#cinobo

[axristes-styseis]

Άμα έχετε καλή πρόταση για ταινία στο cinobo μιλήστε ΑΜΕΣΑ

[panosatthemovies]

La Chimera is a strange mythological creature, and the same holds true about this film that exists in cinema as if it were always there. Much like the artifacts buried in Etruscan tombs that the heroes are excavating, this film seems like a relic of the 1980s, which we've just discovered and are now projecting for the first time. It's so authentically staged and filmed in various formats of grainy film stock that it doesn't appear like a period piece. The actors are inhabiting their roles, led by an excellent Josh O'Connor, tormented by loss and determined to find a passage to the underworld to ease his pain. Director Alice Rohrwacher has a knack for staging this Fellinian world, but what makes this film feel so natural also deprives it of a classic storyline audiences can follow, and although its themes are haunting, it doesn't have the emotional impact it perhaps could. But it manages to act as a time machine in uniting both our time with the '80s and with all the previous inhabitants of this world.

B

Trailer: https://youtu.be/iv5JQpxKle0

[zarag0]

[cinnamon-spark]

[kaliarda]

tickets

[artsimpourtzi]

Yeah. Thats why I cancelled my netflix, I realized my country wasn't getting the new releases anymore luckliy MUBI has been a great replacement for me.

Honestly I just got a notification of a price increase from Netflix and I’ll probably drop it as well it’s just not worth it. I’m not sure if MUBI is available here but we have a Greek equivalent (I think), Cinobo, that has an incredible curation of movies and also gives a free ticket for some cinemas it has collabs with for every single movie it distributes here (per subscription).

And it’s like half the money of Netflix.

[thechristos]

στο πολύδροσο θυμάσαι ποιος είσαι

φαντάσου λέει να έφευγες από αυτή τη ζωή γιατί αγαπούσες πολύ κάποιον, μονάχα για να γυρίσεις σαν φάντασμα και να ζήσεις μαζί του για πάντα > αν απογυμνώσεις το 'πολύδροσο' του the boy από όλα τα περιττά -για βρες και πες μου, γιατί όλα εκεί μέσα είναι καμωμένα με προσοχή και αγάπη- θα σου μείνουν στα χέρια κάτι παιχνίδια παιδικά που ξέχασες νύχτα στο μπαλκόνι και η υγρασία στο πολύδροσο τα έκανε υγρά, να σου γλιστράνε από τα χέρια, αλλά και να πέσουν, που θα πάνε, εκεί στο πατρικό θα μείνουν, στο ζεστό σου πατρικό, εκεί που ξεκινήσαν όλα, εκεί που θα γυρνάνε όλα σε οτι είναι φανερό και στα κρυμμένα που θα τρακάρεις πάνω τους.

η σοφία και η άλλη σοφία είναι η μαμά -όχι η μητέρα, αλλά η μαμά- και η κόρη, ένα σφιχτό κουβάρι που αφήνει λίγο χαλαρά τα χωρίσματα, γιατί ποιος ξέρει, όλα χρειάζονται κι όλα πρέπει να είναι εκεί για ώρες έκτακτης και τακτικής ανάγκης, είναι η μαμά και η κόρη που αγαπιούνται, που συναντιούναι στο σπίτι στο πολύδροσο, ένας χαρακτήρας μόνος του στην ταινία του the boy, που φιλοξενεί σαν μια ανορθόδοξη σεάνς μια κατά παραγγελία μεταθάνατια εμπειρία, όχι στην κυριολεξία, μη τρομάξει κανείς, αλλά ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν, ή τι συμβαίνει που.

είναι το πολύδροσο που έχει έναν δικό του χάρτη, γιατί από τον κανονικό είναι κρυμμένο κάπου στα προάστια της αθήνας και δεν μοιάζει με αθήνα, έχει ρέματα, υπόγειες γέφυρες, παγοδρόμια, φυλλωσιές, ισόγειες μονοκατοικίες και μπόλικη αγάπη που περρίσεψε μπορεί από κάπου κι ήρθε εδώ και στάθηκε, κοντοστάθηκε θα πει κάποιος που δε ξέρει.

η σοφία επισκέπτεται τη μαμά που είναι άρρωστη, αλλά αυτό δεν είναι καν η αφορμή για το 'πολύδροσο', που σαν επιτραπέζιο που παίζεις για πρώτη φορά, αλλά κάπου ρε γαμώτο το ξέρεις σαν ντεζαβού σωστό, σε κλείνει μέσα του, σαν μια μπασταρδεμένη 'αλίκη στη χώρα των θαυμάτων' αλλά πιο γλυκιά, σαν ένα 'mommy dearest' αλλά στην ανάποδη εκδοχή του, σαν όλη την μαργαρίτα καραπάνου πακέτο αλλά με αγαπησιάρικο πρόσημο, σαν το λυγμικό mama του φρέντι μέρκιουρι κι ύστερα σιωπή > η σοφία κόκκαλη και η βίκυ καγιά είναι ένα γιν-γιανγκ ολόσωστο σαν από χέρι που ζωγραφίζει από πάντα φτιαγμένο, τρυφερές, λένε λόγια, αγαπιούνται και αγαπούν, βιώνουν το πολύδροσο σαν να είναι η μήτρα, ο πυρήνας τους, το κέντρο του κόσμου που μοιάζει να λιώνει και τι να πιάσεις και βασικά πως να το πιάσεις, τι να σώσεις, μένεις μονάχα να αγαπάς και να αγαπιέσαι μπας και.

το 'πολύδροσο' είναι ένα ποπ αυτοκόλλητο χρωματιστό στρασωτό γκλιτεράτο φανταχτερό, το κολλάς με λίγο μανία παραπάνω πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σημειωματάριο που τάχα γράφεις τα πάντα σου, μην σου ξεκολλήσε��, το πατάς, κάνεις και μπουνιά τη χούφτα σου να πιάσεις δύναμη παραπάνω, κι από κάτω για κόλλα έχεις δυο, τη μαμά και την κόρη που ονειρεύονται πως η μια θα ζει για την άλλη, γιατί έτσι αλλιώς δεν θα λιώσει ο κόσμος τους και ο κόσμος, τελεία > μια καρδιά και γύρω γύρω πάγος, που λιώνει ο πάγος και φανερώνεται μια καρδιά, η καρδιά νάτην τεράστια και μεγάλη, χωράει και σένα μέσα, στ' αλήθεια.

τελειώνω, μείνε και άκου > το 'πολύδροσο' είναι ένα αχ που το λες και βάζεις το χέρι στο στέρνο σου μη σου φεύγει η καρδιά σου και γλιστρήσει κι αν δεν είσαι στο πατρικό σου, χάθηκες.

πολύδροσο > σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ: the boy > παίζουν: σο��ία κόκκαλη, βίκυ καγιά > μουσική: δεσποινίς τρίχρωμη > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > το 2024 στις αίθουσες από το cinobo, τα λέγαμε.

[thewavesbrokeontheshore]

μόνο εμένα μου φαίνεται το cinobo ψευτοκουλτουρέ και cringe και με το ζόρι δείτε ψαγμένες ταινίες?

ψόφος στις συνδρομές 🥰

[xehasmenesithakes]

Χαχαχα ναι εντάξει όχι παιδάκι . Αλλά είχε σγουρά μαλλιά κάπως αφανα

Οχι ρε συ οχι και αφανα.Που με ειδες ;Εγω στο αποτεκα ημουν και μετα στο cinobo στη πατησιων

[axristes-styseis]

Εγώ έκλαψα πάντως....αν είσαι συναισθηματικός τύπος, τότε ναι θα πρότεινα χαρτομάντιλα χαχαχα

Και είχα κάνει απόθεμα σε χαρτομάντιλα! Ναααις. Αλλά δεν έχω αρκετή χλωρίνη, ευτυχώς δεν έβαλα τελικά cinobo !

(θα την δω μόνο άμα βρω μια να τη βλέπουμε μαζί και να γεμίζω τα φούτερ της με μύξες και δάκρυα)

Άμα έχετε να προτείνετε καμία καλή σειρά χωρίς συναίσθημα μιλάμε (όχι παλιά έχω δεις τις πιο πολλές)

[prwtotupo-onoma]

https://youtu.be/kd1sQrT4pZs?si=NL-m1lgQiiWdyVZv

Έχει προσφορά το cinobo τώρα με κωδικό για το black Friday. Φαίνεται ωραία ταινία. Θενκιου.

[denimbex1986]

'A few days after the marriage equality bill was passed, Andrew Haigh's 'All of Us Strangers' started making its rounds again on social media, since it arrived (just in time, one would say) in Greek theatres. The film, which was one of the last screenings at the "Premiere Nights" held at the IDEAL cinema, is now also being screened at Cinobo Opera and belongs to the fantasy romance genre . Between us, there is so much more.

I won't lie. When I found out it was a fantasy romance, I had no idea that I would end up with tears in my eyes and so emotionally charged. Haigh's magical realism beautifully embraces the central theme and opens up a huge conversation about queer identity. As Christos Politis (aka Christos doesn't live here anymore) said on LIFO's 'The Review' podcast: “I wanted to see a queer film but luckily I didn't just see a queer film. If I had to put it somewhere, I would definitely put it very high on the lists of the best queer films ever made […] Combined, it blew me to pieces.”

Same Christos, same 🥲

When the broken fire alarm goes off, Adam (Andrew Scott) , a lonely screenwriter, descends on the entrance of the apartment building. Looking up at the other apartments, he sees only one has light: Harry's (Paul Mescal) . He shows up drunk at his door and jokingly says "should I come in?", to which Adam replies "no" (seriously, who would throw a package at Paul Mescal?!). From there begins a strange, sad and bittersweet journey of self-discovery and exploration.

Everyone's performances (well, 4 people were all) had something unreal: You could understand everything from their eyes! With the feeling of loneliness overwhelming every frame of the film, Andrew Scott was the personification of a tragic character; the viewer knows everything, but the protagonist discovers it along the way. On the other hand, Paul Mescal brought an air of melancholy as Harry, portraying a young man both full of love and sadness.

' All of Us Strangers ' explores queer sexuality, both from the protagonists' conversations and from a parent's perspective. First spoiler: ours turns out to be little delulu as he sees the ghosts of his parents when he visits the house where he grew up. Based on this, he begins to reminisce about his childhood with the help of his parents, in the style: "Do you remember when...". We've all experienced it with our own parents and we've all stopped them from saying it. This movie, however, made me want to listen to it again.

One of the many conversations he decides to have with his parents (Claire Foy and Jamie Bell) is that of coming out . Being almost 50, Adam has relatively recently discovered and embraced this side of himself. So when he decides to talk to his parents, he does it piecemeal: first to his mother and then to his father. Somewhat stereotypically (although the percentages also speak), mothers tend to accept their child's "difference" more easily than fathers. The punch that this film has in store for us, however, is the immediate acceptance of the father.

In an incredibly touching scene, Jamie Bell apologizes to his cinematic son for not protecting him from bullying at school, culminating in a hug. But in the reflection of the mirror behind them, we see the father embracing a younger version of the son - when he needed him most.

Adam's conversation with his mother is a great parallel to the conversation with older generations. We see her fearing the outcry, talking about illness and lonely life, expressing prejudices that have been cultivated in the way of thinking of many older people. In other words, a man can be lonely, as long as he is straight. In this case, it's typical. But if someone is homosexual, then this is the cause of his loneliness.

The discussion in question:

Adam: “Men can get married. And the women."

Mom: "What, between them?"

Oh yes"

M: "Why?"

A: "What do you mean why?"

M: “Isn't it like you want it all to yourself? Do you want to get married and have children?'

A: “I don't know. It wasn't possible for so many years that I thought it wasn't worth trying to get married and have children."

That sentence hurt 🥲

Overall, the whole movie is a trip down memory lane. With every flashback of Adam, I find myself in my father's house, with all the beautiful memories. It is still a heartbreaking story that belongs to the spectrum of the fantastic, but it makes you feel very familiar. Perhaps one of the best films of '24.

PS: And a fan fact: The house where the scenes with Adam and his parents were filmed is actually the real house where the director of the movie grew up!

Tissues, sweet and good viewing 🥲'

[hadnews-greece]

Χαμένη λεωφόρος: Η ταινία του Ντέιβιντ Λιντς στο Cinobo ΟΠΕΡΑ-Τo Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας μετακομίζει στην αίθουσα Cinobo ΟΠΕΡΑ τις sold out προβολές που γίνονταν μέχρι πρότινος στο ΙΝΤΕΑΛ και εγκαινιάζει τα σαββατιάτικα κινηματογραφικά ραντεβού του για το 2024 με τη «Χαμένη Λεωφόρο»...