#collectivo

[hundredpocketed]

first st patrick's day away from home!!!!!! 😱 any brit who says something offensive to me today will be fined €5 and subjected to a long tirade about colonialism. if somebody else tells me that the irish language sounds like someone speaking english while drunk with a really strong accent i think i might actually just combust. blowing kisses to ireland across the ocean 😘 i love you but right now i am glad I'm not in you 💌

[grainandpain]

Σελφ πορτρέτο.

Νοέμβριος 2024.

"Rooms Collectivo Project"

[chaletnz]

Climbing El Peñol de Guatapé

For the 700 stair climb, I wanted to arrive early and be among the first to climb up before all the tour buses started arriving from Medellín and bring hundreds of people to crowd the stairs. I woke up at 6:30 and got ready with my ankle brace. I tried to order an Uber about 5 times but no drivers were accepting the ride even when I added more money to the fare. It was 7:15am when I started placing my Uber orders and by 8:15am I still had nothing. Defeated, I walked down to the Guatapé bus terminal and hoped to get on a bus heading that way, and luckily a collectivo truck similar to the ones I’d ridden in Chiang Mai was heading that way so I jumped in the back. 3000 pesos later I was dropped off at a gas station at the base of the hill faced with either a climb up some stairs and then up a hill, or taking an expensive tuk tuk to the top. Since it was not that hot, I opted to walk and it was a nice scenic walk to warm up for the real climb. I sat to eat my pastry and have a short rest before buying my ticket and beginning the climb. There were only a handful of people climbing at the same time as me so the timing of my visit was perfect to avoid the masses. It wasn’t too difficult either, my ankle behaved and there were nice viewpoints and stops on the way up to take in the scenery, catch my breath, and enjoy a cool breeze. At the top I had a treat of a little tub of coconut arequipe ice cream and seat in the shade to rest. There were some convenient souvenir shops too with much cheaper prices than in Medellín or Guatapé funnily enough so I got a few little things before the walk back down the staircases. The descent took much longer than the ascent and was more painful, especially after resting which is usually the way it goes. The stairs were placed uneven heights and distances, and the handrail was there only 80% of the time to help me but I made it! At the base I wanted to take some photos of the Guatapé signs around the place but found they were all being guarded by aggressive restaurant hosts who demand a purchase to take a photo. Tourist trap! I wasn’t sure how to get back to the main town of Guatapé so I figured I’d have to walk back down to that gas station and try to flag down a passing bus but luckily at the bottom one of the motochiva drivers offered me a ride for 12,000 pesos which was about the price of the Uber estimates in the morning so I accepted gladly. He dropped me off near the Parque Principal de Guatapé where there was a line of waiting motochivas ready to drive to the rock and back probably. I walked around the Calle del Recuerdo and Plazoleta de los Zócalos before stopping at Café La Vina for my lunch of a caramel frappe and smoothie bowl that was probably the best of the trip so far. After sitting for a longer time I realised that I really needed to rest my ankle after all the climbing so I headed back to the room to lie down for a few hours. Once I was feeling better I walked up the road to a viewpoint for a quick look then walked into the town centre again which was in full festive swing with a market going on, music, and street food stalls. I grabbed some more baked goods from Panadería Orquipan as well as a couple of filled buñeulos, picked up a limon coco drink and went back to the hotel for Netflix. Definitely misread the amount of calories on the drink but I had earned it!

[crmsnmth]

September Sky Chapter Seven, Part 1

"It is too. Hear me out," I said, almost spilling the cup of coffee sitting on the metal table in front of me. I was animated.

"Fine, I'll hear this crazy theory," Chad cut his laughter. We were meeting with Alana in a few hours. Chad had come early intentionally so we could hang out for a bit, just the two of us. Catch up. And we had done that, and now things were back to as if there never was any distance in this friendship.

"How can I help it if I think you're funny when you're mad? Trying hard not to smile, though I feel bad. I'm the kind of guy who laughs at a funeral. Can't understand what I mean? Well, you soon will. That's all I should have to say. He's basically saying he's going to laugh at her funeral. The narrator of the song killed her. In each chorus he's telling you what stage he's at." We were sitting outside a local cafe called Fuel. It was a coffee shop on steroids, and their coffee was a hundred times better than the chain store Collectivo Coffee. It wasn't even a contest.

"You need to go outside more," Chad said deadpan. Chad was a bigger guy, but then again everyone seemed bigger than me. His shoulder length hair was held back in a high ponytail. A thick yet trimmed and taken care of beard covered the bottom half of his face. Without it, his face matched that of a five year old's. He was dressed in all black. The uniform of the alternative children.

"That's your reply? Come on. That song is about a domestic murder. Otherwise that line is pointless."

"Have you listened to the lyrics? I think it's supposed to be pointless."

"That's what I always thought too, but then I really listened to it. It's about murder, dude." I will die on this hill. That song is 100% about a domestic murder. Do not try me, I will argue this forever.

"You're really stretching. The verses aren't about murder. They don't even make sense." Chad said, taking a drink of his coffee. It didn't matter that it was close to 80 degrees out, we were still drinking hot coffee. Outside and in the sun, even. Fuel always put up some metal tables and some very uncomfortable metal chairs.

"Exactly. They're to throw you off the actual words. The verses weren't ever supposed to make sense. It's just adrenaline rushed nonsense. Just a distraction to the chorus and bridges." Every table outside was full. But it was also a nice day out. People walked up and down the sidewalks. Somewhere near, music was pumped into the air.

"You really need to get outside. Leave the house sometimes." Chad said.

"I do."

"I mean, more than just Addison's place and work."

"I'm at Fuel right now."

"Would you be here if I wasn't here?"

"It's possible. Hey, I have three places I could be in. There's nothing wrong with that." I said defiantly.

"You think of some weird shit." Chad laughed.

"So I've been told."

A couple walking hand and hand passed by our table. They were talking with exaggerated movements. For once I smiled at seeing it. It may not have been all that much of a change, but even a subtle change towards being healthier was a plus. The fact that I could see a couple and not feel the deep dark well open up in my stomach was a huge fact to me.

"How's things been with Addison anyway?" Chad asked

"Really good. I invited her to tag alone if she wanted, but she's on-call so she really can't."

"On call?"

[alexisgeorge24]

24 octobre :

Arrivé à la capitale Inka à 14h30, je suis heureux de retrouver Pachacutec sur la plaza Mayor, il n'a pas bougé en 6 ans. C'est le principe d'une statue. Je me ballade dans la ville et me rappel pourquoi c'est ma ville préférée d'Amérique latine.

25 octobre :

Journée dédiée à la visite de la ville, j'ouvre le routard et fais (presque) tout ce qui y est indiqué:

Palacio Arzobispal, Museo de Santa Catalina, Museo del Convento de la Merced, Museo del Convento de San Francisco, Convento de Santo Domingo de Guzmán, Iglesia de la Compañía de Jesús.

Tout est d'une architecture espagnole mais construit sur les fondations inka qu'on aperçoit toujours. Les cloîtres des couvent sont sublimes. Même si la ville n'a pas été anéantie comme Mexico par Cortez, la Cuzco actuelle témoigne des horreurs de la conquista.

Je ne (re)-visite pas la Cathédrale qui coûte désormais 10€ (!!).

Le soir je me ballade vers San Blas et j'ai un flash back de l'endroit exact où j'avais dîner il y a 6 ans. Je n'avais pas manger de madeleines avec Proust mais l'effet est le même. Petit moment de nostalgie et prise de conscience du temps qui passe et de ce qu'on en fait.

26 octobre :

Excursion journalière vers Pisac et ses ruines Inca. Collectivo jusqu'au très charmant village puis 1h de monté vers les ruines. Avant d'y accéder il faut acheter un billet des ruines uniquement combiné avec d'autres sites touristiques qui ne m'intéressent pas (déjà fait en 2017), évidement il me coûte chère (17€) et je fais bien savoir au vendeur que je ne suis pas content de me faire (encore) voler mon argent. Ça a vraiment changé ce pays en 6 ans. Ils ont des dollars à la places des yeux.

Mais bref, le sites est magnifique, avec pas mal de vestiges et longe la montagne sur quelques km, je suis quasi seul loin des foules qui s'accumulent au Machu Picchu. Quelques photos avec des dames qui n'ont pas l'habitude de voir des gringos et retour au village où je mange chifa (chinois) dans un établissement qu'Etchebest aurait refusé de coacher, et dont mes intestins voudront intenter un procès.

Bilan: 8km, 600m d+

27 octobre :

2e excursion journaliere, cette fois pour visiter la "Montaña de 7 colores", ou Vicunca. Arrivé au début du sentier, après 3 heures de route, nous sommes 1000 mini-bus au parking, je sens que je vais étouffer. Je vois un fleuve de monde jusqu'à un col qui doit sûrement être une star sur Instagram. A mi-chemin un sentier devi vers un autre col que personne n'emprunte. C'est pour accéder à la "valle rojo", dont j'avais entendu parlé et que je vois indiqué sur la carte. Étant bien plus rapide que tous le reste du monde je décide d'y aller avant de rejoindre le point Instagram. Arrivé au col, je me fais encore raquetté de 3€ (en plus des 8€ déjà payés à l'entrée du site), mais la vue est incroyable. La roche est rouge avec des teintes blanches, or, vert, gris (expliqué par la présence de divers minéraux) et on se croirait sur Mars. Je repaye 5€ parce que visiblement les drones sont interdits, mais le monsieur "de la communauté" ne veut pas me lacher. Il m'explique que c'est parce qu'il y a des condors (que je ne vois pas), mais après l'avoir payé il me laisse refilmer...

Je rejoins le spot Instagram qui est certes jolie mais beaucoup moins que l'endroit que personne ne visite. Je décide donc de monter vers un autre col qui donne une autre vue sur la vallée rouge avant de redescendre vers le bus.

Retour à Cusco, pendant le trajet je me fais un nouvel ami, il s'appelle Tourista et notre relation sera très fluide.

Bilan: 11km, 600m d+

28 octobre :

Je voulais faire le trek de 3 jours de Salkantay mais je décide de passer la journée avec Tourista qui a l'air de m'apprécier. Je glande un peu au hostel, me ballade dans la ville, monte jusqu'au point de vue du Cristo Blanco, prends une bière et m'occupe de la logistique du trek que je commencerai finalement le lendemain.

Le soir en rentrant vers mon hostel, sur la place principale, c'était la fête. Des gens c'était déguisés (en Incas ?) et portaient des taureaux en cartons sur lesquels étaient accrochés des feux d'artifice. Apres avoir mis le feu à la mèche, ils foncaient aléatoirement sur la foule avec des etincelles projeté dans tous les sens. Je me suis surpris en train de courir pour ma vie car c'était assez flippant. Sympas la corrida vegan.

29 octobre :

05h00 départ pour la laguna Humantay avec un groupe organisé mais que je vais vite abandonner pour continuer de mon côté sur un trek de 3 jours. Je monte toute de même vers ce lac de glacier, j'en aurais vu tellement d'autre que je ne suis malheureusement pas impressionné. Je poursuis vers le col du Salkantay et pose ma tente juste avant, dans une vallée paradisiaque. Je suis, seul, juste en bas du sommet / glacier Salkantay et le ciel est totalement découvert. Au couché du soleil le sommet devient orange. C'est beau.

30 octobre :

Réveil dans de la glace, mais 0 nuage à vue. Je vais au col et me fais un café en admirant les 2 vallées, le Salkantay sous un autre angle, ainsi que d'autres glaciers au loin. Puis j'entame une looonngue descente, la plus longue jamais réalisée en une traite: 28km, 2500m d-. Je passe ainsi de la haute montagne à la jungle montagneuse... et ses moustiques avec. Bivouac sur le jardin d'un hostel du bled où je passe, pas beaucoup d'autres solutions.

Je suis à 2200m, enfin une altitude où je peux m'endormir sans avoir l'impression de respirer comme Dark Vador, et en Sibérie.

31 octobre :

Dernier tronçons jusqu'à Hydroelectrica ou un minibus m'attend. Toujours dans la jungle, mais cette fois ça monte. Je pensais que la Guyane me manquait mais finalement pas tant que ça. J'ai tellement transpiré que la flore a commencé à me demander de l'eau. Sur la descente, pause sur une terasse naturelle juste devant le Machu Picchu (à une certaine distance tout de même mais je devinais les ruines). Plus loin sur le chemin, d'autres points de vue intéressants sur les montagnes bien poilus jusqu'à destination finales.

S'ensuivent 7 heures de minibus. Puis pizza, puis dodo. Dommage que je sois fatigué il y avait une bonne ambiance dans les rues à l'occasion de Halloween.

Bilan Salkantay : 54km, 2100m d+

[dynamischreisen]

Max, Panama, Tag 17

Privado - no trespassing

Scheinbar wurden gestern ausreichend Zeichen gesetzt, um die Collectivos wieder nach Bluff fahren lassen zu können. Nachdem ich mir ein typisches lokales Frühstück gegönnt habe, das Nico einfach nicht mehr sehen kann (es sind eigentlich immer Reis mit Bohnen und irgendwas), ging es dort hinein. Der Weg war wie immer sehr hübsch und leicht abenteuerlich - ein Paar Meter Straße wurden in der Sekunde unseres Vorbeifahrens erst von einem Bagger aus Sand aufgeschaufelt.

In Bluff angekommen, entschieden wir uns, ein wenig Richtung Norden zu gehen, statt uns an den Strand zu legen. Und wie das so ist, wenn wir mal einen Tag nichts geschafft haben - aus dem Spaziergang wurde eine Erkundungstour, aus dieser wurde eine Wanderung.

Und die hat sich wirklich mehr als gelohnt: wir sahen schöne Schmetterlinge, Eichhörnchen, Brüllaffen… das Highlight jedoch war, dass wir an einer Lichtung im Dschungel zum Strand vorstießen und dort wider Erwarten eine einsame Insel entdeckten.

Die Wanderung war, würde ich sagen, moderat anstrengend und technisch vielleicht minimal anspruchsvoller, aber niemand hier scheint diese Wege auf sich zu nehmen und so hatten wir fast den ganzen Weg für uns, so auch unseren Einsame-Insel-Strand. Wir fühlten uns wie richtige Entdecker. Umso schöner ist das, wenn man keine Angst zu haben braucht, mit irgendeinem Pfeilgift-Frosch-Scheiß abgeworfen zu werden, wie es früher vielleicht der Fall gewesen wäre.

Von dort jedenfalls ging es weiter in Richtung Playa Estrellas, ihr erinnert euch. Mein immer besser werdendes Spanisch verließ mich zwischendrin völlig und super-duper versehentlich waren wir auf einem Privatweg, den wir beim Antreffen des Besitzers nur unter Diskussionen verfolgen durften. Aber woher sollen wir auch wissen, was „privado“ bedeutet? Vielleicht wäre ich drauf gekommen, fände ich es nicht völlig beschissen, wenn man mir in der Natur vorschreibt, wo ich lang laufen darf und wo nicht (Tier- und Pflanzenschutz natürlich ausgenommen).

Als auch dieses Hindernis überwunden war und wir unsere Füße zu spüren begannen, war es aber auch schon geschafft und wir fanden uns im Restaurant am Meer von gestern wieder. Nach einer Stärkung konnten wir natürlich nicht einfach wieder zurück, also nochmal ins Wasser hüpfen. Dort trafen wir ein nettes deutsches Pärchen, das wir aus unserem alten Hostel kannten. Mit einer kleinen Dose Bier ging ich ins Wasser und kritisierte die Beschaffenheit meiner Badehose, die die Luft blockiert und unkontrolliert Blasen nach oben steigen lässt. Ich beschwerte mich darüber, wie es mir die Seriösität nähme - freundlich wurde ich darauf hingewiesen, dass das ein lustiger Gedanke von einem durchgeschwitzten, unrasierten Typen mit einer Bierdose im Meer sei. Touché.

Morgen wollen wir noch einen letzten Strandtag einlegen, bevor wir uns in den Großstadtdschungel schmeißen. Das ist wörtlich zu nehmen: in Panama City gibt es einen Nationalpark, der direkt an die Stadt angrenzt. Das ist so cool, es ist zum Brüllen.

Hehe.

[castellonarrieta]

Como parte de la circulación de obra internacional, adjudicada en Ventanilla Abierta Fondart, Chile. El trabajo Cuando la tierra diga su nombre, de Gimena Castellón Arrieta, Viajo de Chile a Civitella.

Este registro muestra su taller, donde se ocupó mayormente de acondicionar las piezas y repensar el montaje para el Palazzo Baronale de Licenza. Esto en el macro del Festival LaValle que lleva adelante el Collectivo L´áquilla Reale.

[stephandarmel]

Tlacolula de Matamoros and Teotitlán del Valle

The hostal recommended going to Tlacolula for their big Sunday market. It's 30 min away east of town. There is a collectivo - a shared taxi with red and white colours - parked in Mercado Central to take you for 30 pesos. We mostly went to discover new food. There isn't anything particular to buy there.

On our way back, we stopped by Teotitlan del Valle, the village where most wool products (rugs and bags) are made. I wasn't impressed with the town. But it was Sunday, so that's probably the reason it was so quiet. Most shops were selling the same things you could find in Oaxaca, except for a few studios who do commissions or originals. The benefit of this trip was to understand how they handmade their rugs, and to see their workshops. If you visit this village, just avoid Sundays.

A tuk-tuk will take you from the collectivo stop to the center of the village for 10 pesos.

[thelostpedestrian]

arisen + erased

Sitting at Collectivo, trying not to listen to the guy at the table across from me, blathering away on his cell phone. Loudly. My irritated glance is not enough to get through to him. There’s a certain shamelessness to a person who is not self-conscious about being the only person in crowded public space, blathering loudly on his phone. It makes me wonder how he was raised. Maybe the way he was…

[jacks-tracks]

Birds Flowers and Butterflys

Happily healthy again, as normal as I,m going to get! Dengue laid me pretty low, actually considering "is this it? Is death near?" Felt like it.

Back on the road to health, and on the road to the mercado. Made an exploratory trip to Super Che for big boxes of juice, some cheap chicken legs, free run eggs, avocadoes , "Look, they're cheaper in the mesh bag!" Yeah,because they are so small you are buying avocado stones. Hrumph... And as always at Che it took longer to checkout than to find things." Why put on more clerks? these people will stand in line for a half hour. They have a cart full!"

Anyway, flushed with success, I went the next day uptown by combi to shop the big mercado area. Actually don't go in the mercado anymore, having found all the same goods nearby in tiny stores for better prices. A cast west from the collectivo stop and there was the shrimp shop, a regular storefront filled with chest freezers. 2 kilos of medium shrimp in a box for 360pesos, about $24 canadian. It was only when i got home that I saw these shrimp were from Nicaragua, product of mangrove clear cut grow farms. Not eco food. Damn tasty though! Next to the tortilla factory where dangerous unguarded machines press corn dough into 6 inch tortillas and cook them on hot rollers,mass production. 24 pesos a kilo($2) and I got a half kilo, which is some 15 tortillas. now tortillas only keep about 4 hours before they dry out and roll up into tire patches, but seperated by paper and plastic bagged, they freeze very well. I had enough used (washed bags from produce) to freeze a lot, packed between coffee filters as paper dividers. Ate 2 fresh with 6 boiled shrimp and mayo. Major meal!

Chocolate is a big agricultural crop in the mountains, second only to coffee(and dope). The Mayo Domo chain sells fresh ground chocolate(mixed with sugar) cheap. A kilo cost $4, still hot from the press. They also sell pure chocolate in cubes at a much higher price, used for hot chocolate drinks and Mole which is chocolate mixed with various hot peppers used as a sauce on lots of food. And the shop is AC, so I tend to linger. Stopped buying their chocomil drink, a sweet blend of choc and milk blended in an old fashioned milkshake mixer. Too much dairy!

While I had planned to hoof up the street 4 blocks to the nicer fruit stand, I caved and went into the chaotic "Cabelleros" store, a wholesaler where the public shops as well. Aisles filled with toppling bags of carrots, onions,potatoes, bins of tomatoes, red, yellow, and green peppers, avocados, bananas usually overripe, mushrooms, mandarin oranges, papayas,onions, cilantro, dried peppers, cinnamon ranging from pure powder to sacks of bark rolled into 3 foot long sticks, and all that in skinny aisles filled with aimless shoppers debating the ripeness of tomatoes et al.and a steady chain of overloaded workers packing in the full sacks off a truck conveniently double parked on the street, shouting to make way as they stream into dark back rooms or upstairs to crammed lofts. Anything a shopper at the till can't find gets brought out by calling a boy to fetch it from the caverns. Not unusual to see someone carry out 40 pound boxes of tomatoes, cabbages, cauliflowers, or onions. I think that many of the stores in the mercado across the street send runners over to replenish stock. While it seems chaotic, the stuff gets selected and rapidly sold at one of 3 tills. No half hour waits here. Electronic scales and tills that print a detailed receipt. Of course things are much cheaper here which makes it all worth wading through the discarded leaves and squished oranges, or risking an avalanche of fruit from the shaky pyramids. Cash only, always busy, it works. Got all my list, 40 pounds of stuff, shopping bags(bring your own) groaning full, stagger up to the combi corner to truck on home.

Oh yeah birds /flowers etc. Totally different experience. There's a lookout near my hotel with a clear view of the beach and the endless rolling waves. Steep bank covered in trees and a favorite place for local birds. The "pea tree" which yields a red circular pod of pea like seeds is in bloom, cascades of frothy creamy blossoms, loved by hummingbirds, and frequented by both the tiny jet black zipper,and the slower greenbacks. A bird new to me was a robin sized one with a red breast and shoulders, black throat and cape, and white and black wing bars. Sounding like a sparrow cheeping was another bird, upright posture, sparrow sized but very slim, grey with black marks. All those in one spot with a convenient bench providing an eye level tree top view.

I count it a good day when i see something special, and this week it was flowers. Bouncing along in the back of a combi pickup on the carretera(highway) we passed an African tulip tree in full scarlett trumpet flowered bloom. Next in an arroyo(gully) was a red bouganvillea, climbing a jungle tree and filling the space with a tree covering cascade of flowers. Then deeper in the arroyo was a full blooming pink blossomed tree looking just like a cherry tree but much bigger. Pretty nice to see so much beauty.

Blabbed on far too long. Just catching up after a 3 week involuntary pause. More as it happens.

[hundredpocketed]

absolute disaster of a day yesterday which i think might be punishment for being away from home for patrick's day. we both got food poisoning before a 10 hour night bus, we got very ripped off for luggage storage, and our collectivo driver ran over a dog :--( met another irish girl today who Also had food poisoning yesterday so maybe I'm onto something??????

[elmandolinista]

Possible Futures

The 2084 Imagined Futures​ from the South Program is an international initiative to occupy the future of Latin American cities. Among the participating institutions are Afroresistance (New York), Collectivo Artearte (Bogotá), Heroínas Peruanas, Freie Universität Berlin, Manzana de las Luces Museum (Buenos Aires) and The New School / Observatory on Latin America (New York). They called on artists…

[rausule]

SPIRITUS, CLASIS, SOCIETATIS INTERACTION

officiale inde expressio ex Gallico et significat "potestatem" de officiis "; significat ordinationem hominum et opum, quae fines collectivos assequuntur, iuxta normas rationalitatis et aequitatis eiusque instituta inevitabiliter praesentant functiones: buracratia, exempli gratia, etsi necessaria est ad operandum complexae societatis, saepe tam gravia et quirky fit ut pro civium actionibus faveat easque desinat impedire. Aliud exemplum dysfunctionis est Merton analysis phaenomeni anomiae quam in sectione 4 examinamus. Munus manifesta et latens munus coetuum

Humani coetus non semper conscii sunt veras functiones cum quadam sociali consuetudine: sociologi manifestam functionem et munus latentem identificaverunt.

Manifestum munus est munus a societate eiusque institutis agnitum. Latens munus ab actoribus socialibus non agnoscitur, sed in actione aequaliter adest. In quibusdam vero id, quod spectat ad cognitum. Exemplum est caeremonia saltationis pluvialis Hopi, tribus Americanae Indicae. Finis agnitus et explicitus ritualis causat pluviam et hoc constituit suum manifestam functionem, sed iuxta illud propositum est implicitum et incognitum: hi chori cum chorali participatione consolidant coagmentationem coetus ac validiorem magisque capacem reddunt. ut opes superesse. Similiter christifideles qui ecclesiam frequentant et religiosa officia participant, fines religiosos consectantur, sacramenta honorant et orantes (munus manifestissimum), sed ritus religiosus vincula communitatis paroecialis roborare potest ac socialem suorum membrorum integrationem roborare (lateat. officium). Merton phaenomenon erroris socialis deducit ad difficultates multi homines in suis finibus in societate assequendum. In sectione 4, hunc locum planius examinabimus.

Participatio ritus religionis manifestam habet munus, ut oratio, munus latens, ut communitatis paroecialis necessitudines roborans.

[hetesiya]

Komünizm Genç ve Güzeldir: Kızıl Bolonya’nın Özgür Sesi Radyo Alice

Félix Guattari, Collectivo A/Traverso, Çeviri: Ayşe Boren, Elçin Gen

Radyo Alice, 1976-1977 arasında yayın yapan Bolonya menşeili bir özgür radyoydu. Bolonya kenti, tarihsel olarak İtalyan Komünist Partisi’nin (PCI) kalelerinden olduğu için “Kızıl Emilia” olarak anılan Emilia-Romagna bölgesindedir; ancak o dönemde Komünist yönetim, bölgeyi kapitalizme entegre etmekten öteye gitmeyen, bunu da sosyalizm adı altında yapan politikaları nedeniyle radikal hareketin hedefindeydi. Otonom hareketler, Bolonya'nın hem Komünist yerel yönetim tarafından hem de muhafazakâr kesimler tarafından bir nevi "sosyalist ütopya" olarak lanse edilmesinin altında yatan gerçeklikleri ifşa etmeye çalışıyorlardı. Radyo Alice de bu hareketlerin parçasıydı.

Radyo kolektifinin çekirdeğini, eski Potere Operaio (İşçilerin İktidarı) örgütü üyeleri ve Autonomia mensupları oluşturuyordu. Radyo Alice baskıcı politikalara karşı ülke çapında işçilerin, öğrencilerin, sol grupların ve kadın örgütlerinin ayaklandığı bir dönemde yayın hayatına başladı ve sonuna kadar özerk kalsa da yeni ifade kanalları arayan her tür direnişe kapılarını açtı. Bu tutumuyla, hem iktidardaki Hıristiyan Demokratların hem de devrim-karşıtlığı iyice ayyuka çıkmış olan İtalyan Komünist Partisi’nin gazabını üzerine çekti.

Radyo, adını Lewis Caroll’un Alice Harikalar Diyarında ve Aynanın İçinden kitaplarından alıyordu. Alice aynanın öteki yüzüne geçince bildiğimiz dünyanın alışılmış ve rasyonel düzenini terk eder ve gerçek dünyadan devralınmış davranış kalıplarının hükümsüz kaldığı alternatif bir gerçekliğe adım atar. Nasıl ki bu harikalar diyarının “hakikati” bir önceki dünyanın ölçütlerine göre değerlendirilemezse, Radyo Alice’nin yayınları da gerçekliğin eleştirellikten uzak, pasif yansımaları değildi. Farklı bir varoluş biçimini deneyimlemek için gerçekten de aynanın öteki tarafına geçmek gerekiyordu. Dünyadaki olayları nesnel bir şekilde aktarmaktan ziyade seslerden, enformasyondan, mesajlar ve şiirden, sessizlik ve küfürlerden oluşan bir akış yaratmanın peşindeydiler. Yayınlar, tıpkı Dada gösterileri gibi, kültürel bozgunculuk eylemleri olarak görülüyordu.

Radyo Alice’nin, hakikati, hatta doğru bilgiyi iletmek gibi bir derdi olmadığı bile söylenebilir. Radyonun kurucuları arasında bulunan Franco “Bifo” Berardi, konu hakkında 2010 senesinde verdiği bir söyleşide şöyle diyordu: “Burjuvazi haberlerinin yalanını teşhir eden alternatif habercilik anlayışını benimsemiyorum. Burjuvazi basınının gerçekdışı haberlerinin karşısına koyacak doğru bilgiye sahip değilim. Çok çeşitli bilgi biçimlerinin olası olduğunu ve her birinin bir yaşam biçimiyle bağlantılı olduğunu düşünüyorum. Bir yaşam biçimi seçiyorum ve onunla ilişkili bilgiyi yayıyorum.”[1]

Radyo Alice konvansiyonel dilsel ifade tarzlarının dışında bir tarz geliştirdi. Üyeleri, kitle iletişim araçlarının tekdüze, sıkıcı ve sözümona nesnel diline karşı hayal gücünün özgür işleyişine ve duyguların anlık aktarımına dayanan bir söylem biçimi benimsemekten yanaydı. Bazı günler yirmi saate yakın yayın yapan radyoda genç işçiler saatlerce örgütlenme sorunları hakkında konuşabilir; ciddi tartışmalar şaka ve kahkahalarla kesilebilirdi. İsteyen herkes yayına müdahil olabiliyordu. Bazı insanlar doğrudan yayına katılırken bazıları evden kaydettikleri kasetleri radyoya gönderiyordu.

En başından beri işçi grevlerine ve üniversite işgallerine açık destek veren Radyo Alice, direnişin içinde bulunan herkese kapılarını ve kanalını açtı. Polisle ya da faşistlerle çatışma halindeki öğrenciler bizzat radyoya gelerek, ya da telefonla ulaşarak, anlık son durum bilgileri paylaşıyorlardı. Kimileriyse radyo üzerinden yoldaşlarına destek çağrısında bulunuyordu.

Radyonun basılmasında bu çağrıların büyük payı vardı. 11 Mart günü Bolonya Üniversitesi’nde solcu öğrenciler ile Hıristiyan Demokrat Partisi’yle bağlantılı bir gençlik örgütünün mensupları arasında çıkan tartışmaya polisin şiddetli bir şekilde müdahil olması ve bir solcu öğrenciyi öldürmesi üzerine tüm şehre yayılan çatışmaların ikinci gününde Radyo Alice makineli tüfekli polislerce basıldı. “Halkı şiddete teşvik etmek” ve “suç işlemek amacıyla örgüt kurmak” suçlamalarıyla teçhizatına el konan radyo “yasadışı” ilan edildi ve sekiz mensubu tutuklandı. Ertesi gün “12 Mart Kolektifi” adı altında yeniden yayına başlayan radyo bir kez daha polis baskınına uğradı. Radyo kolektifi, mahkemede kendisine yöneltilen suçlamalardan beraat etti ve ikinci baskından bir ay sonra yeniden yayına başladı. Fakat, radyonun üzerindeki baskı tamamıyla kalkmamıştı. Sekiz arkadaşları hâlâ hapisteydi ve Bolonya’nın Komünist Partili belediye başkanı Zangheri’nin açık şiddeti örtük tehdide dönmüştü. Zangheri her fırsatta Radyo Alice’nin yayın yapabilmesini şehrinin demokratlığına ve hoşgörüsüne kanıt olarak sunar olmuştu. Belediyenin hoşgörü sınırları dahilinde yayın yapmak istemeyen radyo sonunda kendini feshetti. [AB]Guido Chiesa’nın, Wu Ming kolektifiyle birlikte yaptığı "Lavorare Con Lentezza (Radio Alice)" başlıklı filmi izlemek için: Lavorare con lentezza: radio alice

Kaynaklar:

Living with an Earthquake: A Red Notes Pamphlet   

Suzanne, Cowan, “The Unhappy Adventures of ‘Alice’ in Blunderland: Counter-culture, Revolt and Repression in the Heart of Italy’s ‘Red-Belt’”, Radical America (Kış 1977-78), s. 67-77.

Carlos Ordonez, Franco “Bifo” Berardi’yle Radyo Alice üzerine söyleşi

Guattari, Radyo Alice'de

Popüler Özgür Radyo

Félix Guattari

Popüler Özgür Radyo istasyonlarını örgütleyenlerin bilhassa vurguladıkları bir nokta var: Teknik ve insani araçların bütünü, dinleyiciler ile yayın ekibi arasında tam bir geribildirim sisteminin yerleşmesine imkân vermelidir; bu geribildirim, telefonla doğrudan katılımla da olabilir, stüdyo kapılarının açılmasıyla, röportajlarla, veya dinleyicilerin bant üzerinde program yapması yoluyla da… İtalya’daki deneyim, bize bu yolla önü açılan yepyeni olanakları göstermektedir; Radyo Alice ile A/Traverso dergisini örgütleyen Bolonya grubu bu anlamda en önemli örnektir. Radyo Alice’ye baktığımızda, radyonun, koca bir iletişim araçları yelpazesinin merkezindeki unsurlardan sadece bir tanesi olduğunu anlıyoruz: Piazza Maggiore’deki gündelik buluşmalar, gazeteler, ilan panoları, duvar resimleri, afişler, bildiriler, mitingler, mahalle faaliyetleri, kutlamalar vs. Radyo Alice, yayında kendilerini ifade edenlerin onların çıkarlarını temsil ettiğinde ısrar eden Fransa’daki “yerel” radyo taraftarlarının teknokratik anlayışlarının kat kat uzağındadır. Keza, dalgaboylarında sadece örgüt çizgisinin ve seferberliğe yönelik belirli fikirlerin ifade edilebileceğini savunan geleneksel solun yaklaşımının da çok uzağındadır. (İtalya Özgür Radyo’sunda, gayet ciddi tartışmaların, son derece çelişkili, mizahi sözlerle, hatta yarı şiirsel hezeyanlarla doğrudan bölünmesi sık rastlanan bir durumdur.)

Tabii, toplumsal grupların kendilerini böyle doğrudan ifade etmelerinin bazı sonuçları da olacaktır! Bir kere bu, her türlü geleneksel toplumsal temsil sistemini temelden tehdit eder; mümessil, vekil, yetkili sözcü, lider, gazeteci gibi kavramları şaibeli hale getirir. Bu koşullar altında, belli hakikatlarin “yeni bir ifade içeriği” kazanması beklenebilir. Bertrand Boulin, bir süre önce, Europe No. 1 kanalında, çocukların okuldan çıktıktan sonra telefon yoluyla kendilerini doğrudan ifade ettikleri bir program yayınlıyordu. Sonuç, hem inanılmaz şaşırtıcı, hem de son derece altüst edici oldu! Binlerce tanıklık yoluyla, çocukluğun gerçek koşulları gözler önüne serilmişti: Aksi halde hiçbir gazetecinin, eğitimcinin ya da psikoloğun göremeyeceği o vurgular ve tonlar… Ama bunun yanı sıra, isimler, mekânlar ve başka ayrıntılar da yayında ifşa edilmişti; bu durum büyük infial uyandırdı, her şey örtbas edildi ve nihayet programa son verildi.

Güven kadar tereddütle, çelişkiyle, hatta saçmalıkla dolu dolaysız ifade, canlı ifade, arzunun önemli yüklerinin kanalıdır. Sözcülerin, yorumcuların ve her nevi bürokratın azaltmaya, düzeltmeye çalıştığı da, arzunun bu boyutudur. Resmî medyaya has dilin kaynaklarını, yönetim çevrelerinin ve üniversitelerin polisiye dillerinde bulabilirsiniz; bu dil, söyleme ile yapma arasındaki temel bir yarılmaya dayanır: Buna göre, sadece meşru söyleme vâkıf olanların yapıp etme hakkı vardır. Oysa arzunun dilleri, yeni araçlar icat eder ve doğrudan eyleme götüren durdurulmaz bir eğilimleri vardır; “dokunarak”, kahkahaya yol açarak, kışkırtarak başlarlar ve insanda “uzanma” isteği uyandırırlar: konuşanlara doğru, kendilerini gerçekten ilgilendiren şeylere doğru uzanma isteği…

Kaynak: Guattari’nin Radiotext(e) (ed. Neill Strauss, Dave Mandl) adlı derlemede yer alan “Popular Free Radio” başlıklı yazısından alınmış pasajlar. İngilizce’ye çeviren: David Sweet.

Çeviri: Elçin Gen

Radyo Alice – Özgür Radyo

Collectivo A/traverso

Müstehcenlikle suçlandığımızda ilkin biraz şaşırdık. Aklımızdan pek çok olası suçlama geçmişti (korsan radyo kurmak, devleti çökertmeye teşebbüs etmek, komünistlik, bozgunculuk) ama bunu beklemiyorduk. Ama aslında bu gayet doğal ve yerinde bir suçlama. Dil, onu koda indirgeyen yüceltmelerden kurtulup arzuya ve bedene ses verdiğinde, müstehcendir (kelimenin düz anlamıyla).

Beden, cinsellik, sabahları uyuma arzusu, çalışma mecburiyetinden kurtulmak, büyülenme olasılığı, kendini verimsiz kılmak ve elle dokunulur, kodlanmamış iletişime açık hale gelmek: bunların hepsi yüzyıllar boyunca saklandı; üzeri örtüldü; inkâr edildi; dilsiz bırakıldı. Vade Retro, Satanas.[2]    

Fakirlik şantajı, çalışma disiplini, hiyerarşik düzen, fedakârlık, vatan, aile, ortak çıkarlar, sosyalist şantaj, katılım: hepsi birden bedenin sesini boğdu. İlelebet tüm vaktimiz çalışmaya adandı. Sekiz saat boyunca çalış, iki saat yollarda sürün, ve ardından ayaklarını uzat, televizyona bak, ailenle yemek ye. 

Bu düzenin sınırları içine girmeyen her şey müstehcendir. Bu sınırların ötesi bok gibi kokar.

“Dillendirilmemiş” olan her şey gün yüzüne çıkıyor: Maldororun Şarkıları’ndan, işgününü kısaltma mücadelesine, her yerde onun sesi duyuluyor. Paris Komünü’nde ve Artaud’nun şiirinde, sürrealizmde ve 68 Mayıs’ında, “Sıcak Sonbahar”da[3] ve dolaysız özgürlükte dile geliyor; isyan dilinin farklı düzlemleri içinden konuşuyor. Arzu bir sese kavuşuyor ve bu onlara müstehcen geliyor.

Alice etrafına bakıyor; oynuyor; zıplıyor; güneş ışınlarının aydınlattığı kâğıtlar arasında vakit geçiriyor; koşuyor; başka bir yeri mesken tutuyor. 

Ama yine de söylemin düzeninde her şeyin bir işlevi, bir vazifesi vardır.

Söylem bağlantılar kurar; açıklar; hiçbir kesintiye izin vermez; örgütler; iştirak eder; kınar ...

Öğle yemeği bile vermedikleri işin hakkında seninle konuşmak istemeleri gibi ...

Sessizlik.

Konu değişmiştir.

Haklı olduğunu aklından bile geçirme.

Sessizlik, tekinsizlik, “dillendirilmeyen”, dile gelmeyi bekleyen korkutur.

Aptal saptal isimli bir sürü radyo programı, gazetedeki başlıklar kadar aptal ... Sevgili Carlo’cuğunuzla yarım saat ... Arkadaşlarınızla yanak yanağa ... All that Jazz ... Saat başı haberleri...

Alice tıslar; bağırır; düşünür; kendi lafını böler; çekiştirir. Git o adama baharın geldiğini söyle.

Teknoloji Enstitüsü’nden bir telefon geldi: “Başkanın ofisini işgal ettik ve onun telefonundan arıyoruz; dinleyin bakın nasıl da bağırıyor ... Bize oy kullandırıp sonra da çıkan kararı kıçımıza sokmaya niyetlenmişti.”

Böylesi daha iyi.

Düzenin iktidar arzusunun söylemi mi; yoksa, söylemin düzenine karşı arzunun gücü mü? Katılımcılar için radyo mu; yoksa, tekinsizin radyosu mu?

İlk seçenekte belirsizliğe yer yoktur; dil tek bir anlam kuşanmıştır: şu şu olayın gerçekleştiğini bildiren sunucunun ona atfettiği anlamı. Bir şey hakkında konuşurlar ama aslında başka bir şey demektedirler o yüzden ne demek istedikleri bir türlü anlaşılmaz çünkü konu çoktan kapanmıştır.

Bir ayna.

Bu bakımdan, taklit girişimleri acınası şekilde gülünç kaçar: burada, lehçelere ve şivelere müsamaha gösterilmez. İkinci durumda ise hâlâ dile gelmeyen, ondan kaçan bir şeyler vardır. Bu, kendini, gülme krizlerinde, dilin ucunda takılıp kalan, bir türlü akla gelmeyen, yine de başka bir sözle ifade edilmeye direnen kelimelerde, kekelemelerde ve sessizlikte açık eder. 

Peki, “tekinsiz olan hakkında konuşalım.”

İnsan bir söylemden ötekine (İtalyan Radyosu’ndan İtalyan Radyosu’nun sınırlarının dışına) öylece geçemez.

Özne değişiyor mu? Yeni özne kolektif bir özne ve konuşmuyor.

Ya da canı çekti mi konuşuyor.

Sessizlik: bir delik.

Bırakalım delikler büyüsün; korkumuz olmasın onlardan; deliklere düşüp başka diyarlara geçelim.

Harikalar Diyarı

Bir telefon konuşması daha:

“Bizler grevdeki işçileriz. Bizim için müzik çalmanızı istiyoruz ve 35 saatlik çalışma haftası hakkında konuşmak istiyoruz; artık sözleşmelerde bu mevzuya değinseler iyi ederler.”

Bir başka telefon:

“Pis komünistler; bu radyo kanalının cezasını size ağır ödeteceğiz. Kim olduğunuzu biliyoruz.”

Ve bir tane daha:

“Rizzoli Hastanesi’nin anti-faşist komitesinden arıyoruz; endişelenmeyin ve başınıza bir şey gelirse hemen bizi arayın. Gece gündüz yardıma hazırız.”

Gösterge-değerinin dolaşım sürecinde sermayenin değer kazanma döngüsünü kırın...

Makinelerin, çalışma etiğinin, verimliliğin dilini kesintiye uğratın.

“Bu sabah kalkmamaya; istediğiniz biriyle yatakta kalmaya, kendinize müzik ve savaş aletleri yapmaya yönelik bir çağrı.”

Gridir yoldaş Bifo’yu tutuklayan polislerin paltoları; gridir ölüm aletleri. Gridir onu tıktıkları kodes; banliyöler gri; iş merkezinin sokakları gri. Mankafadır yoldaşımızın kişisel eşyalarını karıştıran meslektaşlarının tasmasını elinde tutan polis memuru. Üç ay boyunca tüm telefon konuşmalarımızı kaydeden polis mankafa (“akşama ne yiyoruz? Hadi hep beraber halledelim şu işi”) Televizyon mankafa. Tehlikelidir baskı araçları; son nesil makineli tabancalarıdır onları tehlikeli kılan. Tehlikelidir önce hapsedip sonra delil arayan hâkimler. Tehlikelidir her geçen gün iyiden iyiye bir azınlık iktidarına dönüşen bu devletin ölüm meleklerinin dört başını tuttuğu caddeler ve meydanlar. Tehlikelidir fabrikalar ve tersaneler. Bir çocuğun gün yüzünü görüp görmemesine karar vermek – tehlikeli bir karar.   

Griler, mankafalar, tehlikeliler; kendi düzenlerini dünyaya dayatmak istiyorlar: gri, aptal ve tehlikeli bir düzen.

Totaliter sermaye toplumunu yaşatan, mevcut olanın tekdüze tekrarıdır. Bu mülk sahiplerinin, polislerin ve hâkimlerin işine gelir. Ama ne mülk sahipleri, ne polisler, ne de hâkimler hizmet ettikleri yapının nezdinde vazgeçilmezdir.

Boktan bir yaşamı, mümkün olan tek yaşam modeli haline getiriyorlar.

Ama komünizm genç ve güzeldir.

2 Numaralı İleti: Monte’deki San Giovanni Hapishanesi’nden, 3120176. Ayın on beşinde, ellerinde makineli tabancalarla beni yoldaşlarımla beraber uyuduğum evden aldılar. Önce beni Kızıl Tugaylar mensubu olmakla suçladılar. İki gün içinde bu suçlamanın iler tutar bir yanı olmadığı anlaşıldı ve yeni bir suçlama uydurmak zorunda kaldılar. Şimdi de beni, son birkaç ay içerisinde Bolonya’da işlenen bir dizi akıl almaz suçun ideolojik örgütleyicisi olmakla suçluyorlar.

Sözümona benim aklımın ürünü olan bu bozguncu faaliyetlere dair ellerinde en ufak bir delil yok. Varoluşun kolektif dönüşümüne imkân tanıyan özgürleştirici alanlar ve anlar kuran ayrılık/Eyleminin ve yadsıma/Eyleminin içinden yol alan (İktidar nezdinde) anlaşılmaz özgürlük pratiğini tanıdık bir kisveye sokmak istiyorlar.

Ama bir de onların ağzından duyalım:

Mutluluk pratiği, kolektif bir kimlik kazandığında, bozguncudur.

Bizim mutluluk ve özgürlük istencimiz onların kâbusudur. Ve onlar da karşılığında, çalışma baskısının, ataerkil ailenin ve cinsiyetçiliğin yetersiz kaldığı yerde bizi hapishaneleriyle terörize ediyorlar. 

Bırakalım açık açık söylesinler:

Hep beraber nefes almak komplo kurmaktır.

Ve suçumuz da bu: nefesimizi kesmek istiyorlar çünkü bize reva gördükleri boğucu işyerlerinde, bireyleştirici aile ilişkilerinde, atomlaştırıcı evlerinde yalnız başımıza nefes almayı reddettik.

Suçumu itiraf diyorum;

Yaşamın arzudan ayrılmasına, bireyler arası ilişkilerdeki cinsiyetçiliğe, yaşamın maaşa indirgenmesine dil uzattım.

Ama bir de onların ağzından duyalım:

Gri, aptal ve tehlikeli olanı terörize eden dadadır.

Düzenin ve fakirlik sömürüsünün muhafızları – onlar için, farklı düzlemlerin içinden geçen ve tekil davranışları biraraya getiren yatay-geçişli yazın artık yalnızca müstehcen değil, aynı zamanda suçtur.

Tekinsizlik beni deli ediyor. Bifo, Fontana ve Marchi[4] hapisteler. Bifo, Fontana ve Marchi hâlâ hapisteler. Bifo, Fontana ve Marchi hep hapisteler. Bana “peki, şimdi ne yapacağız?” diye sormayan tek bir yoldaş yok. Sessizlik. Sessizliğimizi fırsat biliyorlar. Çoktan bir ay geçti. Ama düşünmeyen bir insanın zihninde bu bir ay sanki tek bir an gibiydi. Bifo’yu tutuklamalarının üzerinden bir ay geçti ve biz onu hâlâ oradan çıkaramadık. Ellerinde hiçbir delil yok; bunun tamamıyla bir düzmece olduğunun farkındayız. Peki şimdi ne yapacağız? Peki şimdi ne yapacağız? Bir şeyler yapmalıyız; bir şeyler yapmak istiyorum. Bu canavarların, ölüm meleklerinin, grililerin, mankafaların ve tehlikelilerin karşısında tamamıyla aciz olduğumuz doğru değil. Daha fazla sessiz kalamayacağım. 

Roma’da Mario Salvi’yi öldürdüler.[5]

Ya hapishane patlayacak ya da benim beynim çatlayacak. Radyo Alice sessiz; yoldaşlar sessiz; kelimeler icat ediyorlar ... her zaman arkasına gizlendiğimiz maskeler. Konuşmuyorlar; hatta düşünmüyorlar bile. Rehavet. Çoktan kendi küçük gettomuzu oluşturmaya başladık bile: Ya sokakları arşınlayan vahşi kedilerizdir ya da değilizdir. Zindancılarımızı başıboş bırakmayalım. Elimizdeki tüm imkânlarla her gün bu iblisi can evinden vuralım. Hüzne ve hapishane hücresinin yalıtılmışlığına karşı her gün 24 saat açık hava. Bu, konuşmaya ve düşünmeye yönelik bir çağrıdır. Şehir merkezinde, mahallelerde, okullarda, fabrikalarda ve yollarda meydana gelen durumlarda hazır bulunmaya yönelik bir çağrı. Düşmanı helak edelim; bedeninin her yanına darbeler indirerek bitap düşürelim canavarı. Arzular hakkında konuşmayalım artık; onun yerine arzulayalım: biz arzulayan makineleriz; savaş makineleri.

Kaynak: Collective A/Traverso, “Radio Alice – Free Radio”, Autonomia: Post Political Politics içinde, derleyen Sylvère Lotringer, çev. Richard Gardner ve Sybil Walker (Los Angeles: Semiotext(e), 2007, s. 130-134.

Çeviri: Ayşe Boren

[1] Franco “Bifo” Berardi, Radyo Alice üzerine ZgPress’le söyleşi. http://www.zgpress.com/?p=36

[2] “Geri çekil, Şeytan”. Ortaçağ’da şeytan çıkarma ayinlerinde kullanılırdı – ç.n. 

[3] Kuzey İtalya’nın kitlesel grevler ve direnişlerle çalkalandığı 1969 sonbaharı – ç.n.

[4] Fontana ve Marchi: hapisteki Bolonyalı öğrenciler – ç.n.

[5] Mario Salvi, motosikletli birinin adliye binasına molotof kokteyliyle saldırmasının ardından civarda polisler tarafından öldürüldü – ç.n.

[mariequien]

About a travel day ...

origen: Tatacoa Desert

destino: Salento

distancia: 275km

duración del viaje: 13 horas

modos de transporte: 1 private taxi, 2 collectivos / vans, 2 big busses, 1 small public bus

7am. The desert says goodbye with beautiful atmospheric morning light and fresh air after another rainy night. Our guide and driver Maul is taking my two French companions and me to the little village Villavieja, where the girls want to stay for a few hours remote working, and I'll be looking for transport to the Terminal de Transporte in Neiva.

Only 13 hours and 5 more transports later, at 8pm, I am being friendly welcomed to my new hostel and feel very relieved, especially about not having missed the last bus from the town 1hr away to this sweet village.

It has been my most cumbersome and most unpleasant travel day. But I made it, and kept my mood in good balance despite the uncertainty and obstacles throughout the day. And, rewarded myself with a nice dinner, the highly recommended local dish Trucha (salmon-colored trout fish).

Section Neiva - Ibague: Car broken, only 25min before intermediate destination Ibague. For 5min they've ried to repair ot, another 5min later I'm already sitting in the next bus, a big one. Wow. Once again very efficient and adaptive the Colombians, despite obstacles.

It is public holiday, after a long weekend, buses are full, the station is packed. I will need to wait an hour for my next bus to Armenia, which is only 2 more stops away from my final destination Salento. It is already 2:30pm. I am happy to have found a delicious mango snack, quite hidden in between all the chips, sweets and fried snacks, pure green mango with lemon and salt. Delicioso.

Smart travel food: what I learned from the oatmeal days with Patrick is that savory porridge with a few vegetables also makes a great meal. Oats are my every morning travel food anyways, usually with fruits, cinnamon, cacao ... whatever the region offers. Yummieh. Will never go enywhere without oats, great backup food, and easy to get anywhere in the world.

As I come from a very remote special place in the desert, I did not have shops nor kitchen access to prepare some food for my 13hr-6buses-long journey today, and I surely don't want to live off of chips or overfried stuff. So I prepared my travel bowl simply with oats and water and veggie broth, and added some peanuts later. ;)

Thumbs up. Also keeps you full for a good while. Even got dessert: roasted pure cacao beans from the Sierra Nevada. Makes amd keeps me happy, especially on this tough day.

Ibague - Arnenia: Zwar habe ich dieses Mal einen großen Bus mit Bano, dafür aber leider mit amerikanischem Action Film in voller Lautstärke und einen Sitznachbar, der Fußball schaut, ohne Kopfhörer. Die ältere Frau vor mir, gefühlt halb so groß wie ich, entscheidet sich für die Liegeposition, was meinen europäisch langen Beinen nicht gefällt. Eine nette Frau hilft mir, sie um andere Sitzposition zu bitten. Und auch mein direkter Sitznachbar macht das Handy netterweise leise.

Es ist schon nachmittags, mindestens noch 3h Fahrt, und dann in der Dämmerung muss ich noch einen weiteren Bus bekommen für die letzte Stunde ins Dorf, ich hoffe, die fahren dann noch.

Meine Spotify Lieblingsmusik im Ohr, Nils Frahm, Bodi Bill, Radiohead, Vivaldi, Louis Armstrong, ... und die beeindruckende Berglandschaft, teils wolkenverhangen, teils goldig nachmittags-sonnig, durch die sich der Bus schlängelt, zaubern mir wieder Entspanntheit und Lächeln ins Gesicht. Wird schon.

Oh jee, und wieder eine Essenspause für die Busfahrer, Vorsuppe und Hauptgericht in 20min, immerhin. Mittlerweile regnet und dunkelt es. Ich hoffe, nachher gibt es noch einen Bus nach Salento, im Dunkeln. Es ist 17 Uhr.

Dafür ragen bereits die typischen Riesen-Wachspalmen aus den Hängen empor, eines der Highlights dieser Region, und stimmen mich vorfreudig auf die Wanderungen kommender Tage.

Gleich neigt sich der Tag zu Ende und es ist wieder Licht am Horizont. Der Regen hat aufgehört und laut Google kommen wir ca 18:30 in Armenia an, das sollte noch nicht zu spät sein für einen Bus nach Salento.

GRAAACIAS! 18:33 - ich sitze im Büslein nach Salento. Nur 1 weiterer Passagier. Ein netter Security Mann leitete mich flink durchs Terminal in Armenia zum richtigen Abfahrtsort, und draußen hielten die pausierenden Busfahrer den bereits rollenden Bis nach Salento für mich an.

Im glühenden Abendrot sitze ich im finalen Bus. Juchuuu.

[dynamischreisen]

Max, Panama, Tag 16

Es ist zu heiß für den Klassenkampf

Heute morgen wollten wir recht früh los, um in den Nordosten der Insel zu fahren und dort den Dschungel und die Strände zu erkunden. Deswegen setzten wir uns an den Sammelpunkt des Collectivos und warteten. Und warteten. Etwa 1,5 Stunden vergingen und wir packten unsere Sachen, um den Weg zu Fuß zu gehen. Was, wären wir direkt losgelaufen, vielleicht noch möglich gewesen wäre, war es zur Mittagszeit aber so ganz und gar nicht. So stoppten wir nach wenigen Kilometern an einem Café, um eine kleine Pause einzulegen. Dort erfuhren wir, dass diese Strecke „wahrscheinlich“ bestreikt wird. Bei gefühlten 42 Grad (das ist keine meiner typischen Übertreibungen, auch der Wetterdienst sah das so), haben wir also entscheiden, dass es besser ist, wieder umzukehren und den Tag einfach mal Tag sein zu lassen.

Wir nahmen ein Taxi und dachten uns etwas wie „wenn man schon nichts schafft, soll man wenigstens gut essen“ - es gab Hummer und unser Plan ging damit offensichtlich voll auf.

Ansonsten war die Speisekarte recht ausgedünnt. Die Dame, die den kleinen Schuppen in Eigenregie betreibt, erinnerte uns an die Blockaden. Nicht nur bei ihr, sondern auch bei bisher ausnahmslos allen fällt mir dabei eine Sache positiv auf: es scheint, als wären die Menschen in Panama entweder a) deutlich besser darin als Deutsche, mit Situationen umzugehen, die nicht in ihrer Hand liegen und deswegen nicht völlig auszuflippen oder b) in der Lage, tatsächlich politische Zusammenhänge zu verstehen und keine „Täter-Opfer Umkehr“ zu betreiben. Wie viele Bilder habe ich gesehen von irgendwelchen Durchgeknallten, die mit ihren SUVs die „Klimakleber“ anfuhren oder online mit Gewaltfantasien um sich schmissen. Versteht mich nicht falsch, ich finde die „letzte Generation“ ziemlich beschissen. Aber Klimaschutz finde ich erstmal gut. Auch Druck auf die Politik, die in der Thematik völlig versagt und während Leute wie Neymar oder andere Abertausende alleine im Privatjet von Brasilien nach Saudi-Arabien pendeln um dort das Blutgeld zu verdienen lieber an „Verpflichtungen des Einzelnen“ appelliert und der Arbeiterklasse den Sommerurlaub madig redet… ach wisst ihr was, das regt mich alles zu sehr auf.

Daher vielleicht noch ein anderes aktuelles Beispiel: Streiks der GDL. Auch hier nicht falsch verstehen - ich wollte schon einer Menge Schaffnern oder Lokführern ordentlich eine reinhauen. Ganz sicher aber nicht dann, wenn sie für ihre Rechte einstehen und die Bahnen eben mal ein paar Tage nicht fahren. Die Leidtragenden sind aber sie, wenn der deutsche Mob es mal nicht pünktlich zur Arbeit schafft. Statt sich mit den Streikenden zu solidarisieren und den Forderungen an die DB öffentlich Nachdruck zu verleihen, werden die Ausgebeuteten zu Schuldigen verklärt. Nicht so hier, wo trotz allem Kundgebungen in Solidarität zum Streik stattfinden. Stellt euch mal vor, alle Autobahnen wären seit drei Wochen von „Klimaklebern“ blockiert. Ich mag mir nicht ausmalen, wie die Diskussionen und auch die Gewalt eskalieren würden.

Hier nochmal ein Screenshot aus einem heimlich gefilmten Video einer der Blockaden. Nicht im Bild: verbrannter Boden und fette Stahlseile in 1,5 Metern Höhe gespannt. Hinten im Bild: Spruchbänder, die Korruption und soziale Ungleichheit kritisieren.

Naja, nach dem Hummer jedenfalls haben wir uns getreu unseres für den Tag ausgerufenen Mottos einen Frappé am Meer genehmigt und die Zeit verplempert, bis wir eine „Bioluminiszenz-Tour“ gemacht haben. Dabei wurde Plankton in einer Bucht kurz angeleuchtet, das daraufhin blau leuchtete, was zum Teil wirklich atemberaubend schön aussah und das ganze Boot umringte, viele viele Meter weit. Dadurch, dass es angeleuchtet werden muss um in der Folge zu reagieren meint Nico, es würde sich vermutlich eher um Photoluminiszenz handeln, der chemische Zusammenhang ist aber noch nicht ganz geklärt. Bei Rückfragen wendet euch bitte nicht an mich. Meine Gedanken dazu waren nämlich „Blau. Höhö.“

Morgen versuchen wir es nochmal mit der anderen Seite der Insel. Wenn das nichts wird, halt wieder zum Playa Estrellas. Ich kann mir Schlimmeres vorstellen.