#ano pa'ng kaya ko?

[sleepy-sunset]

No thoughts, just the tagalog dubs of the encanto soundtrack going though my head

[verchachieonthefloor]

Henlo,

I'm back. I still feel the same. I still feel worthless.

Ilang ulit na akong nagtanong kung hanggang kailan ba 'ko ganito pero hanggang ngayon rin wala pa 'kong nakukuhang sagot.

Nakakalungkot lang, parang may nakabara sa lalamunan na hindi 'ko mailuwa at hindi 'ko rin naman malunok.

Gusto 'kong umiyak na parang batang naagawan ng candy at maglupasay sa kalsada dahil hindi 'ko na alam kung paano 'ko ibubuhos ang lungkot at galit na nararamdaman 'ko.

Lord, hanggang kailan ba 'ko ganito? Masasagot Mo ba 'to? Kung oo, kailan po? Ang sakit sakit na kasi, parang di 'ko na po kaya. Wala po ba 'tong gamot?

Hindi 'ko na rin po kasi alam kung ano pa'ng dapat kong gawin at hindi gawin.

As I sleep, Lord please bigyan Mo po ako ng sign. Sobrang lungkot na kasi talaga. Wala na ata akong maiiyak na luha, Lord. Please po.

Lord, ang sakit na po ng puso 'ko. 'Di ko naman ginustong malagay sa ganitong sitwasyon pero sana, nananalangin pa rin ako na sana umayon sa'kin ang panahon.

Lord, sobrang lungkot na po talaga. Hindi na 'ko nakakapag-isip ng tama. Help me please.

[cola-celestiana-vox]

CVAP Week 1 Blog

Hi, ako nga pala si Ma. Aleeia Jose IV B. Maclit, 21 years old, taga Marikina. Tawagin ninyo na lang akong Ali for short. Kasali ako ngayon sa CVAP at ito ang una kong blog para doon. Sumali ako kasi gusto kong ma-enhance pa iyong kung anumang puwede pang gawin sa boses ko at saka gusto ko rin kasing sumali sa Filipino Fairytales after nito, kung papalarin.

Pinakapaborito ko sa lahat ng naging lesson iyong tungkol sa pag-iisip kung ano ba ang magiging voice brand. Ano nga ba ang voice brand? Ito iyong pagkakakilanlan mo as a member of CVAP, or bilang nagte-training para doon. Akin, napili kong voice brand ay Cola Celestiana Vox, dahil it reflects who I am din naman. Iyon kasi ang sabi sa amin, e. Dapat daw, kapag pumili ka ng branding ay may relattion sa sarili mo, or may relevance sa kung ano ba iyong gusto mong i-reflect at ipakita sa tao, kaya iyon ang ginawa ko.

Cola Celestiana Vox iyong napili ko because of an explaination. Cola, kasi paborito ko ang bandang Sponge Cola, lalo na at may mga kanta sila na talagang related sa akin, tulad ng kantang Puso. sabi kasi roon, dehado kung dehado, para saan pa'ng mga galos mo kung titiklop ka lang. Matalo kung matalo, huwag ka sanang magkakamaling sumuko na lang.

Celestiana naman kasi idolo ko si Levi Celerio, and Celerio means Celestial river in Hebrew, or puwede ring accelleration, speed. Biyolinista kasi si Mang Levi kaya iyong nasa logo ng voice brand ko is batang may hawak na violin tapos may microphone doon sa ibabaw ng violin.

Iyan, ito iyong nangyari sa week 1, dinagdagan ko pa ng kung anu-anong explanation ko. abangan natin ang week 2.

[jesselaaaah]

“Si Tadhana”

"Hoy!" Tawag niya sa 'kin.

Pagtingin ko sakanya ay seryoso siyang nakatingin sa 'kin.

Madalang lang maging ganito ang isang ito. Mas madalas pang umulan kesa mag-seryoso ang isang ito sa buhay.

Ano kayang nangyari?

"Ano 'yon?" Bored na tanong ko sakanya.

Huminga ito ng malalim bago nag-salita. "Sa tingin mo, kung tao si tadhana anong itsura niya?"

Natulala ako sa tanong niya. Anong sabi niya? Gusto kong matawa pero pinigilan ko ang sarili ko.

Umaandar na naman ang kabaliwan ng isang ito. Pero mas baliw yata ako dahil mas pinili kong sakyan ang trip niya.

Pero... Ano nga ba'ng itsura ni tadhana?

Tumingin ako sa kalangitan. Ang daming bituin at ang liwanang ng buwan.

Huminga ako ng malalim at nag-salita.

"Siguro, nakasuot siya ng puti at gusot-gusot na t-shirt na may naka-print na 'Tadhana', kupas na maong ang pantalon na niluma na ng panahon. Pudpod na ang suot na rubber shoes dahil sa pabalik-balik niyang pag-takbo upang pagtagpuin ang landas ng mga tao. Gulo at sabog ang buhok dahil sa sobrang stress. May malaki at maiitim na eyebags dahil hindi siya pinapatulog ng sandamakmak na mga reklamo. May ilang galos sa katawan dahil pilit niyang ipinaglalaban ang mga pagod ng lumaban. Nangangayayat na ang katawan dahil wala na siyang panahong kumain dahil sa dami ng problema. May hawak na yosi, kung minsan kape o alak. Pampatanggal ng stress dahil kung hindi niya lilibangin ang sarili niya sa oras ng maikling break time niya ay baka matagal na siyang na baliw at sumuko..."

Matapos ng mahaba kong speech ay tumingin ako sakanya pero hindi siya nakatingin sa 'kin, sa mga bituin... sa mga bituin na madalas niyang titigan.

"Ah... Ganon ba?" Mahinang bulong niya.

Hindi ko alam kung maiinis ako o ano. Sa hinaba-haba ng sinabi ko 'yon lang ang naging sagot niya.

Ano pa nga ba'ng aasahan ko sa tukmol na ito?

"Bakit? May balak ka ba'ng hunting-in siya?" Natatawang tanong ko pero na tigilan ako sa naging sagot niya.

"Oo. Tapos masinsinan kaming mag-uusap," seryosong sabi niya.

Bigla akong na tahimik. Parang alam ko na ang patutunguhan ng usapang ito.

"... itatanong ko sakanya kung may problema ba siya sa 'kin o sadyang trip lang niya akong pag-tripan? Itatanong ko kung bakit pati sa 'kin ay ibinubuhos niya ang frustrations niya sa buhay? Tapos bibigyan ko rin siya ng advice. Na usong magpahinga kasi ako? Sa totoo lang... pagod na pagod na. Gusto ko siyang sisihin kung bakit ako nagkakaganito. Gusto ko siyang sumbatan sa lahat ng paghihirap ko. And lastly, gusto kong... gusto kong mag-makaawa sakanya. Na sana... Sana kahit minsan lang ay paburan din niya ako."

Nang matapos siyang magsalita ay kasabay 'non ang pagpatak ng mga luha niya. 'Yong mga luha na madalang ko lang makita, 'yong mga luhang pilit niyang itinatago at mag-isang tinutuyo.

Lumapit ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit at doon, don siya tulungang bumigay. Humagolgol siya na parang paslit na inaway ng kalaro o inagawan ng kendi.

Gusto kong sabihin na magiging maayos din ang lahat pero... magiging maayos nga ba? Hindi ko alam. Hindi ko na alam..

Hindi rin kasi madali ang pinagdadaanan niya. Nakakapanghina, mababasag at mababasag ka talaga. Kaya hindi ko rin siya masisisi sa inaasta niya.

Kung puwede nga lang ipasa 'yong sakit na nararamdaman niya willing akong tanggapin. Mapa-via Bluetooth man yan o via- SHAREIt. I can't bear seeing this person crying, I felt so useless.

Nanlulumo ko siyang pinagmasdan. Masakit para sa 'kin ang makita siyang ganyan.

Bakit ba wala man lang akong magawa para sakanya?

Nakakatakot na tuloy mag-mahal.

Love is a game. Si tadhana ang organizer at tayo ang players. Nasa sakanya ang magiging takbo ng laro, siya ang mag-mamanipula at tayo 'yong taga sunod.

Matira matibay. Kapag mahina ka talo ka kaagad, kaya kailangan maging manhid ka kasi habang nasa laro ka hindi mo maiiwasang hindi masaktan at masugatan. Kahit anong ingat mo madadapa at madadapa ka at kung gusto mong tumagal dapat maging matapang ka.

Gusto kong sisihin si tadhana, ng dahil sakanya naging ganito siya.

Bakit niya hinahayaang paulit-ulit na masaktan ang taong ito?

Bakit palaging sa maling tao niya ito ipinapareho? Bakit hindi na lang niya ito hayaan maging masaya?

Bakit hindi na lang kasi ako ang ibigay ni tadhana para sakanya?

Gusto kong sisihin si tadhana. Ng dahil sakanya marami ng nasasaktan. Maraming umuuwing wasak at luhaan.

Pero may karapatan ba akong sisihin si tadhana? May karapatan ba tayong magalit sakanya? Paano kung katulad natin may pinagdadaanan din siya?

Paano kung sa dinami-rami ng kailangan niyang gawin at asikasuhin katulad natin ay na papagod na rin siya?

Paano kung dahil sa bigat ng problema niya ay nahihirapan na siya? Natataranta at naguguluhan kaya minsan nagkakamali siya?

'Yong akala niyang para sa isa't isa... ay hindi pala talaga?

'Yong akala niyang dapat paghiwalayin ay 'yon pala talaga ang para sa isa't isa?

Gusto kong isipin na sana ganon nga lang 'yon. Sana nga nagkamali lang siya, at sana gumagawa rin siya ng paraan para maayos 'yon.

Hinawakan ko ang kanyang pisngi at pinunasan ang kanyang luha gamit ang aking hinlalaki.

Masakit makitang umiiyak ang taong mahal mo para sa mahal nito.

Masakit na makita siyang nasasaktan pero wala kang magawa, kasi ikaw mismo sa sarili mo hindi mo rin alam kung paano aalisin ang sakit na nararamdaman mo.

Saan ko ba puwedeng makita si tadhana?

Gusto kong sabihin sakanya na idaan na lang namin sa suntukan ang lahat. Saktan na niya ako ng pisikal wag lang emosyonal.

'Yong sugat sa katawan madaling maghilom, na gagamot. Pero 'yong sakit dito sa loob? Sa puso? Aabutin ng buwan o taon bago maghilom. Marami ka munang pag dadaanan bago maghilom 'yong sugat.

Tatawid ka pa sa bundok ng rejection, sa dagat ng heartache. May makakasalubong kang What if's? Dadaan sa gubat ng Muling aasa na kadugtong ng talon ng katangahan. Tapos aantayin mo pang umulan ng realization para matanggap mo ang reality atsaka ka lang makakarating sa destinasyon mo. After that fucking journey, doon ka pa lang siguro makaka move-on. And then you need to jump in the next level. Sa Moving-forward stage at pag na tapos mo 'yon, edi congrats! Nakagraduate ka na sa pagiging brokenhearted.

Bakit kasi may kailangan pa'ng masaktan? Hindi ba puwedeng mahal ka rin ng mahal mo? Gusto ka rin ng gusto mo?

Kung ganon lang sana edi everybody happy sana ang lahat! Wala ng umiiyak, wala ng mawawasak at magpapakamatay para sa pag-ibig.

Tumahan na siya at unti-unting kumalma.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya na siyang ikinagulat niya. Taka niya akong pinagmasdan pero ngiti lang ang isinukli ko.

Sa ngayon hanggang dito lang ang kaya kong gawin. Ang hawakan ang kamay mo at ang manatili sa tabi mo.

"Gusto mo ba'ng hunting-in natin si tadhana? Tapos tanungin natin kung puwedeng pasapak kahit isa lang? Baka kasi nakatulog siya kaya hindi niya magawa 'yong request mo."

Natawa siya at napapailing, "Kahit kailan talaga ang brutal mo!" Nakangiting sabi niya atsaka ginulo ang buhok ko.

Tumayo siya at nag-inat. Inabot niya ang kamay niya upang alalayan akong tumayo.

"Magkasama nating hanapin si tadhana. Marami akong gustong sabihin sakanya," pinagmasdan ko ang kamay niya at ang nakangiti niyang mukha.

Tinanggap ko 'yon at sabay kaming naglakad ng makahawak ang kamay.

"Pag na kita natin si tadhana mag-mamakaawa akong... sa 'kin ka na lang niya ibigay..."

[gypsyesguerra]

On the 14th Day of March

Hindi alam ni Gene kung bakit malas siya sa relasyon. Kung bakit parang iyong mga taong nakakasama niya nang matagal ay parang nagbabago o kaya hindi talaga niya nakikilala.

Noong maghiwalay sila ni Celestine, naintindihan naman niya na mataas ang pangarap nito at handa sana siyang suportahan si Celestine kung nagkaintindihan sana sila na magkasama nilang susuportahan ang isa't isa. Kunsabagay, niyaya naman siya ni Celestine na umalis ng bansa. Pero hindi niya kaya.

Marami siyang dahilan. Mga dahilan na para kay Celestine ay kababawan lang. Bago sila tuluyang magalit sa isa't isa nagdesisyon na lang sila na maghiwalay na lang.

Sabi nga ni Gene, "Ayos lang."

Hindi masama ang loob niya. Malungkot lang.

Malungkot kasi sa pagkakataon na kinakailangan nilang mamili kung ang relasyon ba nila ang mahalaga o ang trabaho, mas pinili nila pareho ang trabaho.

Wala, eh. Breadwinner kasi sila.

Lumipas ang isang taon na hindi na niya naiisip si Celestine at may ibang babae na na kumuha ng atensiyon niya. Si Celine.

Pero kung kailan naman planado na ni Gene kung paano manliligaw saka naman niya nakumpirma na may karelasyon na si Celine.

Ang saklap lang kasi in denial pa si Gene noong unang beses na nakita niyang nakangiti si Celine habang tinatapos ang pakikipag-usap sa cell phone. Hindi naman niya nagawang tanungin noon si Celine kahit kinawayan sila at nginitian pagdaan nito sa harap nila ni Pia.

Hanggang sa nalaman na nga nilang lahat na mag-iisang taon na itong may karelasyon.

"Paano iyon? Ang laki ng age gap n'yo? Hindi ba iyon... awkward?" tanong ng kaopisina niya habang kunwari hindi interesado si Gene sa usapan.

"Hindi naman. Matagal ko na rin siyang kilala bago niya ako niliwan," nakangiting sagot ni Celine. "Saka, hindi naman natin masasabi talaga kung kanino tayo magkakagusto, `di ba?"

Oo. Tama si Celine doon. Hindi masasabi ng kahit na sino kung kanino sila magkakagusto at kung magugustuhan rin sila ng taong nagustuhan nila. Kaya nga ang hirap manligaw. Ang hirap magmahal. Minsan nakakasawa na rin at nakakapagod na.

Umuwi agad si Gene. Nagdahilan siya na sumama ang tiyan niya sa nakain niyang hipon. Pero ang totoo nag-iba na talaga ang mood niya nang gabing iyon. Nasa bahay na si Gene at nakahiga sa kama nang maalala niyang tingnan iyong mga na-picture-an niyang bagong memo sa bulletin board sa opisina. Nakalagay kasi doon ang schedule at agenda ng meeting nila sa Lunes.

Nang i-zoom ni Gene ang photo nakita niya rin ang nakalista sa Birthday Section kng saan ina-announce ang mga may kaarawan kada buwan. Ngayon niya lang nalaman na Marso pala ang kaarawan ni Pia. Kahit naman matagal na silang magkatrabaho ay hindi nila binibigyan ng regalo ang isa't isa. At hindi uso sa kanila na magpahanda kapag may kaarawan sa opisina. Hangga���t maaari sa labas nila ginagawa ang mga selebrasyon na gaya ng kaarawan o promotion.

Bigla siyang natigilan.

Hindi kaya iyon ang dahilan kung bakit hindi niya nakikilala nang mabuti ang mga babaeng nakakarelasyon niya? Bukod sa parang malas siya sa mga babaeng "C" ang simula ng pangalan, masyado siyang nagiging kampante agad.

Hindi na siya nag-e-effort.

Bigyan ko kaya si Pia ng regalo? tanong niya sa sarili niya bago niya naalala ang usapan nila. Hala. Nakalimutan ko siyang isabay kanina!

Magpapadala sana siya ng mensahe pero mas maganda siguro na personal na lang siyang magpaliwanag. Hindi niya rin naman sigurado kung magagawa niya ngang sabihin ang totoo na dahil kay Celine kaya siya umuwi nang maaga.

Ang ginawa ni Gene ay naghanap siya sa mall ng ireregalo kay Pia. May nakita siyang kuwintas na may pendant na Pi symbol. Dahil 3.14 ang kaarawan nito at sanay siyang magsulat ng date na numero at tuldok ang ginagamit kaya naisip ni Gene ang ideyang iyon.

Nang makasabay niya si Pia papasok ay agad niya itong hinabol. Pero gaya nga ng hula niya, galit si Pia sa kanya.

Pero gaya ng nakaugalian, hindi na naman siya nag-effort. Basta ibinigay niya ang regalo nito at nagtuloy-tuoy na papasok sa opisina nila.

Ilang minuto lang ang lumipas at narinig niyang may naglalakad palapit sa cubicle niya.

"Niloloko mo ba `ko?"

Nagtaka siya sa tanong ni Pia.

"Pi symbol talaga ang niregalo mo dahil 3.14 ang birthday ko?!"

"Oo. Bakit?"

"Alam mo bang dati iba't ibang pie ang dinadala sa akin ng mga pinsan ko tuwing birthday ko?"

"No. Hindi ko alam. Kaya nga iyan na lang niregalo ko sa `yo kasi hindi ko alam kung ano'ng gusto mo."

"So... bakit nga?"

"Anong bakit nga?"

"Bakit ka biglang nagreregalo?"

Huminga si Gene nang malalim. Wala na rin namang saysay kung maglilihim pa siya.

"I need a favor."

"Sabi na, eh. O, anong pabor?"sabi ni Pia sa tonong parang alam na talaga nito na planado niyang humingi ng tulong.

"Assess me as a person."

Saglit na nagtitigan sila.

Halatang nabigla si Pia.

"By assessment... you mean..."

"Sabihin mo sa akin kung masama ba talaga ang ugali ko, wala akong kuwentang kausap o madaling mawalan ng gana sa akin ang kahit na sino dahil — "

"Woah! Woah! Teka muna..." awat ni Pia habang nakabukas ang isang palad sa tapat ng mukha niya. "Dahil ba ito sa nangyari noong Biyernes?"

"In a way, yes. Basta na lang rin naman kitang iniwan. Nasa bahay na ako nang maalala ko ang usapan nating dalawa."

"I meant with Celine."

Muli ay pareho silang nagtitigan lang.

This time Gene was in shock.

"How did you know?!" napataas ang boses na tanong niya.

Mabuti na lang at wala pang ibang tao doon maliban sa kanila.

Pia sighed.

"How did I know? Halatang-halata ko kaya. But that is because you often show your love-struck face whenever you're with me. Tingin ko nagkakataon rin na ako ang kasama mo kapag nandiyan si Celine."

"Stop using her name. Baka may biglang dumating," kabadong sabi ni Gene.

"What do you want me to call her? Vitamin C?"

"That's too obvious."

"Vitamins then," seryoso pero mukhang naiinip na waitress na saad nito. Sometimes she acts like that. Iyong nagsasabi ang tingin, kilos at pananalita nito ng: Bilisan mo. Huwag mong sayangin ang oras ko.

But he doesn't mind.

"Ano pa'ng alam mo?"

"That you feel bad now that she's taken. Iyon lang."

"So... you knew that even before I told you."

"Sabi ko nga, nahalata ko lang iyon. Huwag kang mag-alala wala akong sinabihan tungkol dito. Hindi rin ako nangengealam sa isyu ng iba."

"No! Pakialaman mo ko!"

Naningkit ang mga mata ni Pia. Kung pusa ito alam niyang malapit na itong manugod.

"Ayusin mo iyang pananagalog mo kundi sasampalin kita ng sapatos ko."

Natawa si Gene sa pagbabanta nito.

So far, all Pia could do is to slap her hand so hard in someone's back or shoulder.

Wala pa naman siyang nababalitaan na nanampal na talaga ito ng sapatos.

"Sabi ko nga kailangan ko ng pabor, 'di ba?"

"Bakit ako ang kailangang mag-assess sa 'yo? Buksan mo ang gmail account mo. Gumawa ka ng Google Form na survey tungkol sa 'yo tapos i-post mo sa FB mo."

Muli ay natawa si Gene. He can easily forget his heartache if she keeps on making him laugh like that. Naka-work mode kasi ang tono nito kahit hindi naman trabaho ang pinag-uusapan nila.

"No. I need someone to discussed this with. Seryoso ako," nakangiti pero sinsero niyang sabi.

Mukhang naramdaman naman ni Pia na kailangan niya talaga ang opinyon nito.

"Sabay tayong mag-lunch mamaya," sabi nito bago tumalikod. Pero may pahabol itong sinabi.

"At ililibre mo ko."

"Oo. Alam ko na iyon," sabi ni Gene na naghahanda na rin magtrabaho.

"Sa Yellow Cab."

"'Oy, mahal d'on!" reklamo niya pero mabilis ng nakaalis si Pia. "Ang bilis talagang maglakad ng babaeng iyon."

[jowivctrs]

Balik na naman sa simula

Huling araw ng Agosto nang makita ang sarili na ako ay walang pinagkaiba sa kanila. Tila sinampal ng tadhana sa katotohanang namulat na ako ay katulad lang din nila.

Nag-aabang, naghihintay na iyong masulyapan.

Nangangarap, umaasa na iyong mapagpapala.

Masyado na ata talagang tumaas ang ere ko't inakala na iba ang trato mo sa akin sa kanila. Pinipilit na oo nga't mabait kang talaga sa lahat pero sa aki'y mas espesyal ang pakikisama.

Nawawalan na ng loob. Bigla akong napagod. Inisip na tila ata wala namang pupuntahan pa ang kahibangang ito.

Nakita kita kung paano mo ako tignan. Nakita ka kung paano mo sila tignan. Walang pinagkaiba. Sadya lang talagang makinang ang mga mata at nakakahalina ang ngiti mo. Sadyang umasa lang ako.

Kaya nang gabing iyon ay napagpasiyahang huli na ito. Hindi na magpapakatanga pa sa'yo. Walang mali sa'yo, ako talaga ang nagbibigay lang ng malisya sa mga kilos mo.

Napatunayan na maaari pala talagang umasa kahit hindi ka naman nagpaasa.

Pinipilit magalit, mainis at magtampo. Pero ano nga ba'ng karapatan ko? Pinili ko ito kaya naman dapat lang na harapin ko ang pasakit na dala ng pagtingin sa'yo.

At sinabi sa sarili na ito na talaga ang huli.

Ngunit tulad nang lagi kong ginagawa sa mga pagsuko. Ako'y nagdesisyon na ibuhos na ang lahat ng katangahan para naman kahit nagapi na ay masabi paring hindi ako nagkulang. Natalo man ay masabi paring lumaban.

Kaya't nang sumapit ang unang araw ng Setyembre, inilabas ang huling alas.

Sinabi sa sarili na pagkatapos nito ay nalalapit na ang wakas.

Sinamahan ka hanggang sa pag-uwi. Nagkwentuhan patungkol sa mga buhay at pangarap. Inilahad ang mga sikreto ng pahapyaw pero hindi ka binigla. Hindi inamin na ang pinapangarap ay ikaw namang talaga.

Ilang metro nalang ang layo sa tahanan mo'y naluluha akong magpaalam sa tahanan ko.

Hanggang dito na nga lang ba?

Ngunit isang pangyayari ang naganap nang hindi inaasahan. Ako'y iyong nahagkan.

Tatlong segundong tumigil ang mundo. Naramdaman ang labi mo sa aking pisngi. Hindi ito sinadya tulad ng pagkahulog ko sa'yo.

Humingi ka ng patawad ngunit ako naman ay nagpasalamat.

Namaalam ka pero ako nama'y nag-aabang na naman.

Hindi ba't inubos na ang lahat ng katangahan kanina? Bakit tila ata meron pa'ng natira?

Buwan lang pala ang nagwakas ngunit hindi ang pag-ibig sa'yo. Balik na naman sa simula.

[ustshs-stem20-blog]

E N T R Y • 32: “Mula Noon, Hanggang Ngayon?” ni Jell

Sino nga naman ba ang mag-aakala na ganoon kalaki ang magiging pagbabago sa saglit na paglipas ng oras? Maaring habang nag lalakad ka'y masaya ka pa, at sa isang lingon mo lang, namamaalam ka na sa mundo na kung saan ka komportable. O di' kaya'y kung kahapon ay parang hawak mo ang lahat ng oras sa mundo at bigla nalang mawawala ang pag-aari mo sa isang iglap. Ilan lang ito sa mga naramdaman ko nung matatapos na ang unang semestre at nag lilibang ang naglalakwatsa nung bakasyon, habang nag hahandang pumasok ulit. Ang tanging balita lang na narinig ko sa pag pasok sa pangalawang semestre ay magbabago ang oras ng pasok. Maraming mag aakala at mag sasabi na halos lahat ng estudyante ay pabor dito ngunit isa ako sa mga hindi sumasang ayon sa pagbabagong ito. Sabagay, sino nga naman ba ang hindi magiging pabor sa tatlong araw na klase bawat linggo, isama mo na ang PE na nag dadagdag ng isa pa'ng araw. Talagang magkakaroon ka ng maraming oras upang mag liwaliw, mag lakwatsa, at gumawa ng kung ano-ano dahil maraming araw ang iyong bakasyon. Pero para sa'kin, mas pipiliin ko parin ang pumasok ng kalahating araw at may anim na araw na pag pasok. Simple lang naman ang dahilan ko sa usaping yan kasi para sa akin, mas natututukan ko ang aking mga ginagawa at mas lalo ako g nagkakaroon ng oras gumawa at pagandahin ang aking mga PeTa. Noong unang semestre kasi, makikita mo lang ang iyong guro ng dalawa o higit pa'ng oras kada dalawang araw; dahil dito, sa susunod na linggo na ang "deadline" na kanilang binibigay kaya kahit araw araw may pasok, kung may disiplina ka, matatapos at matatapos mo ang PeTa mo at maari mo pa itong mapaganda ng sobra. Noong unang semestre, nakita ko talaga sa sarili ko na mas gumagalaw ako at mas nagbibigay ng atensyon sa aking pag aaral. Maaring pagod ako araw-araw, ngunit meron akong oras sa umaga upang patagalin ang aking tulog at makapagpahinga ng husto dahil ala'una pa ang aking klase ng araw na yon at isa rin yan sa mga dahilan ko kung bakit mas gusto ko ang unang semestre. Mistulang isang panaginip ang bawat araw ko noon dahil laging mahimbing ang aking tulog at ang mukha ko'y maaliwalas tuwing papasok. Kapag matutulog na ako sa gabi (o kahit madaling araw pa), parang nagsama sama ang mga anghel sa akong kama at isa-isa nila akong hinehele hanggang sa ako'y makatulog ng mahimbing. Pag gising ko naman kinabukasan ay parang makikita ko agad ang mataas na sikat ng araw ngunit kahit anong titig ko dito ay hindi ako nasisinag, habang ako'y lumulutang sa kama ng ulap at nahihimasmasan ng preskong hangin. Ngayon kasi, para na kaming kinulong sa pagitan ng mga rehas na pumipigil sa amin sa pag lapit namin sa aming mga minamahal na kama at ipinupulupot sa mga lubid na pinipigilan ang aming mga mata para pumikit. At kung nagtataka ka kung ano ang pinaghuhugutan ko? Ito ay ang pag simula ng klase sa alas syete ng umaga. Sa sumunod na semestre, ginanahan talaga akong pumasok dahil sa naging resulta ng aking mga grado sa unang semester. Naging positibo ako nung bakasyon at mas lalo na nung nakita ko ang mga ngiti sa mukha nglolo at lola ko kaya’t naisip ko pa na subukang maging iskolar para narin makatulong sa aking ama sa pagpapaaral sa akin. Sa unang lingo ng pangalawang semestre ay talagang ganadong ganado pa ako sa lahat ng klase na mayroon ako at aktibo at masipag ako mag sulat ng aralin sa mga kwaderno. Pero ramdam ko ang pagkakaiba ng mga asignatura sa unang semestre at mas nasisiyahan ako talaga ako noon. Noon kasi, talagang marami lang pinapagawa at ipinapapasa sa aming mga estudyante ngunit sa ganung paraan ako natuto maging responsable at gamitin sa mabuting rason at produktibong paraan ang lahat ng oras na libre ako para gumawa ng mga kailangan ipasa dahil sa bawat araw na lilipas ay nagkakaroon ng panibagong gawain. Samantalang ngayon, kung kalian na mas marami akong panahon na gumawa, ay parang mas lalo ako naging tamad dahil kampanteng kampante ako na makagagawa ako agad sa huling araw ng linggo. Dumating narin ako sa punto na hindi na ako nakikinig sa aking mga guro at madalas akong nakakatulog sa mga diskusyon lalo na para sa oras pagtapos ng tanghalian. Nagiging pabaya ako sa aking pagaaral at bawat araw ay sinasabi ko sa sarili ko na kinabukasan ay makikinig na ako at magsusulat muli. Pero pagpatak ng susunod na araw, tatamarin ako ulit dahil maiisip ko na hindi ko na masyadong maiintindihan dahil hindi ako nakinig sa unang araw na sinimulan ang leksyon. Mabalis umandar ang oras at hindi ko namamalayan na malapit na ang “Preliminary Eaxms” na talagang bangang na bangag ako. Dito ko na pinagsisihan lahat ng kalokohan na tinanim ko sa buhay ko na talagang nagbunga ng katangahan sa parte ko. Noong bago pa man mag simula ang mga eksamen ay sinusubukan ko mag-aral at magrebyu ngunit wala talaga akong naiintindihan at wala akong naaalala na narinig ko mula sa mga diskusyon. Hanggang sa pag sapit ng mga araw na kinatatakutan ko, wala pa ring pumapasok sa utak ko para makasagot ako sa lahat ng eksam. Nung lumabas na ang mga resulta, panibagong kalbaryo nanaman iyon para sa akin dahil alam ko sa sarili ko na ayaw ko makatanggap ng mga mabababang grado ngunit ako narin mismo ang naging hadlang sa mga nais ko mangyari. Sa medaling sabi, ang unang sangkapat ng pangalawang semestre ay naging isang malaking leksyon para sa akin na siguro’y matagal ko’ng babaunin sa akin pag tanda. At gaya ng inaasahan, naging mababa nga ang mga resulta ng mga skor ko at isa lang naman ang dapat sisihin dito kung hindi ako. Ganunpaman, bilang estudyante na may sariling paninidigan at desisyon na pumasok sa UST, ako rin na mismo ang dapat na sumabay sa pagbabago para ipakita ang aking dedikasyon. Sa huli, kahit pag bali-baliktarin mo ang mga pangyayari, iisa lang naman ang puno't dulo ng lahat. Maraming nangyaring hindi ko inaasahan ngayong patapos na ang taon pero syempre, hindi ko inaalis sa utak ko na ako rin naman ang naging iresponsable sa mga ginawa ko at ako lang din ang dapat sisihin para sa mga desisyon na ginawa ko. Pag natapos narin naman na ag taong ito ay mababaon na sa limot ang ibang mga memorya at para sa mga bagay na itatatgo ko, doon nalang ako kukuha ng mga turo na pwede ko'ng magamit mula noon at kailanman.

[ipurongmarquez-blog]

Dear you,

Walang nakakaintindi kung ano ‘yong tunay na nararamdaman ko para sa'yo. Ilang beses ko ma'ng ipagsabi sa mga kaibigan at pamilya ko kung gaano kita kamahal at kung gaano ako kabaliw sa'yo, I know for a fact na hindi pa rin sila naniniwala. Kesyo kulang daw ‘yong dahilan para mahalin kita. Baka daw gustong-gusto lang kita, pero hindi naman daw talaga kita mahal. Hindi daw magtatagal ‘to. Imposible daw ang nararamdaman ko, ganyan, ganito. Tapos ako naman, nananahimik na lang. Like, okay, sige. Hindi naman sila 'yong may hawak ng puso ko, e. At the end of the day, ako lang dapat ang maka-ramdam. Puso ko naman 'to, di ba? After all, sariling feelings ko naman ang involve dito.

Halos walong taon na din pala. Hindi ko alam kung paano at bakit nagsimula in the first place. Ang natatandaan ko lang, thankful ako na nararamdaman ko pa rin 'yong naramdaman ko sa'yo Eight years ago. (though para ngang mas tumitindi pa lalo sa bawat araw-araw na nagdaan) As of now, ang highlight sa akin, alam ko kung paano kitang pinapahalagahan. H'wag ka'ng mag-alala, lagi ko rin namang nililinaw sa sarili ko kung ano'ng parte mo sa buhay ko, at kung ano'ng parte ko sa buhay mo.

Ano nga ba daw ang nagustuhan ko sa'yo? E ang angas naman daw ng dating mo sa unang tingin, na sa pagkakalagay ko, e 'yon ang ayaw ng mga kalalakihan sa'yo. Wala ka namang abs kaya’t hindi ko alam kung bakit madaming babae ang naiinggit kapag inaangkin kita. Oo nga’t gwapo ka, matangkad ka, ma-appeal ka, Oo nga’t mas gwapo, mas ma-appeal, mas matikas, at mas talented sa'yo 'yong kakambal mo, pero para sa akin, mas gwapo, ma-appeal, at talented ka. Oo nga’t na-attract ako sa looks mo no'ng una kita'ng nakita. Pero alam mo ba'ng habang tumatagal, habang may nadidiskubrehan ako'ng mga bagong bagay about sa'yo; positive o negative man, mas lalo ka'ng nagiging special sa akin. Mas lalo ako'ng nagmamahal sa'yo. Mas lalo ako'ng humahanga sa'yo. Mas lalong tumitindi 'yong nararamdaman ko para sa'yo.

Alam mo ba'ng hindi ako mahilig sa Parokya? Pero dahil sa'yo, halos lahat ng kanta nila, na-download ko na. Naalala ko pa no'ng una ko'ng nalamang paborito mo 'yung Parokya. Vigil no'n, e. Nahika ako no'n, tapos nandun ka sa gilid, kasama mo si Jerome. Pinatugtog mo pa 'yong “San na nga ba ang Barkada” tapos sinabe mo'ng ganung-ganon kayo. Natuwa nga ako no'n, ang daldal mo kase no'ng time na 'yon, e. Hindi ko inakalang gano'n ka, kase wala sa itsura mo. Mukha ka kaseng cold na lalake, 'yong walang pakealam sa mundo, at one word lang kung magsalita. Pero nu'ng gabing 'yon, nakita ko 'yung madaldal na side mo. Kahit parang hangin lang ako para sa'yo, atleast, may nalaman ako, 'di ba? Nanonood na din ako ng laban ng San Mig, at bumibili din ako ng Jersey nila, dahil alam ko'ng 'yon ang gusto mo. Minsan nga naisip ko, bakit ko ba 'to ginagawa? Wala naman ata ako'ng mapalala. Pero hindi ko pa din alam, e. Iba kase kapag pag-ibig, nakakabaliw.

At alam mo rin ba na marami na ako'ng panaginip na ikaw ang laman? Merong masama, merong maganda. Minsan nga 'pag sobrang sama, pag-gising ko, may makakapa ako'ng luha sa pisngi ko. Minsan naman, 'pag sobrang ganda, good mood agad ako sa umaga, tapos ikukwento ko kagad kay Inakonda kung ano 'yong nangyari sa panaginip ko.

Speaking of Inakonda, lagi ko namang sinasabe na boto talaga sa'yo si Mama. Pati si Ate, sila Hyung, saka si Ahbuji. What?! Lol. E ang tanong, ako ba? Gusto mo din ba ako? Pero Lol lang din 'yong huli ko'ng tanong, syempre. Hindi ko naman na kailangang itanong sa'yo 'yon, e. Alam ko naman na 'yong sagot. Okay, sige. Hindi ko lang rin naman masyadong pinapahalata, pero nasasaktan rin naman ako. Kumikirot 'yong puso ko tuwing nakikita ko 'yung lungkot sa mga mata mo kapag nakikita mo ako. O kaya kapag may nalaman na naman ako'ng kaibigan mo na naka-close mo. Pati, kapag may babae ako'ng nakikita na kasama mo–kahit sino, -bukod sa pamilya mo, syempre- kahit wala ako'ng karapatan, sorry, pero nasasaktan talaga ako. Hello, may feelings rin naman ako, 'noh. So normal lang, 'di ba?

Sorry kung hindi kita mapa-kawalan, ah? Ang selfish ko kase, gusto ko sa akin ka lang. Ayaw ko'ng mapunta ka sa iba. Gusto ko, mainggit sila kase sa akin ka, kahit hindi naman talaga. Alam ko naman kung gaano kalaki 'yong galit mo sa akin, at alam ko rin na deserve ko 'yon. Pero hindi ko kase alam kung kaya ko pa. Kaya nga nag-sorry na ako. Matagal na dapat 'to, e. Kaso, hindi naman na tayo ganon ka-dalas magkita. Pati, hindi ko alam kung paanong sisimulan. Pasensya na, Sensui Babe. Kung nagulo ko 'yong buhay mo. Sorryyy. Hindi ko sinasadya, maniwala ka sa akin. Kaya ngayon, pwede ba'ng pabayaan mo ako'ng bumawi sa'yo?

Dahil alam mo na 'to, dahil alam mo na lahat, hindi ko na alam. Hahahaha. Ewan. Siguro, marami na'ng magiging pagbabago sa akin? Sana. Sana rin, may mamuong 'Friendship’ sa pagitan nating dalawa. Panibagong Chapter, kumbaga. Basta, nandito lang ako palagi. Kahit hindi mo ako nakikita, nararamdaman o pinapansin, dito lang ako, through ups and downs, handa ako'ng tulungan ka hangga’t kaya ko. Napatunayan ko na 'yan, kase nandito pa rin naman ako, until now. Alam mo 'yon, 'di ba? Kaya sana kung may problema ka, sana h'wag ka'ng mahiyang lumapit sa akin, kase tutulungan kita with all my heart, liver, stomach, intestines, at lahat ng lamang loob ko. xx

Salamat sa lahat. Salamat sa mga ngiti mo na nagsilbing inspirasyon ko. Hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya simula no'ng unang araw na binigyan mo ako ng how-how. I may sound cheesy and korni, pero seryoso ako. Alam ko'ng mabuti ka'ng anak, kapatid at kaibigan. Alam ko'ng may mabuti ka'ng puso. Alam ko'ng totoo ka'ng tao. At dahil do'n, kahit kailan, kahit gaano kasakit pa'ng mahalin ka, kahit ilang beses mo ako'ng pinagtabuyan, kahit ilang beses ako'ng napahiya, kahit gaano karumi at sobrang baba na ng tingin sa akin ng ibang tao, hinding-hindi ko pagsisisihan kung ano 'yong nararamdaman ko para sa'yo. Pero alam ko rin, balang araw, magiging kwento na lang lahat ng 'to.

Pero pwede ba, bago maging kwento lahat, can we atleast try and work it out. Work our lives out without each other. Medyo nasanay na rin kasi tayo ng nandyan ‘yung isa’t-isa, e. Hehehehehe.

I posted this here, kasi hindi ko pa kayang i-post sa isang blog ko – sa blog ko na alam ko’ng makikita mo. Siguro nga, hindi pa panahon. But I know, soon I will, we both will. I love you most, Eich. xoxo

[kathangliwanag]

Title : The Reality Behind the Truth Original Story and Written By : Ariel Lopez Sanchez "Echizen" Words Count : 1514 Malamig na hangin, kasabay ng paglagitgit ng mga sanga ng punong walang mga dahon, at tila may kung anong nilalang ang hindi nakikita ang dumuduyan dito, sabayan pa ng nakabibinging katahimikan sa lugar na tinatawag na sementeryo. Hindi mawari ni James kung anong nangyari na nawala ang tila daan-daang tao na kasama niya, na nasa sementeryo matapos niya lamang magtungo sa palikuran. Maging ang kaniyang mga kasama na kamag-anak ay nawala din na parang bula. Isang misteryo na hindi niya maintindihan. Lalo na tila biglang kumakabog ang puso niya sa takot at pangamba. Naglakad siya papalabas ng lugar upang pumunta sa tarangkahan ng sementeryp at nagbabakasakaling naroon lamang ang mga tao at may nangyari lamang. Sa kaniyang paglalakad pabigat nang pabigat ang kaniyang mga yabag, na wari niya may mga kadenang nakakabit sa dalawa niyang paa, at may hila-hilang malaking bilog na bakal. Gayunman nagpatuloy siya sa kaniyang paglalakad. Sa bawat hakbang niya. Ang kaniyang mga balahibo ay nagtatayuan. Mula batok at maging ang kaniyang buhok ay tila naninigas sa pagtayo lalo na ang bandang noo niya. Mayamaya siya'y napatingin sa madilim na kalangitan na may bilog na bilog na buwan, habang sumisilaw sa buong kabuuan ng sementeryo, kasabay nito kaniyang napansin na tila ba'ng napapalitan ang paligid ng sina-unang sementeryo. Mabilis na kumabog ang aking dibdib, kasabay na parang naninigas siya sa kaniyang kinatatayuan. Hanggang sa hindi siya makapaniwala sa kaniyang nakita. Mga kalansay at katawang naagnas ang bumabangon mula sa libingan. Takot na takot siya at hindi alam ang gagawin. Lalo hindi niya maigalaw ang kaniyang katawan sa takot. Hanggang sa biglang may humawak sa kaniyang isang paa mula sa ilalim ng lupa, kasabay nito ang biglang pag-agos ng kaniyang ihi sa suot na pantalon. Tumulo na rin ang luha niya sa mga mata, dahil sa takot. Napansin na rin niya na papalapit ang iba pa'ng naagnas na bangkay at mga kalansay. Sa pagkakataon ito ay pinilit niyang magkalakas loob na siyang sipasipain ng isa niyang paa at hampasin gamit ang kaniyang kamay ang humawak sa kaniyang paa hanggang sa bitawan siya nito. Natataranta at takot na takot siyang tumakbo, subalit ang pagtakbo ko ay tila ba gaya lamang sa ordinaryong paglalakad, dahil sa bigat ng kaniyang mga paa. Gayunman buong lakas pinilit makatakbo kahit hirap, hanggang sa maka-abot ito sa labas ng sementeryo at mula sa di-kalayuan kaniyang nakita mga taong nagpaparada. Agad niya nilapitan ang mga nagpaparada para makahingi ng tulong. Sa kaniyang paglapit ay agad din siyang umatras, dahil ang mga nagpaparada ay mga totoong nilalang ng kadiliman. Hinabol siya ng mga nagpaparada, hanggang sa naramdaman niyang tila nawala na ang mga humahabol. Gayunman mabilis pa rin siyang tumakbo palayo, hanggang sa may nakasalubong siyang karo ng patay patungo sa sementeryo. Sa ibabaw ng karo ay may nilalang na nakapatong. May hawak na kawit na tila kawit ni kamatayan. Napansin niya ang mga kamag-anak ng namayapa ay sobrang nagdadalamhati. Ramdam niya ang kalungkutan ng mag-anak sa ihip ng hangin. Mayamaya ay may biglang bumulong sa kaniya "Ang lungkot nila diba?" Wika ng bumulong sa kaniya. Gustuhin man ni James na lumingon, pero takot at pangamba ang nangingibabaw sa buong pagkatao nito, kaya tumango na lamang siya. "Nakakatuwa man isipin. Alam mo ba na ang taong nakaburol diyan ay buhay pa rin sa totoong buhay," wika muli nang tinig sa kaniyang tenga. Hindi mawari ni James ang ibig sabihin ng bumubulong, pero isa lang naiintindihan niya, Ang takot ay nangingibabaw sa puso niya. "Ang taong nakaburol ay buhay sa ibabaw ng lupa. Gumagawa ng tama sa paningin ng tao. Tumutulong sa mahihirap at mga kapos-palad. Laging nasa loob ng simbahan, subalit lahat ng iyon ay para sa tao at sa sarili lamang niya." wika ng boses. "Ang nakikita mo ay ang kaluluwa niya na patay. Patay dahil nakadepende ito sa ginagawa niya sa lupa. Buhay siya sa ibabaw ng lupa, habang ang kaluluwa niya patungo sa kamatayan at pagdurusa." dagdag ng tinig. Malalim ang ibig sabihin ng bumulong, pero tila naintindihan ni James ang ibig ipahiwatig nito, kaya sa pagkakataong ito ay nilingon niya ang nagsasalita. Kaniyang nakita lalaking naka-itim na kasuotan. May dalawang pakpak na itim at sungay na malalaki. Sobra nakaramdam nang takot si James at kasabay nito ay ngumisi sa kaniya ang nilalang at nawalan ng malay si James. Pagmulat ko nang aking mga mata ay nakahubo't-hubad akong nakatali, habang nakahiga sa isang lamesa na gawa sa silver. Inilingon-lingon ko ang aking ulo para makita kung nasaang lugar ako naroon. Iba't-ibang simbolo aking nakita. Mga simbolo ng satanismo. Mayamaya aking nakita mga taong nakasuot na gaya sa isang kulto. Nagsasalita sila nang isang lengguwahe na hindi ko maintindihan na wari ko'y gamit nila sa isang ritwal. Pagkatapos nila magsalita ay may lumapit sa tapat nang aking ulo. Naglabas siya nang maliit na punyal na ikinatakot ko. Walang pag-aalinlangan bigla niyang itinarak sa aking leeg ang punyal. Ramdam ko ang pagsaksak niya sa aking leeg sa sobrang sakit. Kasabay nang pagsirit ng aking dugo, agaw hininga ako sa ginawa niya. Samantala ang aking katawan ay nangingisay na nag-aagaw buhay. Tila ba kahit pinatay na nila ako ay aking nakikita pa rin ang kanilang ginawa sa aking katawan. Hiniwa-hiwa nila ang katawan ko na parang karne ng tao at sabay kain na parang sarap na sarap. Para bang gusto bumaligtad ng sikmura ko sa aking nasaksihan, hanggang sa tuluyan na akong nasuka. Akin din nasaksihan na ang dugo kong umagos sa lamesa ay kanilang isinahod sa kaniya-kaniyang mga baso at sabay ininum. Mayamaya ay biglang dumilim ang paligid. Tila ba nasa isa akong lugar na walang laman at purong kadiliman lamang. Mula sa kadiliman muli kong nakita ang mukha ng lalaking nangusap kanina sa akin. "Habang ang mga tao ay nasisilaw at naiimpluwensiyahan ng kung anong magandang bagay na pinapauso ng mga tao. Mga entertainment. Ang lahat ay gaya sa bulag na naglalakad sa kadiliman." wika ng lalaki. "Ang mundo ngayon ay nababalot nang kadiliman. Gaya ng mga bituin sa madilim na kalawakan na nagliliwanag. Ganun na lamang kalaki ang liwanag na nasa mundo na madalas itinataboy niyo pa, dahil mas pinipili niyo pa kaming mga nasa dilim na naninirahan." wika ng demonyo na nasa harapan ko. Mayamaya ay biglang nakaramdam nalang ako na para akong babagsak nang napakabilis. Palalim nang palalim ang aking pagbagsak at pabilis din nang pabilis. Hanggang sa bumagsak ako sa isang naglalagablab na lugar at mula dito ay isang larawan ko ang aking nakita. Larawan na gumagalaw at tila may buhay. Sumasayaw ako na iba't-ibang uri nang hip-hop at rap song at kung ano-ano, pero ang tumatak sa akin ay nang ayain ako nang aking kasintahan na magsuot nang halloween customs, kasabay nito ay bumalik sa aking ala-ala ang sumunod na pangyayari. Isang aksidente ang naganap, habang isinasagawa ang parada. Umiiyak ako, pero walang luha ang sa mga mata kong tumutulo, dahil sa matinding init nang paligid at baho. Napayuko ako at aking nakita. Isang kadena na may nakasabit na malaking bilog na bakal ang sa paa ko nakalagay. Mula sa kadena aking nakita na naka-ukit dito ang mga kasalanan kong nagawa. "Ang kadenang nasa paa mo na hinihila ay ang mga kasalanan mong nagawa, habang nabubuhay ka pa. Magsisi ka man, pero huli na ang lahat." muling bulong nang tinig sa akin. Mayamaya hindi ko namalayan isang demonyo pa ang sa aking lumapit. Bigla niya akong hinagupit nang latigo at pilit pinasasayaw. Sa takot ko ako'y sumayaw nang sumayaw habang nanginginig sa takot at umiiyak na walang mga luha. Makalipas ang ilang oras na pagsasayaw nang huminto ako sandali, dahil sa pagod at gutom ay muli niya akong nilatigo nang nilatigo paulit-ulit. Walang sawa ako sa pagsayaw, hanggang naramdaman kong maraming uod sa ulo kong gumagapang. Sa sobrang dami nang uod ay sobra akong takot na takot. Lumapit ang demonyo sa akin at may ibinigay na daliri at buto ng tao. Gusto niya akong magsulat nang magsulat. Akin din' namang naalala na nagsusulat ako ng k'wento. K'wentong gusto-gusto ng mga taong nagbabasa, subalit ito pala'y walang halaga, dahil ito ko naitataas sa ginagawa kong k'wento ang pangalan ng Diyos. Ramdam ko habang nagsusulat ako nawawala ang uod, pero kapag tumitigil ako ay parami sila nang parami. Hanggang sa bigla naramdaman kong sinibat ng demonyo ang ulo ko at naputol ito, kasabay nang pagbangon ko mula sa stretcher ng ambulansiya na habol hiningang hinihingal. Napansin ko pang umuusok ang aking katawan. Agad lumapit ang mga rescuer at hiningian ko agad 'din ng tubig, dahil sobrang uhaw na uhaw ako. Matapos ko uminum ay biglang nagvibrate ang phone ko sa bulsa. Agad kong binuksan ang aking cellphone at may notification ako mula sa facebook. "MASAYA AKO, DAHIL KAHIT ISANG GABI LANG ANG MGA TAO AY IPINAGDIRIWANG ANG PAGGAYA SA NILALANG NANG KADILIMAN, DAHIL ANG INIISIP NILA ITO AY PAG-ALALA LAMANG NANG KANILANG NAMAYAPANG MAHAL SA BUHAY NA KABALIGTARAN PALA ANG TOTOONG KAHULUGAN. - FOUNDER OF SATAN CHURCH" Nang mabasa ko ang post ay naghalo ang takot, pangamba at pagsisi ko, kasabay 'din nang pagtulo ng luha ko nang tuloy-tuloy. Mayamaya ay may nag pop-up na notification muli sa Facebook ko. "BE A CITIZENS OF HEAVEN NOW." Pagkatapos ko mabasa ay biglang may nagsalita sa harapan ko. "Gusto mo ba?" nakangiting wika nang lalaking nagliliwanag sa harapan ko. - END Ang ating kakayanan, karunungan ay ialay sa Diyos na nagbigay nito. Unang-una kaya meron tayong kakayanan na ganito ay para sa Kaniyang kaluwalhatian hindi para sa ating sarili lamang. Kumanta ka para sa Diyos, hindi dahil sa gusto mo o taong gusto mo o sumikat. Sumayaw ka para sa Diyos, hindi dahil sa gusto mo o sa taong mahal mo o sumikat. Magsulat ka para sa Diyos, hindi dahil sa gusto mo o sa taong mambabasa mo at sumikat. Lahat nang bagay ay sa Diyos. Unahin natin Siya bago ang sarili natin. - Munting Paalala :) God Bless :)