna. “Het is hier glad…”

“Van de pier af!” Zei ze dan tegen ons. “Maar voorzichtig. Niet lopen!”

Ze opende haar handen en een warm deken verscheen dat ze om Jeroen sloeg. Jeroen was aan het snikken maar Anna sloeg een arm om hem heen en zei: “Naar binnen met jou. Naar de haard.”

“En jullie ook. Genoeg buiten gespeeld!”

Verslagen wandelden we terug naar het Huis.

“Zomaar met de roeiboot vertrekken varen in dit weer. Waar zat jullie hoofd?” Preekte Anna onderweg.

“We wisten niet dat het niet mocht.” Jammerde ik tegen Anna.

“Maar je wist wel dat niemand van jullie kon zwemmen, toch?” Zei Anna. “Hoe lang nog ga ik jullie moeten vertellen wat mag en wat niet mag. Wanneer leren jullie eens voor jezelf denken?”

Ze merkte toen ook mijn sjaal op en met een knipper van haar ogen sloot plots mijn sjaal zich weer om mijn nek, maar nu was mijn sjaal plots niet meer zo koud en nat. Het was juist zalig warm. Anna toverde alleen zo veel wanneer ze heel blij of heel boos was.

“Bart waar zijn je handschoenen?” Vroeg Anna dan.

Bart dacht na en zei dan. “Dat weet ik niet. Misschien liggen die nog bij de grote ijsmijnen.”

Anna zuchtte.

“Ik kan ze gaan halen! Ik zal ze vinden met mijn ijskimo-“

“Nee.” Zei Anna. “Jullie gaan naar binnen. Ik vind ze wel.”

Bij het Huis deed Anna ons onze sneeuwlaarzen uit doen aan de voordeur. Ze hielp Jeroen met zijn laarzen en ging dan met hem verder naar de leeskamer terwijl wij nog onze jassen, sjalen en handschoenen weghingen. Ik hoorde hoe het haardvuur daar wild begon te wakkeren op Anna’s bevel.

“Stil nu maar Jeroen. Het was maar een ongeluk. Je zal het snel warmer krijgen. Wil je chocomelk?” Hoorde ik Anna zeggen.

Ik kwam wat later ook de leeskamer binnen. Daar vond ik Jeroen in zijn pyjama - hij was blijkbaar snel van kleren gewisseld, waarschijnlijk met de hulp van Anna’s toverkunsten – onder een dik deken bij de kaart. Anna kwam hem een warme tas chocomelk brengen.

Ik zag ook dat Elise in de hoek van de leeskamer stond.

“Waarom staat Elise in de hoek?” vroeg ik.

“Elise staat in de hoek omdat ze de andere meisjes niet mag slaan met het spelbord wanneer ze monopolie verliest.” Zei Anna.

Elise gaf me zijdelings een mokkende blik. Zo’n blik van kijk wat voor onrecht me hier wordt aangedaan.

“Als je dacht dat jullie vandaag mijn enigste zorgen zijn geweest met jullie zeeslagje, dan heb je het verkeerd. Ik heb hier een heel huis vol aapjes en als ik eventjes niet oplet brand het huis af.”

“Sorry Anna.” Zei ik.

Anna hurkte naast me neer en toonde me een warme glimlach.

“Het is niets Erik. Ik ben dol op mijn aapjes.”

Ze roefelde door mijn haar en stond dan op.

“Maar ga niet roeien in de winter. En vertel me in het vervolg dat je wilt gaan roeien. Ik was heel bezorgd. Nu moet ik gaan kijken hoe het met de meisjes zit in de spelkamer. Ze zijn opnieuw monopolie begonnen. Ik verwacht opnieuw een drama. Wat jullie in dat maf spel zien begrijp ik niet.”

Ze ging de kamer uit.

Ik keek naar Elise maar die staarde naar de muur. Ik keek naar Jeroen. Hij was nu al wat opgebeurd. Jeroen keek op en vroeg:

“Erik, denk je dat we de zeeslag gewonnen hebben?”

“Ja.” Zei ik. “Vast en zeker. We zullen de Schorsman niet snel terug zien.”

Jeroen grijnsde. Ik lachte terug.

[dagenvanonrust]

Met gesloten ogen

‘Als de last van sterfelijkheid niet lichter wordt, zou hij dan in elk geval vertrouwder worden?’

– P. Kalanithi

De ochtend breekt aan. Ze opent haar ogen en neemt de tijd om ze te laten wennen aan het wegebbende duister. Zoals ze al meer dan een halve eeuw doet, staart ze enkele minuten naar zijn borst, half gerustgesteld, half bezorgd, en kijkt toe hoe die langzaam op en neer gaat. De vogels fluiten hun mooiste zang en de kamer vult zich langzaam met het bescheiden ochtendlicht van een vroege aprilmorgen. Ze zwiert haar benen over de zijkant van het bed, als was ze nog een jong meisje, en wringt haar voeten in een paar roze pantoffels. Ze hebben nooit echt gepast, maar haar  angst om hem teleur te stellen won het van haar belang voor comfort, waardoor ze al maanden rondloopt met pantoffels waarbij haar hielen een beetje over de grond slepen. ‘Je bent er toch echt blij mee, hè?’ hoort ze achterin haar hoofd.

De trap kreunt vermoeid als ze hem afdaalt en via de hal de keuken in loopt. Het gasfornuis protesteert even alvorens het besluit zich op zijn taak te richten. De pan erop, de eieren erin. Geen zout, enkel peper. Twee sneden volkorenbrood en genoeg ketchup. Sinaasappelsap zonder pulp. De koffie voor zichzelf zal ze later wel zetten.

Ze loopt door de hal, haar hielen schurend tegen de vloer, en gaat de trap weer op. Met haar heup opent ze de deur terwijl ze probeert het dienblad in evenwicht te houden. Hij ligt nog steeds op zijn rug, het zuurstofmasker stevig om zijn hoofd geklemd. Ze zet het ontbijt op het nachtkastje en zucht diep. Ze dacht dat hij nooit oud zou worden, of in ieder geval niet zo snel, maar daar ligt hij, met dunne, grijze haren die dringend geknipt moeten worden en rimpels die niet meer te tellen zijn.

Plots moet ze denken aan hun eerste ontmoeting, hoe levendig hij toen was, en hoe ze voor hem viel zonder ooit een woord met hem te hebben gewisseld. Het was op een trein vroeg in de ochtend en ze was op weg naar haar werk. Ze geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht, maar dat was tot ze hem zag; hemelsblauwe ogen die vrolijk met de hare speelden en een glimlach die ze tot dan toe alleen nog maar in oude films met Marlon Brando had gezien. Ze bloosde en keek weg, keek door het raam, naar hoe velden en bossen vervangen werden door hoge gebouwen en bebouwde kommen.

De trein minderde vaart en stond uiteindelijk stil aan het station. De deuren gingen open en ze zag hem van de trein het perron afstappen. Hun blikken kruisten opnieuw, en toen wist ze het. Het was de manier waarop hij naar haar keek – een mengeling van verlangen, onbegrip en lichte wanhoop – en ze zag dat hij hetzelfde voelde als zij. Het was alsof alles wat ze tot nu toe gedaan had naar dit punt had geleid. Ze wist nu waarom ze leefde en waarom ze was waar ze was. Ineens pasten alle stukjes in elkaar, zelfs de verdorven stukjes, de stukjes die ze het liefst zou willen verbranden om er nooit meer naar om te kijken, ze waren het allemaal waard als dit de trofee was die ze ervoor in ruil kreeg.

‘Let erop dat u geen belangrijke bezittingen achterlaat’ Ze stond op en sprong uit de trein, net voordat de conducteur op zijn fluitje blies en de deuren dicht gingen. Ze verloor haar evenwicht toen ze op het perron landde en hij ving haar op, zijn handen krachtig om haar schouders. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij. Maar ze keek hem alleen maar aan, niet wetend wat te zeggen op een moment als dit, omdat ze nooit eerder een moment als dit had meegemaakt. ‘Jij bent de man van mijn dromen, denk ik,’ zei ze ten slotte. Hij keek haar een ogenblik aan, probeerde de geheimen te ontrafelen die achter haar amberkleurige ogen schuilden, verbaasd over zoveel schoonheid. ‘En jij bent de vrouw van mijn dromen, denk ik,’ zei hij met een brede glimlach. ‘Ik neem aan dat dit voor jou ook de eerste keer is? Ik weet niet goed hoe het nu verder moet, maar ik geloof dat we samen een prachtige toekomst tegemoet gaan.’

Ze schrikt op wanneer zijn adem stokt en controleert in een reflex of de zuurstofconcentrator het nog doet, maar al snel vindt zijn ademhaling haar normale ritme weer terug. Ze neemt een slok van het glas sinaasappelsap en richt zich weer op zijn borst.

Het was de eerste avond in hun nieuwe appartement nadat de tweede fles Chileense merlot geopend werd en ze door een boek bladerde over filosofen uit de twintigste eeuw. Hij zat aan het raam en rookte een sigaret. De nacht was helder en de sikkelvormige maan keek op hem neer. De straat rook naar lente en het rommelde in zijn hoofd.

‘Als een van ons sterft, sterven we allebei,’ zei hij ernstig.

‘Ik weet het,’ antwoordde ze.

‘Denk je dat het pijn doet, sterven?’

Ze liep naar het raam en streelde zijn haar. ‘Ik denk dat het ervan afhangt hoe graag je leeft.’

En zo stierf ze vanbinnen iedere dag een beetje meer toen hij jaren later de diagnose kreeg en ze besefte dat ze zich een leven zonder hem niet kon inbeelden.

De klok in de slaapkamer tikt genadeloos verder, het onweerlegbare bewijs dat de tijd voor niemand stilstaat. Ze herinnert zich wat hij zei toen ze weer naar huis reden nadat de ziekte werd vastgesteld. ‘Het is aan mij om de tijd te doden en de zijne op zijn beurt mij te doden. We voelen ons uitstekend op ons gemak, als moordenaars onder elkaar.’ Hij deed zijn best om onbezorgd te klinken. ‘Dat was Cioran,’ vulde hij aan toen er geen reactie kwam. ‘Ik weet wie dat was,’ reageerde ze fel. Haar gemoed werd weerspiegeld door de krachtige wind, kale bomen en de regen die hard en dreigend op het dak van de wagen neerdaalde.

De eieren en het brood blijven onaangeroerd op het nachtkastje staan wanneer de ambulance arriveert en hen naar het ziekenhuis voert. Ze merkte dat zijn ademhaling moeizamer verliep, ondanks de hulp van het zuurstofapparaat, en toen hij plots naar adem begon te happen, belde ze in paniek het noodnummer.

Hij ligt met gesloten ogen en met de beademingsbuis door zijn luchtpijp op het ziekenhuisbed. Ze zit naast hem, zijn hand in de hare, en kijkt naar de cijfers op de monitor, wachtend, zonder goed te weten waarop. Als je een lange periode niet op de klok kijkt, begint de tijd te vervagen en vergeet je hoe laat het is. Maar de klok blijft tikken, ook als je hem niet hoort; minuten worden uren, uren worden dagen, en net als het tijdstip weet je na een tijdje ook niet meer welke dag het is. Ze worden allemaal hetzelfde, allemaal even uitzichtloos.

De strijd tegen de tijd is een strijd die je niet kunt winnen. Je vecht zo lang je kan, probeert het moment dat de dood je in zijn armen sluit zo lang mogelijk uit te stellen, maar dan mag je nog zo goed bewapend zijn, uiteindelijk verliezen we allemaal de strijd. De tijd kent geen genade.

Er wordt gezegd dat er verschillende soorten verdriet bestaan. Het anticiperend verdriet ervaar je wanneer je je bewust bent van een dreigend verlies, zoals de aankondiging van een scheiding of wanneer je hoort dat een geliefde terminaal ziek is. Dan is er het chronisch verdriet. Dit verdriet komt naar boven als je er niet in slaagt het verlies van iemand te verwerken.

Wanneer ze thuiskomt lijkt het alsof het huis groter en leger is geworden nu hij er niet meer is, en het zal steeds groter en leger  lijken naarmate de tijd verstrijkt. Haar leven daarentegen zal iedere dag een stukje kleiner worden door het gemis dat ze met zich mee moet dragen, want een dag zonder hem, is een dag niet geleefd, en uiteindelijk zal ze zo klein worden dat ook zij de strijd verliest en door de tijd wordt opgeslokt.

Ze gaat aan zijn kant van het bed liggen, begraaft haar gezicht in het kussen en probeert zijn geur op te snuiven, die nu al begint te vervagen en weldra volledig verdwenen zal zijn.

In haar slaap praat ze tegen niemand in het bijzonder. Haar dromen zijn onrustig en onsamenhangend.  

De ochtend breekt aan. Ze opent haar ogen en neemt de tijd om ze te laten wennen aan het wegebbende duister.

Dan sluit ze haar ogen weer.

[offtoljubljana]

21. Reflectie

23/02/2020

Ten eerste, ik ben zo blij dat mensen mijn blog leuk vinden. Mam en pap zeiden dat mensen dit graag lezen.

Ik had niet gedacht dat mensen mijn enigszins ongestructureerde blog interessant zouden vinden.

Aangezien ik net nummer 20 heb gepubliceerd, staat Starkid Homecoming nog steeds op. (Inmiddels bij de Holy Musical B@man medley. Jammer dat Dylan niet het openingsnummer heeft gezongen, maar Nick C. doet het goed. De overgang tussen Rogues Are We naar Super Friends is heel nice.)

Ik ben wel even gaan koken voor de lunch. Gewoon simpelweg een omelet met spek. Ik had wel te veel boter te warm opstaan, dus het spetterde alle kanten op. 

Caroline sprong weg om de vliegende boter te ontwijken.

Ten tweede, blijkbaar was mams verjaardagsfeest gisteren. Oeps. Ik was van plan om te bellen om hallo te zeggen, maar ik was onder de impressie dat het vandaag zou zijn. Ik weet dat mam zelf foto’s had gestuurd van de hapjes, maar ik dacht dat ze die hapjes (zonder bescherming) neer had gezet als voorbereiding. Ja, Galaxy Brain moment nummer 3. Deze week gaat goed 🤦🏻‍♀️.

Ten derde, misschien vraag je je af: Yuè, where’s the tea?

Well, here’s the tea: zowel de kwantitatieve als kwalitatieve onderrepresentatie van F/F ships in queer media en hun bijhorende fandom spaces is toe te schrijven aan de problemen van complexiteit, identificatie (zowel internalised als externalised misogyny), interactie (alhoewel, aanvechtbare deductieve hypothese) en aanwezigheid in statistische zin.

Oh, wacht. Foute soort tea.

De thee-reviews zijn voorbij. Ik heb alle soort thee die te vinden was in dit huis geprobeerd. En dit liet me weer denken: het was best wel leuk om dat extra onderdeel toe te voegen aan mijn blog. Ik schrijf dit blog grotendeels voor mezelf, vandaar dat het zo ongeordend is en vandaar dat alle random muziek recommandaties tussen mijn verhaal zit.

(De speech van Denise voor de Starship medley is best wel awkward. Ik snap ook nog steeds niet waarom Mariah en Alex Status Quo zongen, aangezien ze beiden niets te maken hebben met Starship. Ik klaag niet, tho, ze klinken geweldig.)

Dan denk ik toch: het is toch wel leuk om zoiets extra te hebben, ook al is het puur voor mijn eigen amusement. Maar vinden de lezers dit ook leuk?

Ik zat er aan te denken ok de quotes terug te brengen, maar de quote die vandaag in mijn hoofd zit is "CHRIS? Is that a WEED?" en toen schrapte ik het idee maar weer.

Maar ja, dit is niet echt een blogpost maar meer een reflectie op de blog? Zoals ik al zei, ik hoor van mijn ouders dat mensen dit graag lezen en dat liet me denken. 

Eén van de enige goede dingen van tumblr is dat het onmogelijk is om beroemd te worden op deze site. Alle andere social media hebben hun celebrities en influencers, van YouTubers, naar Viners (rip), naar Instagram influencers, naar de nieuw TikTok stars en op tumblr heb je wel “notes” (vergelijk het met Instagram likes), maar er is geen manier om echt te zien wie op je blog zitten te kijken en de mensen die je blog bezoeken kunnen ook geen follower count zien. Je kan ook geen geld verdienen aan deze shit site, dus mensen zijn ook niet geneigd om zich te profileren voor een monetaire redenen.

Alsnog, normaal is dat heel handig. Op tumblr zie ik ook geen reden om andere mensen de pleasen. Mijn eigen tumblr is gewoon een shout into the void. Alle dingen die ik post zorgen voor een grote mengelmoes tussen fandom, shitpost, social justice, memes enz. Ironisch: de laatste tijd heel wat YouTubers content.

Maar nu vind ik het toch wel jammer dat ik geen beeld heb op wie mijn blog leest. Niet wegens een ego-reden, zoals bij Instagram influencers, maar omdat ik me af vraag wat mensen vinden van mijn *kuch* avonturen in Slovenië. Bij al mijn andere 11 (yeah) blogs, houdt het me totaal niet bezig wat anderen van mijn quality shitposts(TM) denken, maar het doel van dit blog is toch iets anders dan die van, bijvoorbeeld, mijn blog over Avatar. Ja, ik heb een blog toegewijd aan Avatar: the Last Airbender en Avatar: the Legend of Korra.

(Me and My Dick medley is zeer goed, wat interessant is, want de soundtrack van Me and My Dick is mijn minst favoriete soundtrack. Maar de nummers die ze gekozen hebben voor deze medley zijn toevallig een paar van de kleine groep nummers die ik wel goed vind. Me and My Dick is gewoon hilarisch, A.J. zingt geweldig in Listen To Your Heart en Ready To Go is juist één van de beste Starkid nummers in het algemeen en zoals ik altijd zeg, it makes me go apeshit.)

Dus ik zit te denken: is er een manier om een vorm van interactie toe te voegen? Er moeten toch wel third-party widgets zijn die er voor kunnen zorgen dat mensen zonder tumblr account commentaar kunnen achterlaten. Ik heb het eerder gedaan voor een aardrijkskunde opdracht uit de derde (shout out to my former blog staphdawater!).

Want is er interesse in feedback? Ik heb van sommigen wel iets gehoord, zoals Marleen die me een F wilde geven, of Leon die de zin “kort antwoord: niet” grappig vond, maar hebben mensen vragen over mijn geweldige avonturen in Slovenië.

(We zijn aangekomen bij deel 2 van het concert: nummers van de Potter Musical Series (A Very Potter Musical, A Very Potter Sequel en A Very Potter Senior Year). Hier is er niet echt meer een volgorde, maar nummers van de drie shows gaan door elkaar heen. Nu zijn we bij het grote Going Back To Hogwarts/Get Back To Hogwarts/Gotta Go Back To Hogwarts/Getta Back To Hogwarts (?). Niemand weet meer zeker wat nu de echte titel is. Dylan overtreft zichzelf met zijn langen noot en dit nummer is ook de terugkeer van Bonnie Socha, vandaar het lange applaus voor Bonnie.)

Of misschien is er interesse in vragen of commentaar in het algemeen. Misschien leest iemand mijn blog en denkt diegene iets zoals “Huh, wat bedoelt ze met winkelen voor haar sims?” (I just wanna talk about my sims they look banging) of “Wat is nu de P!ATD consparicy theory?” of “Wat is nu je favoriete thee smaak?” of “Welke waterverf raad je aan?” of “Wie tf is Ed the Cat ook alweer?”

Of misschien hebben mensen wensen voor de obag store! Er is nog steeds tot 70% korting op bepaalde producten.

Alsnog, mijn blog is best wel een rotzooi dus ik kan me voorstellen dat mensen sommige dingen lezen en wtf moment hebben. Disclaimer: mijn blog blijft waarschijnlijk een rotzooi, dus mogelijk commentaar over de rootzooi-ness van mijn blog... meh. Het formaat wordt niet veranderd.

De beste manier om commentaar achter te laten is door een account te maken, maar iedereen weet inmiddels wel dat ik dat niet echt aanraad. Alsnog, je kan het doen, I ain’t judging ya, but don’t tell I didn’t warn you.

Dan alsnog, als je puur een account aanmaakt om me te volgen, denk ik niet dat je de meer chaotische kanten van tumblr tegen gaat komen.

(Harry Freakin’ Potter. Dit nummer hebben ze op YouTube gezet als een sneak peek. Ik vind het een leuk extra dat Brittney “I just can’t stop dancing y’all” roept, zoals ze deed in de show. Alhoewel, in de show is het op een ander moment. Oh en er is een hele saxofoon solo toegevoegd!)

Het is volgens mij wel mogelijk om berichten achter te laten als je geen account hebt via “ask”. Ik heb de ask box en de submit box aangezet. Als je een account hebt, kan je zeker een bericht sturen. Anon staat aan voor als je niet wilt dat anderen meteen een link krijgen naar je blog.

(To Have A Home. Goede versie met verbeterde instrumentatie, maar niet de beste versie imo.)

Herinner je post 13. Hoe werkt deze site? nog? Op de desktop versie kan je de link naar mijn ask box (plek om berichten te sturen) aan de linkerkant. Op mobile heb ik het later toe moeten voegen, maar het staat nu naast de link naar het archief. Op app... ga ik niet eens uitleggen want a) het is best onduidelijk (shocking) en b) ik wil niemand motiveren om app te gebruiken 🤷🏻.

(Different As Can Be en de reprise. Unpopular opinion: maar ik ben nooit de grootste fan geweest van dit nummer.)

Dus ik denk dat je wel je e-mail adres moet opgeven, dus dat is een keuze die je moet maken in deze Big Data platformsamenleving, en je ask wordt automatisch geanonimiseerd, dus je kan het beste je ask ondertekenen, zodat ik tenminste nog weet wie je bent.

Iemand moet het voor mij uitproberen, want ik weiger om uit te loggen want... uh.... ik weet mijn tumblr wachtwoord niet meer 😅😅😅. Ja, slim hè. 

Replies staan ook aan, maar daar heb je zeker een tumblr account voor nodig en het is non-anon. Ach.

(The Coolest Girl!!! Zoveel te vertellen! De terugkeer van Bonnie Socha née Gruessen! De toevoeging van Meredith, die haar nummers en rollen grotendeels heeft overgenomen na Bonnie’s vertrek!!! De strijkinstrumenten!!!!!)

Alsnog, dit is allemaal onder de impressie dat mensen geïnteresseerd zijn in interactie. Mij lijkt het wel leuk. Dit wordt niet een gestructureerd fan driven media, zoals influencers gebruiken, maar het lijkt me dus wel interessant. Zo niet, dan negeer dit hele stuk.

(Cho’s Song en The Dragon Song. Huh. Darren blijft er natuurlijk doorheen praten.)

Een ander ding dat ik me ook afvraag: is mijn Nederlands te volgen? Ik ben nu niet in de stemming voor een groot debat over de verengelsing van de Nederlandse taal en samenleving, maar ik merk van mezelf dat ik soms het gevoel heb dat ik de zinsconstructie van de Engelse taal probeer toe te passen op mijn Nederlands. Soms vertaal ik in mijn hoofd mijn blogposts in het Engels voor de lol (yeah... I do that) en dan denk ik dat er sommige dingen zijn die beter werken in Nederlands, maar andere dingen werken weer beter in het Engels. Ik geef ook toe dat ik Google Translate Engels naar Nederlands te vaak open 😳.

Dus ja, is mijn taalgebruik duidelijk? Kan je geloven dat ik mijn posts ook nog filter? Does profanity still exist in the digital age?

(Granger Danger! Het grote nummer van Lauren en Joey, the LA people, en dit is één van de beste versies. Alweer, de instrumentatie is geweldig. Dit is de eerste keer dat Starkid hun nummers uitvoert met een live 13 deels concert. Clark en A.J. hebben nieuwe arrangementen geschreven voor en het is het zo waard. Ik geniet oprecht zoveel van de instrumenten.)

Als laatste wil ik misschien een paar reblogs toevoegen aan mijn blog. Op de dag van het broekenfestijn kwam ik zo’n goede strip tegen op mijn dashboard en het paste precies bij mijn frustratie. Ik heb meerdere soorten posts (blog post, ramblings, photoset), maar die zijn allemaal gecreëerd door mij. Je kan reblogs vergelijken met shares to own timeline op Facebook, dus het zijn posts van anderen. Sommigen passen gewoon goed bij het verhaal en sommigen zijn gewoon leuke kattenvideo’s, maar ik wil mensen die tumblr amper kennen ook niet verwarren. Eh, misschien moet ik het proberen.

Herinnering: als je het overzicht kwijt bent, of je vraagt je af of je iets gemist heb, check mijn archief. Dit is de meest overzichtelijke manier om bij te houden wat ik post. 

(To Dance Again. Voldemorts grote balletnummer van AVPM. Goede lyrics update! Helaas kneusde Joe W. zijn enkel tijdens één optreden.)

En ja... dat is het. Alsnog, dit was meer een reflectie. Ik ben nu precies 2 hele weken in Slovenië en ik zit al op post 21 zonder te weten wat er aan de hand is aan de andere kant. Ik studeer Communicatiewetenschap, damnit. Ik als geen ander weet hoe belangrijk het is dat communicatie via media wederzijds is.

Sommigen zouden “message” en “encoding” omruilen maar.... whatever.

(Gilderoy, het grote nummer van A.J. en ik ben blij dat ze dit nummer gedaan hebben. A.J. klink geweldig, as always.)

Ik bedoel maar... ik steek belachelijk veel tijd in deze dingen. Ik begon het schrijven van 20 en 21 en het luisteren van Starkid Homecoming op hetzelfde moment. Ik ben al ongeveer anderhalf uur aan het luisteren naar Homecoming, dus ik schrijf al anderhalf uur. Ach, ik heb de tijd.

(Guys Like Potter. Zo fijn om te zien dat Tyler en Joe M. ook tijd in de spotlight hebben. Dat kan ik niet zeggen van Sango, Nico en Richard en helemaal niet van Lily en Elona 😒. Dat is denk ik mijn enige kritiekpunt van Homecoming.)

Maar ja, ik ga weer chillen en ik ga Homecoming afkijken. Peace out ✌🏻✌🏻✌🏻.

[abdlnl]

Amber en Roy [ Deel 3 ]

“Friends with benefits“... Dacht Amber, dat had ze nooit verwacht. Sterker nog, ze heeft haarzelf altijd bevolen het niet zover te laten komen. En toch na het spannende weekend voelde het alsof het toch een keer gebeuren moest.

Ze voelde zich er ook goed bij, ze vertrouwde Roy volledig en zo vertrouwd Roy haar ook. Tegelijkertijd prikkelde de nieuwe ervaringen van afgelopen weekend ook allerlei nieuwsgierige gevoelens, natuurlijk hadden ze beide al wel seks gehad en zijn ze bekend met de meest oppervlakkige handelingen, maar deze keer met Roy en Amber samen voelde voor beide anders. Beter zelfs, want ze had nooit gedacht dat ze ooit voor de lol plas spelletjes zou gaan doen en nu dacht ze er regelmatig over na.

Roy begon zich meer en meer te realiseren dat hun vriendschap een enorme sprong had gemaakt, immers was er nooit meer dan een zoen en een naakt moment geweest met Amber. En afgelopen weekend was een compleet nieuw hoofdstuk voor ze, nog regelmatig dacht hij terug aan het beeld van Amber die over hem heen ging staan en hem helemaal onder plaste. “Goh, dat had ik nooit achter haar gezocht” ging door zijn gedachten. Ook hij was merkbaar nieuwsgierig geworden naar nieuwe dingen en had de blanco doos met luiers inmiddels op het dressoir staan, ongeopend want ze zouden de luiers samen uitpakken. Dat was voor hem hoofdstuk twee van wat hij hoopte een lange intieme reis te worden naar vele nieuwe ervaringen, met Amber natuurlijk want alleen zij gaf hem dat vertrouwde en veilige gevoel.

De paar dagen na hun spannende weekend hadden ze elkaar nog niet gezien maar hadden toch nog het nodige app contact, ze bleven altijd wel met elkaar in contact ook over de meest kleine dingen. Vanavond ging het allemaal gebeuren, ze hebben morgen vrij en konden gerust hun gang gaan.

Na het avondeten maken ze zichzelf nog even klaar, Roy zorgt wel dat hij netjes verzorgd naar Amber gaat. Z’n schaamhaar netjes weggeschoren, nette kleren aan en de haren precies goed in model, gevolgd door het luchtje wat hij van Amber had gekregen. Amber ruimt de woonkamer en slaapkamer nog op voordat ze hetzelfde ritueel begaat, ze springt onder de douche en scheert haar poesje netjes kaal. Ze brengt haar haren in model en doet een minieme hoeveelheid make-up op, ze weet dat Roy niet van die dichtgeplakte gezichten houdt. Als finishing touch spuit ze het luchtje op waarvan ze weet dat Roy die heerlijk vind ruiken, ze heeft zin in vanavond.

Rond 19:15 klinkt haar deurbel en ze zwaait semi-enthousiast de deur open, in een flits neemt ze Roy z’n verschijning in haar op en toont dan een brede glimlach. ”Wat zie jij er lekker uit dan” floept ze er uit. “Datzelfde had ik ook over jou willen zeggen, wauw!” reageert Roy blij. Hij stapt naar binnen en loopt in haar armen, ze knuffelen stevig en Roy merkt meteen op dat ze zijn favoriete luchtje op heeft. Hij inhaleert diep en voelt dat deze knuffel beter is dan andere, deze voelt intiemer. Amber knuffelt stevig terug en voelt hetzelfde, een andere meer intieme knuffel en ze vind het heerlijk. Anders dan anders kussen ze elkaar deze keer stevig op de lippen voordat ze samen de woonkamer inlopen.

Met een plof zet Roy de blanco doos op de koffietafel terwijl Amber met 2 biertjes verschijnt. “Ah lekker, dankjewel” zegt hij en gaat zitten, Amber neemt plaats naast hem en vraagt; “Zo dus dit zijn ze, dan gaat het dus gebeuren” zegt ze met een lach. “Daar lijkt het wel op hè, heb je er zin in?” vraagt Roy enthousiast. “Ja zeker wel, jij ook wel volgens mij”, Roy beantwoord met ja knikken. Hij trekt te tape van de doos en vouwt ‘m open, een groot pak met dikke gevouwen witte luiers verschijnt uit de doos en beide even nieuwsgierig bekijken ze de verpakking en de inhoud. “Die zijn best dik lijkt het” concludeert Amber. “Haha ja volgens mij ook” reageert Roy met een fonkeling in de ogen. Hij scheurt het pak open en pakt er twee luiers uit, één ervan geeft hij aan Amber. Samen inspecteren ze de luier en nemen alles in hun op, de typische maar aangename plastic geur, de zachte binnenkant en met het openvouwen merken ze het gekraak.

“Wil jij de luier bij me omdoen?“ vraagt Amber met een toch wat stil stemmetje. “Ja dat wil ik wel doen hoor lijkt me wel spannend“ is zijn reactie. Roy staat op en Amber volgt, gewapend met de luiers lopen ze haar slaapkamer in en trekken hun broek en onderbroek uit. Amber gaat eerst liggen en alsof ze het weet spreid ze haar benen en houdt haar kont omhoog zodat Roy de opengevouwen luier eronder kan schuiven, daarmee komt zijn gezicht dicht in de buurt van haar kale poesje en hij geeft er een kus op. Amber giechelt lief en plaatst haar kont precies goed op de luier, het duurt even maar na wat friemelen heeft Roy de plakstrips dicht en bewonderd hij zijn kunstwerk; zijn beste vriendin op bed met een dikke luier tussen haar benen. Even moet ze wennen aan het gevoel wat verrassend genoeg heel aangenaam voelt, de zachte binnenkant die tegen haar huid aait en ze streelt de zachte plastic buitenkant. Stiekem raakt ze verkocht en al snel voelt ze zich helemaal thuis worden in een luier. Op zijn beurt gaat Roy liggen en schuift zelf de luier onder z’n kont, Amber helpt hem de luier dichtvouwen en de plakstrips te sluiten. Een dikke bobbel verraadt dat Roy zijn geheime wens in vervulling was gekomen, ze aait de bobbel even en bekijkt haar nu geluierde beste vriend. Ze twijfelde of het gezicht van Roy met een luier om zijn mannelijkheid weg zou nemen maar niets is minder waar, misschien was het omdat ze dit samen deden maar ze voelde dat ze sterker waren omdat ze dit samen proberen.

De gordijnen zijn gesloten dus besluiten ze er geen broek overheen aan te trekken, een goed excuus terwijl ze elkaars luier gewoon willen kunnen zien. Als ze weer richting de woonkamer lopen merken ze het duidelijke gekraak van de dunne plastic buitenlaag en het stoort ze niet, het geeft ze een prettige herinnering aan deze nieuwe stap samen. Als Roy op de bank gaat zitten zegt hij; “blijf nog even staan zo”. Met haar kont krap een meter van Roy zijn gezicht verwijderd wrijft hij over de luier en ziet hoe mooi de luier over haar kont zit, hij kan er geen genoeg van krijgen zo intens geniet hij ervan. Hij besluit haar op schoot te nemen en wrijft dan van haar buik langzaam naar beneden over haar kruis, de luier kraakt hevig door zijn wrijven en ze zachte binnenkant raakt zachtjes haar poes en clitoris. Af en toe laat ze een zucht, ze vind het fijn en maakt geen aanstalten hem te laten stoppen. Even gaat het zo door tot Roy merkt dat het ineens erg warm word in haar kruis, zijn hart slaat een keer over als hij door heeft dat ze bij hem op schoot in haar luier aan het plassen is. “Heb je er in geplast?” vraagt hij voorzichtig. Ze bloost een beetje en reageert; “Daar zijn ze toch voor gemaakt?”. Roy glimlacht breed; “Dat is waar” stemt hij in.

De avond vordert en de luiers blijven een boeiend onderwerp van de gesprekken, beide zijn ze het er over eens dat de luiers zullen blijven maar spreken af dat ze het binnenshuis houden. Voor nu tenminste.

Roy baalt een beetje dat hij nog geen aandrang had om te gaan plassen, terwijl Amber haar best al had gedaan en nog wel 2 keer had geplast. Dat was ook duidelijk te zien wanneer ze nieuwe biertjes ging pakken, dan waggelde ze schattig een beetje en hing de nu haast gele luier door tussen haar benen. Zijn gedachten zijn nog niet kort voorbij of hij voelt langzaam dat hij ook moet plassen, hij zit er alleen niet echt comfortabel bij en gaat staan. Afwachtend kijkt Amber hem aan en dan weer naar zijn luier waar langzaam een gele vlek ontstaat. Het is een lange plas die de hele voorkant van zijn luier vult, “Nou nou, zo te zien moest er iemand nodig een plasje doen, het is maar goed dat je je luiertje aan hebt” zegt Amber terwijl ze verlekkert kijkt naar de enorme plas die hij in zijn luier liet lopen. Ze wrijft over de voorkant heen en ze merkt hoe warm het is, het voelt ook wel raar die natte luier maar ze vind het alles behalve onprettig. Onuitgesproken houden ze een wedstrijdje wie de luier het meest kan vullen en daarvoor weten ze dat alle biertjes helpen. De luiers hangen flink door en raken hoe langer hoe voller, en allebei raken ze flink aangeschoten, ze hebben de hele avond elkaars luiers geïnspecteerd en betast, maar aan alle moois komt een einde. Ze besluiten naar bed te gaan en eenmaal in de slaapkamer aangekomen vraagt Amber nog of ze niet schone luiers aan moeten. “We kunnen deze ook aanhouden vannacht” oppert Roy. Dat vind ze zelf ook nog niet eens zo’n gek idee, ze kon eigenlijk wel genieten van die dikke natte luier die ze om had. En zo gezegd zo gedaan kropen ze dicht tegen elkaar aan, de krakende natte luiers onder de deken gaf ze allebei een fijn en voldaan gevoel. Een dikke nachtzoen volgde voordat ze langzaam in slaap vielen.

[johndstuff03]

Maandag 16 september 2019

We willen vroeg op pad, dus al voor 08:00 uur naar de bakker, moet er eentje zitten in Honfleur op 450 meter van de camperplek. Dameshond krijgen hun loopje dan alvast onderweg naar de boulanger. En zowaar, na 15 minuten lopen de bakker gevonden. Twee heerlijke baguettes ‘bien cuit’ (beetje doorbakken, dus extra knapperig). Zonder homp brood in het midden. Die peuteren we er altijd uit. De korst van het stokbrood is ten slotte het lekkerst!

Eenmaal terug bij de camper was het inpakken en wegwezen. Ontbijten en de hondjes eten geven doen we wel ergens onderweg naar Bordeaux. Wij zijn heel goed geworden in off the road (lees autoroute) plekjes zoeken. Ook deze keer weer een leuk plekje om te ontbijten gevonden, slechts 5 minuten van de tolweg vandaan op een klein parkeerplaatjes in een gehuchtje ‘Beaumont-en-Auge,”. John, stil eens…moet je horen… Wat hoor je dan? Nou moet je luisteren! Ik hoor niks… Nee ik ook niet… Lekker hè.  Alleen maar stilte…Dat heb je in Nederland op niet zo veel plekken. Waar je echt niets anders hoort dan het gefluit van een vogel of het gekraak van ons ‘knusperige’ baquetje …

Na het ontbijt moeten we eerst een stuk binnendoor om op de snelweg te komen. Komen we toch door een leuk dorpje, Pont-L’Evêque. Druk - heel druk - met veel mensen dus er moet iets te doen zijn. Ja hoor, laten we nu eens geluk hebben dat er markt is… hahaha. Vorig jaar wilden we graag markjes bezoeken maar geen gevonden…Er was ook een heel leuk winkeltje met allemaal rieten manden en zeepjes. Een soort van Dille & Kamille, maar dan op z’n frans, alles door elkaar!

Zo, en nu ‘gassen’ richting Bordeaux. Snel weg uit Normandie. De omgeving nodigt ons niet uit om hier lang te blijven. Wij houden meer van de ruigere omgeving, met bossen, heuvels en bergen. Normandië voelt als heel bekend zo na twee dagen.  Er lijkt geen einde te komen aan de glooiende agrarische landschappen. Hoe lang we ook rijden de omgeving blijft het zelfde en doet ons besluiten zo snel mogelijk richting de Pyreneeën te rijden. Op zoek naar die ruige gebergten en diepe afgronden, of er iets tussenin.

De tolweg gaat wel snel, maar is toch ook niet alles. We duiken er ergens af en komen uit in een stukje bos bij ‘Bois du Loudon’. Dameshond konden even hun benen strekken, ik kon mijn verzameling dennenappels weer uitbreiden (aanvulling op het assortiment van de tantes uit de achterhoek) en buiten op een stoeltje nog even een baquet met patè en kaas naar binnen gewerkt en daarna weer ‘en route’.

Tegen zessen zijn we even op een parkeerplaats gestopt om de dameshond eten te geven en om te kijken waar we zullen gaan overnachten. Om 19.30 uur aangekomen in … ‘the middle of nowhere’ Camperplek Aire Camping Car Park de Saint -Sauvant. Een volautomatische camperplaats in een ogenschijnlijk verlaten dorpje voor wel 16 campers…en wij zijn de enigen. De twijfel sloeg toch even toe, zo allen op een grote camperplaats. Doen we het wel of doen we het niet? We doen het wel. We hebben lang genoeg gereden en we hebben ten slotte 3 fantastische waakhonden bij ons grrrrrrr ;-). Tot er nog een camper aankwam een half uurtje later. Dus nu staan we met twee. Rust alom en alle ruimte voor ons en de dameshond. Verdorie, komt er om 09:16 uur nog een camper aan…dat moet niet gekker (drukker) worden! Het wordt nog gekker. Na 22:00 uur komt er nog 1 bij. We kunnen kwartetten…

John heeft vanavond de poten van de Cockers met een tondeuse (we hebben 220V stroom) kort geschoret, het haar was te lang en leek op een plumeau. Dat is niet zo erg, maar als het gras nat is of het regent dan komen ze drijftnat binnen met die ‘zwemvliezen’. Als het droog is nemen ze van allerlei verdorde blaadjes en distels mee naar binnen. Dus die zijn ook gekortwiekt.

Al met al een productief dagje.

[streeploos]

Een vrouw zijn is een evenwichtsoefening.

Eet niet te veel, eet niet te weinig. Wees niet te dik, wees niet te mager. ‘Damn, stopt gij ooit met eten?’, ‘wow, eet gij ooit wel?’. De niet zo goed verborgen blikken van afkeer, de niet zo goed verborgen blikken van bezorgdheid. ‘Wees niet zo luid’, ‘wees ook niet te stil. Je moet een stem hebben in de maatschappij, maar laat het praten maar aan de mannen over’. ‘Als je iets wil, zeg het dan!’, ‘nee, nee als het u beurt is hè schat’, ‘pff, die zwijgt nooit, dat is echt vervelend’, ‘heb je haar al ooit horen praten? Ik weet zelfs niet eens hoe haar stem klinkt’. ‘Zorg er maar voor dat uw rok lang genoeg is, maar niet te lang hè.’, ‘zie er niet te gemakkelijk uit, maar je wil er ook niet bijlopen als een oma’. Toon wat je hebt, maar het is wel uw schuld als er dan iets gebeurd. ‘Was uw kleedje wel lang genoeg?’, ‘hoe gaat er ooit een jongen naar u kijken al je dat draagt?’. Seks is oké, maar lijk dan wel lief en onschuldig. Geef ons wat we willen, maar we haten sletten. ‘Hoezo wil je je onthouden tot na het huwelijk? Leef jij zelfs in onze maatschappij?’. Leven zonder seks is saai. Leven met seks is walgelijk. ‘Oh god, heb je haar gezien? Ze heeft op elke jongen van de school gezeten’, ‘Oh god, heb je haar gezien? Nog steeds maagd op haar leeftijd’.

Wees slim, maar niet te slim. Jongens houden van een slim meisje, maar ze kunnen er niet tegen als je meer weet dan hen. ‘Doe maar alsof je dom bent’, ‘pf, niet té dom, heb je zelfs geluisterd naar wat ik zei?’, ‘ze vinden een intelligent meisje leuk, maar je moet ook geen nerd lijken’. Vrouwen horen niet thuis op een kantoor, ze moeten thuis voor de kinderen zorgen. Wil je een goed betaalde job? Zoek een drijfveer, studeer ervoor en maak carrière. Je kan je niet laten doen omdat je een vrouw bent. Doe wat je graag doet, maar ook niet. Wees uzelf, tenzij het ingaat tegen één van de vorige dingen.

[antongecensureerd]

De fantast

Laat ik mezelf even voorstellen. Dit om duidelijk te maken in wat voor rollercoaster van emoties ik terecht ben gekomen. Mijn leven is een leven geweest van ups en downs. Vooral de down door een jarenlange drank en drugs verslaving heeft zijn sporen nagelaten. Als je zoals ik geëindigd bent op een bedje bij het Leger des Heils heb je het niet goed gedaan. Mijn leven bestond in die tijd uit het scoren van cocaïne. De jarenlang populaire gozer met veel geld in z'n zak had plaatsgemaakt voor een kruimeldief. Een horselaar die dagelijks bezig was met het verzamelen van geld voor drugs. Iedereen kan daar zijn eigen invulling aan geven. Ik ben zeker niet trots op die periode in mijn leven, maar ik loop er ook niet voor weg. Toen ik december 2004 voor de zoveelste keer het gevecht aanging met mijn verslaving voelde ik dat het mijn laatste kans was. Mijn periode bij de afkickkliniek Castle Craig in Schotland was een ''do or die'' situatie. Ik ben nog iedere dag dankbaar voor het feit dat ik clean en sober ben geworden. Laat ik 1 ding duidelijk stellen : ik en ik alleen ben verantwoordelijk geweest voor mijn verslaving. Niemand anders. Ik eindigde zonder een cent te makken. Ook nog eens met een behoorlijke schuld. Na een jarenlange periode in de schuldsanering lag er op een dag een brief van het kantongerecht in mijn brievenbus. Bovenaan de brief stond ''Schone lei''. Ik heb toen letterlijk een vreugdedansje gemaakt. Schuldvrij en inmiddels al een aantal jaren drugs- en drankvrij lachte het leven me weer toe. Door deze periode in mijn leven ben ik toentertijd beland in de bijstand. Ik kan jullie vertellen dat het leven als bijstandstrekker niet makkelijk is. Toch heb ik mezelf aangepast aan het leven met héél weinig geld. Dat is zeker niet makkelijk geweest. Waarschijnlijk zullen nu een groot aantal mensen denken ''Waarom werk je dan niet, Ton ?''. Heel simpel : mensen zitten niet te wachten op iemand met mijn historie. Tot 5 jaar geleden heb ik vrijwilligerswerk gedaan binnen de GGZ. Als ervaringsdeskundige. Jaren mijn levens/gebruikersverhaal verteld en zelfs nog cursussen gegeven aan mensen die wilden werken vanuit hun eigen ervaring. Op een gegeven moment was ik daar klaar mee. Dagelijks bezig zijn met het verleden als junk werd mij teveel en ik wilde die periode ook een keer afsluiten. Zo gezegd zo gedaan. Het feit dat mijn vrouw heel goed met geld om kan gaan en daarbij ook totaal niet veeleisend is maakt het voor ons als stel natuurlijk een stuk makkelijker om te kunnen leven. Zij runt haar eigen huishouden, ik run mijn huishouden en samen hebben we het goed. Niet financieel, maar wel op alle andere fronten. Wij zijn gezond en gelukkig. Dat is niet in geld uit te drukken. Ineens werd mij door mijn zogenaamd beste vriend in mei 2014 een dikke vette worst voorgehouden. Ik ga geen bedragen noemen, maar ik kan jullie vertellen dat het een giga bedrag ging. Ieder ander was keihard geen lachen en volkomen terecht. Ook ik had toen moeten weten dat het onzin was. Toch hou je als minima de deur op een kier. Iemand die onafhankelijk is zou de persoon in kwestie gevraagd hebben of hij niet goed bij zijn hoofd is. Ik ben niet onafhankelijk en heb me laten leiden door ons verleden en niet te vergeten onze vriendschap. Onder het mom van ''Mij flikt hij dit niet'' heb ik lang in een soort ijzeren greep gezeten. Ik geef het toe : dom, heel erg dom. Na een half jaar heb ik onze vriendschapsrelatie verbroken. Ik was het gemanipuleer spuugzat. Een half jaar lang werd ik keihard in de maling genomen. 

Toch liet ik hem op een later tijdstip weer toe in mijn leven. Ik heb een streep onder de affaire dikke vette worst gezet en we zijn weer op zeer regelmatige basis met elkaar opgetrokken. Wel uitgesproken dat geld nooit meer een onderdeel van onze vriendschap mocht maken. Jen en ik werden uitgenodigd voor etentjes, kwamen op plekken waar we anders nooit zouden komen en ik kreeg een paar keer een leuk bedrag in een envelop. Nooit om gevraagd. Ik heb zelfs meerdere malen aangegeven dat geld totaal niet belangrijk voor me was. Toch wilde hij me af en toe iets toeschuiven. Zeg eerlijk : wie weigert zoiets ? Zeker niet als je zoals ik ieder dubbeltje moet omdraaien. Toen werd het juli 2018. Tot mijn stomme verbazing werd de dikke vette worst van mei 2014 meer dan verdubbeld. Wederom werd mij een belofte gedaan en ditmaal was het bedrag nog vele malen hoger. Toen Jen en ik elkaar na het gesprek met mijn zogenaamd beste vriend aankeken zei mijn lieve en slimme vrouw hoofdschuddend ''Lieverd, we gaan toch niet weer hetzelfde pad met deze mijnheer bewandelen, hè ? Laat je ajb niet nog een keer aan het lijntje houden en manipuleren''. Alles in mij schreeuwde dat ik weer in de maling werd genomen. Het was immers te mooi om waar te zijn. Toch ontstond weer dat ene sprankje hoop. Die ene procent. Waarom zullen jullie je afvragen ? Omdat je er als zogenaamd beste vriend toch van uit mag gaan dat iemand het niet in z'n hoofd haalt om hetzelfde geintje nog een keer te flikken. Een weldenkend mens haalt dat toch niet in z'n hoofd. Ik ga afronden. Ik moest mijn vrouw, mijn dochter en mijn zuster beloven dat ik hem zou aanspreken op het moment dat de eerste gift/donatie/envelop niet zou verschijnen. Dat had begin augustus moeten zijn. Er kwam niets en net op het moment dat ik de confrontatie aan wilde gaan kreeg ik mijn nieuwe huis aangeboden. Dat was op 30 augustus. Mijn zogenaamd beste vriend heeft altijd geroepen dat ik altijd bij hem aan zou kunnen kloppen. Ik moest hem dat beloven. Nu stond ik echt met mijn rug tegen de muur. Verhuizen kost namelijk geld en geld heb ik niet. Ik heb hem op 1 september gebeld en om een bedrag gevraagd. Een bedrag dat niet in verhouding staat tot het bedrag dat mij werd beloofd. Een fooi van dat giga bedrag. Jullie raden het al. We zijn nu ruim 7 weken verder en mijnheer heeft mij al die weken gemanipuleerd en van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb niets ontvangen en ben dagelijks voorgelogen. Ik zal jullie de details besparen. Te schandalig voor woorden. Vanaf vandaag bestaat mijn zogenaamd beste vriend niet meer voor me. Ik heb namelijk een tyfushekel aan mensen die zogenaamde vrienden voorliegen en bedriegen. Als je een multinational of een bank te grazen neemt kan ik daar respect voor opbrengen, maar als je iemand met een minimum inkomen in de zeik gaat nemen ben je geen knip voor de neus waard. Voor fantasten is er geen plaats in mijn leven. De fantast lijdt aan het Bill Gates Complex. Dat is trouwens geen uitspraak van mij, maar van een familielid van de fantast zelf. Ik ben helemaal klaar met deze persoon. Ik hoef hem nooit meer te zien, te lezen of te horen. Het gaat hem goed. Misschien is het presidentschap van Fantasy Island iets voor hem.

PS Ik ben mijn vrouw, mijn dochter Nikki, mijn schoonzoon Wil, mijn zuster Francis en haar man Ron heel veel dank verschuldigd. En natuurlijk mijn lieve moedertje. Moge zij ruste in vrede. Zonder hun had ik nooit kunnen verhuizen.