#ben van den heuvel

[peterpijls1965]

KRO-journalist Aad van den Heuvel tijdens een gastcollege in het Tilburgse cafe Bet Kolen. Dit partycentrum aan de Broekhovenseweg 111 bezocht ik om Van den Heuvel te fotograferen als zelfgekozen werkopdracht voor een cursus fotografie aan de Academie voor Journalistiek & Voorlichting.

Docent Clement Tonnaer, ook lector in de Massacommunicatie, vond de foto geloof ik wel ok. Clement studeerde in Nijmegen. Hij bezit een tweede huis in Geleen, met zijn vrouw. Clement keek graag televisie met vrienden. Hij was goed in macro-opnames, niet alleen van sigaren. De prijzen van camera's vond hij nadrukkelijk onbelangrijk.

We mochten roken in de klas.

Aad van den Heuvel werkte voor de actualiteitenrunbriek Brandpunt. In de jaren '70 maakte hij reportages over honger in de Sahel. Met reden werd hij de eerste journalisteke BN'er.

In Bet Kolen kwam ik verder weinig. Betpretfeesten op vrijdag na school hadden een reputatie. Denk aan stukgespeelde gitaarsnaren tijdens solo-optredens.

Meerdere colleges van onderzoeksjournalist Rudie van Meurs (Vrij Nederland) vonden in het Academiebouw plaats. Onder andere weigerde hij te onthullen hoe hij aan niet-gelekte notulen uit de Ministerraad kwam.

Vlak na mijn afstudeergesprek stond ik met medestudenten een poosje bij de bar van Bet Kolen, een roos in de hand. Nuschi en Rianne moeten erbij zijn geweest. De vriend van Nuschi had in het Franse Vreemdelingenlegioen gediend. Hij miste een vinger. Meestal had hij een mes bij zich.

Daarna kwam ik nooit meer in het Tilburgse cafe, ook niet na een reünie eind jaren tachtig in Noorderlicht. Aldaar had ik een kort weerzien met de enige ex van wie ik de naam vergeten ben, al lag dat niet aan haar.

Zaal Noorderlichl kende ik sinds de introductie, die een week duurde.

De foto van Aad van den Heuvel drukte ik af op Ilfordpapier. De wat bleek geworden afdruk fotografeerde ik met mijn telefoon.

Bet Kolen lag praktisch tegenover de opleiding, dichtbij de gezellige Vogeltjesbuurt. Ik kende daar een student die een leerlooiershuisje huurde.

Toen ik revalideerde in Hoensbroek, ontmoette ik een jongen uit de Vogeltjesbuurt die bij een uit de hand gelopen drugsconflict door zijn ruggengraat was geschoten.

In een disco aan de Heuvel liep ik kort voor mijn afstuderen een TBC-besmetting op. Dat haalde het nieuws, maar ik was slechts vijf minuten binnen. Ik liet me niet testen. In militaire dienst werd de vlek op mijn longen ontdekt.

Met medestudent Othmar had ik het graag over de bruine leren schoenen met ronde neuzen die we onafhankelijk van elkaar graag aan de voeten hadden. Bij Sacha waren ze niet duur.

Othmar kwam graag in Italië. Hij had niet altijd een kamer. Soms leefde hij in zijn Citroen Ami 6. Later werd hij reclameregisseur.

[fitness1tips]

Persoonlijke fitness tips

Hallo ik ben Senne Van Den Heuvel

Ik ga mijn verhaal vandaag doen over fitness.

Keuze

Mijn verhaal gaat over fitness en wat het beste is hoe je kan trainen voor hoe je er uit wilt zien.

De meeste mensen doen 4 sets van 12 reps dat is goed maar ze willen dan snel heel veel kg gebruiken en dat lukt niet omdat het zoveel reps zijn. 4x12 is vooral om er beter uit te zien sterker worden gaat je veel meer tijd kosten dan.

Als je graag sterker wilt worden kan je best 3 sets van 6 reps doen. Zo hebben je spieren minder belasting met hoeveel je doet en kan je je focussen op meer gewicht en word je ook sneller sterker als normaal.

Mening

Naar mijn mening het beste dat jekan doen is is het allebei doen in 1 week. Je gaat 6 dagen naar de fitness Maandag borst dinsdag rug en woensdag benen, die doe je dan met iets lager gewicht en 4 sets van 12. De andere dagen dat je terug gaat zelfde volgorde pak je bijna dezelfde oefeningen zoek een beetje variatie anders word het wel een beetje saai. En nu weten jullie hoe ik het beste train. Als jullie tips hebben voor mij laat ze zeker achter.

[westerosiladies]

[filmlandbaby]

North Sea Texas (2011) dir. Bavo Defurne

[logicofspace]

Snippets from the Animation.Monks intro 2022 @mediamonks Creative Direction/Concept: Juan Behrens Art Direction: Yan Jamacaru Lead 3D Design/Animation: Pier Mota Lead 2D Animation: Sunil Sital 2D Animation: Sunil Sital, Patrick Brem, Juan Behrens 3D Animation: Pier Mota, Adriel Delgado, Bas Krol, Juan Behrens Editor: Ben Alcasas Music Composer: Pim van den Heuvel Soundtrack performed by Metropole Orkest

[unblogparaloschicos]

Cine: Nordzee Texas / North Sea Texas (2011)

Pim (Jelle Florizoone), podría decirse, nunca dudó sobre el género del objeto de su afecto romántico. De niño (interpretado aquí por el pequeño Ben Van den Heuvel), éste era el apuesto gitano Zoltan (Thomas Coumans); de adolescente, el amor de su vida sería Gino (Mathias Vergels). Un amor correspondido, pero oculto; no sería bien visto una relación como la que ambos llevan a cabo en el pueblito belga en el que viven. 

Yvette, la madre de Pim (Eva Van der Gucht), es una mujer divorciada que alquila su vivienda a Zoltan con el fin de ganar un poco más de dinero, a la vez que ocupa su tiempo trabajando en el Texas, un bar de mala muerte en el medio de la nada. Yvette es completamente despreocupada incluso de su hijo, que se siente a gusto cada vez que pasa por la casa de Gino, adonde vive con su madre (Katelijne Damen) y su hermana menor, Sabrina (Nina Marie Kortekaa), que está enamorada, profundamente, de Pim. Una dinámica de emociones y temores que se verá sacudida con la llegada de Françoise (Ella-June Henrard), la nueva novia de Gino.

“Nordzee Texas” es ya, dentro del territorio del cine LGBTQ sobre adolescentes, una película clásica. Basada en el libro “Nooit gaat dit over”, de André Sollie, que adaptó y dirigió el debutante Bavo Defurne, siempre la verás entre los primeros puestos de cualquier lista sobre este tópico debido a su tono agridulce, como de cuento de hadas, que quizás quieras revisitar una y otra vez. 

(Un dato de color: cinco años después de su estreno, el actor Jelle Florizoone decidió abrirse camino a las verdades de su vida, declarándose gay, y presentó a su novio.) 

Aquí, el trailer:

Y aquí (¡sorpresa!), la película completa y subtitulada:

[deep-thoughts-animation]

#15

BOUNCE

/plɑːnt/ noun

(with reference to an object, especially a ball) move quickly up, back, or away from a surface after hitting it.

jump repeatedly up and down, typically on something springy.

verb

a rebound of a ball or other object.

an act of jumping or of moving up and down jerkily.

ANIMATORS

Tom Kamps

Macarena Mosquera

Anton Asberg

Martijn van den Broek

German Di Ciccio

Lenisio Jardim

Pier Motta

Nicolas Piccirilli

Patrick Brem

Yan Jamacaru + Declan Byrne

Sergio Filho

Oscar Sobrino

Dennie Thomsen

Michiel Schellekens

Fran Marquez

Bas Krol

Juan Bahamon

Vincent Mei

Ben Alcasas

Renato Rena

Adriel Delgado

Pier Motta

END SEQUENCE CONTRIBUTORS

Adriel Delgado

Anton Asberg

Anouk Urban

Bas Krol

Dario Becher

Fran Marquez

German DiCiccio

Ilia Kole

Joana Neves

Juan Behrens

Lorenzo Milito

Maca Mosquera

Matheus Faustino

Marissa Engels

Mattyn Klaassen

Max Bruns

Melissa Brouwer

Michiel Schellekens

Mischa Loppies

Moonkid

Nico Piccirilli

Pia Cascella

Pier Mota

Thiago Assunção

Yan Jamacaru

SOUND DESIGN

Pim van den Heuvel

[adriaanmeij]

Ode aan Zwartsluis

Hanny's schilderclub

Een dagje De Sluus! Leuker kan niet. Ga op het pontje van de even vriendelijke als strenge oud havenmeester Wout een tochtje maken op de plek waar het Zwarte Water en het Meppeler Diep in elkaar overgaan. Ontmoet gastvrije en goedlachse Sluzigers in het dorpje met nog geen 5000 inwoners. Daar kan Kreta of Ibiza niet tegenop.

Als je Zwartsluis vanaf het water ziet ervaar je de eenvoudige grootsheid van de streek. Dominant is  de scheepswerf Poppen waar binnenvaartschepen van 110 meter lengte gebouwd worden. Er is immers een open verbinding met het IJsselmeer. Overal zijn jachthavens. Het donkere kort golvende water glinstert en schittert in de middagzon. Er dobberen voor miljoenen euro prachtige jachten en boten aan de steigers. Ouderen kennen de Buisman koffiestroop die er gemaakt wordt. Je deed er een schepje van in de koffie om die sterker te maken. Landelijk bekend voor liefhebbers is Michel Enting, de dealer in gebruikte Citroëns.  

Poppen scheepswerf

Zwartsluis was in de 17de en 18de eeuw overslaghaven voor turf uit Drenthe en Overijssel die naar Amsterdam werd gebracht. Er is nog een oude sluis uit 1400. Wout voer ons ook langs het gemaal Zedemuden dat ervoor zorgt dat Meppel en Hogeveen niet nog eens overstromen. Het is na IJmuiden het grootste gemaal in Nederland.

We gingen langs bij Frederik Weijs. “We?”. Ja, we. “Wie zijn we?”. Dat zijn zes lieve, dromerige vrouwen van de schilderclub van vriendin Hanny van den Heuvel, die jarenlang bij mij in Zael schilderden. Het jaarlijkse uitje. Nu eens niet naar Kröller-Muller maar naar Annie’s geboortedorp.  

Het grote Zedemuiden gemaal

Schilder Annie van Dijk  liet ons haar Zwartsluis zien. Zij is een Bleistarte, zoals de Sluzigers ook wel genoemd worden door de Genemuidigers en de Hasselters. Er is veel gezonde rivaliteit in de dorpen en ik denk dat een Bleistarte een kleine vis is met een zwiepende staart. Weijs is een in Noordwest Overijssel beroemde kunstschilder  die scherp kijkend talloze aquarellen en olieverfschilderijen maakte die de streek en details onnavolgbaar portretteren. Heerlijk om te kijken naar wat hij ziet en wat je in de natuur zelf kunt beleven.

In het christelijke Zwartsluis verdrink je in de geschiedenis van het water en de tradities. In het museum Sluispoort loop je langs herinneringen van klompenmakers en alle aspecten van de natuur en oude ambachten die er in het fascinerende aan De Sluus grenzende gebied van de Weerribben-Wieden te vinden zijn. Er is nog een sjoelvereniging en de muziekvereniging heet er “Voorwaarts”.  

Maar de tijdgeest knaagt ook daar. De majorette vereniging is in 2010 overleden, helaas, helaas. “Wat had je toch in de wijde wereld te zoeken”, vraag ik me rondvarend af, genietend van de indrukwekkende eenvoud en schoonheid van de streek waarin ik geboren, maar niet getogen ben. Kom ook eens kijken. Hotelletjes en B&B genoeg.

[madeliefkrans]

soms denk ik na over dat ik misschien in deze stad blijf wonen. dat een vrouw als ik, opgegroeid in de op twee na grootste gemeente van nederland, aan de zee, zich vestigt in het oosten. waar ze vrij hebben met carnaval, een feest dat ik pas voor de eerst keer vierde toen mijn allereerste vriendje me meenam naar bergen op zoom. ik ben gewend aan anonimiteit, gewend aan een bruisend centrum dat barst van kunst en cultuur. ze hebben hier...... heuvels. en, het is de linkse stad die den haag nooit zal zijn. 

[joanprimmer10]

Stop met eten als een Japanse wedstrijdeter en val snel af

Mensen zeggen vaak dat het moeilijkste deel van Italiaans leren het beheersen van de uitspraak of het uit het hoofd leren van woordenschat is. Ik ben het daar niet mee eens. In wezen is het moeilijkste deel van het leren van een taal het gemotiveerd blijven. Gemotiveerd blijven is moeilijk omdat het leren van een taal een relatief lang en traag proces is, waarbij er altijd veel andere dingen zijn die om onze eigen tijd vechten. Om je te helpen met je Italiaanse studie, zal ik je 5 goede manieren geven om gemotiveerd te blijven tijdens het leren.

 Er zijn veel verschillende scholen in heel Italië die graag buitenlanders toelaten. Om je in te schrijven voor een taalcursus in Italië, moet je het deel van Italië kiezen dat het best tot je vindingrijke verbeelding spreekt. Geloof het of niet, een persoon echt vinden deze klassen in het hele totale land. Natuurlijk, als u kiest voor een grote stad bijvoorbeeld Rome, deze types van waarschijnlijk verwerven meer opties weg komt naar het selecteren van de ideale klasse.

 Echt stel je voor jezelf dit te bereiken. U bent niet bellen informeren uw vriend alle de manier waarop het werkt van de Italiaanse keuken en u bent niet bellen naar de moleculaire chemie van espresso te beschrijven en waarom het is verschillend van "gewone thee." Je bent gewoon, het bevorderen van de onderneming. Het kan zijn dat uw vriend geen Italiaans kent en ook niemand kent die dat wel doet. Dat is niet erg. Hij of zij zal misschien nooit naar uw restaurant komen, maar dat is ok. Die persoon zal je vriend zijn.

 Kevin: Het is bijna alsof je hebt geassocieerd met kreeg om te gebruiken wat echt werkt om smakelijk te laten. Zijn meestal de enkele van de smaken die u kunt toevoegen om verschillende, zoals internationale gezonde voeding. Ik denk dat een van de andere uitdagingen, zeg je iets te bereiden uit de Salidako zal de je hebt deze grote courgette pasta en je bent als, man, ik wil gewoon niet Italiaans eten bestellen een meer? Lunchen Den Bosch 

 Er zijn twee jaren van elk verkoopsgesprek. Bestudeer de "Wat is geschikt voor gebruik." Dit is het moment waarop een bedrijfseigenaar een verklaring aflegt met het unieke verkoopvoorstel, hun primaire wortel om dollars uit de compartimenten van hun klanten te mogen halen.

 Er zijn kilometers aan geweldige wandelpaden die iedereen over de beboste heuvels van deze grotendeels landelijke streek voeren. De meningen zijn geweldig, en u kunt werkdag in mooie platteland doorbrengen terwijl nooit het zijn ver van uw lokaal buurtdorp met een kleine bar of taverne.

 Wat elk van deze vakanties gemeen hebben is de ontspanning, de gezonde beweging, het rustige contact met de natuur, evenals de verrassingen die komen wanneer u uw voertuig verlaat en tijd hebt voor meer informatie op uw eigen tempo.

[rondjeomdeaarde]

Beestenbende

13 april 2018

Op de luchthaven in Melbourne is gratis wifi beschikbaar, dus na aankomst gingen we gelijk op jacht naar een huurauto. Onze volgende bestemming werd de Great Ocean Road: een weg van ongeveer 250 kilometer langs de kust van de staat Victoria. Die loopt ten zuidwesten van Melbourne vanaf het surfmekka Torquay verder westwaarts tot aan Warrnambool. De hoop was gevestigd op een ruime auto, want een deel van de route reisden we met alle bagage. Dat we in Auckland een kortingsbon hadden gemist, zat Timo nog niet lekker.  Daarom ontleed hij het stadsgidsje van Melbourne van voor naar achter deze keer. Zijn oog viel op een kortingscoupon van het autoverhuurbedrijf Enterprise. Bingo! We kregen er een dieselslee met fikse korting aangeboden. De komende dagen was mijn man de trotse chauffeur van een gloednieuwe, witte Mitsubishi Pajero 4WD Turbodiesel. ‘De Tank’, zoals wij hem liefkozend noemden.

De reden om de Great Ocean Road te rijden? Eigenlijk was het een advies van mensen die hier al eerder waren geweest. Unaniem noemden zij de route een hoogtepunt van hun bezoek aan Australië. Wij hadden ons er, in tegenstelling tot andere bezienswaardigheden, totaal niet in verdiept. Het werd pas een paar dagen voor aankomst in Melbourne duidelijker wat er nu precies te zien en doen was. Timo en ik zijn niet bepaald surfdudes, dus de optie van surflessen volgen en de golven van de Tasmanzee trotseren, konden wij overslaan. Maar wat was er dan wel interessant? De Twelve Apostles had onze aandacht getrokken. Een rotsformatie aan de kust, waar door het getij en de erosie losse onderdelen waren ontstaan: de twaalf apostelen. Daarnaast was er de Australische natuur die hier geweldig mooi moest zijn.

Geelong, een middelgrote stad ten zuiden van Melbourne, leek ons een goed beginpunt. Vanuit hier konden we het eerste deel van de Great Ocean Road bezichtigen. Het motel wat we hadden geboekt, was een prima opstapplaats voor de ruim twee weken die we in Australië gingen doorbrengen. De Tank kon mooi geparkeerd worden op het terrein onder de balustrade van ons vertrek op de eerste verdieping. Toen Timo de rit van de luchthaven naar Geelong had volbracht, waren we wel klaar voor een bed. Uitpakken was niet nodig. Goed uitrusten wel, zodat we de volgende dag gelijk aan een roadtrip langs de kust konden beginnen.

De volgende ochtend reden we eerst naar Torquay, een ritje van 20 minuten. De Tank werd bij de eerste mogelijkheid aan zee gelijk geparkeerd. Daar hadden we uitzicht over enkele van de vele uitgestrekte goudgele stranden langs de Great Ocean Road. Her en der zagen we uitgestalde wetsuits en planken bij surfwinkels, maar tegelijkertijd verraadde de zichtbare rust dat het naseizoen hier zijn intrede had genomen. Lorne was de volgende kustplaats die we binnenreden. Dit onofficiële middelpunt van de rit bood ons een vvv-achtig bezoekerscentrum. Daar kregen we van de vlotte medewerker meerdere plattegronden aangereikt. Ze omcirkelde gedreven alle hotspots van de regio, toen ze hoorde dat we een dag of drie rondreden. Vriendelijk, want hierdoor hoefden we zelf nog nauwelijks uit te zoeken wat de moeite van een bezoek waard was. Bij de lunch op de pier van Lorne besloten we dat we in ieder geval eerst naar de koala’s moesten gaan kijken. Kennett River was de place-to-be voor koala-spotten.

De eerste verrassing liet niet lang op zich wachten: een zwerm geelkuifkaketoes was tussen de toeristen geland op een grasveld in Lorne. Grappig om te zien hoe deze vogels onderling kibbelden of elkaar liefkozen. Net mensen. Ik betrapte mijzelf erop dat ik er aan gewend ben om ze in kooien te zien. Niet zoals hier vrij en blij rondfladderend. Verderop bij Kennett River leek iemand een blik Chinese toeristen te hebben opengetrokken, waardoor wij even hoopten dat in hun midden de eerste koala een feit was. Teleurstellend genoeg ging het om penantrosella’s. Rode parkietachtige vogels die zich graag laten vetmesten door bezoek uit den vreemde.

Het was alles behalve het diertje waarvoor we hier naartoe waren gekomen. We liepen verder weg van de menigte en tuurden naar boven, in de hoop dat we iets harigs zouden zien in de eucalyptusbomen. Enige twijfel sloeg toe of we überhaupt iets anders dan vogels gingen zien. Maar toen dacht ik in de verte toch een donker bolletje op een tak te signaleren. Met de Powershot van Canon haalde ik het dichterbij en waarempel: dit moest toch echt een koala zijn!

Dan toch maar even de andere kant van het dorp inlopen, een straat met een aardige hellingsgraad. Op een elektriciteitskabel was een kookaburra geland. Deze inheemse roofvogel kende ik nog van een liedje dat juffrouw Truus van muziekles ons vroeger leerde op de basisschool. Wat een mooi beest! Grote kop en snavel, guitig de omgeving aan het scannen. Hij maakt een bijzonder geluid dat nog het meeste lijkt op gelach. De Chinezen hadden zichtbaar geen zin om naar boven te wandelen, maar wij liepen rustig verder. Op een zandweggetje onder de eucalyptussen bleven we even staan en ineens zag ik een koala tussen de takken zitten. Duidelijk in een diepe slaap, maar toch goed te identificeren. Niet veel later nog een andere aan de overkant, hangend over twee grote takken. We hadden een koalastraatje ontdekt!

Blijkbaar was het de moeite waard om de heuvels achter het dorp nog wat verder uit te kammen. Daar nog een kookaburra op een tak tussen twee huizen in. Moeilijk te fotograferen, maar alsof het beestje wilde meewerken, vloog hij een boom in op circa 10 meter afstand van ons. Poserend, zo leek het haast. Prachtig met die groene achtergrond van de bomen. Toen riep Timo ineens: ‘kijk, een kangaroe!!’. In de afdalende grasvelden tussen de woningen huppelde een behoorlijk grote verschijning voorbij. Bij het horen van onze stemmen bleef hij even stil staan en kijken waar dat vreemde geluid vandaan kwam. Er was kort oogcontact. Daarna vervolgde hij weer rustig zijn weg en wij bleven ademloos kijken tot hij uit ons gezichtsveld was verdwenen.

De beestenbende van Australië had de reis hier naartoe de moeite waard gemaakt. Alleen al in Kennett River hadden we drie koala’s, een kangaroe en vier kookaburra’s in het wild gezien. Wat de rest van ons verblijf in petto had, was nog niet voor te stellen. Aangekomen in Apollo Bay, parkeerden we de Tank voor de deur van ons verblijf voor de komende twee nachten: een motel met tien kamers, pal naast de kust. Voor de volgende dag stonden in ieder geval de twaalf apostelen op het programma. Wat we onderweg via het Otway National Park zouden aantreffen, bleef nog even een verrassing.

[bartwatching]

Rondje Nederland

Mijn plan om tijdens mijn vakantie de ijzeren gordijn route te gaan volgen was door het Corona virus helaas niet mogelijk. Ik besloot om daarom een rondje Nederland te gaan fietsen. Ook geen straf wist ik uit ervaring want in september 2018 had ik het ook al eens gedaan. Alleen zou ik het nu hier en daar anders doen.

Ik ga grotendeels de zogenaamde LF-routes volgen. De route toont bij uitstek de grote variatie aan landschappen die ons kleine landje rijk is. De route brengt me van Noordzeekust tot Achterhoek en van Groningse wierden tot Brabantse vennen. Karakteristieke dorpen en steden, duinen, dijken, bos, polders, rivieren, heide, heuvels. (officieel) Kamperen ging door de Corona eigenlijk niet. Op het moment van planning was de horeca nog gesloten (en nog onbekend wanneer die weer open gingen en onder welke voorwaarden) en ’s avonds wilde ik toch graag mijn natje en mijn droogje hebben. Via een collega en een artikel in de krant begreep ik dat de Fletcher hotelgroep inclusief hun restaurants open waren, hard werkte om de gezondheidsrisico’s zo klein mogelijk te houden en dat er kosteloos geannuleerd kon worden, zelfs op de dag van aankomst.  

Zondag 24 mei – Hoensbroek  -  Arcen ’s ochtends tegen negenen gestart. Via de Selfkant naar Roermond gereden waar ik de LF3 Maasroute zou gaan volgen naar Arcen. Gelukkig het windje grotendeels in de rug en het zonnetje scheen. Tenminste in de ochtenduren. Na twaalven werd het bewolkt maar de regen startte gelukkig pas toen ik al zowat in Arcen arriveerde. Onderweg passeer ik eeuwenoude vestingstadjes zoals Kessel en vruchtbare fruitgaarden tot oer-Hollandse vergezichten met dijken en grazende koeien in de wei. Veelal slingerend langs de Maas(plassen) en zo nu en dan een veerpontje. Meestal asfalt maar soms ook gravelpaden. Mooi hoor! Relaxed gereden en na 105 km arriveerde ik bij mijn hotel. Hotel Rooland had alles coronaproof ingericht. Pijlen wezen de looproutes aan en de receptie was flink verbreed zodat de 1,5 m afstand gewaarborgd werd. Een beetje afstandelijk natuurlijk maar het kan nu eenmaal niet anders. Maar ondanks dat was de sfeer prima. ’s Avond prima gegeten en na een paar biertjes op tijd naar bed. Helaas geen Hertog Jan terwijl de brouwerij op een steenworp afstand lag.

Maandag 25 mei – Arcen – Zutphen Na een prima ontbijtje vervolgde ik de LF3 Maasroute . Bij Blitterswijck wilde ik het veerpontje nemen maar helaas was die buiten gebruik. Dit was ook al het geval tijdens mijn eerste rondje Nederland bedacht ik me nu. Na wat gepuzzel even verderop de grote brug genomen. Maar eerst wel nog even een foto gemaakt van de streetart van wielrenner Poels. Blitterswijck is namelijk zijn geboortedorp. Via een stukje Noord-Brabant, fietsend langs heggen en kwetterende vogels, kwam ik weer in Noord Limburg terecht. O.a. Gennep en daarna via de Mookerheide richting Nijmegen. Bij de Mookerheide moet je nog even flink omhoog maar het is niet te vergelijken met Zuid-Limburg. Zo nu en dan een veerpontje om de Waal en/of Rijn over te steken. Meestal kon ik er zo oprijden en hoefde ik niet te wachten. Dat scheelt!

Lekker fietsen over dijken en door uiterwaarden. Soms helaas een stevige tegenwind. Na het bereiken van Arnhem gaat het omhoog. De Maaslandroute had ik verlaten en ik volgde nu de LF4 Midden Nederland route. Na Arnhem gaat het soms stevig omhoog door de Veluwe met o.a. de Posbank. Bijna het hoogste punt van de Veluwe en bekend van het NK wielrennen. Mooi maar pittig maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik al meer dan honderd kilometer erop heb zitten. Ik had me wat vergist in de afstand. En ook de wind had me parten gespeeld. Uiteindelijk reed ik die dag 155 km. Tegen half zeven arriveerde ik pas in Zutphen en ingecheckt bij Resort Hotel Zutphen. Snel douchen want ik had om kwart voor zeven het diner gereserveerd. Door de Corona werkt men namelijk met reserveringen zodat de anderhalve meter gegarandeerd wordt. Daarna nog een paar biertjes genomen in de bar.

Dinsdag 26 mei – Zutphen - Enschede Na het ontbijt eerst even naar het historische centrum van Zutphen gereden.  Daarna via een kleine omweg de LF4 hervat. Bij Bronckhorst de IJssel over met een pondje. Het is mooi rijden door de Achterhoek. Een mengeling van bos - soms hele bossen en soms snippertjes bos - en cultuurland. Veel fietspaden zijn smal en (half) onverhard. Een mooie rit maar soms was het wel wat druk met senioren op hun e-bikes. 1,5 meter afstand houden zat er niet altijd in. Onderweg Kasteel Hackfort bezocht. Het imposante kasteel Hackfort is in de 13e eeuw ontstaan uit een versterkte woontoren. Het werd in 1586 door Spaanse troepen verwoest en in 1600 herbouwd. Toen de laatste barones van Westerholt van Hackfort in 1981 overleed, viel het landgoed toe aan Natuurmonumenten. Het is een van de best bewaarde kastelen van Gelderland. Een bezoek gebracht aan Neede. Ik onderzoek momenteel namelijk mijn familiegeschiedenis. Een gedeelte van mijn Limburgse voorvaderen zijn naar Leeuwarden verhuisd begin 19e eeuw. Maar uiteindelijk is een gedeelte van deze Friese tak in Neede neergestreken. Ze hebben zelfs een klimmetje, de Neede berg, van zo’n 4% stijging. Lijkt het toch een beetje op Limburg ;-) Snel Neede ingereden om wat sfeer te proeven. Met mijn Garmin ontdekte ik dat vlakbij de Oude Molen het Rooms Katholieke kerkhof lag. Gelukkig was het kerkhof niet te groot en al snel ontdekte ik het graf van Riek Lenssen (1913-2000). Eigenlijk toch een soort van achter achter achter tante van mij. Verder heb ik geen Lenssens kunnen vinden. Doorgefietst richting Enschede. Erg mooi was ook het gebied rond Haaksbergen met het Buurserzand en bosgebied Het Lankheet. Tegen half vijf arriveerde ik in Enschede. Ik dacht dat ik vlak langs mijn gereserveerde hotel zou rijden. Maar ik had de afslag gemist en moest toen nog een aantal kilometers terugrijden. Mede daardoor had ik vandaag ruim 104 km op de teller.

Woensdag 27 mei – Enschede – Hellendoorn Heerlijk afwisselend gefietst langs weilanden, kanalen en sloten en bossen met kwetterende vogels. Dat het een mooi stuk is merk je ook omdat je veel dagjesmensen tegenkomt. Ik volgde de LF14 Saksenroute. Onderweg een blik kunnen werpen op Landgoed Singraven. Landgoed Singraven is schitterend gelegen langs de Dinkel dicht bij het dorp Denekamp. Op het landgoed staan vele bijzondere monumentale gebouwen, waaronder het statige Huis Singraven, het achterliggende Koetshuis en de eeuwenoude watermolen met drie raderen. Singraven biedt een veelzijdig landschap met bossen, lanen, akkers, weilanden, moerassen, en de steeds aanwezige Dinkel. Omdat ik redelijk vroeg, ondanks 105 km, bij mijn hotel in Hellendoorn was gearriveerd nam ik tegen mijn gewoonte in een biertje en wat borrelsnacks. Mmmm dat ga ik in het vervolg niet meer doen. Ik werd er behoorlijk slaperig van na het fietsen. Voortaan houd ik het weer bij een drankje na de avond maaltijd.

Donderdag 28 mei –  Hellendoorn – Emmen Vanuit Hellendoorn was het 10 km voordat ik weer op de LF14 Saksenroute kwam. Bij Den Ham zat ik weer op de route. Er was een lastig windje zo nu en dan. Maar ook weer niet zo sterk dat je er weer echt last van had. Gelukkig maar want aan wind, de onzichtbare vijand, heb ik een broertje dood.

Het was zeker een graad of vijf koeler als gisteren. Mede door de wind denk ik. De route van vandaag liep gedeeltelijk door het Vechtdal. Mooi maar toch minder interessant dan de afgelopen dagen. Veel open stukken met zo nu en dan een bosje of bomen langs de weg om de wind te breken. Bij Dalen een klein  Joods kerkhof bezocht wat er al lag sinds begin 18e eeuw. Een ander historisch punt was het monument t.b.v. de Slag bij Ane. De Slag bij Ane was een veldslag in 1227 tussen een ridderleger van de bisschop van Utrecht, Otto van Lippe, en de troepen van burggraaf van Coevorden, Rudolf II van Coevorden. Laatstgenoemde werd gesteund door Drentse boeren. De Drenten wisten het leger van de bisschop te verslaan, waarbij de bisschop zelf sneuvelde. Zeg maar de Drentse versie van de Guldensporenslag.

Maar ondanks dat de route iets minder interessant was was die toch leuk om te doen. In september 2018 heb ik ook geprobeerd om een rondje Nederland te rijden maar toen ben ik naar Emmen gereden via Duitsland. Noodgedwongen heb ik toen een kortere route genomen omdat ik problemen met mijn remmen had. Destijds heb ik vanuit Emmen de trein naar Leeuwarden genomen om mijn fiets te laten repareren. Want met alle respect voor Emmen daar wil je ook niet langer blijven dan nodig is. Na ruim 86 km ingecheckt bij Hotel Restaurant Emmen gelegen in het centrum.

Vrijdag 29 mei – Emmen – Paterswolde Ik bleef de LF14 Saksenroute volgen. Emmen uitrijden was lastig. De route die ik wilde nemen was versperd door de markt en andere wegen die ik koos liepen dood of waren voor fietsers verboden. Ik merkte ook dat mijn voorband wat leeg was gelopen en met mijn handpomp lukte het me niet om er lucht bij te krijgen. Ik besloot het onderweg te proberen bij een fietsenmaker en soms kom je ook wel eens een ANWB eerste hulp paal tegen.

Maar gedurende de hele rit kwam ik natuurlijk geen fietsenpomp mogelijkheid meer tegen. Wel een mooie rit door bosrijke gebieden. Ook een stukje heide én moerasgebied vond ik op mijn weg. Vooral in het begin van de ochtend was het rustig. Ik kwam nauwelijks mensen tegen maar daarom wel een ree die snel het bos invluchtte toen ze me zag. Ik fietste door Drenthe en dat betekend ook veel hunebedden onderweg.

Tegen half drie, na een rit van nog juist geen 80 km, arriveerde ik bij Familiehotel Paterswolde. Daar meteen een fietspomp geleend om mijn voorband op te pompen die ondertussen al wat meer leeg was gelopen. Maar ook met deze pomp kreeg ik er geen lucht in. Waarschijnlijk dus een ventielprobleem. Mijn binnenband verwisseld en mijn buitenband en velg gecheckt. Maar daar zat het probleem niet. Tenminste ik kon niets ontdekken. Mijn voorband had ik ook snel met lucht gevuld.

Na een korte siësta heerlijk op het terras legen lezen. ’s Avonds prima gegeten. Ik moet zeggen dat heb ik tot nu toe altijd wel gedaan deze vakantie maar dit hotel bood toch wat extra’s vond ik. Meer groente én vriendelijk en professioneel personeel.

Zaterdag 30 mei – Paterswolde – Leeuwarden Ik vervolgde nog steeds de LF14 Saksenroute die me uiteindelijk naar het Lauwersmeer bracht. Eerst kort de poldermolen bij Paterswolde bekeken. Onderweg fietste ik langs Groningse wierdedorpen. Zeg maar de Groningse variant van het Friese terpdorp. Het mooiste was het wierdedorp Ezinge. Het dorp heeft een beschermd dorpsgezicht met een kerk uit begin 13e eeuw. Deze kerk met losstaande toren staat op de rand van de afgegraven wierde. Vanaf het Lauwersmeer vervolgde ik mijn weg via de LF10 Waddenzeeroute. Deze route toont de Groningse en Friese kuststreek op haar best. De zon scheen lekker en gelukkig had ik meestal de wind in de rug. Groene weiden, terpen, dijken en slalommen tussen de schapen. O.a. de hoogste terp van Friesland ‘beklommen’ namelijk Hegebeintum. Volgens mij was die 9 m boven N.A.P. Daarna afgezakt naar Leeuwarden. Tijdens mijn stamboomonderzoek heb ik ontdekt waar de panden lagen van de Friese tak van mijn voorouders. En die wilde ik nu eens beter gaan bekijken en fotograferen. Ingecheckt bij Hotel Paleis Stadhouderlijk hof, een paleis uit de 18e eeuw gelegen midden in het centrum van Leeuwarden en vlakbij de panden waar mijn familie heeft gewoond en gewerkt. Mijn fiets kon ik stallen in de parkeergarage. Na het douchen de stad in. De panden had ik snel gevonden. Het was al na vijven en in het centrum van Leeuwarden kon je een kanon afschieten. In september 2018 was dat wel anders. Maar doordat nu de horeca nog gesloten was was er niet veel te beleven in de binnenstad. Het voordeel is dat je dan wel gemakkelijker foto’s kunt maken zonder dat er mensen door je lens lopen. ’s Avonds gedineerd in het hotel. Normalerwijs kun je bij Fletcher kiezen uit de kaart. Maar in Leeuwarden had men een verrassingsmenu. Mooi opgediende borden die galant werden geserveerd en met uitleg wat voor lekkers ik allemaal te eten kreeg. Lekker was het maar voor iemand die meer dan 100 km gefietst had was het toch echt veel te weinig. Naderhand in de bar toch maar een portie bitterballen besteld om de ergste honger te stillen.

Zondag 31 mei – Leeuwarden – Steenwijk De fiets uit de parkeergarage gehaald die schuin tegenover het hotel lag. De stad uitrijden was een makkie en ik ging op weg richting Franeker en Harlingen. Daarna zou ik nog een stukje de LF10 rijden waarna ik zou overstappen op de Zuiderzeeroute. Als ik een echt rondje zou maken dan had ik eigenlijk de Afsluitdijk moeten nemen. Maar dat had ik al een keer gedaan en het leek me ook wel weer eens interessant om via de oostkant van het IJsselmeer te rijden. Tijdens mijn Hanzestedenroute had ik hier gedeeltelijk ook al eens gereden. Met de wind in de rug reed ik richting Afsluitdijk. Daarna dus door via de vernieuwde Zuiderzeeroute. Veel polders met mooi vergezichten en rietkragen natuurlijk maar ook oude historische steden en vissersdorpen zoals bijvoorbeeld Stavoren en Hindeloopen. Na de afsluitdijk een vervelende wind. Ik schoot niet op en het was misschien wel mijn lastigste fietsdag van deze vakantie. Het laatste stuk ging wel weer door een heel mooi gebied namelijk het Nationaal Park Weerribben Wieden. Veel riet en water! Moe, door 145 km en veel tegenwind, arriveerde ik in Hotel Restaurant Steenwijk. Ook hier weer prima gegeten maar het duurde wel erg lang. Er klopt o.a. iets niet met het computersysteem waarin alle bestellingen aan de keuken werden doorgegeven. Het leek wel een beetje op Fawlty Towers.  Het personeel deed zijn best maar het liep niet echt lekker. Niet alle gasten hebben hier begrip voor. Ik had gelukkig mijn boek bij mij want het duurde drie kwartier voordat ik mijn voorgerecht kreeg en daarna nog een half uur voordat men het hoofdgerecht kwam brengen. Ik ging gelijk op met een echtpaar wat naast me zat alleen waren die al eerder met het diner begonnen. Maandag 1 juni – Steenwijk – Putten Gelukkig ging het ontbijt een stuk sneller dan het diner van gisteren. Ik bleef de Zuiderzee route vervolgen. De wind zat nu gelukkig meestal wel mee. Eerst weer door het Nationaal Park Weerribben Wieden. Daarna richting Veluwemeer en historische stadjes zoals Elburg, Kampen en Harderwijk. In Harderwijk was het behoorlijk druk. De horeca was sinds vandaag weer geopend. Snel door richting Ermelo. Nog een stuk door het bos wat me uiteindelijk bracht bij Hotel Restaurant Mooi Veluwe. Mooi gelegen in het bos! Ondanks 112 km op de teller voelde ik me niet echt moe. ’s Avonds prima gegeten en wat gebabbeld met een ouder echtpaar die met hun racefiets aan het fietsen waren. De Fletcherhotels hebben een contract met de Bavaria brouwerij. Dat betekent dat men niet altijd vrij kan kiezen wat men serveert. Naast Bavaria zijn het de bieren van La Trappe (onderdeel van Bavaria).  Één keer heb ik Grimbergen kunnen drinken. Maar in Putten had men ook Hert bier van een lokale brouwerij. Het smaakte goed en de dag erop had ik toch een rustdag dus ik kon er gerust nog eentje nemen ;-). Dinsdag 2 juni – Putten Vandaag bleef ik in Putten. Ik wilde naar Nijkerk om nieuwe fietsschoenen te gaan kopen en laten ze daar een perfecte winkel voor hebben namelijk https://www.bikeshoe4u.com/. Rustig fietsend er naar toe. Eerst nog even Nijkerk bekijken maar dat vond ik wat tegenvallen. Een colaatje op het terras gedronken en toen BikeShoes4u bezocht die om twaalf uur open gingen. Men had veel keus. Mijn oog viel op een Italiaans schoen van Verducci. Mijn maat was er natuurlijk niet. Maar de vriendelijke eigenaar ging ze bestellen en zou ze me opsturen. Betalen kon later wel. Prima service! Door naar Harderwijk via het Veluwemeer. Het was drukkend warm dus rustig gereden. Het historische centrum van Harderwijk bekeken en geluncht met een broodje paling. Daarna weer terug naar het hotel. Onderweg, in Ermelo, de AH bezocht. Alles bij elkaar toch nog zo’n 49 km gereden. Niet slecht voor een rustdag. In de fietsenstalling van het hotel arriveerde gelijk met mij het oudere echtpaar. Zij hadden er zo’n 80 km op zitten. Ik hoop dat ik dan ook nog zo fit ben als ik hun leeftijd heb. Ze wisten me nog te vertellen dat het weer af zou gaan. Dat is balen natuurlijk want die zon beviel me wel. Woensdag 3 juni – Putten – Velsen Zuid Op tijd vertrokken. Ik volgde nog steeds de Zuiderzeeroute richting Amsterdam waar ik zou overstappen op de Flevoroute. Officieel bestaat deze laatste niet meer maar de GPX heb ik wel nog kunnen downloaden. De museumhaven van Spakenburg bewonderd. Die is gevuld met historische vissersschepen en een scheepswerf. Een lust voor het oog en geeft een uniek inkijkje in de historie van Spakenburg. Na het Veluwemeer onder Almere door richting Amsterdam. Veel water natuurlijk. Ik fiets o.a. langs de vestingen Naarden en Muiden, die onderdeel vormen van de Hollandse waterlinie, en het imposante Muiderslot. Daarna dwars door Amsterdam via het Vondelpark en het Rijksmuseum richting Haarlem. Het was beduidend minder druk in Amsterdam vond ik. Afbuigend richting IJmuiden. Mijn hotel, Hotel Restaurant Spaarnwoude, lag iets ten zuiden van IJmuiden. Vandaag ruim honderd kilometer gefietst. Het inchecken ging rap en ik kon mijn fiets stallen in een van de conferentieruimtes die niet gebruikt werd. Een ruime kamer al kon die wel een likje verf gebruiken. Het restaurant was gloednieuw en lekker in de zon op het terras gezeten. Het eten ’s avonds vond ik wat tegenvallen. Het kan natuurlijk aan het gerecht liggen wat ik besteld had, boerenschnitzel, maar ik ben beter gewend van de Fletcher restaurants. Donderdag 4 juni – Velsen-Zuid – Ouddorp Ik kon in mijn hotel al om zeven uur ontbijten. Mooi! Want het zou een lange dag worden. Het regende wel helaas. Gelukkig was het maar van korte duur en werd het al snel droog. Ik ging de LF1 Noordzee route volgen. Deze LF-route zal worden omgevormd tot de LF Kustroute en ik kwam de nieuwe bordjes al veel tegen. De wind had ik gelukkig voor 99% schuin in de rug. Ik had meer problemen verwacht. Voordat ik op de route kwam reed ik langs de ruïne van Kasteel Brederode. Een kasteel uit de 13e eeuw vlakbij Santpoort-Zuid. En daarna natuurlijk veel (wandelende) duinen, strand, helmgras en naaldbomen. Vooral in het begin veel op en af in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Ik had hier al eens eerder gefietst en afgelopen winter ook twee dagen gewandeld. Een mooi gebied! Onderweg kroop regelmatig een bastaardsatijnrups over het fietspad. Die kun je beter niet aanraken! Ik bereikte sneller dan gedacht de veerboot halte bij Hoek van Holland. Maar helaas voer die, door de corona crisis, winterdienst. En dat betekende meer dan een uur wachten. Wat gebabbeld met een man uit Den Haag die ook op zijn fiets was. Hij kwam ook checken wanneer het veer zou varen want hij deed ook aan fietsvakanties en wilde volgende week starten met een rondje Zeeland. Een tijdje mee gebabbeld en wat ervaringen uitgewisseld. Daarna geluncht. Na een tijdje kwam een van de bemanningsleden het poortje openen. Ik kon nu in ieder geval al de steiger op en in een soort van bushokje plaatsnemen. In ieder geval een bankje om op te zitten en wat meer bescherming tegen de wind. Toch was het behoorlijk fris zo vlakbij het water. Maar even later werd de boot al open gemaakt en kon ik binnen op de boot zitten. ‘Hier is het warmer’ zei het vriendelijke bemanningslid. Ik had deze veerboot al eerder genomen en was toen bij de eerste halte uitgestapt. Het bemanningslid adviseerde mij om de 2e halte te nemen, transferium, want dan hoefde ik 10 km minder te fietsen en je krijgt een beter zicht op de haven. De tien kilometer maakt me niet veel uit maar dat beter zicht op de haven vond ik wel een pluspunt. En hij had gelijk we kwamen nu korter bij de zeeschepen en hijskranen. Een imposant gezicht al die havenactiviteiten. Het vriendelijke bemanningslid wees me nog de juiste weg hoe ik weer het snelste op mijn route kon komen. Verder op weg naar Ouddorp. Het dorpje Goedereede eens goed bekeken maar ik was blij dat ik er was want de hele rit was toch bijna 120 kilometer.

’s Avonds prima gegeten. Ook hier, net zoals in Leeuwarden, een verrassingsmenu dus ik vreesde al het ergste. Maar dat viel reuze mee en ik kon zelfs nog extra frietjes krijgen. Prima personeel ook. Vrijdag 5 juni – Ouddorp – Bergen op Zoom Een korte etappe vandaag. Het regende behoorlijk die ochtend. Volgens buienradar zou het na negenen droog worden en blijven. Met nog een paar laatste druppels reed ik weg. Helaas had buienradar niet helemaal gelijk want na een dik uur werd ik overvallen door een flinke stortbui. Schuilen was er niet bij want het landschap was geheel open. Ander volk zag ik, zeker de eerste helft van mijn rit, niet. Wel veel ganzen en fazanten. En mooie donkere en spannende wolken. Mijn officiële route was circa 75 kilometer maar ik kon die nog wat inkorten tot 60 km. Tegen half twee arriveerde ik in Bergen op Zoom bij Wellness Hotel Stadspark. Gelukkig was de kamer al klaar. Na het douchen het historisch centrum van Bergen op Zoom  gaan bekijken. Bergen op Zoom is best de moeite waar maar het lag er nu wat treurig bij door het minder goede weer. Het eten ‘s avonds was prima maar over de service was ik niet te spreken. Ook bij de tafeltjes tegenover mij was er lichte wrevel. Bij de ene tafel was men het hoofdgerecht vergeten en ik heb 20 minuten gewacht op mijn koffie. Het personeel was nergens te bekennen dus toen maar opgestapt en de drankjes de volgende ochtend betaald.  Zaterdag 6 juni – Bergen op Zoom – Leende Tijdens mijn ontbijt was het nog een klein beetje aan het regenen maar toen ik eenmaal op de fiets zat was het droog en dat bleef het gelukkig ook. Vandaag ging ik door het Brabantse land de LF13 Schelde-Rheinroute volgen. Veel bos, weilanden en akkers. Zo nu en dan ook stukjes ploegen door mul zand. Twee keer doorkruis ik, illegaal, kort België maar de wegblokkades waren al opgeruimd. De wind was meestal mee en zo nu en dan was er een flauw zonnetje. Ik kende deze route en streek eigenlijk niet. Hilvarenbeek was een leuke plaats en Oirschot had een mooie historische kern. Ik kende Oirschot alleen maar van de kazerne waar ik tijdens mijn diensttijd een keer geweest was. In Eindhoven ging men zich juist opmaken voor een grote anti-racisme demonstratie. Maar ik kon er gelukkig nog langs. Ik had gisteren nog wat liggen rommelen met de instellingen van mijn Garmin maar had volgens mij niets aan de instellingen gewijzigd. Dat had ik dus beter niet kunnen doen want toen ik vanaf Eindhoven naar mijn hotel in Leende wilde rijden gaf die geen route op mijn kaart aan. Alleen de straatnamen werden genoemd maar dat schoot niet echt op en ik was niet zeker van mijn zaak. De instellingen aanpassen gaf niet het juiste resultaat. Gelukkig wel toen ik voor een ander profiel (race i.p.v. tourfietsen) koos. Ik kon mijn weg hervatten. Naderhand bleek mijn tourfietsprofiel ook weer te werken. Vreemd! Hotel Restaurant Jagershorst lag zo’n 15 km van Eindhoven af richting Weert en vlak langs de snelweg. Maar in het hotel merkte je daar niets van en had je het idee dat je midden in het bos zat. Mooi gelegen dus! Ik kon hier dan ook prima tot rust komen na mijn fietsrit van circa 137 km. Zondag 7 juni – Leende – Hoensbroek Om acht uur gaan ontbijten. Ik kende de route. Ik zou een gedeelte van de LF7 Oeverlandroute gaan volgen maar bij Grathem ging ik de route verlaten en via Echt en Koningsbosch richting Hoensbroek fietsen. Het was gelukkig droog maar de wind viel soms wat tegen. Toch schoot ik goed op en naar bijna 100 km arriveerde ik in Hoensbroek. Weer een ervaring rijker. Nederland is een klein land maar toch enorm afwisselend qua landschappen. Eigenlijk was geen dag hetzelfde.

Handige links

https://www.nederlandfietsland.nl/

https://www.fletcher.nl/nl/

Foto’s van deze fietsvakantie

[logicofspace]

Media.Monks Animation Reel 2022 Visual explorations, designs and animation BTS and full credits here: https://vimeo.com/667354436

Creative Direction/Concept: Juan Behrens Art Direction: Yan Jamacaru Lead 3D Design/Animation: Pier Mota Lead 2D Animation: Sunil Sital 2D Animation: Sunil Sital, Patrick Brem, Juan Behrens 3D Animation: Pier Mota, Adriel Delgado, Bas Krol, Juan Behrens Editor: Ben Alcasas Music Composer: Pim van den Heuvel Soundtrack performed by Metropole Orkest

[rubioinbolivia]

Al Campo

Voor foto’s ga je best naar mijn instagram, het internet is hier heel traag. Foto’s duren dus heel lang om up te loaden.

7/10-8/10

Het weekend kan beginnen, om 7 uur ’s morgens. Pablo had me gevraagd om hem te helpen met de inkopen te doen voor het weekend. Veel vlees en een beetje groentjes, moest ik er niet zijn geweest zouden nog minder groenten zijn geweest. “Pablo, europeanen eten wel graag groenten.” Van de boerenmarkt bij mij thuis naar de supermarkt voor frisdrank. Het is nog steeds vroeg als we klaar zijn met alles. Ik volg hem dus maar naar zijn campus. Hij gaat meedoen  aan een loopwedstrijd voor het goede doel, maar 4 kilometer. Maar hij zegt dat hij nog verkrampte benen heeft van de fitness. Ik zie het ook aan de manier hoe hij wandelt. Ik laat hem achter en wandel naar de kathedraal aan de plaza. Mami had gevraagd of ik niet kwam kijken naar de conformatie (intrede tot de katholieke kerk) van een nicht van haar. Een meisje die ook op Don Bosco zit. Ik sta eerst een halfuur aan de zijkant zoekend naar een bekend gezicht, tot dat de zus van Mami mij opmerkt. Met haar kijken we de hele mis uit. 2 uur zo ongeveer... .Tussen de menigte die naar buiten stapt vind ik mami en Benji. Opnieuw eten we allemaal samen aan tafel, ik mag weer dezelfde uitleg doen als daarvoor. “Ja ik ben hier echt gelukkig en goh waarom Bolivia... om zo ver mogelijk uit mijn comfortzone te zijn.”  

Ik skype de namiddag met mijn zusje en maak mijn tas. Precies een chiroweekend, slaapzak, kleren, wasgerief. En zo leek het ook echt toen we allemaal gepakt en gezakt aankwamen op de plaza. De leider die ons opwachtte met het busje. Met de box in de handen neem ik plaats in het busje. Speciaal voor dit weekend hadden we een playlist gemaakt. Ieder mocht 3 liedjes doorsturen. In het Spaans, Frans, Italiaans, Duits, Japans, Thais en natuurlijk Engels rijden we doorheen den donker naar het dorpje. We stoppen nog even aan een winkeltje voor wat snacks en rijden dan af van de iets betere weg op een hobbelige grondweg. “Hold your partner”, roept Pablo. 2 seconden voor we een steile heuvel oprijden. Voor de grap doet hij soms de koplampen uit, haha “heel grappig...”. Na een klein uur kwamen we aan aan de poort van zijn buitenhuis. We verdeelden de bedden, wat eigenlijk niet nodig was iedereen wou buiten slapen, en begonnen  hout te kappen voor het kampvuur. Stokken werden uitgekozen voor marshmellows, de avond kon beginnen.

Kaarten, praten, lachen en een beetje drinken. Het werd niet laat, we hadden besloten om morgenvroeg een wandeling te maken. En een hele dag zwemmen kost ook energie. Met een stuk of 7 slapen we buiten. Om 6 uur ’s morgens was het best koud. Enkel Lila, la francaise en ik bleven tot half 8 buiten slapen. Wakker worden om koffie te drinken en een toast te eten. Met Estelle maak ik een “ochtend ochtendwandeling”. Door het daglicht merken we op dat we in een vallei zitten, we beklimmen een heuvel, ademen de frisse licht en kijken uit op het buitenhuis. De dag kon beginnen.

Om een uur of tien na dat iedereen fris genoeg was begonnen we aan de wandeling, niet zo een hele afstand, wel zwaar wanneer we de heuvelkant beklommen. De top is een vlakte. We kijken uit over het niets. Iedereen is even stil als we ons onder een boom zetten. “Niemand die een spelletje wilt spelen?” “Kiekeboe!” We spreken af dat ik 10 stappen mag zeggen en we beginnen van 20 te tellen. Estelle wint. Half 12 wordt het en de zon begint toch wat te branden. Laten we het zwembad eens uitproberen. Eerst nog eens insmeren en laten intrekken natuurlijk :p . Van wat de afgesproken “we springen allemaal tegerlijkertijd in het water” was wordt een slachtveld. Een 10 minuten houden we het vol, het water was nog best wel koud. Dan maar wat zonnen en de bbq aansteken. Terug droog betekende terug in het water.  We maken grappige filmpjes en om een uur of 1 merken we op dat er geen frisdrank meer is. “Pablo moeten we gaan bijkopen en hoever is die winkel... te voet?” Een halfuur heen, een halfuur terug..., dat leek ons wel te lukken. Wel, moest het niet voor de vriendelijke buur zijn geweest die ons in de eerste 5 minuten van het stappen een lift wilden geven zou het een uur zijn geweest. Enkel heen dan. “Oh wilt u ons ook terugbrengen?” “Ja graag, haha”. We geven een centje als dank. Als we terug komen doen we alsof we keihard hadden gelopen. Niet erg geloofwaardig genoeg voor Pablo haha. Toch goed op tijd, het vlees was gaar. Na een extreem lange almuerzo met heel veel eten.  Nemen sommige een siesta. Andere beginnen te kaarten. Om half 4 maken we de andere wakker met een blokfluit. Joji had voor een of andere rede een blokfluit mee. Hij weet wel niet hoe hij blokfluit moet spelen, Pathipan wel, of toch een beetje... ale 1 melodietje dan. Oh god, die blokfluit... heel de namiddag lang. We springen allemaal nog eens in het zwembad en spelen Marco Polo.

Tot een uur of 6 luisteren we nog wat muziek en ja “chillen” we. We pakken onze zakken en kuisen het huis nog eens grondig. Om 6 uur vertrekken we naar huis. In het busje is het buiten de muziek opmerkelijk wat stiller dan de heenrit. De zon zakt achter de bergen en de lichten van de stad komen ons tegemoet. Bij het uitstappen doen we nog een groepsknuffel. “Bedankt Pablo.”

[studeren-aan-tum-blog]

Week 7 & 8

Toen ik een aantal weken geleden door het Olympiapark fietste, had ik bedacht dat ik graag een keer deze training daar wilde doen: heuvel training. Want, zoals je hieronder kan zien ligt er een mooie bult in het midden van het park. Er zijn verschillende paden aangelegd en het is volgens mij ook een attractie om naar boven te gaan – begrijpelijk wat het uitzicht boven is prachtig. Met enig vertraging, maar bij deze weer een blog. In eerste instantie dacht ik dat het allemaal niet zo spannend was geweest de afgelopen twee weken, maar als ik nu de foto’s terugkijk en alles achter elkaar zet, is het misschien toch leuk om te lezen, dan wel te bekijken. Niet dat ik me niet vermaak met kleine dingen en natuurlijk “gewoon” studeren, maar dagelijkse crazy Erasmus activiteiten of extreem veel fotowaardige momenten blijven uit, denk aan wekelijkse reizen, verrückte Partys, dagelijks verblijf in een Biergarten, enzovoorts, enzovoorts.

Zaterdag 11 mei 2019: Nog een keer Frühlingsfest!!!

Eigenlijk waren we allebei (nog) niet helemaal fit, een vriendinnetje en ik, maar we wilde heel graag nog een keer naar het Frühlingsfest, dit zou morgen eindigen, maar het weer voor zondag was niet al te best. Met het gedeelde idee van “nu of nooit”, hebben we om half negen ’s avonds spontaan besloten om er toch nog maar even heen te gaan. Wel of geen Dirndl aan? Zoals gezegd, we waren allebei niet helemaal fit, maar ja, we hebben die dingen nu net gekocht, dus moeten we ze ook dragen zo vaak als het kan. Om half tien kwamen we aan en hebben ons enorm vermaakt buiten de tenten (want deze waren vol en zouden over een uurtje ook al dichtgaan).

In Nederland heb je een melkcarrousel, wat heb je in München, juist ja… (Ik weet trouwens dat de vergelijking niet helemaal opgaat, maar denk dat het punt duidelijk is)

Een van attracties – dat is eigenlijk alles wat we gedaan hebben; rondgelopen, gelachen, in het spookhuis geweest, een achtbaan en dit geval hierboven. Ter info: ik was nog nooit in zoiets geweest, dus ja weer een bijzondere ervaring rijker…

Op den duur toch ook wel trek, dus een zakje Churro’s gedeeld. Het hoort hier in München misschien niet thuis, maar elke keer als ik die dingen weer eens eet, zal ik aan München denken, want dit was mijn eerste keer Churro’s eten, de zoete equivalent van een “frietje” kan ik wel waarderen (Nutella is trouwens een prima alternatief voor mayonaise).  

Onze outfits tijdens deze avond. Voor de foto hebben we onze uiterst charmante windjacks uitgedaan trouwens. De reden dat we zo’n lol hebben, is mede te danken aan de persoon die bereid was van ons een foto te maken; hij nam zijn taak heel serieus met tips over hoe we moesten poseren zoals handen in de zij (het was een local), bij ons resulteerde dit in de slappe lach…

Woensdag 15 mei 2019: Verrassend

Voor dit semester zijn er een aantal Ringvorlesungen (ik heb besloten gezien het publiek dat het zoiets is als Studium Generale) over Umwelt. De gastspreker bij de tweede bijeenkomst (deze dag dus) zou ingaan op het thema Internationale Klimapolitik: Ein Treiber von Innovation?. Dit is natuurlijk interessant, maar het past daarnaast ook goed past bij waar ik mij in mijn studie mee bezighoud (de master is Innovations Sciences en een “focus” op Global Sustainability), daarbij zou de presentatie worden gegeven door een hoogleraar die mij door een docent van Technische Universiteit Eindhoven getipt was als interessant binnen “mijn” vakgebied. Je snapt het, ik keek ernaar uit. Helaas, een kleine verassing: de presentaties van vorige week en deze week waren omgewisseld. Na een opwelling van teleurstelling, was het de vraag, naar huis of blijven? De titel van de presentatie was (nu):  Was unterscheidet den heutigen Klimawandel von bisherigen Klimaschwankungen in geologischen Zeiträumen und welche Auswirkungen hat er in den sensiblen Hochgebirgs- und Polarregionen? Ik besloot te blijven, dommer wordt je nooit van dit soort dingen en ik was daar nu toch. Achteraf een heel goede beslissing.

Naast een hoop “basics” en argumenten die me niet vreemd waren, werd het gaande weg steeds interessanter…

…  nu ben ik een beetje sceptisch over de haalbaarheid van het onderste scenario, maar het is hoe dan ook een interessante uitbreiding van het rampenplan waar we met z’n allen op afstevenen.

Het permafrost dilemma is me bekend en dat gletsjers in rap tempo zich terugtrekken heb ik zelf waargenomen; de kaarten van mijn opa zijn niet meer representatief als het op de gletsjers aankomt in de gebieden waar ik mij zo nu en dan ophoud. Niets nieuws, maar bij het “probleem” permafrost in de bergen, daar had ik nooit echt bij stilgestaan. Misschien dat het voor veel mensen arbitrair is, maar als ik in bergen ben denk ik er niet aan dat plots ijs en steen lawine zich kan afzetten. Maar dit kan dus wel en gevolgen kunnen schokkend zijn (lees hele dorpen worden van kaart “geveegd”) en het is steeds waarschijnlijker dat het gebeurt.  

Vrijdag 17 mei 2019: “trapped” en een heerlijke avond

Donderdag was het al een mooie dag geweest (eindelijk weer), maar vrijdag was het nog beter. Ik besloot mijn racefiets maar weer eens uit de kelder te halen en besloot via Garching  (waar ook een gedeelte van de TUM gevestigd zit) een rondje ten noorden van mijn huis te maken.

Gebouw van Wiskunde en informatica, ik ben er niet binnen geweest, maar het zit er allemaal gelikt uit ….

… echter als je omdraait, is dit het uitzicht (Baustelle)….

… desalniettemin, gemoedelijk geheel.

Na deze kleine fotosessie, wilde ik mijn weg naar het noorden vervolgen. Helaas kon ik zo snel het fietspad dat er ligt (aldus mijn huisgenoot) niet vinden. Ik fietste eerst een stukje westwaarts en kwam uit op een grote weg (je mag daar volgens mij fietsen, maar als auto’s met 100 km per uur voorbij komen, doe ik dat liever niet). Vervolgens beproefde ik mij geluk richting het oosten, ik wist dat de Isar daar stroomde en zette in op een rustig fietspad gelegen naast de rivier, laten we het erop houden het was iets te rustig ….

… een gravlpad en een racefiets is ook niet de combinatie. Ik ben uiteindelijk min of meer dezelfde weg weer naar huis gefietst. Het weer maakte veel goed en de les was geleerd: check de suggesties van Google maps op veiligheid.

In de avond had ik wederom met een vriendin afgesproken. Het weer was mooi dus aten we in de Englische Garten. Op weg daarheen kwamen we deze binnenplaats tegen ….

… waar niet alleen de eerste aanblik mooi was, maar ook die naar boven.

Zonsondergang :)

Waarna we naar een Latijns-Amerikaanse bar zijn gegaan en hier een cocktail hebben gedronken (zij had een Pina Colada, ik een Munich Mule (dat is gin met limoensap en ginger beer, the best of both worlds (passende uitspraak, want het wordt ook wel een London Mule genoemd)) en aten Cachapa’s (dit zin Venezolaanse maiskoekjes), deel 2 van nieuwe dingen proberen.

Zaterdag 18 mei 2019: Maximale hartslag bereikt?!

Toen ik een aantal weken geleden door het Olympiapark fietste, had ik bedacht dat ik graag een keer deze training daar wilde doen: heuvel training. Want, zoals je hieronder kan zien ligt er een mooie bult in het midden van het park. Er zijn verschillende paden aangelegd en het is volgens mij ook een attractie om naar boven te gaan – begrijpelijk, want het uitzicht boven is prachtig.

Voor de geïnteresseerde: ik gebruikte uiteindelijk de paden enkel voor het warmlopen, naar beneden lopen en uitlopen, want het “echte” na boven lopen deed “recht” de heuvel op. Dit probeerde ik zo hard als ging, maar door de steilte viel het tempo wel mee. Echter eenmaal boven had ik duidelijk wel wat gedaan, daar tikte mijn hartslag de 195 slagen per minuut aan (de “berg” had dus (nog) niet hoger moeten zijn). Voor de mensen die zich afvragen “is dit gezond?”; je moet het niet te vaak doen en mijn kuiten en bilspieren waren de volgende dag wat zuur. Maar soms even “diepgaan” kan veel voldoening geven.

Voor en na, op de achtergrond op de voor-foto de bult, ik liep uiteindelijk niet hier, maar waar het nog iets langer doorliep.

En als je dit tafereel ziet, dan weet je dat ik ergens in de buurt aan het lopen ben. Ter verduidelijking, ik doe mijn ketting door mijn jas en dan kan ik in ieder geval warm naar huis fietsen (soms loop ik ook een stukje met een slot in de hand en bind vervolgens mijn jas vast aan het hek als ik met de echte training begin, zelfde verhaal).

Het uitzicht boven en in de verte de echte “jongens”, welke eveneens de reden zijn waarom ik dit doe; naar mijn mening, hoe fitter je bent, des temeer kan je ervan genieten.

Maandag 20 mei en dinsdag 21 mei 2019: Regen-regen-ruis, ik kom nat thuis…

Maandag was het weer niet te briljant, maar op een of andere manier kreeg ik het voor elkaar om in redelijke droge omstandigheden een rondje te lopen. Het had echter geen kwartier langen moeten duren; zoveel tegelijk regen heb ik hier nog niet zien vallen in München, een wolkbreuk (twee achter elkaar eigenlijk).

’s Avonds had ik college en gezien de omstandigheden was ik al met de metro gegaan, maar onderstaand het resultaat van de nog geen vijf minuten die ik nodige heb om naar huis te fietsen… Op dinsdag kwam ik wederom als een “verzopen kat” thuis.

Woensdag 22 mei 2019: Na regen komt zonneschijn!

En inderdaad, vanaf woensdag was het weer weer een stuk beter. In de avond liep ik mee met de TUMi loopgroep (hardlopen met Erasmus studenten en locals die zich enorm inzetten om het de internationals een beetje naar de zin maken en nee dit beperkt zich niet tot hardlopen).

Een mooie lucht, sorry voor deze thematiek in mijn blogs, maar ach het heeft toch wat?

Op zich een redelijk änliches foto, maar er is iets bijzonders aan: toen ik hier een kleine twee weken geleden was zat er nog geen water in de fontein, nu IJsheiligen geweest is, doen dit soort echt zomerse tafrelen ook weer hun intrede in het straatbeeld.

De rest van de week was niet heel spannend verder. Dit had er ook mee te maken dat ik dit weekend in Praag ben. Zoals eerder gezegd, ik hang niet heel extreem de “Erasmus student” uit. Echter, toen ik Zwitserland studeerde, ben ik ook een weekend met mensen met wie ik veel optrok naar Rome geweest, dat was bijzonder en maakt mooie herinnering. Een verglijkbare actie tijdens mijn tijd in München stond absoluut op mijn wensenlijstje, dus met een vier meiden gaan we een weekend naar Praag! Volgende keer meer daarover en over andere dingen (ik ga mijn best doen voortaan elke zaterdagochtend / begin middag een blog te plaatsen).

- Sbohem!

Oh en nog een laatste toegift, dit vond ik beide toch wel opmerkelijk …

Vergeten of is dit voor mensen die heel veel privacy wensen?

Ik denk dat kinderen met de step wel op de stoep mogen en dat is toch een stuk veiliger dan je mengen in het verkeer. Laat ik het zo zeggen, fietsen in München is Amsterdam next level +. 

[deep-thoughts-animation]

#6

SPACE

/speɪs/ noun

a continuous area or expanse which is free, available, or unoccupied.

ANIMATORS

Wolfram Friele

Arjan Dekker

Yan Jamacaru

Marion Legier

Juan Behrens

Tom Kamps

Aljen Hoekstra

Michiel Schellekens

Pablo Cuello

Grace Wattimury & Floris van Raak

Edouard Relou

Nico Piccirilli & German Di Ciccio

Ben Alcasas

Juan Behrens

SOUND DESIGN

Vincent Jacobs

Yorick Coster

Pim van den Heuvel