#ah hijgend hert

[culmaer]

¶

[jannizopfi]

12. Het oude jaar

Wel of geen kerstkaarten sturen? Omdat het helemaal niet meer van deze tijd is kopen we toch de kerstpostzegels bij AH. Het worden een paar gezellige uurtjes, telkens in de middag samen met Hans. “Doen we weer iets samen” zegt Hans. Hij schrijft de adressen en ik zoek per adres een toepasselijke kaart uit. Ik heb een doos waarin ik afgesneden kerstkaarten bewaar, gesorteerd op onderwerp als; kerstbomen, sneeuwmannen, buitentaferelen, kerstkindjes, engelen enz. Hoe gek kun je zijn? “Get a live” zou een vriend van Anne zeggen. Ik ben dus zo gek.

Alles gaat voorbij     Zonder voorbij gaan   Komt er nooit een komen.

Kerstavond is het weer zoete inval, vrienden, familie, de meiden, we eten erwtensoep er wordt gesjoeld en om half 11 piep ik er doodmoe van tussen, voldaan mijn bedje in. Ik kom in een keurig opgeruimd huis beneden op 1e kerstdag, pyjamadag. Hans en ik kijken samen wat films en we spelen een potje triviant. De geplande vette fondue wordt niks, ik ben te moe om te eten. Na lang gepeins mijnerzijds heb ik besloten het traditionele diner op 2e kerstdag met de Familie Sannen over te slaan. In plaats daarvan gaan we met Anne, Sara en Otis op de koffie. Een hele fijne tussenoplossing, want ook vandaag is er weinig eetlust. Hans heeft zuurvlees gemaakt op verzoek van Anne en Sara maakt tiramisu. Het is heerlijk maar ik eet muizenhapjes. Ik zoek regelmatig mijn holletje op om ff bij te komen.

Op 28 december vertrekken Anne en Sara naar Schiphol om als gast van KLM-stewardess Vera een reis te maken naar Maleisië, Kuala Lumpur. “Indien er plaats vrij is:” Hans en ik zitten met zweet in onze handen op de bank als Anne en Sara bij de gate zitten te wachten op het verlossende ja-woord. Dan heeft het toestel ook nog vertraging is dit gunstig of juist niet? Eindelijk krijgen we een app dat ze beide een plek hebben bij het raam nog wel. Ze zijn op weg.

De volgende dag pakken wij de koffer voor een driedaags “oudejaars arrangement” in het hoogste hotelletje in Zuid Limburg in Vijlen. De mensen zijn aardig, de kamer valt niet te hard tegen, ik heb mijn elektrische kussentje en een kruik bij me, toch denk ik: “Wat doen we hier?” Hans hoeft de komende drie dagen niet over het klaarmaken van avondeten na te denken, en dat alleen al is een feest voor hem. Ik bestel telkens als hoofdgerecht vis, maar het is niet lekker en gelukkig is het voorgerecht vullend genoeg voor mij. De 30e december gaan we naar Valkenburg, de zon schijnt, ik voel me goed. We lopen door het stadje, lunchen, ik een halve tosti, Hans de rest en gebak. We bezoeken het museum, waar het heerlijk rustig is. Een fijne dag, op de hotelkamer doe ik nog even een dutje voor het diner. ’s Avonds kijken we TV. Oudejaarsdag onze trouwdag, 43 jaar bij elkaar. Ook vandaag weer volop zon, ik download een leuke wandeling naar het Hijgend Hert, ons doel vandaag. De enige echte skihut in Nederland. Bij de kerk een paadje af naar beneden, over de weilanden, echt mooi, we genieten. Dan komen we bij een stijgende asfaltweg, waar geen end aan lijkt te komen. Ik ben intussen helemaal nat van het zweet, moet elke 10 passen rusten en het huilen, staat me erg na. Eindelijk lijkt de weg uit te komen op een andere weg waar sporadisch een auto over rijdt. Ik kan echt niet meer en besluit de eerst komende auto aan te houden. Ik steek mijn duim omhoog en een heel aardig stel, op weg naar hun laatste wandeling dit jaar, brengt ons naar het Hijgende Hert. Het is er erg druk zowel binnen als buiten, toch krijgen wij het mooiste tafeltje van de zaak en eet ik een heel bord bloedworst met een pilsje. Ons mini trouwfeestje, alle ellende is weer vergeten. De wandeling terug is rechtstreeks, bergaf en duurt maar een half uur, kan ik hendig aan. In het hotel is die avond een oudejaarsbuffet, de gastvrouw heeft ons die middag gepolst of we geen bezwaar tegen een gezamenlijke tafel hadden. Ik heb gezegd dat wel te overleven. Het stel links van ons doet dit al voor het vierde jaar, voor het stel rechts is het een probeersel. Weer denk ik: “Wat doen we hier?” Hans eet wat van het buffet, ik doe alsof mee en zo snel mogelijk verdwijnen we naar onze kamer.  Ik val vrij snel in slaap tot Hans mij een gelukkig Nieuwjaar komt kussen. Morgen mogen we weer naar HUIS.

Op 1 en 2 januari logeert Otis bij ons, we facetimen met haar jarige moeder in Kuala Lumpur. Ik laat me afleiden van het onderzoek wat me op 3 januari te wachten staat. Een Pet-scan, ik krijg een radioactieve stof ingespoten en moet een uur stil liggen, zodat er zo min mogelijk radioactiviteit naar spieren en hersens gaat. Dan nog ruim een half uur op en neer geschoven worden in de scan. Ik blijf de hele dag radioactief en mag niet in de buurt van kinderen komen. Gelukkig heb ik mijn bed.

Als ik thuiskom uit het ziekenhuis ligt er een brief dat de volgende dag geplande Endo-echografie een week is uitgesteld. Dat is fijn, eerst bijkomen van vandaag. Ik zie enorm op tegen een slang in mijn luchtpijp. Ik leef de week er naar toe, als in een cocon, vlucht in een boek of kijk films. De wereld bestaat ff niet. Mijn keel moet worden verdoofd. Ik zit op bed, mijn tong wordt vastgehouden en de zuster spuit verdoving in mijn keel, vies, smerig, bitter. Ik krijg braakneigingen, dit gaat zo 9 keer door, afgewisseld met druppelen i.p.v. spuiten, nee zuster het wordt niet minder erg, hoe dikker mijn keel ook aanvoelt, hoe meer hij is verdoofd. Ik mag gaan liggen en na blijkbaar een half uur is alles voorbij en mag ik bijkomen op de zaal. Ik heb inderdaad van de echo niks gemerkt. Wel mocht ik nog de weefselstaaltjes zien in potje en raampjes.

Nu is het afwachten tot de uitslag a.s. donderdag. Het liefst ben ik heel de dag op de vlucht. Maar ik vervrouw me. Vandaag voor het eerst wat eerder opgestaan. Dit blog afgemaakt en een lijstje met to dootjes.

     Qq�:�JX��