#castlevania fanfcition

[alpaca-clouds]

Caged [Noctober Day 22 - Striga-centric]

Today's story for Noctober is based on the pre-canon story for the Styrian sisters. Specifically Striga. (So I will also tag @g-vlssz. :D)

Caged

Fandom: Castlevania (Netflix) Character: Striga Genre: Whump

1318. As each of the four sisters suffers in her own way, Striga realizes, she is trapped once again.

[hiddenlife-manager]

𝑅𝑒𝓈𝓉𝒶𝓊𝓇𝒶𝓃𝓉 𝐹𝓇𝒾𝑒𝓃𝒹𝓈𝒽𝒾𝓅

Prompt: The owner of a restaurant is alone on a stormy night. A visitor walks in and she decides to have a conversation.

Extra: She/her pronouns. Small spoiler warning of Alucard in seasons 1 and 3. A bit of a mention of sex

A message at the bottom

_______

Staring out into the nothingness of my restaurant. The rain hitting harshly outside. There was no one and if I didn't have anyone for another hour I would close. It wasn't easy when you held a restaurant deep in the woods for travelers. I worked alone and some days I just sit alone in an empty restaurant. I didn't live in a city so I didn't have to pay the church or the nobles.

I can make ends meets just by living out here. But even if I own the restaurant of my dream it gets lonely. No matter what travelers come here to eat and leave to the nearest place to sleep. I always have the same direction. Go west down the flower bushes and you'll find a place to stay. Owned by a very old lady and her family. Every time I see them I think about how nice it would be to work with family.

From the start, I was destined to marry a man and be a housewife. My family never supported my dreams of being a chef. I have always been told that I am only for giving birth to a child instead of anything else. I loved them. They took care of me since I was a baby. It broke me when I had to run away and be who I wanted without their support. The moments I've had with them I will always cherish. No matter what, my family follows their traditions instead of happiness.

" You will learn to love him just like I learned to love your father. "

Mother always said to me. She said this over and over as I got closer and closer to my arrange marriage. The older I got the more she said it. My older sister got married to the man she loved. They pushed aside the arraignment for love and money. The man she fell for wealthy as ever. I'm happy for her but she always wanted a quiet life and a small family. Out of the both of us she was much more prepared for the traditions than me.

The moment my mother taught me how to cook and bake I fell in love. I needed no one but my hands and ingredients. Yet the day I decided to leave, words were said I will always remember.

" I wish I never taught you how to cook! All you ever dream about is being this chef. A stupid dream really. Be like your sister! She cooks only when her husband wants nothing more nothing less. That dream is idiotic you are to get married. You are worth that and only that! "

With a small laugh left my lips I turn to clean up the bar. The very laugh was to push me from the thoughts. Grabbing the clean glasses I made sure to wipe them with a towel.

" Maybe one day I can see them. " I crouch down to the cabinets. Pulling out some of the liquor I place it on the counter. " If the clock strikes midnight I'll make myself a drink. " I didn't drink heavily I hated drunkards. Their smell, their vulgar actions, and even how they look. If they were able to make me sympathize with them perhaps I would be kind enough to not judge but even then it's hard.

The sound of harsh winds hitting the building could be heard. I stood behind the counter staring at the door hoping for just one more customer. I hated drunkards but sometimes the way they talk is entertaining. Wanting friends and interactions with people are all I wanted. To make food and bring joy to others. Drunks can be funny, they can be kind, and even if they smell most of the time they just need one thing to change, to help them.

" Being caught up in my thoughts once again. " I muttered to myself. Glancing at the clock. It was new and the most expensive piece in my restaurant. Called a spring-driven clock. To tell time instead of looking at where the shadows are. A beautiful box like clock. That shows the time on its side. A clunky piece of metal but in its own way is gorgeous.

That was when the storm started to rain with thunder. As it rumbled the ground it hit. The loud sound made me gasp as I stood. I wasn't scared of thunder. But the suddenness of it took me by surprise. With that, the winds started to get harsher and harsher as the rain hit my windows almost like pebbles hitting them. Tree branches scratched at the side of the restaurant.

" I think it is t- " At that moment the door slammed open and candles lit up near the door extinguish. The sound of the harsh winds entered my restaurant. My eyes landed a coated man there at my door. The man walked in while the rain started to enter my restaurant. He shut the door and stood there. Puddles started to form right under him. His coat dripped with the rain onto the ground.

He stood there and looked around. I couldn't see his face as the candles that lit the area were extinguish. Clearing my voice I got ready to welcome the guest.

" Hello there. You may sit anywhere you would like. " I spoke out. Hearing a hum he walked away to a seat. He walked over to a seat near the window. Grabbing a mop to wipe the area up after the man ordered some food. Walking up to the hooded figure. He looked down at the wooden table that I got carved for this place. Getting ready to speak I place a smile on my lips. I've seen many strange people but this one is the strangest.

" Welcome to Red Lilies how may I help you. We have wines, beer, and more types of liquor. I also serve food of many kinds. " I explain trying not to aggravate the man.

" I'll have a glass of wine and a turkey leg. " He bluntly said. I nod and head over to be behind the counter. There wasn't much space in my restaurant. I lived down the dirt road in a small hut. The kitchen was visible for everyone in the restaurant and the only room there is where I placed the food.

Going to my counter I crouch to the cabinets. I look around looking for my bottle of wine. The wine was the most expensive drink here. It coasted me 10 gold coins just to be able to afford one bottle. Placing it on the counter I reach for my wine glass and start to pour some.  I place it in my hand and head back to the man. He kept staring down at the table. His coat covering everything.

" Here you go. Enjoy. " I place the wine down and head back to the kitchen. Walking into the room that held all the food. Grabbing the turkey leg that was covered in salt to preserve it. Walking back out I stare at the customer to see he hasn't touched the glass of wine. I sigh and go to my oven. Looking at the slightly already burned wood. Reaching for a candle I place the flame on the wood as it burst into flames. I put the turkey leg in a pot and slid it above the burning wood.

Holding the same candle I step over to the candles that no longer burned. The mop leaning against the door where I left it. The floor is covered in water. Closely I held the candle allowing it to start the candle's fires once again.

" Pretty bad storm. " I spoke out. Wanting to talk to someone even if he was a bit strange a hum as a response allowed me to continue. " I love the rain. But storms are a different story. I have to head home in this horrid storm. " I explained while placing the candle down on a wooden table. Getting no reply I decided to continue.

" I haven't seen you around. " I stop and laugh at myself. The man turned to look at me as I see his face blonde hair covered his face slightly but his features were defined. He didn't seem to bear a smile in a long time. His face reminded me of a person who hasn't had the best of luck in life.

" Sorry sorry. I said I haven't seen you around, but in reality, I don't get many customers repeatedly. There isn't a city nearby for around 100 miles. Normally people who come by are travelers or just lost. " I explain. He nods and faces the table once again. Silence started to grow.

" Let us just say that I am trying to get away. " A deep yet gentle voice erupted from the silence. A smile left my lips. I couldn't tell if his voice brought me joy or the fact that he responded with words.

" Really? You know everyone deserves to get a break. " Reaching for the mop. I start to dry the floor moving it back and forth, in an attempt to dry the floor.

" You could say that. " The man said. His voice seemed to be in the same tone no change at all.

" I mean out of the people I've met here. Which is a lot. I think most come to getaway. I've met people in love. People who want to drink. Some looking for legends. Runaways. I have heard so many stories much of it doesn't take me by surprise. " I explained.

" Do you enjoy seeing so many? " The man asked the sound of curiosity being heard.

" I created this place to talk to people. I love hearing the stories they tell me. Some days it is so full that almost everyone seems like they've known each other for years. People drink together. Sing while drinking. Talking about their adventures while they also add on. Smiles all around while they enjoy the food I give them. " I explained. I then sigh and slapped my forehead slightly. " I didn't answer your question clearly. Of course, I do. Everything about this place I love it. "

" Have you ever had a bad experience? " He asked once again. I smiled brightly while staring at the man who looked down.

" As a woman who owns a business people tend to dislike it. I once was closing and a man walked in saying I was a witch. He wreaked like alcohol. Walked up to me grabbed my hair and yelled at me. Everything stopped and it turned out the man passed out. " I stopped mopping.

" What did you do? " The deep voice seemed to wonder.

" Like any normal person. Take care of the man. Took him to my place and made sure he would be okay. Woke up the next day and was shocked. He couldn't believe I decided to help him. Now he's my regular. Lives nearby in the forest as a guard to stop others from harming me and my restaurant. He did stop drinking. Funny how that happens. At this moment he is living at the closest place to sleep, the Inn down the road. He practically lives there. I let him off before the storm happened. " The smell of turkey started to enter my system.

Looking back to the kitchen I see that the turkey is almost done. Taking the mop and candle to the back. Placing the mop at the side next to the bucket and the candle on a metal box.

Looking at the turkey leg. My eyes scanned it seeing how cooked it was. The light color is now brown. I reach for it and place it down on a plate. Turning around to hand it to the man I see him sitting down at the bar. I jump still holding onto the plate. He still looked down while the wine same as ever, still on the counter.

" I hope you don't mind me eating here. " The man spoke out I shrug. Walking over to him I gently place the plate and grab some utensils. Handing it to him he reached for it as I take notice of his long nails.

" You have beautiful nails. " I point out while he grabbed the utensils out of my hands.

" Thank you... Uh. " He paused.

" My name is Y/n. " Rapidly I pick the bottle of liquor I pulled out and decided to just put it away.

" Quite a name. My name is Alucard. " I smiled. Crouching down I open the cabinet doors. Sliding the liquor in its place.

" That's a really unique name. Thank you by the way. " Organizing the alcohol once again.

" I have noticed you have a different accent than most around here. " The sound of Alucard picking the utensils up and crashing into the plate.

" I'm not from here. I'm not even from anywhere near this country. Nowhere near here. A little area that holds the Englishmen from England in France. But my family originates from Spain. " The sound of me pushing heavy bottles under the counter could be heard near us. The sound of the storm still being loud as ever.

" Family from Spain. Do they live nearby here now? " He wondered. I pause from moving the bottles in order of how I like it. He would be the only person other than my guard to know the story. Yet once he leaves he'll most likely never come back.

" My family and I no longer talk. " I blurted out. The sound of sadness leaving me as I said it. The tone could be visible to an upset feeling.

" Oh. " Alucard pauses. Feeling as if he wouldn't want to talk about it. I quickly try to think of what to say to push the topic to the side. But he continues. " I can say things happen to break a family. So many things. "

" You can say that over and over again on a loop. Even then it still doesn't help you cope. My family is full of traditions the ones so common. Women should get marry and bear children. Since my early childhood, my mother taught me all she ever knew. I was destined to marry this boy. We grew up together but I never liked him he was so proud of himself. Never cared for others. My parents thought he was perfect for me. Every year that we celebrated my birthday my mother reminded me of him, of my destiny. " I sigh while holding a bottle in my hands. Sitting on the cold ground I lean on the cabinet.

" My mother taught me how to cook. She was the one who gave me the love of cooking and baking. The day I told her my dream she laughed. I was young and thought maybe when I get older she'll understand me. I was wrong. At 16 my parents wanted me to marry him. I didn't love him. I didn't want to be stuck in an unhappy marriage. The day we went to go eat with their family. They announced it to me. I thought I would have till 18, I was wrong. " I gulped and held my knees.

" At the dinner when they told me I burst. Telling them I wouldn't marry him. Telling them I want to be a chef. My mother told me that day I was stupid for thinking like that. I will learn to love him no matter what. I ran out there and ran home. Grabbing the very little things I had I ran away. I ended up here a year later where I saw a building in ruins and I fixed it. I created this place. Named it after my mother's favorite flower. " I laugh a bit and lean my head back. " I'm sorry for telling you this. I could have just said we don't talk. Maybe that they are dead. "

" Do you hate your mother? " The voice seemed to be concerned.

" I could never hate her. She gave me so many happy memories. She married my father out of arrangements and they fell in love. My mother just wanted that for me, her life. " I explained.

" Life has these unexpected turns. No man can control sometimes. " Alucard gently said. I shrug placing the bottle in the cabinet. I shut the cabinet.

Getting up from the ground. I turn to see Alucard with his coat off. His long blonde hair falling. His features were so visible. Everything about him screamed beauty. But as my eyes fell to his lips I noticed something. Fangs on his mouth. I gasp and step back.

" A vampire. " I managed to get out. That was when Alucard got up from his seat suddenly. I leaned over to him and grabbed his wrist so he couldn't leave. " Alucard this isn't a negative reaction. " I blurted out while holding onto his wrist. He turned to look at me and sighed.

" I see. I expected the worst. " He looked down at my hand. I let go of his wrist quickly.

" Sorry uh just didn't want you to leave. It's just I've heard stories of Vampires. When Wallachia was attacked. Many came here to hide. I heard stories about them and how they wanted to destroy the land and humans. You just seem so friendly. " I brightly said. Turning around quickly I grab a chair in the corner and drag it towards him.

" I mean I don't know if Vampires are willing to listen to a sad little girl story. " I sit down on the seat and saw the glass of wine empty.

He sat down and moved his hair out of his face. I couldn't stop staring at him. His beauty was not like any other I've seen. He seemed to be even more beautiful while in this lighting. My face started to heat up and I shook my head.

I glanced down at the food. I stop. I stared at his fangs and the food going back and forth. Instead of taking his beauty in, I started to form questions.

" Wondering about how I can eat human food. Am I right? " I nod rapidly. " I guess you told me your life's story. I might as well share mine. " He handed me his glass of wine. " Could I perhaps have some more wine? " I nod. Picking the wine bottle I start to pour some wine into his glass. Stopping he pulled it to his lips and drank it. I admired it as a smile left my lips.

" My father Dracula married a human named Lisa. She wanted to be a doctor and help others and searched for my father to learn medicine. Long story short he took her in and helped her. They married and they had me. I'm part Human and Vampire. I can eat human food if I don't want to drink blood. " His voice was so calm.

" But your father was the one who started- " I was cut off but I didn't mind at all.

" Yes. I was the one to kill him with two others. " My eyes widen.

" Wait so you. Oh gosh. That is so. I just. Sorry, I'm speechless. " He nods his head. " Is that why you seem so sad. I feel like that isn't the case. I don't want to pry in your life. But that happened quite a while ago I don't blame you for still being sad about it. " He just nods his head.

" I got over it. " He paused and took a deep breath in. He picked the glass of wine up to his lips. The red liquid is draining. " Can you keep a secret? " He looked at me as if he was really entrusting me with information.

" Of course. But you do not need to tell me. " I blurt out not wanting him to tell me things that he doesn't want to tell others.

" I don't know. I've grown walls to others not knowing if they want to kill me or not. But it seems as if you have no part of your body to harm anything. " He admitted.

" I took in some people and they took advantage of me at my most vulnerable. When defeating my father I became alone the two others left to go on an adventure. I stayed to protect the house my father owned. I needed company. " I place a hand on my mouth. He looked down as he seemed so saddened by this. I reach out and held his hand. He looked at me as I held his hand and continued.

" Vampire hunters that I trained. I trained them to kill vampires. I wanted company. They used magic to trap me and try to kill me while we were having an intimate moment. To protect me I had to kill those who I trusted. I required a getaway. " He stops as his eyes looked worse. I held his hand tightly.

" I can't even imagine how that must have felt. Being used like that when you trusted them and took them in. The pain you felt has to be unbearable at some points. " I rubbed his hand gently like how my mother used to do when I was upset. " Alucard. If you want. " I let go of his hand. I get up from the seat and go around the counter to be beside him. I don't know why but all I could offer him was a hug. My arms embraced him. I could tell he was taken aback. I held him tightly as he held me gently.

" Betrayal by the ones you trust most dearest hurts. I trusted my mother would believe in me, but stabs me in the back with her words. I ran away. You placed walls up to protect yourself. " I held him tightly as his head was on my shoulder. I could feel it wet spots growing on my dress shoulder. I pull back to stare at him and smile.

" You don't have to trust me. But if you ever need anyone send a letter and I'm willing to pack it up and help you out. I have workers who can work for me when I'm out. " I saw it he smile as he laughed.

" Here I came for food and alcohol. I'm now coming out with a person who is so caring. You remind me of my mother. " That was when I felt its lips on my mines. My eyes widen and I couldn't believe it. I pulled away and stared at him. Alucard seemed to have noticed what he has done. He tried to apologize but I shrug.

" I would love to really. But you're in pain and I don't want you to use yourself like that. You also drank. Maybe when you get better we can perhaps add to this but for now, can we be friends? " He smiled and nods.

Enjoy a cup of coffee maybe tea. I guess I tend to disappear a lot when I have sports. But don't worry if you have a request just inbox me and I can see what I can do. Love you all. Get some rest some of you are about to start school.

" Here is some food. I made it just for you to relax. "

[linkemon]

Alucard x Reader

[Reader] zostawia Alucarda samego w zamku. Gdy wraca, uświadamia sobie jak wielki popełniła błąd...

Fandom: Castlevania

Pairing: Alucard (Adrian Fahrenheit Tepesz) x Reader

Praca znajduje się też na Wattpadzie (pod tym samym nickiem). Beta: Dusigrosz

Dodatkowe informacje: Akcja rozgrywa się w sezonie trzecim. Uwaga na spoilery względem jego zakończenia. Niektóre wydarzenia kanonicznie mogły mieć miejsce w innych odstępach czasowych.

[Reader] rozglądała się po ciemnym i zimnym pokoju. Przeglądała przedmioty pozostawione na półkach pokrytych kurzem. Usilnie próbowała nie myśleć o tym, że kilka godzin temu walczyła z samym Władem Drakulą. Ilekroć kładła się na wielkim, ciemnym łożu, wracały do niej wspomnienia. Gdy zamykała oczy, widziała masakrę, którą pozostawili w sali tronowej. Znów czuła zapach krwi i ogłuszające okrzyki walczącego tłumu. Co chwilę nerwowo sprawdzała, czy sztylet nadal jest pod poduszką.

Zużyła wszystkie siły, a jednak pomimo zmęczenia nie mogła spać. Nie potrafiła wytrzymać. Wszystko w pomieszczeniu ją przytłaczało i nawet przy otwartym oknie miała wrażenie, że się dusi.

Skierowała się więc do jedynego miejsca, gdzie miała szansę zasnąć, i zapukała do drzwi.

— Obudziłam cię?

Pytanie wydało jej się głupie w chwili, gdy je zadała. Alucard odpowiedział mimo to.

— Mówiłem już, że nie potrzebuję snu.

Fizycznie nie był zmęczony, jednak jego spojrzenie mówiło co innego. Blond loki były splątane w nieładzie. Nie doprowadził się do porządku po wieczornych wydarzeniach.

— Wyglądasz gorzej niż ja. — Kąciki ust uniosły się ku górze.

— I przyszłaś tu tylko, żeby mi to powiedzieć? — Oparł się o framugę.

— Chciałabym. — Westchnęła. — Nie mogłam zmrużyć oka. Mogę spać u ciebie?

Mężczyzna przepuścił ją w drzwiach, po czym wskazał łóżko. Było dla niego za małe i [Reader] zdała sobie sprawę z tego, jak długo nie było go w domu.

Na ścianie wisiał obraz rodzinny z jego dzieciństwa. Kobieta nie mogła nie myśleć o tym, że krew uśmiechniętego na obrazie ojca wsiąknęła niedawno w leżący na podłodze dywan.

Dhampir zajął miejsce na krześle i wrócił do studiowania starej, zakurzonej księgi.

— Dobranoc.

***

— Nie umiesz? — Wybuchnęła śmiechem. — Nie wierzę, że wielki Zabójca Drakuli nie potrafi upleść wianka.

Mężczyzna popatrzył na stos wysypanych z koszyka kolorowych polnych kwiatów. Leżały przed nim i nie miał pojęcia co właściwie powinien zrobić, żeby jakoś się razem trzymały.

— Po pierwsze, nigdy nie twierdziłem, że potrafię. Po drugie, miałaś mi coś ważnego do pokazania.

— Co do tego ostatniego, to troooszeczkę cię okłamałam — stwierdziła, dobierając stokrotkę. — Po prostu chciałam spędzić z tobą więcej czasu, a ty ciągle siedzisz w zamku.

— Gdzie właśnie wracam...

— Ej, nie zwiewaj tak szybko. Założę się, że w żadnej z ksiąg w zbiorze twoim i Belmontów nie ma tej tajemnej wiedzy. Nauczę cię, jak tylko skończę pleść ten.

Adrian rozejrzał się po łące. Jeszcze kilka tygodni temu po tej ziemi stąpały piekielne bestie, pozostawiając po sobie pobojowisko. Dziwił się, jak szybko natura o tym zapomniała. Wydeptane trawy i zboża odrosły. Zamieszkały wśród nich myszy, chomiki, żaby, ślimaki i mnóstwo innych drobnych zwierząt. W rzece wesoło pluskały się ryby, a w lesie pojawiały się powoli sarny i jelenie. Zupełnie jakby jego ojciec ze swoją armią nigdy nie postawił tu stopy.

Najbardziej jednak cieszył się, że dookoła zamku zaroiło się od różnobarwnych motyli, bo nic nie wydawało mu się tak piękne, jak [Reader] na łące w ich otoczeniu.

Minęło kilka minut zanim kobieta w końcu pokazała mu, jak wykonać porządny splot. Kiedy wreszcie zrozumiał, jak odpowiednio skrzyżować kwiaty, zajęcie zaczęło mu sprawiać przyjemność. Choć początkowo nie widział w tym sensu, było coś uspokajającego w monotonnym zaplataniu.

Nie musiał wtedy myśleć o niczym innym.

— Nieźle, jak na pierwszy raz.

Jego wianek nie był tak gruby i mocny, jakby sobie tego życzył, ale i tak się cieszył, podając go [Reader]. Nie utrzymał się on jednak na jej głowie zbyt długo. Kobieta wydała z siebie przeraźliwy pisk i schowała się za plecami dhampira.

— Fuuuj! Alucardzie, zabij go!

— Masz na myśli tego włochatego, małego przyjaciela? — spytał, podnosząc pająka i podsuwając jej go pod nos.

— Zabierz go w tej chwili, albo nigdy więcej się do ciebie nie odezwę — powiedziała, zezując na pajęczaka i odsuwając się na bezpieczną odległość.

— Łap! — krzyknął.

Został nagrodzony wrzaskiem głośniejszym niż poprzedni.

Kiedy [Reader] zrozumiała, że żartował, odeszła do zamku i przestała się do niego odzywać. Nie trwało to jednak dłużej niż do kolacji, bo Alucard zaczął rozmawiać ze szmacianymi lalkami Syfy i Trevora, co zdenerwowało ją do tego stopnia, że przerwała ciszę, by na niego nakrzyczeć.

— Jeszcze raz wytniesz mi taki numer, to się stąd wyprowadzę...

***

Była przywiązana do słupa — mała, słaba i bezbronna. Drżała w cienkiej, lnianej sukience. Płomienie powoli sięgały jej stóp, a on tylko stał pośród skandującego tłumu i patrzył. Nie mógł się poruszyć, choć bardzo tego chciał. Krzyczał najgłośniej, jak potrafił, ale go nie słyszała. Zupełnie jakby nie wiedziała, że tu jest.  

Biskup stał na podwyższeniu, ogłaszając coś zawzięcie. Wskazywał oskarżycielsko palcem w jej stronę. Musiał recytować modlitwy razem z listą zarzutów.

Wszystko przez to, że ją uczył. Nie powinien był tego robić. Dla prostych ludzi nauka wyglądała jak czarna magia. Popełnił duży błąd.

Był bezsilny. Łzy spływały po policzkach, zamazując obraz. Chciał, żeby było już po wszystkim.

Uświadomił sobie, że ona też zginie w taki sposób, jak jego matka — spalona przez inkwizycję, bez żadnej pomocy.

—… waj... sen... Do cholery jasnej, obudź się! — coś nim potrząsnęło.

Rozpaczliwie nabrał powietrza, próbując zrozumieć, co się dzieje. Pot sprawił, że koszula lepiła się do jego skóry.

Był w swoim pokoju. W ciemności rozpoznał sylwetkę [Reader], która ściskała jego ramiona z troską w oczach.

— Już dobrze, to tylko koszmar — powtarzała raz za razem, powoli rozluźniając uścisk.

Zapaliła lampę, nie spuszczając go z oka.

— Co ci się śniło?

— Nie chcę o tym rozmawiać. — Starał się uspokoić oddech.

Wiedział, że ją zmartwi. Nie był jednak w stanie ubrać w słowa tego, co go przeraziło. Miał wrażenie, że jeśli tylko zacznie mówić, to obraz powróci i stanie się rzeczywistością.

— Zostać z tobą do rana?

Kiwnął głową.

— Nie wyjeżdżaj — wyszeptał.

— Rozmawialiśmy już o tym. To nie potrwa długo. Zresztą wyślę ci list, tak jak obiecałam. Choć nadal uważam, że to głupie, bo zanim dotrze, będę już prawie w zamku. Podróżowałam całe życie. Nie mogę siedzieć w jednym miejscu przez cały czas. Zanudziłabym się na śmierć. — Zaśmiała się.

— Nie mów tak. — Pobladł zupełnie.

— Wszystko będzie dobrze. Wrócę zanim się obejrzysz. Kupię ci jakąś okropnie nudną, naukową książkę w prezencie i...

— Widziałem, jak umierasz — wypalił w końcu.

Nastała cisza.

[Reader] wzięła głęboki wdech.

— Słuchaj, nie jestem wojowniczką, ale dawałam sobie radę zanim pojawiliście się ty, Syfa i Trevor. Teraz też sobie dam. Nauczyliście mnie paru niezłych sztuczek, odkąd się poznaliśmy. To był tylko sen. Zobaczysz, nad ranem zapomnisz, że w ogóle miał miejsce. Obiecuję, że następnym razem, kiedy wyjadę, Belnades i Belmont będą pilnować zamku, a ja zabiorę cię ze sobą.

Alucarda wcale to nie uspokoiło, ale nie miał siły ani prawa jej zatrzymywać.

Siedziała przy nim na fotelu przez całą noc, jednak koszmar nadal tańczył w jego głowie.

Nie odszedł również wtedy, gdy rankiem odjeżdżała. Pozostawiła po sobie wrażenie, że niedługo stanie się coś złego.

***

— Jesteś dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze — stwierdził Taka.

Alucard, po raz kolejny tego dnia, wzniósł miecz, parując cięcie.

— Można tak powiedzieć.

— Czy to ma jakiś związek z tym listem, o którym mówiłeś? — wtrąciła się Sumi.

Jej ciemne włosy wirowały, gdy wykonywała atak.

— Tak.

Spojrzała na niego z uśmiechem.

— I nie opowiesz nam więcej?

Mężczyzna pokręcił głową.

— Porozmawiamy później. Teraz skupcie się na ćwiczeniu, albo nigdy nie nauczycie się, jak zabić wampira.

Alucard był w mieście z samego rana. Znajomy [Reader] odebrał za niego list i zgodził się mu go przekazać.

Kobieta miała szczęście, że znalazł się kupiec, który chciał cokolwiek dla niej przewieźć. Zażądał sporo, bo nocne stwory skutecznie odstraszały ludzi od podróży. Nie można go było winić. Leśne trakty, szczególnie nocą, stanowiły spore niebezpieczeństwo. Zazwyczaj jeżdżono w dużych grupach zakrytymi wozami lub ze zbrojną eskortą, a to kosztowało.

Dhampir nie posiadał się z radości, gdy rozrywał kopertę. Czuł ulgę, bo wiedział, że skoro napisała, to wszystko z nią w porządku.

Ku jego zdziwieniu, na samym środku kartki niechlujnymi literami nagryzmolone było tylko:

Nadal żyję. Wisisz mi pieniądze za wysłanie tego listu.  

[Reader] 

To było tak bardzo w jej stylu, że nie powstrzymał się i parsknął śmiechem.

Kilka osób na placu skierowało w jego stronę nieufne spojrzenia. Minął ich więc szybkim krokiem, ciągnąc konia za uzdę, i skierował się w stronę bramy.

Zawiodła go lekko. Oczekiwał, że przeczyta o przygodach, które przeżyła, gdy byli osobno. Z drugiej jednak strony — wolał, by opowiedziała mu o wszystkim osobiście.

On też miał jej wiele do przekazania. Nie mógł się doczekać, kiedy przedstawi jej niedawno poznane rodzeństwo. Wierzył, że świetnie się dogadają i będą mogli trenować we czwórkę.

Na razie jednak musiał się zadowolić towarzystwem Sumi i Taki.

***

[Reader] z radością gnała na koniu. Była coraz bliżej. Deszcz zamieniał drogę w gęste błoto, które rozpryskiwało się dookoła przy każdym uderzeniu kopyt. Na szczęście zamek już majaczył w oddali, częściowo zasłonięty przez gęstą mgłę.

Cienki płaszcz sprawił, że zmarzła. Marzyła o gorącej kąpieli oraz ciepłej kolacji czekającej ją na miejscu.

Kiedy wreszcie dotarła na miejsce, zsiadła z konia i przywiązała go do drzewa. Stwierdziła, że później zaprowadzi go do stajni. Jednak zwierzę niespokojnie potrząsnęło łbem i zarżało cicho. Uspokajająco pogładziła jego bok, rozglądając się dookoła.

Nagle wśród zapachu końskiej sierści i deszczu rozpoznała coś jeszcze. Woń była nieprzyjemnie słodka. Znała ją aż za dobrze. Tak śmierdziały trupy.

Ku jej przerażeniu przed wejściem do zamku wbito w ziemię dwa pale. Na każdym z nich sterczała głowa, a raczej to, co z niej zostało. Nie mogła dokładnie rozpoznać rysów twarzy. Obie były pokryte krwią, w dodatku w stanie rozkładu. Zorientowała się jednak, że żadna nie ma jasnych włosów i wypuściła długo wstrzymywane powietrze.

Wyciągnęła sztylet i ruszyła w kierunku ogromnych drzwi. Jej oddech przyspieszył. Słyszała swoje kroki na kamiennej posadzce w wielkiej sali.

Z każdym mijanym korytarzem narastał w niej niepokój. Zatrzymała się dopiero przed sypialnią.

Nie chciała pukać. Potrzebowała wolnej ręki, aby móc zaatakować w razie potrzeby.

— Alucardzie, jesteś tu?

Była przygotowana na najgorsze.

Jednak w drzwiach stanęła znajoma postać.

Sztylet wypadł z jej dłoni z głośnym brzękiem, gdy rzuciła mu się na szyję.

— Tak cholernie się bałam, że coś ci się stało... Ktoś zabił ludzi... Przed zamkiem są jakieś zwłoki i już myślałam, że... — Nabrała gwałtownie powietrza, jednak nie udało jej się dokończyć zdania.

Czuła, że za chwilę rozleci się na kawałki.

Alucard nie objął jej ramion. Zdawał się być wątłą, szmacianą lalką. Stał nieruchomo i patrzył gdzieś daleko poza jej głową.

— To ja ich zabiłem.

— Słucham? — Podniosła wzrok z niedowierzaniem.

— Mówili, że chcą się nauczyć, jak zabijać wampiry. Wpuściłem ich do mojego domu. Podzieliłem się wiedzą. Trenowałem. Jadłem z nimi przy jednym stole. A oni przez cały czas kłamali. Nawet udawali, że chcą mnie wyruchać, żeby mnie zamordować! — Z jego ust wyrwał się gorzki śmiech. — Więc się im odpłaciłem. Przeszyłem ich mieczem, kiedy się tego nie spodziewali. Jestem jak mój ojciec. I dopiero teraz widzę, że miał rację. Różnimy się tylko tym, że on miał siłę do wymordowania całego gatunku, a ja nie...

Jego głos był ostry i niebezpieczny, ale w oczach [Reader] zobaczyła bezkresny żal.

— Przepraszam, że ludzie cię skrzywdzili, Adrianie. Przepraszam, że skrzywdzili twoją matkę. I przepraszam, że mnie tu z tobą nie było. — Ujęła jego twarz w dłonie. — Ale dobrze wiesz, że nie jesteś jak ojciec.

— Twój gatunek od zawsze mnie nienawidził, dlaczego mam mu zaufać? — spytał cichym, rozpaczliwym głosem.

— Bo nie każdy człowiek jest taki sam. Bo jest więcej osób jak Trevor i Syfa. Bo cię kocham.

— Chcę uwierzyć, że to możliwe. — Zanurzył twarz w jej włosach.

— Obiecuję, że już nigdy cię nie zostawię. — Objęła go i tym razem odwzajemnił uścisk.

Pokój powoli zalewał się światłem.

Spoza porannej mgły wyłaniał się blask świtu.

[linkemon]

Dracula x Reader

"Nie mogła wiedzieć, że śmierć szybciej gnała na jego spotkanie. Nie była pierwsza w kolejce."

Praca znajduje się też na Wattpadzie (pod tym samym nickiem). Beta: Dusigrosz

Dodatkowe informacje: 1. Przetłumaczyłam określenie Forgemaster jako Twórcę zgodnie z polską wersją serialu. Zdecydowałam się też na polską pisownię słowa Drakula.

[Reader] rozejrzała się dokoła. Pustynia ciągnęła się jak okiem sięgnąć. Wydma za wydmą i nic poza tym. Ani jednej rośliny, choćby najmniejszej. Żar lał się z nieba. Powietrze było suche. Sięgnęła po piasek, nie dowierzając temu, co się stało. Żółte drobinki przesypały się między jej palcami.

Cały krajobraz wydawał jej się przeciwieństwem miejsca, gdzie znajdowała się jeszcze minutę temu. Ciemne, zimne, stare komnaty zamku Drakuli — to tam powinna teraz stać. Miała obowiązek bronić wampira. Złożyła przysięgę.

A jednak Vlad ją odesłał. Dla jej rzekomego dobra. Gdy wepchnął ją w magiczne lustro, chciała krzyczeć. Wcale jej nie ratował. Nie mogła być jego ukochaną, więc chciała przynajmniej być wiernym sługą. Pragnęła umrzeć u jego boku. Nie dostała nawet tego. Los nigdy nie podarował jej niczego, na czym jej zależało.

— Panie. — Ukłoniła się.

Widywała go coraz rzadziej. Wciąż jednak zdarzało się, że gościł ją nie tylko po to, by porozmawiać o sprawach związanych z armią.

To był jeden z wieczorów, gdy zadawał dziwne pytania. Wiedziała o tym. Poznawała to po sposobie w jaki siedział na wielkim, czerwonym fotelu. Zdawał się wtedy kurczyć w sobie. Jakby cała potęga, którą władał, ulatywała z niego.

— Dlaczego wciąż tu ze mną jesteś, [Reader]? Chcę wymordować twoją rasę. — Wino w kielichu migotało w świetle padającym z kominka. — Nie mogę ci dać tego, czego pragniesz.

Nie patrzył jej w oczy.

— Wiem o tym od dawna — odparła niewzruszona.

Usiadła na podłodze, przy ogniu. Spojrzała w stronę Drakuli.

Widziała, jak bardzo jest zmęczony. Płomień życia wypalił się w nim dawno temu. Nie był to już ten sam wampir, łaknący sprawiedliwości za śmierć żony. Prowadził do końca to, co zaczął dawno temu. Robił to jednak machinalnie. Brak było w tym pasji. Masowe mordy nie przynosiły mu już ulgi. Zostawiał to innym. Generałom, armii i innym wampirom. Wiedział, że nie było już odwrotu, więc płynął z prądem. Nie mogła go pocieszyć. A nawet gdyby mogła, wiedziała, że nie chciałby tego. Utonął w swoim smutku zbyt głęboko i wcale nie chciał wypłynąć na powierzchnię.

— Moja miłość nie ma znaczenia. Wcale nie musi być odwzajemniona. Podążyłam za tobą i zrobię to, co trzeba. Ludzkość nigdy o mnie nie dbała. Nie dbała też o Isaaca ani o Hectora. — Zacisnęła mocno palce na swojej broni. — Nie zależy nam na ludziach. To, że sami nimi jesteśmy, nie ma nic do rzeczy.

Czasem zastanawiała się nad tym, co robi ze swoim życiem. Mogła odejść. Zostawić osobę, która nigdy nie patrzyła na nią w ten sam sposób. A jednak trwała tu. W ponurym zamczysku, dowodząc armią wampirów. Tworząc kreatury zabijające jej pobratymców. Gdyby jednak przestała, to co by jej pozostało?

Czuła, że gdyby odmówiła mu pomocy, żałowałaby. W końcu i tak było jej wszystko jedno. A on jej potrzebował. Wybrał ją, by pomogła mu pomścić Lisę. Nie miało znaczenia, że powinna patrzeć na nią jak na martwą rywalkę. Nikt i nic nie zastąpiłoby pustki po niej. Nawet ona nie mogła tego dokonać. Tak więc trwała w tym wszystkim. Z radością pędziła ku zagładzie na własne życzenie. Dla niego i siebie.

Nie mogła wiedzieć, że śmierć szybciej gnała na jego spotkanie. Nie była pierwsza w kolejce.

Isaac wydawał się mniej zagubiony niż ona w nowym otoczeniu. Podniósł się i podał jej rękę. Przez całą ich znajomość nie dawał po sobie poznać właściwie nic. Teraz jednak w brązowych oczach dostrzegła niepewność — lekką, ale jednak. Zastanawiał się nad tym samym, co ona. Czy istnieje szansa, że wampir, którego kochali, przeżył?

— Nie zabije syna. Nie Alucarda. — Jej głos na wielkim pustkowiu brzmiał obco. — A więc zginie.

Bała się to powiedzieć. To zdanie zdawało się urzeczywistniać fakt, że umrze. Zupełnie jakby przyznając prawdę, sama go zabijała.

Odpowiedziało jej kiwnięcie głową.

— Została zemsta. — Mężczyzna wyciągnął sztylet, patrząc na swoje odbicie w klindze.

Nigdy nie mówił wiele, ale nie musiał. Rozumiała go wystarczająco.

Lista była długa: Hector, Carmilla, zdradziecka armia, Alucard i miliony bezimiennych ludzi. Wszyscy musieli zginąć. Nie mieli prawa chodzić po tym świecie, skoro Vlada już na nim nie było.

— Zemsta. — Pokiwała głową. — A potem do niego dołączymy.

Była zła. Nie tak sobie to wyobrażała. Powinni dokończyć dzieła razem z Drakulą. Miała odejść przed nim. Czuła, że kiedy wreszcie pozwoli sobie spotkać śmierć, powita ją z radością. Czekała ją jednak długa droga, zanim to nastąpi. Tak wiele musiała jeszcze zrobić, zanim będzie mogła w spokoju umrzeć.

Nie było czasu na łzy ani żałobę. Musieli snuć plany. Przez moment poczuła się zmęczona. Otrząsnęła się jednak i podążała za Twórcą. Krok za krokiem maszerowali przez pustkowie.