#en dat ik niet goed genoeg ben en mezelf moet verbeteren en shit

[okayish-omens]

Yee

[robertderksen]

Oud en nieuw

Wat is meditatie +  het doorbreken van ongewenste patronen.

Inspiratie over wat meditatie is, de link met nieuw gedrag, het doorbreken van ongewenste patronen én een simpele truc om dat te doen. 

‘In het nieuwe jaar wil ik meer mediteren, maar aan de andere kant kan ik dat helemaal niet,’ zegt Jeroen tegen me. Ik moet altijd lachen als ik mensen hoor zeggen dat ze niet kunnen mediteren. Het is in mijn ogen niet iets wat je wel of niet kunt kunnen. Uiteraard begrijp ik wat Jeroen er mee bedoelt en dat het niet iets voor hem is, maar als ik zijn zin letterlijk neem dan heeft hij in mijn ogen een verkeerd beeld van mediteren. Er zijn overigens  vele manieren van mediteren en verschillende doelstellingen die je kan hebben. In de basis komt mediteren er voor mij op neer dat je je focust. Focussen betekent in het Latijn je op één doel richten. Dat kan bij meditatie je adem zijn, je lichaam, een bepaald chakra, een klank, gevoelens, gedachten of iets anders. Of je kunt eenvoudigweg Zijn, waarbij je geen specifieke focus hebt. In je meditatie zijn er ongetwijfeld vele momenten dat je afdwaalt. Dat kan kort en lang zijn, maar hoe dan ook komt er een moment dat je door hebt dat je bent afgedwaald. Op dat moment van bewustzijn heb je de keuze om je weer op je focuspunt te richten. Dat laatste is wat ik onder mediteren versta. Jeroen denkt dat hij niet kan mediteren omdat hij geregeld aan iets anders denkt of zich niet zo goed kan concentreren. En hij heeft de associatie dat hij aan niets mag denken. Zo hoor ik geregeld iemand zeggen dat hij of zij niet kan mediteren, maar vaker bedoelt dat hij of zij zich niet lang op één punt kan richten. Als je dit wilt verbeteren dan kan dat overigens door te mediteren.

Zacht zijn naar je zelf Deze manier van er naar kijken, brengt me zachtheid. Ik geef mezelf niet op de kop als ik niet ‘goed’ heb gemediteerd. Tenslotte valt er niets goed of fout te doen. Ik hoef alleen maar op het moment dat ik het door heb dat ik afdwaal weer op mijn ene focuspunt te richten. En de ene keer heb ik een scherpere en langere focus dan de andere keer.

‘Waarom zou je willen mediteren?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Om minder stress te hebben op een dag, maar het lukt me niet op eerder op te staan.’ Er zijn vele manieren om te ontspannen en voor iedereen geldt dat het ene meer past dan het andere. Om minder stress en meer ontspanning te ervaren kan je bijvoorbeeld ook een kwartier gaan wandelen, yoga doen of de donald duck lezen. Het helpt als je iets doet waar je blij van wordt, zodat je in een andere gemoedstoestand komt. Bovendien is het makkelijker om vol te houden en om er een nieuw patroon van te maken. ‘Als je elke dag om zeven uur op kan staan, zou je dan ook elke ochtend om kwart voor 7 op kunnen staan?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Als je echt s’ochtends wilt mediteren, dan gaat het er alleen om hoe je een patroon kan doorbreken, ’ vervolg ik, voordat hij antwoord geeft. Jeroen geeft aan dat hij moeite heeft om op te staan en geregeld nog minstens een kwartier langer in bed ligt om vervolgens zich te haasten met douchen en eten. Dan kan ik me voorstellen dat hij met stress begint en als hij nergens omschakelt naar de ontspanning in hemzelf dat hij dan een stressvolle dag heeft. Dat wat hij kan doen om het patroon in de ochtend te doorbreken is precies dat wat mediteren is: op het moment van het herkennen van het patroon een andere keuze maken.

Ongewenste patronen staan voor delen met pijn Als ik alleen eet, doe ik dat vaak voor de tv. Dat is voor mij heerlijke ontspanning. Sinds kort wil ik echter met meer aandacht eten en dat lukt niet als ik voetbal kijk. Soms is het verleidelijk om naar de bank te lopen met mijn bord en toch de tv aan te zetten. Op zo’n moment is er een deel in mij dat het nog moeilijk vind om te voelen. Ik zoek dan de afleiding van het tv kijken en de opvulling via eten. Dan hoef ik even een bepaalde leegte of pijn niet te voelen. Dat ervaar ik niet groot of zwaar, maar het is er wel. In eerste instantie onbewust, maar intussen ben ik me er van bewust. Dit is een patroon wat ik nu aan het doorbreken ben.

Een karrenspoor in je hersenen Bij elk patroon is er in de hersenen een verbinding gemaakt die vaak is herhaald en dus gemakkelijk weer gemaakt wordt. Je kan het zien als een karrenspoor in het zand. Als de banden van een kar geregeld op dezelfde route rijden dan komt daar een spoor in. Eenmaal een spoor dan wordt het een diepere gleuf en rijdt de kar er vervolgens sneller weer in. Vervolgens is het lastiger om een nieuw karrenspoor, oftewel patroon aan te leggen. Als het flink gesneeuwd heeft, zie je op de snel weg hetzelfde. Het is dan gemakkelijker om het spoor te volgen die de autobanden van eerdere auto’s al gemaakt hebben dan om een nieuwe spoor door de sneeuw te maken. Als je echter uit dat spoor wilt, om van rijbaan te verwisselen of af te slaan kan het iets lastiger zijn en zelfs gevaarlijk.

Als je patronen hebt waar je baat bij hebt dan hoef je uiteraard niet iets te veranderen, maar ik heb het over de belemmerende patronen waar je om een bepaalde reden iets mee wilt. Gun jezelf bij het veranderen van een patroon de tijd om nieuwe hersenverbindingen – een nieuw karrenspoor of sneeuwspoor – aan te maken. Om een nieuw patroon te creëren heb je ook bijna altijd te maken met een oncomfortabel moment, namelijk de gewenning los laten. Je komt dan in een onbekende nieuwe ruimte terecht waar je even niet de comfortabele deken van gewenning over je heen hebt.

Net als Jeroen ken ik het om s’ochtends in mijn bed te liggen en er niet meteen uit te gaan. Je ligt zo heerlijk warm en de stap uit bed is dan even onprettig. De weg naar een warme douche kan nooit heel lang zijn, maar toch is er een moment van kou of discomfort. Jeroen drukt geregeld op de snoozeknop en zet voor de zekerheid vier of vijf wekkers voor als hij toch weer in slaap valt.

Ik ken het, wilde dat anders en dat lukt. Ik deel met Jeroen wat intussen voor mij werkt om er meteen uit te kunnen komen. Als ik ga slapen vraag ik om hulp, aan mijn beschermengel, om alert genoeg te zijn om er meteen uit te gaan als de wekker gaat. De wekker is een muziekje waar ik blij van word. Om het patroon te doorbreken herkende ik steeds vaker dat moment waarop ik dacht: ‘Shit de wekker is gegaan en ik moet eruit, maar daar heb ik zo geen zin in nu. Ik lig zo lekker.’ Het was iets in die trant en werd gevolgd door meerdere in mijn beleving hele goede redenen waarom ik kon blijven liggen. Maar ik luister niet meer naar de onzin van mijn geest op dat moment. Net als bij mediteren besef ik me, op het moment dat ik doorheb dat ik een keuze heb, dat ik dan dus ook daadwerkelijk anders kan kiezen. En ja het is even koud of ik voel me nog moe of wat dan ook, maar het mag ook oncomfortabel zijn. Dat betekent echter niet dat ik niet toch kies wat ik graag wil, namelijk opstaan. Als ik wacht tot het heerlijk relaxt is om op te staan, kom ik overal te laat. Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat zoiets simpels als opstaan voor zoveel mensen moeite kost. Het is in verhouding met tot wat werkelijk vervelend is zo’n klein leed, maar toch is het heerlijke warme bed voor de hersenen, geest en of je ego genoeg om met allerlei verhalen te komen om te blijven liggen.

Een effectieve truc om een patroon direct te doorbreken Een heel effectieve truc om mijn geest te slim af te zijn is om af te tellen van vijf naar nul. Via een filmpje op youtube van Mel Robbins kom ik hierop. Ik ben het gaan toepassen bij het opstaan en andere patronen en het werkt voor mij erg effectief. (Als je wilt weten waarom het werkt, verwijs ik je naar haar filmpjes over ‘the five seconds rule’.) Dit werkt het sterkst op dat moment dat je bewust bent dat je in een patroon dreigt te vallen waar je uit wilt stappen. Als je dan aftelt van vijf naar nul is het bij nul het gemakkelijkste om opnieuw te kiezen. Je kan je voorstellen dat je dan even een moment hebt dat er geen karrenspoor in het zand staat en je dus zelf het nieuwe spoor kan kiezen: direct opstaan. Er is dan even geen spoor in de sneeuw zodat jij kan kiezen waar jij heen wilt rijden: je kan de van rijbaan wisselen of afslaan. Hier heb ik het als voorbeeld vooral over het vroeg opstaan, maar het is uiteraard bij elk patroon dat je graag wilt veranderen toe te passen.

Omgaan met oncomfortabele momenten Nadat het me lukte om uit mijn warme bed te stappen nam ik een koude douche. Ik ben dat onder andere gaan doen om mijn lichamelijke weerstand te verhogen, maar één van de voordelen is dat ik zo op een veilige manier kan oefenen met momenten die oncomfortabel zijn. Hierdoor wordt het weer nog gemakkelijker om vroeg uit bed te stappen of andere nieuwe patronen aan te leren.

In mijn leven heb ik meerdere aspecten die ik mooi vind om te doen waarbij er toch een ‘net uit mijn bed moment’ zit. Als ik nieuwe mensen ontmoet, voor de start van een workshop die ik begeleid of ergens op de dag van een cabaretopreden heb ik af en toe een moment dat oncomfortabel voelt. Daar moet ik dan even doorheen, maar daarna is het heerlijk. Ik wil graag vroeg opstaan. Ik wil mijn bed uit. Ik ontmoet graag nieuwe mensen, geef graag workshops en cabaret is het liefste wat ik doe. Ja, en daar is het dan voor nodig om de warme deken van gewenning van me af te schudden en een momentje in de onbeschermde kou te staan. Maar ik bouw steeds meer vertrouwen op dat ik dat aan kan. Ik kan dat nu aan. Het is heerlijk dat het moment van kou, hoe dat er in het dagelijkse leven dan ook uitziet, geen reden meer is om niet mijn warme deken in te ruilen voor een stralende dag.

Bij elk belemmerend patroon dat je wilt doorbreken, kan je het je zelf zo makkelijk mogelijk maken. In het voorbeeld van s’ochtends direct opstaan, kan je verschillende dingen doen: je pantoffels en badjas de avond ervoor klaar leggen of je kinderen of partner s’ochtends het huis rond sturen om de verwarming vast aan te doen. Je kan jezelf zelfs een heling geven op het deel dat er moeite mee heeft, maar hoe dan ook blijft er een oncomfortabel moment. Dat hoeft ook niet weg. Het gaat er daarbij om dat je daarin kan zakken en kan gronden in het voelen van ongemak. En dat je dat wat je graag wilt, toch kan doen, ondanks een moment dat er spanning is. In mijn beleving gaat het makkelijker en houdt je het het langste vol als je het niet vanuit wilskracht doet, maar vanuit zachtheid en liefde. Uiteindelijk heb je er ook alle reden toe. En het mogen kleine stapjes zijn, wat volgens psychologen effectief lijkt te werken.

Als Jeroen me hoort vertellen over het koude douchen, gaan zijn wenkbrauwen omhoog en lijkt het alsof hij even tot tien moet tellen. Maar tot 10 tellen is bij het doorbreken van patronen niet de bedoeling. Jeroen voelt desondanks genoeg motivatie en handvatten om het morgenvroeg te proberen: ‘Ik ga vanavond mijn gidsen alvast om hulp vragen voor morgenvroeg. De wekker zet ik een kwartier eerder en als de wekker afgaat, sta ik direct op. Lukt dat niet dan kies ik op het moment dat ik bewust wordt van mijn patroon alsnog om op te staan. Eventueel tel ik af van vijf naar nul en dan ga ik lekker warm douchen.’ ‘Klinkt goed,’ zeg ik. ‘En dan heb je genoeg tijd om een kwartier te mediteren!’ ‘Nee, ik ga voor de Donald Duck.’

door Robert Derksen van Voor de liefde geboren – healing en reading.

www.voordeliefdegeboren.nl

[mandyschrijft-blog]

Verslaving

Lieve,

De man die ik als de liefde van mijn leven beschouw, is alcoholist. Een prachtig mens met een fantastische potentie, die zichzelf en zijn leven vernietigt met bier. Toen hij jong was, is hij begonnen met alcohol gebruiken als 'zelfmedicatie'. Het hielp hem te dealen met zijn angsten, pijn en onmacht. Door het met alcohol te verdoven, eraan te kunnen ontsnappen. Het jammere van die manier is dat het nooit echt iets oplost. Er komen alleen maar steeds meer problemen bij, en dus meer reden voor zelfmedicatie. Zo heeft hij een intieme afhankelijkheidsrelatie opgebouwd met alcohol, die hem al zijn hele volwassen leven gevangen houdt in een leven wat hij niet wil.

De meeste mensen ontwikkelen een of meer verslavingen in hun leven. Het is hypocriet dat we ons als samenleving zo oordelend druk maken over drugs, alcohol en tabak. Terwijl verslaafd zijn aan bijvoorbeeld shoppen, werken, sporten, eten, social media of seks, zelden met dezelfde paniek en verdoemenis benaderd wordt. De manier waarop verslaving veroordeeld en afgewezen wordt, heeft invloed op de ontwikkeling ervan. Dat maakt verslaving niet alleen een individueel, maar ook een sociaal probleem. De sociale component wordt echter over het algemeen onderschat of ontkend.

Als mens willen we ons altijd goed voelen en beter worden. Er zijn maar weinig mensen die negatieve gevoelens en ervaringen kunnen accepteren zonder er iets aan te willen doen. De meeste mensen gaan meteen op zoek naar een manier om zich (weer) goed te voelen. Het gebruik van bepaalde middelen of activiteiten, is een relatief makkelijke manier om verlossing te vinden.

Het wordt bij het foei op verslaving, vaak voor het gemak vergeten dat wat gedaan wordt echt wel helpt en een gewenst verschil maakt. Helaas is het gewenste effect meestal maar van korte duur. En moet je steeds meer nemen of doen om je goed te blijven voelen. Het wordt problematisch als je daardoor verleert om op andere manieren je toestand te verbeteren, en dus afhankelijk wordt van het middel of de activiteit om je gevoel te reguleren.

Op die manier met je gemoedstoestand omgaan, is een vorm van symptoombestrijding. In plaats van je af te vragen waar het door veroorzaakt wordt en daar iets aan te doen, kies je voor het wegwerken van gevolgen in plaats van de oorzaak. Als de oorzaak blijft bestaan, is de kans heel groot dat die steeds weer opnieuw dezelfde gevolgen zal opleveren. Symptomen bestrijden in plaats van oorzaken oplossen, is in onze samenleving steeds meer de norm geworden. Want waarom zou je tijd en energie investeren in moeilijke problemen als je je met een quick fix meteen beter kunt voelen?

De belangrijkste reden dat ik er op een gegeven moment zelf voor gekozen heb om te gaan graven naar oorzaken en die te helen, was vrijheid. Ik had er genoeg van om mijn leven te laten bepalen en beperken door ouwe shit, ik wilde vrij zijn om ieder moment te leven zoals ik zou willen. Die keuze was zeker niet de makkelijkste weg. Het is gewoon echt niet fijn om met je angsten, pijn en ongewenste waarheden over jezelf bezig te zijn. Er is moed voor nodig om op die manier te investeren in jezelf en je toekomst.

Het heeft me veel gekost, maar het was alle moeite waard. Wat het uiteindelijk opgeleverd heeft, is dat ik mezelf verlost heb van mijn verleden. Alles wat daarin gebeurd is en wat me op een negatieve of beperkende manier gevormd heeft, heb ik onschadelijk gemaakt. Je zou kunnen zeggen dat ik weer van mezelf geworden ben in plaats van een product van mijn verleden. Dat is een heerlijke vrijheid.

Onverwachte bonus was dat ik leerde hoe ik effectief kon omgaan met de niet fijne en ongewenste kant van het leven. Daardoor kon ik steeds beter en sneller dealen met problemen, beschadigingen en teleurstellingen. Vooral ook de nieuwe. Als je succesvol met de monsters uit je verleden gevochten hebt, ben je minder bang voor nieuwe monsters, want je weet hoe je ze kunt temmen om er geen last meer van te hebben.

Mijn verslaving was een eetverslaving. Als ik me kut voelde, verdoofde ik dat met koekjes en chocolade. Niet dat het hielp, want daarna voelde ik me nog kutter en bevestigd in de hekel aan mezelf. Wat natuurlijk eerder meer zoetigheid eiste dan minder. Ik zie meer overeenkomsten dan verschillen in mijn eetverslaving en het alcoholisme van mijn geliefde. Hij wordt dronken, ik werd steeds dikker. Allebei komt het neer op zelf-destructie en gevangen zijn in een ongewenst leven.

Hoe langer verslavingen duren, hoe moeilijker het wordt om jezelf ervan te verlossen. Ze worden gewoontes, en gewoontes kosten enorm veel bewuste aandacht en discipline om te veranderen. Ik heb regelmatig geprobeerd met diëten af te kicken van mijn eetverslaving. Dat was nooit succesvol, en maakte na iedere poging de verslaving nog erger dan ervoor. Achteraf begreep ik pas waarom.

De strengheid waarmee je jezelf moet behandelen om af te kunnen kicken, zet de oorzaken van de verslaving enorm onder druk. In het algemeen gaan die oorzaken over een gebrek aan eigenwaarde, over onzekerheden en hoe je jezelf veroordeelt als slecht of fout mens. Al die dingen vragen eigenlijk om liefde en zachtheid, troost en geruststelling, verwelkoming en heling. Met de strenge insteek van moeten afkicken, geef je jezelf het tegendeel daarvan. In plaats van liefdevol met jezelf omgaan, doe je er nog een flinke schep zelf-haat bovenop.

Toen ik op een gegeven moment (om andere redenen) aan mezelf ging werken, werd ik vanzelf steeds dunner. Zonder dieet, zelfs zonder te willen afvallen. Ik hoefde niet meer af te kicken van mijn verslaving, zij verdween gewoon omdat ik haar niet meer nodig had. Eten kreeg een compleet andere rol in mijn leven en ik ben nooit meer te dik geworden. Omdat ik afkickte van de oorzaak in plaats van de gevolgen.

Het is dus mogelijk om duurzaam van een verslaving af te komen, en andere manieren te ontwikkelen om met de ongewenste kant van jezelf en het leven te dealen. Maar dat moet je écht zelf willen en bereid zijn ervoor in jezelf te investeren. Ik heb een hekel aan clichés, maar dit is er eentje die zich in de praktijk bewezen heeft als waar. Niemand anders kan je leven voor je veranderen, dat kun je alleen maar zelf.

Ik heb weinig vertrouwen in de gangbare benadering van verslaving. Die het als een ziekte behandelt waar je de rest van je leven toe veroordeeld bent. Terwijl het in wezen vooral gaat om een onhandige manier van je goed willen voelen. Die in eerste instantie en op korte termijn werkt. Maar op de langere termijn meer nadelen oplevert dan je lief is.

Iedereen wil zich goed voelen. Dat is geen ziekte, dat is een bestaansrecht.

Mandy