#Wij waren

[majestic-salad]

Pov het is sint maarten en je woont in een studentenhuis waar geen enkele huisgenoot er aan heeft gedacht snoep in huis te halen

[trotters-2]

[reviews-sky-1]

New book review!

We Were Here First by Joukje Akveld (Wij waren hier eerst)

Link

[voorbijganger]

Op dit soort regenachtige dagen verdwijn ik op mijn oude Tumblr pagina. Ik weet niet of je er nog bent maar je mag best weten dat ik op zo'n dag aan je denk. Ik denk terug aan wie ik toen was, dat ik schreef omdat mijn moeder ziek was en dat ik dat nu niet meer schrijf, want hoewel dat mijn studie is geweest ik niet meer weet wat op te schrijven. Gisteren sprak ik een man, laat het me met je delen. Ik vertelde hem over de kunstacademie waar hij ook op werkt en dat ik, sinds ik daar weg ben, het moeilijk vind om nog een pen vast te pakken. Hij vertelde me op een brits-engels accent "it's right under your nose, you just have to start." en hoewel dat al vaker is verteld zou ik willen dat je de ernst in zijn ogen kon zien. Voor het eerst geloofde ik dat ik met mijn voeten voor iets heel belangrijks sta. Waarom ik je dit wil vertellen gaat denk ik meer over mezelf dan over jou, moet ik bekennen. Ik schrijf je niet meer omdat jij het bent maar omdat je mij er wel aan herinnert dat ik moet schrijven. Tegelijkertijd denk ik aan het verdriet, het vervreemde van het dorp waar wij woonden en de eenzaamheid. Deze dingen die zo fundamenteel waren voor mijn poëzie, of hetgeen ik toentertijd "gedichtjes" noemde. Ik lijk enige urgentie te missen, of laat ik het anders zeggen: het gaat heel goed met mij. Ik ben inmiddels allang geen puber meer, maar het ongemak van een puber zijn zorgde wel dat er een wereld op papier ontstond. Nu poog ik dat schrijven om te zetten in iets waar ik een toekomst in kan vinden maar soms voel ik zo'n weerstand om daadwerkelijk te beginnen, hoe is dat voor jou? Als ik zeg dat ik niet schrijf, lieg ik eigenlijk ook. Ik ben bezig met hetgeen mij zo veel bezig houd: water. Mijn lief heeft ervoor gezorgd dat ik mij kan verliezen in Joni Mitchell, ze inspireert mij zo erg en door haar wil ik eigenlijk wel weer heel graag. Hier en daar schrijf ik ook wel in opdracht maar wat ik daar nu echt mee wil vind ik zo lastig. De kinderlijke onschuld van gedichtjes schrijven is er een beetje vanaf en platgeslagen door (innerlijke) critici. Ik zoek het ook niet meer op zoals ik toen deed, dat ik na het avondeten aan mijn bureau kon puzzelen met woorden, het was zo'n leuk spel. Ik ben veel minder alleen, misschien is dat ook waar het mis is gegaan. Schrijven is misschien op een manier ook isoleren. Het meest mis ik nog de ogen waarmee ik toen naar de wereld keek. Ik elke druppel zat poëzie, uit elke straat stroomde gedichten. Denk je dat het goed komt?

[medewerkers]

Een boodschap van een aantal transgender medewerkers van Tumblr & Automattic:

Wij willen dat transgender personen, en LGBTQ+ personen in het algemeen, zich op Tumblr welkom voelen, onder andere omdat wij als transgender medewerkers van Tumblr en Automattic willen dat het een plek is waar wij ons zelf thuis willen voelen. We willen dat het een platform is dat ons ondersteunt en dat opkomt voor onze veiligheid. Jullie aanwezigheid maakt Tumblr beter en levendiger en voor de LGBTQ+ crew achter de schermen is dit een absolute topprioriteit. 

Een paar dagen geleden reageerde Matt Mullenweg (de CEO van Automattic, het moederbedrijf van Tumblr) op een vraag van een gebruiker over het opschorten van accounts (Engelstalig) op een manier die de LGBTQ+ community negatief beïnvloedt. Wij zijn van mening dat de reactie van Matt op deze vraag en zijn daaropvolgende opmerkingen onterecht en schadelijk zijn. Het is ons beleid dat medewerkers van Tumblr zich niet over moderatiebeslissingen uitlaten en dit beleid bestaat om meerdere redenen, waaronder de privacy van de betrokkenen en de praktische aspecten die het modereren van duizenden meldingen per dag met zich meebrengt. Het nadeel van dit beleid is dat geruchten en onjuiste informatie over stappen die ons Trust & Safety-team zet zich gemakkelijk kunnen verspreiden. Gegeven dit feit willen we een aantal aspecten van deze situatie ophelderen:

De werkelijke omstandigheden van de schorsing van predstrogens account zijn niet correct gecommuniceerd waardoor het leek alsof we naar kansen zochten om transvrouwelijke personen van het platform te verwijderen. Dit is niet het geval. De opmerking die in het bovenstaande bericht werd gelinkt voldoet niet aan onze definitie van een realistische geweldsbedreiging en was niet doorslaggevend voor onze beslissing om het account te schorsen.

Matt was zich niet bewust van de negatieve gevolgen die deze schorsing op de gemeenschap had. Matt spreekt niet namens de LGBTQ+ medewerkers van Tumblr of Automattic, en wij waren niet betrokken bij het opstellen van de reactie op deze kwesties.

Vorig jaar werden de communitylabels “volwassen” and “seksueel expliciet” onterecht op berichten van sommige gebruikers toegepast. Een extern team van onderaannemers dat de taak had om communitylabels toe te passen was verantwoordelijk voor het onterecht labelen van transgendercontent. Toen ons Trust & Safety-team hiervan op de hoogte werd gebracht (grotendeels dankzij meldingen uit de community), hebben we de mogelijkheid van dit team van aannemers om communitylabels toe te passen ingetrokken en hebben we meer overzicht geïntroduceerd om te waarborgen dat dit niet nogmaals kan gebeuren. In het Medewerkersbericht over deze kwestie riepen LGBTQ+ medewerkers op tot meer transparantie, maar deze eis werd door het managementteam opzij geschoven. Het ontslag van een aannemer dat in de oorspronkelijke reactie op de vraag werd aangehaald, was vanwege een ongerelateerd incident dat onterecht aan deze situatie werd toegeschreven. Het is spijtig dat deze onterechte toeschrijving plaatsvond en dat dit een negatieve invloed op de transgender community op Tumblr had. 

Transitietijdlijnen zijn niet tegen de richtlijnen voor de community en speelden geen rol in de gesprekken van het moderatieteam over de schorsingen en de daaropvolgende bezwaren. We nemen geen stappen tegen content met betrekking tot transities of transgender lichamen tenzij deze content de Richtlijnen voor de community schendt.

Wat betreft de ervaring van transgender personen die op Tumblr met transfobie of onverdraagzame gebruikers worden geconfronteerd, begrijpen en delen we jullie frustratie. Het beleid van Tumblr en van Automattic is opgesteld om de vrijheid van meningsuiting te waarborgen. Intimidatie/Pesterij zoals gedefinieerd in onze Richtlijnen voor de community is verboden, maar we weten dat het beleid gebruikers niet voldoende beschermt tegen algemenere haatzaaierij die vaak tegen LGBTQ+ personen en andere kwetsbare groepen en personen is gericht.

Vanaf nu legt Tumblr zich op de volgende zaken toe:

Het prioriteren van functies die pesten/intimidatie tegengaan en die gebruikers de mogelijkheid geven om zichzelf beter tegen pesten/intimidatie te beschermen.

Het ontwikkelen van meer interne tools die wij als medewerkers kunnen gebruiken om gevallen van pesten/intimidatie proactief te identificeren en tegen te gaan.

Het uitzoeken welke populaire transgender tags momenteel worden geblokkeerd en ervoor zorgen dat deze vanaf volgende week weer beschikbaar zijn.

Het spijt ons enorm hoe dit allemaal is gelopen, en we werken hard om onze stemmen te laten horen en te voorkomen dat zoiets dergelijks in de toekomst weer gebeurt. We weten maar al te goed dat deze situaties voor Tumblr-gebruikers zeer lastig zijn, met name als je deel uitmaakt van een gemeenschap die toch al vaak onder vuur ligt. We weten ook dat het tijd kost om het vertrouwen weer op te bouwen, maar we doen er alles aan om te laten zien dat we het vertrouwen waard zijn.

We stellen het zeer op prijs dat we de ruimte hebben gekregen om onze zorgen en onze afwijkende mening te uiten, en zijn blij met de onwankelbare toewijding van Matt’s (en Automattic) aan de vrijheid van meningsuiting die dit mogelijk heeft gemaakt.

We blijven vechten voor een Tumblr waar we allemaal welkom en veilig zijn.

— Deze verklaring is gezamenlijk opgesteld door meerdere transgender medewerkers van Tumblr en Automattic.

[geertjerrr]

hey

ik zocht je ??huh

en bleef zoeken

en opeens >>!!🅷🅾🅾🆁🅳🅴🅽 🆆🅸🅹

ⓙⓞⓤ

🆃🅴🆂🅰🅼🅴🅽 !!!!

["ⱧɄłⱠɆ₦ <<

,,,, ˜”°•.˜”°• huilen •°”˜.•°”˜

in ons woud vol bomen en groen

...

ⓗÉⓔⓛ ⓖⓞⓔⓓ ...? verstopt zat je ...!

onder een grote steen in een rots

...

geen trots meer

je zat daar!!!

met je handjes in je oogjes wrijvend

❤️💕

>> 𝙨𝙣𝙞𝙠𝙠𝙚𝙣𝙙 𝙚𝙣 𝙝𝙪𝙞𝙡𝙚𝙣𝙙

♥♥♥

^[ ...>

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

[> ₛₙᵢₖₖₑₙd ₑₙ ₕᵤᵢₗₑₙd >> 𝙨𝙣𝙞𝙠𝙠𝙚𝙣𝙙 𝙚𝙣 𝙝𝙪𝙞𝙡𝙚𝙣𝙙

!!!! [[ !!!! [[ !!!

en je vleugeltjes waren klam van verdriet

lam en krachteloos

gebukt en vernederd met je hoofdje in je knieen

𝓈𝓃𝒾𝓀𝓀𝑒𝓃𝒹 𝓈𝓃𝒾𝓀𝓀𝑒𝓃𝒹 om gehoord te worden, warmte

ik hoorde je

wij-𝗵𝗲𝗯 𝗷𝗲 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗻𝗱𝗲𝗻!! ...[!!

eindelijk zei ik!! en die grote grote Engel tikte eens op je kom ik draag je heen met je pijn erbij kom vlug mee!!

...]]]!!

𝓷𝓪𝓪𝓻 𝓭𝓪𝓪𝓻? zonder !!! .. > .. z̷o̷r̷g̷e̷n̷,,

𝕖𝕟 𝕡𝕚𝕛𝕟!!𝕘𝕖𝕖𝕟 💖𝕘𝕖𝕖𝕟 ♥♥♥!/!♥♥♥ (っ◔◡◔)っ ♥ mee?? ♥♥♥ 💕❤️😊🎶🎶 ♥♥♥

daar😘!!

>[!! kan je jezelf zijn!!]<<<

en niemand zal iets zeggen

echt niemand meer daar zijn allemaal engeltjes en vriendjes voor jij

𝘄𝗶𝗷 𝗯𝗲𝗹𝗼𝗼𝗳 𝗷𝗲 e>cht!! 😘💖...

♥♥-♥♥!!

een teken van hoop voor alle slachtoffers van kindermisbruik, echter deze kan ik in minimaal enigszins en hopelijk iets betekenen voor hen.. een vogeltje geschenkje voor jij daar♥ in hoop op stralen zon in "jij" leven

voor jou van mij uit m'n hartje, en ween pff..

met jou tezamen

[degenezijde]

Ooit gefantaseerd hoe het zou zijn als Suske en Wiske mangahelden uit Japan waren? Wij ook! Met groot enthousiasme presenteert Standaard Uitgeverij de allereerste Suske en Wiske in manga-stijl, gemaakt door bevlogen stripmakers uit de Lage Landen.

[jurjenkvanderhoek]

FRITS KLEIN - DE KUNST VAN HET BEELD

Museum Heerenveen heeft een kleine tentoonstelling ingericht over het omvangrijke oeuvre van Frits Klein. De in 1924 geboren creatieve geest wilde kunstenaar zijn, maar werd de eerste Heerenveense reclameman. Vanwege het feit dat Klein in 2024 de eeuw zou aantikken, ware het niet dat hij in 2016 overleed, heeft het museum de tijd rijp geacht een kleine greep in zijn vele werken te doen. Men heeft een oproep gedaan particulier bezit in bruikleen te geven, zodat een kamer op de eerste verdieping van het oude gedeelte van het museum kon worden gevuld. Naar mijn idee een enigszins weggestopte uitstalling, want de tentoonstelling over het werk van Louis le Roy krijgt beneden ruimschoots aandacht: 100 jaar is niets. Le Roy is van hetzelfde bouwjaar als Klein, stierf vier jaar eerder, dus dat schept een band. Ze kenden elkaar, hadden weinig contact: de één prominent aanwezig, de ander meer bescheiden op de achtergrond. Hun werk wordt nu parallel in het museum gepresenteerd, maar het was een uitdaging geweest om deze markante Heerenveense kunstenaars te combineren in een enkele tentoonstelling.

Met Frits Klein onderhield ik een vriendschappelijke band. Vooral in de jaren nadat zijn geliefde vrouw Immie was overleden. Ik bezocht met hem diverse musea in de regio, en dan kwam altijd zijn blauwe bolide met de uitstekende muziekinstallatie daarin voorrijden. Hij was trots op zijn sportwagen en reed daarmee met mij op de passagiersstoel graag een extra rondje voordat we op de plaats van bestemming waren. Eerder al kende ik Klein en kwam wel bij hem thuis aan de Pastorielaan en de Woudsingel. Hij was mijn mentor toen ik, warm van de kunstacademie, een muurschildering in het toen nieuwe bijgebouw van de Gereformeerde Kruiskerk moest maken. In januari 2007 had ik een kort interview met hem voor mijn rubriek Kunststukjes in de offline Heerenveense Courant.

“Och-och-och, wat is het een hoop werk geweest!” Frits Klein komt van Oranjewoud en heeft een lang en productief leven achter zich. Niet echt in de kunst, zoals hij dacht het te kunnen maken. Een kind van voor de oorlog heeft erna geen rode cent. Dus een vakopleiding zat er niet in, maar wel een glanzende carrière in de reclame. Hij werd vormgever en tekenaar, maar nauwelijks schilder.

“Ik heb mooie tekeningen kunnen maken zo door de tijd. Veel boeken geïllustreerd en verschillende strips gemaakt. Kort werkte ik met striptekenaar Hans Kresse, ik maakte zijn achtergronden – natuur en architectuur. Wij pasten qua stijl goed bij elkaar. Hij bood mij een vaste baan aan, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt.”

Reclame is zijn vak en het vrije werk doet Frits ertussen door. En dat kan van alles zijn, van glas-in-lood tot muurschildering en van standbouw tot het ontwerpen van schepen.

“Ik heb eigenlijk teveel verschillende dingen gedaan. Misschien had ik me moeten specialiseren, maar in een kleine provincie als Friesland verdien je dan niets. Ik vind het fijn om te tekenen. In het voorbijgaan pak ik het wezen van de mens op. Aan de stijl zien de mensen direct dat het een tekening van mij is. (…) Ik weet hoe je een penseel moet vast houden. De technieken, ik ken ze allemaal. Maar voor de rest moet je het toch zelf doen.”

Voor de reclame nam hij een schriftelijke cursus, maar veel moest hij zelf nog in de praktijk uitvinden. Technisch heeft Klein het hele vak doorlopen.

“Het is een vak dat je uitoefent. Het is versierend vakwerk. De impressionisten vind ik geweldig. Die nieuwe realisten kunnen mooi schilderen. Het is de verbeelding van de werkelijkheid en dat vind ik een loffelijk streven. Het is wat het is. Ik vind abstract wel mooi, maar ik zie het niet als geweldig groots en geweldig mooi en schitterend en prachtig, het is gewoon sierkunst. Een versiering aan de wand, zo zie ik het. Kunst gaat dieper, het moet je grijpen. Je moet, of je wilt of niet, er steeds naar kijken. Je hoofd omdraaien en ernaar kijken. Het moet indruk maken, dan is het kunst. Dat gebeurt bij mij bijna nooit. Ik heb bewondering voor veel grote schilders, maar er zijn zoveel grote schilders. Het ambachtelijke zit er altijd achter. Ik heb ook wel veel versieringen gemaakt. Ik kom uit die stijl van de Jugendstil en Art Nouveau. In die stijl heb ik geleerd om versieringen te maken. Als je daar van uitgaat kom je niet gauw tot de abstractie. Pas na de oorlog begonnen ze te smijten met verf, dat kon ik niet. Dat lag me niet. Maar wat is er nu? Het is doodgelopen op dat abstracte en op dat vreselijke versieren. Sommigen vallen terug op het superrealisme. Wat is dat een monnikenwerk om zoiets te maken. Zo precies, zo zuiver! Surrealistisch zuiver, maar waar is het leven van die impressionisten? De Haagse school, dat is het! Dat is mooi. Het leeft, dat doet je iets.”

Frits Klein is van alle markten thuis maar maakt nergens een kunstje van. “Vroeger ben ik eens psychologisch onderzocht: wat is het karakter van deze mens. Dat werd aan de hand van mijn handschrift gedaan en dat had onder meer als uitslag: sterk gevoelig voor originaliteit. Hij wil toch graag altijd iets uit niets maken, wat anders maken. Dat heb je in de reclame ook, dat moet. Je moet steeds nieuwe dingen uitdenken. Vernieuwend bezig zijn. Veel geld verdienen ten koste van de kunst, dus met een eens uit gevonden en aangeslagen maniertje – dat is geen kunst.”

Kunst is een verbeelding voor de mensheid, zo dat ze het leven beter begrijpen. “Ik ben over de tachtig, maar ik heb nog nooit één keer mijn werk geëxposeerd. Ze vroegen me te gidsen in het oude Heerenveen. Want ik ben hier opgegroeid, ik ben een kind van voor de oorlog. Ik heb het hier helemaal zien groeien. Maar ze kennen me niet als kunstenaar, als iemand die iets leuks maakt. Ze weten wel dat ik van alles gedaan heb, ze kennen me wel. Maar ik denk toch dat het allemaal ligt aan het feit dat ik reclame deed en die strips gemaakt heb.”

In 2014 heeft Tresoar belangstelling voor het werk van Frits Klein. Welhaast zijn hele oeuvre, althans wat hij nog thuis heeft liggen, wordt door de schatbewaarders van het Friese verleden overgenomen. Hij krijgt een tentoonstelling in het Fries Landbouw Museum waarvan hijzelf nog de opening heeft mogen meemaken. En nu is er dan een uitstalling in Museum Heerenveen. Hoewel klein van omvang doet het enigszins recht aan waarmee Klein tijdens zijn leven zoal heeft gewerkt. Het geeft aan hoe veelzijdig hij was, maar toch worden zijn muurschilderingen daarbij node gemist. Er zijn al vele verdwenen doordat gebouwen zijn afgebroken of in handen van een andere eigenaar zijn gekomen. Ook mis ik het figuurtje waarmee Frits bekend is bij het grote publiek en dat nog iedere dag commentaar geeft in de Leeuwarder Courant. Hoewel verbannen van de voorpagina, is het nog voortdurend een vaste rubriek in de krant. Het mannetje liet zich wel zien bij Tresoar maar is afwezig in Heerenveen. Wel zijn er de onlangs aan het museum geschonken oorlogstekeningen te zien. Daaruit blijken het scherpe oog en het treffende handschrift van Frits Klein. Een opmerkelijke Heerenvener.

Frits Klein - Eeuwig creatief. Tentoonstelling bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 28 september 2024 tot en met 19 januari 2025.

[cactusklas]

Hoewel de weergoden ons gisteren niet zo gunstig waren, oefenden wij ons dictee buiten aan de hand van een loop- en zoekspel. We gingen op zoek naar woorden en moesten deze vervolgens in de juiste kolom, juist schrijven. Als dat geen fijne inoefening was!💪🏼 laat dat dictee maar komen!🤓

[gewoonkarin]

Geslaagd. Oudste liefje is geslaagd. Cum laude ook nog eens.

Zes jaar gymnasium. Ik kan me het eerste jaar nog zo goed herinneren. Ze kwam soortgenoten tegen. Niet meer de slimste van de klas maar samen slim. De eerste keer cum laude overgaan en daar een oorkonde voor krijgen. De eerste keer niet je rapport pas thuis mogen laten zien omdat dat fijner was voor je klasgenoten. Jouw koppie mocht boven het maaiveld uitkomen en je kreeg er zelfs applaus voor. Na jaren verschuilen mocht je er zijn. Zo voelde het. Ook voor ons. We zeiden niet vaak dat je het super deed op school. Dat is de laatste jaren pas gekomen. Je mag fier zijn op je kinderen. Wij waren dat in stilte.

Zes jaar van leren, veel leren. Het plezier in het leren even kwijt. Terug weten te vinden. Als mens groeien binnen een fijne vriendengroep. Dat is het belangrijkste leerdoel wat ze heeft behaald wat mij betreft. Ondanks haar ongemakkelijkheid in het sociale gebeuren toch erop uit gaan. Ze doet het gewoon, met klamme handen maar toch. Een luisterend oor zijn. Woordgrappen als een lach nodig is.

Wij mogen fier toekijken want wij hebben er nul, niks, nada voor gedaan. Ze heeft het voor haarzelf gedaan. Voor niemand anders. Zelf de extra vakken ingepland, zelf met docenten overlegd.

Ik wilde vandaag even ons ma bellen, in een opwelling. Zo raar. Ik hoop dat ze het zien, daar ergens boven.

[fransopdefiets]

14-6 Oslo

In Frederikshaven at ik nog een laatste fatsoenlijke maaltjd. Die bestond uit een voorgerecht van witte asperges, gestoofde vis met aardappeltjes en een creme brulée met zomervruchten. Ondertussen las ik de Meester en Margarita uit bij gebrek aan een tafelgenoot. Eetlezen noemden wij dat vroeger thuis, volgens mij was het een bekende schrijver die de term bedacht heeft.

Om negen uur was al ik bij de gate en zocht om de tijd te doden alvast een nieuw boek uit, dat werd Het Chinese lakscherm van Robert van Gulik. Stipt om half tien ging de check-in balie open en even later stond ik met twee andere fietsers vooraan in lane 31 te wachten op de aankomst van de boot. Toen die wel erg lang op zich liet wachten, konden we met behulp van Marine Traffic uitrekenen dat die er pas tegen twaalven zou zijn. Dus daar stonden we dan tweeëneenhalf uur te wachten. Als ik dat geweten had, had ik wel een ander plan voor de avond gemaakt.

Mijn gezelschap bestond uit een vliegtuigingenieur uit Bordeaux die voor Dassault werkt en vloeiend Engels sprak en een oudere dame uit Wenen die misschien tien woorden Engels kon uitbrengen. We wisselden tips en ervaringen uit en ik heb een hoop geleerd over de certificering van jachtvliegtuigen en zakenjets.

Pas na twaalven kwam ik in mijn hut, ik bleek in de Commodorekkasse te slapen, vandaar dat mijn ticket zo duur was. (Het was exht het goedkoopste ticket van deze afvaart, maar waarschijnlijk waren de goedkope hutten al op). Je slaapt dan niet onder de autodekken maar op dek 9 bovenin het schip, er staat mousserende wijn voor je klaar en je hebt je eigen ontbijtlounge. Maar Commodore of niet, na 1 minuut douchen stond ik tot mijn enkels in het water dat dreigde de hut lopen. Verstopte afvoer. Ik was te moe om de receptie te gaan zoeken en mijn beklag te doen, ik dacht, dat komt morgen wel. Overigens sliep ik als een roos in mijn queensize double bed.

Ik word tegen zevenen verkwikt wakker en begin aan mijn Commodore ontbijt, dat geserveerd wordt met uitzicht op zee. Ik kijk naar het weerbericht en maak een plan. Het is vandaag mooi weer, dus dat wordt een rustdag op camping Ekedal in Oslo. Daarna twee of drie dagen regen, dus dat zijn prima dagen om van onderdak naar onderdak te fietsen. Daarna wordt het lekker kampeerweer. Er zijn, behalve de eerste 120 kilometer voldoende goedkope overnachtingsmogelijkheden. Ik doe alvast een aanvraag voor een airbnb morgen in Kløfta. Dat is 42 kilometer voorbij Oslo en dan heb ik daarna een mooie uitgangspositie voor de tweede etappe, waarbij je meer moet klimmen.

Anton uit Linköping stuurt een sms en vraagt naar mijn route volgende week, hij wil me over een paar dagen op komen zoeken. Dat is echt fantastisch, want het is een heel stuk rijden voor hem.

Voordat ik naar de camping ga, fiets ik eerst langs de winkel van de Noorse toeristenvereniging (DNT) en regel daar een lidmaatschap. Dan heb ik een jaar lang toegang tot 700 hutten, dat zou nog wel eens van pas kunnen komen. Dan is het nog drie kilometer klimmen in de eerste versnelling naar de camping, die niet voor niks Ekeberg heet. Knappe jongen die mij vandaag nog naar beneden krijgt.

Daar aangekomen val ik midden in een treffen van fietsers, de kampioen is een Chinese jongen, die zeven jaar geleden uit China vertrokken is en nu even naar de Noordkaap wil. Ik dacht dat ik veel bagage had, maar hij overtreft me ruimschoots. Ik zet mijn tentje op, ga douchen en Mayke bellen, die op het vliegveld van Cagliari zit te wachten op haar vlucht.

Gefietste afstand: 5 km

Gefietste tijd: 45 minuten

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.420 km (komt dichterbij hé).

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...

[oldsailors]

6-2 Avigliana

We aten gisterenavond in de Balkankelder, een nogal vreugdeloze bedoening. Er hingen wat mannen aan de bar en in de eetzaal zaten een moeder en dochter en een stel deelnemers aan de run. Dat waren een vader en een zoon, die graag hun verhaal met ons deelden over de aanschaf van hun auto en wat ze er allemaal voor werk aan gehad hadden.

We aten daar een snoekbaarsfilet en Rösti Bombay (u mag raden wie wat at), vooraf kregen we een bordje botersla, rauwkost en flink veel slasaus.

Ons Airbnb is een enorme zolder boven een soort van Keukenconcurrent en dat zien we terug in de keukenhoek, dat aanrecht meet toch al gauw 11 meter. Om kwart over zeven op, we ontbijten en laten twee bordjes en kopjes achter in de groot formaat afwasmachine.

We zijn een kwartiertje voor sluiting bij de start en halen de route voor vandaag op. We kiezen weer voor de korte route, nu van Basel naar Turijn. De opdrachten voor vandaag zijn: 1. Lever de langste spaghettisliert in die je kunt vinden. 2. Smelt twee ons fonduekaas op je hete motorblok en lever een filmpje in van dat proces. We kijken elkaar even aan en halen onze schouders op.

Vanaf Basel rijden we door de bergen naar Balsthal. Dan over de snelweg via Bern richting Lausanne, maar al vrij snel gaan we weer de B-wegen op. We slingeren ons door Zwisterland heen, jammer genoeg is de St. Gottharspas afgesloten en moeten we door de tunnel. Tot ons genoegen zien we ook nog wat sneeuw, oude verpieterde sneeuw weliswaar, maar toch. Vanaf de tunnel is het een lange afdaling naar Aosta en dan naar Turijn over de snelweg. Daar valt niet veel aan te beleven, behalve dat de uitlaat steeds meer lawaai gaat maken en wij steeds meer bij de groep gaan horen. Onderweg komen we voortdurend andere deelnemers tegen dienons dan begroeten met geclaxonneer en sirenes. Dan is het toch wel een beetje jammer dat wij er niks tegenover kunnen stellen.

Onze bnb bevindt zich aan een meertje bij Avigliana en de instructies zijn zo onduidelijk dat we eerst twee keer vastrijden in een soort van niemandsland. Het moet hier prachtig zijn, maar het is stikdonker, dus we krijgen er niet veel van mee.

Dat is ook wel een beetje de tragiek van deze onderneming, je zit de hele dag in de auto, je rijdt door de prachtigste landschappen, je ziet de indrukwekkendste middeleeuwse kastelen en kerken, maar er is geen tijd om iets te bekijken.

[handlewithcare-delicate]

reposted als een ask omdat ik niet wist hoe kosher t is om te gossipen in public comments secties, maar re: de nieuwe eftel pins:

Blijkbaar had dit een "stille verkoop" moeten zijn en nu is er herres intern omdat ze storm verwachten morgen lmao. Last minute nog volk zoeken om morgen shifts te draaien in de marskramer. Wij vingen dingen op van medewerkers die met elkaar stonden te gossipen.

Wacht ik pak effe een mok erbij voor deze hete Efteling Thee (tm)

Ik was vandaag al 2 keer eerder in de marskramer geweest, ik kom namelijk altijd even langs om te checken of er niks nieuws is. Zo heb ik ooit toch nog een spookslot boek kunnen bemachtigen dus sindsdien is het een traditie. Vanmorgen hing er nog niks...maar er stonden wel andere Eftelgekkies bij de kassa. Ik ben daar heel casual langsgelopen, en toen hoorde ik hen met de medewerkster praten om te vragen "of ze er al waren". De medewerkster gaf aan dat "ze" er nog niet waren, dat ze niet zeker wist of "ze" vandaag of dit weekend pas zouden komen, omdat de ene "post" iets anders zei dan de andere. Vermoedelijk was het nieuws dus al eerder vandaag gelekt via andere kanalen dan looopings.nl. Ze gaf ook aan dat ze van niks wist totdat anderen haar dezelfde vraag kwamen stellen.

Ik vond dat vrij interessant 👀👀👀 want ik vermoedde al dat het om een nieuwe pin zou kunnen gaan. Ik ben dus een aantal keer teruggekomen naar de Marskramer, en de derde of vierde keer dat ik er was stond er opeens een rij bij de kassa... Achter de kassa stonden 3 mensen. Toen ik aan de beurt kwam vroeg ik of het ging om een nieuwe pinset, de medewerkster zei ja, en toen ik zei dat ik dat helemaal niet wist verteldr zei dat ze nét waren binnengekomen, haar collegas waren ze zelfs nog aan het ophangen! Ik heb een pinset uit de doos waarin ze aankwamen gekregen👀👀👀

Dus anyway dit ondersteunt wel wat jij zegt over dat het een stille verkoop had moeten zijn, en dat zelfs de meeste medewerkers niet op de hoogte waren, en OH BOY wat een verhaal, en wat een toeval dat wij er nét die dag waren, heb jij ze nog kunnen bemachtigen??? Want lemme tell you, dezr babies zijn echt helemaal thuis tussen mijn andere pins!

[zondermens]

2014

Af en toe betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Alle soorten. Het mooie type waarin alle plannen en rondzwevende ideeën zijn uitgekomen. We hebben geantwoord op het subtiele klopje aan onze psychische voordeur. Ik geloof dat dit mogelijk is en dat het nooit te laat of te vroeg is, omdat er alleen maar het nu is.

En toch betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Daarnet nog, in de tuin. We waren een ijsje gaan halen in de Roma en zaten het met z'n allen op te eten. Heel erg simpel, onbenullig bijna. Maar het zijn dit soort momenten waarbij ik het meest melancholisch wordt. Lachend door de angst van het onbekende heen. Angst is eigenlijk, volgens het principe van gradatie, een gebrek aan begrip.

Dus: we zaten in de tuin met z'n allen een ijsje te eten. Seppe met z'n rosse haar en blauw gestreept t-shirtje en blauwe hoog opgetrokken sokjes. Het was allemaal zo normaal en surrealistisch tegelijkertijd. Hoe dit op een dag allemaal geen zak uitgemaakt zal hebben.

Ik stelde me voor hoe Seppe eruit zou zien over pakweg 10 jaar. Even oud als wij. Ik zal het huis uit zijn en alles zal veranderd zijn. Soms betrap ik mezelf op toekomstdromen en nostalgie tegelijk.

De geur van wierrook. Steken in het hart, vergeten door wie ze oorspronkelijk begonnen waren. Dat meisje dat me pestte op de grote nieuwe school? Wie weet. Ik denk het niet. De cellen van mijn hart zijn ondertussen gestorven en volledig vernieuwd.

Tijd is iets raars. Oneindigheid, waar je altijd middenin zit. Geen idee waar vandaan komend of waar naartoe gaand.

[sorcerry]

"wij waren echt wel close op dat moment" heeft de relatie therapie niet gewerkt jurre?