#ayoko ng may nawawala

[upismediacenter]

LITERARY: Takipsilim

Trigger warning: Karahasan, dugo

Dalawa lang kami ng nanay ko sa bahay. Wala na si Papa, tapos si Mama naman ay night shift sa trabaho; pumapasok siya ng gabi, alas-siyete, at umuuwi ng madaling araw, alas-tres. Ako naman ay nag-aaral sa ikaanim na grado, at pumapasok ako mula alas-sais ng umaga hanggang alas-dos ng tanghali.

Laging gumigising nang maaga si Mama upang asikasuhin ako. Hatid-sundo niya rin ako sa paaralan. Ramdam ko ang pagod at hirap niya, ngunit sa kabila noon, patuloy pa rin niya akong inaalagaan. Kaya love na love at mataas ang respeto ko kay Mama, eh! Kasi kahit na alam kong pagod at hirap siya sa trabaho lalo na’t mag-isa lang siyang nagpapalaki sakin, hindi niya nakalimutang iparamdam ang aruga at pagmamahal niya sa akin.

Isang araw, pagkauwi ko mula sa eskwelahan ay agad akong lumabas sa aming bakuran upang maglaro ng bola. Nakatira kami sa probinsya kung saan magkakalayo ang mga bahay, at sa likod ng aming bahay ay isang kakahuyan. Habang naglalaro, nang sipain ko ang bola ay lumampas ito sa bakod ng aming bakuran at napunta sa kagubatan. Medyo nag-aalangan akong pumunta doon dahil nakakatakot doon lalo kapag gabi na dahil madilim. Kalaunan ay napagdesisyunan kong pumunta dahil may araw pa naman.

Habang naglalakad, nagulat ako nang may sumulpot sa likod ng malaking puno na batang babae na nakasuot ng pulang shirt at puting shorts. Sa tantiya ko ay kasing edad ko lang siya. Nakangiti niyang iniabot sa akin ang bola.

“Salamat ha! Ano nga pala ang pangalan mo?” tanong ko.

“Ako nga pala si Tanya. Ikaw ba?” tanong niya pabalik.

“Samantha, pero Sam na lang. Saan ka pala nakatira? Diyan lang banda ang bahay namin,” sambit ko, sabay turo sa bahay namin. “Gusto mo pumasok? Ipapakilala kita kay Mama. Pwede tayong maglaro!” nagagalak kong sabi.

“Ay, hindi na. ‘Di rin kasi ako pinapayagan lumampas dito, eh. Medyo malayo pa kasi yung bahay namin. Gusto mo bang maglaro muna tayo dito sa kagubatan?” pag-aaya niya.

Sandali akong nagdalawang-isip at tumingin muna sa bahay, iniisip kung papayag kaya si Mama, ngunit kalaunan ay napagdesisyunan ko rin na sumama. Ang ganda pala sa kakahuyan! Napakarami kong nakitang mga puno at halaman. Ngayon ko lang napahalagahan ito dahil hindi ako masyadong nagpupunta rito.

Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang mamangha sa luntiang tanawin sa paligid. Ang dami palang alam ni Tanya tungkol sa iba’t ibang uri ng mga puno at halaman, at buong galak niyang ibinahagi sa akin ang mga kaalaman niya habang naglalakad kami. Pagkatapos noon ay tumakbo kami sa pagitan ng mga puno at naglaro ng tagu-taguan habang hinahabol ang isa’t isa. Tumakbo kami sa malalambot na damuhan; minsan ay napadausdos kami sa mga dahon na nakakalat sa lupa. May nakita kaming isang puno na may mababang sanga, kaya’t sinubukan naming akyatin ito para abutin ang maliliit na prutas na nakakabit dito. Ngunit agad akong nahulog dahil hindi naman ako marunong umakyat ng puno at unang beses ko itong sinubukan. Natawa naman si Tanya sa akin. 

Nadaanan namin ang isang maliit na tulay na yari sa kahoy habang papalapit kami sa ilog. Masaya kaming nagtawanan habang sinusubukan naming tumawid nang hindi nawawala sa balanse at hindi natutumba. Pagdating namin sa ilog, namangha ako sa ganda nito. Hindi ko alam na may ganito palang kalinaw at kalinis na tubig dito! Sa sobrang saya, agad akong tumalon sa ilog at agad nanginig sa lamig ng tubig. Humagikgik si Tanya, saka tumalon din, at sabay kaming naglaro habang nagtatalsikan ng tubig.

Habang naglalaro at naliligo, nagkwentuhan kami tungkol sa aming mga buhay.

“Malayo-layo pa ang bahay namin, pero ayoko doon eh. Madalas mag-isa lang ako,” kwento ni Tanya, habang unti-unting mababakas ang kalungkutan sa kaniyang mukha. “Pero masaya pala ‘pag may kasama. Sana lagi tayong magkalaro, ha!” Biglang sumaya ang kaniyang tono at lumiwanag ang mukha niya.

“Asan na pala ang mama at papa mo? Yung papa ko maagang nawala eh, bata pa lang ako. Kaya kami lang dalawa ni Mama sa bahay. Ikaw ba?” curious na tanong ko sa kaniya.

“Wala na eh. Tapos, nag-iisang anak lang ako.” Muli na namang bumalik ang malungkot na ekspresyon sa mukha niya.

Hindi na ako nagtanong pa dahil mukhang sensitibo ang paksa para sa kaniya. Naglaro na lang kami hanggang nagpasya na akong magpaalam at umuwi ng bahay dahil dumidilim na. Hanggang alas-singko lang kasi ako pinapayagang lumabas ni Mama. Pagkauwi ko, dali-dali akong naligo at nagpalit ng damit, at saka ay buong galak na ikinuwento sa aking ina ang nangyari.

“Maganda ‘yan, anak, at may nakakalaro ka na maliban sa mga nasa iskul,” masayang sabi niya. Malayo kasi ang eskwelahan ko sa bahay at wala rin akong mga kaklase na nakatira malapit sa amin. Wala rin ako masyadong mga kaedaran sa mga kapitbahay namin, kaya’t tanging sa eskwelahan lang ako nakakalaro kasama ang ibang mga bata.

“Pero hindi ba pwedeng sa bahay na lang kayo maglaro? Para mas ligtas at nakikita ko kayo?” tanong niya.

“Hindi pwede, Mama. Malayo pa raw ho kasi masyado yung bahay niya. Tapos hindi raw siya pinapayagan lumampas sa kagubatan. Tsaka, maganda naman po sa kagubatan! Unti-unti na akong natututo kung paano umakyat ng puno,” sagot ko nang natatawa.

Matapos ang ilang segundong katahimikan, nag-aalangang pumayag si Mama, ngunit may kondisyon. “Basta tandaan mo, anak, ha, ‘wag kang magpapagabi. Dapat nandito ka na bago ako umalis ng bahay papuntang trabaho. Pagkaalis ko, ‘wag kalimutang i-lock ang gate at isara ang mga bintana. Alam mo naman…”

Napailing naman ako dahil binabanggit niya na naman ang kwentong paulit-ulit niyang sinasabi.

“May dumudukot at pumapatay ng mga batang pagala-gala sa labas tuwing gabi. Kung kaya’t mag-iingat ka at huwag lalabas ng gabi. Naaalala mo ba ang mga sabi-sabing may pinatay daw dati dito?”

“Opo, Mama,” tugon ko, natatawa sa isipan dahil alam kong pananakot niya lang ito. ‘Sus, akala niya naman na maniniwala ako agad-agad dahil bata ako.

“Marami ring mga mumu. Malay mo, mumu nga o masamang espiritu yung pumapatay ng mga bata. ‘Yang mga ‘yan, lumalakas at lumalabas sila sa lungga nila tuwing gabi, mula alas-sais. Tandaan mo, hindi lang tayong mga tao ang naninirahan dito,” pananakot niya pa, at tumango-tango na lang ako bilang tugon.

Sa mga sumunod na araw, lagi kaming naglalaro ng bago kong kaibigan. May mga pagkakataon na naliligo rin kami sa ilog. Tuwang-tuwa ako dahil gumagaling na ako sa pag-akyat ng puno at kaya ko nang abutin ang mga prutas!

"Uy, bakit pulang shirt at puting shorts lagi mong suot? Favorite mo ba yan?" pang-aasar kong tanong sa kanya. Totoo, napapaisip talaga ako sa suot niyang iyon—parang kahit kailan kami maglaro, 'yun lang lagi ang kanyang damit.

“Kahit nababasa tayo sa ilog, yan pa rin lagi ang suot mo,” dagdag ko, natatawa.

Napahinto siya sandali at kamot-ulo lang na tumingin sa lupa. "Ah ano kasi eh… mahalaga kasi sa akin ‘tong damit na 'to," sagot niya, parang may iniisip na malalim. Ilang saglit pa, bigla niya akong hinila sa braso at napasigaw na lang, "Tara, habulan tayo!" Hindi ko na natanong pa ang tungkol sa kanyang suot at sinabayan ko na lang siya sa pagtakbo at nakipaglaro.

“Lagi tayong maglalalaro, ha? Dapat lagi tayong magkasama,” sambit sa akin ni Tanya. Nakangiti naman akong tumango sa kaniya at patuloy kaming naglaro.

Puno man ng kaligayahan, kahit kailan, hindi ko nakaligtaang umuwi ng bahay bago sumapit ang dilim. Hindi ko balak na suwayin ang aking ina.

Isang gabi, matapos kong maglaro, umuwi ng bahay, at i-lock ang pinto pagkatapos umalis ni Mama, may biglang kumatok sa pinto. Nagulat ako nang buksan ko ito, at bumungad si Tanya, nakangiti sa akin at may hawak na lampara.

“Umuwi na sina Mama at Papa! Tara, ipapakilala kita sa kanila. Punta tayo sa bahay namin,” sabi niya, sabay hila sa aking braso.

“Teka, teka. Hindi ako pwedeng lumabas nang gabi. Hindi ba pwedeng bukas ng umaga na lang, tutal Sabado naman bukas at walang pasok? Isasama ko rin si Mama,” pagtutol ko, sabay pagbawi sa braso ko.

“Aalis na sila sa umaga. Ngayon lang sila nandito. Sumama ka na, please, minsan lang naman,” pagpupumilit niya. Ayaw ko talaga, pero kalaunan ay pumayag na rin ako kasi mapilit talaga si Tanya. Gusto ko rin naman siyang pagbigyan kasi kaibigan ko siya, kaso may parte sa akin na  nagsisisi dahil sinuway ko si Mama.

“Minsan lang naman ito. For sure, maiintindihan naman ni Mama,” sabi ko sa aking sarili.

Agad kaming nagtungo sa kagubatan. Sobrang dilim, at tanging ang ilaw lang mula sa lampara ang nagbibigay-liwanag sa aming daanan.

“Malapit na ba?” tanong ko, dahil unti-unti na akong nababalot ng takot. Humarap siya sa akin nang hindi nawawala ang ngiti. “Oo, konting tiis na lang.”

Laking gulat ko nang pagdating namin doon, hukay ang nadatnan ko.

“Nasaan ang bahay ninyo? Akala ko ba ipapakilala mo ako sa nanay at tatay mo?”

“Ito na yung bahay namin. Ang lungkot, diba? Lagi lang akong mag-isa at walang kasama. Pwede mo ba akong samahan dito?”

Tumataas na ang balahibo ko at nanginginig ang aking katawan dulot ng pinaghalong lamig ng gabi at takot na nararamdaman. Nakita ko sa gilid nito ang punit-punit na pulang shirt at puting shorts na may bakas ng tuyong dugo. Ngayon, paunti-unting pumapasok sa aking isip at napagtatanto ang sagot sa tanong ko sa kaniya noon na hindi niya tuwirang sinagot at iniwasan lamang.

Lumingon ako sa likod at nakita kong wala na siya roon. Natatarantang lumingon ulit ako sa harap at nagulat nang makita siya roon, ngayon ay duguan at kahindik-hindik ang itsura. Kahit pa man ganoon, hindi nawawala ang ngiti sa kaniyang labi.

“Nangako tayong lagi tayong magkasama, ‘di ba, Sam? Samahan mo na ako rito magpakailanman!”

Nanginginig man ang aking tuhod, dali-dali akong tumakbo pauwi, ngunit bigla akong hinarang ng isang lalaking nakaitim na may dalang balisong. Ngunit may kakaiba sa kaniyang itsura, parang hindi siya tao—wala siyang mata at itim na hukay lamang ang makikita dito. Liban doon ay kulay itim ang kaniyang katawan na tila ba sumasanib sa anino ng gabi. 

“Anong ginagawa mo rito, bata? Dapat ay nasa bahay ka kapag ganito na ang gabi,” sabi niya, malamig at malalim ang boses na nagdadala ng takot sa damdamin. “Nasa teritoryo ka namin. At dahil diyan, hindi ka na makakaalis!”

Sinubukan kong tumakbo ngunit niyakap ako ni Tanya mula sa likod habang nararamdaman ko ang sakit ng tila punyal na tumusok sa aking tagiliran. Nalulunod na ako sa aking dugo, dahan-dahang dumilim ang aking paligid, at naririnig ko na lamang ang masayang tawa ni Tanya at ang mga bulong ng mama ko sa aking isip: “Hindi lang tayong mga tao ang nakatira dito.”

[hoihoiikrista]

Communication is the key!

Don’t leave without saying a word! Don’t leave me hanging. May problem ka or wala, if something is bothering you.. I have to know. I can listen to your problems 24/7. Kailangan ko malaman ano na nangyayari sa’yo. Kung ano na ba iniisip mo. Kasi ayoko manghula.

As an overthinker, weakness ko yang bigla na lang nawawala. May past experience na ako sa ganyan kaya alam ko na yan. I don’t want someone na instead of fixing the problem, bigla na lang nawawala at tumatakas kapag may problema.

This is a lesson learned from you guys that if you are committed to someone or kahit courting pa lang, you have to make them feel that they are not alone, na part na sya ng life mo and that their opinion matters. Please lang wag kayo mang ghosting. Tapos yung iba, babalik pa na parang walang nangyari. Clown.

[strawberryancake]

enhypen jungwon as a law student

tags: smut, written in taglish lol

jungwon has a mommy kink

You went to the bar alone. Sobrang wala ka na sa katinuan kaya hindi mo na napigilan magpunta sa labas at uminom. Usually, sa condo mo lang naman ginagawa ‘yun pero dahil gusto mo rin ng panibagong environment, you decided to go out.

You did not invite your friends as well. Naisip mo kasing may mga pamilya at mga anak na rin sila kaya hindi mo na inabala. Besides, kaya ka lang naman nagpunta sa bar kasi grabe na rin ang pressure ng magulang mo.

You’re already 25, last year mo na rin sa doctorate degree

mo, kung kaya’t samu’t saring kantiyaw at ‘kailan ka magkaka jowa?’ na tanong ang lagi mong naririnig, usually from your relatives.

As you situate yourself against the bar counter, you immediately order a margarita. It’s either ito ang inoorder mo o ‘di kaya ilang baso ng whiskey.

“Hi, Ma’am, here’s your margarita,” masiglang bati ng bartender. Agad mo naman siyang pinasalamatan at sinimulan na ring inumin ang alak.

The place you went to is far from how a bar looks like. Kumbaga ito ‘yung bar ng mga taong tapos na sa phase ng maingay, walwal, at tanging sopistikadong musika at mga taong nakabusiness attire lang ang nakikita mo sa paligid.

You bitterly laughed nang mapagtanto mong para sa mga kagaya mo ang ganitong mga lugar—mga nawawala sa landas kahit matanda na, mga naghahanap ng taong makakausap, at literal na malulungkot na tao ang talagang sineserve nila rito.

Malapit na mawala sa kalendaryo edad mo, pero imbis na maghanap ka ng lalaking bubuntis sa’yo, heto ka, nagpapakasasa sa isang high-end na bar sa BGC mag-isa.

Your drinks piled up. Sunod-sunod mong ininom ang mga basong inaabot sa’yo ng bartender. Hindi mo na rin pinapakialaman ang mga tao sa paligid mo kahit medyo dumadami na sila.

“Isa pa pong baso, Sir,” ani mo sa bartender. Nakarinig ka ng boses na unti-unting lumalapit tungo sa direksyon mo ngunit hindi mo na lang ito pinansin.

“Uh, Kuya Reston, ‘wag mo na po siyang bigyan. Kanina ko pa kasi napapansin na medyo napaparami na siya.”

“Are you alone?” Baling niya sa’yo.

Agad mo naman siyang sinamaan ng tingin kung kaya’t padabog mo rin siyang sinagot.

“Don’t fucking mind me,” sabi mo. “Kung kanina ka pa nandito, dapat alam mong hindi mo dapat ako pinapakialaman.”

Natawa naman siya.

Natawa amputa?

“Concerned lang po,” aniya. “Do you mind if I join you?”

Hindi ka na lang sumagot at inabot ang shot glass mula sa bartender.

“What brings you here?”

The man tried to converse with you but you did not mind him. Mas iniisip mo ang problemang matagal na bumabagabag sa’yo kung kaya’t tumuloy ka lang sa pag-iinom.

“Sungit.”

“Can you leave me alone?” Mataman mo siyang tinitigan to scare him off, however, the man just smiled fondly at you—at dahil d’yan, nakita mo rin ang lubog na lubog nitong dimples.

“Paano kung ayoko?”

“Eh ‘di ako na lang aalis!”

Kukunin mo na ang bag mo para sana umalis at nagbill out ka na rin sa counter ngunit pinigilan ka niya.

“Don’t leave,” aniya. “I’m not gonna harm you. Nandito lang din ako kasi bored ako. Saka wala akong balak sa’yo, Miss, gusto ko lang makipagkwentuhan.”

Hindi mo alam kung ano mararamdaman mo—kasi alam mong pumunta ka sa bar para lunurin lang ang sarili mo sa alak, pero dahil may makulit sa tabi mo, parang nabagabag tuloy ang payapa mong buhay.

“Ang dami mong alam.”

“I know. Kaya nga ako nakapasa sa UP Law.”

Agad ka namang napatingin sa kanya.

“You’re from UP Law?!”

Natawa naman siya. “Sa kasamaang palad.”

“I went here alone because I was so stressed out. Hindi ko naman inexpect na sobrang hirap pala ng law school, let alone in UP.”

You scoffed.

“Malamang. Law school nga, eh. I have a friend in UP Law. She’s already in her fourth year. Ayun, nasiraan na siya ng bait.”

“Ni hindi na nga namin siya nakakausap.”

Nagpatuloy pa ang kwentuhan niyo—from Law School, to your doctorate degree, hanggang sa hindi mo na rin namalayan na medyo nahihilo ka na.

“Are you okay?” Tanong ni Jungwon. You introduced yourselves to each other at nagulat ka dahil ang unusual ng pangalan nito—only to realize he’s a full-blooded Korean na dumito sa Pilipinas ang magulang dahil mas maayos daw dito.

Na ikinatawa mo na lang.

“Yeah,” sagot mo. “Kinda dizzy. But ‘m fine.”

“Are you sure? Kaya mo pa ba?”

“Oo nga,” at this point, ramdam mo na talaga ang tama ng alak sa’yo. Kumukulit ka na rin at hindi mo na rin napipigilan ang tabas ng bibig mo.

“Jungwon,” tawag mo sa kanya. “Your dimples look so cute. Can I poke it?”

Bahagya naman siyang natawa. Pansin mo rin na medyo magkalapit na ang distansya niyong dalawa at amoy na amoy mo na rin ang pabango nitong pamilyar ka—Mango Thai Lime by Jo Malone.

S’yempre pamilyar ka. Suki ka sa Jo Malone store sa Podium eh.

“P’wede naman,” natatawang tugon nito.

You did not mind the distance—agad mong nilapitan ang mukha niya to poke his dimples.

Muntik ka pang ma-out of balance mula sa pagtayo, kung kaya’t agad ka namang inalalayan ng lalaki.

You suddenly felt the hot temperature inside the bar. Nagtataka ka kung bakit biglang uminit ang lugar, gayong kaninang pagkapasok mo ay kulang na lang magpatong ka ng jacket dahil sa lamig.

Not to mention you wore a slightly slutty dress tonight—gold sleeveless dress na may kababaan ang neckline, habang ang dalawang magkabilang gilid ng tela ay may bilog na butas.

Kaya siguro ramdam mong mainit. Kasi ang init ng palad ni Jungwon sa bewang mo.

“Gonna poke your dimples na,” sabi mo, medyo kinakain mo na ang mga salita mo dahil sa pagkahilo at lasing.

“Hmm.”

Matapos mong ilang ulit hinahawakan ang dimples niya ay natatawa-tawa ka rin. Lasing ka na nga.

“Hey,” tawag niya. “Are you sure you’re okay? Lasing ka na yata.”

Bahagya kang kinilabutan dahil tapat na tapat sa tenga mo ang boses niya. You can clearly hear how his breath brushes against your ear, kung kaya’t napakapit ka sa malapad nitong balikat.

“Oo..”

“I’m fine,” pagpupumilit mo. Alam mo sa sarili mong hindi mo na rin kaya, however, gusto mo lang din talaga magpakalasing ngayong gabi.

Plus ang gwapo pa ng kasama mo.

“I don’t think you still are,” sagot niya. “Hahatid na kita sa place mo.”

Hindi mo na rin pinilit na tumanggi. Either way, inaantok ka na rin naman na.

“Saan ba location mo? Pin natin sa Waze,” salubong ng lalaki nang makapasok na kayong dalawa sa kotse niya. His car is so spacious—kulay silver ang Mazda SUV nito, at nang titigan mo ang likod ay sobrang luwag lalo pa’t ang mga upuan ay nakatupi.

You did not answer right away. Nadistract ka dahil ngayon ka lang din talaga nakakita ng ganitong kaluwag na kotse.

Naisip mo tuloy na talagang batikan na ang lalaki sa mga galawan niya. Sino ba naman kasing bachelor ang bibili ng spacious na kotse? ‘Di ba dapat ‘pag gano’n ay convertible o two-seater lang ang kotse mo?

Napasinghal ka naman dahil sa naisip mo.

“Ah, ano,” sabi mo. “Teka, type ko,” still slurry, you managed to type your address.

Na eventually ay in-autocorrect ng Waze dahil mali-mali spelling mo.

“Your seatbelt, please,” aniya. Dalawang beses niya itong inulit pero dahil abala ka ring ifocus ang sarili mo sa thought na kailangan mong magpatanggal ng amats, hindi mo siya pinansin.

At bahagya kang nagulat nang biglang lumapit siya sa harap mo. Noong una, wala siyang ginagawa. Nakatingin lang siya sa’yo.

Pero dahil hindi mo rin talaga alam kung anong pakay niya, sinunggaban mo siya.

Hinalikan mo siya nang mariin.

Hinapit mo siya papalapit sa’yo. You can also feel his hot and breathy moans against your kisses. Pakiramdam mo, mas lalo kang nalalasing sa paraan ng paghalik niya sa’yo.

Para ka kasi niyang nilolooban.

“J-Jungwon,” tawag mo sa kanya habang naghahalikan kayo. “Fuck,” mura niya.

“Sorry..”

“Aayusin ko lang talaga seatbelt mo, sorry, I went too far,” mabilis niyang balik matapos ilock ang seatbelt.

Eh kaso horny ka na.

Kaya nang simulan niya ang pagmamaneho, inabot mo ang kamay niya.

Tapos pinatong mo sa exposed mong hita.

God, ang init ng kamay ni Jungwon, ani mo pa sa isip mo. Hindi naman din tinanggal ni Jungwon ang kamay niya at patuloy lang din siya sa pagmamaneho.

Maya-maya pa ay ramdam mo na kung paanong tumataas ang kamay niya papunta sa gitna ng hita mo.

You can’t help but to omit a very unexpected moan, kung kaya’t tinakpan mo ang bibig mo. When you looked at Jungwon, you saw him smirked.

And then you felt his hand grip your thigh more. His fingers are drawing circles against your skin, while his other hand maneuvers the vehicle.

“Jungwon,” tawag mo sa kanya. Hindi ka nito pinansin. Bahagya ka pa ngang nagulat dahil ilang minuto pagkatapos mo siyang tawagin ay pamilyar na ang mga buildings na nakikita mo, hudyat na malapit ka na makauwi sa condo.

“We’re here.”

“Kaya mo ba umakyat?”

Hindi ka nakasagot. Bagkus, hinila mo siya papalit sa’yo saka muling siniil ng halik ang lalaki.

“Babe,” tawag mo. “God, I can’t fucking believe I’m gonna say this,” you said in between your kisses.

“Sex tayo.”

——————-

Nang makapasok kayo sa loob ng condo mo ay hindi mo na pinalampas ang pagkakataon. Muli kayong naghalikan sa likod ng pinto. You kissed each other hungrily; kulang na lang ay kainin niyo ang mukha ng isa’t isa.

“You are so hot,” tawag niya. “Mommy.”

As if something sparked in you, agad kang napatigil sa pakikipaghalikan.

“What did you just call me?”

“Mommy.”

Ah pota.

Bahagya mong hinalikan muli ang lalaki. Naramdaman mo ring hinahapit ka niya papalit sa’yo, at ang mga kamay niya ay abala rin sa paglalakbay.

Minsan sa bewang mo.

Minsan sa leeg.

Minsan naman dumadako ang mga ito sa dibdib mo—pero saglitan lang, and your annoyance grew bigger. Naiinis ka na kasi halatang inaasar ka ni Jungwon.

Pero dahil gusto mo ngang nasusunod ka, you spoke.

“Jungwon,” tawag mo rito. “Hawakan mo boobs ko.”

You felt him smile while kissing you, at agad mo namang naramdaman ang isang kamay niya na hinihipuan ka.

“Ah,” you shamelessly moaned. “Sarap,” naputol ang halikan niyo dahil binuhat ka niya.

“Laki ng dede mo, tangina,” aniya. “Hindi kasya isang kamay ko.”

Bahagya mong hinalikan muli ang lalaki. Hindi mo na rin alam kung nasaang banda kayo ng condo mo, ngunit nang maramdaman mo ang mattress ng kama mo ay napagtanto mong dinala ka na niya sa kwarto mo.

“Mommy,” tawag niya. “Hubaran kita?”

Nakaramdam ka naman ng kiliti sa tanong nito. Gago talaga.

Tumango ka naman bilang sagot.

Nang mahubaran ka habang nakahiga ay tinitigan mo si Jungwon. Matalim ang paraan ng pagtitig nito sa’yo, at dahil gusto mong mas makita ka pa niya ay ikaw na ang nagtuloy ng paghuhubad niya sa’yo.

“Wala kang bra,” aniya, hinihingal pa. “You didn’t wear anything.”

“Paano kung hindi ako ‘yung nakausap mo ru’n?”

You smirked. “I don’t know. Baka siguro hindi ikaw ang nasa ibabaw ko ngayon.”

You exposed yourself in front of him. Nakatukod ang tuhod nito sa pagitan mo. Kasalukuyan kang nakabukaka sa harap niya.

“Look at your pussy,” aniya. “Wala pa akong ginagawa sa kanya pero tignan mo, basang-basa na siya.”

Nakaramdam ka ng kiliti sa mga sinabi nito.

“Eh ‘di gawan mo na ng kung ano-ano para mas lalo pa siyang mabasa.”

Agad naman siyang pumatong sayo. The brush of his suit against your bare skin makes you feel so hot. Ang gaspang kasi ng suot niya tapos maya’t maya pa ang pagtama nito either sa puke mo o sa legs mo.

He massaged your breasts. Hindi niya inaalis ang tingin niya sa’yo, kung kaya’t sinusubukan mo ring magpinta ng sarap sa emosyon mo.

“Laki talaga.”

Nang sinabi ‘yun ay agad mo ring inabala ang sarili mo sa paghubad sa kanya. You started taking off his black suit and his slacks. Natitira na lang sa kanya ay ang puti niyang t-shirt at kulay gray na boxers. Mas nahighlight pa ang sobrang lapad na balikat ni Jungwon.

From your view, kitang-kita mo rin ang bakat na tite ni Jungwon.

And he’s still kneading your breasts. Feeling mo tuloy favorite niya ang suso mo.

“Fuck,” aniya. “Dede ako.”

Pumayag ka naman. Naramdaman mo ang labi niya na biglang nilalaplap ang kaliwang suso mo habang ang kanan ay hinihimas pa rin niya. Hindi mo mapigilang mapaliyad dahil sa sobrang ligalig ng dila ni Jungwon sa utong mo

“Ah!”

Binilisan ni Jungwon ang pag-abuso sa dede mo. Nang hindi makuntento ay nagsimula na ring maglakbay ang kanyang kaliwang kamay pababa sa’yo.

Patuloy lang niyang hinahaplos ang balat mo hanggang sa huminto ito sa puson mo.

Kinilabutan ka dahil nagsimula ang mga daliri niya sa paggalaw. Naiinis ka na lalo dahil hindi niya ito binababa pa.

“Jungwon!”

You frustratedly called him.

“Pasok mo na ‘yan. Or rub mo clit ko, please, god,” sabi mo.

“Hindi po ako si God.”

Mas lalong nangasim ang ekspresyon mo kung kaya’t nang titigan mo siya habang nilalamutak pa rin ang suso mo ay nakatingin na agad ito sa’yo.

“Joke lang,” aniya.

You felt his finger teasing your clit. Hindi mo na talaga mapigilan kung kaya’t mas bumukaka ka pa para malibot niya ang kanyang kamay.

“Fuck!”

“Tangina,” mura mo. Mabagal niya kasing hinihimas ang puke mo at dahil do’n, sobrang nasasabik ka.

And then you felt his finger go inside you. His thumb is lightly massaging your clit habang ang kanyang middle finger ay mabagal ding lumalabas-masok.

“Sarap.”

“Bilisan mo pa, please,” tugon mo.

His thrusts became faster. Kung kanina, isang daliri lang ang nagpapaligaya sa’yo, ngayon, ramdam mong dinagdagan niya ng isa ang daliri niya sa loob mo.

You can’t help but moan in satisfaction.

Ang dulas din kasi ng mga daliri niya.

“Oh, God!”

“Faster, please!”

“Fuck!”

Ramdam mo ring tinigilan na ni Jungwon ang paglamutak sa suso mo, at unti-unti na rin siyang bumababa ng halik. Mula sa dibdib mo, ang mga labi niya ay nasa tiyan mo na. Tapos ilang segundo lang, naramdaman mong hinipan niya ang puke mong kanina niya pa finifinger.

“Shit!”

Narinig mo siyang tumawa.

Wala pang ilang pagkakataon at naramdaman mo na ring kinakain ka na niya. His tongue gently swifts your folds; lumilikha pa ng malalaswang tunog ang bibig nito mula sa pagkain sayo.

Agad mong hinawakan ang ulo niya dahil sa sarap ng sensasyon. Diniin mo ang bibig niya sa puke mo at dahil dito, mas binilisan niya ang pagkain at pagfinger sa’yo.

“Fuck!”

“Lapit na ako, shit,” nanghihina mong tugon.

“Dagdag pa ako isang finger, hmm?”

Hindi mo na rin masyado inintindi at mas dumagdag pa ang sarap ng ginagawa ni Jungwon sa’yo dahil tatlong daliri na niya ang kinakalikot ka. Libog na libog ka na dahil sobrang galing ni Jungwon kumain ng puke, tapos ‘yung paghagod pa ng mga daliri niya sa loob mo ay kakaiba.

Ngayon mo lang naramdaman ang sarap ng pagfifinger. Dati kasi hindi mo gusto.

“Ah!”

“Please—Jungwon, please,” sagot mo. “Pasok mo na, please—fuck.”

Hindi ka niya pinansin. Nagpatuloy lang siya sa pagkain at paggalaw sa’yo. Ramdam mo na talagang lalabasan ka kaya’t humihiyaw ka na rin.

“Fuck!”

“Sarap! Tang ina! More!”

“Jungwon—oh, fuck!”

“Please!”

Kalaunan ay hindi mo na rin napigilan at nilabasan ka habang kinakain ka ni Jungwon.

Nanghihina ka at ang hinga mo ay malalalim; hudyat na napagod ang buong katawan mo. However, may ibang plano pa ata si Jungwon sa’yo.

“Agad agad? Hindi pa nga kita tinitira.”

“Bukaka ka ulit.”

“Or gusto mo pabukaka ulit kita?”

Hindi ka na nagsalita at sumunod na lang.

You saw Jungwon wet his palm at agad niya namang jinakol ang sarili.

You also felt how he damped your wet pussy. Naramdaman mo kung paanong mahinang dinadampi ni Jungwon ang mataba niyang tite sa puke mo. You moaned unknowingly.

“Pasok mo na..”

“Ayaw ko pa. I still wanna feel your pussy against my cock. Liit ng puke mo oh.”

“Kasya ba ‘to?”

Hindi ka nakasagot. Hinayaan mo lang siyang gawin ang gusto niya.

Pinapasadahan lang pataas-baba ng tite ni Jungwon ang puke mo. Ramdam mong basa ka na ulit.

“Pasok mo na, please…”

“Mommy,” aniya. “Do you want me to fuck you already? Maaga pa.”

“Yes..”

“Okay, Mommy. Fuck na kita?”

Hindi ka na naman nakasagot. Naramdaman mo na lang na unti-unting pinapasok ni Jungwon ang ulo ng tite niya sa’yo kaya napaungol ka na rin.

“Hmm,” tugon mo. “Shit.”

Mabagal niyang nilalabas-masok ang tite niya sa’yo. Take note rin na hindi niyo pala naisipang magcondom.

“Buntisin po kita?”

“Yes..”

“Puputok ko lahat sa loob?”

“Yes…”

Matapos ay hindi na rin siguro nakapagpigil si Jungwon sa’yo. Bilis niyang nilalabas-masok ang tite niya sa loob mo at ikaw naman ay sinasalubong din ang bawat bayo niya. Ramdam mo pang tumatama rin sa noo mo ang suot nitong dogtag, kaya tinitigan mo siya saka kinausap.

“Hold your necklace. Kagatin mo ‘yang dogtag mo. Tumatama sa akin. Masakit.”

Jungwon did not say anything and started biting his dogtag. Mas dumagdag ang libog mo dahil ang hot niya sa itsura niya ngayon.

While pumping in and out his dick, he then went to devour your breast. Dinidilaan at hinihimas niya ang dalawang suso mo, leaving nothing but hickeys as well.

“Ah!”

Bahagya kang napaungol nang maramdaman mong mas bumibilis ang kantot niya sa’yo. Wala ka na ibang nagawa kundi lumiyad at napatirik ang mata mo sa sarap.

“Gusto mo ‘to?”

“Sarap na sarap ka ah.”

“Kaya ka siguro nasa bar kasi gusto mong makantot? Ano?”

Bahagya ka namang natawa.

Tama naman siya.

“At least ikaw ‘yung kakantot sa’kin. Jackpot.”

Lumilikha ng malalaswang ingay ang mga ari niyong nagsasalop. Your pussy cries in high habang ang tite naman ni Jungwon ay bahagyang lumalaki sa loob mo.

“Sarap mo talaga,” aniya. “Laki laki ng suso mo. Sarap lamasin tas dilaan. Tapos sikip pa ng pepe mo. Lasang juice pa tamod mo. Fuck.”

“Bakit ngayon lang kita nakilala? Sarap mo, gago,” sunod-sunod nitong tugon.

Di nagtagal ay parehas na kayong hingal na hingal sa ginawa niyo.

Jungwon planted his seeds inside you. Napahiyaw ka pa dahil ang mga panahon bago ka niya labasan ay sobrang bilis ng pagkantot niya sa’yo.

Nang matapos ay walang nagsalita sainyong dalawa. Nakaibabaw lang sa’yo ang lalaki.

Bahagya mo ring hinawakan ang pwet ni Jungwon na agad naman niyang hinawi ang mga kamay mo.

“Hey,” aniya. “Why? Pahawak lang eh.”

“Naiilang ako, bahala ka r’yan.”

“Hawak lang..”

Take note: Nakapasok pa rin tite ni Jungwon sa’yo.

—————

Kinabukasan, nagising ka nang may gumagalaw sa ibabaw mo.

Sakit ng katawan ko, fuck, you mentally noted.

Bahagya ka namang napaungol dahil sa biglang paghugot at pagpasok ng titi sa’yo.

“Jungwon..”

“Maaga pa.”

“Maaga na,” he corrected you.

[ikaelawa]

June 10, '24

I lost count na sa days of no contact.

It's been days since the relapse happened. Everyday na akong umiiyak for some unknown reason. Nawawala ako sa sarili ko nitong mga nakaraang months, even last year pa naman.

I reconnected to some of my friends back in high school, yung iba sa kanila gusto akong isama sa mga gala nila dito sa manila. As someone na lunod sa acads, tumanggi ako kasi I can't afford na bumagsak. Pero.. maybe I need this. Baka kailangan kong umalis at magliwaliw muna dahil hindi ko na nga mahanap yung ako na nawala mula nung iniwan ko si Carmina.

I reconnected to some of my online game friends din at naglaro ako ulit para di ako gaanong nag iisip sa gabi bago matulog. Nakakapagod din naman kasi na puro iyak na lang yung rason para makatulog haha.

There's this one girl na nakakwentuhan ko kasi broken, hinayaan ko lang syang dumaldal not until sinabi nya na "naghihintay ako ng reply, ni isang update di nya magawa" nangingilid na yung luha ko hahaha habang nag rarant sya, naiisip ko si May, ganto rin kaya naramdaman nya noong cold ako sa kanya? Hindi na ako makapalag sa mga sinasabi ni ate kasi nararamdaman ko na ito yung mga gustong sabihin ni May sa akin.

Ano pa ba magagawa ko? Palagi namang huli na ang lahat. Pag gusto kong puntahan si May sa TMC, pinipigilan nila ako kasi yung isang beses daw na pagpunta ko doon ay tama na. Pero iniisip ko kasi na kasalanan ko naman, kasalanan ko naman talaga eh kaya hindi naman sya yung dapat mag adjust. Bat daw ba hindi ako naaawa sa sarili ko hahaha bakit ba hindi ko nga alam yung naramdaman ni May noong nabigla sya sa lahat kaya wala akong karapatang gumanto.

Napakwento rin ako ng mga nangyari. Ang sinabi lang nya sa akin ay ang bullshit ko, ang shit ko sa lahat lahat kasi pinafeel ko kay May na ang worthless nya raw kasi di ko nabigyan ng chance si May na icomfort ako. Alam ko yun, alam na alam ko yun at ayoko lang talaga na madrag sya pababa sa pagiging negative nung mga nakaraan.

Nawala ako sa sarili at nawala ako sa aming dalawa. Feeling ko hindi na ako yung kausap nya at hindi na ako yung 'ako' na mahal nya. Natakot ako sa sarili ko kasi hindi ko na rin maredeem yung sarili ko. Natakot ako na baka pati sya ay mawala, pero pinakawalan ko.

It's been weeks, days, not months.. kasi kahit hindi kami consistent magusap, ramdam ko na pagod na sya kaya siguro pinili na lang nyang iblock ako sa lahat. Sinasabi naman nila sa akin na baka may iba na si May kaya blinock ako at ayaw nya lang daw makita ko na may iba na sya. Ayokong isiping ganon, kahit masakit. Kahit parang totoo. Pero ayokong isipin.

[reynanghugot]

sobra yung love ko sa mga riders ko mapa pick up man yan or delivery pero i have this one rider talaga na sobrang tamad like hello before ka pumasok pwede mo naman ipick up yung parcel sa bahay sa sobrang bait ko inaabuso na ko nitong rider na to for months and yes nakailang report na din ako nito sa coor pero yung una D.A lang ang binigay dahil sa kumpare yung lead which is unfair sa part ko as a seller kasi na pepenalty yung shop ko to the point na di ka makakasali ng campaigns for 28 days or so even yung mga small flash deals di ko magagawa which is lost of sale na sakin yon e eto yung bread and butter ko as a student ngayon. ayoko na sana ma stress at all kaso nasasayangan din ako sa everyday sale nawawala sakin lalo na maganda ang balik pag may campaign hays

[papersparrows]

I'm on day 7 na of being sick.

Akala ko talaga ilang days lang siya tapos gagaling na ko pagkastart nitong week. Initially it really was more like a flu pero yun nga malala din sakit ng tiyan ko like di siya normal so maybe I caught something else. I found out na mejj maraming nagkakasakit lately at nakakuha ng parang flu din or similar viral infection.

After mawala-wala ng lagnat ko at ng sakit ng tiyan ko, akala ko gagaling na ko pero lumala pa dahil nagkaroon naman ako ng parang tonsillitis tapos combo pa ng sinusitis ko. May chronic sinusitis talaga ako and nagiging inflamed talaga siya pag may sakit or kahit may weather change lang. Hindi siya yung basta lang na nacocongest ilong ko. Sobrang struggle ko talaga to since forever ago pa. Bihira lang ako magkaroon ng normal na headache, laging sinus headache which is sobrang sakit at di basta bastang nawawala minsan need ko pa mag v*mit para lang mawala siya. Kaya rin siguro naging sobrang dependent ko sa coffee. Ginagawa ko siyang pantaboy ng headaches. At di ko rin kayang mabuhay nang walang vicks inhaler.

This week super sakit ng ilong ko lalo na sa nose bridge tapos laging nagdudugo :( sanay naman ako na may dugo talaga minsan pag nagpupunas ako ng tissue galing sa loob pa ng nose bridge ko. Kaso mejj napapadalas na siya lalo na ngayong may sakit ako laging nagdudugo ilong ko di na ata normal yan hahaha. Daming complications nangyayari sakin tuwing may sakit dahil lang nasasabayan ng sinusitis. Yung dapat na parang flu lang nagiging tonsillitis din at mas malala pa. Last time ganito din nangyari sakin, siguro mga December 2021 yun. December 5 ako nagstart magkasakit. After a few days lumala siya at parang nagclose na throat ko juskooo akala ko may allergic reaction ako to something. Nung nakapag checkup na yun nga tonsillitis na malala hahaha. It took me about 2 MONTHS para mag fully recover. Ang tagal kong walang boses. Gurl lumabas ako with my friend mga last week of January nag milk tea kami somewhere malapit TAPOS NAKULONG AKO SA BANYO HAHAHAHA. Yung banyo pa naman nila nasa labas ng tea place nandun sa may eskinita nila sa gilid katabi ng parang back kitchen nila na wala namang tao. Walang bintana yung banyo at super duper liit. WALANG SIGNAL and ang malala wala pa kong boses!!!!!!! Di ako maka sigaw HAHAHAHAHAH umiyak na ko promise at paglabas ko nag hyperventilate ako. Sa awa ng Diyos nakalusot isang text ko sa sister ko na nasa bahay at minessage niya yung friend na kasama ko na natrap ako sa banyo HAHAHAHHAHA. Comedy bwisit. Tawang-tawa siya paglabas ko. Di naman ako claustrophobic talaga pero ibang level yun kala ko mamamatay na ko dun. May pusa pang meow nang meow sa bubong habang dinadabog ko pinto at tinatry kong sumigaw. Siya lang nakakarinig sakin at kaboses pa niya si Louie ko akala ko tuloy kinukuha na ko ng langit HAHAHA. So ayun may bago akong trauma 💟 Ayoko nang maulit yun :((((

Ngayon worried ako na baka ganon ulit mangyari dahil nga may concert kaming aattendan ng friends ko sa March. Desperate na kong gumaling kaya kahapon nagpa-Grab na ko ng sarili kong groceries. Namili ako ng kimchi, onion leeks, frozen dumplings, pasta at pesto sauce, and kung ano pang kailangan ko na wala kaming stock. Gumawa ako ng noodles (chicken noodles ng Lucky Me yung base ko) na may garlic, kimchi, tofu, eggs, dumplings, gochujang, at onion leeks, and maliban sa ang sarap niya nafifeel ko na gumagaan pakiramdam ko pag kinakain ko to. Anything na garlicky + spicy+ something fermented (either kimchi or gochujang or both hehe) ay malaking tulong siya sakin pag feeling ko magkakasakit ako. So pro tip I guess? I would drink salabat pero di ako mahilig sa luya. And then nagluto din ako ng chicken pesto pasta for dinner dahil nagrequest din sakin sister ko na magluto. I think konting kembot na lang magaling na ko (hope I don't jinx it!) so I'm trying my best to take care of myself.

Stay hydrated kayong lahat, eat your vegetables, at mag vitamins kayo pls!! 🫶

[kimhortons]

naalala ko tuloy yung video sa tiktok, na awayin niyo na lahat wag lang yung may mga saturn placements sa blah blah—pasok yung sakin. haha. Saturn in Aquarius, Saturn in 8th. ayun kakayabang niya sakin, mukhang madedemote siya sa role niya, feeling superior kasi masyado. kairita. yung dating bisor ko rin sa previous company ko na kaaway ko ng malala, ayun may sakit pala, tsaka gusto na siya ipatanggal ng mga boss, medyo malakas pa kasi kapit e. pag nawala yon, for sure ligwak na rin siya. huehue.

pero actually, itong kawork ko ngayon na kaaway ko, medyo na-aawa naman ako sakanya. para kasing naging loner siya bigla kasi yung group namin mas sumasama sakin, though di ko naman sila hinahatak o inaaya na saken sumama. ewan haha, si Zha rin kasi nayayabangan sakanya haha. tinatabla tabla niya nalang talaga lagi haha. ako kasi di ko kaya mag tolerate talaga ng kakupalan, ayoko kasi talaga ng kinukupal ako, kasi nagiging kupal din ako. kaya lumalayo nalang ako. nag sorry naman siya, kaso di pa nawawala inis ko sakanya. saka di ako nakakasiguro na hindi na niya ako yayabangan kasi mukhang personality niya na talaga mgaing mayabang. haha. feeling ko forever na akong imbyerna sakanya. haha.

[kimdalanon]

Ba't ba ang hirap?

Ang hirap din pala kapag nagkaron ka ng output para i-share sa mga tao 'yung nararamdaman at pinagdadaanan mo through art. Simula nung nabuhay ulit ang Linaw, wala akong nagawa kundi harapin 'yung mga bagay na iniiwasan ko sa buhay ko dahil alam kong kailangan ko silang ayusin at 'yung mga gantong issues sa buhay ko ang nagiging dahilan kung bakit meron akong napproduce na designs na may meaning. Nitong mga nakaraan, 'yung concept ng pagl-let go talaga 'yung nananaig. Ilang beses ako dinala nang iba't ibang dahilan para harapin 'yung katotohanang may mga bagay na kailangan bitawan at tanggapin na walang permanente. Dahil sa mga oras na hinayaan ko 'yung sarili ko na wag umiwas sa pag-process ng mga nangyari sa buhay ko, natutunan ko na kaya naman pala talaga ako nahihirapan bumitaw sa mga bagay na kailangan bitawan ay dahil sa takot na hindi na maulit, hindi na makita o hindi na maexperience ulit 'yung ganap.

'Yung takot na 'to 'yung inaaral kong alisin sa sarili ko kasi wala naman talagang mga bagay na kawalan. Kung may mga bagay na nawala, dahil 'yon sa simpleng rason na hindi 'yon para sayo.

Minsan kasi, tayo na mismo 'yung namimili ng mga bagay na akala natin the best pero hindi natin kinoconsider na sablay din tayo magdesisyon minsan. Gusto ko lang naman gawin 'yung tama. Gusto ko lang mabuhay nang mapayapa. Wala naman akong ginagawang masama, pero alam kong may mga bagay na kailangan baguhin para maging smooth sailing na 'yung mga kasunod na mangyayari.

Para sakin, napaka importante talaga kasi na ayusin 'yung sarili above anything else. Mahirap tumulong na bumuo ng iba kung ikaw mismo kailangan ng tulong.

Alam mo 'yung masaya ka naman sa nangyayari, alam mo naman na okay lahat, pero there's this thing at the back of your mind that resurfaces every now and then. 'Yung bagay na 'yon ang binigyan kong pansin ngayon. Inaalam ko kung bakit matagal siya naimbak don sa likod ng kamuhian ko at bakit hindi siya naayos agad.

Lahat talaga tayo work in progress, walang perpekto. Pare-parehas na tao na nakakaramdam at nagiisip. Bilang isang tao, nahihirapan din ako at sinusubukan na ituwid 'yung mga dapat ituwid.

Madami naman akong natutunan. Itong experience na 'to, ito 'yung nagsasabi lalo na gawin ko 'yung tama para tuluyan nang magkaron ng kapayapaan sa isip.

Magkaiba kasi 'yung peaceful sa labas na walang issue at gulo, pero sa loob ng puso at isip mo merong bumabagabag. Iisa lang naman talaga ang tanong ko sa sarili ko e at ayun ay "Kailan?" Alam ko naman 'yung dapat gawin. Alam ko naman 'yung mga steps na need ko para makamit ko 'yung inaasam kong kapayapaan sadyang naguguluhan lang ako kung paano sisimulan magsimula ulit.

Ganun kasi talaga ang buhay e no? Laging in pairs 'yung mga bagay bagay. Kung gusto mo magsimula uli, kung gusto mo magkaron ng panibagong beginning, kailangan may tapusin ka muna. Para mapunta ka sa next chapter, dapat may isasara kang chapter. Gusto ko na kasi umusad nang mas malayo. Malayo na 'yung narating ko e. Andito na ako oh. Dati pinapangarap ko lang 'yung estado na kung nasaan ako ngayon at ayoko na ulit maging dahilan para mawala sakin kung anong meron ako ngayon.

Parte ng healing kasi talaga is 'yung closure na hinahanap ng past self at inner child natin e. 'Yung mga bagay na hindi natin nareceive at nakuha nung mga panahong kailangan na kailangan natin sila, di naman nawawala 'yon kahit ilang taon na makalipas, kaya minsan, kapag dumating 'yung hiniling nung dating ikaw sa kasalukuyan, nahihirapan tayo na bitawan at iwan 'yung dumating kasi inantay 'yon ng dating ikaw pero gusto ko lang ipaalala sayo at sa sarili ko na din na hindi dahil inantay mo 'yan noon e ayan parin ang para sayo ngayon.

Naniniwala naman ako na ang isip ng tao, dependent 'yan sa mga bagay kung saan naexpose ang isang tao at hindi nangangahulugan na kung ano 'yung nasa isip niya e ayun ang magdedefine kung sino 'yung tao na 'yon. Madaming mga bagay na pumapasok sa isip ko pero hindi ko kinikilusan basta basta 'yung mga 'yon kasi hindi ako 'yon e. Alam kong hindi na ako 'yon at gusto ko patunayan sa sarili ko na hindi na ako 'yon. Nagbabago talaga ang tao e, kailangan lang talaga ng mga taong marunong at handang umintindi. Kaya sobrang importante na laging pagmamahal ang nananaig sa bawat isa. Ang tao kasi, kapag narealize na niya na unlimited talaga ang enerhiya at pwedeng ibigay sa mundo ng isang tao, madali nalang talaga na mag-cling sa mga bagay at experience dahil hindi mo naman nakukuha 'yan dati e. Kaya mahirap talaga maging tao kasi 'yung mga bagay na masarap, madalas ayun pa 'yung nagpapasama. Ayan 'yung irony ng buhay e, nilagay tayo sa sitwasyon na pwede tayong magfocus sa sarap at pagiging chill pero ayun mismo ang challenge na wag malulong sa sarap.

Kung tutuusin, pwede naman kasi talaga na hindi nalang problemahin 'yung ganto. 'Yung tipong is-shift mo nalang 'yung focus mo sa ibang bagay na mas makabuluhan pero nagawa ko na kasi 'yon e. Hindi pala siya effective kasi dadating at dadating ka sa punto na hahabulin ka ng mga bagay na tinatakbuhan mo.

Alam kong hindi lang ako 'yung may gantong problema. 'Yung problema na prone sa pag-cling at sa pagiging hirap sa pag let go. Gets ko naman din kasi kung bakit lalo na kung matindi din pinagdaanan mo para makuha mo 'yung bagay na hindi mo mabitawan. Naiintindihan ko 'yon kasi ayun mismo ang dahilan kung bakit din ako nahihirapan. Para mabuild pala kasi 'yung future nang maayos, need na maging maayos lang sa present at para maging maayos sa present, kailangan magkaron ng peace with the past. I don't have a good relationship with my past in a sense na ginugusto ko na ako nalang nakakaalam nang mga nangyari sa buhay ko, na ako nalang nakakaalam ng mga natutunan ko at gusto ko magfocus ang tao sa kung ano ako ngayon. Wala naman mali dito kung tutuusin, kailangan lang tanggapin ng mga nasa paligid na ganto talaga ako kaso ako mismo, need ko din ayusin 'yung relasyon ko sa nakaraan ko kasi kung di dahil don, di din naman ako magiging ako. Malalaman ko din 'yung mga sagot sa mga katanungan ko at magagawa ko din 'yung mga dapat kong gawin sa tamang panahon. Gusto ko lang magpasalamat sa mga taong umiintindi sakin sa mga oras na mahirap akong intindihin.

Ginagawa ko 'to kasi gusto ko lalo makilala ang sarili ko. Sa pagkkwento sainyo ng mga nasa isip at nararamdaman ko, nakikita at mababasa ko din mismo kung paano ako magisip at maghandle ng mga ganap. Ang weird no? Ako 'yung writer ako din 'yung critic. Kung umabot ko dito, maraming salamat sa pakikinig. Sana mas nakilala mo ako nang mas malalim pagkatapos nito. Sa susunod na magtatagpo tayo, alam mong 'yung kaharap mo ay parang ikaw lang din na pwede mong makausap at pwede mong masabihan na hindi ka nagiisa. Looking forward ako na sana 'yung mga sunod na ilalabas na art e hindi na tungkol sa hardships at struggle. Samahan niyo ako umabot sa point na 'yon.

[synesthesia22]

Malungkot na naman ako.

As usual, wala namang bago eh. Kahapon maghapon din akong malungkot. Sinubsob ko na lang yung sarili ko sa pagtatrabaho since andami ko ding nirurush na reports. Good thing nga at madaming pinapagawa sakin kahit pano may pinagkakabalahan ako at hindi ako masyadong nag-iisip ng kung anu-ano. Pero syempre in between, sumasagi padin sa isip ko si boss. Actually wala akong gana kausap sya kaya cold din yung mga replies ko sa kanya kahapon. Nagtatampo padin ako. Nag-OT na naman ako kagabi. 9pm ako nag out. Magkachat naman kami nung pauwi na ko. Nagtatanong nga sya if galit ako, hindi naman ako galit eh pero tampo oo. Tapos ayun sabi nya miss nya na daw ako. Hayy nako, tumalon na naman sa saya yung puso ko. Napakamarupok ko talaga pagdating sa kanya.

Then. inaya nya ko maglaro ng codm. Magkaduo lang kami. Syempre masaya na naman ako kasi solo ko sya. Mas gusto ko kasi yun. Nakakapagbonding kaming dalawa kahit di kami magkasama. Masaya na nga sana ako eh. Nawawala na yung tampo ko. Kaso..

Kaso..biglang nag-online yung Mikasa. Yung babaeng nakakalaro din nila sa Codm. Madalas nya nga kaparty sa codm yun. Ayun, ininvite nya. Edi tatlo na kami. Ok lang naman sakin. Laro lang naman yun. Binibigyan ko pa nga si Mikasa ng resources. Pero naiirita ako pag nag uusap sila. Tapos sila yung magkasama sa isang area sa map. Samantalang ako nagloloot mag-isa. Naiinis ako pag binibigyan sya ni boss ng resources. Naiinis ako pag sinasama nya sa sasakyan sa codm tapos etong mikasa sa passenger pa naupo yung character nya. Ending, ako yung nasa likod. Aba parang ako pa yung third wheel sa kanila. Naiinis ako pag nag-uusap sila tapos naka on mic, naririnig ko mga convo nila. "miks, dito ka." "Miks, kunin mo to." "Miks, wag ka magfoot step", "Miks, sakay". Samantalang pag sakin, "Shey, ang layo mo naman". Eh kung puntahan mo kaya ako sa location ko. Shutahh eh. Lagi kayong magkasama sa iisang location. Ayun pa, naiinis ako pag tinatawag nya ako sa pangalan ko. Bakit hindi nya ako tawagin sa endearment namin na "Boss".

Tapos 2nd to the last game namin, dalawa na lang kaming natira ni Mikasa. Kaso nauna ako namatay. Edi si Mikasa na lang natira. Aba todo cheer sya dun. Puro na lang, "Nice, Miks!" Tangina wala ka bang pakiramdam? Kasama mo jowa mo maglaro pero ibang babae yung chinicheer mo. Tangina lang eh. Eh kung ako kaya icheer mo para ginaganahan ako. Alam ko naman, na wala lang sa kanya yun. Hindi siguro sya aware sa mararamdaman ko. Pero grabe, ganun ba sya ka-insensitive? Parang nakalimutan nya nang kasama nya ako.

Naglaro kami last game. Wala na ako sa mood, nag off mic na lang ako. At lumayo ako sa kanila. Tinignan ko kung pupuntahan nya ako. Pero hindi. Magkasama na naman sila sa iisang area. Grabe sama ng loob ko. Gusto ko na lang maiyak. Pinuntahan lang nila ako nung lumiit na yung map. Malamang nasa akin yung safe zone, wala naman silang choice kundi puntahan ako. Natapos yung laro na masama na naman yung loob ko sa kanya. Natapos yung gabi, na nagtatampo na naman ako.

Cold na naman yung reply ko sa kanya, tinatanong nya kung galit na naman daw ba ako. Sabi ko hindi. Paano? Paano ko aaminin kung ano talaga yung nararamdaman ko? Eh hindi nya naman ako iniintindi. Mag-aaway lang kami pag sinabi kong hindi ako komportable na kasama yung babae na yun sa mga laro namin. Sasabihin nya na naman maliit na bagay lang.

Ayoko na lang magsalita. Mananahimik na lang ako. Pag nasabi pa ko ng nararamdaman ko, mag-aaway lang kami. Sasanayin ko na lang yung sarili ko na laging masama yung loob. Hanggang sa masanay ako. Hanggang sa mawalan ako ng gana. Hanggang sa gumising na lang ako isang araw na marealize ko nang hindi ko deserve yung ganitong pakiramdam. Sasanayin ko na lang yung sarili ko hanggang sa mawalan na lang ako ng pakealam. Hanggang sa magising ako isang araw, na okey na ko. At kaya ko na, nang wala sya.

[munting-tinig-mula-sa-11-curie]

✒️ Hindi na 'ko Nakasasabay

Isang talakayan tungkol sa academic burnout...

Ilang beses niyo na bang narinig ang mga salitang “ayoko na”, o “ 'di ko na to kaya”?

Isa sa mga nakaaapekto sa academic performance ng mga mag-aaral ang academic burnout - isang kondisyon ng labis na pagkapagod dulot ng matinding stress sa pag-aaral. Karaniwang sanhi nito ang labis na gawaing pampaaralan, kakulangan ng oras para sa pahinga, at ang matataas na inaasahan ng guro, magulang, o kapwa mag-aaral.

Nawawala ang motibasyong mag-aral sa mga naaapektohan ng pangyayaring ito. Maaring nababawasan ang pagpupunyaging inilalaan sa gawaing pampaaralan na nagreresulta sa mababang performance - at posibleng pagkabagsak. Hindi lamang limitado sa panlabas ang epekto ng academic burnout dahil nagpapakita rin ito ng pisikal na sintomas tulad ng pangmatagalang fatigue, at pananakit sa ulo.

Elementarya pa lamang, napagpasiyahan ko na ang aking kinabukasan. Malayo na ang pananaw ko sa buhay noon, at mataas ang inilaan kong pamantayan para sa aking sarili. 

Libreng mangarap kaya’t nag-imbak ako nito; magtapos ng may pinakamataas na karangalan, maging doktor, at mamuhay ng payapa kasama ang aking pamilya sa isang malaking mansyon.

Ngunit, bago makamit ang mga mithiin -  kinailangan kong makapasok sa Pisay.

I bit off more than I can chew...

Kasagsagan iyon ng Covid-19 nang nasimulan ko ang unang taon dito sa paaralan. Nakapapasa ako ng gawain sa takdang oras, at magaganda ang nakuha kong marka. Maigi kong naintindihan ang mga araling itinuturo ng mga guro kahit na online isinasagawa ang klase. Nagsumikap pa akong mag-aral dahil sa siklab ng aking mithiin. Hindi lang iyon, marami akong nakilalang kaibigan mula sa SMC, at pati mga kapwang iskolar mula sa ibang rehiyon. Nakapasok ako sa Director’s List nang matapos ang taon.

Nang nakaapak ako sa ika-8 na baitang, Hindi na ako gaanong nagsumikap sa pag-aaral. Nawalan ako ng ganang makinig sa mga leksyon, at nahirapan na ako sa mga gawain - lalong-lalo na sa asignaturang Computer Science, Social Science, Earth Science at Mathematics. Hindi ko nakaya ang pasanin bilang isang iskolar. Matapos ang taong iyon, ‘di na ‘ko nakapasok sa Director’s List.

‘Di ko na namalayan, nahuhuli na pala ako. 

Face to face na muli sa ikatlong taon ng pag-aaral ko dito sa Pisay. Wala pa rin akong motibasyong mag-aral at nalulong ako sa mga online games. Kaunti na lamang ang aking natutunan at kadalasang natutulog ako sa klase. Katulad ng nakaraang taon, ‘di ako nakapasok sa Director’s List.

‘Di naman sana ako ganito noon. Ang dating overachiever, kontento na sa 2.0.

Taong 2023 nang nangako ako na makapasok muli sa Director's List sa susunod na mga taon. Sinubukan kong magsumikap ulit nang nakaapak ako ng ika-10 na baitang.

Aftermath.

Limang taon na ang lumipas nang nagsimula akong mag-aral sa paaralang ito. Hindi ko inasahan ang kabigatan ng obligasyon at responsibilidad bilang iskolar. Hanggang ngayon, nahihirapan pa 'rin akong makisabay sa tagisan ng talento at talino. Dahil sa academic burnout, naantala ang pag-unlad ng aking kakayahan.

Hindi na’ko nakasasabay.

Mga Sanggunian:

Montfiore Einstein. (n.d.). Dealing with study burnout. Albert Einstein College of Medicine | Montefiore Einstein. https://einsteinmed.edu/education/student-affairs/academic-support-counseling/medical-school-challenges/study-burnout.aspx

Rahmatpour, P., Chehrzad, M., Ghanbari, A., & Sadat-Ebrahimi, S. (2019). Academic burnout as an educational complication and promotion barrier among undergraduate students: A cross-sectional study. PubMed Central. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6852272/

[letters-for-mc]

Probably my last entry here. Actually, di na dapat ako magsusulat ulit dito. I am moving on, legit to ahaha. Di kana nga gaano pumapasok sa isip ko eh, and di na rin gaanong masakit. Inopen ko na rin ulit yung puso ko, and I just hope, na this time, it lasts and di maulit yung saatin.

Ayoko na talaga imessage ka or what, si tita or kuya nalang talaga nakakausap ko pag nagmemessage sila saakin paminsan minsan tungkol sa work at aso. Pero minessage kita last time and tinawagan kasi ang sabi sakin nawawala ka at per Sharmin(sabi ni kuya) mag aattempt ka. Kahit na di na tayo nag uusap at despite ng ginawa mo, I still care somehow. May part of me na sinisisi ang sarili ko sa mga nangyari sayo pero alam ko naman na it was your actions that leads to it, pero may times na I cant help but blame myself, specially that night. Anyways, okay naman daw ikaw ngayon, kinakamusta kita kay tita ng mga nakaraang araw.

Btw, inaadd ako ni Sharmin sa fb. Inaaccept ko siya ng walang kaabog-abog, though nagtataka ako. Nasa isip ko talaga wag lang siyang magkakamaling awayin ako, aba'y talagang magsasalita ako ahahah char! Muka naman siyang mabait and I dont blame her for what happened between us. Anywy, idk talaga why she added me, inaabangan ko nga na mag message siya but she never did. Hinide ko nga pala yung mga posts ko before nung tayo pa na di pala nahide before, aside sa ayaw kong makita niya and pag awayan niyo pa(idont want na dumagdag pa sa problem mo yung tungkol dun), I just dont want her to see kung anong meron tayo before, I dont wanna share it with her.

Anyway, after few days of being fb friends with her, I accidentally saw her stories today featuring you. As always, di ko naman intended makita pero kusa na naman. I just arrived at work and to kill time, nag check ako ng stories, then all of a sudden story niya na pala yung naka view, narealize ko lang ng makita kita at siya na sumasayaw. Natigilan ako. I mean after ilang buwan na naghiwalay tayo dahil sakanya, ngayon lang nakita ng dalawa kong mata na magkasama kayo sa iisang frame. Masaya at sumasayaw. Napindot ko kagad yung home, i know na kayo ulit laman nung sunod niyang story. Pinrocess ko muna ng slight sa sarili ko. Medyo masakit pa rin pala, pero tanggap ko na kasi kaya na let go ko rin agad and pinanood yung next my day. Ilang beses kong pinanood, pinapanood ko reaction mo and siya. Well.

I just hope she keeps you sane, I hope na she stays by your side and help you sa struggles mo ngayon.

I hope na maging masaya kayong dalawa and I hope for my happiness too. This will be my last entry, and hopefully the last time na magsusulat ako tungkol sayo. I shouldn't be writing this, afterall I too, have someone whom I want to protect na. I dont want to hurt him just because of this.

[upismediacenter]

LITERARY: Manananggal

Isa akong manananggal.

Oo, tama ‘yang nabasa mo, isa akong halimaw na sa gabi ay nahahati ang katawan. Pero ‘wag kang matakot sakin, ‘di naman kita kakainin eh. Excuse me, may taste po ako—‘di lang kung sino-sino ang kinakain ko ‘no! Mas bet ko ‘yong mga taong may healthy diet. Ewan ko ba pero mas masarap lang talaga sila. Fake news ‘yong nagsabi na mahilig ang mga manananggal sa mga buntis. Siguro masarap nga ‘yong mga fetus pero sa sobrang kakarampot lang makakain ko do’n, mas lalo lang akong magugutom. Mas mainam nang doon na lang ako sa mga healthy na nga, sulit pa. Pero mahirap din maghanap ng mga healthy ngayon ah, laganap ba naman ngayon ang junk food tapos ang daming ‘di na uso sa kanila ang exercise. Kaya gabi-gabi, sinisigurado ko muna na bago ako kumain mag gu-google muna ako ng mga healthy people near me.

Hassle kaya maging manananggal. Isipin mo ‘yon, ang dami ko nang requirements na kailangan tapusin pero 'di naman ako makapag all-nighter dahil kailangan kong kumain. Bawal ‘yong frozen na laman saming mga manananggal eh, so kailangan fresh na huli talaga. Kung sinoman ang nagpasimuno nitong pagiging manananggal, hindi niya inisip na meron din naman akong buhay aside sa pagiging manananggal. Akala niya ba madali ang ipagsabay ang paghahasik ng lagim habang sinusubukan kong maka-graduate ng high school?

Tapos alam mo ba kung gaano kasakit ‘yung transformation ko? Hindi lang basta-basta nahahati katawan ko ha. Kailangan ko pa minsan na magpahid muna ng langis sa tiyan at likod para mas smooth ang transformation. Pati na rin ‘yong pakpak ko, kailangan ko munang himasin bago lumipad kundi magiging stiff ang paglipad ko. Nakakailang bote kaya ako ng baby oil sa isang buwan! Nabalitaan ko nga sa supplier ko ng baby oil na baka taasan nila ang presyo nito kasi nagkakaubusan na sila ng mga baby na makukuhanan ng oil – malamang sila palagi ang tinatarget ng ibang mga manananggal eh.

At hindi lang mga feature ko habang naka-transform ang nakakainis. Halimbawa ‘yong dila ko ay ‘di naman nawawala kahit na nasa human form ako. Sa sobrang haba niya wala atang araw na hindi ko siya nakakagat. Maganda sana kung totoong kapag nakakagat mo ang iyong dila mo ay iniisip ka ng crush mo, pero hindi naman totoo ‘yon eh.

Tapos ‘yong buhok ko, syempre ‘pag lumilipad mahahanginan. Okay lang sana kung ‘yon lang eh pero dahil sa gabi-gabing paglipad ko, napaka-frizzy na nito. Palagi na lang akong nasa salon para magpa-rebond kundi magmumukha akong ewan ‘pag pumasok na ko sa school. Ano ‘yon bad hair day ako everyday? Ayoko naman magpakalbo, ang korni naman kapag manananggal ka tapos kalbo ka. Baka pagtawanan lang ako ng mga pagkain ko.

At panghuli sa lahat, alam mo ba kung ano ang pinakamasakit sa ulo sa pagiging manananggal? Ito, pakita ko sa’yo ang picture. Ayan oh, ang napakahaba at napakalaki ng peklat sa tyan ko! Kahit na meron kaming fast healing, hindi sagot ng package na ‘yon na pagalingin din ang mga peklat ko. Eh pa’no na ‘ko magsusuot ng crop top sa lagay na ‘to? O ‘pag sa summer pa’no ko masho-show off ang summer body ko kung ‘di ako makakapagsuot ng bathing suit?

‘Di ba nakaka-trigger talaga ng insecurities kapag meron tayong mga peklat sa katawan? Buti na lang nadiskubre ko ‘tong product na ito: “Manananggal, tagatanggal ng iyong blemishes sa katawan.” All natural ang ingredients nito at totoong oil na mula sa baby ang ginamit dito kaya siguradong magiging ‘singkinis ng sanggol ang balat niyo. Ang maganda pa rito ay within an hour may epekto kaagad. Swerte niyo dahil mayroon tayo ngayong buy 1 take 1 na deal basta sumagot ka lang ng survey tungkol sa lifestyle and diet mo. Ano pang hinihintay mo? Tumawag ka na sa hotline sa ibaba o kaya naman ay i-message niyo lang ako sa FB. Bilisan niyo na at baka maubusan pa kayo!

[baka-tanga-ka]

walang araw dito sa bahay na di kami pinapangaralan regarding sa pera or sa gastos. kulang na lang ipaskil dito sa bawat pader ng bahay namin yung mga pukinginang bills na yan. tapos di pa ako bayad sa previous tuition ko.

walamg araw rin na di pinapaalala ni nanay yung skin condition nya especially sa balat. syempre affected ako don nanay ko yon eh alangan namang balewalain ko??!!

ako lahat sumasalo, halos, ng mga pangaral na yan samantalang yung kapatid ko ligtas sa mga ganyan. eh di naman ako panganay, bakit ganito. bat ako pa.

ako na kang lagi nagsasuffer. eh wala namang ginawang kasalanan and yet ganito nararanasan ko. ayoko na.

ayoko na rin gawin yung project ko kasi may mas malaki akong problema ngayon. mag isa lang si nanay, and di ko kaya tiisin na nakikita syang hirap sa labat dito. di ko rin alam sa kapatid ko ano ba plano nya. parang unti unti lang ako nawawalan ng pag asa na meron syang plano. pero bahala na.

sa part ko ayoko na ituloy tong design subject, pero yung iba kong majors itutuloy ko kasi ayun na lang yung kaya ng sistema ko iaccomplish. di ako equipped enough sa design subj. ayoko na talaga. kahit acceptable yung manual drawings, hindi na talaga kaya ng utak ko. hindi lang kasi manual drawings gagawin ko. may computations pa yun. plus defense.

wag lag talaga ako masabihan na "maarte" just because ayaw ko nakikigamit ng may gamit. di lang naman yun pinagmumulan non, nawawala na kasi talaga ako sa momentum. naghalo halo na kamalasan ko sa buhay. di lang halo halo, sunod sunod pa. kaya di ko na kaya pa ilagay yung sarili ko sa another nakakastress na sitwasyon.

[artemicia]

Muntik nang mawala si Harvey nung kasal ng kapatid ko. Ito siguro yung pinakahamon sa journey namin sa pagkakaroon niya ng autism—yung pwedeng-pwede siya mawala malingat ka lang kahit dalawang segundo.

May pa-games kasi nung time na yon at ako ang magpapalaro kaya iniwan ko siya muna sa asawa ko. Yung asawa ko naman, nakakita ng kakilala tapos nakipagkwentuhan. Hindi na niya namalayan si Harvey.

Nung magsisimula na yung laro, magsasalita na ako, biglang sabi niya, nasaan si Harvey? Pagkatanong pa lang niya no’n, abot-abot na kabog ng dibdib ko. Hindi naman sa sinisiraan ko yung asawa ko, pero may tendency talaga siya na mawala ang focus kapag may dumating na bagong bagay o pangyayari. Hindi niya mahati yung atensyon niya. Kaya nga mahina siya sa multitasking.

Nagtatatakbo na ko sa CR at sa kitchen no’n. Tinanong ko na rin yung mga server kung may dumaang bata sa kanila. Para akong mababaliw. Nakasalubong ko pa yung tatay ko tapos naiyak na lang ako na nawawala kako si Harvey.

Buti na lang may nakakita sa kaniya tapos ipinasok ulit siya sa loob. Ang masakit do’n, nasa labas na siya. Tatawid na siya papuntang parking. Mula second floor. Tapos nung nakita siya, sabi raw nang sabi ng “Dada”. Ang sakit-sakit isipin na kung hindi siya nakita, baka nadampot na siya sa labas. O baka naaksidente na siya.

Gusto kong magalit sa asawa ko nung oras na yon, pero hindi ko na nagawa kasi nag-breakdown na rin siya. Iyak siya nang iyak habang humihingi siya ng pasensya sa’kin na hindi niya napagtuunan ng pansin ang anak namin.

Nalungkot din ako na hindi ko agad nabasa yung body language ni Harvey. Napakabait niya nung araw na yon at mula umaga nung preparation hanggang sa venue, sumusunod at nakaupo lang siya. Pero inaantok na siya nung ceremony, malamang pagod na rin sa maghapon kaya gusto nang umuwi.

Nung nakakita siguro siya ng pagkakataon, lumabas na lang siya para hanapin kung saan kami naka-park. Sabi namin, siguro naiisip niya, kung ayaw namin makinig at pansinin yung gusto niya, siya na lang mag-isa ang uuwi.

Hanggang ngayon ang sakit-sakit pa rin ng puso ko. Pangatlong beses na ‘to. Ayoko na talaga sanang maulit pa. Sabi ko bumili na kami ng Airtag kahit gaano pa ‘yan kamahal, kahit ilang piraso pa. Alam kong hindi ‘yon ang sagot para sa 100% na kapanatagan pero may mapanghawakan man lang ako sa mga sitwasyon na gano’n.

[ikaelawa]

I told bonnie last night na araw araw kong namimiss si May. Inasar asar lang nya ako na pag air sign daw talaga mahirap kalimutan hahahaha and take note air sign din tong si bonnie, so inasar ko rin sya na hindi rin sya malimot limutan ni warren bc that's fucking 7 years eh. Ayun sabi nya di nya sure. Baka raw nagpakita lang sa kanya kasi gusto lang sya makita for the last time or baka may gusto lang iconfirm sa nararamdaman. Ganun naman daw talaga kapag break na tapos biglang susulpot after how many days, weeks and months na.

Naisip ko yung time na pinabigay ko sa pinsan ko yung milktea na hindi ko sure kung kay May nya nga ba naibigay. Si ate eli, na sa wakas siguro nakita at nakasama nya si May kahit ilang minuto lang. Gustong gusto nya kasing mameet si May eh kaya lang hindi na nga raw sya sineen nung nag aaya sya. Actually medyo naoff ako dun, hindi ko lang sinabi kay May kasi syempre mafifeel bad sya. Pinsan ko kasi yun eh, alam mo yun.. i'm slowly introducing her sa fam pero.. ewan ko hahaha. kahit na hindi ko manlang nakausap yung friends nya kahit sa chat manlang, but that's okay, gusto nya nga pala noon na pag nandun na ako sa kanila e saka nya ako papakilala. ang hirap tuloy noon kasi wala akong mapakiusapan pag umuuwi syang batangas hahaha kasi kahit sa chat manlang sana eh. pero ayun na nga.

Karmela asked me kung ano yung biggest regret ko noong nagbreak kami ni May. Since umuulan kagabi, lahat ng memories bumalik, not the sad part, pero yung happy lang. Kasi nung nasa review center sya noon e excited ako magkwento sa kanya ng kung ano ano, gusto ko lang kasi na maibsan kahit papaano yung pressure na nafifeel nya doon. Naaawa nga ako sa kanya kasi may times na gusto na nyang umuwi kasi down na down na sya, kaya pinupuno ko na lang ng kwento. Then Karmela asked, "was she there nung ikaw naman yung nangailangan?" I stopped at nasabi ko na lang na "hindi naman ako nagsabi na kailangan ko ng tulong, hindi ako nagsabi ng nafifeel ko kasi tinago ko lang naman lahat." Mahal ko pa rin naman si May hanggang ngayon, hindi naman nawawala magmula noong iniwan ko sya. I keep on thinking na it's for the better. Maggrow kami separately, sya siguro sa ibang tao, para sa career, personal at professional growth. Ako ayun unti unti ko naman na siguro nahahanap yung ako dati na nawala. Parang ang sakit pakinggan na nawala ako sa process of loving her no kahit wala naman kaming major away through the years. Inferiority complex? Sabi nga ni Yeon-su, "It was my pride that made me think I could live without you."

Pero siguro nga at the end of the day, kahit na hinahanap nya ako palagi, ako yung ayaw magpahanap. ako yung nagtatago kasi ayokong may makakita sakin na ang hina ko, na may maddrag sa pagiging nega ko hahaha ang petty kasi dapat nga sinasabi eh, galing no? ako yung palaging nagsasabi noon sa kanya na kahit maliit na bagay lang yan e sabihin nya sa akin pero.. ako yung hindi gumagawa ng sinabi ko. Ang daming opportunities for her na ayoko syang ihold back, ayoko rin na iasa nya sa akin lahat ng decisions nya sa ibang bagay. I know na kaya nyang pag desisyunan yun lahat without my help and without consulting me. Sa laki ng tiwala ko sa kanya eh hahaha kahit minsan makakalimutin sya at clumsy. Yun lang sana mawala na sa kanya kasi medyo lapitin sa disgrasya eh.

Kwinento ko rin kay Karmela tong exam nya for radtech nga since last week ng July ngayon. Naalala ko na wala pa syang kain non, tapos kausap ko sya pinapakalma ko sya kasi ayokong maiyak sya before exam eh. Hindi naman ako kinabahan noon kasi malaki nga tiwala ko sa kanyang kaya nya. Which she did!!! Nakakaproud na achievement kahit hindi pa kami noon.

Nainspire ako at the same time e napressure din. Di ko alam kung bakit, pero mas nagpursigi ako noon. Isa rin nga siguro sa dahilan kung bakit pinilit ko tong Psych kasi may boards, wala kasing boards I.T eh puro certifications lang. Pero.. nawala naman na yung fire kong kumuha ng boards hahahaha.

Alam ko na maraming beses ko syang nadisappoint at iniwan sa ere.. Kaya hindi ko deserve, hindi ko deserve na balikan nya kasi bakit pa? Para saan pa? Para saan pa ba pag nagusap ulit kami? Para saan pa at umaasa akong magrereply sya?

Tulad nga ng sabi ko sa email ko sa kanya eh, hindi man sa lifetime na to, pero sya pa rin yung hahanapin ko sa susunod na habang buhay.

[yanamarii]

June 28, 2024

Hello loveeeeee. Tomorrow is our 1st month together, believe it or not I'm crying rn, kanina pa actually. Palagi kasi nadaan sa fyp ko na parang relate ako kasi mga ginawa and sinabi ko yon sayo lalo don tinamaan ako sa may sinabi na "babawi ako" tapos heart or doubt yung trend na yon. Thank you. Doon ko lang narealize na sa loob ng 1month na magkasama tayo, sobrang dami ko ng mali na nagawa sayo pero u still choose to stay with me. Thank you for keeping up with my attitude and never ending na pamimikon araw araw, I hope na nakakabawi ako sayo sa mga ginagawa mo for me and napapafeel ko sayo na mahal talaga kita. Thank you, very much, I've never felt this love until you came, this kind of love can make me vulnerable and strive for improvements even more. Vulnerable sa part na nagagawa ko na kahit papaano magopen up ng nararamdaman ko and iopen sayo yung mga toxic traits ko. And of course strive for improvements kasi I want to be better not only for you but also for myself. Alam mo ba, kapag nakakagawa ako ng mali, hindi talaga nawawala sa akin na makipaghiwalay tho hindi siya dapat ganon pero kasi nagiging paulit ulit ko na siya na ginagawa and hindi siya okay, hindi ako okay para sayo and mas deserve mo ng ibang person na may mattreat and mallove ka sa paraan na gusto mo. But then I always end up with the phrase "ayoko", ayaw ko because I can and will be better for you, to reciprocate or to love you more than you deserve.