#beetje koud

[handlewithcare-delicate]

Mensen, als je een beetje down bent in deze koude januaridagen, mag ik een suggestie doen?

Ik heb net de lijst met voormalige spoorwegstations in Friesland gevonden en hij is prachtig

[funzige-gedachten]

bonace knuffel

Bonace knuffel😭😭😭😭 en kiki is er ook bij dont worry about him hij heeft het een beetje koud maar het is oke want nace en bojan zijn heeeeeeel warm alles is goed

[fransopdefiets]

21-7 D-day Tromsø-2

Gisterenavond bakte ik een entrecote, die ik met de rest van de glutenvrije tagliatelle en een zak wortels opat. Ik vind mijn appartementje geen succes, op de wasmachine na dan. Het is donker, koud en vochtig en het laminaat staat bol. Er hangen twee televisieschermen, maar er valt niks op te zien, of je moet je eigen laptop met chromecast bij je hebben. Vlak boven de kookplaat hangt een soort rookmelder, die elke keer de pitten uitschakelde als er iets teveel stoom uit de pannen kwam. En tot slot en dan hou ik er over op, boven mij rende een klein kind de hele avond brullend van links naar rechts, terwijl het van alles omsmeet.

Vanmorgen slaap ik uit tot half acht, daarna droog ik de nog vochtige was op het elektrische kacheltje en hang beetje rond tot een uur of elf. Ik kan pas om drie uur het andere hotel in, dus ik besluit naar de hortus botanicus van de universiteit te gaan, waar je ook koffie kunt drinken en wafels eten en om inspiratie op te doen voor mijn eigen tuin! Ik maak fotootjes van alles wat ik leuk vind (en van de naambordjes uiteraard).

Intussen zit Mayke op Schiphol te wachten, met een overstap in Oslo komt ze om 18.10 vanavond aan. Haar vlucht lijkt geen last te hebben van de computerstoring op Schiphol, volgens de website vertrekt ze op tijd.

Dit is ook een goede dag om de ingekomen post weer eens door te nemen. H.K. uit N.S. schreef: Beste Frans, elke dag lees ik je relaas, bewonderend, medelijdend, lachend en "tjesus, moet je nou weer horen B.". A.L. uit L. vroeg wat het hoogtepunt van de reis wordt, het halen van de Noordkaap of de komst van Mayke naar Tromsø. Mijn antwoord was dat ik fietsen met Mayke het belangrijkst vind, als we die Noordkaap niet halen, is het ook OK. H.S. uit Z. heeft geprobeerd op een elektrische fiets zonder versnellingen door de Limburgse heuvels te fietsen, maar dat ging niet echt. Je hebt toch versnellingen nodig. En ze wenst ons veel fietsplezier samen toe. B.W.P. a/b Northstar Innovator leest de verslagen met plezier en constateert dat ik het niet zwaar heb. Wat mij tot de conclusie brengt dat ik mijn ontberingen op deze tocht niet dik genoeg heb aangezet.

Na de hortus hing ik nog wat rond aan de haven, in havens is altijd wat te zien. Vervolgens inchecken in het hotel dat Mayke geboekt had en toen naar de luchthaven. En daarmee begint een hele nieuwe fase in deze trip.

[littlesoulfires]

Ik zei altijd dat ik oneindig zou vechten voor liefde, maar de oneindigheid van het gebrek aan leven nadat je ooit van deze wereld verdwijnt is splijtend. lk vind het doodeng. Steeds meer. Hoe meer ik van je houd, hoe meer ik je nooit meer kan missen. Hoe meer ik om je geef, hoe meer ik nooit wil nadenken dat je er ooit niet meer zal zijn. Het is een vloek, om het passerende van het huidige te zien. Altijd maar kijken en denken met het idee dat ik jou ooit niet meer kan kussen. Of zien lachen. Of dat ik je ogen niet meer zie glinsteren.

Existentiële crisis. Alsjeblieft.

En net voordat ik mezelf door de grond kan laten flikkeren bedenk ik me dat we na alle toevalligheden, alle momenten, alle fucking bullshit die het universum ervoor nodig had om ons te creëeren we opeens samen in bed liggen. Elkaar voelen. Lief hebben. Kussen. Dan moet er toch wel meer zijn?

Ik geloof niet, maar jij doet me geloven. Liefde doet me geloven. Dat wanneer je zoveel voor iemand voelt dat meer moet zijn dan enkel het fysiek wat wij kennen. Hoe sterk die connectie is. Ik schaam me terwijl ik dit schrijf voor m'n jaloezie. Voor m'n onzekerheden. Want als ik dit zo voel, voel jij het toch ook? Toch?

En dat is het euvel. De koude kermis waar je van thuis kan komen. Je kunt nooit in het hoofd van de ander kijken. Ik kan alleen hopen dat ze in de verste verte misschien ook een beetje over mij denkt zoals ik jou zie.

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer vroeg mijn bed uit want ik heb al om 8.45 een afspraak bij de nagelstyliste. Ik heb vannacht goed geslapen maar ik was wel heel vroeg wakker: 5.30. Ik heb al een bericht van mam, die slaapt bijna niet door de gordelroos dus die vroeg om 4 uur al of ik wakker was. We hebben even gekletst en daarna zijn we allebei toch weer in slaap gevallen.

Ik heb niet echt pijn maar mijn mond en kaak zijn wel gevoelig. En mijn mondhoek doet zeer en bloedt nog een beetje. Wang is een beetje dik. Goed openen van mijn mond lukt ook niet. Ze hebben mij toch wel even goed te grazen genomen gisteren.

De nagelstyliste zorgt weer voor mooie pink nagels met een glittertje. Ik krijg last van mijn buik dus als ik klaar ben, app ik Marcel om de voordeur open te doen en ben ik net op tijd thuis.

Thuis neem ik de pijnstiller van het ziekenhuis en daarna rij ik door naar New Fysic. Weer een mooi resultaat behaald:

Nog 12 kg to go 😅

Na NF rij ik naar mam. De gordelroos heeft haar aardig in zijn greep en het zou fijn zijn als dat eens minder werd.

Rond 12.30 ga ik naar huis en ga dan voor het eerst wat eten, een zakje drink yoghurt, dan hoef ik niet te kauwen 😅

Om 14 uur ga ik Ivy ophalen. Die wil nog even naar Topbroodje en haar kaasbroodje en muffin eet ze dan lekker in de tuin op: “het is 17 graden oma dus dan kan ik lekker buiten eten”.

Als Ivy alles op heeft gaan we Ryan halen, ik eet nog snel een kiwi. Kleine stukjes dan krijg ik het wel weg. Ryan weer enthousiast als we komen en hij is helemaal blij als hij bij thuiskomst ziet dat opa thuis is. We spelen een beetje buiten en ik maak ook alvast het eten voor vanavond: kip tariyaki met zilvervliesrijst. Om 17.30 komt Natas de kinderen ophalen. Ryan heeft geen zin om mee te gaan 😅

Normaal gesproken blijven ze eten maar wij zouden vanavond oppassen op Manuel bij Koen en Hannah thuis. Daar is het weer ziekenboeg dus dat feest gaat niet door.

We eten de teriyaki en ik neem ook een kopje cappuccino toe.

Ik ga ook beginnen met spoelen vanavond. Geen spuitje er meer bij, gewoon spoelen. Ik begin ook wel weer last t te krijgen en ik heb ook het gevoel dat ik toch nog een kies voel. Knowing my luck, is wellicht de verkeerde kies eruit gehaald?

Om 21.30 neem ik de pijnmedicatie. Ik zie ook dat er een blauwe plek onder mijn kaak verschijnt. Dus niet zo gek dat ik mijn mond/kaak voel. Ik heb het ook koud dus ik lig lekker onder mijn kleedje op de bank en ga maar weer op tijd naar bed.

[devosopmaandag]

Hoe mijn overleden stille broer even twee keer tot leven kwam

Vier broers heb ik, en halfbroers zijn broers. Twee zijn dood, een heeft met mij gebroken. Er is lang betreurde grote broer, die niet deed wat het leven een klein meisje belooft: dat hij er altijd zal zijn. Er is middelbroer in wie zich een man schuil houdt die niemand meer herkent, er is stille broer, die steeds stiller en kleiner werd en op een dag er niet meer was. Jongste broer en ik delen als laatsten de herinneringen aan het dagelijkse leven tussen de muren van ons huis. Hij is heel belangrijk voor mij.

In dat zich voltrekkende leven van elk van ons, gelijk op met het dagelijkse opkomen en ondergaan van de zon, zijn herinneringen de specie van ons innerlijk leven. Ook al zouden we met dat verleden niets te maken willen hebben, zonder verleden vallen we uit elkaar. Na onze dood worden we een beetje specie voor anderen. Stille broer kwam op zondag 3 september even tot leven en op zaterdag 23 september voor de tweede keer.

Ik weet niet meer waarom ik de blauwe schoenendoos met de oudste foto's weer tevoorschijn haalde. Bovenop ligt een cellofaanzakje met de foto's uit Indië, die van de reis en die van het eerste jaar in Nederland. Wij mensen zijn in zo ongeveer twee eeuwen tijd voorgoed veranderd van verhalen-wezens in beeld-wezens. Wat beeld is, dwingt boven alles. Ik liet al die foto's, die ik zo ongeveer uit mijn hoofd ken, weer door mijn vingers gaan. Een foto lag verkeerd om en bleek volgeschreven te zijn door stille broer op zijn zeventiende, met vulpen en in een kinderlijk handschrift. Nooit eerder zag ik zijn handschrift. “In de mark. Ech op z'n Hollands gekleed met een sjaal en een mantel bekleed met wol. Ziet u die boom die kaal is het is herfst die 2 vrienden zitten samen met mij in 't hotel er zijn nog veel Mijn handen in mijn zak dat betekent ik heb koud. Er zijn kouwe dagen. Groeten van Willy”. Vol ongeloof en ontroerd las ik het voor aan G. Is dit stille broer, die slechts in korte zinnen sprak en vooral een beetje lachte? Zeventien is hij, en het leven wacht op hem.

Eergisteren dacht ik aan de vos van vandaag. Weer haalde ik de blauwe doos tevoorschijn. Nu keerde ik elke foto zorgvuldig om. Ik vond een tweede beschreven foto van stille broer, die altijd alleen bleef. “Voor de Hotel. Papie en loeloe staan hier niet op Papie is aan het werken en loeloe naar school. Dat meisje naast tante an met die schort en de middenste die geomarm wordt door die twee meisjes zijn dienstmeisjes van de hotel En dat meisje dat met haar duim naar mij wijs met die zwarte blous heeft mij leren schrijven Een aardig meisje groeten van Willy”.

[beerspanl]

Tips en trucs om het meeste uit uw GoodBeer Spa-bezoek in Brussel te halen

Als je een bierliefhebber bent die in Brussel woont, zou een bezoek aan GoodBeer Spa een prioriteit op je bucketlist moeten zijn. De laatste tijd heeft het concept van een bierspa, waar je kunt baden in bier terwijl je geniet van een koud brouwsel, relatief veel populariteit gewonnen. Brussel staat, zoals altijd, bekend om zijn rijke cultuur en is een perfecte bestemming om je over te geven aan deze unieke ervaring. Hier zijn enkele tips om u te helpen het meeste uit uw bezoek aan de GoodBeer Spa te halen.

Reserveren

Het is mogelijk om het een beetje druk te krijgen, vooral tijdens het hoogseizoen. Daarom raden we aan om uw reservering van tevoren te plannen, zodat we ervoor kunnen zorgen dat uw plek is beveiligd op basis van uw tijd en datum, en u niet teleurgesteld zult zijn door eventuele beschikbaarheidsproblemen op het laatste moment.

Hoe zit het met kleding

Wij voorzien onze bezoekers tijdens de behandeling van passende kleding en badjassen, u hoeft zich dus geen zorgen te maken over het meebrengen van uw eigen kleding. Het is echter beter om er een comfortabel zwempak onder te dragen, aangezien u geruime tijd in het bier zult weken. Probeer geen sieraden of accessoires te dragen die beschadigd kunnen raken door bier.

Wie gaat er rijden

Hoewel nuchter goed is, kan een klein biertje toch geen kwaad? Een van uw groep moet echter volkomen onthouding hebben om te rijden, of beter, een taxi of taxi boeken om u terug naar huis te brengen. Probeer nuchter binnen te komen, zodat je het meeste kunt halen uit het hemelse bier dat we aanbieden.

Houd jezelf gehydrateerd

Bier is een diureticum, wat betekent dat het je lichaam kan uitdrogen. Om dit tegen te gaan, moet je ervoor zorgen dat je voor, tijdens en na je sessie voldoende water drinkt. Het helpt u gehydrateerd te blijven en zorgt voor de beste voordelen van de behandeling.

Relax en geniet

Zodra u GoodBeer Spa binnengaat, is het tijd om uw zorgen te vergeten, achterover te leunen, te ontspannen en te genieten van de ervaring. Laat elk probleem in je hoofd los en dompel jezelf onder in de unieke sensatie van badderen in een warm bierbad. Sluit je ogen, haal diep adem en laat de natuurlijke ingrediënten van bier hun magie op je huid inwerken. U kunt ook een luchtmassage krijgen in de ofuro om uw ervaring te verbeteren.

Blijf daarna ontspannen

Neem even de tijd om te ontspannen en te genieten van de afterglow na je bierspa-sessie. Keer niet meteen terug naar je drukke routine; laat je lichaam en geest volledig herstellen van de therapie terwijl je achterover leunt en meer bier drinkt. Misschien wil je je huid ook hydrateren met een milde lotion of olie om de voordelen van het bier vast te houden.

Maak enkele herinneringen

Hoewel er enkele beperkingen gelden voor het gebruik van elektronica tijdens de behandeling, kunt u nog steeds foto's maken als aandenken, voor of na uw sessie, om de herinneringen vast te leggen. U kunt uw ervaring delen op sociale media terwijl u ons tagt om ons te laten weten wat u echt van uw ervaring vond.

Koop bierproducten

Hoe graag we je ook voorzien van een ontspannende bierspabehandeling, we serveren ook graag bierproducten van de beste kwaliteit. Bij GoodBeer Craft kun je het assortiment van onze biercosmetica ontdekken, waaronder bierzeep, shampoo, lotion, badzout, scrubs, bruisballen en nog veel meer. Je kunt deze souvenirs kopen om mee naar huis te nemen als aandenken aan je bierspa-ervaring bij GoodBeer Spa.

Deze producten zijn ook een uniek en indrukwekkend cadeau voor je bierminnende vrienden en familieleden. Als u van plan bent uzelf te verwennen met een aangename tijd alleen of een ongelooflijke tijd door te brengen met uw vrienden of familie, dan is een bierspabehandeling bij GoodBeer Spa iets voor u! Hier kunt u een onvergetelijke en plezierige ervaring beleven terwijl u ontspannen geniet van warm bier. Boek vandaag nog uw bezoek.

[hobisexually]

amber i am so sorry you are my designated rant person 5 years running so here we go (dutch edition)

MIJN GODDDD ik ben lett in een best friends to lovers fic gedumpt en ik HAAT DIE TROPE!!! mijn beste vriend zei een maand geleden dat hij al sinds we elkaar kennen (4 jaar) feelings voor me had. VIERRRRRR JAAARRRRRRR. we #praatten toen wel maar ging uiteindelijk nergens heen (ik ontmoette mn ex per ongeluk terwijl ik eig met Hem wilde bellen maar ik durfde het niet te zeggen) en ik had een 2,5 jaar rela en nu dropt hij dit 😭😭😭

het was zo ongemakkelijk omg want eerst waren we aan het dansen maar hij keek me veel te intens aan dus ik ging naar buiten om te roken en daar begon hij echt een lulverhaal van "dit kan niet je weet dat het niet kan ik wil het wel maar het kan niet, je snapt toch wel wat ii bedoel" en hij stond ZO dichtbij meanwhile mn ex zat rustig 2 meter naast ons 😖 zij gingen gelukkig weg en ik nam hem voor de zekerheid mee 2 straten verder en toen

hadden we erover gepraat en uiteindelijk gezoend het was heel romantisch eigenlijk aan de utrechtse gracht en daarna daar beneden om voor onze vrienden te schuilen, de dag daarna hadden we n gesprek en besloten om het gwn te stoppen want het zou toch nergens naartoe gaan maar we liepen wel arm in arm terug naar het huis 🤡 en dat was een LEUGEN want 2 weken later (vorige week zondag) kwam hij naar m'n huis, DOODENG en ik was zooo zo nerveus ik deed zo dom en de tension was zo extreem haha hij wou me zoenen in de keuken, ik stond tegen de koelkast aan en ik zei alleen "jammer dat het zo koud is anders konden we nu roken" bffr

toen keken we hp poa en hij was het eens dat draco gay was aahahahaha en daarna gingen we weer zoenen 😱😱😱 en daarna heeel dom praten over NIKS en toen weer zoenen 😱 en nu ben ik #verliefd, letterlijk nog nooit zo down bad geweest denk ik en het is absoluut het vreselijkste ooit EN NIEMAND MAG HET WETEN!!!!!!

ik ben zoo zo verliefd like. liefdesliedjes gedichten romcom giechelen kicking my feet verliefd OP MN BESTE VRIEND

honoured to be the designated rant person, A TITLE I WEAR WITH PRIDE

anyway. I’m sorry maar. ik vind dit echt enorm schattig. ik weet dat je dat niet wil horen NSNSNS maar???? gives one hope man????? de slowburn that was there for you both, you wanted each other all along EN NU BEN JE HIEEEEERRRR.

en ik begrijp echt wel dat het een beetje verboden en embarrassing voelt allemaal en het moeilijk is met je ex en jullie gezamenlijke vrienden maar tbh… dit is toch mooi! en lief! and a good thing! just let yourself have this en alles met je vrienden en je ex komt hierna wel, they’ll get used to it eventually. just ride the waves voor nu en enjoy de roze wolk, just embrace the cringe!!!! its lovely!!!!

[hildeshongarije]

Beloftevol!

dinsdag 4 april 2023

De kersenboom staat helemaal in bloei en het gonst daar dat het een lieve lust is.  Hopelijk gaat de aangekondigde nachtvorst voor de twee volgende nachten geen roet in het eten gooien.  

Het kriebelt bij Luc om de tomaten-zaailingen te gaan verspenen.  Het tafeltje is in elk geval klaar om hen te ontvangen! Maar het is nog een beetje koud ... slechts 4°!  Het is zonnig, jawel.  Maar een stevige Noordenwind zorgt er voor dat het erg onaangenaam aanvoelt.  

Xena is jarig vandaag.  Volgens haar boekje zou ze 9 jaar worden.  Maar wij vertrouwen die boekjes niet meer.  Keer op keer krijgen we te horen bij problemen met onze ‘oudjes’ dat ze vermoedelijk ouder zijn dan wat hun boekje vertelt. In elk geval trakteerde ze haar zus Pipa op een heerlijk gedroogd konijnenoor.

De ligbank voor de honden in het hoekje van de gaanderij heeft kortere pootjes gekregen.  Pipa, die ongeveer 10 jaar zou zijn, kreeg een beetje moeite om er op en af te geraken.  Dat viel ons nooit op omdat er toen nog een lager bankje tegenaan stond.  Pipa ging inderdaad via het lagere bankje naar het hoogste deel.  Maar we verwijderden dat lagere bankje, nu er nog maar twee honden zijn.  En nu blijkt dat Pipa toch wat moeite heeft.  Dus, ok, pootjes 15 cm ingekort.  

De koude start van deze week zou, volgens de voorspellingen, tegen het Paasweekend terug veranderen naar en aangenaam lenteweertje.  Hoop doet leven!

[ochtendstorm]

Wil je me vertellen over de dingen die je de afgelopen weken hebben geraakt? ❤️ Ze mogen mooi en teder zijn maar ook verdrietig of lelijk. Ik stuur warmte jouw kant op.

De afgelopen weken waren heel vaak heel donker. Iets met teruggetrokken worden naar het verleden en het allerrauwste verdriet. En eigenlijk gebeurde er zelfs niet zo heel veel, maar al mijn zacht verdween. Zacht voelt soms niet vast te houden.

Zondag ging ik naar een benefiet voor een organisatie die zich bezighoudt rond trauma en seksueel geweld. Ik had daar ondersteuning en ik kreeg een zacht dekentje met een teddybeer op en mocht me backstage verstoppen als het te veel was en dat was mooi, maar ik had ook de meest gruwelijke lelijke gedachten. Soms snap ik dan even terug waarom vergeten zo goed werkte, waarom dat altijd zo nodig is. De dagen erna waren ook vooral heel veel lelijk. Soms is alles zo hard en niet-mogen dat echt niets meer kan. Dan mag ik bijna geen deken of kussen meer op mijn bed en mag ik niet dieper ademen, mag ik niet gronden en mogen er enkel nog dingen die pijn doen. Dat voelt een beetje absurd en abnormaal, maar dat is wel hoe het is. Misschien is dat ook wel een beetje verdrietig, dat voel ik nu ook terug. De afgelopen weken waren misschien net iets te veel herinneren zonder dat er heel veel herinnerd wordt.

(Maar er was ook teder en zacht: er waren de meest troostende knuffels, er waren mensen die mochten zien en mochten horen, er was toegedekt worden, er was heel veel veilig eigenlijk, ik was gewoon nog steeds heel erg bang).

Ik denk dat ik al je warmte heb kunnen vangen ❤️ Dat is heel, heel welkom deze koude winterdagen. Toen ik je berichtje las, dacht ik als eerste: jij bent een van mijn favoriete mensen die ik niet ken. Dat klinkt wat raar, maar van alle mensen die ik maar in een vluchtigheid ken en tegenkom (of blijvend tegenkom) ben jij toch wel een van de zachtste favorietjes.

[veselinasboekenkast]

Deel 3- Hoofdstukken 10-13 van De Avond is ongemak

Hoofdstuk 10

De volgende dag begonnen Jas en haar vader met het mollenklemmen. Dat is de gaten in de grond die door de mollen kwamen dicht te vullen zodat ze niet verder konden groeien. Ze merkt op aan haar vader al een paar dagen niet geschoren heeft. Wat hij normaal gezien elke dag doet. Ietsjes verder kan je lezen dat Jas een normale conversatie voert met haar vader over de toekomst. Jas vraagt of haar moeder ooit voor god zal trouwen. De vader antwoordde niet direct. Direct daarna zegt Jas: 'Ik ga nooit trouwen, ik ga naar de overkant', de vader vond dat natuurlijk niet zo leuk om dat horen. En zegt dat goede gelovigen altijd trouwen. Jas weet niet wat ze erop moet antwoorden. De vader blijft verder praten en zegt:' je weet hoe het met je broer is afgelopen, wil jij dat ook?, ik denk dat Jas een beetje bang werd. Ze wou zeker en vast niet sterven voor die redenen. De vader is daar ook nog niet gestopt hij zei ook dat ze die stomme jas van haar moet uitdoen en dat dan moeder weer normaal zal doen. Hij dreigde Jas daarmee. Eenmaal binnen scheiden ze hun wegen en gaat ze naar boven.

Hoofdstuk 11

Jas hoort haar ouders ruzie maken over hun melk klanten en dat die er niet meer zijn. Ze geven beide elkaar de schuld. Jas begint al te stressen over wie hun voor het eerst zal verlaten en waarom. Ik snap haar wel. Het is niet aangenaam om je ouders te horen ruzie maken. Dan komt Hanna in de buurt en Jas zegt dat ze weesjes zullen worden. Kinderen zonder ouders. Dan voelt ze ineens dat haar zus heel warm en koud tegelijk is. Ze weet niet of ze hulp moet vragen aan haar ouders die nu op dit moment aan het schreeuwen zijn tegen elkaar of dat ze het zelf moet oplossen. Ineens valt Hanna naar beneden en vraagt Jas of ze oke is. Jas begint te denken over hoe Hanna zo een grote koorts kon krijgen. Misschien doordat ze haar in het water heeft gegooid? Direct daarna begint ze haar excuses aan te bieden en brengt ze haar naar haar bed. En zegt ze dat ze voor haar zal bidden. Hanna dankt haar.

Hoofdstuk 12

'Vandaag zullen ze naar de overkant gaan'. Dat is de eerste zin die ik lees. Het is aan het sneeuwen en obbe staat al buiten in de tuin iets te doen. Ze gaat naar Obbe en vraagt wat hij aan het doen is. Hij is een offer aan het brengen antwoord hij. Hij gaat blijkbaar een haan doden. Dan komt vader naar buiten. Obbe heeft net de haan dood gedaan en vlucht ermee weg. Jas blijft daar verbaasd staan. Jas gaat effe in de sneeuw liggen, maar na een tijdje kan ze er niet meer uit komen. Haar lichaam is al zijn energie verloren. Dan aait ineens de vader haar wang. En tilt haar op. Voor een paar seconden dacht ze dat ze aan het dromen was. Pas daarna realiseert ze dat haar vader haar heeft geholpen. Hij zegt: 'Ga naar binnen, ik kom zo je jas uitdoen'. Ze gaan samen naar binnen en de vader doet inderdaad haar jas uit. Dit was best een symbolisch moment voor iedereen. Daarna ziet ze Hanna die een sneeuwman aan het bouwen is, ze krijgt allemaal oude herinneringen toen ze dat nog allemaal samen deden.

Hoodstuk 13

Dit is de laatste hoofdstuk van het boek. Jas wordt wakker en gaat naar beneden. Ze komt de keuken binnen en ziet een briefje liggen op het aanrecht. De moeder heeft geschreven dat er een huisbezoek aan de gang is en dat ze niet mogen storen. Meestal moeten ze ook mee zitten aan tafel, maar deze keer niet. Jas is daar zeer blij mee, nu mag ze doen wat ze wilt voor het komend uur. Ze besluit om naar de kelder te gaan om te zien wat er daar gebeurd. Ze ziet van alles liggen. Brood, vlees, oliebollen nog veel meer. Ze weet ook dat er een vriezer aanwezig waar ze niet in mag kijken. Hij is ook heel moeilijk te openen. Ze besluit om het toch te openen. Ziet niks speciaal. Ze voelt de kou van de vriezer en denkt direct aan Matthies. Hoe hij zich moest voelen. Dan besluit ze dat ze ernaast zal gaan zitten. Uiteindelijk heeft Jas het gevoel dat het hier voor haar opzit en dat ze niet verder kan leven zonder Matthies. Ze zegt: Ik kom eraan, lieve Matthies. Een harde klap volgt, het vriezerlichtje floept uit. Het wordt pikkedonker en stil. Ijzig stil. Dit is de laatste zin die in het boek staat. Het is zeer triest. De ijzig stil verwijst opnieuw naar Matthies en dat vond ik best mooi. Uiteindelijk is dit niet de einde die ik wou voor haar, maar het kan misschien wel de beste zijn voor haar. Ze was een zeer fragiel meisje en wist niet hoe ze zelf verder moest leven. Ze moest haar ouders erbij hebben, maar spijtig genoeg waren die er niet voor haar en voor hun andere kinderen.

Zo dit is het einde. Er komen nog dingen over dit boek later online.

Tot dan!

Veselina☺︎

[gewoonkarin]

Zwelgen. Zo af en toe zwelg ik een dag. Vandaag is die dag. Het is grauw en koud buiten, ik heb net wat teveel op mijn toedeloelijst staan en lijf en tanden zijn dwars.

Lijf is vooral dwars van het schilderen. Het wordt mooi maar dat tussen de bedrijven door blijkt fysiek een uitdaging. Handen en schouders zijn wat dwars. Ze krijgt wel een knoof kamertje, ons jongste liefje.

Na de muren de deur nog aanpakken, dan poetsen, inruimen en op naar de kamer van oudste liefje. Dat is enkel schilderen en op- en inruimen. En dan de trappen nog maar een keer. Geen verbouwing zonder schades op andere plekken. De wens is voor 2023 klaar, de hoop daarop iets minder. Komt goed.

Zaken regelen voor de tuin, daar is deze week ook weer tijd in gaan zitten en laat ik dat laatste nou net niet over hebben. Nog een uurtje werk vanavond, hoop ik.

De was wacht ook op me. Uurtje werk maar het starten kost me meer tijd want niet mijn hobby.

Tanden. Ja, dinsdag weer terug om onder een rebase te laten maken. Dag zonder tanden onder. Dus ook niet boven want dan stik ik voor m'n gevoel. Onder past het op zich niet verkeerd, met plakken blijft het redelijk zitten. Boven is een ander verhaal want het is te groot, te grof. Als ik mijn tanden op elkaar zet houd ik teveel ruimte over in mijn mond. Heel raar. Ik slis ook nog steeds daardoor. Nog vier maanden geduld in hoop op beter. Nu kost het me kruim. Liever tanden uit 's avonds en in het weekend ook tussendoor. Het zit gewoon niet. Ik werk wel maar verder kom ik bijna nergens.

December feestmaand. We hebben een spelletje gedaan op 5 december en lekkers gegeten met stokbrood. Cadeau zijn de kamers met nog wat extra tezijnertijd. Gisteren zou ons pa 82 zijn geworden. Ik stond in alle grauwheid bij het graf en het laatste sprankje feestmaand vloog weg.

Met kerst mis ik vooral. Ik mis de mensen die op de nu lege stoelen moeten zitten en loop daarvoor weg. Met m'n tanden nu kan ik toch niet ergens op m'n gemak eten dus ik blijf thuis. Dekentje op de bank. Domme kerstfilm op. Hugootje erbij.

Op mijn zestiende besefte ik de schijnheiligheid van Kerstmis en werd de grinch denk ik. Mijn basis voor Kerstmis was gelegd vanuit het geloof en daar viel ik toen vanaf. Dat werd me toen niet in dank afgenomen. Nu kijken mensen nog steeds een beetje vreemd als je zegt dat je kerst stom vindt. Ik zeg er meestal maar weinig over. Niet mijn feest. We eten elke dag goed en hebben het fijn samen. Ik probeer een goed mens te zijn maar wel minder dan vroeger. Neus stoten kent een grens.

Ik ga de warmte en de verfroller weer opzoeken.

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[stefselfslagh]

Jeroen Olyslaegers: “Ik heb mijn goeroe-ambities opgeborgen.”

Dit stuk verscheen op 1 oktober in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Volgende week verschijnt Willem En Mijn Wellust, een novelle waarin Jeroen Olyslaegers opnieuw het verleden aan het heden rijgt. En waaraan een liefdevol, maar genadeloos zelfonderzoek voorafging. "Ik besef heel goed dat ik soms een lafaard ben."

Jeroen Olyslaegers mag dan bekend staan als een Antwerpenaar van het zuiverste Scheldewater, sinds twee jaar woont hij in een dorpje in de Franse Ardennen. Hij leeft er samen met zijn vrouw Nikkie Van Lierop: thans schrijfster, maar in een vorig leven zangeres, co-producer en prettier half van Praga Kahn. Ook de vaste researcher van Olyslaegers, de net als de schrijver bovenmatig bebaarde Stef Franck, is inmiddels aan de Franse oevers van de Maas neergestreken. De glooiende heuvels van les Ardennes hebben duidelijk niet alleen op landschapsschilders een aanzuigeffect.

'Nergens heb ik meer rust gevonden dan in bossen en boeken' lees ik op een kunstwerk in de schrijfkamer van Olyslaegers. Het zijn woorden van de middeleeuwse theoloog Thomas a Kempis, die tot een plaatje gepromoveerd werden door zijn vader, kaligraaf Joris Olyslaegers. Beschrijft het citaat de gemoedstoestand van de ontwordelde stedeling die Olyslaegers geworden is?

"Absoluut. Als ik in Antwerpen een aanval van melancholie voelde opkomen, kon ik die bui meteen bezweren: ik trok de stad in, liep naar de dichtstbijzijnde kroeg en ging op in het eindeloze getater. Maar hier, in de natuur, kan ik niet aan mezelf ontsnappen. Ik word gedwongen tot reflectie, moet mijn melancholie recht in het gezicht kijken. En vreemd genoeg geeft mij dat rust. Al wandelend in de bossen zijn er al een heleboel lagen van mij weggeschraapt."

"Ik merk zelfs dat ik steeds meer met het Ardense landschap samenval. In februari, wanneer alles hier koud en doods is, vraag ik me vaak af of ik zélf nog wel een hartslag heb. En een paar maanden later bloei ik samen met de natuur weer helemaal open."

Luidt zijn verblijf in de Franse Ardennen ook een thematische ommekeer in zijn oeuvre in? Of blijft hij ook vanuit zijn nieuwe domicilie de officieuze geschiedschrijver van Antwerpen? "Ik sluit niet uit dat mijn boeken zich beetje bij beetje van Antwerpen zullen losweken. Willem en mijn wellust speelt zich af in Edegem: dat is al acht kilometer buiten de stad. (lacht) Maar uiteraard blijft Antwerpen belangrijk voor mij. Ik ga er nog regelmatig op café, om te doen alsof ik een boek lees en de mensen om mij heen te beloeren. Die observaties voeden mijn geest, ik heb ze nodig. Alleen: als ik een week in Antwerpen ben geweest, wil ik zo snel mogelijk terug naar hier. Dan verlang ik weer naar de rust, de boeken en de bossen."

Jeroen Olyslaegers werd schrijver in de jaren negentig: op vijf jaar tijd verschenen achtereenvolgens Navel (1994), Il Faut Manger (1996) en Open Gelijk Een Mond (1999). Geen van die titels veroorzaakte echter literaire opwinding en dus legde Olyslaegers zich een tijdlang toe op het componeren van theaterteksten, onder meer voor de Koninklijke Vlaamse Schouwburg en Het Toneelhuis. 

Pas in de tweede helft van de jaren 2000 kuste hij de romancier in zichzelf opnieuw wakker. In iets meer dan een decennium publiceerde hij Wij (2009), Winst (2012), Wil (2016) en Wildevrouw (2020). Vooral met Wil, een verhaal over schuld en boete in het door WOII verscheurde Antwerpen, vond Olyslaegers zijn stem als schrijver en beukte hij de poorten naar het grote lezerspubliek open.  

"In de jaren negentig was ik nog zoekend. Ik ergerde me kapot aan de ernst die in de letteren heerste. Om mijn afkeer van literatuur met een grote L kracht bij te zetten, verkondigde ik aan iedereen die het horen wilde dat ik alles behalve een (spuwt het woord uit) oeuvre wilde uitbouwen. Dat mijn boeken gezien moesten worden als volledig op zichzelf staande blijken van genialiteit." (lacht) 

"Na mijn theaterperiode, ik was inmiddels de veertig voorbij, was ik een stuk matuurder. Ik voelde me klaar om de romans te schrijven die ik altijd al had willen schrijven. Om niet langer in de marge te rommelen, maar me tot een zo groot mogelijk publiek te richten. 'Nu ga ik wél aan een repertoire timmeren', dacht ik. Vandaar al die W-titels: ze geven aan dat mijn boeken met elkaar samenhangen. Dat ze wel degelijk een oeuvre vormen."

Maakt vanaf volgende week integraal deel uit van dat oeuvre: Willem En Mijn Wellust, een novelle die tussen de zestiende en de negentiende eeuw pendelt en rake dingen zegt over liefde en bezit, en het soms wazige onderscheid tussen beide. Het verhaal, vraagt u? In 1885 steelt Hippolyte van Damme, feuilletonschrijver bij een krant, in een opwelling een verzameling oude brieven. De epistels zijn van de hand van Willem Silvius, een Antwerpse drukker uit de zestiende eeuw, en zijn gericht aan diens echtgenote. Aanvankelijk is Hippolyte blij met de brieven: hij denkt er inspiratie uit te kunnen putten voor zijn krantenfeuilleton. Maar al gauw blijkt dat zijn kleine diefstal grote gevolgen heeft. Vooral wanneer hij zijn jatwerk opbiecht aan Amandine, de vrouw waar hij buitenechtelijk op verlekkerd is, maakt zijn oorspronkelijke euforie plaats voor wanhoop.

Vorig jaar heette Willem En Mijn Wellust nog gewoon Willem en was het een cadeautje voor de klanten van onafhankelijke boekhandels. Waarom heeft u het boek voor zijn heruitgave van titel veranderd? "Omdat het een heel ander boek is geworden. Toen de Bezige Bij me liet weten dat ze Willem wilden heruitgeven, heb ik de kans gegrepen om het boek te herwerken. Om er een veel ambitieuzer verhaal van te maken. Willem gaat over diefstal, Willem En Mijn Wellust over het bezit ná de diefstal. Het gebeurt in de literatuur niet vaak dat je eenzelfde verhaal op verschillende manieren kan uitwerken. Ik ben blij dat ik dat voor één keer wél heb kunnen doen."

Het hoofdpersonage in Willem En Mijn Wellust, Hippolyte van Damme, steelt uit lust: hij ontvreemdt de brieven van Willem Stivius omdat hij verzot is op 'heerlijkheden op papier'. Ik herkende zijn honger naar diefstal. Ik ben ooit vijf minuten alleen geweest in het atelier van Sam Dillemans, waar prachtige tekeningen en schilderijen aan de muren hingen. 'Sam zal er vast eentje kunnen missen', dramde een stemmetje een moment lang in mijn hoofd. "Zoiets heb ik zelf ook al meegemaakt. Een paar jaar geleden logeerde ik met de familie van Nikkie een week in een huis op het Engelse platteland. Op de eerste verdieping van dat huis was er een bibliotheek. En die was ronduit adembenemend: de eigenaar had zelfs twee exemplaren van de eerste druk van The Devils of Loudon van Aldous Huxley. De hele week heb ik in die bibliotheek moeten vechten tegen mijn neiging tot diefstal. Elke avond zat ik mij af te vragen welke boeken ik zou meenemen. Echt rustig was die vakantie niet." (lacht)

Hippolyte van Damme verkeert regelmatig in gewetensnood over zijn diefstal. Maar, zegt hij: 'We hebben niet alleen een geweten, maar ook het vermogen om daar met onszelf over te onderhandelen.' Hoeveel rek mag er op de onderhandelingen met ons geweten zitten? Wat valt te vergoelijken en wat niet? "Je kan niet over álles onderhandelen. Neem nu de jonge Russische soldaten die in Oekraïne vrouwen verkrachten. Die jongens zijn zonder twijfel zwaar geïndoctrineerd en moeten om te overleven wellicht doen wat de brulapen in hun eenheid hen opdragen. Je zou dus een relatief genuanceerd oordeel over hen kunnen vellen. Maar: ze verkrachten wel Oekraïense vrouwen. En dus zijn het, alle nuances ten spijt, klootzakken. Dat moet je blijven zeggen. Want als je dat niét doet, spuw je in het gezicht van die Oekraïense vrouwen. Je kan wel empathie opbrengen voor mensen die ontsporen, of onderhandelen met je eigen geweten, maar op het einde van de rit moet je toch liefdevol ongenadig zijn. Anders kan je de begrippen goed en kwaad maar beter afschaffen."

In Willem En Mijn Wellust buigt u zich ook over de ongemakkelijke vraag of liefde - iemand willen bezitten - alles welbeschouwd ook geen vorm van diefstal is. "Zodra je in een relatie exclusiviteit eist, is de notie van diefstal niet ver weg: willen dat iemand 'van jou' is, betekent onvermijdelijk dat je die persoon van anderen steelt. Ik ben zelf zo monogaam als een bever, maar ik vraag me oprecht af wat een exclusiviteitscontract met liefde te maken heeft. Iemand willen bezitten is toch een vorm van geweld. "

Iedereen polyamorist dan maar? "Dat zou je denken, maar ook in polyamoreuze relaties gaat het vroeg of laat over bezit. (op een klagerig toontje:) 'Hoezo, je komt niet vrijdag? We hadden toch afgesproken dat je wél zou komen?' Lijkt me erg vermoeiend. (lacht) Vergeet ook niet dat mannen die er vrolijk op los vogelen vaak niet kunnen verdragen dat hun vrouw hetzelfde doet. Ze duiken met mannelijke overmoed van het ene bed in het andere, maar als ze op de gsm van hun vrouw een bericht lezen waaruit blijkt dat ook zij zich niet onbetuigd laat, denken ze: 'Maar godverdomme, die slet.' (lacht) De meervoudige liefde heeft nog een hele weg te gaan, vrees ik."

Zelf gelooft u in liefde van de symbiotische, allesomvattende soort. Maar is symbiose ook geen vorm van diefstal? Wie de totale samensmelting verlangt, ontneemt de ander toch het recht om zichzelf te zijn? "Als je definitie van symbiotische liefde 'de totale samensmelting' is, is het inderdaad een vorm van diefstal. Maar voor mij hoeven geliefden elkaar helemaal niet te overlappen. Een symbiotische relatie nastreven, betekent vooral: zorg dragen voor elkaar. Veel mensen hebben de neiging om vanalles te eisen van hun partner. Ze vragen zich voortdurend af of ze wel voldoende aandacht en genegenheid krijgen. Maar in de liefde gaat het niet over jou, maar over de ander. Daarmee bedoel ik niet dat je jezelf moet wegcijferen. Maar wel dat je moet beseffen dat je in een relatie niet alleen bent. Dat je bereid moet zijn je over je geliefde te ontfermen."

Hippolyte van Damme omringt de vrouwen in zijn leven niét met zorg: ten opzichte van zijn wettige echtgenote is hij een hufter, ten opzichte van Amandine, zijn minnares, een poseur. "Hippolyte wil Amandine vereren. Dat zie je wel vaker bij mannen die met een mooie vrouw samen zijn. Ofwel zetten ze haar op een piedestal en zeggen ze 'Ik ben zo blij dat ik naast haar mag lopen!', ofwel beschouwen ze haar als hun bezit en zeggen ze: 'Kijk eens wie er van mij is.' In het eerste geval maken ze zich klein, in het tweede geval verwarren ze hun vrouw met een vaas. (lacht) Maar in beide gevallen is de mooie vrouw eraan voor de moeite: je wil noch met een dweper, noch met een bullebak samen zijn."

Kan u zich voorstellen dat onze denkbeelden over de liefde ooit fundamenteel zullen veranderen? Dat we over dertig jaar eens goed gaan lachen met wat we vandaag als het summum van de romantische liefde beschouwen? "Ja. Misschien komt er ooit een dag waarop we seksuele orgieën niet langer zullen zien als heimelijke, zweterige swingersfeesten, maar als manifestaties van naastenliefde en vrijheid. Wij beschouwen onszelf als een geëvolueerde soort en hebben de neiging om te denken dat onze levensstijl de beste is. Maar dat is hilarisch, want de geschiedenis bewijst dat we al eeuwenlang tegen dezelfde problemen aanlopen. En dat we die meestal ook op dezelfde, domme manier proberen op te lossen. Onze historische kennis zou ons niet hoogmoedig, maar nederig moeten maken."

In de catacomben van het verleden tijdloze inzichten gaan opdelven: het is Jeroen Olyslaegers' letterkundige specialiteit geworden. Wil speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar stelt actuele vragen over de schimmige grens tussen neutraliteit en lafheid. Wildevrouw situeert zich in de zestiende eeuw, maar reflecteert op een eigentijdse manier over onze weerbarstige omgang met andersdenken. En Willem En Mijn Wellust reist naar de negentiende eeuw maar bevat ongedateerde inzichten over de illusie van bezit. 'Een goeie historische roman is ook een hedendaagse roman', luidt de literaire wapenkreet van Olyslaegers. Omdat het verleden beter geschikt is om iets over het het heden te zeggen dat het heden zelf? 

"Het bestuderen van het verleden is zowel emanciperend als relativerend. Emanciperend omdat het je oogkleppen doet afvallen en je bevrijdt van een al te beperkte kijk op je bestaan. En relativerend omdat het je doet inzien dat we keer op keer dezelfde dingen meemaken. Als je een minimum aan historisch besef hebt, denk je niet zo gauw: 'Wat ons nu overkomt, is het ergste wat een mens kan meemaken.' Je voorouders hebben het namelijk ook al eens meegemaakt."

U trekt zich steeds meer terug in de niche van de historische roman. Is dat een kwestie van literaire positionering? Denkt u: 'Mijn historische romans hebben succes, dus laat ik dat soort romans maar blíj́ven schrijven'? "Ja. Ten eerste is de historische roman helemaal mijn genre: ik tracht er echt in uit te blinken. En ten tweede zijn mijn lezers mij erg dierbaar. Niet alleen omdat ze mijn boeken kopen, maar ook omdat ik met hen een mooie band heb opgebouwd. Er gaat geen week voorbij of ik ga met mijn lezers in interactie. Dat is voor mij heel waardevol. Ik heb lange tijd gedacht dat ik als einzelgänger door het leven zou moeten gaan. Dat ik er niet bij hoorde. Mijn lezers hebben mij van dat gevoel verlost."

Waarom dacht u dat u er niet bij hoorde? "Als kind was ik een buitenbeentje: ik stond vaak alleen op de speelplaats en werd net niet gepest. Taal werd mijn afweermechanisme: ik gebruikte woorden om mijn belagers op afstand te houden. Maar ik ben in dat opkomen voor mezelf een beetje doorgeslagen. Ik ging van 'Shit, ik hoor er niet bij' naar 'Fuck it, jullie kunnen allemaal mijn gat kussen.' Toen ik tot de literaire wereld toetrad, was dat met een air van: 'Ik hoef geen deel uit te maken van jullie zielige clubje.' Ik opereerde in de buitenbaan en maakte mezelf wijs dat het zo hoorde. Tot ik vele jaren later besefte dat ik mezelf op die manier saboteerde. Dat ik moest ophouden met verbitterd te zijn en een genereus schrijver moest worden. Want ook voor een auteur geldt: hoe meer je geeft, hoe meer je terugkrijgt. Zodra ik besloot dat ik voortaan een groot publiek wilde bereiken, is mijn schrijverscarrière in zijn plooi gevallen. Vandaag schrijf ik de boeken die ik wil schrijven en heb ik niet langer het gevoel dat ik er niet bij hoor."

Alleen is er nu het angstbeeld dat uw publiek u op een dag de rug zal toekeren. In het studentenblad Veto zei u: 'Als ik geen succes meer zou hebben, moet ik naar de therapeut.' (knikt) "Ik wil niet opnieuw boeken schrijven waar niemand van wakker ligt. Het geeft weinig voldoening om twee jaar aan een boek te werken, het na amper drie weken uit de winkels te zien verdwijnen en vervolgens met een klein stemmetje te moeten zeggen: 'Ik zal dan maar aan een nieuw boek beginnen, zeker?' Ik weet hoe het voelt om te flirten met de onzichtbaarheid. En ik wil het niet opnieuw meemaken."

Toen u op uw achttiende aan uw vader vertelde dat u schrijver wilde worden, vroeg hij u: 'Heb je al iets te vertellen?' Dat bleek niet het geval te zijn, want u debuteerde pas negen jaar later. "Ik heb lang moeten wachten, ja. Ik ben struikelend en prutsend volwassen moeten worden voor ik het gevoel had dat ik iets te melden had."

Als je een begenadigd stilist bent, moét je dan wel iets te vertellen hebben? Vorm kan toch ook inhoud zijn? "Sommige schrijvers zijn vormtechnisch zo superieur dat ze inderdaad interessanter zijn dan schrijvers die een belangrijke boodschap menen te verkondigen. Ik heb lang bezwaar aangetekend tegen stilistiek die een gebrek aan inhoud moet verdoezelen. Maar daar ben ik van teruggekomen. Vorm kan, zoals je zegt, wel degelijk inhoud worden."

Kan u leven met de adjectieven waarmee uw eigen schrijfstijl doorgaans omschreven wordt? Bruegeliaans, weelderig, barok? "Mensen zijn nogal lui in het beschrijven van literaire stijlen. Ze noemen het taalgebruik van schrijvers ofwel zuinig ofwel weelderig. Alsof er tussen die twee uitersten geen tientallen schakeringen zijn. Zelf vind ik de satire in mijn boeken veel belangrijker dan mijn zogenaamd weelderige schrijfstijl. De lach is de hartslag van mijn werk."

'Mijn ambitie wordt met de jaren alleen maar groter', liet u onlangs optekenen. Tot waar reiken uw schrijversaspiraties? "Ik droom stiekem van dat ene, allesomvattende boek. Het boek dat verklaart wie we zijn en wat we hier doen. Maar ik vrees dat het schrijven van zo'n boek een onmogelijke onderneming is. Hoe langer ik leef, hoe minder ik lijk te weten. En hoe meer ik me daarbij neerleg. Vroeger was ik een echte Faust: in ruil voor ongebreidelde kennis zou ik een pact met de duivel gesloten hebben. Vandaag heb ik die kennishonger niet meer. Ik denk al gauw: words, words, words. Het gevolg is dat ik mijn goeroe-ambities heb opgeborgen. Ik weet nu dat ik altijd weinig zal weten. Dat ik geen leraar ben, maar een prutser."

Een getalenteerd prutser dan toch. "Ik kan mensen hypnotiseren met een verhaal, ja. In mijn familie was je pas belangrijk als je iets kon vertellen. Je werd afgemaakt als je een verhaal vertelde dat nergens op sloeg. Vandaar ook mijn schrijversmotto: never be boring."

Zou u te porren zijn om een reeks voor een streamingdienst à la Netflix te schrijven? "Zeker. Al is zo'n klus niet zonder gevaren: voor je het weet ben je onder druk van producenten allerlei compromissen aan het sluiten en ben je medeverantwoordelijk voor een draak. In mijn theaterperiode heb ik af en toe puur voor het geld teksten geschreven. Uit wanhoop, om te overleven. Telkens was de vernedering die ik ervaarde veel groter dan de som geld die ik ontving. (lachje) Maar hoedanook moet ik kunnen schrijven. Anders is het gedaan met mij. Als ik een paar dagen niet schrijf, ben ik één rillende brok ellende. Voor mij is het heel eenvoudig: schrijven is leven, leven is schrijven."

Een half jaar geleden werd Jeroen Olyslaegers De Morgen-columnist. Twee keer per week verschijnen op de voorpagina van deze krant honderdzeventig woorden waarmee hij hetzij de actualiteit hetzij een flard privéleven herkadreert. Ik vraag of het schrijven van columns hem koortsig maakt. Of hij soms nagelbijtend denkt: 'Shit, ik heb deze week nog niks meegemaakt waarover ik kan schrijven, ik zal zélf maar wat columnwaardig drama veroorzaken'? 

"Nee, ik creëer geen situaties om er kunst uit te kunnen puren. Er zijn artiesten die dat wél doen. Ik ken muzikanten die hun relatie bëeindigen omdat ze een break-up-plaat willen maken, niet omdat ze hun partner beu zijn. (lacht) Maar zelf bezondig ik me niet aan dat soort praktijken. Als je intens leeft, en dat doe ik, neemt je leven uit zichzelf een heleboel wendingen." 

Zeventien jaar geleden kwam er een einde aan de amoureuze vennootschap met zijn eerste vrouw. De zoon die ze samen hadden was nog klein, de band tussen vader en kind nog broos. Hoewel hij zijn vaderschap ooit 'één van de portalen tot een dieper begrip' noemde, is het nog altijd een bron van twijfel en onzekerheid. Wanneer ik pols naar wat hij als vader geleerd heeft, bots ik op een bescheiden muur. 

"Ik vind het heel moeilijk om in interviews over mijn vaderschap te praten. Ik heb het gevoel dat ik mijn zoon zou bedriegen als ik daar met jou over zou reflecteren. Omdat hij zelf niet bij dit gesprek aanwezig is, begrijp je? (denkt na) Er is tussen mij en mijn zoon veel onuitgesproken gebleven. Af en toe voelt het alsof we met z'n tweeën in een moeras zitten en tegen elkaar zeggen: 'Niet teveel bewegen, anders zinken we nog dieper weg.' (na een nieuwe stilte) Hoe hard je als ouder ook je best doet, elke opvoeding veroorzaakt wonden. Ouders zijn gedoemd om prutsers te zijn."

U noemt zichzelf vaak en graag een prutser. Uit een existentieel soort masochisme? Of omdat u de stumperd in uzelf als een integraal onderdeel van uw identiteit beschouwt? "Het tweede. Ik besef heel goed dat ik, net zoals Hippolyte van Damme, een bangerik en een opportunist kan zijn. Maar die vaststelling duwt me niet in een depressie. Ik kijk met veel liefde naar mijn gebreken. Falen hoort bij het leven. Maar dat durven we nauwelijks te erkennen. We willen succesverhalen horen. Over mensen die moeilijkheden overwinnen en triomferen. Mensen die falen, daar hebben we het nog altijd moeilijk mee. En dus beschouw ik het als mijn taak om het met een zekere hardnekkigheid over dat falen te hebben."

Moeten we niet vooral de dualiteit in onszelf leren aanvaarden? Het feit dat we zowel engel als demon zijn, zowel held als lafaard? "Natuurlijk. In het leven is alles momentaan. De ene dag ben je klaar om de wereld te veroveren, de andere zou je jezelf iets aandoen. Het ene moment ben je aan het huilen, het andere aan het schateren. Dat is volstrekt normaal en er zit zelfs iets troostends in. Maar we horen liever niét hoe fragiel we zijn. Hoe alles van contextjes en momentjes afhangt. We willen alleen het consequente gedrag zien, de rechte lijn."

Terwijl het leven een stuk leuker is als we af en toe inconsequent durven te zijn. "Absoluut. Zelfs in maatschappelijk opzicht is inconsequent zijn soms de beste optie. Stel: je bent een rechts politicus. Wellicht ben je dan voor een slanke overheid en vind je dat iedereen voor zichzelf moet leren zorgen. Maar wat als je voor de mensen die vandaag hun energiefactuur niet meer kunnen betalen toch een vorm van solidariteit zou willen organiseren? Waarschijnlijk ga je dan het verwijt krijgen dat je niet consequent bent. Durf je in dat geval door te zetten of hou je je in? Ik zou doorduwen. Soms is het verstandiger om je levensbeschouwelijke axioma's even los te laten. Altijd maar consequent moeten zijn: het is in zekere zin zelfs ontmenselijkend."  

We verklaren ons gesprek voor voltooid, Sofie van de uitgeverij moet nog gebeld worden. Voor ik weer verdwijn, stopt hij me nog snel een anecdote toe. "Een vriend van mij heeft mijn stamboom gereconstrueerd tot in 1290. Zo ben ik te weten gekomen dat ik genetisch verwant ben aan Quinten Matsijs, de schilder die beschouwd wordt als de laatste belangrijke vertegenwoordiger van de Vlaamse primitieven. 'So what?', denk je misschien, 'er zijn zoveel mensen die een genetische verwantschap met Quinten Matsijs kunnen claimen.' Maar Matsijs is nog op een andere manier mijn leven binnen gedwarreld: toen ik in het Vleeshuis in Antwerpen Wildevrouw aan het schrijven was, stond zijn originele wildevrouwbeeldje in mijn werkkamer. Toeval? Misschien. Maar voor mij brengt zoiets mysterie in het leven."

Nog meer mysterieus toeval: op weg naar huis rij ik een tijdje achter een auto met een gepersonaliseerde nummerplaat waarop WILLEM staat. WELLUST was natuurlijk nog mooier geweest.

[witgoedtrouw]

Wasmachine Reparatie: Herstel Je Apparaten met Expertise

Een wasmachine die het begeeft, kan voor veel frustratie zorgen. Het is een apparaat dat we dagelijks gebruiken en dat ons helpt om ons leven gemakkelijker te maken. Wanneer je wasmachine niet meer naar behoren werkt, kan dat niet alleen invloed hebben op je dagelijkse routine, maar ook op je gemoedsrust. Gelukkig is er hulp beschikbaar. In deze blogpost ontdek je alles over wasmachine reparatie by witgoedtrouw, en hoe zij je kunnen helpen om snel weer gebruik te kunnen maken van je wasmachine.

Waarom Kiezen voor Professionele Reparatie?

Wanneer je wasmachine problemen vertoont, is het verleidelijk om zelf aan de slag te gaan. Maar het is belangrijk om te beseffen dat een wasmachine een complex apparaat is met veel verschillende onderdelen. Het zelf proberen te repareren kan meer kwaad dan goed doen, vooral als je niet precies weet wat je doet.

Professionele reparatie zorgt ervoor dat je apparaat met de juiste tools en kennis wordt behandeld. Wasmachine reparatie by witgoedtrouw heeft ervaren technici die goed opgeleid zijn in het oplossen van diverse problemen. Of je nu te maken hebt met een lekkende wasmachine of vreemde geluiden, zij hebben de expertise om het probleem snel en effectief op te lossen. Zo bespaar je niet alleen tijd, maar ook geld op mogelijke schade.

Veelvoorkomende Problemen met Wasmachines

Het kan frustrerend zijn om te ontdekken dat je wasmachine niet goed functioneert. Maar welke problemen komen nu het vaakst voor? Een van de meest voorkomende problemen is dat de wasmachine niet centrifugeert. Dit kan verschillende oorzaken hebben, zoals een verstopping in de afvoerpomp of een defecte riem.

Daarnaast kunnen er ook problemen zijn met het verwarmen van het water. Als je wasmachine koud water gebruikt voor een programma dat warm water vereist, kan dit de kwaliteit van je wasresultaat beïnvloeden. Het is dus cruciaal om deze problemen snel aan te pakken. Dankzij wasmachine reparatie by witgoedtrouw kun je rekenen op een grondige inspectie van je apparaat, zodat je snel weer van je was kunt genieten.

Het Reparatieproces: Wat Te Verwachten?

Als je besluit om gebruik te maken van de diensten van witgoedtrouw, is het handig om te weten wat je kunt verwachten tijdens het reparatieproces. Eerst en vooral, je kunt eenvoudig contact met hen opnemen via hun website of telefonisch. Na een korte uitleg van het probleem, plannen ze een afspraak in op een tijdstip dat jou uitkomt.

Tijdens de afspraak komt een gekwalificeerde technicus bij je thuis om de wasmachine te inspecteren. Ze zullen het probleem diagnosticeren en je voorzien van een duidelijk overzicht van de benodigde reparaties en de bijbehorende kosten. Transparantie is een belangrijke waarde bij witgoedtrouw, en je weet precies waar je aan toe bent voordat ze met de reparatie beginnen. Hierdoor hoef je je geen zorgen te maken over onverwachte kosten of verrassingen.

Preventieve Onderhoudstips voor Je Wasmachine

Naast reparaties is het ook belangrijk om je wasmachine goed te onderhouden. Voorkomen is beter dan genezen, en met enkele eenvoudige tips kun je de levensduur van je apparaat verlengen. Ten eerste, zorg ervoor dat je de wasmachine niet overbelast. Dit kan leiden tot ernstige schade en een kortere levensduur van de motor.

Daarnaast is het ook belangrijk om regelmatig de filters en afvoeren schoon te maken. Een verstopt filter kan ervoor zorgen dat water niet goed wordt afgevoerd, wat weer leidt tot andere problemen. Met een beetje aandacht en zorg kun je veel voorkomende problemen voorkomen en je wasmachine in topconditie houden. Maar mocht er toch iets misgaan, dan staat wasmachine reparatie by witgoedtrouw altijd voor je klaar.

Waarom Witgoedtrouw de Beste Keuze is

Als het gaat om wasmachine reparatie, zijn er veel bedrijven om uit te kiezen. Wat maakt witgoedtrouw dan de beste optie? Ten eerste hebben ze jarenlange ervaring in de sector en hebben ze een uitstekende reputatie opgebouwd. Klanten waarderen hun snelle service, deskundigheid en klantvriendelijkheid.

Bovendien gebruiken ze alleen hoogwaardige onderdelen voor de reparatie, zodat je er zeker van kunt zijn dat je wasmachine weer als nieuw werkt. Hun focus ligt niet alleen op het herstellen van je apparaat, maar ook op het bieden van een uitstekende klantenservice. Bij witgoedtrouw krijg je niet alleen een reparatie, maar ook advies en ondersteuning voor de toekomst.

[euroadventure]

Turgen Vallei (Tian Shan gebergte)

Maandag 20 augustus

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Geen regen, geen onweer, gewoon rust. De zon schijnt opnieuw en de lucht is strakblauw! Na het ontbijt pakken we onze tenten in, maar voor we vertrekken, geeft Veronica nog een yogales aan een groot deel van de groep. Helaas doe ik niet mee, want ik heb flinke hoofdpijn. In plaats daarvan loop ik naar een stroompje een paar honderd meter verderop om mezelf van top tot teen te wassen. Het water is ijskoud, maar het voelt heerlijk om weer helemaal schoon te zijn. Mijn haar laat ik voor wat het is; dat lijkt me, met de hoofdpijn, geen goed idee.

Na de yogales is iedereen weer klaar voor vertrek. Vandaag trekken we dieper de vallei in.

De uitzichten zijn fenomenaal. Hoewel ik de eerste dagen het landschap niet heel indrukwekkend vond – vergelijkbaar met plekken in Oostenrijk of Slovenië – besef ik nu dat ik er echt van moet genieten.

En dat doe ik gelukkig ook met volle teugen, het is prachtig, soms zelfs een beetje mysterieus.

Na ongeveer een uur wandelen (tijd lijkt hier trouwens niet te bestaan), bereiken we een grote rivier, de perfecte plek om onze waterflessen bij te vullen.

Er staat een paard te drinken. Ons is verteld dat als een paard van het water drinkt, het veilig is voor mensen. Toch filteren of koken we het water waar mogelijk, niemand wil meemaken wat Laura overkwam. Over haar en de gidsen hebben we trouwens nog geen nieuws, want we hebben geen contact. We hopen dat ze veilig in Bathan zijn aangekomen.

Na de korte waterstop klimmen we verder omhoog met onze zware rugzakken. Alek heeft een plek in gedachten voor de lunch, met een prachtig uitzicht.

Normaal ben ik daar altijd voor te porren, maar met mijn hoofdpijn en een stijging van 400 meter in 10 minuten, is het vandaag even geen succes. De afspraak dat we halverwege de spullen zouden neerleggen, verandert halverwege de klim, zoals wel vaker de laatste dagen. Ik merk dat ik er chagrijnig van word, wat frustrerend is, want waarom zou ik me druk maken? Ik irriteer me aan mezelf, omdat ik me hierdoor laat afleiden. Gelukkig maakt het uitzicht bij aankomst alles weer goed en kan ik er volop van genieten. We nemen de tijd om te lunchen en foto’s te maken.

Mijn cracker-voorraad is inmiddels op en de droogmaaltijden ben ik inmiddels meer dan beu. Gellukkig delen Jolanda en Esther hun crackers en smeerkaasjes met me, zodat ik er weer tegenaan kan. Tot mijn opluchting is mijn hoofdpijn ook gezakt, wat de rest van de tocht een stuk aangenamer maakt. De afdaling, via een iets andere route dan op de heenweg, biedt opnieuw prachtige uitzichten. Donkere wolken komen opzetten, maar uiteindelijk blijven we droog tijdens de hele wandeling.

Tegen het einde van de middag bereiken we onze kampeerplek. Pas later besef ik dat we naast dezelfde rivier kamperen waar we op de eerste dag doorheen zijn gelopen. Dat is ook de plek waar ik verderop in de modder ben uitgegleden, haha.

Met het zonnetje erbij besluit iedereen om de beurt een duik te nemen in het koude water van de rivier. Sommigen zijn wat dapperder dan anderen (ik val in de laatste categorie 😉). Ik blijf niet lang onder, maar voel me wel weer lekker fris. s Avonds genieten we van de mooie avondluchten en opnieuw van een warm kampvuur.

We spelen rond het kampvuur een spel waarbij iedereen een waargebeurd en een verzonnen verhaal moet vertellen, en de anderen moeten raden welk verhaal waar is. Het leidt tot veel gelach en bizarre verhalen, waarvan je vaak denkt dat ze allebei niet waar kunnen zijn, terwijl één toch echt waar blijkt te zijn 😉🫣.