#diagnosefreak

[sammieschrijft]

Diagnosefreak

Op mijn bed ligt een brief in een envelop. Twee zinnen. Heel veel woorden en zo’n beetje het doodvonnis. Ik kan het niet delen op Twitter, ik kan er niet over praten met vrienden. Ik geloof niet dat die zinnen écht iets zeggen over mij en mijn psychiatrisch gedoe.

Nooit heb ik gedacht dat ik het ooit zou worden. En nu ik het heb, ben ik het niet meer. Die nieuwe diagnose gaat  niet over mij. Meer over wat anderen over mij denken. Wat twee klinisch psychologen, een psychiater en een zooitje GZ psychologen over mij en mijn leven denken.

Het is niet de eerste de beste ziekte. Hij is zeldzaam en ik wil hem niet. Ach, ik noem hem PIP: de Psychiatrische Intrinsieke Persoonlijkheid al heb ik er liever een dekbedovertrek van.

Liever verzin ik PIP’s en aai ik PUP’s dan dat ik met afkortingen van mijn nieuwste echte diagnose strooi.

Dus voor nu doen we gewoon alsof die diagnose PIP heet oké? Dan denk ik tenminste aan bloemetjes in plaats van opgesloten zijn.

Ik weet niet wat me overkomt.

Daarmee besluit ik vandaag dit meta gezellige onderonsje,

Met de groetjes van PIP en Sammie en de gezellige kriebelhoestgriep.

(ik snap het zelf ook niet)