#binnenkant

[dutchjan]

April 07, 2023

[fritsmaasland]

Lampenkappen

[gebastiano]

Binnenkant nr 20 Amsterdam. Gebouwd in 17 e eeuw gerenoveerd 1884 nu geschilderd April 2023.

[polldermodel]

Kies je oliebol:

- oliebol zonder krenten/rozijnen

- oliebol met krenten/rozijnen

- oliebol met een smaakje/dip aan de buitenkant

- oliebol met een smaakje/vulling aan de binnenkant

- oliebolloos

[brilmans]

Wolven en wat daar mee samenhangt.

Een fossiele kaak van een Canis lupus.

De wolf in Nederland

De laatste jaren is er nogal wat gedoe omtrent de wolf. Er heerst een soort van paniek omdat het roofdier zogenaamd terug is van weg geweest en dat we daar in ons land, om het zo maar te zeggen, geen plaats voor hebben.

Maar dat is natuurlijk de grootst mogelijke onzin. De wolf is namelijk helemaal niet terug van weggeweest, het dier is immers nooit weggeweest: het barst hier al minstens sinds de vroege middeleeuwen van de wolven. Grote, kleine, worstvormige, langharige, kortpotige, noem maar op. U kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een wolf die aan de omschrijving voldoet. In 2017 werden er minsten anderhalf miljoen wolven in Nederland geteld. Weliswaar gingen die op een drietal na, allemaal als hond de boeken in, maar dat is slechts een semantische futiliteit.

Een soortnaam

Ergens in de 18e eeuw bedacht de Zweedse arts Carl Linnaeus dat het handig was de natuur wetenschappelijk te ordenen. Gevolglijk begon hij de levende natuur taxonomische in te delen en stelselmatig te voorzien van namen. Wetenschappelijke welteverstaan. Iedere soort in de juiste familie en met een unieke tweedelige Latijnse naam, waarvan de het eerste deel het geslacht en de tweede de soort aanduidt. Zo kreeg de wolf de naam Canis lupus

Een aantal fossiele hoektanden van Canis lupus.

Een soort

Om te bepalen wat een soort is, kun je, in de regel en zonder uitzonderingen bij zoogdieren, het beste kijken naar het resultaat van de voortplanting: alle individuen die zich onder natuurlijke omstandigheden onderling kunnen voortplanten en daarbij vruchtbare nakomelingen voortbrengen, behoren tot dezelfde soort.

De individuen binnen een soort vertonen genetisch grote overeenkomsten, morfologische is dit niet altijd het geval. Binnen een soort kunnen individuen soms behoorlijk verschillen qua kleur, vorm en formaat. Wanneer mensen met deze natuurlijke variatie ‘gaan lopen fokken’ kunnen deze verschillen enorm worden uitvergroot.

Canis lupus familiair

Doordat we met de Canis lupus ‘hebben lopen fokken’ zijn er variaties ontstaan die zelfs in de verste verte niet meer lijken op de wolf. U kent dat wel: de staart is in de krul, de snuit volledig plat, de poten ingekort of het geheel op zakformaat. Hoewel deze fenotypen verre van natuurlijk zijn, behoren ze nog steeds tot dezelfde soort. Wetenschappelijk dus Canis lupus. In de volksmond is dat niet het geval. Daar zijn het honden.

In de wetenschap wordt om toch onderscheid te kunnen maken tussen de echte wolf en een uit het gefokte assortiment, er familiair achter geplaatst. Dus: Canis lupus familiair. Waarbij de toevoeging aangeeft dat het een ondersoort betreft.

Een pathologische wervel van een Canis lupus.

Kwijlebal

Het verschil tussen de Canis lupus en de Canis lupus familiair zit hem naast de uiterlijke kenmerken vooral in het feit dat de een groot en boos is en de ander onze trouwste vriend. Als de boze wolf net zo’n grote kwijlebal was geweest als onze trouwe viervoeters. Dan was er van paniek geen sprake. Dan hadden we met z’n allen lopen blèren: kom maar bij het baasje! Dooie schapen of niet.

De binnenkant

Zo gemakkelijk als de hond en wolf op basis van gedrag en voorkomen zijn te onderscheiden (in de lastige gevallen, bij honden die nog sterk op de wolf lijken, kijkt u naar de staart, hangt die, dan is het een echte, staat hij in een krul, dan een hond), zo ingewikkeld is dat met de binnenkant. Als verzamelaar van fossiele botten loop ik daar maar al te vaak tegenaan. Bij elk fossiel dat ik determineer blijft de vraag onbeantwoord of het afkomstig is ik van een echte wolf of een vroeg klantaangepast model.

Maar… er is hoop. Eerdaags breng ik mijn vondsten weg voor onderzoek. Dat onderzoek moet onder andere uitwijzen of de botten van vroege honden zijn of toch van een echte wolf.

Diverse fossielen uit de poten van Canis lupus.

[onbezonnentederheid]

ik begin je meer en meer te vergeten.

hoe je klinkt en hoe je lacht. ik ben vergeten je wimpers, de textuur van je haar. de aders aan de binnenkant van je dijen. hoe de zon je huid goud kon schijnen.

ik weet niet meer hoe we vrijden. op het laatst bijna niet. en ik ben vergeten hoe je geur kon nazinderen. ik ben vergeten onze kinderen en hoe we ze zouden noemen. wanneer je moeder jarig is.

(14 november)

ik vergeet steeds meer hoe je huilde en hoe je lip dan ritmisch trilt. of hoe ik wist wat je wou nog voor je het wilde. en ik weet niet meer hoe de dagen verder en hoe ik ze overleef. nu ik jou niet meer heb maar ik toch alles nog weet.

[weightlesswordsheavyhearts]

Ik wil in jou verdwijnen

Je huid lezen tussen de lijnen

Tot ik je buitenkant weet te rijmen

En je binnenkant vanbuiten ken

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer te laat uit bed, dus voor ik ging douchen eerst de supplementen ingenomen. Vanochtend wil ik een smoothie maken zoals in 1 van de recepten staat. Wat een gedoe zeg. Alles zakte naar beneden dus de blender had niks te blenden. Wat water erbij, veel schudden, nog wat water erbij en toen had ik na zo’n 20 min mijn groene smoothie. Man man, wat is dit een smerig goedje 🤢 Ik heb het opgedronken, met moeite, en in de tussentijd kon ik alleen maar aan gemalen kikker denken.

Vandaag hebben we niks op het programma staan, lekker zo’n rustdag. Ik kreeg net van Eveline door dat komend Oud en Nieuw bij Kim in Noorwegen wordt gevierd, dat zou wel super leuk zijn als dat gaat lukken!

Op het moment dat ik normaal gesproken moet lunchen heb ik mijn tussendoortje gegeten, een gekookt eitje.

Om 14 uur neem ik dan mijn supplementen weer en dan kan ik om 14.20 lunchen.

De lunch bestaat uit frittata met spinazie, tomaatjes, paprika en een beetje gesnipperde ui. Dit smaakt prima, dus de frittata houden we erin.

Het is prima vol te houden zo. Wat ik wel merk is dat ik constant met eten bezig ben. Hoe laat moet ik eten, wat moet ik eten, oh jee tijd voor de supplementen want ik moet daarna nog 20 min wachten met eten. 6x eten op een dag is veel. Nu ben ik alweer aan het bedenken hoe ik het morgen ga doen als ik op het werk ben. Dan is het toch allemaal iets minder makkelijk om alles klaar te maken. Kortom constant met eten bezig en dat is nieuw want normaal gesproken ben ik daar nooit zo mee bezig. Ik propte het gewoon in mijn mond zonder erbij na te denken 😅

Ik snap wel dat het belangrijk is deze reset week. Bewust worden van wat je eet en zoveel mogelijk afvalstoffen uit je systeem zien te krijgen.

Voor vanavond staat er een volkoren wrap met heel veel groenten en 100 gr kip op het menu. Voor Marcel maak ik er 2 en smeer ik er aan de binnenkant nog wat heksen kaas op. Dit smaakt weer prima, ook Marcel vindt het lekker.

Ik heb net nog boodschappen gedaan voor morgen. Naar werk neem ik yoghurt, maaltijdsalade, sojabonen en een kiwi mee, en voor de avond maar weer rijst met groenten en kip. Voor Marcel heb ik een maaltijd pakket van zag gekocht daar kan hij dan de komende 2 dagen van eten.

Zo nog even lekker een bakje koffie. En wat later op de avond nog een kiwi. Ik mag ook nog wat zuivel maar dat past er net als gisteren niet meer bij. Ook nog even 10 min op de loopband en dan lekker tv kijken tot het tijd is om naar bed te gaan.

[personal---archive]

Aan de rand van de hemel: Visioenen

Museum Krona, Uden, 29-30-2024

Samen met Annabelle was ik naar het Brabantse Uden afgereist, (2 uur!!), om deze tentoonstelling te bekijken. De tentoonstelling had ik gevonden doordat Femmy Otten (die ook mee doet) erover had gepost. In de kerstvakantie had ik eindelijk tijd om te gaan, en ik blij dat gegaan ben.

Meteen bij binnenkomst liepen we tegen het werk How is your own death so inconceivable van Emma Talbot aan. Een gouden ei (?) met blauw haar een gigantische mantel. Door om het beeld heen te lopen kon je binnen de mantel kijken, waar een figuur dat op een groot ei lag verbonden was met het grote gouden ei bovenaan. De binnenkant van de mantel is zwart.

Hier wordt ook een video van Emma Talbot afgespeeld, waar een vrouw meerdere 'trials' doorstaat (Griekse mythologie?) en nadenkt over het moderne leven, er is veel teleurstelling, maar ze overtuigt zichzelf om door te gaan, om te veranderen. De video was heel mooi geanimeerd, ik vind haar handschrift heel mooi. Doordat we al eerder werk van haar gezien hadden in Nest, was het een beetje alsof je een vage bekende weer tegen kwam.

Ik was wel bekend met de tekeningen van Madge Gill, maar ik wist niet dat ze ook borduur werk had gemaakt.

Haar werk explodeert, het ontrafeld door alle kracht!

In mijn eerste jaar op de HKU was ik heel erg geïnteresseerd in borduurkunst, waaronder het werk van Alexandra Drenth, haar werk was ook te zien in museum Krona! Het zien van haar werk heeft mijn interesse in borduren weer aangewakkert. Ik blijf gefascineerd door tijdrovende methodes. En het werk dat er uiteindelijk mee ontstaat.

[cheeseplease1995]

Tweede verflaag binnenkant kubus

[handlewithcare-delicate]

Der is oprecht, oprecht niks geilers dan zo de trein in the kunnen stappen ZONDER DAT KIT TRAPPETJE

Ik ben een trein autist, maar voor mij gaat het om de binnenkant niet de buitenkant.

Stemmen was dus ernstig moeilijk.

Fr fr ik haat dat kut trappetje zo erg

En dan voor mij is het een minor inconvenience maar dit is ook echt een probleem voor de toegangelijkheid van het openbaat vervoer

Ik hou mn hart vast elke keer dat ik op een kleiner station sta om een intercity te pakken die daar 30 seconden stilstaat en je ziet iemand met een kinderwagen

Laat staan iemand in een rolstoel die kunnen nieteens zelfstandig met de intercity. Met de meeste sprintens theoretisch gezien wel trouwens want die hebben wel een gelijkvloerse instap hallelujah

[gewoonkarin]

Ik was er even niet. Ben er nog niet helemaal.

Ik was en ben nog niet fit. Dat is niets voor mij want ik ga meestal gewoon door. Dat lukte me nu niet. Moe. Misselijk. Verdrietig. De combinatie moe en misselijk maakte verdrietig want met m'n carnavalsgebit in moet er niets tegen zitten. Ik kon het niet inhouden. Nu nog steeds met moeite. Nog even volhouden. Dat mantra werkt niet echt en ook dat het goed komt is tijdelijk op vakantie. Ik zag het niet meer zitten. Mezelf kwijt.

Het was lang geleden dat ik dat gevoel zo sterk had. Niet de beste periode van mijn leven. Het was voor ik lief en liefjes in mijn leven had. Ik was er toen wel klaar mee. Ik vind het leven soms wat lastig. Die levenshaast zit diep. Als ik niet zo kan leven stort ik in. Zo ook nu. Niet kunnen doen wat ik wil, me beperkt voelen door niet gewoon te kunnen praten, eten, gewoon zijn wie ik ben maakt me gevoelig voor het donker. Dan kruip ik weg. Ik voel me dan nutteloos, lastig, een blok aan het been.

Toch blijf ik doorgaan maar in een ander tempo. Ik ben vertraagd mezelf nu. Het vermoeden dat corona op bezoek is geweest want geur en smaak ver weg. Dat zou de moe en misselijk verklaren. Ik ben een slechte zieke want dat had ik niet in de gaten. Mijn lief weet het zeker. Ik twijfel nog.

Daarom rustig aan wat was weggewerkt, gepoetst, boodschappen gedaan en veel op de bank en vroeg naar bed. Die behoefte aan slaap is normaal aan het worden. Vroeger had ik aan een paar uur slaap genoeg. Nu is 7 uur slaap te weinig. Ik heb wat sla verspeend en ga zo thuis opzoeken. Tanden uit en op de bank.

Die tanden. Ik dacht m'n tandenverdriet achter me te kunnen laten maar het is een toestand nu. De binnenkant van m'n lippen is stuk door de te grote tanden waar ik langs kom om m'n lippen nat te maken. De kleefpasta maakt misselijk maar zonder gaat niet. Rammelbak in m'n bek. Rare nieuwe rimpels door een slecht passend gebit. Ik kijk liever niet meer in de spiegel. En ja, er zijn ergere dingen, dat weet ik. Veel ergere dingen. Al jaren relativeer ik alles, tot nu. Ik vind dit bijna half jaar niet mezelf kunnen zijn zwaar. Het tandeloos bekkie een mentale nekslag. Het zo niet mezelf zijn ongekend heftig.

Ook dit komt goed. Daar moet ik op vertrouwen maar ook dat kost kruim. Tijd voor lente. Tijd voor nieuwe tanden. Tijd voor terug mezelf zijn. Eerst zoeken en vinden.

[taeminno]

I Like Coffee and Maybe 3 People Sweater

I Like Coffee and Maybe 3 People Sweater Maak kennis met onze "I Like Coffee and Maybe 3 People" sweater, een perfecte keuze voor degenen die hun liefde voor koffie en hun selecte groepje vrienden willen laten zien. Met een grappige en relatable boodschap is deze trui een geweldige manier om je persoonlijkheid te uiten en een glimlach op ieders gezicht te toveren. Gemaakt van hoogwaardig materiaal en met een comfortabele pasvorm, is deze trui perfect voor ontspannen dagen thuis of voor een informele ontmoeting met vrienden. Dus als je van koffie houdt en een paar speciale mensen in je leven hebt, dan is deze trui precies wat je nodig hebt! Wij hebben deze sweater speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke sweater is daarmee uniek. Mooie sweater van 80% gekamd katoen / 20% polyester en heeft een perfecte pasvorm en voelt zeer zacht aan. Comfortabele lengte voor een vlotte retaillook Perfect Sweat Technology. Binnenkant geborsteld. Door de stretch aan de mouwen en onderboord krijgt deze sweater een modieus uiterlijk. Mouweinden in Elasthan Onderboord in Elasthan Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma  

[deurbeslagexpert01]

Ontdek de Perfecte Deuroplossingen voor Uw Huis

Een oplegslot is een populaire keuze voor het beveiligen van deuren in zowel moderne als traditionele woningen. Dit type slot wordt aan de binnenkant van de deur bevestigd, waardoor het niet alleen eenvoudig te installeren is, maar ook een hoge mate van veiligheid biedt. Het oplegslot biedt extra bescherming tegen inbraak, omdat het direct op de deur wordt gemonteerd en moeilijk van buitenaf te manipuleren is. Het is een ideale optie voor voordeuren en achterdeuren, en het past perfect bij verschillende soorten deurbeslag.

Brievenbussen Kopen die Stijl en Functionaliteit Bieden

Bij het zoeken naar de perfecte brievenbus is het belangrijk om functionaliteit en esthetiek te combineren. Of u nu een klassieke of moderne woning heeft, brievenbussen kopen kan een geweldige manier zijn om een eerste indruk te maken. Kies voor een stijl die past bij uw deur- en gevelontwerp. Moderne ontwerpen in materialen zoals roestvrij staal of zwart metaal passen perfect bij hedendaagse woningen, terwijl klassieke ontwerpen van gietijzer een tijdloze uitstraling geven. Zorg ervoor dat uw brievenbus groot genoeg is om uw post veilig te bewaren, en overweeg modellen met een slot voor extra veiligheid.

De Schoonheid van Zwart Deurbeslag met Schild

Als het gaat om het upgraden van de uitstraling van uw deur, is zwart deurbeslag met schild een uitstekende keuze. Deze stijl van deurbeslag combineert moderniteit met elegantie en past bij bijna elk interieur- of exterieurontwerp. Het zwarte afwerkingsmateriaal geeft een tijdloze en luxe uitstraling, terwijl het schild een extra laag bescherming biedt aan uw deurmechanisme. Dit type deurbeslag is niet alleen esthetisch aantrekkelijk, maar ook functioneel. Het schild beschermt de deur tegen krassen en slijtage, waardoor het een duurzame keuze is. Combineer het met een oplegslot voor een uniforme uitstraling en maximale veiligheid.

Waarom Deurbeslag met Schild een Slimme Keuze Is

Deurbeslag met schild biedt een uitstekende combinatie van stijl en functionaliteit. Het schild is ontworpen om het slot en de deur te beschermen tegen schade, terwijl het ook een decoratief element toevoegt. Bovendien zorgt het ervoor dat de deur en het slot langer meegaan. Dit type deurbeslag is verkrijgbaar in verschillende kleuren, waaronder zwart, chroom en messing, zodat u de perfecte match kunt vinden voor uw interieur of exterieur. Het installeren van zwart deurbeslag met schild is eenvoudig, en het kan een groot verschil maken in de algehele uitstraling en functionaliteit van uw deur.

De Perfecte Combinatie van Veiligheid en Stijl

Of u nu kiest voor een oplegslot, besluit brievenbussen te kopen, of uw deuren wilt upgraden met zwart deurbeslag met schild, het is essentieel om een balans te vinden tussen functionaliteit en esthetiek. Elk van deze elementen speelt een cruciale rol in het creëren van een veilige, stijlvolle en uitnodigende woning. Door aandacht te besteden aan de details, zoals de keuze van het deurbeslag, kunt u niet alleen de uitstraling van uw huis verbeteren, maar ook de waarde ervan verhogen.

[brilmans]

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

[peecee-columns]

Hoe ramen en deuren voor verbinding zorgen

‘Een raam, wat is dat? Als je van binnen naar buiten kijkt, is het een kader, een lijst rond het uitzicht. Wie van buiten naar binnen kijkt, ziet de uitsnede van een interieur. Geen baanbrekende gedachte...’ Met deze beschouwende zinnen begint journalist Hans Steketee zijn artikel voor de rubriek Wat maakt het leven de moeite waard? in NRC. Dit keer staat striptekenaar en grafisch ontwerper Joost Swarte centraal. Hij is inmiddels zesenzeventig jaar en wordt de meester van de klare lijn genoemd. Deze bijnaam heeft hij te danken aan zijn pure tekenstijl, waarbij strakke contourlijnen en heldere kleurvlakken worden gehanteerd en weinig details worden gebruikt.

Swarte tekent affiches en striptekeningen voor onder andere tijdschriften en tentoonstellingen, in binnen- en buitenland. In zijn afbeeldingen maakt hij vaak gebruik van ramen, doorkijkjes en spiegels, met als gevolg dat er altijd meer gebeurt en zichtbaar is dan je op het eerste oog ziet. Het geeft zijn werk een bepaalde gelaagdheid. Zijn tekeningen zetten daardoor aan tot nadenken, want meestal is niet meteen duidelijk wat hij wil uitdragen. Tevens heeft hij de gave om een kort verhaal in één plaatje uit te beelden, waardoor je als aanschouwer ziet wat er gebeurt en ziet aankomen wat er daarna volgt of kán gaan volgen.

Het gebruik van ramen in gebouwen is in ons dagelijks leven van essentieel belang en zorgt daarnaast aan de buitenkant voor een bepaalde esthetiek die een gebouw kenmerkt. We gaan hier, vaak letterlijk, aan voorbij, maar profiteren wel elk etmaal van het daglicht dat in onze huizen en werkplekken naar binnen valt. De multifunctionaliteit van ramen ontgaat ons in deze vanzelfsprekendheid dan ook weleens. Ze bieden ons, naast een uit-, door- of inkijkje, ook de mogelijkheid om te zien wat er om ons heen gebeurt en om aan de binnenkant juist te dromen van wat we zouden willen dat er gáát gebeuren. Het is tevens een transparante en onmisbare kunstvorm, waarbij de afbeelding in min of meerdere mate van vorm en inhoud wisselt en de lijst om de zoveel jaar een nieuwe lik verf krijgt, indien deze niet van kunststof is.

Ramen nodigen ook uit om van buitenaf een kijkje naar binnen te nemen. Deuren hebben deze eigenschap wat minder. Alhoewel ook voorzien van een kader, is enige mate van transparantie daarnaast een keuze die doorgaans niet voor een (buiten)deur is weggelegd. De charme van een deur zit hem dan ook in het feit dat deze op elk gewenst moment kan worden geopend om, puur functioneel, naar binnen of naar buiten te lopen en om anderen wel of geen toegang te verlenen tot je persoonlijke habitat. In de Zeeuws-Vlaamse plaats Axel stond menig voordeur vorig jaar de gehele maand december op een kier, tijdens een zogenaamde levende Adventskalender. Elke dag stond er een huis centraal waar de deur voor iedereen open stond. Eenmaal de open deuren getrotseerd wachtte overal een kopje koffie of thee, inclusief een luisterend oor van de bewoner(s). De gesprekken leidden tot meer cohesie in de buurt en volgens initiatiefneemster Ankie Oppeneer zijn er mooie vriendschappen ontstaan.

Net als in de doordachte doorkijkjes van tekenaar Joost Swarte, zorgde de openstelling en de gastvrijheid van de deelnemers voor een andere blik op de deelnemende buurtgenoten en hun verhalen. De levende Adventskalender zorgde op deze manier voor een net zo levende gelaagdheid en een diepere kennismaking met mensen die je wellicht enkel kende van het voorbijgaan of van het schichtig door het raam naar binnen kijken, terwijl je ’s avonds met de hond langs hun huis liep. Het initiatief heeft dit jaar in elk geval navolging gekregen in andere plaatsen. Dat het openstellen naar elkaar voorziet in een grotere behoefte, is dan ook een baanbrekende gedachte mijnerzijds.