#die in het water schijnt

[fransopdefiets]

19-7 Botnhamn

Ik kookte maar weer eens zelf gisteren, de grootste uitdaging was het vinden van vlees in bescheiden porties. Uiteindelijk eindigde ik weer met die spiesjes varkensvlees in knoflook. Die at ik met een courgette, een ui en tagliatelle uit de kleinste verpakking die ik kon vinden, dat werd dan wel de glutenvrije variant. Ze doen hier niet aan kleine pakjes rijst of pasta, het minimum is een kilo en daar pas ik voor. Daar fiets ik dan nog een week mee rond

In de ochtend doe ik rustig aan, want ik hoef maar een klein stukje vandaag, hooguit 40 kilometer. Om iets over negenen fiets ik langs de supermarkt om inkopen te doen en een kopje koffie te drinken, want ik kom vandaag geen winkels meer tegen. Tot mijn verbijstering is die nog op slot! Het is toch een gouden regel in Noorwegen dat supermarkten om 7 uur open gaan, maar dit is dus de uitzondering op die regel en er zit niets anders op dan buiten aan een picknicktafel tot 10 uur te wachten. Het is fris en grijs, maar gelukkig lost de wolk over Skaland langzaam op als ik zit te wachten en ik voel de warmte langzaam in mijn botten trekken.

Terwijl ik me voor de deur zit te vervelen, bestudeer ik de website van de camping van vanmiddag. Ze hebben echt de meest snoezige hobbithutjes voor de prijs van twee tenten. Weet je wat, die neem ik. Dan kan ik gelijk al wat dingen wassen op de camping, zodat ik zondag fris en fruitig Mayke van het vliegveld kan halen. Als troost voor het lange wachten, staan er thermoskannen met gratis versgezette koffie in de winkel.

Ik fiets vandaag door zes of zeven tunnels, in lengte variërend van 300 meter tot een paar kilometer. Sommigen zijn mooi breed en goed verlicht, andere zijn smal en donker terwijl het water langs de wanden drupt. Gelukkig hebben de meeste tunnels een signaleringssysteem voor fietsers, je drukt op de knop en er gaat een oranje licht flikkeren bij de ingang. Aan het begin van een reeks van drie, staat er naast de drukknop een witte brievenbus met gele hesjes erin. Maar als je die aan de andere kant wil inleveren, waar de brievenbus naast een picknicktafel staat, blijkt dat de mensen de bus voor een vuilnisbak hebben aangezien.

Senja is een prachtig eiland, heel schilderachtig met hier en daar brede witte zandstranden, waar het natuurlijk vol staat met campers en tenten.

Fjordbotn camping ligt in het diepste puntje van de fjord, op een uurtje fietsen van Botnhamn. De noordenwind waait recht onder de laaghangende wolken door de fjord in en staat precies op de voorkant van mijn hutje. Ik was vanmorgen nog wel zo geïnspireerd geraakt door die zomerse foto van twee mensen die zich voor hun hutje in de zon koesteren, maar het is aangenamer binnen. Vanavond neemt de wind af en als ik geluk heb, schijnt dan de zon.

Afgelegde afstand: 39 km

Gefietste tijd: 3 uur

Afstand in een rechte lijn naar de Noordkaap: 339,1 km

[vriendenboekjes]

Lievegedicht

er zijn best wat mensen die er niet in geloven

en er zijn mensen die er wel in geloven maar het helemaal verkeerd uitleggen of verwarren met iets anders

die zeggen dat het is als een theekopje rum terwijl het een theekopje jam moet zijn

die zeggen een theekopje sinaasappelsap waar de zon in schijnt terwijl het juist het oranje sap zelf was dat de zon deed schijnen en het theekopje vertrok als een zucht door de lucht

zo raakt alles door de war een zwaan landt aan de verkeerde kant van de waterspiegel je gooit een stok en de hond komt terug met een baar goud in zijn bek je sok is nat, het hindert niet

je vindt haar mooier dan de maan ze heeft krullen als de kringen in water als er eendenkuikens voor het eerst zwemmen gaan.

Joost Oomen, uit Lievegedicht, 2023.

[euroadventure]

Espot - Sant Maurici d'Espot - Martinet

Vrijdag 28 april

Het zonnetje schijnt! Na mijn ontbijt rij ik terug naar beneden, naar het dorpje. Ik parkeer mijn auto en loop naar de shuttle taxi's. Ik had gisteren afgesproken dat ik om 9 uur daar zou zijn. Wanneer ik aankom is het nog 'tranquilo' want we vertrekken pas als het busje vol is, wordt mij verteld. Prima, dan ga ik eerst een cafe con leche drinken bij de lokale bar op de hoek.

Tegen half tien kan ik toch gaan, onderweg bij een camping pikken we nog mensen op vertelt de chauffeur. Het blijkt een jong Nederlands gezin uit Eindhoven te zijn. We raken gelijk gezellig aan de praat. Ger, Yvon en hun drie kinderen Floris, Vilein en Valerie (ik hoop dat ik het goed onthouden heb 😉) gaan net als ik de route rond het meer 'Sant Maurici d'Espot' wandelen. Extra respect voor hun, omdat hun jongste dochter 4 jaar oud is en Yvon zwanger is 🙌🏻.

Bij het startpunt lopen zij de Ratera ronde van west naar oost en ik net andersom. Ook plak ik er nog een stukje aan vast. Ik loop nog door naar de 'Refugi d'Amitges'.

Er is inmiddels wat sluierbewolking, maar toch voel ik het zonnetje toch ook goed branden. Al snel loop ik in mijn t-shirt verder.

Ik start bij het grote meer en het uitzicht is al erg mooi in het ochtendlicht.

Ik word het bos in gestuurd richting 'Cascade Ratera', een mooie waterval maar ik had er misschien iets meer van verwacht...of misschien ben ik al wat verzadigd door alle watervallen die ik in mijn leven heb gezien 😂.

Na de waterval loop ik vooral omhoog en kom ik bij het meer 'Estany de Ratera' uit wat er prachtig bij ligt, zeker wanneer de zon nog even goed doorkomt. Mijn eerste stop, even wat drinken en eten, voor ik weer verder wandel.

Het meer laat ik achter me en ik sla af richting de berghut.

Voor ik daar ben passeer ik wederom een meer 'Estany de les Obagues de Ratera' (meren vervelen daarentegen nooit 😊) ook hier geniet ik weer volop!

Ik ben hier totaal alleen, samen met een eend 🦆 die hier in het meer ronddobbert.

Heerlijk...ook hier even een korte break 😊.

Ik tik de 2440m aan voor ik uiteindelijk uitkom bij de berghut.

Naast de berghut blijkt er nog een groot meer te liggen 'Estany Gran d'Amitges'. Dit meer is nog bijna geheel bevroren. Hier hou ik mijn lunchpauze en blijf hier zeker een half uur rondhangen.

Ik daal weer af naar de Ratera route en wanneer ik net weer op de route ben, kom ik het Nederlandse gezin weer tegen. Tot nu toe heeft de jongste nog alles zelf gelopen en ze vertelt het met veel trots. Ook vertellen ze mij dat er straks nog een lastig stuk komt door sneeuw en water van een kleine waterval. Ik ben benieuwd!

Ik loop verder en heb nog een prachtig uitzicht over het grote meer 'Sant Maurici d'Espot'.

En dan kom ook ik bij de waterval en het stuk sneeuw. Het lukt mij vrij aardig om het stuk te passeren, maar ik heb dan ook wandelstokken. Ook ik zak een keer diep weg in de sneeuw...hoe hebben ze dit gedaan met de kids? Wauw, nogmaals respect!

Uiteindelijk ben ik tegen 15uur weer bij de shuttle standplaats, waar ook de Nederlanders inmiddels aan komen lopen. De jongste, maar ook de andere kinderen hebben alles zelfstandig gewandeld, superknap!

We moeten nog even wachten op de shuttle en kletsen nog wat bij. Wat blijkt...Ger, Yvon en de kinderen komen haast elke zomer naar Zoutelande toe, zo ook komende zomer. Hoe toevallig is dat nu weer?! Wie weet komen we elkaar dan nog tegen deze zomer 😎.

We nemen afscheid en ik reis vandaag weer verder. Ik sla nog wat te drinken in voor ik doorrijd. Ik rij richting een plaatsje vlak voor het dorpje Estana. Morgenochtend kan ik, mits het mooi weer blijft, daar nog een simpele wandeling maken. Onderweg weer prachtige vergezichten!

In La Seu d'Urgell waar ik vorig jaar nog op een camperplaats heb gestaan stop ik voor grote inkopen te doen. Ik blijf er nu niet, maar rij nog een twintig minuten verder tot het dorpje Martinet waar ik vanacht wel blijf staan. Ik kan nog tot half 11 prima buiten zitten zonder jas, overdag was de temperatuur in het dal inmiddels opgelopen tot 27,5 graden...

[rcvandenboogaard]

Een ongemakkelijk stukje aarde

Van de gebeurtenis zelf schijnt geen foto te bestaan, ofschoon er een foto circuleert waarvan men zegt dat hij vele jaren na dato is aangetroffen op het lijk van een in de USSR gesneuvelde Duitse officier, en waarop je een rij mensen ziet die worden doodgeschoten aan de rand van een ravijn. Die foto is pas in de jaren tachtig boven water gekomen en het lijkt niet uitgesloten dat het hier om een…

[jurjenkvanderhoek]

RUIGOORDERS ZIJN REALISTISCHE IDEALISTEN

De uitgave die ik al een tijd in huis heb, maar nu pas actueel is, is getiteld Ruigoord 50 jaar. In het jaar 2023 is het namelijk een halve eeuw geleden dat een stel kunstenaars de verlaten huizen in het kleine dorp onder de rook van Amsterdam hebben gekraakt om er een culturele vrijhaven te stichten. Maar eigenlijk bestaat Ruigoord als geografische locatie op de wereldkaart veel langer. Eeuwen voor vandaag was er al sprake van eigenlijk. Al vanaf de 11e eeuw wordt 't Ruyge Oort bewoond. In de 13e eeuw kalft het veen rondom af door watersnood en blijft de plek als eiland in het IJ gespaard.

Tot 1875 doorstaat de weerbarstige klomp klei in het IJmeer, waarop vanaf 1835 de eerste stenen huizen worden gebouwd, vele stormen. Dan wordt het Noordzeekanaal aangelegd en het IJmeer ingepolderd. In de Houtrakpolder is Ruigoord net als Schokland in de Noordoostpolder een bebouwde verhoging in het landschap. Ruigoord wordt een heus dorp met de kerk in het midden, een café ernaast en bij bewoning van zo'n 200 mensen een school en een bank.

Amper een eeuw later komt het water opnieuw welhaast naar het eerdere eiland terug door de verplaatsing en aanleg van de Amsterdamse haven. Het plan is er een tweede Pernis te stichten en de bewoners van het kleine dorp worden uitgekocht. Maar de wereldwijde oliecrisis steekt een dikke stok voor de plannen. Het dorp Ruigoord is echter inmiddels grotendeels afgebroken en de overgebleven huizen zijn onbewoonbaar verklaart. Zo is Ruigoord een spookdorp dat gelaten wacht op wat komen gaat.

Kunstenaars uit de omgeving zien heil in het verlaten en verwaarloosde oord. Zij kraken de leegstaande huizen om deze te behoeden voor sloop. Het is dinsdag 24 juli 1973, de kunstenaarskolonie is gesticht en de culturele vrijhaven een feit. In 1991 evenwel hangt het zwaard van Damocles opnieuw boven het dorp. In een vers opgesteld bestemmingsplan zal het dorp moeten verdwijnen, echter na een lange juridische strijd wordt het gebied onderdeel van de gemeente Amsterdam. Ondanks protesten schurkt de haven tegen het gebied en komen de industrieterreinen wel heel nader aan de creatief bruisende kolonie.

In 2000 valt het besluit dat Ruigoord definitief mag blijven en is dan nu een culturele broedplaats in een groene oase. Zie je het in vogelvlucht van bovenaf dan is het inderdaad een lieflijke plek in een onaangename omgeving. Een plek aan het eind van de wereld lijkt het wel, met uitzicht over de Afrikahaven. Maar het ligt middenin de oververhitte stad ingeklemd tussen bedrijvige industrie. Maar bewoond wordt het niet. De huizen zijn ateliers en werkplaatsen. De kerk is het spirituele centrum en ontmoetingsplaats, waar onder meer ruimte is voor tentoonstellingen en concerten, zaal voor feesten en vergaderingen, trouw- en rouwlocatie en laboratorium en broeinest voor allerlei activiteiten en evenementen. Er is een dorpshuis, een vlindertuin, een voedselbos. Het dorp is nog voortdurend in ontwikkeling, de website kondigt een kabouterhuys, een tempel en een piramide aan. Op de groene weide aan de voet van de kerktoren worden door het jaar diverse markten, festivals en landjuwelen gehouden. Ruigoord is een dynamische plek, waar het denkelijk goed toeven is.

Ruigoord lijkt alternatief, een plek waar het schijnt dat de bloemenkinderen en kabouters van de jaren 60 van de vorige eeuw de tijd zijn vergeten. Maar dat de klok er stil is blijven staan is inderdaad maar schijn, want Ruigoord is door de jaren heen een goed georganiseerde gemeenschap geworden. Er is een dorpsraad en een drietal stichtingen regelen met een aantal commissies de dagelijkse en algemene zaken. De meervoudige structuur zorgt er voor dat in principe alles in consensus plaatsvindt. “Ruigoord is een plek waar ruimte is voor verlangens, dromen en ambities van mensen”, lees ik op de website.

Het is als een bijenkorf waar de werksters af en aan vliegen, een honingpot met onweerstaanbare aantrekkingskracht, een bedrijvige mierenhoop. Een luis in de pels van Nederland. Wel vervelend vriendelijk, maar niet om schade toe te brengen – juist goedmoedig laten zien hoe een gemeenschap ook productief kan samenwerken. Op vrijwillige basis, maar wel met een gevoel van verantwoording om de plek ook voor de toekomst in stand te houden. Vrienden van Ruigoord steunen vanaf een afstand het dorp moreel en financieel.

Ruigoord is een bijzonder stukje Nederland. Het idee vindt grond in de revolutionaire tijden en het kunstenaarsprotest van de jaren 60 van de vorige eeuw. De ludieke protestbeweging een decennium later is voedingsbodem voor Ruigoord. Provo, Kabouter en Oranje Vrijstaat, het milieuprotest van de Insekten Sekte. “Dit waren bewegingen die zich hebben ontdaan van achterhaalde normen en opvattingen en die daarmee grote invloed kregen op de ontwikkeling van de samenleving.” Ruigoord werkt aan een betere toekomst door de kracht van kunst en kennis die de mens bevrijdt uit de klemgreep van afkomst en omgeving, lees ik in het jubileumboek. “In een wereld waar je je kunt ontwikkelen in richtingen waarvan je niet wist dat ze in je zaten.” Ruigoorders zijn realistische idealisten.

In “Ruigoord 50 jaar” leer ik de culturele vrijhaven kennen, voor zover ik nog niet bekend was met deze hedendaagse kunstenaarskolonie. In het verzoek van het lid van de Stichting Honderd jaar Ruigoord kunstenaar Rob van Tour, waarvan ik zijn werk had besproken in een expositie, om mij aan te sluiten bij het Comitë van aanbeveling stemde ik ruimhartig in. Ruigoord sprak mij tot de verbeelding nog voor ik wist van de hoed en de rand.

In dit jubeljaar zet Ruigoord veel activiteiten op de agenda om publiek te trekken en het dorp nog steviger op de kaart te zetten om vrolijk toe te werken naar de 100. In het boek wordt daarop vooruit gelopen, het is een gids om het pad te vinden naar de plek, een handleiding om de plaats te onderzoeken en te begrijpen. Ruigoord, wat je met de klompen kunt aanvoelen, waar je toch met de pet niet bij kunt. ‘

Het blijft een bijzondere enclave in het landschap, een tussengebied, een grensgeval. Met recht schrijft de Amsterdamse Kunstraad: “Het unieke van Ruigoord is dat deze gemeenschap zich organisch heeft ontwikkeld, dat wil zeggen zonder vast plan en zonder ingrijpen van buitenaf. Dit weerspiegelt zich zowel in het landschap en de huizen als in het artistieke aanbod. Het is van vitaal belang voor het karakter van dit ‘cultuureiland’ dat deze organische ontwikkeling zich kan voortzetten.” Waarop een Ruigoordse kunstenaar opmerkt: “Het zou me niet verbazen als op een dag, hier, de dieren zouden gaan praten… zomaar.” Dat schetst het karakter van het onwerkelijke dorp, een surrealistische plek zwevend boven de Nederlandse realiteit maar met beide benen stevig op de grond.

Ruigoord 50 jaar. Culturele vrijhaven. Uitgave in eigen beheer Stichting Ruigoord, 2021.

[brilmans]

Structurele kleur

…Een kleur staat je beter en hij past bij goud.

Zo saai als je wit bent en het maakt veel ouder.

Ik snap niet hoe het kan dat je er niet van houdt.

Oh kom in de zon…

Bruinen

Aan eind van de winter, wanneer de donkere dagen eindelijk achter de rug zijn, is het grootste gedeelte van mijn lichaam wit. Mijn kop heeft vaak, met dank aan winterse buitenactiviteiten, nog wel wat kleur, maar mijn buik, rug en bovenbenen geven daarentegen bijna licht.

Als het weer het enigszins toelaat, maak ik dan ook graag een ouderwetse ‘Chris Zegers’: even het shirtje uit! Lekker het lichaam in de zon. Verstandig, dat wel, dus er wordt gesmeerd, maar de melanocyten moeten en zullen werken. Bruin, bruiner, bruinst.

Als de zon op je huid schijnt, of beter gezegd de uv-straling je huid doordringt, gaan de melanocyten in onze huid aan het werk. Om te voorkomen dat de uv-stralen te diep de huid doordringen wordt er extra melanine aanmaken oftewel extra pigment. Door dit pigment krijgen we een ‘kleurtje’. Welk kleurtje is afhankelijk van in welke hoeveelheid je welk soort melanine we in de huid hebben: EuMelanine geeft een bruinzwarte tint PheoMelanine geelrood.

Pigment

Pigmenten ontlenen hun kleurwerking aan de absorptie van bepaalde golflengten van het zichtbare licht. Een pigment dat alle golflengten absorbeert heeft een zwarte kleur, een pigment dat alle golflengten reflecteert is wit. Zover waarschijnlijk niet veel nieuws. Een pigment dat vooral de rode, oranje en gele golflengtes absorbeert, zal een groenblauwe kleur vertonen. Het pigment vertoont dus de kleur van het licht dat erop reflecteert. En ook dat wist u waarschijnlijk al. Zo staat het tenslotte op Wikipedia. Maar wat u misschien niet wist is dat veel dieren maar deels of helemaal geen gebruik maken van pigment, zo leerde ik met dank aan een gouden tor die levenloos in het zwembad van mijn vakantieverblijf dreef.

Gouden tor, Cetonia aurata, in de volle zon.

Structurele kleur

In plaats van pigment kun je ook gebruik maken van structuur. Sterker nog, structuur creëert de flitsendste kleuren. Het prachtige blauw en groen op de veren van een pauw, structuur, de iriserende kleuren van parelmoer, structuur en de metallic groengouden kleur op de rug van een gouden tor, precies, ook structuur.

De evolutie introduceerde de zogenoemde structurele of fysieke kleuren zo’n pak hem beet 500 miljoen jaar geleden. Waarschijnlijk omdat het in sommige gevallen voordeliger was dan het gebruik maken van pigment. Het aanmaken van pigment kost tenslotte de nodige energie: ik ben bek af na een dag zonnebaden. Maar het kan natuurlijk ook een toevallig voordelige mutatie zijn. Wie weet om de blits te maken bij de mannetjes dan wel de vrouwtjes.

Structurele kleuren worden veroorzaakt door een bepaalde structuur in een pigmentloos oppervlak. Deze structuren weerkaatsen het licht op een specifieke wijze. Bepaalde kleuren worden versterkt ander verzwakt. Er zijn twee varianten, namelijk de iriserende, de meeste bekende, en de kijkhoekonafhankelijke structurele kleur.

Uiteinde van een pauwenveer.

Iriserende kleuren

Iriseren kennen we allemaal van zeepbellen en olievlekken op het water, u als lezer kent het ongetwijfeld ook van de zeeoor, paardenzadel en pareloester. Bij iriserende kleuren kunt u afhankelijk van de kijkhoek alle kleuren van de regenboog verwachten. Zodra er in u of het object beweging zit, is de kleur nooit hetzelfde. Helaas kan dit dynamische karakter van iriseren, door die afhankelijkheid, niet op een foto worden vastgelegd. Geloof me: ik heb het meerdere malen geprobeerd!

Wat wel lukt is om de metallic glans van structurele kleuren vast te leggen. De heldere groene en blauwe tinten van de veer van een pauw komen prima over. Op de foto ziet u vervolgens een van de mogelijke kleuren. Hetzelfde geld voor het schild van de gouden tor. Hierbij moet wel vermeld worden dat zowel de pauw als de tor gebruik maken van een combinatie van pigment en structuur.

Gouden tor, Cetonia aurata, in de schaduw.

kijkhoekonafhankelijke structurele kleuren

Er zijn ook structurele kleuren waarbij het niet uitmaakt of je het beest nou van links, rechts, voor, achter, boven of boven bekijkt. De kleur blijft altijd gelijk. In dit geval is er dus geen pigment nodig. Zo is het blauw op de vleugels van de vlinder Morpho didius volledig fysiek en ongeacht hoe je ernaar kijkt altijd hetzelfde.

Of er dichter bij huis ook beesten zijn die gebruik maken van kijkhoekonafhankelijke structurele kleuren weet ik niet precies. Wat ik wel weet is dat we het bij de groene of blauwe beesten moeten zoeken. Een structuur die het rode licht – met een lange golflengte – versterkt, zal ook het ‘korte’ blauwe licht óók altijd versterken, zo blijkt uit onderzoek. Een intense rode kijkhoekonafhankelijke kleur bestaat daarom niet in de natuur.

Postlude

Weer wat wijzer leg ik de gouden tor te drogen op de rand van het zwembad: die bewaar ik! Daarna slenter ik naar mijn ligbed in de zon. De buik is aan de beurt.

…Oh, ik ben bruiner

ik ben bruiner

ik ben bruiner

ik ben bruiner

ik ben bruiner

ik ben bruiner

oh, ik ben bruiner dan jij.

(Henny Vrienten, Kom in de zon, 1991)

[one-piece-no-mi]

So I wanted to make a dutch version of the Binks' Sake song. I was mulling over using the actual term "sake", or something more closer to "brew" like in the VIZ dub. In the end, I chose to use the VIZ lyrics for the song to translate to dutch. I had to tweak some of the translations to make them fit to the song, but the end result is below the cut. Note that each english verse comes first, followed by the dutch translation.

I don't do stuff like this often, so sorry if it sucks lol.

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Gather up all of the crew!

It's time to ship out Binks' Brew!

The wind it blows, to where who knows?

The waves will be our guide!

O'er across the ocean's tide, rays of sunshine far and wide!

The birds, they sing, of cheerful things in circles passing by!

Varend op woelige baar

Brengen we Binks zijn drinkwaar

De wind die blaast, de zee die raast

De golven dansen blij

Dobberend op het getij, met de zon reeds aan ons zij

Een vogel vlucht, hoog in de lucht, en zingt een lied voor mij

Bid farewell to weaver's town!

Say so long to port renowned!

Sing a song, it won't be long before we're casting off!

Cross the gold and silver waves, Changin' into water sprays!

Sailing out on our journey to the ends of the sea!

Zeg gedag tegen de stad

Want we gaan weer eens op pad

Zing een lied van vergeet me niet en zwaai de baai vaarwel

Zetten we af van de kant, verlaten we het vasteland

Hij de zeilen voor de reis naar de wereld rand

Gather up all of the crew!

Time to ship out Binks's brew!

Pirates we, we'll divide and conquer all the seas!

With the waves to rest our heads, ship beneath us as our bed!

Hoisted high up on the mast our jolly roger flies!

Varend op woelige baar

Brengen we Binks zijn drinkwaar

Piraten wezen meester over alle blauwe zee

Golvend in ons zeemansbed als het schip ons verder brengt

Terwijl de vlag aan de mast wappert in de wind

Somewhere in the endless sky, a storm has started comin' by!

Waves are dancing having fun, it's time to sound the drums!

If we let blow winds of fear then the end of us is near!

Even so, tomor-row the sun will rise again!

Als de zon is gevlucht achter wolken in de lucht

En de storm de golven doet dreunen als een trom

Ook dan zijn we lang niet bang, we gaan door met ons gezang

Morgen trekt de regen weg en schijnt opnieuw de zon

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Gather up all of the crew!

Time to ship out Binks's Brew!

Could be today, could be tomorrow. Twilight dreaming.

No longer can we now see, shadow hands still waving free.

Why worry, there's sure to be a moonlit night again.

Varend op woelige baar

Brengen we Binks zijn drinkwaar

Niemand weet hoe lang het duurt de reis is net een droom

De mist is dik, zijn we verdwaald? Wanneer worden we onthaald?

Het geeft niets, we weten dit, de maan schijnt weer vannacht

Gather up all of the crew!

Time to ship out Binks's Brew!

Sing a song, a lively song for all the oceans wide!

After all is said and done, we all end up skeletons!

Endless aimless, this story on the uproarious seas! 

Varend op woelige baar

Brengen we Binks zijn drinkwaar

Zing een lied dat echot over elke oceaan

Een ding is universaal, het eind komt voor ons allemaal

Maar tot in de eeuwigheid vertelt men dit verhaal

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho,

Yo-hohoho, Yo-hoho-ho!

[josjeblogt]

Dibbes

Ouder worden we allemaal. Elke dag weer een piepklein beetje meer. Ik heb er zelf geen moeite mee.

Het is, zo heb ik al lang geleden ontdekt, geen vanzelfsprekendheid om oud te worden, dus koester ik mijn grijze haar en lach ik mijn lachrimpels open en bloot.

Wel heb ik wat achterstallig (of liever overhangend) onderhoud laten doen aan mijn oogleden die langzaam aan de weg naar mijn kin aan het uitvogelen waren.

“I can see clearly now the skin is gone” zong ik vanmiddag, op de maat van een oude (jawel ik geef het toe) hit van Lee Towers.

Mijn honden worden ook ouder. En daar… wil ik niet aan!

De afgelopen weken zit ik regelmatig rechtop in bed, wanneer vanuit de huiskamer een soort sirene klinkt. Het schijnt dat oudere honden vaster slapen en meer dromen. Onze lieve Timo heeft vaker nachtmerries en weet dan na het wakker worden even niet meer dat het maar een droom was. We troosten hem zo goed als we kunnen. Veel indruk maakt het op opa Tiem niet denk ik, want hij slaapt vaak snel weer verder.

Ik ben aan de wandel bij de buitenrand van de natuurbegraafplaats waar we vlakbij wonen. Onze opa-sheltie wandelt niet zo snel, dus besluit ik hem, tegen de regels van de begraafplaats in, los te laten lopen. Zo kan hij zijn eigen tempo bepalen en dat is voor hem en zijn stramme gewrichtjes beter.

Aan de buitenkant zijn geen graven en komen we ook nooit iemand tegen. Dus van mij mag dat.

Ons oudje loopt niet alleen niet zo lekker, ook zijn ogen zijn aangetast door de tijd. Staar in beide oogjes, een troebel grijze waas over de pupillen. Arme man.

We doen onze best hem zo goed mogelijk te ondersteunen met supplementen en fysiotherapie indien nodig.

Elke tien meter ofzo, kijk ik even achterom of Tiem nog in de buurt is en wacht ik tot hij weer bij me is. Rustig aan, geen paniek. Gezellig! Samen uit, samen thuis.

Na de volgende tien meter draai ik me weer om. Maar… ik zie alleen maar gras en struikgewas! Geen opa te zien!

Huh?

Ik roep zijn naam… maar het paadje achter me blijft leeg!

Ayden gaat er maar bij zitten. Die weet al wat er komt denk ik.

Ik blijf “Tiemmmoooo Tiem Tiemmm kom! Waar ben je kerel?” roepen maar Timo komt niet boven water.

Of eigenlijk toch wel;

Als ik een stukje terugloop zie ik bij de slootkant ineens wat riet bewegen. Ach nee, het zal toch niet?!?

“Tiem? Ben jij het?” vraag ik met een diepe zucht.

En ja hoor, met een blik van; Hoezo mag ik niet even pootje baden? komt meneer met nog wat kroos aan zn teentjes, weer richting het pad.

“Oh oh, ouwe Dibbes!” mompel ik, “hoe ouder hoe gekker!”

Timo ziet de humor er wel van in, zijn staartje gaat in een lage kwispel vrolijk heen en weer.

“Jongen toch, dit soort streken kosten me een jaar van mijn leven!”

Gelukkig ben ik van plan héél oud te worden, dus een jaartje meer of minder… mij maakt het niets uit. Zolang mijn honden maar honderd worden, daar gaan we voor!

[keynewssuriname]

Oostburg kon beter naar Bisschop Choenni gaan in plaats van naar het OM

Vrijdag is Oostburg naar het OM getogen – wat heel dapper en prijzenswaardig is van hem – maar hij is helaas met een dooie mus van daaruit vertrokken. Het OM bleek geen tjauwmin, viadoe en koffie voor hem klaar te hebben staan, maar trakteerde hem op een aantal “hongerige” agenten die na zijn vertrek die tjauwmin zelf zijn gaan eten. Oostburg heeft een verkeerd adres bezocht. Hij had beter naar Bisschop Choenni kunnen gaan voor 4 redenen: 1. De bisschop schijnt een betere “intelligence unit” te hebben die onderzoek zou kunnen doen wat er wel en niet mis is gegaan bij Pan Am. De bisschop wil Oostburg zeker helpen in deze zaak omdat de bisschop weet dat USD 8 miljoen broodnodig is voor het volk voor medicijnen, voor water en voor brood voor schoolkinderen. De bisschop zal zeker net zo bezorgd zijn als Oostburg. 2. De bisschop zou een oproep kunnen doen aan en brieven schrijven naar het OM om Oostburg te ontvangen om kennis te nemen van het dossier. De bisschop zou bij het OM kunnen aandringen op een diepgaand onderzoek en om de samenleving serieus te nemen. De arrogantie van de macht zoals voor 1980 moet voorkomen worden want de Bisschop wil niet nog een keer een militaire coup. Een administratieve coup door de huidige President vindt de bisschop geen probleem want het is geen Bouterse waar de bisschop buikkrampen van krijgt. Voor de intimidaties en bestuurlijk ongewenst ingrijpen door Santokhi om het volk te muilkorven is de bisschop “blind” en Oost-Indisch doof. 3. De bisschop zou kunnen helpen om een breder laag te mobiliseren om kracht bij te zetten richting het OM want de bisschop heeft alle namen en adressen van het maatschappelijk middenveld, de sociale elite, die samen meer “denkkracht” en “maatschappelijk druk” bij elkaar kunnen brengen om het OM tot inkeer te laten komen dat het OM goed, diep en voortvarend deze zaak moet onderzoeken. Die verzamelde wijsheid bij elkaar bij het maatschappelijke middenveld zou slimme aanknopingspunten moeten aanreiken richting het OM. 4. De bisschop zou kunnen helpen met bidden om snel helderheid te krijgen in deze zaak, want volgens de president zijn de kerken, mandirs en moskeeën in Suriname tot veel in staat, zoals zelfs de koers omlaag krijgen. Iets wat de monetaire economen van Suriname en de grootste diaspora ecofin expert Makka 4 jaren lang niet gelukt is. De bisschop kan bidden dat het “divine light” meer inzicht geeft aan het OM in deze zaak. Meer inzicht dan al die nationalistische juristen die in al die politieke partijen bezig zijn om het land te helpen, omdat ze zoveel van hun land houden. Nog recentelijk vertelde de PRO-voorzitter en advocaat mr. G. Sewcharan hoe begaan hij is met Suriname en dat hij de partij heeft opgericht voor recht. Hopelijk is hij nu ook druk bezig om samen met zijn collega’s de zaak te fileren met al hun juridische scherpzinnigheden. Oostburg heeft uiteindelijk toch besloten om op rationele gronden te besluiten om naar het OM te gaan en is helaas zonder tjauwmin, viadoe en koffie weggestuurd en zonder de PG te mogen spreken. Maar Oostburg heeft op 1 maart wel lef getoond en is een voorbeeld voor velen in Suriname, met name voor de sociale elite die schitteren door afwezigheid. Vandaag stonden naast Oostburg ook bezorgde burgers die het “moeilijk hebben” en enkele politici. De sociale elite, het maatschappelijk middenveld, vindt dit soort momenten te min om schouder aan schouder met het volk op te komen tegen misstanden. Maar die sociale elite neemt ook niet de moeite om op hun gepaste manier een standpunt in te nemen. Voor de zoveelste keer wordt duidelijk dat de sociale elite zich nergens druk om maakt want hun “boterham is gesmeerd” en zij eten lekker mee. Het is opvallend dat de juristen en advocaten in Suriname totaal geen moeite doen om zelf de Pan Am case te fileren en dat tegen het juridisch licht te houden. Het is een bekend feit dat het OM niet kan vaststellen dat er een strafbaar feit is begaan als het OM niet de juiste relevante vragen onderzoekt. Ter illustratie het voorbeeld van een aanrijding. Als de politie niet onderzoekt of de chauffeur een geldig rijbewijs heeft, zal die nooit weten dat de man illegaal reed, als de politie geen blaastest afneemt gaat die nooit weten en vaststellen dat de chauffeur dronken en strafbaar was. De politie onderzoekt alleen het remspoor omdat alle omstanders schreeuwden dat de auto heel hard aan kwam rijden. De politie stelt dan alleen vast of er sprake was van een snelheidsovertreding of juist niet. De overige strafbare feiten zijn niet vastgesteld omdat die niet onderzocht zijn. Zo dreigt het ook in de Pan Am case af te lopen. Het OM zal niet alles onderzoeken en zal alleen blijven bij wat de klokkenluider en iedereen in de samenleving roepen en dat is dat er niet betaald mocht worden op basis van de overeenkomst uit 2019. Maar dan komen Santokhi en Nurmohamed met een konijn uit de hoge hoed en dat is met een overeenkomst die Santokhi heeft getekend en op basis waarvan er wel betaald mag worden. En zo loopt de zaak met een sisser af en de dieperliggende overtredingen blijven onbelicht. Hier zie je een vaak voorkomend probleem in het land en dat is de passieve - ik zou bijna zeggen luie - houding bij de sociale elite. Zij nemen totaal geen moeite om proactief analyses te maken en die te delen met de gemeenschap. Deze Pan Am case laat dat gebrek bij de sociale elite zien. Om de lange tenen in Suriname een stap voor te zijn, wil ik hen meegeven dat wijlen Peter R. de Vries in Nederland menige zaken zelf heeft ontrafeld en “bijna panklaar” aangereikt aan de politie en het OM. Dus het kan wel. Surinaamse “deskundigen” zijn vaak beter in “babbelen” dan leveren. Ter illustratie van deze opmerking en om de lange tenen de wind uit de zeilen te nemen illustreer ik dat aan de hand van de houding van de “babbelclub” DA91 met hun “babbelende” voorzitter. DA91 organiseert op 29 februari, een dag voor de ondersteuningsmanifestatie van Oostburg, een congres over anti-corruptie- en voorzitter Del Castilho vertelt de hele avond heleboel theoretische verhalen over anti-corruptie, maar schittert door afwezigheid op het moment dat er mogelijk sprake is van een corruptieve praktijk in het land. Zij levert niet, heeft ook nooit geleverd en dan klopt zij op de borst dat zij voor de 7e keer op rij een bijeenkomst over anti-corruptie organiseert. Wat is de waarde van dergelijke bijeenkomsten als je niet levert? Totaal niets, nada, noppes want alleen erover praten brengt moesje niet naar Parijs want er wordt nimmer gehandeld naar al dat gepraat. Dit is het zoveelste bewijs voor de Surinamers dat er teveel gratuit gebabbeld wordt. Zo heeft Santokhi voor 2020 erop los gebabbeld en iedereen nam het aan en nu zit iedereen met de gebakken peren of beter gezegd gebakken awara's. DA91 kopieert dat babbelen van Santokhi want dat levert in Suriname veel zetels op. Oostburg is door het OM met lege handen weggestuurd. Oostburg is niet “gepowerd” door de sociale elite. Maar er is nog hoop. Hoop dat de bisschop dit weekend in de kerk een oproep doet aan het OM om te luisteren naar de bezorgdheid in de samenleving en een oproep doet aan de sociale elite om meer passie voor samenleving te laten zien en meer bij te dragen aan de versterking van de samenleving. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[gatiaansblog]

Hey allen , weer even geleden maar .....het zonnetje schijnt hier vol , geen donkere hemel meer maar liefde ,heel heel veel liefde ,zonneschijn ,wat een beetje geluk kan doen met een mens ,tijdje geleden nog een wrak bij wijze van spreken en nu .....omg om in love , zo een lieve vrouw , een trotse moeder , een nieuwe liefde , helemaal vol van elkaar ,mekaar tegengekomen op een chat van een vriendin , ik was daarmee aan het praten en die brengt haar in de chat en , BAM.....ik zag die en ......jaaaa ,.....eerst zowat verlegen naar elkaar toe maar eens we aan het praten waren vloeide het als water ,zo leuk en voelt echt goed aan .....heel benieuwd waar dit avontuur heen gaat ......er komt een vervolg ☺️☺️☺️

[droomvakanties]

5-sterren camping in Limburg

De 5-sterren camping in Limburg heeft alles. Zo is er van alles te doen en te beleven. Of je nu naar de sauna wilt, of aan het water in de zon wilt liggen. En wil je kijken wat er in de omgeving te doen is? Dan is daar ook van alles mee mogelijk. Op die manier wordt het dus ook wel heel aantrekkelijk om voor de 5-sterren camping te kiezen. Het is bijna niet mogelijk om hier geen leuke tijd te hebben. Dat is alvast belangrijk om mee te wegen in de keuze die je maakt.

Altijd iets te doen

Een groot voordeel van de keuze voor een 5-sterren camping in Limburg is dat je in ieder geval de zekerheid hebt dat er altijd iets te doen is. Dit hangt bijvoorbeeld niet af van het weer. Zo kan je bijvoorbeeld een camping met binnen- en buitenzwembad boeken. Het voordeel daarvan is dat er dus altijd mogelijkheden liggen om lekker te zwemmen. Bij slecht weer ga je naar binnen, maar als de zon schijnt, kan het gewoon buiten. Het is wel heel lekker om zeker te zijn dat al deze mogelijkheden je geboden worden als je hier gaat boeken.

Hobby beoefenen op vakantie

Een 5-sterren camping in Limburg heeft alles. Daardoor kan je er ook gemakkelijk de dingen doen die jij fijn vindt om te doen. Het kan bijvoorbeeld gaan om het beoefenen van je hobby. Wanneer je iemand bent die graag het water op gaat om te varen of een andere sport te beoefenen, dan is dat mogelijk als je de juiste luxe camping boekt. Een goede watersportcamping is dan precies wat jij nodig hebt om een leuke tijd te hebben. Zoek dus vooral naar de plekken die jou dit kunnen bieden. Om op die manier maximaal te kunnen genieten ervan.

[fransopdefiets]

13-7 Brustranda

De Duitsers die ik sprak in Saltstraumen kwamen gisterenavond ook aan op de camping van Ramberg. Zij hadden in Bodø nieuwe kettingen op hun fietsen laten zetten en klaagden nu over het lawaai. Volgens mij moet die ketting gewoon inslijten op de oude kettingbladen, dat komt wel goed. Ze waren ook naar het Luchtvaartmuseum in Bodø geweest en waren er al even enthousiast over als ik. Er stond ook een grappig Frans stel van mijn leeftijd, die waren op de tandem gekomen met een gitaar (in vuilniszakken tegen de regen) achterop. Zij hadden allerlei problemen met de tandem en konden geen onderdelen krijgen. Nou, dat riep allerlei herinneringen op aan de Gitanetandem die mijn vader gekocht had tijdens de oliecrisis. Daar ging ook voortdurend van alles aan stuk en werkelijk geen onderdeel was standaard. Zelfs de zadelpennen hadden een afwijkende maat, dus een zadel vervangen was al een hele operatie. Enfin, zij zoeken vandaag een fietsenmaker op om de speling uit het achterwiel te laten halen en mikken ook op Brustranda, we haan het zien.

Vannacht heb ik prinsheerlijk geslapen op mijn nieuwe matje, geen kou gevoeld dus dat thermisch ondergoed kon ook in de tas blijven. Mayke heeft er meteen net zo een besteld, dus van de kou zullen we geen last hebben, hooguit van de regen.

Vanmorgen ontbijt ik op mijn gemak in het campingkeukentje met een havermoutvariant met bosbessen. Eigenlijk is dit veel praktischer dan brood, het voedt enorm goed en neemt veel minder ruimte in in je tas. Het brood bewaar ik voor de lunch.

Ik vertrek pas tegen negenen, want ik doe maar 40-50 km vandaag. Eerst een lange weg om een fjord heen en dan naar de tunnel, die je zou moeten vermijden. Het is inderdaad een rotding, steil en aangelegd met een bocht, dus je hebt geen overzicht. Eerst ga je 750 meter loeihard omlaag en daarna klim je diezelfde 750 meter stapvoets weer omhoog terwijl de campers en caravans langs je sjezen. Voor de klim omhoog manoeuvreer ik de fiets het voetpad aan de linkerkant op, dat 20 cm hoger ligt, maar niet veel breder is dan mijn fiets met bepakking. Enigszins onvast stuur ik de fiets in wandeltempo over de strook, gelukkig ontmoet ik geen fietsers op tegenkoers! En een herrie dat al dat verkeer maakt! Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar het spreekwoordelijke licht aan het einde van de tunnel.

Na de tunnel is een parkeerplaats waar ik even uitblaas en mijn ervaring kan delen met de fietsers die na mij uit de tunnel komen. We vinden er allemaal hetzelfde van.

Iets over elven ben ik al in Leknes en hoef nog maar 16 km naar mijn doel van vandaag, de camping van Brustranda. De positieve kant van het drukke toerisme hier is dat in de grote dorpen hippe koffietentjes zijn met lekkere cappuccino.

Daarna ben ik nog wel even bezig, de camping ligt aan het water aan de rustige oostkant van het eiland, het is er stil en de zon schijnt uitbundig.

Gefietste afstand: 47,8 km

Gefietste tjjd: 4 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals de steltloper vliegt: 552,2 km

[th3n3wr0m4ntics]

de zon

rondlopend door de grote stad zie ik veel mensen, veel gebouwen, maar het is vooral zij die haar licht schijnt op alles wie ze lief heeft. ze schijnt haar licht op het water, over de bladeren aan de bomen, maar ook op mij. wat genereus van haar om mij geliefd te laten voelen en te laten herinneren dat ik beminnelijk ben. ze maakt de wereld aangenamer om in te leven en zachter om in te dromen. dromen over het mooie moment des levens die er nu al is, maar ook de mooie momenten die nog tot leven mogen komen. je brengt ons in het moment. je brengt me hier.

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Maandag 19 augustus

Vroeg in de ochtend word ik wakker en de zon schijnt al volop! Wat een verademing na de grijze mist van gisteren.

De omgeving ziet er meteen een stuk mooier uit. Ik laat mijn matje weer leeglopen, rol mijn slaapzak op en begin mijn spullen in te pakken. Ik heb zin om op pad te gaan vandaag. Maar eerst ontbijten we met z’n allen in het zonnetje, terwijl onze tenten drogen door de combinatie van zon en een beetje wind. Dit gaat gelukkig snel.

De stemming is goed, iedereen heeft er zin in, hoewel Laura helaas ziek is geworden. Ze heeft de hele nacht overgegeven en moest zich terugtrekken op het ‘openbaar’ toilet. Waarschijnlijk komt het door het slechte water waar we gebruik van maakten. Terwijl we ons kamp opruimen, komen er plotseling een paar lokale nomaden aangereden op paarden: twee volwassenen en een kleine jongen. Ze hebben een geweer bij zich, want ze zijn op jacht, zo vertellen onze gidsen, die met hen kunnen communiceren. Het is grappig dat ze graag met ons op de foto willen, terwijl wij dat eigenlijk net zo graag met hen willen! Een paar van ons mogen zelfs op hun paarden zitten. Zelf ben ik wat huiverig voor paarden, dus ik houd wat afstand.

Net als wij willen de nomaden de rivier oversteken, die gisteren buiten haar oevers was getreden en helemaal bruin was geworden. Ze waarschuwen ons dat als hun paarden niet durven oversteken, wij dat zeker niet moeten proberen. Ze gaan het testen en inderdaad, de paarden weigeren de oversteek. Dat betekent voor ons dat we helaas niet hoger zullen klimmen om de gletsjers en meren – het hoogtepunt van de tocht – te zien.

We besluiten terug te lopen over het pad van twee dagen geleden, maar kiezen een alternatieve route door het Tian Shan-gebergte. Het uitzicht blijft grotendeels hetzelfde, maar de weg is nieuw voor ons, wat het toch interessant maakt.

Helaas voelt Laura zich te ziek om verder te gaan, dus een van de gidsen blijft bij haar, samen met Dieuwke. De rest van ons zet de tocht voort met de andere gids. We lopen nog een klein stuk samen, maar bij de rivier nemen we afscheid.

Over 2,5 dag zien we elkaar weer in Bathan, waar zij op ons zullen wachten. Voor hen wordt het een zware dag, want ze moeten de route die wij in twee dagen aflegden, in één dag teruglopen. We hopen maar dat alles goed gaat, gezien Laura's gezondheid.

De zon schijnt gelukkig de hele ochtend en middag, met af en toe wat wolken. Hoewel we een stuk over een bekend pad lopen, is het landschap prachtig.

Nadat we een paar rivieren zijn overgestoken, komen we in een gebied vol paarden, koeien en stieren. We moeten er dwars doorheen, en hoewel de dieren ruimte maken, kijken ze ons soms aan alsof ze willen zeggen: "Schiet op, anders kom ik achter je aan."

Na enkele kilometers door heuvelachtig terrein bereiken we een prachtig gebied met kleine meertjes en een stromende rivier, de perfecte plek om te lunchen.

Tot onze verrassing zijn we aangekomen bij het onderkomen van de nomaden die we eerder die ochtend ontmoetten. Ze nodigen ons enthousiast uit om aan de enige tafel – een oude ijzeren plaat – te lunchen. De nomaden maken de tafel schoon en we bereiden onze maaltijden. We krijgen van hen een klein bolletje kaas, gemaakt van koemelk. Het is keihard en ontzettend zout. Hoewel het niet mijn smaak is, neem ik het beleefd aan en geef het later aan onze gids Alek, die het heerlijk vindt.

Dennis mag nog een kijkje nemen in het huisje van de nomaden. Het is heel eenvoudig, met alleen de noodzakelijke dingen: een plek om te koken, een tafel, een stoel en een bed. Ze vertellen ons dat ze hier vooral in de zomer verblijven en 's winters terugkeren naar de bewoonde wereld. Wat een bijzonder leven, en wat een gastvrijheid!

Na deze geweldige lunch trekken we verder. We moeten meteen weer een rivier oversteken, nog maar een rivier hierna, belooft Alek. Het landschap blijft indrukwekkend en na een paar kilometer komen we bij onze kampeerplek aan. Hier zijn verschillende plekken voor tenten en er is zelfs een kampvuurplek. Dat is fijn, want de avonden worden snel fris.

Het is halverwege de middag wanneer we onze tenten opzetten. Esther en ik maken eerst een kop koffie en genieten van een snack. Kort daarna zitten we gezellig met z’n allen in de zon te eten en te drinken. Heerlijk! We besluiten meteen maar onze avondmaaltijd te bereiden, nu we toch bezig zijn.

Na het eten stelt Alek voor om tien minuten omhoog te klimmen, de berg op, voor een mooi uitzicht over de vallei en ons kamp. Niet iedereen gaat mee, en sommigen klimmen hoger dan ik, maar iedereen geniet op zijn eigen manier.

Eenmaal terug bij het kamp maken we de kampvuurplek klaar. De avond valt hier snel; om 19:00 uur is het al donker, dus we zitten op tijd rondom het vuur. We spelen een spelletje genaamd ‘I see the moon through the spoon’. Ik begrijp er niets van, terwijl de rest de clou allang door heeft. Een spel dat ik niet snap, is niet aan mij besteed, haha.

Rond tien uur kruipen we allemaal onze tenten weer in. Het was een heerlijke, en vooral droge, dag!

[zondermens]

Ik schreeuw. Maar je hoort me niet; het geluid gedempt door mijn eigen handen. Ik wil gezien worden met gesloten ogen. Vastgehouden worden zonder aanraking. En geliefd zijn zonder dat iemand weet dat ik besta. Of misschien maak ik me mezelf dit wijs, om maar niet geconfronteerd te worden met hoe fel hun licht in mijn ogen schijnt. Dat ik jaloers ben. Dat ik weet dat ik dat ook kan. Dat er geen plaats voor is. Ik steek mezelf achter stoelen en banken. Ik vergis mij en sta versteld als ik het dan toch juist blijk te hebben. Ik schrijf met doorzichtige inkt op jouw wangen waar ik daarna mijn lippen plant. Je hebt het niet door en ik blijf onbegrepen achter.

Het is oké, vertel ik mezelf. De dingen zijn pas echt voor mij als ze zich afspelen in een donkere kamer, ver weg van iedereen. Wat in de wereld bestaat is maya. Het is vreemd, wreed en onbezonnen. Ik denk liever. Ik voel liever. Ik hoef niet te spreken. In mijn hoofd kunnen dingen kronkelen en wriemelen. Ze kunnen kolken en draaien en keren. Het is water dat geen ijs wil worden. Schilderijen met natte olieverf.

Ik hoor hen ook niet meer. Ik mis het niet. Ik los op in de koffie die ik mezelf ’s ochtends zet. Ik verdwaal in de damp. Ik zweef een paar meter boven de grond en ga de stad in. Ik vlieg boven eindeloze rijen eentonig gekleurde auto’s. Onzichtbaar. Ik ben vrij.

[jurjenkvanderhoek]

DE FABELS VAN ANUTOSH IN ONGERIJMD BEELDRIJM

Het is als begeef ik mij in een onwerkelijke wereld. Een surrealistisch universum. Een omgeving die er niet echt is, maar enkel bestaat in het hoofd van de kunstenaar. Daar strekt het zich uit tot de einder, van de temporaal- tot de occipitaalkwab, van hier tot elders, daar tot ginder, de hele uitgestrektheid van de primaire virtuele cortex. Met zijn weergave daarvan, zijn gedachte beeld voor ogen – met als resultaat de tekeningen die nu aan mij voorliggen in de publicatie “Schaduw / Shadow”, probeert Anutosh deze overdenkingen in mij te spiegelen. Zodat deze ook deel van mij uit maken. Daardoor kan ik de beschouwer zijn van ontmoetingen in vorm en beeld, reflecteren op daaruit ontstane afbeeldingen. In het platte vlak het treffen van mens en dier, een metafoor voor techniek en natuur, ratio en emotie, verstand en gevoel. Het bewuste en onderbewuste vormen dan samen een voorstelling, een begrip. Dat kunnen begrijpen en dat laten voorstellen is het beeld dat zich vormt tussen denkbeeld en resultaat, tussen hoofd en papier: het krijt, het potlood in de vingers van Anutosh´ hand. De vuist die werktuig is van de gedachte. Het versmelten van bestaande beelden en bedachte vormen tot mythische wezens. Fabeldieren uit de mythologie. Dieren met menselijke trekken. Mensen die zich dier voelen.

De fabel van Anutosh schijnt een vredige wereld waaruit mij door hem details worden voorgeschoteld. Want ik krijg niet het grote geheel te zien zoals hij dat achter zijn ogen ziet. Mens in dier, dier door mens, doemen op uit het wit van het papier. Korte vertellingen in een enkel moment. Wel genomen uit een samenleving met haken en ogen, met scherpe kantjes en prikkelende aspecten. Een afspiegeling van de werkelijke wereld of althans een spiegel aan de wand waarin de omgeving zichzelf beschouwd. Niets menselijks is het dier zich vreemd. De mensen gedragen zich als beesten. Het lijken wel beelden gelezen in die trilogie van en over de ring. Of de voorstellingen die in Johannes opkwamen tijdens zijn openbaringen. Het zijn wel nare denkbeelden, sombere overdenkingen, akelige filosofieën. Maar het kunnen tevens heel tedere inzichten zijn, kwetsbare gedachten, toegenegen benaderingen.

Ook in de werkwijze komt de kunstenaar zichzelf tegen, ontmoet zijn speelse ego de serieuze persoonlijkheid. Zijn eigenheid is doordacht en tevens spontaan. Hij werkt nauwgezet met oog voor het detail, kunstzinnig en accuraat, maar kan ook korzelig en ongeremd zijn. Het gebruik van krijt in combinatie met potlood verbeeldt die tegengestelde karakters. Verfijnd in de potloodlijnen en speels op de vlakken met krijt. Een onbevangen twee-eenheid dat een derde dimensie krijgt met de inbreng van olijfgroen. En de werken lijken het stadium van schets niet te zijn ontgroeid. De tekeningen lijken onaf, maar juist dat aspect geeft ruimte om als beschouwer in de voorstelling binnen te treden. Ik kan lijnen doortrekken en vlakken inkleuren. Ik kan denkbeeldig de kunstenaar uithangen, hem in de tekening afmaken.

Ergens in het boek lees ik dat Anutosh een fanatiek duiker is en dat het leven in de onderwaterwereld hem fascineert. “Het kleurveranderen van een octopus, het waaien van zacht koraal in de stroming of een school vissen die eruit ziet als een lopende man… wat bezielt die dieren toch?” Het inspireert de kunstenaar om dat zijn te implementeren in het bestaan aan land. Hij heeft het onwezenlijke, de onwereldse aard van beneden de zeespiegel boven water gehaald. Er zijn legendarische wezens ontstaan, mythische figuraties. Lege ogen vol van inzicht staren mij aan vanaf de vellen. Die ogen steken, prikkelen de zintuigen, mijn zijn. Wat wil de kunstenaar mij vertellen, wat is zijn boodschap? Ik lees in de tekstuele bijdrage van Mischa Andriessen: “Wie een tweede keer kijkt, ziet meteen dat Anutosh’ beeldtaal helemaal niet onmiddellijk te doorgronden is, dat vrijwel elke tekening op zijn minst een ongerijmdheid bevat, iets dat niet ogenblikkelijk te verklaren is en zich ook niet oplossen laat.”

Hoewel open en toegankelijk getekend, blijft het werk duister en mysterieus. Zoals de kunstenaar het zeeleven boven water haalt, zo duikt hij mythologieën uit het verleden op. Niet om deze te duiden, maar te tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, tussen waterspiegel en zeebodem. In dat verhaal kan de beschouwer zichzelf vinden. Kruist de blik mijn inzicht en raak ik verward door het ongerijmde beeldrijm. Het maakt me onzeker; waar leidt deze voorstelling heen. De kunstenaar vertelt meer tussen de getekende vlakken op het onbevlekte papier, zoals bij een schrijver meer valt te lezen tussen de regels door. De niet afgebeelde vorm, de ongeschreven tekst, geeft commentaar op wat zichtbaar is. Het gevoel bij zegt meer dan het zicht op de tekeningen.

Intuïtief tekent Anutosh zijn gedachten uit, schrijft zijn denkbeelden in beeldtaal op. Maar daarbij laat hij altijd de rede meespreken, want onberedeneerd en gevoelsmatig loopt het werk uit de hand en gaat het ongecontroleerd zelf een weg. De kunstenaar moet het eigen werk de baas blijven anders gaan de vormen vormen aannemen die niet bedoeld zijn. Maar soms is de ratio niet te beredeneren, sluiten de ogen en geeft de gedachte vrije ruimte om te beelden. Wordt de blik daarna scherp dan kan het raadsel verklaart zijn in toegevoegde lijnen en vlakken. Dit balanceren tussen figuratie en abstract, tussen werkelijk en bedacht, wordt Anutosh bewust in meditatie - om voor een stil moment in te checken bij zichzelf. En in de ware waarheid van het Boeddhisme. In zijn dankwoord benoemt hij dat: “Naropa en de sangha van naropa voor de diepe stilte: de impact daarvan gaat zo ver voorbij de woorden”. Het is daarom dat ik als westers mens in een christelijke cultuur niet altijd even goed de lijnen kan volgen die Anutosh trekt, de vlakken die hij inkleurt kan verklaren. Maar hij pakt mij bij de hand en stuurt mijn ogen de juiste richting in, waar ik tussen de beelden in de stilte mijn gedachten kan ordenen.

ANUTOSH – Schaduw / Shadow. Tekeningen. Tekst: Mischa Andriessen, Anutosh. Uitgave Van Spijk Art Books, 2024.