#eksildim

[ozurlervekeskeler]

büyüdükçe eksildim.

[moonnnsblog]

Bazen eski benliğimi düşünüyorum. Gülüşlerimi, hayallerimi, hiçbir şey bilmemenin verdiği o saf huzuru... Düşünmeden konuştuğum zamanları, tereddütsüz inandığım insanları, kendime dair en küçük şeyleri bile kaybetmediğim günleri özlüyorum. O zamanlar bilmiyordum belki, ama en değerli şey bendim. Şimdi dönüp baktığımda fark ediyorum; zaman benden çok şey almış. Bazı insanlar değiştiğimi söylüyor, ama ben değişmedim. Eksildim. Bir şeyler koptu içimden, bazı yerlerim boşluklarla doldu. Yüzümdeki ifadeler aynı olabilir ama gözlerim eski gözlerim değil. Aynaya baktığımda tanıyamıyorum bazen kendimi. O eski hâlim nerede? Hangi yol ayrımında unuttum kendimi? Hangi cümlede düştüm, hangi veda benden bir parça kopardı? Kaybettiğim şeyleri düşündüğümde birçok şey geliyor aklıma: bazı dostluklar, bazı hayaller, bazı umutlar... Ama en çok kendimi özlüyorum. Çocuk gibi sevinebildiğim, hiç düşünmeden gülebildiğim, birine güvenmeden önce on kere düşünmek zorunda olmadığım hâlimi. Zamanla büyümedim, sadece kırıldım. Ve sanırım en kötüsü, bazı yaraların iyileşmeyeceğini kabullenmek zorunda kalmak. Eskiden bir şeyleri değiştirebileceğime inanırdım. Şimdi biliyorum, bazı şeyler sadece yaşanır ve geçer. Ama içimizden bir şeyler alıp götürerek... Ve ben fark ediyorum ki, geçmişe duyduğum özlem aslında kendime duyduğum özlemden başka bir şey değil. Bir gün eski benliğime rastlarsam, ona sıkı sıkı sarılacağım. "Sen en saf hâlinle güzeldin" diyeceğim. "Ve keşke seni hiç kaybetmeseydim...''

🌚

[enkazdansblog]

Bende tükenen çok şey var, ama bunların hepsi neden oldu bilmiyorum. Ne zaman başladığını hatırlamıyorum, ne de bu hale nasıl geldiğimi. Sanki yavaş yavaş eksildim, hislerim soldu, umutlarım sessizce eriyip gitti.

[maviriss]

Bütün gün etrafıma bakındım. Hislerim ağır geldi kendimi anlamadım. Epeydir canımı sıkan konular vardı. Cevap vermekten korktum kendime, soramadım. Haykırmak istedim sessizlikle geçen gecelere. Bir şey kaybetmiş gibiyim bu kargaşanın içinde. Sorsalar söyleyemem,arasam bulamam. Eksildim sanırım insanların yüzünden. Ne ben benim artık eskisi gibi, ne de dilim gidiyor iyiyim demeye. Ne zaman iyiyim desem, kırılıp gidiyorum ertesine…”

[sevgimaciyor]

kırk satır yazdım. kırkında eksildim. kırkında da anlatamadım derdimi

[girifit]

inandığım şeyler vardı zamanında. hiçlikte kaybolmak hiç hesapta yoktu. elimi attığım her şeyin kül olmasını hiç hesaba katmamıştım. bunca kötülüğü kendime yakıştıracağımı ise hiç ama hiç. bazı cümlelerimin sonu yok artık, sen tamamla. ben bir yerlerde yine unuttum kendimi. parça parça eksildim de zamanla. toparlanmak çok güç. kafam haddinden fazla dağınık ve başımdaki ağrı bana yaşadığımı hatırlatıyor. hatırlamak yetmiyor oysa. farkına varıyorum. bulanan mideme inat bir sigara daha yakıyorum. beni şimdi istersen çiçek sanıp en sevdiğin vazoya koy, ben onu da çirkinleştiririm.

[gunluk]

Bir hata, bir öfke sonucu hayata gözlerini açmış cümlelerim. Bir pişmanlık, tek bir üzüntü duymadan döküldü dudaklarımdan. Ki ben böyle değildim. Gözlerim umutla bakardı geceye. Gündüzü bir sevgili gibi kucaklardım. Eksildim ve değiştim.

[okyanustakiyildiz]

Hikayemin eksik sayfalarını tamamlamaya çalışırken ben eksildim.

.

[begonvilceblog]

Kıyısız düşlerimi sizden miras bildim

Yeni akıntılara kapıldım dudağımın tuzuyla

Titredim uçurum bakışınızdan eksildim

Yüreğimi kanatmadan önce kaktüsleriniz

Serap düşkünüydüm ben kendi çölümde

Ben mineli bahar seli

Şimdi ipince yaz yağmurundan incinirim...

Hüseyin Cahit

[cileklisurup7]

Sence de hayatın bazı yerlerinde acımasız olmamız gerekmez mi? Belki de yanlış insanlar yüzünden kendimize gereksiz Yere haksızlık ediyoruzdur.. Zaman öyle bir silah kii seni her vurduğunda daha İyi anlıyorsun kıymetini. Öyle ki kendi kıymetini de anlaman içinde hep senden birşeyler alıyor. Sen eksildim derken aslında yenileniyorsun. fark etmeden...

[infllames]

"kırk satır yazdım. kırkında eksildim. kırkında da anlatamadım derdimi."

'00.57'

[etheromanie]

"bana ait olmayan bir varoluşun içinde sıkışıp kalmıştım. sanki biri beni burada unutmuştu; bir zamanlar değerli olup sonra terk edilen eski bir eşya gibi. kimsenin hatırlamadığı ama hâlâ toz tutan, sessizce varlığını sürdüren. hislerim üzerimde eğreti duran giysiler gibiydi; soğuktan koruyormuş gibi yapan ama çıplaklığımı unutturmayan. düşüncelerim, başkasının ağzından dökülmüş ve bana miras kalmış kelimelerdi; içimde yankılanmayan, kimliği benden önce belirlenmiş. ne eksildim ne tamamlandım; sadece var olmakla yok olmanın arasında unutuldum."

[enkazdansblog]

Kendi varlığıma dair bir iz bile kalmadı sadece eksik, silik bir gölge gibiyim. Korkularımın ve karanlığın ortasında, kayboluşun verdiği tuhaf bir huzur var sanki, ama aynı zamanda dipsiz bir hüzün. Her şeyin bir parçasıydım bir zamanlar, şimdi ise sadece yok oluşa teslim oluyorum. Belki bu soğuk, beni tamamen tükettiğinde gerçek bir huzur bulurum. Belki de sonsuza kadar eksik kalırım belki de zaten çoktan eksildim, farkında olmadan

[yazan-kalem-siyah06]

Ben, senin en büyük ayıplarına yorgan oldum.

Bunu unut.

Herkesin sana sırt döndüğü günlerde bile yüzüne cennetin haritasına bakar gibi baktım.

Kendi kendine bile inanmadığın zamanlarında sana bir peygambere inanır gibi inandım.

Unut.

Ben, emdim senin zehrini.

Adım bastığın her yol yarılıyorken, yanında yürümeyi göze aldım, kabul ettim.

Unut.

Ben, senin için kendim ile savaştım. Kendimi değiştim sana, kendimi yenilgiye uğrattım.

Unut.

Ben, etrafındaki herkes karanlığına mum yakmaya erinirken, sana gün, güneş oldum.

Biliyorsun,

Çarpmadım suratına hiçbir eksikliğini, tamamlamaya çalıştım.

Başardım ya da başaramadım, bilemiyorum ama denedim.

Ben seni tamamlayabilmek uğruna, eksildim.

Biliyorsun,

Çiğnedim gururumu.

Tüm gidişlerini temize çektim, seni haklı çıkaracak sebepler uydurdum kendime.

Bekledim.

Ne zaman çağırsan, gözyaşlarımı silip geldim.

Belli etmedim sana hiçbir kırgınlığımı.

Biliyorsun,

Sen beni çamura da batırıp çıkarsan, ben toz kondurmadım senin üzerine.

Unut.

Ben, senin dikenlerini bastım üstüne kalbimin.

Unut.

Sevilmeyeceksin demiyorum ama;

Bir daha kimse benim gibi,

Bir daha kimse benim kadar asla!

Sen,

Sana ömrünü verebilecek birini kaybettin.

Sen,

Seni kurtaramayacaksa bile, seninle yanacak birini kaybettin.

Sen,

Sen seni kaldıramasa bile, seninle düşecek birini kaybettin.

Ben üzüldüm,

Geçer.

Sen kaybettin!

Bunu istesen de unutamazsın.!

Çünkü bazı kadınlar ;

Yanlış yapmak ve yalnız kalmak arasında

bir tercih yaparlar.

Adamına göre değil

Adabına göre.

Heveslerine göre değil

Hislerine göre karar verirler.

Sahte bir mutluluk yerine

Sade bir yalnızlığı tercih ederler.

İşte bu yüzden bazı kadınlar

Sınırlarını kendilerinin çizdiği

Gizli ve gizemli bir ülkede yaşarlar.

Zorunlu olduklarından değil

Gururlu olduklarından.

[uykuileuyaniklikarasi]

Hepte ben eksildim en sonunda,

Hep yalnız kaldım

Beni hiç

Sevmediler

[ata-1966]

Kocaman bir beklentiyiz albayım. Öyle büyümüş ki içimizdeki yalnızlık, sevilmeyi beklerken beklemeyi sevmişiz. Sahi beklediğimiz, umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar dertler boşuna mı albayım? Ne olacak bu içimiz de ki yarım kalmışlıklar? Mutluluk bize uğramıyor albayım, mutsuzluğa nedense yemin etmiş gibiyiz. Olmaması sorun değil ki albayım. Olacakmış gibi olup olmuyor ya o kötü işte. Ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de başladığımız yere dönebiliyoruz. Nasıl yapalım albayım? Ben büyüyemedim albayım, aslında büyümek istemedim. Bu aralar ne istediysem olmuyor zaten, neyse... Büyümek insanı olgunlaştırıyor albayım, olgunlaştıkça yalnızlaşıyorsun eksiliyorsun yarım kalıyorsun olmadı albayım ben yapamadım diğer insanlar gibi olmadım diğerleri gibi mutlu olmadım. Bu yüzden galiba eksildim. Fakat albayım mutlu olmak için sıradanlaşmak mı gerekiyor? Diğer insanlar gibi olmak mı gerekiyor? Ben büyümek istemiyorum sayın albayım. Diğerleri gibi olmak istemiyorum. Mutsuz olmakta istemiyorum. Ben hiçbir şey istemiyorum albayım. Hissizleştim resmen. Beni kurtar albayım. Beni bu benlikten kurtar. Gülmeyi unuttum albayım, insanlara gülmeyi, tebessüm etmeyi... Neden böyle oluyor soruyorum sana albayım, neden böyle oluyor? Bir şey yapmak lazım ama albayım ama ben ne yapabilirim ki? Ben Ber-kutayım. Buraya yazdıklarımı neyin var diye sormadan anlarlar mı acaba? Bırak anlamasınlar albayım. Zaten kim anladı ki bizi, kim elimizden tuttu ki, kim seninle mutsuzluğa da varım dedi ki, gelmedikleri için bırak gitsinler sayın albayım. Yürüsün gitsinler? Geldikleri zaman olmuyor, gittikleri zaman da olmuyor. Gelecek şeylerden ümidimiz yok albayım ama o gemi bir gün kesin gelecek...

Tehlikeli Oyunlar, Oğuz Atay