#düşler perisi

[huzurum-sen]

Bir kelebek değildim

Seninle öğrendim uçmayı adam!!....

[aynurant]

SEN AKLIMA GELİYORSUN YA

Sen aklıma geliyorsun ya!

Yüreğimin kapısını al yanaklı bir heyecan vuruyor.

Avlusunda uçuşuyor üveykler,

Bir gözüme hüzün otağını kurarken,

Diğer gözüme muzipçe bir bakış düşüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Yüzümde mahçup tebessümler itişiyor.

Ellerimde taze yetme bir telaş,

Avuç içimde anzilhalar oluşuyor.

Bir kardelen cesareti sükun edip,

Ahkam kesiyor hercai duruşlarıma.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Zaman ne olursa olsun ve saat kaç hiç fark etmiyor.

Bütün vakitler aşka akıyor,

Henüz doğmamış bir bebek nabzımı tekmeliyor,

Görünmez bir el resmini çiziyor içimdeki tuvale,

Ağıtçı kadınlar hep bir ağızdan sevda türküleri söylüyor.

Kesiliyor kulaklarımdaki çıngırak sesleri,

Yıllanmış suskunluklar çözülüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

İsa’nın elleri yaralarıma kabuk bağışlıyor,

Musa asasını vurup kaderle kederi ayırıyor.

Gülümsemeler geliyor ardın sıra,

İdris dikiyor mesafeleri İki şehir birleşiyor.

Yüreğimdeki çocuklar şeytan taşlıyor,

Karanlığa attığım oltalara taze şafaklar takılıyor,

Umut seferden dönüp koynuma sokuluyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Esmer tenli gecede duygularımı al basıyor.

Duvaklanmış sabahlar; çıplak ayaklı bir dilber edasıyla süzülüyor,

Nefesi Yasemin kokan kızlar kaderden azad olup,

Hayata geri dönüyor.

Ayet yüzlü kadınlar cevahir gülüşlü çocuklar emziriyor,

Akşamlar hüzünlerden sıyrılıp şad oluyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Ceylanlar maviliklere aşk taşıyor.

Rüzgârlara astığım çocukluğum,

Kiraz kokan ağzıyla sana sesleniyor Aşk, diye.

Ter-u taze dilberler kanaviçelere sevdamızı nakşediyor,

Bir su perisi betül elleriyle uykularıma mavi düşler taşıyor.

Çığırtkanlar caddelerde vuslat diye ağlaşıyor,

Şairler ay ışığında şiirleri közlüyor.

Kendini kırıp duran ayna bütün yansımaları bağrından söküp atıyor,

Bir seferde Tek sen kalıyorsun sırrında.

Melekler gökyüzünde miski amber tütsülüyor,

Dudaklarımın çizgilerinden çok eskilerden kalma kahkahalar dökülüyor.

İşveli bir rüzgar saçlarımı dağıtırken sarhoş oluyorum seyrinde,

Sonra…

Sonra mı?

Hayalin kapısını zorlayan bir derviş ellerinde gerçekleri getirip hu, diyor

Ve yüzü koyun düşüyorum.

Kıyısız denizlere, karanlık dehlizlere

Bir ses bekliyorum uzaklardan

Beni sana seni bana bizi hayata taşıyacak.

Ma-ma-fih

Senden ses gelmiyor ya

Dilime ah’la birlikte,

Ya nasip, ya sabır, ya havle düşüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Nimet Öner

[karincacinayeti]

Göğsümde başını düşlemek aceleci bir isyana dönüşüyor içimde

Yanmadan bir şeyler, sönmeden güneş

buluşmalı bukleli saçların saplanmalı tekrar kalbime, burnum kokusunu bir kez daha duymalı

Kendimin yalancısıyım, inan öyle diyorlar! Susturamıyorum ...

Kendimin yalancısıyım seni seviyorum!

Özlem yalandır, ırak olur gözden uzak gönülden diye kandırmaya çalıştım kendimi uzun bir süre

Şah damarım kadar yakın bir Allahmış bir de sen

Ciğerimin yalancısıyım inan sensiz nefes alamıyorum!

...

Dolu eşya arasında boş bir oda gibi yankılanıyor sesim senin olmadığın çatımızın altında

Şizofreni bir düşe dönüşüyorsun kanepemde

Biri hiç yenmeyen iki tabak koyuyorum masaya her akşam yemeğinde

Gece inatçı sevgilim, yastık sürekli ıslak

Sen yerine alaycı bir sessizlik kollarımda

Ne olur susma!

Tozlanmasın sesin kulaklarımda

...

Kerbelanın ortasından, firavunun zulmünden geçtim, geçilir sandım senden geçilmiyor

Gelecek örter, hiç bir fırtına açamaz üzerini sandım

Gelecek diye bir şey yokmuş, sonsuz bir şimdi varmış

Şimdi de sonsuz bir sen

Şiiri doğuran bir annesin

Ben sana en fazla yarı yolda kalmış bir şair olurum hiç varamamış

Oturduğum yerde hadsiz düşler büyütürüm en fazla

Kalemin perisi olur şiirim olursun

Sızım

Yangınım

Ah’ım olursun!

...

Gözümle görmediğim bir Allah’a inandım, gördüğüm bir sana

Bir budist bile şahadet getirir yokluğuna

İnanma sen yalancı yağmurlara, kuruyacak elbet nefretin gelecek baharda

Bekle yüreğinde ebemkuşaklarını ilk müjdeyi onlar getirecek

Bize süslenmiş bir köprüden geçeceğiz el ele

İnan!

İnanmazsan

Nefha-i Ula

...

Ayırır bizi ahir zaman ince bir ipin üzerinde karşılaşırız elbet

Boşver buruk hayalleri kanıtlarsam günahsızlığımı bir ırmağın altında sadece ikimiz, cennetin bir köşesinde buluşuruz elbet

İstersen bir çölde de olur sessiz, tüm gürültüden uzakta yalnızca sen ve ben

Tanışırız, kendimizle tekrar barışırız

Ellerimiz hiç buruşmamış, gözlerimizden hiç damla akmamış gibi baştan yaşarız

İnan

İnanmazsan

Zebaniye düşer cenneti beklemek!

-Batıkan Kaymaz

[karanlik1dunya]

Dualarım saklı yaralarımın içinde

Sahteydi sözler, aşk yalandı

Ay tutuldu düşler kara oldu

Ay tutuldu düşler kara oldu

Küçük bir ilham perisi, ağlıyordu güzel gözleri

Masum bitmeyen bir hikayeydi

Sevgim korkuttu belki seni, ben seni sevdim seveli

Fark etmem mi sandın ihaneti?

[2019bestdiyideas]

Gül Perisi Masalı - Andersen

Bir bahçenin ortasında üstü baştanbaşa güllerle dolu bir gül fidanı büyüyordu. Bu güllerin en güzeli içinde de bir peri oturuyordu. O kadar küçük, minnacık bir şeydi ki bu peri, hiçbir insan gözü onu fark edemezdi… Her gül yaprağının ardında bir odası vardı onun. O kadar okumuş, o kadar güzeldi ki, hani bir insan çocuğu da o kadar olabilirdi. Omuzlarından yerlere kadar kanatt�� baştanbaşa…

Odası öyle hoş bir koku ile dolu, duvarları o kadar güzel, o kadar aydınlıktı ki… Çünkü hepsi incecik, soluk pembe gül yapraklarından yapılmıştı.

Bütün gün sıcak güneş ışıkları içinde çiçekten çiçeğe uçar, havada süzülen kelebeklerin kanatları üstünde dans eder, bir tek söğüt yaprağı üstünde bulunan irili ufaklı bütün yolları aşmak için atmak zorunda kaldığı adımları sayardı. Bizim yapraklarda damar dediğimiz şeyler, onun gözünde yollardı, büyük kır yollarıydı. Hatta ucu bucağı olmayan yollardı bunlar onun gözünde, çünkü varmak istediği yere ulaşmadan güneş batardı. Gezintisine çok geç başlamış olurdu.

Nihayet soğuklar başlamıştı. Geceleri çiğ düşüyor, havalar da rüzgârlıydı. Yapılacak en iyi şey de eve dönmekti. Elinden geldiği kadar acele ediyordu peri. Ama gül, yapraklarını kapadığı için içeri giremiyordu. Güller arasında bir tek açık gül de kalmamıştı. Zavallı küçük peri dehşetli korktu. Daha önce gecelememişti dışarıda hiç, her zaman sıcacık gül yaprakları arasında uyumuştu o! Ölüm demekti bu onun için!

Bahçenin öbür ucunda, en güzel keçi boynuzu fidanlarından bir orman bulunduğunu bilirdi. Bunların çiçekleri uzun, renkli boynuzlara benzer. Şimdi bunlardan birisinin içine sokulup sabaha kadar orada uyumak istiyordu.

Uçtu oraya doğru. Dikkat! İki insan vardı ağaçların arasında, birisi genç, güzel bir delikanlı, öteki de resim kadar güzel bir kızdı. Yan yana oturmuşlar, bütün ömürlerince böyle, bir arada kalmak istiyorlardı. Çok seviyorlardı birbirlerini, en iyi çocukların analarını, babalarını sevdiklerinden daha çok seviyorlardı.

“Ama gene de ayrılmak zorundayız, dedi delikanlı. Ağabeyin kin besliyor bize. Onun için beni dağlar, denizler aşırı bir yere, vazife ile gönderiyor. Allahaısmarladık, benim tatlı sevgilim, çünkü sen benimsin, her zaman benim!” Bunları söyledikten sonra öpüştüler. Genç kız ağlayarak delikanlıya bir gül verdi. Ama gülü ona uzatmadan evvel, üstüne bir öpücük kondurdu. Çiçeği öyle içten, öyle candan öpmüştü ki gül açıldı. Bunun üzerine küçük peri hemen çiçeğin içine uçtu ve küçücük başını ince, kokulu duvarlara dayadı. Kendini fark ettirmeden en sıcak ayrılışlardan birine şahit olmuştu. Şimdi gülün, delikanlının göğsünde yerini aldığını his ediyordu. O! Bu gülün altındaki kalp nasıl çarpıyordu! Hatta küçük peri onun çarpıntısından uyuyamıyordu.

Bununla beraber gül, delikanlının göğsünde fazla kalmadı. Delikanlı çiçeği aldı, tek başına karanlık ormanın içinden yürürken onu öpüyordu. Ama gülü öyle bastırarak, o kadar çok öptü ki, küçük peri ezilmek tehlikeleri geçiriyordu. Delikanlının dudaklarının nasıl yandığını yaprağın altından duyuyordu. Gül de bu yüzden en şiddetli öğle güneşinde kalmış gibi açılmıştı.

Bu sırada bir adam daha geldi. Yüzü karanlık, öfkeliydi. Güzel kızın kötü ahlâklı erkek kardeşiydi bu. Uzun, keskin bıçağını çekti. Delikanlı gülü öperken, hemen saplayıp öldürdü onu, başını gövdesinden kesip ayırdı; hepsini söğüt ağacının altındaki yumuşak toprağa gömdü.

Kötü adam kendi kendine, artık yok oldu o, unutuldu, diye düşünüyor, bir daha hiçbir zaman geri dönmeyeceğini söylüyordu. Dağlar, denizler aşarak uzun bir yolculuk yapmaya mecburdu, onun için kolaylıkla bir kazaya kurban gidebilirdi. İşte gitmişti de. Bir daha geri dönmeyecek, kız kardeşim de onu benden soramaz, buna asla izinli değildir!

Adam bunu söyleyerek toprak tümseği kuru yapraklarla örttü, arkasından ayağıyla da çiğnedi. Sonra gece karanlığında eve döndü.

Ama yolda zannettiği gibi yalnız değildi, küçük peri de onunla beraber geliyordu. Kurumuş, kendi üstüne kıvrılmış bir söğüt yaprağının içindeydi, bu da kötü adam mezarı açarken ağaçtan saçları arasına düşmüştü. Adam şapkasını giyince, altı öyle karanlık olmuştu ki! Peri adamın yaptığı bu kötü işten çok korkmuş, öfkeden ürpermiş, titriyordu.

Kötü adam ancak ertesi sabah eve dönebildi. Başından şapkasını çıkardı, kız kardeşinin yatak odasına girdi. İçerde çiçeklere benzeyen o güzel kız uyuyor, düşünde de o kadar sevdiği, şimdi de dağlar aşarak, ormanlar geçerek yol aldığını sandığı sevgilisini görüyordu. Kötü kardeş kızın üstüne eğildi. Hain hain güldü ona. Ancak bir şeytan da böyle gülebilir. Bu sırada solmuş yaprak saçlarından kızın yatak örtüsüne düşmüştü. Adam bunun farkına varmadan dışarı çıktı, sabah saatlerinde biraz uyumak için odasına gitti. Ama peri de yapraktan dışarıya süzülmüştü. Uyuyan kızın kulağına yapışarak ona, bir düşte duyuyormuş gibi, korkunç cinayeti anlatmaya başladı. Kardeşinin onu öldürüp gömdüğü yeri, mezarın hemen yanında çiçek açmış söğüt ağacını bir bir anlattıktan sonra: “Benim sana bu anlattıklarıma inanmaz da düş görmüş olduğunu sanırsan, yatağında bulacağın solmuş yaprak sana gerçeği bildirsin.” dedi. Kız da uyanınca yaprağı buldu.

O! Nasıl ağlıyordu şimdi kız, ne acı gözyaşları döküyordu! Ama güvenip derdini kimseye söyleyemezdi Pencere bütün gün açık kaldığı için küçük peri bahçeye çıkıp oradaki güllere, bütün öteki çiçeklere gidebilirdi. Ama kederli kızı yalnız bırakmayı içi götürmedi.

Birinci pencerede yedi veren cinsinden bir gül vardı. Peri açan güllerden biri üstüne oturmuş, zavallı kızı oradan seyretmeye başlamıştı. Ara sıra kardeşi içeriye, ona geliyordu. Kimi neşeli, kimi neşesizdi. Ama kız ona kalbindeki derde dair bir kelime söylemeye cesaret edemiyordu.

Gece olur olmaz evden dışarı sıvıştı, ormana gitti, çiçek açmış söğüt ağacının bulunduğu yeri buldu. Yerdeki yaprakları açtı, toprağı kazdı ve orada öldürülen sevgilisini buldu. Şimdi acı acı ağlıyor, aziz Tanrıdan hemen kendisini de onun yanına alması için yalvarıyordu.

Ölüyü seve seve eve götürecekti, ama imkân yoktu buna. Onun için yalnız rengi solmuş gözleri kapanmış, kesik başı aldı, soğuk dudaklarından öptü, güzel saçlarındaki toprakları silkti. “Bu benim olacak artık!” dedi. Geriye kalan ölü vücudunu yeniden toprakla, yapraklarla örttükten sonra, kesik başı aldı, ormanda sevgilisinin öldürüldüğü yerde çiçeklenen küçük bir yasemin dalını kopardı, eve döndü.

Odasına girince saksılar arasından en büyüğünü ayırdı, ölünün başım bunun içine koydu. Üstünü toprakla doldurduktan sonra yasemin dalını saksıya dikti.

“Hoşça kal, hoşça kal!” diye fısıldadı peri. Bu kederli manzaraya daha fazla dayanamamıştı. Onun için bahçedeki gülüne doğru uçtu. Ama bu gül de solmuştu. Yalnız yeşil yaban gülünde birkaç sararmış yaprak sallanıyordu.

“Bütün iyilerin, güzellerin ömrü ne kadar kısa!” diyerek içini çekti peri. Nihayet kendine ev olarak seçebileceği bir gül buldu, artık onun ince, kokulu yaprakları ardında oturacaktı. Her sabah zavallı kızın penceresine uçuyor, kızı da her zaman saksının başında ağlar buluyordu. Döktüğü acı gözyaşları yasemin dalının üstüne düşüyor, kızın rengi ne kadar solarsa, dal da o kadar tazeleşiyor, yeşeriyordu. Sürgünler birbirini kovalamakta, küçük, beyaz tomurcuklar açılmakta, kız da bunları öpücüklerine boğuyordu. Ama kötü kardeş de kızı azarlıyor, ondan delirip delirmediğini soruyordu. Artık tahammülü kalmamıştı, kızın durmadan saksının başında ağlamasını da anlamıyordu. Çünkü o saksının içinde hangi gözlerin kapanmış, hangi kırmızı dudakların göçüp gitmiş olduğunu bilmiyordu.

Bir gün kız başını saksının üstüne eğmiş, küçük peri de gülün üstünden onun öylece uyuduğunu görmüştü. Hemen kulağının içine sokuldu; kıza ormanda geçirdikleri akşamdan, gül kokularından, perilerin aşklarından bahsetmeye başladı. Kız öyle tatlı düşler görüyordu ki, bunlar sürüp giderken sanı da uçup gidiverdi. Tatlı bir ölümle ölmüştü, şimdi cennette, sevgilisinin yanındaydı. Yasemin çiçekleri, iri beyaz çanlarını açtılar. Çok tatlı kokuyorlardı. Güzel kızın ölümüne başka türlü ağlayamazlardı.

Ama bu çiçeklenen güzel fidan kötü kardeşin hoşuna gitmişti. Onu kardeşinden miras diye alıp yatak odasına götürdü, yatağının başucuna koydu. Çünkü güzel duruyordu. Kokusu da tatlıydı, hoştu. Küçük gül perisi onu takip ediyor, ayrıca çiçekten çiçeğe uçuyordu. Çünkü her çiçeğin içinde bir ruh oturuyordu. Peri bunların hepsine genç adamın öldürülüşünü, kafatasının şimdi toprak içinde toprak olduğunu, o kötü kardeşi ve kötü kardeşin kız kardeşini anlatıyordu.

“Biz biliyoruz bunları, diyordu her çiçeğin ruhu biliyoruz hepsini! Biz öldürülenin gözlerinden, dudaklarından meydana gelmedik mi?” Bunu söyleyerek başlarını tuhaf tuhaf sallıyorlardı. Gül perisi bunların dıştan bu kadar sakin görünmelerini anlayamıyordu. Onun için dışarıya uçtu, bal toplayan arılara giderek onlara kötü kardeşin hikâyesini anlattı. Arılar da durumu kraliçelerine bildirdiler. O zaman kraliçe, ertesi sabah hepsi birlikte gidip katili öldürmelerini emretti.

Ama bir akşam önce, yani kızın ölümünden sonraki ilk akşam, kötü kardeş kokular saçan yasemin fidanının yanında, yatağında uyurken, çiçeklerin hepsi birden açılmıştı. İçlerindeki ruhlar gözle görülmeyen zehirli kargılarıyla dışarıya fırladılar. Önce adamın kulağına oturdular ve adama kötü düşler anlattılar. Arkasından dudaklarının üstüne uçtular ve zehirli kargılarını oya oya adamın diline batırmaya başladılar.

“Artık ölünün öcünü aldık!” diyorlardı. Bunu söyleyerek tekrar yasemin çanlarının içine döndüler.

Sabah olup da yatak odasının penceresi ansızın açılınca gül perisi, arıların kraliçesi, bütün arı okulu ile birlikte adamı öldürmek için içeriye girmişlerdi.

Ama o artık ölmüştü. Yatağının etrafına insanlar toplanmış, onu yasemin kokularının öldürdüğünü söylüyorlardı.

Gül perisi, çiçeklerin öç aldıklarını anlayınca arıların kraliçesine durumu anlattı. Kraliçe şimdi yanındaki bütün kafile ile birlikte saksının etrafında vızıldıyordu. Adamlar arıları bir türlü dışarı kovamıyorlardı. Bunun üzerine içlerinden biri çiçek saksısını yerinden kaldırdı. Ama bu sırada bir arı, adamın elini sokuvermiş, saksı da yere düşüp parçalanmıştı.

Oradakiler yerde yüzü solmuş ölü kafasını görünce, yatakta yatan ölünün onun katili olduğunu anladılar.

Arılar kraliçesi havada vızıldıyor, çiçeklerin, gül perisinin öcünü şakıyor, en küçük yaprağın arkasında bile, yapılan bir kötülüğü haber verecek, onun öcünü alacak birisinin oturduğunu anlatıyordu.

Gül Perisi Masalı - Andersen

[huzurum-sen]

Gelsem senin şehrine,

Bulsam seni

Baksam gözlerine

Sussan,sussam...

Sadece sarılsak....

Yağmur yağsa gök ağlasa

Biz mutluluktan sarhoş olsak ADAM❤️

[huzurum-sen]

Ah be ADAM!!!

Gelmeyişine mi isyanım,

Yoksa senden hiç gidemeyişime mi inan bilmiyorum!!!!

[huzurum-sen]

Ah be ADAM!!!!

Bazen sana kırgın olduğumu unutup,

Gözlerini özlüyorum

[huzurum-sen]

Herkese Günaydınlar mutlu sabahlar!!!

Bugün günlerden mutluluk olsun😅

[huzurum-sen]

Sen benim kurduğum en güzel Hayalsin ADAM ve ben bu hayali ,,. Bin gerçeğe değişmem

Seviyorum be ADAM ❤️

[huzurum-sen]

Gözlerinin şarkısını kim duyar benden başka!!!

Gözlerinde kaybolmayı Özledim ADAM....❤️

[huzurum-sen]

Bilir misin, görür müsün,hissedersin bilmiyorum ama

Ben seni güzel sevdim ADAM!!

[aynurant]

SEN AKLIMA GELİYORSUN YA

Sen aklıma geliyorsun ya!

Yüreğimin kapısını al yanaklı bir heyecan vuruyor.

Avlusunda uçuşuyor üveykler,

Bir gözüme hüzün otağını kurarken,

Diğer gözüme muzipçe bir bakış düşüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Yüzümde mahçup tebessümler itişiyor.

Ellerimde taze yetme bir telaş,

Avuç içimde anzilhalar oluşuyor.

Bir kardelen cesareti sükun edip,

Ahkam kesiyor hercai duruşlarıma.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Zaman ne olursa olsun ve saat kaç hiç fark etmiyor.

Bütün vakitler aşka akıyor,

Henüz doğmamış bir bebek nabzımı tekmeliyor,

Görünmez bir el resmini çiziyor içimdeki tuvale,

Ağıtçı kadınlar hep bir ağızdan sevda türküleri söylüyor.

Kesiliyor kulaklarımdaki çıngırak sesleri,

Yıllanmış suskunluklar çözülüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

İsa’nın elleri yaralarıma kabuk bağışlıyor,

Musa asasını vurup kaderle kederi ayırıyor.

Gülümsemeler geliyor ardın sıra,

İdris dikiyor mesafeleri İki şehir birleşiyor.

Yüreğimdeki çocuklar şeytan taşlıyor,

Karanlığa attığım oltalara taze şafaklar takılıyor,

Umut seferden dönüp koynuma sokuluyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Esmer tenli gecede duygularımı al basıyor.

Duvaklanmış sabahlar; çıplak ayaklı bir dilber edasıyla süzülüyor,

Nefesi Yasemin kokan kızlar kaderden azad olup,

Hayata geri dönüyor.

Ayet yüzlü kadınlar cevahir gülüşlü çocuklar emziriyor,

Akşamlar hüzünlerden sıyrılıp şad oluyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Ceylanlar maviliklere aşk taşıyor.

Rüzgârlara astığım çocukluğum,

Kiraz kokan ağzıyla sana sesleniyor Aşk, diye.

Ter-u taze dilberler kanaviçelere sevdamızı nakşediyor,

Bir su perisi betül elleriyle uykularıma mavi düşler taşıyor.

Çığırtkanlar caddelerde vuslat diye ağlaşıyor,

Şairler ay ışığında şiirleri közlüyor.

Kendini kırıp duran ayna bütün yansımaları bağrından söküp atıyor,

Bir seferde Tek sen kalıyorsun sırrında.

Melekler gökyüzünde miski amber tütsülüyor,

Dudaklarımın çizgilerinden çok eskilerden kalma kahkahalar dökülüyor.

İşveli bir rüzgar saçlarımı dağıtırken sarhoş oluyorum seyrinde,

Sonra…

Sonra mı?

Hayalin kapısını zorlayan bir derviş ellerinde gerçekleri getirip hu, diyor

Ve yüzü koyun düşüyorum.

Kıyısız denizlere, karanlık dehlizlere

Bir ses bekliyorum uzaklardan

Beni sana seni bana bizi hayata taşıyacak.

Ma-ma-fih

Senden ses gelmiyor ya

Dilime ah’la birlikte,

Ya nasip, ya sabır, ya havle düşüyor.

Sen aklıma geliyorsun ya!

Nimet Öner