#diktatoras; | Explore Tumblr posts and blogs

zoranphoto · 1 year ago

Text

EU su zamalo odveli u propast, a sada se prave blesavi: Bilo bi idiotski da Merkel glumi kako ni s čim nije imala veze

Zabrinutosti onih koji su Europu vezali uz ruske energente i masivno poslovanje s Moskvom, koji su kreirali i poticali migrantsku invaziju na Europu, koji su sudjelovali u svim američkim propalim bliskoistočnim vojnim avanturama, bombarderskim i invazijskim kampanjama po sjeveru Afrike i na Bliskom istoku nema kraja. Iako su praktički protjerani iz europske politike, na čelu s velikom svećenicom globalizacije Angelom Merkel, njihova zabrinutost za daljnju sudbinu Europe i Europske unije širi se europskim medijima. Svojom kuknjavom sada peru ruke praveći se blesavi, kao da u svemu što se događa nisu sudjelovali. Jedino Angela Merkel nema tu povlasticu jer bi uistinu bilo totalno idiotski da i ona sada kada su vidljivi razmjeri tragedije donedavne europske politike glumi kako ni s čim nije imala veze, pa je prisiljena i dalje braniti svoje postupke proteklih godina i politiku koju je provodila te za nju nevoljko prihvaćati odgovornost. Ona nema izbora, za razliku od daleko većih mudrijaša kao što je bivši francuski predsjednik François Hollande koji šuti kao zaliven, iako, ruku na srce, nije puno ni pridonio europskoj politici – pa ni takvoj potpuno promašenoj jer je nesretnik bio rastrgan između nekoliko žena i obitelji usporedno sa sukreiranjem europske politike.

Bijeg u zavjetrinu

Nekada silni francuski predsjednik Nicolas Sarkozy također se skrio u duboku sjenu pokušavajući izbjeći zatvor za sve što je radio u stankama između sudjelovanja u kreiranju europske politike. Za aktivnije sudjelovanje u njoj nije imao vremena jer je bio zaokupljen prikupljanjem donacija od libijskog diktatora Gaddafija, kojega je potom dao ubiti, što na svoju žalost nije mogao učiniti s dijelovima francuske financijske i poslovne elite koju je također uspio zavrnuti za velik novac. Dugogodišnji kreatori Europske unije, a time posredno i cijele Europe, njezine ekonomije, unutarnje i vanjske politike, bježe danas od vlastitih djela, i dok jedni mudro šute, drugi po medijima izražavaju ganutljivu zabrinutost za budućnost i položaj Europe. I takvi se prave ludi kao da su svi zaboravili da su upravo oni stvarali Europu kakva danas je, sa svim svojim problemima, uspjesima, ali i strateškim promašajima. Cijela jedna generacija europskih političara koja je, vođena deluzijama, dovela Europu u probleme sada iz hladovine mirovine, s tobožnje objektivne distance, kao dobronamjerno ukazuje na opasnu situaciju u kojoj su se našle Europa i Europska unija i uporno alarmiraju da je smjer u kojem Europa ide pogrešan. S njima ili bez njih, ona ide onamo kamo su je oni odveli, a nova generacija europskih političara koja predvodi Europsku uniju nije sposobna ništa učiniti jer ju je izabrala ista ta umirovljena elita koja je Europu dovela u položaj u kojem se nalazi i postavila je na pozicije vlasti na svoju sliku i priliku. Za svoje nasljednike odabrali su iste kakvi su bili i oni. Dok francuski predsjednik Emmanuel Macron panično traži nekakvu stratešku autonomiju ni od koga drugog nego od Europi najbližeg saveznika SAD-a, što u ovim trenucima izgleda kao potpuna ludost, dugogodišnji ministar vanjskih poslova Njemačke i vicekancelar Joschka Fischer panično postavlja pitanje hoće li Europa biti najveći gubitnik svega što se događa i ponavlja nejasnu i potpuno nedefiniranu priču o stvaranju globalne Europske unije.

Potpuna ludost

Joschka Fischer u autorskom članku od 18. svibnja za Project Syndicate pod naslovom “Hoće li Europa biti najveći svjetski gubitnik”, raspreda dilemu o prepuštanju Europe odnosno Europske unije utjecaju SAD-a i Velike Britanije, prepuštanju olujama sukoba globalnih sila i vjetrova rata i mogućnosti da Europa u teškim vremenima postane globalni subjekt i uzdigne se na razinu globalne moći. Zagovara, dakako, ovu drugu opciju, iako ne iznosi ni jedan jedini element na kojem bi se takav položaj gradio. Posredno i on, kao i Macron, nevolje Europske unije pokušava pripisati američkoj politici i nedostatku sada već glasovite “europske strateške autonomije”. Joschka Fischer u svome istupu kazuje: “Ruski rat protiv Ukrajine, kinesko-američko rivalstvo i uspon novih srednje jakih sila potiču duboku reorganizaciju međunarodnoga poretka koja će Europu ostaviti u izrazito nepovoljnom položaju. Kako bi napredovala u svijetu u kojem dominiraju velike države s rastućim vojnim proračunima, Europa nema izbora nego postati prava sila.” Fischer obrazlaže: “Razdoblje globalne stabilnosti nakon 1945. godine je završilo i nestalo. Od bipolarnog svijeta hladnog rata do unipolarnog svijeta kojim dominira Amerika, a koji ga je zamijenio, dugo smo uživali osjećaj strateškog reda, pa iako je bilo mnogo manjih ratova, pa čak i nekih većih, od Koreje i Vijetnama do Bliskog istoka i Afganistana, međunarodni je sustav općenito i u cjelini ostao stabilan i netaknut.” No od početka novog tisućljeća ta je stabilnost sve više ustupala mjesto obnovljenom rivalstvu između velikih sila, među kojima su vodeće SAD i Kina. Uz to, odavno je postalo jasno da će rasti politički i strateški utjecaj Indije, Brazila, Indonezije, Južne Afrike, Saudijske Arabije, Irana i drugih gospodarstava u usponu, kao i njihova uloga u globalnom sustavu.

Mazanje očiju

U kontekstu sve dubljeg sukoba između Kine i SAD-a ove sile u usponu imat će mnogo prilika suprotstaviti se jednoj od dvije supersile 21. stoljeća. Doista, za njih je mnogo prilika koje su previše primamljive da bi se propustile – analizira Fischer. Bivši njemački vicekancelar potom se osvrće na trenutni najveći problem Europe – rusku agresiju na Ukrajinu pa navodi: “U međuvremenu su u Rusiji političke elite obuzete fantazijama o obnovi teritorijalnog dosega i geopolitičke težine SSSR-a i Ruskog Carstva prije njega. Pod predsjednikom Vladimirom Putinom ruska je politika u sve većoj mjeri bila usmjerena na preokret postavki stvorenih neposredno nakon hladnoratovske ere. Nasuprot tomu, Zapad, što znači SAD i Europska unija, nakon njezina proširenja od 2004. nastavio se pridržavati uspostavljenog posthladnoratovskog rješenja u Europi. U tu svrhu je Zapad ostao predan obrani osnovnih vrijednosti kao što su pravo država na samoodređenje i nepovredivost međunarodno priznatih granica.” U nastavku opisa razvoja geopolitičkog ustroja Europe Fischer kaže: “Ove različite vrijednosti i obveze učinile su sukob oko bivših republika Sovjetskog Saveza gotovo neizbježnim, kao što smo vidjeli u Gruziji 2008. U Ukrajini je prvi udarac od Rusije došao kada je Rusija anektirala Krim 2014., ali prijelomna točka nastupila je u veljači prošle godine, kada je Kremlj pokrenuo sveobuhvatnu invaziju na Ukrajinu i stavio točku na eru mira u Europi. Kontinent se opet dijeli na dva tabora. Putinov pokušaj da silom prekroji povijest nije samo tragedija za ukrajinski narod i izazov europskoj sigurnosti. To je i udarac cijelom međunarodnom sustavu nacionalnih država. Uostalom, mnoge od srednjih i novih globalnih sila odbile su nedvosmisleno stati na stranu Ukrajine, a neke su, slijedeći primjer Kine, izričito stale na stranu Rusije ili ostale ‘neutralne’ u interesu stjecanja neke taktičke prednosti. Implikacija toga je da su te države spremne previdjeti flagrantno kršenje temeljnih načela koje podupiru globalnu stabilnost.”

Zakašnjela reakcija

U nastavku medijskog istupa bivši njemački ministar vanjskih poslova i jedan od kreatora europske politike gotovo cijelo jedno desetljeće obuhvaća problem sučeljavanja u Aziji s Kinom i izravne povezanosti s položajem Europe. To očito, dok je bio u punoj snazi vlasti i djelovanja, nije vidio niti je želio vidjeti, a sada alarmira europsku javnost koja ne može tek tako izbrisati ono čime je Joschka Fischer obilježio sadašnjost Europe, uključujući i sudjelovanje Njemačke u dvojbenim vojnim intervencijama SAD-a i saveznika diljem svijeta. Upravo je on, da se ne zaboravi, bio taj koji je zagovarao sudjelovanje Njemačke u vojnim kampanjama i provodio ih u djelo. Joschka Fischer, povezujući stanje u Europi sa sučeljavanjem s Kinom, navodi: “Ali daleko veća opasnost za međunarodni sustav ne proizlazi iz rata u Ukrajini, jer je Rusija preslaba da bi predstavljala istinsku globalnu prijetnju, nego iz pogoršanja američko-kineskih odnosa. Istina, bez obzira na ratobornu retoriku Kine vezanu uz Tajvan i njezine agresivne pomorske vježbe u vodama oko otoka, dosadašnji sukob je manje vojni nego ekonomski, tehnološki i politički. Ali to je slaba utjeha jer je riječ o sve intenzivnijem sukobu nulte sume.” Joschka Fischer je nakon desetljeća sudjelovanja u aktivnoj politici očito iznenada uspio zaključiti ono što prije nije mogao shvatiti da bi se moglo dogoditi pa zaključuje: “Neki od najvećih gubitnika u ovom sukobu vjerojatno će biti Japan i Europa. Kineske tvrtke izgradile su goleme proizvodne kapacitete u automobilskoj industriji – posebice na području proizvodnje električnih vozila – i sada su spremne nadmašiti europske i japanske proizvođače automobila koji su dugo bili globalno dominantni. Da stvar bude gora, odgovor Amerike na kinesku konkurenciju je provođenje industrijske politike koja će ići na štetu europskih i japanskih proizvođača. Nedavni američki zakoni, kao što je Zakon o smanjenju inflacije, primjerice, daju velike subvencije za automobile proizvedene u SAD-u. Iz perspektive SAD-a takve politike ubijaju dvije muhe jednim udarcem – štite domaće velike proizvođače i daju im poticaje za nastavak razvoja električnih vozila.”

Sve se znalo

Prema Fischeru, “konačni ishod bit će temeljita reorganizacija globalne autoindustrije, pri čemu će Japan i Europa, prije svega Njemačka, izgubiti konkurentnost i tržišni udio. I da ne zaboravimo, ovaj veliki gospodarski preokret predstavlja tek početak mnogo većeg globalnog sukoba i strateškog preuređenja.” I što sada reći? Proizlazi da je njemački ministar vanjskih poslova – koji je to bio gotovo cijelo desetljeće za kancelara Gerharda Schrödera, a poslije je u uzastopnim mandatima kancelarke Angele Merkel obnašao razne državne i političke funkcije – po svemu što govori bio potpuno neinformiran dok je bio na tim funkcijama jer ovo što se događa nije mogao predvidjeti iako su mu se na stol barem dok je bio ministar vanjskih poslova i vicekancelar svakodnevno slijevale provjerene i potpuno točne obavještajne informacije. Ne, jednostavno nije mogao biti toliko nesposoban da nije mogao predvidjeti kako će završiti politika koju sukreira. On je jednostavno, kao i ostatak njemačke i europske elite, bio vođen pohlepom onih za koje je radio, njemačkog financijskog i industrijskog kompleksa, koji je u Rusiji pronašao jeftin izvor energenata, a na Bliskom istoku i u Sjevernoj Africi jeftin izvor radne snage. Trebalo je očito samo te dvije stvari uvezati u njemački gospodarski sustav pa dok ide – ide, a sada očito više ne ide pa je Joschka Fischer kao reprezentativni uzorak njemačke i europske elite sada iznenađen i uvrijeđen. U zaključku nakon jadikovki kojima pokušava oprati ruke od onoga u čemu je sam sudjelovao navodi: “Ne samo da Europa mora uložiti velike napore kako bi očuvala svoj ekonomski model tijekom ove reorganizacije globalnog gospodarstva nego također mora upravljati visokim troškovima energije, rastućim jazom digitalne tehnologije u odnosu na dvije supersile i hitnom potrebom za povećavanjem izdataka za obranu kako bi se suprotstavila novoj prijetnji iz Rusije. Svi ovi prioriteti postat će još hitniji kako se približavaju sljedeći američki predsjednički izbori s obzirom na očitu mogućnost da bi se Donald Trump mogao vratiti u Bijelu kuću. Europa se stoga nalazi u posebno nepovoljnom položaju. Nalazi se u sve opasnijoj regiji, ali i dalje ostaje konfederacija suverenih nacionalnih država koje nikada nisu skupile volju za istinskom integracijom, čak ni nakon dva svjetska rata i više desetljeća hladnog rata.”

***

Ficher i Macron kasne u političkoj fazi: Strateška autonomija od Amerike nije moguća

U svijetu kojim dominiraju velike države s rastućim vojnim proračunima Europa još nije prava sila – kaže Joschka Fischer te na kraju upozorava da “svijet neće čekati da Europa odraste, ona se odmah mora suočiti sa započetim globalnim preuređivanjem poretka”. Dakako, riječ je o floskulama i konstatacijama za koje se nije potrudio dati nikakve konkretne mjere koje treba poduzeti. Učinio je to na isti način na koji se francuski predsjednik Emmanuel Macron poziva na stratešku autonomiju od SAD-a. Velike, ali isprazne riječi bez konkretnog sadržaja i u sadašnjoj situaciji na granici čiste deluzije. Implicite pozivom na “odrastanje Europe”, što će reći njezinu emancipaciju od roditelja, a to bi valjda bio SAD, i njezino pretvaranje u globalnu silu Joschka Fischer zagovara isto što Emmanuel Macron koji stvari samo naziva drugačije, strateškom autonomijom. No obojica, i Macron i Fischer, jednostavno kasne u fazi.

Mnogima se obilo o glavu popuštanje ruskom imperijalizmu: Borba za nekakvu autonomiju Europe bila je promašena

Nekakva strateška autonomija EU-a ili “globalne Europske unije” ostaje i dalje bez ikakvoga konkretnoga i racionalnog sadržaja. Treba ponoviti: jedini istinski konkretni iskaz takve uvjetno rečeno autonomne politike Europske unije u prethodnim godinama bio je blagonakloni, ako ne i zaštitnički odnos europskih sila i vodećih država Europske unije, Francuske i Njemačke, prema ruskom imperijalizmu, vezivanje Europe uz ruske izvore energenata i omogućavanje Kremlju da gotovo cijelo desetljeće drži u rukama Krim i druge okupirane dijelove ukrajinskog teritorija. A sve to što je u sklopu nekakve europske autonomne strateške misli činila europska vodeća politika bilo je u potpunoj suprotnosti s američkom politikom, a kako je svojim djelima dokazao Putin, isključivo u korist Rusije. Taj i takav iskaz europske autonomije koji je debelo naštetio i Europi i Ukrajini puknuo je kao mjehurić od sapunice nakon ruske invazije na Ukrajinu. Nikakva značajna strateška autonomija s obzirom na geopolitičke pozicije Europe u ovom trenutku nije moguća, potpuno je neracionalna i u svojoj biti apsurdna. Naime, bez podrške i bliskog savezništva sa SAD-om ne bi ni bilo Europske unije, a kamoli ideje strateške autonomije koja je u ovom povijesnom trenutku s druge strane realnosti. Ne znači da je strateška neovisnost Europe u vanjskoj politici nešto loše, ona bi bila poželjna, no jednostavno se ne uklapa u postojeći geopolitički mirovni poredak Europe. No unatoč svemu, Europa je bogata i sposobna, i ako uspije odbaciti nabrijane političare pune osobnih ambicija, oholosti i krivih predodžbi o vlastitoj veličini i veličini svojih država i okrenuti se političkim osobnostima koje stoje čvrsto na zemlji, kakvi su nekada bili prvi njemački poslijeratni kancelar, veliki Konrad Adenauer i francuski državnik Charles de Gaulle, tada ima šanse postati uistinu sila od globalnog utjecaja. Dnevno.hr Read the full article

#eu

0 notes

hriminal · 2 years ago

Text

Zakoni iz nekih mračnijih vremena, samo su kazne prilagođene za današnje vrijeme.

Još jedno katastrofalno gušenje demokracije i slobode govore u režiji diktatora Plenkovića.

Da se ne bi netko slučajno drznuo reći nešto protiv kriminalaca iz kradezea i njihovih poslušnika, poput korumpirane policije.

#kradeze #andrej plenković #sloboda govora #demokracija

0 notes

uraandri · 11 months ago

Text

oni bre svi misle da smo mi retardirani "nije ovo nikakvo huškanje rata" alo vučko vam je jadan izgovor od diktatora koji uspeva jer je dovoljno uspešna dupeuvlaka i istoku i zapadu koji sad hoće da se kurči da je neka viša sila a ovi padaju na iste fore ne mogu bre više

ovi što oće da vraćaju obavezni vojni rok treba da popiju metak prvi

#sve mi je otišlo u kurac u poslednja dva sata #pola ljudi mi neće doći jer je bolesno moji mi više idu na kurac a od vesti na rtsu ću da se ospem #ura.txt

7 notes · View notes

spoilersgr · 4 years ago

Link

Η παγκόσμια ιστορία έχει δυστυχήσει να δει ανήκουστες θηριωδίες και τα ονόματα εδώ είναι δηλωτικά, συνώνυμα λες του μαζικού εγκλήματος. Τζένγκις Χαν και Βλαντ ο Παλουκωτής άφησαν πολύ βαριά την κληρονομιά τους σε όρους τρόμου και θανάτου, κανείς τους όμως δεν είχε πάρει την προσωνυμία «Τρομερός». Η αμφίβολη τιμή ανήκει στον μεσαιωνικό τσάρο Πασών των Ρωσιών, Ιβάν Δ’ Βασιλίεβιτς, που κέρδισε με το αιματοβαμμένο σπαθί του να μείνει στην ιστορία ως Ιβάν ο Τρομερός. Και ο πίνακας του ρώσου ρεαλιστή ζωγράφου Μιχαήλ Κονσταντίνοβιτς Κλοντ (1832–1902) με τίτλο «Ο Ιβάν ο Τρομερός και τα φαντάσματα των θυμάτων του» λειτουργεί ως η καλύτερη ίσως εισαγωγή για το ποιος ήταν ο ανηλεής μονάρχης που κατατρύχεται από τα πνεύματα των πολλών, πάρα πολλών, θυμάτων του. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν ξεκίνησε τη βασιλε��α του ως αιμοσταγής τύραννος, κάθε άλλο. Ήταν όμως αυτά τα «ακραία ξεσπάσματα βίας», όπως τα ονομάζουν γλαφυρά οι ιστορικοί, που θα του έφερναν την τρομακτική προσωνυμία. Ο Ιβάν ίσως ήταν Τρομερός από παιδί Ως Ιβάν Δ’ Βασιλίεβιτς γεννήθηκε το 1530 στο Μεγάλο Δουκάτο της Μοσχοβίας και η μοίρα τον προόριζε πάντα να ηγεμονεύσει. Ήταν γιος του Ιβάν Γ’ Βασιλίεβιτς, του επονομαζόμενου και «Μέγα», γεγονός που τον έχρισε από τα γεννοφάσκια του διάδοχο του θρόνου. Ο μέγας δούκας πέθανε όταν ο Ιβάν ήταν μόλις 3 ετών, κι έτσι πήρε νωρίς-νωρίς το δαχτυλίδι της διαδοχής, έπρεπε όμως να ενηλικιωθεί για να κυβερνήσει. Ως αντιβασιλέας λειτουργούσε η μητέρα του, πέθανε όμως κι αυτή 5 χρόνια μετά, αφήνοντας μια σειρά από επιτρόπους να καλοβλέπουν το στέμμα. Εδώ εντοπίζουν οι ιστορικοί το μεγαλύτερο δεινοπάθ��μα της ζωής του. Μικρός και άγουρος, περιστοιχιζόταν από διψασμένους για εξουσία βογιάρους, που έφτασαν να αμφισβητούν ανοιχτά τη διαδοχή του. Ακόμα και χωρίς φαγητό τον άφηναν, μιας και ένας ενδεχόμενος θάνατός του θα λειτουργούσε ανέλπιστα καλά στα σχέδιά τους. Οι βογιάροι, οι ευγενείς φεουδάρχες της Μοσχοβίας, ήταν τόσο δολοπλόκοι και συνωμότες που ο μικρός μεγάλωσε μαθαίνοντας να τους μισεί. Κινδύνευε εξάλλου η ζωή του από τις δολοφονικές πλεκτάνες τους και οι ίντριγκες της αυλής διαδραμάτισαν σίγουρα κεφαλαιώδη ρόλο στη σφυρηλάτηση της τουλάχιστον περίπλοκης προσωπικότητάς του. Όσο οι έριδες της ανώτερης τάξης εκφύλιζαν το άλλοτε μεγαλοπρεπές βασίλειο του νεαρού πρίγκιπα, εκείνος εμφάνιζε τα πρώτα ξεσπάσματα οργής. Από τα μικράτα του έμαθε να είναι καχύποπτος με όλους, ζώντας χρόνια και χρόνια σε καθεστώς ψυχικής κακοποίησης. Αναφορές τον φέρουν να βασανίζει ζώα από παιδί και να μη χάνει ευκαιρία να δείξει τα σκοτάδια της ψυχής του, αν και αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι συκοφαντικές διαδόσεις των μνηστήρων του θρόνου. Ο Ιβάν μεγάλωσε πάντως μισώντας τους ευγενείς και σύντομα θα τους κυνηγούσε χωρίς οίκτο… Γιατί όχι Ιβάν ο Μεγαλοπρεπής; Το 1547, κλείνοντας τον 17ο χρόνο της ζωής του και με τις δολοπλοκίες για το στέμμα να μην έχουν αποδώσει καρπούς, ο Ιβάν στέφεται μέγας δούκας της Μοσχοβίας. Και τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του είναι το λιγότερο πεφωτισμένα! Παντρεύεται νωρίς-νωρίς και δείχνει πώς ακριβώς θέλει να κυβερνήσει το βασίλειό του: ειρηνικά και προοδευτικά. Και πραγματικά οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε κινούνταν στην κατεύθυνση της δικαιοσύνης και του εκσυγχρονισμού της χώρας. Τόσο σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης όσο και καθημερινότητας. Το δουκάτο του απέκτησε το 1549 ένα μόνιμο σώμα συμβουλατόρων, μια πρώιμη και σχετικά αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δηλαδή, για να τον συνδράμει στο ευρύ μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Το οποίο είναι ακραία προοδευτικό για τα μέτρα της εποχής. Ο νεαρός κυβερνήτης διορίζει συμβούλια τοπικής αυτοδιοίκησης στις επαρχίες του δουκάτου, αναδιαμορφώνει τη φορολογία και προβαίνει σε μια μακρά σειρά από νομοθετικές ρυθμίσεις με θετικό πρόσημο. Τώρα ο φτωχός χωρικός έχει το δικαίωμα ακόμα και να εγκαταλείψει τον φεουδάρχη αφέντη του! Αφού περιόρισε και τη δύναμη της αριστοκρατίας, υπάγοντάς τη κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του στέμματος, προέβη ακόμα και σε μετασχηματισμό της εκκλησιαστικής λειτουργίας, ρυθμίζοντας σε άλλη βάση τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Ήταν μια γόνιμη και παραγωγική περίοδος ειρήνης και περισσότερης δικαιοσύνης για όλους, συνθήκες που μετασχημάτισαν την τοπική κοινωνία. Ίσως τελικά δεν ήταν τόσο τρομερός, θα πει κανείς. Πριν το πει όμως, πρέπει να περιμένει… Ο λαοφιλής Ιβάν Δ’ και η βασιλεία του τρόμου Πριν δείξει ποιος είναι πράγματι, ο Ιβάν κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορα του βασιλείου του. Ο στόχος του, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, ήταν από την αρχή διττός: να αντισταθεί στη μογγολική Χρυσή Ορδή του Βόλγα και τα ταταρικά χανάτα της, από τη μία, αποκτώντας πρόσβαση στη Βαλτική Θάλασσα, από την άλλη. Κι έτσι από το 1552-1566 τα στρατεύματά του διαλύουν τα χανάτα του Καζάν και του Αστραχάν, προσαρτώντας τα εδάφη τους στο Δουκάτο της Μοσχοβίας. Το κράτος του εκτείνεται πλέον από τα Ουράλια μέχρι και την Κασπία Θάλασσα στον νότο, δημιουργώντας ένα σημαντικό αμυντικό τείχος στις αδηφάγες ορέξεις των Μογγόλων. Η εκστρατεία του στη Βαλτική απέτυχε όμως και είχε τους επιτρόπους του να κατηγορεί γι’ αυτό. Οι σύμβουλοί του τον πρόδωσαν, αυτομολώντας στον εχθρό και κατατροπώνοντας τις δυνάμεις του. Ο επεκτατισμός του Ιβάν ανακόπηκε μεν, όχι όμως χωρίς εκδίκηση. Και η αλήθεια είναι πως η μανία του απλώθηκε κατά δικαίων και αδίκων. Η πεφωτισμένη δεσποτεία είναι πλέον παλιά ιστορία. Τώρα αρπάζει τα τσιφλίκια των ευγενών και τα μοιράζει στους αυλοκόλακες. Τώρα δημιουργεί μια μυστική και μαυροφορεμένη αστυνομία που δεν είναι εδώ για να τηρεί την τάξη, παρά για να κυνηγά όσους θεωρεί εσωτερικό εχθρό. Αφού διαλύσει και την κυβέρνησή του, γίνεται πραγματικός τύραννος. Σπάει το κράτος του στα δυο. Το ένα διοικείται όπως και πριν, στο άλλο όμως είναι το απόλυτο αφεντικό, εγκαινιάζοντας μια δεσποτεία του τρόμου από αυτές που ελάχιστες φορές έχει καταγράψει η Ιστορία. Οι βογιάροι, που τόσο μισούσε από μικρός, δεν θα γλιτώσουν από τη μανία του. Και όσο ένιωθε ότι χάνει τα λαϊκά ερείσματά του, τόσο πιο εκκεντρική θα γινόταν η συμπεριφορά του. «Έπνιξε τη Ρωσία, ή το μοσχοβίτικο Κράτος των Ρως, όπως ήταν τότε γνωστό, στο αίμα», παρατηρεί ρώσος ιστορικός… Ιβάν ο Τρομερός ή καλύτερα Ιβάν ο Μοχθηρός Από τη μανία του δεν γλίτωσαν ούτε οι ευγενείς ούτε ο κλήρος, ειδικά τα ανώτερα εκκλησιαστικά κλιμάκια. Την ίδια ώρα, στράφηκε και κατά του απλού λαού. Όπου οσμιζόταν απειθαρχία ή επαναστατικές τάσεις, έκαιγε ολόκληρες πόλεις και σκότωνε κατά χιλιάδες τους κατοίκους τους. Η θηριωδία έγινε πλέον καθημερινότητα. Αναρίθμητοι ρίχνονταν στα μπουντρούμια και αυτοί μάλιστα ήταν οι τυχεροί. Οι περισσότεροι εκτελούνταν, συχνά με ανασκολοπισμό. Ούτε γυναίκες ούτε παιδιά δεν γλίτωναν από τη μανία του. Από τη στιγμή που έχασε μάλιστα την πρώτη του τσαρίνα το 1560, τα πράγματα έγιναν για τον λαό του ακόμα χειρότερα. Ο τσάρος είχε πλέον συχνά και εντελώς παρανοϊκά ξεσπάσματα και σε καθένα από αυτά η χώρα θρηνούσε θύματα με το τσουβάλι. Έτσι θα περνούσαν τα επόμενα 24 χρόνια, γεμάτα εκτοπισμούς, υφαρπαγές περιουσίας και αιματηρά γεγονότα που σήμερα τα αποκαλούμε εθνοκαθάρσεις. Η αυτοκρατορία του βυθίστηκε στο χάος και το αίμα και το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν ήταν ασφαλής. Αν άλλαζαν οι ορέξεις του τσάρου, ήσουν εχθρός. Σε κατηγορούσαν για προδοσία, απείθεια ή ό,τι άλλο και με το τσαρικό φιρμάνι ανά χείρας σε οδηγούσαν στο απόσπασμα. Χιλιάδες πολίτες του Βασιλείου της Ρωσίας σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν και δολοφονήθηκαν μαζικά, με την οικονομική καταστροφή να καραδοκεί χρόνο με τον χρόνο. Μήπως Ιβάν ο Τρελός; Όσο η μυστική αστυνομία του επέτεινε τη μάστιγα που είχε επιφέρει στο εσωτερικό του βασιλείου του, στο εξωτερικό μετρούσε πλέον ήττες και πάλι ήττες. Γιατί ναι μεν έφτασε στην πολυπόθητη Σιβηρία, με την εξάπλωσή του στα δυτικά να κρίνεται υπερεπιτυχημένη, οι παλιοί εχθροί έκαναν όμως ό,τι ήθελαν στα εδάφη του. Τατα��ικά φύλα έφτασαν ακόμα και να λεηλατήσουν τη Μόσχα (1579) και οι άλλοι ξακουστοί εχθροί του, Πολωνοί, Λιθουανοί, Δανοί και Σουηδοί, ισοπέδωναν πόλεις και προσαρτούσαν εδάφη του σε κάθε επιδρομή τους. Το άλλοτε κραταιό Βασίλειο της Ρωσίας έφτασε μια ανάσα από την πλήρη κατάρρευσή του, εκείνος όμως είχε άλλα να ασχοληθεί. Την οικογένειά του τώρα! Τα βίαια ξεσπάσματά του δεν είχαν πλέον όμοιό τους, τώρα στρέφονταν ακόμα και κατά της ίδιας του της οικογένειας. Ο Ιβάν είχε τουλάχιστον έξι γυναίκες και κάποιες από αυτές δηλητηριάστηκαν μυστηριωδώς ή στάλθηκαν να ζήσουν σε μονές. Μία από αυτές την ξυλοκόπησε μάλιστα αγρίως ενώ ήταν έγκυος, κάνοντάς τη να αποβάλει, ενώ μια δεύτερη την έπνιξε την αμέσως επομένη του γάμου τους. Σειρά είχε κατόπιν ο γιος του, τον οποίο σκότωσε σε μια από τις διαβόητες μανιακές εκδηλώσεις του. Αν ήταν πραγματικά τρελός, όπως πιστεύει σήμερα μερίδα ιστορικών, δεν το ξέρουμε, ξέρουμε όμως πως είχε παρανοϊκές τάσεις και παραληρήματα μεγαλείου. Όπως στο διαβόητο περιστατικό με τον Καθεδρικό του Αγίου Βασιλείου, το ίδιο το σύμβολο σήμερα της Μόσχας. Ο ναός χτίστηκε επί των ημερών του, για να πανηγυρίσει τη νίκη του απέναντι στο χανάτο του Καζάν. Και ενθουσιάστηκε τόσο με το περίτεχνο και πολύχρωμο κτίσμα που, όπως θέλει ο θρύλος, τύφλωσε τον αρχιτέκτονα για να μη μπορέσει έκτοτε να φτιάξει τίποτα τόσο λαμπρό. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, ο Πόστνικ Γιάκοβλεφ απέδωσε και άλλα αρχιτεκτονήματα αργότερα, η ιστορία θα μπορούσε ωστόσο κάλλιστα να είναι αληθινή. Δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς ο Ιβάν, έβλεπε παντού προδοσίες και πισώπλατα μαχαιρώματα και έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Η τελευταία δεκαετία της βασιλείας του χαρακτηρίστηκε μάλιστα από ακόμα πιο άγρια βαρβαρότητα. Και η παραμικρή τώρα υπόνοια για κάποιον, ακόμα και μια λάθος λέξη, μπορούσε να σου εξασφαλίσει φριχτά βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο. Όταν πέθανε το 1584, βρήκαν στο σώμα του υψηλές συγκεντρώσεις υδραργύρου. Ίσως ήταν βαριά άρρωστος και έψαχνε θεραπεία. Ίσως πάλι να ήταν αλήθεια ότι έπα��ρνε μέρος σε τελετές αλχημείας και να δηλητηριάστηκε. Κατά λάθος ή εσκεμμένα, ποιος να πει; Μέχρι τότε η διαύγειά του είχε διολισθήσει εξάλλου στη φάρσα και ο Ιβάν ο Τρομερός δεν ήταν παρά σκιά του εαυτού του. Είχε καταληφθεί από την εμμονή του θανάτου, καλώντας πνευματικούς και μάγισσες από τα βάθη της αυτοκρατορίας του μπας και τον σώσουν από τον επικείμενο χαμό του. Οι βαθιές ουλές που άφησε η αιματοβαμμένη διακυβέρνηση του πρώτου τσάρου Πασών των Ρωσιών δεν θα επουλώνονταν παρά έναν αιώνα αργότερα. Όσο για το «Τρομερός», κανείς δεν τον αποκάλεσε έτσι όσο ζούσε. Η προσωνυμία δεν είναι γνωστό πότε προσκολλήθηκε στο όνομά του, σίγουρα όμως ήρθε μετά τον θάνατό του. Και ήρθε για να μείνει, περιγράφοντας μια εποχή όπου ο τρόμος που βασίλεψε ήταν πράγματι… τρομερός.

#–#AIMOSTAGIS #diaba #diktatoras;#enas #fobo #i #Iban #igetis #itan #kai #megalos #O #pragmatika #prokalouse #sto #ti #ton #tou #Tromeros #tromo

0 notes

radiogornjigrad · 4 years ago

Text

Je li Tito gazio preko leševa?

Večernji list objavio je kako je, u knjizi objavljenoj u Francuskoj, Tito uvršten u 22 najveća diktatora. Ovakav sud utemeljen je na netočnim podacima koje je akademska historiografija odavno opovrgnula. U Večernjem listu objavljen je krajem travnja tekst njihovog talijanskog dopisnika Silvija Tomaševića pod naslovom „Francuzi objavili knjigu o 22 najveća diktatora“. Među ličnostima obrađenima u…

View On WordPress

#22 najveća diktatora #Jean-Louis Margolin #JOSIP BROZ TITO #Nicolas Werth #Olivier Guez #silvije tomašević #Stéphane Courtois #Stefan Gužvica

0 notes

fwtini · 3 years ago

Text

O mpampas mou fernei sokolata

Ego: den thelo sokolata

Ekeinos: emena ti me noiazei tha thn fas eimai diktatoras

2 notes · View notes

trojerucica-blr · 3 months ago

Text

bravo Simonida,al nemoj mi tu kolektivnu krivnju,nijesmo mi ,vec oni MAFIJASKA VLADA SUMANUTOG VODJE TIRANINA ALEKSANDRA VUCICA DIKTATORA DILEJE I DILETANTA SA PEDIGREOM RATNOG PROFITERA KOLJACA GLASNOGOVORNIKA.

0 notes

klucksize · 5 years ago

Link

Óvatosan fogalmaz, de az euronews azért gondolom elég sokszor meggondolja mielőtt lehoz egy ilyet.

32 notes · View notes

bb-latvija · 2 years ago

Text

Putins un Sji Dzjiņpins tiekas Kremlī

Pirmdien, 20.martā, Kremlī notika Krievijas diktatora Vladimira Putina un Ķīnas prezidenta Sji Dzjiņpina tikšanās. Abu līderu tikšanās paredzēta formātā viens pret vienu. Pēc tam sarunas turpināsies neformālās pusdienās. Tikšanās publiskajā daļā Putins apsveica Sji ar viņa pārvēlēšanu valsts vadītāja amatā un uzteica Ķīnas ekonomisko attīstību. “Mēs jūs pat nedaudz apskaužam,” sacīja…

View On WordPress

0 notes

zoranphoto · 2 years ago

Text

Dva desetljeća od američke invazije na Irak zemlja je u rasulu: 42 milijuna ljudi živi u bijedi unatoč golemim zalihama nafte

Dva desetljeća nakon što je u američkoj invaziji na Irak svrgnut Sadam Husein, ta naftom bogata zemlja još uvijek je puna ratnih ožiljaka i daleko je od liberalne demokracije kakvu je Washington zamišljao. Rat predsjednika Georgea W. Busha, pokrenut nakon napada 11. rujna, urezan je u sjećanje zbog masovne američke vojne sile, rušenja goleme Sadamove statue, a potom godina krvavih sektaških previranja Odluka o kopnenoj invaziji pokrenutoj 20. ožujka 2003. kako bi se srušio irački državni, stranački i vojni aparat, produbila je kaos koji je potaknuo godine krvoprolića iz čega će kasnije nastati džihadistička skupina Islamska država. Američke snage, uz potporu uglavnom britanskih vojnika, nikada nisu pronašle oružje za masovno uništenje koje je bilo opravdanje za rat i naposljetku su napustile Irak - oslobođen od diktatora, ali narušen nestabilnošću i pod utjecajem Irana, najvećeg američkog neprijatelja. "Sjedinjene Države jednostavno nisu razumjele narav iračkog društva, narav režima koji su svrgnuli", rekao je Samuel Helfont, asistent na Mornaričkoj poslijediplomskoj školi u Kaliforniji. Bush, čiji je otac otišao u rat s Irakom od 1990. do 1991. nakon Sadamova napada na Kuvajt, kazao je da zemlji želi nametnuti "liberalnu demokraciju", ali taj je poticaj nestao iako je Sadam brzo svrgnut, rekao je Helfont. "Izgradnja demokracije zahtijeva vrijeme, a izgradnja demokracije ne stvara utopiju preko noći", rekao je Hamzeh Haddad, suradnik pri Europskom vijeću za međunarodne odnose. Umjesto pronalaska nuklearnog, biološkog ili kemijskog oružja, napad međunarodne koalicije predvođene SAD-om otvorio je Pandorinu kutiju, traumatizirao Iračane i otuđio neke tradicionalne američke saveznike. Nasilje je ponovno buknulo u Iraku nakon smrtonosnog bombaškog napada na muslimansko šijitsko svetište u Samari sjeverno od Bagdada u veljači 2006., što je bio povod za građanski rat koji je trajao dvije godine. Do 2011., kad je Barack Obama povukao Amerikance iz Iraka, ubijeno je više od 100.000 iračkih civila, navela je skupina Iraq Body Count. Sjedinjene Države tvrdile su da je na njihovoj strani ubijeno gotovo 4500 ljudi.

Kaos i korupcija

Novi užasi pogodili su Irak kada je Islamska država proglasila svoj "kalifat" i 2014. zavladala gotovo trećinom zemlje. Njihova divlja vladavina okončana je tek 2017. nakon iscrpljujuće vojne kampanje. Danas je oko 2500 američkih snaga stacionirano u Iraku. Više nisu ondje kao okupatori, već su u savjetodavnoj i neborbenoj ulozi u međunarodnoj koaliciji protiv IS-a, čije preostale ćelije povremeno bombardiraju i napadaju. Godine nasilja duboko su promijenile Irak, koji je dugo bio dom raznolike mješavine etničkih i vjerskih skupina. Manjinski Jezidi bili su meta kampanje koju je UN nazvao genocidnom kampanjom i protjeran je veći dio nekoć živahne kršćanske zajednice. Napetosti tinjaju između vlade u Bagdadu i autonomne kurdske vlasti u sjevernom Iraku, posebno oko izvoza nafte. U listopadu 2019., mladi Iračani predvodili su prosvjedni pokret diljem zemlje frustrirani zbog lošeg upravljanja, endemske korupcije i uplitanja Irana, što je okončano krvavim gušenjem sa stotinama mrtvih. Unatoč golemim rezervama nafte i plina u Iraku, otprilike trećina od 42 milijuna stanovnika živi u siromaštvu, a oko 35 posto mladih je nezaposleno, navodi UN. U politici je i dalje kaotično. Parlamentu je bila potrebna cijela godina, obilježena poslijeizbornim unutarnjim sukobima, da napokon potvrdi novu vladu u listopadu prošle godine. Premijer Mohammed Shia al-Sudani obećao je da će se boriti protiv mita i korupcije u zemlji koji se nalazi pri dnu indeksa percepcije korupcije Transparency Internationala. "Svaki Iračanin može vam reći da je korupcija počela cvjetati...1990-ih", kada je Irak bio pod međunarodnim sankcijama, rekao je Haddad i dodao da je korupcija sada više u fokusu "jer je Irak otvoren prema svijetu". Irak se suočava s drugim izazovima, od razorene infrastrukture i svakodnevnih nestanaka struje do nestašice vode i razornih klimatskih promjena. Unatoč tome, Haddad tvrdi da je današnji Irak "država koja se demokratizira" i kojoj treba vremena da sazrije jer je "demokracija neuredna".

Iran stječe utjecaj

Neželjena posljedica američke invazije bio je golem porast utjecaja koji Iran sada ima u Iraku. Iran i Irak vodili su dugotrajni rat 1980-ih, ali susjedi imaju i bliske kulturne i vjerske veze kao većinski šijitske zemlje. Irak je postao ključna gospodarska žila kucavica Islamskoj Republici pošto je pogođena sankcijama zbog osporavanog nuklearnog programa, dok Iran opskrbljuje Irak plinom i strujom. Politički gledano, iračke šijitske stranke, oslobođene bremena sunitskog diktatora Sadama, postale su "najmoćniji igrači", rekao je Hamdi Malik, suradnik na Washingtonskom institutu. Skupine koje podupiru Iran uspjele su održati određenu "koheziju" usprkos unutarnjim sukobima nakon posljednjih izbora, a "Iran igra ključnu ulogu" u osiguravanju da ta kohezija potraje, rekao je Malik. Iračke manjine "Kurdi i suniti nisu snažni akteri, uglavnom jer pate od ozbiljnih unutarnjih raskola", dodao je Malik. Proiranske stranke dominiraju iračkim parlamentom, a više od 150.000 boraca bivših paravojnih snaga Hašed al-Šabi koje podržava Iran integrirano je u državnu vojsku. Bagdad sada mora upravljati odnosima i s Washingtonom i s Teheranom, rekao je zapadni diplomat u Iraku pod uvjetom anonimnosti. "Pokušava uspostaviti ravnotežu u svojim odnosima s Iranom, sunitskim susjedima i sa zapadom", rekao je diplomat. Tportal.hr Photo by Lara Jameson Read the full article

#georgebush #invazijanairak #Irak #iran #SAD

0 notes