#beesten

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt / II

Beesten Bleibt Bunt - Bericht über die Demonstration gegen die geplante, aber verbotene Konzert der rechtsextremen Bremer Band "Kategorie C"

Über das verbotene Konzert der rechtsextremen Band “Kategorie C” habe ich hier vor vier Tagen berichtet und auch darüber, dass sich die Zivilgesellschaft, die kath. Kirche, der Sportverein, die Landjugend und auch die politische Gemeinde sowie andere Institutionen meldeten, um mit einer Demonstration gemeinsam deutlich zu machen, dass Beesten bunt bleibt.. Am Mittwochabend nahmen rund 200…

[handlewithcare-delicate]

[reviews-sky]

New book review!

Scytodes thoracica & 99 Other Animals by Jelle Reumer

[haarlemupdates]

Wilde dieren, boerderijdieren en huisdieren; voor het derde jaar op rij kun je in Centrum Schalkwijk oog in oog komen te staan met de meest bijzondere exemplaren. Flamingo’s, stokstaartjes, zebra’s engel veel meer Zo kun je zomaar ondeugende stokstaartjes, sierlijke flamingo’s of majesteuze zebra’s tegen komen. Er wordt door hen (of hun verzorgers) getrakteerd, je kunt leuke prijzen winnen, de jungle stormbaan op of jezelf tot dier laten schminken. Dit en heel veel meer, dat is Beesten! Kom ook! Het volledige programma van Beesten! op 28 september van 12.00 tot 16.00 uur, vind je op de website van Centrum Schalkwijk en is leuk voor jong en oud.          

[toosvanholstein]

Een Aaibare Bonte-Beesten-Boel

De fraaie beestenboel van Tom Claassen, de kunstenaar die de publieke ruimte altijd weet op te vrolijken en nu uitpakt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De moeite waard, lees en kijk maar in TOOS&ART van deze week. #BeeldenaanZee#kunst#art#expo

Wie kent ze zo langzamerhand niet, die kudde van vijf olifanten op hun grasveldje langs de A6 vlakbij Almere. Al meer dan 20 jaar staan ze daar, geduldig wachtend op iets, in weer en wind. Wel typische olifanten. Bijna geen slurf, veel te dikke poten en nauwelijks zichtbare flaporen. Maar als soort toch direct herkenbaar. Ongetwijfeld minder bekend is de ook al zo gestileerde zeven meter hoge…

[botanical-feverdream]

Hello,

We have not interacted before, and I assume this is a stupid decision of me. But it seems we share a dislike for ducks... En een taal delen we ook. Maar ik haat vooral die kuteenden.

Al het beste,

Pepe @snazzytaigar

Hatred may be... a big word for it... I infact quite... love ducks... I love all animals and beings :) besides koolvlinders... ik haat die beesten....

But hello :) why do you hate ducks? And... are you dutch?

[majestic-salad]

Sarah die als disneyprinses al die beesten aantrekt 😍😍 wtf wat cool. Past ook heel goed bij dr jurk haha

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[drakenklask2]

Draakje was vrijdag een beetje Bonkie de steenbok. Hij wou zijn haar niet kammen. Daar deed hij niet aan mee.

We lazen het boek : "Carlotta Ik wil mijn haar niet kammen!" en draakje beloofde om zich goed te wassen en zijn haren flink te kammen achteraf zodat hij niet zoals Carlotta een jungle vol beesten in zijn haren krijgt.

Zou draakje geluisterd hebben? Of vinden we dinsdag toch kriebeldiertjes in zijn haar en in onze klas? 🐜🕷🐞🪲🦠

(Intro thema de herfst/spinnen).

[krizzmas]

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

[mollidays]

BUENOS AIRES (27.03-30.03)

Alvorens huiswaarts te keren, spenderen we opnieuw enkele dagen in Buenos Aires. Ideaal om wat souveniers te shoppen én een kookcursus te volgen met typische Argentijnse bereidingen.

We starten met chipas, smeuïge kaasballetjes uit de oven. Vervolgens frituren en bakken we onze heerlijke zelfgemaakte empanadas; met ernaast chimichurri, een populaire dipsaus. Als hoofdgerecht wordt het een humitastoofpot, opnieuw een voltreffer. We eindigen met cacaocrepes gevuld met dulce de leche, een soort karamelstroop waar elke Argentijn zot van is. Een geslaagde avond met het nodige vertier en drank à volonté.

De perfecte afsluiter van onze reis. We kenden een moeizame start met aankomst in het hoogseizoen. Ook de bankrekening bloedde de eerste weken in Patagonië. We hebben waanzinnige afstanden afgelegd, maar werden beloond! Ruwe natuur en gletsjers in het zuiden, massas beesten onderweg, cultuur in Buenos Aires, jungle in het noorden, knappe Braziliaanse stranden en bijna uitsluitend mooi weer. Een ideale manier om te overwinteren.

[bauerntanz]

Beesten Bleibt Bunt!

#Beesten Bleibt Bunt! An diesem Mittwoch findet eine Kundgebung in der südemsländischen Gemeinde #gegen_rechts statt, nachdem am vergangenen Wochenende eine rechtsextreme Band mit dem Versuch scheiterte, ein Nazi-Konzert zu veranstalten.

Beesten Bleibt Bunt! Dafür wird an diesem Mittwoch die -seit dem Kampf um den Erhalt des Milchwerks–  überhaupt allererste politische Demonstration im benachbarten Beesten veranstaltet. Der Grund ist der Versuch der rechtsextremen Bremer Band “Kategorie C” und der Eigentümer des Hauses Bahnhofstraße 8  am vergangenen Samstag dort ein Rechtsrock-Konzert  zu geben. Die Fakten sind klar: Als die…

[arnaudsboekreview]

portfolio

Mijn naam is Arnaud, ik ben 15 jaar oud . Ik ben geboren in België. Ik hou van katten, ik heb er persoonlijk één.

de reden dat ik dit blog schrijf is omdat ik een literatuurblog moet maken van mijn school

de top 3 beste boeken die ik ooit had gelezen zijn

de Harry Potter series

schrijver : J.K. Rowling

uitgeverij : Bloomsbury

Ik vind het een leuk boek omdat ik hou van magie en magische beesten wat veel voor komt in deze boeken. Ik vind het ook interessant hoe de magie wereld zich verstopt van de normale bevolking en op welke manier ze het doen.

Mariken van Nieumeghen

schrijver : niet bekend

uitgeverij : Nijhoff

Het boek trok mij aan doordat het een geschiedkundig verhaal is die is geschreven in de middeleeuwen over hou de katholieke mensen vroeger dachten . Ik vind het ook leuk dat het boek in twee vormen is geschreven 1 in het nieuwnederlands en de andere in het oudnederlands.

De erfgenaam

schrijver : Liane Baltus

uitgeverij : Zilverbron

Ik vind het een leuke mysterie hoe dat Thomas het ware verhaal wilt weten wat er is gebeurt met zijn moeder. Ik vind de locaties waar het verhaal zich afspeelt heel interessant, midden in een bos wat leid tot een nieuwe plek waar Foraisevolk leeft en ook hoe dat de hierarchy omgekeerd is dan in onze wereld waarbij bij hun de vrouw aan de macht is.

[jurjenkvanderhoek]

BEELDSPRAAK VAN BRILSLANG EN BOKTOR, OLIFANT EN NEUSHOORN

De dieren die Jan Bouwstra laat acteren in filosofische fabels zijn precies als mensen. Met dezelfde mensen-wensen en dezelfde mensen-streken. Maar het Grote Dierenbos uit de Fabeltjeskrant is een poppenhuis vergeleken met het landgoed waarop de brilslang, de boktor en de andere dieren elkaar bevragen over leven en zijn. De lezende mens zou willen zo diepzinnig te kunnen mijmeren als de neushoorn en de olifant of de krekel en de egel dat doen. In de korte verhalen van schrijver, dichter en biochemicus Bouwstra verlaagt hij de hoge drempel van zware filosofische kwesties op een lichtvoetige wijze. Door de dieren uit zijn rijk beschouwend voor het voetlicht te zetten, maakt hij de wijsbegeerte tot een lust voor het begrip. Het gedachtegoed en de levensvisie van de muis en de kikker of de pad en de uil zijn het meer waar mijn denken en doen in spiegelen. Stille wateren, diepe gronden.

Een fabel is een verzonnen verhaal met een moraal waarin dieren de hoofdrol spelen. Maar deze korte verhalen van Bouwstra, amper meer dan twee bladzijden lang, schijnen helemaal niet denkbeeldig of onwerkelijk. Deze belichten wezenlijke gebeurtenissen, enkel zijn de hoofdpersonen geen mensen maar dieren. Ze hebben de animale eigenschappen die de schepping hen heeft ingeprent, en de karakteristieken die hen door de mensen zijn toegedicht. Daarin zijn ze zelf gaan geloven en hebben deze rangorde als van nature aangenomen. De sluwe vos, de wijze uil, de pad die de leiding neemt. Terwijl Bouwstra hen menselijke kenmerken toeschrijft of eigenlijk kwaliteiten die een mens als ik wel zou willen hebben. De dieren denken kinderlijk na over volwassen onderwerpen als liefde, schoonheid, macht, vriendschap, tijd en taal. Ze benaderen deze naïef en onbevangen, maar worden dan weer wel door wijze dieren terecht gewezen, worden levensvragen beantwoord. Want er zijn altijd betweters en beterweters, in welke samenleving dan ook.

Er wordt in de fabels van Bouwstra vaak en veel nagedacht bij zonsondergang of in het schemerlicht van de nieuwe dag. Op momenten dat het verstand wegdrijft, de sfeer zich opent voor een bezinning op het bestaan. De schrijver weet die ogenblikken poëtische stemmingen toe te dichten. ‘Die ochtend werd het licht in dauw verpakt tot kleine diamantjes die even schitterden in het mos om daarna te verdwijnen. (…) Het was vroeg in de ochtend, de dag twijfelde over wat zij worden wilde, totdat de zon door de wolken heen brandde en het bos begroette met haar stralen. (...) Het ruisen van de bomen werd gesponnen in de stilte van een blauwe hemelkoepel, die ver boven alles uitreikte. (…) Het was ochtend en de nevels losten op, terwijl de uren van de dag werden uitgegoten over een bos waarin de dieren ontwaakten.’

In dat bos van de dieren lijkt de Hof van Eden zich schuil te houden, maar net na het moment van de zondeval. De dieren weten nog niet dat er is gesnoept van de appel, dat de mens in een oogwenk weet van goed en kwaad. In een bliksemflits interpreteert de mens voortaan subjectief ethische waarden, beseft wat leven is en dat er iedere dag een nieuwe keuze is tussen twee kwaden. De dieren zijn nog in gedachten bij dat tijdpunt van de ongerepte schepping, zo zoals de wereld bedoelt is of was. Maar toch sijpelt al het dierlijke in het menszijn door en andersom. Bij de diepe gedachten, het lessen van de dorst naar kennis van het bestaan, moet het lichaam gevoed worden. Dus kan een rups waarmee een gesprek is gevoerd of een muis die een retorische vraag heeft gesteld zomaar pardoes worden opgepeuzeld door de merel of de uil, de pad of de brilslang. Niets dierlijks is de beesten vreemd.

Jan Bouwstra schrijft om een landschap te scheppen in zijn hoofd, waarin hij ronddoolt en geniet van de verschieten die verschijnen. En waarin diverse dieren vertellen waar hij zelf mee rondloopt. Hij is zijn dieren. ‘Ik alleen kan leven in het landschap dat ik creëer van mijn gedachten’, laat hij de uil plechtig zeggen, ‘ik volg de route die mijn dromen mij wijzen door dat landschap heen. Ik bedenk niet waar ik naartoe ga, ik volg alleen de weg.’ Het is alsof ik hem, de schrijver van de fabels, zelf de worden hoor formuleren. “In fabels meng ik metaforen”, schrijft Bouwstra in zijn voorwoord, “filosofische gedachten, fantasievolle invallen en humor tot miniatuurtjes die boven mij uitstijgen, alsof ze geschreven zijn door iemand die ik niet ken.” In die kleine formaat teksten kan hij zich verplaatsen in de gedachten van de dieren. Kan hij met zichzelf in tweespraak zijn, een dialoog voeren terwijl hijzelf het antwoord weet of denkt te weten op prangende levensvragen. Hijzelf is de reis en elke dag is hij het uitzicht van zijn ziel. Maar niet iedereen kan zo anders kijken of hoort wat de reisgenoot zegt. Het verhaal gaat soms het ene oor in en het andere uit, ofwel is het alsof de woorden om je heen zwerven zonder een weg naar binnen te vinden. Wat is de zin van het leven, wat is het nut van bestaan. De hele diergaarde vraagt zich dat af en de helft denkt het te weten.

Dromen is schuilen in jezelf, houdt Bouwstra in de hoedanigheid van luiaard mij voor. Hij schrijft woorden die behoefte voelen om betekenis te zijn. Terwijl ik ze lees besef ik mij dat deze in een moment verblijven dat nooit terug komt, een ogenblik waarin vervolgens een nieuw zijn plaatsneemt. Of, zoals de mier bij de dageraad opmerkt, dit uur heeft nooit eerder bestaan. ‘Elke seconde krijgen wij iets wat daarna weer weg is en nooit terugkomt.’ Wat later zegt de mier, die even wijs uit de hoek komt als de uil: ‘De tijd is niet van ons, maar wij zijn van de tijd.’ En nog enkele oneliners die tot de verbeelding spreken zijn in monden van verschillende dieren gelegd: Met twijfelen begint het onderzoek naar of iets waar is. / Het leven is niet te begrijpen als je eraan deelneemt. / Het denken maakt alles expres ingewikkeld omdat het denken daarvan leeft. / Jij bestaat alleen uit indrukken die anderen van jou hebben. / Kunst is een afdruk in de tijd van de beschaving.

Jan Bouwstra verzamelt woorden en schud ze uit op papier. Wanneer ik ze lees krijgen ze daarmee pas betekenis. Vormen deze beelden in mijn gedachten. Het klopt dus, het is waar dat de fabeldieren bang zijn dat ze alleen een verhaal zijn. Alleen een gelezen leven zijn, dat ze gewoon werden bedacht. Dat zij niet zelf speler maar het spel zijn. Dat er iemand anders in ze is die hen speelt. ‘Wij zijn onderworpen aan iemand waarvan wij denken dat wij het zijn. Waardoor wij naar elkaar toe worden bewogen zonder te weten waarom. Of van elkaar af.’ Sommige vragen verdienen geen antwoord. Diverse antwoorden hebben geen vraag. Of zoals de brilslang opmerkt: ‘Ik ontdekte ineens dat ik niet de gedachte van iemand anders ben, ik ben de gedachte van mijzelf!’ ‘En anderen hoeven dat niet te snappen, want als iedereen begrijpt wie jij bent, dan ben jij niet bijzonder meer’, voegt de mier daaraan toe.

De brilslang, de boktor en de andere dieren. Filosofische fabels. Jan Bouwstra. Met illustraties van Angela van der Meulen. Uitgeverij Noordboek, 2024.

[ingward18]

HÖLLE

LIED EINS

Wald – Hügel der Erlösung – Drei Tiere – Vergil

1Nachdem ich die Hälfte meines irdischen Lebens vollendet hatte, [*]

Ich befand mich in einem dunklen Wald,

In der Dunkelheit des Tals den richtigen Weg verloren.

Wie er war, oh, wie ich schon sagte,

Dieser wilde Wald, dicht und bedrohlich,

Wessen alter Schrecken trage ich in meiner Erinnerung!

7 Er ist so bitter, dass der Tod fast süßer ist.

Aber nachdem ich für immer das Gute darin gefunden hatte,

Alles, was ich an diesem Ort gesehen habe, erzähle ich euch öfter.

10Ich weiß nicht mehr, wie ich dort hineingekommen bin,

Der Traum hat mich so in Lügen verwickelt,

Als ich mich verirrte.

13Aber als sie sich dem Fuße des Hügels näherten, [*]

Was dieses Tal schloss,

Mein Herz wird vor Entsetzen und Zittern zusammengeschnürt,

16Als ich meine Augen erhob, sah ich:

Dass das Licht des Planeten [*] überallhin führt,

Er ist bereits auf die Bergrücken hinabgestiegen.

19Dann atmete ich freier

Und die lange Angst überkam die Seele,

Erschöpft von einer hoffnungslosen Nacht.

HEL

LIED EEN

Bos - Heuvel van Verlossing - Drie Beesten - Vergilius

1Nadat ik de helft van mijn aardse leven had volbracht,[*]

Ik bevond mij in een donker bos,

We zijn het juiste pad kwijtgeraakt in de duisternis van de vallei.

Hoe hij was, oh, zoals ik zeg,

Dat wilde bos, dicht en bedreigend,

Wiens oude gruwel draag ik in mijn geheugen!

7 Hij is zo bitter dat de dood bijna zoeter is.

Maar omdat ik er voor altijd het goede in heb gevonden,

Ik zal je vaker vertellen over alles wat ik op deze plek heb gezien.

10Ik weet niet meer hoe ik daar binnenkwam,

De droom heeft mij zo verstrikt in leugens,

Toen ik de weg kwijt was.

13Maar toen ze de voet van de heuvel naderden,[*]

Die deze vallei sloot,

Ik vernauw mijn hart met afgrijzen en beven,

16Zodra ik mijn ogen opsloeg, zag ik

Dat het licht van de planeet [*] overal naartoe leidt,

Hij is al op bergruggen afgedaald.

19Toen ademde ik vrijer

En de lange angst overwon de ziel,

Uitgeput door een hopeloze nacht.

HELL

CANTO ONE

The Forest — The Hill of Salvation — The Three Beasts — Virgil

1Having passed halfway through my earthly life, [*]

I found myself in a gloomy forest,

Having lost the right path in the darkness of the valley.

What was it, oh, how shall I say,

That wild forest, dense and threatening,

Whose ancient horror I carry in my memory!

7So bitter is it, that death is almost sweeter.

But, having found good in it forever,

I will tell of all that I saw in that thicket.

10I myself do not remember how I entered there,

So much did sleep entangle me in lies,

When I lost my way.

13But having approached the foot of the hill, [*]

Which closed this valley,

My heart was compressed with horror and trembling,

16I saw, as soon as I raised my eyes,

That the light of the planet, [*] a guiding light everywhere,

Had already descended upon the mountain shoulders.

19Then I breathed more freely

And the soul overcame its long fear,

Tormented by the hopeless night.

22And like one who, breathing heavily,

Coming ashore from the foaming abyss,

Looks back where the waves beat, frightening,

25So my spirit, running and confused,

Turned back, surveying the path,

Leading everyone to the predestined death.

28When I gave my body a rest,

I went up, and I had support

In the foot, pressing on the earthly chest.

31And behold, at the bottom of a steep slope,

A nimble and winding lynx,

All in bright spots of a motley pattern.

She, circling, blocked my heights,

And more than once on the dangerous steepness

I thought of saving myself by the return trail.

37It was early, and the sun in the clear firmament

Accompanied the same stars again, [*]

As the first time, when their beautiful host

40Divine Love moved.

Trusting in the happy hour and season,

The blood in the heart no longer contracted so

43At the sight of the beast with the capricious fur;

But, again constraining him with horror,

A lion with raised mane came out to meet him.

He advanced as if on me,

Roaring fiercely from hunger

And the very air was numb with fear.

49And with him a she-wolf, whose thin body,

Seemed to carry all hunger within itself;

Many souls grieved because of her.

52Such a heavy burden fettered me,

Before her terrifying gaze,

That I lost my hope of the heights.

55And like a miser, who has accumulated treasure after treasure,

When the time of loss approaches,

He grieves and cries for past joys,

58So I too was seized with confusion,

Step by step like an irrepressible she-wolf

Pushed there, where the rays are silent. [*]

22En zoals iemand die, zwaar ademend,

Aan land komend uit de schuimende afgrond,

Kijkt terug, waar de golven beuken, angstig,

25Zo is mijn geest, vluchtend en verontrust,

Hij draaide zich om en keek naar het pad,

Iedereen naar de voorspelde dood leiden.

28Toen ik mijn lichaam rust gaf,

Ik ging naar boven en kreeg steun

In de voet, drukkend op de aardse borst.

31En zie, onderaan een steile helling,

Behendige en gekrulde lynx,

Allemaal in lichtpuntjes van een bont patroon.

Zij cirkelde rond en blokkeerde de hoogten voor mij,

En ik ben meer dan eens op een gevaarlijke helling geweest

Ik dacht eraan mezelf te redden door terug te gaan.

37Het was vroeg en de zon stond helder aan het firmament

Opnieuw begeleid door dezelfde sterren,[*]

Wat is de eerste keer dat hun gastheer mooi is?

40Goddelijke liefde bewoog.

Vertrouwend op het happy hour en de tijd,

Het bloed in mijn hart was niet meer zo strak

43 Bij het zien van een beest met een mooie vacht;

Maar de schrik beperkt hem opnieuw,

Een leeuw met opgeheven manen kwam hem tegemoet.

Het was alsof hij op mij stapte,

Grommen van de honger en woedend worden

En de lucht zelf is gevuld met angst.

49En bij hem was een wolvin, wiens magere lichaam

Het leek erop dat hij alle hebzucht in zich droeg;

Veel zielen treurden om haar.

52Ik werd geketend door zo’n zware onderdrukking,

Voor haar geschokte blik,

Dat ik mijn verlangen naar hoogten kwijt ben.

55En als een vrek die schat na schat verzamelt,

Wanneer de tijd van verlies nadert,

Treurt en huilt om vroegere vreugden,

58Dus ook ik werd door verwarring overmand,

Stap voor stap, als een onstuitbare wolvin

Daar, druk, waar de stralen zwijgen. [*]

22Und wie jemand, der schwer atmet,

Aus dem schäumenden Abgrund an Land kommend,

Schaut zurück, wo die Wellen schlagen, ängstlich,

25So ist mein Geist, fliehend und beunruhigt,

Er drehte sich um und überblickte den Weg.

Führt alle zum vorhergesagten Tod.

28Als ich meinem Körper eine Pause gönnte,

Ich bin hinaufgegangen und hatte Unterstützung

Im Fuß, auf die irdische Brust drückend.

31Und siehe, am Fuße eines steilen Abhangs,

Flinker und lockiger Luchs,

Alles in hellen Flecken mit buntem Muster.

Sie kreiste und blockierte die Höhen für mich,

Und ich war mehr als einmal auf einer gefährlichen Piste

Ich dachte darüber nach, mich zu retten, indem ich zurückginge.

37Es war früh und die Sonne stand klar am Firmament

Wieder begleitet von denselben Sternen, [*]

Was ist das erste Mal, wenn ihr Gastgeber schön ist?

40Göttliche Liebe bewegte sich.

Im Vertrauen auf die Happy Hour und Zeit,

Das Blut in meinem Herzen war nicht mehr so fest

43 Beim Anblick eines Tieres mit prächtigem Fell;

Aber das Grauen hält ihn erneut fest,

Ein Löwe mit erhobener Mähne kam ihm entgegen.

Es war, als würde er auf mich treten,

Vor Hunger knurren und wütend werden

Und die Luft ist voller Angst.

49Und bei ihm war eine Wölfin, deren dürrer Körper

Es schien, als ob er die ganze Gier in sich trug;

Viele Seelen trauerten um sie.

52Ich war durch solch eine schwere Unterdrückung gefesselt,

Vor ihrem entsetzten Blick,

Dass ich mein Streben nach Höhen verloren habe.

55Und wie ein Geizhals, der einen Schatz nach dem anderen anhäufte,

Wenn die Zeit des Verlustes naht,

Trauer und Weinen um vergangene Freuden,

58Auch ich war von Verwirrung überwältigt,

Schritt für Schritt, wie eine unbändige Wölfin

Dort, voll, wo die Strahlen schweigen. [*]

[emigratieportugal]

Het biedproces

Na onze bezichtigingsronde in februari 2024 hadden we dus een duidelijke nr.1 voor ogen: het huis dat al op de 1e plaats stond en dat is bij de bezichtiging alleen maar versterkt. Het huis, het perceel, de ligging, het gebied waar het in licht, de ruimte voor onze dieren: alles klopt. We stonden dan ook te "popelen" om het biedingsproces in te gaan, maar, zo als echte Hollanders betaamt, we wilden niet de hoofdprijs betalen...

De trotse Portugees

Na overleg met de makelaar hoe het biedingsproces in te gaan en met in het achterhoofd de kennis dat het voor een bepaalde prijs al eerder onder voorbehoud verkocht was, zijn we het biedingsproces in gegaan met een bieding ruim onder de vraagprijs, ook ruim onder de prijs die we er voor zouden willen betalen. Nou, dat werd niet met gejuich ontvangen: de van nature trotse Portugees voelde zich in zijn eer aangetast en liet in niet mis te verstane bewoordingen weten dat de vraagprijs ook de prijs was. Toen hebben wij gezegd: dat gaan we nooit betalen en waren van plan door te gaan schakelen.

De makelaar op onze hand

Op dat moment bleek dat we een makelaar hadden die zich niet met een kluitje het riet in liet sturen en ging het gesprek aan met de verkopers. Er bleek meer achter het verhaal te zitten wat leidde tot hun reactie en de makelaar, Elly van Hulst, wist na een ca. 2 weken bij hun een opening te creeëren. Die opening bleek het zetje dat zowel wij als de verkopers nodig hadden en toen waren we het vrij snel eens over de prijs en de aanvaardingsdatum (eind 2024).

Opstellen van de voorlopige koopovereenkomst

Dat niets vanzelf gaat blijkt wel weer in de volgende stap: het opstellen van de voorlopige koopovereenkomst. Bij een object als een oudere boerderij zijn in landen als Portugal maar ook andere Zuid-Europese landen allerlei zaken niet goed geregeld (kijk maar eens naar afleveringen van Ik Vertrek...). Hier blijkt weer het hebben van een goede advocaat: die weet hoe een en ander loopt en weet de vinger op de zere plek te leggen: in ons geval betekende het dat de 2e woning die aan de loods is gevestigd op papier staat als een overkapping en dat die loods nooit in het gemeenteregister is opgenomen. Daarnaast bleek de schuur waarin de beesten werden gehouden illegaal geplaatst. Echter, dit is netjes opgelost: de loods is door de verkopers alsnog legaal gemaakt bij de gemeente en de schuur bleek reeds door de verjaringstermijn heen te zijn dus vormt ook geen probleem, Daarnaast vertrouwt de Portugese verkoper onze Nederlandse jurist niet en laat alles checken bij zijn eigen jurist. Uiteindelijk is de koopovereenkomst overeengekomen en een datum voor ondertekening gemaakt gedurende onze trip in juni 2024.

Na deze formele ondertekening hebben we de rest van de vakantie in juni vooral doorgebracht met het verkennen van de omgeving, de restaurants, de stranden, de wijnhuizen etc etc. Hierover later meer!