#Vrijman

[twafordizzy]

Remco Campert ontmoet de hoogblonde dichteres

bron beeld: groene.nl Jagtlust van schrijfster Annejet van der Zijl (1962, Oterleek) geeft een prachtig inkijkje in de bezigheden van de artistieke scene uit de jaren 50, vorige eeuw. Alles draait om de plek: Villa Jagtlust in het Gooi. Het buitenhuis bood in de wilde jaren 50 onderdak aan tal van prominente schrijvende en beeldende kunstenaars: Cees Nooteboom, Jan Vrijman, Fritzi Harmsen van…

[regioonlineofficial]

De toekomst van het recreatieve strand bij de Hondsbossche duinen is onzeker. Een vooroeversuppletie door Rijkswaterstaat en het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier zorgt ervoor dat het strand voorlopig breed genoeg blijft voor de vele strandbezoekers. Gemeente Schagen en gemeente Bergen maken zich samen met Rijkswaterstaat en het hoogheemraadschap sterk voor een recreatieve toekomst van de Hondsbossche duinen. Samenwerking In 2015 is in Camperduin een Petten een duinenrij en een strand aangelegd voor de Hondsbossche en Pettemer zeewering. Het plan was om het strand dat is aangelegd op een bepaalde breedte in stand te houden, maar dat blijkt moeilijker dan verwacht. De kust bij Camperduin en Petten blijkt namelijk last te hebben van een zeer sterke stroming. Hierdoor spoelt het gesuppleerde zand snel weg en zijn er meer suppleties van Rijkswaterstaat nodig dan verwacht. Dit brengt hoge kosten met zich mee en daarmee werd de toekomst van het recreatieve strand onzeker. Vooroeversuppletie De gemeente Bergen en de gemeente Schagen hebben zich samen met Rijkswaterstaat en het hoogheemraadschap hard gemaakt voor de vooroeversuppletie in 2025. Deze suppletie onder water voor het strand werkt als een golfbreker en zorgt er onder andere voor dat het bestaande strand minder snel slijt. Bovendien voedt deze aangebrachte zandbank het strand en de duinen langzaam maar zeker van zand. Naast de veiligheid die de zeewering biedt zien de gemeenten namelijk een groot belang voor het behoud voor van het strand voor inwoners, ondernemers en recreanten. Door de vooroeversuppletie is er meer tijd om te onderzoeken op welke manier we het recreatieve strand ook in de toekomst kunnen behouden. Wethouders Marco Wiesehahn-Vrijman (gemeente Bergen) en Simco Kruijer (gemeente Schagen) lichten toe: "Het is essentieel dat we de tijd nemen om samen met Rijkswaterstaat, Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier en de provincie te komen tot een gedeeld beeld bij een duurzame toekomst van onze prachtige kustlijn. Daarbij zoeken wij als gemeenten naar een goede balans tussen kustbescherming en kostenbeheersing en het behoud van de lokale natuur- en recreatieve waarden. Deze extra suppletie geeft ons de tijd om dat inzicht te krijgen". Toekomst Hondsbossche duinen Met de vooroeversuppletie wordt het strand meer beschermd tegen erosie zodat inwoners en bezoekers net als de afgelopen jaren ook de komende jaren kunnen genieten van het recreatieve strand bij de Hondsbossche duinen. Rijkswaterstaat zal altijd voldoende suppleties uitvoeren om in ieder geval de zeewering in stand te houden en ons te beschermen tegen het water. Over aanvullende suppleties om ook het recreatieve strand in de toekomst te behouden worden nieuwe afspraken gemaakt.

[rotterdamvanalles]

Kraaminrichting Rijkskweekschool voor vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan, 1914.

Op 26 juni 1914 werd de Rijkskweekschool voor Vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan officieel geopend door de Minister van Binnenlandse Zaken Cort van der Linden. De in 1882 gestichte school was eerder in de Raampoortstraat gevestigd. Het statige nieuwe gebouw was ontworpen door Johannes Vrijman (1865-1954), rijksbouwkundige voor onderwijsgebouwen. Het gebouw heeft een U-vormige plattegrond rond een binnentuin. Een langgerekt bouwdeel van 70 meter lengte ligt op 28 meter afstand van de Henegouwerlaan; de twee zijvleugels zijn 37 meter lang.

Het gebouw bevatte lokalen voor het onderwijs, huisvesting voor de leerlingen en een moderne kraamkliniek. Het was een voor die tijd zeer moderne kliniek, met centrale verwarming, elektrische verlichting en modern sanitair. Op de begane grond lagen de leslokalen en directievertrekken, op de eerste verdieping verpleegkamers en op de tweede verdieping 50 kamertjes voor verpleegsters. Deze lagen aan weerszijden van een middengang. Op de zolder waren bergruimtes, linnenkamers en dienstbodenkamertjes, die hun daglicht kregen door middel van dakkapellen. In het uitspringende middendeel waren de eetzaal en een grote verpleegzaal gesitueerd. Er was dus geen monumentale hoofdentree, maar een viertal secundaire ingangen. In de hoeken voeren twee royale trappenhuizen naar de verbindingsgangen langs de buitenste gevel. Zo hadden alle ruimtes uitzicht op de tuin. Het gebouw was voorzien van betonnen vloeren. De houten kap was met leien bedekt. Het gebouw heeft sobere bakstenen gevels met een regelmatige raamindeling, voorzien van natuurstenen versieringen. Er zijn plaquettes aangebracht met de namen van de vier belangrijkste verloskundigen uit het verleden.

In 1970 werd het gebouw uitgebreid met een bouwdeel van staal en glas langs de Henegouwerlaan. De begane grond bleef onbebouwd zodat er zicht bleef op de binnenhof. In 1975 verhuisde de kliniek naar het Van Dam-ziekenhuis. In 1979 werd het kantongerecht in het gebouw gehuisvest.

Na de verhuizing van de rechtbank naar de Kop van Zuid in 1996 ontstond het idee het gebouw een bestemming als woongebouw te geven. Eerst werd het complex als Nieuw Leven gepresenteerd; toen deze ontwikkeling niet vlotte werd het project herontwikkeld als De Magistraat. De detonerende voorbouw werd verwijderd zodat de oorspronkelijke U-vormige opzet terugkeerde. Het gebouw is verder extern in oorspronkelijke staat gebracht; intern zijn 35 appartementen van 60 tot 200 vierkante meter gerealiseerd. De woningen hebben een bijzondere verdiepingshoogte van ca. vier meter op de onderste lagen en bijna zes meter onder de schuine kap. De binnentuin is in ere hersteld en voorzien van een parkeerkelder. Een nieuw hek, waarin een glazen geluidswand is verwerkt, moet het verkeerslawaai van de Henegouwerlaan weren.

Tegelijkertijd zijn aan de achterkant van het complex in de Zijdewindestraat 41 woningen gebouwd, ontworpen door Molenaar & Van Winden.

De foto komt uit de Collectie Topografie Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdam.nl. http://www.rotterdam.nl/tekst:rijkskweekschool

[persmahasiswa]

Update 08 - “Anarchy” in Kemayoran

18th of August 1997

After personally being enraged by the lack of serious action by the students, the leader of Forum Kota hastily assembled an ad hoc group of “Vrijman” (Premans) to voice their concerns against the status quo around the area of Kemayoran. Adian Napitupulu stated “their strength in numbers” will flood the streets of Jakarta. This resulted in a group of 10 men (seen in the picture) in Napitulu’s personal vehicle causing minor disturbances with local authorities. Other students have cited the event as "bizarre."

[drtenge]

Action, reality and fiction in the art of the 60's in the Netherlands

+28

[andrebannenberg]

*Ik kende Yvi niet zo goed. Zij was de moeder van onder andere Barbara, mijn broer Pieters vrouw. Altijd een zeer vriendelijke dame, ondanks alle MS-toestanden waar ze mee te kampen had in haar rolstoel.

*En nog een dierbare, die overleed: Jan Vrijman. Zijn films, waaraan ik meehielp als opnameleider, zijn voor mij nog steeds de meest memorabele. Een saaie wasmiddelcommercial vergeet je natuurlijk sneller als een film over sociale werkplaatsen of over 100 jaar Rijksmuseum.

*

*Fred Petri belde op vanuit zijn huis in Oud-Loosdrecht: een leuke filmklus kwam er aan voor ons tweeën. Fred als cameraman en ik als interviewer. In opdracht van zijn buurman twee dorpen verderop, Zadelhoff de vastgoedhandelaar. Die nodigde om de zoveel tijd op zijn immense landgoed bij Breukelen de Zuid-Amerikaanse polo-wereld uit om een paar potjes te komen spelen. Paarden, jockeys, zadels, de hele mikmak werd vanuit Argentinië op Schiphol binnengevlogen. En de heer Zadelhoff wilde daar wel eens een filmpje van.

Chique feesttenten werden al dagen van tevoren in de weilanden op het Zadelhoff-domein opgezet door tientallen decorbouwers. Dit was serieus. Dit was niet camping Bakkum.

Onwaarschijnlijk uitgebreide catering voor de rijke genodigden werd voorbereid. En niet op plastic bordjes.

Op de grote dag, dat de polowedstrijden zouden worden gespeeld, kabbelde het opgewonden publiek rond het middaguur binnen voor een eerste glas welkomstchampagne. De meeste dames droegen volgens de traditie stevig (doch luxe) schoeisel om in pauzes tussen de wedstrijden het door paardenhoeven geteisterde grasveld weer bij elkaar te stampen: prachtig filmmateriaal natuurlijk, van die hele dure mantelpakjes in het weiland aan het rondtrappelen. Fred en ik hadden ogen en oren tekort. Prachtdag. Leuke Spaanse babbels met de Argentijnse staljongens.

*

*Met Mick, Coco, Jur en Lili spaarden we maandenlang centen, stuivers, dubbeltjes, kwartjes en guldens uit elk jaar vanaf 1950 want die zouden binnenkort verdwijnen met de komst van de euro; ik wou eigenlijk starten vanaf mijn geboortejaar 1949, maar toen zijn er geen munten geslagen. Dat sparen lukte goed: we betaalden altijd in de winkels met briefjes van 5 en 10 gulden, dan kreeg je lekker veel muntgeld terug, maar de munten die ontbraken vroegen we aan de luisteraars van Radio Noord-Holland. Succesvol. Natuurlijk heb ik ze allemaal nog, een ordner vol met plastic inlegvellen voor de verscheidene munten.

*Niet lang hierna had ik profijt van mijn nieuwe filmcredit, die ik was gaan gebruiken: Japan Consultant voor film en televisie. Eddy Terstall van Jordaan Film vroeg om raad voor een in Japan te draaien film van zijn hand, 'Rent-a-Friend'. Nou graag, zeg het maar, wawilluwete en wanneer gaan we erheen?

Wordt vervolgd.

[useless-indonesiafacts]

Dutch Loanwords

350 years is a while, so Dutch seeping into the Indonesian language is inevitable. Let’s explore some Indonesian words that are derived from Dutch! (We’ll ignore the ones that are similar to English, because you’ll know that already.)

A preamble fun-fact: older Indonesian spelling is closer to Dutch, but modern Indonesian has been simplified. OE becomes U, TJ becomes C, J becomes Y, and DJ becomes J.

anjing laut from zeehond. Seal (animal), but both these words literally mean “sea dog.”

apotek/apotik from apotheek. Pharmacy.

arloji from horloge. Wristwatch, watch. A fancier version of the more commonly used “jam tangan” (hand clock).

asbak from asbak. Ashtray.

ban from band. Vehicle tire/tyre.

bak from bak. As a noun, not a particle. Meaning container. Most commonly used for “bak mandi” (bathtub)

baut from bout. Bolt. As in, the metal fastener.

beken from bekend. Famous, popular, or well-known. Considered an informal slang word.

besuk from bezoeken. Bezoeken originally means “visit,” but “besuk” usually refers to visiting sick people.

BH (or beha) from bustehouder. Bra. So yes, BH does indeed mean “boob holder.”

bioskop from bioscoop. Cinema, movie theatre.

bon from bon. Bill, receipt.

buncis from boontjes. Boontjes means beans, but buncis refers specifically to green beans.

dah/dadah from dag. Dag means “day,” but “dadah” is a goodbye, like “bye-bye!”

dasi from das. (Neck)tie.

duit from duit. Duit is a copper Dutch coin. In modern Indonesian it’s a slang term to refer to money in general.

ember from emmer. Bucket.

engsel from hengsel. Hinge, like the ones on doors.

gaji from gage. Wages, salary.

gang from gang. Alley.

gardu from garde. Guard, watch post.

gorden from gordijn. Curtain.

gratis from gratis. Free of charge.

halte (bus) from bushalte. Bus stop.

handuk from handdoek. Towel.

insinyur from ingenieur. Engineer.

indehoy from in het hooi. “in het hooi” literally means “in the hay.” Indehoy is used to refer to sexual intercourse, though it’s not so common nowadays.

jas from jas. In Dutch it’s a coat/jacket, in Indonesian it’s a (formal) suit.

kalkun from kalkoen. Turkey (the bird). For comparison, turkey in Malay is “ayam belanda” (Dutch chicken).

kamar from kamer. Room.

kantor from kantoor. Office.

karcis from kaartjes. Ticket(s). It’s plural in Dutch.

kastanye from kastanje. Chestnut.

katun from katoen. Cotton.

kol from kool. Cabbage.

korsleting/konslet from kortsluiting. Short circuit.

kuitansi from kwitantie. Receipt.

kulkas from koelkast. Refrigerator.

kuda nil from nijlpaard. Hippopotamus, but both these words literally mean “nile horse.”

laci from laatje. Drawer. The derived Dutch word is a diminutive of “lade.”

mantel from mantel. Coat, mantle.

maskapai from maatschappij. Means “company” in Dutch, but is a fancy formal word for “airline” in Indonesian.

mebel from meubel. Furniture.

minder from minder. Means “less” in Dutch, but in Indonesian it means not confident/unconfident, "feeling lesser/smaller” if you will.

mur from moer. The nut, the companion to the bolt.

om from oom. Uncle. Another Indonesian word for uncle is “paman,” though it comes across as more formal.

oma from oma. Grandmother. Another Indonesian word for grandmother is “nenek.”

opa from opa. Grandfather. Another Indonesian word for grandfather is “kakek.”

pabrik from fabriek. Factory.

parkir from parkeer. Parking.

pensiun from pensioen. Retire/retirement.

persik from perzik. Peach (fruit).

preman from vrijman. Vrijman literally means “free man.” Preman refers to gangsters.

rekening from rekening. (Bank) account.

rem from rem. Brake.

rentenir from renteneer. Loan shark.

rok from rok. Skirt.

rokok from roken. Roken means “to smoke,” rokok can refer to cigarettes and smoking.

sakelar/saklar from schakelaar. Switch. Like light switches.

segel from zegel. Seal, with the definition “a device or substance that is used to join two things together so as to prevent them from coming apart or to prevent anything from passing between them.”

sekop from schop. Shovel.

sekrup from schroef. Screw. The metal pin with the spirals.

selang from slang. Does not mean slang. It means hose, like a water hose.

senewen from zenuwachtig. Nervous/jumpy.

setrika from strijkijzer. Clothes iron.

skakmat from schaakmat. Checkmate.

spanduk from spandoek. Banner.

tang from tang. Pliers.

tante from tante. Aunt/auntie. Another Indonesian word for aunt is “bibi.”

tas from tas. Bag.

traktir from trakteer. Treat, like to treat someone food.

wastafel from wastafel. Sink (for washing).

wortel from wortel. Carrot.

[ftnbooks-blog]

Of course the official title is different . The documentary by Jan Vrijman from 1961 is called ” De werkelijkheid van Karel Appel”, but most people from the genaration of Karel Appel know his famous words ….”ik rotzooi maar wat aan”. But his painting is far from intuitive and improvisation. Many of his complex paintings were thought out and prepared on paper and i suspect that even the painting Appel is executing in the documentary is prepared and worked out on paper before he paints the canvas.

Appel is a great artist and certainly one of the most important ones in the Netherlands from the last century. His painting is the summit in abstract expressionism and he deservedly earned his place among the worlds greatest artist.

http://www.ftn-books.com has a large collection of Karel Appel books available

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Karel Appel and Jan Vrijman ( Ik rotzooi maar wat aan, 1961) Of course the official title is different . The documentary by Jan Vrijman from 1961 is called " De werkelijkheid van Karel Appel", but most people from the genaration of Karel Appel know his famous words ...."ik rotzooi maar wat aan".

[urbansettlementreflections]

REFLECTION.03 | urban FLESH deterritorializing URBANITY | Rohan Cloete

How does liminal space in an urban development accommodate the flesh of the city and bodies to allow for an embodied imagination?

“Inevitably, life between buildings isricher, more stimulating, and morerewarding than any combination ofarchitectural ideas”(Gehl, 2011:43)

The interpretation of liminality has various contexts, ranging from the social and cultural to the spatial (Zimmerman, 2008:5). The root word limen “is derived from the Latin word for ‘threshold,’ which literally means ‘being on a threshold” (Alexander, 1991:31). In all contexts, liminal refers to an intermediate state or condition; an in-between condition in which the liminal entity has characteristics of what it is between, but at the same time is separate and distinct from them. American architect, Fred Koetter, defines the liminal as “the realm of conscious and unconscious speculation and questioning – the ‘zone’ where things concrete and ideas are intermingled, taken apart and reassembled – where memory, values, and intentions collide” (Koetter, 1980:69). Very often Modernist, as well as contemporary architecture tend to be accused of emotional coldness and exclusivity.

Why is it that architecture and architects, unlike film andfilmmakers, are so little interested in people during thedesign process? Why are they so theoretical, so distantfrom life in general?(Vrijman, 1994:1)

It is for this reason that liminal, or in-between, spaces are so important. These spaces allow for both physical embodiment and an embodied imagination. Finnish architect and theorist, Juhani Pallasmaa, argues that there are two imaginations. “In my view, there are two qualitative levels of imagination; one projects formal and geometric images while another one simulates the actual sensory, emotive and mental encounter with the projected entity” (Pallasmaa, 2015:7). The first type of imagination projects the material object in isolation, while the second projects it as a lived and experienced reality in the life world (ibid).

“In the first case, the imaginatively projected object remains as an external image outside of the experiencing and sensing self. In the latter case, it becomes part of our existential experience, as in the encounter with material reality” (ibid). Therefore, the formal imagination is largely engaged with topological or geometric facts, while the emphatic imagination conjures embodied and emotive experiences, qualities, and moods. This relates to the notion of the French philosopher, Maurice Merleau-Ponty, which denotes the lived reality as “the flesh of the world”. To Pallasmaa, the empathic imagination conjures multi-sensory, integrated and lived experiences of this very flesh (Pallasmaa, 2015:8). It is for this reason that an urban corridor and architectural object will be investigated and anlayzed in terms of its success to create embodied imagination through liminal space. The chosen corridor is an exclusive pedestrian walkway, which runs diagonally along Bishops Avenue in Kimberley, South Africa. The corridor is part of an urban development in the city which forms a city campus for the Sol Plaatje University. The corridor was chosen due to its dedication to both the human flesh as well as the city flesh. Serveral principles and a spatial development framework guides the design of the urban environment in which the corridor finds itself. These will all be analyzed and expanded upon. The chosen architectural object also finds itself along this corridor. The architecture will also be analyzed and its qualities will be measured in terms of the research question and the applicability to the urban approach.

[rotterdamvanalles]

Het gebouw van de Rijkskweekschool voor vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan, 1914.

Op 26 juni 1914 werd de Rijkskweekschool voor Vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan officieel geopend door de Minister van Binnenlandse Zaken Cort van der Linden. De in 1882 gestichte school was eerder in de Raampoortstraat gevestigd. Het statige nieuwe gebouw was ontworpen door Johannes Vrijman (1865-1954), rijksbouwkundige voor onderwijsgebouwen. Het gebouw heeft een U-vormige plattegrond rond een binnentuin.

Het gebouw bevatte lokalen voor het onderwijs, huisvesting voor de leerlingen en een moderne kraamkliniek. Het was een voor die tijd zeer moderne kliniek, met centrale verwarming, elektrische verlichting en modern sanitair. Op de begane grond lagen de leslokalen en directievertrekken, op de eerste verdieping verpleegkamers en op de tweede verdieping 50 kamertjes voor verpleegsters. Deze lagen aan weerszijden van een middengang. Op de zolder waren bergruimtes, linnenkamers en dienstbodenkamertjes, die hun daglicht kregen door middel van dakkapellen. In het uitspringende middendeel waren de eetzaal en een grote verpleegzaal gesitueerd. Er was dus geen monumentale hoofdentree, maar een viertal secundaire ingangen. In de hoeken voeren twee royale trappenhuizen naar de verbindingsgangen langs de buitenste gevel. Zo hadden alle ruimtes uitzicht op de tuin. Het gebouw was voorzien van betonnen vloeren.

In 1970 werd het gebouw uitgebreid met een bouwdeel van staal en glas langs de Henegouwerlaan. De begane grond bleef onbebouwd zodat er zicht bleef op de binnenhof. In 1975 verhuisde de kliniek naar het Van Dam-ziekenhuis. In 1979 werd het kantongerecht in het gebouw gehuisvest.

Na de verhuizing van de rechtbank naar de Kop van Zuid in 1996 ontstond het idee het gebouw een bestemming als woongebouw te geven.

De fotograaf is Cornelis Vreedenburgh en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdam.nl

2024 🆕️

[rotterdamvanalles]

Kraaminrichting Rijkskweekschool voor vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan, 1914.

Op 26 juni 1914 werd de Rijkskweekschool voor Vroedvrouwen aan de Henegouwerlaan officieel geopend door de Minister van Binnenlandse Zaken Cort van der Linden. De in 1882 gestichte school was eerder in de Raampoortstraat gevestigd. Het statige nieuwe gebouw was ontworpen door Johannes Vrijman (1865-1954), rijksbouwkundige voor onderwijsgebouwen. Het gebouw heeft een U-vormige plattegrond rond een binnentuin. Een langgerekt bouwdeel van 70 meter lengte ligt op 28 meter afstand van de Henegouwerlaan; de twee zijvleugels zijn 37 meter lang.

Het gebouw bevatte lokalen voor het onderwijs, huisvesting voor de leerlingen en een moderne kraamkliniek. Het was een voor die tijd zeer moderne kliniek, met centrale verwarming, elektrische verlichting en modern sanitair. Op de begane grond lagen de leslokalen en directievertrekken, op de eerste verdieping verpleegkamers en op de tweede verdieping 50 kamertjes voor verpleegsters. Deze lagen aan weerszijden van een middengang. Op de zolder waren bergruimtes, linnenkamers en dienstbodenkamertjes, die hun daglicht kregen door middel van dakkapellen. In het uitspringende middendeel waren de eetzaal en een grote verpleegzaal gesitueerd. Er was dus geen monumentale hoofdentree, maar een viertal secundaire ingangen. In de hoeken voeren twee royale trappenhuizen naar de verbindingsgangen langs de buitenste gevel. Zo hadden alle ruimtes uitzicht op de tuin. Het gebouw was voorzien van betonnen vloeren. De houten kap was met leien bedekt. Het gebouw heeft sobere bakstenen gevels met een regelmatige raamindeling, voorzien van natuurstenen versieringen. Er zijn plaquettes aangebracht met de namen van de vier belangrijkste verloskundigen uit het verleden.

In 1970 werd het gebouw uitgebreid met een bouwdeel van staal en glas langs de Henegouwerlaan. De begane grond bleef onbebouwd zodat er zicht bleef op de binnenhof. In 1975 verhuisde de kliniek naar het Van Dam-ziekenhuis. In 1979 werd het kantongerecht in het gebouw gehuisvest.

Na de verhuizing van de rechtbank naar de Kop van Zuid in 1996 ontstond het idee het gebouw een bestemming als woongebouw te geven. Eerst werd het complex als Nieuw Leven gepresenteerd; toen deze ontwikkeling niet vlotte werd het project herontwikkeld als De Magistraat. De detonerende voorbouw werd verwijderd zodat de oorspronkelijke U-vormige opzet terugkeerde. Het gebouw is verder extern in oorspronkelijke staat gebracht; intern zijn 35 appartementen van 60 tot 200 vierkante meter gerealiseerd. De woningen hebben een bijzondere verdiepingshoogte van ca. vier meter op de onderste lagen en bijna zes meter onder de schuine kap. De binnentuin is in ere hersteld en voorzien van een parkeerkelder. Een nieuw hek, waarin een glazen geluidswand is verwerkt, moet het verkeerslawaai van de Henegouwerlaan weren.

Tegelijkertijd zijn aan de achterkant van het complex in de Zijdewindestraat 41 woningen gebouwd, ontworpen door Molenaar & Van Winden.

De foto komt uit de Collectie Topografie Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdam.nl. http://www.rotterdam.nl/tekst:rijkskweekschool

[andrebannenberg]

Hoeveel weegt een filmteam? Ik zit hier tijdens een kleine, maar fijne filmproductie naast regisseur Fons Grasveld (met baard) op de weegschaal in een sociale werkplaats in Gennep.

Jan Vrijman was de producent en het was me een genot die inspirerende man bij hem thuis in de Vondelstraat te ontmoeten. Juist die middag was de wasmachine overleden en Jans zeer verdrietige vrouw Nicole had het arme ding omwikkeld met een enorme zwarte zijden strik. Wij van het kleine filmteam aan de grote keukentafel rouwden mee onder het genot van oude kaas en een glaasje rode port.

Terug naar de film: titel "O, moet dat zo". Dat was de spontane uitroep van een van de geestelijk gehandicapte werkers, toen hij het trucje doorhad hoe hij iets in een bepaalde volgorde moest leggen. Enerverend om te filmen met geestelijk gehandicapten, ze doen alles met een goudeerlijke passie. Twee smoorverliefde broers van 42 jaar met het syndroom van Down verklaarden mij dagelijks in de week dat we er draaiden hun onvoorwaardelijke liefde. Mijn moeders broer was een mongooltje zoals dat indertijd heette, oom Dréke. Een grote schat, die voor al zijn nichtjes en neefjes jarenlang wollen onderhemden en onder- en zwembroeken (onmogelijk om in te zwemmen, ze lubberden uit en werden loodzwaar) breide. Hij deed wel eens raar, maar wie niet?

Zo'n sociale werkplaats is een oplossing voor in ledigheid thuiszittende geestelijk gehandicapten. Zeer eenvoudig werk, dat af en toe aan de peuterspeelzaal doet denken: dit kleurtje bij dat kleurtje, dat moertje bij dit boutje, dit balletje in dat gaatje: "O, moet dat zo!" Met die prachtige blije trotse ogen. Dat is film, meneer!

#catrienarïens

[andrebannenberg]

1985. Het Rijksmuseum bestaat 100 jaar. Jan Vrijman kreeg de opdracht daar een filmische ode aan te brengen.

Op de crewfoto: producent Jan Vrijman met snor en pet achter de camera, achter hem regisseur George Schouten. Derde van links staat ondergetekende, mèt peuk tussen de lippen, voor het duurste schilderij van de wereld...

Roken in het Rijksmuseum was een heel gedoe, dat kon alleen beneden in het restaurant bij de ingang. George Schouten, de regisseur, was een heavy smoker. Nu hadden we uitgerekend dat een sigaretje roken ongeveer 30 minuten in beslag nam: 10 minuten trappen af gangen door zalen in en uit in het immense museum naar het restaurant, 10 minuten roken en weer 10 minuten terug, hijg hijg, naar de set in die verre vleugel. Dus we konden alleen rustig een paffertje opsteken als er een flinke lichtombouw moest plaatsvinden of tijdens de luchbreak. Maar ja. Hoort erbij.

Gelukkig, ook voor de overige rokers, draaiden we af en toe een buitenopname in de tuin van het museum, zodat men even nicotine kon tanken.

En het volgende werk kondigde zich gelukkig al snel aan. Al die kindermondjes te voeden...

*In het voorjaar streek een grote Duitse filmploeg neer om opnames te maken in hun buurland voor een in Duitsland zeer populaire Krimi-serie: 'Auf Achse' = vrij vertaald: 'Met de vlam in de pijp'. Over vrachtwagen-criminaliteit.

Und so werd ik opeens Aufnahmeleiter: "Achtung bitte! Aufnahme!"

Het aardige tijdens deze productie was dat ik de verantwoordelijkheid kreeg over een nogal chique (nep)politiewagen, een Jaguar XSJ.

Dat ding werd door de Duitse decorploeg op aanwijzing helemaal aangekleed met (Hollandse) politie-emblemen, stickers en zwaailichten, dat zag er gelikt uit. Opvallend en tegelijk boeiend was het feit, dat ik, achter het stuur in die Jag, overal brave verkeersdeelnemers meemaakte, die me onnodig voorrang gaven en me tè vriendelijk toewuifden, vooral 's ochtends vroeg.

Ik parkeerde hem 's avonds voor de veiligheid in de garage van het Marriott-hotel bij het Leidsebosje. Op een avond stapte ik daarbinnen uit de Jaguar en daar stond een beeldschone Engelse jongedame voor mijn neus, die het gorgeous zou vinden om met mij van gedachten te wisselen over het politievak, op haar kamer hier in het Marriott, met een drankje erbij: Sheila werkte bij de Londense politie en was nu in Amsterdam voor het politiecongres, waar ik wellicht ook een dezer dagen naar toe ging?

Wordt niet vervolgd.

[andrebannenberg]

Opnieuw een kleine maar fijne sociaalbetrokken filmproductie met producent Jan Vrijman en regisseur Fons Grasveld (op de foto met baard). Het onderwerp was wegenbouw in Nederland.

(Op de crewlijst hadden de telefoonnummers 6 cijfers, zie ik. Tien jaar geleden nog 5.)

Mooie buitenlokaties, prachtig zomerweer en een kleine crew: dat betekende zeer productief draaien.

Er werd geprobeerd Amsterdam autovrij te maken. Pal onder ons raam in de Kinkerstraat tijdens een demonstratie lagen de opnames voor het oprapen.

Op de Museumlaan, toen nog helemaal geplaveid met klinkers en bekend als een racebaan, was het ook een drukte van belang met protesterende fietsers en figuranten zoals Sally en Rick uit Amerika, links op de voorgrond. Aan het eind van de opnames die middag besprak ik met Oom Agent de voordelen van het motorrijden, terwijl langzaam de demonstranten afdropen in het spitsuur.