#babalar ve kızları

[alhumbatli]

[bayanpiraye]

İyi ki babamın hep 5 yaşındaki küçük kızıyım değilse hayat hiç çekilmezdi

[hayaletveyasa]

Bana bir masal anlat babam...

[siyahkadinsblog]

Benim hiç babama “Hayır” deme cesaretimde olmadı. “Ben ne dersem o!” dedi, gitti hep. Ben büyüdüm. Yaş aldım, saçlarımı kestim defalarca, defalarca uzattım. Ama asla ruhen içimdeki eksikliği tamamlayamadım hiç...

[myysworlds]

Evin en küçüğü ve bir kızsanız babanızı sevinn 💕

[srencbey]

[yakazakalb]

Herşeyi bi başına halletmeye, koşturmaya, nefes almaya, dayanmaya çalışıyorum, yorulsam da devam etmeye, canhıraş yaşamaya, içimdeki fırtınalarla baş etmeye... Az önce babam da gelmiş diyor ki "kızım sen bu hortumu neden kırdın." Hortumu neden düzgün sarmadığımı soruyor. Allah'ım gülsem mii ağlasam mıı bilemedim. "Keşke bütün derdimiz kırılan hortum olsa baba" diyemedim. "Sen gece secdede benim hangi sebeplerle ağladığımı biliyor musun baba" da diyemedim.

Bazen bazı insanlar eşyaların kırılmasına o kadar dikkat ederler de kırdıkları onlarca kalbi hiç umursamazlar.

.

[visalilall]

bugün 'babalar ve kızları' günüydü

[formidablemmm]

Hadi birazda kadınlardan konuşalım ne dersiniz.

Kadın. Kadın hep kendini korumalı, kendi hayatını kurmasa diğerlerini mutlu etmeli, ailesi için susmalı biri. Size bir kadının çocukluğundan ölümüne kadar yaşadığı hayatı anlatmaya çalışıcam.

Bir kız çocuğu doğmamışdan önce bazı evlerde o kız istenmez. Cinsiyyet ayrımcılığı yapar bazı babalar. O masum bebek doğar, gözlerini açar, ama hiç bir zaman gerçek baba sevgisini görmez, gerçek anne şevkatini hiç birinden alamaz. O kız o kadar yalnız büyür ki sevgiyi yalnış insanlarda aramaya başlar. Kız büyür. Aile dövmeye başlar. Bir gün kız kendini sokaklara atar. Ve o zaman o kız ahlaksız olur. En azından benim yaşadığım ülkede bu böyle. Alesini bırakıp giden kız ahlaksız oluyor. Ama onun vücüdundaki izleri kimse görmez. Bazı kızlar kendini kurtarır. Bazılarsa o bataklıkda boğulurlar. Ailesi o kızları istemediği biriyle evlendirir. Evlendiği adamda o kıza iyi bakmaz. Ve o kadınlar hiç bir zaman mutlu olamazlar. Hiç bir zaman o kızların varlığı ve yokluğu bilinmiyicek. O yüzden kadınlarınızı sevin 🤍

[birguzelllincirkini]

Babalar ve Kızları.

Şu güzelim manzarada az kahve içelim dedik.

Yan masada bir baba ve kızı tartışıyordu.Anlaşılan uzun zaman aradan sonra bir araya gelmişler.

Kız İstanbul'da yaşayan bir dansçıymış.

Babasına aslında ne kadar başarılı işler yaptığını hatta Zeynep Bastık tarafından taktir edildiğini falan söylüyordu .

Sonra bir anda hareretli tartışma.

Benim sana ihtiyacım yok,yurt dışına gidicem ,Sen zaten hiç bir zaman hayatıma giren insanları sevmedin..Ereni hiç taktir etmedin bak arabası var uluslar arası bir şirkette çalışıyor falanlar.Heryeri geziyor Bu hayata canım acıdığında hiç bir zaman anne demedim hep baba dedim falanlar.Senden artik bir beklentim yok cart curt..

Baba ise ben senin eğitimin için nelere katlandım iyi bir iş iyi bir kariyerin olsun diye.Kaç defa okul değiştirdin nerde bir it kopuk var aldın bana getirdin.Madem ki hayat benim dedin al yaşa dedim.Şimdi mızmızlanma seçimlerinin bedelini öde falan

Neyse kahvemiz bitti ve kalktik.Baktım kızın yanında birde minak bir kız var,5-6 yaşlarında,konuşulanlarla ilgilenmiyormuş gibi yapip kendi kendine oyun oynuyor.

O minik kızın yalnızlığını nedense içime dokundu..

Onu bunu bilmiyorum ana herkes ürememeli

[dianaa70]

Baba,küçükken en çok olmak istediğim kişi sendin biliyor musun?? O kadar çok sana benzemek istiyordum ki. Sen ne yapıyorsan hep senin gibi yapıyordum. Küçükken aynı senin gibiydim. O zamanda kırılıyordum ama içimde hep seni affediyordum sen kendini affettirmeye çalışmadan. Büyüdüm kırgınlıklar çoğaldı baba,geçiremiyorum artık affedemiyorum. Şimdi en çok senin gibi olmaktan korkuyorum biliyor musun?? Bazen insanlar aynı baban gibisin diyorlar. Küçükken bunu duyduğumda kendimden gurur duyuyordum ama artık öyle olmuyor baba. Artık o cümleyi duyduğumda içimde ki kız çığlıklar atarak ağlamaya başlıyor,boğazıma düğümler ekleniyor. Hep, beni sev istedim. Fark ediyorum da ben bir şeyleri hep sadece istemekle kalmışım hiçbir zaman olmamış o şeyler. O küçük kızı o kadar çok kırdın ki... Ama her seferinde affetti baba seni. Şu an gelip gözyaşlarımı silmeni isterdim. Bu satırları hiç yazmamak isterdim yazarken ağlamamak isterdim. Keşke bizde diğer babalar ve kızları gibi olsaydık...

[vvadidekizambak]

ne garip nefes alırken bile aklımdasın söylesene baba gec kalmadık biseyler icin toparlayamadıgımız koca bi hic varken ardımızda gelecekte senle ben mutlu olabilir miyiz kücükken ozendigim o babalar ve kızları gibi olabilir miyiz baba bizim de bi sansımız var mı bu dünyada eksik miyim baba övünebilecegin bi cocuk olabilmek icin ne yapmalıyım baba bilmiyorum ben seni bilmiyorum cok kırıcıymıs baba hayatım seninle baslamısken niye yalnız büyüdüm baba cok fazla baba dedim degil mi hissediyo musun icimdeki buruklugu baba hatırlıyo musun sana sey demistim sevmiyosan söyle artık icimde o günki suskunlugun var baba asamıyorum baba seni seviyorum

[hayaletveyasa]

Çocuklar ile oynayan erkekler cidden aşırı iyi ya bence çok ayrı bir manzara hele ki bir babanın kızıyla oynaması>>

[semaamagokyuzuolmayan]

Okuduğum kitaplarda, izlediğim filmlerde babalar hep süper kahraman gibi. Çocuklarını seven, sayan, ağızlarından çıkan tek bir cümleye bakan, sevgi ve saygı dolu babalar...

Benim babam hiç öyle olmadı. Olamayacak sanırım. Ben çaresiz ağlarken, omuzlarımdaki yüklerin ağırlığından bahsederken bir taş daha koydu omuzlarıma. 

Sarmadı hiçbir zaman. Düştüğümde “İyi misin?” diye sormadı mesela. “Neden düştün?” dedi hep. Kanayan dizlerime merhem olmadı, bilakis bir bir soydu her yaranın üzerindeki kabuğu. 

Benim hiç babama “Hayır” deme cesaretimde olmadı. “Ben ne dersem o!” dedi, gitti hep. 

Önceden, babam uzaklarda çalışırken, özlerdim onu. Başka kızları- çocukları babaları ile görür, boynum bükük bakardım hep. Kıskanırdım, özlerdim belkide. Ama bu alışkanlık babam hayatımda daha fazla yer edindiğinden beri daha da arttı. Ve sonra şeyi fark ettim: önemli olan babanın fiziksel olarak yanında olması değildi mesele. Önemli olan ruhen ve kalben yanında olmasıydı. Ufak bir tebessüm, küçük bir baş hareketi ya da güvenli bir göz kırpış bile sevinçle doldurabilirken kalbimi o hep cebime para koyup iki üç öğütle beni büyütebileceğini zannetti. 

Ben büyüdüm. Yaş aldım, saçlarımı kestim defalarca, defalarca uzattım. Ama asla ruhen içimdeki eksikliği tamamlayamadım hiç. Bir tarafım hep boş, hep kalbi kırık ve intihara meyilli yaşadı.

Ve şimdi, şu dakikadan itibaren söz veriyorum kendime. Susmak yok! Sen de daha çocuksun. Hataların elbette olabilir, sorunların ve belki kötü huyların... Ama SUSMA!

Ben babamdan hayatım boyunca tam 3 kez nefret ettim. Ölesiye... Öldüresiye... Ve baba bu son. Bu dördüncü ve son nefret edişim senden. Son çarem. Son çıkışım. Çünkü sen benim nefretimi bile hak etmeyen, kendi doğru bildiğin yanlışların üstüne giden, sana karş�� gelen herkesin yalancı ve aptal olduğunu iddia eden, saygıdan, merhametten, sevgiden yoksun ve en önemlisi ne sevgiyi ne de nefreti hak eden birisin. Sana kin bile duymuyorum artık. Sana acımıyorum bile. Çünkü sana acımak için kullandığım vicdanım bile köreldi. Sen cehennemi bile hak etmiyorsun gözümde ve benim sana hakkımın helal olmadığı gibi, sende hakkını helal etme.

[claviculaskina]

Babalar ve kızları 😌

[myysworlds]

Sadece babamın kızıyım.