#bespiegeling

[twafordizzy]

Arie Storm luistert naar hoe huizen ademen

bron beeld: trouw.nl In Luisteren hoe huizen ademen van Arie Storm (1963) volgen we August Voois die in Amsterdam-Zuid woont met vrouw en dochter. Het huis begint kuren te vertonen en dat brengt herinneringen naar boven. Naar een jeugd in de Haagse Schilderswijk en een opgelopen jeugdtrauma. Dat trauma is: ontdekken dat de vader van je beste vriendje (Dennis) het doet met je moeder. Een…

[homoerotisch]

uit Bespiegeling bij eenen avondstond, van Rhijnvis Feith (1753-1824)

[jurjenkvanderhoek]

IN HET UNIVERSUM VAN ROBERT SCHUIT IS NIETS WAT HET LIJKT

Iedere ingeving, elk idee, een of andere gedachteflits, alle inspiraties. Of eigenlijk verschillende hersenkronkels, kunnen leiden tot scherpzinnige tekeningen. Uitgewerkte schetsen van afwijkende dwarse gedachten. Althans die niet aan de normale norm toegeschreven worden. Tenminste wat de grootste gemene deler in de samenleving voor gewoon houdt. Een uitbeelding volgens de regel, gemiddeld en doorsnee. Dat zijn de tekeningen van Robert Schuit alleszins niet, gangbaar en gebruikelijk. Deze zijn zeker niet middelmatig, uitdrukkelijk wel contemplatief. Schuit beschouwt de wereld om hem heen en spiegelt deze in zijn werk. Iedere opmerking, elke overdenking wordt vertaald in een beeld dat die realiteit ontloopt. Maar serieus in ogenschouw nemend rammelen de uitingen niet, het tekent af wat er speelt in cryptische omschrijving.

Een enkele tekening is wel melig, of te flauw voor woorden, smakeloos. Maar iedere schets heeft een diepere grond. Een gelaagde betekenis. Elke aanleiding is niet zo lacherig als dat het op papier komt. Schuit is een sarcast, een criticaster. Hij is een (be)spotter, een muggenzifter en mierenneuker. Schrijf ik dit, verkneukel ik me bij de gedachte hoe hij dat zal uitbeelden. Het blijft echter niet enkel bij het tekenen van de gedachte, ook beschrijft hij de ingeving. De tekening is een illustratie bij de tekst. Het staat niet los van elkaar, het is één geheel. De tekening geeft geen uitleg van de tekst of andersom. Beeld en woord vormen een niet van elkaar te scheiden kunstwerk.

Robert Schuit tekent de klare lijn. Zijn tekeningen geven een duidelijk beeld van de hersenkronkels die hem beroeren. De tekst geeft daar geen uitleg bij, maar is er een aanvulling op. Het één kan niet zonder het ander. Sommige gedachten vallen meteen in, andere spinsels hebben langer nodig begrijpelijk te worden. Maar voortdurend trekt er dan een glimlach om de mond wanneer de ontdekking daar is. Wanneer je ontdekt wat de diepere laag onder de oppervlakte van het zichtbare is. Een enkele tekening is ook wel plat en meteen duidelijk, waar de andere je zet tot nadenken om de betekenis te achterhalen.

Over het algemeen mag zijn waarheid dan flauw en melig zijn, door de kritische pen van Schuit wordt het beeld daarvan geestig en spitsvondig. Hij tekent op het scherpst van de snede en legt de vinger op zere plekken. Het doet zeer, het schuurt en schaaft. Het is wel te lullig, maar is altijd kernachtig weergegeven. Maar al te vaak zie ik mezelf in de spiegel. Vind ik mezelf terug in de bespiegeling van Schuit, althans weerklinken mijn alledaagse bedoeningen erin. De normaal ge(d)achte wereld om me heen neemt de tekenaar met een korrel zout. De realiteit is niet al te serieus genomen, want veel van die door ons genomen werkelijkheid is te belachelijk voor woorden. Schuit heeft dan ook niet voldoende aan woorden en maakt het compleet met beelden.

Die dikdoenerij van de bombastische wereld wil Schuit op de hak nemen. De grootspraak wil hij laten struikelen. Wij moeten onszelf en de ander niet zo serieus nemen lijkt zijn boodschap. In alle ernst, wat is die hoogmoed waard. Het is alles ijdelheid. De tekeningen van Schuit zijn niet esthetisch verantwoord. Niet mooi om naar te kijken, maar wel diepzinnig van uitdrukking. In het interessante beeld draait om de inhoud, niet om de verpakking. Het zijn cartoons, karikaturen. De grap mag dan in de tekening lijken te zitten, de poets is door onszelf voorgebakken. Het boek “Er komt altijd een ei uit” kan met een grimlach bekeken en gelezen worden. Maar eerder zal ik de boer zijn met kiespijn die lacht om de grappen van Robert Schuit, omdat ik mezelf erin herken.

Hij steekt de draak met het leven, ons zijn, mijn wezen. Hier wilde ik citeren, maar dat gaat niet want zoals beschreven is tekst eenheid met beeld. Zonder beeld zijn de woorden niets zeggend. Slaan deze als een tang op een varken. Toch een ingelijste spreuk: “op internet gevonden quotes als eigen wijsheid presenteren is als een dikmaakpak voor de ziel”. Daarvan is de ondertekening doorgestreept en vervangen door ‘- ROBEERT SCHUIT’, waarmee hij het dus zijn eigen wijsheid maakt. En is de typografie de letter zonder beeld, dan kan ik de tekst aanhalen: “wie de bankpas die bij deze pincode hoort vindt mag voor zichzelf iets lekkers kopen: 8692”. Maar noodzakelijk om het werk van Robert Schuit te doorzien en te begrijpen is het zaak het te bekijken. Dat kan onder meer afgedrukt in het boek “Er komt altijd een ei uit”. En tot eind februari 2024 in het echt bij Loopvis in Arnhem. Daar is niets wat het lijkt.

Er komt altijd een ei uit. Robert Schuit, tekeningen. Uitgeverij Jurgen Maas, 2023.

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | God weet alles Die van den beginne aan verkondigt het einde, en van ouds af die dingen, die nog niet geschied zijn; Die zegt: Mijn raad zal bestaan, en Ik zal al Mijn welbehagen doen. Jesaja 46:10 Een dwaas heeft zijn verstand gauw opgemaakt omdat hij er maar zo weinig van heeft; maar een verstandig mens wacht en overweegt. Met de alleen-wijze God is dat heel anders gesteld. De Heere is geen mens dat Hij het nodig zou hebben om te aarzelen; Hij heeft Zijn oneindige verstand opgemaakt en Hij kent Zijn gedachten. Bij de Heere is geen sprake van vragen of bespiegeling: Hij is één van geest en niemand kan Hem tot andere gedachten brengen. Zijn doel staat vast en Hij houdt Zich daaraan. Hij is vastbesloten om over hen, die Hem ijverig zoeken, te waken en hen, die Hem vertrouwen, te eren. Hij is vastbesloten Zijn verbond in eeuwigheid te gedenken en Zijn beloften aan hen, die in Hem geloven, te houden. Het is Zijn voornemen dat het volk dat Hij Zich geformeerd heeft Zijn lof zal vertellen. De Heere kent degenen die de Zijnen zijn; Hij kent degenen die Hij Zijn Zoon gegeven heeft en Hij weet dat dezen voor eeuwig Zijn juwelen zullen zijn. Geliefde, als u uw eigen geest niet kent, God kent Zijn eigen geest. Hoewel u niet gelooft, Hij blijft getrouw; als u in het duister bent, Hij is in het licht en gans geen duisternis is in Hem. Uw weg mag dan wel gesloten zijn, maar Zijn weg is ontsloten. God weet alles wanneer u helemaal niets weet.

[rikwintein]

Bijnamen

Laatst ontlokten gedachten over bijnamen bij de piot een hevig grinniken. Bijnamen, cognomen, epitheta zijn van alle tijden. Elke bespiegeling over hun gebruik en hun betekenis leidt naar een labyrint met de complexiteit dat zich enkel laat evenaren door het maatschappelijk weefsel of het menselijk lichaam. In beginsel is het allemaal vrij simpel. Met elke bijnaam kan het twee richtingen…

[letteraal]

De stoïcijnen zeggen dat ondeugden op de wereld zijn gebracht met het doel de deugd bij te staan en in aanzien te brengen, maar met meer recht van spreken (vanuit een minder gewaagd vermoeden) kunnen wij stellen dat de natuur ons de pijn heeft gegeven om het genot en de afwezigheid van pijn te eren en te dienen. Toen Socrates verlost was van zijn boeien, vond hij het heerlijk om uit zijn benen de jeuk te voelen wegtrekken die door het knellen was veroorzaakt, en verheugd bedacht hij dat er zó’n nauwe band bestaat tussen pijn en genot dat ze wel aan elkaar verwant moeten zijn, omdat de een de ander nu eens opvolgt en dan weer voortbrengt. En hij riep uit: ‘De goede Aesopus had deze bespiegeling moeten verwerken tot een mooie fabel.’

Montaigne III.13

[devosopmaandag]

Tegenwicht, antilichaam

Ik lag in bed en dacht zoals elke zondagochtend na over de vos die geschreven moest gaan worden, maar dit keer denkend aan de verstilde en tegelijk dolgedraaide wereld buiten. Marquez' 'Liefde in tijden van cholera' speelde door mijn hoofd. Een vriendin stuurde een bericht van haar tekendocente door met een opdracht voor de komende vijf weken dat er geen lessen zijn met de wens ‘Dat alles mag overwaaien zonder verlies’. Een vriend stuurde een romantische hartekreet rond: 'Is dit niet de gedroomde tijd voor een Nieuwe Decamerone ?' Ik stond op met het voornemen om 15 maarten in andere dan coronatijden op te zoeken. Tegenwicht, antilichaam.

15 maart,1905 – “Een dag die verloren is gegaan met mijmeren over dit werk dat uur tot uur wordt uitgesteld. Aantekeningen, een paar vondsten misschien, overbodige zaken, niet het noodzakelijke. Ik benijd Marinette: ze heeft ons avondeten klaargemaakt.” (Jules Renard)

15 maart 1921 – “Blauw, groen, warm. Roeien. 's Avonds terug. Ik plof, alleen gelaten, in het nest (Bertolt Brecht)

15 maart 1931 – Een hemelse dag op Sissinghurst. Opnieuw wilgen gekort. Gezaaid. Viti snoeit de perenbomen. Ik lees haar nieuwe roman 'All Passion Spent' – een heerlijk boek. (Harold Nicholson)

15 maart 1942 – Kort luchtalarm omstreeks 11:30 vanochtend. Geen bommen of geschutsvuur. [–] Vanbinnen nogal bang, en ieder ander blijkbaar ook, maar zorgvuldig doen of er niets aan de hand was, zelfs niet verwijzen naar het feit er alarm was totdat het 'einde alarm' had geklonken. (George Orwell)

15 maart 1976 – “Soms toch het grootse gevoel dat ik leef zoals ik wil leven.” (Peter Handke)

Een handvol 15 maart en veel van een mensenleven zit erin: het huiselijke, de plicht, het voorbijgaan der dingen, geluk, angst, oorlog, de innerlijke wereld. Tot slot 1964, geen 15 maart, maar een dagboekfragment van Witold Gombrowicz, die na een ballingschap van vijfentwintig jaar in Argentinië terugvliegt naar Europa. Een bespiegeling die past in de verontrustende tijden waarin we nu verkeren. Teruggeworpen op onszelf, van een afstand kijkend naar de planeet die wij bewonen.

“Ik vlieg alleen. Buiten het heelal geworpen. Geïsoleerd. En achter mij aan, de hemel doorsnijdend, met achthonderd per uur, al het mijne, mijn bagage, gedachten, combinaties, herinneringen, Berlijn, Argentinië, Polen, dit, dat , reminiscenties, sleuteltje, ze zei me, vis, men zou, waarom ook, Hozastraat, alles vliegt op achtduizend meter hoogte met me mee en ik houd niet op met associëren, combineren, concluderen, ik, verdwaald, volkomen verloren in mijn woud. Ik en mijn woud. Ik en mijn jungle, mijn zwerm, mijn mierenhoop die vermenigvuldigt, krioelt, alles vult. Ik werp een blik naar beneden.”

[chriswwolters]

De zuil als landmark en pispaal, een bespiegeling over een medium waar we volgens Goof Bakker wel zonder kunnen ....

[gestelsa]

Could you be loved - Bob Marley & The Wailers

Could you be loved is een liedje van de Jamaicaanse reggaegroep Bob Marley & The Wailers uit hun laatste album ‘Uprising’ in het jaar 1980. Het is 3 minuten en 55 seconden lang en het genre is reggae, maar ook disco. Bob Marley schreef dit liedje op een vliegtuig in 1979 terwijl The Wailers op hun gitaren aan het experimenteren waren.

Sommigen zeggen dat het een eenvoudig liefdeslied is, terwijl anderen beweren dat het een bespiegeling is over de staat van armoede in Jamaica.

De intro duurt 15 seconden en het tempo is constant snel en het ritme kort behalve op sommige momenten want dan verlengt hij de woorden of de noten. De intro wordt gespeeld op een elektrische gitaar. Er zijn duidelijk achtergrondzangers/zangeressen. De stemmen zijn niet super laag, maar wel aan de lage kant. Soms haalt hij een beetje uit en dan komt dat wel naar voren bv. ‘could you be loooved’ (0:26). Hij haalt nergens superhard uit, maar het valt wel op. In de outro is het descrendo want dan bouwen ze af naar het einde van het lied. 

Ik vind de melodie ergens stapsgewijs door de beat van de drum(s), maar ook wel vloeiend door de andere instrumenten op één of andere manier. Ik word hier vooral heel rustig door omdat het eerder laag gezongen is en de gelaagdheid van het lied en doordat het zo vloeiend is. Reggae is meestal rustige liedjes en niet direct popachtig. Het is ook de reden waarom ik hier graag naar luister.

[andrevanvuuren]

Dis tyd die tyd om ons oë na die hemel te draai daar’s geen kans om nog te wonder of jy moet kies tussen die veraaier en jou toekoms daar’s nie meer n kans om te bespiegel of die Ark net n droom was die tyd is nou want nooit voorheen was daar soveel ellende peste virusse hartseer onsekerheid en chaos alles pla ons in alles soos nou kies jou kant kies dit slim want die veraaier is tussen ons pragtig gekleë is die swart geraamte Skim Dis tyd die tyd om ons oë na die profisië te draai daar’s geen tyd om nog te bespiegel of jy moet kies tussen die veraaier en jou môre daar’s nie meer n kans om te bespiegel of Noag net n droom was die tyd is nou want nooit voorheen was daar soveel ellende peste virusse hartseer onsekerheid en chaos alles pla ons in alles soos nou kies jou kant kies dit slim want die veraaier is tussen ons pragtig gekleë is die swart geraamte Skim(28/6/21 in alles soos nou-covid se rippels-AvV)

[twafordizzy]

Oscar van den Boogaard licht doodsangst toe

bron beeld: mubi.com Meer dan een minnaar is de roman van schrijver Oscar van den Boogaard (1964) die ik las en waardoor ik overrompeld werd. Een drama voltrekt zich in twee families, elkaars buren, tijdens de afvaart van het schip de Herald of Free Enterprise in het Belgische Zeebrugge (1987). Het is een roman vol bespiegelingen over karakters, hun relaties en (nieuw) leven en dood. Achteloos…

[dorpsgenoten]

Een vrouw blijft leuk tot eind 50

Een vrouw blijft leuk tot eind 50… zei Antje Monteiro, zelf halverwege de 40, gisteren. O. Ik las het net hier

Wat is dat toch met die 40 plussers?  Dat denigrerende. Is dat nu de midlifecrisis die er keihard inhakt of is het echt zo leuk om mensen af te zeiken. Of, zijn 40ers gewoon bang om zelf in de spiegel te kijken? Ik vermoed dat laatste. Als je zo bang bent, misschien moeten wij oudjes jullie dan even helpen en beschrijven wat wij zien bij jullie, want ondanks alles zijn wij ook de beroerdste niet. Let op: Hee 40 plussertjes! Het zakt uit hé, dat lijf van je, en niet zo’n klein beetje ook. Dat bankhangen en dat ‘genieten’ eist toch wel heel erg zijn tol joh. Je barst uit je eigen voegen en verft je grijze haren en rimpels weg onder een dikke laag plamuur, en dat brokkelt, behoorlijk.

Wees eens eerlijk, 40 plussertje, wanneer begon bij jou de aftakeling?

Einde bespiegeling. Graag gedaan.

Bron: http://www.telegraaf.nl/watuzegt/24874546/___Vrouw_blijft_leuk_tot_eind_50____.html

[jurjenkvanderhoek]

OVERDENKINGEN BIJ EEN KOP KOFFIE IN DE OCHTEND

Is het een obsessie, een dwanggedachte, dat er iedere morgen bij het eerste kopje koffie een tekening op papier moet komen te staan. Kunstenaar Hans Schuttenbeld begon het ooit eens een jaar of wat geleden als experiment, om wakker te worden? Een leeg vel, een onbeschreven blad te vullen aan het begin van de dag meteen na het ontwaken. Als een metafoor voor de pas geboren baby, nog vet van het huidsmeer moet het de ogen uitwrijven om aan echt licht te wennen. Wakker worden uit een diepe slaap is ook zo’n heftige gebeurtenis, je rekt je uit in het al te felle morgenlicht. De dag begint, een nieuwe dag, een nieuw begin. Voor de zuigeling vangt het leven aan met een schone lei, filosofisch gezien een tabula rasa genoemd. Zo start iedere dag ook weer met een leeg vel. De dag als zinnebeeld van het leven. De cyclus van een eendagsvlieg.

Maar wanneer je die activiteit van bladvulling dan een paar keer doet, een week, een maand – slijt de handeling in, wordt het een gewoonte. Een goede gewoonte. Zoals tanden poetsen, haar kammen, de snor krullen. Het wordt een gebruikelijke actie om de dag te beginnen met een tekening. Voor Hans Schuttenbeld is het een enigszins spiritueel ritueel. Hij beschouwt het als een aandachtige meditatie. Een beeldende overpeinzing om de leegte tussen slaap en wakker zijn, tussen nacht en dag, waakzaam op te vullen.

Het is als een verblijf in de stilte van het klooster. Om de dag aandachtig te beginnen met iets wat er toe doet. Dat kan een getijdegebed zijn, het lezen van een gedicht of de bezinning op de dag die komen gaat. Schuttenbeld vult door zijn kunst het niets op met iets. Het blanke blad wordt tot kunstwerk. In een enkele penseelstreek, een paar lijnen met de pen, op een met koffie bevochtigde ondergrond. Het is een snelle opzet van wat meestal het landschap tot onderwerp heeft. Een aquarel, een tekening in water. En het nat wat dan binnen handbereik is blijkt de kop koffie. In eerste aanvang doopte Schuttenbeld het penseel er per ongeluk in, in die kop koffie bij vergissing, nu is het een manier van werken. Deze beeldende meditatie mag niet langer duren dan een moment van bespiegeling, om even stil te staan bij de zorgen van de dag. Een intuïtieve verbeelding. Yogakunst, als het ware.

De kunstenaar noemt deze serie, die een begin kent maar nog geen einde heeft, morning meditations – mijmeringen in de ochtend. Heilzaam om de dag mee te beginnen. Een gedachtewereld op klein formaat en in een snelle compositie. Enkele noten, enige toetsen, om de bezigheden opgeruimd te starten. Want ik kan me zo voorstellen, dat wanneer Hans niet tot beelden komt – hij beeldend met het verkeerde been uit bed stapt door bijvoorbeeld ziekte of ongemak – de kunstenaar die dag niet tot volle bloei gaat komen. Chagrijnig is omdat het ritueel wordt doorbroken, de inspiratie uitblijft.

Gezien de werken die op dit moment in Galerie Getekend worden getoond is dat niet het geval geweest en vindt de kunstenaar altijd wel stof tot nadenken, materiaal om te verbeelden. Het zijn blijmoedige en goedgehumeurde uitdrukkingen. Overwegend abstract of in elk geval een versimpelde afdruk van de werkelijkheid. Vloeit een enkele verfstreek uit op het natte papier, is er meteen een horizon met een bosrand spiegelend in water. Op een andere morgen wordt Schuttenbeld minder bepaald bij de realiteit en geeft het uitzicht een abstract inzicht. Zijn vaardigheid als kalligraaf komt van pas en het is alsof hij dan zijn emotie beschrijft in een enkele bedachte hoofdletter.

In andere meditaties schildert hij niet enkel op papier, maar gebruikt fotopapier voor zijn uiting. Kodak moments. De compositie heeft dan het standaardformaat van 10 bij 15 centimeter. Het heeft de uitstraling van een met medium beïnkt etsplaatje waarin de beeltenis is gekrast om gespiegeld af te drukken. Deze tekeningen hebben werkelijk de realiteit als onderwerp, een bespiegeling van de werkelijkheid. Het zijn snapshots, gemaakt tijdens een wandeling door het bos. Dat bos is imaginair, want Schuttenbeld maakt het werk aan de keukentafel. Het is zijn herinnering die het moment en de situatie kleurt.

Zo wandelt hij door zijn eigen composities. In de geest van Frederic Gros merkt hij het wandelen aan als filosofische daad en als een spirituele ervaring. Tijdens het lopen kun je gedachten ontwikkelen en inspiraties opdoen. Als het ware maak je de tekening al wandelend in je hoofd. De kunstenaar wandelt bij thuiskomst over zijn papier, tekent zijn gedachten. Dat is de idee die mij overvalt wanneer ik door de zwarte maar niet donkere ruimte van deze galerie loop. De planken vloer kraakt onder mijn gewicht, alsof ik de gevallen takken in het bos onder mijn voeten breek. Met Schuttenbeld dwaal ik mee in zijn meditatie, verdwaal in zijn emotie. Het is middag wanneer ik daar vertoef, maar toch breekt de dag hier pas aan – tussen deze vier muren. In het midden van de ruimte ga ik door de knieën en laat in een mijmering de composities rondom op me inwerken. Ik ben in het bos van Schuttenbeld. Het is daar niet stil, want overal is geluid van vogels en insecten, de wind door de bladeren. Ik ben daar niet eenzaam, want overal is leven om me heen tussen takken en in struiken. Filosofeer ik. Voor een moment is deze ruimte, zijn deze composities van mij, voor zolang ik hier ben en de werken in mijn gezichtsveld vallen.

Morning Meditations. Werken op papier van Hans Schuttenbeld. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 30 april 2023.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Morgen Alles werkt mee ten goede Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Morgen" En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede. Romeinen 8 vers 28 Elke gelovige heeft op sommige punten volledige zekerheid. Hij weet bijvoorbeeld dat God op de achtersteven van zijn levensschip zit, als het schip op het hardst slingert. Hij gelooft dat een onzichtbare hand het roer van de wereld vast houdt, en dat Jehova het bestuurt. Dit te weten, bereidt hem op alles voor. Hij ziet, over de onstuimige wateren en zeeën heen, de Geest van de Heere Jezus op de golven wandelen en hoort een stem zeggen: ‘Ik ben het, vrees niet!’ Hij weet ook dat God altijd wijs is, en omdat hij daarvan overtuigd is, vertrouwt hij dat hem geen toeval of vergissing kan overkomen. Hij vertrouwt erop dat er niets kan gebeuren wat niet mag gebeuren. Hij kan zeggen: ‘Als ik alles wat ik heb, zou moeten verliezen, is het toch beter voor mij om het te verliezen dan om het te behouden, als het Gods wil is. De ergste beproeving is de wijste en beste zaak die mij kan overkomen, als God het beschikt. ‘Wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede.’ Een christen gelooft dit niet alleen maar als bespiegeling, maar hij weet dit ook. Alles heeft tot nu toe meegewerkt ten goede; giftige kruiden zorgen voor genezing als zij in een goede verhouding gemengd zijn; de scherpe sneden van het Goddelijke opereermes namen het wilde vlees weg, en bevorderden daardoor de genezing.  Het hart van de gelovige is daarom gerust, en in staat om elke beproeving kalm tegemoet te gaan. De gelovige kan in de geest van echte overgave bidden: ‘Zend mij wat U wilt, o mijn God, zolang het maar van U afkomstig is. Nooit stuurde U een slecht deel van Uw tafel aan één van Uw kinderen!’

[dv-vilt]

journal intime #55 jt 55 - la ligne dansante - LA IE men stelt in de neurologie vaak, zo vang ik dat tenminste op want ik ben net zoals u waarschijnlijk, een volstrekte leek daarin, dat het brein twee snelheden heeft: een snelle, impulsieve weg waar geen beredenering aan te pas komt maar die tegen de snelheid van de electriciteit informatie doorgeeft van receptoren aan ogenblikkelijk reagerende reactoren en daarnaast een tragere cognitieve weg waar menige complexe filtering, inhibitie en bespiegeling gebeurt.

[peterpauldoodkorte]

boekerij van bespiegeling

dat ik een bijzonder moment krijg een klein deel slechts van mijn verleden dat ik voor altijd dichtbij houden kan

ik zou met als woonplaats mijn hart het moment in een kluis leggen die ik openen kan wanneer ik dat wil

zo kan ik de tijd van terughalen kiezen van momenten van geluk en plezier bij alles wat wij hebben gedaan

daarover mijmerend vroeg ik mij af wat jou mij altijd glimlachen laat of…