#artez(binnen)

[blog-dbkv-artez]

Samen een wereld creëren

Een kort verhaal over de roomdag

Je studeert af. Je hebt tijdens je studie gesproken over kunst, nagedacht over hoe het zich verhoudt tot je eigen leven en je bent grotendeels af van je ‘teenage angst’.  Je hebt aan het eind van je studie je werk op een andere locatie zien staan/liggen/hangen dan binnen de academie. Je hebt het naar buiten gebracht. Je bent trots, want wat hangt het mooi in de wereld. Of, de volgende onaangename vraag bekruipt je: ‘wie heeft hier om gevraagd?’ of: ‘heeft het wel enig nut en zo ja, welk nut?’ Is het iets wat je je zou moeten afvragen als je aan het afstuderen bent? Moet je je hier al zorgen om maken?

Homo bulla est. De mens is een zeepbel, schreef Erasmus zo’n vijfhonderd jaar geleden. We zien er substantieel en solide uit, maar we zijn bijzonder fragiel. Zeepbellen werden veel gebruikt in de Vanitas schilderijen uit de zeventiende eeuw, om ons eraan te herinneren dat het leven tijdelijk is. Dus; richt je op het eeuwige leven. Maar, redden we het daar mee, in deze tijd? Om ons enkel en alleen te richten op het eeuwige leven? Laurens ten Kate, bijzonder hoogleraar Vrijzinnige Religiositeit en Humanisme, Universiteit voor Humanistiek, beschrijft het verschuiven van religie. Door de geschiedenis heen namen we afscheid van religie, maar kwam het ook terug. Men breekt met de goden, maar er ontstaan tegelijkertijd ook nieuwe godsdiensten. Een afstandelijke God (middeleeuwen), menselijke God (Zoon van God, op aarde). De kracht bij de mens weghalen, of inzoomen op waar de mens zelf toe in staat is? Want de mens gaat niet altijd meer akkoord met het feit dat goden alles maar te zeggen hebben, de mens wil zelfstandig in de wereld staan. Men wil zelf scheppen. Schilder Millais schildert in 1883 ‘bubbles’. Een jongetje staart dromerig naar de zeepbel die hij zelf geblazen heeft. Een zelf geschapen wereld waarin je wonen wil. De weg naar binnen, de wereld van verbeelding.

Robbie Cornelissen is tekenaar. Als kind begon hij met tekenen en ontdekte dat je als tekenaar je in je eigen tekening kan bevinden. Dat je door te dagdromen je in een andere realiteit kan bevinden. Hij spreekt over de magie van het kunnen zijn in zowel een binnen- als een buitenwereld. Dat je als kunstenaar zo nu en dan, als een postbode, een pakketje naar de andere wereld verstuurt. Het tekenen is een meditatieve en rustgevende handeling. In de tekeningen worden ruimtes getoond, vaak lege ruimtes zonder mensen. Elke ruimte heeft zijn eigen karakter. Benauwend, beperkend. Optimistisch, open. Stemmingen die hij ook in zichzelf ervaart. Een individueel proces. Wat gebeurt er als je mensen uitnodigt mee te tekenen? Dit ervoer hij tijdens zijn tentoonstelling ‘Vertigo’ in het Centraal Museum. Een stuk papier met de lengte van zeventien meter, met daarvoor een platform. Om te voorkomen dat Cornelissen en de assistenten kruipend de onderste lijnen moesten zetten. Op de opening besloot hij de bezoekers mee te laten tekenen. Het was een feest, er ontstond een hoop reuring en iedereen raakte met elkaar in gesprek. Na de opening begreep hij wat het tekenen van een eenvoudige rechte lijn voor mensen kan betekenen. Sommige mensen vertelden hun levensverhaal, anderen bleven uren meehelpen.

Virginia Tassinari is filosoof en design researcher. Ze is verbonden aan Desis network, design for social innovation and sustanibility. Want, wat is de rol van design in de samenleving? Kan het, naast de wereld verfraaien, deze ook beter maken?

Als mens worden we door elites geregeerd, de macht wordt bij de mens weggehaald.  Kunnen we met behulp van design hier iets aan doen? Social design zoomt in op waar de mens zelf toe instaat is. Een maatschappij die geregeerd wordt door elites is gevaarlijk, want, het sluit participatie uit. We besteden onze gesprekken uit, Social design, of design activisme, is juist gericht op participatie.

Ze refereert aan Hannah Arendt, naar de empowerment van de mens. Arendt waarschuwde voor een maatschappij waarin produceren en consumeren het hoofddoel worden en waardoor het publieke en sociale domein steeds meer uit ons bestaan verdwijnt. Dit dreigt te gebeuren (of heeft zich al voltrokken) en vraagt om een krachtige tegenbeweging, we moeten als mens weer een collectief zien te worden.

Tassinari organiseerde projecten in moeizame wijken. Zo heeft ze, samen met buurtbewoners, een museum opgezet. Iedere bewoner moest iets in zijn of haar vensterbank zetten. Dit om de bewoners met elkaar in contact te brengen en het gesprek op gang te brengen. Hoe zorg je nu dat zo’n project slaagt? Dat het op langere termijn iets teweegbrengt? Tassinari geeft aan dat dit staat of valt met zelf aanwezig zijn. Niet na een paar maanden verdwijnen, maar een vinger aan de pols houden en vervolgens kunnen aanvoelen wanneer het tijd is om te vertrekken. Om vervolgens weer eens terug te keren en te kijken of het gelukt is om interesse te wekken tussen de buurtbewoners.

Dus, je bent afgestudeerd. Je hebt misschien al een baantje en je KVK-nummer alvast maar aangevraagd. Je hebt een website, en een bescheiden atelier bemachtigd en je werkt hangt in dat leuke koffietentje. Of je hebt een baan aangeboden gekregen op je oude stageadres. Je zit elke dag in de bus naar Dronten om 4havo een paar uur les te geven. Dit voelt goed, dit voelt volwassen. Dit is wat je doet, na je afstuderen en het voelt fijn. Totdat het onaangename gevoel je ’s nachts weer gaat bekruipen. Want je doet niet genoeg. Ja, je werkt hard. Maar wat betekent het?  Het is makkelijk te verzanden in routine. Dus wat ga je doen? Ga je zelf aan het werk, of laat je je leiden door religie, politiek of elite? We zijn opgeleid tot beeldmakers, dromers en visionairs. Constateren is niet genoeg, er moet gehandeld worden, we moeten de macht niet uit handen geven. Samen moeten we die wereld creëren waar we allemaal in kunnen en willen wonen.

[platformaanvang]

Zorgen over afname ontwikkelplekken

Naar aanleiding van de zorgen die we uit de politiek en de gehele sector hebben gehoord (geuit door opleidingen, studenten, jonge makers, en ook de gevestigde orde), schreven wij een bezorgde brief aan de cultuurwoordvoerders in de Tweede Kamer. Op 23 november hebben zij het wetgevingsoverleg waarin de begroting voor de komende 4 jaar wordt vastgelegd. Hieronder lees je onze brief.

Geachte cultuurwoordvoerder,

Aanstaande maandag vindt het wetgevingsoverleg plaats aangaande de begroting van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap over het onderdeel Cultuur. De begroting zal op dat moment worden behandeld en vastgelegd.

In de afgelopen maanden heeft men in alle lagen van de podiumkunstensector de zorg uitgesproken over de verdeling van de gelden onder de ontwikkelinstellingen. Hoewel er meer geld naar ontwikkelinstellingen gaat, neemt de hoeveelheid plekken voor jonge makers die net afstuderen juist af. Dit is voornamelijk te wijten aan een herverdeling van de gelden waarbij een aantal instellingen met andere kernactiviteiten in het budget zijn opgenomen en waarbij een aantal productiehuizen wegvallen, zoals Frascati Producties en Plan Brabant die een groot deel van de afstudeerders onder hun vleugels nemen.  Ook de directies van vijf grote opleidingen (namelijk Toneelacademie Maastricht, Academie voor Theater en Dans AHK, Academie voor Theater en Dans ArtEZ, Theater HKU en Fontys Hogeschool voor de Kunsten Tilburg) hebben eerder dit jaar meerdere brieven gestuurd aan minister Van Engelshoven om dit aan te kaarten en hun zorgen te uiten. Ook de jonge makers zelf hebben meerdere malen van zich laten horen.

In het notaoverleg Cultuur en Corona II van 29 juni is al door de cultuurwoordvoerders van SP, PvdA en Groenlinks de zorg voor het verdwijnen van talentontwikkelingsplekken uitgesproken, en destijds is een motie aangenomen om “in kaart te brengen of het aantal plekken voor jonge makers door het nieuwe kabinetsbeleid stijgt en niet afneemt, en hierin specifiek, maar niet alleen, de gevolgen van de budgetverschuiving van het Fonds Podiumkunsten naar de BIS en de beoordeling van instellingen als Frascati mee te nemen.”

Inmiddels heeft het Fonds Podiumkunsten gelukkig - mede door uw harde werk en strijd - bijna het totale benodigde bedrag toegekend gekregen. Echter, ondanks positieve adviezen van de Raad voor Cultuur en het immense geluid van steun vanuit de sector en de politiek, zullen er in het komende kunstenplan voor ongeveer 40% minder structurele ontwikkelplekken zijn voor jonge makers.

Zo ziet, om een voorbeeld te geven, Productiehuis Frascati zich genoodzaakt in juni 2021 de deuren te sluiten, ondanks het overbruggingsfonds van een half jaar dat onderdeel van het tweede steunpakket uitmaakt. Dit is zorgwekkend, omdat hetgeen wat Frascati Producties en Plan Brabant bieden, een huis voor jonge makers om zich meerdere jaren volledig op het maakproces te storten en hun artistieke visie te ontdekken buiten een opleiding of grotere instelling, nu verdwijnt zonder dat daar iets soortgelijks voor terugkomt. De plekken die nu gecreëerd zijn, richten zich op projecten en producties en missen de structurele begeleiding die de jonge makers zo hard nodig hebben. Het is namelijk een groot verschil of je binnen een BIS-instelling een productie mag maken of dat je met ondersteuning onafhankelijk een eigen praktijk mag onderzoeken en vormgeven.

Onze vraag is dan ook of u in het overleg van aanstaande maandag deze zorg nogmaals onder de aandacht zou willen brengen en een herverdeling van de (Corona)gelden dan wel een toevoeging aan de begroting zou kunnen voorstellen met als doel deze groei van structurele plekken van talentontwikkeling te waarborgen. Om nogmaals de motie van Peter Kwint en Corinne Ellemeet te noemen, het ging hen ook specifiek om meerjarige talentontwikkelingsplekken voor afstudeerders en jonge makers.

Er ontstaat op deze manier een gat tussen opleiding en werkpraktijk. Met het wegvallen van Frascati Producties en Plan Brabant zullen er in de komende vier jaar 40% minder plekken zijn voor afstuderende jong talenten dan in het vorige kunstenplan. Als dat werkelijkheid wordt, slaat dat een gigantisch gat in de sector waarvan de gevolgen lange tijd landelijk voelbaar zullen zijn. Ook het verlangen van minister Van Engelshoven naar een gezonde, duurzame en solide kunstensector komt zo in het gedrang.

Alvast bedankt voor uw tijd en uw vertrouwen.

 Met hartelijke groet, 

 Platform Aanvang!

 Platform Aanvang! is een open platform voor gesprek en uitwisseling dat zich inzet voor een faire, duurzame, inclusieve en veilige podiumkunstensector. Wij zijn aangesloten bij de Creatieve Coalitie, een netwerk van 44 belangenorganisaties in het kunstenveld.

Afbeelding genomen van de website van Frascati.

[astridpeters]

Foto van Simon Doonan door fotograaf Todd Selby (New York) uit zijn boek ‘The Selby is in your place’ (2010)

Selby laat in zijn boek privé-situaties zien van creatieve beroemdheden. Hij combineert foto’s van deze creatievelingen tussen hun eigen spullen met illustraties van hun favoriete items. Spannend boek waarbij je ‘stiekem’ bij iemand binnen kan kijken; de intimiteit van de foto’s triggert nieuwsgierigheid.

#toddselby #simondoonan #theselbyisinyourplace #fotograaf #fotografie #artez #artezzwolle

[floorirene]

6. Brood met kaas

april 2020

Mijn moeder heeft me net een kopje muntthee op mijn kamer gebracht. Ze heeft me al drie keer gevraagd om de vaatwasser uit te ruimen en ik heb al drie keer geantwoord dat ik dat zo ga doen. Volgens mij kookt mijn vader pasta vanavond. Ik ben weer terug in mijn tijd van het puber-zijn, wonend met twee ouders in één huis. Met het verschil dat we nu geen van allen naar school of werk gaan maar alle drie elke dag de hele dag thuis zijn. En zonder enig zicht op hoe lang nog.

In februari kwam ik naar Nederland vanwege het overlijden van mijn oma, maar toen ik weer terug wilde vliegen gooide China de grenzen op slot, dus daar kan ik voorlopig niet meer heen. Mijn studie Intercultural Communication aan de Shanghai Theatre Academy gaat online verder. Voor sommige vakken werkt dat beter dan andere. Het is best een uitdaging om de exacte vingertechniek van het waaierdraaien uit de traditionele Chinese dans onder de knie te krijgen als het scherm en dus ook de docent steeds vastloopt op het cruciale punt van het in de lucht werpen van de waaier. De Tai Chi docent die het steeds heeft over opgaan in je omgeving, verdwijnt opeens echt in zijn green screen achtergrond op Zoom. En door het tijdsverschil zit ik regelmatig om half 7 ’s ochtends al te luisteren naar intense aria’s tijdens de Chinese opera les. Bovendien geeft mijn moeder online Nederlandse les aan anderstalige kinderen in de kamer naast mij, dus dan zit ik net in een online discussie over oriëntalisme in het modernistische theater, hoor ik weer door de muur ‘EDWIN EET BROOD MET KAAS. NEE MET KAAS. KAAS. K-A-A-S. JA HEEL GOED AWAD!’ 

Soms overvalt de heimwee me. Ik mis het daar zijn, de aanwezigheid in een klas, met echte mensen. In onze Zoom lessen ben ik me voortdurend bewust van die opsplitsing van aanwezigheden. Ik ben aanwezig aan mijn tafel in mijn kamer in mijn ouders huis in Nederland. Een echte, fysieke aanwezigheid. Ik ben ook aanwezig in de online Zoom les. Voor mij zijn dit verschillende werelden. In Zoom kunnen mijn klasgenoten alleen mijn digitale aanwezigheid zien. Ze kunnen slechts enkele aspecten van mijn andere aanwezigheid zien, de muur achter me, misschien de stoel waarop ik zit. En andersom ook, ik ga fantaseren over hun fysieke aanwezigheid, hoe de kamer eruit ziet waar ze zitten, afgeleid van de poster op de muur of de kast in de hoek. Maar dichterbij dan dat kom ik niet. Ik vraag me af hoe deze twee aanwezigheden, realiteiten, werelden, ruimtes zich tot elkaar verhouden. Hoe beïnvloeden ze elkaar, met mijzelf als enige verbindende factor. In contact zijn terwijl je opgesplitst bent. Ik mis de fysieke ontmoeting. En het voelt raar om theater te studeren zonder dat fysieke. Het confronteert me met hoe lijfelijk theater eigenlijk is. Niet alleen de directe aanraking, maar het fysieke aanwezig zijn met elkaar, ergens, samen, acteurs en publiek en de spannende uitwisseling ertussen. Een zinderende echtheid.

portraits of my Zoom classmates

Ondanks al het onverwachte dat is gebeurd, ben ik toch alweer bijna 8 maanden aan het studeren. Ik dacht dat het misschien tijd werd om eens te reflecteren op hoe het gaat.

Ik begon deze studie in Shanghai na 4 jaar ArtEZ en 1 jaar in het werkveld, vooral als theaterdocent. Nu doe ik een academische masterstudie, en ondanks enkele praktische vakken ligt de nadruk op, ja hoe noem ik dat, academische, kritische, discussie onderzoeksvakken. Waarvoor ik artikelen moet lezen in wetenschappelijk Engels (wat een heel andere taal is dan het spreektaal Engels, kwam ik al snel achter) en we die vervolgens bespreken in de les. Een presentatie over een in de les behandeld onderwerp behoort vaak tot de opdrachten, net als een afsluitend kritisch essay. En ik dacht dus ‘leuk, schrijven!’, maar een kritisch essay schrijven betekent eigenlijk informatie uit andere bronnen quoten of parafraseren en in een vastgestelde volgorde onder elkaar zetten. En dan ook nog in het wetenschappelijk Engels. Vreselijk vond ik het de eerste keren. Ik verloor mezelf de hele tijd in te poëtische zinnen en filosofische alinea’s waar ik best tevreden over was, maar die volgens de docent weliswaar mooi geschreven, maar totaal overbodig waren en niets toevoegden aan het punt dat ik wilde maken. Dat punt (of ‘the argument’, zoals we dat moeten noemen) veranderde sowieso de hele tijd in mijn hoofd, gewend als ik ben aan de eeuwige nuance en alles bekijken vanuit verschillende perspectieven. Maar goed, ik ben dus gaan inzien dat ik het moet zien als een soort spel, waarbij je binnen zeer vastgestelde kaders gewoon punten moet afvinken. En af en toe een poëtisch zinnetje kan best.

Behalve dit wetenschappelijke schrijven had ik ook moeite met het onder woorden brengen van wat ik bedoelde in klassen discussies. Met klasgenoten of collega’s in Nederland bevond ik me in dezelfde context, we waren bekend met hetzelfde theateraanbod en dezelfde theatertermen. Er was ook over het algemeen gesproken een zelfde smaak of idee over wat goed en artistiek was. Maar in Shanghai was die gemeenschappelijke context totaal verdwenen. We zaten in een Chinese context, met een groep van over de hele wereld, met elk hun eigen achtergrond, cultureel en professioneel. Ik vond het opeens weer heel moeilijk om het over theater te hebben. Zonder gemeenschappelijke termen of inzichten werd ik gedwongen om weer terug te gaan naar de basis. Als er niks meer vastligt, wat betekent theater dan echt voor mij? Wat vind ik goed? En hoe praat ik daarover? Hoe geef ik eigenlijk woorden aan het soms zo woordeloze karakter van theater? Hoe geef ik woorden aan het gevoel dat het me geeft? 

Als er woorden aan werden gegeven, vond ik het vaak plat, of theoretisch gezever, nooit rakend aan de essentie. En ik was in het begin vooral bezig met anderen, klasgenoten met hun soms indrukwekkende achtergronden en grote wetenschappelijke kennis. Ook de docenten hadden het steeds over universiteiten als Princeton, Oxford, Yale. Wat kwam ik hier in godsnaam doen? Maar ik kan me nog herinneren dat ik op een bankje op de campus zat en opeens het inzicht kwam: Maar ik heb dit al 4 jaar gestudeerd! Ik heb 4 jaar lang op ArtEZ geleerd over theater en gefocust op persoonlijke visie, op wie ik ben, wat ik doe, waar ik voor sta. Gek hoe je soms kan vergeten wat er allemaal in je zit. Vanaf toen kwam de vrijheid om niet alleen te delen vanuit mezelf, maar ook door klasgenoten geïnspireerd in plaats van geïmponeerd te worden.

Ik ben het wel gaan waarderen, die wetenschappelijke benadering. Het dwingt je om heel nauwkeurig verschijnselen te analyseren en te duiden. Je leert om zuiver te kijken, en duidelijk te formuleren wat je wil zeggen. Je gedachten ordenen zeg maar. Ik ben blij met wat ik nu allemaal leer en zie het wel voor me in de toekomst, een combi tussen wetenschappelijk en artistiek. Maar wel ook maken, alsjeblieft. Want voor mij is niet alles te duiden. Ik wil soms gewoon even niet beargumenteren, bronnen quoten, wetenschappelijke onderzoeken lezen, ik wil vaak gewoon voelen en gevoeld worden. Voor mij gaat theater zo vaak om gevoel, energie, stroom, of weet ik hoe ik het moet noemen, het is woordeloos. Ik mis het, dat ‘vuur’, die plek waar het gebeurt. Er middenin staan, en dan niet weten wat er gaat gebeuren, en dan heel onzeker zijn maar ook heel erg blij.

Als ik nu terugkijk naar de afgelopen maanden, dan zijn de gelukkigste herinneringen de momenten van ‘samen’ geweest. Met de klas naar de opening van een tentoonstelling in een galerie en elkaar nog niet zo goed kennen en een beetje dronken worden van de gratis wijntjes op de rooftopbar. Met een groepje naar een dragqueenshow en na afloop geen taxi kunnen vinden dus samen naar huis lopen, door een donker Shanghai, super verliefd op alles en iedereen. Een Thanksgivingfeest organiseren en een enorme kalkoen kopen en die samen helemaal opeten. Mensen samenbrengen, voor mij is dat wat betekenis geeft. Dat is waar ik heel erg gelukkig van wordt. Dat is voor mij ook het belangrijkste aspect van theater, die focus op het samenzijn, de uitwisseling tussen mensen. En wat er dan ontstaat, in proces en op de vloer. Hoe verbindend dat werkt, ongeacht in welke culturele context. Ik kijk er enorm naar uit om weer theater te maken.

Maar voor nu studeer ik 3 uur per dag Chinees, volg ik mijn online Zoom lessen, lees ik de wetenschappelijke artikelen, schrijf ik mijn kritische essays over de invloed van technologie op de fysieke theatervorm, over de invloed van westers realisme op de traditionele Chinese opera, over de plek van het persoonlijke verhaal in hedendaags Chinees theater, over bewustzijn van de westerse houding tegenover de ‘Ander’, en ben ik thuis met mijn ouders. Soms voelt het nog als puber-zijn, maar steeds vaker voelt het als drie volwassenen die samenleven en het eigenlijk heel goed hebben met elkaar. Oja, ik ben meer aan het schrijven opeens. Gewoon flarden, zonder doel. Vooral in het Engels, weet niet waarom. Het maakt me blij. En ook al heb ik inmiddels wel geleerd dat vooruit plannen geen enkele zin heeft, toch droom ik stiekem van nog een paar maanden Shanghai, misschien volgend schooljaar...

hometown mood

[brievenuitinnsbruck]

Random Influences

Doordat mijn tijd op een stoel wordt ingenomen door studie-verplichtingen, is onderstaande tekst slechts een samenraapsel van beroeringen.

Katie Roiphe benoemt in een interview met dS prachtig waarom het neerschrijven van eigen indrukken zich loont.

De exacte podcast ben ik vergeten, maar de quote van de schrijfster Karen Blixen is er eentje om mee te nemen: “Be not afraid of absurdity; do not shrink from the fantastic”

De Good-Country-Index is een index die een rangorde geeft van de landen die iets terugdoen voor de wereld, landen die verder kijken dan hun grenzen. De top 5 wordt bezet door drie Scandinavische landen... Classic.

Enkele maanden geleden leerde ik op een skitour (die vervroegd werd afgebroken door lawinegevaar), een jonge Tiroolse spoedarts kennen die me enkele Tiroolse uitdrukkingen aanleerde. Een taalvorm waar Google niet verder helpt

„Nix auf juppe“: platt sein oder keine Kraft haben.

„Kein Druck auf dem Füller“: quasi dasselbe , die direkte Übersetzung meint aber Impotenz.

„Billiard mit nem seil“: Impotenz

„Da willst nicht tot überm Zaun hängen“: leben in einem Dorf in dem nichts los ist, wo man nicht lange bleiben will.

„Tu ma nich so knöttern“: nicht meckern oder auch nicht geizig sein.

In tegenstelling tot de corona crisis, volg ik de Oekraïnse oorlog met iets meer interesse en afschuw. Dagelijkse updates ontvang ik via de prachtige podcast van Jelle Brandt. Hij woonde een aantal jaren in Moskou en zijn korte samenvattingen zijn verhelderend, droog en verslavend.

Maar ook van de Nederlandse schrijver, Pieter Waterdrinker, kunnen we veel leren. Zijn boek is besteld maar deze podcast is alvast een heerlijk begin.

Het ontwikkelen van menselijke gewoontes is iets dat je zeer sterkt herkent je omgeving. Omdat je eigen automatismen zijn weggevallen, valt je des te sterker op hoe andere mensen elke dag hetzelfde opnieuw doen. Ook valt bij jezelf op hoe snel je nieuwe gewoontes ontwikkelt. En hoe hard je deze nodig hebt om zin en vaart te geven aan dagelijkse handelingen, zeker in de werk-omgeving. Daar kijk je naar mensen die je eigenlijk niet goed kent en toch elke dag kunt observeren. Ik zie elke ochtend hoe mijn collega’s, assistent of chef, naar dezelfde stoel lijken te grijpen in de ochtendbespreking. Het maakt niet uit of ze van wacht zijn geweest, al gaan lopen zijn, heel de dag gaan opereren of gewoon een dag ‚achter de computer‘ voor de boeg hebben. Iedereen keert steeds terug naar zijn stoel. Een nieuwe student of bezoeker die de vaste plekken niet kent en zich vergrijpt aan iemands vaste plek, wordt door sommigen dan ook gevraagd om plaats te maken. Niets grappiger als een nieuwe student de stoel van de chef toewijzen en kijken naar hoe dit sociale experiment afloopt.

Soms hebben kleine veranderingen in de levens van andere mensen een grote impact op je eigen ritme. Mijn Russische kamergenoot heeft ontslag genomen bij zijn Italiaanse fastfood-keten (teveel stress, en te afstompend, die 9h pasta koken) en is momenteel bezig aan een opleiding tot postbode. Ik ben dus om 6h in de ochtend niet meer alleen in de keuken. Hij brengt mijn ochtenden tot leven met het geluid van rollende eieren op het aanrecht: als je een handvol eieren legt op het vals-houten aanrecht, klinkt hun rollen alsof water aan het koken raakt. Vanaf dan verandert de dynamiek van de ochtend volledig. Zijn ontbijt-ritueel pakt immers heel de keuken in en confronteert me met hoelang ik al gewoon voor mijn laptop zit.

Ik maak dan snel zwarte thee met wat melk (om niet om 6h al een vierde tas koffie naar binnen te werken) en trek mij terug op mijn kamer.

Als laatste (of voorlaatste, afhankelijk van mijn goesting om tijdens een nachtwacht nog lang verder te schrijven) vermeld ik een Belgische schrijftster die omschreven wordt in de Standaard (waar haar column verscheen) met de beschrijving:  Munganyende Hélène Christelle is auteur en new-age-publisher. Ze doceert het vak Beyoncéology aan Artez en is net terug van kunstresidentie in West-Afrika. Haar favoriete voornaamwoord is tantine. Als ze zo’n dingen over je schrijven en je blijkt dan ook nog eens lerares Beyoncéology te zijn, dan moet je wel de moeite zijn. Die term staat trouwens voor: “a study of literature through the critical lens of womanism.”

En om nu helemaal te eindigen: een boek dat ik in de toekomst maar eens zal bestellen (365 Ways to Have a Good Day- Ian Sanders), gaf op dag 21 de volgende tip (free sample here):

[plaschek]

26-6-18

De kunst bracht haar naar Arnhem. Petra Hartman volgde een opleiding aan kunsthogeschool ArtEZ en bleef hier hangen, in Oosterbeek om precies te zijn. En nu ze toch in deze rubriek komt, meteen maar even wat aandacht voor haar expositie in het Exporama van Theater de Leeuw. ,,Het zijn beelden van goud. De beelden zijn details van mijn schilderijen", vertelt de veelzijdige kunstenares, die naast haar schilderijen ook bekend is om haar sieraden en objecttassen. Wie het werk van de Oosterbeekse niet kent, hoeft alleen maar de raadszaal van het Arnhemse gemeentehuis binnen te lopen. Zij is een van de twaalf kunstenaars die tekenden voor de inrichting van het stadhuis. Je loopt letterlijk over haar werk. ,,Het tapijt met de teksten heb ik ontworpen."  

[leauouique]

7 september: bronnenonderzoek oefening

1. Gebruik de term authentieke kunsteducatie in twee verschillende data banken. Noteer wat je opvalt en hoe je hebt gezocht en wat je hebt gevonden. 2. Kijk naar de onderwerpen bij de verschillende kunsteducatieve lectoraten. Noteer welke onderwerpen je aanspreken (minimaal 2). 1. Een nieuw model voor authentieke kunsteducatie | Emiel Heijnen (AHK) AHK: gevonden via Google door te zoeken op “artscience database AND authentieke kunsteducatie”, dit zijn acht pagina’s uit een groter onderdeel van de AHK. Het grotere geheel lijkt een verwijzing naar een proefschrift van Emiel Heijnen, Remixing the Art Curriculum. Het valt me op dat ik niet kan herleiden wat dit nu exact is…. Het begint op pagina 28.. is dit al het proefschrift? Of is dit een bijlage of introductie naar het proefschrift? Wat me inhoudelijk opvalt is dat leerbehoeftes, interesses en hedendaagse ontwikkelingen centraal zouden moeten staan binnen professionele kunst. Wat ik opvallend vind is dat dat verwijst naar intrinsieke motivaties van mensen/studenten. Wat ik mooi vind en waarvan ik vind dat dat evident is voor een kunstenaar. Maar de moderne kunstacademie en in het algemeen dus ook de mensen die zij opleiden als kunstenaars, zouden juist getraind moeten worden in de professie kunstenaar. Dus dan gaat het juist niet over intrinsieke motivaties. De professionele kunst gaat namelijk over wat verkoopt, wat brengt brood op de tafel. 2.   - Scaffolding, het overbruggen van het gat tussen het huidige en de volgende vaardigheidsniveaus. Cultuur+Educatie 54 (lkca.nl) bladzijde 64 - Opzetten nieuwe educatieve stroming met kunsteducatie als thuisbasis. Van Artez, gericht op vernieuwing van het onderwijs. Sluit aan op mijn eigen visie dat kennis opslaan minder belangrijk wordt en dat er een prangende vraag zal ontstaan namelijk: wat is de functie van de school en zelfs de docent.

Het snelle tempo waarin schisma’s en veranderingen optreden, kenmerkend voor de huidige, door informatienetwerken verbonden samenleving, vormt een radicale uitdaging voor de historisch gevormde concepten van scholen en disciplines. Het lectoraat Art education as Critical Tactics (AeCT) wil een nieuwe educatieve stroming opzetten die bij de kunsteducatie wordt ondergebracht. Deze nieuwe stroming put daarbij uit de nieuwe modellen voor strategisch leren afkomstig uit nieuwe geografische gebieden en contexten en gaat ook in op de toenemende vraag naar educatie die dynamische, flexibele, geïndividualiseerde, student-gestuurde routes bewandelt. Het lectoraat wil samenwerken met kunstenaars, wetenschappers, ondernemers en bestuurders om de verschillende educatieve stromingen van het heden en van de toekomst aan te boren, om nieuwe manieren van kenniscirculatie, kennisconsolidatie en kenniscreatie te realiseren. 

[stefvdlaan-blog]

Interview Student Jaar 4

Naomi en ik hebben voor het interview Myrthe en Puck gestrikt om wat vragen voor ons te beantwoorden over de studie Fashion Design.

1. Waarom heb jij voor HKU Fashion gekozen? Myrthe: Mijn eerste keus was voor de Artez in Arnhem, ik heb dit een half jaar volgehouden maar dit bleek niet bij mij te passen. Het systeem daar was erg denigrerend en dachten erg in hokjes. Ik was hier ook nog iets te jong voor en voelde me erg ongelukkig. Na met een vriendin te hebben gesproken die aan de HKU studeerde, ben ik hier gaan kijken en heb ik toelating examen gedaan. Ik was erg blij met de overstap het heeft me een veel leukere tijd bezorgd door dat het veel sfeervoller is hier en de werkwijze veel vrijer.

2. Welke vakken spraken jou aan in jaar 1 en wat heb je daar nu nog aan in jaar 4? Myrthe: In ons eerste jaar hadden we nog een vak dat Beeldlab heette, hier werkten we heel experimenteel aan allerlei soorten producten. dit heeft mijn visie en mijn kunnen erg verbreed, doordat je hierbij los komt van je eigen dingetje te blijven herhalen en veel uit te proberen.

3. Welke kant wil je op met dit vak/beroep/studie? Myrthe: deze vraag vind ik nog erg moeilijk, ik ben vooral erg bezig met het hele proces; vanaf het materiaal maken tot het ontwerp. voor mijn stage heb ik gewerkt met ook zo een bedrijf dat zijn eigen textiel produceerde voor hun ontwerpen. Ik vind het interessant om het helemaal van af het begin tot het einde te begrijpen en mee te maken. Puck: Ik heb het gevoel dat alles al gedaan is en het misschien onnodig is om nog weer zo’n designer er bij te worden. Maar misschien is dit dan juist een goed uitgangspunt om over na te denken. Ik hoop dat ik tijdens de kerst met een epiphany kom.

4. Kun je iets vertellen of laten zien over je manier van werken, hoe pak jij een opdracht aan? Myrthe: Ik werk vooral heel erg intuïtief, ik begin en probeer heel veel uit en dan vanaf daar ga ik weer ideeën er uit editten. totdat ik uiteindelijk bij een idee kom die ik graag tot in de diepte wil uitwerken. Puck: Ik werk meer van uit mijn eigen estethiek, ik maak niet zo graag iets dat ik er zelf niet “mooi” uit vind zien.

5. Wat is voor mij belangrijk om te weten binnen deze studie? Myrthe: voor mij is het heel belangrijk dat je hier echt te eigen ding kan doen, als je dit maar goed onderbouwt. Je moet echt laten merken waarom je voor bepaalde dingen gekozen hebt en waar je je interesse vandaan haalt. Als je je enthousiasme toont en je interesse kan verwoorden kom je al heel ver.  Puck: Voor mij was het ook heel belangrijk om er achter te komen dat je echt je eigen ding moet doen, en niet meegaan met de ideeën van de rest. omdat de 1 een collectie maakt, hoef ik dat niet meteen ook te doen.

6. Wat is voor mij belangrijk om te doen binnen deze studie? Myrthe en Puck: Je moet lekker veel experimenteren met de verschillende mogelijkheden die de school te bieden heeft. En er achter komen waar je ook dingen mee kan doen in plaats van te hangen in je “eigen stijltje”

7. Ben ik iets vergeten te vragen? We hebben nog even gepraat met Myrthe en Puck over hun ervaringen tijdens de 3ejaars stage en het was leuk om tussen de twee het verschil te merken in visie en interesses. Volgens mij is Myrthe meer bezig met het creëren van “product” om mee te werken en Puck meer met ideeën creëren en misschien uiteindelijk door anderen te laten uitvoeren.

[gerardmixi797-blog]

Modekleuren Kleding 2018 Met Anna Wintour.

Anna Wintour, welke heerst aan what’s hot and what’s not in modeland, ontvangt meteen alleen ons lading kritiek over zichzelf heen.

Ze vergezelde koningin Elizabeth II tijdens haar eerste uitstapje tot de London Fashion Week woensdagochtend. Betreffende haar zonnebril op.

Wie de hoofdredacteur betreffende het Amerikaanse tijdschrift Vogue en artistiek directeur aangaande uitgever Condé Nast tevens doch ons beetje volgt, weet dat een grote bruine pilotenbril op hoofdhaar neus lijkt te bestaan geplakt.

Die kan zijn vaste prik, net wanneer haar eeuwig strak geknipte bob en scherpe kritiek op mode. Kennelijk maakt ze daarin geen uitzondering. Ook niet indien ze gedurende ons modeshow van ontwerper Richard Quinn op de 1e rij plaatsneemt, behalve een 91-jarige koningin Elizabeth van dit Verenigd Koninkrijk.

Hieruit blijkt ons totaal gebrek met eerbied vanwege een vorstin, oordeelt het internet:

“Anna Wintour voorbij http://www.bbc.co.uk/search?q=anna wintour komt daar bijvoorbeeld normaliter weer belachelijk uit. Ons pilotenbril op, binnen?! De koningin beseft tenminste op welke manier ze zich dien kleden, vanwege iedere gebeurtenis”, luidt een commentaar op Twitter.

Zonnebril wanneer pantser

Doch Wintour heeft ons aanleiding voor het dragen over een pilotenbril, zelfs als ze náást ons koningin frontrow met de catwalk zit.

“Een zonnebril is serieus heel bruikbaar. Ik mag me gedurende een modeshow dood vervelen, wie weet welke dit ziet… Het kan zijn mijn pantser geworden”, verklaarde ze in 2009, gedurende een interview in het Amerikaanse nieuwsprogramma 60 Minutes.

Het hebben van een zonnebril kan zijn wegens Wintour zeker ons methode teneinde hoofdhaar emoties te verbergen tijdens modeshows. Toentertijd Wintour in 2017 in een Britse damesorde werden verheven via koningin Elizabeth, droeg ze géén pilotenbril.

Zelfs Anna Wintour kent de titel betreffende deze Hollandse ontwerpster

In Holland kan zijn ze niet zo bekend. Doch in dit buitenland kan zijn Hellen met Rees hard op weg een klinkende naam te worden, schrijft modereacteur Bregje Lampe.

In Holland is ze nog niet zo bekend. Doch in het buitenland kan zijn Hellen betreffende Rees hard op straat een klinkende benaming te worden. Ze heeft ook alang de hand geschud van Anna Wintour (hoofdredacteur Vogue US), Riccardo Tisci (ontwerper over Givenchy), Karl Lagerfeld en the likes. Betreffende dat soort types kom jouw ingeval jonge ontwerper gewoon niet zo snel in https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Wintour contact, maar Over Rees kan zijn een van een dertig semifinalisten welke uitgekozen bestaan vanwege een LVMH Young Fashion Designer Prize. Het is een grootste verkoopprijs welke er is. Ter waarde over drie ton, en ons jaar coaching.

Hoofdhaar werk is, samen betreffende dat betreffende 29 anderen, uitgezocht uit zo 1200 inzendingen. Dat is al een prestatie op zich. En dat terwijl Van Rees in Holland bijna niet op steun kan rekenen en evenmin vertrouwd kan zijn. Maar over internationale belangstelling bezit ze ook niet te klagen. Zelfs de fashion director met Saks Fifth Avenue kende hoofdhaar titel, liet hij weten tijdens hun ontmoeting op dit hoofdkantoor aangaande LVMH.

Met recht. Want Betreffende Rees, die na ons opleiding aan ArtEZ in Arnhem koos een masteropleiding met Central Saint Martins en inmiddels twee jaar vanwege zichzelf druk is, blinkt uit in materiaalgebruik. Ze vormt fraaie nieuwe stoffen van restanten aangaande breifabrieken en weet door inzet over siliconenrubber zelfs met ons simpele katoenen rok een interessant kledingstuk te vervaardigen. En ja, Lady Gaga kan zijn er weet in gespot. Dan beseft je dit wel. Woensdag 5 maart hoort ze ofwel ze voor de laatste tien finalisten zit.

[wintertuin]

Nieuwe Types: Slow Writing Lab (2)

Het afgelopen jaar werkten acht schrijftalenten binnen het Slow Writing Lab aan individuele ontwikkeltrajecten. De Nederlandse schrijfopleidingen, Wintertuin en het Nederlands Letterenfonds boden jonge en net afgestudeerde schrijvers de kans zich een jaar lang verder te ontwikkelen. Tijdens Nieuwe Types presenteren drie van de deelnemers zich op het buitenpodium. Daarnaast kun je onder meer een podcast beluisteren waarin alle schrijvers vertellen over hun onderzoek van afgelopen jaar. In dit blog vertelt deelnemer Charlien Adriaenssens alvast iets over haar SWL-traject.

Patisserie en pistolen door Charlien Adriaenssens        Am         Em        F                      G            In haar dromen / is ze weer in Sarajevooooo /   Am                  Em          F                   G moeder van de oorlog / baart alleen nog zorgen Ik was 13 jaar en zelfverklaard “gewetenszangeres”, met vier akkoorden en een oude Spaanse gitaar. Mijn repertoire bestond uit liedjes over de Irakese oorlog en onze Bosnische schoonmaakster, gevlucht in 1994. Met haar tranen stroomde iedere woensdag een mysterieuze wereld binnen aan onze keukentafel; vol armoede, granaten, een vluchttunnel, de zoon die ze achter had moeten laten (hij heeft een kapperszaak, en leeft met een kogel in zijn nek). “De kruispunten waren het gevaarlijkst, daar moest je rennen voor de sluipschutters. Vooral als er geen wolken waren, dan zagen ze alles scherp. Iedereen heeft iemand in de familie met een kogel. Nu nog, elke ochtend wanneer ik een helder blauwe lucht zie, denk ik: it’s a perfect sniper day.” Het is 2017. De gewetenszangeres in mij werd jurist. Daarna studeerde ik Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveldacademie in Amsterdam en zo belandde ik bij het Slow Writing Lab, waar ik werk aan een document over spraakverwarring, hallucinaties en overgangen van werkelijkheden: dag-nacht, normaal-abnormaal, oorlog-vrede, etc. Mijn fascinatie voor toekomstliteratuur (futuristische socio-politieke verhoudingen) en de geschiedenis van onze schoonmaakster voerden me naar het schizofreen Europese land Bosnië. Ik wilde op de hoek van de straat staan waar de 21e eeuw begon; waar Gavrilo Princip naar de patissier ging, Frans Ferdinand zag, zijn pistool trok en schoot. Waar de oorlog van ’90-’95 werd gevochten met huis-tuin-en-keukenmateriaal. “We wisten niets van vechten. Maar plots was je buurman je vijand, dus je nam een mes of een schaar, gaf die aan je familie en zei: verdedig jezelf.” Daar zit ik, in een paarse salon omsingeld door de achtergebleven zoon van onze schoonmaakster en zijn familie. Ook zij zijn naar de patissier gegaan. Voor mij. Zelf zijn ze op dieet, dus ze staren naar me terwijl ik de half bevroren chocolade met gesuikerde boterlagen naar binnen werk. (Ik hou meer van chips dan van taart. Langzame scène.) Later knipt de vrouw mijn haar in hun kapperszaak met roze stoelen en kapotgeblondeerde kettingrokende vrouwen, “Ik sprek Nederlands little. Feyenoord!  Sigaret?”. We drinken Rakja, 40% alcohol, 60% heimwee naar Joegoslavië. Plots ontdekt de kapster een grijze haar op mijn achterhoofd. Ze kijkt triomfantelijk, en kruipt via de grijze haar bij mij naar binnen. Eerst met twee vingers, dan met haar hoofd en voor ik het weet zit ze in me. Ik hoef niet te betalen. “Sigaret?” vragen ze, terwijl ik naar buiten waggel. JA, schudt de kapster in mijn achterhoofd. Ja, schudt mijn hoofd. Met een sigaret in de hand loop ik de zon in. Sindsdien jaagt de kapster in mijn achterhoofd me naar patissiers, schommelend aan een tak in mijn kleine hersenstam kijkt ze hoe ik taart eet, maar zelf blijft ze op dieet. Hoogstens wordt ze af en toe wat kleiner, maar ik geraak haar niet kwijt. Ze lakt haar lange nagels paars en krabt me bij helder weer. It’s a perfect sniper day.  Charlien Adriaenssens studeerde in 2015 af aan de opleiding Beeld & Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. Ze maakt installaties met schilderwerk en performances, waar tekst meestal wordt ingezet als gesproken woord. Ze houdt van theater, poëzie, literaire essays, kortverhalen en redevoeringen. Charlien is programma coördinator van UBIK, het nieuwe absurde filiaal van WORM Rotterdam.

NIEUWE TYPES Festival voor nieuwe literatuur woensdag 21 juni 16.00u SCHRIJVEN IN WITTELTE Voorstelling eerstejaars Creative Writing @ Stella by Starlight [gratis] 16.15u POST-TRUTH FICTION: lezing Nishant Shah Artez @ Lokaal 72 [gratis] 19.00u FILM: TO STAY ALIVE (Michel Houellebecq & Iggy Pop) + inleiding Erik Lieshout @ Focus Filmtheater [€ 9 / € 7]

donderdag 22 juni 09.30u POST-TRUTH FICTION: lezing Dan Hassler-Forest @ Theater a/d Rijn [gratis] 16.15u POST-TRUTH FICTION: lezing @ Theater a/d Rijn [gratis] 19.30u FILM: ETGAR KERET: BASED ON A TRUE STORY + Q&A Rutger Lemm en Stephane Kaas @ Focus Filmtheater [€ 9 / € 7] 20.00u HET BEGIN VAN IETS MERKWAARDIGS Afstudeervoorstelling Creative Writing @ Theater a/d Rijn (uitverkocht)

vrijdag 23 juni 09.30u POST-TRUTH FICTION: lezing Lino Hellings @ Theater a/d Rijn [gratis] 14.30u HET BEGIN VAN IETS MERKWAARDIGS Afstudeervoorstelling Creative Writing @ Theater a/d Rijn [gratis] 16.15u POST-TRUTH FICTION: lezing Jannah Loontjens @ Theater a/d Rijn [gratis] 20.00u HET BEGIN VAN IETS MERKWAARDIGS Afstudeervoorstelling Creative Writing @ Theater a/d Rijn (uitverkocht)

zaterdag 24 juni 12.00u POST-TRUTH FICTION: conferentie#1 met Mia You, Niels Schrader e.a. @ Theater a/d Rijn [gratis] 20.00u FESTIVALAVOND met o.m. Tom Lanoye en Micha Wertheim @ Theater a/d Rijn [€ 10 / € 7,50] Datum: wo 21 t/m za 24 juni 2017 Locaties: Diverse locaties in Arnhem Meer info: nieuwetypes.nl en posttruthfiction.com

[marchenriquere]

Marc Henri Queré is een Leeuwarder kunstenaar. Marc maakt beeld. Zijn drie personages geven weer waar zijn hart en zijn harde werk naar uitgaat. Marc de Schilder schildert, Marc de Fotograaf fotografeert en MxE ontwerpt. Verf en fotografie heeft zijn voorkeur, maar zijn vormgeving skills krijgen steeds meer erkenning. Met de verf benadrukt hij de vrouw als erotisch wezen, ofwel tieten. Zijn werk hangt af van het materiaal dat hij tegenkomt. Graffiti, kwasten en rollers maar ook oude vodden en panelen, als hij deze ergens tegenkomt. Door grijpgraag en nieuwsgierig te zijn leert hij verschillende technieken binnen een vast kader. Hij laat los, deze wereld heeft geen wet.

Marcs fotografische kant werd belicht in het nachtleven. Tegenwoordig beperkt het zich niet daartoe. Hij fietst door Leeuwarden met een camera om zijn nek en legt de stad prachtig vast. Gebouwen, volk, auto’s, Cambuur – het fundament van Leeuwarden spreekt in zijn foto’s. Naast stads- en landschapsbeelden, legt hij ook mensen vast. Enkelportretten, dubbelportretten of groepsportretten, hij zet kracht achter ieder beeld.

MxE ontwerpt, voornamelijk logo’s en posters. Tal ondernemers en artiesten illustreren zichzelf met een MxE-logo, ieder met hun eigen uniciteit. De posters voor evenementen hebben altijd een aangepaste stijl. Zo maakt Marc een festival als Hooked herkenbaar door logo én overig beeldgebruik, en is de aankondiging van een Influenza-feest op zichzelf al een feestje.

Op de middelbare school vond hij het leuk om te tekenen en te schilderen. Al stappend begon hij met fotograferen, en raakte er steeds meer in geïnteresseerd. Op zijn twintigste begon hij aan de Graphic Designopleiding aan Artez. Gauw kwam Marc erachter dat het vormende van de docenten hem niet beviel. Hij zoekt zelf wel uit wat hij wel of niet mooi vindt; wel of niet wil maken. Dit autodidactische heeft ervoor gezorgd dat hij is waar hij nu is. Altijd op zoek naar nieuwe dingen om te ontdekken, nieuwe projecten om aan te gaan. Daar leert hij weer van. Van zijn stage bij Vice, het uitbrengen van Rolling Skateboard Magazine, werken in Atelier 402 en samenkomen met andere kunstenaars in Farsk, het maakte wie Marc Henri Queré nu is, en nog lange tijd wil zijn. klik hier onder op een of meerdere links voor het werk: Fotografie - Vormgeven - Schilderen Tekst: Wypkje Hettinga Foto: Josan van der Wal

[blog-dbkv-artez]

Poster ontwerp: Studio Boot 

[wieisdemol2022]

Rick Paul van Mullingen

Naam: Rick Paul van Mullingen Leeftijd: 37 Geboortedatum: 28-09-1981 Sterrenbeeld: Weegschaal Geboorteplaats: Uithuizen Woonplaats: Amsterdam Beroep: Acteur

Na zijn studie aan ArtEZ Hogeschool voor de kunsten in Arnhem speelde hij onder meer bij Toneelgroep Oostpool en het Nationale Theater. Aan zijn rol in Mightysociety 8 hield hij in 2011 een nominatie over voor de Arlecchino. Sinds 2011 speelt hij Harm-Jan, de voormalige werkgever en vriend van Eva in de televisieserie A’dam – E.V.A.. In 2013 had hij een hoofdrol in de ziekenhuisserie Charlie en vanaf 2013 is hij ook een vast teamlid in De Grote Improvisatieshow. Ook speelt hij in het tweede seizoen van Rundfunk. In 2016 heeft Rick Paul meegedaan aan het programma De Slimste Mens, hij speelde drie afleveringen mee en won er één. In 2018 maakte hij bekend een rol te spelen in de HBO serie Grisse, een serie die grotendeels in Indonesië opgenomen wordt. Samen met zijn man René van Bakel en cabaretière Nina de la Croix heeft hij een zoon, met z’n drieën nemen ze de opvoeding op zich en deze twee zijn dan ook de vertrouwenspersonen van Rick Paul gedurende WIDM.

Op de vraag Hoe vond je het om je deelname geheim te houden? antwoorde Rick Paul; “Dat vond ik eigenlijk ontzettend leuk. Vooral omdat ik zo’n goede leugen heb en iedereen er met open ogen intrapte. Daar kon ik heel erg van genieten. Ik vond het eigenlijk super leuk om te doen”.

Op de vraag Wat was jou excuus voor Wie is de Mol? Antwoorde Rick Paul; “Mijn excuus is dat ik een HBO serie aan het draaien ben in Indonesië. Wat ik ook gedaan heb, maar allang klaar joh. Alleen dat weet niemand”. 

Op de vraag Wat is jou karakter in het spel? Antwoorde Rick Paul; “Mijn karakter is ingewikkeld, want ik kan alles zijn, ik ben een soort kameleon. Ik kan goed meepraten met andere mensen, ik ben sociaal, ik heb humor. Maar ik ben ook heel grillig, ik kan soms ontzettend chagrijnig zijn, en dan tien minuten later heel vrolijk. Ik ben geen open boek ook al denken mensen dat wel. Ik kom rustig over maar van binnen sta ik vaak in vuur en vlam of ben ik heel zenuwachtig, maar dat kan ik goed verbergen”.

Op de vraag Wat zijn jou angsten? Antwoorde Rick Paul; “Ik ben eigenlijk op heel vele fronten een beetje een angsthaas. Maar toch heb ik nu juist stiekem heel veel zin om te gaan paragliden, bungeejumpen of iets heel gaafs in een ravijn of een berg te mogen doen. Want hier doe je het wel. Want je wil niet verliezen omdat je niet durfde. En dan ga ik het toch eindelijk een keer doen en daar heb eigenlijk heel veel zin in”.

Op de vraag Waar zie jij het meest tegen op? Antwoorde Rick Paul; “Ik zie toch het meeste op tegen de test, het malen in je hoofd wie het kan zijn, wie niet… Of ik wel genoeg heb opgeschreven of niet. En dan vooral het scherm, daar heb ik echt geen zin in”. 

Bekijk de voorstelvideo van Rick Paul hier: https://wieisdemol.avrotros.nl/kandidaten/rick-paul/

-        Rick Paul is een acteur die zich bewezen heeft goed te kunnen improviseren, een eigenschap waar je als productie van WIDM op selecteert als je een goede mol uitkiest. Want mochten er zich onvoorziene gebeurtenissen voordoen, dan moet de Mol daar op in kunnen spelen.

-        Daarnaast geen Rick Paul in zijn voorstelvideo ook aan het enorm leuk te vinden te zien hoe mensen met open ogen in zijn leugen trapte, of hij met die leugen zijn smoes bedoeld of iets groters moet de komende tijd blijken.

[astridpeters]

Als bovenste foto: één van de schilderijen van de wolkenstudies (1821-1822) van Engelsman John Constable (1776-1837). Daaronder zijn schilderij ‘Hampstead Heath with a Rainbow’ (1836). Beide kunstwerken zijn geschilderd met olieverf op doek. Het Teylers Museum in Haarlem heeft momenteel de eerste overzichtstentoonstelling in Nederland van deze Engelse grootmeester uit de Romantiek. Deze tentoonstelling duurt tot en met 31 januari 2021 en is een aanrader om naar toe te gaan (in verband met corona: kijk voor actuele openingstijden op de website). Constable is een geniale landschapschilder die met zijn wolkenluchten de kijker diep in het hart raakt. Hij wordt niet voor niets een meteoroloog met verf en kwast genoemd. Vanwege zijn interesse in licht effecten, haalt hij inspiratie uit de Nederlandse schilderkunst van de Gouden eeuw (Jacob van Ruisdael). Hij bestudeert specifiek het kleurgebruik van de Vlaamse barokschilder Peter Paul Rubens. Ook de Engelsman Thomas Gainsborough (Rococo) ziet hij als zijn voorbeeld. Zijn stijl was zo vernieuwend dat tijdgenoten er lange tijd geen raad mee wisten. Toch werd zijn werk een inspiratiebron voor veel kunstenaars (zoals de Franse kunstenaars Eugène Delacroix en Théodore Géricault) en wordt hij nu gezien als één van de vaders van de moderne schilderkunst.

Constables werk behoort tot de hoogtepunten van de Romantiek. De kenmerken van die stroming zijn: gevoel als aanvulling op het verstand, natuurverlangen, escapisme, expressie, landschappen, het sublieme, buitenlucht en randervaringen, zoals erotiek en dood. Constable maakt werken, waarbij de natuur en haar krachten zijn hoofdthema’s zijn. 

Zijn meest geliefde onderwerp was het landschap (platteland) van zijn jeugd aan de Engelse oostkust in de buurt van Harwich. Niemand schilderde eerder zoveel in de buitenlucht als hij. Buiten schilderen was uniek voor die tijd. Andere schilders schetsten buiten en schilderden daarna binnen met olieverf. Er waren namelijk nog geen tubes in die tijd. Constable vulde daarom zelf urineblazen van dieren met zelfgemaakte verf. Zo kon hij buiten ‘het licht vangen’. Hij was gefascineerd door de kleuren en vormen van wolken, regenbogen en andere atmosferische verschijnselen. 

Constable verhuist in 1817 naar Londen vanwege zijn zieke vrouw. Hij huurt een huis in Hampstead voor zijn familie. Het tweede schilderij boven aan dit blog heeft de titel ‘Hampstead Heath with a Rainbow’. Het is één van de vele gezichten van Hampstead die hij maakt. De dubbele regenboog voegt hij aan zijn latere werk vaker toe voor de symbolische waarde, maar ook om het unieke verschijnsel an sich vast te leggen. Aan de regenboog te zien, is hij zich bewust van de discussies over het aantal kleuren van een regenboog. De Newtonian prismatic of de zeven-kleuren-regenboog is dan nog niet universeel geaccepteerd. In het schilderij brengt hij de regenboog terug naar drie kleuren: rood, wit/geel en blauw. Hij lijkt zijn oog hier te gebruiken en schildert naar wat hij ziet en niet wat hij weet over de regenboog. Hier komt een belangrijk verschil met andere romantici naar voren, namelijk dat Constable niet het heersende ideaal van die tijd volgt, waarbij een kunstenaar de natuur op sterk geïdealiseerde wijze weergeeft. Constable observeert de natuur in het veld en schildert deze precies zoals zij zich aan hem voordoet, meer zoals realisten dat doen. Je zou hem een romantisch realist kunnen noemen. Hij zegt over zichzelf: ‘Wanneer ik ga zitten om een schets te maken naar de natuur, is het eerste wat ik probeer te doen, te vergeten dat ik ooit een schilderij gezien heb’. Omdat hij de snel veranderende weersomstandigheden wil vangen, gebruikt hij voor zijn olieverfschetsen een toentertijd revolutionaire losse toets. Dat wil zeggen dat hij met die toets de verf snel aanbrengt en daarmee het moment vangt. Hierdoor maakt hij de kijker getuige van de natuurfenomenen die hij waarneemt. En dát is precies zijn doel. Constable ziet schilderkunst als een wetenschappelijke operatie. Zijn doeken dienen als onderzoek naar de natuurwetten. 

Een heftig gevoelsleven schemert achter zijn scherpe observatie van de natuur. Geluk en verdriet, liefde en vriendschap gaan schuil in licht, lucht en landschap. Hij weet het gevoel te vangen dat landschapskunst uit de Romantiek zo uniek maakt. Constables quote ‘Painting is but another word for feeling’ spreekt boekdelen. Typisch een quote die past in de stroming Romantiek.

In vergelijking met de romanticus Constable bespreek ik graag de Zuid-Koreaanse kunstenaar Do Ho Suh (1962). Eén van zijn werken staat als derde foto boven aan dit blog. Interessant is om te kijken of deze moderne, hedendaagse kunstenaar ook een romanticus is als we naar de algemene kenmerken van de Romantiek kijken. In 2019 was de eerste Nederlandse soloshow van deze kunstenaar te zien in museum Voorlinden, waar ik zelf zijn werken heb mogen bewonderen. Do Ho Suh maakt architecturale installaties die onze persoonlijke herinneringen en belevingswereld prikkelen. Hij is geïnteresseerd in hoe wij ons als mens verhouden tot de ruimtes waarin we leven en in wat het betekent om ‘thuis’ te zijn. Hij verbeeldt dit in super gedetailleerde replica’s van stof van zijn voormalige woonhuizen, die hij met de hand maakt. Hierin probeert hij een ervaring te vangen die zich bevindt tussen droom en werkelijkheid. Zijn werk doet dan ook sprookjesachtig aan. Hij heeft zich laten inspireren door zijn persoonlijke ervaringen, maar tegelijkertijd overstijgt hij dit. Daardoor raakt het aan universele thema’s als thuishoren, herinnering, identiteit en migratie. Door als moderne kunstenaar zijn eigen gevoel en universele gevoelens te integreren in zijn installaties, gebruikt hij één van de stijlkenmerken (gevoel) van de stroming Romantiek. 

Daarnaast wil Do Ho Suh stil staan bij de betekenis van plekken met een persoonlijke betekenis. Hij heeft de behoefte om ruimte en het concept identiteit in kaart te brengen. Door zijn vele migraties over de hele wereld, is hij zelf vaak ontworteld geraakt (randervaring die het hoogtepunt van gevoel aangeeft). Dit persoonlijke gevoel wil hij weergeven in zijn beeld ‘thuis’. Ook de verschillende benadering van het persoonlijke en het collectieve tussen Amerika en Zuid-Korea speelt een belangrijke rol in zijn werk. Hierdoor wordt hij zich bewust van zijn eigen identiteit. Zijn persoonlijke gevoel over identiteit en de ervaring van het ontworteld raken, zijn twee belangrijke kenmerken binnen de stroming Romantiek.

Zo plaatst Do Ho Suh in zijn werk het persoonlijke tegenover het universele en het fysieke naast het immateriële. Zelf zegt hij: ‘Ik zie het leven als een gang zonder vast startpunt of bestemming. Wij hebben de neiging om ons steeds op de bestemming te richten, waardoor we alle tussenruimtes over het hoofd zien’.

Als je kijkt naar Do Ho Suh en de Romantiek zou je kunnen zeggen dat Do Ho Suh een moderne romanticus is. Zowel het verbeelden van het gevoel van de kunstenaar als het verbeelden van zijn randervaring zijn duidelijk romantische kenmerken in zijn moderne architecturale installaties. 

Credits: Collectie David Thomson, Tate, Museum Voorlinden

#tate #voorlinden #kunst #museumvoorlinden #romantiek #romanticus #johnconstable #dohosuh #olieverf #zuidkoreaansekunst #astridpeters #artez #artezzwolle #dbkv #docentbeeldendekunstenvormgeving

[floorirene]

1. Het Begin

oktober 2019

‘Waarom is dat?’ vroeg Abdul.

‘Dat verhalen moeten worden verteld?’

‘Ja?’

‘Dat is zo omdat het zo is. Omdat verhalen betekenis geven aan de gebeurtenissen en omdat zonder betekenis alles zinloos wordt. Omdat je, als je het verhaal niet vindt in de willekeur, de hoop kunt opgeven dat je ooit nog iets begrijpt. Omdat we mensen zijn, en dat is wat mensen sinds mensenheugenis doen: ze vertellen elkaar verhalen. Als iets cultuur is, dan is dat het: een collectief geheugen van alle verhalen die definiëren wie wij zijn en wat het betekent dat wij mensen zijn. Op de dag dat wij ophouden elkaar verhalen te vertellen, verkruimelt empathie met medemensen, stort het samenwerkingsverband in dat wij samenleving noemen, en zijn wij als personages in een postapocalyptische dystopie overgeleverd aan elkaars overlevingsinstinct en aan de vraag of de producer om commerciële redenen ondanks alles een ongeloofwaardig happy end wil forceren.’

uit: Grand Hotel Europa, Ilja Leonard Pfeijffer

Dit boek ligt naast mijn bed. Omdat ik het bovenstaande citaat mooi en waar vind, heb ik besloten om jullie verhalen te vertellen. Ik woon nu anderhalve maand in Shanghai, de fase van ‘het begin’ is nu wel echt voorbij. Ik ben geland hier, alles is niet meer zo nieuw en intens als een maand geleden en ik voel ruimte om dingen op te schrijven. Ik ga proberen dat met enige regelmaat te doen, over dingen die me opvallen, die ik meemaak, die ik leer. Dit is het eerste verhaal. Dus ik begin bij ‘het begin’.

Het schooljaar van de Shanghai Theatre Academy begon in een theaterzaal vol studenten in hetzelfde witte t-shirt die met hun vuist omhoog het Chinese volkslied zongen. Daarna kwamen onder luid applaus de docenten binnen en namen hun plek in achter tafels op het podium. Er werd gezamenlijk leuzen geroepen, er was een ceremonie met marcherende studenten die de vlag van de Shanghai Theatre Academy presenteerden en er waren verschillende toespraken, waaronder één van een beroemde Chinese acteur waarvoor hard werd gejoeld vanuit het publiek. En ik zat daar ook ergens tussen, in hetzelfde witte t-shirt, en ik dacht aan ArtEZ en aan de jaaropening daar, en ik zag mijn klasgenoten voor me met hun vuist omhoog het Wilhelmus zingend. 

Deze Opening Ceremony is nu anderhalve maand geleden, maar het lijkt wel alsof ik hier al veel langer ben. Als ik nu denk aan het begin, afscheid vol tranen op Schiphol, alleen in het vliegtuig, aankomst in Shanghai, de eerste keer dat ik de deur van mijn kamer opendeed en daar mijn slapende kamergenootje Georgie aantrof, de eerste wandeling alleen op straat, proberen ergens eten te bestellen, mijn eerste bord wontonsoep, waaraan ik mijn mond verbrandde en die ik maar voor de helft opat doordat mijn buik al vol zat met nieuw begin, verwachtingen, angst en gelukkigheid. Al die eerste momenten voelen zo ver weg al. Van tevoren was ik daar het meeste bang voor. Dat begin. Als alles nieuw is en je die veilige basis nog helemaal zelf moet maken. En nu zit ik dit te typen aan mijn bureau in mijn kamer en als ik om me heen kijk dan zie ik foto’s en ansichtkaarten van thuis, planten die ik samen met Georgie heb gekocht, en al mijn kleren en spulletjes die al een eigen plek hebben en dan voel ik me eigenlijk gewoon al heel erg thuis.

Mijn schoolweek bestaat uit elke ochtend van 8:30 uur tot 11:40 uur Chinese les. Van tevoren loop ik vaak even langs het winkeltje naast de campus voor een baozi (gestoomd broodje). In de Chinese les oefenen we uitspraak, woordenschat, lezen en schrijven. Het is heel moeilijk maar ook zo tof als je opeens een zin Chinese karakters kunt ontcijferen! Daarnaast heb ik dit semester drie andere vakken: twee keer per week Beijing Opera acteren, een praktische les waarbij we ingaan op de bewegingen en zang van Beijing Opera, Chinese Performing Arts in Global Perspective, een theoretische les waarin we de ontwikkeling van de Chinese podiumkunsten van de afgelopen eeuw bespreken en waarvoor ik elke week ellenlange academisch Engelse teksten moet lezen, en Short Film, waarin we de basis leren van films maken en waarvoor ik elke week met een groepje een korte film moet maken die we dan bespreken in de les. De studielast is hoog, en ik merk dat iedereen eigenlijk non-stop moe is. Ondanks de moeheid ben ik heel enthousiast over de inhoud van de vakken. Dit is precies wat ik wilde leren. De docenten zijn goed en het niveau is hoog. De groepsdiscussies in de klas zijn zo interessant met al mijn klasgenoten die vanuit hun eigen cultuur en theaterachtergrond ideeën inbrengen. En ik besef me hoe sterk mijn basis is vanuit ArtEZ, en hoe ik vanuit die praktische en theoretische basis interessante vraagstukken op tafel kan leggen.

The Shanghai Theatre Academy ligt in een mooie wijk in het centrum van Shanghai. Onze campus is klein, met veel bomen en groene grasveldjes en gebouwen in koloniale stijl. Er zijn verschillende theaters op de campus en veel leslokalen en studio’s. Ik woon ook op de campus, in de student dormitory. Dit is een flat vol studenten van de academy, en de internationale studenten wonen op de bovenste verdieping, de 18e. Er is één lift. Dat betekent dus altijd vol, altijd lang wachten, altijd stoppen op elke verdieping. Op onze verdieping is een keukentje, zonder kookgerei, maar er zijn koelkasten en gratis heet water. Ik kook nooit, eet altijd buiten de deur. Als ik moet kiezen tussen binnen 10 minuten lopen een bord goddelijke noedels eten voor 2 euro, of zelf boodschappen doen die sowieso duurder zijn en daar ook nog iets van brouwen in ons provisorische keukentje dan is die keuze niet moeilijk. Of ik bestel eten via een app. Voor de deur van de dormitory staan altijd rijen plastic tasjes met net bezorgd eten.

In de dorm voelt het alsof we op kamp zijn. Iedereen zit met z’n tweeën op een kamer, je loopt bij elkaar binnen, komt elkaar tegen op de gang, stapt samen in de lift. Mijn klas is een hele leuke groep. Jongens en meisjes zijn ongeveer gelijk verdeeld, en we zijn met 14 in totaal. We komen uit Engeland, Amerika, Zuid-Afrika, Servië, Turkije, China, Hong Kong, Nederland en Frankrijk. Ik had gedacht dat het lang zou duren voor het vertrouwd zou voelen met zo’n nieuwe groep, maar het is vanaf het begin gelijk heel verbonden al. Iedereen is nieuw en iedereen heeft overeenkomstige interesses, anders was ie hier niet.

Ik reis nu niet, ik woon hier. Dat is een groter verschil dan ik dacht. Nog steeds voelt het gek dat ik niet elke dag iets onderneem of op onderzoek uitga. Ik heb nu een vast ritme, met heel veel dingen die ik moet doen, net als in Nederland. En soms is het overweldigend druk en stressvol en soms ook saai, net als in Nederland. Maar meestal ben ik vooral extreem gelukkig. De beleving van tijd is ook heel anders nu. Op reis is elke dag anders, ontmoet je zoveel mensen, krijg je elke dag zoveel nieuwe indrukken. Ik beleefde de tijd intenser. Maar in mijn leven nu is de tijd gewoon iets dat voorbij gaat. Dat is ook prima. Ik verhoud me op een andere manier nu tot dit land. In plaats van vluchtig op doorreis ben ik me nu echt aan het verbinden met één plek. Ik ben me aan het vestigen. De straten hier, de restaurants, de winkeltjes, de mensen op elektrische scooters, de bomen langs de weg; ze zijn mijn nieuwe context.

Ik heb alleen maar zin in de rest van het jaar.

[livinvisuals-blog]

Interview

Wie: Armia, jaar 4 Fashion Design

Ik heb er voor gekozen om mijn interview te doen met Armia. Armia is een 4e jaars student fashion design op het HKU. Één van de redenen dat ik voor het HKU heb gekozen is omdat ik voor de intake een gesprek met hem had over de opleiding fashion op het HKU.

Ik ben in contact gekomen met Armia omdat we dezelfde vriendengroep hebben. Ik heb toen met hem afgesproken in het Vondelpark en na die dag heb ik mij meteen ingeschreven op het HKU!! Het is ook een voordeel omdat hij momenteel in het 4e jaar zit, en mij dus heel goed kan vertellen wat ik kan verwachten per jaar! Hij vertelde me dat ik het 1e jaar kan zien als een ‘basisjaar.’ In dit jaar wordt je een beetje losgemaakt van gewoontes die je hebt aangeleerd, en focus je je heel veel op onderzoeken en processen.

Het tweede en derde jaar ga je je al wat meer verdiepen in het maken. Ook heb je de mogelijkheid om in het tweede jaar op uitwisseling te gaan! Naast Armia ben ik tijdens skillslab in contact gekomen met een tweede jaars studente en heb haar toen gevraagd hoe het tweede jaar verschilt met het eerste jaar, maar ze kon daar nog niet echt antwoord op geven omdat het pas aan het begin van het jaar is.

Wat belangrijk was om te weten binnen deze studie is dat het is wat je er zelf van maakt. Het komt op jezelf en je eigen motivatie neer. Ik vertelde ook dat ik me een beetje zorgen maakte om het feit dat ik weinig ervaring heb met patroontekenen, en dat ik bang ben dat ik daar op vastliep. Wat belangrijk was om te doen volgens Armia is heel veel vragen, en vooral ook veel doen. En altijd naar naaitechnieken gaan en technisch tekenen. Dan moest het wel goedkomen. Verder heeft hij mij zijn schetsprocessen laten zien op school, en vertelde mij hoe ik mijzelf kan stimuleren in het creatieve proces: waar kan ik mijn inspiratie vandaan halen, en hoe ik alles kan combineren!

Toen ik voor het eerst met Armia had afgesproken was ik nog bezig met mijn vooropleiding op ArtEZ. Ik zat een beetje in dubio voor het gesprek omdat ik bijna klaar was met de vooropleiding en voor ik er aan begon er van overtuigd was dat ArtEZ de school zou zijn waar ik naartoe ging. Ik was best wel onzeker omdat mijn belevenis anders was dan mijn verwachtingen. Daarom ben ik ook heel blij dat dat gesprek heeft plaatsgevonden tussen mij en Armia en dat ik iemand heb van dezelfde leeftijd/omgeving die mij ook sturing kan geven en waarbij ik altijd terecht kan.

Hij heeft me ook verteld hoe hij zichzelf ziet als designer, en dat hij er voor openstond om meer kennis op te doen door als eerst te starten bij een merk/brand die hem aanspreekt. ���Je kan altijd nog voor jezelf beginnen.’

Tot nu toe ben ik heel positief over het HKU, en heb het gevoel er op mijn plek te zitten. Een van de redenen dat ik er voor gekozen heb om naar het HKU te gaan is omdat ik heel veel dingen leuk vind en mij in verschillende creatieve bezigheden wou verdiepen. Het HKU biedt de mogelijkheid om die verbindingen te leggen. Ik hoop dat de school gaat zijn waar ik richting ga geven en alle ideeen die ik heb ga realiseren. Ik hoop ook dat ik het met plezier blijf doen!!! Dat is het belangrijkst voor mij. Ik wil dingen doen die mij energie geven in plaats van nemen.