#di mauulit muli | Explore Tumblr posts and blogs

mt-oe · 8 months ago

Text

'𝓓𝓲 𝓷𝓪 𝓶𝓾𝓵𝓲—mizu x reader

✧⋄⋆⋅⋆⋄✧⋄⋆⋅⋆⋄✧

Hey dears!

Recently, I've been into a Filipino song about wishing they hadn't taken their time together with their love for granted and wishing they had told their significant other how they felt

And thought, eyyy this would make a good angst fic

It's such a sad song and I honestly hope you can listen to it too. Just enjoy the melody, feel the emotion of the song even if you can't understand the lyrics.

Enjoy! Mwa mwa :*

warnings: not proofread, character death, angst, implied afab reader, she/her for mizu but will use he/him at times

Nung araw kay tamis ng ating buhay Puno ng saya at ng kulay 'Di mauulit muli Ang oras kapag hinayaang lumipas Madarama mo hanggang bukas 'Di mababawi muli

Mizu did not know what had gone over her. She had met you on her way to Kyoto in search for the Shindo dojo. You had approached her, thinking she was a man, hoping she'd help you enter the city.

"Here's half the money I have saved for this trip," you mumbled to her, looking around to see if there was anyone watching before giving her doe eyes. "Please...Just 'til the entrance.."

A sigh escaped her lips as she watched you. You ticked her off for sure, but she couldn't help but take pity in your situation. She could see the blisters on your feet, the paleness of your lips, and the worry in your eyes.

You needed to get into Kyoto to buy herbs for your medicine. A kind married couple used to do it for you before. However, they had unfortunately died from an ambush. Now, you were left to fetch it for yourself.

It took you days to reach Kyoto. The journey was harsh, physically and mentally, to someone who was sick. However, now your goal was deterred by the simple idea of you being a woman traveling alone. Your health was at risk, just because you were a woman.

Truly, the world, despite being created by the bosom of a woman, was harsh to its creator.

Mizu sighed before letting out a grunt. She took the coins from your hands before keeping it safe within the confines of her cloak. "Until the entrance only," she said in a low voice, bringing a smile to your face.

Now, she was watching you as you grilled a salt-covered fish you had skewered over the fire, back turned to her.

You had been traveling with them for quite some time now, from Kyoto to Mihonoseki to Kohama.

Along the journey, she discovered many things about you. From your favorite tea, your favorite sweets, your hobbies, and even your sickness. She had also learned that you were good at sewing, repairing her kimono after fights and even learning how to stitch her wounds shut.

Similarly, though it was difficult for Mizu, you had learned quite a lot about her as well. You learned about how she learned how to fight, where she got her sword from, and even her mission for revenge.

It was such a big feat for both of you, to learn and be learned about.

The feeling of having someone cook food for her was odd. She was used to not eating for days, eating only a few to save rations. But when you joined them, she always woke up to the sight of you and Ringo chatting and exchanging cooking tips over the fire. When they reached Kohama, she would sometimes see you help Eiji polish the blades, smiling sheepishly whenever he smacked you for using the wrong whetstone.

"It's done!" You removed the fish from the makeshift grill you had made over the fire before placing it over a large leaf you had washed. Slowly, you blew over the food before handing it to Mizu who watched you with an unreadable expression before glancing at the food.

Food was not something she necessarily appreciated. It was nothing more than sustenance for her. Something to keep her alive while she was on her mission for revenge. Now, it was something she looked forward to everyday.

Without a word, she ate the food slowly, picking the soft flesh off of the bone carefully with her chopsticks. Her eyes occasionally glanced at you, watching as you looked up at the sky, taking a breather after cooking.

"I wish the sun would come out," you mumbled, pouting slightly. You shivered slightly, pulling your kosode close. "After all this is over, let's settle down somewhere warm. Where the sun is always shining."

She raised an eyebrow at your words, swallowing her food before replying. She didn't really expect you to have such an adorable dream. "That's ridiculous. Kohama is warm enough."

You glared at her playfully before staring up at the clouds again. "It's not ridiculous! I just...the snow makes everything so cold and it feels so depressing!" you whined softly, making her snort a little.

The idea of settling down somewhere warmer didn't seem so bad.

Maybe you were right.

Maybe, after all of this was over, she could build a small hut with you in her home town. A small hut by the beach so she could see you smile whenever you watched the sun set so that this wretched place could have at least one good thing about it.

"You're laughing," you teased, turning to face her slightly. Mizu gave you a shrug, a slight smile still on her face. "Maybe your idea was silly enough to make me laugh."

"It isn't!"

Ang dami daming bagay na hindi naman kailangan Kung pwede lang bawasan natin ang mga tampuhan Hindi mo lang alam, hindi mo ba nararanasan? Kahapon sana natin, 'di mo na pinahirapan

"What do you mean you're not killing him?" you asked, eyes narrowing at Mizu.

Edo was burning.

The largest city in the world burning.

And the culprit was right before your eyes.

She narrowed her eyes equally at you, looking at your disheveled form. Soot covered you from head-to-toe. Your clothes were tattered and the kaiken she gave you was bloody, presumably from the blood of Heiji's allies. A sigh escaped her lips as she read your stern expression.

"I don't need to explain myself to you. Move." She dragged Fowler's body, trying to get past you before you pointed your blade at both of them, taking her by surprise. "I'm not moving until I see him dead, Mizu. Isn't that what we came here for? Or have you gone soft?"

Mizu glared at you, gritting her teeth. Her body was too injured to fight you, especially when she was still dragging Fowler's unconscious body.

She knew there was no way around you.

"I have not gone soft," she scowled, continuing to glare at you. It was clear in her deep blue eyes that she was conflicted. "The rest of the white men I'm hunting are in another land. I need Fowler to track them."

Your eyes widened at her, lowering your blade slightly. "Another land?"

She nodded before her eyes softened, watching as your expression changed from anger to distraught. "London," she mumbled, not having the strength to say it louder.

The pain in your face was unbearable. It was as if the sky had fallen and your world had ended. The way you dropped your blade, approaching her with the most shattered expression she had seen on anyone's face, and the way you grabbed her shoulders almost desperately.

"Y-You can't be fucking serious? You're going to London? Where the fuck is that even?" you asked, shaking her slightly, your voice almost sounded like you were going hysterical. She couldn't even look you in the eyes. "It's a mission I have sworn myself to."

You let go of her, tears pricking your eyes as you resisted the urge to cry.

Patawad muli, 'di na muli

"Then go."

She watched you as you took a few hesitant steps back, glaring at her. "Go and leave us," you scowled, masking the pain you felt with anger.

Mizu couldn't help but feel guilty. After everything the two of you had gone through, she was going to leave you as if you were just a moment to her. With a slight grunt, she lifted Fowler's weight and trudged past you, never looking back.

She had nothing to feel bad about, she tried convincing herself. You were aware that she had already sworn herself to revenge and there would be nothing stopping her.

Not even love?

Yeah.

Not even love.

Ang oras kapag hinayaang lumipas Madarama mo hanggang bukas 'Di mababawi muli

"He's dead."

Your own lies echoed through your mind, the devastated look on Ringo and Eiji's face plastered in your memory.

Yet here you were, crouching behind some wooden crates, eyes watching Mizu as she stood on the dock. A bittersweet feeling arising in your throat.

She was gone. With all the memories the two of you made.

You wanted to run up to her, to try and stop her, to tell her to just kill Fowler and stay with you; but you couldn't. You knew that Mizu was already dead set in getting her revenge and nothing but death could stop her.

Death?

Maybe that was where she was heading. Maybe that was when you'll meet again.

With deep exhale, you continued to watch as Mizu boarded the ship. The crew on board watched with a nervous expression, seeing her blue eyes. The same blue eyes you grew to love.

You stood up, getting ready to leave, until you accidentally let out a loud cough. The severity of your sickness catching up to you. Your hands immediately covered your mouth as you attempted to muffle the sound. Once you looked back at the boat Mizu was on, your heart skipped.

She was looking at you.

Staring at you with the same sadness you held before walking towards the front portion of the ship.

Once the ropes were released, the crew began to row, moving the boat forward until it was nothing but a small speck at a distance. You couldn't help but gulp, the lump forming in your throat.

"Goodbye, Mizu."

At natapos ang himas ng sandali 'Di kukubli aking tinig Nang lumipas na't 'di man lang nasabi Salamat hanggang sa muli

It had been a while since she had been in Kohama—who the hell are we kidding? It's been years.

Mizu had just returned from foreign lands, now at peace after accomplishing her revenge. The times definitely changed her. Her hair had grown longer and the scars on her body increased, maybe even doubled, from the last time. She was a bit more well-built than when she left and the fatigue from all the battles she had gone through were visible in her eyes.

She walked around the village, amazed at the changes it had gone through in just a couple of years. The once almost deserted fishery, now lively with people from different places.

Old huts were replaced by newer houses. The bums who drank their lives off on the streets were now gone, replaced by vendors advertising their recent catch.

However, despite the numerous leisurely activities around her, she continued to walk in a direction that was familiar to her more than anyone.

At a distance, Eiji's forge could be seen along with Ringo's figure, pushing a wagon inside the fenced property.

Mizu smiled slightly, feet picking up the pace until she was running. Ringo's eyes widened as he saw a familiar figure running towards his direction, making him drop the handles of the wagon. "Master?" he called out in a questioning tone, unable to believe his eyes.

Once Mizu was in front of him, his eyes widened further and a big smile appeared on his face. "I can't believe this!" he exclaimed, slowly approaching Mizu.

"I thought you were de—" "Where is she?"

A confused expression was painted on Ringo's face as Mizu cut him off. His eyebrows knitted for a moment as he thought of who his master could have been searching for before he was smacked at the back of his head with a pair of tongs. "You are quite impatient for someone who has risen from the dead."

Her eyes followed the length of the tongs before her smile widened as she saw her sword father who had now grown more feeble. "I apolog—"

"Do not apologize to me, child. Apologize to her." Eiji cut Mizu off, turning his head towards the direction her voice. "She has been waiting for your return. Go to the cliffs near the shore. That's where she resides now."

Mizu sighed in relief when she found where you currently were. As she was about to leave, she was smacked on the back of her head with the same iron tongs. "And do not forget to forge your sword. We will be waiting for you."

And with that, Mizu ran to the cliffs, searching for you.

Binawi buhay mo nang walang sabi Binubulong ko sa sarili Mahal kita hanggang sa huli

She ran and ran as fast as she could, ignoring the burning in her calves. The sound of the waves grew louder and louder with every step she took, making the excitement in her burn more and more.

It was warm. It was warm like how you always wanted it to be. As she finally reached the clearing, the sun shone in her eyes, blinding her a bit. She covered her eyes with her forearms, taking a deep breathe.

What would you say once you saw her? Will you smile? Will you cry? Will you run up to her and envelope her in your arms? Will you curse at her for leaving you?

Taking one last deep breathe, she uncovered her eyes, adjusting to the brightness. She blinked for a moment before looking at the edge of the cliff.

There was no hut, no sign of anyone living there, and most of all, you weren't there either.

What could be found there, however, was a sword. It's blade planted on the ground, a piece of fabric tied to the hilt.

Mizu approached the sword, clearly confused. She looked around her surroundings before her eyes landed on the fabric tied to the hilt of the blade. Her eyebrows furrowed as she tried to remember where she saw the familiar pattern.

"Wait..." she mumbled to herself before her heart stopped.

It was your kimono.

The fabric, the pattern was from your kimono.

She fell to her knees as the realization sunk into her. You were gone. Gone forever.

It was as if the universe had decided that her hardships weren't enough and decided to take away the person she loves the most.

Her eyes continued to stare at the blade in front of her before a shaky exhale left her lips, tears finally falling from her eyes. "I'm sorry..." she sobbed out, hands balling into fists. "Fuck...I made you wait too damn long, didn't I?"

She wanted to scream, to tear her soul out, to vomit. How could she have been so stupid? She knew you were sick, but she didn't know how much time you had left and...and...fucking shit she didn't know.

What could she do? Beg god to bring you back?

Tears continued to stream down her eyes as she looked at the ground, forehead resting on the fabric at the hilt of the sword. She had never felt this way before. To cry until she couldn't speak, to cry until she felt too weak to stand.

You must've been so lonely, she thought. The image of your distraught face in Edo and before she left appeared in her mind again, now imprinting itself to her conscience.

She saw the way you looked at her when she departed. It was gut-wrenching and now, she was paying the consequences of her own rage-driven decisions.

She looked at the fabric of your kimono before resting her forehead against it again. "I...I love you..." she whispered before gritting her teeth. "I'm so stupid I should have said that before."

After taking a moment to grieve, she stood up and looked over the cliff. The sunset was beautiful. Just like you. Maybe if she had just gone home a bit earlier, she would've been able to see both.

Mahal ko hanggang sa huli

With a sad look in her eyes, Mizu stared at the sword again before giving a melancholic smile. At least you were able to rest some where warm.

"I love you...Let's meet again some day."

Mahal ko hanggang sa huli

#bes mizu x reader #bes mizu #bes x reader #blue eye samurai #mizu blue eye samurai #blue eye samurai x reader #mizu #mizu x reader #blue eye samurai mizu #mizu imagine #mizu x you

126 notes · View notes

lostdreamersposts · 23 days ago

Text

Silence

🎧 Di Naramdaman - Clinxy Beats, Yayoi, Yosso He came back here in Hong Kong last October 17th. He hid his instagram story from me. But, I guess he forgot to unlink his story from his facebook. Still no contact. Didn't even bother messaging me at all. I guess, It's really the end. Damn. That really hurt as fck. He obviously doesn't know how much I cried for him and how much it hurts me. I miss him so much. I haven't been here for a while. And, yes, I still love him. It annoys me so much because I know I should stop. But, how can you even unlove someone? I'm trying to move on. I'm trying to heal myself. I've cancelled the ticket he bought for me so I could be with him in France. My flight to France should be on Sunday (Nov 3rd) same as his flight back to France. I was supposed to be with him in France for a month. All plans gone. Instead of being in France, I've booked a flight to Thailand and I'll be leaving on Sunday. Will I see him at the airport? Honestly, I chose the date on purpose to see him for the last time. Who knows if we'll cross paths there and we could finally talk? Right now, I don't even know how to face him anymore. I'll definitely cry. I wouldn't be able to control my tears. Song's lyrics has been hitting me hard.

Hindi na kita sisisihin kung napaniwala ka nila Nawalan ng gana dahil sa mga naririnig sa kanila Sabihin mang dati na yang nangyayari Hindi ka masisisi kung ayaw mo na Bibitawan kita ng bukal sa loob pagkat mahal kita (oh yeah)

Maglalakad nang hindi na kita kasama na humahakbang At sa pagbabalik mo ay hinding hindi na 'ko mag aabang Wala na yung dating ngiti sa 'yong labi Kaya ayoko nang muli na mahibang At tatanggapin ang totoong hindi ka na masaya (oh yeah)

Hindi ka na pipilitin pa Di na mauulit di na aayusin pa Bibitawan at hahayaan kahit masaktan Basta sa maaayos ka Patawarin mo rin ako Kung di ko na kayang ibigay ang mga gusto mo Minahal kita sa alam kong paraan Baka hindi mo lang naramdaman

Heto na nga ba yung kinakatakot ko na mangyari Masyado lang ako siguro sayo na kampante Akala ko ayos lang biglang nagbago na lang Di ka na nagparamdam natitiis mo na

Minsan na rin naman akong napagod Pero ni minsan di kita sinuko Nung di ka na masaya biglang umalis ka na lang Ako ba sa 'ting dalawa ang nagbago Kaya kung hahayaan na kitang lumayo ay maisip mo Na di naman yun para sa'kin kundi para 'yon sayo

Aminado ako na may pagkukulang at pagbabago Mga rason para maging normal ating pagtatalo Oo malungkot ka pero tanong ko sa'yo kung naramdaman mo ba 'ko Eh kung hindi naman pala baka tama ang desisyon mong magsarado Ng puso mo para sa akin at baka mas gusto mong magpahinga Baka hindi ka na makahinga sabihin mo lang wag ka nang mahiya Na magsalita kase ramdam naman lahat 'yon dahil sa kabila Ng mga pagsubok pa lang natin kita kong pahina ka na ng pahina Pero totoo nakakabigla kase hindi pa 'ko nakahanda Parang bula na lang na nawala yung kabanatang 'kala ko ay maganda Wala na 'kong magagawa kundi tanggapin na tayo ay mas lumala Nakakadala na gano'n ka lang kabilis sa akin na kumawala

0 notes

carpediemg5 · 2 years ago

Text

Blogpost #6: Children's story

Title: Pangaral ni Lola

Sa isang maliit na baryo, naninirahan si Niña kasama ang kaniyang mga magulang. Siya ay kasalukuyang labing isang taong gulang. Si Niña ay bunso sa dalawang magkapatid, Siya ay may kuya na isang estudyante na nagsisimula na ding magtrabaho. Kasama ng pamilya pamilya ni Niña sa bahay ang lola na madalas ay tulog.Sa harap ng kaniyang pamilya, ipinapakita niyang siya ay mabait at masunurin. Ngunit ang hindi nila alam ay may tinatagong kasalanan si Niña; isang sikreto na kailan man ay hindi niya nais aminin sa magulang. Nagsimula ito noong hindi siya pinagbigyan ng nanay na bumili ng bagong laruan noong isinama ito sa palengke. Ang laruan na iyon ay isang manika, mahaba na buhok at mga mata na kulay asul. Ang manika na iyon ay gustong-gusto ni Niña ngunit hindi pumayag ang nanay dahil saktong-sakto lang ang kaniyang pera sa pamamalengke kaya napilitan si Niña na manguha sa pitaka ng kaniyang ina. Hanggang sa nakasanayan na nitong manguha ng pera sa kaniyang magulang na parang hindi niya alintana ang magiging dulot nito sa kaniya. Naulit muli ito ng si Niña ay muling kumuha ng pera, sa pantalon ng kanyang ama. Ginamit niya ang pera ito pambili ng snacks. Makalipas ang ilang mga araw, ay nagsimula nang magtaka ang kaniyang ina kung bakit madalas kulang na ang pera nito sa pitaka. Madalas nagkukulang ang pera na gagamitin sa pamamalengke o ang mga pambayad sa mga pangangailangan nila sa loob ng bahay. Isang araw, nang sumama siya sa kaniyang ina sa mall ay tila nagningning ang kaniyang mga mata nang dumapo ang paningin sa isang naka-display na sapatos. Agad niyang tinignan ang presyo nito, ngunit napangiwi na lamang siya dahil sa may kamahalan ito. Ang tanging solusyong kaniyang naisip ay wala nang iba kung hindi ang kumuha ng pera sa kaniyang tindahan ngunit naabutan si Niña ng kaniyang lola na kagigising lang na kumukuha ng pera sa Kaha ng tindahan nito at napagtanto ng Lola na kaya pala palaging may nawawalan ng pera ay dahil kay Niña. Hindi niya lubos maisip kung bakit nagawa ito ng kaniyang apo sa pamilya. Galit ang Lola ni Niña ngunit nalulungkot din ito dahil sa ginawa nito, dahil hindi niya inakalang ang sariling apo din ang magiging puno't dulo ng mga perang bigla na lamang nawawala sa bahay. Natuto na rin kasi itong magsinungaling; kapag si Niña ang tinatanong ng pamilya kung nakita niya ba ang nawawalang pera sa kaniyang pitaka ay agad na kukunot ang noo nito at iiling, habang itinatangging nakita niya ang pera. Nang kumalma na ang lola sa inis kay Niña ay pinagsabihan niya ito nang masinsinan. "Ang pagkuha ng mga bagay na hindi mo pag-aari ay isang uri ng hindi magandang pag-uugali, na siyang hindi dapat tinataglay nino man," ang sabi ng nanay. "Patawad po, Inay. Hindi na po mauulit," ani Niña.

Tumatak kay Niña ang pangaral ng kaniyang Lola kaya simula noon ay hindi na kumukuha pera si Niña sa kaniyang magulang. Lagi na siyang nanghihingi kapag may kailangan o 'di kaya ay para makaipon. At kapag hindi siya nabibigyan ng pera ng Nanay, hindi na ito niya na ito kinukuha nang walang permiso sa magulang at ipinagpapaliban na lang nito ang kaniyang mga gusto kaysa kumuha ng pera na hindi sa kaniya. Kapag siya’y nagugutom, nagsasabi siya sa kanyang ama at ina. Kapag may kailangan sa eskwela, tulad ng ballpen, nagtatanong at nagpapahiwatig si Niña sa kanyang kuya. At totoo ngang nagbago na si Niña sapagkat mula sa araw na sumunod ay hindi na siya kailanman kumuha ng pera ng iba ng walang paalam at hindi na siya muli nagsinungaling.

written by: Xiomara

0 notes

apopcornkernel · 8 months ago

Text

ang araw kay tamis ng ating buhay

(the days when our lives were so sweet)

puno ng saya at ng kulay

(full of joy and color)

di mauulit muli

(will never be repeated again)

binawi ang buhay mo nang walang sabi

(your life was taken without a word)

binubulong ko sa sarili

(and i am whispering to myself)

mahal kita hanggang sa huli

(i love you until the end)

DI NA MULI JASON AND BRUCE <:(

#OR WHATEVER THE FUCK. IDK #dcposting #opb (original pilipino batman)#dc #batman #jason todd #bruce wayne

4 notes · View notes

jopetkasi · 3 years ago

Photo

Lahat na ng masamang adjectives tinawag sa iyo: boba, kabit, lutang, traydor. etc. Pero isang bagay ang hindi nila kayang sabihin patungkol sa iyo...magnanakaw.

Kasi hindi ka naman tiwali. hindi ka nagsinungaling at hindi ka nagnakaw.

Yan yung lutang na katotohanan na hindi nila matatanggap at bagkus pilit iniiwasan.

Babae ka lang daw kasi. Emotional kasi. Mahina kasi.

Per ikaw na babaeng mahina ang syang nagsilbi sa tao. at hindi mo iniwan ang bayan lalo na sa mga panahong nagkakamatayan ng dahil sa pandemya.

At eto yung isang katotohanan na hinidi matatanggap ng anak ng diktador at magiging dahilan ng mga gabing hindi sya makakatulog.... na si si Leni na babaeng mahina ay humuhugot ng lakas sa mga kabataan, kababaihan, PWD’s, LGBT, ng Simbahan, OFW;s, ng mga magsasaka at mangagawa. at araw araw, tayo ay magbabantay at sisiguraduhin na ang mga kasalanan ng nakaraan ay di na mauulit muli.

Ma’am, salamat sa inspiration, salamat pinagbuklod mo kami. Nakita namin ang value ng shared commitment. yung volunteerism pag me sakuna, yung mga rallies na masaya (kasama na yung mga libreng lugaw, siopao at fudgee bar at pamaypay, etc) at mga bagong kaibigan na meet sa mga kalye ng Ortigas, Pampanga, Cavite, Iloilo at Macapagal.

Higit sa lahat thank you tinuruan mo kami na pumanig lagi sa katotohanan kahit na ma bash kami at i unfriend ng mga kaibigan namin sa facebook or tiktok. Kasi mas legit at lasting pag nasa katotohanan kesa sa pagkakaibigan na nakabase sa kasinungalingan.

Talo tayo this election, ma’am. Okay lang yan. Lahat ng bagay ay me panahon. Parang gulong lang yan, ngayon nakasadlak tayo sa lupa, pero unti unti, sa awa ng Diyos, angat ulet tayo. kasi nga, sa gobiernong tapat, angat buhay lahat!

Pero ngayon, puedeng mapagod at magpahinga muna tayo. at pag okay na ulet lahat, balik tayo sa radikal na pagmamahal at pagsilbi sa kapwa at eto yung pinaka exicting part.

77 notes · View notes

jaeblurh · 3 years ago

Text

VIGAN CITY: TUKLASIN ANG TUNAY NA GANDA

Biglang isang kabataan, ako ay nangangarap na makapunta sa iba’t ibang lugar na may iba’t ibang tanawin, kultura, pagkain at mga ipinagmamalaki. Nangarap na mas masaksihan ang tunay na ganda ng ating bansa o mundo. Sa aking karanasan sa buhay, may isang lugar na nakapukaw sa ang aking puso at naramdaman ang kalayaan, ito ang Vigan City.

Ang Vigan City ay isa sa mga lugar na napuntahan ko, kung saan naramdaman ko na malaya ako sa kahit anong bagay, nakalanghap ng sariwang hangin, at nakakita ng mga tanawing nakakamangha. Naglagi kami rito ng mahigit isang linggo sa bahay ng aking lola at huli ko itong nasaksihan kasama ang aking pamilya noong 2017. Sarawi pa sa aking alaala ang mga kaganapan na masasabi kong mananatili habang nabubuhay ako. (ctto: traveloka)

Paano makapunta sa Vigan City?

Kung ikaw ay pupunta sa Vigan City, maari kang sumakay ng bus, eroplano, o di kaya naman kung may sarili kang sasakyan gaya ng pamilya ko. Ang Vigan City ay magtatagpuan 393.3 kilometrong layo mula sa Bataan at ang oras naman bago ka makarating ay 6 oras at 51 minuto.

Karamihan sa mga turista na gaya ng pamilya ko, ay nagbibiyahe ng gabi para matulog sa mahabang paglalakbay at makarating ng kinabukasan sa lungsod. (ctto: the backpack adventures)

Mga maaring gawin kapag nasa Vigan City ka na:

Ilan lamang ito sa mga maari mong gawin:

1. Kumain ng Vigan longannisa

Kung hindi ka pamilyar sa pagkain na ito, ang vigan longannisa ay isa mga pagkaing ipinagmamalaki ng mga tao sa Vigan. Ito ay gawa sa bituka o karne ng baboy. Para sa akin, ito ang pinakamasarap na longannisang natikman ko dahil hinahanap-hanap ng aking panlasa. (ctto: traveloka)

2. Makakita ng mga hayop sa Baluarte Zoo

Ang Baluarte Zoo ang kauna-unahang lugar na pinuntahan namin sa Vigan. Dito nakakita ako ng mga mababangis na hayop tulad ng leon, tigre, at ahas. Ang bayad dito ay libre lang pero hindi ko alam kung hanggang ngayon ay libre, dito sa zoo na ito maari kang kumuha ng mga litrato kasama ang mga ibon, paru-paro at iba pang mga hayop. (ctto: appetizing adventure)

3. Pumasyal sa Plaza Burgos

Habang kami ay mapunta sa susunod na patutunguhan namin, nadaanan namin ang Plaza Burgos. Noong mga panahon na nakita ko ito sobrang dinadagsa ito ng mga turista tulad ng lokal at mga dayuhan. Hindi man kami nakapamasyal dito ng masyado pero isa ito sa mga dapat mong bistahin kung ikaw ay pupunta sa Vigan City. (ctto: guide to the philippines)

4. Tuklasin ang Calle Crisologo

Isa ito sa mga dahilan kung bakit kami nagpunta ng pamilya ko sa Vigan dahil sikat ito noon pa man. Pinuntahan namin ito para magbalik tanaw sa mga kultura at kasaysayan na meron tayo.

Habang iniikot ang Calle Crisologo kami ay nakasakay sa kalesa. Ito ang unang beses kong sumakay ng kalesa at sobrang saya ng karanasan ko dito, kung bibigyan ako ng pagkakataon uulitin ko ito. (ctto: guide to the philippines)

Ayan lamang ang iilang aktibidad na ginawa namin habang nasa Vigan ako kasama ng aking pamilya. Sayang at hindi ko mahanap ang mga litrato namin noon.

Pasalubong Center:

Hindi makukumpleto ang isang paglalakbay kung hindi ka hihinto o dadaan sa mga bilihan ng mga pasalubong. Natatandaan ko pa noon, bumili ng mga pagkain ang magulang gaya ng vigan longannisa, suka, peanut brittle, bagnet, at marami pang iba.

Namili rin kami ng mga damit, keychains, at bags para naman sa mga kapamilya naming naiwan sa Bataan. (ctto: lakad pilipinas)

Sa huli

Habang ginagawa ko ang lakbay-sanaysay na ito, naaalala ko bawat araw naming pananatili sa Vigan. Nakapagbalik-tanaw ako hindi lang sa mga alaala na nabuo roon, kung hindi pati na rin sa ating kultura at kasaysayan sa ating bansa.

Ngayong pandemya, namulat ako na mahalin at huwag natin sayangin ang mga araw o oras na kasama natin ang ating mga pamilya masaya man o hindi. Kase hindi natin alam kung kailan ulit ito mauulit dahil sa mga walang katiyakan na nangyayari sa atin ngayon. Karamihan sa atin ay gustong-gusto na muling makapaglakbay pero hindi natin ito magawa dahil sa pandemyang bumabalot sa atin.

Nakakalungkot man isipin na ang dating masiglang mga pasyalan ngayon ay para bang naglaho na, gayunpaman maging positibo tayo na matatapos din ang lahat at manunumbalik muli sa dati. Dagdag pa rito, sobrang saludo at ipinagmamalaki ko ang ating bansa, ang bansa natin na mayaman sa mga kultura, kasaysayan at magagandang mga tanawin.

1 note · View note

it-s-a-very-very-maaaaad-world · 5 years ago

Photo

Sorry, whenever I see this post I get emotional.

Masakit kapag may mga nais kang balikan, pero hindi na pwede.

Kase hindi mo alam na hindi na pala mauulit.

((historically speaking, the first time these two interacted was in their 30s, not when they were still students in UST, though they have been school mates at some point.))

#funny #random #philippines #emilio aguinaldo #apolinario mabini #mabinaldo #henlu fandom is dead #sad #di mauulit muli #janine tenoso

53 notes · View notes

getreadofme · 4 years ago

Text

Ubos na ang pabango -

kasama ng mga ala-alang kalakip nito.

Ang amoy ng pabango kasama ng pawis mo,

na dating kinaaadikan ko.

Hindi na ako mahuhumaling-

sa mga tamis ng ala-ala na nagbigay ng tuwa,

kasabay ng sakit- dahil minahal kita.

Mahal, hindi na talaga.

Hindi na ako maadik -

sa kasusunod sa likod mo, na dati’y sandigan ko.

Pero, unti-unting nawala at gumuho,

hudyat para ang mga luha ay tumulo.

Hindi ma mauulit muli.

Babantayan na ang puso sa mga ngiti-

dahil di lahat ng ngiti ay totoo,

at di lahat ng mahal kita ay para sayo.

Maaring minahal ko ang lahat sayo-

Kulay, itsura, pati ang amoy mo.

Pero, lahat tayo ay nagbabago-

dahil dinaig na ng mga mamahaling pabango-

ang amoy ng naghalong pawis mo at ng prescripto.

RX83

Ralph Izaak, 2021

#selflove #beauty #poetry #love poem #sad poem

1 note · View note

agirlnamedrj · 5 years ago

Text

11/5/20 12:09am

a pagtulog ako ay nagising

sa aking pag gising ayaw ko ng magising

sa aking pabangon,

ang puso't isip ay gustong tumalon, masiglang masigla

tiyak na bagong simula!

ngunit bakit ngayon ako'y tulala?

sa tagal ng panahon tila ba di na alintana

twing nakaka-ahon sa bawat panahon

laging may nakasalubong na balon

madilim.

malalim.

sa aking pag gising ayoko ng magising.

ang araw ay sumisikat at sa aking pag dilat,

pilit sinisipat kung nawala na ba ang pilat?

tiwala?

nawawala

pilit ginigiit sa isip

wag mag isip!

ng ang sarili di kalungkutan ang masipsip

nakakahilo

nakakalito.

mga tao sa paligid, laging may ililingid.

na ang dala sa sayo ay luhang mangingilid.

dilat,

sinisipat ang pilat.

ayaw ko na malaman

sa wakas!

andyan nanaman ang buwan.

sa aking pagtulog,

akin nanamang madudulog

ang sariling durog.

utak di na tumigil sa pag iisip,

kailan ba ako magtitigil sa kakaisip?

di namalayan,

di man lang naka idlip

may ingay sa bubong,

umuulan.

sa bintana ay tumanaw

kailan kaya titila?

may bagong unos na bumuhos!

tumatagal, bumabagal

ang aking pagkilos.

sa akin may kumausap,

aking nakikita ay iba sa kanyang pangungusap.

may kirot

parang kinurot at nilapirot

magbubukang liwayway ng muli,

mauulit uli kayang muli?

gusto ko ng mahimbing

dahil isip ko'y ibig kong malibing.

4 notes · View notes

honoredsage · 4 years ago

Text

Quarantine (Part 11)

Day 77 ng quarantine.

Sa mga sandali na tinatype ko ‘to, mayroong nang naitalang 18,086 na kaso ng COVID-19 sa Pilipinas, kung saan 862 ang mga bagong naitalang kaso. 957 na ang mga namatay at 3,909 ang mga gumaling.

Maraming balita ngayong linggo.

Una, ang pag-aanunsyo ng DOH ng mga kaso ay iniba nila. Sa mga inaanunsyo nila na mga kaso, ihihiwalay na nila ang mga “fresh” cases sa “late” cases. Ang mga “fresh” cases ay ang mga kaso na naibalika ng resulta sa loob ng tatlong araw, at ang “late” cases ay mga resulta na naibalok sa apat o higit pang araw. Sa kanilang pinakahuling paglabas ng datos, sa mga 862 na kaso, 16 dito ang “fresh” cases at 846 ang “late” cases.

Noong isang araw, ay naitala ang pinakamataas na numero ng mga kaso na naitala, na umabot sa 1,046. Subalit di daw dapat mabahala sapagkat 46 lamang dito ang “fresh” cases.

Nakakabahala lang at nakakadismaya na nagmumukhang nililito lang ng DOH ang taumbayan. Bakit ngayon lang ito ginawa? Dahil ba nadiskubre na ng mga tao na huling-huli na sila sa backlog kaya dapat magmukhang mabango ang sunod nilang pag-aanunsyo? Binibigyan lang ba nila tayo ng seguridad na wala naman talaga?

Napagpasyahan na rin na isasailalim na ang Metro Manila sa GCQ mula June 1-15. Nakakatakot ito dahil wala namang nakikitang pagbaba ng mga kaso at higit sa lahat, wala pang mass testing na nangyari. Hindi maiaalis sa isip ng mga ordinaryong Pilipino at manggagawa na mangamba. Nakakalungkot isipin na hindi na nakapagtataka kung magkaroon pa ng mas maraming kaso, dahil sa loob ng napakahabang lockdown, walang nangyaring mass testing. Ang daming oras na nasayang ng gobyerno.

Inaprubahan din ng Senado ang Anti-Terrorism Act of 2020 aka anti-terror bill. Maraming nabahala rito dahil maaring maging malawak ang kahulugan ng terorista, at maraming seksyon sa batas ang kayang-kayang gamitin ng estado upang ipakulong ang nasa oposisyon.

Ngunit sa ngayon, ang pinakamainit na balita ay hindi tungkol sa COVID. Eto ay tungkol sa pagpaslang sa isang African-American na si George Floyd ng isang pulis na wala na akong pakialam kung anong pangalan nya dahil sa totoo lang, hindi nya deserve. Sya ay pinatay sa pamamagitan ng pagluhod ng nasabing pulis sa kanyang leeg habang sya ay nakadapa pagkatapos netong hulihin, hanggang di na nakahinga si George.

Maraming protesta ngayon ang nangyayari sa US, at sobrang ingay din ang #BlackLivesMatter ngayon sa social media. Napakaraming kong saloobin ngayon, lalo na tungkol sa kung tama ba ang pag-gamit ng dahas sa protesta at kung lahat nga ba ng pulis ay masasama. Pero sa ngayon, ang masasabi ko lang ay totoo ang racism, at totoo na sa kalimitan ng kasaysayan ay ang pulis ay ginagamit ng estado upang mang-api. Dapat managot di lamang ang pumatay, ngunit ang mga kasama nya na hinayaan itong mangyari. Dapat na rin mabago ang sistema na naging sanhi ng trahedyang ito, dahil hindi lamang ito ang unang beses na ito ay naganap. Marami nang nauna, at kung walang magbabago ay marami pang mauulit.

Nagbabasa ako ng blog ng isa kong orgmate kahapon at napagtanto ko na dahil sa COVID, ang tagal ko nang di rin nakakapagsulat ng tungkol lang sa sarili at mga saloobin ko (at tamad lang din ako). Siguro kasi naiisip ko lang na mas importante ang mga kaganapan tungkol sa pandemic kaysa sa mga sarili kong ganap sa buhay (saka gusto ko rin parang may mala-diary na babasahin tungkol sa pandemic na ito sa malayong hinaharap). Kaya naman, naisip ko na kung aabutin sa 100 araw ang quarantine, ay sa araw ko na iyon isusulat ang mga personal kong saloobin sa loob ng 100 araw na iyon. Alam kong mahirap tandaan pero basta, gusto ko lang din makapagsulat nang mahaba-haba na tungkol lang sa sarili at mga nararamdaman ko. Kung di naman aabutin ng 100 araw ang quarantine, magsusulat ako sa huling araw nito.

Muli, dasal ko na sana ay matapos na ito sa pinakamadaling panahon.

2 notes · View notes

quaintrelle-on-the-loose · 5 years ago

Text

I’ll Be There by Julie Ann San Jose

'Cause every day, every night, I keep looking up the skies

And I pray that someday you will wake up in my arms

And love will never end

We belong together, always and forever

Call my name and I'll be there

Akap by Imago

Sasamahan ka sa tamis

Sasamahan ka sa pait

Sasamahan ka sa dilim

Sasamahan ka hanggang langit

Sasamahan ka

Hanggang Kailan by Orange and Lemons

Hanggang kailan ako maghihintay

Na makasama ka muli

Sa buhay kong puno ng paghihirap

Na tanging ikaw lang ang

Pumapawi sa mga luha

At naglalagay ng ngiti

Sa mga labi

Umuwi ka na baby

Letter to You by Finch

No more looking I've found her.

I want you to know that I miss you I miss you so

Endlessly by the Cab

And there's no guarantee

That this will be easy

It's not a miracle ya need, believe me

Yeah, I'm no angel, I'm just me

But I will love you endlessly

Wings aren't what you need, you need me

Sabihin Mo Na by Top Suzara

Alam kong nasaktan na naman kita

Ngunit di ko naman sinasadya

Hinding-hindi na mauulit sinta

Sana'y maniwala ka

Sabihin mo na

Kung anong gusto mo

Kahit ano'y gagawin

Para lamang sa yo

Sabihin mo na

Kung papaano mo mapapatawad

Ikaw at Ako by Moira and Jason

At ngayon, nandyan ka na

'Di mapaliwanag ang nadarama

Handa ako sa walang hanggan

'Di paaasahin

'Di ka sasaktan

Mula noon (Mula noon)

Hanggang ngayon

Ikaw at Ako

At ngayon, nandito na

Palaging hahawakan

Iyong mga kamay

'Di ka na mag-iisa

Sa hirap at ginhawa

Ay iibigin ka

Mula noon

Hanggang ngayon

Mula ngayon

Hanggang dulo

Ikaw at Ako

For Now by Lauv

I know it's hard to feel so close to someone that's so far away

But for now, I'll love you through the phone

And for now, our friends will fill this home

I'm really gonna miss you, but I'll kiss you through the screen

For now, 'til you come home to me

I'm really gonna miss you but I'll kiss you through the screen

And if I had a candle I would wish you back to me

And next time that I see you I'll make sure you never leave

But for now, just come home to me

The Beat by Every Nation Music

For the lost, it beats, it beats,

We can hear it calling

Make our hearts, beat and beat and beat

For those sons and daughthers

For the lost, it beats, it beats

We can hear it calling

Make our hearts, beat and beat and beat

And beat with You

Blessings by Laura Story

'Cause what if your blessings come through raindrops

What if Your healing comes through tears

What if a thousand sleepless nights are what it takes to know You're near

What if trials of this life are Your mercies in disguise

#songs that miggs sing to me #ECQ songs #fave worship songs

1 note · View note

awesomecinnamonblog-blog · 5 years ago

Text

Gabi

Isang gabi nanamang hindi ako makatulog

Habang nakapulupot sa aking kumot

Dala ang lungkot

Nang maghapong nasa sulok

Dito lang ako sa madilim

Humihikbi nang palihim

Dinaramdam ang bawat paghaplos ng hangin

Na pati gabi ko'y lalamigin

Ayoko nang sumapit ang umaga

Pagkat gigising muli akong balisa

Maghihintay na lumabas ang buwan

Nang araw ay matakpan

Hanggang sa mauulit na ako'y masaktan

Hindi ko narin ninanais na ang buwan ay magpakita

Pagkat ang liwanag ko'y hindi na makita

Palagi akong pinagtataksilan ng buwan

Pagkat di ko alam ang kanyang nilalaman

Gabi ba'y para lamang sa kapighatian?

Gabi ba'y totoong kapahingahan?

Hindi ko ito maramdaman

Dahil ang gabi ko'y hindi na mapagkakatiwalaan

Gabi ko, bakit hindi na ikaw ang pahinga ko?

Bakit hindi na ikaw ang kanlungan sa bawat kapaguran?

Bakit sa tuwing sasapit ka'y punong puno ng kalungkutan?

Dati

Ikaw ang dilim na yumayakap saaking katawan

Ikaw ang nagpapainit sa aking tiyan

Ikaw ang lumulukob sa sakit na nararamdaman

Ngayon

Ikaw na ang kakampi ng mapaglaro kong isipan

Ikaw na ang kalaban

Hindi kana masayang ako'y nariyan

Ikaw na yung gusto kong sukuan

Ayaw mo nang ako'y ipaglaban

Paano na ako kung wala nang sigla ang gabi ko?

Paano na sasapit ang umaga, kung ang buwan ay ayaw nang pasikatin ang araw?

Ikaw ang gabi ko😢

1 note · View note

findandyfined · 5 years ago

Text

Tagay sa Tagaytay

Tagay

Tanduay

Tagaytay

Oo sa Tagaytay!

Dun ako nakakilala ng dalagang may hiwagang taglay

Saglit mang nagsama at biglang naghiwalay

Alaala ng pinagsamaha’y pumapawi pa rin ng lumbay.

Kakaiba ka

May ngiting tumatagos sa aking kaluluwa

Di inaasahang sa tabi ko’y uupo ka

At mabilisan kang nagpakilala. “Hi ako si Carla”

Carla, parang tala na may liwanag na di nakakasawa

Nakatitig lang ako habang panay ang iyong masasayang kwento

Tahimik lang akong nagtatanung sa isip ko kung kelan ka tatahimik para makatulog na ko

Ilang kilometro na lang, alam kong bababa na ko

Nang bigla kang nagyaya, “Tara mag Tagaytay tayo”

Para kong na engkanto

Mabilis akong sumagot ng “Sigi G ako”

Nagtataka na rin ako kung anung meron sayo

Nagayuma ba ko? O sadyang tuluyan na kong nabighani sayo.

Ilang kilometro pa ang ating tinakbo, madami dami ka na ring naikwento

Biglang na lng “Ayan na pala malapit na tayo”

Sumigaw ka “Ma! Para bababa na po ko”

Bigla mong dinampot ang kamay ko, sabay hila sakin papunta sa lugar na bago sa paningin ko

Sunod lang ako ng sunod sayo habang walang humpay pa rin ang kwento mo

Naisip ko, di ba nauubusan ng energy to?

Kelan ba ko huling naging ganito?

Yung spontaneous at walang inaalala na kahit ano?

Nakakamiss din pala no, yung ganitong mabilis ang tibok ng puso ko.

Sa isang tagong maliit na hotel, sa wakas nakarating din tayo

May maliit na bar at kakaunti ang tao

Biglang may sumigaw sa likod ko “Mam Carla! dating gawi tayo?”

“Oo Marvin! Ay may kasama pala ko, Anu nga ang panagalan mo?”

Jusko halos isang buong araw na kaming magkasama di pa rin nya alam pangalan ko”

Gemini! Yun ang sabi ko pero hindi naman tlga yun ang totoo.

Hindi naman sa manloloko ako, mahirap na noh.

May tiwala naman ako sayo , hindi pa nga lang ganun ka buo

Wala naman akong ibang alam sayo, base lang lahat sa mga kwento mo.

Dumating si Marvin at naglapag ng alak sa mesa

1 bote ng tanduay, 1 kahang marlbiro lights, 1.5 na coke at may sizzling sisig pa

Aba teka! Mukhang sa lugar na to eh talagang regular ka

Kabisado na nila ang gusto mo, at di mo na kailangang tanungin pa

Inabutan mo ko ng alak at nilagyan mo ng yelo

Nasosorpresa pa rin tlga ako sayo, Anung hiwaga ba ang nakabalot sayo

Siguro yun ang dahilan kaya andito ako ngayon at kasama mo

Nais kong tanggalin ang kakaibang aura na nakabalot sayo

“Gemini?” Yan ang bungad mo

“Nice choice of a name” Natulala ako at napalunok ng laway ko

At talagang alam mong hindi yun ang totoong pangalan ko

Napailing na lang ako at napangiti sayo. Full of suprises ka talaga no?

“Wag kang mag-alala, I’m not offended. Naiintindihan ko.”

“Nako Gemini, yang ngiting yan. Sinasabi ko sayo. Wag ako!”

Sa mga linyang yun nabasag mo ko. Napatawa na lng ako sabay bulalas ng

“Ang funny mo”

Matagal tagal na rin nung huli kong naramdaman to .

Yung tumawa ng walang inhibitions na parang walang ibang tao sa paligid mo

Hindi ko inakalang tatakbo ng ganto ang araw ko

Pupunta lang ako dapat sa tropa ko ang ending ikaw ang nakasama ko

Nakakarami na rin tayo ng tagay.

Pero walang paring preno ang mga kwento mong walang humpay

Naikwento mo pati mga kalokohan mo sa buhay

Pati na ang mga aso ng iyong kapitbahay

“Nasaktan ka no?”

Yan ang banat mong nagpatigil panandalian sa mundo ko

“That’s why you have that peg, that aura. Yung pa mysterious, dull and silent”

Napaisip ako. Kanina pa sya kwento ng kwento, pero deep inside binabasa nya rin pala ako.

Napahanga mo tlga ko.

Ilang years na ba? 4 years sa pagkakatanda ko

“Oo, minsan na akong naloko” yung lang ang sagot ko

Matagal tagal na rin pala akong di nakikipag date noh

Ilang taon na rin akong subsob sa trabaho

Di ko nga inaasahang mararamdaman ko ulit to

“After mo maloko, di mo na ulit naisipang magmahal?” “Para kang gago!”

Sa isang babaeng may mala anghel na mukha. Hindi ko inasahan ang huling salitang nasambit mo

“Natatakot kang magmahal ulit kasi ayaw mong masaktan?”

“Ayaw mo ng sumugal kasi natatakot kang matalo”

“Deserve mong maging masaya, maniwala ka. Naniniwala akong magiging masaya ka ulit pag nagmahal ka”

Bakit parang ako ang naging pulutan dito

Sumama ako para makilala ka. Masaya naman ako sa buhay ko

Sa palagay ko, hindi ko naman kailangan ng payo

“Kanina ka pa nakikinig sakin. Napaka igsi lng din ng mga sagot mo”

Sige lang tuloy ka pa rin sa mga sinasabi mo

“Nung umakyat ako sa bus lahat ng tao may hawak na telepono.”

“May mga kausap... ka chat... kaw lng ung nakadungaw sa bintana at nakatingin sa malayo”

“May pinagdadaanan ka siguro? Kaya ako tumabi sayo”

“Malungkot siguro buhay mo “

Umpisa pa lang pala na judge mo na ko.

Sa totoo lang antok na antok na ko.

Nakikita kong masaya ka paring nagkikwento pero parang wala ng salitang naririnig yung tenga ko

Hanggang sa bigla na lang dumilim ang lahat sa paligid ko

Ayun na nga 1..2.. 3... sleep na ko

Nagising ako sa tilaok ng manok at amoy ng kape

Pagmulat ko, wala ka na sa aking tabi

Inalala ko yung mga huling nangyare.

Panaginip lang ba lahat kagabi?

“Good morning Gemini!. Pinabibigay ni Mam Carla”

Isang note. “Magmahal ka ulit. Maniwala ka, KAMAHAL MAHAL ka”

At biglang sumagi sa isip ko ang aking huling naaalala

Ang dampi ng iyong labi habang ako’y tulog pa

“Di ka na niya ginising pa. Umalis na sya. Sanay yun ng walang kasama”

Sabay bigay sakin ni Marvin ng kapeng hawak nya

“Sa 4 na taon na pagpunta niya dito, kagabi lang siya may sinama”

“Akala ko nga jowa ka na nya. Masaya pa naman sana ko akala ko naka move on na sya “

Nakapagtataka, hindi nmn sya mukhang sawi sa pag ibig ah

“Di pa nakakamove on?” Yan ang tanung ko sa kanya

“Dito dapat ang reception ng kasal nila”

“Kaso iniwanan sya nung lalaki nung mismong araw ng kasal nila”

“Tuwing July 2, lagi yang nandito. Walang kasama”

“Iiyak at iinum mag isa”

Napanganga ko sa mga nalaman ko tungkol sayo

Pinaniwala mo kong chill at masaya lang ang buhay mo

Na para bang pasan ko ang mundo at ikaw ang magpapagaan nito

Sinubukan kong alamin pa ang mga bagay tungkol sayo

Ngunit wala silang alam maliban sa pangalan at pinagdaanan mo

Alam mo kung anung pakiramdam ko? Hindi dito natatapos to

Darating ang araw magkikita ulit tayo

Maniniwala akong muli sa pag-ibig gaya ng payo mo

Malay mo, kaya pala tayo pinagtagpo dahil AKO ANG PARA SAYO.

Minsan may mga tao talagang darating sa buhay mo

Hindi para manatili sa tabi mo

Kundi para ipaalala sayo ang mga bagay na nakalimutan mo

Mga bagay na akala mo hindi na mauulit pa

Pero ang totoo, dumadaan sila para bigyan ka ng PAG-ASA

#ShortStory

#ParaSaHopelessRomantic

#TagaSouth

1 note · View note

diggingsuns · 5 years ago

Text

Duyan

Binibilang ko ang bawat hakbang na aking ibinabagsak, ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso, na para bang nais nito na ako'y umatras at lumakad papalayo. “Ito na, malapit na.” Bigkas ko sa aking isipan, naaaninag ko na ang likuan papunta sa inyong tahanan. Kay tagal na noong huli kitang nakita, kaya ngayo'y kinakabahan na baka ako'y mautal muli, tulad ng dati. “Ito na, ilang hakbang na lamang, makikita na kitang muli.” Kahit nilalamon na ng kaba ay napangiti parin ang aking mga labi. Natatanaw ko na ang inyong tahanan, pati na rin ang puno ng mangga sa may kanan. Napansin ko na wala na doon ang dating duyan, kung saan tayo nagkaroon ng napakaraming alaala. Tinignan ko ang iyong bintana, na kung saan ikaw ay dumudungaw sa tuwing tinatawag ko ang iyong pangalan. “Maraming taon na pala ang lumipas, napadpad ako sa malayo at ngayon lamang muling nakabalik. Natatandaan mo pa kaya ang iyong kababata?” Tanong ko sa aking sarili. Napaisip ako, marahil ay sa aking pagkawala, nabura narin ako sa kanyang isipan. Nagdadalawang-isip. “Marahil ay ganun na nga. Ipapahiya ko lamang ang aking sarili.” Dahil sa takot at kahihiyan, tumalikod na lamang ako at marahang naglakad pabalik sa aking pinanggalingan. “Kuya! Sino ang iyong pakay sa bahay na iyan?” Narinig kong sigaw ng isang dalaga mula sa bakuran ng kabilang bahay. Napangisi ako, tandang tanda ko pa ang nunal na iyon malapit sa kanyang labi. “Antagal na nating hindi nagkikita, pero napakalakas parin ng iyong boses, Isme.” Biro ko, at ako'y lumapit sa kanya. “Teka, Raul?! Ay lintik, ikaw nga! Sira ulo nga talaga kahit kailan!” Napangiti na lamang siya at marahan akong hinampas sa aking balikat. Naalala ko tuloy muli ang aming kabataan. “Hinahanap mo ba si Dina? Ay naku, huli ka na. Matagal na siyang umalis. Ilang taon ka din niyang hinanap, Raul.” “Kay tagal kang hinanap ni Dina, hinintay. Ngunit ‘di na niya nasilayan ang iyong mukha, ni anino mo man lamang ay hindi niya nahagilap. Marahil ay napagod na rin siya,kaya isang araw ay bigla na lamang siyang nag paalam sa amin. Makikipagsapalaran daw siya sa ibang lugar, hahanapin niya daw muna ang kanyang sarili.” Patuloy na sabi ni Isme.

“Nasaan ka ba noong mga panahong umiiyak siya para sa iyo? Ni hindi ka man lang sumulat, ni isang pirasong papel wala kang iniwan para sa kanya.” Hindi ko alam kung ano ang aking isasagot, natameme na naman ang aking bibig.

“Ilang taon ka niyang hinanap, at hindi ka bumalik. Ngayon, siya naman ang wala at ikaw ay narito. Mukhang nahanap mo na ang iyong sarili. Kaya mo ba siyang antayin, katulad ng paghihintay niya sa iyong pagbabalik?” Napatingin na lamang ako sa malayo, hindi ko makayanang harapin ang mga salitang binibitawan ng aking kaibigan.

“Sana magkaroon na ng bunga ang kung ano man ang nasa pagitan ninyong dalawa. Maraming taon na simula noong nakita ko siyang ngumiti ng totoo. Nawa ay maibigay mo na ito sa kanya, Raul. Sana wag ka muling magpaka sira ulo.” Marahan niyang sabi. Bakas ang lungkot sa mga mata ni Isme, at hindi ko mapigilan ang pagyakap ng panghihinayang sa aking puso.

Tinignan ko si Isme. “Hinding hindi na mauulit pa ang kamalian na iyon. Hindi na ako tatakbo.” Bulong ko sa kanya. “Nasa huli nga ang pagsisisi, pero mas mabuti na at ika'y magsasakripisyo, kaysa naman wala kang gawin at tuluyan na lamang magpatalo.” Sagot ni Isme. Tinignan ko siya, at kami'y nagkangitian. Ngayon ko lang naalaala; nahanap ko nga pala ang isang kaibigan.

#dagli #kaibigan

2 notes · View notes