#beeldmakers

[jurjenkvanderhoek]

VERWACHT KNIPPEN GEEFT EEN ONVERWACHT PLAKKEN

Opnieuw is Galerie Noord in Groningen gevuld met werk van internationale collagekunstenaars. En weer hoort daarbij een tijdschrift om deze kunstenaars op een passende manier te presenteren. In de galerie heeft iedere kunstenaar een eigen wand om daarop voor zich te spreken en aan te spreken. In het blad stellen zij zich voor en communiceren om eenstemmig te duiden. Het werk laat zich in gedrukte vorm beter en meer overtuigend mengen dan in de tentoonstelling. The Collager No.2, spring 2024, is als periodiek de aanleiding om deze kunstvorm een eigen plek te geven. Initiatiefnemer Peter Boersma liep al langer rond met het idee om een dergelijk blad te starten. Niet enkel om zijn eigen werk de aandacht te geven, maar zeker ook om dat van collega kunstenaars voor het voetlicht te halen.

Er zijn namelijk drie constanten in The Collager. Uiteraard en niet te missen gaat het om collagekunst, het wordt voor het tweede jaar op rij gepresenteerd in Galerie Noord en Peter Boersma is één van de exposanten naast anderen door hem geselecteerd. Het dreigt een traditie te worden, een ieder jaar voor de zomer terug kerend gegeven. Voor Boersma is het een gotspe om zo brutaal en onbeschaamd zijn eigen werk in de schijnwerper te zetten. En daarbij de collage als kunstvorm op te waarderen. Het werk van deze beeldmakers is op dit moment representatief voor dit metier, deze vorm om van bestaand materiaal nieuwe beelden te maken.

Op deze manier, door het kunstje te herhalen, komt er na verloop van tijd een overzicht op welke manier de collagekunst zich ontwikkelt. Hoe het reageert op het veranderende landschap, de zich ontwikkelende maatschappij, de opgang dan wel neergang van de samenleving. Want de collagekunstenaar plukt, scheurt en knipt onderdelen uit de zichtbare wereld om er een nieuw karakteristieke beeltenis van te maken. Deze details komen uit tijdschriften, kranten en boeken die nu actueel zijn. Die nu de tijdgeest laten zien, en waarop de kunstenaar respondeert.

Net als het tekenen is de collage decennia lang een miskende kunstvorm. Geschikt als aanleiding ‘echt’ werk te maken. Een opstap voor een schilderij, om houding en compositie in de vingers te krijgen. Een hulpmiddel om de inspiratie op gang te brengen. De collage is een techniek waarmee snel een interessant eindresultaat bereikt kan worden of een ondergrond te creëren om op door te werken. De collage, dat is een oud verhaal in een nieuwe jas. Bestaande fragmenten die uit een verhaal zijn gelicht en met andere delen een nieuwe vertelling vormen. Een hergebruik van uitgeknipte of gescheurde beelden. Flarden realiteit die abstract sprekende beelden maken. Niet bij elkaar passen maar toch aansluiten .Een moodboard van zelfexpressie. De collage kan analoog tot stand komen, dus door letterlijk de schaar en een pot lijm ter hand te nemen, maar er kan ook met daarvoor geschikte software op de computer stijlvol werk gemaakt worden. En zelfs in de film en de muziek komt de collagetechniek voor. The Collager richt zich enkel en alleen maar op de oorspronkelijke vorm van de collagetechniek, het zuivere handwerk.

In de galerie vormt het werk van de verschillende kunstenaars afzonderlijke verhaallijnen, voor elke kunstenaar een eigen hoofdstuk. Aan de wanden hopen ze op en spreken ieder voor zich. Een heterogene massa, maar niet als los zand. Echter in het blad is het werk en zijn de kunstenaars met elkaar in gesprek. Op de pagina’s lopen ze door elkaar maar vormen een homogene groep om deze kunstvorm te karakteriseren. Het is welhaast een kakafonie aan verschillende indrukken die de kijker moet verwerken. Voor de bezoeker niet eenvoudig zich op een enkel werk te concentreren omdat een andere compositie op oogafstand zich prikkelend aandient. De bladomslaander raakt makkelijk de weg kwijt in het rumoer van het tijdschrift. Maar niettegenstaande het zichtbare lawaai van deze kunstvorm heeft de inrichter en samensteller er een stijlvol geheel van gemaakt.

Evenals vorig jaar is ook nu weer het bijdehante magazine, als de catalogus bij de tentoonstelling, door vormgeving en opmaak een kunstwerk op zichzelf. Het presenteert de werken die in de galerie te zien zijn. Het is een veelzijdige dimensionale collage om door te bladeren en los van de tentoonstelling te beschouwen. Een collectors’ item. Met het karakter van de collage in gedachten is het design speels en wars van alle conventies opgezet. Samengesteld uit diverse formaten vellen en verschillende soorten papier krijgt de aard van de inspiratie vorm. Hoewel de opmaak uit elkaar schijnt te vallen is de lay-out in evenwicht.

Mijn omschrijving van 2023 kan ik in 2024 integraal herhalen en van deze tekst hier en nu een soortement van collage maken. Gescheurd uit een eerdere post en geplakt in dit artikel: “De met elkaar communicerende tweetallen in het hart van het blad zijn zorgvuldig gekozen en rijmen klinkend samen. Deze nemen de meeste ruimte in en beslaan de grootste vellen. Op de kleinere omslagbladen is de compositie eveneens stemmig afgewogen. De lay-out is in balans. Het ruwe tussenformaat, waaromheen de glossy pagina’s zijn gevouwen en waarin het ‘expositie’ katern steekt, herbergt teksten over en van de acht kunstenaars die hun samengestelde werken tonen. Deze woorden en zinnen zijn in onregelmatige kolomblokken gedrukt om aan de collagestijl te passen. De woorden waarin de naam van de kunstenaar is gezet heeft een samenstelling van verschillende lettertypes. De maker van het blad heeft zich kunstenaar waardig creatief uitgeleefd met de expositie en de collagekunst beide als aanleiding in gedachten.”

De beeltenissen die de collagekunstenaars samenstellen uit en met bestaande verbeeldingen hebben de idee van gedagdroomde voorstellingen. Het samensmelten van realistische momenten tot surrealistische ervaringen. Om de wereld te duiden en handzaam te maken wordt deze juist overhoop gehaald. Bestaande herkenbare beelden worden uit elkaar getrokken en gemengd tot een abstract realistische omgeving. Daarbij wordt uiterst zorgvuldig omgegaan met compositie, vorm en kleur. In de collagetechniek is niets wat het lijkt. Door de bestaande beelden te mengen hervormt het vertoon zich en sta je als beschouwer zelden op het goede been. De visuele woordspelingen, contrasten om verschillen en overeenkomsten zichtbaar te maken, lichtvoetige verrassingen door technische trucs maken van het resultaat een interessante samenstelling. Op papier en met papier meestal, maar in deze tentoonstelling gaat de collage tevens de ruimte in. Worden gevonden voorwerpen of niet meer voor het gemaakte doel bruikbare onderdelen met elkaar verbonden tot een nieuw beeld. De beeldmaker is een beeldbouwer.

The Collager, Tentoonstelling van collagekunst bij Galerie Noord, Nieuwstad 6 in Groningen. Tot en met 4 juli 2024. Dianne Bakker, Peter Boersma, Harm van Ee, Jack Felice, Johanna Oldershausen, Marcel Prins, Inez van Vuren, Albert Westerhoff. Tijdschrift The Collager, pasting the unexpected, No.2, Spring 2024.

** fotografie expositie Peter Boersma **

[jcsfotografie]

JCS Fotografie: Uw professionele beeldmaker die met vakmanschap en passie de perfecte momenten vastlegt, voor herinneringen die een leven lang meegaan. Visit: https://jcsfotografie.nl/

[laurensprocesblog]

Hoe kan ik als transgender persoon en beeldmaker aan cisgender* mensen duidelijk maken wat het betekent om transgender te zijn

1.       Wat betekent het emotioneel om transgender te zijn?

2.      Wat betekent het maatschappelijk om transgender te zijn? Wat maakt dit fijn of juist heel vervelend voor transgender personen?

 Wat betekent het om transgender te zijn.

Ik identificeer mijzelf als een transgender (of gewoon trans) man. Persoonlijk ben ik geen fan van die woordkeuze. Ten eerste omdat ik niet met 100% overtuiging durf te zeggen een man te zijn. Hier ga ik later nog verder op in.

Ten tweede omdat het ruimte open laat voor twijfelaars, die respect genoeg hebben om mij met de correcte voornaamwoorden aan te spreken, maar mij eigenlijk nog steeds als mijn oude gender zien, omdat zij niet écht geloven in het hele transgender gedoe. Een mooiere manier om dit te zeggen in dit geval is dat ik een transgender man ben. Toch kies ik hier bewust ervoor om het woord identificeer te gebruiken. Het stelt meteen vast vanuit welk oogpunt mijn onderzoek start. Ik navigeer wat het betekent om transgender te zijn als iemand die hier persoonlijke ervaring mee heeft, als iemand die zich ervan bewust is dat termen niet vaststaan en als iemand die er persoonlijke waarde bij heeft om de term transgender verder uit te zoeken en op zijn eigen manier uit te leggen.

Wat betekent het om transgender te zijn. Of, wat kan het betekenen om transgender te zijn. Iedereen heeft hun eigen ervaringen en meningen en termen veranderen constant of zijn vaag en overlappend. Eén definitief antwoord bestaat denk ik niet, en als dat er wel is dan is er een grote kans dat deze over 50 jaar al niet meer accuraat is. Dus, wat kan het betekenen om transgender te zijn.

‘Transgender’ in het Algemeen Nederlands Woordenboek:

(neologisme)

een genderidentiteit hebbend die verschilt van het biologische geslacht of het gevoel hebbend te behoren tot het andere biologische geslacht, tot geen van beide biologische geslachten of tot beide biologische geslachten

  Er zijn mensen die, zodra zij ‘klaar’ zijn met hun transitie, zich niet meer identificeren als transgender.  Dit schuurt dus al met bovenstaande definitie van transgender. Voor hen is de definitie van transgender een fase die gerealiseerd en afgesloten kan worden. Voor veel mensen, inclusief mijzelf, is het echter (ten goede en ten kwade) een deel van hun leven. Ik ben transgender. Dat is niet een hoofdstuk dat ik kan, of wil, afsluiten. Het bepaalt wie ik ben, als persoon en als beeldmaker.

James Barry was een Britse chirurg geboren aan het einde van de 18e eeuw. Hij was ook wat wij nu zouden kennen als een transgender man. Speculeren over de gender en seksualiteit van mensen die in andere tijden leefden is altijd een onderwerp wat je voorzichtig moet navigeren, zeker in een tijd waarin het niet ongekend was dat vrouwen zich voordeden als mannen om te kunnen studeren. Ik durf echter met enige zekerheid te zeggen dat Barry zich niet alleen anders kleedde en gedroeg voor zijn studie/werk. Wat bekent is van Barry is dat hij zijn hele volwassene leven doorbracht als een man en extreme maatregelen nam om dit ook zo te kunnen houden. Het is bekent dat Barry meermaals expliciete instructies heeft gegeven dat, wanneer hij zou sterven, hij begraven zou worden in de staat waarin hij gevonden werd, zonder het lichaam te onderzoeken. Als men zich aan deze wens had gehouden, was er een reële kans geweest dat wij vandaag de dag nooit geweten hadden dat Barry als vrouw was geboren.

Vaak wordt gesproken van iemand die in het verkeerde lichaam geboren is. Een zin die Barry waarschijnlijk voor zichzelf toepasselijk zou hebben gevonden. Hier lopen we echter al tegen problemen aan, want hoewel sommige transgender personen zich kunnen vinden in deze beschrijving, kunnen anderen dit niet. Het is niet hun fout dat hun lichaam zo is, of dat de samenleving hun zo behandelt puur vanwege hoe hun lichaam in elkaar zit. Daarbij zijn er tal mensen die zich als transgender identificeren maar helemaal niks aan hun lichaam willen veranderen.

Zijn zij dan wel ‘trans genoeg’? Volgens de definitie van het ANW wel. Als je het mij vraagt ook. Er zijn echter ook genoeg mensen die dat niet vinden. Veel transgender personen die dit over andere transgender personen zeggen doen dit met het argument dat dit soort personen de reden zijn dat transzorg zo lastig te krijgen is. In de medische geschiedenis van de trans zorg, zit hier een zekere zin van waarheid in, al zou dat geen excuus meer mogen zijn voor het gebrek aan trans zorg tegenwoordig.

In de medische trans zorg, staat genderdysforie nog altijd centraal. In veel verhalen over trans personen ook. Maar wat is het precies en waarom is het wel of niet belangrijk?

Genderdysforie is een sterk gevoel van onvrede met het geslacht waarmee men geboren is. Een distorsie tussen dat wat gewenst is en dat wat is, waardoor onvrede ontstaat. Persoonlijk, werd ik oncomfortabel van mijn grote borsten. Hiervoor heb ik een mastectomie ondergaan en degene die ik in de spiegel zie past nu veel beter bij wie ik ben dan hiervoor.

Zodra transgender genoeg woord kreeg om daadwerkelijk erkent te worden door in ieder geval een handjevol mensen, werd dit in eerste instantie gezien als een psychisch probleem. Een ziekte. Een ziekte impliceert dat het 1. Een probleem is en 2. Iets is wat definitief op te lossen is. Je kan ervan af komen. Het grootste probleem met een ziekte echter is dat je eerst moet kunnen vaststellen dat deze ziekte aanwezig is, voordat je deze kan gaan verhelpen. Je gaat nu eenmaal ook niet ieder willekeurig persoon met hoofdpijn vol pompen met chemo zonder eerst vast te stellen dat de hoofdpijn door kanker komt.

Hoewel het niemand zal verbazen dat er vorige eeuw zo met het concept transgender of transseksualiteit werd omgegaan, wordt dit tegenwoordig als achterhaald gezien door het gros van de samenleving. De algemene opvatting is dus dat dit een foute keuze was en er zijn ook de nodige stappen gezet om deze fout recht te zetten. In de basis, is de behandeling van transgender personen echter hetzelfde gebleven.

Hoewel transgenderisme niet meer wordt gezien als een ziekte, is een diagnose nog steeds van belang voor behandeling. Dan komt de vraag hoe stel je een diagnose? Als men gender dysforie ervaart. Maar wat is gender dysforie en waarom is het een onzin diagnose?

Om gender dysforie vast te stellen ga je naar een specialistische psycholoog die je allerlei vragen stelt die gerelateerd zijn aan gender dysforie. Scoor je hoog genoeg dan wordt je diagnose vast gesteld. Deze vragen zijn er om te voorkomen dat mensen die eigenlijk niet transgender zijn niet per ongeluk alsnog medische behandeling kunnen ondervinden. Volgens de medische wereld zelf is dit om te voorkomen dat mensen onomkeerbare keuzes maken waar ze spijt van gaan krijgen. En dat is fijn! Als een cis persoon verward is en in transitie gaat en daar spijt van krijgt dan zal zo’n beetje ieder trans persoon hier begrip voor hebben. Als die cis persoon zich hierdoor niet meer thuis voelt in hun eigen lichaam, begrijpt een trans persoon dit namelijk als geen ander.

Het probleem is dat er echter ook veel vragen gesteld worden die… eerlijk is eerlijk, weinig te maken hebben met het vaststellen van gender dysforie en hun basis hebben in de verouderde manier waarop men in de vorige eeuw naar transseksualiteit keek. De eerste doctoren en psychologen die trans personen hielpen in hun transitie onderzochten hen eerst uitputtend psychologisch. Dit was 1. Om zeker te weten dat zij de medische transitie en de gevolgen hiervoor in hun leven aankonden en 2. Om uit te sluiten dat er écht geen andere optie was dan medische transitie. Men zag medisch ingrijpen als zo’n heftige verminking en risico dat dit alleen werd toegestaan als allerlaatste optie. De behandelingen waren nieuw en het risico dus groot, dus daar zit een zekere veiligheid in. Tegenwoordig weten we meer, is er meer ervaring, en weten we wat de risico’s zijn, als die er zijn. Deze duidelijkheid zou de drempel moeten verlagen, maar dat is niet per sé het geval. De vragen om uit te sluiten of er iets anders aan de hand is zijn er namelijk nog steeds. Dit is inclusief vragen zoals, hoe masturbeer je, hoe vaak, hoe heb je seks. Schijnbaar om uit te sluiten dat je wel écht transgender bent en het niet om een fetisj gaat. Dokters of niet, voor een mentale diagnose vind ik dat persoonlijk anders nog erg invasief. Bovendien, waarom zou een fetisj een diagnose moeten uitsluiten. Deze kunnen toch parallel bestaan?

Daarnaast is het grootste probleem hiermee nog ongenoemd maar eigenlijk heel simpel. Als je heel graag medicijnen wil hebben om je levenskwaliteit te verbeteren, maar de psychologen terughoudend of als je pech hebt rechtuit transfobisch zijn en de bepalende factor hun vragen zijn. Dan vertel je ze toch gewoon wat ze willen horen? Je liegt.

Je vertelt stereotype, die niet per sé waar zijn, je kleed je meer zoals het gender waar je naartoe wil, zelfs al kleed je je normaliter niet zo, want alles om de psycholoog te overtuigen dat je ‘’trans genoeg’’ bent.

Dit heeft uiteraard grote impact op het feit dat er nog altijd geen nuance aanwezig is in wat/hoe trans personen zijn. De regels zeggen dat het in hokjes moet en trans personen zijn wanhopig om de zorg en behandeling (ook in het normale leven niet alleen medisch) te krijgen die ze willen, dus ze stoppen zichzelf in die hokjes om op dat punt te komen.

Nog altijd wordt het narratief van trans personen niet vertelt door trans personen zelf, maar door cis personen. Dit zorgt ervoor dat nuance (en daarbij vrijheid en veiligheid) achterblijft.

Een mooi voorbeeld is detransitioners. Mensen die in (meestal medische) transitie gaan, en vervolgens spijt krijgen en dat proces weer omkeren en terug gaan naar het gender waarin zij begonnen zijn.

Dit is ook een groot argument om de grondige ondervraging en in essentie gatekeeping in stand te houden bij (medische) transitie. Belangrijk hierbij te noemen is dat het percentage mensen weer in de-transitie gaat zeer klein is, kleiner dan bij de meeste medische ingrepen (knie operaties staan er bijvoorbeeld om bekend dat men hier vaak spijt van krijgt). Daarbovenop komt dat vaak niet wordt gekeken naar wáárom men in de-transitie gaat en alleen dát met in de-transitie gaat. Uit de weinige studies die hier wel op ingaan blijkt dat een groot gedeelte van deze personen nog altijd als trans identificeert alleen zich niet veilig voelde in de transitie en dit daarom omkeerde (om hopelijk in te toekomst weer in transitie te kunnen gaan). Verder zijn uit deze groep een significant aantal personen die nog altijd als trans identificeren, maar niet als het gender waar zij naartoe in transitie gingen. Denk aan iemand die van vrouw naar man in transitie ging, later realiseert zich meer non-binair te voelen en meer androgyn wil uitzien en niet mannelijk, en dus (deels) in de-transitie gaat om dit effect te bereiken.

Uiteraard zijn er ook mensen die in de-transitie gaan die uiteindelijk inderdaad cis blijken te zijn. Dit is echter bij verre het kleinste gedeelte van de mensen die in de-transitie gaan. Een deel van deze groep heeft begrip en vind zich nog altijd in de trans gemeenschap, omdat zij snappen wat dit voor hen persoonlijk betekent, en omdat zij deels door hetzelfde proces zijn heen gegaan. Een ander deel van deze groep (en dus een minuscuul deel van de mensen die überhaupt ooit in transitie gaan of in de-transitie gaan) geeft de schuld van deze vervelende ervaringen aan de trans gemeenschap dat zij verward en niet goed geïnformeerd waren. deze allerlaatste, en kleinste, groep van het geheel zijn degene die men graag in het nieuws brengt. Er is geen betere manier om de voortgang van trans acceptatie, begrip, en nuance te stagneren dan dit.

Dit alles om te zeggen dat dysforie centraal staat in hoe er met trans personen wordt omgegaan. Om Abigail Thorn te quoten.

                “Dysphoria” allows transition to be framed as just another medical need, one that might be “better treated” by stamping it out. It also conveniently ignores the fact that our distress is often caused by cis people’s stigmatisation of our desires, rather than the desires themselves.

I didn’t transition to “alleviate my dysphoria,” I transitioned because I fucking wanted to. Who is the state, or a doctor, to tell me I can’t? 

 Bronnen:

Transgender in Nederland: een buitengewone geschiedenis – Alex Bakker

Stone Butch Blues – Leslie Feinberg

Identity: A Trans Coming Out Story – Abigail Thorn

I Emailed My Doctor 133 Times: The Crisis In the British Healthcare System – Abigail Thorn

Dr James Barry (1789–1865): the Edinburgh years – du Preez

[demakersbureau]

Preview . . . #demakersbureau #beeldmakers #mooimakers #comakers #print #fine-art #fineart #design #photography #illustration (bij De Makers Bureau) https://www.instagram.com/p/BpB0gVjj8Xz/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=gs468puhd2qq

[coffeenuts]

... by jankarelkok https://flic.kr/p/2jSov4g

[natuurlijk-frankrijk]

BIENVENUE

Wij zijn Maarten en Yvonne Blokland en gek op Frankrijk. Alle vakanties brengen wij daar door en genieten altijd enorm van het mooie landschap, de leuke steden en dorpen  en natuurlijk van de vriendelijke Franse bevolking.   Wij maken de website Kleine Campings en France met heel veel plezier voor iedereen  die leuke kleine campings zoekt in Frankrijk. Op deze website verzamelen wij deze adresjes voor jou. Naast deze kleine camping website hebben wij ook een website voor  Chambres d'hôtes & Gites en France gemaakt.   ​Deze website was voor ons een logisch vervolg op de  door ons in 2015 gestarte ​website Kleine Campings en France. ​ Daarnaast zijn wij ‘beeldmakers’ .  Ik (Yvonne) fotografeer van alles en nog wat (gewoon omdat ik alles leuk vind en niet kan kiezen :) ) en Maarten filmt. 

Mooi te combineren, Frankrijk en Fotografie Want wat is een mooier land om deze mooie hobbys te doen?

[stanggubbels]

We with cardboard baldheads. Inzending voor Publieke Werken Rotterdam.

Publieke Werken is een buitenexpositie door heel de stad Rotterdam met werk van ruim 600 beeldend kunstenaars, vormgevers, fotografen, illustratoren en beeldmakers in de buitenreclameborden. De expositie vindt plaats van 1 juli tot en met 1 augustus 2021 en is ook compleet te zien in de Maastunnel.

Foto: Stang Gubbels samen met Caro van der Pluijm met links een schilderij van Dagmar Boumann.

[undersmusic]

www.warriorsound.co.uk for the double frequency #podcast tons of reviews an tutorials plus a bunch of free to download resources ❤️ . . . . . #samplelibrary #samples #music #composer #musicproduction #nativeinstruments #kontakt #musicproducer #producer #recording #sounddesign #interiordesign #sampling #kontakt5 #musician #studio #ableton #library #recordingstudio #virtualinstruments #vst #producers #pattern #filmcomposer #contemporaryart #screenprint #beeldmakers #color #collaboration #madeinholland

[lhaakman]

KENO

Via internet, televisie, speelfilms, games, magazines, kranten en buitenreclame zien we dagelijks duizenden beelden voorbij komen. wij zien op één dag meer beelden dan een mens in de Middeleeuwen in zijn hele leven zag. Als mediavormgever ben jij één van de beeldmakers van deze tijd. Wanneer je de lessen succesvol afrond ben je in staat om een gemotiveerd waardeoordeel te geven over de beelden die we dagelijks tegenkomen in de (populaire) media en in de beeldende kunstvormen. Met deze kennis van kunst en beeld(cultuur) begrijp je waar je op kunt letten als je beelden ‘onderzoekt’ en eigen beeld maakt. Tegelijk helpt het je te reflecteren op je eigen gemaakte beeldmateriaal.

[jurjenkvanderhoek]

AANDACHTIG EN OPMERKZAAM HET LANDSCHAP BEKIJKEN EN VERBEELDEN

Voor de minder geoefende kijker lijkt Kunstlokaal No.8 deze keer een solotentoonstelling te presenteren in tegenstelling tot de eerdere tweetallen. Echter de opgehangen werken komen wel degelijk uit de koker van twee verschillende personen. De composities grijpen in elkaar als twee druppels water tot een enkele plas worden, sluiten op elkaar aan. Hoewel de werkwijzen zakelijk verschillen komt de uitwerking in gevoel overeen. Nog nooit waren in deze ruimte twee zielen zo één.

De kunstenaars vinden de één min of meer in het landschap en zoeken de ander als het ware op het nulpunt van de kunst. Het gebied van stilte en van pure mogelijkheden voor een nieuw begin. Maar wel met kleur, emotie en individuele expressie. Want hoewel het werk op het eerste gezicht dus ineen vloeit, is toch de persoonlijke handtekening van de maker op zich te zien. Beziet Peggy Geway de bodem waarop ze staat als de grond van haar kunnen, die vierkante meter waarin het bestaan geworteld is, kijkt Nanky de Vreeze naar omhoog voor zich uit en peinst het vergezicht in, die denkbeeldige lijn aan wat de horizon is. De één beziet het landschap onder ogen en vindt daar voldoende inspiratie, de ander houdt de omgeving op afstand om tussen haar en de einder tal van mogelijkheden tot verbeelden op te merken.

De essentie van een landschap is de horizon. Zodra een lijn van links naar rechts over een drager is getrokken is het idee van een ruimte als landschap geschapen. Het is de lijn waar het aardoppervlak en de lucht elkaar lijken te raken. Over die imaginaire lijn heen schijnt de aarde op te houden ware het zo dat deze plat zou zijn. De horizon heeft daarom niet voor niets als bijnaam de einder. Het oog wordt bedrogen wanneer ik niet verder kijk dan mijn neus lang is en mijn verstand op nul zet, want natuurlijk weet ik beter en neem aan dat de aarde rond is. Achter die lijn kromt de aarde zich en buigt mijn blik van de grond af de lucht in.

Een ruimtelijk gebied heeft dus in principe voldoende aan een lijn op ooghoogte met erboven iets en eronder wat. Dat iets en wat wordt door De Vreeze naar eigen inzicht ingevuld. Met minimale middelen verbeeldt zij haar gevoel bij de werkelijkheid. Zij pakt het wezen van het gezichtsveld op, de begrenzing van dat wat het menselijk oog kan zien. Slechts een enkele ruimtelijke streep op de muur krijgt de suggestie van het landschap aangemeten door wiskundige figuren erop te plaatsen. Die indruk krijgt wel uitdrukking door daadwerkelijk te melden waar het op staat, in spiegelschrift en vaag te lezen. Want in die werken is de horizontale lijn de beeldmaker.

Maar niet alleen blijft De Vreeze naar die einder turen, ook ziet ze voor het verschiet een perspectief in lijn en vlak. Want ook deze invalshoek impliceert een ruimtelijk beeld. Tegendraads wordt bijvoorbeeld in hout als drager van de omgeving gekrast. Hoogtelijnen lopen dwars tegen nerven. Het is de gestileerde verbeelding van het landschap dat eigenzinnig tegen de cultiverende mens aan een eigen evolutie inzet. In diverse op het oog aan elkaar verschillende uitingen laat de kunstenaar dat landschap leven. De weidse horizon, de verre einder, de hoge wolkenluchten worden op de laagste waarde van uitbeelding gezet. Aan het begin van hun wording. Een abstract gegeven in den beginne werkelijkheid. Als op de eerste drie scheppingsdagen. Want meer dan licht, een hemel met wolken en een land met zeeën, heeft de aarde niet nodig. Althans voor Nanky de Vreeze gezien vanuit welhaast het slot van de evolutie, het eind van haar leven. Het is vijf voor twaalf. Zo kan een kunstig kleinood een omvangrijke boodschap in zich dragen.

Peggy Geway richt zoals geschreven niet haar blik op die einder, heeft geen ver gezicht, maar beschouwt de grond onder haar voeten of althans de bodem als fundering van haar kunnen. Met die kennis, deze wetenschap, maakt zij op collages lijkende composities. Met zachte hand temt ze de harde aarde. Kleurt het papier laag voor laag in warme aardetinten, zachte zandkleuren. De drager krijgt door de bewerking de structuur van fijn schuurpapier als is het licht gezandstraald. Rul om te ruwen, maar aangenaam in het oog springend. Het vierkant heeft bodem door haar schaduw, een ondergrond die onder de tegel uitsteekt. In de diepte van het zwart wordt de oneindigheid weerkaatst, want onder de basis speelt zich nog een onzichtbare levendigheid af. De plaat dekt als het ware dat onderhuidse gebeuren af, het staat op punt van barsten, losbarsten, uitbreken. Zo is de kunst van Geway de rust zelve maar is dat schone schijn.

Op een vierkant statief tref ik enkele vellen aan die los op elkaar liggen. Een interactief werkstuk denk ik onvermoed, maar meteen zegt een stem: niet  met je handen kijken! De derde dimensie in dit werk moet onbewogen blijven, niet aanraken, met rust laten. Maar de nieuwsgierigheid wint het van de rede, maar ik heb de blaadjes weer terug op de oorspronkelijke plaats geschoven. Toch een stoer en adembenemende kijk op kunst, om zo met een compositie om te gaan - letterlijk los te laten. Het beproeft de terughoudendheid van de bezoeker. Op twee schragen gebruikt als tafel ligt een tableau van twaalf losse baklijsten. In iedere lijst een plankje in een eendere kleur subtiel krijt. Het minimale is in deze meer belangrijk dan de getinte structuur. Een proeftafel om de diverse aardkleuren te tonen, een waaier van toon en verzadiging.

Het is de eenvoud, het minimale wat er in deze tentoonstelling hier in Kunstlokaal No.8 toe doet. Kunst heeft geen groot omhaal nodig wil het groots onthaald worden. Doordat er weinig te zien is voor wat betreft de enkele compositie valt er veel zelf in te vullen, aan te vullen. Over de wanden is echter een legio aan indrukken gestrooid, daarmee ben ik niet zomaar uitgekeken. Vooral de combinatie wekt de belangstelling. Het werk houdt de concentratie, wie wil zien kan genoeg ontdekken. Het is het mysterie van kijken om te kunnen zien. Het is het raadsel van weinig beelden om veel te zeggen, aan te spreken. Minder is meer. De chemie van aandacht en opmerkzaam, van Peggy en Nanky.

Grond en Vergezicht. Tentoonstelling werken van Peggy Geway en Nanky de Vreeze bij Kunstlokaal No.8, Schpterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 23 april 2023.

[werkvanwilna]

25 juli 2021 I Expositie in de Maastunnel - Publieke werken Rotterdam , tot 1 augustus

‘Expositie in de Maastunnel

Vorig jaar hingen veel werken in tunnels door heel de stad, dat zag er fantastisch uit. Dit jaar kozen we daarom de meest iconisch tunnel van Rotterdam – de tunnel der tunnels – als plek waar alle 600 werken als geheel te bekijken zijn: een expositie in de Maastunnel. Van 1 juli tot en met 1 augustus is deze expositie gratis te bezoeken in de voetgangerstunnel van de Maastunnel.

Publieke Werken is een buitenexpositie door heel Rotterdam met werk van ruim 600 beeldend kunstenaars, vormgevers, fotografen, illustratoren en beeldmakers op de buitenreclameborden. Dit jaar zijn ook werken van kinderen en jongeren opgenomen in de selectie.’

Publieke Werken is te zien van 1 juli tot en met 1 aug.

(bron: https://publiekewerkenrotterdam.nl/

https://monumentbonaire.nl/ http://bonaireboek.leveroij.nl / © Wilna Groenenboom

[demakersbureau]

Logo design for SICCARD recycling. . . . #logo #identity #design #graphicdesign #corporate #visual #green #recycling #smart #comakers #mooimakers #beeldmakers #demakersbureau (bij De Makers Bureau)

[josarabrysofia]

Reposted from @fhm_nederland In de vorm van @yanakalina staat er weer een regelrechte topfotograaf in de spotlight! De 29-jarige Russische beeldmaker werkt met veel topmodellen die je hier vaker voorbij hebt zien komen, zoals Bryana Holly. Op FHM.nl veel meer van haar werk 😍#fhm #favorite #photographers #yanakalina #photography #model #modelling #beauty #photographer #blackandwhitephotography 📸: @yanakalina #bryanaholly https://www.instagram.com/p/CKBWLWjgNGG/?igshid=1wenqasuq8ok2

[mfixfotografie-blog]

Vanaf 38,- heb jij een mooie Xpozer foto aan jouw muur hangen😁https://www.werkaandemuur.nl/nl/beeldmaker/Mitch-den-Exter/48529 (bij Rotterdam, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B-0PMF9p6sQWgEjC0foMgtRAyiyDG5ZBUCQLQ40/?igshid=1c6v8c74qzbrj

[onderzoekvanbart]

Onderzoeksvoorstel

Dit jaar wil ik gaan afstuderen met een documentaire en een fictie film. Het is de eerste keer dat ik een documentaire ga draaien en daarom zou ik doormiddel van mijn onderzoek aandacht willen leggen op de documentaire. De reden dat ik me bij deze documentaire (Flat-Earthers) heb aangesloten is omdat ik het ten eerste een heel leuk onderwerp vindt, waar veel discussie ontstaat en ik hier veel uitdaging in zie qua vormgeving. Zelf ben ik heel erg van de wetenschap en heb mij altijd al verdiept in het heelal met grote vraagtekens boven mijn hoofd. Ik heb er veel over gelezen en relevante films gekeken en hou er van om er over te filosoferen. Ik vind het leuk om hiermee bezig te zijn en ben benieuwd wat deze documentaire mij kan vertellen. Ik wil goed nadenken over de vormgeving en wat het de documentaire kan bieden.

Ik wil in mijn beeld grote landschappen weergeven, waar onze social actor eventueel een onderzoek doet. Ik wil het aardse voelen, die grote planeet waar eigenlijk niemand echt iets van begrijpt. Het lijkt me goed om met beeld te experimenteren om dingen anders te kunnen benaderen. Ik heb al een hele sterke visie en wil daar met mijn cameravoering mee spelen. 

Ik ben van plan grotendeels de documentaire qua beeld te scripten. Bepaalde elementen terug laten komen. Wat ik heel erg interessant vindt zijn de documentaires van Ulrich Seidl die zijn personage letterlijk plaatst in het beeld. 

Mijn hoofdvraag luidt als volgt:

‘’Hoe kan ik als beeldmaker kritiek of een visie leveren in het verhaal op ‘’de social actor’’ in docu?’’

Om deze vraag te kunnen beantwoorden wil ik gebruik maken van literatuur onderzoek. Ik wil op zoek gaan naar relevante documentaires die opvallen door hun camera stijl. Om zo een inzicht te kunnen krijgen hoe je met beeldtaal een visie kunt leveren of eventueel een verborgen mening. Ik vind dit interessant omdat ik in deze documentaire wellicht de grens wil opzoeken. Het is de bedoeling de social actor niet belachelijk te maken of onze mening heel erg door te drukken. Maar ben ik benieuwd of ik elementen kan vinden waarbij ik wel mijn visie kan laten zien. 

Ik vind dit erg interessant en ben benieuwd of ik doormiddel van dit onderzoek op nieuwe inzichten kom zodat ik dit kan toepassen. Of juist niet toepassen als het één niet werkt. 

EXPERIMENT: 

Voor mijn experiment wil ik op zoek gaan naar landschappen die voor mij ‘’aards/groots’’ aanvoelen. Ik wil hier test shots gaan maken om te kijken wat voor gevoel dit geeft. Dit wil ik testen met verschillende lenzen om er achter te komen welk effect elke lens geeft. Dit vind ik van belang omdat ik dan ten eerste, al op zoek ga naar locaties die eventueel geschikt kunnen zijn voor de documentaire. En ik wil kijken hoe ik op deze manier eventueel een visie kan leveren. 

Edit- (mogelijk plan)

Ik heb even zitten nadenken hoe ik in dit soort shots eventueel mijn visie kan verwerken. Naar mijn mening is de aarde rond, er is geen onder of boven. Eigenlijk leven we allemaal ondersteboven want we draaien constant. Als we recht op beginnen in de documentaire, en er komen soms elementen terug van landschappen die langzamerhand steeds schuiner komen te staan en uiteindelijk ondersteboven. Suggereer ik hiermee het draaien van de aarde. Waarbij ik duidelijk mijn visie geef en hem niet belachelijk maak. 

[blog-dbkv-artez]

Samen een wereld creëren

Een kort verhaal over de roomdag

Je studeert af. Je hebt tijdens je studie gesproken over kunst, nagedacht over hoe het zich verhoudt tot je eigen leven en je bent grotendeels af van je ‘teenage angst’.  Je hebt aan het eind van je studie je werk op een andere locatie zien staan/liggen/hangen dan binnen de academie. Je hebt het naar buiten gebracht. Je bent trots, want wat hangt het mooi in de wereld. Of, de volgende onaangename vraag bekruipt je: ‘wie heeft hier om gevraagd?’ of: ‘heeft het wel enig nut en zo ja, welk nut?’ Is het iets wat je je zou moeten afvragen als je aan het afstuderen bent? Moet je je hier al zorgen om maken?

Homo bulla est. De mens is een zeepbel, schreef Erasmus zo’n vijfhonderd jaar geleden. We zien er substantieel en solide uit, maar we zijn bijzonder fragiel. Zeepbellen werden veel gebruikt in de Vanitas schilderijen uit de zeventiende eeuw, om ons eraan te herinneren dat het leven tijdelijk is. Dus; richt je op het eeuwige leven. Maar, redden we het daar mee, in deze tijd? Om ons enkel en alleen te richten op het eeuwige leven? Laurens ten Kate, bijzonder hoogleraar Vrijzinnige Religiositeit en Humanisme, Universiteit voor Humanistiek, beschrijft het verschuiven van religie. Door de geschiedenis heen namen we afscheid van religie, maar kwam het ook terug. Men breekt met de goden, maar er ontstaan tegelijkertijd ook nieuwe godsdiensten. Een afstandelijke God (middeleeuwen), menselijke God (Zoon van God, op aarde). De kracht bij de mens weghalen, of inzoomen op waar de mens zelf toe in staat is? Want de mens gaat niet altijd meer akkoord met het feit dat goden alles maar te zeggen hebben, de mens wil zelfstandig in de wereld staan. Men wil zelf scheppen. Schilder Millais schildert in 1883 ‘bubbles’. Een jongetje staart dromerig naar de zeepbel die hij zelf geblazen heeft. Een zelf geschapen wereld waarin je wonen wil. De weg naar binnen, de wereld van verbeelding.

Robbie Cornelissen is tekenaar. Als kind begon hij met tekenen en ontdekte dat je als tekenaar je in je eigen tekening kan bevinden. Dat je door te dagdromen je in een andere realiteit kan bevinden. Hij spreekt over de magie van het kunnen zijn in zowel een binnen- als een buitenwereld. Dat je als kunstenaar zo nu en dan, als een postbode, een pakketje naar de andere wereld verstuurt. Het tekenen is een meditatieve en rustgevende handeling. In de tekeningen worden ruimtes getoond, vaak lege ruimtes zonder mensen. Elke ruimte heeft zijn eigen karakter. Benauwend, beperkend. Optimistisch, open. Stemmingen die hij ook in zichzelf ervaart. Een individueel proces. Wat gebeurt er als je mensen uitnodigt mee te tekenen? Dit ervoer hij tijdens zijn tentoonstelling ‘Vertigo’ in het Centraal Museum. Een stuk papier met de lengte van zeventien meter, met daarvoor een platform. Om te voorkomen dat Cornelissen en de assistenten kruipend de onderste lijnen moesten zetten. Op de opening besloot hij de bezoekers mee te laten tekenen. Het was een feest, er ontstond een hoop reuring en iedereen raakte met elkaar in gesprek. Na de opening begreep hij wat het tekenen van een eenvoudige rechte lijn voor mensen kan betekenen. Sommige mensen vertelden hun levensverhaal, anderen bleven uren meehelpen.

Virginia Tassinari is filosoof en design researcher. Ze is verbonden aan Desis network, design for social innovation and sustanibility. Want, wat is de rol van design in de samenleving? Kan het, naast de wereld verfraaien, deze ook beter maken?

Als mens worden we door elites geregeerd, de macht wordt bij de mens weggehaald.  Kunnen we met behulp van design hier iets aan doen? Social design zoomt in op waar de mens zelf toe instaat is. Een maatschappij die geregeerd wordt door elites is gevaarlijk, want, het sluit participatie uit. We besteden onze gesprekken uit, Social design, of design activisme, is juist gericht op participatie.

Ze refereert aan Hannah Arendt, naar de empowerment van de mens. Arendt waarschuwde voor een maatschappij waarin produceren en consumeren het hoofddoel worden en waardoor het publieke en sociale domein steeds meer uit ons bestaan verdwijnt. Dit dreigt te gebeuren (of heeft zich al voltrokken) en vraagt om een krachtige tegenbeweging, we moeten als mens weer een collectief zien te worden.

Tassinari organiseerde projecten in moeizame wijken. Zo heeft ze, samen met buurtbewoners, een museum opgezet. Iedere bewoner moest iets in zijn of haar vensterbank zetten. Dit om de bewoners met elkaar in contact te brengen en het gesprek op gang te brengen. Hoe zorg je nu dat zo’n project slaagt? Dat het op langere termijn iets teweegbrengt? Tassinari geeft aan dat dit staat of valt met zelf aanwezig zijn. Niet na een paar maanden verdwijnen, maar een vinger aan de pols houden en vervolgens kunnen aanvoelen wanneer het tijd is om te vertrekken. Om vervolgens weer eens terug te keren en te kijken of het gelukt is om interesse te wekken tussen de buurtbewoners.

Dus, je bent afgestudeerd. Je hebt misschien al een baantje en je KVK-nummer alvast maar aangevraagd. Je hebt een website, en een bescheiden atelier bemachtigd en je werkt hangt in dat leuke koffietentje. Of je hebt een baan aangeboden gekregen op je oude stageadres. Je zit elke dag in de bus naar Dronten om 4havo een paar uur les te geven. Dit voelt goed, dit voelt volwassen. Dit is wat je doet, na je afstuderen en het voelt fijn. Totdat het onaangename gevoel je ’s nachts weer gaat bekruipen. Want je doet niet genoeg. Ja, je werkt hard. Maar wat betekent het?  Het is makkelijk te verzanden in routine. Dus wat ga je doen? Ga je zelf aan het werk, of laat je je leiden door religie, politiek of elite? We zijn opgeleid tot beeldmakers, dromers en visionairs. Constateren is niet genoeg, er moet gehandeld worden, we moeten de macht niet uit handen geven. Samen moeten we die wereld creëren waar we allemaal in kunnen en willen wonen.