#beesten

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt / II

Beesten Bleibt Bunt - Bericht über die Demonstration gegen die geplante, aber verbotene Konzert der rechtsextremen Bremer Band "Kategorie C"

Über das verbotene Konzert der rechtsextremen Band “Kategorie C” habe ich hier vor vier Tagen berichtet und auch darüber, dass sich die Zivilgesellschaft, die kath. Kirche, der Sportverein, die Landjugend und auch die politische Gemeinde sowie andere Institutionen meldeten, um mit einer Demonstration gemeinsam deutlich zu machen, dass Beesten bunt bleibt.. Am Mittwochabend nahmen rund 200…

[handlewithcare-delicate]

[haarlemupdates]

Wilde dieren, boerderijdieren en huisdieren; voor het derde jaar op rij kun je in Centrum Schalkwijk oog in oog komen te staan met de meest bijzondere exemplaren. Flamingo’s, stokstaartjes, zebra’s engel veel meer Zo kun je zomaar ondeugende stokstaartjes, sierlijke flamingo’s of majesteuze zebra’s tegen komen. Er wordt door hen (of hun verzorgers) getrakteerd, je kunt leuke prijzen winnen, de jungle stormbaan op of jezelf tot dier laten schminken. Dit en heel veel meer, dat is Beesten! Kom ook! Het volledige programma van Beesten! op 28 september van 12.00 tot 16.00 uur, vind je op de website van Centrum Schalkwijk en is leuk voor jong en oud.          

[toosvanholstein]

Een Aaibare Bonte-Beesten-Boel

De fraaie beestenboel van Tom Claassen, de kunstenaar die de publieke ruimte altijd weet op te vrolijken en nu uitpakt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De moeite waard, lees en kijk maar in TOOS&ART van deze week. #BeeldenaanZee#kunst#art#expo

Wie kent ze zo langzamerhand niet, die kudde van vijf olifanten op hun grasveldje langs de A6 vlakbij Almere. Al meer dan 20 jaar staan ze daar, geduldig wachtend op iets, in weer en wind. Wel typische olifanten. Bijna geen slurf, veel te dikke poten en nauwelijks zichtbare flaporen. Maar als soort toch direct herkenbaar. Ongetwijfeld minder bekend is de ook al zo gestileerde zeven meter hoge…

[botanical-feverdream]

Hello,

We have not interacted before, and I assume this is a stupid decision of me. But it seems we share a dislike for ducks... En een taal delen we ook. Maar ik haat vooral die kuteenden.

Al het beste,

Pepe @snazzytaigar

Hatred may be... a big word for it... I infact quite... love ducks... I love all animals and beings :) besides koolvlinders... ik haat die beesten....

But hello :) why do you hate ducks? And... are you dutch?

[majestic-salad]

Sarah die als disneyprinses al die beesten aantrekt 😍😍 wtf wat cool. Past ook heel goed bij dr jurk haha

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[drakenklask2]

Draakje was vrijdag een beetje Bonkie de steenbok. Hij wou zijn haar niet kammen. Daar deed hij niet aan mee.

We lazen het boek : "Carlotta Ik wil mijn haar niet kammen!" en draakje beloofde om zich goed te wassen en zijn haren flink te kammen achteraf zodat hij niet zoals Carlotta een jungle vol beesten in zijn haren krijgt.

Zou draakje geluisterd hebben? Of vinden we dinsdag toch kriebeldiertjes in zijn haar en in onze klas? 🐜🕷🐞🪲🦠

(Intro thema de herfst/spinnen).

[krizzmas]

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

[mollidays]

BUENOS AIRES (27.03-30.03)

Alvorens huiswaarts te keren, spenderen we opnieuw enkele dagen in Buenos Aires. Ideaal om wat souveniers te shoppen én een kookcursus te volgen met typische Argentijnse bereidingen.

We starten met chipas, smeuïge kaasballetjes uit de oven. Vervolgens frituren en bakken we onze heerlijke zelfgemaakte empanadas; met ernaast chimichurri, een populaire dipsaus. Als hoofdgerecht wordt het een humitastoofpot, opnieuw een voltreffer. We eindigen met cacaocrepes gevuld met dulce de leche, een soort karamelstroop waar elke Argentijn zot van is. Een geslaagde avond met het nodige vertier en drank à volonté.

De perfecte afsluiter van onze reis. We kenden een moeizame start met aankomst in het hoogseizoen. Ook de bankrekening bloedde de eerste weken in Patagonië. We hebben waanzinnige afstanden afgelegd, maar werden beloond! Ruwe natuur en gletsjers in het zuiden, massas beesten onderweg, cultuur in Buenos Aires, jungle in het noorden, knappe Braziliaanse stranden en bijna uitsluitend mooi weer. Een ideale manier om te overwinteren.

[arnaudsboekreview]

portfolio

Mijn naam is Arnaud, ik ben 15 jaar oud . Ik ben geboren in België. Ik hou van katten, ik heb er persoonlijk één.

de reden dat ik dit blog schrijf is omdat ik een literatuurblog moet maken van mijn school

de top 3 beste boeken die ik ooit had gelezen zijn

de Harry Potter series

schrijver : J.K. Rowling

uitgeverij : Bloomsbury

Ik vind het een leuk boek omdat ik hou van magie en magische beesten wat veel voor komt in deze boeken. Ik vind het ook interessant hoe de magie wereld zich verstopt van de normale bevolking en op welke manier ze het doen.

Mariken van Nieumeghen

schrijver : niet bekend

uitgeverij : Nijhoff

Het boek trok mij aan doordat het een geschiedkundig verhaal is die is geschreven in de middeleeuwen over hou de katholieke mensen vroeger dachten . Ik vind het ook leuk dat het boek in twee vormen is geschreven 1 in het nieuwnederlands en de andere in het oudnederlands.

De erfgenaam

schrijver : Liane Baltus

uitgeverij : Zilverbron

Ik vind het een leuke mysterie hoe dat Thomas het ware verhaal wilt weten wat er is gebeurt met zijn moeder. Ik vind de locaties waar het verhaal zich afspeelt heel interessant, midden in een bos wat leid tot een nieuwe plek waar Foraisevolk leeft en ook hoe dat de hierarchy omgekeerd is dan in onze wereld waarbij bij hun de vrouw aan de macht is.

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt!

#Beesten Bleibt Bunt! An diesem Mittwoch findet eine Kundgebung in der südemsländischen Gemeinde #gegen_rechts statt, nachdem am vergangenen Wochenende eine rechtsextreme Band mit dem Versuch scheiterte, ein Nazi-Konzert zu veranstalten.

Beesten Bleibt Bunt! Dafür wird an diesem Mittwoch die -seit dem Kampf um den Erhalt des Milchwerks–  überhaupt allererste politische Demonstration im benachbarten Beesten veranstaltet. Der Grund ist der Versuch der rechtsextremen Bremer Band “Kategorie C” und der Eigentümer des Hauses Bahnhofstraße 8  am vergangenen Samstag dort ein Rechtsrock-Konzert  zu geben. Die Fakten sind klar: Als die…

[jurjenkvanderhoek]

ANGST VOOR HONDEN EN HONDENBEZITTERS KYNOLOGISCH GEBOEKSTAAFD

Het boek van Rob Kerkhoven kan niet zonder een disclaimer. Of in beter Nederlands een oordeelonthouding, voorwaardelijkheidsverklaring of vrijtekening. Hij wil niet aansprakelijk worden gehouden voor de uitlatingen in het boek. Vreemd is dat wel, want de schrijfsels komen uit zijn pen. Maar het zijn slechts verhalen laat hij in de inleiding weten. Verzonnen verhalen met een kern van waarheid, want waar rook is is vuur. Verhalen met inhoud waarin hij het lijdend voorwerp is, de strekking heeft hij pijnlijk aan de lijve ondervonden. Maar toch moeten we deze met een korreltje zout nemen, zo stelt Kerkhoven. Elke gelijkenis met reële gebeurtenissen en/of bestaande personen of personages berust op louter toeval.

Het is nogal een heikele kwestie die Kerkhoven in de uitgave "Hij doet niks hoor" aansnijdt. Hij begeeft zich op glad ijs en dreigt er doorheen te zakken. Raakt hiermee vele hondenbezitters in de ziel, vandaar dus dan ook die vrijwaring. Niet alleen is hij als de dood voor honden, zoals hij omschrijft in 33 kynofobische vertellingen, ook wordt hij zenuwachtig bij de gedachte dat al die liefhebbers van blaffende, keffende en grommende viervoeters na het lezen van zijn geschrift scheldend bij hem op de stoep kunnen staan. "Ontdek liever de humoristische kant van het leesvoer. Lach erom", spelt hij mij op de mouw. Jazeker, want ik ben er ook zo één, die eens te vaak op een wandeling tegen tegenliggers roept "hij doet niks hoor". Na het lezen van het boek hoor ik het me zelf zeggen en probeer me alras te corrigeren.

Het is een fobie, die angst voor honden. Maar evenzo serieus als elke andere fobie dat is. Ik bijvoorbeeld heb angst voor grote hoogten, zelfs staand op de stoeprand zweet ik al peentjes bij wijze van spreken. Zit die paniek tussen mijn oren of is het een ernstige fobie. Gewoon recht vooruit kijken, houd ik mezelf geruststellend voor, de horizon horizontaal in het vizier houden - vooral niet naar beneden kijken. Of hoogtes mijden, maar dat wil niet altijd even goed lukken. Net als Rob Kerkhoven, die wel probeert uit de spanning van de actieradius van de hond te blijven. Maar dit lukt niet altijd even goed blijkt uit de verhalen in het boek.

Inderdaad, op een meer dan grappige manier neemt hij zijn fobie en in minder bedekte termen de hondenbezitter op de hak. Op diverse mogelijke manieren komen letterlijk pijnlijke en figuurlijk gevoelige ervaringen ter sprake. Uit alles blijkt dat hij geen zwak voor honden heeft, in de zin van zwak vlees en een gewillige geest. Het liefst zal hij hondenbezitters uit het straatbeeld bannen om daarmee de harige viervoeters gelukkigerwijs ook kwijt te zijn. Hij heeft het niet op honden en daarmee zeker ook niet op de bezitters ervan.

Meestal kunnen de keffers en blaffers er niets aan doen, want de baasjes hebben hen met cursussen in gehoorzaamheid zo gevormd en mismaakt. Kerkhoven schrijft uit ervaring, zijn getuigenissen zijn geen verschrijvingen hoewel deze weleens worden aangedikt en opgeblazen. Maar goed, met een fobie tussen de oren lijkt de wereld te bestaan uit extravagant grote, in zijn geval, honden. Van een muis maakt hij een olifant, illustreert zijn angst met de metershoge Mannes in Assen op de omslag van zijn boek. Gelukkig ziet hij de humor wel in van zijn eigen vrees, die voor buitenstaanders waarschijnlijk gechargeerd overkomt.

Nadat hij diverse voorbeelden heeft uitgeschreven en opgetekend, op een filosofische en beschouwelijke eigenwijze wijze heeft uitgewerkt, mijmert Kerkhoven over manieren om de hond van de straat te krijgen. Daarvoor heeft hij een manifest met hamer- en sikkelstukken opgesteld. Daarin wenst hij onder meer de bezitters een exorbitant hoge hondenbelasting op te leggen, het aantal beesten per huishouding te beperken en het uitlaten aan banden te leggen. Muilkorven stimuleren en grote en stinkende hondenrassen ontmoedigen. Hond en baas een bewijs van goed gedrag verplichten, zodat ze wettelijk aangesproken kunnen worden op wangedrag. En er dient vanzelfsprekend streng gehandhaafd te worden.

In het buitenland, met name China en Indonesië, is vlees van de hond mits goed bereidt een delicatesse. Kerkhoven is daarom voorstander om van de hond klapstuk, schenkel, ossenhaas en sukade standaard in het vleesschap van de supermarkt op te nemen. Zo ook hondenworst en -gehakt. Hij gooit er zelfs een recept tegenaan in zijn boek, waardoor ik alras sta te kwijlen zoals mijn hond doet wanneer ik een boterham zit te eten. Hij schrijft een hondencoach voor, want voor iedere scheet die dwars zit is tegenwoordig wel een training te vinden. Al deze soorten van instructeurs somt hij op een geestige manier op. Een glimlach kan ik, zelfs als notoire hondenbezitter, zeker niet onderdrukken.

Als een ware vertegenwoordiger in hondenrijwielen, jazeker die bestaan want voor de hondenfan is niets te gek, prijst Kerkhoven hondenkoetsjes, -buggy's, -rollators en -kinderwagens aan. Je loopt voor gek met je hond in een karretje, maar dat is de bedoeling. Kerkhoven somt de voordelen op, maar zijn eigen baat hierbij is dat de hond van de straat is en minder makkelijk hem kan belagen. "De een loopt je omver, de volgende springt zonder enige reden tegen je op, de derde besnuffelt je kruis, een vierde draait almaar om je heen of besluipt je op slinkse wijze van achteren, weer een ander kan niet tegen handen-in-je-zak en dan zijn er ook nog de allergevaarlijkste, de bijtgrage exemplaren." Het veelgeprezen hondenfluitje werkt voor geen meter; de dieren rennen niet jankend weg zoals de fabrikant voorspelt maar komen zelfs dolenthousiast op de fluiter aan.

Niet enkel vaart Kerkhoven dus uit naar de hondenbezitter om hen omfloerst de huid vol te schelden (de uitvaart is overigens tevens een item in zijn boek), ook probeert hij andere manieren aan te geven bij hen roet in het eten te gooien. Naast zijn eigen ervaringen, vervelende ontmoetingen en angstig treffen geeft hij oplossingen om van de kynofobie af te komen. Vooreerst is dat het uitbannen van de hond, zodat de fobist op geen enkele manier meer in aanraking kan komen met de viervoeter. Is de aanleiding verbannen en op zijn best om zeep geholpen, kan de term kynofobie uit het woordenboek worden geschrapt. Geen hond, geen angst. De stoornis is verholpen, de verstoring opgelost. Maar met zo'n groot aantal honden op de vierkante kilometer is dat geen eenvoudige zaak, laat staan dat de baasjes zover te krijgen zijn dat ze hun harige vrienden willen afstaan.

Daarom is Kerkhoven voorstander van een ontmoedigingsbeleid. Voor hem is een hond al de vijand, zoals de wolf dat voor schapen is. Nederland is te klein voor de duizenden honden die aangelijnd dan wel los rondrennen in bossen, op paden, langs sloten en over straat. Hij wil paal en perk stellen. Vrijwel op het eind van zijn 33-delige tirade moet hem iets beschamends van het hart, komt hij uit de kast figuurlijk gesproken. Heel lang geleden namelijk bezat hij zelf een keeshond, een jeugdzonde. Uiteraard volgt er een hondennamen top 10 die in de trant van Rob Kerkhoven niet gespeend is van enige humoristische nonsens. Hij wil, hoewel bij hoog en bij laag tegenstander van de canis is een compleet hondenboek afleveren waar zelfs de hondenbezitter mee uit de voeten kan. Een top 10 van historische en van adellijke hondennamen dan nog, een top 10 voor wanneer je twee honden hebt en een top 10 voor criminele, zeer agressieve bijtgrage monsters. Napoleon, Cerberus, Laurel en Hardy, Mini en Maxi, Osama, Trump - ik hoor het de baasjes nog niet roepen wanneer de hond(en) de tegengestelde richting op rent. Misschien nog wel Augurk, Stinkie of Pisbak. O ja, dan is er nog een topsporter hondennamen top 10, culturele hondennamen, onnozele, melige, stomste en meest vergezochte hondennamen. De duim van Kerkhoven is dik en er wordt gelukkig veel aan gezogen.

Tot slot somt Rob enkele manieren op om toch een onbekende hond veilig te benaderen, want hij weet ook wel dat deze dieren never nooit niet uit het straatbeeld zullen verdwijnen zijn tenlasteleggingen ten spijt. Het zijn steekhoudende adviezen die hij uit monden van diverse hondenbaasjes optekende. Raadgevingen waar de kynofoob iets mee kan, hoewel het mijden en doodrijden ... eh  ... doodzwijgen de voorkeur van Kerkhoven heeft.

Het is een vermakelijk boek dat "Hij doet niks hoor", met een serieuze ondertoon. De bangheid schrijft Kerkhoven van zich af. En wat werkt beter tegen angst en vrees dan een stuk humor. Door belachelijk te maken kun je relativeren en van een olifant een muis maken. Met een lach is de traan vergeten. De opgeblazen bibberatie wordt grinnikend doorgeprikt. Maar ik loop wel een straatje extra om met de hond wanneer ik het silhouet van Rob Kerkhoven gewaar wordt. De stuipen zijn hem op het lijf afgetekend wanneer ik zijn schrijven mag geloven. Daar wil ik geen steentje aan bijdragen. "Hij doet niks hoor", hoor ik Emma zeggen. Daar ben ik niet zo zeker van gezien zijn manifest tegen de hond maar vooral anti de hondenbezitter. Het maakt mij robofoop. Ik ga hem voortaan uit de weg. Stel je voor dat hij me omver loopt, zonder enige reden tegen me opspringt, mijn kruis besnuffelt, om mij heen draait en op slinkse wijze van achteren besluipt. Ik durf er niet aan te denken. Ik haal mijn handen uit de zakken en wuif hem vriendelijk gedag. Vaarwel en tot ziens.

Hij doet niks hoor. Kynofobische verhalen. Rob Kerkhoven. Uitgave Boek-scout, 2024.

[ingward18]

HÖLLE

LIED EINS

Wald – Hügel der Erlösung – Drei Tiere – Vergil

1Nachdem ich die Hälfte meines irdischen Lebens vollendet hatte, [*]

Ich befand mich in einem dunklen Wald,

In der Dunkelheit des Tals den richtigen Weg verloren.

Wie er war, oh, wie ich schon sagte,

Dieser wilde Wald, dicht und bedrohlich,

Wessen alter Schrecken trage ich in meiner Erinnerung!

7 Er ist so bitter, dass der Tod fast süßer ist.

Aber nachdem ich für immer das Gute darin gefunden hatte,

Alles, was ich an diesem Ort gesehen habe, erzähle ich euch öfter.

10Ich weiß nicht mehr, wie ich dort hineingekommen bin,

Der Traum hat mich so in Lügen verwickelt,

Als ich mich verirrte.

13Aber als sie sich dem Fuße des Hügels näherten, [*]

Was dieses Tal schloss,

Mein Herz wird vor Entsetzen und Zittern zusammengeschnürt,

16Als ich meine Augen erhob, sah ich:

Dass das Licht des Planeten [*] überallhin führt,

Er ist bereits auf die Bergrücken hinabgestiegen.

19Dann atmete ich freier

Und die lange Angst überkam die Seele,

Erschöpft von einer hoffnungslosen Nacht.

HEL

LIED EEN

Bos - Heuvel van Verlossing - Drie Beesten - Vergilius

1Nadat ik de helft van mijn aardse leven had volbracht,[*]

Ik bevond mij in een donker bos,

We zijn het juiste pad kwijtgeraakt in de duisternis van de vallei.

Hoe hij was, oh, zoals ik zeg,

Dat wilde bos, dicht en bedreigend,

Wiens oude gruwel draag ik in mijn geheugen!

7 Hij is zo bitter dat de dood bijna zoeter is.

Maar omdat ik er voor altijd het goede in heb gevonden,

Ik zal je vaker vertellen over alles wat ik op deze plek heb gezien.

10Ik weet niet meer hoe ik daar binnenkwam,

De droom heeft mij zo verstrikt in leugens,

Toen ik de weg kwijt was.

13Maar toen ze de voet van de heuvel naderden,[*]

Die deze vallei sloot,

Ik vernauw mijn hart met afgrijzen en beven,

16Zodra ik mijn ogen opsloeg, zag ik

Dat het licht van de planeet [*] overal naartoe leidt,

Hij is al op bergruggen afgedaald.

19Toen ademde ik vrijer

En de lange angst overwon de ziel,

Uitgeput door een hopeloze nacht.

HELL

CANTO ONE

The Forest — The Hill of Salvation — The Three Beasts — Virgil

1Having passed halfway through my earthly life, [*]

I found myself in a gloomy forest,

Having lost the right path in the darkness of the valley.

What was it, oh, how shall I say,

That wild forest, dense and threatening,

Whose ancient horror I carry in my memory!

7So bitter is it, that death is almost sweeter.

But, having found good in it forever,

I will tell of all that I saw in that thicket.

10I myself do not remember how I entered there,

So much did sleep entangle me in lies,

When I lost my way.

13But having approached the foot of the hill, [*]

Which closed this valley,

My heart was compressed with horror and trembling,

16I saw, as soon as I raised my eyes,

That the light of the planet, [*] a guiding light everywhere,

Had already descended upon the mountain shoulders.

19Then I breathed more freely

And the soul overcame its long fear,

Tormented by the hopeless night.

22And like one who, breathing heavily,

Coming ashore from the foaming abyss,

Looks back where the waves beat, frightening,

25So my spirit, running and confused,

Turned back, surveying the path,

Leading everyone to the predestined death.

28When I gave my body a rest,

I went up, and I had support

In the foot, pressing on the earthly chest.

31And behold, at the bottom of a steep slope,

A nimble and winding lynx,

All in bright spots of a motley pattern.

She, circling, blocked my heights,

And more than once on the dangerous steepness

I thought of saving myself by the return trail.

37It was early, and the sun in the clear firmament

Accompanied the same stars again, [*]

As the first time, when their beautiful host

40Divine Love moved.

Trusting in the happy hour and season,

The blood in the heart no longer contracted so

43At the sight of the beast with the capricious fur;

But, again constraining him with horror,

A lion with raised mane came out to meet him.

He advanced as if on me,

Roaring fiercely from hunger

And the very air was numb with fear.

49And with him a she-wolf, whose thin body,

Seemed to carry all hunger within itself;

Many souls grieved because of her.

52Such a heavy burden fettered me,

Before her terrifying gaze,

That I lost my hope of the heights.

55And like a miser, who has accumulated treasure after treasure,

When the time of loss approaches,

He grieves and cries for past joys,

58So I too was seized with confusion,

Step by step like an irrepressible she-wolf

Pushed there, where the rays are silent. [*]

22En zoals iemand die, zwaar ademend,

Aan land komend uit de schuimende afgrond,

Kijkt terug, waar de golven beuken, angstig,

25Zo is mijn geest, vluchtend en verontrust,

Hij draaide zich om en keek naar het pad,

Iedereen naar de voorspelde dood leiden.

28Toen ik mijn lichaam rust gaf,

Ik ging naar boven en kreeg steun

In de voet, drukkend op de aardse borst.

31En zie, onderaan een steile helling,

Behendige en gekrulde lynx,

Allemaal in lichtpuntjes van een bont patroon.

Zij cirkelde rond en blokkeerde de hoogten voor mij,

En ik ben meer dan eens op een gevaarlijke helling geweest

Ik dacht eraan mezelf te redden door terug te gaan.

37Het was vroeg en de zon stond helder aan het firmament

Opnieuw begeleid door dezelfde sterren,[*]

Wat is de eerste keer dat hun gastheer mooi is?

40Goddelijke liefde bewoog.

Vertrouwend op het happy hour en de tijd,

Het bloed in mijn hart was niet meer zo strak

43 Bij het zien van een beest met een mooie vacht;

Maar de schrik beperkt hem opnieuw,

Een leeuw met opgeheven manen kwam hem tegemoet.

Het was alsof hij op mij stapte,

Grommen van de honger en woedend worden

En de lucht zelf is gevuld met angst.

49En bij hem was een wolvin, wiens magere lichaam

Het leek erop dat hij alle hebzucht in zich droeg;

Veel zielen treurden om haar.

52Ik werd geketend door zo’n zware onderdrukking,

Voor haar geschokte blik,

Dat ik mijn verlangen naar hoogten kwijt ben.

55En als een vrek die schat na schat verzamelt,

Wanneer de tijd van verlies nadert,

Treurt en huilt om vroegere vreugden,

58Dus ook ik werd door verwarring overmand,

Stap voor stap, als een onstuitbare wolvin

Daar, druk, waar de stralen zwijgen. [*]

22Und wie jemand, der schwer atmet,

Aus dem schäumenden Abgrund an Land kommend,

Schaut zurück, wo die Wellen schlagen, ängstlich,

25So ist mein Geist, fliehend und beunruhigt,

Er drehte sich um und überblickte den Weg.

Führt alle zum vorhergesagten Tod.

28Als ich meinem Körper eine Pause gönnte,

Ich bin hinaufgegangen und hatte Unterstützung

Im Fuß, auf die irdische Brust drückend.

31Und siehe, am Fuße eines steilen Abhangs,

Flinker und lockiger Luchs,

Alles in hellen Flecken mit buntem Muster.

Sie kreiste und blockierte die Höhen für mich,

Und ich war mehr als einmal auf einer gefährlichen Piste

Ich dachte darüber nach, mich zu retten, indem ich zurückginge.

37Es war früh und die Sonne stand klar am Firmament

Wieder begleitet von denselben Sternen, [*]

Was ist das erste Mal, wenn ihr Gastgeber schön ist?

40Göttliche Liebe bewegte sich.

Im Vertrauen auf die Happy Hour und Zeit,

Das Blut in meinem Herzen war nicht mehr so fest

43 Beim Anblick eines Tieres mit prächtigem Fell;

Aber das Grauen hält ihn erneut fest,

Ein Löwe mit erhobener Mähne kam ihm entgegen.

Es war, als würde er auf mich treten,

Vor Hunger knurren und wütend werden

Und die Luft ist voller Angst.

49Und bei ihm war eine Wölfin, deren dürrer Körper

Es schien, als ob er die ganze Gier in sich trug;

Viele Seelen trauerten um sie.

52Ich war durch solch eine schwere Unterdrückung gefesselt,

Vor ihrem entsetzten Blick,

Dass ich mein Streben nach Höhen verloren habe.

55Und wie ein Geizhals, der einen Schatz nach dem anderen anhäufte,

Wenn die Zeit des Verlustes naht,

Trauer und Weinen um vergangene Freuden,

58Auch ich war von Verwirrung überwältigt,

Schritt für Schritt, wie eine unbändige Wölfin

Dort, voll, wo die Strahlen schweigen. [*]

[emigratieportugal]

Het biedproces

Na onze bezichtigingsronde in februari 2024 hadden we dus een duidelijke nr.1 voor ogen: het huis dat al op de 1e plaats stond en dat is bij de bezichtiging alleen maar versterkt. Het huis, het perceel, de ligging, het gebied waar het in licht, de ruimte voor onze dieren: alles klopt. We stonden dan ook te "popelen" om het biedingsproces in te gaan, maar, zo als echte Hollanders betaamt, we wilden niet de hoofdprijs betalen...

De trotse Portugees

Na overleg met de makelaar hoe het biedingsproces in te gaan en met in het achterhoofd de kennis dat het voor een bepaalde prijs al eerder onder voorbehoud verkocht was, zijn we het biedingsproces in gegaan met een bieding ruim onder de vraagprijs, ook ruim onder de prijs die we er voor zouden willen betalen. Nou, dat werd niet met gejuich ontvangen: de van nature trotse Portugees voelde zich in zijn eer aangetast en liet in niet mis te verstane bewoordingen weten dat de vraagprijs ook de prijs was. Toen hebben wij gezegd: dat gaan we nooit betalen en waren van plan door te gaan schakelen.

De makelaar op onze hand

Op dat moment bleek dat we een makelaar hadden die zich niet met een kluitje het riet in liet sturen en ging het gesprek aan met de verkopers. Er bleek meer achter het verhaal te zitten wat leidde tot hun reactie en de makelaar, Elly van Hulst, wist na een ca. 2 weken bij hun een opening te creeëren. Die opening bleek het zetje dat zowel wij als de verkopers nodig hadden en toen waren we het vrij snel eens over de prijs en de aanvaardingsdatum (eind 2024).

Opstellen van de voorlopige koopovereenkomst

Dat niets vanzelf gaat blijkt wel weer in de volgende stap: het opstellen van de voorlopige koopovereenkomst. Bij een object als een oudere boerderij zijn in landen als Portugal maar ook andere Zuid-Europese landen allerlei zaken niet goed geregeld (kijk maar eens naar afleveringen van Ik Vertrek...). Hier blijkt weer het hebben van een goede advocaat: die weet hoe een en ander loopt en weet de vinger op de zere plek te leggen: in ons geval betekende het dat de 2e woning die aan de loods is gevestigd op papier staat als een overkapping en dat die loods nooit in het gemeenteregister is opgenomen. Daarnaast bleek de schuur waarin de beesten werden gehouden illegaal geplaatst. Echter, dit is netjes opgelost: de loods is door de verkopers alsnog legaal gemaakt bij de gemeente en de schuur bleek reeds door de verjaringstermijn heen te zijn dus vormt ook geen probleem, Daarnaast vertrouwt de Portugese verkoper onze Nederlandse jurist niet en laat alles checken bij zijn eigen jurist. Uiteindelijk is de koopovereenkomst overeengekomen en een datum voor ondertekening gemaakt gedurende onze trip in juni 2024.

Na deze formele ondertekening hebben we de rest van de vakantie in juni vooral doorgebracht met het verkennen van de omgeving, de restaurants, de stranden, de wijnhuizen etc etc. Hierover later meer!

[euroadventure]

Altyn-Emel National Park - Almaty

Zondag 25 augustus

Het is waar wat ze zeggen: aan al het mooie komt een eind. Mijn laatste nacht kamperen met deze groep zit erop. Het was een onstuimige nacht, met veel wind waardoor ik even vreesde dat mijn tent het zou begeven. Gelukkig bleek dat mee te vallen.

Deze ochtend worden we opnieuw verwend met een heerlijk ontbijt. Op ons gemak eten we wat we kunnen, maar zoals altijd is er weer veel te veel.

Na het ontbijt pak ik mijn tent voor de allerlaatste keer in. Hij is nu flink stoffig, maar straks thuis in Nederland spoel ik hem wel even af onder de douche 😄.

We hebben nog wat tijd om te ontspannen voor we vertrekken. Ik besluit wat yoga-oefeningen te doen in de zon, terwijl ik geniet van watmuziek. Toch is mijn concentratieboog weer lekker kort, wat in het ochtendlicht zien de bergen er toch anders uit dan gisteravond...toch nog even foto's maken! 😆

Dan hoor ik opeens dat onder de tent van Thijs en Veronica een schorpioenennest blijkt te zitten! Ik had er niet eens bij stilgestaan dat die beesten hier ook rondkruipen, laat staan dat ze gevaarlijk kunnen zijn... oeps 🙃!

Uiteindelijk vertrekken we, en dit keer komt Dieuwke bij ons in de jeep. Nu de watermeloen op is, is er ruimte voor een extra persoon 😅. De terugrit naar Almaty duurt zeker vier uur zonder tussenstops, maar zoals gewoonlijk stoppen we regelmatig: om te tanken, koffie te halen, of bij een supermarkt of restaurant voor de lunch. Honger lijden is in ieder geval niet mogelijk deze reis!

Bijna halverwege de middag komen we weer aan in ons hostel in Almaty. Hetzelfde hostel als de eerste nachten, hoewel ze zichzelf een hotel noemen. We hebben even tijd om ons op te frissen voordat we weer vertrekken. De groep splitst zich op: sommigen gaan paardrijden, anderen naar een Sovjet-spa. Ik moest een paar dagen geleden al kiezen, en omdat ik nog nooit in mijn leven paard heb gereden, leek dat me een mooie uitdaging. Bovendien heb ik nog twee dagen in Almaty, dus kan ik altijd nog naar de spa. Keuze gemaakt: paardrijden it is, lekker buiten mijn comfortzone 🙈.

Met zes personen vertrekken we naar de manege net buiten de stad, terwijl de anderen naar de spa gaat. Bij aankomst kies ik een helm uit (veel te groot 😂) en krijg ik het liefste en meest gehoorzame paard toegewezen – gelukkig maar. Met wat aanwijzingen van de stalmeester klim ik op het paard, wat wonder boven wonder soepel verloopt.

Maar zodra de stalmeester wegloopt, slaat de paniek wel even toe: eh wat als het paard ineens gaat lopen 😧?

Mazghan schiet te hulp en legt me uit wat ik moet doen. Terwijl de anderen ook op hun paarden klimmen, wordt Veronica's paard even onrustig, maar ze weet hem snel te kalmeren.

We vertrekken en klimmen meteen een berg op. Het voelt wat onwennig, maar ik begin het steeds leuker te vinden. We wandelen een uur bergopwaarts en worden beloond met een prachtig uitzicht over de stad. Het paardrijden gaat verrassend goed; mijn paard zit nog met een touw vast aan dat van de gids, dus volgt braaf. Ze stopt echter wel bij iedere struik voor een hapje 🤣, maar daardoor heb ik wel alle tijd om om me heen te kijken.

Terug bij de stal klim ik van het paard en voel direct een stekende pijn in mijn linkerknie. Misschien heb ik verkrampt gezeten, al was ik best relaxed dacht ik.... Achteraf bleek dat de beugel te kort stond voor mijn lange westerse benen 😆. Gelukkig trekt de pijn na een minuut of tien al weg.

Na deze toffe ervaring rijden we terug naar het centrum van Almaty, waar we stoppen bij een groot winkelcentrum dat net haar jubileum viert, compleet met breakdancers en keiharde muziek. Leuk om even te zien. We eten die avond in een restaurant op de derde verdieping van het winkelcentrum, dat er verrassend westers uitziet. Met een mooi dakterras zitten we aan een lange tafel.

Terwijl ik even ga pinnen, arriveert de rest van de groep, terug van hun ontspannende middag in de spa. Dieuwke geeft aan morgen met ons mee te gaan, want zij wilt nog wel een keer naar die spa. Het eten is weer fantastisch, maar het voelt vreemd om te beseffen dat dit een van de laatste keren is dat we met z'n allen samen zijn.

Laura en Caro vertrekken al vannacht, en de rest blijft nog even. Ook onze gids Magzhan neemt afscheid. We proosten nog één keer met z’n allen voordat we teruggaan naar het hostel.

Voor het eerst in dagen val ik weer in slaap in een echt bed – en wat voelt dat heerlijk.