#bigong

[jemwhomstdve]

Gunita sa Nakaraan

Bagong yumao ang aming Lolo Jose at kinailangan ‘kong umalis ng Bulacan para makalimot sa mga nangyari no’ng nakaraang buwan. Nagsimula akong humanap ng kalinga sa labas ng tahanan dahil mahirap tumayo mag-isa at unting galaw sa pamilya ay guguho ang lahat.

Unang labas kasama ang isang estranghero, lagpas isang buwan pagkatapos ng halos dalawang taong bigong relasyon. Hinatid niya ako sa labas ng condo sa Quezon City lagpas curfew (ni Achi, na kapareho ‘ko’y bigo rin sa halos limang taong relasyon) ng alas siyete ng gabi. Hindi alam ng Achi na lumabas ako no’ng araw na ‘yon para kumita ng hindi ‘ko gaanong kakilalang tao, ngunit nakauwi naman ako nang matino at buo.

“Ika-4 ng Nobyembre, Taon 2021

U.P. Town Center, Katipunan

[Achi calling…]

[R]: Ihatid na kita sainyo.

[J]: Ah okay lang. Kaya ‘ko na. I’ll walk.

[R]: Walk? Sa’n ka ba?

[J]: Sa condo. Sa harap ng Ateneo.

[R]: Ha? Anlayo! Ayaw mo mag-taxi? Hatid na kita.

[J]: Nahh, ayaw. Malapit lang ‘yon. And I like walking.

[R]: Oh, edi samahan na lang kita maglakad.

[J]: Sure ka? Hahaha.

[R]: Oo. Ako din, I like walking. Plus nagpaalam naman ako kay Lola for the date so they don’t mind if late ako makauwi.

[J]: Alright, if you say so.

Perhaps, he didn’t like walking. It’s just that I like walking so he walked me home.

In front of the *redacted* Condominium

[J]: So, I guess that sums it up? Hahaha.

[R]: Wait lang. Can I hug you? I think kailangan mo rin haha!

[J]: Haha okay sige.

We hugged. I badly needed that hug. He was right.

[J]: Thank you for the day, Mech. Engg. Pres. [R]. See you soon.

He let go of the hug. He held my waist and removed his face shield. I caught a glimpse of his glistening brown eyes along with the streetlights. Then, he gently spoke.

[R]: Magsabi ka lang ha kung kailangan mo ng kausap? I got u. Dami mong pinagdaanan lately. I hope I helped u to feel better. You deserve the best. I really hope maging okay ka na soon.

I was stunned. I didn’t know what to do as that was my first time having a physical contact after my ex. It was foreign but so gentle. I was handled with care unlike…heh. I knew I’ll remember it for a lifetime.

[J]: I will. Thank you, [R].

[R]: Ihatid na rin kita sa door, you want?

[J]: Nah. Okay na.

He let go of me. We bid our goodbyes and parted ways. I suppose he wanted to give me a goodbye kiss but I had my face shield on hahaha!“

Lumipas ang maraming buwan at maraming responsibilidad ang dumating. Hindi nagbago ang katauhan ‘ko. Walang iba. Minsanang catch up, madalang na kamustahan. Unibersidad. Organisasyon. Akademiya. Trabaho. Wala masyadong pagbabago ngunit unti-unti muling nabubuo ang pagkatao dahil ang pilosopiya ng isang taong gaya ‘ko ay walang panahon na dapat sinasayang.

Pagtungtong ng panibagong taon ay nagbabadyang eleksyon sa aming pamantasan. Bilang pinakabata sa konseho, hinikayat muli akong tumakbo sa upuan ng mga estudyante, lalo na graduating students. Pangulo. Campus-wide. Ngunit, inisip ‘kong magpahinga kahit papa’no dahil kailangan ‘kong nilayin ang lahat ng nawala sa akin—sa personal na aspeto—at unahin ang sariling pangangailangan—ang gamutin ang sarili upang tuluyang maging produktibo at masaya sa pag-iral sa mundo. Tumakbo ako, ngunit sa kolehiyo lamang upang hindi mabilis maubos. Liban dito ay umendorso rin ako ng mga kandidato ng Partido Lakas ng Masa sa Bulacan leg para sa Nasyonal na Eleksyon. Ito ay tawag ng hanay, responsibilidad panlipunan na mula pa man noon ay pinanghahawakan ‘ko na bilang prinsipyo. Samantalang si [R] naman ay tumugon rin sa prinsipyo at nag-endorso ng kandidato base sa kaniyang ideolohiya habang nagp-plano ng internship. Magkaiba kami ng paniniwala, ngunit pareho kaming may rason at pinaglalaban, at isa ‘yon sa mga nagustuhan ‘ko sakanya—may prinsipyo, may dahilan, may pinanghahawakan. Nagsabi rin sya’ng baka lumipad siya ng dalawang buwan pa-Australia pagkatapos ng graduation upang bumisita sa kaniyang ina.

Buwan ng Marso, binigyan ‘ko sya ng RSVP para sa 20th birthday ‘ko. Isang pulong sa Abril na hiniling ‘ko sanang makasama siya dahil isa siya sa dahilan kung bakit patuloy akong umiiral sa mundo. Humingi siya ng tawad dahil sasakto sa internship. Babawi na lang daw sya. Mag-celebrate na lang daw kami nang mas maaga.

“Ika-4 ng Abril, Taon 2022

Saktong anim na buwan magmula no’ng unang date. Na-late ako dahil mula ako sa Bulacan. Sabi nya nga noon, kahit sa mas malapit na lugar na lang kami ngunit hindi ako nagpatinag. Maingat kasi ako magpakilala ng mga tao sa pamilya kaya hindi rin ako basta-basta nagdadala ng tao sa bahay. At isa pa, hindi rin naman s’ya nagsabi formally na aakyat s’ya ng ligaw.

Pagdating ‘ko sa mall ay hinanap ‘ko s’ya. Nasa Quantum daw siya. Pala-isipan sa akin kung bakit siya nasa arcade. Yun pala, tatlong oras na niyang sinusubukan sumungkit ng malaking stuffed toy.

[J]: Bakit sinusubukan mong sumungkit eh pwede naman tayong bumili?

[R]: Wala. Gusto ‘ko pinaghirapan ‘ko ibibigay ‘ko sayo.

[J]: Ay, para sa ‘kin ba? Haha!

Hardworking. He made sense. I took pride in it. I smiled proudly and teased him. He proceeded to bring out a small stuffed toy of Patrick the Star from his bag. He kept the one that he got first. Unfortunately, the stitch got ruined so he wanted a bigger one. Thus, three freakin’ hours of playing arcade lmao. He really planned to go earlier than the set time just for the stuffed toy hahaha. Other than that, he also brought out 2 small balls which made me think again.

[J]: Para sa’n naman yan?

[R]: Diba you have 3 dogs? For them. I was about to buy 3 but only 2 na lang left sa shelf. I’m sorry.

Again, he made my heart melt. What a thoughtful man. He never made me think twice about him caring for me. He was there on the hardest part of my life. He carried me throughout my pain and helped me heal. He showed me kindness and love when my world was full of chaos and I don’t have, even my heart, to offer. We may not have talked everyday but he never missed to check up on me whenever I need it. He sticked through thick and thin. He was there. I really thought, maybe he’s the one. Maybe it was him. God knows how easy my heart falls for a gentleman.

I thanked him and showed him my appreciation for thinking even about my dogs.

We proceeded to play inside the arcade and got food afterwards. While we were eating, we talked about the upcoming election.

[J]: Buti tatakbo si [his candidate] no?

[R]: True. Ewan ‘ko nalang kung anong mangyayari if di siya mananalo. Eh diba tatakbo din si [my candidate]?

[J]: Yup. Tatakbo sya haha!

[R]: Kung di tatakbo si [his candidate], si [my candidate] rin iboboto ‘ko eh.

[J]: Ako rin. If di tatakbo si [my candidate], si [his candidate] rin iboboto ‘ko haha!

We caught each other’s eyes and laughed out loud. Because we both get it. We didn’t have to fight. We may have different candidates and ideologies but we had the same goal: for a progressive country. We didn’t belong in the same university but we’re both politically-engaged people.

That day, we enjoyed it all. We both loved coffee so we proceeded to go to Tim Horton’s. After he got our coffee, he told me he’d give me his gift. (Yes, meron pa?!) He brought out a box of a Zippo lighter. That was my first lighter. It had a design: a flaming heart. He knew I was a smoker, due to stress and pressure. He told me if it runs out of gas, I can just bring it to the nearest mall to get it refilled.

Smoking isn’t healthy. But he knew I needed it. He never told me to stop. But he told me to take care of my health. It was ironic, but he said that at least whenever I’m stressed, I’d have a cool a lighter haha. In fact, that lighter became a symbolism to me—that there’s a light that never goes out. It became the light on my darkest days (since I only smoke when I cannot take life seriously anymore). Whenever I use it, I remember hope and kindness. It symbolized him. That was his mark in my life.

Before we parted ways, we bummed a few cigarettes though he no longer smokes. Again, we shared a thing that he doesn’t do but since he does it with me, he didn’t mind. And we knew we cannot meet any time soon again because the hectic schedule and priorities will not allow us. But we knew what we had. Not knowing the next few months would be filled with anxiety and passive arguments. But still, I held on.“

Lumipas muli ang oras, araw, linggo, at buwan nang hindi namamalayan. Patuloy pa rin ang pag-ikot ng mundo. Konting usap, minsanang away, send-an ng music para sa isa’t isa. Dumalang nang dumalang hanggang sa…tuluyan nang nawala.

“Ika-30 ng Disyembre, Taon 2022

[Liham]

Maniwala ka o hindi, kung tao ang kantang tahanan ng Munimuni, ikaw ‘yon sa pagkakataong ‘di ko inakala. Inalay ko ang Runaway ni Tiffany (1st date), Waltz of four left feet (2nd date), at Pahintulot (bilang tugon ‘ko at reassurance sa sinend mong Paninindigan kita ng Ben & Ben dahil busy season natin, campus election ‘ko at internship mo kaya hindi posibleng tumuloy ng 3rd date) ng Shirebound and Busking, at Sa susunod na habang buhay ng Ben & Ben (noong nalaman ‘kong meron nang iba).

Ang usapan, maghahanap ng oras kung kelan tayo pwede parehas. Naintindihan ‘ko naman lahat—sobra na rin sa ultimatum. Kaya, pasensya na kung hindi ako nakatugon no’ng panahong pwede ka—hindi ko rin kasi alam kung kaya ‘kong bumangon at mag-ayos para kitain ka. Kinailangan ‘kong unahin ang sarili ‘ko pagkatapos ng mahabang serbisyo sa mga estudyante at bayan. Alam mo namang kinailangan ako sa hanay—demokratikong sosyalistang aktibista, maraming kailangang paunlakan na pulong. Hindi ‘ko rin naman itinagong ang kahati sa pag-ibig ng isang Jemelee Pagay ay adbokasiya, lipunan, bayan, at sarili. Wala nang iba. Isang tahanan lang ang hanap ko, hindi subdivision.

At ikaw, alam ‘kong isa lang din naman ang hanap mo noon. Problema nga lang, hindi tayo pinagtagpo ng oras at pagkakataon pero okay lang, tanggap ‘ko yon. Kung anong mas pabor sa sitwasyon mo, doon ako. Naiintindihan ‘ko dahil…ang pagsintang hain ‘ko’y hindi makasarili bagkus ay malaya at mapagpalaya. Hindi mabilis kumupas, tulad ng titis, pilit nagniningas; kahit mabagal at matagalan, kaya pasensya na kung hindi natin kinaya ang bagal ng baga.

Matagal ‘ko na dapat ninilay ngunit kahit papa’no, hindi inabot ng panibagong taon. Panahon na upang buhusan ng tubig ang naghihingalong ningas. Bilang respeto rin sa kasalukuyan at pag-angkin muli sa kalayaan.

I’ll always cherish you, aking presidente [R]. Salamat sa pag-akay noong hindi ‘ko kaya mag-isa.

Mananatili akong rosas sa hardin ng digma—at ikaw, sa’n ka man maparoon, I’ll root for u, Engr. [R]. Hindi ‘ko malilimutan ang marahuyo mong mga mata sa ilalim ng mabituing langit sa Katipunan, sa bisig mong hiniling ‘kong makulong, at maingat mong pagtangan sa akin.

Ingat at padayon, aking liyag✊”

Ika-13 ng Setyembre, 2024

Yesterday, I saw the news. [R] just got engaged. It is the same girl he got in a relationship with after we let go of each other. It shocked me—like I’m really in that age that the people I loved before are getting engaged?! Nonetheless, I’m happy for him. I’ve always root for his happiness. Wholeheartedly. Though 2022 Jemelee would’ve thought differently on what’ll happen this year. But I know [R], people like him are easy to like. Easy to love. That guy is full of love and kindness. A compassionate and passionate one. And so funny(most important character)! That guy deserves the best :))) I gotta admit, I take care of myself now and don't let me get taken for granted as much as possible because that would be a disrespect from all the guidance he gave me. I know he'd hate to know if I let people walk all over me that's why I don't settle for less. He set the bar high that there were times I thought, maybe I took his love for granted. But then, red string theory, right? Fate. I prayed for his happiness back then, that he’d get taken care of whoever is after me, because his pure heart deserves it. And I’m glad God never fails to give love to those who deserve it. He didn’t make a mistake on blessing him this early to know who he gets to spend the rest of his life with. The people I loved and parted ways with may not know this, but their win are still my win. I wish them Irish blessings until the end.

And I hope, one day, my time to win comes too.

[aldenta]

Lyla

Paalam, sapagkat lilisan na ako

At ipauubaya ang ginawa kong mundo

Aking pag-ibig na tapat at seryoso

Labis na ipinaglaban ngunit nabigo

At sa huling oras na magmamahal sayo

Maari bang ipagtapat ang totoo?

May mga pagkakataon ba na naisaisip

Ang unang pagkabighani sa panaginip

Hiwagang di ko pa rin mapagtanto

Aralin man ay di maalis ang pagkalito

Lyla, bakit nga ba kita sinisinta?

Ikaw ay hindi ko masyado pang kilala

Ngunit sa bawat sandali laging natutulala

Ginoo'y nahulog sa natatanging hiyas ng Tsina

Abalahin may ikaw ang nais makapiling sa t'wina

Tala sa langit'y talo ng 'yong mga mata

Ako ay nagbalik loob at muling naging makata

Na naglalayong makasama ang isang diwata

Papawiri'y matiwasay sa halimuyak na taglay

O' Lyla, buhay ko ay binigyan mo ng kulay

Ang gabi at araw ay di na mahalaga

Naroroo't ang tadhana na ang nagtalaga

Gustuhin man o hindi, ako'y iyong alipin

Ibibigay lahat upang mga pangarap ay maangkin

Yelo ay di makakapigil, sa lamig di ito masusupil

Oo, kailan may sayo hindi magtataksil

Nawa'y sa pagpikit muli mo akong maalala

Gaya ng isang magandang alaala

Sa nalalabing mga titik nitong tula

Ako na ang kusang loob na mawawala

Responsibilidad bilang siyang nagmahal

Ito ay ang paalam ng isang martyr at hangal

Lyla, sana ay sa paglisan ko'y iyong masilayan

Isang pag-ibig na para sakin 'di naramdaman

Lumaban at sinubukan pero 'di nagwagi

Yayabong ang kalungkutan, 'di magpupunyagi

Lilikha ng daan tungo sa paghihilom ng sugat

Alagaan ang sarili, paalam mula sa bigong manunulat

[loverottingshit]

Masaya maging bata, masayang walang alam.

At sa bawat paghinga ko, sinisisi ko ang mga tala sa kaibturan. Bakit hindi kita nakilala nang mas maaga? Kung kailan batang bata ang puso’t handang magmahal nang buo, walang dipirensya at mangmang tungkol sa mundo. Makasarili’t handang sumugal kahit na walang alam tungkol sa pagmamahal. Minsan nang nanatili sa kalooban kong mas maigi nga talagang walang alam. Dahil sa kawalan ng kaalaman tungkol sa mundo, nagagawa nating mangarap kahit na hindi iniisip anong mga bagay ang nakataya sa linya upang maabot ang mga nais nating gawin— masaya maging mangmang. Kung nakilala sana kita nang mas maaga, hindi mo na kailangang maranasan ang mga parte kong binugbog lalo ng mga taong minahal ko sa nakaraan at tinapon lang ang pusong inalay ko pabalik sa aking tadyang. Kung nakilala sana kita nang mas maaga, hindi mo na kailangang makita ang sugatan kong pagkatao buhat ng pag-intindi sa iba at pagdanas ng pag-intindi mula sa ‘yo— hindi sana ako naging sentimental dahil dito, hindi sana ako parang batang kulang sa aruga, lalong hindi sana ako kinakabahan palagi kapag nagbabago ang tono mo. Hindi mo sana naranasan ang bersyon kong produkto ng bigong pag-ibig. Nakita mo sana kung gaano ako kabigat magmahal, mas mabigat pa sa pagsulat ng prosa araw-araw. Nagmahal akong naghihintay buong araw para sa katiting na reply, nagmahal akong sumagot sa takdang-aralin sa matematika, nagmahal akong nagpapaload para makapagreply, nagmahal akong nagpupuyat kakaisip kung anong regalo ang ibibigay.

Alam ko sapat na ang bersyon ko ngayon para sa ‘yo, ngunit ‘di ko maiwasang isipin na sana nakilala kita nang mas maaga— dahil alam kong kaya kong higitan ang taong nagmamahal sa ‘yo ngayon. Gayonpaman, alam ko ring hindi magbabago ang katotohanang isa akong batang sinunog mula pagkapanganak, isa akong taong nagdudugo hanggang sa paglaki. Siguro nga’y habambuhay na akong hindi magiging kumpleto. Gan’on man ang sitwasyon, nakikiusap ako sa ‘yong kuhanin lahat ng natira sa akin.

Hindi man ako buo, sa ‘yong sa ‘yo naman ang lahat ng mayroon ako.

[upismediacenter]

LITERARY: ikaw ang aking bayan

"sabi naman nila na magmahal ng bayan, di nila sinabi kung anong bayan."

iyan ang sabi mo ilang linggo na ang nakararaan.

ika nga ni Bonifacio, ikaw ang aking bayan.

hinayaan kitang maghanda sa paglisan. kailangan mo ba talaga akong iwan?

tayo ay nagharap— huling pag-uusap. kahit may paglingap, ika’y nangangarap.

sabi mo'y lilipad tayo nang magkasama, pero salipadpad ng pakpak mo'y nauna. ang humiwalay sa atin ay paliparan, pinaglayo maging ng bigong kapalaran.

labis na nanabik, ninais bumalik. sa hangin humalik— awit na walang titik.

ilang buwan ng pawang katahimikan. gabing malamig sa malayong kanluran— sabik sa init na hindi maramdaman. bakit biglang napugnaw ang aking bayan?

ating kinalakihan— naging nakasanayan. apoy ng pagmamahalan, abo ang kinasadlakan.

mula himpapawid, ika'y lumapag— walang sumalubong matapos ang layag. mga mata kong dati mong nabihag, hindi na naabutan ng iyong sinag.

[angmanunulat]

Stardust ✨— [93]

Sa gitna ng pagmamaneho ni Seungcheol sa lugar na malapit sa Taft Avenue at DLSU campus ay patuloy na tumutunog ang cellphone niya na nasa bulsa. He immediately took it out and handed it to Dk who's seating on the shotgun's seat.

Nagtatakang tinanggap ni Dk ang cellphone ng kaibigan habang naghihintay na magsalita ito.

"Can you check who's texting me, Dk?"

Hindi na nagsalita si Dk at ginawa na 'lang agad ang pakiusap ng kaibigan. Ilang segundo muna ang lumipas bago siya nagsalita.

"Sabi ni Yi slash Cali, may bagong tweet raw si Rei. Should I check it, Cheol?"

Hindi nagdalawang-isip na tumango ang nasa driver's seat.

Instead of opening the blue app on Cheol's phone, Dk took out his phone to check Rei's tweet from his own account.

"It's a picture, Cheol. Kamay ata ni Reilee na may hawak na, ano 'to? Alitaptap?" Dk showed the picture to Cheol who immediately took a glance at it.

Agad na tinigil ni Cheol ang kotse sa tabi ng coffee shop, para 'lang mas makita ang larawan.

"FUCK! I knew it!" Bulalas nito. "This is all about Caden again!"

Napakunot-noo si Dk na nalilito. He doesn't understand what Cheol was trying to say, even Reilee's tweet is so unclear to him.

"Yang.... at Alitaptap?"

"Yang is what she calls Caden. It's from a Ying-Yang Chinese Philosophy. At iyong alitaptap, it's symbolizing the soul of our departed loved ones; Reilee and Caden believe in such things."

Dk was a bit shocked and amazed at the connection that Reilee and her boyfriend have. He knew Caden on the court that's why he couldn't imagine he would believe in such a folktale.

Ying........ Yang.......Fireflies.

No one could imagine how deep the love between the young couple was.

Kaya siguro ganito na lamang sila kahirap na hanapin ang nawawalang si Reilee.

Because no one can understand Reilee better than Caden.

"Is there a location on her tweet?" Dk suddenly asked.

Bigong umiling-iling si Cheol na walang ibang nagawa kundi ang tumulala at paulit-ulit na magmura sa isipan.

Where the fuck is this place?

Where the fuck do fireflies roam in Manila?

[fiorellaboni]

Great Qin Empire 1

The weather was cold and the night was long, and the big stove in Ying Si's study hardly went out. No matter how clean the charcoal was, there were always wisps oh, from the gorgeous yellow, was indeed the customary dress of a merchant of the State of Chu. But the man's hands were empty, and his face was covered with a dark veil,bottle blowing machine, revealing an unusual mystery. Ying Si pulled the door open and stared coldly at the masked man without saying a word. The masked man bowed deeply and said, "Xin Bigong, a merchant of the State of Chu, see the prince." Ying Si stood in silence, still saying nothing. "Dare to ask the prince," said the masked man, "have you ever known a mountain man named Heimao?" Ying Si's face was expressionless,Vegetable oil filling machine, neither shaking his head nor nodding his head. The masked man added, "Heimao has entrusted me to bring a small gift to the prince." "Please take off your veil and speak again, sir," said Ying Si coldly. "It's not that I don't show my true face," said the masked man. "It's that I was born ugly. I'm afraid I scared the prince." Ying Si is silent with a sneer. As soon as the masked man raised his right hand, the veil fell to the ground-a face with red hair, blue eyes, broad mouth, big teeth and a beard appeared! It looks particularly terrible under the lamp. Ying Siping said lightly, "Sir, why do you feel embarrassed when you look so different?" "The prince has great courage and insight," said the merchant with a salute. "I admire him very much." As if she had not heard, Ying Si said indifferently, PET bottle Mold ,PET blow moulding machine, "Who is Heimao?"? This prince is a stranger. "Hei Mao said that he befriended a scholar named Qin Shu and that he could find Mr. Qin Shu if he found the Prince's Mansion." "Qin Shu is my scribe, and he is away on business." Ying Si answered without expression. Forgive me for being so reckless. Take your leave. Wait a minute. What is Heimao looking for Qin Shu? I can pass it on. Yellow clothes merchant: "Can you allow me to cover my face?"? Humble appearance is really harmful to elegance. Ying Si nodded. The merchant picked up the black veil and hung it up. "Tell the prince," he said respectfully. "Three years ago, when I was on a business trip, I was blocked by a heavy rain when I passed by Shangshan Mountain. For, the village into the mountains to save themselves, leaving onmiliation would make him restless. The only thing the girl left him was the loess, which was the loess that haunted him. Now, even the loess that he had covered the girl with his own hands had been eradicated, the Hei Jiu couple had died, the Hei Mao brothers had become beggars,Blowing Filling Capping combiblock, and the only piece of simple friendship left in Ying Si's cold youth had been mercilessly erased. God, God, how unjust you are!. gzxilinear.com

[myskyring]

ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ......ㅋㅋㅋ

[siriusmusicartvision-blog]

Vi ricordiamo gli appuntamenti Live di Aprile... #Sirius #Revenge #live #festival #contest #Napoli #sanremorockfestival #prato #bigonge #officinagambrinus #atena #lucana #follow

[yellowhippo]

April 24

Parati nalang nauuwi sa bigong pangako. Paano nalang ang pagusad sa kabilang dako? Mga salitang binigkas sa kahapon aking ikinulong sa munting garapon. Itinabi sa gilid at nagkunwaring babalikan. Ngunit lumubog na lamang ang araw at ito'y napagiwanan.

12:47-12:50am

[joyceebels]

Last Sunday (March 20, 2021) nagsimba ako sa pinakamalapit na parokya samin..

Kasi:

1. Walang internet sa bahay, na pede akong manood ng live

2. Wala akong perang dala.. ahahaha

3. Dahil gusto kong makareceive ng presence NYA

4. Gusto kong lubos pa SYAng makilala at maintindihan, at makasama kahit 1hr lang..

-----

Ayun.. hindi naman ako bigong makilala sya dahil si father nag iwan ng katanungan sa bawat isa samin..

Gaano mo ba SYA kakilala?

Gaano ba kalalim ang pananampalataya mo sa KANYA?

Kilala mo ba SIYA?

Saan at pano mo SIYA nakita/nakilala

Hanggang saan ang paniniwala mong meron DIYOS na magliligtas sa mga kasalanan mo?

---

Sabi ni father eto na daw yung pagkakataon mo para lubos mo sya makilala, lubos mong maintindihan yung mga nangyari sa kanya..

Ngayon darating na mahal na araw.. maglaan ka ng oras para makilala at makita mo na meron DIYOS..

Na palaging andyan para satin.. umulan man ng swerte, bumaha man ng problema, gumuho ka man sa lungkot at wasakin ka man ng pagkakataon..

palagi mo tatandaan na magdasal, at wag kakalimutang tawagin sya kasi papakinggan ka nyan at hindi pababayaan..

[marquezsheryl431]

Kabataan ba ang pag-asa ng bayan?

           Kabataan ang siyang pag-asa ng bayan, yan ang madalas kung marining mula sa magulang ko kaya kailangan ko daw magpakatino habang lumalaki dahil isa ako sa kanilang aasahan at tutupad sa mga pangarap nila. Kung ako ay makakatapos magiging pag-asa nga naman ako ng aming sambahayan at siyempre makakatulong sa ekonomiya. Sa paaralan madalas panghikayat sa amin ng aming mga guro na mag-aral ng mabuti dahil nga daw kaming mga kabataan ang siyang pag-asa ng bayan. Kailangan daw lumaki kaming maayos at may mabubuting gawa o modelo na dapat tularan upang ang gagaya sa amin magiging matagumpay at pag-asa ng bayan. Tama nga naman sila, bilang kabataan malaki ang pasan na nakapatong sa aming balikat dahil sabi nga nila kami ang pag-asa ng bayan!

              Pero ako ay isang bigo at hindi na magiging pag-asa ng bayan, dahil sa hindi maayos ang pamilya namin nawalan na ako ng pag-asa. Ang tanging hangad ko lang ay lumayo sa pamilya, iwan ang responsibilidad at mamuhay ng may totoong saya na hindi ko madalas maramdaman kapag umuuwi ako ng aming tahanan. Paano pa nga ba magiging pag-asa ng bayan ang isang kabataang hindi naman nahubog ng tama at maagang nag asawa at nagkaanak. Ibig bang sabihin dahil bigo ay hindi na maaasahan at hindi na magiging pag-asa ng bayan?

             Sa patuloy na pakikipagsapalaran ko sa aking buhay marami akong natutunan at maraming mga maling paniniwala ang unti unting luminaw sa aking isipan. Hindi ang kabataan ang pag-asa ng bayan! Maaaring madami ang mag rereak, mga bulong-bulong, at huhusga sa akin. Kung ba tatanungin ang kabataan sasagot ba sila ng oo kung ito ang sabihin natin sa kanila? Oo ito ay magandang motibasyon para mas lalo silang magpakaige sa buhay. Pero sa estado nila ito ay isang mabigat na pasan na magkokontrol sa kanilang laya hindi naman sundin ang layaw kundi mamuhay ng normal na walang iaasa sa kanila na pag hindi nagtagumpay ay matatawag na silang walang kuwentang anak o kabataan na hindi na maasahan ng bayan!

               Sa bawat pagsubok na aking napagdaan, mga kabiguan at katagumpayan. Nagising ako sa katotohanang ang kabataan ay hindi pag-asa ng bayan kundi lahat ay maaaring maging pag-asa ng bayan at lahat ay may maiaambag sa ikabubuti ng imahe ng bansa at ikaaangat ng isang bansa. Kabataan lang ba? Maski mga magulang ay pag-asa ng bayan, maski mga matatanda, at pati mga bata. Ibig sabihin hindi lang ang mga anak ang maaaring asahan at dapat magpakatino. Kung matino ang magulang sigurado na ang anak ay lalaking maayos. Kaya hindi natin ipipilit sa isang kabataan na siya ang pag-asa ng bayan kung kagaya ko na hindi naman maayos ang pagpapalaki at ang lugar na kinabibilangan na ang nasasaksihan ay sugal, alak, bisyo, nag-aaway awayang magulang sa anak at magkakamag-anak. Maaasahan ba ang isang kabataan kung tayong mga nakapalibot sa kanya at sinusundan niya ng yapak ay bulok sa lipunan?

                Tayong lahat ang pag-asa ng bayan hindi lamang silang kabataan. Magiging tunay na pag-asa ng bayan ang mga kabataan kung tayo ay aambag ng mabuting halimbawa sa kanila at maganda ang matutularan sa atin. Ako ay bigong kabataan na hindi pag-asa ng bayan iyon ang sabi nila at turing sa akin dahil sa aking pagkakamali, oo napakasakit pero tanong ko ngaun sa kanila bilang isang magulang ngayon, wala ba akong kakayahang umambag sa ikauunlad ng aking bayan? Bilang isang ina ngayon, marami mang pagsubok o hadlang gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang ang aking anak ay maging pag-asa ng bayan sa pamamagitan ng magagandang halimbawa ko. Ako ay nag-aaral ngaun ng kolehiyo kahit may edad na at wala na sa kalendaryo bilang magandang halimbawa sa mga kabataan at sa aking anak kung gaano kahalaga ang edukasyon at tagumpay ng may matupad na pangarap. Kaya kabataan nga ba ang pag-asa ng bayan? Oo kabataan ang pag-asa ng bayan kasama tayong aagapay sa kanila. Kaya oo kabataan ang pag-asa ng bayan kasama tayong lahat, dahil bawat isa may maiaambag sa pagbabago at ikabubuti ng ating bayan. Kaya tayong lahat ang kikilos hindi lang kabataan, kikilos tayo at hindi mag hihintay ng utos mula sa may kapangyarihan. Kung gusto mo ng pagbabago umpisahan mo sa sarili mo. Kikilos tayo ngaun at hindi bukas o saka na ng may iisang hangarin at may pagkakaisa tungo sa ikauunlad ng ating bayan.

[phgq]

Higit 160 katao sa Tuguegarao City boluntaryong nagbalik ng SAP subsidy

#PHinfo: Higit 160 katao sa Tuguegarao City boluntaryong nagbalik ng SAP subsidy

TUGUEGARAO CITY, Cagayan, May 5 (PIA)  - - - Umaabot na sa 164 ang bilang ng mga nagbalik ng natanggap nilang subsidiya mula sa Social Amelioration Program (SAP) dito sa Lungsod ng Tuguegarao.

Ayon kay Myrna Te ng City Social Welfare and Development Office ng Tuguegarao, ang nabanggit na bilang ay mga boluntaryong nagsaoli ng natanggap na SAP matapos mapag-alamang hindi sila dapat kabilang sa mga benepisyaryo.

Kasama na rin sa nabanggit na bilang ang mga nadoble ang tinanggap na amelioration.

Samantala, 360 na benepisyaryo ang bigong makuha ang kanilang ayuda dito sa lungsod ayon pa kay Te.

Aniya, sa 360 na hindi natanggap ang ayuda sa araw ng distribusyon sa kanilang barangay, ilan sa kanila ay wala mismo noong araw ng distribusyon at ang iba naman ay walang paliwanag kung bakit hindi dumating sa araw ng distribusyon.

Sa kabuuan, 25, 605 target beneficiaries ang inilaan para sa 49 na barangay dito sa Lungsod ng Tuguegarao base na rin sa datos ng Department of Social Welfare and Development (DSWD). (MDCT with reprort from Dina Villacampa of DWPE Radyo Pilipinas/PIA-2)

***

References:

* Philippine Information Agency. "Higit 160 katao sa Tuguegarao City boluntaryong nagbalik ng SAP subsidy." Philippine Information Agency. https://pia.gov.ph/news/articles/1041058 (accessed May 05, 2020 at 08:13PM UTC+08).

* Philippine Infornation Agency. "Higit 160 katao sa Tuguegarao City boluntaryong nagbalik ng SAP subsidy." Archive Today. https://archive.ph/?run=1&url=https://pia.gov.ph/news/articles/1041058 (archived).

[crestfallen0-0]

Pasensya na hindi likas sa akin ang salitang patawad. Pero oo kabisado ko ang mga bubog, ang bawat tinik, bawat bakas at basag na piraso kong iniwan nilang nakakalat sa lahat ng espasyo ng pusong inilalaban mo ngayon. Ako ang tahanan ng bigong digmaan pero hindi ko hahayaang talunan ang itawag sa kwento nating dalawa.

Oo, hindi banayad ang mga alon.

Patawad, hinayaan kong sirain ang dagat, patayin ang alab ng nakalipas na digmaan.

Patawad, kailangan mong kabisaduhin ang bawat sugat dito sa espasyong pilit mong nilalakaran. Duguan na ang yong mga paa. Sugatan ang iyong katawan sa higpit ng yakap at gapos ng mga kamay mo sa bawat tinik na nakapalibot sa kanya.

Hindi ka pamilyar sa pagsuko. Hindi mo kabisado ang pagtaas ng puting bandila. Hindi mo nililimot ang sumpa mo sa buwan kahit gabi gabing malabo ang kalangitan dala ng bawat hikbi at bigat ng gabi.

Hindi ka bingi sa mga lihim niyang bulong. Alam mong ang bawat pagtaboy ay panawagan sa mas mahigpit na kapit. Na ang bawat pagsuko ay dasal sa patuloy na paglaban. Kilala mo ang buwan... sa kanyang mga mata.

Patawad sa bawat pagsuko.

Patawad sa bawat sugat, sa bawat luhang idinulot, sa bawat matatalim na salita.

Patawad ngunit hindi ko isusuko ang digmaan ito, isang labang pareho nating pinili. Kabisado man natin ang sakit pero hindi tayo pamilyar sa paglayo

Sa unting unting pagguho ay mulit muli nating bubuuhin ang bawat piraso. Hindi tayo bigo sa pagkakataong ito sapagkat sa paulit ulit nating pagkatalo uulit ulitin natin ang simula dahil hindi natin kilala ang salitang dulo. Patuloy nating isusulat ang kwento, hindi mauubusan ng letra at mga salita, maging ang katahimikan ay ituturing nating tahanan. Tayo ang digmaang ito, dito ang sandata at lakas ay ikaw at ako

[wmab]

PARANG BIGONG PANGAKO

Para kang bigong pangako.

Nangliligalig ng isip

kung saan ba

nagkamali—nanunuri

kung wala bang nagawang mabuti.

Para kang bigong pangako.

Binibigkas palagi

na parang panata

ng nanay ko

sa tuwing makikitang

wala akong ginagawa.

Para kang bigong pangako

na lumalantad

kung kailan

nagdaan na ang lahat.

Parang nanunuot

na luha sa unan.

Nireserbang kutsilyo

para may maikatwiran.

Natuyong pawis

sa likuran—masakit sa dibdib.

Para kang bigong pangako.

Nalilimot kung kailan

lubhang kailangan,

Inaalala kung

may di sadyang nalimutan.

Para kang bigong pangako.

Ibinibigay nang tapos

pero hindi naidaraos,

babawiing lihim kapag

hindi na nakatingin,

lalo kung

hindi na naaalala.

Para kang bigong pangako,

nagbibigay liwanag

sa hindi

at sa karapat-dapat.

Para kang bigong pangako.

Nagbabarak na tinta

sa mga dahon

ng kwaderno.

Nangungunyapit na dahon

pagkatapos mahulog

nang hindi kumapit

nang maigi sa puno.

Para kang bigong pangako.

Lumuluha na lang

sa dismaya

imbis na kumikilos

o di man kaya ay tumatayo.

.

.

.

-Wag Mo Akong Bitawan (WMAB)

[markhersonhuelgas]

Hindi Para Sa Lahat

"HINDI PARA SA LAHAT"

Ang pagbabasa ay hindi para sa lahat

Mayroong sa pag-intindi ay salat

Mga letra at salita'y di nagtutugma

Mensaheng naiiwan lang sa dila

Ang pagsusulat ay hindi para sa lahat

Mayroong sa konteksto ay di sapat

Mga damdaming hindi na nakatawid

Layuning inanod sa himpapawid

Ang pagsayaw ay hindi para sa lahat

Mayroong mga paa'y di maglapat

Mga pasa sa bawa't maling apak

Ritmong 'di sumasabay sa palakpak

Ang pagkanta ay hindi para sa lahat

Mayroong lalamunang laging malat

Mga tinig na naglalaho sa paligid

Lirikang patungkol sa bigong pag-ibig

Ang pag-ibig ay hindi para sa lahat

Mayroong sumuko bago magtapat

Mga pangakong tila dinala ng alon

Pusong nilamon ng pait ng kahapon

Hindi para sa lahat ang nakikita ng

lahat

Hindi natutupad ang lahat ng mga

pangarap

Hindi nabubuo ang ibang pangako

Hindi para sa lahat, yan ang aral

ng mundo na sa akin ay tinuro

[lostvirtuoso]

Walang Dulo ang Simula

Umiilaw ngayon ang langit.

May talim sa bawat dulo ng kidlat.

Tuloy lang sa pagdampi ang hangin,

Ngunit walang pumapatak na ulan.

Masama ang panahon.

Magiging masama ang panahon, sabi mo.

Walang liwanag ang mga tala.

Wala na rin 'yung pagiging kalahati ng buwan.

May musika ang pinaghalong kulog

At tunog ng nagdaraang sasakyan.

Mag-isa kang nakaupo sa tapat ng poste

Habang nalalanghap ang amoy ng sigarilyo.

Nabigo ka nanaman.

Bigong buuin ang araw nang masaya

Sa bawat segundo ng kasiyaha'y,

Sanlibong oras ang kalungkutan.

Langit.

Panahon.

Musika.

Kabiguan.

Walang balangkas ang tula.

Wala rin patutunguhan ang mga salita.

Ang tanging alam mo lang

Ay ang maging -