#beesten

[kronieken]

Slachtpartij op de Hoge Kruisse

Ergens rond het jaar 1770 is er een sterfte onder het hoornvee uitgebroken. Een eerste geval brak uit op de Hoge Kruisse. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien dat men er een grote put groef om er een eerste dode koe in te slepen. En daarna was het de beurt aan de andere tien of twaalf zieke beesten die men tot aan de rand van de put leidde om ze vervolgens dood te schieten. En dat kon niet…

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt / II

Beesten Bleibt Bunt - Bericht über die Demonstration gegen die geplante, aber verbotene Konzert der rechtsextremen Bremer Band "Kategorie C"

Über das verbotene Konzert der rechtsextremen Band “Kategorie C” habe ich hier vor vier Tagen berichtet und auch darüber, dass sich die Zivilgesellschaft, die kath. Kirche, der Sportverein, die Landjugend und auch die politische Gemeinde sowie andere Institutionen meldeten, um mit einer Demonstration gemeinsam deutlich zu machen, dass Beesten bunt bleibt.. Am Mittwochabend nahmen rund 200…

[majestic-salad]

Ik hoop wel dat ze de stad nog uit gaan binnenkort. Je zal maar op reis naar het buitenland en dan niet eens de natuur en het platteland in 🙄

[handlewithcare-delicate]

[reviews-sky]

New book review!

Scytodes thoracica & 99 Other Animals by Jelle Reumer

[haarlemupdates]

Wilde dieren, boerderijdieren en huisdieren; voor het derde jaar op rij kun je in Centrum Schalkwijk oog in oog komen te staan met de meest bijzondere exemplaren. Flamingo’s, stokstaartjes, zebra’s engel veel meer Zo kun je zomaar ondeugende stokstaartjes, sierlijke flamingo’s of majesteuze zebra’s tegen komen. Er wordt door hen (of hun verzorgers) getrakteerd, je kunt leuke prijzen winnen, de jungle stormbaan op of jezelf tot dier laten schminken. Dit en heel veel meer, dat is Beesten! Kom ook! Het volledige programma van Beesten! op 28 september van 12.00 tot 16.00 uur, vind je op de website van Centrum Schalkwijk en is leuk voor jong en oud.          

[toosvanholstein]

Een Aaibare Bonte-Beesten-Boel

De fraaie beestenboel van Tom Claassen, de kunstenaar die de publieke ruimte altijd weet op te vrolijken en nu uitpakt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De moeite waard, lees en kijk maar in TOOS&ART van deze week. #BeeldenaanZee#kunst#art#expo

Wie kent ze zo langzamerhand niet, die kudde van vijf olifanten op hun grasveldje langs de A6 vlakbij Almere. Al meer dan 20 jaar staan ze daar, geduldig wachtend op iets, in weer en wind. Wel typische olifanten. Bijna geen slurf, veel te dikke poten en nauwelijks zichtbare flaporen. Maar als soort toch direct herkenbaar. Ongetwijfeld minder bekend is de ook al zo gestileerde zeven meter hoge…

[botanical-feverdream]

Hello,

We have not interacted before, and I assume this is a stupid decision of me. But it seems we share a dislike for ducks... En een taal delen we ook. Maar ik haat vooral die kuteenden.

Al het beste,

Pepe @snazzytaigar

Hatred may be... a big word for it... I infact quite... love ducks... I love all animals and beings :) besides koolvlinders... ik haat die beesten....

But hello :) why do you hate ducks? And... are you dutch?

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[drakenklask2]

Draakje was vrijdag een beetje Bonkie de steenbok. Hij wou zijn haar niet kammen. Daar deed hij niet aan mee.

We lazen het boek : "Carlotta Ik wil mijn haar niet kammen!" en draakje beloofde om zich goed te wassen en zijn haren flink te kammen achteraf zodat hij niet zoals Carlotta een jungle vol beesten in zijn haren krijgt.

Zou draakje geluisterd hebben? Of vinden we dinsdag toch kriebeldiertjes in zijn haar en in onze klas? 🐜🕷🐞🪲🦠

(Intro thema de herfst/spinnen).

[krizzmas]

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

[sanctobin]

Dierendonck. Ateliers: Sint-Idesbald, Nieuwpoort, Kortrijk, Ukkel, Brussel, Waterloo. Carcasse: Sint-Idesbald, Knokke, Veurne.

The Butchers Culture

Voor Dierendonck zijn ambacht, terroir en passie sleutelwoorden. Ze maken dat we zijn wie we nu zijn: beenhouwers in hart en nieren. Met respect voor onze dieren, de natuur en liefde voor de smaak. Dit zijn de waarden en normen waar we voor staan. Ook de boeren waarmee wij samenwerken delen dezelfde waarden. Deze manier van werken zorgt voor het eerlijkste en lekkerste vlees. Dierendonck is een familie van slagersambacht.

Raymond Dierendonck, 1970

Mijn vader Raymond startte samen met m'n moeder Anneke in 1970 hun eigen zaak. Ze zijn klein begonnen. Ze kozen voor Sint-Idesbald, een toeristisch dorp tussen De Panne en Koksijde. Omdat tijdens de winter  de mensen van Sint-Idesbald voor een paar maanden naar de suikerfabriek van Veurne vertrokken had m'n vader wat meer tijd. Hij stortte zich op de veeteelt. 

Na enkele jaren had hij dertig koeien, een paar kippen en enkele velden. Z'n beesten waren maine-anjou-runderen. Hij hield niet van het wit-blauwe ras. Het mag dan wel zacht vlees zijn, maar hij vond dat het smaak miste. Maine-anjou geeft doorregen, rood en sappig vlees. De smaak komt van het vet. Dat vet, dat krijg je door het ras van het dier, de know-how van de veeteler, en een goede voeding. Je moet het dier ook buiten laten leven. M'n vaders koeien graasden hier, in de polders, nu nog steeds trouwens. Het gras is er uitstekend. De zeewind, het zout,  het speelt allemaal mee in de kwaliteit en de smaak. Gras, dat is de natuur op je bord. Beesten die puur gras eten, daarvan komt vlees met smaak, die passie voor smaak is er altijd geweest.

Het ecosysteem van de polders... en tijd

Vijftien jaar geleden kregen we interesse voor het Vlaamse rode rund. Dat is een ras dat sterkt lijkt op het maine-anjou. Het was na de oorlog bijna volledig verdwenen, omdat de meeste boeren de voorkeur gaven aan het meer rendabele wit-blauwe ras. Het ras is typisch voor deze streek en kan profiteren van de kenmerken van het ecosysteem in de Westhoek, het is echt een verhaal van terroir. Wij zijn op zoek gegaan en hebben dieren gevonden bij andere boeren, in Poperinge, in Diksmuide. Samen met enkele collega's hebben we het op ons genomen om het ras te redden. We hebben zelfs het podium gehaald op The Flemish Primitives. Het resultaat is dat nu iedereen overtuigd is van de kwaliteiten van het dier.

Alle West-Vlaams Rode koeien hebben ten minste twee, beter nog drie keer gekalfd. Dat kalveren is belangrijk om goed vlees te krijgen. Na de geboorte maakt de moeder melk en vet aan, en zo wordt het vlees doorregen. Dat heeft allemaal belang. Geen enkel dier van ons gaat voor zijn zes of zeven jaar naar het slachthuis. Als het om kwaliteit gaat, berust het niet op toeval. No stress, belangrijk voor de beesten!

Onze waarden, passie, terroir en ambacht zijn de kracht van ons bestaan en de kracht van de smaak van ons vlees. 

Passie

Dierendonck is een verhaal van passie, het gaat over écht beenhouwer zijn, met kapmes, cutter en pétrin. Maar ook over het product willen kennen, bij de boer, de kweker, tussen de marchands. Wij gaan voor pure smaak, "de baan waarlangs emoties en herinneringen worden doorgegeven". Tegenwoordig kan alles gekopieerd worden, maar de passie die Dierendonck heeft voor zijn beroep alvast niet. Het is het geheime ingrediënt van onze beenhouwers om unieke producten te creëren. Dierendonck is niet enkel een naam, het is een filosofie: Passie voor de ambacht!

Terroir

Terroir gaat voor ons over smaak en over verschil. Het is het leren kennen van het landschap, over wat maakt dat een lam uit de Pyreneeën anders is dan een lam uit Quercy of een pre-salé-lam. Het is de smaak van het landschap. Wat je ziet met je ogen, proef je in je mond. Het is de natuur. Waar ons vlees vandaan komt en hoe het is gekweekt, is voor ons het allerbelangrijkste. Elk terroir geeft dat lekkere vlees immers een andere smaak. Of het nu West-Vlaams Rood is uit onze polders of lam uit de Pyreneeën, elke regio heeft zijn kwaliteiten. Ook hoe het dier is grootgebracht en geslacht wordt is van belang, telkens met respect.

Ambacht

Beenhouwer zijn is een ambacht, waarbij de traditionele waarden met hedendaagse technieken worden verzoend. Trouw blijven aan de puurheid en de essentie van het product is onontbeerlijk voor het voortbestaan van deze mooie stiel. Ambacht, dat is ook de handigheid. Het gaat om je handen. Handen van mannen en vrouwen die hun vak beheersen, die dingen maken. Het begin met een ruw materiaal dat in je handen iets wordt. Een ambachtsman maakt iets en verdwijnt dan. Wat hij gemaakt heeft, spreekt voor zich.

Het verhaal van beenhouwen - The Butcher's Book

Hendrik en zijn vader Raymond Dierendonck groeiden de afgelopen jaren uit tot dé referentie als het over vlees gaat. Ze leveren alleen kwaliteit van het hoogste niveau en worden gevolgd door talrijke topchefs.

Geniet van de heerlijkste klassiekers uit de toonbank van de slagerij, sta stil bij het ambacht van het beenhouwer en leer zelf vlees te verwerken en bereiden à la Dierendonck met de tientallen gedurfde en tijdloze recepten uit dit boek.

Met tekstbijdragen van Hendrik Dierendonck, René Sepul en Marijke Libert en klassefotografie door Thomas Sweertvaegher en Stephan Vanfleteren.

Charter

I. De herkomst van het dier moet volledig gekend zijn. Onze dieren kennen maximaal twee boerderijen tussen geboorte en slachten. Alle informatie is traceerbaar

II. Het dier geniet van een vrije uitloop. Onze dieren staan minimaal 6 maanden per jaar op de weide

III. De dieren worden gevoed met gras en lokaal geproduceerd voeder

IV. De leefomgeving is optimaal en stressvrij. Onze dieren worden met respect behandeld en krijgen ruimte om te leven.

V. De kweker moet de filosofie “ambacht, terroir en passie” van Dierendonck volgen en nastreven

VI. Het vlees wordt “from field to fork” en met de hoogst prioriteit voor hygiëne behandeld

VII. De kweker zoekt naar methodes die bijdragen tot een hogere biodiversiteit in de toekomst. Het land waarop onze dieren worden gekweekt, draagt bij tot een gezond en weerbaar milieu met aandacht voor behoud van natuurlijk landschap

VIII. We werken volledig transparant waarbij we geen geheimen hebben voor de consument. Onze deur staat open voor wie meer wil weten over onze zoektocht naar de toekomst van eerlijk vlees

IX. Het dier moet met respect en zo weinig mogelijk stress geslacht worden. Slachten gebeurt zo snel (max. 4u tussen hoeve en slachthuis) en pijnloos mogelijk. Dierenwelzijn staat voorop

X. Onze slagers versnijden het vlees met respect en kennis van ambacht volgens het nose to tail principe. Ieder stuk verdient respect

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt!

#Beesten Bleibt Bunt! An diesem Mittwoch findet eine Kundgebung in der südemsländischen Gemeinde #gegen_rechts statt, nachdem am vergangenen Wochenende eine rechtsextreme Band mit dem Versuch scheiterte, ein Nazi-Konzert zu veranstalten.

Beesten Bleibt Bunt! Dafür wird an diesem Mittwoch die -seit dem Kampf um den Erhalt des Milchwerks–  überhaupt allererste politische Demonstration im benachbarten Beesten veranstaltet. Der Grund ist der Versuch der rechtsextremen Bremer Band “Kategorie C” und der Eigentümer des Hauses Bahnhofstraße 8  am vergangenen Samstag dort ein Rechtsrock-Konzert  zu geben. Die Fakten sind klar: Als die…

[rtvideaal]

Boekpresentatie “Feesten als Wilde Beesten” bij Erfgoedcentrum Achterhoek en Liemers

Op een bijzondere avond werd het boek “Feesten als Wilde Beesten” gepresenteerd, geschreven door Dolf Ruesink, auteur van het gelijknamige werk. De presentatie, die plaatsvond bij het Erfgoedcentrum Achterhoek en Liemers, werd gehouden voor een select gezelschap van belangstellenden die geïnteresseerd waren in zowel de geschiedenis als de cultuur rondom de legendarische band Normaal. In het boek…

[brilmans]

Vangst van de dag 17-02-2025

Vandaag een allegaartje aan vondsten: schildpad, botfragmenten uit de pols en poot van nader te bepalen beesten, artefacten, jaspis en een een of ander sedimentair gesteente.

Buiten dat was het koud, windstil en heerlijk zonnig!

[jurjenkvanderhoek]

BEELDSPRAAK VAN BRILSLANG EN BOKTOR, OLIFANT EN NEUSHOORN

De dieren die Jan Bouwstra laat acteren in filosofische fabels zijn precies als mensen. Met dezelfde mensen-wensen en dezelfde mensen-streken. Maar het Grote Dierenbos uit de Fabeltjeskrant is een poppenhuis vergeleken met het landgoed waarop de brilslang, de boktor en de andere dieren elkaar bevragen over leven en zijn. De lezende mens zou willen zo diepzinnig te kunnen mijmeren als de neushoorn en de olifant of de krekel en de egel dat doen. In de korte verhalen van schrijver, dichter en biochemicus Bouwstra verlaagt hij de hoge drempel van zware filosofische kwesties op een lichtvoetige wijze. Door de dieren uit zijn rijk beschouwend voor het voetlicht te zetten, maakt hij de wijsbegeerte tot een lust voor het begrip. Het gedachtegoed en de levensvisie van de muis en de kikker of de pad en de uil zijn het meer waar mijn denken en doen in spiegelen. Stille wateren, diepe gronden.

Een fabel is een verzonnen verhaal met een moraal waarin dieren de hoofdrol spelen. Maar deze korte verhalen van Bouwstra, amper meer dan twee bladzijden lang, schijnen helemaal niet denkbeeldig of onwerkelijk. Deze belichten wezenlijke gebeurtenissen, enkel zijn de hoofdpersonen geen mensen maar dieren. Ze hebben de animale eigenschappen die de schepping hen heeft ingeprent, en de karakteristieken die hen door de mensen zijn toegedicht. Daarin zijn ze zelf gaan geloven en hebben deze rangorde als van nature aangenomen. De sluwe vos, de wijze uil, de pad die de leiding neemt. Terwijl Bouwstra hen menselijke kenmerken toeschrijft of eigenlijk kwaliteiten die een mens als ik wel zou willen hebben. De dieren denken kinderlijk na over volwassen onderwerpen als liefde, schoonheid, macht, vriendschap, tijd en taal. Ze benaderen deze naïef en onbevangen, maar worden dan weer wel door wijze dieren terecht gewezen, worden levensvragen beantwoord. Want er zijn altijd betweters en beterweters, in welke samenleving dan ook.

Er wordt in de fabels van Bouwstra vaak en veel nagedacht bij zonsondergang of in het schemerlicht van de nieuwe dag. Op momenten dat het verstand wegdrijft, de sfeer zich opent voor een bezinning op het bestaan. De schrijver weet die ogenblikken poëtische stemmingen toe te dichten. ‘Die ochtend werd het licht in dauw verpakt tot kleine diamantjes die even schitterden in het mos om daarna te verdwijnen. (…) Het was vroeg in de ochtend, de dag twijfelde over wat zij worden wilde, totdat de zon door de wolken heen brandde en het bos begroette met haar stralen. (...) Het ruisen van de bomen werd gesponnen in de stilte van een blauwe hemelkoepel, die ver boven alles uitreikte. (…) Het was ochtend en de nevels losten op, terwijl de uren van de dag werden uitgegoten over een bos waarin de dieren ontwaakten.’

In dat bos van de dieren lijkt de Hof van Eden zich schuil te houden, maar net na het moment van de zondeval. De dieren weten nog niet dat er is gesnoept van de appel, dat de mens in een oogwenk weet van goed en kwaad. In een bliksemflits interpreteert de mens voortaan subjectief ethische waarden, beseft wat leven is en dat er iedere dag een nieuwe keuze is tussen twee kwaden. De dieren zijn nog in gedachten bij dat tijdpunt van de ongerepte schepping, zo zoals de wereld bedoelt is of was. Maar toch sijpelt al het dierlijke in het menszijn door en andersom. Bij de diepe gedachten, het lessen van de dorst naar kennis van het bestaan, moet het lichaam gevoed worden. Dus kan een rups waarmee een gesprek is gevoerd of een muis die een retorische vraag heeft gesteld zomaar pardoes worden opgepeuzeld door de merel of de uil, de pad of de brilslang. Niets dierlijks is de beesten vreemd.

Jan Bouwstra schrijft om een landschap te scheppen in zijn hoofd, waarin hij ronddoolt en geniet van de verschieten die verschijnen. En waarin diverse dieren vertellen waar hij zelf mee rondloopt. Hij is zijn dieren. ‘Ik alleen kan leven in het landschap dat ik creëer van mijn gedachten’, laat hij de uil plechtig zeggen, ‘ik volg de route die mijn dromen mij wijzen door dat landschap heen. Ik bedenk niet waar ik naartoe ga, ik volg alleen de weg.’ Het is alsof ik hem, de schrijver van de fabels, zelf de worden hoor formuleren. “In fabels meng ik metaforen”, schrijft Bouwstra in zijn voorwoord, “filosofische gedachten, fantasievolle invallen en humor tot miniatuurtjes die boven mij uitstijgen, alsof ze geschreven zijn door iemand die ik niet ken.” In die kleine formaat teksten kan hij zich verplaatsen in de gedachten van de dieren. Kan hij met zichzelf in tweespraak zijn, een dialoog voeren terwijl hijzelf het antwoord weet of denkt te weten op prangende levensvragen. Hijzelf is de reis en elke dag is hij het uitzicht van zijn ziel. Maar niet iedereen kan zo anders kijken of hoort wat de reisgenoot zegt. Het verhaal gaat soms het ene oor in en het andere uit, ofwel is het alsof de woorden om je heen zwerven zonder een weg naar binnen te vinden. Wat is de zin van het leven, wat is het nut van bestaan. De hele diergaarde vraagt zich dat af en de helft denkt het te weten.

Dromen is schuilen in jezelf, houdt Bouwstra in de hoedanigheid van luiaard mij voor. Hij schrijft woorden die behoefte voelen om betekenis te zijn. Terwijl ik ze lees besef ik mij dat deze in een moment verblijven dat nooit terug komt, een ogenblik waarin vervolgens een nieuw zijn plaatsneemt. Of, zoals de mier bij de dageraad opmerkt, dit uur heeft nooit eerder bestaan. ‘Elke seconde krijgen wij iets wat daarna weer weg is en nooit terugkomt.’ Wat later zegt de mier, die even wijs uit de hoek komt als de uil: ‘De tijd is niet van ons, maar wij zijn van de tijd.’ En nog enkele oneliners die tot de verbeelding spreken zijn in monden van verschillende dieren gelegd: Met twijfelen begint het onderzoek naar of iets waar is. / Het leven is niet te begrijpen als je eraan deelneemt. / Het denken maakt alles expres ingewikkeld omdat het denken daarvan leeft. / Jij bestaat alleen uit indrukken die anderen van jou hebben. / Kunst is een afdruk in de tijd van de beschaving.

Jan Bouwstra verzamelt woorden en schud ze uit op papier. Wanneer ik ze lees krijgen ze daarmee pas betekenis. Vormen deze beelden in mijn gedachten. Het klopt dus, het is waar dat de fabeldieren bang zijn dat ze alleen een verhaal zijn. Alleen een gelezen leven zijn, dat ze gewoon werden bedacht. Dat zij niet zelf speler maar het spel zijn. Dat er iemand anders in ze is die hen speelt. ‘Wij zijn onderworpen aan iemand waarvan wij denken dat wij het zijn. Waardoor wij naar elkaar toe worden bewogen zonder te weten waarom. Of van elkaar af.’ Sommige vragen verdienen geen antwoord. Diverse antwoorden hebben geen vraag. Of zoals de brilslang opmerkt: ‘Ik ontdekte ineens dat ik niet de gedachte van iemand anders ben, ik ben de gedachte van mijzelf!’ ‘En anderen hoeven dat niet te snappen, want als iedereen begrijpt wie jij bent, dan ben jij niet bijzonder meer’, voegt de mier daaraan toe.

De brilslang, de boktor en de andere dieren. Filosofische fabels. Jan Bouwstra. Met illustraties van Angela van der Meulen. Uitgeverij Noordboek, 2024.