#elifbetülözcan

[kapanakisilmisruh]

Bir şeyler var

06.01.24 04.34

Yuvarları  var,

ellerinin yuvarları,

bana her daim dokunan ellerinin.

Yuvarları var,

gözlerinin yuvarları,

bakışları hep bende olan gözlerinin.

Yuvarları var,

gamzelerinin yuvarları,

Her gördüğümde dokunmadan edemediğim...

Tarifi mümkün değil lügatımda bu köhne, bilinmedik hislerimin.

Ama var.

Gülüşünün sıcaklığı var.

Her gün iki saat yol katedişinin özlemi var

Aynı şehirde kavuşmanın çabası var

Bir şeyler var sende.

Görmeden izlediğim, dokunmadan hissettiğim, duymadan dinlediğim bir şeyler.

Bir şeyler var, daha önce sürekli duyduğuğum ama bu o diyemediğim.

Kesinleştiremediğim, keskinleştiremediğim, tanımını bilmediğim.

Parmak uçların, şakaklarımda

Burnun, her asi tutamıma inat, saçlarımda

Ellerim, boynunda

Bak nasıl düzensizce,

Bak nasıl delice

Göğsümde hissettiğimle, damarlarında hissettiğim yaşama uğultusu.

Bir şeyler var

Yuvarları  var,

kelimelerimin yuvarları,

netleştiremediğim.

Ama var.

Var.

Bir şeyler var.

[ruhumkadarkaranlik]

Çocuk kahkahası gibiydi varlığın.

Güneş olsaydın, dünyamı böylesine aydınlatamazdın.

-Elif Betül Özcan

[kizilkaya97]

NEFESİNİ UNUTMA 2. BÖLÜM

Tüm gün bu fikir ile dolanıp dururken kocasına mükemmel bir sofra hazırladı. Hala yapabiliyorken, ona değer verdiğini hissettirmeliydi. Nefesini sevdiğini binlerce kez daha haykırmalıydı…

Onun aşkını da unutabilir miydi? Aklından geçtiği an kalbinin bu denli ritmini yitirişini? Yüreği Ali’sini tanırdı değil mi?

Güçlü durmalıydı. Bu akşam söyleyecekti hastalığını. Sonra karar verdiği üzere, Ali…

[kapanakisilmisruh]

Aynı Göğün Altında

Bırak aynı şehirde nefes almayı, aynı yıldıza değer gözlerimiz diye göğe bakmaya çekinir oldum ben.

Biz diye bir şey vardı, el ele cenazesini küle verdik.

Son görüşümüzdü birbirimizi.

Benliğimi onunla uğurladım.

Sonra bir daha kendimi bulamadım.

O öyle çok vardı ki...

Benim içimde bana kadar bile yer kalmadı.

Nefes alamadığım o şehirde, bakamadığım göğün altında, o vardı.

Biz'in külleri bile kalmamıştı.

Ben? Hala neredeyim bilmiyorum.

[kapanakisilmisruh]

28.09.22

BİR BEN

Zihnimin kuytularında dönüp duruyorum yine

Ah o şarkı dönüyor pikapta

İğnesi plakta değil tüm  vücudumda geziniyor

Bir şarkıyla kan revan kalıyorum yine

Bana bu denli hasarı bir ben verebilirdim zaten

Bir ben bana böylesine acımasızım

Bir ben kendimi karşıma alıp böyle delik deşik edebilirim

Zihnimden kalbime kadar her hücremi bir ben kana bulayabilirim zaten

Bir ben..

Kalabalık, milyonlarca kalabalık zihnim

Ne düşündüğümü bilemeyecek kadar dolu

Bir fikri yakalayıp odaklanamayacağım kadar aynanda bu curcuna

Aklımı kaçırdım

zihnime bağlayamıyorum

arada bir boşluk var

o boşlukta tüm galaksiler doğup doğup ölüyor

Hiçbirine yetişemiyorum

Sesler sesler hepsi bir haykırış hepsi bir yıkılış

Kendimi doğuruyorum kan revan

Küllerimden değil, soğuk bir cesetten

Benden arta kalan hastalıklı fikirlerden

Saplantılardan, kaostan, acıdan, daha çok acıdan

Kendi içimi yarıyorum çıplak parmaklarımla

Bir balıktan kılçığını ayırırcasına tek seferde omurgamı söker gibi söküyorum ruhumu

Ellerimde  yirmibir gramlık mor bir flu

Bir daha bana yama dikiyorum

Varsın kalsın dikiş izi

Uyuşmayan yapboz parçalarını kese biçe

Beni yine ben toparlıyorum.

Ben defalarca öldürürüm kendimi

Binlerce kez terar doğururum zihnimin köşelerine

Gerekirse kalbimin tüm kemiklerini kırarım

Tuzla buz eder parçalarım

Sırf başka biri kırmasın diye

[kapanakisilmisruh]

Hiç Tanımadığım Bir Adam

Ben tuttum da bir gün

Hiç tanamadım bir adamı yol arkadaşı edindim

Avuçlarım avucunda vapurlara bindim

İki saat sapsarı dolunayın simsiyah denizle sevişmesini izledim

Ben hiç tanımadım bir adamı saatlerce dinledim

Ben hiç tanımadığım o adama günlerce ses verdim.

Ben tuttumda o adamla balkonu denize bakan beyaz bir köşkte

Kendimi unutana kadar içtim.

Ben bir yabancının kollarında bütün bir gece geçirdim.

Ben o adamla yürüdüm, sahili gezdim, şarkı söyledim

Ben o adamla yemekler yedim, kahkahalar attım,  yokuşlar çıktım

En tepedeyken eskimiş ama unutulmamış bir kilisenin yamacında gün batımın pembe alazını seyrettim.

Gece boyunca konuştum, güldüm dinledim.

Ben o adamla mehtabı izledim

Ben o adamı mehtapta öptüm

Ben hiç tanımadığım bir yabancıyla seviştim

Ben iki gün rüya gibi bir peri masalına kaptırdım kendimi.

Hiç yadırgamadım, hiç kormadım, sadece yaşadım.

Ben bu gün o adamla aynı vapura binip omzunda uyudum denizin kokusuyla

Ben bu gün o adama veda ettim bir otobüs koltuğunda.

[kapanakisilmisruh]

KOLLARINDA

Bedenlerimiz birbirini buldu

Dolunayınn en sarı vakti

İki saatlik hiçbir dünyavi zevk ile

Ölçülemez bir gecede vapur yolculuğu

Teni tenime değdi

Düşünceleri zihnime

Kabi avuçlarımda

Kalbim avuçlarımda

Kim kazanacak bu oyunu?

Hisssediyorum ama gerçek mi?

Bir ilizyonmu bu yoculuk

Bambaşka biri mi yoksa

Bu utangaç kendi halinde asosyal biri

Tamam ben kendimden geçtim de

O da geçtimi

Ben kaybettim de kendimi

O da kaybetti mi

Yine bir yalana mı yelken açıyorum

Yoksa bu bir gerçeğin en aşikar hali mi?

Bir adamın kollarında huzuru bulmak

Bu denli zor bir şuç mu ki?

[kapanakisilmisruh]

PARMAK UCU

Rüzgarın tenimi pamuklarla okşadığı

Yalancı ışıklarıyla bezeli şehrimin

Olanca kalabalığının nufuz ettiği bir yerde

Tüm endişeleri, tabuları ve kırılganlığı hasır altı edip

Sadece parmaklarının ucuyla bir dünya yaran

Değeri gözlerindeki küllenmiş ışıklardan belli olan

Bir adamı tanıma zevkine vardım...

Saatlerin içine evrenleri sığdırıp

Planlarımızdan ölümleri çıkarıp

Gülümsemelerin kahkalara dönüştüğü anda

Ağır başlı adamların nasıl da rengarenk çiçekler açtığına inanamadım

Fuzuli, manadan yoksun, konulara girmeden

Gerçekten kaliteli bir sohbete nasıl da ihtiyacım varmış

Etrafımdaki yavan insanların saçma dertlerinden ne kadar bunalmış

Kendi kendimle bir başıma yaşamaya ne kadar da alışmışım

Hayat çok güzel.

Birbirimize unuttuklarımızı fark ettirmekte.

Biri ile dost olabilmek için onu yalnızlığımdan daha kafa dengi bulmam gerekiyordu.

Ben kafamın dengini, parmak uçlarında koskoca bir evreni taşıyan adamda buldum.

[kapanakisilmisruh]

27.08.22

21.03

Satranç

İnsan gerektiğinde gidebilmeli,

Gitmeli de, ben yine aynı yerdeyim.

Aynı seste, aynı kokuda, aynı tende,

Yollar uzak, şehirler ayrı, amaçlar farklı,

Gelecek virajlı bir yol gibi, arasıra kesişiyor daha uzaklara gidebilmek için.

Kendi içimde direniyorum.

Bir hayali yaşatıyorum.

Koy karşıma.

Bu adamı seviyorum diyemiyorum.

Ama gözümü kapatıyorum mazi canlanıyor.

Bana bir lütufmuşum gibi dokunuşu,

Ömründe gördüğü en güzel kadınmışım gibi bakışı,

Şaçmalamama rağmen dünyadaki tek ses benmişim gibi beni dinleyişi

En çok da beni anlayışı

Beni tanıyışı

Bir göz devirmemin, sinsi bir gülümseyişimin, söyleyemediklerimin manasını bilişi

Bana kıyamayışı,

Yüzümün asılmasına dayanamayışı

Kıskanışı, koruyuşu, özleyişi, sadakati

Beni çok sevişi...

Bir bir gözlerimin önüne geliyor benim için yarattığı ilizyonu.

Karşımdaki adam beni, benim bildiğim gibi sevmiyor,

Benim tanıdığım kadar güvenilir değil

Cesaretten aciz

Savaşmaktan kaçınan

Hayallerinin arasında yerimin olmadığı kişi

Karşımdaki adam, aşık olduğum adama çok benziyor.

Kokusu aynı, gözleri aynı, kahkahası aynı,

Görünüşü, samimiyeti, sohbeti aynı.

Bu yüzden vazgeçmek böylesine zor.

Ben bir yalana aşık oldum.

Yalancıya değil.

Bana sunduğu bir ilizyona.

Riyakar bir yankıya.

Benim aşık olduğum yalanıma çok benzediğinden gidemiyorum.

Hayallerimde de öyle güzel ki, varlığıyla kirletemiyorum.

Ne ona gidebiliyorum, ne ondan gidebiliyorum.

Kendi kendime satranç oynuyorum.

Her seferinde ben yeniliyorum.

[kapanakisilmisruh]

Vazgeçemediğimden Affettim

21.08.22

Bende benim hatalarımın elbette farkındayım.

Ama senin yaptığın hiçbir hata yüzünden sana sırt çevirmedim ben.

Sonuncusu hata değildi.

Sen bir seçim yaptın,

benim hayatımdan çıkmayı kendin istedin.

O yüzden dönüşü yok.

O yüzden canım böyle burnumda.

Ve o yüzden nefret bile edemiyorum senden.

Silip atamıyorum.

Yok edemiyorum.

En güzel anılarımın arasındaki,

yorganın en dibinde,

gözden en uzakta bir kutuda saklıyorum seni.

O yüzden ihtiyacım olduğunda yanımda olmana ihtiyacım var.

Görmesemde yanımda olduğunu bilmeye ihriyacım var.

Çünkü sen benim sadece sevgilim değildin.

Benim arkadaşımdın.

Varlığını gerçekten hissedebildiğim tek sırdaşımdın.

Her şeyimi anlatabileceğim, tüm benliğimi gösterebileceğim, asla yargılanmadan ve yadırganmadan kendiğimi gösterebildiğim tek sığınaktın.

Beni senden iyi kimse,

Senin kadar kimse

Tanıyamaz ve anlayamaz.

Sevgilimi kaybettim diye arkadaşımı da kaybetmek istemedim.

Vazgeçemediğimden affetmeyi seçtim.

[kapanakisilmisruh]

Büyümek

Acı insanı olgunlaştırır,

umursamamak özgürleştirir

ve yaş almanın büyümekle alakası yoktur.

[kapanakisilmisruh]

Kara Kış

Kışı sen geldin diye sever hale gelmiştim. 

Yine kara kıştan nefret edeyim diye mi beni bu kışta terk ettin... 

Ellerin olmadan üşürüm, 

yüreğime kar tanelerini ekip de nasıl sessiz sedasız gidersin?

[kapanakisilmisruh]

Ben babamı çok sevdim

Babam beni hiç sevmedi ki.

O yüzden ben daha fazla sevdim onu.

Ona olan sevgim dolar benden ona taşar da

taş kalbini eritir belki dedim.

Belki o taş birazcık olsun çatlarda,

yarıklarından benim için bir çiçek filizler dedim.

Belki o zaman beni bir projeden daha fazlası olarak görür dedim.

Ama işte beceremedim.

Ne yaparsan yap, kendine birini zorla sevdiremezmişsin.

Her dediğini yaptım olmadı,

bağırdım çağırdım olmadı,

isyan ettim, karşı durdum olmadı,

sustum katlandım olmadı.

Kin tuttum olmadı, affettim olmadı.

Kendimi parçaladım onun için

Olmadı...

Bir gram yer edinemedim içinde.

Sokakta mendil satan bir çocuk kadar değersizdim gözünde.

Sevdiremedim işte kendimi.

İyilik namına ne varsa içimden teker teker sökmesine izin verdim.

Kendi ruhumu yok ettim. Şeytana hizmet ettim.

Yine olmadı yine olmadı.

Bende öyle bir yara açtı ki, ölü haliyle bile kanatmaktan geri durmadı.

[kapanakisilmisruh]

Sebebi Sen...

12/12/2020

08.04

Bir coşku var içimde

Sana çağlıyorum

Akıyorum, büyüyorum, sana bakıyorum

Bir tohum filizledin kalbimde

Şimdi her mevsim değişen gözlerin gözlerime değdiğinde

çiçek bahçeleri açıyorum

Uyuyamıyorum.

İlk kez mutsuzluktan değil

Hayat fışkırıyor içimden

Yaşama arzum seninle soluk soluğa

Geceler efsunlu, geceler güzel, geceler şiir gibi

Artık tek başımayım diye değil,

Seninle baş ba��ayım diye .

Sesini duymak yetiyor hüznümü kovmak için

Şarkımızı söylediğinde başlıyor

Kahkası kalbimin

Var oluşumun bir anlamı oluyor güldüğünde

Sen gülüyorsun diye tüm gecelerimde ateş böcekleri

Sessizliğimiz bile konuşuyor

Tek bir mimik sustuklarımızı fısıldıyor

Kainat tüm sözcükleri yutmuş sanki

Kimse duymasın diye senden başkası içimi...

Ama bıçak açmasa da ağzım anlıyorsun değil mi?

Avaz avaz haykırıyorum seni sevdiğimi...

-Elif Betül Özcan

[kapanakisilmisruh]

Körü körüne

Bir hayli olmuştu,

teninde tüm fahişelerin arsız parmaklarını

üzerinde taşıyan bir adamı seveli.

Kalbi yerine kocaman bir boşluk taşıyan,

o boşluğa tüm kibriyle taştan heykelini koyan

narsis bir adama tutulalı

uzunca zaman olmuştu.

Utanırdım çekinirdim.

Ondan bundan değil,

kendimden!

Bile bile nasıl sürükledim kalbimi peşinden?

Benden daha iyi tanıyamaz ki kimse onu?

Nasıl yaptım kendime bunu?

Soğuk, alaycı, narsis, egoist…

İyilik namına tek kelime bilmeyen,

sadece çıkarlarını gözeten bir adamı nasıl koydum yüreğime?

Onun için nasıl küçülttüm kendimi bu şekilde?

Aklım almıyor, mantığıma sığmıyor ama

nasıl olurda kalbime hükmedebiliyor?

Sigara dumanına kaplı kendine has kokusu,

özenle insanlara saplamak için bilediği kelimeleri,

neşeden yoksun

sırf birilerini gıcık etmek için savurduğu alaycı gülüşleri,

her gün başka bir kadının tırnak izleriyle yaralanan kavruk teni,

sadece hırslarına hizmet eden zekâsıyla,

merhametten nasibini almamış bir katilin soğukkanlılığına sahip

‘ben tehlikeli değilim tehlikenin ta kendisiyim’ diye

avaz avaz bağıran aurasına rağmen

nasıl âşık oldum ona bilmiyorum…

Hiç kandırmadım da kendimi.

Başından beri böyleydi.

Bir gram iyilik aramadım içinde.

Aptal kızların ‘yaralı, yoksa içten içe iyi biri’ masallarına inandırmadım kendimi.

Değiştirebileceğime –ki düşünmeye bile cüret edemem zaten-

onun birazcık bile düzeleceğine inancım olmadı hiç.

Hasarlı bir bibloyu tamir etme girişimi değildi benimki.

Hep gözlerimin önündeydi zifiri dehlizi.

Hep kaçtım, hep uzak durdum,

nerede ne zaman nasıl oldu bilmiyorum.

Artık onun karanlığı olmadan yaşayabileceğimi düşünemiyorum.

Hiç uğraşmadı, çabalamadı,

herkese kurşungeçirmez kalbim söz ona geldiğinde nasıl kırıldı?

Zerre güvenemediğim bir adamı nasıl aldım yüreğime.

Ufacıcık olsun –yalandan dahi- uğraşmadan,

kalbimle verdiğim bu savaşı nasıl kazandı, bilmiyorum...

Savaş dediğinde kayıp olur, kan olur acı olur.

Gel gör ki tek ben oluk oluk kanıyorum.

Niye sadece ben acı çektim

Tüm kayıpları neden ben verdim.

Eliye bir sinek öldürmüş gibiydi sanki.

Tek zerresi zarar görmemişti ama ben kan revan içinde can çekişiyordum işte…