#Yokoluş

[dilhunbiri]

-Elbette seni inciteceğim , elbette sen de beni inciteceksin, elbette birbirimizi inciteceğiz, varoluşun koşulu da budur. Bahar olmak, kışı göze almaktır. Varolmak da yok olmayı göze almakdır...

[startofthenight]

Vücuduma batırılmış bir zehirli iğne gibisin gün geçtikçe bitiriyorsun beni ama yinede panzehirim sensin

[1havin]

Kitap yazabilen insanlara öylesine hayranım ki....

Ben daha düşündüklerimi yazamıyorum....

[olmazartik]

karar ver sen de artık varoluş mu yok oluş mu

onu bunu bilmem ben kemalciyim arkadaş

[edapostblog]

Kayıp adresten yazıyorum sana.

Sussam yalnızlık, konuşsam ayrılık.

Dönsem yıkılış,dönmesem yokoluş!

______Şimdi ben susuyorum, yalnızlığa talip..

Sende sus bana.

Sus ki, bir daha

"ÖLMEYEYİM"!

[lautreamontal]

gerçekten bir şey oluyor burada. gizemli bir şey. bir denizaltı kadar görkemli ve garip. gri bir günde camlardan yağmuru seyretmek. saydam yusufçuklar yavaşça uzaklaşıyor ve beni sana getiriyorlar topaz tapınaklarda. sen bir güneş tanrısı gibi gülümsüyorsun. biliyor musun kaç yıl tek başınaydım ben karmaşanın içinde. bir türlü tutunamıyordum işte. bir tek senin yanında yürümüştüm ben. topaz bir günde ve suya yakın. geceleri üstümü örterdin. sonra konuşmazdın hiç. uzun süre konuşmazdık. gözlerinde kaybolurdum. bu suskunluk anlaşılır bir şeydi. deniz ve karanlık yerlerden geçen bir nehrin sessizliği gibi… biliyor musun bir şey oluyor burada. garip bir şey. bulanık bir suda yokoluş gibi. gözlerimde beyaz kelebekler uçuşuyor ve beni kendime getiriyorlar yavaşça beyaz odalarda… unutuşum başka bir sendi. ben ölüyordum tropiko. unutuşun beyaz romansıyla ölüyordum. söyleyecek başka bir şeyim yok artık. unutmak istemiyordum oysa. güzel kalan yaralar da vardır çünkü… limon kokulu, yağmurlu kadınlar vardır. hiç unutmayan kadınlar vardır. limon kokulu… her şeye rağmen… yağmur kalan kadınlar vardır… ben iyiyim şimdi. sen nasılsın?

[femmelunee]

Bu gün bir fotoğrafınızı gördüm bayım ,

Bir fotoğraf karesine içi nasıl eriyebilir insanın,

Sizi görmeden geçen zamanlarda yaşamıyormuşum , onu anladım.

Bir fotoğraf karesine ne kadar uzun bakılabilirse o kadar baktım,

Bir fotoğraf karesiyle nefes aldığımı hissettim.

Yokluğunuz esaretten beter.

Bir yokoluş destanı adeta,

Özlemişim bayım,

Çok özlemişim,

Her bir zerrenizi ,

İçim titredi adeta,

Ben buradayım,

Siz orada ,

Ve orada olmak için herşeyimi feda edebilecek iken ,

Bu umarsız bekleyişin bir sonu olmayacak mı?

Çaresizim,

Ne elimden ne de dilimden bir şey geliyor,

Ben çok yoruldum bayım,

Sizsizlik beni yaşlandırdı ,

Tüm heveslerimi aldı götürdü sizinle beraber,

Gözlerim artık boş bakıyor sokaklara ,

Hala sizi arıyor,

Ama siz yoksunuz ,

Gelmemeye gittiniz bayım,

Biliyorum, ama artık gelin...

[etheromanie]

"o, hep bildiğin, tanıdığın; ama hiç karşılaşmadığın- karşılaş(a)mayacağını sandığındır: şimdi, bütün 'bilgi' yönünden değişecek; artık bambaşka yataklardan akacak 'düşünce' ırmağın.

oysa, hep ona göre ayarlamıştın kendini ---ama, başka gezegenlerle, başka nehirlerle.

yepyeni bir gelecek haritası çizeceksin şimdi; 'bugüne dek yaşadıklarının ötesine geçen.'

ötelerde bir yerlerde yeni yerlere götüren, yeni yollar belirleyen bir harita: kendine doğru artık yokoluş olarak dokunmayan; varoluş yerlerini de ---yeniden--- belirleyen harita.

evrenin ve dünyan, ---gökyüzün ve yeryüzün--- de değişecek, artık, şimdi işte!"

[vallahisenbiliyorsun]

toplu bir yokoluş gerekiyor

[vazgectimwagnerden]

(vazgeçip sağ alt çekmeceye uzandım.)

.

sabah. 

metro vagonunda, şehrin sindirim sisteminde ilerliyoruz. yanımda bir kadın elindeki dergiyi okumaya çalışıyor. ama derginin boyutları metronun sıkışık koltuklarında okumaya elverişli değil. sayfalar katlanıyor, dönüyor ve kırılıyorlar. elbette dayanamıyor göz atıyorum, okuduğu makalenin başlığında şöyle diyor: “sinir sisteminizi sakinleştirmenin en doğal yolu: doğada yürüyüş”

(kadının küçük bir burnu ve gözlükleri var. hey.. diyorum.  bir doğa yürüyüşünde büyük dezavantajlar.)

sonra kendi kendime mırıldanıyorum: sanırım makalede önerilen doğa yürüyüşünde, sinir sisteminiz öyle çok sakinleşti ki... sizi takip eden kaplanı fark edemediniz.

ve o kaplan tarafından avlandınız.

bundan daha güzel bir yokoluş düşünemezdim, diyor. gerçekten sinir sistemim hiç bu kadar sakin olmamıştı. şimdi bu kaplanın midesinde mümkün olan en yüksek seviyede sakinleşmeye ve doğa ile bir olmaya devam edeceğim.

siz... diyorum. tuhaf bir mindfulness tarikatından mısınız. kıyamet öncesi topluca intihar edenler gibi... doğa yürüyüşlerinde kaplanlara yem olmak mı amacınız. 

(eğer öyleyse, biz sıradan ölümlüler gibi sabahın köründe metroda ne arıyorsunuz..)

.

e. online yazarlık dersleri alıyor. kursun ödevlerinden birinde onlara verilen bir cümleyi öncesinden ve sonrasından tamamlayacakları bir kısa öykü yazmaları gerekiyor. cümle şöyle diyor: 

“vazgeçip sağ alt çekmeceye uzandım”.

vay canına. çok kararlı bir kahraman diyorum. böylesini tamamlamak zor olacaktır.

nasıl kararlı? diyor.. vazgeçmiş... vazgeçmek en azından iki kere karar vermiş olmaktır diyorum. ben bu konuda çok deneyimliyim. bir kez karar verirsin. sonra o karardan vazgeçmeye karar verirsin. kararsızlıkla ilgisi yoktur, aksine muhteşem derecede bir kararlılık gerektirir. kararlılıkkare.

bu kelime oyununda hiç bir numara yok, ama ne dediğini anladım diyor.

sonra soruyor: sen bu cümleyi nasıl devam ettirirdin? vazgeçip sağ alt çekmeceye uzandım... uzanılan şeyin bir tabanca olduğunu düşünmeyecek kim var ki diyorum. elbette vazgeçmiş, ve sağ alt çekmecedeki tabancaya uzanıyor. bundan daha bariz bir devam düşünemiyorum.

gözlerini deviriyor...  ya sen? sen nasıl devam ettirdin diyorum: ilaçlar diyor..

ama intihar değil. yani, uyku için mesela.. ilaçlar gelmişti benim aklıma diyor. vazgeçiyor ve onu uyutacak uyku ilaçlarına uzanıyor... hiç heyecanlı değil diyorum. sınıfta bir başkası henüz imzalanmamış bir istifa mektubuna uzandığını düşünmüş . bir başkası ise  soygun sırasında polisi çağıracak olan gizli bir tuşa basmak için çekmeceye uzanıldığını... ikincisinde merak uyandırıcı bir şeyler var diyorum, ama istifa mektubu... yapma-

bunların hepsi çok anlamlı eylemler.. ama hiçbiri öyle büyük bir şeyden vazgeçmeyi gerektirmiyor. vazgeçmek gibi büyük bir eylemden sonra ancak bir tabancaya uzanılır. ama onun kime yönlendirileceğini bilemem.. bunu konuşmak için dersinize katılmam gerekiyor. hahaaa diyor. -asla olmaz! 

asla olmaz... bizler bir hikayeyi tamamlamak isteyenleriz. senin gibilere sınıfımızda yer yok.

.

akşam eve dönüş yolunda, metro vagonunda.. sabahki kadın yok.

ah diyorum.. bir kaplana yem oldu.

insanın kendi zihniyle bu derece barışmasının sonu budur işte. bir kaplana yem olmak.

akşam e.’ye telefon ediyorum. kendi öykümü değiştirdim diyorum. gözlüklü ve küçük burunlu bir kadın, çalılıklar içinde bir hışırtı duyuyor. bir kaplan olabilir mi? diyor.. hayır hayır, ofisin içinde neden bir çalılık hışırtısı ve bir kaplan bulunsun diyor, sadece rüzgardı diye düşünüyor. vazgeçiyor- ve sağ alt çekmecedeki tabancaya uzanmıyor. 

[gunahkarinci]

"ötenaziyle gelen asıl doğal ölüm algılanamaz bir şekilde kademeli yokoluş ve varoluştan kaybolmalıdır. yaşlılıkta tutkular ve arzular, nesnelerine yönelik duyarlılıklarıyla birlikte yavaş yavaş kaybolularlar; hisler artık uyarılmaz: çünkü hayal gücü gittikçe zayıflar, imgeleri donuklaşır, izlenimler kalıcılıklarını yitirir, iz bırakmadan gelip geçer, günler gittikçe hızlanır, olaylar önemini yitirir. ihtiyarlamış insan titrek adımlarla dolaşır ya da bir gölgesi, bir hayaletidir. geriye ölümün yok edeceği başka ne kalmıştır? sonra günün birinde son kez uyuklar ve son rüyalarını görür. - bunlar Hamlet'in ünlü monoloğumda sorguladığı rüyalardır."

[mybluestarsfamilymyrasthafather]

Her yokoluş...

Yeniden doğmaktır...

[sezeyazmak]

Gözlerimden yokoluş doğuyor

Varlığın izi berrak bir suya düşüyor

Seyre talip olmayan gözlerim

Kapanıyor, kapanıyor

Ve sükunet ve derin

Dünya sağından soluna kaçıyor

[tlbvaaa]

Bir çizik, bir mahvoluş. Bir çizik, bir yokoluş. Bir çizik, bir suskunluk. Ve son çizik, tek bir nefes.

[ponitenosmetipsos]

Başlayan her şey bitmeye mecburdur.

Belki de bundan dolayı ilk aldığımız nefeste ağlarız.

Çünkü biteceğini bildiğimiz bir şeye başlamışızdır.

Heyhat bundan korkmamız gerekmez.

Aslında bir uçurumun ucundan atlayıp başlarız yaşamaya

Bizim isteğimiz olmasa bile bizi dünyaya getirenler atar bizi bu uçurumdan

Yeryüzüne ulaştığımızda yine ona varmış olacağız.

Tek önemli olan havadayken ne yaptığımız

Ne yaşadığımız nasıl yaşadığımız

Kısaca kısıtlı zamanızı neye harcadığımız önemli olan

Sonuçta varılacak hedef bellidir.

Hiçbir şey bize ait değildir zaman dışında

Zaman da bizim değildir

Bizim efendimizdir

Kimse ona karşı koyamaz

En sağlıklı en uzun yaşayan canlı bile yokolur

Her şey biter herkes ölür her yaşanan geçer

Zaman tek gerçek kavramdır

Bir o kadar da soyut bir kavramdır

Anlamak güç

Kimileri dolu dolu yaşar hayatı

Kimileri bekler kimleri vazgeçer.

Fakat düserken havada duramazsın

Yapılabilecek tek şey geriye bakmamak

Çünkü düşerken geri gidemezsin

O kısım artık geçti artık bir sonraki seviyedesin

Zemin daha yakın bir nefes sonrasında

Çünkü düşüşü engelleyemezsin

Atılan bir ok gibi geri gelmez

Bu bizim evrenimizin gerçekliğidir.

Ileri daima ileri

Önemli olan bunu anlamlı kılmak

Anlam ise size kalmış

Hayatta neyden keyif alıyorsan

Neyle gurur duyuyorsan

Neyle mutlu oluyorsan

Boş bir beyaz kağıdı doldurmak gibi

Ister yırtıp at ister dünyanın en güzel resmini çiz

Sonuçta fiziğe karşı koyamıyoruz

Entropi

Nasıl var olduysak

Bu karmaşa da bir gün yok olacağız

Belki bir sonraki nefesimizde

Belki yılllar sonra

Yokoluş kaçılmaz bir süreç

Kimse zamana hakim olamaz

Böyle bir gayeye gerek de yok zaten.

Hedefe varmadan son nefesinde

Yaşadım

Güzel yaşadım

Hakkını verdim bu hayatın diyebiliyorsan

Önemli olan budur

[theyrundown]

defalarca kez kontrol ettim. tek bir mesajı görmek umuduyla. defalarca kez. acılar içinde kıvrandım günlerce. günlerce en karanlık zindanlara hapsettim ruhumu. elime ne geçti biliyor musunuz, koca bir hiçlik. koca bir kaybediş. koskocaman bir yokoluş.