#door de wol geverfd

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Wij zijn nooit alleen’ van Bart Meuleman: een flaneur met voyeuristische trekjes

Schrijver, dichter en theatermaker Bart Meuleman (1965) portretteert in zijn jongste verhalenbundel Wij zijn nooit alleen niet enkel vrienden, familieleden en kennissen maar ook een aantal favoriete schilders, schrijvers en fotografen. Stuk voor stuk mensen die sinds geruime tijd rondspoken in het hoofd van de schrijver en soms jaren later verhaal komen halen. Die mensen bepaalden naar eigen zeggen hoe hij de wereld ervaart en maakten hem tot wie hij is. Altijd zijn ze bij hem, zo is niemand ooit alleen, concludeert Meuleman. Het resultaatis een beklijvende verzameling vlijmscherpe observaties, die wijzen op een groot inlevingsvermogen, maar tegelijkertijd doordrongen zijn van het besef dat we ‘de Ander’ nooit helemaal kunnen kennen, laat staan doorgronden.

Op de kaft en titelpagina van Wij zijn nooit alleen staat ��Verhalen’, maar strikt genomen klopt dat slechts gedeeltelijk. Wie staat op categorieën, kan twaalf van de zeventien korte teksten in deze bundel onverminderd als ‘verhaal’ klasseren, de andere vijf zijn eerder te bestempelen als essays of literaire non-fictie. Die mengvorm van beschouwing en vertelling — in de trant van Meulemans romandebuut De jongste zoon (2014), waarin autobiografische fragmenten worden afgewisseld met bijna documentaire uitweidingen over door de hoofdpersoon bewonderde kunstenaars —, lijkt wel uit te groeien tot het handelsmerk van de auteur.

Waar deze interventies in De jongste zoon weleens voor een stijlbreuk zorgen, vloeien de verschillende registers in Wij zijn nooit alleen naadloos in elkaar over, telkens met een krachtige en soevereine vertelstem als katalysator. Door een subtiele persoonlijke toets aan zijn uiteenzettingen te geven — het aangehouden ‘ik-perspectief’ —, gaat Meulemans verhalende verteller onbevangen op in een groter, narratief geheel, zélfs in de essayistische stukken. Dat werkt verfrissend en maakt de soms wat rigide theoretische benaderingen een stuk toegankelijker en levendiger.

Wij zijn nooit alleen bestaat uit drie delen, met als prozaïsche rechttoe rechtaan tussentitels: TOEN, LATER en INMIDDELS. De eerste twee delen bevatten klassiek opgezette verhalen, telkens met een autobiografische, ja zelfs nostalgische insteek, vanaf de jeugdjaren van de auteur tot wanneer hij een door de wol geverfde theatermaker is of een immer weifelende dichter. De laatste vijf stukken zijn essays over enkele kunstenaars en Meulemans betreurde want te vroeg overleden vriend-mentor, kunstcriticus Dirk Lauwaert. Zes verhalen verschenen eerder al in licht gewijzigde vorm in de gelegenheidseditie Kijkverdriet(2016), bij publicatie voorgesteld als verhalen over schaamte.

In Wij zijn nooit alleen toont Meuleman zich over de hele lijn een meer dan begenadigd verteller. Hij schrijft stilistisch ingetogen, met een spaarzaam, bijna poëtisch taalgebruik, een heldere beeldtaal en de juiste doses defaitistische humor (gelukkig niet de tenenkrullende onderbroekenlol uit Meulemans Canvas-reeks Duts). Meuleman is in eerste instantie een geslepen observator, een hedendaagse flaneur met ontegensprekelijk voyeuristische trekjes. Centraal in alle verhalen staan mensen en het kijken naar mensen.  Ook het kijken naar kunst, in het bijzonder fotografie, is van cruciaal belang.

Meuleman raakt het hele menselijke spectrum aan, hoewel hij — zeker in het eerste deel — een voorkeur toont voor de excentriekelingen, de buitenstaanders, de schlemielen.  Sterk is bijvoorbeeld hoe Meuleman in de huid van zijn achterneef Pol, een buitenbeentje met een verstandelijke beperking, weet te kruipen. In het bevreemdende ‘Freddy’ ontmoet de verteller na jaren een vroegere kennis, die tegenwoordig de geprivilegieerde gevangenisbezoeker van Freddy Horion blijkt te zijn. Bij elk bezoek is de notoire moordenaar ‘een contente mens’, verzekert de oude bekende.  In ‘Na de ruiming’ voert Meuleman een gewetensonderzoek rond een zwijgzame, gepeste klasgenoot, die zich later na een ongelukkige samenloop van omstandigheden voor een trein gooit: ‘Ik moest hem gedenken, die plicht had ik, maar die gedachtenis was onmogelijk. Over hem schrijven – maar wat kon ik anders! – zou niet helpen, integendeel, het zou die onmogelijkheid zelfs in steen beitelen.’

Meuleman zoekt onvervaard de barsten, spleten en deuken in het leven op, dat is duidelijk wat zijn schrijvershart sneller doet slaan. De petites histoires uit zijn verleden worden opgewaardeerd tot levensbepalende verhalen. Zo verwoordt Meuleman meesterlijk de pijn van een klungelige tiener te zijn in ‘Kijkverdriet’, waar een verlegen jongen zich fysiek aangetrokken voelt tot de vriendin van zijn oudere broer. Nog meer teen angst komt naar boven in ‘De pijn kon erger’, een universeel herkenbaar verhaal over de sociale marteling die het schoolleven kan zijn, terwijl in het tragikomische ‘Toen Martine kwam’ een onbehouwen en wereldvreemde student willens nillens in bed belandt met zijn lief én haar beste vriendin.

‘Apen schudden’, een van de kortste verhalen in Wij zijn nooit alleen, is een schitterend voorbeeld van hoe Meuleman een ogenschijnlijk banale gebeurtenis naar een hoger emotioneel niveau weet te tillen: ‘Wat ik hier ga zeggen, gaat in feite nergens over.’ Tijdens een fietstocht van Antwerpen naar zijn Turnhoutse geboortegrond herkent de verteller een bepaalde soort vlinder, ‘een piepklein fladderend wezentje’ waar hij in zijn kindertijd specifiek naar op zoek was in het reservaat Tikkebroeken. Wat hem dan weer via een associatieve gedachtenvlucht doet denken aan een kinderrijmpje dat zijn vader hem leerde: ‘Tikke broeken. Wat ga jij daar doen? Apen schudden.’ En ja, dat was de verteller vergeten zeggen: hij maakte de fietstocht om zijn stervende vader te bezoeken in het ziekenhuis (‘vlekjes op de lever’). Meer moet het inderdaad niet altijd zijn. Korte verhalenperfectie.

Meuleman richt zijn blik niet alleen op anderen, ook zichzelf neemt hij nietsontziend onder de loep.  In ‘Het vochtige’ blikt hij terug op de theatermonoloog die hij in 2006 schreef over premier Wilfried Martens en probeert hij  in het reine te komen met een roerende onthulling van Martens’ echtgenote over diens mislukking als vader. ‘Het vochtige’ is niet alleen onversneden literaire non-fictie, geschreven in een reportage-achtige stijl, met veel dialogen en onderkoelde humor, maar ook een genadeloos zelfonderzoek. Weinigen doen het Meuleman na, jezelf zo fraai aan de tand voelen.

Ook ‘Vroeger was ik dichter’ profileert zich als een onderzoekende blik in eigen boezem: waarom schrijft Meuleman geen gedichten meer vraagt de geblokkeerde dichter — wiens laatste bundel dateert uit 2015 — zich onbeschroomd af? Op aanstekelijke wijze bezingt hij eerst zijn geliefde Brother-typemachine en de roes van het dichten. De poëziestop zélf wijt hij aan zijn leeftijd: ‘In mijn gedichten ben ik altijd jong geweest en ik begroef er mijn geheimen als in zwarte aarde.’ Een brief van Leonard Nolens doet hem echter het licht zien: ‘De dichter die ik ooit was bereikte hooguit de leeftijd van een adolescent, toen is hij in mij gestorven.’

Bijzonder mooi zijn de portretten van vrienden, zoals dat van vormgever, illustrator en schrijver Paul Verrept, met wie Meuleman onder meer de bijtende kinderreeks ‘Mijnheertje Kokhals’ maakte. Meulemans definitie van een vriend kan tellen: het is iemand die wij tien keer liever hebben dan alle anderen, ook als die vervelend is. Of, anders gezegd: ‘In de juiste omstandigheden kun je niet anders dan tegen beter weten in naar elkaar toe rollen. Dat is dan vriendschap: het laagste punt in de zandput.’ Hoe dan ook, de schrijver droomt er luidop van om zijn oude dag te slijten met zijn vriend in een bejaardentehuis, ‘om vanaf de zijlijn giftig commentaar te spuien’.

Een andere vriend die Meuleman ‘nooit meer alleen’ heeft gelaten, is zijn in 2013 overleden, vroegere leerkracht en mentor Dirk Lauwaert, naast lesgever ook de auteur van ‘een paar duizend stukken’ over kunst en cultuur, in het bijzonder film, mode en fotografie: ‘Hij deed werk waar we zelf geen tijd voor hadden.’ Meulemans aangrijpende hommage aan Lauwaert opent het derde, meer beschouwende deel van Wij zijn nooit alleen. Hier staat hij op als de door de wol geverfde essayist zoals de lezer hem kent uit zijn kritische stukken in De Witte Raaf en zijn bundel essays over popmuziek De donkere kant van de zon(2009).  

Dankzij de ‘schrijfsels’ van Lauwaert ging Meuleman voor het eerst naar het Louvre. Daar was het werk van Corot een openbaring voor hem, zelf spreekt hij van een ‘coup de foudre’. Corots landschappen, maar ook zijn vrouwenportretten bekoren: de voor- en achterzijde van Wij zijn nooit alleen zijn dan ook versierd met een vrij onbehouwen verticaal geplaatste, verdubbelde en gespiegelde ‘odalisque romaine’ van de grote kleine Franse meester, een wulps portret van ene Marietta, dat in een meer bescheiden formaat  eveneens op de cover van Kijkverdriet prijkt.

Wanneer het te laat is, na Lauwaerts dood, vraagt Meuleman zich af wat zijn Leraar — consequent met hoofdletter geschreven — van Corot had gevonden. Na veel zoekwerk vindt hij in het archief van het Letterenhuis een schetsmatig uitgeschreven radiostukje over een Corot-expositie in het  Parijse Grand Palais. Lauwaert klasseert ‘het tweederangsgenie’ eerder als kitsch: Meuleman kan niet anders dan zijn ‘eigen plezier’ in Corot wantrouwen, zijn bekoring is voor eens en altijd ‘aangetast’. Van gene zijde laat de meester van zich horen.

Via het overstapje Lauwaert komt Meuleman als vanzelf terecht bij de fotografie, een kunstvorm die hij geruime tijd links liet liggen. De vonk sloeg pas over na een bezoek aan Documenta in 1997, waar hij het werk van Garry Winogrand en Helen Levitt ontdekte, twee fotografen die elk op hun eigen manier de straatfotografie revolutionaliseerden: ‘De spanning tussen ongegeneerd mogen kijken en toch niet echt binnen geraken, daar gaat deze fotografie voor mij over. Daarom liet ik de abstracte schilderkunst ooit voor wat ze was en begon ik naar foto��s te kijken. Ik wilde geen vlekken, vlakken en lijnen meer zien, maar mensen.’

Meulemans nieuwe liefde voor fotografie betekent niet dat hij niet meer naar schilderijen kijkt, hoewel hij het in de schilderkunst wel elders zoekt: ‘Andere schilders dan de oude bekenden brengen mij vandaag op plekken waar ik blijkbaar naar op zoek was.’ Bij de volgens Meuleman ondergewaardeerde Jean Brusselmans bijvoorbeeld, die erin slaagt ‘met het noodzakelijke metier het essentiële te zien en te vatten, in een schetswerk van vlakken en details’.

Wat er met een toeschouwer gebeurt wanneer mensen op een foto met opzet maar deels in beeld worden gebracht, doet Meuleman uit de doeken in het amusante laatste verhaal, dat tevens de titel voor de bundel aanlevert. Een op cruciale plaatsen afgesneden beeld van William Eggleston jaagt Meuleman de kast op: de kijker mag zich enkel vergapen aan ‘de schoonheid van dit jonge, bloeiende lichaam’, maar ‘nooit, nooit in ons verdere leven zullen we mogen aanschouwen om wie het ging.’ Eggleston jent ‘een weerloos iemand’ als Meuleman. Maar mensen fascineren sowieso op foto’s: ‘In de beeldende kunst trok mij het onmenselijke aan. Foto’s brengen mij bij de anderen’. Zo is ook de kijker naar beelden nimmer alleen, evenmin als de verteller van verhalen.

[jurjenkvanderhoek]

OVERTUIGENDE SONGS GETUIGEN VAN EEN PASSIE

‘The devil has all the good music’ hoor ik een gospelband zingen. Dus al de kwalitatief goede muziek wordt langs gene zijde van de smalle weg gemaakt. Middle of the road, aan de brede weg satanisch gemusiceerd. En dat er voor de mensen die geloven in een hogere goedheid geen al te beste muziek overblijft. De rest wordt met argusogen bekeken en afgedaan als minder waardevol. Enkel omdat in de zang de duivel geen passie preekt, maar God het laatste woord heeft. Bij Maria Markesini is dat alleszins het geval. Want waarom zou al de goede muziek enkel voor de seculiere wereld zijn?

Op haar eerste gospelalbum toont de van geboorte Griekse zangeres waar ze voor staat, waar haar passie naar uit gaat, wie ze is in het leven. Na de wereldse muziek van alle kanten bekeken en uitgevoerd te hebben. Meteen al in de eerste song van de cd “Nearer” laat Markesini horen wat we van haar kunnen verwachten. Een gedragen ‘I stand in awe’ in een jazzy arrangement waarin zij haar zangtalent aantoont en haar door de wol geverfde begeleidingsband onder leiding van pianist, componist en arrangeur Jan Willem van Delft muzikaal voorstelt.

Ze laat horen waar ze staat in het leven. In de teksten van de songs kan ik dichter bij haar ziel komen. Dat dan eens teer klinkt en op andere momenten luid de wereld haar passie kenbaar maakt. In dat plechtig gezongen eerste lied is dat al meteen duidelijk; ze heeft ontzag voor de Schepper en wil daar volmondig van getuigen. Zijn de teksten door anderen geschreven, deze passen naadloos aan haar persoonlijkheid. Woorden uit de Bijbel, bestaande religieus getinte songs, psalmen en gezangen. Om de luisterraar mee te nemen in haar overtuiging kiest Markesini voor de afwisseling van gesproken woord en gezongen tekst. Niet alleen heeft ze een goede zangstem helemaal toegesneden op de jazz, ook weet ze virtuoos met de stem als muziekinstrument te spelen en te musiceren.

Opgeleid als klassiek pianist ging zij na een tijdelijke armblessure experimenteren met haar stem. En werd uiteindelijk jazz zangeres om later haar hart te volgen en gospelartieste te worden. In de hoes van het album getuigt Maria van haar keuze zich uit te spreken voor het geloof. Op een moment stelde ze haar hart open voor God en die keuze veranderde haar leven compleet en structureel. “Oh, how much I longed to play and sing about it. I couldn’t wait to pour out my excitement.” Maar tijdens de opnamen waren in haar leven donkere dagen, waardoor ze welhaast van het rechte pad leek af te dwalen. Want is het allemaal wel waar daar waar ze besloot over te zingen, terwijl ziekte, dood en depressie in de directe omgeving haar dicht naderden. En dat alles op hetzelfde moment, een zwaar kruis. Maar God, zo laat ze ons weten, hield haar vast en op het juiste spoor. Gelukkig maar, want daardoor ligt er nu een geweldig album. De tegenslagen van buitenaf tijdens die opnames is er in te horen, het heeft de muziek alleen maar steviger en de teksten meer realistisch gemaakt.

In die teksten vindt Markesini zoekt ze zichzelf en vindt ze God. In de gezongen woorden kan ik mijzelf vinden wanneer ik me er voor openstel, terwijl de Heer op een afstandje mij wenkt. Hoewel, ondanks dat de woorden religieus van aard zijn passen deze uitstekend in de seculiere wereld. Het is de manier waarop de liederen gebracht zijn. De kwaliteit van zingen en de muziek waarin een vrolijke mix van jazz en gospel te horen is. In de jazz wordt nogal eens heftig geïmproviseerd, en zal de compositie van vandaag heel anders kunnen klinken dan die van morgen of zoals deze gisteren klonk. De echte jazz wordt niet uitgeschreven, maar is er op het moment van uitvoeren. Dat speelse karakter heeft de muziek op “Nearer” eveneens. Er is ruimte voor improvisatie op het podium, terwijl de zang het lied zal dragen. De luchtige arrangementen ondersteunen de gezongen en uitgesproken teksten perfect. En er is plek voor solo’s om de verschillende instrumenten in voor te stellen.

De gospelhits gaat Markesini uit de weg, maar de echte religieus emotionele toppers omarmt ze en ik met haar. Het tranentrekkende ‘Nearer my God to Thee’ zou het laatste lied zijn voor de ondergang van de Titanic. Zij brengt daarvan een plechtstatige versie, klein maar toch groots. Tranen van vreugde dringen zich aan mij op wanneer Curtis Mayfield's ‘People get ready’ in een passend arrangement luchtig wordt opgetild in wat men in christelijke kringen praise noemt. Prijst de Heer, ofwel dichter bij U mijn God. Het brengt de luisteraar dichter bij de vocalist en de musici. Met de toegankelijke composities is de strekking niet pompeus en vormelijk te noemen. In haar muzikale beeld wordt de gospel benaderbaar en zal ook buiten de muren van kerkgebouw, kapel en godshuis uitstekend kunnen klinken en aanspreken. Enkele van de songs lijken me inpasbaar in de “Passion”, het jaarlijkse tv-spektakel voor Pasen of het vervolg met Pinksteren.

In het arrangement van een oude Ierse melodie valt de evergreen ‘Amazing Grace’ te herkennen. Het volkslied is hier binnen gevoerd in de jazz. Het is een voorbeeld van hoe virtuoos improviserend de jazzmuzikant kan zijn en over kan gaan van serieuze oogopslag in vrolijke schaterlach. Het volkse wijsje verdwijnt naar de achtergrond maar is nog wel te herkennen wanneer sax, piano en slagwerk losgaan terwijl de melodie daar overheen wordt gefloten. Het kerkelijk overbekende ‘Geest van hierboven’ heeft weer eenzelfde vreugdevolle aanpak. Is het gezang met begeleiding van het kerkorgel al uitermate prijzend in het jazzarrangement, zoals gebracht door Markesini is het nog beter tot de lofprijzing sprekend. Het wordt afgesloten door gesproken woord dat nog meer indruk maakt. Psalm 18 krijgt een muzikale aanpak waarin meerdere zangstemmen een klein koor vormen en a capella aanheffen. De stem van Maria gaat erin op maar komt er ook in uit. Het blijft zonder muziekinstrumenten krachtig en maakt indruk in zangtechniek.

De melodieën van Maria Markesini zetten zich vast in mijn hoofd. Op die manier dat wanneer ik over straat fiets of met de hond een blokje om ben deze ineens in mij naar boven komen. Die ik dan vervolgens niet meer kwijtraak en blijven doorzingen in gedachten. Niet tot vervelends toe, maar waardoor ik opeens ga huppelen bij wijze van spreken, lichtvoetig door het leven ga op dat moment. Dat de arrangementen receptief en sensibel zijn, lekker in het gehoor liggen en de teksten makkelijk te onthouden zijn is daar debet aan. Al zijn de teksten eenvoudig aansprekend deze raken wel een diepere laag, waardoor ze inbranden in het geheugen en ik ze daaruit makkelijk weer kan opdiepen. Het is een specialisme om dergelijke songs te schrijven en te toonzetten zodat ze met mij meegaan. Voor de duur van ��Nearer” kom ik dichterbij Maria Markesini en ga een tijdje mee in haar overtuiging en met haar passie.

Nearer. Maria Markesini. Continental Sound Music, 2023.

https://www.gospel.nl/nearer-maria-markesini.html

[beniouarainoutlet]

Koop Vintage Beni ourain Marokkaanse tapijten

Marokkaanse tapijten zijn tegenwoordig een van de meest populaire soorten tapijten op de markt. Ze staan bekend om hun prachtige ontwerpen en hoogwaardige materialen. Als je op zoek bent naar een vloerkleed dat een vleugje elegantie aan je huis toevoegt, dan is een Marokkaans vloerkleed de perfecte keuze. Er zijn veel verschillende soorten Marokkaanse tapijten beschikbaar, dus het is belangrijk om te weten waar je naar op zoek bent voordat je tot aankoop overgaat. Het belangrijkste om rekening mee te houden is de maat van het vloerkleed. U moet het gebied meten waar u het vloerkleed wilt leggen, zodat u de juiste maat kunt kopen. Een ander ding om in gedachten te houden bij het winkelen voor een Marokkaans vloerkleed is de kleur. Deze vloerkleden zijn er in verschillende kleuren, dus je moet er een kiezen die past bij de rest van je interieur. Als u niet zeker weet welke kleur u moet kiezen, kunt u altijd de hulp van een verkoper inroepen. Als het op prijs aankomt, kunnen Marokkaanse tapijten behoorlijk duur zijn. Ze zijn echter de investering waard omdat ze vele jaren meegaan. Als je voor ze zorgt, kunnen ze zelfs familiestukken worden.

Aantrekkelijke Marokkaanse Berber-tapijten:

Marokkaanse Berber-tapijten staan bekend om hun ingewikkelde ontwerpen en prachtige kleuren. Deze tapijten zijn handgemaakt door de Berbers van Marokko, die een rijke geschiedenis en cultuur hebben. De Berbers staan bekend om hun vaardigheid in het weven van vloerkleden, en dat doen ze al eeuwenlang. Marokkaanse Berber-tapijten zijn gemaakt van wol die is geverfd met natuurlijke kleurstoffen. De wol wordt vervolgens met de hand geknoopt of met de hand geweven tot ingewikkelde ontwerpen. De kleuren van de vloerkleden zijn meestal aardetinten, zoals bruin, beige en crème. Je vindt Marokkaanse Berber-tapijten echter ook in fellere kleuren, zoals rood en oranje. Marokkaanse berbertapijten zijn duurzaam en onderhoudsvriendelijk. Ze kunnen worden gestofzuigd of met een bezem worden schoongeveegd. Als je iets morst op een Marokkaans Berber-tapijt, kun je het ter plekke schoonmaken met een vochtige doek. Wassen van Marokkaanse Berber-tapijten in water moet worden vermeden, omdat dit de wolvezels kan beschadigen. Als je op zoek bent naar een mooi en uniek tapijt voor je huis, overweeg dan een Marokkaans Berber-tapijt. Deze tapijten voegen stijl en verfijning toe aan elke kamer, en ze zullen zeker een gespreksaanzet zijn.

Koop de fantastische Marokkaanse wollen tapijten:

Als u op zoek bent naar een luxueus tapijt van hoge kwaliteit, hoeft u niet verder te zoeken dan een Marokkaans wollen tapijt. Deze tapijten zijn gemaakt van de fijnste beschikbare wol en ze zijn met de hand geweven door bekwame ambachtslieden. Ze zijn ook ongelooflijk duurzaam, dus u kunt er zeker van zijn dat uw investering nog vele jaren meegaat. Marokkaanse wollen tapijten zijn verkrijgbaar in een breed scala aan kleuren en patronen, dus u vindt er zeker een die past bij uw persoonlijke stijl. U kunt ook kiezen uit verschillende formaten, zodat deze in elke ruimte in uw huis passen. Als je een Marokkaans wollen tapijt koopt, krijg je niet alleen een prachtig kunstwerk, maar steun je ook de lokale economie. Deze tapijten worden gemaakt door families die ze al generaties lang maken en die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van de verkoop van deze tapijten. Dus als je op zoek bent naar een prachtig tapijt van hoge kwaliteit dat jarenlang meegaat, overweeg dan een Marokkaans wollen tapijt. U zult niet teleurgesteld worden!

Conclusie:

Kortom, als u op zoek bent naar een fantastisch Marokkaans wollen tapijt, kunt u het beste een vintage Beni Ourain-outlet vinden. Deze verkooppunten hebben meestal een ruime keuze aan prachtige tapijten om uit te kiezen, en ze zijn doorgaans zeer redelijk geprijsd. Dus als je een vleugje elegantie en stijl aan je huis wilt toevoegen, overweeg dan om een vintage Beni ourain vloerkleed te kopen.

[betoverheks]

‘Heks, wil je me behandelen? Dat kun jij toch? Ik heb last van mijn rechterbil!’ Hawk kijkt me verwachtingsvol aan. Zou het nu eindelijk eens lukken om me over te halen tot fysiek contact? Het is inmiddels al de zoveelste poging hiertoe. Van algehele lichaamsmassages tot dan maar voetmassages of de wens me eens op die mooie rode roos te zoenen in plaats van op mijn wangen……..

Ik wimpel alles af. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik ben geen twintig meer, maar door de wol geverfd. Ik ken mijn pappenheimers. Toe maar.

In zijn keuken hangen een aantal enorme witte zeilschepen van onderbroeken in het zicht te drogen. Ook dat nog. Bepaald geen afrodisiacum, maar daar kun je van mening over verschillen natuurlijk.

Vorige week zondag ga ik met Molenaar naar een prachtig concert in kasteel Duivenvoorde. ‘Phantasia Musica, Vioolmuziek uit de zeventiende eeuw’ door Furor Musicus onder leiding van Antoinette Lohmann.

Het is fantastisch weer. Alle bloesembomen staan volop in bloei. Grote rode beuken vlammen in pril blad. Zoete geuren verzadigen de warme lucht. Mijn lijf kreukelt ook vrolijk voorwaarts vandaag. In mijn roze bloesemjurk met bijpassend hoedje……

Het concert is fenomenaal. Heks is direct een grote fan van Antoinette Lohmans. Wat een geweldenaar op haar barokviool. Maar ook op de klompviool staat ze haar mannetje…… Ik raak helemaal betoverd door het speciale programma van vandaag. Met de klompviool als apotheose……..

‘Haar ouders spelen allebei folkmuziek,’ vertelt Fiederelsje me later. Haar liefde hiervoor is goed te horen in haar vertolking van de Bierfiedlers in het stuk van Johann Erasmus Kindermann over de oorlog tussen deze Folkländer en de meer serieuze violisten…… Wat een heerlijke middag!

Later die week ga ik met Buurman op stap. Hij neemt me mee naar alweer een concert van geheel andere orde. We gaan luisteren naar het popkoor ‘Prestige’ in de grote zaal van het Volkshuis. Zijn vrouw zingt mee. Samen met nog zo’n honderdtwintig andere vrouwen en een tiental mannen! De halve zaal staat vol koor.

‘Dat is nog wel eens eventjes andere koek dan met ons ‘Dikkertje Tromkoor,’ fluisteren we tegen elkaar nadat we zijn weggeblazen door hun massale geluid. ‘Wij moeten ook voor dit effect gaan,’ lispel ik enthousiast, ‘Maar dan wel met z’n tweetjes natuurlijk!’ Ja. we zijn en blijven toch een heel  bijzonder koor bestaande uit twee personen. En zo is het.

‘Jullie mogen gerust meeklappen en dansen!’ enthousiasmeert de dirigent ons. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Buurman naast me gaat steeds gekker doen. En Heks doet natuurlijk vanouds mee. Doet niet voor hem onder! Dubbel van de lach swingen we op onze stoelen.

Ruim een anderhalf uur genieten we van deze kakofonische eenheid. Helemaal boordevol en een beetje dol verlaten we de tent.

Kom, laten we nog een drankje doen in het Praethuys,’ roept Buurman. Zo zitten we nog een uur te toeteren tegen elkaar. Eerst in de kroeg en dan nog eventjes in Huize Heks. Heerlijk!

Afgelopen week ben ik met twee vrienden op stap geweest. Het kan dus wel degelijk, vriendschap tussen mannen en vrouwen. Heks is er het levende bewijs van. Voorwaarde is wel, dat er geen sprake is van grensoverschrijdend gedrag of ongepaste opmerkingen.

Met andere woorden: Ik wil mezelf niet constant verdedigen dat ik geen relatie, fysiek contact of seksuele toestanden wil. Ik wil geen rare opmerkingen over dat we niet met elkaar naar bed gaan bijvoorbeeld.

Dat deed een vroeger stapmaatje van me regelmatig. ‘Dit is Heks, we zijn vrienden, maar neuken niet!’ riep hij dan tegen mij wildvreemde mensen. Hij kon er maar niet bij dat ik dat niet met hem wilde doen. Hij was overigens getrouwd, maar dat maakte hem niet uit. Mij ook niet, want ik wilde het sowieso niet. al had ik een miljoen euro smartengeld toe gekregen. Dan nog niet. Punt.

Hawk is zesennegentig. Je verwacht dan niet dat iemand zich van alles en nog wat in zijn kop haalt. Maar ja. Je kunt niet in andermans hoofd kijken natuurlijk. En afgaande op zijn opmerkingen moet ik hem maar heel goed in de gaten houden. En ontmoedigen!

Alhoewel dat ook niet altijd helpt heb ik uitgebreid ondervonden in mijn amoebe-leventje. Je kunt ontmoedigen wat je wilt, als iemand iets in zijn kop heeft staat hij daar vaak niet voor open. Het moet en zal dan gebeuren. Ooit. Niet linksom, dan rechtsom. Niet goedschiks, dan kwaadschiks.

Het is geen wonder dat ik voorzichtiger geworden ben. Hawk houdt ik op veilige afstand. Geen massages en bilbehandelingen. Gewoon gezellig koffie drinken en met de hondjes wandelen. 1 keer per week. Dat is net mooi zo!

En als dat niet genoeg is, dan houdt het gewoon helemaal op.

Is billenknijpen verboden of strafbaar?

Handleiding: Beter Billenknijpen in zes eenvoudige stappen!

Billenknijpen nu strafbaar in Marokko, maar gaat die wet helpen?

Weekje billenknijpen voor ‘woeste’ golfers van Grevelingenhout!!!!!!

Op stap met vrienden. Kan dat eigenlijk wel? Vriendschap tussen man en vrouw? Daar zijn de meningen ernstig over verdeeld. Soms denk je dat het kan en kom je toch van een koude kermis thuis. Of je ziet leeuwen en beren op de weg terwijl er slechts een mak lammetje loopt te bokken. Heks heeft veel mannelijke vrienden. Het kan. Echt waar. Maar je moet wel ogen in je achterhoofd hebben. In sommige gevallen. En liefst ook in je onderbroek. 'Heks, wil je me behandelen? Dat kun jij toch? Ik heb last van mijn rechterbil!' Hawk kijkt me verwachtingsvol aan.

[metrocentric]

Omdat wol verven 

toffer is dan door 

de wol geverfd 

worden

[hakenhaai]

U kijkt naar een goedlachse en door de wol geverfde familie- en verenigingsman! En dat hij maatschappelijk ook zijn mannetje staat leest u op onze website: beteross.nl/wie-is-wie/jer… #beteross #gr2022 #stemlokaal #gemeenteraad #gemeenteraadsverkiezingen #stemmen #klimaat #wonen (bij Oss) https://www.instagram.com/p/CbIibr5M5bAIwZTno1aTbXCNmVAukCwteLoA-w0/?utm_medium=tumblr

[dromen]

Ik kocht pioenrozen voor mezelf maar ze willen niet open. De mevrouw van de bloemenkraam zei dat ik ze na een dag moest onderdompelen in lauwwarm water als dat gebeurde. Nou heb ik ze al tig keer ondergedompeld, afgespoeld, gedoopt en gehoopt... alles tevergeefs. Met man en macht probeer ik nu zo doelbewust doch zacht de blaadjes open te pellen.

Ik wil dat de bloemen geurend en stralend pronken op tafel. Ik wil zien dat het lente is. Ik wil je ruiken, ik wil van je genieten, ik wil zien hoe je trots voor me staat. Ik wil dat je voor me bloeit, bloem.

Ik was de pulp van mijn handen en staar naar de restjes op de grond. De gootsteen toont het gevecht tussen mens en natuur, en ik schaam me. Als door de wol van het leven geverfd menspersoon zou ik toch beter moeten weten dan de lente af te dwingen. Een zonsopgang laat zich ook niet haasten, een vogel kruipt niet eerder uit een ei dan wanneer het groot genoeg is. Waarom zou mijn verlangen dan zwaarder wegen dan het bestaansrecht van de knop die nog even juist geen bloem was?

Ik veeg mijn handen aan mijn broek en doe alsof ik de noodkreet van de bloem niet ruik, de felle rozengeur die in de kamer hangt. Een laatste aanwezigheid van het geleden zeer. "Heb je nu wat je wilde," vraagt mijn geweten, terwijl ik nauwelijks naar mijn daden durf te kijken.

"Een mens vecht, terwijl de natuur simpelweg is. Ze bestaat. Dwars door het alles heen. En wanneer iets ophoudt te bestaan wat natuur is, zal het enkel overgeven, zichzelf overdragen aan iets anders. De bloem ziet haar bloemblaadjes op de aarde vallen en samensmelten met de grond. Een rijke voedingsbodem worden voor het geheel. Zo houdt de natuur elkaar in stand."

"Een mens strijdt om te bestaan maar vecht net zo hard tegen het bestaan. Met het scheppen van een zelf graven we ons onder," spreekt de bloem of wat daar van over is- zeg ik als mens.

[chantalvdreijden]

-Door de wol geverfd- 😉 #goodmorning #goedemorgen #gutenmorgen #bonjour #bongiorno #buenosdias #dutchsaying #gezegde #sheep #schaap #colorpurple #clogs #typicaldutch #typischhollands #thisisholland #lovephotography #photographer #photography #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/CNjm36gDP8H/?igshid=nhm2tdo0ou2v

[e-m-anne]

3D Dingen Maken

De opdracht was om vanuit de tekeningen de ruimte in te gaan, je moest iets maken waardoor het leek alsof je in een tekening stapte. Dit heb ik aan de hand van een kijkdoos gedaan, geïnspireerd door de pezen van het hart. Bovenop heb ik papier geplakt die ik rood heb geverfd waardoor de kleur nog meer versterkt wordt.

Naast de kijkdoos heb ik ook nog een hart gesoldeerd van draad, deze heb ik vervolgens met rode wol opgevuld.

Ik vond het best goed gaan, maar ik heb meer tijd besteed aan beide dingen dan dat de bedoeling was. Voor de volgende keer dus opletten dat ik meerdere dingen uitprobeer in plaats van veel tijd aan een ding besteden.

Feedback/Ideeën:

- misschien de kleur rood eens helemaal weg laten

- iets met de hartkamers doen eventueel

- het hart minder letterlijk uitbeelden

[beatfmheiloo]

Voorstelling Waagstukken op podium Cultuurkoepel

In de voorstelling Waagstukken gaan Dorine en Mylou op onderzoek uit. Vastberaden en door de wol geverfd.

[doldriest]

Door de wol geverfd

Door de wol geverfd

vaardige handen wrijven wol, water en zeep toveren met vilt

  Prachtig hè! In de Baltische staten kunnen ze toveren met wol! Als ik meer ruimte in mijn bagage had gehad, had ik zeker zo’n geinige hoed meegenomen. Het kindje is ook gecharmeerd van de vilten sloffen. 😀

  Het vilten van wol is een eeuwenoud ambacht. De techniek is vrij makkelijk: het enige dat je nodig hebt is wol, warm water en…

[beniouarainoutlet]

Bij de Beniouarain Outlet komen Marokkaanse kwaliteitstapijten op de eerste plaats

Bij The Beniouarain Outlet vinden we dat kwaliteit altijd op de eerste plaats moet komen, vooral als het gaat om Marokkaanse tapijten.

Deze prachtige stukken zijn niet alleen kunstwerken, maar hebben ook een rijke geschiedenis en culturele betekenis.

We zijn er trots op een brede selectie Marokkaanse tapijten van hoge kwaliteit aan te bieden, van traditionele Berberse tapijten tot vintage stukken.

Wat uw stijl of budget ook is, we zijn ervan overtuigd dat u bij The Beniouarain Outlet het perfecte vloerkleed voor uw huis zult vinden.

Beni Ourain Marokkaanse tapijten:

Als het gaat om Marokkaanse tapijten, is de Beni Ourain-stijl misschien wel de meest iconische en populaire. Deze prachtige tapijten zijn handgeweven door de Beni ourain Marokkaanse tapijtenuit Marokko en hebben een opvallend geometrisch ontwerp. Er wordt vaak gezegd dat de patronen op Beni Ourain-tapijten zijn geïnspireerd door de sterren, en ze worden vaak gebruikt als vloerbedekking of wandkleden in Marokkaanse huizen.

Beni Ourain-tapijten zijn gemaakt van natuurlijke wolvezels, waardoor ze extreem zacht en comfortabel zijn om op te lopen. Ze zijn ook zeer duurzaam en kunnen met de juiste zorg vele jaren meegaan. Als je op zoek bent naar een Marokkaans vloerkleed van hoge kwaliteit, dan is een Beni Ourain vloerkleed een goede optie.

Marokkaanse Berber-tapijten:

Marokkaanse berbertapijten behoren tot de mooiste en meest unieke tapijten ter wereld. Ze zijn met de hand geweven door de Berbers in Marokko en elk vloerkleed is echt uniek in zijn soort.

De Berbers hebben een lange geschiedenis in het maken van tapijten en hun tapijten zijn zeer gewild bij verzamelaars en interieurontwerpers. Marokkaanse Berber-tapijten worden meestal gemaakt van wol, maar ze kunnen ook van andere natuurlijke vezels worden gemaakt, zoals katoen of zijde.

De kleuren en patronen van Marokkaanse Berber-tapijten zijn werkelijk adembenemend. Ze hebben vaak gedurfde geometrische ontwerpen in levendige kleuren. De ontwerpen zijn vaak geïnspireerd door de natuur en kunnen symbolen bevatten die een speciale betekenis hebben voor de Berbers.

Als je op zoek bent naar een echt uniek en mooi tapijt, dan is een Marokkaans Berber-tapijt een perfecte keuze.

Vintage Marokkaanse tapijten:

Vintage Marokkaanse tapijten zijn zeer gewild bij verzamelaars en interieurontwerpers vanwege hun unieke schoonheid en geschiedenis. Deze tapijten zijn gemaakt met behulp van traditionele methoden die zijn doorgegeven door generaties ambachtslieden. De wol die wordt gebruikt om deze tapijten te maken, wordt vaak met de hand gesponnen en geverfd met natuurlijke kleurstoffen, waardoor ze hun karakteristieke kleuren en patronen krijgen.

Vintage Marokkaanse tapijten hebben vaak ingewikkelde geometrische ontwerpen, waarvan wordt aangenomen dat ze de onderlinge verbondenheid van alle dingen in het universum vertegenwoordigen. Deze ontwerpen zijn gemaakt met behulp van een verscheidenheid aan symbolen en kleuren die elk hun specifieke betekenis hebben. Zo wordt de kleur blauw vaak gebruikt om de lucht of het water weer te geven, terwijl wit puurheid en onschuld symboliseert.

De geschiedenis van deze tapijten is net zo rijk en gestructureerd als hun ontwerpen. vintage marokkaanse tapijten

zijn gemaakt voor royalty's of andere hooggeplaatste leden van de samenleving. Als zodanig verbeelden ze vaak scènes uit de natuur of belangrijke historische gebeurtenissen. Anderen zijn gemaakt voor meer praktische doeleinden, zoals om de voeten warm te houden of om opvulling te bieden voor het slapen op harde vloeren.

Ongeacht hun oorspronkelijke doel, vintage Marokkaanse tapijten zijn nu gewaardeerde bezittingen die een vleugje luxe en geschiedenis toevoegen aan elk huis.

Beni Mguild-tapijt:

Het Beni Mguild vloerkleed is een Marokkaans vloerkleed dat bekend staat om zijn hoge kwaliteit en uniek design. Dit vloerkleed is gemaakt met natuurlijke kleurstoffen en materialen, waardoor het een mooie en duurzame optie is voor elk huis. Het Beni Mguild vloerkleed is ook een goede keuze voor wie op zoek is naar een vintage of antiek vloerkleed, omdat er een unieke geschiedenis en verhaal achter zit.

Berber vloerkleed:

De outlet van Beniouarain is de perfecte plek om Marokkaanse kwaliteitstapijten te vinden. De keuze aan vloerkleden is enorm en de kwaliteit is onberispelijk. De outlet van Beniouarain is de perfecte plek om een vloerkleed te vinden voor elke kamer in je huis.

De outlet van Beniouarain is gespecialiseerd in Marokkaanse tapijten en ze hebben een grote verscheidenheid aan tapijten om uit te kiezen. De vloerkleden zijn gemaakt van hoogwaardige materialen en gaan jarenlang mee. De outlet van Beniouarain is de perfecte plek om een vloerkleed te vinden voor elke kamer in je huis.

Conclusie:

De outlet van Beniouarain is de perfecte plek om Marokkaanse tapijten van hoge kwaliteit te vinden. Door de vele mogelijkheden om uit te kiezen, zit er zeker een vloerkleed bij dat bij jou thuis past. Het personeel is zeer deskundig en kan u helpen bij het vinden van het perfecte vloerkleed voor uw ruimte.

[thatsonlyfair]

Waarom de sportschool soms gewoon kut is

Het is woensdag. Hèhè, de week is weer doormidden. Iedereen is op vakantie. M’n leven is op dit moment een grote shitstorm. Maar ik ben vrij. Alle gelegenheid om naar de gym te gaan. Ik kan m’n werk of studie niet meer inzetten als excuus. De afstand ook niet, want 5 minuten van mijn huis. Ik moet. Ik trek thuis al m’n sportkleding aan, dat scheelt weer het houterige omkleed-moment in de kleedkamer, gooi m’n schoenen in m’n tas en zeg m’n liefje gedag. Veel plezier, zegt hij. Die opmerking maakt me boos. 

Ik ga een les Power Hour proberen. Het klinkt goed en een beetje uplifting in deze zware tijd. Twee andere jonge sprieten doen ook mee. Voordat de les begint staan we elkaar een beetje glazig aan te staren, ik zeg gedag en ga een beetje stretchen en opwarmen alsof ik weet wat ik doe. Voor me staat een Aziatische kleine vrouw gehuld in een ninja kostuum en idem uitstraling. Bandana over het hoofd, polsbandjes om de armen en een soort cape-achtig vest om haar middel. Super gladde gespierde bruine benen, geen borsten. Een beetje een grauw rokersgezicht. Haar haar strak in een pony staart. Streng. Eng. 

Met haar rug naar ons toe probeert ze de microfoon aan de praat te krijgen die een keihard falend geluid maakt. Ik houd m’n oren dicht. “Die doet het niet, nou daar baal ik een beetje van. Maar ik vind het wel leuk om les te geven dus we gaan ervoor.” Ok.

Door de muziek wil ik eigenlijk dansen maar ik zie dat dat hier niet echt gewenst is. We moeten taibo-achtige bewegingen maken, het doet me denken aan poppetjes van vroeger, bij Streetfighter: strakke schoppen, kicken, omdraaien en springen. Je moet vooral heel gecontroleerd zijn. En dat is nou net niet mijn sterke punt.  Ik doe m’n best om het toch te zijn, maar ik kan de door de wol geverfde ninja gewoon niet bijhouden noch verstaan. Als een gepensioneerde Power Ranger doe ik maar wat. Dan maar een beetje springen en zorgen dat ik in beweging blijf. Blijf bij jezelf, zegt ze tijdens de break. Will do. Af en toe komt ze naast me staan om me te helpen, maar daar word ik alleen maar zelfbewuster van. Ik begin haar wel meer te waarderen. 

Het tempo wordt steeds hoger en de muziek steeds harder. Mijn autistische zelf kan deze a-ritmische muziek zonder structuur niet handelen.  Na een kwartier is het alsof m’n hersenen imploderen, ik zweet hard en m’n hand-oog coördinatie wordt steeds slechter. Ik ben bang om flauw te vallen of over m’n eigen benen te struikelen. Ik ben bang om gek te worden. En die tyfusmuziek begint me nu echt tegen te staan. Ik kom hier verdomme voor m’n rust. Ik krijg zin om de sprieten te lijf te gaan met een cirkelzaag. Misschien wordt het tijd om te stoppen. Niet opgeven, denk ik, I’m not a quitter, al die domme internet quotes schieten door m’n hoofd. Maar zoals het werkt met heel hard iets niet willen, dan krijg je er juist meer behoefte aan.  

Ik pak m’n spullen en loop midden in de muziek de les uit. Ik heb nog wel het fatsoen om de ninja gedag te zeggen, “even naar buiten?” knikt ze, nou, niet even, ik blijf weg hoor! The walk of shame naar de deur. Ik kijk niet achterom. Ik spring snel op de cross-trainer nu m’n spieren nog warm zijn. Door het raam zie ik een oud vrouwtje tegen een kat praten. M’n stemming wordt beter. 

[adriaanmeij]

Europa sta op!

Na mijn aanvallen op zakentycoon Trump die met iedereen ruzie zoekt en mijn afkeer van het fascisme in China is het tijd voor enige zelfreflectie. Hoe staat de vlag er in Europa bij?

De door de wol geverfde ICTmanager Jan Poort (1944) die inmiddels 13 jaar in de Verenigde Staten woont en de Amerikaanse en Nederlandse nationaliteit heeft, ziet ��een strompelend Europa met een EU-organisatiemodel dat niet meer werkt. Europa is slechts een grote consumentenmarkt, militair kreupel en in de NAVO afhankelijk van de Verenigde Staten. Het Nederlandse leger is een grap. Europa loopt aan het handje van de USA als het om handelsverdragen gaat”.  Kan Frans Timmermans het tij keren?

Ik beweeg me op het terrein van grote wereldwijde economische en geopolitieke vraagstukken: op de tast. Ik zie, hoor en lees dat er een nieuwe paradigma verschuiving gaande is. In de jaren tachtig hadden we het hier ook over. Internet zou alles veranderen, globalisering leidde tot opkomst van het Oosten en ondergang van het Westen. De Club van Rome dicteerde grenzen aan de groei.

 Het kwam er allemaal en de groei stagneert hier weer. Het neoliberalisme is uitgewerkt en dan zoeken Amerikaanse leiders ruzie om fors in de defensie-industrie te kunnen investeren. Daar profiteren de grote investeerders van. Nu zitten we weer in een verdere paradigmaverschuiving. In 2025 wordt China echt de grootste wereldeconomie. Onze mooiste stranden van Europa overspoelen we zelf met gekocht levensgevaarlijk piepschuim en consumententroep uit China.  

 Historici zoals Peter Frankopan, die van de nieuwe zijderoute, sluiten een Chinees-Amerikaanse oorlog allerminst uit. Soms heb ik het rotgevoel dat mensen en hun leiders weer naar een oorlog beginnen te verlangen. Ik vind in onze turbulente wereld houvast in een parlementaire democratie, de Nederlandse Grondwet, de rechtsstaat, economisch liberalisme, sociaal-democratie. Daarbinnen streef ik in de kantelende wereldeconomie naar een Democratisch Federatief Europa als tegenwicht tegen de opkomst van het Aziatische economische bassin met China als superkracht. Het is ver weg en lijkt een verloren wedstrijd.

 De nationalistische trend is tegen mijn opvattingen. Nationalisten baseren zich op kortzichtig eigenbelang: eigen volk eerst. Zij verdelen, ik wil verbinden. Hoewel de economische schaalvergroting onverminderd doorgaat is de trend in de richting van populisme en nationalisme met de natiestaat als bekroning daarvan. Dat is een gevaarlijke trend weet ik nog uit WOII.

 Het Verenigd Koninkrijk wil weer een natiestaat worden, of Catalonië of Nederland onder Wilders of Thierry Baudet, die een Nexit wil en met 15 zetels de derde plaats scoort in de peilingen. Europa ontwikkelt zich allerminst in de richting van een democratisch eFederatie naar Amerikaanse model die een tegenwicht kan vormen tegen alle hele en halve dictaturen in het Oosten. De nationalisten hebben circa 20% van alle stemmen en groeien. Hongarije en Polen zijn nationalistisch.

 Voor het FD interviewt Jan Fred van Wijnen 21 december de Britse historicus Peter Frankopan (1971) en kopt: “onze westerse politici doen er niet meer toe in de wereld”. Het is geen bemoedigend vooruitzicht voor Frans Timmermans (1961, PvdA) die nu net voorzitter van de Europese Commissie wil worden.

 Frankopan sluit een oorlog allerminst uit. Daarbij is het de vraag of de VS een oorlog met China in de Zuid-Chinese zee kan winnen. Er gaat jaarlijks voor $3.700 miljard over die zee. We zagen hoe een fractie daarvan onze eilanden besmeurt. Volgende week gaan de Amerikanen opnieuw naar China om te proberen de handelsoorlog in de fles terug te krijgen, maar Trump heeft te veel vijanden. “Voorbij Turkije hebben we geen vrienden”, zegt Frankopan in het FD.

 Frans Timmermans is socialistisch en sociaaldemocratisch top-kandidaat om voorzitter te worden van de Europese Commissie. Hij gaat ervoor, draait zich tot het uiterste op voor speeches, maar lijkt na afloop ook in elkaar te zakken. Hij is kwetsbaar in een Volkskrant interview met Marc Peeperkorn dat strategische diepgang mist. De verkiezingen zijn in mei 2019, maar niets wijst erop dat de sociaaldemocraten deze gaan winnen, integendeel. En dan nog is de vraag wat de regeringsleiders willen.

Indrukwekkend is Timmermans visie niet. Aanpassen is het kernwoord. Daar win je de oorlog niet mee. De opkomst van het nationalisme en de natiestaat is het angstbeeld. Hij drukt zich ongenuanceerd uit in scherpe tegenstellingen. Net als bij Mark Rutte groeit zijn pro-Europese denken in de richting van Europese soevereiniteit om veiligheid, klimaat, defensie, migratie, technologie, energie en andere hedendaagse kernthema’s aan te pakken.  

Hij in de Volkskrant: “Rutte is veranderd van euroscepticus naar ­agnost tot ‘pro-Europeaan’. In een paar jaar tijd. Omdat hij ziet dat Europese samenwerking landsbelang is. De EU pakt de macht terug, ten dienste van jouw lotsbestemming, van jouw toekomst. De sociaaldemocratie heeft het altijd moeilijk als de politieke strijd zich toespitst op nationale identiteit. Sociaal­democraten willen verenigen, nationalisten verdelen”. Leg dat maar eens uit in de Alimentatiestraat in Nieuwegein of het Bijstandsplein in Zwolle.

[antonieniessen]

Chronisch slachtoffer syndroom

We leven in een knotsknettergek land. In Nederland lijden we aan het chronisch slachtoffersyndroom. Vooral binnen de inner circle van de Bekende Nederlanders worden volwassen mensen die zelf de fout in zijn gegaan binnen een paar berichtjes in de media omgeturnd tot slachtoffer. De afgelopen dagen werden we overspoeld met zielige ‘’ohhh oehhh en ahhh’’ berichten over Patrick Kluivert. Zelfs gisteren werd het leed van de familie Kluivert nog breed uitgemeten in de pulp- en baggerjournaals van RTL en SBS. De ingehuurde vriendjes van de Kluivertjes Barbara Barend en John vd Heuvel stonden bij Boulevard schouder aan schouder met ‘’het slachtoffer’’. Patrick dit en Patrick dat en Patrick zus en Patrick zo. Meerdere malen verkondigde John vd Heuvel dat Patje slachtoffer was en we hem vooral niet als verdachte moeten zien. Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik begrijp er niets van. Iemand met een gokschuld van € 700.000 is geen slachtoffer, maar gewoon een oliedomme man en een schandalige wanbetaler. Punt. Gevalletje IQ schoenmaat. Zeker gezien zijn verleden had Patje beter moeten weten, maar de voormalige topspits heeft weer eens onomstotelijk bewezen dat hij God op zijn blote knieën moet danken voor zijn door de Heer aangereikte voetbaltalent. Zonder dat talent had Patrick namelijk al lang en breed vaste bajesklant geweest. Amen.

Hetzelfde gebeurde bij burgemeester Onno Hoes die op regelmatige basis met zijn genotsstaaf te koop liep. De toenmalige eerste burger van Maastricht werd ontmaskerd door een verborgen camera actie en was ineens het slachtoffer. Je bent burgemeester van een grote stad, je bent getrouwd met de Roddelkoning des Vaderlands die er een satanisch genoegen in schept om mensen aan de schandpaal te nagelen en je gaat zitten kloten met knulletjes die net droog zijn achter hun oren. Resultaat : de mensen die deze misstand aan het licht brengen zijn de schoften en de smeerpijp is het slachtoffer. Schiet mij maar lek. Knotsknettergek ! Of die dame die zich willens en wetens in haar mond liet urineren en gangbangend werd vastgelegd op camera. ''De volgende'' riep ze nog na een keiharde beurt doggystyle. We spreken hier over een volwassen door de wol geverfde en gepokt en gemazelde vrouw die zich met haar volle verstand heeft laten vastleggen op film. Hoezo slachtoffer ? Stuk voor stuk mensen die alle leed aan zichzelf te danken hebben, maar door de collega's uit het Hilversumsche in bescherming worden genomen. Van mij krijgen ze de bekende middelvinger. Ik huil niet mee met de wolven in het bos. Al die aandachtsjunken zijn hypocriet in de overtreffende trap. Ik walg van dat circus en wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Bezint eer ge begint.

[haarlemupdates]

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2019/09/13/seizoensaftrap-soconcerten/

Seizoensaftrap SOconcerten

Weggelopen mannen, aangebakken eieren, verloren kapitalen, lekke waterbedden en geflopte voorstellingen: geluk is Mylou en Dorine niet aan komen waaien. Maar de twee cabaretières hebben de mouwen opgestroopt en de schouders eronder gezet. Ze zijn gepokt, gemazeld en door de wol geverfd. Frencken en Wiersma krijg je niet meer klein. In het programma bundelen zij […]