#anyway was gister bij hiatus kaiyote was VET

[madeliefkrans]

leven gaat door. ik word genomineerd, de tweede keer dit jaar, sta in een top vijf, en mijn eerste gedachte is nog altijd: klopt dat wel? verdien ik dat wel? mijn mentor uit de tweede klas zou trots op me zijn. de volwassenen zeiden altijd dat ik meer van mezelf moest laten zien. er zijn zowel mensen die me bescheiden noemen, als mensen die moeten lachen als ze horen dat anderen die omschrijving gebruiken. hoe anderen me omschrijven zal me altijd verbazen. ik heb duizend maskers en ik gebruik ze als hulpmiddel, maar ze vormen niet de kern. soms word ik moe van hoe we in ons land, in het welvarende westen, onszelf verkopen. ik doe eraan mee, tuurlijk, maar ik ervaar oprecht dat we hetzelfde zijn, dat we deel uitmaken van hetzelfde grotere geheel. dus wat voor zin heeft het om mezelf als losstaand iets te beschrijven? ik ben hier en zo vanwege jou, de duiven op het perron, de mist aan de oudegracht.