#Wielkopolsce

[yellowmanula]

"Człowiek zwolniony z siebie"

Wkręcony w helisę życia, przez cały czas próbuje wykręcić z niej kilka pytań, od co było do po co

Od matczynego cycka, dławi się nadmiarem odpowiedzi, brnie przez jaskrawe jaskinie wiary, próbuje powszechnej teorii wszystkiego

W końcu, podejrzewając niepewną obecność sensu, zwolniony przez siebie z bycia sobą, żyje pytając – dokąd rozwija się wstęga DNA, czy może zwija.

Henryk Gała (ur. 1938 w Zalesiu koło Gostynia w Wielkopolsce, zm. 17 lutego 2020 w Drozdowie[1]) – polski poeta i dramatopisarz.

[anonse-towarzyskie-polska]

Witam serdecznie! Mam 38 lat, mieszkam w Wielkopolsce i od dwóch lat jestem singielką. Moje życie to mieszanka pracy, pasji i spokoju, który odnajduję w swoim domu. Jestem osobą spokojną, ceniącą porządek, a w kuchni czuję się jak ryba w wodzie – uwielbiam gotować i piec. W wolnym czasie lubię obejrzeć dobry film, przeczytać ciekawą książkę lub wybrać się na małą wycieczkę. Uwielbiam też jazdę samochodem – to dla mnie prawdziwa przyjemność.

Szukam kogoś, kto potrafi by�� wsparciem, kto jest uczciwy i otwarty na życie. Najważniejsze są dla mnie wartości, jakie ktoś nosi w sercu, a nie tylko to, co na zewnątrz. Jeśli szukasz kogoś, kto ceni spokój, szczerość i wzajemne wsparcie, zapraszam do rozmowy.

[koval-ptaki-birds]

74) Corvus frugilegus; Gawron, gapa, rook - gatunek dużej wielkości ptaka synantropijnego z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję. Nie jest zagrożony. Zasiedlił prawie całą Europę, prócz Półwyspu Iberyjskiego, Islandii, północnej Skandynawii i północnej Rosji. Dalej jego areał ciągnie się przez Azję po wybrzeża Oceanu Spokojnego. Populacje z chłodniejszych regionów wykonują regularne migracje na południe – do Środkowej i Zachodniej Europy, najdalej dolatując nad Morze Śródziemne. Na większości areału ptak jest jednak osiadły. Zamieszkuje w zależności od podgatunku:

gawron, gawron zwyczajny (Corvus frugilegus frugilegus) – Europa, Azja Mniejsza i Azja Zachodnia i Środkowa po Jenisej, Ałtaj i Sinciang. W Polsce to średnio liczny ptak lęgowy. Spotkać go można w całym kraju, choć rozmieszczony jest nierównomiernie. W górach dolatuje do 900 m n.p.m. Obecnie duża populacja występuje w Wielkopolsce – 30 000 par i na Śląsku – 20 000. Dość częste stanowiska odnotowano na Kielecczyźnie, Podlasiu i Mazowszu. Licznie zamieszkuje duże miasta jak Kraków (ponad 1000 par lęgowych) i Lublin (3000). Gawron to ptak wędrowny – przylatuje w marcu, a odlatuje w październiku lub listopadzie. Z tej rodzimej populacji około 20% ptaków pozostaje w kraju na zimę, a reszta ten okres spędza w Czechach, Austrii, Szwajcarii, Niemczech i Francji. Zimą na terenie kraju licznie przebywają ptaki pochodzące z północnego wschodu (przylatują w październiku i listopadzie i odlatują w marcu i kwietniu), w niektórych miejscach ich przyloty są masowe. Do XIX wieku w Wielkopolsce, Śląsku i na ziemi lubuskiej istniały kolonie lęgowe tych ptaków, które liczyły tysiące osobników. Aktywne niszczenie miejskich kolonii gawronów powodowało duże zmiany w liczebności lokalnych populacji. Proces ten ustał w latach 80. XX wieku i od tej pory ich liczba się zwiększała. Niemniej w wyniku monitoringu niemal od początku XXI w. obserwuje się silny trend spadkowy liczebności polskiej populacji gawrona

gawron syberyjski (Corvus frugilegus pastinator) – na wschód od Jeniseju i Ałtaju po Daleki Wschód. Populacje z północy zasięgu zimę spędzają we wschodnich Chinach, Korei i Japonii.

Pierwotnymi siedliskami tych ptaków były azjatyckie stepy. Obecnie są to za dnia śródpolne zadrzewienia z wysokimi drzewami oraz większe parki miejskie, wiejskie, aleje, łąki, zagajniki, pastwiska, ugory, a nocą często centra miast na dużych osiedlach. Wycinanie dużych połaci lasów w Europie i zamienianie ich na tereny rolnicze powodowało przemieszczanie się gawronów na wschód. Na zimowiskach ptaki razem nocują na wysokich drzewach, preferują brzegi lasów. Gdy minie noc, zaraz jak się rozwidni wyruszają w poszukiwaniu pokarmu, pokonując nawet odległość kilkudziesięciu kilometrów. Większość gniazdowisk i zimowisk gawronów znajduje się w niższych położeniach nad poziomem morza, najczęściej na terenach rolniczych, które przeplatają śródpolne laski i łęgi. Rzadziej spotykany na obszarach pagórkowatych. Zawsze chętnie przebywają w okolicach ze zbiornikami wodnymi. Dobrze przystosował się do warunków panujących latem i zwłaszcza zimą w miastach (gniazduje tu i zimuje). Nocami może się w nich skupiać wiele tysięcy ptaków.

IUCN uznaje gawrona za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku BirdLife International szacował liczebność europejskiej populacji na 16,3–28,4 milionów dorosłych osobników; na tej podstawie wstępnie oszacowano liczebność populacji światowej na 54,3–94,7 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ochroną ścisłą poza obszarem administracyjnym miast i częściową ochroną gatunkową w obszarze administracyjnym miast. Populacja gawrona w Polsce objęta jest monitoringiem w ramach programu Monitoring Flagowych Gatunków Ptaków (MFGP). Program ten realizuje Stacja Ornitologiczna Muzeum i Instytutu Zoologii PAN na zlecenie GIOŚ. Według szacunków MFGP w latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej gawrona na terenie kraju wynosiła 183–222 tysięcy par; liczebność tych ptaków w latach 2007–2018 spadła aż o 41%, co według kryteriów IUCN oznacza, że jest to gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT) w kraju. Na opublikowanej w 2020 roku Czerwonej liście ptaków Polski gawron został sklasyfikowany jako gatunek narażony (VU).

[1234567ttttttttttt]

Gmina Lądek - Podróże po Wielkopolsce

[chaszczebluszcze]

szachownica kostkowata / fritillaria meleagris

>> naturalnie występująca w europie, głównie zachodniej / w polsce jest bardzo rzadka – można się na nią natknąć na pomorzu i w wielkopolsce, na terenach wilgotnych łąk / jest rośliną rodzimą objętą ścisłą ochroną gatunkową

kwiecień

[organisationskoval]

804) Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech, ZHPwN, Verband der Polnischen Pfadfinder in Deutschland – organizacja harcerstwa polskiego działająca na terenie Niemiec w latach 1925–1939. Organizacja została rozwiązana decyzją władz niemieckich dnia 7 września 1939, a wielu jej członków zostało zabitych przez nazistów. Swoje korzenie polskie harcerstwo na terenie Niemiec zawdzięcza pierwszym drużynom skautowym konspiracyjnie zakładanym jeszcze przed I wojną światową. Pierwsze drużyny w Niemczech powstały w  Chojnicach (1911, Stefan <<Szczepan>> Łukowicz) i w Chełmnie (1912, Władysław Cieszyński) na Pomorzu; w Poznaniu (1912, Cezary Jindra) w Wielkopolsce i w Berlinie (1912, Karol Głowacki). Drużyny harcerskie były zakładane w zaborze pruskim przez działaczy niepodległościowych ze Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Pierwsza drużyna na Górnym Śląsku powstała w Wielkich Piekarach (obecnie Piekary Śląskie) i Szarleju (1913, Teodor Ludyga). Drużyny skautowe powstawały również w polskich środowiskach w głębi Niemiec np. w Bochum (1912, Leonard Zawadzki) w Westfalii. W 1920 roku w Opolu z inicjatywy Szymona Koszyka powstało Towarzystwo Skautów Opolskich. Początkowo miało ono charakter lokalny i ograniczało się do granic Opolszczyzny dopiero pó��niej podporządkowało się Związkowi Harcerstwa Polskiego zachowując jednak dawną nazwę. W 33 regionalnych kołach m.in. w Grudzicach, Gosławicach, Szczedrzyku i innych skupiała ona kilkuset członków. Po III powstaniu śląskim, TSO zakończyło swoją działalność. W latach 1920–1921 na Śląsku ukazywał się dwutygodnik harcerski wydawany w języku polskim „Harcerz Śląski” redagowany w Bytomiu oraz Cieszynie.

Związek Harcerstwa Polskiego w Prowincji Górny Śląsk – utworzony w dniu 28 września 1924, działający na terenie Górnego Śląska. W chwili powstania podległo mu 8 drużyn:

MDH im. Zawiszy Czarnego w Bytomiu (zał. 28 IX 1923)

ŻDH im. Król. Jadwigi w Bytomiu (powstała w 1924)

MDH im. T. Kościuszki w Wójtowej Wsi (zał. 4 IV 1920)

MDH im. Ks. J. Poniatowskiego w Zabrzu (zał. 9 I 1921)

MDH im. A. Mickiewicza w Żernikach (istniejąca od 1922)

MDH im. ks. K. Damrota w Mikulczycach (istniejąca od 1922)

MDH im. Piastów (później im. B. Koraszewskiego w Opolu; zał. 24 IV 1924)

MDH im. T. Kościuszki w Gliwicach (zał. ?).

Pierwsza organizacja polskiego harcerstwa w Niemczech, jednocząca liczne polskie organizacje skautowskie, założona została w 1925 roku jako Związek Harcerzy Polskich w Niemczech i pod tą nazwą działała do roku 1927. Dnia 9 maja 1926 na zjeździe organizacji harcerskich w Bytomiu postanowiono utworzyć jednolitą organizację harcerską w Niemczech, którą w 1927 nazwano Związkiem Harcerstwa Polskiego w Niemczech, w skrócie ZHPwN. W roku 1933 Paweł Gajdzik zaprojektował połączenie Rodła z lilijka harcerska. Hufcowy Berlińskiego Hufca Harcerstwa Polskiego Edmund Rydziński wykonał w rysunku lilijkę harcerską wraz ze znakiem Rodła. Znak ten stał się nowym godłem harcerstwa polskiego na tych terenach. Początkowo spontanicznie pojawiał się na sztandarach drużyn, zastępów i gromad zuchów. Wkrótce został przyjęty jako oficjalny znak Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech i noszony był na tarczach przypiętych do harcerskich bluz oraz widniał na sztandarze organizacji. Dnia 31 marca 1935 roku w Opolu odbył się zjazd delegatów ZHPwN, podczas którego Przewodniczącym ZHPwN został Paweł Kwoczek, a naczelnika ZHPwN Józefa Kwietniewskiego na funkcji zastąpił Józef Kachel. W 1938 roku harcerstwo polskie w Niemczech obchodziło 25-lecie działalności. Z tej okazji odbyły się uroczystości jubileuszowe, podczas których w Domu polskim w Berlinie zorganizowano wystawę prezentującą działalność 10 hufców działających na terenie Niemiec. Wystawa była prezentowana w Raciborzu, Opolu, Bytomiu, Strzelcach, Wrocławiu, Olsztynie i Zakrzewiu. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy na przełomie 1933 i 1934 roku przywódcy Hitlerjugend zwrócili się do Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech z żądaniem przystąpienia polskich harcerzy do swojej organizacji jako „autonomiczna grupa mniejszościowa”. W razie odmowy zagrozili rozwiązaniem harcerstwa polskiego na terenach Niemiec. Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech trzykrotnie odmawiał na podobne apele ze strony Hitlerjugend. We wrześniu 1937 roku gestapo zakazało członkom ZHP w Niemczech noszenia mundurków harcerskich, lilijki z Rodłem oraz używania biało-czerwonych barw. W 1938 roku niemieckie władze nie udzieliły zezwoleń na organizację kursów i obozów harcerskich w Osławie Dąbrowie i Płotowie na Kaszubach, Czyżkach i Wielkich Strzelcach na Śląsku Opolskim, w Świętej, w Waplewie (Powiśle), Zakrzewie i Jondorfie w powiecie złotowskim. Działacze harcerscy wpisywani byli na listę „wrogów Rzeszy”, tzw. Sonderfahndungsbuch Polen (pol. Specjalna księga Polaków ściganych listem gończym). Podczas wojny hitlerowcy zamordowali wielu działaczy harcerstwa polskiego na terenie Niemiec. Byli to m.in. Leon Włodarczak – rozstrzelany w 1940 roku w obozie koncentracyjnym Hohenbruch, Józef Groth, Tadeusz Pezała, Jan Maza, Władysław Planetorz – uwięziony w Oświęcimiu i Mauthausen-Gusen. Zmarł zakatowany w twierdzy kłodzkiej. Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech organizacyjnie podlegał Związkowi Polaków w Niemczech. Według danych z 1 I 1926 organizacja liczyła 321 członków w 12 drużynach, skupionych w 3 hufcach. Stan organizacji na 31.03.1939 wynosił: 2895 członków, drużyn harcerzy – 39, drużyn harcerek – 27, drużyn mieszanych – 48, gromad zuchowych – 22. Razem 136 drużyn skupionych w 11 hufcach. Struktura organizacyjna wyglądała następująco:

Hufiec Śląska Opolskiego (działał 1924-1925; zasięgiem obejmował wszystkie drużyny Śląska Opolskiego). Komendanci: Alojzy Wolny 1924, Antoni Powiecka 1924-1925

ŻDH im. Król. Jadwigi w Bytomiu

ŻDH im. E. Plater w Wójtowej Wsi

ŻDH im. M. Konopnickiej w Zabrzu

ŻDH im. św. Jadwigi w Mikulczycach

ŻDH w Żernikach

MDH im. Zawiszy Czarnego w Bytomiu (zał. 28 IX 1923): Teofil Wilczek 1923–?

MDH im. T. Kościuszki w Wójtowej Wsi (zał. 4 IV 1920): Antoni Powiecka 1923–?

MDH im. Ks. J. Poniatowskiego w Zabrzu (zał. 9 I 1921): Wolny 1923–?, Alojzy Magiera ?–1924–?

MDH im. A. Mickiewicza w Żernikach (istniejąca od 1922): Karol Krokier ?–1924–?

MDH im. ks. K. Damrota w Mikulczycach (istniejąca od 1922): Alojzy Nierobisz ?–1924–?

MDH im. Piastów w Opolu (zał. 24 IV 1924): Ignacy Weber 24 IV 1924–?, Henryk Okos 1924–?.

Hufiec Berliński (1925-1939) Komendanci: hm. J. Kwietniewski 1925-1934, Henryk Rogoziński 1934-1935, Edmund Rydziński 1935-1939. Obejmował (w 1937):

1.Berlińska Polska Drużyna Harcerzy im. Zawiszy Czarnego w Berlinie (zał. 15 VI 1918): Antoni Nowak 1918-1921, Józef Kwietniewski 1921-?, Henryk Rogoziński ?-1934-?, Hipolit Dominiak 1937–1939

2.MDH im. T. Kościuszki w Berlinie (zał. VI 1925): Marian Mellentin 1925-?, Bernard Maciejewski ?-1939

3.MDH im.Ks. Józefa Poniatowskiego w Berlinie (działała 1926-1928 i od 1931): Alfred Matuszewski 1926-1928, Paweł Gajdzik 1931-1937, Bogdan Kowalski 1937–1939

4.MDH im. Józefa Piłsudskiego w Berlinie (zał. 1934): Paweł Gajdzik 1934-1937, Gerard Stanik 1937–1939.

1.ŻDH im. Królowej Jadwigi w Berlinie (zał. 1926): Marta Żółkowska 1926-1931, Helena Lehr ?-1939.

2.ŻDH im. Emilii Plater w Berlinie (działała 1926-1928 i od 1936): Stefania Kapuścińska 1926-1928, Wanda Kisielewska 1936–1939

Żeńska Gromada Zuchów "Szarotki" w Berlinie (zał. ?): H. Lehr

DH w Dziewinie (Magdeburg): Ludwik Kasperczak

DH w Hanowerze: Józef Matysiak

DH w Złokomorowie: Tadeusz Piwoński

DH :Gryf" w Szczecinie: Maksymilian Golisz 1933-1934, Aleksander Omieczyński, L. Chmara.

Hufiec Bytomski (1925-1939). Komendanci: phm. Teofil Wilczek 1925-1934, Aleksander Przybycin 1934, Józef Dombek 1934-1936, Franciszek Kachel "Gramotka" 1937–1939:

1.ŻDH im. Król. Jadwigi w Bytomiu (powstała w wyniku podziału MDH koedukacyjnej w 1924): Marta Krawczykówna 1924–?, Niebojówna ?–1924–1926, Józefa Pietrzykowska ?–1924–1926, Anna Rakówna ?–1932–?, Anna Wilim ?–?

1.ŻDH im. św. Barbary w Mikulczycach (nieczynna od ?; reaktywowana 1931): Magdalena Lampertówna ?–1924–?, Teofil Baksik 1924–?, Róża Wendler ?–?, M. Lampertówna (przyboczna) ?–1933–?, Regina Kapuścińska 1934, Łucja Gol 1934–?, Monika Koszyk ?–?

1.MDH im. Zawiszy Czarnego w Bytomiu (zał. 28 IX 1923, jako koedukacyjna, przez Teofila Wilczka; rozw. 1934): Teofil Wilczek 1923–?, Paweł Plotecki ?–?, Tomasz Strzebińczyk ?–1927–?, Teofil Wilczek ?–1932–?

2.MDH im. H. Sienkiewicza (im. ks. N. Bończyka) w Bytomiu (zał. 1 III 1925): J. Bobek 1 III 1925–1 III 1926, Reinhold Witczak 1 III – XI 1926, Tomasz Strzebińczyk  XI 1926–1 III 1927, Jan Orszulik 1 III 1927–1 X 1928, Alojzy Witek 1 X 1928–6 XII 1932, Franciszek Kachel 6 XII 1932–1939

DH w Górnikach (zał. ?, rozw. ?): Andrzej Papierek ?–?

DZ w Górnikach

1.MDH im. M. Kopernika w Grzybowicach (zał. 1932): Ryszard Brylok 18 III 1932–?

MDH im. W. Janasa w Miechowicach (zał. 1932): Norbert Freier ?–?, Alfred Grzegorczyk ?–13 II 1933, Karol Główka 13 II 1933–?, Franciszek Kachel ?–?

1.MDH im. B. Chrobrego (później im. A. Małkowskiego) w Mikulczycach: T. Baksik ?–?, Aleksander Przybycin ?–1933–?, Antoni Bończyk ?–?, J. Stawinoga ?–?

ŻDH w Mikulczycach

DH w Miejskiej Dąbrowie

MDH im. J. Słowackiego w Wieszowej (zał. ?, rozw. ?): Michał Lis ?–?, Tomasz Strzebińczyk ?–1932–?, J. Późny ?–1933–?

1.MDH w Szałszy: Wilhelm Michalik 17 III 1933–?, Franciszek Michalik ?–?.

Hufiec Gimnazjalny w Bytomiu (powołany w 1936; w 1938 skupiała 82 członków w 3 drużynach). Komendant: hm. Józef Kwietniewski 1936–1939. Liczył 4 drużyny, a po otwarciu Gimnazjum w Kwidzynie 3:

1.DH–y im. Ks. J. Poniatowskiego przy Gimnazjum Polskim w Bytomiu: J. Kwietniewski ?-1936; Piotr Sug ?-?

2.DH–y im. ks. P. Skargi przy Gimnazjum Polskim w Bytomiu: Alfons Tomas ?-?

3.DH–y im. marszałka J. Piłsudskiego przy Gimnazjum Polskim w Bytomiu: Wacław Rosenthal ?-?

4.DH–y im. Jakuba Bart-Ćišinskeho przy Gimnazjum Polskim w Bytomiu (drużyna złożona z Serbo-Łużyczan; działała 1935-1937): Tomasz Nawka 1935-1937.

Hufiec Gliwicko-Zabrski (1925-1939). Komendanci: A. Powiecka 1925-1936, Stanisław Cwołek 1936–1939:

ŻDH im. E. Plater w Zabrzu (nieczynna ?–1934, reaktywowana 1934): Stanisława Kołatek 1921–?, Gertruda Szmukówna ?–1935–?, Klara Wiedera ?–?

ŻDH im. M. Konopnickiej w Zaborzu (nieczynna ?–1931–?): M. Boberówna ?–?, Machnowska ?–1936–?, Marta Widerówna ?–?, Konstanty Kołatek ?–1938–?

DH im. J. Sobieskiego w Biskupicach (zał. ?, rozw. ?): Konstanty Kołatek ?–1935–?

DH im. T. Kościuszki w Gliwicach: A. Powiecka ?–1932, Wiktor Powiecka ?–1932–?, A. Powiecka ?–1935–?, St. Cwołek ?–?

DH im. T. Kościuszki w Wójtowej Wsi: Jan Grzbiela ?1920–1924, A. Powiecka 1924–?, Teodor Słowik ?–1927–?

DH im. T. Kościuszki w Zaborzu (zał. 26 IV 1926 przez I. Cwołka): I. Cwołek 26 IV 1926–1933, St. Cwołek 1933–1936, Konstanty Kołatek 1936–1939

1.DH im. K. Miarki w Zabrzu: Erwin Maciejczyk ?–1935–?

2.DH im. Ks. J. Poniatowskiego w Zabrzu: Leon Pyszny 1920–?, Alojzy Magóra ?–1925, Juliusz Kleczka 1925–1932, A. Dłubacz ?–1927–?, Leon Nierychło 1932–?, Ambroży Pordzik jr. ?–?

3.DH im. K. Pułaskiego w Zabrzu (zał. 1934): Roman Witała 1934–?, Ryszard Witała ?–1935–?

2.MDH im. B. Chrobrego w Żernikach (nieczynna ?–1931, reakt. 1932): Karol Kroker 1923–?, Łapa 1926–?, August Kowol ?–?, Wilhelm Michalik 1932–1935–?

DH w Biedroszeniu.

Hufiec Opolski (powołany w 1935 (zatwierdzony 1 I 1936); w 1938 istniało 7 ośrodków z 90 członkami) Komendanci: J. Kachel 1934–1935, Paweł Kulik 1937-?, Artur Gadziński ?–1939:

DZ „Chłopcy z floty” (zał. 1936): Wincenty Piechota ?–?

GZ w Biadaczu

GZ w Dobrodzieniu

GZ w Folwarku

GZ przy DH w Grudzicach

GZ w Kosorowicach

GZ w Nakle

GZ w Raszowej

GZ w Siołkowicach Starych (zał. 1935): Józef Kansy ?–?

GZ w Tarnowie

MDH im. B. Koraszewskiego w Opolu (zał. 24 IV 1924, do 1 I 1927 działała w ramach hufca w Bytomiu, do 1934 działała jako samodzielna MDH): Ignacy Weber 24 IV 1924–?, Henryk Okos 1924–1931, Paweł Kulik (Kulig) 1931–?, Józef Kachel ?–1 X 1935, Adolf Pawleta ?-1939

ŻDH w Opolu

MDH w Groszowicach

DH w Dobrzeniu Wielkim (koedukacyjna, zał. 1936): Wincenty Piechota ?–?

DH w Grudzicach (zał. 1939): Józef Dobis 1939.

Hufiec Pogranicza Północnego z siedzibą w Złotowie (Złotowski) (powołany w 1935; w 1938 liczył 360 członków w 24 drużynach). Komendanci: phm. Władysław Bzówka 1936-1938, Edmund Styp-Rekowski 1938-1939

Drużyny w: Złotowie, Zakrzewie, Wielkim Buczku, Buntowie, Głomsku, Kleszczynie, Królewskiej Wsi, Osówce, Podróżnej, Radawnicy, Rudnej, Sławianowie, Stawnicy, Skicu, Świętej, Wiśniewce, Błękawicie.

Hufiec Pogranicza Południowego z siedzibą w Wielkich Podmoklach (Babimojski) (wydzielony 1 I 1938 z Hufca Złotowskiego; w 1938 3 ośrodki). Komendant: phm. Franciszek Sarnowski 1938-1939

Drużyny w: 5 drużyn; w Podmoklach, Nowym Kramsku

Hufiec Wschodniopruski (później Warmiński) – utworzony 25 października 1935, działający na terenie Warmii, Mazur i Powiśla. Komendantem hufca był Leon Włodarczak obywatel niemiecki, faktycznie pracę prowadził Ryszard Knosała, który ze względu na posiadane obywatelstwo polskie nie mógł swych obowiązków wykonywać:

ŻDH im. Królowej Jadwigi w Olsztynie – drużynowa Janina Leśniorowska

MDH im. M. Kopernika w Olsztynie – drużynowy Edmund Strampowski, opiekun Leon Włodarczak

DH im. Feliksa Nowowiejskiego w Chaberkowie – drużynowa Jadwiga Gnatowska

DH w Jarotach – drużynowy Jan Grzywaczewski

DH im. Emilii Plater w Nowej Kaletce – drużynowa Otylia Tesznerówna

DH w Worytach – drużynowy Franciszek Piotrowski

DH w Brąswałdzie – drużynowy Józef Tomke

Zastęp w Butrynach – prowadził Ryszard Knosała

DH w Stanclewie – drużynowa Rozalia Königsmanówna

DH w Unieszewie – drużynowa Maria Prejłowska

DH w Purdzie – drużynowa Anna Sendrowska

DH im. S. Batorego w Skajbotach – drużynowa Maria Kensbok.

Hufiec Ziemi Malborskiej z siedzibą w Mikołajkach (wydzielony 1 I 1938 z hufca Wschodniopruskiego; liczył 8 ośrodków, 110 członków). Komendanci: A. Kostencki 1938-1939:

DH w Mikołajkach Pomorskich (zał. 16 XII 1936): Brunon Śmiech

DH w Polskiej Dąbrówce (zał. 10 I 1937): Waleria Wróblewska

DH w Sadłukach (zał. 28 I 1937): W. Wróblewska

DH w Waplewie (zał. 14 I 1937): Jan Roszkowski

DH w Postolinie (zał. 25 I 1937): Albin Wróblewski

DH w Trzciano (zał. 12 II 1937): Majrowski

DH w Starym Targu (zał. ?): Maria Rajska

DH w Sztumie (zał. ?):

DH w Kwidzynie.

Hufiec Saksonii i Turyngii z siedzibą w Lipsku (powołany 1 I 1938; w 1938 liczył 306 członków w 19 drużynach). Komendant: Roman Mielczarek 1938-1939:

Drużyny w: Lipsku, Mauslewitz, Kamentz-Osling.

Hufiec w Wiedniu (powstał w listopadzie 1936 r.; obejmował polskie drużyny działające w Austrii; po Anschlussie Austrii wszedł w skład ZHPwN) Komendant: S. Styszyński 1938-1939.

Drużyny samodzielne:

Męska Drużyna Harcerska im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu – założona na przełomie 1926/1927. Kolejni drużynowi: Wiktor Urbanowicz, Tadeusz Grajkowski, Władysław Szyłocha, Sarapata, Edmund Różycki. Ostatnim drużynowym był Władysław Zarembowicz zamordowany w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen

ŻDH we Wrocławiu (zał.): Urbanowiczówna ?-?.

1. Powiat Olesno:

DH w Bocianowicach (zał. 1935): Paweł Ligendza ?–?, Weronika Landsmann ?–?

DH w Dobrodzieniu (zał. 1934): Jan Kotula ?–?

MDH im. Króla J. Sobieskiego w Borkach Wielkich (zał. 6 I 1934): Józef Wesołowski ?–?, Wiktor Knosała ?–?

ŻDH w Borkach Wielkich: (zał. 1933): Gertruda Sug ?–?

DH w Wędzinie

DH w Wolęcinie: Agnieszka Duda ?–?

DH w Wysokiej.

2. Powiat Opole:

DH w Grodzisku.

3. Powiat Racibórz:

DH w Budziskach (zał. w 1935, 1938? zawiesiła działalność): Alojzy Wilk 1935–?.

4. Powiat Strzelce:

ŻDH w Strzelcach Wielkich: Bronisława Poliwoda ?–?, Leokadia Głowaniówna ?–1938–?

DH w Jędryniu.

5. Powiat Prudnik:

DH w Grabinie

DH w Wierzchu.

Inne:

DH w Cętawie

DH w Gwoździanach

DH w Imielnicy

DH w Jaryszowie

DH w Kucobach

DH w Zawadzie (zał. 1935): Elżbieta Wilk ?–?.

W dniu 7 września 2012, nawiązując do daty 7 września 1939, kiedy bezprawnie rozwiązano Związek przez władze niemieckie, podczas spotkania restytucyjnego w Hanowerze, wznowił działalność Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech z siedzibą w Hanowerze.

Pod patronatem Konsulatu Generalnego RP w Hamburgu 7 września 2014 roku w Hanowerze, odbył się XV Zjazd Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech. Zjazd był pierwszym od czasu restytucji organizacji w dniu 7 września 2012 roku, spotkaniem polonijnych środowisk harcerskich w Niemczech. Podczas Zjazdu podjęto uchwałę powrotu do numeracji przedwojennej zjazdu, nadając mu kolejny nr XV. Naczelnikiem został ponownie wybrany druh hm. Robert Matysiak – inicjator restytucji polskiej organizacji harcerskiej w Niemczech. Po 2015 roku Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech nie podjął żadnej istotniejszej działalności. Związkiem Harcerstwa Polskiego w Niemczech kierował zarząd z siedzibą w Bytomiu. Kolejni przewodniczący i naczelnicy związku:

Przewodniczący ZHPwN:

Leon Powolny 11 III-28 IX 1924 (jako Kierownik Zarządu Dzielnicy [ZHP] Śląska Opolskiego, a następnie Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego w Prowincji Górny Śląsk)

Józef Michałek 28 IX 1924-9 V 1926 (jako Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego w Prowincji Górny Śląsk)

J. Michałek 9 V-18 XII 1926 (jako Przewodniczący Związku Harcerzy Polskich w Niemczech)

p.o. Stanisław Witczak 18 XII 1926-20 II 1927 (jako Przewodniczący Związku Harcerzy Polskich w Niemczech)

St. Witczak 20 II 1927–2 II 1930

L. Powolny 2 II 1930–12 IV 1931–?

Leon Nawrocki ?–14 II 1932

Stanisław Weber 14 II–26 V 1932

p.o. L. Nawrocki 26 V 1932–26 II 1933

L. Nawrocki  26 II 1933–31 III 1935

Paweł Kwoczek 31 III 1935–IX 1939.

Naczelnicy ZHPwN:

Józef Kwietniewski III 1925–31 III 1935

Józef Kachel 31 III 1935–IX 1939.

Znani członkowie Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech:

Józef Kwietniewski – harcmistrz

Władysław Planetorz – podharcmistrz, instruktor naczelnictwa na Prusy Wschodnie, zastępca naczelnika ZHPwN na Prusy Wschodnie

Józef Horst – podharcmistrz Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech, ścięty za zdradę III Rzeszy

Maksymilian Golisz – w 1934 roku założył pierwszą w Szczecinie – polską drużynę harcerską „Gryf”, stracony za zdradę III Rzeszy w więzieniu w Brandenburgu

Jan Bauer – nauczyciel, działacz społeczny na Pomorzu, zamordowany w Sachsenhausen

Leon Włodarczak – komendant hufca wschodniopruskiego Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech, zamordowany w 1940 roku w obozie Hohenbruch

Józef Groth – nauczyciel, działacz społeczny na Powiślu, zamordowany w Sachsenhausen

Marian Rożynek (1912–1990) – po wojnie profesor nadzwyczajny Akademii Medycznej w Poznaniu i Lublinie, oficer II Korpusu Polskiego we Włoszech

Wanda Rożynek-Łukanowska (1919–2008) – po wojnie profesor zwyczajny Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (w 1939 aresztowana przez gestapo).

[chrzcinyikomunie]

Pałac Jaśminowy - pałac na chrzciny i komunie

Pierwsze, tak ważne wydarzenie z życia najmłodszych, zasługuje na wyjątkową oprawę, dzięki której tego dnia każde dziecko poczuje się naprawdę najważniejsze. Niezapomniane przyjęcie komunijne wyprawią Państwo w Pałacu Jaśminowym - z dala od zgiełku, w ciszy i otoczeniu zieleni, a jednocześnie z doskonałym dojazdem zaledwie 15 od centrum Poznania. Pałac Jaśminowy to prestiżowe, wyjątkowe miejsce do organizacji przyjęć. Uroczystość można wyprawić w różnych stylach i miejscach w i na terenie Pałacu:

- w największej i najpiękniejszej sali bankietowej w Wielkopolsce, w złotej Sali Jaśminowej, - w klasycznej, eleganckiej, jasnej Sali Szafranowej, - w swojskiej Chacie Grillowej z miejscem na ognisko, - w rustykalnej Letniej Restauracji.

Dodatkowo: - piękny i rozległy ogród, - liczne atrakcje na placu zabaw, - możliwość zorganizowania różnych animacji, - rodzinna atmosfera, - wyborne, różnorodne menu potwierdzone nagrodami i licznymi opiniami, - profesjonalna i doświadczona obsługa to dodatkowe walory obiektu, które docenią zarówno najmłodsi, jak i ich rodzice, czyniąc ten dzień naprawdę niezapomnianym.

[pustyniaserca]

Błogosławiony Narcyz Putz

Narcyz Putz urodził się 28 października 1877 r. w Sierakowie, w Wielkopolsce. Chrzest przyjął 25 listopada 1877 r. w sierakowskim kościele parafialnym pw. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Uczęszczał do gimnazjum św. Marii Magdaleny (zwanego też “Marynką”) w Poznaniu, gdzie w 1898 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie studiował filozofię i teologię w seminarium duchownym w…

[donseo]

kontener na gruz Piekary Śląskie.

Jesteśmy do Państwa dyspozycji przez seven dni w tygodniu, gwarantując to czego obecnie Państwo potrzebujecie. Jeśli więc macie Państwo do wyrzucenia większą lub mniejszą ilość śmieci to zawsze dopasujemy właściwe rozwiązanie kontener na gruz Piekary Śląskie.

Gruzowniki - najcześciej z takim określeniem kontenerów spotykamy się w Wielkopolsce. Choć nazewnictwo przyjęło się też w innych rejonach Polski.

Czas oczekiwania na przybycie szambiarki jest kwestią mocno indywidualną. Przeważnie nie powinien on przekroczyć 48 godzin.

Ceny za usługę są dobrane indywidualnie do każdego Klienta. Prosimy się z nami skontaktować, jeżeli będą posiadać Państwo jakiekolwiek wątpliwości czy również zapytania. Od razu niemniej jednak zaznaczamy, że dysponujemy kontenerami i rozmaitych wielkościach i parametrach.

Kontener na gruz i wywóz gruzu budowlanego Piekary Śląskie – Tanie kontenery na odpady i śmieci budowlane

Ty podejmiesz decyzję, czy chcesz z niej skorzystać. Zgłoszenie odpadu i otrzymanie propozycji do niczego Cię nie zobowiązuje. Kategoria

Wywóz gruzu od Państwa jest jedną z naszych podstawowych usług. Jesteśmy agencyą, która kompleksowo wykonuje swoje usługi i z tego jesteśmy od wielu lat znani. Jednocześnie poznając Państwa potrzeby poszerzamy szereg oferowanych przez nas usług zgodnie z wymaganiami.

korzystając z przywileju darmowego odbioru gruzu dla mieszkańców miejscowości Piekary Śląskie  lub wywożąc go samodzielnie do punktu selektywnej zbiórki odpadów komunalnych (bezpłatnie do wysokości ustalonego rocznego limitu odpadów w kg na lokal lub posesję),

Prostota zamówienia kontenera – wynajem kontenera na odpady Piekary Śląskie można rozpocząć w naszym dedykowanym systemie zamówień lub napisać do nas wiadomość.

Toalety przenośne Piekary Śląskie niezbędne są z wielu powodów. To właśnie od nich zależy czas wynajmu. Niektórzy klienci potrzebują kabin toaletowych na kilka dni, a u innych okres 10 jest długi.

Po więcej informacji zapraszamy z największą przyjemnością do kontaktu z pracownikami firmy – jak kto woli – telefonicznie bądź poprzez pocztę elektroniczną.

Znacznie więcej informacji na temat podstawiania kontenerów oraz wywozu gruzu, jak również wyżej wymienionych usług są w stanie Państwo uzyskać kontaktując się otwarcie z naszą get more info agencyą za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz rozmowy telefonicznej.

Stworzona przez nas jednostka gospodarcza specjalizuje się w branży budowlanej proponując rozmaitego rodzaju usługi. Zanim niemniej jednak przejdziemy do detali należącej do nas oferty pragniemy podkreślić, jakie ogólne właściwości sprawiają, że stworzona przez nas firma wyróżnia się wśród konkurencji.

Any cookies That will not be significantly needed for the web site to function and is made use of exclusively to gather person personal facts by way of analytics, advertisements, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is necessary to obtain consumer consent ahead of working these cookies on your website kontener na gruz Piekary Śląskie.

kontakt@zomeo.pl

Adres email

+48 512 962 414

kontakt

Śląsk I okolice

Obszar działania

[trzpiotka]

Skąd się wzięła nazwa "Elegant z Mosiny"?

Jak piszą w księgach i dokumentach, Mosina w czasie wojen szwedzkich była ośrodkiem rozwiniętego rzemiosła. Działały warsztaty garncarskie, piwowarskie, a także krawieckie. Te ostatnie jak głosi legenda były źródłem powstania "eleganta z Mosiny".

Z pamiętnika Jana Chryzostoma Paska dowiadujemy się, że w zimie 1659/60 roku w Mosinie zimowały/kwaterowały oddziały wojska hetmana Czarnieckiego. Oddział zimujący w Mosinie został przez miejscowych krawców obszyty w nowe eleganckie mundury krojone na modę szwedzką i kiedy zjawił się na wiosnę na koncentrację wojsk królewskich od razu zyskał imię "elegantów z Mosiny".

Inna legenda głosi, że swój rodowód popularne w całej Wielkopolsce powiedzenie "elegant z Mosiny" bierze się również z czasu pobytu w Mosinie oddziału wojska hetmana Czarnieckiego. Dworni i okazale przedstawiający się towarzysze chorągwi kwaterującej w Mosinie, jak się na owe czasy mówiło kawalerowie, zdobyli sobie sławę w całej okolicy. Kawaler, towarzysz chorągwi stał się wzorem polotu i dworskości.

Z czasem "kawaler z Mosiny" przeszło w powiedzenie "elegant z Mosiny" i w tej formie do naszych czasów przetrwało.

[źródło: https://www.mosina.pl/pomnik-eleganta-z-mosiny, z: Henryk Pruchniewski "Ziemia Mosińska"]

W Mosinie mają też takie oto stemple!

czas na wielkopolski lore

[1234567ttttttttttt]

Rzeka Wełna - Podróże po Wielkopolsce

[dzis-po-raz-pierwszy]

Dziś po raz pierwszy, w przeddzień święta Kupały, widziałam pod mikroskopem paproć. To prawie tak niesamowite (przynajmniej dla nie-botaniczki) jakby zobaczyć od razu jej słynny kwiat (który wcale nie jest tylko legendą, Maciej go znalazł w Wielkopolsce!). Tylko że w legendzie chodzi o inny gatunek - nasięźrzał, a ja oglądałam z bliska tę paproć, którą lubię najbardziej i którą spotkałam w czwartek w Puszczy Zielonce: nerecznicę samczą (Dryopteris filix-mas).

A to wszystko działo się w okolicznościach najczystszego jeziora w Wielkopolsce, z łąką w tle. Aaa, zapomniałam dodać, że byłam tam w pracy, w terenie z aparatem. No, tak mogę witać lato.

[organisationskoval]

574) Obóz Wielkiej Polski (OWP), Camp of Great Poland - radykalna organizacja polityczna obozu narodowego, powołana podczas inaugurującego zjazdu 4 grudnia 1926 w Poznaniu z inicjatywy Romana Dmowskiego i członków Związku Ludowo-Narodowego oraz przedstawicieli innych stronnictw prawicowych. Powstanie OWP miało na celu zjednoczenie prawicowych przeciwników sanacji, oddziaływanie na społeczeństwo w duchu idei narodowej oraz walkę z sanacją. Organizacyjnie Obóz był zbliżony do partii faszystowskiej. Miał charakter skrajnie prawicowy i nacjonalistyczny. Największą popularnością cieszył się wśród młodzieży, studentów, intelektualistów oraz wśród szeroko rozumianej klasy średniej, jednak starał się pozyskiwać też klasę robotniczą i chłopstwo. OWP miał być strukturą ponadpartyjną, nieangażującą się w bieżące spory polityczne, lecz formującą przyszłą elitę polskiego ruchu narodowego i przygotowującą się do przejęcia przez nią władzy w państwie. Organizacja miała zdyscyplinowane, hierarchiczne struktury, zbliżone do partii faszystowskiej, największe wpływy posiadając w Wielkopolsce, Pomorzu, Śląsku, Warszawie oraz miastach uniwersyteckich. Na pomysł założenia Obozu Wielkiej Polski wpadł Roman Dmowski zainspirowany podróżą do Włoch, według którego koncepcji elita miała przejąć władze drogą rewolucji. W 1931 roku Dmowski tak wspominał założenie organizacji:

"Tworząc Obóz mieliśmy przed oczami faszyzm. Rozwój wypadków zepchnął na plan drugi sprawy natury politycznej, a wydźwignął momenty gospodarcze i socjalne. Dziś można powiedzieć, że system rządów wzorowanych na faszyzmie jest dobry na czas krótki, by od niego przejść do innego, bo sam jest za kosztowny. Jest on bowiem systemem rządów absolutnych, a ten rząd właśnie potrzebuje największej machiny państwowej, by infiltrować wszędzie swoje wpływy [...]".

Zgodnie z poglądami Stanisława Kozickiego nieliczna grupa "wiedząca czego chce, przerastająca wartościami duchowymi bierną masę [...] ma moralne prawo narzucenia swoich rządów ogółowi". Twórcą nazwy organizacji był Tadeusz Bielecki. OWP stopniowo wyrósł na najsilniejszy ruch polityczny w Polsce, liczący od 200 (wliczając członków Stronnictwa Narodowego i sympatyków) do 300 tysięcy członków. Jednak pomimo starań jego twórców, nie zjednoczył całej prawicowej opozycji, skupiając przede wszystkim młodych narodowców oraz członków ZLN (od 1928 SN). Autorytarne władze sanacyjne, wyczuwając realne dla siebie zagrożenie, rozpoczęły represje wobec członków OWP. Już w maju 1927 aresztowano 15 czołowych działaczy OWP. Po wykryciu źródła ulotki pt. Prawda o generale Zagórskim i stwierdzeniu, że organizacja OWP rozwija działalność szkodliwą i godzącą w interesy państwa, orzeczeniem Dyrekcji Policji Państwowej z 11 października 1927 zawieszono działalność organizacji Obóz Wielkiej Polski Dzielnicy Małopolskiej, Okręgu województwa lwowskiego i miejscowego dla m. Lwowa oraz Sekcji Młodych oraz zakazała rozwijania działalności tych organizacji. Wzrost represji nastąpił na początku lat 30. Od czerwca do października 1932 w samej tylko Wielkopolsce odbyło się 150 procesów członków OWP. Władze stopniowo rozpoczęły rozwiązywać regionalne oddziały Obozu. Kilku działaczy OWP zostało zwerbowanych przez Wacława Kozielskiego do powstałej w 1933 roku Narodowo-Socjalistycznej Partii Robotniczej. Ostatecznie, 28 marca 1933, Obóz Wielkiej Polski został rozwiązany w całym kraju „na podstawie art. 16 prawa o stowarzyszeniach z 27 października 1932” z powodu „działalności kolidującej z kodeksem karnym i nakazami władz państwowych przez stałe inspirowanie ekscesów i zaburzeń, podsycanie nienawiści partyjnej i rasowej, urządzanie demonstracji i zgromadzeń z wyraźnym zamiarem podburzania ludności przeciwko władzom państwowym”. Obóz Wielkiej Polski był planowany jako organizacja elitarna, nie przewidywano masowości udziału ani nie planowano jej jako organizacji młodzieżowej. Niepowodzenie pierwotnej koncepcji OWP (brak chęci partii politycznych i innych organizacji do przyłączania się do OWP) spowodowało, że jedyną naprawdę aktywną częścią organizacji byli młodzi działacze, zazwyczaj wywodzący się ze Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska. Z inicjatywy "młodych" Dzielnicy Lwowskiej utworzono formację nazwaną Ruchem Młodych OWP. Pierwszy zjazd Ruchu odbył się we Lwowie, 3 kwietnia 1927 roku a zjazd otwierał Zdzisław Stahl, kolejne zjazdy założycielskie odbyły się w Poznaniu i Warszawie. Jako naczelną władzę Ruchu powołano Wydział Wykonawczy Młodych, którego przewodniczącym został Zdzisław Stahl a jego zastępcą Tadeusz Bielecki. Ruch Młodych wprowadził odznakę - mieczyk Chrobrego - która miała być symbolem dążenia do Polski mocarstwowej, pieśń organizacyjną ("Hymn Młodych") oraz charakterystyczne umundurowanie. Symbole te stały się symbolami całego OWP, jako że Ruch Młodych zdominował działanie całej organizacji. Naczelnym organem kierowniczym obozu była Wielka Rada, w skład której wchodzili Roman Dmowski jako Wielki Oboźny oraz Tadeusz Bielecki, Roman Rybarski i inni. Symbolami organizacji stały się: piaskowe koszule (lub kurtki mundurowe), granatowe spodnie i berety, pieśń organizacyjna „Hymn Młodych”, rzymskie pozdrowienie oraz Szczerbiec (Mieczyk Chrobrego) owinięty w biało-czerwony sztandar. Program OWP przedstawiony został w broszurach opracowanych przez: Romana Dmowskiego (Zagadnienia Rządu, Kościół, Naród i Państwo), Romana Rybarskiego (Polityka i gospodarstwo), Jerzego Zdziechowskiego (Polityka finansowa), Bohdana Wasiutyńskiego (Praworządność) oraz Zygmunta Berezowskiego (Polityka zagraniczna). OWP postulował stworzenie państwa narodowego, realizującego interesy wyłącznie narodu polskiego, nie zaś wszystkich bez wyjątku obywateli. Walczył z dominacją Żydów w sferach gospodarczych, proponując całkowite wyłączenie tej mniejszości z życia publicznego. OWP zakładał prowadzenie konsekwentnej polityki polonizacyjnej mniejszości słowiańskich i stopniowe ich włączanie w nurt polskiego życia narodowego. Dostrzegano problem mniejszości niemieckiej i w ogóle kwestię zagrożenia niemieckiego – formułowano jako dalekosiężny cel "odzyskanie" uznawanych za "rdzennie słowiańskie" ziem zachodnich, obejmujących: Górny i Dolny Śląsk, ziemię lubuską, Pomorze, a także Warmię i Mazury. Jak wszystkie organizacje należące do przedwojennego obozu narodowego, OWP silnie akcentowała swoje przywiązanie do religii katolickiej.

“Wiara Narodu Polskiego, religia rzymskokatolicka musi zajmować stanowisko religii panującej, ściśle związanej z państwem i jego życiem, oraz stanowić podstawę wychowania młodych pokoleń. Przy zapewnionej ustawami państwowymi wolności sumienia – zorganizowany naród nie może tolerować, ażeby jego wiara była przedmiotem ataków lub doznała obrazy z czyjejkolwiek strony, ażeby religią frymarczono dla jakichkolwiek celów lub prowadzono zorganizowaną akcję w celu rozkładu życia religijnego narodu”. W sferze gospodarki w ramach OWP, jak i całego ruchu narodowego w tym okresie ścierały się dwie wizje rozwoju gospodarczego: 

W sferze gospodarki w ramach OWP, jak i całego ruchu narodowego w tym okresie ścierały się dwie wizje rozwoju gospodarczego: wolnorynkowa i liberalna Romana Rybarskiego oraz społeczno-korporacyjna. Druga koncepcja najwięcej zwolenników miała wśród zradykalizowanej młodzieży. OWP akcentował konieczność odejścia od demokratyczno-parlamentarnego modelu rządów, postulując wzmocnienie władzy wykonawczej oraz wprowadzenie zasad hierarchizmu i elitaryzmu w życiu politycznym. Dmowski, uznając, że naród jest źródłem władzy, postulował powołanie organizacji narodu, czyniącej z niego „ciało zdolne kierować się jedną myślą i działać według jednego planu”.

[donseo]

kontener na gruz Piekary Śląskie

Jesteśmy do Państwa dyspozycji przez seven dni w tygodniu, gwarantując to czego obecnie Państwo potrzebujecie. Jeśli więc macie Państwo do wyrzucenia większą lub mniejszą ilość śmieci to zawsze dopasujemy właściwe rozwiązanie kontener na gruz Piekary Śląskie.

Gruzowniki - najcześciej z takim określeniem kontenerów spotykamy się w Wielkopolsce. Choć nazewnictwo przyjęło się też w innych rejonach Polski.

Czas oczekiwania na przybycie szambiarki jest kwestią mocno indywidualną. Przeważnie nie powinien on przekroczyć 48 godzin.

Ceny za usługę są dobrane indywidualnie do każdego Klienta. Prosimy się z nami skontaktować, jeżeli będą posiadać Państwo jakiekolwiek wątpliwości czy również zapytania. Od razu niemniej jednak zaznaczamy, że dysponujemy kontenerami i rozmaitych wielkościach i parametrach.

Kontener na gruz i wywóz gruzu budowlanego Piekary Śląskie – Tanie kontenery na odpady i śmieci budowlane

Ty podejmiesz decyzję, czy chcesz z niej skorzystać. Zgłoszenie odpadu i otrzymanie propozycji do niczego Cię nie zobowiązuje. Kategoria

Wywóz gruzu od Państwa jest jedną z naszych podstawowych usług. Jesteśmy agencyą, która kompleksowo wykonuje swoje usługi i z tego jesteśmy od wielu lat znani. Jednocześnie poznając Państwa potrzeby poszerzamy szereg oferowanych przez nas usług zgodnie z wymaganiami.

korzystając z przywileju darmowego odbioru gruzu dla mieszkańców miejscowości Piekary Śląskie  lub wywożąc go samodzielnie do punktu selektywnej zbiórki odpadów komunalnych (bezpłatnie do wysokości ustalonego rocznego limitu odpadów w kg na lokal lub posesję),

Prostota zamówienia kontenera – wynajem kontenera na odpady Piekary Śląskie można rozpocząć w naszym dedykowanym systemie zamówień lub napisać do nas wiadomość.

Toalety przenośne Piekary Śląskie niezbędne są z wielu powodów. To właśnie od nich zależy czas wynajmu. Niektórzy klienci potrzebują kabin toaletowych na kilka dni, a u innych okres 10 jest długi.

Po więcej informacji zapraszamy z największą przyjemnością do kontaktu z pracownikami firmy – jak kto woli – telefonicznie bądź poprzez pocztę elektroniczną.

Znacznie więcej informacji na temat podstawiania kontenerów oraz wywozu gruzu, jak również wyżej wymienionych usług są w stanie Państwo uzyskać kontaktując się otwarcie z naszą get more info agencyą za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz rozmowy telefonicznej.

Stworzona przez nas jednostka gospodarcza specjalizuje się w branży budowlanej proponując rozmaitego rodzaju usługi. Zanim niemniej jednak przejdziemy do detali należącej do nas oferty pragniemy podkreślić, jakie ogólne właściwości sprawiają, że stworzona przez nas firma wyróżnia się wśród konkurencji.

Any cookies That will not be significantly needed for the web site to function and is made use of exclusively to gather person personal facts by way of analytics, advertisements, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is necessary to obtain consumer consent ahead of working these cookies on your website kontener na gruz Piekary Śląskie.

kontakt@zomeo.pl

Adres email

+48 512 962 414

kontakt

Śląsk I okolice

Obszar działania

[my-shitshow]

hej, gdzie w Polsce mieszkasz jeśli można zapytać? 🙂

w Wielkopolsce 😌