#de zachte veren van de tijd

[dutchjan]

September 19, 2024

[brilmans]

Straatkunst (10)

Door juist in deze roerige tijd het contrast tussen zwart en wit dusdanig scherp te etaleren, flirt de kunstenaar opzichtig met het ontoelaatbare, maar door gebruik te maken van zachte materialen wordt dat kwanswijs vergoelijkt, hetgeen de kijker opzadelt met een ambivalent sentiment: daar sta je dan!

Wel veren maar niet veren, 2023

[vallenmetogendicht]

Uren strijken alle plooien uit de nacht.  De zon, al een tijd verschenen, schijnt haar licht naar beneden. Tenminste, dat schijnt zo te zijn. Ik lig met mijn hoofd beneden een regen van veren en matras. Hetzelfde liedje Hé wakker, nu pas? Nee, ik begraaf mezelf wat dieper.  Ver weg van mijn hoofd wiens scherpe zinnen,  de zinnen hebben gezet op mijn zachte hart. Het is oorlog in mij. De dagen als de nacht – zwart.

[devosopmaandag]

Ik verkies . . .

Ik denk dat ik zo'n dertig jaar geleden voor het eerst aan het eind van een dag of een week eraan begon: een klein lijstje langs gaan van dingen die benoemd moeten worden, opgevist uit de brei van observaties, gewaarwordingen en ideeën van kort ervoor. Er waren jaren dat ik er niet aan dacht. Die lijst, die een beetje kan wisselen, bestaat uit: dier, ding, mens, kleur, smaak, woord, beeld, idee, geur, geluid. Waar het om gaat is met grote zorgvuldigheid steeds één te kiezen. Belangrijkste overweging bij het kiezen:  wat was betekenisvol, of wil je betekenis toekennen? Het invullen van de lijst vraagt tijd en concentratie. Kiezen betekent ver-kiezen.

Uit de afgelopen twee weken:

Ding: nieuwe donkerbruine laarsjes. Bij het passen glijd ik in de schoen als Assepoester in haar glazen muiltje. Ik ben een vrouw van 67 die niet wacht op een prins, wel strijk ik met mijn vingers over de voering: grijs muizenvel!

Mens: A,  een Poolse jonge vrouw (en haar Nederlandse vriend) bij wie we op bezoek zijn. Er is absoluuts iets ouderwets aan haar: haar hippie-achtige rok, de mannelijke brogues die ze draagt en die haar alleen maar vrouwelijker maken, de zachtheid en nieuwsgierigheid van haar blik, haar accent als ik haar Engels en Nederlands hoor spreken, het Pools dat zij met haar vriend spreekt. Toen zij elkaar amper kenden, spraken ze Tsjechisch met elkaar. Ik gaf haar 'The art of Mindfull Baking'. Dat alles vloeit samen tot één geheel.

Gevoel: Wachten in de kou op de bus, ergens op het platteland van Friesland, het regent, de bus is te laat, ik kijk en kijk. En dan komt hij toch en stap ik in een warme kamer. Een rechte lijn naar  het verleden.

Woord: 'een noodanker voor een wankele identiteit' (zegt de Australische dichter Les Murray over zijn Schotse herkomst). Mijn anker: dochter te zijn van Moeder.

Beeld: de volle maan, altijd de volle maan.

Geluid: Het is zes uur in de ochtend. Ik ben opgestaan en heb het licht aangedaan boven mijn werktafel. Van buiten klinkt een mengeling van zacht borrelen, ratelen, knerpen. In de grote plataan op de binnenplaats overnachten kauwtjes. Ze worden langzaam wakker en schudden niet alleen hun veren  maar ook hun kelen op en leiden mij zacht de dag in.

[saarschrijft]

TBC

Ik wil de tijd hebben uitgevonden

Ganzen veren hebben gegeven

De tijd laten verstrijken

Als zachte dauwdruppels op daken

Van paddestoelen klein

Groot ze glijden

Net als de wijn

Mijn keel binnen

[leonardogaga]

Vijf tips voor het verhogen van de gevoeligheid van de penis zonder medicijnen

Drugtext.nl - Informatief over drugs, medicijnen en gezondheid klachten

Verlies van het gevoel van de penis is een veel voorkomend probleem, zelfs bij jongere mannen. Fabrikanten van impotentiedrugs en penisverbeteringen gebruiken dit vaak in hun voordeel om geneesmiddelen op de markt te brengen die in het algemeen niet effectief zijn en schadelijke bijwerkingen kunnen veroorzaken. Wat veel mannen zich niet realiseren is dat de gevoeligheid van de penis kan worden behandeld zonder toevlucht te nemen tot drugs en trucs door een paar eenvoudige tips te volgen. Daarnaast kan regelmatig gebruik van een formule met penis-specifieke vitamines en mineralen helpen om de normale gevoeligheid van de penis te behouden en kan het zelfs helpen bij het herstellen van verloren gevoeligheid voor de penis. De volgende suggesties zijn vaak alles wat nodig is om de huid van de penis te verjongen en het genot van seks te stimuleren.

Ontspan en geniet van het moment

Hoewel de erogene huid van de penis duidelijk een grote rol speelt bij seksuele stimulatie, heeft onderzoek aangetoond dat seksueel verlangen en bevrediging in de eerste plaats een mentaal proces is. Mannen die kunnen ontspannen en genieten van het proces van seks hebben, in plaats van zich te concentreren op het eindresultaat, hebben meestal diepere en bevredigendere orgasmes.

Probeer iets nieuws

Mannen die zich in een sleur bevinden, masturberen in de dezelfde manier elke keer of gaan voor een jackrabbit-effect tijdens geslachtsgemeenschap, zijn gevoelig voor verlies van de sensatie van de penis. Dit probleem kan optreden wanneer de huid van de penis ongevoelig wordt gemaakt door de constante wrijving, vergelijkbaar met de eeltvorming die zich op de handen ontwikkelt als gevolg van fysieke arbeid.

Mengen – met veren of ander speelgoed, of alleen de tips van de vingers – om de huid op andere delen van het lichaam te stimuleren, kan een nieuwe reeks sensaties worden gecreëerd die tot opwinding leiden, waardoor de huid van de penis een pauze krijgt en mannen meer gevoeligheid en genot kunnen genieten tijdens seks.

Vermijd tabaksgebruik en beperk de inname van alcohol

Chemische stoffen zoals tabak en alcohol kunnen grote schade aanrichten aan de bloedsomloop en het zenuwstelsel. Regelmatig roken, in het bijzonder, kan leiden tot desensitisatie van de penis en het vermogen om van seks te genieten beperken. Omdat roken op veel niveaus slecht is voor de gezondheid, is er niets te verliezen en alles te winnen door te stoppen. Bovendien kan het beperken van alcoholgebruik tot niet meer dan een paar drankjes per week het vermogen van het lichaam om te herstellen en om beschadigde huid en zenuwcellen te verjongen, vergroten waardoor de gevoeligheid van de penis kan verminderen.

Draag zachte, ruimvallende kleding [19659003] Het dragen van beperkende kleding kan de circulatie verstoren, waardoor de hoeveelheid bloed naar de penis wordt beperkt en het gevoel van de penis wordt belemmerd. Bovendien kunnen ruwe stoffen die constant tegen de huid van de penis wrijven, na verloop van tijd de desensibilisatie van de penis veroorzaken. Het dragen van lossere, ademende kleding (alle natuurlijke stoffen zijn het beste) kan de bloedtoevoer naar het gebied verbeteren en schuren en langdurige schade aan de huid voorkomen.

Gebruik een dagelijkse vitamineformule

Vitaminen, mineralen, antioxidanten en aminozuren zuren zijn net zo belangrijk voor de gezondheid van de penis als voor de rest van het lichaam. Hier zijn slechts enkele van de voedingsstoffen die een essentiële rol spelen bij de gevoeligheid van de penis en de algehele gezondheid van de penis:

– Vitamine A bevordert een jeugdige, soepele huid van de penis die ontvankelijk is voor tactiele stimulatie;

– Vitamine C ondersteunt de bloedsomloop en onderhoudt de natuurlijke elasticiteit van de huid en helpt het lichaam om de gevolgen van chemische schade door tabak, alcohol en andere schadelijke stoffen te bestrijden;

– Vitamine E creëert een natuurlijke vochtbarrière en voorkomt uitdroging en uitdroging van de huid van de penis kan de opbouw van geharde huidcellen veroorzaken die vaak resulteert in verlies van het gevoel van de penis.

– Natuurlijke oliën zoals sheaboter hydrateren de huid waardoor deze soepel en snel reageert zonder irritatie.

Een behandeling met een penisgevoeligheid kiezen

Hoewel er meerdere huidcrèmes beschikbaar zijn die een combinatie van bovenstaande ingrediënten bevatten, zijn niet al deze geschikt voor toepassing op de penis. Veel huidbevochtigers bevatten geurstoffen en andere chemicaliën die zelfs irritatie kunnen veroorzaken, wat een factor is bij het verlies van penisgevoel. Om de maximale voordelen van deze en andere essentiële vitaminen en mineralen te ontvangen, wordt het gebruik geadviseerd van een formule voor de gezondheid van de penis (de meeste gezondheidswerkers raden Man1 Man Oil aan) die rechtstreeks op het doelgebied wordt aangebracht.

Originele bron Geschreven doorJohn Dugan

Het bericht Vijf tips voor het verhogen van de gevoeligheid van de penis zonder medicijnen verscheen eerst op Drugtext.nl.

Source: https://ift.tt/2siSEfk

[jurjenkvanderhoek]

EEN EXTRA DIMENSIE IN HET TEKENEN OP PAPIER

Vroeger, in mijn jonge jaren, deed ik dat nog wel eens. Nesten van vogels zoeken en er één of twee eitjes uithalen. Die eitjes spoot ik dan uit om ze aan mijn verzameling toe te voegen. Ze kregen een zachte plek in watten en op donsveren in een oude hoedendoos. Eieren die ik dubbel had ruilde ik met vrienden die zich ook zo’n verzameling hadden aangelegd. Het grootste geluk was wanneer ik een leeg nest vond. Ik haalde het voorzichtig uit de boom en het kreeg een aparte plek in mijn verzameling. Of ik zette het eerst op mijn nachtkastje, dan kon ik er ’s avonds voor het slapen gaan nog even naar kijken. Het vakkundige ontwerp en de gedetailleerde uitwerking bestuderen.

Dat is wat Sabine Liedtke doet, het onderwerp apart zetten. Het uit de omgeving halen en dan afzonderlijk in het niets in beeld brengen. Isoleren om beter te kijken, in te kunnen zoomen op het onderwerp. Zij doet dat onder meer met vogelnesten, vandaar de associatie met mijn herinnering terwijl ik over de drempel van Galerie Getekend stap waar haar werk en dat van Marije Bouman nu te zien is.

Een nest is de baarmoeder voor de vogel, en de kraamkamer tegelijk. Een veilige thuishaven voor het ouderpaar, de moederschoot voor de uit de eieren gekropen kuikens. Daar is het begin van het leven voor de gevleugelde vrienden, het startpunt om uit te vliegen wanneer ze eraan toe zijn en het aandurven het leven in te zweven. De nesten van Liedtke zijn leeg, net als mijn nesten van vroeger verlaten waren. Maar om de bewoning gaat het de kunstenaar niet. Door de manier waarop ze de tekening samenstelt, opgebouwd door het repetitief tekenen van lijnen en stippen – monnikenwerk kun je dat noemen, ontstaat er tijd om na te denken en gedachten de vrije loop te laten.

De tijd wordt opgerekt in deze voorbeeldwoningen voor vlaamse gaai, winterkoninkje of welke andere nestbroeder dan ook. Liedtke werkt op detail. Alle onderdelen van het nest worden tot op het kleinste detail uitgetekend. Ze volgt de lijnen van de takjes en veertjes, brengt de rondingen aan en laat iedere nerf in elk blad zien. De architectonische constructie is door haar meer dan fotografisch echt in beeld gebracht, maar wel voortdurend in zwart potlood op ruw geschept papier waarvan de structuur grof is en soms destructief vergeeld. Het geeft een toch enigszins onwezenlijk karakter, deze bladen gescheurd uit een stalenboek voor een beginnend vogelpaar dat op zichzelf wil. In de tentoonstelling is er eenvoud zonder lijst, met spelden zijn de werken aan de muur geprikt. Zo zodat ik zonder tussenkomst van spiegelend museumglas direct contact kan hebben met het werk.

Om een extra dimensie toe te voegen wordt het papier doorboort, gaat de tekening esthetisch kapot. Kijk ik dwars door de drager en zie de ruimte erachter, het niets. Liedtke laat de exacte vormgeving enigszins achter zich, ze komt los van het thema en gaat abstract het vlak uit. Het nest verdwijnt, ik zie alleen nog een afdruk - een schaduw, een zwerm van kleine stofelementen. En dan stuit ik nog op het eind van het lied. Het leven start in dat nest, uit dat ei en stopt wanneer de vogel van zijn stokje valt. Er rest een veren-lijk tot slot. De dode spreeuw is door Sabine Liedtke liefdevol in beeld gebracht. Zo mooi gaaf en zacht kan een wezen zonder leven nog zijn.

Bij Marije Bouman is de omgeving eerst in abstractie, om later boomvormen in een nevel te laten doorschemeren. Want een kunstenaar is in wording, de stijl groeit in de techniek. Het kan niet blijven hangen op een enkele inspiratie op een enige vorm. Het moet verder en beter. Het beste werk gaat altijd nog gemaakt worden, eens op een dag, later. En dan kan de beschouwer wel niet telkens mee op de weg die gekozen is. Maar dat pad kan via obstakels en tegenslagen wel leiden tot een nieuwe vorm, die beter past en meer spreekt. In een nieuwe serie tekeningen legt Bouman haar omzwervingen door de natuur vast. Ze beziet niet alleen op ooghoogte de omgeving, maar beschouwd ook en vooral de grond waarover ze loopt. Die bosgrond komt terug in haar werk. In een collage van indrukken is de tekening opgebouwd met inkt en houtskool wanneer de dagen donker zijn en met aquarel bij een uitzicht in het vroege voorjaar. Nog voor de natuur na de winterslaap ontwaakt doet Bouman inspiratie op. Het ijle van de lucht, het verdunde licht. Door nevel rond kale bomen lijken de stammen wel doorschijnend. Net als de schemer tussen nacht en dag wekt de overgang van winter naar lente een mythische sfeer over de natuur, de omgeving. Deze mystiek had het werk van Marije Bouman altijd al. Ze legde een abstracte sfeer over de velden, die daardoor in grensgebieden veranderden; tussen toen een nu, herinneringen aan een landschap.

Maar in het nieuwe werk kruipt de realiteit binnen. Boomvormen krijgen ruimte, takken begrenzen kleurvlakken. De tekening komt los uit de periferie van droombeeld en waarheid. Het plaatst mij in het bos waar ik omhoogkijkend de takken tot de hemel zie reiken, en onder mijn voeten de schaduwen van de bomen in de herfstbladeren zie. Het beeld vormt zich als vanzelf, daar hoef ik niet bij na te denken. De ruimte van een boom, waarin lijnvormen tegen een heldere lucht zijn gezet, vertellen een verhaal dat ik niet hoef aan te vullen. De ruimte verhoudt zich op diverse momenten in de tijd anders tot die boom, en andersom. De omgeving wordt meer letterlijk genomen in vergelijking met het vroegere werk. Daarmee heb ik, eerlijk gezegd, enige moeite. De wereld van Marije Bouman kom ik nu minder makkelijk binnen, of misschien zelfs wel te gemakkelijk waardoor het me tegenstaat. Ze is een meester om de omgeving een zacht zweverige emotie mee te geven, maar dit maakt nu plaats voor de hardheid van het reële wezen.

Duo-presentatie werk Sabine Liedtke en Marije Bouman bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 28 maart 2021 op afspraak.

[z-m-anne]

Nieuwe Stap: Iets toevoegen

Ik heb aan het bestaande prototype veren toegevoegd om een contrast te hebben met het ‘harde en koele’ ijzerdraad. Veren zijn zacht en iets zachts beeldt meteen een soort warmte uit vind ik vaak.

Ideeën voor een eventuele volgende stap:

Ik kreeg ook het idee om in plaats van de soort handschoen een ketting te maken, het ijzerdraad in vormen + de veren + nog andere dingen. Door dit in een soort ketting te maken waar je met je hand langs kan gaan zou je in een hele korte tijd allemaal verschillende texturen kunnen voelen/ervaren. Ook lijkt het me interessant om nog iets wat geluid maakt er aan toe te voegen.

Wat ging er goed?

Ik had al vrij snel het idee om veren toe te voegen en dat met dun ijzerdraad te doen, wat goed werkte.

Waar loop ik tegenaan?

Ik heb het idee dat ik niet veel verder meer kan na het toevoegen van de veren met het prototype in deze vorm. Daarom misschien het idee om het prototype iets aan te passen waardoor er weer dingen aan toegevoegd kunnen worden.

Hoe nu verder?

Zoals bij het kopje ‘ideeën’ genoemd denk ik dat ik het prototype iets wil aanpassen door er mogelijk een soort ketting van te maken in plaats van een soort handschoen. Hierdoor kan ik opzoek gaan naar nog meer interessante dingen om toe te voegen met als doel het zintuig ‘voelen’ te versterken/in de war te brengen en mogelijk ook iets met geluid te doen.

[albinopino]

Mode

Tea gown

Huispak van toen

S lijn

Rokken weg, grote schouders weg, zwierige vormen, dunne stoffen, soepel em Zacht.

Droit devant

Heeft te maken met de s lijn

Doel: buik wegkrijgen en je vorm laten zien.

Reform kleding

Geen detail

Geen pasvorm

Redelijk recht

Empire lijn

Verhoogde taille

Grote hoeden met veren

Recht

Roaring twenties

Film chicago

Flapper girls

Garconnes

Corset bijna weg

Mickey mouse

Jazz

Kortere kleren

Roken

Autorijden

Kort haar

Mode 1930

Lange rokken

Elegant door onrustige tijd

Taille op natuurlijke plej

Vrouwelijkheid

Smallere heupen

Hollywood ontstaat

Glanzende stoffen

Coupe naden

Kleine bloemetjes

Vrouwelijk

Elegant

[danielbrandsema]

Als hij stilstaat

Als hij stilstaat, neemt hij pas de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Een omgeving die hij goed kent, maar die hij vaak zonder aandacht doorkruist, bedenkt hij nu hij halt houdt. Het landschap is heuvelachtig, net iets meer geaccidenteerd dan glooiend, maar het biedt een weids uitzicht. Er zijn geen onoverkomelijke hindernissen die de horizon domineren. Hij draait zich om en kijkt achter zich. Hij kent elke helling, elk veld. De bomen en struiken hebben alle bekende vormen en silhouetten. Het pad dat over de heuvels gedrapeerd ligt, kent hij ook. De steentjes, de graspolletjes. Hij kent de huizen, de mensen die er wonen. Alleen de blauwe lucht, het felle zonlicht en de zachte bries die hij nu voelt, zijn elke dag weer anders. 

Hij heeft nog een eind te gaan, maar het landschap voor hem ziet er al net zo vertrouwd uit. Hij is hier thuis, hoe ver hij ook te gaan heeft.

Hij zucht. Hij gaat op zijn knieën zitten, legt zijn tas naast zich neer, en haalt zijn verzameling eruit. Alle veren legt hij op de grond voor zich. Zo zit hij midden op het zandpad. Op elk veertje legt hij een steentje, zodat het niet wegwaait. Zorgvuldig rangschikt hij de veertjes, en telkens haalt hij weer nieuwe uit zijn tas. Hij rangschikt ze op grootte, op kleur, hij legt de veertjes die bij elkaar horen bij elkaar, veertjes van een kauw, een koperwiek, een kramsvogel, veertjes met strepen, stipjes, bruin, zwart, grijs, blauwe glans, groene glans.

‘Vertel eens wat er is gebeurd’, zegt de stem.

Hij kijkt even op, en richt zijn blik dan weer op de veertjes. Nog steeds rangschikt hij ze, maar het zijn werktuiglijke handelingen geworden. Zijn handen zijn bezig, zijn ogen volgen. Zolang hij de veertjes ziet, is zijn blik afgeleid. Alleen zijn mond verraadt dat de vraag geen afleiding verdraagt. Een antwoord alstublieft.

‘Dat kan ik niet’, zegt hij zacht.

‘Jawel, dat kun je wel.’

Heel zorgvuldig schikt hij de veertjes in de war. De bewegingen zijn precies en geconcentreerd, de veertjes fladderen op een hoopje.

‘Ik kan het niet. Het is te erg.’

Zijn ogen volgen de bewegingen, hij houdt zijn hoofd een beetje schuin, alsof hij nauwkeurig beoordeelt of het resultaat naar wens is. Alleen zijn mond verraadt dat er iets mis is. Hij trekt zijn lippen naar binnen, tuit zijn mond, steekt zijn tong een stukje uit, blaast zacht tussen zijn tanden, likt vluchtig over zijn bovenlip, krabt even aan zijn mondhoek. Alleen zijn mond verraadt dat hij met alle macht probeert te verhinderen wat moet worden verteld.

‘Het is te erg…’

Stilte. Tot zijn handen even stil hangen boven de veertjes. 

‘Vooruit… Je weet dat het moet.’

Weer kijkt hij kort op. Zijn rechterhand grijpt zijn lippen vast. Hij wrijft over zijn gezicht. Zweetdruppeltjes brengen zijn wenkbrauwen in de war. Zijn ogen staan verdrietig. Weer zucht hij. En nog eens. Zijn linkerhand doet nog een poging om iets met de nu hopeloos op de grond liggende veertjes te doen. Ze liggen er nu bij alsof ze loodzwaar op de grond gesmeten zijn. De bruine en de grijze en de zwarte door elkaar. Slagpennen en donsveertjes naast en boven op elkaar.

Het blijft stil. Hoe langer het stil blijft, hoe meer hem verteld wordt dat hij zal moeten spreken.

‘Ik heb haar al heel lang niet gezien.’

‘Wanneer zag je haar voor het laatst?’

Een rommelig veertje blijft aan zijn hand plakken.

‘Ik weet niet… Lang geleden.’

De veerhaartjes zijn in de war geraakt door zijn zweterige vingers.

‘Het ging heel langzaam. Ik zag haar gewoon steeds minder vaak. We spraken niet meer zo veel. En op een gegeven moment was het voorbij. Eerst…’

Hij slikt even. Veegt het veertje van zijn hand.

‘Eerst had ik het niet eens door. Dat het voorbij was.’

Het klamme veertje ligt verkreukeld naast zijn knie.

‘Wat was voorbij?’

‘Vanochtend besefte ik dat het voorbij is. Ik bedacht me nu pas dat ik haar al zo lang niet heb gezien, en… dat…’

‘Dat…?’

Zijn stem klinkt dun en zacht. 

‘Dat ik haar niet gemist heb. Dat ik haar nooit meer zal zien.’

‘En dat je haar nu wel mist?’

‘Ja.’

Eén voor één pakt hij de veertjes weer van de grote hoop, en opnieuw legt hij ze keurig op een rij. Volgens een onzichtbaar, maar volkomen logisch systeem. 

‘Maar dat kan niet meer.’

Afgemeten trekt hij zijn lippen samen tot dunne streepjes, alsof hij daarmee alles gezegd heeft wat er te zeggen was. 

En het blijft nu ook lange tijd stil. Zijn handen hebben alle tijd om van alle veertjes een compositie te maken. Hij kijkt, en zijn handen doen wat zijn ogen zien.

‘Waarom kan het niet meer?’

Zijn handen hangen even, één tel, weer stil. Maar dan gaat hij verder. 

‘Omdat… Omdat ze dood is. Omdat ik haar gedood heb.’

‘Gedood?’

‘Ja. Dat moet wel. Als ze er eerst altijd was, overal, elk moment, en daarna… verdwijnt ze, dan sterft ze gewoon. En nu, nu is ze weg. Dus, ja… dood.’

‘Maar heb jij dat dan gedaan? Je hebt haar toch niet weggestuurd, of verdrongen? Zij is toch zelf verdwenen?’

Hij pakt het verkreukelde veertje. Tuit zijn lippen zuinigjes, zucht en blaast onhoorbaar, en strijkt langzaam elk kammetje van het veertje glad. 

‘Ik weet het niet. Misschien heb ik haar wel láten vervagen. Doodgezwegen.’

Zijn handen lijken het veertje opnieuw te boetseren. Alles grijpt weer in elkaar. Hij aait over de zachte, golvende haartjes.

‘Hoe mis je haar nu?’

Een flauw glimlachje, tevreden, ontsnapt even als hij het veertje precies in het midden van de verzameling legt.

‘Dat ze er was. Dat ik er was, daardoor. Dat ze het hoorde als ik haar naam zei. Dat ik alleen maar mijn handen hoefde te vouwen en mijn ogen te sluiten, om haar huid te voelen, te zien dat ze naar me keek.’

Even kijkt hij alsof hij gelooft dat ze weer zal verschijnen. Dan richt hij zijn blik weer op zijn vingers die de laatste kleine correcties uitvoeren om de veertjes precies goed te leggen.

‘Ik moet weer gaan’, zegt hij.

Hij kijkt om zich heen. Geen antwoord. 

Alleen het bekende, heuvelachtige landschap met het glooiende uitzicht. Alleen de bomen en struiken, de silhouetten. Hij staat op, veegt de steentjes van zijn knieën en kijkt nog een keer naar de zorgvuldig geplaatste veertjes. Slagpennen aan de zijkant, dekveren mooi en evenredig verspreid, donsveertjes eronder, ertussen, en onderaan staartveren. De zwarte veren hebben een groenachtige glans, de bruine veren verlopen van beige naar diepdonkerbruin, de lichte, grijze veren hebben donkere, fijne tekeningen: strepen, stippen en lijnen.

Dan blaast een windvlaag de veertjes de lucht in. Ze vliegen weg in de lucht, de lucht die altijd verandert, in de geeloranjerode avondlucht.

Hij kijkt in de richting van het slingerende pad dat hij moet volgen. Hij ziet de bloemen in de berm, de hekjes en paaltjes, een huis in de verte, een man op een fiets, een vrouw die van achter een raam zijn richting uit kijkt. Hij heeft nog een eind te gaan.

[mhluyten2]

11/ Blinde Vlekken

Het was acht uur ’s avonds toen twee vrijwilligers besloten samen een biertje te drinken op het strand “Stage 1”. De zachte gloed van de ondergaande zon trok lange strepen over de heuvels van Mount Lepetimnos. De zee vertoonde nauwelijks golven. Het was het einde van de dag. Het team dat ’s nachts bij Korakas zou waken, was net vertrokken en zou binnen een uur het spottingwerk weer aanvatten. Tot die tijd was het gewoon afwachten. Dit was het witte uur van de dag: het moment waarop er nooit boten toekwamen, het moment waarop Skala Sikamineas heel even uitblies en zich nergens zorgen over hoefde te maken. Tot die twee vrijwilligers bij het openen van hun biertje een vluchtelingenboot zagen verschijnen. Een gammele sloep met wel vijftig man spurtte op hun af.

De laatste weken zijn we ons pijnlijk bewust geworden van de blinde vlekken in ons systeem. Waar het ooit ondenkbaar was dat een boot overdag zou landen, heeft deze organisatie een jaar geleden de dagspotting bij Lepetimnos geopend. En waar het ooit ondenkbaar was dat een boot tussen zes en negen uur ’s avonds zou landen, is dat enkele weken geleden voor de eerste keer gebeurd. Niemand had de sloep zien aankomen die iets na acht op het strand ‘Stage 1’ landde. Dat strand is de thuisbasis van Lighthouse Relief. Dit is onze deurmat, op een steenworp van HQ, op slechts een paar stappen van mijn slaapkamer. De boot stevende op het meest zichtbare punt van de noordkust af, recht in de armen van de laatste volledig actieve 360°-spotting en search-and-rescue organisatie van de Egeïsche zee. En niemand had hun zien komen.

Het lijkt haast alsof de smokkelaars onze werking kennen. Alsof ze precies weten wanneer wij op wacht staan en hoe ver onze nachtvisie reikt en alsof ze precies weten wanneer Frontex en de kustwacht patrouilleren. Want ondanks zo veel controle, bereikt haast elke boot de laatste weken ongezien de kust. Het is steeds in Eftalou dat ze landen, buiten de zichtlijn van Korakas. Hoewel zowel Frontex als de kustwacht elke nacht voor de kust van Eftalou patrouilleren, missen ook zij de boten.

Elke keer is het hetzelfde bericht: “Team, according to the authorities we have new arrivals in Eftalou. More info wil follow soon.” Elke keer we dat bericht krijgen, veren we recht in ons bed. Onze kleren hebben we nog aan dus al wat we hoeven te doen is in onze schoenen glijden en naar Goji lopen waar Farshad al in de landingwagen zit. We zetten ons op de passagierszit, wrijven de slaap uit onze ogen en nemen de smartphone in handen om op aansturen van Farshad berichten naar UNHCR, IsraAid, Korakas en Mo Chara te zenden.

Elke keer racen we over de kustweg om plots een groep vluchtelingen te kruisen. Ze zitten langs de kant van de weg, dicht tegen elkaar aan. Soms zijn ze opgesplitst en moeten we de achterblijvers zoeken. Soms zijn ze al een uur aan het wandelen. Meestal zijn ze al een uur of drie op het eiland. We voegen de hele groep weer samen, geven we hun water, beschuitjes en rozijnen en wachten we tot de bus van UNHCR aankomt om hun naar stage 2 te shuttlen.

Meestal zijn ze uitgeput. Vaak hebben ze enkele dagen in het bos gezeten vooraleer de smokkelaar de boot heeft uitgelaten. Ze hebben darmproblemen door smerig rivierwater te drinken, ze hebben een zonneslag, ze zijn gedehydrateerd en ze hebben dagenlang amper geslapen. Daarboven zijn ze doorweekt en hebben ze vaak kneuzingen en wonden aan hun voeten opgelopen tijdens de landing.

We worden er moedeloos van. Waarom staan wij dag en nacht op wacht als we hun zelfs niet zien komen? Waarom patrouilleren Frontex en de kustwacht als ze elke boot missen? Waarom liggen we met kleren in bed, onvast te slapen naast onze gsm wanneer de vluchtelingen toch al geland zijn? Waarom trainen we voor landingen als we die landingen keer op keer missen? Onze job lijkt gereduceerd tot vervoerdienst en opruimdienst. We shuttlen hun tot Stage 2, we ruimen de reddingsvesten en de rubberen sloep op, en daarna gaan we naar huis. We voelen ons verslagen en nutteloos.

Maar één van de pijnlijkste momenten van deze reis, was niet het gevolg van de gaten in ons systeem. Het was niet iets waar we te laat voor waren. Het was niet iets waar we niets aan hadden kunnen doen. Het was negen uur ’s ochtends. Ik stond op spottingshift in Lepetimnos toen plots één van de radio’s begon te kraken. Het was kanaal 16, het internationale noodkanaal. Het bericht was nauwelijks verstaanbaar door de interferentie heen. Maar door het ritme en de melodie wist ik welke woorden bij dat gekraak pasten. “Pan pan, pan pan, pan pan. All ships, all ships, all ships. This is Turkradio, Turkradio, Turkradio.” Meteen schoot mijn hartslag de lucht in. Een “pan pan” is een noodbericht. Waar een “mayday” wijst op direct levensgevaar, wijst een “pan pan” op een situatie die nog niet levensgevaarlijk is, maar dat wel kan worden.

Het bericht kwam van de Turkse kustwacht. Door het gekraak heen kon ik niet opmaken of het om een visser ging, een privéboot of een vluchtelingensloep. Veel informatie gaf de omroeper niet. Al wat ik kon verstaan was “boat making water” en “Ayvalik district.” Ayvalik. Dat betekende dat de boot nog in Turks water was. Meteen contacteerde ik Mo Chara. Zij hadden het bericht ook gehoord, zonder al te veel interferentie. Ze gaven de coördinaten in hun boordcomputer in. Het was op slechts een steenworp van hun vandaan, vlak over de grens met Turkije. Er was slechts één probleem: het was een “pan pan” en geen “mayday”. Enkel indien het expliciet gaat om levensgevaar heeft Mo Chara het recht om zich in Turks water te begeven. Nu kon onze reddingssloep niets doen.

We besloten dat het even goed niets kon zijn. De Turkse kustwacht was ter plaatse, dus indien het niet meer was dan een boot met een bres in de romp, leek een reddingsoperatie relatief eenvoudig. Bovendien kon het nog steeds om eender welk type boot gaan. Concrete reden om ons zorgen te maken, hadden we nog niet. Ik hervatte mijn shift en dacht er verder niet over na.

Tot drie uur later het bericht kwam.

Een kleine sloep met zestien vluchtelingen was gekapseisd.

Zes mensen waren verdronken, waarvan drie baby’s.

Al die tijd zat de Turkse kustwacht bij hun.

Het was hun gewoon niet gelukt om iedereen uit het water te vissen.

Ik zakte neer op de bank. Mijn smartphone legde ik naast me neer. Ik zette mijn bril af en legde mijn hoofd in mijn handen. Ik wist dat noch ik noch Mo Chara meer hadden kunnen doen. Maar toch heb ik me zelden zo verslagen gevoeld. Want we waren er bij. Allemaal hadden we het bericht gehoord. We wisten dat iemand in nood was. En allemaal hebben we niets gedaan. Op dat moment kon ik niet anders dan mezelf de vraag stellen: wat als? Wat als ik had aangedrongen dat Mo Chara toch probeerde een kijkje te nemen? Wat als ze op z’n minst met de kustwacht contact hadden opgenomen? Wat als Mo Chara gevraagd had of er hulp nodig was, of ze moesten komen? Ze waren er zo dicht bij.

Ik weet dat het niets had kunnen veranderen. Want de nalatigheid die deze mensen het leven heeft gekost, was geen ongeluk. Het was een keuze van de Turkse kustwacht om een “pan pan” en geen “mayday” uit te sturen. Het was een keuze om niet mee te geven over wat voor sloep het ging. Dit is meer dan nalatigheid. Dit is de oudste truc om een moord te plegen zonder enige schuld te treffen: het laten gebeuren terwijl je langs de zijlijn staat te kijken.

De opname die ik gemaakt heb, is doorgegeven aan het bestuur van onze organisatie. Ze zullen bekijken of ze een zaak kunnen aanspannen. Maar ze betwijfelen dat het iets zal uitmaken. Want dit is slechts een van duizenden gelijkaardige gevallen. En dit is nog steeds niets vergeleken met wat er dagelijks in Moria of op de Middellandse Zee gebeurt. De waarheid is dat het Europa niets kan schelen. Want voor Europa betekent elke vluchteling op de zeebodem gewoon meer afschrikking voor zij die de oversteek overwegen. En voor Europa kost een vluchteling op de zeebodem ook gewoon minder dan een vluchteling in Moria. Ook universele mensenrechten zijn onderhevig aan een economische logica. En die universele rechten stoppen aan de grens van Europa. Deze zes mensen maken enkel deel uit van de berekende dodenmarge die Europa zich kan veroorloven.

Het falen van onze werking is misschien maar beperkt. Toch voelt elk klein falen aan als een mokerslag. Omdat een veilige aankomst misschien wel het enige is dat we deze mensen te bieden hebben. Het enige gebaar dat hun vertelt dat ze hier mogen zijn, vooraleer ze naar de hel van Moria worden gestuurd. Het enige moment waarop wij, als samenleving, tonen dat we er voor hun willen zijn, dat we hun zullen vangen als zij springen en dat hun leven betekenis voor ons heeft.

Maar vooral komt elke gemiste landing zo zwaar aan omdat het een teken vormt van onze uitwisbaarheid. We weten wat er gebeurt wanneer wij er niet zijn is er niemand meer om mensen uit de zee te vissen. We weten wat er gebeurt wanneer wij er niet meer zijn om deze geschiedenis te documenteren en onze overheid verantwoordelijk te houden voor wat hier gebeurt. Elke gemiste landing voelt als een stap dichter bij het moment waarop we door de overheid gedwongen worden om de deuren te sluiten. Vroeg of laat komt die dag er aan.

[wintertuin]

Drie vragen uit Scheuren in het canvas Hoera! Het nieuwe boek van Gerjon Gijsbers is verschenen. Scheuren in het canvas gaat over Gerjons demonische alter ego Luctor de Lamlendige, dat wanhopig op zoek is naar het onvindbare. Het schijnbaar onvindbare, want hij zoekt overal, behalve vlak voor zijn neus. Om de komst van zijn jongeling te vieren, hebben we drie aanstormende schrijvers gevraagd te reageren op een vraag die hoofdpersonage Luctor stelt in het boek. ‘Stel je voor dat er in het ziekenhuis een katheter vol stront in je pisbuis wordt geplant,’ zei Vince. ‘Dan kun je net zo goed meteen de pijp aan Maarten geven.’ Welke Maarten? vroeg Luctor zich af. Dat mag Joost weten, dacht hij, maar welke Joost? Ik natuurlijk! Joost Oomen! Maar welke Maarten? Sint Maarten! Want als ze ergens behoefte hebben aan een pijp, dan is het op een tropisch eiland in het Caraïbisch gebied. Een drainagepijp welteverstaan, om al die afgrijselijke rompslomp rondom orkanen en springtij in goede banen te leiden. Hoe beter de drainage, hoe minder de ellende. Dus hup Luctortje, die pijp naar Sint Maarten en we hebben het er niet meer over. Dat mag ik weten, want Joost weet het, en dat ben ik dus! – Joost Oomen ‘Wat weegt zwaarder,’ vroeg Luctor ter afleiding aan de taxichauffeur, ‘een bad vol lood of een bad vol veren?’ ‘Stil even,’ zei de taxichauffeur, ‘dit is mijn lievelingslied.’ Hij zette de radio zo hard dat Luctor de voering van de stoel voelde trillen. Het was een instrumentaal nummer met veel bastonen. ‘Is dit nou techno?’ vroeg Luctor. De taxichauffeur zei niks. – Marjolein Takman ‘Kun je het je voorstellen,’ vroeg hij, ‘dat een schilderij zoveel emotie bij je opwekt, woede, lust, schaamte, dat je geen andere optie ziet dan het met een stanleymes aan te vallen en te bewerken als een geliefde die je met een andere minnaar betrapt?’ Als er groen in het schilderij zit, zeker. Rood, geel en blauw zijn de enige kleuren, naast zwart en wit. Geel is expansief en verticaal, blauw is het tegenovergestelde van geel – zacht, terughoudend en horizontaal. Rood verenigt geel en blauw op een “innerlijke” manier, dit in tegenstelling tot hun mengkleur groen. Ik probeer de kleur groen zo veel mogelijk te vermijden, vanwege haar associaties met de natuur, en kijk zo min mogelijk uit het raam. Zit er groen in het schilderij? – Marc van der Holst

Scheuren in het canvas verschijnt bij Uitgeverij Fagus en is verkrijgbaar in de webshop van De Nieuwe Oost. Gerjon Gijsbers staat regelmatig op het podium met zijn verhalen. Zo droeg hij voor op Zwarte Cross, Lowlands, Mensen Zeggen Dingen en Mañana Mañana. Hij schreef onder andere voor Propria Cures en HP/De Tijd. In 2015 verscheen een selectie van zijn radiocolumns onder de titel Ik keek naar boven en had geen idee bij Uitgeverij Fagus. In 2014 verscheen bij Uitgeverij Wintertuin zijn chapbook Aan gort, dat bestaat uit drie verhalen over Luctor, een voorbode van zijn nieuwe boek. Gerjon zit in een talentontwikkeltraject van productiehuis De Nieuwe Oost (vh Wintertuin).