#Vrijhandel

[saulsplace]

Historicus legt uit waarom ideologie van Duitse nazipartij ‘links was eerder dan rechts’

Jurist en historicus Joren Vermeersch schreef woensdag op Twitter dat de NSDAP, de Duitse nazipartij, nadrukkelijk links was. Vervolgens kreeg hij ‘links Twitterland’ over zich heen.

Vermeersch blijft bij zijn stelling dat de NSDAP op verschillende vlakken links was eerder dan rechts.

Hij noemt een aantal punten die de ideologie van de NSDAP maken tot ‘links-fascisme’, waaronder het totaal ondergeschikt maken van het individu aan het collectief, het ideaal van de maakbare samenleving, het bestrijden van de onafhankelijkheid van de kerk, het ondergraven van het ouderlijk gezag, overheidsaansturing van de economie, afkeer van vrijhandel en een hoog overheidsbeslag.

Niet plots ‘rechts’

De historicus wijst erop dat het etnisch superioriteitsdenken de NSDAP niet ‘rechts’ maakt. Het feit dat de partij andere linkse bewegingen actief vervolgde, maakt haar evenmin rechts. Racisme is links noch rechts, stelt Vermeersch.

Als voorbeeld noemt hij de bestrijding van mensjewieken en trotskisten tijdens de Russische burgeroorlog. “Dat maakte de bolsjewieken niet plots ‘rechts’.”

Eerder bleek al uit een analyse van het partijprogram van de NSDAP dat Hitler links was, zo schreef het Zwitserse weekblad Die Weltwoche. De oprichters van wat later de NSDAP zou worden, waren afkomstig uit de linkse arbeidersbeweging.

Vanaf links

Anton Drexler, een slotenmaker, richtte de Vrije Arbeidsvereniging voor de Goede Vrede op om Duitse arbeiders te werven voor het Duitse leger.

Gottfried Feder, de economische goeroe achter de NSDAP, legde later uit dat hij zich ‘vanaf links’ bij de Duitse Arbeiderspartij – de voorloper van de NSDAP – had gevoegd. Zij combineerden nationalisme en socialisme in hun program om de arbeidersklasse aan zich te binden.

Vanuit het oogpunt van de welgestelde burgerij bekeken, was Hitler links, zo schreef de bekende Duitse publicist Sebastian Haffner.

[zannekinbond]

Luidt COVID-19 het einde in van het Westerse systeem?

De natuurkundige en wetenschapsfilosoof Jean Bricmont wees er op sociale media al fijntjes op: het Coronavirus toont de doeltreffendheid van het Chinese systeem en de onbenulligheid van de EU aan, het laat grenzen sluiten of hun belang opnieuw gelden, het trekt de geliberaliseerde handel in twijfel en laat beter dan welke algemene staking ook de aandelenkoersen in elkaar zakken. Volgens Ewald Engelen en Marianne Thieme laat de Covid-19 pandemie zien dat de kosten van de globalisering groter worden dan de baten. In hun opiniestuk in De Morgen van 13 maart jl. leggen ze een verband tussen uitbraken van coronavirussen (verschillende mutaties) en de industriële landbouw, en dan vooral de intensieve veeteelt, die vervlochten is in mondiale handelsstromen. In hun opiniestuk beweren ze dat “deze crisis het nakende einde markeert van het mondiale economische systeem zoals dat sinds het einde van de jaren zeventig is ontstaan. Globalisering is niet het verhaal van toegenomen handel tussen landen. Het is het verhaal van multinationale ondernemingen die verantwoordelijk zijn voor ruim 80 procent van de mondiale handelsstromen die op hun beurt vooral bestaan uit het leveren van grondstoffen en halffabricaten door toeleveranciers aan eindproducenten.” We kunnen deze analyses beamen. Een geheel van economische deregulering, fiscale ontwijking (of ontduiking), race to the bottom inzake productie- en arbeidskosten,… overgoten met een saus van zorgvuldig in stand gehouden belastingparadijzen, door het Westen gecontroleerde handelsroutes en gps-volgsystemen,… leidde er onder andere toe dat productie in aanzienlijke mate naar Azië verschoof met China in een hoofdrol. De Covid-19 crisis is ruimer dan de medische kant, ruimer dan de sterfaantallen: de werkende klasse kan haar economische taak van produceren niet meer ten volle uitvoeren, multinationals vallen zonder grondstoffen of halffabricaten, de beurzen krijgen klappen,… Kortom, de economische groei die nochtans noodzakelijk is voor de levensvatbaarheid van dit financieel systeem, dreigt stil te vallen. De burgerlijke politieke elites in het Westen kunnen ondertussen weinig meer doen dan symptoombestrijding en het beschermen van zichzelf. De eerste school die aankondigde de deuren volledig te sluiten was een Brusselse eliteschool waar prins Gabriël en de kinderen van welstellende expats uit de NAVO en –EU instellingen schoollopen. Om verspreiding tegen te gaan worden quarantaines uitgebouwd, wordt het sociale leven stil gelegd (maar arbeid gaat zoveel mogelijk door, alsof het virus discrimineert in besmetting op basis van vrije tijd of arbeid), elites kunnen als kinderoppas thuisblijven zonder al te grote financiële aderlating terwijl zij die handenarbeid uitvoeren vaak moeten doorwerken buitenshuis en kinderen naar noodopvang sturen. Het individualisme leidde in combinatie met paniekreacties tot hamsteren en wijd verspreidde openbare agressie. Op de achtergrond van dit alles gaat geruisloos een massale militaire opbouw in Europa door, waaraan 30000 Amerikaanse militairen met zwaar materieel deelnemen. Alles kadert andermaal in agressie jegens de Russische sterkhouder van Euraziatische eenheid. Sinds haar ontstaan heeft de EU zich ingespannen om nationale staten als economische actoren uit te schakelen door het één maken van economische markten als centrale doelstelling te nemen. Vandaag zien we dat een groeiend aantal Europese staten hun grenzen sluit voor personenverkeer. De EU, pleitbezorger van het liberaal-kapitalistisch open grenzen beleid, is een machteloos en nutteloos instrument in uitgerekend een domein waar Europese éénmaking had moeten spelen. Net als milieuverontreiniging stopt ook een virus niet aan een nationale grens. Tegenover dit verdeelde en verzwakte Europa waar elke gemeenschapszin en gemeenschapsvorming opgeofferd wordt aan individualisme, staat een Chinese overheid die door middel van planning en regulering een crisis het hoofd kan bieden. De piek van Chinese besmettingen is voorbij, het land stuurt –net als oa Cuba, nog zo’n vermaledijde communistische staat- medische teams ter ondersteuning naar Europa. Het algemeen belang boven het individueel belang boekt resultaten. Nog een lockdown-feestje, iemand? Zelfs een thuismatch op economisch terrein kan de EU in deze crisis niet winnen. Het zware tekort aan mondmaskers, ook al in aanzienlijke mate geproduceerd in China, raakt niet aangevuld omdat Duitsland als handelsknooppunt alle binnenkomende mondmaskers voor eigen nationale reserve aanhoudt en niet laat doorvoeren naar onder andere ons land en Italië. Europese solidariteit blijkt binnen een Westers kapitalistisch bestel niets meer dan een fata morgana. Het marktfalen blijkt ook in de USA waar bijvoorbeeld in de staat New York gedetineerden werden opgevorderd om tegen extreem lage verloning (lees: uitbuiting) desinfecterende handgel te produceren. De vrije markt kan het tekort niet aanvullen. De Covid-19 crisis toont de grenzen van de globalisering en het valt ernstig te betwijfelen of multinationals en de bankwereld in de verdere toekomst nog een stijgend aantal van dergelijke crisissen wil aanvaarden als een acceptabele verliespost. Private bedrijven (oa de top van Brussels Airlines kondigde dit reeds aan) zullen aankloppen bij de overheid voor financiële hulp. Want laat ons hier niet aan twijfelen, dit zal ons miljarden euro’s kosten. U mag beste lezer, tweemaal raden waar de burgerlijke politici het benodigde geld zullen halen. Read the full article

[jdreport]

CETA? Onze rechten en veiligheid als consument gaan eraan! Nederland heeft NU de kans om CETA af te keuren

CETA? Onze rechten en veiligheid als consument gaan eraan! Nederland heeft NU de kans om CETA af te keuren

Binnenkort stemt Nederland over CETA, het vrijhandelsverdrag met Canada. Als dit verdrag wordt ingevoerd, zullen onze rechten als consument nog verder achteruit kachelen.

Bedrijven kunnen via geheime ‘onderhandelingen’ (lees: geheime rechtszaken) landen dwingen om bepaalde producten, die nu verboden zijn in Nederland vanwege bijvoorbeeld de volksgezondheid, toch op de markt toe te laten.

Als…

[rainytravelerobject]

love this Man !

[a3veen]

Het wordt dinsdag loeispannend!

7 juli 2022

Volgende week gaat het dan toch gebeuren. Dan stemt de Eerste Kamer over het vrijhandelsverdrag CETA met Canada. Dinsdag zullen we weten of onze jarenlange campagne tegen dit ondemocratische handelsverdrag succes heeft gehad.

Het is ontzettend spannend! Er hoeft maar één land in Europa tegen te stemmen en het verdrag is van de baan. Indien dat gebeurt, kan Europa de onderhandeligen opnieuw beginnen en er zorg voor dragen dat onze voedselveiligheid en andere standaarden gewaarborgd zijn.

Ik zet onze argumenten tegen CETA nog even voor je op een rijtje, en vraag je om -als je dat nog niet gedaan hebt- nu nog actie te ondernemen!

Vrijhandel met Canada klinkt onschuldig. Maar de overeenkomst tussen de EU en Canada houdt grote gevaren in voor de democratie, het klimaat en het dagelijks leven van jou en mij.

De honderden bladzijden verdragstekst bevatten clausules die de democratische beginselen ondermijnen en de rechten van parlementen, werknemers en consumenten verzwakken. CETA zal een parallelle wereld creëren - machtsstructuren waarin grote ondernemingen en bureaucraten het voor het zeggen hebben.

We zien drie grote gevaren die CETA met zich meebrengt:

1) CETA ondermijnt rechtsstaat door parallel rechtssysteem voor bedrijven

Met CETA zullen speciale rechtbanken opgericht worden waarmee internationale ondernemingen hun macht op grote schaal kunnen uitbreiden. Alleen bedrijven die een regering willen aanklagen, kunnen als eiser optreden. Regeringen of burgers kunnen zich niet beroepen op deze rechtbanken. Verschillende internationale overeenkomsten hebben al dergelijke rechtbanken in het leven geroepen, met ernstige gevolgen voor de democratie. Er is geen enkele reden voor speciale rechtbanken voor bedrijven. In de EU en haar lidstaten, en ook in Canada, kunnen bedrijven gebruik maken van de bestaande rechtsstelsels van de staten.

2) CETA schort democratische grondbeginselen op

Ons diepgravend onderzoek laat zien dat CETA commissies creëert die in het geheim vergaderen, ruime bevoegdheden krijgen en niet door parlementen worden gecontroleerd. De CETA-commissies worden bemand door bureaucraten uit de EU en Canada. Het publiek heeft geen inzicht in wat er precies in deze commissies wordt besproken. Toch kunnen zij beslissingen nemen die een enorme invloed hebben op het dagelijks leven van alle burgers.

De commissies houden zich bezig met onderwerpen als voedselveiligheid, genetisch gemodificeerde planten, klimaatbescherming of de toxiciteit van bestrijdingsmiddelen. Gekozen volksvertegenwoordigers zijn niet betrokken bij de besluiten die geheim zijn. Wat nog erger is: besluiten van de CETA-commissies kunnen zelfs achteraf niet worden teruggedraaid door de nationale parlementen of het EU-parlement!

3) CETA ondermijnt Europese consumenten- en milieubescherming

Tot nu toe gold in de EU het voorzorgsbeginsel: als er aanwijzingen zijn dat iets een gevaar oplevert voor de gezondheid of het milieu, kunnen de autoriteiten dit preventief verbieden. CETA brengt dit beginsel in gevaar. De Canadese regering wil dat Europa het voorzorgsbeginsel loslaat. In Canada geldt namelijk een op risico gebaseerde aanpak, waarbij het nazorgbeginsel wordt gevolgd. Daar worden chemische stoffen alleen verboden als het gevaar van de stof duidelijk wetenschappelijk is aangetoond. In de VS heeft het nazorgbeginsel ertoe geleid dat zelfs het kankerverwekkende asbest niet volledig van de markt kan worden gehaald.

Wij zijn niet de enige met kritiek op CETA. Samen met tientallen organisaties vormen we de alliantie Handel Anders. Een unieke alliantie, omdat hierin boeren, mileuorganisaties en de vakbond samen komen om te strijden tegen dit verdrag, dat een duurzame EU in de weg staat. Bovendien, en dat is nog veel belangrijker, vinden we steeds meer senatoren uit de Eerste Kamer aan onze zijde. Het is dinsdag erop of eronder in de Senaat. De stemming kan nog alle kanten op! Daarom schrijven we brieven, publiceren we opinies en hangen we dagelijks met politieke partijen aan de telefoon. We moeten dit verdrag stoppen nu het nog kan!

Een stem tegen CETA is een stem voor democratie. Naast het tekenen van onze protestmail naar de Eerste Kamer kun je ook nog via een gezamelijke actiesite mails sturen naar politici die uiteindelijk de doorslag zullen gaan geven voor de stemming.

Samen stoppen we CETA, alvast dank voor je (extra) hulp en we duimen op de goede afloop dinsdag!

Met strijdbare groet,

Nicole van Gemert, Directeur

[adriaanmeij]

Big Tech

Big Tech redt de Covid economie en wordt geleid door liberale democraten, maar deze elites moeten niets hebben van verdere reguleringen en meer macht van vakbonden. Covid bracht Industrie 4.0 zeven jaar dicht erbij en vergrootte de inkomensverschillen tussen rijk en arm enorm. De elite van Big Tech is in meerderheid liberaaldemocraat, walgt van Trump en krijgt zijn politieke macht terug met Biden in het zadel. Maar het verzet tegen de monopolyposities van de grote vijf neemt sterk in kracht toe. Opbreken van die macht staat op de agenda van Biden.

De actie van Twitter om Trump te verwijderen uit zijn platform kwam pas na de terecht zeer omstreden bestorming van het Capitool en nadat Facebook en Youtube Trump eerder al beperkingen hadden opgelegd. Dat de mediaplatforms het recht hebben om content van hun ondernemingen te verwijderen is buiten twijfel. Dat is wat uitgevers machtiger maakt dan presidenten of koningen, mits zij die macht prudent gebruiken. Maar eigenlijk hoort die macht bij de rechter.

Tien grootste concerns in $ miljard  2019-2020

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_public_corporations_by_market_capitalization

De macht van Big Tech

Big Tech is de VS is heel machtig. De grootsten van de toptien zijn Apple, Microsoft, Amazon, Alphabet (Google) en Facebook. Tot de grootste concerns behoren ook de Chinese Alibaba en Tencent en in de VS Intel, At&T, Oracle en Salesforce. Samen vertegenwoordigen de tien grootste techspelers een marktwaarde van $10.000 miljard bij een jaaromzet in 2019 van $1.662 miljard. 

Deze tien bij elkaar zijn dus  10 keer groter dan het BBP van $1000 miljard van Nederland. De leiders en bestuurders van deze concern hebben macht, ook politieke macht. Bij de huidige nul-rente is de gemiddelde marktwaarde wel 6 keer de omzet, een zeer hoge waardering. Het allergrootste concern ter wereld is Aramco, het olieconcern van Saudi-Arabië  met een marktwaarde van $1.685 miljard. Het beleggingsconcern Berkshire Hathaway waarvan Warren Buffet 38% van de aandelen heeft.

Het ministerie van Justitie, de Federal Trade Commissie en de Europese Commissie deden ook  al veel antitrust onderzoek omdat de impact van deze concerns op het gebied van privacy, vrijheid van  meningsuiting, censuur en veiligheidszaken heel groot is. Maar de vrije diensten voor consumenten bemoeilijken ingrijpen, ondanks het feit dat ze geraffineerd gefinancierd worden met advertenties gebaseerd op het blootleggen van het intiemste gedrag van mensen.

Zo is Amazon dominant marktleider in e-commerce met 50% van de Amerikaanse markt, 32% aandeel in cloud computing en met Twitch lieve-streaming 75%. In mobiele operating systemen heeft Google 72% van de markt om een paar voorbeelden van markt overmacht te noemen die nog veel verder gaat.

Antitrust onderzoek

Democratische congresleden presenteerden onlangs een rapport vaan 449 pagina’s waarin zij tot de conclusie komen dat Apple, Amazon, Facebook en Google monopolies hebben die ingesnoerd moeten worden zoals door splitsing van bedrijven, verbieden toekomstige acquisities of het openstellen van hun platforms voor anderen. Het doet mij denken aan het opbreken van Bell Systems in 1982 in een internationale AT&T tak en regionale Amerikaanse Bell companies. Ik bedoel maar, politiek kan ingrijpen. Wallstreet reageerde schouderophalend, maar met Joe Biden aan de macht behoort ingrijpen tot de mogelijkheden.

Liberale democraten

Ui teen onderzoek van Stanford University uit 2017 blijkt dat de toppen van “Silicon Valley en Big Tech” zich al in 2017 hadden gedistantieerd van Trump, vanwege zijn beschimpen van transgenders, moslims en terugjagen van jonge immigranten zonder papieren. De vraag is dus wat de tech industrie gaat doen met zijn sterk groeiende  economische macht, ook wanneer die ook politiek ingezet kan worden. Het jongste voorbeeld daarvan is Twitter dat Trump de mond snoert en niet alleen hem. Big Tech leiders zijn bijna allemaal liberale democraten zo onthulde het onderzoek, maar zij hebben niet veel op met vakbonden en regulering. Ook in Nederland moeten werkgevers en werknemers van techbedrijven niet veel hebben van vakbonden. De meeste techleiders zitten aan de linkse kant van het liberale kamp, zijn voor herverdeling van inkomen, inclusief hogere belastingen en veel sociale diensten en Obama care voor iedereen. Zij zijn kosmopolitische globalisten, ondersteunen vrijhandel en meer immigratie en hebben een hekel aan racisme. Zij zijn overwegend zeer rijk en leven met grote afstand tot werkelijke armoede. Deze leiderszoals Tim Cook Microsoft), Lawrence Ellison (Oracle) of Larry Pager van Goioigle zijn tolerant jegens abortus en homorechten,  willen wapenbezit beperken en zijn tegen de doodstraf.

Geen vakbonden

Er is een ding waarin zij van links afwijken. Van vakbonden moeten ze niets hebben en zij willen mensen kunnen ontslaan als het hen past. Het gedrag is inconsequent. Zij willen wel meer belasting betalen, maar minder vakbonden en minder regels. Dat is in West-Europa anders. Een partij zoals D66 is wel verwant aan de Amerikaanse Democraten, maar zit in de linkse hoek van het Amerikaanse politieke  spectrum.

De ruim 600 leiders die werden ondervraagd zijn niet meer de hippies uit de begintijd van de technologische revolutie, mannen zoals Eckart Wintzen, revolutionaire kapitalisten die vanuit de ruimte op de  aarde neerkeken en met technologie de wereldvrede zouden vestigen. Toen rond de eeuwwisseling het internet opkwam eisten zij dat de overheid zich van deze vrije speelplaats afzijdig hield. Nu snoert Twitter Trump en vele anderen de mond en vervult eigenlijk een rol die de rechter toekomt. Toen wilden ze zo min mogelijk overheid. Dat is nu wel veranderd, maar pas op, de democraten daar zijn geen socialisten en bijvoorbeeld regulering kan hun belangen schaden. President Clinton pakte in zijn tijd Microsoft nog hard aan vanwege zijn marktmacht. Obama deed dat niet meer. Dat komt omdat de politieke macht van Big Tech sterk is toegenomen.

[antonieniessen]

SGP over EU

De bijna dogmatische ideologie dat de EU één dient te worden en haar invloedssfeer en macht steeds verder uit moet breiden, is bij veel Europese burgers en ondernemers op haar retour. Alleen de Europese elite lijkt niet in de gaten te hebben dat het maatschappelijk draagvlak voor het ‘project Europa’ er sinds de oprichting van de Europese Economische Gemeenschap (EEG) nog niet zo slecht voor heeft gestaan. Als gevolg van onder meer de financiële en de vluchtelingencrisis dringt steeds meer het besef door dat de EU bestaat uit een groot aantal staten die veel gemeenschappelijk hebben, maar waartussen ook wezenlijke verschillen bestaan. Deze zijn vaak terug te voeren op een andere geografische ligging, geschiedenis, cultuur en economische ontwikkeling. Juist de miskenning van deze verschillen zet de EU onder druk.

Vanzelfsprekend zijn de EU-lidstaten mede debet aan de crises in de EU. Zij hebben de EU zo sterk gemaakt. Toch blijven veel Europese regeringen besluiten nemen die zorgen voor een verdere uitbouw en verdieping van de EU. Vaak spreken zij met dubbele tong: EU-kritisch in hun nationale parlementen, maar ‘eurofiel’ in Brussel. Zelfs de Brexit, symbolisch dieptepunt van de crisis in de EU, brengt niet op andere ideeën. Daarom moet Nederland het voortouw nemen, en de huidige malaise aangrijpen om de EU grondig en realistisch te hervormen.

De EU van de toekomst moet er radicaal anders uitzien dan de EU die we tot nu toe hadden. We mogen niet vergeten dat de samenwerking tussen Europese staten een steentje bijdroeg en bijdraagt aan de vrede, veiligheid en welvaart in Europa. Maar de EU moet veel eenvoudiger en flexibeler. De macht moet meer komen te liggen bij nationale parlementen. Op terreinen als de interne markt zijn harde basisafspraken tussen lidstaten nodig, maar het is goed als op andere terreinen sommige lidstaten wel, en andere daarbij niet of minder samenwerken. Meer vrijheid, minder uniformiteit.

Lidstaten

De EU moet inzetten op een radicale hervorming en niet uitbreiden met nieuwe lidstaten.

Turkije hoort cultureel, economisch, godsdienstig noch politiek bij Europa. Alleen al daarom kan van toetreding van dat land tot de EU geen sprake zijn. De manier waarop de Turkse regering optreedt tegen oppositie, pers, en minderheden als Koerden, christenen en Armeniërs onderstrepen dat nog eens.

De keuze voor een Brexit is een feit. Het is in ieders belang dat aangestuurd wordt op een goede samenwerking waar zowel de Britten als de EU op de lange(re) termijn baat bij hebben.

Anders

Binnen de EU moet er veel meer ruimte komen voor verschillende vormen en maten van samenwerking. Binnen een coöperatief model kan dat per land en per onderwerp verschillen.

Diepere doordenking is nodig over wat op EU-niveau geregeld moet worden, zoals vrijhandel, interne markt, milieu, veiligheid, landbouw, energie, en klimaatbeleid, en over datgene wat op het niveau van nationale lidstaten geregeld kan blijven, zoals onderwijs, sociale zekerheid- en belastingbeleid.

De Nederlandse regering moet zich in gaan zetten voor een ombouw van de EU waarbij de macht niet meer bij Brusselse instituties ligt, maar bij nationale regeringsleiders, ministers en parlementen die niet de belangen van de EU, maar allereerst die van de eigen staten vertegenwoordigen, op een wijze die een onevenredig grote invloed van grote lidstaten voorkomt.

EU-instellingen als de Europese Commissie moeten veel meer een regisserende dan een inhoudelijk-sturende functie krijgen.

De bevoegdheden en het budget van de Europese Commissie moeten fors verminderd worden. Zo is stevige inperking van de gedelegeerde bevoegdheden op onder meer landbouwgebied hoognodig.

De Europese Raad en de Raad van de Europese Unie moeten veel meer doen om de Commissie in het gareel te houden.

Bovendien moet er meer openheid komen in de besluiten en brieven van de Europese Commissie en de Europese Raad.

Het Verdrag van Schengen maakt het mogelijk dat personen binnen de EU vrij kunnen reizen. Voor de veiligheid van de burgers van de Schengenlanden is het dan ook van groot belang dat de buitengrenzen van die landen goed worden bewaakt. Doen ze dat niet (goed), dan volgt een ‘Schengen-exit’.

In tijden van crisis kan bewaking van binnengrenzen een legitieme aanvulling vormen op de bewaking van buitengrenzen.

Transparantie en controle op de besteding van Europese gelden moeten worden versterkt door de nationale beheerverklaring te verplichten.

Het Europees Parlement vergadert voortaan alleen nog in Brussel.

Minder

Nederland strijkt de Europese vlag op alle overheidsgebouwen

EU-verdragen waarbij nationale bevoegdheden worden afgestaan aan Brussel kunnen voortaan alleen nog worden aangenomen als daar in zowel de Tweede als Eerste Kamer een twee-derde meerderheid voor is.

Nederland moet minder geld afdragen aan de EU.

De lidstaten moeten volledig vrij zijn om zelf te beslissen over wezenlijke zaken als abortus en euthanasie en huwelijksmoraal.

Er worden geen Europese gelden vrijgemaakt voor onderzoek waarbij menselijke embryo’s worden gedood.

Door de Europese richtlijn gelijke behandeling gaat een dikke streep omdat deze afgedwongen gelijkheid de vrijheid te veel verdringt.

Er komt geen EU belastingheffing.

Bij het afsluiten van handelsverdragen moet gekeken worden hoe een gelijk speelveld voor kwetsbare (landbouw)sectoren gehandhaafd blijft.

De macht van het Europese Hof van Justitie moet beperkt worden.

Europese Verdragen moeten niet uitgelegd worden volgens het "steeds hechtere Unie"-principe, maar het subsidiariteitsbeginsel.

Europese verdragen en richtlijnen moeten in dat licht bij de tijd worden gebracht dan wel worden geschrapt.

Er moet periodiek een stofkam door de Europese verdragen en richtlijnen om te bezien of deze nog bij de tijd zijn, of beëindigd dienen te worden. Daarbij moet nadruk liggen op het voorkomen van dubbelingen tussen EU-verdragen en andere internationale verdragen, bijvoorbeeld als het gaat om asiel of sociale zaken.

Christen Unie over Europa

De ChristenUnie is voor samenwerking, maar tegen een superstaat. De Europese Unie moet nodig worden heringericht, terug naar waarom het begonnen is.

Europese Commissie maakt minder eigen voorstellen maakt en stelt zich niet op als zelfstandig orgaan.

De gedachte van samenwerkende soevereine staten centraal.

De kernwaarden waar de Europese samenwerking op gebouwd is, zijn waarden die wij als uitgangspunten onderschrijven.

Per direct stoppen met onderhandelingen met Turkije, en uiterste terughoudendheid bij andere nieuwe lidstaten.

Vormen van exit-criteria en draaiboeken voor de euro, Schengen en andere thema’s, waardoor een harde keuze mogelijk is als dat nodig is.

Uittreding van Griekenland uit de eurozone uit, in combinatie met een gedeeltelijke schuldkwijting.

Europa worstelt met zichzelf en haar idealen. De tegenstelling tussen bevolking en politieke elite, tussen noordelijke en zuidelijke lidstaten, tussen nieuwe, Oost-Europese landen en het oude ‘kern’-Europa . De dilemma’s van financieel-economisch voortmodderen en de grote vragen van veiligheid, werkloosheid en migratie stellen de burgers en hun regeringsleiders voor grote problemen. Inmiddels hebben de Britten al gekozen voor een vertrek uit de EU. Brexit is niet alleen een Brits probleem. Anti-Europa sentimenten zijn net zo sterk in veel andere EU-lidstaten.

Tegelijk is Europa al meer dan 70 jaar het continent van hoop. Hoop op vrede en veiligheid, hoop op toekomst voor komende generaties, hoop op democratie, vrijheid en economische ontwikkeling.

Na decennia van allesverwoestend nationalisme zette een van de grondleggers van de Europese Unie, Robert Schuman, in zijn beroemde rede een koers uit van verzoening en samenwerking op basis van in essentie christelijke kernwaarden: menselijke waardigheid, gelijkheid, solidariteit en verdraagzaamheid.

Voor grensoverschrijdende problemen zoeken we vaak terecht een Europese oplossing. Maar vraagstukken zijn niet altijd permanent. De praktijk leert echter dat zodra “Brussel” zich ergens mee bemoeit, ze niet meer los laat. Dit eenrichtingsverkeer leidt tot een sluipende, frustrerende en niet te stoppen Europese integratie. Europa is wel goed in het regelen van integratie, maar is nauwelijks voorbereid op het zetten van stappen terug. Het bouwwerk van de Europese Unie is gebaseerd op bouwtekeningen uit de jaren 1950. De ChristenUnie wil de EU klaarmaken voor de jaren 2050.

De ChristenUnie vindt dat het tijd is voor een serieuze reset. De EU terug naar de bedoeling. Wij zijn voorstander van een depolitisering van de Europese Commissie, het terugdraaien van het initiatiefrecht en een Europa dat meer recht doet aan de gedachte van samenwerkende soevereine staten. De kernwaarden waar de Europese samenwerking op gebouwd is, zijn waarden die ook wij als uitgangspunten onderschrijven. De grondleggers van de Europese Unie zagen deze waarden als tegengif voor het nationalisme en de haat die Europa in twee wereldoorlogen hebben gestort. De Europese Unie is ook in onze ogen heel belangrijk voor vrede, veiligheid en welvaart op ons continent. Op de grote thema’s van migratie, klimaat en energie, (vrij)handel en veiligheid heeft Nederland belang bij een sterke Europese Unie dat met één mond spreekt in een turbulente wereld. Tegelijkertijd zijn wij voorstander van maximale subsidiariteit bij financieel-economisch beleid, belastingen en pensioenen.

Als het gaat over Europa stelt de ChristenUnie de volgende maatregelen voor:

Het initiatiefrecht van de Commissie wordt beperkt tot de beleidsvelden waar de EU exclusieve bevoegdheid heeft. Dat zijn: douane-unie, mededinging, internationale handel en monetair beleid voor de eurozone. Om op een ander beleidsveld wetsvoorstellen te mogen doen moet de Commissie aan Raad en Parlement toestemming vragen.

De EU moet meer projectmatig gaan werken. Dit kan door wetgeving te voorzien van een uiterste houdbaarheidsdatum en door de Europese Commissie flexibeler in te richten. Europese maatregelen komen automatisch te vervallen, tenzij Raad en Parlement instemmen met een verlenging.

Er komen exit-criteria en draaiboeken voor de euro, Schengen en andere grote brokken Europese integratie. Hiermee is duidelijk voor alle betrokkenen - Europese instellingen, lidstaten, financiële markten - dat Europa harde keuzes kan maken waar nodig.

De betrokkenheid van nationale parlementen wordt vergroot door middel van een echte noodremprocedure: als de helft van het aantal nationale parlementen een rode kaart trekt, moet een voorstel worden ingetrokken.

Besluiten waarbij (een deel van) de nationale soevereiniteit wordt overgedragen neemt ons parlement met 2/3 meerderheid.

Uiterste terughoudendheid bij toetreding nieuwe lidstaten en uitbreiding Europese bevoegdheden. Alleen nog landen uit voormalig Joegoslavie en eventueel Zwitserland, Noorwegen en IJsland.

Met alle andere buurlanden sluiten we maximaal associatieverdragen, zonder uitzicht op toetreding.

De toetredingsonderhandelingen met Turkije breken we vandaag nog af.

Geen grotere rol Europees Parlement en één vestigingsplaats: Brussel.

Bij toekomstige verdragswijziging Europese bevoegdheden afbakenen in "Kompetenzkatalog".

Partij voor de Dieren over Europa

De Partij voor de Dieren is voor Europese samenwerking, maar tegen de huidige, ondemocratische vorm van de EU. Internationale samenwerking kan verbetering opleveren voor mensen, dieren, natuur en milieu, maar door de manier waarop de Europese afspraken nu worden gemaakt komen mensen, dieren, natuur en milieu er juist slechter vanaf. Europa moet democratischer en kan en mag niet voorbij gaan aan de wensen van de burgers.

Op dit moment is de democratische legitimatie van Europa niet op orde. Zo is onder andere de Nederlandse bevolking niet geraadpleegd bij de introductie van de euro. De mening van de bevolking is ook niet gerespecteerd bij de invoering van de Europese grondwet. De steeds groter wordende macht van de EU leidt zelfs tot veranderingen van het regime in Griekenland en Italië, zonder dat de burgers van deze landen daar invloed op hebben kunnen uitoefenen.

De Partij voor de Dieren wil geen verdere overdracht van Nederlandse zelfstandige beslissingsbevoegdheid aan Europa, voordat de democratische legitimatie van Europa op orde is. De Partij voor de Dieren vindt tevens dat er een bevriezing moet komen ten aanzien van de toetreding van nieuwe lidstaten. Een toenemende dominantie vanuit Europa wat betreft de economie en de vorming van een politieke unie met centraal gezag is geen oplossing die wij steunen. Lidstaten moeten volledige zeggenschap houden over hun eigen begrotingen. De EU moet stoppen met haar fixatie op 'economische groei' en 'handel'.

De zucht naar méér heeft ook geleid tot de onbezonnen invoering van de euro. Vooraf is volop gewaarschuwd voor de gevaren van de invoering van een gezamenlijke munt in landen die geen gezamenlijk economisch beleid voeren. Maar politici hielden zich doof: ze staarden zich blind op de economische groei die de euro zou opleveren. Nu de problemen zich opstapelen, wordt een vergaande politieke eenwording erdoor gedrukt. Zonder democratische legitimatie. De Partij voor de Dieren vindt dat je politieke samenwerking niet kunt forceren. De PvdD pleit voor alternatieve scenario’s voor het oplossen van de eurocrisis en wil dat de EU scenario’s uitwerkt zoals het hanteren van parallelle munten, en een mogelijke splitsing van de muntunie in een noordelijke en zuidelijke regio. Uitbreiding van de eurozone vinden wij geen goed idee.

De PvdD is een groen-eurokritische partij. We zijn zeer kritisch op Brussel, maar op een constructieve manier. Groene eurokritiek is een nieuw fenomeen dat niet voortkomt uit nationalisme of eigenbelang, maar uit het algemene belang van duurzaamheid, mededogen, persoonlijke vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid. Daarmee vormt de Partij voor de Dieren een zeer herkenbare nieuwe politieke stroming die zich niet in de oude links-rechts tegenstelling laat kwalificeren.

[robertawilliams]

De Brexit is ongeschikt voor de 21ste eeuw

Een van de mooiere uitdrukkingen in het Engels is de ‘damp squib’. Je gebruikt het voor een grote anticlimax, zoals de vooraf grondig gehypte ‘toespraak van Florence’ van de Britse premier Theresa May, vorige week. Damp squib: nat vuurwerk.

Voor een zaal Britse journalisten (de Europese bleven merendeels weg) kwam May niet met het ‘game changing’ aanbod waarmee de BBC iedereen lekker had gemaakt. Hoe kon May ook, wanneer ze in haar eigen partij zo zwak staat dat hoogst twijfelachtig blijft of ze welk aanbod dan ook gestand zal kunnen doen?

Ondanks het uitblijven van vuurwerk werd de speech niettemin voorzichtig geprezen in Europa. Er stonden althans geen onjuistheden in, de toon was niet vijandig en evenmin bevatte May’s verhaal leugens. Zover zijn we gekomen, vijftien maanden nadat in juni 2016 een kleine meerderheid van de opgekomen Britse kiezers voor het verlaten van de Europese Unie stemde. Een Britse leider krijgt de handen al op elkaar wanneer ze een keer geen aperte onzin uitslaat.

Europa prees de speech ook omdat May eindelijk lijkt te durven benoemen dat haar land uitstaande verplichtingen moet voldoen (wat de Britse pers de ‘Brexit bill’ of ‘exit fee’ noemt). Ook werd eindelijk hardop gezegd dat er een overgangsregeling moet komen. Het is namelijk volstrekt ondenkbaar dat al in maart 2019 een nieuwe alomvattende overeenkomst tussen de EU en de Britten voltooid en geratificeerd is.

Zo is de kans dat de Britten zonder akkoord uit de Unie stappen, een ‘no deal crash’, weer iets verkleind. Dat is goed nieuws voor beide partijen. Maar wie even verder kijkt, ziet dat een mix van onwetendheid en naïviteit de Britse houding nog altijd bepaalt. Tegenstanders vallen de EU graag aan als een onrealistisch project van drammers en dromers. Maar verdiep je in de wereld van de 21ste eeuw en je ziet dat de naïviteit bij het andere kamp minstens zo groot is.

Michel Barnier, die namens de EU over Brexit onderhandelt, noemde de Britse regering onlangs „nostalgisch”. Dat was een charmante manier om erop te wijzen hoezeer het Brexit-kamp en de Britse regering voortbouwen op noties van soevereiniteit en wereldhandel uit de negentiende en twintigste eeuw.

Als om Barniers gelijk te onderstrepen legde president Trump deze week de Canadees-Britse vliegtuigbouwer Bombardier opeens een ‘straftarief’ van 219 procent op. Bombardier zou illegaal worden gesubsidieerd en dus oordeelde Trump: „Oneerlijke concurrentie”.

De Amerikaanse president heeft gelijk, maar laat weg dat de Amerikaanse vliegtuigbouwer Boeing net zo hard wordt gesubsidieerd door de eigen regering, via opdrachten van Defensie. Zoals ook de Europeanen allerlei handigheidjes hebben bedacht om Airbus te subsidiëren.

Het punt hier is echter dat Canada en Groot-Brittannië zelfs samen te klein zijn om nu zo hard terug te slaan dat Trump zijn maatregel intrekt. De EU daarentegen is groot genoeg om zo’n aanval te pareren. Dus flikt Trump dit niet bij Airbus.

Maandenlang hebben May en haar Brexiteers geschermd met het ‘geweldige’ handelsakkoord dat ze zeer spoedig zouden gaan sluiten met de Verenigde Staten. Nu dreigt May diezelfde Verenigde Staten openlijk met een ‘handelsoorlog’.

Zo werkt het in de 21ste eeuw. Vonnissen van de door Brexiteers zo fanatiek geprezen Wereldhandelsorganisatie (WTO) laten jaren op zich wachten en kunnen gewoon worden genegeerd. Uiteindelijk is de wereldhandel geen ‘rule of law’-paradijs, maar een keiharde arena waar ‘might makes right’– niet de sterkte van het recht heerst, maar het recht van de sterkste. De komende jaren zal het Verenigd Koninkrijk ontdekken hoe het zonder de bescherming van de EU in deze jungle een lekker hapje voor roofdieren wordt.

De vliegtuigindustrie biedt nog een fascinerende inkijk in hoe de wereld sinds de negentiende eeuw is veranderd. Een Airbus 320, een van de meestverkochte passagiersvliegtuigen voor de middellange afstand ter wereld, bevat onderdelen uit Toulouse, Saint-Nazaire en Nantes in Frankrijk, uit Hamburg, Bremen en Stade in Duitsland, uit het Spaanse Getafe en het Britse Broughton. Zo’n vliegtuig is met andere woorden een bouwpakket waarvan de onderdelen uit een productieketen komen die is uitgespreid over heel de EU. Bij ‘vrijhandel’ denkt het Brexit-kamp echter nog steeds aan landen die ieder afzonderlijk producten en diensten vervaardigen en deze met elkaar verhandelen. Zo ging het in de negentiende eeuw en dus ging handelspolitiek toen over het slopen van handelstarieven. Dan konden immers de zogeheten ‘comparatieve voordelen’ van vrijhandel in werking treden.

Maar de wereldhandel anno nu gaat niet alleen, of zelfs niet meer primair over zulke tarieven. Het gaat vooral over ‘non-tariff’-barrières, zoals gelijke regels en standaarden binnen de hele EU; over rechtszekerheid bij conflicten tussen bedrijven uit verschillende landen dankzij een hof dat bij geschillen onpartijdig oordeelt. En over het vrij verkeer van goederen, diensten, kapitaal en mensen zodat productieketens zich nu over de hele EU kunnen uitspreiden.

Kort gezegd: de EU is allang geen ‘single market’ of interne markt meer; maar veeleer één ‘single economy’. Daarmee is het simpelweg logisch onverenigbaar dat het Verenigd Koninkrijk tegelijkertijd én onderdeel blijft van deze ‘single economy’én niet langer de regels in acht neemt die de ‘single economy’ bij elkaar houden.

Dat maakt Brexit in deze vorm zo gevaarlijk: het idee van een uitstap is niet gebaseerd op een koele en grondige studie van de wereld zoals deze begin 21ste eeuw werkt. Geen wonder dat het weekblad The Spectator– Boris Johnson, minister van Buitenlandse Zaken en voorstander van een ‘harde Brexit’, was er ooit hoofdredacteur – meldde dat hoge Britse ambtenaren dezer dagen allerlei e-mails sturen naar hogerop waarin ze precies uiteenzetten hoe desastreus de huidige koers is. Niet omdat ze nog geloven dat de e-mails door hun bewindslieden worden begrepen of überhaupt gelezen. Ze zijn zich aan het indekken voor later.

Ze houden er namelijk serieus rekening mee dat ze zich ooit zullen moeten verantwoorden voor een parlementaire enquêtecommissie over het fiasco dat Brexit tegen die tijd is gebleken. Het model is dan het Chilcot-onderzoek naar de invasie en bezetting van Irak; nog zo’n Britse onderneming die werd verkocht met leugens en manipulatie, en daarna werd uitgevoerd zonder serieuze planning vooraf.

Dat is althans een schrale troost: ditmaal zullen het de Britten zelf zijn die de grootste prijs gaan betalen voor hun arrogante incompetentie, en niet gewone Irakezen.

Joris Luyendijk is journalist. Hij schreef Dit kan niet waar zijn; onder bankiers en Kunnen we praten?

Source

http://nrc.nl/nieuws/2017/09/30/ongeschikt-voor-de-21ste-eeuw-13234208-a1575452

[actuma]

Rutte kaart vrijhandel aan bij bezoek Trump http://startm.nl/QYrydp

[paulalberscreativity]

2017: Hammer Karmse, Wat’n kroam! (1812)

"Op de hoogte blijven van nieuwe blog artikelen? Klik op de RSS feet"

Vandaag met Fotoclub Salland wezen fotograferen in Den Ham in natte en grauwe omstandigheden. De deelnemers hadden de stemming er goed in. Een prachtig evenement met vele vrijwilligers.

Uit de verre omgeving kwam men naar de Jaarmarkt.

De Hammer Karmse.

Tijdens de kermis, die enkele dagen tot drie weken kon duren, garandeerde de overheid vrede, vrijhandel en een vrijgeleide voor wie was verbannen of een halsmisdrijf had begaan; schuldenaars en dieven werden ongemoeid gelaten. Ten teken van deze marktvrede werden houten kruizen aan de stadspoorten bevestigd, wat tot in de negentiende eeuw gebruikelijk bleef. Daarop stroomden dan de bezoekers toe: kermisklanten, marskramers, bedelaars, gauwdieven en mensen die inkopen kwamen doen. Velen grepen de gelegenheid aan om familie in het betreffende dorp te bezoeken. Tezamen vormden zij één factor van de algehele opwinding. Inwoners van dorpen zagen zich plotseling omringd door duizenden vreemde gezichten. Gedurende de Jaarmarkt waren veel woonhuizen zelfs in herbergen omgezet.

"Alle foto's bekijken? Kik op onderstaande link"

[ronaldmulder]

Leve Europa!

Nederland is traditioneel zeer pro-Europees. Toch zijn er politieke partijen die pleiten voor een “Nexit”. Grenzen dicht, zodat we alles wat slecht en lelijk is buiten kunnen houden. Zelf weer baas worden over onze wetgeving, verlost van alle richtlijnen uit het ondemocratische Brussel. En weg met die vreselijke euro, die alles duurder maakt en ervoor zorgt dat de Grieken en Spanjaarden allemaal werkloos zijn, wat wij dan weer moeten betalen. Diezelfde partijen willen wél vrijhandel, maar dat kan prima zonder lid te zijn van de EU. “Net als Zwitserland en Noorwegen.”

Gelukkig hoeven we deze theorie niet zelf te testen, dat doen de Britten voor ons. Want het bovenstaande was precies de argumentatie voor de Brexit. Behalve dat van de euro dan, want die hadden ze toch al niet. Naarmate de Brexit-onderhandelingen vorderen - of juist niet vorderen, eigenlijk - wordt steeds duidelijker waarom de argumentatie niet deugt.

De kern is: anders dan u misschien zou denken, is vrijhandel allesbehalve vrij. Er komen juist heel veel regeltjes aan te pas. Immers, voordat wij (laten we zeggen) Belgische eieren zomaar toelaten op de Nederlandse markt, willen we er zeker van zijn dat de Belgen minstens zo streng zijn als wij als het gaat om hygiëne, dierenwelzijn, medicijnen in het kippenvoer en nog zo wat dingen. We willen dat een Belgische M of L net zo groot is als een Nederlandse M of L en dat een maïsei ook in België van een kip komt die voor minstens 70 procent met maïs is gevoederd. Dit is waar al die Europese richtlijnen vandaan komen. Die zorgen ervoor dat we erop kunnen vertrouwen dat Europese producten en diensten aan dezelfde standaarden voldoen als Nederlandse. “Richtlijnen” klinkt overigens veel vrijblijvender dan het is; in feite is het wetgeving en er is een Europees Hof van Justitie dat erop toeziet dat de lidstaten de richtlijnen toepassen.

Wél toegang tot de gemeenschappelijke markt (vrijhandel), maar géén “onderwerping” aan Europese wetgeving en het Europese Hof van Justitie - dat kan dus niet. En vrijhandel en “grenzen dicht” gaan ook slecht samen, maar dat terzijde.

En de Noren en de Zwitsers dan? Het is ingewikkeld, maar het komt erop neer dat beide landen een vrij verkeer van personen met de EU kennen en toegang hebben tot de gemeenschappelijke markt. Voor dat laatste maken ze jaarlijks een bijdrage over naar Brussel en onderwerpen ze zich vrijwillig aan verreweg de meeste Europese richtlijnen. In de praktijk betekent “soevereiniteit” dus: wel meebetalen en wel de spelregels volgen, maar er niet meer over meebeslissen. Dat lijkt me een slechte deal.

Er is nog iets. We hebben Europa heel hard nodig om een vuist te maken tegen de hele grote bedrijven. De EU is op dit moment de enige overheid op aarde die haar best doet om het machtsmisbruik van Google te bestrijden, Apple belasting te laten betalen en Facebook de privacywetgeving te laten respecteren. Ook hier geldt weer dat een vrije markt moeilijker is dan het lijkt: zonder marktmeester komt er weinig van terecht.

Nederlandse ondernemers hebben geen baat bij een Nexit, maar juist bij een sterk Europa.

Dit stuk verscheen eerder in NoordZ, de maandelijkse ondernemersbijlage bij het Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant.

[jdreport]

Boeren worden wakker en verzoeken Kamerleden om tegen vrijhandelsverdrag CETA te stemmen

Boeren worden wakker en verzoeken Kamerleden om tegen vrijhandelsverdrag CETA te stemmen

Sinds het boerenprotest zijn de boeren – eindelijk – een stuk ‘luidruchtiger’ geworden. Ze maken handig gebruik van de media aandacht die ze nu genieten. Zonder blad voor de mond stellen harde eisen waar politici aan moeten voldoen.

Ditmaal is het CETA verdrag met Canada een no go voor de boeren!

Nederlandse boeren zijn niet blij met het verdrag dat Nederland – en de EU als geheel – heeft…

[edmundb-blog1]

Anti-Trumpgekte grenst aan psychose

Roderick Veelo - RTL Z

De haat stroomt door de straten en de (sociale) media. Maar het is de goede haat, het is de haat tegen Donald Trump. De man is slecht en zal niets goed doen. Hij dient bestreden te worden altijd en overal, en alles is geoorloofd. Alles. Madonna is niet de enige die droomt van een bom op het Witte Huis. "Waarom is hij nog niet dood?", las ik op een Facebookpagina. Ook dat is Holland Against Hate.

Protestmarsen, politici in verkiezingstijd, journalisten, twitteraars en Facebookvrienden, iedereen draagt zijn steentje bij aan de internationale strijd tegen het monster in het Witte Huis. Voor vragen is geen reden, twijfel is verdacht. Marianne Zwagerman deed bij RTL Late Night een dappere poging zich een moment aan de feiten te wijden, maar haar tafelgenoten hadden daar geen zin in en speculeerden liever in het luchtledige over wat Trump eígenlijk van plan is.

Het is de dynamiek van alle berichtgeving over Trump. Elke maatregel, elk decreet is maar kort het nieuws, omdat in no time de reacties erop het nieuws worden. Luchthavens die bezet worden, manifestaties, artiesten die zich uitspreken, speculeren aan een talkshowtafel. Een handige manier om het beleid van Trump publicitair te kapen en naar eigen wens in te kleuren.

Zo kan het strengere deurbeleid in Amerika voor de zeven islamitische landen blijven voortleven als toegangsverbod voor moslims, terwijl het dat niet is. Zo'n plan had Trump wél als kandidaat, maar hij heeft het blijkbaar om meerdere redenen moeten inslikken. Op de selectie van landen valt van alles af te dingen, op de stuntelige invoering ervan nog meer, en het - tijdelijke - inreisverbod veroorzaakt een boel leed, maar daarmee discrimineert de maatregel nog geen moslims.

Daarvoor blijven voor de meeste moslims de toegangsregels voor Amerika dezelfde als voor wie dan ook. En toch houdt iedereen die het uitkomt 't op een toegangsverbod voor moslims.

Het plan voor een muur met Mexico leverde Trump in de verkiezingstijd al het stempel 'racist' op, omdat hij latino's uit Mexico, Guatamala en Honduras buiten de deur zou willen houden. Desondanks stemde een vijfde van de latino's in Amerika op Trump.

De muur lijkt er te komen, niet om Amerika af te grendelen voor immigranten, maar om illegale immigratie te stoppen. De stempelinkt is onuitwisbaar, Trump is en blijft altijd een racist.

De Verenigde Staten worstelen al decennia met illegale immigratie. Dit is wat de Democraat Bill Clinton er over zei toen hij president was:

"Veel Amerikanen zijn terecht verontwaardigd over de grote aantallen illegale immigranten die ons land binnenkomen. De banen die ze inpikken en hun gebruik van publieke diensten betekenen extra lasten voor onze belastingbetalers. Daarom gaat deze regering op een agressieve manier onze grenzen beter bewaken. Door het aanstellen van een recordaantal grensbewakers en het deporteren van twee keer zoveel criminele illegalen."

Clinton werd niet uitgemaakt voor racist, zelfs niet voor populist. Clinton kreeg een staande ovatie.

Ik kan me voorstellen dat er gisteren tussen de demonstranten op het Malieveld in Den Haag een aantal mensen liep dat elkaar herkende van de demonstraties tegen het vrijhandelsverdrag TTIP. Dankzij de vrijhandelsaversie van Trump ligt TTIP zo goed als in de prullenbak.

Maar Trump hoeft niet te rekenen op een greintje sympathie van linkse antiglobalisten. Vrijhandel is erg, maar Trump is nog veel erger. Maar de man is gekozen als president van de Verenigde Staten. Het is van groot belang dat we een heldere blik houden op zijn daden. Wat helpt, is nuchter kijken naar de feiten en het selecteren van een aantal scherpe commentaren op zijn beleid. Die staan ook in Nederlandse kranten.

Wat niet helpt, zijn politici in verkiezingstijd, die zo graag aanhaken bij de anti-Trumphysterie. De tandem Pechtold-Klaver die zich zorgen maakt of Rutte en Koenders wel krachtig genoeg de Amerikaanse immigratiekoers veroordelen. Of Asscher die aan de tafel van DWDD hengelt naar kiezers op het Malieveld door Trump te vergelijken met Adolf Hitler.

Ik mag hopen dat Trump hier geen groot verkiezingsthema wordt. Daarvoor zijn de eigen problemen - in Nederland en Europa - te talrijk. Maar de haat voor Trump doet anders vrezen. Nog maar 10 van zijn eerste 100 dagen achter de rug, en we lijken al niet meer los te komen van een vreemde, overweldigende en angstaanjagende werkelijkheid waarin helder zien en handelen hebben plaatsgemaakt voor een voortdurend waarschuwen tegen Donald Trump.

[a3veen]

Brainwash Talks 23 januari 2018  "Als je je afvraagt in welke tijd mensen het langst en gezondst leefden, en de meeste rijkdom, kansen en toegang tot onderwijs hadden, dan is dat hier en nu. " Johan Norberg - Historicus

Klimaatverandering, oorlog, misdaad, terrorisme, armoede, ongelijkheid, racisme... Er komt geen einde aan, hè? Technologische ontwikkelingen gaan steeds sneller en nemen steeds verontrustender vormen aan. Nee, dan liever de goede oude tijd.

Ik las laatst een artikel in The New York Times, waarin geconcludeerd wordt dat het leven in de VS te snel gaat. Wetenschappers stellen dat technologie de mensen dom maakt. Er is geen ruimte om rustig na te denken en stil te staan bij emoties. Onze fundamentele menselijkheid wordt daardoor bedreigd. Vroeger was het veel beter. Daar kunnen we ons allemaal iets bij voorstellen, toch? Maar: dat artikel was niet van afgelopen week of afgelopen maand. Het dateert van maart 1923.

Toen verlangden mensen terug naar een tijd zonder moderne problemen waarin mensen in harmonie leefden met elkaar, de technologie en de natuur. Wanneer was die goede oude tijd dan?

Een Amerikaanse schrijver, Jason Feifer, wilde dat weten. Hij ging naar een bijeenkomst van Trump en vroeg de mensen daar: 'Jullie willen Amerika weer groot maken. Maar wanneer was Amerika dan groot?'

De antwoorden liepen uiteen, maar de meesten zeiden: 'De jaren 50.' Toen begon Jason Feifer krantenartikelen uit de jaren 50 te lezen, en tv en radio uit die tijd te onderzoeken. Hij vroeg historici of mensen toen vonden dat ze in een gouden eeuw leefden waarin alle problemen waren opgelost en geen verbetering mogelijk was. Dat bleek niet zo te zijn.

In de jaren 50 zeiden mensen: 'Vroeger was het veel beter. Nu hebben we unieke problemen zoals milieuproblemen, raciale spanningen, politieke conflicten en de dreiging van een vernietigende kernoorlog. Dus vroeger hadden mensen het vast beter.' En in de jaren 50 dachten ze daarbij aan de jaren 20. Dus de historici keken naar de jaren 20.

Wat zeiden de mensen toen? Ze zeiden: 'Vroeger was alles beter. Met de opkomst van radio en auto's is een jongerencultuur ontstaan. Jongeren respecteren ouderen niet meer en doen waar ze maar zin in hebben. Ons idee van hoe een redelijk mens moet zijn, slaat niet meer aan. In de jaren 1890 was het veel beter.'

De historici gingen steeds verder terug, omdat ze in elke generatie dachten dat het vroeger beter was. Ze gingen helemaal terug naar het Mesopotamië van 5000 jaar geleden. Toen mensen het schrift uitvonden, was het eerste wat ze schreven: 'Vroeger was alles beter. Nu hebben we allerlei specifieke problemen. Jongeren respecteren ouderen niet, politici zijn corrupt en zakenlieden draaien ons een poot uit.'

Met andere woorden: als we willen weten hoe het met de mensheid gaat, kunnen we niet afgaan op onze emoties en intuïties. Die kloppen niet, want we zitten vol nostalgie en angst voor dit moment. We hebben data en cijfers nodig. We moeten de geschiedenis bestuderen om te begrijpen waar we staan.

Foto: Anna van Kooy. 

Ik denk echt dat dit belangrijk is, want ik ben ook zo'n nostalgicus. Ik dacht dat alles vroeger beter was. Voor mij was de gouden eeuw in het Zweden van m'n voorouders. Noord-Zweden, eind negentiende eeuw. Ik zag de foto's. Ze stonden in hun mooiste kleding bij de oogst. Ze zorgden voor elkaar en leefden in harmonie met de natuur. Perfect.

Maar toen ging ik de geschiedenis van m'n familie bestuderen. Ik besefte dat het allemaal gelogen was. Ze hadden alleen geld voor een fotograaf en mooie kleding als ze een uitzonderlijk goede oogst hadden en gelukkig waren. Bij een slechte oogst leden ze honger. Dan deden ze boomschors in het brood zodat ze er wat langer mee konden doen.

Nostalgie en onze herinneringen zitten vol leugens. We hebben data, statistieken en geschiedenis nodig om dat te snappen. Daarom heb ik een boek geschreven: Vooruitgang, tien redenen om naar de toekomst uit te kijken. Het gaat over hoe het leven 200 jaar of zelfs 25 jaar terug echt was. Ik vergelijk het verleden met het heden en de toekomst. Dan besef je iets bijzonders: als je die goede oude tijd zoekt, is die nu.

Als je je afvraagt in welke tijd mensen het langst en gezondst leefden, en de meeste rijkdom, kansen en toegang tot onderwijs hadden, dan is dat hier en nu. Er zijn tien redenen om naar de toekomst uit te kijken, waarvan ik twee voorbeelden zal geven, die uitdrukking geven aan de voortuitgang over de afgelopen 200 jaar: armoede en levensverwachting. Als de vooruitgang op die terreinen blijft doorgaan, doen we iets goed.

In het Zweden van mijn voorouders, eind negentiende eeuw, was de extreme armoede in een toen zeer welvarend land erger dan nu in Sub-Saharaans Afrika. 200 jaar geleden leefde 90 procent van de wereldbevolking in extreme armoede. Zelfs in de rijkste landen ter wereld leefde de meerderheid in grote ellende. Maar toen kregen de ideeën van de Verlichting steeds meer invloed. De Industriële Revolutie bracht rijkdom voort. Een toename in internationale handel leidde tot specialisatie.

Meer mensen produceerden meer en verdienden daar ook meer mee. Door deze periode van globalisering, vrijhandel en meer kansen wereldwijd beschikken nu meer mensen dan ooit tevoren over technologie en ideeën die eerder elders zijn uitgevonden. Ze hebben zich kunnen specialiseren en verkopen hun producten duurder. Daardoor is de extreme armoede gedaald van 90 procent 200 jaar geleden tot negen procent nu.

De laatste 25 jaar is de wereldbevolking met twee miljard mensen toegenomen. Vroeger zou dat hebben geleid tot een stijging in extreme armoede. Maar nu is het absolute aantal extreem arme mensen sterk gedaald. De wereldbevolking is met twee miljard mensen gestegen, maar het aantal extreem arme mensen is met 1,25 miljard afgenomen. Dit betekent dat de afgelopen 25 jaar elk jaar 138.000 mensen aan extreme armoede zijn ontsnapt. Elke minuut dat ik spreek, ontsnappen weer honderd mensen aan extreme armoede. Dat is wat er nu gebeurt op het gebied van armoede.

Maar de toename in levensverwachting is nog spectaculairder. Er zijn verschillende redenen voor. Een daarvan is betere voeding. Hongersnoden en ondervoeding zijn sneller gedaald dan ooit tevoren. Mensen hebben ook meer toegang tot gezondheidszorg en medicijnen.

Foto: Branden Harvey. 

Twee recente artikelen tonen aan wat er in 200 jaar is gebeurd. Het ene artikel ging over de tienjarige George. Het andere ging over Wolfgang Amadeus Mozart. Dat artikel ging over historici en artsen die tot de conclusie zijn gekomen dat de beroemde componist Mozart waarschijnlijk overleed aan keelpijn. Artsen konden niets uitrichten tegen de bacteriën en hij ging dood. Zo overleed de beroemdste componist uit die tijd.

Het andere artikel ging over George, tien jaar, die een hersentumor had. Kanker dus. Nu kunnen chirurgen zo'n tumor verwijderen uit de hersenen. Het was een zware operatie. Tijdens de operatie stopte het hart van George. Maar ze wisten hem te reanimeren en de tumor te verwijderen. George was al snel weer de oude. Dat is op zichzelf al heel bijzonder. Maar dat is nog niet alles. George is namelijk geen mens. George is een goudvis.

Goudvissen krijgen tegenwoordig betere medische zorg dan de grootste componisten, koningen en keizers 200 jaar geleden. Dat is vooruitgang. Daardoor is de levensverwachting gestegen van 31 jaar in 1900 tot meer dan 70 jaar nu.

In rijke landen stijgt de levensverwachting elk jaar met drie maanden. Terwijl je één minuut naar mij luistert, stijgt je levensverwachting met vijftien seconden. We zien de snelste verbetering ooit in economisch, sociaal en medisch opzicht. Mensen hebben meer vrijheid om kennis te verwerven, om te experimenteren met nieuwe ideeën, en om die ideeën uit te wisselen met vreemden, met buitenlanders, zodat we gebruik kunnen maken van elkaars talenten, ideeën en hersenen.

Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat vrijwel niemand die ontwikkeling heeft zien gebeuren. Vrijwel niemand weet dit. Ik heb onlangs een grafiek gepubliceerd over wat er in 25 jaar is gebeurd op het gebied van analfabetisme, extreme armoede, ondervoeding en kindersterfte. Die zijn allemaal met ongeveer de helft gedaald. Maar toen ik dit via Twitter en andere sociale media had gedeeld, retweette een Britse vrouw me met de opmerking: 'Dit is een afschuwelijke grafiek die bewijst dat de wereld vergaat.'

How the world changed in 25 years. pic.twitter.com/pJgP8vJa8v — Johan Norberg (@johanknorberg) 13 oktober 2016 

Ze had de grafiek ondersteboven gelezen. En ze was niet de enige. Slechts vijf procent van de Britten gelooft dat de wereld beter wordt. De Amerikanen zijn wat optimistischer. Zes procent van hen gelooft dit. Er zijn meer mensen die de maanlanding ontkennen, dan mensen die in vooruitgang geloven. Dat komt deels door de media. Ik vroeg de vrouw die me retweette: 'Waarom denk je dat de problemen in 25 jaar twee keer zo erg geworden zijn?' Ze zei: 'Het is geen onwetendheid. Ik volg het nieuws heel nauwkeurig.'

Als ik 's ochtends het nieuws lees, denk ik ook dat de wereld vergaat. Dat gevoel krijg je. Meer rampen, meer misdaad, meer terrorisme. Zo werkt het: als iets dramatisch is, heeft het nieuwswaarde. Maar je leest nooit in een kop dat er elke dag 138.000 mensen ontsnappen aan extreme armoede. Dat zie je nooit, omdat het niet schokkend en dramatisch is.

Daarom hebben we iets anders nodig dan nieuws. We hebben historisch bewustzijn en data nodig. Bange mensen nemen in paniek besluiten. Bange mensen willen bescherming en stemmen op sterke mannen, die ze beloven dat ze meteen veiligheid bieden, ten koste van onze vrijheden en openheid. Ten koste van de dingen die vooruitgang mogelijk maken: die openheid en die vrijheid.

Daarom heb ik dat boek over vooruitgang geschreven. Niet omdat we achteruit kunnen leunen om iets anders te gaan doen, maar omdat vooruitgang niet vanzelf gaat. Zonder die vrijheden kan angst een zelfvervullende voorspelling worden. Dan stemmen we op de sterke man die de vooruitgang gaat blokkeren.

We hebben dus wel iets te vrezen, namelijk de angst zelf, want die is het allergevaarlijkst. Vooruitgang is iets geweldigs. Daar moeten we voor vechten.

[denktanks]

@ PimDerks1978: @djvanbaar Het Cato Institute is een libertarische denktank en van oudsher voor vrijhandel en open grenzen, maar ik heb de afgelopen jaren ook libertariërs binnen en buiten de VS zien overhellen naar Trump.

Het Cato Institute is een libertarische denktank en van oudsher voor vrijhandel en open grenzen, maar ik heb de afgelopen jaren ook libertariërs binnen en buiten de VS zien overhellen naar Trump.

— Pim Derks (@PimDerks1978) September 28, 2018

[weblog-olafmolenaar]

Boekentip - Na het neoliberalisme

Een boek over klimaatverandering, sociale bewegingen en politieke konsekwenties.

Enkele alinea’s  uit het boek :

Veel private handelingen (autorijden, vlees eten, vliegreizen) hebben nu eenmaal publieke (milieu) consequenties, en de ecologische burgerschapsopvatting hecht dan ook veel belang aan het milieuverantwoordelijk handelen van individuele burgers. Ecologische burgers staan niet zo maar op; ze moeten actief worden gemaakt, ‘geconstrueerd’.

Er zijn drastischer maatregelen nodig. Die maatregelen kunnen bijvoorbeeld te maken hebben met het gedwongen sluiten van bepaalde bedrijven en het afbouwen van industrietakken die veel CO2 uitstoten. Met het inperken van de vrijheid om onbeperkt vliegreizen te maken, vlees te eten en auto te rijden; met de herstructurering van de Nederlandse landbouw van grootschalig naar kleinschaliger; en, ten slotte, met het (geheel of gedeeltelijk) afstand doen van neoliberale kapitalistische uitgangspunten en principes waarop de huidige wereldorde is gebaseerd, zoals vrijhandel, mondialisering, en de onbeperkte vrijheid van ondernemen én consumptie. Voor al deze ingrepen volstaan geen ad hoc maatregelen; er is een gecoördineerd en geavanceerd stelsel van centrale planning nodig. 

Of het bovenstaande te realiseren is valt te betwijfelen. (ook of je het moet willen trouwens want het klinkt wel heel erg als een vijfjarenplan uit de Sovjet-Unie)

Maar het is in ieder geval prikkelend om te lezen en geeft genoeg stof om over na te denken. Daarom ben ik blij met een dwarsdenker als Hein-Anton van der Heijden en zijn boek. Want dat er iets moet gebeuren om de klimaatverandering te stoppen is een ding wat zeker is.