#ask-a-blado

[sailortentacle]

Re: Tuaparang and Dark Adepts

I asked on Reddit if anyone knew if the scene at the end of Dark Dawn where Alex talks about Tuaparang and Dark Adepts was any clearer in the original Japanese text. Greylake was incredibly amazing and wrote a quick translation.

It looks like Blados, Chalis, and their soldiers might be unusual because they have Dark Psynergy, and that it might not be a common thing in Tuaparang at all.

[angellover857]

Tears of the Kingdom: People in Trouble

Hi! This is my first Zelda theory and my first post ever! Really I just need an outlet to put all my thoughts because none of my friends play video games. I apologize if this post is all over the place.

Ok to get into it, first I wanna state that I am elaborating on Monster Maze’s Secrets of the Surface video he posted recently. I highly recommend watching the video along with Monster Maze’s other content!

With the new trailer drop and release of the official artwork for Tears of the Kingdom, many theorists have noticed two main things: Death Mountain being blocked by Malice and a wind tunnel somewhere in the Tabanatha/Hebra region.

In Monster Maze’s video, he theorized what exactly is going on with Hyrule’s surface. He states that perhaps Ganon is attacking the races of Hyrule with natural disasters along with their Divine Beasts. I think that Ganon is not only doing this, but purposely trying to put the Divine Beasts out of commission so they can’t be used against him once again. In a game perspective, having all the Sheikah technology accessible to us in ToTK would be dull and we’ve already seen a lack of Sheikah Towers and Shrines in the teasers we’ve received. Explaining the absence of Sheikah towers and Sheikah shrines are easy- they aren’t needed and have sunken into the ground for the next Hero. The Divine Beasts although we’re dug up, so they have no mechanism that would explain why they disappeared into the ground. Therefore it’s a possibility that the game developers solution to this is to make the Divine Beasts unusable.

First up, the Gorons and Vah Rudania.

It’s obvious to see from the trailer and artwork that Death Mountain is blocked by malice, much like how malice is rising from under Hyrule Castle.

“If” (quotations because it’s basically confirmed) Ganondorf is underground somewhere then the malice rising from the earths crust make a lot of sense. The malice is releasing out onto the surface, and hopefully we see more evidence of this predicament in other places such as the Yiga hole or the other caves surrounding Hyrule.

So how does this affect the Gorons and Vah Rudania?

Well first off, no lava means no rock roasts. In BOTW, gorons eat “rock roasts” which look like rib of magma rock. In the side quests “A Brother’s Roast”, Blado asks Link to find a rock roast for his Gonguron who collapse in Gorko Tunnel. After eating the roast, Gonguron has enough strength to pound a wall of rocks away to reveal a shrine. Rock Roasts give the Gorons a burst of energy that practically revitalizes them.

Because Death Mountain is blocked by malice and therefore the lava flow is stopped, we can assume the gorons are in a food drought. I don’t think Nintendo would portray the extremities of such a situation, but we can expect tired sluggish Gorons. This in turn effects the mines, that would most likely not be in use due to low energy and lack of food. If that’s the case, the economy of Gordon City would also be poor as BOTW explained that the Gorons sell the minerals from their ore deposits as they are inedible to them.

Assuming the Divine Beasts can be seen (not used) in this game, Vah Rudania would be largely effected. Vah Rudania is always found high atop Death Mountain, circling its crater. What if Vah Rudania is in the volcano, blocked by the malice? We know that Vah Rudania can fit easily inside from BoTW. The malice may be erupting from Death Mountain, imprisoning Vah Rudania and afflicting the Gorons in triple whammy disaster.

Next, the Rito and and Vah Medoh.

It’s hard to tell where this wind tunnel, tornado like column is based of the artwork alone, but in Monster Maze’s video he placed it in the Tabanatha and Hebra region due to the angle and BOTW map. Either way, the actual appearance of the tunnel is strange, as it clearly isn’t forming from the sky like a tornado does. Instead, their seems to be a center that is gathering hot and cold air on the ground surface creating the phenomenon.

No matter where the tunnel is, it would hugely effect the Rito’s and their flight habits. Every Rito would be unable to navigate the strong winds in fear of getting sucked into the vortex, therefore their whole way of life is disrupted. They could be trapped in Rito village in a forced shelter in place. Those were at the flight range and Warbler’s nest may never be able to fly back home, instead being forced to walk to reach the village. If things are really extreme such as a tornado is, the vortex could be sucking away parts of the village, including the bridges leading to it.

Depending on where the tunnel is, the Ritos may be able to evacuate to another part of Hyrule like lower Tabantha or Northern Hebra near the labyrinth. This would be a cool way to change up the location of the Ritos and serve as a way to change up Hyrule’s landscape that we explored in BOTW.

As Monster Maze theorized, it’s makes the most sense for the wind tunnel to be surrounding Hebra mountain as the area in BOTW served little purpose besides shrines, a leviathan, and shield surfing. If the eye of the storm is Rito Village, that will also pose as a great danger for the Rito.

No matter where, Vah Medoh would be grounded, unable to navigate through the strong winds that could suck the divine beast into the vortex of the tunnel. Like the Rito, it would lose its main function and therefore unusable for anyone to use against Ganon.

Additionally, it would make sense if the Rito couldn’t fly, as we know ToTK features sky islands. No Rito to help Link up to the islands!

Though we don’t see any proof of these disasters inflicting the Zora and the Gerudos, I’ve theorized a couple of ways Ganon can disrupt their life.

The Zora and Vah Ruta are easier to theorize about as water can be involved in so many natural disasters. In BOTW, the Zora featured an endless amount of rain so it’s unlikely Nintendo would pull that again. That leaves a drought, a flood, or Zora’s domain freezing over. It would be a nice throwback to OOT and TP to see the domain frozen again, causing the Zora Springs to stop flowing. A flood is entirely possible, as said in BOTW that the East Reservoir could flood with Ruta’s rain.

Another possibility is that the domain is filled with the pools of malice seen in Hyrule Castle Town, the Akkala Citadel, etc. in BOTW. This would be an interesting way to plague the Zora’s who can’t swim in the malice waters.

I’d like to think of we’d get a combination resulting in both the pools of malice and the Zora Springs being dried up. That way the whole landscape of Hyrule is change as the rivers and lakes would also dry as a result, while the pools of malice would be a new affliction never seen in a LOZ game.

Either way, the Zora and Vah Ruta wouldn’t function.

Lastly, the Gerudos and Vah Naboris.

This is tough because BOTW already saw sand storms plaguing Gerudo desert and there isn’t much else to cause such a disruption.

The most logical thing I could come up with is a monsoon. Heavy rainfalls that disrupt the sand dunes, causing them to shift and unearth structures (like the Arbiter’s ground perhaps). A monsoon would cause landslides that could devastate Gerudo Town, burying it in sand and causing food and goods to be damaged.

Vah Naboris too could be buried within the sand dunes, the grains cogging up the machine so it’s unable to move at all.

All of this could accumulate into one of the things Zelda fans were missing in BOTW: dungeons.

Dungeons centered around freeing the races and their divine beasts from the disasters, allowing for a traditional Zelda experience.

Overall, I would like to see a change in Hyrule’s geography and I think it would be interesting if these natural disasters did so! I have more to say on the Hyrulian and Sheikah but I don’t want to make this post longer than it already is. More to follow!

[randomwinterartist-blog]

Porcelanowe Opowieści cz. I

13.02.2019 r.

Są takie miejsca na świecie, które przyciągają ludzi. Nie wiadomo dlaczego, emanują specyficzną aurą. I tylko nieliczni odnajdują na swym sercu mapę, która pokazuje drogę do celu.

Nawet jeśli to wiekowa kawiarenka wciśnięta pomiędzy zaniedbany antykwariat a kolorowy sklep wędkarski w niewielkim polskim miasteczku. Jeśli ktoś słyszał nazwę miejscowości, kojarzył je z słynnej porcelany.

"Kawiarenka Requiem powstała w 1946 roku z inicjatywy Emilii Śniadeckiej i Jana Janickiego. Przeszła wiele kryzysów zupełnie jak jej właściciele, których łączyło głębokie uczucie, czasem nawet silniejsze od miłości..."

Walenty prychnął cicho, odwracając wzrok od tablicy informacyjnej zawieszonej nad stolikiem, przy którym siedział. Wokół niej umieszczone były liczne zdjęcia przedstawiające budynek zmieniający się na przestrzeni lat. Sepia i czarno–białe panoramy były wykonane przez dobrego fotografa, to musiał przyznać. A mimo wszystko ciekawsze było bawienie się białą serwetką, zamiast oglądanie ich. Zakręcił ją na kształt papierosa. Kiedyś wyczytał, że bardziej człowiek się uzależnia od trzymania czegoś w dłoni, niż od samej nikotyny... Fascynujące. To byłoby opłacalne. Przynajmniej nie wydawałby pieniędzy na najtańsze fajki, które śmierdziały tak bardzo, że ich smród pojawiał się wcześniej, niż sam Walenty i przyprawiał nauczycieli o ból głowy.

Albo mógłby tak na przykład o! wypić sobie coś lepszego niż zwykłą kawę. Na którą notabene czekał już dłuższą chwilę, ale najwidoczniej młoda kobieta za barem średnio się spieszyła, by ją przygotować. Ale chłopakowi nigdzie się nie spieszyło. Było już po zajęciach, do domu nie miał po co wracać. Spokojnie porównywał sobie dziewczynę z kobietą na zdjęciu. Były do siebie bardzo podobne. Może to jej wnuczka?

Uśmiechnął się pod nosem na tę myśl. Rodzina.

Nagle do wnętrza ciepłej kawiarenki wpadł podmuch mroźnego powietrza, aż chłopak się wzdrygnął.

– Przepraszam za spóźnienie, Różo!

Właściciel nieco zachrypniętego, ale wesołego głosu prócz zimna wniósł ze sobą jeszcze coś. Jakąś wyczuwalną zmianę w atmosferze zamkniętej między beżowymi ścianami.

Walenty aż uchylił usta ze zdziwienia. Chyba jeszcze nigdy nie widział tak pięknych oczu, których spojrzenie udało mu się przelotnie złapać. Nieznajomy chłopak otrzepał z jasnych włosów drobinki śniegu i podszedł do baru.

Dziewczyna, która za nim siedziała, postawiła przed chłopakiem filiżankę. Uśmiechnęła się zawadiacko, mówiąc coś do spóźnialskiego, jednak gość nie był w stanie tego usłyszeć, choć bez przerwy pochłaniał drugiego chłopaka wzrokiem. Opamiętał się, dopiero gdy Róża niedyskretnie wskazała go palcem.

Blondyn szybko zdjął kurtkę i rzucił ją na wysoki stołek przy barze. Zaprezentował tym zwykłą koszulkę z zespołem Asking Alexandria i wytatuowaną na przedramieniu czerwoną różę oplecioną cierniami.

Ostrożnie chwycił filiżankę w dłonie, podtrzymując spodeczek.

– Czarna kawa bez czarnego chleba – zapowiedział swoje przybycie do stolika Walentego, który zdążył już podrzeć kolejną serwetkę.

– Dzięki. – Uśmiechnął się blado, zerkając na chwilę w przyjazne, fiołkowe oczy. Dopiero z bliska zauważył, że chłopak ma mały kolczyk w brwi, który dopełniał wyglądu niegrzecznego chłopca.

– Jakby chciał pan jeszcze coś zamówić, proszę mnie wołać.

Walenty uniósł brew na dźwięk słowa "pan". Spóźnialski kelner wyglądał na starszego niż on. Spuścił wzrok na stojący przy nodze futerał na skrzypce. Glany blondyna lekko trąciły cenny instrument. Miał nadzieję, że przypadkowo.

– Grasz? – Zafascynowanie błysnęło w jasnych oczach.

Walenty skinął głową oszczędnie. Nie miał ochoty na wdawanie się w dyskusję. Pochylił się nad filiżanką i wziął do ręki skromne menu, udając wielkie zainteresowanie. Liczył, że chłopak się zniechęci i sobie pójdzie.

Jego plany jednak zostały szybko pogrzebane, gdy krzesło zostało odsunięte przez spóźnialskiego. Natychmiast po zajęciu miejsca oparł łokcie na stole.

– Chodzisz do szkoły muzycznej? 

– Tak... – mruknął Walenty, choć już i tak wyszedł na gbura, więc równie dobrze mógłby nie udzielić odpowiedzi.

Jednak jego towarzysz nadal uśmiechał się szczerze, kompletnie niezrażony chłodem.

– Ja też gram.

– Na nerwach? – wymsknęło się Walentemu. Natychmiast spuścił wzrok, zaciskając wargi. Idiota.

Zamiast jednak zostać obdarowany jakimś mało pochlebnym określeniem, w uszach rozbrzmiał mu ciepły śmiech.

– Często to słyszę. Dymitr jestem.

Blada dłoń wysunęła się w jego stronę. Szybko obrzucił ją spojrzeniem. Miał nieco dłuższe paznokcie niż przeciętny chłopak.

– Mogę zobaczyć twoją drugą rękę? – mruknął skrzypek.

Zamiast uścisnąć dłoń na powitanie, Walenty zaczął dokładnie oglądać skórę Dymitra. Zmieszany blondyn rzucił dziewczynie za barem niepewne spojrzenie, ale na szczęście na nich nie patrzyła. Dopiero by mu nie dała wtedy spokoju.

Powoli położył rękę na stole, i ją pozwalając obejrzeć ze wszystkich stron. Opuszki palców miał pokryte małymi odciskami.

– Gitara – stwierdził w końcu Walenty, szybko tracąc zainteresowanie. Skrupulatnie omijał fiołkowe spojrzenie. – Przeciętne.

– A ty? Skrzypce? Też nie jakoś szczególnie oryginalnie. – Uniósł brew z kolczykiem. Można było cisnąć po całym Dymitrze, ale nie po jego ukochanym instrumencie.

– Bardziej niż gitara.

– I bardziej niż granie na nerwach?

– Dokładnie.

– Dobrze. Więc panu nie przeszkadzam. – Dymitr podniósł się z krzesła i błyskawicznie odszedł od stołu.

Walenty chciał go powstrzymać, ale ostatecznie się rozmyślił. Na pewno znów powiedziałby coś nieodpowiedniego i obraził chłopaka. Nie umiał w kontakty międzyludzkie. Powrócił więc do bawienia się serwetką i popijania kawy. Skrzywił się jednak na jej gorzki smak. Chociaż filiżanka miała ładny kolor.

Dymitry podszedł do Róży i znów oparł łokcie o bar.

– Wiesz, że rzadko mi się zdarza nie móc się dogadać z człowiekiem, nie? – zagadnął, wbijając wzrok w profil chłopaka. Miał delikatny trądzik na policzkach, a kasztanowe loki były w kompletnym nieładzie, ale błyszczały szlachetnie w słońcu, które zaglądało do kawiarni przez duże okna.

– Hm? – Dziewczyna podniosła wzrok znad czytanej książki, poprawiając grzywkę, która opadła jej na oczy. – Chodzi o tego tu? – Znów wskazała na skrzypka niedyskretnie.

– Nie machaj mi tym paluchem! – prychnął. – Obraził moją Annę.

– Oho, Dymitriś się wkurzył – zachichotała, posuwając w jego stronę maślane ciasteczka. – Jedz.

Chłopak jednak nie słuchał Róży. Przygryzł kciuk w nietypowym dla niego zamyśleniu, po czym mruknął coś pod nosem. Na zapleczu zniknął, nim dziewczyna zdążyła zareagować. Westchnęła, obrzuciła grupkę nowych klientów niechętnym spojrzeniem i wsunęła ręcznej roboty zakładkę między strony starej książki. Viktor Hugo i ciastka muszą zaczekać.

Zebrała zamówienia od żywo rozmawiających przyjaciół i powróciła za bar.

– Dymitr? – Zerknęła na tył sklepu, znów poprawiając grzywkę.

– Idę!

Zadowolony z siebie chłopak wyszedł z zaplecza, dzierżąc w dłoni czerwoną, lakierowaną gitarę. Na ustach błąkał się ten sam charakterystyczny uśmiech, ale w oczach lśniła stanowczość. Róża aż westchnęła. Uwielbiała, kiedy jej przyjaciel grał. Miał niesamowity talent i charyzmę, które niestety marnowały się w tym miasteczku. Jemu to jednak nie przeszkadzało. Kochał grać i kochał Annę. Nic więcej mu do życia potrzebne nie było.

Dymitr zgrabnie wskoczył na stół, prawie przewracając cukierniczkę i porcelanowy wazonik. Nogą głośno odsunął krzesło, które szurnęło nieprzyjemnie o kafelki, zwracając uwagę wszystkich obecnych klientów. Łącznie z Walentym, który skrzywił się, gdy zadrżała mu ręka i prawie oblał się kawą. Podrapał się delikatnie po podrażnionym policzku i mimowolnie zaciekawiony, zawiesił spojrzenie na gitarzyście. Blondyn oparł stopę o krzesło, by łatwiej było mu trzymać instrument. Pogłaskał gryf gitary czule, jakby była prawdziwą dziewczyną, po czym gwałtownie szarpnął struny, aż Walentym wstrząsnął dreszcz. Nie spodziewał się tego.

Otworzył szeroko oczy, podczas gdy grajek zamknął swoje. Dobrze... Przynajmniej mógł mu się dobrze przyjrzeć. Dopóki nie rozproszył go głos chłopaka. O Boże.

– Ile jestem ci winien? Ile policzyłaś mi za swą przyjaźń?

Walenty oblizał wargi, obserwując podrygującą nogę chłopaka, samemu zaczynając wystukiwać palcami rytm na drewnianym blacie. Znał tę piosenkę. "Ale zanim pójdę... Ale zanim pójdę... Chciałbym powiedzieć ci, że... "

Dymitr grał walentynkowy klasyk, chociaż święto dopiero jutro. Hah, święto. I imieniny Walentego, który i tak ich nie obchodził. A mimo to w plecaku, między stronami zeszytu od polskiego, wciśnięta była piękna kartka. Wrażliwy na piękno skrzypek nie mógł się powstrzymać i wszedł do maleńkiego sklepiku z dewocjonaliami. Tam wybrał walentynkową kartkę, która zamiast zawierać w sobie kolejne kiczowate życzenia, cytowała słowa Juliusza Słowackiego.

„Jest serce, co się kryjąc w zakrwawionym łonie,

W nocy tylko oddycha, w nocy we łzach tonie,

A w dzień pilnie ukrywa głębokie cierpienia.”

Chłopak wyjął ją z plecaka i położył na stole przed sobą. Odsunął filiżankę, zerknął na zdjęcia, tablicę informacyjną, na Dymitra. Uśmiechnął się lekko. Chłopak bardzo przeżywał to, co śpiewa. Piękne.

Skrzypek potarł palcem brokat na wierzchu kartki, po czym z bocznej kieszonki plecaka wyjął czarny długopis. Napisał coś pod cytatem, nie przestając się tajemniczo uśmiechać. Nim Dymitr skończył śpiewać, Walenty dopił kawę i podniósł się z krzesła. Włożył płaszcz i niepostrzeżenie opuścił Requiem. Uwaga wszystkich skupiona była na gitarzyście. Za sobą usłyszał gromkie brawa i pogwizdywanie. Z kieszeni czarnego stroju wydobył żółtą zapalniczkę i zgniecioną paczkę papierosów. Ponownie chwycił rączkę futerału i ruszył w kierunku Placu Kopernika.

W kawiarence zaś , kiedy tylko Dymitr skończył odpowiadać na liczne pytania grupki przyjaciół, którzy także okazali się muzykami (przecież mówiłam, że kawiarenka przyciąga wyjątkowe osoby), zszedł ze stołu i zbliżył się do miejsca, które zajmował skrzypek.

Zaklął pod nosem. Przecież zagrał dla niego, nie dla tych małolatów. No i dla Róży, która jak zwykle biła brawo najbardziej entuzjastycznie.

Postukał parę razy długimi paznokciami w blat stołu. Obrzucił spojrzeniem słoneczne wnętrze, po czym podniósł kartkę, po chwili wahania zaglądając do środka. Chciał jeszcze przez chwilę poczuć obecność tajemniczego chłopaka. Przecież nie mógł go odstraszyć. Bo niby czym? 

Przygryzł wargę.

Podpis na walentynce był krótki.

"Do Pana D."

[thezolblade]

16. “It’s okay. I couldn’t sleep anyway.” - Sveta and Karis

[Hey it’s a little late, but here it is for femslash february…]

Sveta lay awake in the darkness of her quarters, letting the distant hum of the engines wash over her thoughts, an endless ocean of static.

Should she give up on the idea of rest, at least for now? If she visited the observation deck, she could lose herself in an ocean of stars instead. The moonlight would illuminate the vaguest outlines of the dark clouds below, and the cold air would carry the scent of life, even at this altitude.

She scraped back her blankets, then paused at the sound of movement in the adjoining room. Her guest was still awake.

Sveta switched on her bedside lamp, and took a moment to smooth out her nightgown. A couple of hesitant footsteps heralded the swish of the door; Karis jerked her hand away as it opened before her, still unused to Tuaparang machinery.

“I, uh, am I…?”

“It’s okay.” Sveta offered her a smile, shifting back to the edge of the bed and extending her arm in invitation. “I couldn’t sleep anyway.”

“Oh, good. I mean, I’m sorry you couldn’t sleep, but if you’ve got time to talk, about the mission…?” Karis tiptoed over, stifling sharp breaths each time she made contact with the chill metal floor.

“Are you getting cold feet?” Sveta checked.

“I should have remembered my slippers.” Karis bundled herself into bed and pulled the blankets up to her neck, then stifled another little gasp and propped herself up on one elbow. “Oh, the mission. No, no, I’m fine. I just wanted to go over it with you, where we’re up to, and what’s next. I know you haven’t had much time to babysit me these last few weeks, and I’m grateful for your explanations, but there are still a few things bothering me, and I, well, I’d rather ask in private.”

“You may ask me anything, Karis. I hope I have made that clear.”

“You have, but I wouldn’t want to ask an embarrassing question in front of your troops. Your agents? Whatever the correct term is.”

“You needn’t concern yourself with semantics or appearances. I owe you a great debt of gratitude for your forbearance and aid, considering the circumstances of our first meeting. The least I owe you in return is a satisfactory explanation.”

“Thank you, your Highness.” Karis paused, registering the faint smile on her face. “I mean, thank you, Sveta.”

“What are your concerns?”

“Matthew and the others will reach Belinsk soon, won’t they? And they’ll definitely be able to meet with the resistance? With, uh, Volecheck, wasn’t it? Even in Sanan territory?”

“Yes, he has made arrangements to meet with your friends. Are you nervous about seeing them again?”

“A little.” Karis ducked her gaze to the mattress, then took a steady breath and met Sveta’s gaze again. “They must still think I’ve been kidnapped. I tried to reassure them at the Konpa Ruins, when we met them at the southern exit, but I didn’t know much at the time, except that I wanted to stay with you. And you’d told them to meet me there in order to guarantee my safety, and - and then you ran of with me after all. Tyrell wouldn’t stop cursing…”

“Do you wish we had stayed longer?”

“No, I couldn’t have persuaded them that I knew what I was doing, even with a few more minutes. They’d have closed the distance and picked a fight. We had to run.”

“Are you sure you knew what you were doing?” Sveta asked, pressing her claws into the blankets to hide her own nerves.

“Yes.” Karis reached out to stroke her arm, an easy smile lighting up her face. “I’d sensed your soul. How could I leave you after touching upon so much grief and love, so much fear for the sake of a world that has no idea you exist? You’d die for us without asking for so much as acknowledgement.”

Sveta let out a shaky sigh, shivering briefly under her touch. “Let us hope it does not come to that.”

“…Yeah.” Karis stared into her eyes for a few moments too long.

Sveta looked down to fiddle with the blankets again. “If you fear an unpleasant confrontation at Talon Peak, then you are welcome to remain on the airship.”

“No, I should be there to smooth things over. Even if I can’t tell them everything, I can tell them to trust me. Once we’ve helped them out against a roc, they’ll have to listen, won’t they?”

“We must hope so.”

“I’m more worried about whether Lord Kuan will hold off on executing Eoleo. Prisoners don’t usually survive that long after committing crimes against the Sanan Empire…”

“Chalis has convinced Emperor Ko that Eoleo will serve as bait to draw in the beastman rebels. Lord Kuan has received his orders. Eoleo is safe for now.”

“So he’s really convinced? Chalis must be pretty good…”

“She is.”

“Then, uh, that only leaves the worst part.” Karis hesitated, her form draped in long shadows by the lamplight. “Volechek has done all he can to prepare Morgal for the Eclipse, hasn’t he?”

“Yes. The resistance have spread the word. Every beastman settlement should be ready to hole up underground, where they will be safe. The rebels have been stepping up their raids on Sanan settlements, pushing the civilians to retreat to fortified areas. When the Eclipse hits, Emperor Ko’s army will be exposed in Morgal and Ayuthay. Morgal will be freed, and the rest of Angara will be rescued from the prospect of war.”

“Right. Then Volechek and the others will collect the Umbra gear, and we’ll meet them at the Apollo Lens to end the Eclipse before it spreads. Once we’ve rebalanced Weyard’s energies, you’ll finally be in a position to do something about the vortexes.”

“Yes.” Sveta’s answer came out almost inaudibly soft.

“And you’ll be able to reclaim your ancestral home. I’ve been doing some reading, while you’ve been in meetings. The Fang Tribe and the Zenith Tribe were almost wiped out, weren’t they? Almost a thousand years ago. These new beastmen are descendants of your scattered ancestors. Once your family takes back Morgal, you’ll be able to govern your kin, after freeing them from decades of oppression. It’ll all be worthwhile. So don’t blame yourself for what happens in the meantime.”

Sveta shook her head, clawing small holes in the mattress. “No matter how carefully we prepare, salvation will come too late for some. Who knows how many…?”

Karis took hold of her wrist. “We must acknowledge the blood that we spill, and that which we stem, even without knowing how they compare. We’ll never know the cost of inaction.”

“No… You’re right.”

“Our preparations might spare us some unpleasant surprises.” Karis leaned in until their noses were almost touching, and lowered her voice to a whisper. “Uh, about Chalis. I haven’t had much chance to get close to her, or to sense her unguarded thoughts, but lately I’ve been getting the impression she might not leave the Umbra gear in Volechek’s hands. If she beats him to the controls of the Apollo Lens, I - I think she might mean to fire on Tuaparang itself. And Blados supports her.”

“I have sensed the same thing,” Sveta assured her. “I have spoken to Arcanus, and he also suspects that his fellow officers are not loyal to my father.”

“Do you have a plan?”

“We will keep an eye on them, and confront them at the most opportune time.”

“Would you let me stay with you, from now on? In meetings, in battles, and at night?” Karis bit her lip, blushing as her own words reached her ears. “I wouldn’t want to be separated from you when they show their hand. They could have bought the loyalty of any number of your guards - they’re so hard to read - ”

“Of course you may accompany me. In truth, I have been telling myself to give you as much space as you might reasonably expect. I did not count on your friendship, or your loyalty - ”

“You have my friendship, and far more. That’s why I have to ask… Do you truly intend to leave the Umbra gear with Volechek?”

“I - I suppose you have guessed that whoever fires the Apollo Lens is unlikely to survive, even with the Umbra gear’s protection.” Sveta hesitated, and her guest nodded, squeezing her wrist. “I cannot ask Volechek to sacrifice himself at a moment’s notice. He has already shouldered his share of burdens, and he did not choose this path. These new beastmen already look to him for leadership. In another life, in another world, I might have found myself in his place, and I am not sure I could have found the strength… Since I know what lies ahead, I must steel myself to face it for him. Please do not tell anyone. If my father found out…”

“Sveta, no, of course I won’t betray your confidence, but you don’t have to take this on yourself. We could tell them sooner… we could find a way…”

“This is the best way. I honestly believe I stand the best chance of surviving the light. The blood of emperors flows in my veins. I must put it to use by protecting my people, or else I am not fit to ask anything of them.”

Karis drew in a harsh breath, but her voice was level when she spoke. “I’ll go with you.”

“You can’t…”

Though Karis lay still, her spirit surged forwards, closing the gap between them with an ethereal kiss. Sveta gasped and drew back, her lips tingling.

“I’ll go with you,” Karis repeated, her lips curling into a smile. “I’ll lend you my strength. Maybe it won’t be enough, but then neither of us will have to face the end alone.”

“Karis…”

“I chose this path too.”

Sveta tried to refuse her, but the words wouldn’t form in her throat. When Karis reached for her hand, Sveta surprised them both by pulling her into a crushing hug.

“I am s-so sorry to ask - ”

“You didn’t.” Karis kissed away her tears, sliding an arm around her back. “I offered, remember? I’m yours.”

[sazandorable]

Has anyone asked golden sun yet for the ask meme? Or, if you feel like the questions are too similar to ask memes you've done before, twewy?

both? x)

GS:

How I entered/learned about the said game/show/movie/etc of that fandom: read about the first game in a kids/teens magazine, it had a great score and it sounded like something I could like and manage. I was like… 11, apparently. And then that (as well as Pokémon) is how I later got into English fandom at all, because there wasn’t enough French content to go by, unlike HP.

Fave character: ……….. Mia or Alex (is that very similar or very different options??)

Least fave character: Idk. I even enjoy Babi. Blados?

OTP(s): Oh dearLet’s say Mia/Sheba and Ivan/Garet

Pairing that everyone likes but I don’t get: not the Hugely Popular ones but: Jenna/Garet and Ivan/Sheba, I see it ofc but it isn’t very interesting…

Fave thing about the fandom: the worldbuilding, both canon and fanon, with the fanbase’s obsession over small details to develop in-depths headcanons. Things like the Operation Oven Lovin’.Also the liberty to interpret and write absolutely whatever we feel like in terms of personalities, backstories and ships.

The most despised thing: … production-wise, it’s still pretty small. Rare ships are rare.

If there is something I would change from said game/show/movie/etc., what would it be: more interaction between Alex and Mia / details about their lives (Mercury Lighthouse was the last time Isaac’s team ever saw and heard him??????). Anemos??????? And of course, more cameos in DD from the old cast, but without having them all be hitched with 1-2 kids. Some variety. Mia with 4 more kids, Ivan having no partner to be seen (I know Karis mentions her mom but I forget what she says…), Felix and Sheba travelling together with an unclear relationship but no kids at any rate, etc. (Well, we do already have the amazing 2 dads in their pad.

TWEWY:

How I entered/learned about the said game/show/movie/etc of that fandom: … also read about it in the same magazine… 6 years later?? The Shibuya + fashion thing, the description of the mission-based survival gameplay, and the art intrigued me.

Fave character: Joshua;;;;;; Shiki is next though!

Least fave character: huuuuuh. Higashizawa by elimination probably, I do like in fic though (but ingame he’s mostly forgettable. Aside from the incredible lines.)

OTP(s): Josh/Neku and SHIKI/ERI

Pairing that everyone likes but I don’t get: Not really

Fave thing about the fandom: A lot of it follows the spirit of the game to be super inspiring and positive and motivational. Shiki-centered fics tend to be fantastic. Also a lot of Neku+Shiki friendship!!

The most despised thing: uhhhhhhhh nop idk. Even the Josh/Neku yaoiz!!omrg!11!! is not as bad as some ships of other fandoms.

If there is something I would change from said game/show/movie/etc., what would it be: TRANSLATE IT INTO FRENCH, GET MORE FANS… The localization work is incredible, it was one of the first games in which I genuinely enjoyed the text in itself, but damn were the slang and the puns hard on my 17 ESL self. (… I still can’t write Beat’s speech.)

[ask-a-gordo]

Gordo (and Blado) Will Be Moving to a New Blog

Hi, this is Kirbysmith. I run this blog and role-play as Gordo. Or at least I used to.

Well, you guys should've seen this coming. I'm officially shutting down Gordo's (and Blado's) blog. I haven't posted in it for the longest while, and he doesn't do anything anymore. I've also lost my drive to role-play for him and his character seems to have deviated too far that it's nearly impossible to write for him as he currently is.

However, I've wanted to start roleplaying again. So while this blog will be inactive, his character will be slightly redone and moved over to this blog. ---> http://askthegordoarmy.tumblr.com

There's nothing there yet, but feel free to follow it and send him some asks!

WARNING!!!: Keep in mind though that although all the RPs from the old blog will still be canon to the new one, a few months/years(?) have passed since then, and Gordo and Blado have been staying at the gordo training camp for a while.

See you at the new blog!

[sailortentacle]

PMMM or Golden Sun for the ask meme, depending on if anyone else has already asked one of 'em.

PMMM

blorbo (favorite character, character I think about the most): Madokaaaaaaa! Sana in Magia Record.

scrunkly (my “baby”, character that gives me cuteness aggression, character that is So Shaped): Maybe Nagisa or Tatsuya?

scrimblo bimblo (underrated/underappreciated fave): Is Madoka still underappreciated? If not, idk pass.

glup shitto (obscure fave, character that can appear in the background for 0.2 seconds and I won’t shut up about it for a week): Junko and Tomohisa

poor little meow meow (“problematic”/unpopular/controversial/otherwise pathetic fave): I mean Homura did a couple things wrong, I guess. Maybe. Kuroe, too.

horse plinko (character I would torment for fun, for whatever reason): The old joke about Homura resetting the timeline over minor inconveniences never gets old, but any character can fit in this if I want them too.

eeby deeby (character I would send to superhell): ALINA FUCKING GRAY. GO AWAY.

I thiiiiink @thezolblade asked me GS back before my asks were on (in that case, oops, my bad on forgetting), so I'll answer it here for the both of you.

blorbo (favorite character, character I think about the most): Mia, Sveta

scrunkly (my “baby”, character that gives me cuteness aggression, character that is So Shaped): Rief. Himi's design is also really cute.

scrimblo bimblo (underrated/underappreciated fave): Rief, also Blados and Chalis. I get the criticism for them as a villainous duo, but consider: they're hot. As for the first gen, no one at this point?

glup shitto (obscure fave, character that can appear in the background for 0.2 seconds and I won’t shut up about it for a week): Iodem in gen 1, Hou Ju and Unan in gen 2. Maybe Chaucha too, because Dark Dawn going "¯\_ (ツ)_/¯" about her would probably cause me to flip out if she ever showed up again.

poor little meow meow (“problematic”/unpopular/controversial/otherwise pathetic fave): Iodem, Blados, Chalis, Meisa, King Wo...

horse plinko (character I would torment for fun, for whatever reason): Anyone could fill this niche if I tried hard enough!

eeby deeby (character I would send to superhell): Pewter.