#buschauffeur

[polldermodel]

bedank jij de buschauffeur als je uitstapt?

ja, altijd

ja, vaak

alleen als de bus niet te druk is / ik niet te ver achterin sta

alleen als de buschauffeur aardig is

nee, nooit

jullie gaan met de bus?

[certifieddudette]

Bus heeft net bijna een politieauto aangereden omdat die motherfucker gwn elke keer bleef edgen bij de kruising van "hey ik ga er nu over ok? Ja? Gezien? Ik ga er over nu he? Gotcha? Okay?" en bro was NOT taking that shit 😤😤😤

ACAB en dergelijke :3

[l5-gbsdehorizon]

Bedankt voor de ‘warme’ ontvangst Horizon!

Onze buschauffeur bracht ons veilig terug.

We zijn heel blij om weer thuis te zijn met onze Brusselse bagage: ervaringen, verhalen, avonturen en vriendschappen.

Bedankt vijfdes, zesdes en topcollega’s.

Voor alles! ❤️

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

[deadbirds-and-daydreams]

Oh buschauffeur I swear to goat. When I get u.

MY BUS JUST DIDNT SHOW UP.

Last time im taking the bus.

Shouldve taken the stupid ass boat goddamnit.

[rotterdamvanalles]

Jaap Kooiman. (Toen was geluk heel gewoon)

Jaap Kooiman is een personage uit de Nederlandse comedyserie Toen was geluk heel gewoon. Het personage werd gespeeld door Gerard Cox.

Jaap werd geboren op 10 februari 1917 en woont samen met zijn vrouw Nel in de Oranjeboomstraat in Rotterdam. Jaap is een eigenwijze en conservatieve buschauffeur van de RET. Hij rijdt daar op bus 52 (die lastige met die aanhangwagen, zoals hij zelf altijd zegt) maar sinds 1968 op een andere lijn omdat lijn 52 door de komst van de metro werd opgeheven. In zijn eigen tijd rijdt hij op een solex. Simon Stokvis is zijn bovenbuurman en tevens zijn beste vriend.

Het grote doel van Jaap is promotie te krijgen, tot groepschef bevorderd te worden en zo uit de bus te kunnen komen en - goed betaald - achter een bureau plaats te nemen. Hij wil dan in Hillegersberg of Kralingen in een villa gaan wonen en dan elke dag biefstuk eten. Nel kan dan elke dag in een bontjas over straat. Jaap doet er alles aan om die promotie te krijgen. Hij geeft de directeur Meneer Harmsen altijd gelijk als die zijn mening verkondigt. Toch lopen zijn acties altijd in het honderd, omdat hij weer eens iets niet kan of iets niet begrijpt. Jaap houdt niet van nieuwerwetse dingen en houdt liever alles bij het oude. Behalve de promotie dan.

In een interview gaf Cox ooit te kennen dat Jaap Kooiman qua karakter wat weg had van zijn eigen vader. "Mijn vader was niet zo dom en onhebbelijk, maar wel iemand die altijd met zijn mening paraat stond en vrij dwars was. Jaap Kooiman heeft die Archie-Bunkerachtige politieke incorrectheid die ik wel in hem kan waarderen."

Bekende uitspraken van jaap

* Waar de man woon, draag hij de kroon! (tegen Nel Kooiman)

* Ik ga liever gewoon dood (over buitenlands eten).

* Simon - bedenk iets! (bij het ontstaan van een probleem)

* T ga weer om de poen

* Ik eet wel een balletje op de club.. (vaak bij buitenlands eten of als zijn schoonmoeder op bezoek is)

* Nou ken meneer Harmsen natuurlijk nooit meer om me heen!

* En dan zal er een hele andere wind waaien! De Kooimanwind!! (tegen RET collega's als hij tevergeefs een poging doet om groepschef te worden)

* Ken je bek niet verder open?! (als iets duur is)

* Ome Jaap? Meneer Kooiman voor jou!

* Dat wel natuurlijk (tegen meneer Harmsen)

* Deruuuiiiit (tegen vrienden die iets zeggen waar Jaap het niet mee eens is)

* Hij is fijn

Foto en Informatie komen van wikipedia

[keynewssuriname]

Nickeriaanse brommer rijdt tegen een stilstaande bus

De 27-jarige bromfietser M.C. is in de morgen van maandag 27 mei 2024 aan de Fredericiweg in het district Nickerie overleden. Dit gebeurde nadat hij tegen een stilstaande coasterbus had aangereden. Hij overleed in het Mungra Medisch Centrum (M.M.C.). De politie van het bureau Paradise deed na de melding van de aanrijding omstreeks 07.00 uur de locatie aan voor onderzoek. Daar aangekomen werd het verkeersslachtoffer zwaargewond op het wegdek aangetroffen en werd met de ambulance afgevoerd naar het MMC, alwaar hij na enkele uren het leven heeft gelaten. Volgens het voorlopig onderzoek van de politie is gebleken dat de busbestuurder over de Fredericiweg reed, komende vanuit de richting van Nieuw Nickerie en gaande naar die van de Parmessarweg. Ter hoogte van pand nummer 484 stopte de buschauffeur voor een leerkracht om in te stappen. Op dat moment reed de bromfietser, die ook in dezelfde richting reed tegen de achterkant van de stilstaande bus op, met voor hem het noodlottig gevolg. De buschauffeur, die in het bezit is van een geldig rijbewijs en niet onder invloed van alcohol verkeerde, bleef ongedeerd bij het verkeersincident. Hangende het onderzoek zijn de voertuigen ter herkeuring door de politie in beslag genomen. In opdracht van het Openbaar Ministerie is het ontzield lichaam van M.C. door de politie afgestaan aan de nabestaanden. De Verkeersunit van Regio West zet het onderzoek van deze aanrijding voort. Read the full article

[surinam-unity]

Buschauffeur beroofd bij eindhalte PL

http://news.surinam-unity.com/T7HmsS

[fitundheil]

Mit dem Herzen wird geglaubt zur Gerechtigkeit, mit dem Mund aber wird bekannt zum Heil. Römer 10,10

Ein Missionar besuchte Schulen und legte den Kindern ans Herz, Bibelverse auswendig zu lernen. Wenn sie zehn Verse aufsagen konnten, schenkte er ihnen ein Neues Testament. Diese Arbeit war ein jahrelanges Säen auf Hoffnung. Er wusste nicht, ob daraus Frucht für Gott entstehen würde.

Da bestärkte der Herr den Evangelisten durch ein Erlebnis: «Ich war in einem überfüllten Bus unterwegs. Während der Fahrt bemerkte ich, wie mich der Buschauffeur durch den Rückspiegel beobachtete. Plötzlich rief der Fahrer in voller Lautstärke: ‹He, Bibelmann!› Ich schaute erstaunt auf. ‹Sind Sie nicht der Bibelmann?›, rief er nochmals. Nun blickten mich alle Fahrgäste an.

Als ich nickte, erzählte der Busfahrer, dass ich ihn vor zehn Jahren dazu bewogen hätte, zehn Bibelverse für ein Neues Testament auswendig zu lernen. Nun fragte ich den Mann, ob er sich noch an einen Vers erinnern könne.

‹Ja, an den schwierigsten.› – ‹Welcher war das?› – Da zitierte er vor allen Fahrgästen Römer 10,9.10! Für einen Augenblick herrschte Stille im Bus. ‹Glauben Sie an dieses Bibelwort?›, fragte ich den Fahrer. ‹Ja, ich bin ein gläubiger Christ geworden.›

Bevor ich den Bus verliess, dankte er mir, dass ich damals seine Schule besucht hatte. Dann fügte er hinzu: ‹Wenn wir uns auf der Erde nicht mehr sehen, dann im Himmel.› Nun wusste ich, dass die Arbeit im Werk des Herrn tatsächlich der Mühe wert ist.»

Mehr unter https://leselounge.beroea.ch/tagesandacht/#2024-05-23

[atevegter]

3184 De groeten

Onze Poolse overbuurman sommelier was het al eerder opgevallen: wij groeten elkaar hier in Nederland wel erg veel. Als je in Polen iedereen en de buschauffeur zou groeten, dan zouden ze je toch wel voor niet goed wijs verslijten. Nu weet ik dat ze elkaar bijvoorbeeld in Rotterdam, waar ik ben opgegroeid, heel wat minder groeten dan hier in Monnickendam. Daar groet je alleen de mensen die je kent…

[reneleijen]

België: Twee jaar voorwaardelijk en boete voor "terroriseren" van buschauffeurs

Een vrouw (40+, uit Mechelen) is voor stalking en bedreiging van buschauffeurs veroordeeld tot twee jaar voorwaardelijk en een (eveneens voorwaardelijke) geldboete. De vrouw ‘terroriseerde’ de chauffeurs, niet alleen fysiek maar ook op sociale media. Ze stuurde verder verwijtende sms’jes naar een van de bestuurders. Bij een crowdfunding voor de zieke baby van een chauffeur schreef ze dat de…

[polldermodel]

zeg je gedag tegen de buschauffeur als je de bus uitstapt? (en zet in de tags uit welke regio je komt :) )

ja, tuurlijk, altijd

alleen als het niet zo druk is

alleen als de buschauffeur heel aardig was of zo

nee dat wil/durf ik niet

nee?? moet dat ????

:-)

[mediterrail]

Tag 10: San Quirico d'Orcia - Napoli

Datum: 5. Oktober 2023

Reisedauer: 8 Stunden, 1 Minute

Unterkunft: Eco Hostel Floreale

Grösse des Schlafsaals: 8 Betten

Preis pro Nacht: 28 Euro

Zum vorerst leider letzten Mal, heisst es auch heute wieder: Guten Morgen, Toskana! Doch hey, ich komme bestimmt wieder. 

Zu gewohnt früher Stunde warte ich also auf den Bus, welcher mich gleich zurück in die Zivilisation bringen soll. Pünktlich eingefahren, steige ich ein und… Nanu? Rollf ist zu gross für diesen Bus, ich darf nicht mit. Fies! Direkt dahinter kommt jedoch bereits der nächste, dort werden wir reingelassen. Beide Busse sind gut bis sehr gut mit Schulkindern gefüllt. Na, das kann ja heiter werden…

Dabei beginnt die Fahrt ganz wunderbar: Gleich drei Mal darf ich heute den Sonnenaufgang bewundern! Wie das geht? Nun, das Orciatal ist recht hügelig, so erlebe ich das Naturspektakel (perspektivisch bedingt) gleich mehrmals.

Mühsam: Da der Bus dermassen voll ist und Rollf den ganzen Mittelgang versperrt, müssen wir jedes Mal aufs Neue aus dem Weg, wenn jemand aussteigen will. Hinzu kommt der brutal raue Fahrstil des Buschauffeurs, die Strecke hoch nach Moltepulciano könnte kurviger kaum sein. Oben angekommen, ist es mir erst einmal richtig übel und ich bin froh über 45 Minuten Umsteigezeit!

Ich stelle derweil fest, dass die toskanische Jugend heute ausschliesslich Pulli und lange Hosen trägt, während es mir persönlich selbst mit T-Shirt und kurzer Hose noch zu warm ist. Nun, ich glaube, alles unter 30 Grad geht für einen Italiener bereits als Winter durch…

Während sich die Schulkids nun langsam auf die anderen Busse verteilen (man beachte den langen Schulweg dieser Kids), lerne ich Maike aus Hamburg kennen. Maike arbeitet als selbständiger Tourguide im Hamburger Hafen, nebenbei macht sie Podcasts zum Thema. Einfach mal reinhören!

Auch sie muss nun weiter zum Bahnhof nach Chiusi. So leisten wir uns während der Busfahrt Gesellschaft, und auch das kleine Frühstück in Chiusi verbringen wir noch gemeinsam. Die Frau ist einfach Klasse, ich könnte ihr Stunden zuhören! Die Eigenschaft sollte man als Tourguide aber auch mitbringen, nicht wahr? 

Während Maike nach Bozen weiterreist, zieht es mich weiter südwärts. Nach rund 2 Stunden Zugfahrt erreichen wir schliesslich bereits den nächsten Bahnhof: Roma, Stazione Termini!

Nun, irgendwie hatte ich mir diesen Ort wesentlich romantischer vorgestellt. Wahrscheinlich bedingt durch eines meiner Lieblingslieder, dessen erste Songzeile von diesem Bahnhof handelt.

Tatsächlich ist es aber einer der hässlichsten Bahnhöfe, in welchen ich mich jemals aufhalten musste. Ich hole mir hier nur kurz eine XXL-Packung Taschentücher, dann geht's gleich weiter. Nicht weil ich so traurig bin über die Abreise, sondern weil ich aktuell im 5-Minutentakt vor mich hin niese. Das ist immerhin ein Zeichen dafür, dass meine Grippephase sich nun endgültig dem Ende zuneigen dürfte. So kehre ich Rom vorerst den Rücken und besteige erstmals den "roten Pfeil": Die Frecciarossa! Italiens Hochgeschwindigkeitszug schlechthin.  

So erreiche ich nach nur einer weiteren Fahrstunde Italiens drittgrösste Stadt: Neapel! Meine Unterkunft ist rund 20 Minuten südlich des Zentrums gelegen. Nämlich ganz unweit des Mittelmeers im Stadtteil "Torre del Greco", was auf Deutsch "griechisches Tor" bedeutet. Klingt nach einem malerischen Ferienort, nicht wahr? Nun, ich werde gleich eines besseren belehrt.

Leider entpuppt sich nicht nur der Bahnhof als sanierungsbedürftig. Im gesamten Viertel, welches ich während meinem rund 20-minütigen Fussmarsch zum Hostel entdecken muss, sieht es aus wie in einem Drittweltland! Marode Strassen, zerfallende Wohnblöcke, ganz gruselige Gestalten und: Jede Menge Müll! Ich muss mit Rollf wortwörtlich Schlangenlinien fahren, um dem ganzen Abfall ausweichen zu können. Nebst dem ganzen Müll, beachte man bitte dieses Ersatzteillager auf 4 Rädern:

Entsprechend traumatisiert, erreiche ich nach einem zähen Marsch durch die Nachmittagssonne meine Unterkunft. Wie immer nassgeschwitzt, checke ich ein und suche mein Zimmer auf. Oh noooo, nicht schon wieder oben schlafen! Ich kann die Dame an der Rezeption schliesslich dazu überreden, den Schlafplatz zu tauschen. Leider muss ich dafür auch das Zimmer wechseln, was sich noch als fataler Fehler herausstellen wird…

Das Hostel selbst fällt bei meiner routinemässigen Grundinspektion derweil gnadenlos durch. Brüchige Wände, eine chaotische Einrichtung, keine Klobrillen, defekte WC-Schlösser, Ventilatoren an der Zimmerdecke. Gesamturteil: Bruchbude. Wenigstens versuchen die sehr netten Mitarbeiter*innen, den Zustand dieses Gebäudes mit diversen Massnahmen etwas zu… naja, vertuschen. Bunte Fähnchen, bunte Graffitis, bunte Duschkacheln, bunte Bettwäsche… eben alles bunt. Irgendwie. 

Die vielleicht radikalste Massnahme dürfte aber nicht die Einrichtung sein, sondern… Die Katzen, fünf an der Zahl! Sie sind hier, sie sind da, sie sind einfach überall. 

Auf den Sofas…

Auf den Frühstückstischen…

Ja, sogar auf der Rezeption!

Den guten Bewertungen zufolge lassen sich andere Gäste von den Tierchen blenden, aber sicher nicht ich. So gehören Katzen bekannterweise nicht gerade zu meinen liebsten Freunden…

Einziges Highlight hier im Hostel ist meiner Meinung nach die Dachterrasse; mit diversen Chillout-Möglichkeiten und einem Blick aufs Meer. Mega!

Nach einer kurzen Siesta verlasse ich um Punkt 18.00 Uhr das Hostel, um in eine nur 3 Minuten entfernte Pizzeria zu wechseln. Mir seit dem Hostel dicht auf den Fersen: Zwei Girls. Das Restaurant ist noch leer, und die Kellnerin lässt mich wissen: Die Küche öffnet erst in 40 Minuten! Während ich auf Google Maps bereits verzweifelt (ich hatte kein Mittagessen) nach einem anderen Restaurant suche, schlagen die beiden Australierinnen Micky und Elly mir vor, derweil gemeinsam etwas trinken zu gehen. Da simma dabei! 

Also ich reise nun doch schon einige Jahre vor mich hin, aber mit Gästen aus Down Under habe ich mich immer verstanden. So ist es auch heute, und wir geniessen einen tollen Abend mit der bislang definitiv besten Pizza auf meinem Italien-Trip.

Während die beiden sich anschliessend schlafen legen, geniesse ich selbst die Ruhe auf der Dachterrasse. Die meisten Sterne muss ich mir dabei aber vorstellen, denn die Lichtverschmutzung über Napoli ist enorm. 

Schliesslich lege auch ich mich schlafen - bereits mit voller Neugier darüber, mit was für Menschen ich diesen Schlafsaal überhaupt teile…

[podcastgemist]

#173 - JACK&JOZEF - Wachten op de bus. Wie wordt nog buschauffeur?

[our-piet]

Wat goed hé, van die buschauffeur. Zo moet iedere Nederlander doen.

[alex-muotathal-reiseblog]

Dieses Bild exemplarisch.

Als ich mit dem Bus zurückfuhr/ -ritt, mussten wir den Bis wechseln, vielleicht hatte der eine Schichtwechsel. Bei diesen Bussen bezahlt man, wenn man aussteigt, dass Tat ich beim Wechsel. Als ich dann beim zweiten Bus aussteigen wollte, wusste ich nicht, ob ich nun diesen auch noch zahlen sollte. Der Buschauffeur, fragte, ob ich beim vorherigen bereits bezahlt habe und so war das auf Vertrauen geregelt, nichts weiter zu bezahlen.

Die Rechtschrwovefehlern sind mir ja hier nicht so wichtig, weil es mir in erster Linie im die Erlebnisse geht...