#binnenkant

[mijnniemandsland]

Stofzuigen.

Stofzuigen in een gemiddelde woonkamer is een eenvoudige taak, zolang de vloer en de muren zich keurig aan de traditionele indeling houden. Maar in woonkamers waar minstens één muur ook als vloer wordt gebruikt, wordt stofzuigen een complexe choreografie. De overgang van horizontaal naar verticaal vereist niet alleen techniek, maar ook een goed inzicht in de beste route die je kunt volgen met een…

[fritsmaasland]

Lampenkappen

[gebastiano]

Binnenkant nr 20 Amsterdam. Gebouwd in 17 e eeuw gerenoveerd 1884 nu geschilderd April 2023.

[polldermodel]

Kies je oliebol:

- oliebol zonder krenten/rozijnen

- oliebol met krenten/rozijnen

- oliebol met een smaakje/dip aan de buitenkant

- oliebol met een smaakje/vulling aan de binnenkant

- oliebolloos

[brilmans]

Wolven en wat daarmee samenhangt.

Een fossiele kaak van een Canis lupus.

De wolf in Nederland

De laatste jaren is er nogal wat gedoe omtrent de wolf. Er heerst een soort van paniek omdat het roofdier zogenaamd terug is van weg geweest en dat we daar in ons land, om het zo maar te zeggen, geen plaats voor hebben.

Maar dat is natuurlijk de grootst mogelijke onzin. De wolf is namelijk helemaal niet terug van weggeweest, het dier is immers nooit weggeweest: het barst hier al minstens sinds de vroege middeleeuwen van de wolven. Grote, kleine, worstvormige, langharige, kortpotige, noem maar op. U kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een wolf die aan de omschrijving voldoet. In 2017 werden er minsten anderhalf miljoen wolven in Nederland geteld. Weliswaar gingen die op een drietal na, allemaal als hond de boeken in, maar dat is slechts een semantische futiliteit.

Een soortnaam

Ergens in de 18e eeuw bedacht de Zweedse arts Carl Linnaeus dat het handig was de natuur wetenschappelijk te ordenen. Gevolglijk begon hij de levende natuur taxonomische in te delen en stelselmatig te voorzien van namen. Wetenschappelijke welteverstaan. Iedere soort in de juiste familie en met een unieke tweedelige Latijnse naam, waarvan de het eerste deel het geslacht en de tweede de soort aanduidt. Zo kreeg de wolf de naam Canis lupus

Een aantal fossiele hoektanden van Canis lupus.

Een soort

Om te bepalen wat een soort is, kun je, in de regel en zonder uitzonderingen bij zoogdieren, het beste kijken naar het resultaat van de voortplanting: alle individuen die zich onder natuurlijke omstandigheden onderling kunnen voortplanten en daarbij vruchtbare nakomelingen voortbrengen, behoren tot dezelfde soort.

De individuen binnen een soort vertonen genetisch grote overeenkomsten, morfologische is dit niet altijd het geval. Binnen een soort kunnen individuen soms behoorlijk verschillen qua kleur, vorm en formaat. Wanneer mensen met deze natuurlijke variatie ‘gaan lopen fokken’ kunnen deze verschillen enorm worden uitvergroot.

Canis lupus familiair

Doordat we met de Canis lupus ‘hebben lopen fokken’ zijn er variaties ontstaan die zelfs in de verste verte niet meer lijken op de wolf. U kent dat wel: de staart is in de krul, de snuit volledig plat, de poten ingekort of het geheel op zakformaat. Hoewel deze fenotypen verre van natuurlijk zijn, behoren ze nog steeds tot dezelfde soort. Wetenschappelijk dus Canis lupus. In de volksmond is dat niet het geval. Daar zijn het honden.

In de wetenschap wordt om toch onderscheid te kunnen maken tussen de echte wolf en een uit het gefokte assortiment, er familiair achter geplaatst. Dus: Canis lupus familiair. Waarbij de toevoeging aangeeft dat het een ondersoort betreft.

Een pathologische wervel van een Canis lupus.

Kwijlebal

Het verschil tussen de Canis lupus en de Canis lupus familiair zit hem naast de uiterlijke kenmerken vooral in het feit dat de een groot en boos is en de ander onze trouwste vriend. Als de boze wolf net zo’n grote kwijlebal was geweest als onze trouwe viervoeters. Dan was er van paniek geen sprake. Dan hadden we met z’n allen lopen blèren: kom maar bij het baasje! Dooie schapen of niet.

De binnenkant

Zo gemakkelijk als de hond en wolf op basis van gedrag en voorkomen zijn te onderscheiden (in de lastige gevallen, bij honden die nog sterk op de wolf lijken, kijkt u naar de staart, hangt die, dan is het een echte, staat hij in een krul, dan een hond), zo ingewikkeld is dat met de binnenkant. Als verzamelaar van fossiele botten loop ik daar maar al te vaak tegenaan. Bij elk fossiel dat ik determineer blijft de vraag onbeantwoord of het afkomstig is ik van een echte wolf of een vroeg klantaangepast model.

Maar… er is hoop. Eerdaags breng ik mijn vondsten weg voor onderzoek. Dat onderzoek moet onder andere uitwijzen of de botten van vroege honden zijn of toch van een echte wolf.

Diverse fossielen uit de poten van Canis lupus.

[joostjongepier]

Wat?   Secession (buitenkant), Beethoven Fries

Waar?   Secession, Wenen

Wanneer?   8 maart 2025

Vandaag begin ik met een bezoek aan het gebouw van de Secession. De Secession was een vereniging van beeldende kunstenaars in het Wenen van het Fin de Siècle. De officiële naam luidde: Vereiniging bildender Künstler Österreichs. Het was een afsplitsing (secessie) van het Wiener Künstlerhaus, dat werd beschuldigd van traditionalisme. De naam Secession is synoniem geworden met de Oostenrijkse variant van de Jugendstil. De tweede tentoonstelling van de vereniging werd in 1898 gehouden in het nieuwe Secessionsgebouw. Het motto van de vereniging: “Die Zeit ihre Kunst / Der Kunst ihre Freiheit”.

Persoonlijk vind ik de buitenkant van het gebouw interessanter dan de binnenkant. Een uitzondering moet daarbij worden gemaakt voor de beroemde Beethoven Fries. Ik zou deze natuurlijk uitgebreid kunnen beschrijven, maar dat heb ik in oktober 2022 al gedaan. Toen bezocht ik de ten toonstelling Golden Boy Gustav Klimt in het Amsterdamse Van Gogh Museum. Daar was – naast een veelzijdig overzicht van Klimts werk – ook een replica van  de Beethoven Fries te zien Dit is wat ik daar toen over schreef:

“De zachte vormen in Klimts werk maakten langzaam aan plaats voor scherpere, wervelende lijnen. Deze ontwikkeling begon met zijn Beethovenfries. Voortaan was een schilderij in de eerste plaats een decoratief object, dat deel moest uitmaken van een ‘Gesamtkunstwerk’. Dit streven naar een totaalkunstwerk waarin architectuur, meubels, schilderijen en decoratieve objecten allemaal bijdragen aan een samenhangend geheel is typerend voor de Jugendstil en dus ook voor de Wiener Secession.

Klimt maakte het Beethovenfries voor een tentoonstelling gewijd aan de componist Ludwig van Beethoven in 1902 in het Secessionsgebouw in Wenen. Een reproductie van het monumentale werk is op deze expositie te zien. Het fries is gebaseerd op Beethovens negende symfonie en gaat over de zoektocht van de mens naar geluk. Het verhaal mondt uit in een ‘kus aan de hele wereld’, zoals die in het slotkoor van de symfonie wordt bezongen.

Op de linker muur symboliseren de drie vrouwen het verlangen naar geluk en de drie naakten het lijden van de mensheid. De mensheid vraagt de ridder om de strijd om geluk aan te gaan. Hij wordt daarbij gemotiveerd door de vrouwen achter hem, die staan voor mededogen en ambitie.

De middelste muur laat de vijandige krachten zien met de reus Typhon en zijn drie dochters, de Gorgonen: ziekte, krakzinnigheid en dood. De vrouw rechts staat voor lust, onkuisheid en onmatigheid. De kleine figuur rechtsonder is de knagende zorg.

De rechtermuur toont bovenaan de verlangens en wensen van de mensheid. De staande figuur met de lier is poëzie. De vrouwen verderop staan voor de kunsten; zij leiden naar een rijk van vreugde, liefde en geluk. Het koor van engelen zingt: ’Vreugde, mooie vonk van het vuur van de hemel, deze kus aan de hele wereld’.

De personages in het werk symboliseren abstracte ideeën, de thema’s zijn universeel herkenbaar: strijd, verleiding en liefde. Klimt werd voor zijn fries geïnspireerd door onder meer Jan Toorop en Auguste Rodin.”

Wat zou ik daar vandaag nog aan kunnen toevoegen?

[onbezonnentederheid]

ik begin je meer en meer te vergeten.

hoe je klinkt en hoe je lacht. ik ben vergeten je wimpers, de textuur van je haar. de aders aan de binnenkant van je dijen. hoe de zon je huid goud kon schijnen.

ik weet niet meer hoe we vrijden. op het laatst bijna niet. en ik ben vergeten hoe je geur kon nazinderen. ik ben vergeten onze kinderen en hoe we ze zouden noemen. wanneer je moeder jarig is.

(14 november)

ik vergeet steeds meer hoe je huilde en hoe je lip dan ritmisch trilt. of hoe ik wist wat je wou nog voor je het wilde. en ik weet niet meer hoe de dagen verder en hoe ik ze overleef. nu ik jou niet meer heb maar ik toch alles nog weet.

[weightlesswordsheavyhearts]

Ik wil in jou verdwijnen

Je huid lezen tussen de lijnen

Tot ik je buitenkant weet te rijmen

En je binnenkant vanbuiten ken

[abstractebalans]

betoverende sculpturen van Roni Horn (1955). Het werk bestaat uit vijf grote cylindrische vormen van glas, ieder 138 centimeter in hoogte en 128 centimeter in doorsnede. Ieder element weegt maar liefst 4500 kilogram. Ze staan verspreid in een ruimte die vrij zicht geeft op de natuur die het museum omringt en die de veranderingen in het daglicht naar binnen laat komen.

De werken zijn gemaakt van massief glas. Het hoofdbestanddeel van glas is zand. Horn gebruikt voor haar werk zeer fijn zand afkomstig uit het noorden van Noorwegen. Dit zand is van nature zo puur en zuiver, niet vermengd met vuil of kunststof, dat het glas de transparantie van water kan evenaren.

Terugkerend motief in het oeuvre van Horrn is water. Het is veranderlijk en voortdurend in beweging, en dat is wat haar inspireert. De grondslag van al Horns werken ligt in identiteit, de ongrijpbare veranderlijkheid van identiteit. Zij is zelf androgyn (ze voelt zich niet specifiek een vrouw maar ook geen man, net als haar naam). Wat dat betreft heeft zij geen eenduidige identiteit en water symboliseert dat voor haar.

Behoort tot ons museum omdat, de balans tussen de grove buitenkant en gladde binnenkant veel contrast geeft en tegelrijker tijd balans. Ook zijn deze rondjes zeer abstract.

[personal---archive]

Aan de rand van de hemel: Visioenen

Museum Krona, Uden, 29-30-2024

Samen met Annabelle was ik naar het Brabantse Uden afgereist, (2 uur!!), om deze tentoonstelling te bekijken. De tentoonstelling had ik gevonden doordat Femmy Otten (die ook mee doet) erover had gepost. In de kerstvakantie had ik eindelijk tijd om te gaan, en ik blij dat gegaan ben.

Meteen bij binnenkomst liepen we tegen het werk How is your own death so inconceivable van Emma Talbot aan. Een gouden ei (?) met blauw haar een gigantische mantel. Door om het beeld heen te lopen kon je binnen de mantel kijken, waar een figuur dat op een groot ei lag verbonden was met het grote gouden ei bovenaan. De binnenkant van de mantel is zwart.

Hier wordt ook een video van Emma Talbot afgespeeld, waar een vrouw meerdere 'trials' doorstaat (Griekse mythologie?) en nadenkt over het moderne leven, er is veel teleurstelling, maar ze overtuigt zichzelf om door te gaan, om te veranderen. De video was heel mooi geanimeerd, ik vind haar handschrift heel mooi. Doordat we al eerder werk van haar gezien hadden in Nest, was het een beetje alsof je een vage bekende weer tegen kwam.

Ik was wel bekend met de tekeningen van Madge Gill, maar ik wist niet dat ze ook borduur werk had gemaakt.

Haar werk explodeert, het ontrafeld door alle kracht!

In mijn eerste jaar op de HKU was ik heel erg geïnteresseerd in borduurkunst, waaronder het werk van Alexandra Drenth, haar werk was ook te zien in museum Krona! Het zien van haar werk heeft mijn interesse in borduren weer aangewakkert. Ik blijf gefascineerd door tijdrovende methodes. En het werk dat er uiteindelijk mee ontstaat.

[handlewithcare-delicate]

Der is oprecht, oprecht niks geilers dan zo de trein in the kunnen stappen ZONDER DAT KIT TRAPPETJE

Ik ben een trein autist, maar voor mij gaat het om de binnenkant niet de buitenkant.

Stemmen was dus ernstig moeilijk.

Fr fr ik haat dat kut trappetje zo erg

En dan voor mij is het een minor inconvenience maar dit is ook echt een probleem voor de toegangelijkheid van het openbaat vervoer

Ik hou mn hart vast elke keer dat ik op een kleiner station sta om een intercity te pakken die daar 30 seconden stilstaat en je ziet iemand met een kinderwagen

Laat staan iemand in een rolstoel die kunnen nieteens zelfstandig met de intercity. Met de meeste sprintens theoretisch gezien wel trouwens want die hebben wel een gelijkvloerse instap hallelujah

[taeminno]

Be Perfectly Imperfect Sweater

Be Perfectly Imperfect Sweater Op zoek naar een trendy sweater met een inspirerende tekst of slogan? Hoe leuk is deze unisex sweater met “Be perfectly imperfect for this imperfectly perfect world “print?! Iedereen heeft deze klassieke sweater in zijn/haar garderobe nodig. Als een daily reminder… Met deze comfy sweater blijf je warm en zie je er ook nog eens stylish uit. De inspirerende print maakt deze sweater extra leuk. Combineer het met je favoriete jeans of broek en je bent ready to go! Wij hebben deze sweater speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke sweater is daarmee uniek. Verkrijgbaar in verschillende kleuren Sweaters en prints. Mooie sweater van 80% gekamd katoen / 20% polyester en heeft een perfecte pasvorm en voelt zeer zacht aan. Comfortabele lengte voor een vlotte retaillook Perfect Sweat Technology. Binnenkant geborsteld. Door de stretch aan de mouwen en onderboord krijgt deze sweater een modieus uiterlijk. Mouweinden in Elasthan Onderboord in Elasthan Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma  

[motegaishere]

Tourtje in Chiang Rai

Eergisteren kwam ik aan in Chiang Rai, m'n laatste stop in Thailand. Bij aankomst realiseerde ik me dat ik 2 handoeken, een onderbroek en m'n riem was vergeten in Pai. Suuuuuperslim weer! Achja, heb ze toch nodig dus ging ik natuurlijk naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum om alles te vervangen. Het kostte me een arm en een been, maar het is uiteindelijk dan toch gelukt! + wat onnodige dingen, een ijsje, kfc, etc etc. Duur dagje.

Gisteren heb ik een tour gedaan van Chiang Rai en de Golden Triangle! Het begon goed bij de witte tempel met maar één andere persoon in m'n groep en een best leuke gids. De tempel zelf was praaaaaachtig. Van binnen en van buiten, ik kon er wel uren rondlopen. Overal waar ik keek zag ik nieuwe details, nieuwe fictionele personages, een nieuw iets. Zelfs aan de binnenkant vond je deze schilderingen! Mocht daar alleen geen foto's maken. Ik vond dan zelf ook dat we hier te weinig tijd kregen, maar heb tenminste de grot ook kunnen verkennen!

Daarna gingen we snel door naar de blauwe tempel! Was opzich mooi maar vond hem niet echt heel speciaal. Her werd hier ook duidelijk dat onze gids misschien toch niet super geïnteresseerd was. Hij zette ons namelijk uit de auto en zei dat we "terug moesten komen binnen een uur" zonder ook maar enige uitleg. Dit herhaalde zich voor het zwarte huis, een openlucht "museum" van een overleden-rijke-Thaise man. Heeeeel veel te zien en je kan het je zo gek nog niet bedenken, maar met 0 uitleg was het gewoon best saai. Er lagen huiden van verschillende dieren, vooral veel krokodillen, schilderijen, het zag er allemaal uit als een tempel en er was veel om te zien! Het probleem was alleen dat ik niet wist waar ik naar keek.

Toen... gingen we naar een Hilltribe dorpje. Ik wilde hier niet naar binnen omdat ik het een beetje uitbuiting vind van mensen die niet anders kunnen en omdat het net als een dierentuin voelde. Werd toch naar binnen gedwongen door m'n gids en moet zeggen dat dit precies is wat het was. 'Leuk' om te zien hoe die mensen leven en zich kleden maar zou leuker zijn als ze zo konden leven en kleden zonder afhankelijk te zijn van toerisme voor water en eten.

Ff lunchen en weer door, allemaal in stilte. We gaan naar een theeplantage!!!! Ik vond dit echt supervet om te zien en had hier graag wat langer rondgelopen, helaas stond geluk niet aan mijn kant want na de theeproeverij (1 slokje van 3 verschillende theesmaken die ze daar groeien) kregen we 20min om de 39 hectare aan thee te verkennen. Ja, maar een theetje gekocht en op het terras de heuvels bewonderd.

Eindelijk... éindelijk gaan we dan nu naar de hoofdattractie: de Golden Triangle!!!! Het drielandenpunt tussen Myanmar, Laos en Thailand. Het is eigenlijk gewoon een uitzicht punt met wat standbeeldjes en toeristentrekkers, maar ik vond het heel vet. Links zag je Myanmar, rechts Laos en ik was in Thailand!!! Mind blown. Hoe meer ik erover nadenk hoe minder speciaal het is, eigenlijk. Ik ga de magie maar niet verpesten voor mezelf. Er was hier ook een opiummuseum wat erg leuk ingericht was en ook best informatief! De lange weg terug heb ik maar geslapen, niet alsof een van mijn reisgenoten met we wilde praten ofzo.

Plot twist: m'n visum voor Laos is goedgekeurd!!! Dusss even in het kort: ik ben in Laos! Stay tuned want het begint nu al ontzettend rommelig.

[hetbuitengenieten]

Alweer een klusvakantie

… En voorbij is ie ook. We schieten al aardig op. Net als bij de renovatie van ons huis denken we regelmatig dat we nog een paar dingen op ons lijstje hebben staan die we moeten doen. Gaandeweg blijkt dan toch dat het best nog veel is. Maar terugkijkend naar de ruimte waar we mee begonnen zijn dan zijn we al ontzettend ver gekomen. 

Wat hadden we veel willen doen. Een belangrijke klus, de riolering en waterleiding van de badkamer en keuken aanleggen. Alle materialen hadden we in huis. En de muur waartegen de kachel komt te staan stuken. Voor we die muur hadden kunnen stuken hadden we de grote stapel isolatiemateriaal weg moeten werken in de badkamer. Het is een ouderwets domino-effect. Voor je het één kunt doen, moet je iets anders doen. :-)

Wat even tussendoor kwam, was het leeghalen van de moestuin in Colijnsplaat. Die is per 1 april opgezegd omdat er woningen gebouwd gaan worden. Twee jaar hebben we mogen genieten van de druivengaard. Ook van de zelf aangelegde permacultuur-moestuin hebben we niet veel lol gehad. De helft van de zestig druivenstruiken hebben we kunnen redden. Een aantal hebben we weggegeven en negentien staan nu op de plek van onze oude moestuin thuis. De rest krijgt hopelijk nog een plek elders.

Gelukkig was het de afgelopen twee weken droog waardoor we met de auto over het land naar de moestuin hebben kunnen rijden. Onze moestuin is namelijk de achterste tuin van het complex. Het was ongelooflijk veel dat we weg moesten halen. Er stond een tuinhuisje met inhoud, twee IBC vaten, zo’n dertig boomgaardpalen en om het geheel heen een hek met oude afrastering. Het meeste daarvan hebben we geërfd van de vorige moestuinier. Het was even slikken om te ontdekken hoeveel ritjes met de aanhanger dat waren. Veel daarvan kon naar de milieustraat. Vooral het vele sjouwwerk was vreselijk afmattend. 

Klinkt allemaal prachtig mooi natuurlijk… dat de moestuin nu grotendeels leeg is. Dat betekende wel dat we hier thuis ruimte hebben moeten maken. Het strandhuisje naast de schuur viel van ellende uit elkaar. Mooie kans om dat eindelijk af te voeren. Op die plek staat nu het tuinhuisje van de moestuin met de twee IBC vaten erachter. Het is ons ‘bijenkot’ geworden. Ook ons bijenmateriaal dat in het strandhuisje stond, hebben we moeten uitzoeken. We proberen altijd zoveel mogelijk weg te geven dat nog goed is en veel gebruiken we opnieuw, maar de paar ritjes naar de milieustraat luchtten mij wel op. 

En wat hebben we dan gedaan in de schuur… We hebben nu een mooie meterkast. De badkamer is helemaal betimmerd aan de buitenkant. En de gevel is ook afgewerkt. Zelfs de boog van de deur is terug te zien. Ik merk dat ik het fijn vind om te zagen en te betimmeren. Het is mooi werk want het geeft direct een mooi resultaat. 

Als we in juni de eerste logees willen verwelkomen, dan moet er nog heel veel gebeuren. Niet te vergeten… zijn we klaar met de binnenkant, dan moet de buitenkant ook nog opgeruimd worden. Poeh! We zijn er dus nog niet. Maar… ik kijk nu al wel heel erg uit naar het schilderwerk. Wat zal dat een verandering zijn. 

11 maart 2025

[brilmans]

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

[fandomsinabookshelf]

Nordic Wikings Twisted Heren Armband

Nordic Wikings Twisted Heren Armband Een heren cuff armband met een twist! Deze herenarmband ademt een vleugje mythische charme uit en is een avontuurlijke toevoeging aan elke outfit. De 'edgy' look is niet zomaar een afdruk op het oppervlak, want de twist is ook zichtbaar aan de binnenkant van de armband. Gemaakt van vintage look staal met een afwerking in zwart en zilver - het resultaat is een modern accent dat eruit ziet alsof je hem al jaren hebt. Combineer meerdere armbanden bij elkaar voor een extra stoer effect! Het werkt ook als je hem allen draagt als een eenvoudig, mannelijk accent.  Aan beide uiteinden open, zodat je geen tijd verliest met aan- en afdoen. Ontworpen & gemaakt in ons eigen atelier,deze armband wordt geleverd in een luxe geschenkdoos. Maat: one size fits all Diameter: Ø 6,5cm Materiaal: RVS(roestvrij staal)