#VADER band 1989 | Explore Tumblr posts and blogs

silverlake-rp · 4 years ago

Photo

Good day, residents of Silver Lake! In the MAY Newsletter below you will find outlined the events and happenings in our beautiful neighborhood this month.

What YOUR CHARACTER can do during these events:

You may include any of these happenings in your starters, incorporate them into your threads, text threads, social media posts, and so forth! The sky is the limit.

What’s ON. Here are just a few things that will be happening around town this month:

May the Fourth @ Daily Planet — 4 May

May the fourth be with you! For the Star Wars fans out there, Daily Planet will be holding a trivia quiz with teams, mini-games and challenges, and prizes to be won! Come shop, browse, and declare allegiance to the Rebel Alliance or the Empire — and receive a super neat, free wristband to boot. We won’t make any promises, but Darth Vader may be making an appearance...

Cinco de Mayo @ Paco’s Tacos — 5 May

Come celebrate Cinco de Mayo with as much food and drink you can handle at Paco’s, and accompanying live band! You won’t want to miss out on this one, trust us. Buy one, get one free deals on margaritas all night long!

Heathers Film Premiere @ Cinema Paradiso — 7 May

This hotly anticipated remake of the 1989 black teen comedy is finally hitting the big screen, and Cinema Paradiso will be hosting a premiere of it right here, in Silverlake! The after-party will take place at Cliff’s Edge, with an open bar.

World Red Cross Day @ The Reservoir — 8 May

Public services, you’re up! The first responders of Silverlake are offering free CPR training down by the reservoir all day! Grab yourself a dummy and brush up on these life saving skills in honor of the Red Cross.

World Hummus Day @ Lotus — 13 May

To mark World Hummus Day, Lotus is spreading the hummus love! There will be a stall outside where passersby can sample all of Lotus’s mouth watering varieties of hummus, including their signature smoky sweet potato hummus.

Miffy’s Party @ Bone Sweet Bone — 17 May

Come down to Bone Sweet Bone, bring your four legged friends, and have a party! Every year, Bone Sweet Bone celebrates the birthday of Miffy, Bone Sweet Bone’s founder’s beloved pet (and unofficial BSB mascot). All are welcome to this birthday bash, and you can expect: lots of organic baked doggie treats, games for your four legged friends, pampering stations set up and more!

World Goth Day @ Dungeon — 22 May

If you ever longed for the days of underground clubs, somewhere deep in the depths of rainy London where you could run into the likes of Robert Smith and Siouxsie Sioux, this night is just for you! Dust off your black lipstick and prep your hairspray, because this is one trip into the time machine you won’t wanna miss. Music to feature Siouxsie and the Banshees, Joy Division, Bauhaus, the Cure, Nosferatu, Portishead, Sisters of Mercy, and much more...

Donut Eating Competition @ Donut Farm — 25 May

Love donuts? Love them so much you could eat an endless amount? Come test just how much you love them at Donut Farm’s donut eating competition. Be there at noon to sign up, the competition will kick off at 1pm sharp — prizes for first, second, and third place! (Yes, you guessed it, the prize is donuts).

Book Swap @ Leonardo’s Library — 28 May

Book lovers! Tired of your reading shelf? Need something new for your brain to munch on? Grab a box, put all the books in it you no longer need, and come down to Leo’s Library for a book swap! FYI — there will be no books for sale, this is strictly a book swap for members of the Silverlake community.

oasis apartments bulletin

To all residents of Oasis Apartments: the swimming pool will be out of service this month. Maintenance have fallen behind on the repairs on it and for the safety of all residents, the pool has been drained. Any sort of vandalism, graffiti, or damage otherwise done to the pool will be investigated and those responsible will be heavily fined — you have been warned.

silverwood terrace bulletin

Great news for all Silverwood residents, you’ve been sent a free yoga membership for 24/7 fitness! Thank god, you would have never been able to afford it. This membership lasts for the remainder of 2021 and grants you access to as many yoga classes as your heart desires, it may be too late to get that summer bod into shape, but with all of those bucks you’re going to save we imagine you’ll be sunning it up on those private islands you bought to impress thy neighbour later on in the year.

cinema paradiso screenings

Saturday 1 May: Fatal Attraction Sunday 2 May: Nomadland

Friday 7 May: Heathers Film Premiere Saturday 8 May: May (2002) Sunday 9 May: Maid in Manhattan + Monster-in-Law (Jennifer Lopez double bill)

Friday 14 May: Judas and the Black Messiah Saturday 15 May: Overlord Sunday 16 May: Camp Rock + Camp Rock 2: The Final Jam (double bill)

Friday 21 May: The SpongeBob SquarePants Movie Saturday 22 May: Fences Sunday 23 May: Singin’ in the Rain (sing-a-long)

Friday 28 May: Borat + Brüno (Sacha Baron Cohen double bill) Saturday 29 May: Ruby Sparks Sunday 30 May: House of Wax (1953) + The Pit and the Pendulum (1961) (Vincent Price double bill)

happy birthday to...

5th May: Ronit Friedman (45)

12th May: Echo Petras (33)

27th May: Sydney Bowman (36)

#slnewsletter #may 2021 newsletter

13 notes · View notes

ckvblogamelia · 2 years ago

Text

Kunstautobiogafie

Hallo! Ik heet Amelia en dit is mijn kunst autobiografie, ik ga hier schrijven over mijn interesses die met kunst mee te maken hebben.

Omdat ik van Polen kom onze cultuur heeft vooral mee te maken met eten, barszcz enzovoort, maar ook vooral met taal en tradities. Kunst is een hele grote deel van mijn leven, al sinds ik super klein was, een van mijn favorieten films toen ik ongeveer 7 was was Jurassic Park (1993) van Steven Spielberg. Mijn vader hield van veel metal muziekbands zoals Behemoth, Cannibal Corpse en een Poolse band Kult, en hij speelde het ook veel thuis op speaker, ik denk dat daardoor ik ook veel van metal muziek hou. Mijn moeder houdt heel veel van grunge, haar favoriete band tot vandaag is Nirvana, ik hou ook heel erg van grunge, maar mijn favoriete band is Alice in Chains. Mijn moeder houdt ook heel erg van jazzmuziek, maar ik vindt het niet echt mijn ding.

Mijn favoriete kunstdiscipline is zeker weten muziek, of film. Ik hou van mening volle media, wat ik kan analyseren en denk er veel aan. Een van mijn favoriete films is Dead Poets Society (1989). Muziek is heel belangrijk voor mij, ik luister naar muziek elke dag, ik kan sommige dingen niet doen zonder muziek, bijvoorbeeld ver fietsen of soms lezen. Mijn favoriete muziekgenres zijn nu metal (Korn, Slipknot) en darkwave/post punk. Ik had een droom om architect te worden toen ik klein was, maar dat droom ging weg nadat ik heb ontdekt dat je moet goed met wiskunde zijn om architect te worden, en dat ben ik niet. Fotografie vind ik ook heel erg interessant, ook al ik niet echt heel handig ben met een camera, een van mijn vriendinnen is wel en zij maakt ook soms foto's van mij. Beeldende kunst is wel mijn hobby, tekenen en schilderen, ik heb het gedaan sinds ik heel jong was en ik heb nooit gestopt. Tekenen relaxeert mij heel erg en kan helpen vooral met stres. Ik zat op danslessen van leeftijd 4 tot 11. Daardoor krijg ik veel nostalgie van de film serie Step Up. In het begin het was een van mijn hobby's later werd het gewoon iets dat ik deed omdat ik het al aan het doen was, niet omdat ik het leuk vond. Met theater heb ik geen relatie, enige dat ik daarmee heb gedaan is The Lion King musical kijken tijdens een schoolreisje naar Engeland.

Ik zou het interessant vinden om over Afrikaanse kunst te leren, het is iets waarover ik niks of heel weinig weet, en ik zou het goed om daarover te leren. Kunst vooral voor mij is iets dat veel mening heeft en iets kan doorgeven aan de ontvanger. Maar soms is het ook moeilijk om te zeggen of iets kunst is, bijvoorbeeld met film, film is een kunstdiscipline, maar niet alle film is kunst. Cultuur is heel belangrijk, bepaald waar, het betekend taal, tradities en eten of kleding. Voor mij is het eten, taal, Poolse taal, het iets dat ik niet wil verliezen door het leven buiten Polen.

#ckv

1 note · View note

nuclearblastuk · 7 years ago

Text

TESTAMENT Add Norwich show to 2018 UK/IRE tour

Bay Area thrash giants TESTAMENT recently announced their return to our UK and Irish shores in March/April 2018. Today the band are pleased to announce that an extra show has been added, on April 3rd in Norwich at The LCR (UEA Norwich). Tickets for the Norwich show will go on sale: November 29th @ 10am GMT from the below link: April 3rd 2018 – Norwich, The LCR The band is still touring in support of their critically acclaimed latest record 'Brotherhood Of The Snake' and they will be bringing along with them Canadian thrashers ANNIHILATOR as well as Polish death metal tank and label mates VADER. Commented guitarist Eric Peterson on the dates:

"I'm super excited about this tour! I can't wait! Really really looking forward to spending some quality time in the UK, Ireland and Europe and it's way too long overdue! Hails!" TESTAMENT Annihilator Vader

29.3.2018 UK – Bristol, Motion 30.3.2018 UK – Manchester, O2 Ritz 31.3.2018 UK – Birmingham, O2 Institute 1.4.2018 IE – Dublin, Vicar Street 2.4.2018 UK – Glasgow, QMU 3.4.2018 UK – Norwich, The LCR *on sale 29/11* 4.4.2018 UK – London, Koko

More on 'Brotherhood Of The Snake' 'The Pale King' music video: https://youtu.be/wkHT86Ei7DY 'Brotherhood Of The Snake' lyric video: https://youtu.be/OeIgFsU0x4I 'Stronghold' 360 Visualiser: https://youtu.be/zvUcLcqwSzw You can purchase 'Brotherhood Of The Snake' physically HERE. 'Brotherhood Of The Snake' Limited Edition Double Gatefold Silver Vinyl HERE. And digitally HERE.

'The Brotherhood Of The Snake' was released in October 2016 via Nuclear Blast. The album was recorded under the watchful eyes of producer Juan Urteaga (EXODUS, HEATHEN, MACHINE HEAD), guitarist Eric Peterson and singer Chuck Billy with mixing and mastering handled by infamous metal producer Andy Sneap (ACCEPT, ARCH ENEMY, CRADLE OF FILTH, KREATOR, MACHINE HEAD, MEGADETH).

Testament were one of the first thrash metal band to emerge from the San Francisco Bay Area in the 1980's, originally formed as 'Legacy' in 1983 by founding members Eric Peterson (rhythm guitar), Derrick Ramirez (guitar) and Louie Clemente (drums), the line-up included vocalist Steve Souza and Greg Christian (bass). Ramirez was later replaced by renowned player Alex Skolnick (lead guitar). Souza soon departed to join Exodus and suggested that the imposing Chuck Billy take over as frontman. The band became known as 'Testament' 3 years later while recording their debut album in Ithaca, New York. ‘The Legacy’ was a brutal introduction in 1987, putting Testament at the forefront of the flourishing thrash metal scene.

Following ‘Live At Eindhoven’, an EP recorded at Holland's Dynamo Festival, ‘The New Order’ (1988) was very well received, producing one of the band's most memorable classics ‘Disciples Of The Watch’. Next came the highly successful ‘Practice What You Preach’ (1989), then the release of ‘Souls Of Black’ (1990) coinciding with the famed European 'Clash Of The Titans' tour with Slayer, Megadeth and Suicidal Tendencies - which helped cement their place in thrash royalty.

Testament signed with Nuclear Blast in 2007 and have since released three critically acclaimed studio albums; ‘The Formation of Damnation’ (2008), ‘Dark Roots Of Earth’ (2012) and 'The Brotherhood Of The Snake' (2016).

www.testamentlegions.com

www.facebook.com/testamentlegions

#Testament #Tour

2 notes · View notes

columnistfromtheabyss · 8 years ago

Audio

“I remember the first time I heard Vader. I think it was back in 1989 or 1990. It was the “Necrolust” demo . I was quite surprised when I learned that this was just recorded, because it sounded like it was recorded in 1982! It was so raw!! Less polished than the releases from western Europe and the US. There were something special with those few bands that emerged from behind the curtain in those days, and Vader were definitely among the best, up there with Master’s Hammer, Tormentor and Imperator. Vader is extreme metal legacy!!!” – Grutle Kjellson, Enslaved

Necrolust, one of Vader’s first demos, released in 1989.

#Vader #Death metal #Polish death metal #demo

2 notes · View notes

thepermanentrainpress · 5 years ago

Text

CONCERT REVIEW: “WEIRD AL” YANKOVIC AT QUEEN ELIZABETH THEATRE - AUGUST 19TH, 2019

Like many people, I'm a lifelong Weird Al fan. Watching his videos parodying artists from several decades made an impression on me at a very young age. I grew up listening to every single album he had, eagerly awaiting a new one every few years. I know the lyrics to just about his entire catalogue. The man has a career spanning five decades, and he’s still actively recording and touring; I’ve seen several of his tours in the past and they never failed to disappoint. This one had a twist—Al was accompanied by a full 41-piece local orchestra, bringing a classical twist to his diverse hits. In the past, Al’s shows have included all sorts of wacky stage antics, involving costume changes, physical comedy, and even a Stormtrooper fleet. I had no idea what to expect for the setlist or stage show this time around. In the end, I was surprised and very satisfied.

The night opened with the orchestra playing a few well-known theme songs: Indiana Jones, Mission Impossible, Superman, and Star Wars. It was really impressive to hear these classic arrangements played live by an orchestra as they were originally recorded. They played for about 20 minutes, and it was a fun warm-up and introduction.

After an intermission, Al took the stage in front of the orchestra, joined by his longtime tour band and three female backup singers in black dresses, to massive applause. He wore his classic Hawaiian shirt look, although there were wardrobe changes throughout.

The setlist included songs from all eras of Al, including some very deep cuts I never thought I`d hear live. After coming out to “Fun Zone” (an original Al instrumental), he began with a montage of early hits. The first was “I Lost On Jeopardy” (one of his best-known songs, and far more popular than the original 1983 The Greg Kihn Band hit “Jeopardy” it parodies), complete with a video of the 1980s host Art Fleming lecturing Al on losing at Jeopardy (“You’re a complete loooooooooser!”) This was followed by “I Love Rocky Road” (a riff on Joan Jett’s “I Love Rock 'n’ Roll”) and the medical Madonna parody “Like A Surgeon.”

Many people assume all of Weird Al’s songs are direct parodies. In fact, about half of the songs on every album he puts out are original, although still very funny. Many of them are ‘style parodies’ of a particular artist, if not a direct melody. For example, the upbeat “Dare To Be Stupid,” performed complete with helmets, is a take-off of Devo’s musical style, but it’s not to the specific tune of any Devo songs. He really brought out the originals: next up was “The Biggest Ball of Twine in Minnesota” – a folk parody in the vein of Gordon Lightfoot and Harry Chapin telling of a family road trip to visit a true iconic American landmark. This 1989 song is seven minutes long, and I’m not sure it had ever been performed live before – definitely not something I expected to hear.

Weird Al’s talent lies in simply how much musical style he can cram into an album or show. He does folk, grunge, new wave, pure rock, alternative, and even raps quite well all in an hour. He’s up there imitating Robin Thicke and Pharrell’s “Blurred Lines” with amazing fast flow on “Word Crimes,” then he’s quietly singing on the original black comedy ballad, “You Don’t Love Me Anymore.” (“You used to think I was nice, now you tell all your friends that I’m the Antichrist.”) He’s stretching the high notes and dancing, then sitting on a stool holding an acoustic guitar that he never actually plays before smashing it to bits at the end of the soft tune.

Between songs, many video clips were shown of bonus Weird Al material. Some were of Al’s own creation – a mock trailer for the gritty Al biopic Weird (starring Aaron Paul as Al), or his role as Isaac Newton in “Epic Rap Battles of History” (battling fellow scientist Bill Nye). Others were his guest roles on cartoons as himself (The Simpsons, Johnny Bravo) or of characters simply discussing the singer (a clip from King of the Hill showed Hank Hill mistakenly informing his son that “Weird Al Yankovic blew his brains out in the late 80s when people stopped buying his records. He’s not worth getting in trouble over”). These videos were a change of pace and allowed for costume changes.

Al himself had no shortage of stage banter, greeting us and saying how great it was to be back in his hometown of Vancouver (“I’m a proud Canadian citizen, although I spent the last several decades in the US doing research”) – a line he no doubt used with every city on the tour. During his upbeat rap “Tacky” (a parody of Pharrell’s “Happy”) he ran through the crowd, dancing with some, mocking others, and leaning extra real close to smiling awkward security guards. His costumes didn’t disappoint either – viking helmets for “Weasel Stomping Day” (it’s part of the tradition!), a Kurt Cobain wig and electric guitar for “Smells Like Nirvana” (the backup singers even had cheerleading pom-poms!), and riding around on a segway in a hoodie for his biggest hit, “White and Nerdy.”

He closed the show with “Amish Paradise,” complete with a traditional black hat and long beard, while his backup singers wore bonnets. This song, to the tune of rapper Coolio’s smooth 1995 “Gangsta’s Paradise,” is what fully utilized the talents of the 41-piece orchestra. It’s a very ominous, fast-paced tune with a large string section, and hearing it live with a full symphony backing was nothing short of epic.

Of course, there was still the encore. After a brief riff of Beethoven’s Fifth, Weird Al came back to the stage accompanied by about ten costumed stormtroopers and Darth Vader himself. The Star Wars songs are a staple of Al’s live performances, and the people on stage were members of the city’s local 501st Legion chapter – a group of dedicated cosplayers. He sang “The Saga Begins,” a six-minute piano ballad to the tune of Don McLean’s “American Pie,” detailing the plot of Star Wars: Episode I – The Phantom Menace. The stormtroopers swayed as Vader (“this here Anakin guy”) swung his lightsaber. Finally, in the very last song of the night, Al brought out his trademark accordion. He finished with “Yoda” (“Lola” by The Kinks) with the whole audience singing along for the chorus before giving him a standing ovation.

Weird Al has been making people laugh for almost forty years. The audience was of all ages – many generations coming together to enjoy the art of a man whom we all got to grow up on. Although I’m sure it was fun for everyone, the set was especially rewarding for diehard fans like myself. Al really brought out the deep cuts and classic material, showing off his career almost to the point of vanity. But you can’t blame him – Al’s music and career has outlasted many of the artists he parodies. He’s still going strong, and everyone who bought a ticket loved him for it. He’s a living legend, the #1 comedy artist of all time, and unique in his status and image. No one does it quite like Al, and I’m sure he’ll be making us laugh for a long time to come.

Written by: Cazzy Lewchuk

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 6 years ago

Text

‘Hoe heette de hoedenmaker?’ van Loekie Zvonik: lied van liefde en dood

Begin dit jaar lanceerde uitgeverij Cossee een heruitgave van Hoe heette de hoedenmaker van Loekie Zvonik (1935-2000), een knappe en aangrijpende roman met enige cultstatus die voor het eerst verscheen in 1975. Hoewel het boek in die tijd erg postief onthaald werd, een jaar later zelfs de gegeerde debuutprijs van de Vereniging ter Bevordering van het Vlaamse Boekwezen (VBVB) in de wacht sleepte en ondanks enkele herdrukken (de laatste in 1994), raakte Hoe heette de hoedenmaker? in de vergetelheid. Dat deze in de Vlaamse letteren unieke sleutelroman nu een tweede leven kreeg, is te danken aan het enthousiasme en de inspanningen van literair criticus Wout Vlaeminck (1989), die niet alleen het werk van jonge debutanten met veel belangstelling volgt, maar het ook opneemt voor sinds decennia vergeten auteurs.

Loekie Zvonik was het pseudoniem van Hermine Louise Marie Zvonicek. Ze werd geboren in Gent, haar moeder was een Limburgse van Vlaams-Waalse afkomst, haar vader had Tsjechische roots. In de jaren 1950 studeerde Zvonik Germaanse filologie aan de Gentse universiteit. Daar beleefde ze een kortstondige maar intense liefdesaffaire met Dirk De Witte, een zwartgallige maar intrigerende studiegenoot die geobsedeerd was door zelfmoord en later een bescheiden carrière uitbouwde als auteur. Na hun studies verloren de twee elkaar uit het oog. Tot wanneer het toeval hen twaalf jaar later terug samenbracht op een congres in Wenen. Met de jaren was hun vroegere verliefdheid weggedeemsterd door een volwassen leven met nieuwe geliefdes, maar De Witte bombardeerde Zvonik desalniettemin tot zijn muze. Verscheurd tussen zijn geldingsdrang, afgeknotte ambities en ontketend doodsverlangen kwam hij in een fatale, neerwaartse spiraal terecht. In december 1970 sloeg De Witte de hand aan zichzelf, op dezelfde manier als een van zijn idolen Stig Dagerman.

In het autobiografische Hoe heette de hoedenmaker? reconstrueert Zvonik (als het personage Hermine) haar tot mislukken gedoemde relatie met de monomane De Witte, die hier optreedt onder de naam Didier. De roman is een neerslag van Hermines calvarietocht, van de prille zorgeloze dagen aan de universiteit tot aan de onhoudbare aanloop naar Didiers zelfdoding. Op een pad dat Hermine nooit eerder diende in te slaan, gaat ze op zoek naar antwoorden. Voor Wout Vlaeminck is Hoe heette de hoedenmaker? nog steeds een indringend en noodzakelijk boek: ‘De combinatie van Zvoniks literair vernuft en haar meeslepende, elegante schrijfstijl maken van haar roman een verrassend modern boek. Het stemt tot herlezen. Literatuur mag naar de keel grijpen en niet meer loslaten. Daar zijn veel auteurs tegenwoordig helaas niet meer op uit.’ Vlaeminck leerde Hoe heette de hoedenmaker? kennen in zijn studententijd, via een vriend die later zelfmoord pleegde: ‘Net als Didier in De hoedenmaker had hij zijn leven uit literatuur opgetrokken. In onze gesprekken hadden we het vaak over onze favoriete schrijvers en nieuwe literaire ontdekkingen. We trokken er geregeld samen op uit om in tweedehands boekenwinkels te grasduinen. Enkele maanden na het overlijden van mijn vriend kreeg ik zijn exemplaar van Hoe heette de hoedenmaker? in handen. Hij had het boek gekocht tijdens een van onze literaire uitstapjes, maar zelf had ik de roman nog niet gelezen. De vreemde titel en de exotisch klinkende naam van de schrijfster trokken me meteen aan. Bovendien herkende ik heel wat van wat mijn vriend en mij overkomen was in Zvoniks verhaal, en ook de beschrijvingen van het Gentse studentenleven waren bijzonder herkenbaar.’ De roman en het verhaal van Zvonik en Dirk De Witte zouden Vlaeminck niet gauw meer loslaten. De figuur van Dirk De Witte intrigeerde Vlaeminck zodanig dat hij in 2011 begon aan een De Witte-biografie: ‘Ik heb me een drietal jaar met het schrijven van die biografie beziggehouden: primaire en secundaire literatuur lezen, vrienden en familie interviewen, recensies verzamelen, archieven uitpluizen, alles ordenen en dan maar schrijven. Maar toen ben ik me meer en meer op het werk van Zvonik gaan focussen, en werd ik gevraagd om voor het online magazine Indruk recent verschenen proza te recenseren. Die biografie is steeds verder naar de achtergrond geschoven, tot het uiteindelijk letterlijk in de prullenbak verdween. Wie weet onderneem ik ooit een tweede poging.’ Voor de huidige heruitgave was Hoe heette de hoedenmaker? lange tijd enkel nog antiquarisch te krijgen. Een laatste herdruk was er in 1994, maar nadien was het heel stil rond Zvonik. Vlaeminck bracht veel tijd door in universiteitsbibliotheken en archieven op zoek naar alles wat hij rond Loekie Zvonik en Dirk De Witte kon vinden. Hij wilde meer doen dan enkel vrienden en sympathisanten adviseren om het boek te lezen en schoot in actie: ‘Pas toen ik voor het online literair platform Indruk begon te schrijven, had ik ineens een grotere ‘afzetmarkt’ voor het boek.’ Voor Indruk schreef Vlaeminck een uitgebreid essay over Zvonik en stuurde zijn tekst samen met een begeleidende mail naar enkele uitgevers: ‘Van enkele kreeg ik nooit antwoord, anderen zagen niet meteen de noodzaak om de roman opnieuw uit te geven. Polis bijvoorbeeld wil zich vooral op de klassiekers richten, wat gek genoeg niet evident is: zelfs díe boeken nog aan de man brengen is vaak een hele uitdaging. Ook de redactie van De Bezige Bij toonde enige interesse nadat ik hen het essay had opgestuurd, maar dat kreeg geen vervolg. De Vlaamse uitgeverij Vrijdag was wellicht ook mogelijk geweest, die hebben ook een boontje voor eigenzinnig werk. Hoewel Zvonik ook in Nederland enige bekendheid verwierf, werd haar werk vooral in Vlaanderen gelezen en gevierd.’ Het taalgebruik in De hoedenmaker doet hier en daar inderdaad erg Vlaams aan, soms zelfs verouderd. Zo komt er een aantal keer een voorwaardelijk gebruik van ‘moest’ voor, alsook ‘weeral’ in plaats van ‘alweer’ (taalgebruik waarvan Germanisten-alumni van de universiteit Gent koude rillingen krijgen). Vlaeminck vindt die Vlaamse uitdrukkingen niet storend, integendeel: ‘Of dat een bewuste keuze is geweest, weet ik niet. Misschien eerder een slordigheid van de toenmalige redactie. Maar ik vind het wel mooi. Het maakt voor mij van De hoedenmaker een Vlaamse oerklassieker. De taal is sappig, de beschrijvingen van Gent erg herkenbaar. De hoedenmaker was trouwens een geliefd boek in tolkenscholen: ijverige studenten vertaalden het boek in het Duits, Frans en Engels als eindverhandeling. Momenteel wordt er in opdracht aan een Duitse vertaling van het boek gewerkt. Het boek wordt nu voor het eerst ook in het buitenland op de markt gebracht, wat ik geweldig vind.’ Uiteindelijk hapte de Amsterdamse uitgeverij Cossee toe om het boek opnieuw uit te brengen. Met graagte, vol vertrouwen en zonder aarzelen, aangezien de uitgeverij niet aan zijn proefstuk toe was. Cossee publiceerde immers eerder al werk van vergeten, eigenzinnige schrijfsters zoals Ida Simons, Dola de Jong en Josepha Mendels. Loekie Zvonik past zeker in dit rijtje en de expertise was in huis. De beslissing was snel genomen en begin januari van dit jaar lag het boek al in de winkelrekken. Vlaemincks essay werd vreemd genoeg niet opgenomen in de herdruk. Het essay is enkel te downloaden op de website van de uitgeverij en werd apart gedrukt als gratis mee te nemen brochure in de boekhandel. Wél opgenomen is een uitvoerig nawoord van bijna dertig pagina’s geschreven door niemand minder dan Jeroen Brouwers. Dat was anders dan afgesproken: de bedoeling was immers dat Brouwers een voorwoord zou schrijven en dat Vlaemincks essay als nawoord zou komen. Het draaide anders uit, maar Vlaeminck had geen zin in ego-spelletjes en legde zich neer bij Brouwers’ eis dat enkel zijn tekst in de heruitgave zou worden opgenomen. Vlaeminck had nochtans al zijn tekst klaar, paste die zelfs nog aan om overlappingen met Brouwers’ nawoord weg te werken, maar het was finaal de Nederlandse schrijver die aan het langste eind trok. ‘Brouwers meent het alleenrecht op het werk van Zvonik en De Witte te hebben’, aldus Vlaeminck. Dat Brouwers een oeuvre opeist, komt niet volledig uit het luchtledige. Brouwers had wel degelijk een geprivilegieerde band met Hoe heette de hoedenmaker?, met Zvonik én met De Witte. Als redacteur bij de Brusselse uitgeverij Manteau — waar de boeken van De Witte uitkwamen — was hij een van de eerste lezers van De hoedenmaker. Brouwers’ secretaresse was toentertijd Anneke Hoegaerts, de echtgenote van De Witte (Anna in de roman) en Zvonik en haar man ontmoette hij ook diverse keren. In Brouwers’ bekende zelfmoordboek De laatste deur staat een vrij lang hoofdstuk over De Witte (die had zelf overigens eveneens plannen voor een dergelijk boek). Tot slot stond er tussen Brouwers en De Witte enige tijd een vermeende plagiaatkwestie. Hoe het zij, Brouwers’ nawoord in de heruitgave is instructief en revelerend, maar tegelijk erg persoonlijk. Brouwers speelt meer dan eens de man. Zo zegt hij in zijn nawoord dat tijdens zijn eerste lezing het personage Didier hem in toenemende mate begon te irriteren. ‘De mythe van Didier/ Dirk De Witte bestond uit zijn geloof dat hij gepredestineerd was om in alle facetten van zijn bestaan te mislukken, maar dat hij in geen geval zou mislukken in zijn zelfmoord.’, klinkt het. Verder noemt Brouwers De Witte een ‘geobsedeerde drammer, daarnaast een poseur die met zijn eigen voorgenomen, zelfs ophanden zijnde zelfmoord, koketteerde.’ Bij Vlaeminck roept Brouwers’ nawoord — ondanks de kwaliteiten — een dubbel gevoel op: ‘Het is een boeiende en sterk geschreven tekst, maar ook zelfingenomen. Zo suggereert Brouwers dat Zvonik het idee kreeg haar herinneringen aan Dirk De Witte neer te schrijven na een gesprek tussen de twee over die laatste. Brouwers eist de geestelijke nalatenschap van figuren als Zvonik en De Witte op omdat hij vindt daar als enige recht op te hebben. Dat merk je ook aan de manier waarop hij over De Witte schrijft. Brouwers laat geen kans liggen om het schrijverschap van De Witte neer te sabelen, meer nog: het zou enkel aan Brouwers te danken zijn dat De Witte nog niet helemaal vergeten is.’ Voor Vlaeminck is De Witte een beter auteur dan Brouwers in zijn nawoord wil doen geloven: ‘De Witte had een opvallend goed inlevingsvermogen voor ouderdom en dood, zeker voor iemand van zijn leeftijd. Het weinige werk dat De Witte heeft nagelaten is naar mijn gevoel van een veel betere kwaliteit dan het meeste van Brouwers’ oeuvre, waar vaak geen leven in zit en waar de barokke schrijfstijl dodelijk vermoeit.’ De irritatie die het personage Didier bij Brouwers oproept kan Vlaeminck moeilijk begrijpen: ‘Je kan De hoedenmaker op vele manier lezen — vanuit de belevingswereld van Didier die geen kant meer op kan en vanuit de belevingswereld van Hermine, die vasthoudt aan het kleine geluk en kiest om het leven ten volle te ondergaan — en je kan Didier op vele manieren benaderen. Hij is hopeloos mythomaan, egocentrisch, apathisch, hij toont geen interesse in het denken en de gevoelens van anderen. Maar dat alles vloeit voort uit de psychoses waaraan hij lijdt. Tegenwoordig zou De Witte wellicht de diagnose schizofrenie of bipolariteit opgeplakt krijgen, en zou hij kunnen terugvallen op psychologische bijstand. Vanuit die benadering kan je als lezer meer begrip opbrengen voor een figuur als Didier.’ Helaas is er geen kans dat werk van De Witte opnieuw wordt uitgebracht: hij liet testamentair vastleggen dat na zijn dood geen van zijn boeken ooit nog herdrukt mocht worden. Vlaeminck: ‘Het was De Wittes uitdrukkelijke wens met boeken en al vergeten te worden.’ In Hoe heette de hoedenmaker verweeft Zvonik een groot aantal literaire citaten en verwijzingen tot een organisch geheel, een liefdesverhaal dat er eigenlijk geen is. Citaten uit of verwijzingen naar het werk van een aantal auteurs — die Hermine en Didier leerden kennen tijdens de begeesterende colleges van hun favoriete professor Herman — komen geregeld terug en fungeren als een soort motieven. Zelfmoord en de dood zijn nooit ver weg. De citaten komen stuk voor stuk uit boeken die Didier bewondert of verwijzen naar auteurs die in verband staan met suïcide en de dood. Het zijn boeken of auteurs waaraan Didier zich als een morbide romanticus spiegelt. Zo vergelijkt Didier Hermine met de Hermine uit Hesses De steppenwolf (1927), een roman waar zelfdoding en flirten met de dood centraal staan. Er zijn allusies op de beroemde dubbelzelfmoord van Henriette Vogel en Heinrich von Kleist, en Didier noemt Hermine zijn ‘zusje’ met wie hij incest pleegt, zoals in enkele gedichten van de vermeende zelfmoordenaar Georg Trakl (de Oostenrijkse schrijver insinueerde in zijn poëzie meer dan eens een incestueuze relatie met zijn zuster, de pianiste Grete; Zvonik haalt incest ook aan via Luchino Visconti’s film Vaghe stelle dell’Orsa uit 1965). Didier citeert voortdurend en tot vervelens toe uit Cesare Paveses beroemde zelfmoorddagboek Leven als ambacht (1952), dat hij leest in een Duitse vertaling en volkrabbelt met commentaren. Te pas en te onpas duikt er in Zvoniks roman een citaat op. Heel vaak is dat geslaagd, maar soms geeft het De hoedenmaker de allure van een hyper-literaire constructie. Brouwers schrijft over het veelvoud aan literaire verwijzingen, citaten en anekdotes in zijn nawoord: ‘Enige onderlegdheid in de Duitstalige letteren strekt tot aanbeveling’. Vlaeminck nuanceert: ‘Zvonik blaast constanten als ‘liefde’ en ‘dood’ nieuw leven in door ze letterlijk tegenover de literatuurgeschiedenis te plaatsen. Dat doet ze om de door literatuur geobsedeerde Didier gestalte te geven. Je kan het boek gerust lezen zonder enige kennis van het werk van Hesse en Pavese. De vele citaten en verwijzingen ondersteunen het verhaal, maar je hoeft echt geen studie literatuurgeschiedenis achter de rug te hebben om er wat van te begrijpen. Wie wél bekend is met het werk van de door Zvonik genoemde auteurs, heeft natuurlijk een rijkere leeservaring: via allerhande associaties knoopt de schrijfster ogenschijnlijk banale details tot een nauwsluitend geheel waarbij je versteld staat van Zvoniks kunde. Zo kan Hoe heette de hoedenmaker? een mooie springplank vormen naar een nog bredere leescultuur. Wie nog nooit wat van Kafka of Pavese gelezen heeft, wil na het lezen van Zvoniks debuut meteen op zoek naar een exemplaar van Het slot of Leven als ambacht.’ Zvoniks stijl is associatief, draait rond enkele krachtige metaforen en roept een veelheid aan beelden op. Aan de hand van enkele subtiel terugkerende motieven (zoals talloze referenties naar het getal 27 of de witte Ford Anglia waarin Didier zelfmoord pleegt) verleent Zvonik schijnbaar moeiteloos een grote coherentie en authenticiteit aan haar verhaal. Enerzijds schrijft Zvonik helder, ingetogen en met een zekere gereserveerdheid, anderzijds legt ze enkele minder voor de hand liggende kwesties letterlijk aan de lezer uit. Zo doet Zvonik helemaal uit de doeken wat de voor- en bijnamen van Hermine allemaal betekenen: in haar studententijd heet Hermine gewoon Hermine, later wordt dat ‘Louise’, haar vader wilde haar Slavka noemen, in Wenen wordt haar ‘Diebin’, of dievegge, nageroepen door een bestolen winkelier. Hermine vindt haar eigen naam maar niets, ze had zowel ‘Kweepeer’ kunnen heten, grapt ze, naar de kweeperenjam die ze steeds van haar tantes kreeg. Dit grapje wordt dan (overbodig en uitvoerig) uitgelegd: in het Frans is kweepeer ‘coing’, wat etymologisch afkomstig is van ‘coïtus’. De ideale voorzet tot een freudiaanse analyse, zeg maar. ‘Niets blijft onuitgelegd in Hoedenmaker’, zegt Brouwers hierover in zijn nawoord. Vlaeminck vindt een dergelijke op zichzelf gerichte literaire hermeneutiek juist een pluspunt van De hoedenmaker: ‘Wie zijn leven optrekt uit literatuur, kan haast niet anders dan via allerhande associaties betekenis in het leven vinden. Literatuur is een heilige mystiek met eigen symbolen. Wanneer je je leven uit literatuur opbouwt, kom je vaak niet enkel tot de eigen kern, maar ook tot de kern van de ander.’ De literaire verwijzingen hebben voor Vlaeminck een gelijkaardige functie en werken volgens hem versterkend: ‘Hoewel Didier geen interesse lijkt te hebben in de gevoels -en denkwereld van Hermine, blijft Hermine toch op zoek gaan naar de mens Didier achter de figuren waaraan hij zichzelf wil meten: Pavese, Rilke, Kafka, Dagerman… Dat doet ze door verbanden te leggen en het lijden van een individu, van wie ze niet steeds weet of hij haar vertrouwen en vriendschap verdient, in een groter kader te plaatsen. In die zin kan literatuur troost en betekenis bieden, en troost biedt kans op leven.’ Hoe heette de hoedenmaker? is een autobiografische sleutelroman: de grens tussen fictie en documentaire werkelijkheid is flinterdun. Zvonik zei ooit zelf: ‘Louter fictie schrijven kan ik niet.’ Brouwers onderschrijft dit en stelt in zijn nawoord dat er in De hoedenmakergeen fictie voorkomt. De roman is historisch exact, maar heeft hij een even grote literaire als documentaire waarde? Vlaeminck: ‘Zvonik zei hierover dat hoewel De hoedenmaker op echt gebeurde feiten berust, ze omwille van de structuur van het verhaal enkele aanpassingen heeft aangebracht. Het blijft een geromantiseerd verhaal. Bovendien was ze ervan overtuigd dat je iemand nooit helemaal kan doorgronden: zelfs wanneer je jaren aan iemand gebonden bent, kan je die persoon nooit werkelijk helemaal kennen. Ook moet je enig voorbehoud maken op hoe De Witte zelf alles wat in het boek beschreven staat, heeft ervaren. Daar heb je, ondanks zijn nagelaten dagboekfragmenten en de teruggevonden notities die hier en daar in De hoedenmaker opduiken, het raden naar. Wat zijn ervaringen aangaat is het boek volledig fictief, een roman.’ Ondanks het sombere thema is er veel ruimte voor speelsheid en fantasie in Hoe heette de hoedenmaker? Op het einde van het tweede hoofdstuk schrijft Hermine dat het moeilijk is ‘afscheid te nemen van iets dat had kunnen worden.’ Didier en zij beginnen vanaf dan ‘in het hart van andere mensen te leven, hij in dat van X en ik in dat van Y.’ Aan deze niet verder uitgewerkte studiegenoten X en Y heeft Zvonik haar roman opgedragen, net als aan ‘de wondere Hannes,’ een soort saltimbanco, een losbollige pierewaaier die hier en daar cameo-gewijs opduikt in de roman (een beetje zoals ‘the man in macintosh’ in Joyce’s Ulysses). In een sprekende scène tikt de wondere Hannes al dartelend en zingend de hoed van het hoofd van een voorbijganger. Wie zijn deze mysterieuze figuren voor Vlaeminck, wie zijn X, Y en de wondere Hannes? ‘In zijn nawoord schrijft Brouwers dat het personage ‘de wondere Hannes’ symbool staat voor een bepaalde levenshouding, een filosofie: het woord gehannes laat zich ook definiëren als ‘gedoe’, ‘gepruts’, ‘geslungel’, ‘gesol’. En dat is wat de wondere Hannes in De hoedenmaker ook doet: klungelen, knoeien, sollen met zichzelf en met anderen. Maar het knoeien kan natuurlijk ook slaan op het zoekende karakter van zowel Hermine (Zvonik) als Didier (De Witte). Een vroegere kennis van Zvonik vertelde me echter dat de wondere Hannes gemodelleerd werd naar Zvoniks echtgenoot, Rudy Strybol, die ze tijdens haar universiteitsjaren in Gent had leren kennen. Het blijft speculatie natuurlijk. De schrijfster is er niet meer en De hoedenmaker is zo’n gelaagd boek, dat er verschillende interpretatiemogelijkheden zijn.’ Met wat historisch speurwerk kom je iets verder, maar ook in het boek zelf zitten natuurlijk heel wat aanwijzingen, het is niet voor niets een sleutelroman: ‘Als je De hoedenmaker en De Witte’s leven naast elkaar legt, kan je wel concluderen dat het personage X in het boek (met wie Didier huwt), eigenlijk Anneke Hoegaerts, De Wittes echtgenote, was. De Witte leerde Hoegaerts kennen kort nadat zijn beide ouders overleden waren. Nog tijdens zijn studentenjaren huwden ze. In Zvoniks roman krijgt Anna pas aan het eind van het boek een naam, wat niet toevallig is. Naar Y blijft het hoe dan ook gissen; vast staat dat ze met dit personage niet haar eigen echtgenoot (en dus Hermines echtgenoot) voor ogen had. Voor mij persoonlijk symboliseren de wondere Hannes, X en Y diegenen die als bij toeval je leven komen binnengewaaid om even snel opnieuw te verdwijnen. Misschien laten ze iets achter, een noodzakelijk inzicht of een kostbare herinnering, maar verder blijven ze ongrijpbaar, zoals tijd die onder bruggen stroomt om nooit nog terug te keren.’ Zvonik publiceerde na Hoe heette de hoedenmaker?, haar debuut uit 1975, nog slechts twee romans. In 1979 verscheen bij de Standaard Uitgeverij Duizend jaar Thomas, dat met de Yangprijs en de Mathias Kempprijs werd bekroond, en in 1983 gaf Manteau De eerbied en de angst van Uri en Ima Bosch uit. Beide boeken konden rekenen op bijval, maar het succes van Hoe heette de hoedenmaker? zou Zvonik nooit meer evenaren. Verspreid over diverse tijdschriften verschenen nog zeven verhalen en één gedicht, ‘Het zout van de aarde’, gepubliceerd in Roepen om de dag (1983), een uitgave van Amnesty International. Na 1984 trekt Zvonik zich definitief terug uit het literaire leven. Zijn er voornemens om nog ander werk van Zvonik opnieuw op de markt te brengen? Vlaeminck: ‘Of Cossee plannen heeft ander werk van Zvonik opnieuw uit te geven, weet ik niet. In elk geval is iedereen bij de uitgeverij erg enthousiast over het boek. De roman doet het goed in de pers en kent goede verkoopcijfers. Volgens mij komt het dus wel goed met Zvoniks twee latere boeken, althans dat hoop ik. Naast drie romans schreef Zvonik ook nog enkele kortverhalen, waarvan er slechts enkele in boekvorm zijn verschenen. Het zou mooi zijn als ook die teksten opnieuw gepubliceerd werden, als verhalenbundel bijvoorbeeld.’ De mooie reacties op de herdruk van Hoe heette de hoedenmaker? moedigen Vlaeminck alvast aan om nog meer vergeten auteurs een nieuw lezerspubliek te bezorgen: ‘Bij uitgeverij Vrijdag verschijnt in het voorjaar of de zomer van 2019 een herdruk van een andere vergeten schrijver. Ik zond hen een exemplaar van het boek op, en ten huize Vrijdag reageerden ze erg enthousiast op de roman. Als alles goed gaat, verschijnt er deze keer wel een nawoord van mijn hand in de herdruk. Verder kan en mag ik er momenteel nog niets over prijsgeven. Andere auteurs die volgens mij ook een herdruk verdienen zijn, zonder aarzelen, Rita Demeester, Patricia de Martelaere en Wim Neetens.’

Verschenen op: Mappalibri, september 2018

Hoe heette de hoedenmaker? van Loekie Zvonik, Cossee 2018, ISBN 9789059367548, 221 pp.

#Hoe heette de hoedenmaker?#Loekie Zvonik #Cossee #Jeroen Brouwers #Mappalibri

0 notes

nofomoartworld · 8 years ago

Text

Lennon and McCartney's Friendship Becomes a Musical Data Art Duet

By Nationaal Archief, Den Haag, Rijksfotoarchief: Fotocollectie Algemeen Nederlands Fotopersbureau (ANEFO), 1945-1989 - negatiefstroken zwart/wit, nummer toegang 2.24.01.05, bestanddeelnummer 916-5098. Cropped by Gabriel Sozzi [CC BY-SA 3.0 nl (http://ift.tt/1iFD3KS)], via Wikimedia Commons

Lennon and McCartney: One of the most famous songwriting partnerships in pop music history, and this year on July 6th, it will be 60 years since the two first met at a church fete in Liverpool, England, back in 1957. John Lennon was 16 Paul McCartney, 15, and since then, it's become Beatles lore that over the years they had their ups and downs. The question for fans has always been, how did these differences effect their songs?

To mark the anniversary, and their relationship as creative duo, composer Dr. Alexis Kirke from Plymouth University has used an algorithm to "chart the emotional development of their friendship through their lyrics." For a new piece, Come Together: The Sonification of McCartney and Lennon, Kirke will take the data he's gathered to create a classical duet of emotionally-annotated words from 156 McCartney songs and 131 Lennon songs.

Kirke is no stranger to using algorithms for experimental music making. Previous experiments have included using bots with the personalities of Luke Skywalker, Darth Vader, Superman, and Batman to create a live performance. Come Together will be an a cappella performance between a soprano and tenor voice, interwoven where Kirke plotted the emotional positivity and physical intensity.

The words were used to map musical features that chart happiness throughout their time as friends. Kirke has made the duet to mirror events that happened between the two in real life, from Beatle-mania, pointing to the jubilation of their early success, to the negavitity that came with their split in 1970, leading up to Lennon's tragic assassination in 1980.

“I’ve been a huge fan of The Beatles since my dad introduced me to Sgt. Pepper’s in my early teens," Dr. Kirke said. "Having developed the lyrical analysis method with other artists [Kirke has done a sonification of Bowie's career for the V&A], and realizing that this year was the 60th anniversary of McCartney and Lennon forming The Quarrymen, it seemed a wonderful opportunity to combine my childhood musical enthusiasms with my adult research and composition. The lyrical emotion patterns that I discovered were very exciting and cried out to be turned into a performance. I feel honored to have this opportunity to compose a vocal duet about two people that have had such a large emotional impact on my life.”

Below, an unforgettable performance by the band that shows just how close the two were in song:

youtube

The performance will take place next month as part of the Peninsula Arts Contemporary Music Festival which runs 24 to 26 February 2017 at Plymouth University, UK. Find out more about Dr. Alexis Kirke at his website here.

Scientists Are Making Music with Slime Mold and Whale Songs

Take a Virtual Tour of the Legendary Abbey Road Recording Studios

[Exclusive] Celebrating the Man Who Photographed Everyone from MJ to MLK

from The Creators Project RSS Feed http://ift.tt/2jiZtqq via IFTTT

#IFTTT #The Creators Project RSS Feed

0 notes

nuclearblastuk · 7 years ago

Text

Testament Announce UK/IRE tour dates for 2018!

Bay Area thrash giants TESTAMENT are thrilled to announced their return to our UK and Irish shores in March/April 2018! The band is still touring in support of their critically acclaimed latest record 'Brotherhood Of The Snake' and they will be bringing along with them Canadian thrashers ANNIHILATOR as well as Polish death metal tank and label mates VADER. Commented guitarist Eric Peterson:

"I'm super excited about this tour! I can't wait! Really really looking forward to spending some quality time in the UK, Ireland and Europe and it's way too long overdue! Hails!" Tickets will go on sale from November 3rd @ 10am UK time. TESTAMENT Annihilator Vader

29.3.2018 UK – Bristol, Motion 30.3.2018 UK – Manchester, O2 Ritz 31.3.2018 UK – Birmingham, O2 Institute 1.4.2018 IE – Dublin, Vicar Street 2.4.2018 UK – Glasgow, QMU 4.4.2018 UK – London, Koko

www.testamentlegions.com

www.facebook.com/testamentlegions

#testament #tour #uk #ireland #2018

3 notes · View notes

thedreamlifeofbalsosnell · 7 years ago

Text

‘Mijn grote appartement’ van Christian Oster: een perfect geslaagde mislukking

Het is eerder zeldzaam dat de wervende zinnen op de achterflap – bedoeld om de potentiële lezer tot aankoop te verleiden – effectief ook de waarheid vertellen. Soms koop je dan een kat in een zak. Dat is anders bij Mijn grote appartement van Christian Oster (1949). Want daar staat achterop te lezen: ‘Al in de openingszinnen van het boek is fijntjes duidelijk dat dit geen gewone roman is.’

Het gevoel dat dit geen roman is als een ander overvalt de lezer inderdaad al meteen vanaf de eerste zinnen:

Mijn naam is Gavarin en ik wil graag iets zeggen. Toen ik op een avond thuiskwam, bleef ik voor mijn deur staan. Strikt genomen was het niet mijn deur. Het glazen exemplaar deed niet méér dan de hal afsluiten in het pand waar ik woonde.

Deze badinerende, nauwkeurig beschrijvende en spreektalige stijl is typerend voor Oster. Door sommige beweringen, beschrijvingen of situaties letterlijk te nemen en tot op het bot te beschrijven, loodst hij zijn lezers op subtiele wijze zijn absurdistisch universum binnen.

Oster

Christian Oster, een literaire duizendpoot die op achtentwintig jaar tijd achttien romans schreef, is in Frankrijk een gerespecteerd en gevierd auteur. Midden jaren tachtig debuteerde hij door op korte tijd drie polars in de reeks ‘Engrenage’ te publiceren bij de populaire uitgeverij Fleuves Noires (tegenwoordig kortweg Fleuve). Voor uitgeverij L’école des loisirs schreef hij vanaf 1998 meer dan twintig kinderboeken, die allemaal als zoete broodjes verkopen, erg grappige titels hebben én ook voor volwassen lezers een heuse traktatie zijn door het steeds vindingrijke spel met het sprookjesgenre. In 1989 debuteerde Oster als romancier met Volley-ball bij het gerenommeerde Les Éditions de Minuit.

Oster publiceerde in totaal veertien romans bij Minuit. Een daarvan, Une femme de ménage, werd in 2002 – nogal middelmatig – verfilmd door Claude Berri, maar het absolute hoogtepunt uit zijn Minuit-periode was ongetwijfeld de Prix Médicis die hij met Mon grand appartement won in 1999. Sinds Rouler uit 2011 verschijnen Osters boeken bij Éditions de l’Olivier, waaronder ook zijn recentste roman La vie automatique (2017).

Hoe zit het met de receptie van zijn werk in ons taalgebied? Osters debuutroman Volleybal werd in 1990 vertaald door Henne van der Kooy voor Van Gennep. Pas in 2014 verschenen er andere vertalingen van Osters werk. Toen vertaalde Kiki Coumans In de trein voor uitgeverij Vleugels/Studio 3005. Diezelfde uitgever en vertaalster (dit keer samen met Katrien Vandenberghe) leveren nu, achttien jaar na de oorspronkelijke publicatiedatum, een prima vertaling af van wat wellicht Osters bekendste werk is: Mijn grote appartement.

Sleutelroman

Oster stelde in een interview dat al zijn romans ‘romans de route’ zijn. Net als In de trein zit Mijn grote appartement boordevol verplaatsingen, dynamiek en beweging, en in beide romans speelt een tas een centrale rol. Nochtans begint Mijn grote appartement met een impasse. Het hoofdpersonage Gavarin staat voor de deur van zijn eigen appartement omdat hij zijn sleutels kwijt is. Of juister, zijn sleutels zitten in zijn tas en die is hij ‘vergeten, ergens’, hoewel hij er een nauwe en bijzondere band mee heeft:

Die tas was een deel van mezelf geworden. Bij gebrek aan een completere zelfdefinitie is het zelfs niet overdreven te stellen dat ook het omgekeerde waar was en ik een deel van mijn tas was geworden. Kortom, dat ik volgens mij geheel in mijn tas besloten lag.

Dat hij niet meer binnen kan is slechts het begin van een hoop ellende die Gavarin zal overkomen. Hij schildert zichzelf graag af als een kneusje, voortdurend hengelend naar de sympathie en het medeleven van de lezer:

Want dat is weer een andere kant van de zaak, ik was bang te vallen. Ik verwachtte dat ik zou vallen. Ik viel in feite al. Het ergste verwachten, iets ergers dan onderuitgaan, en intussen op je gezicht gaan, dat was zo’n beetje mijn visie op het leven.

Een beetje verder klinkt het: ‘Droefheid was mijn habitat’. Die ontboezeming is niet onterecht, want behalve zijn tas en zijn sleutels is Gavarin namelijk ook zijn werk kwijt. Bovendien geeft Anne Lebedel, de vriendin met wie hij sinds kort samenwoont in het grote appartement, niet thuis en lijkt ze met de noorderzon vertrokken. Gavarin worstelt met de gedachte dat Anne misschien een briefje in zijn tas heeft gestopt, wat hij uiteindelijk een voordeel bij een nadeel vindt en een ‘geslaagde mislukking’ noemt:

Mijn tas, niet de leegte in mijn tas, maar wel de afwezigheid van mijn tas, dacht ik bij mezelf, zou weleens een verklaring kunnen zijn voor Annes stilte over haar eigen afwezigheid […] Omdat ze vanochtend voor ik vertrok naar mijn werk, de plaats van mijn werk, een briefje in die tas kan hebben gestopt. Een verklarend briefje. Meer bepaald een afscheidsbriefje. Dat zou pas ideaal zijn. De perfect geslaagde mislukking.

Vanuit een telefooncel belt Gavarin naar zijn antwoordapparaat, maar er is geen enkele boodschap. Hij gaat dan maar naar de kapper (‘Ik wilde een ander hoofd’) en neemt zijn intrek in het eerste het beste hotel. Wanneer hij van daaruit opnieuw naar huis belt, is er een boodschap van Marge, een geliefde van tien jaar geleden. Nadat hij in een poging om zichzelf te sussen een nieuwe tas koopt, belt hij Marge terug en spreekt met haar af in het zwembad.

In het zwembad komt het verhaal in een stroomversnelling terecht en neemt een onverwachte wending; een techniek waar doorgewinterde Oster-lezers niet meer van schrikken. Na een hilarische omkleedbeurt in de te kleine hokjes treedt Gavarin het bad binnen en wacht hij op Marge. Wanneer hij oog in oog met haar staat, herkent ze hem niet en besluit hij haar te ontwijken. In het bad maakt hij kennis met de hoogzwangere Flore, wier glimlach hem doet ‘besluiten’ verliefd op haar te worden:

Men begrijpt wel dat dat moment, toen ik die vrouw ontdekte, toen ikzelf voor haar ogen verscheen, en, naar mijn indruk, al in haar leven, men begrijpt dus dat de ontdekking van deze vrouw, van wie de buik met de weergaloosheid van iedere triomf alle andere buiken wegvaagde, voor mij een beslissende stap betekende.

Eenmaal uit het bad vertelt Flore dat ze de volgende dag (met de trein) naar haar broer Jean in de Corrèze reist om daar te bevallen. Gavarin heeft niets te verliezen en stelt voor haar te vergezellen. Hij bekent de lezers dat hij een groot appartement had (of heeft, naargelang hoe u het bekijkt) juist omdat hij altijd al kinderen had gewild. In een van de meest memorabele scènes uit de roman assisteert Gavarin Flore in het ziekenhuis bij de geboorte van een dochter, Maude. Gavarin laat aan iedereen die het horen wil doorschijnen dat hij de vader is. Na de bevalling logeert hij bij Jean, die de beheerder is van een grot waarin hij rondleidingen voor toeristen voorziet. Een van de gidsen komt niet opdagen en Jean neemt Gavarin in dienst. Hij krijgt de sleutels tot de poort die de grot afsluit. En zo heeft Gavarin dan toch, eindelijk, sleutels in de hand.

Gavarin vs. Gagarin

Vlak voor de bevalling heeft Gavarin volgend gesprek met Flore:

Goed, zei ik. Dan zal ik u een verhaaltje vertellen. Het is niet grappig. O nee, zei ze, alstublieft niet! Goed, zei ik. Waar gaat het over? Ze had haar hoofd weer naar me toe gedraaid. Het is het verhaal van een man met een tas, begon ik. En weet u wat? Er zat niets in zijn tas. Dat is geen verhaaltje, zei Flore. Bovendien komt het me bekend voor. Het is misschien geen verhaaltje, zei ik, maar het is wel mijn tas. En wilt u weten hoe het verdergaat?

De hechte band die Gavarin heeft met zijn tas gaat de hele roman mee. Het is een overduidelijke metafoor voor zijn lege en hopeloze bestaan. Aangezien zijn sleutels in de tas zitten, staat hij machteloos voor de deur die hem de toegang tot een mogelijk meer rooskleurige toekomst ontzegt. Pas wanneer hij de rol van vader en geliefde opneemt, krijgt zijn leven inhoud en neemt het belang van de tas af. Niet toevallig krijgt hij pas helemaal op het einde de sleutels tot Jeans grot: voor het leefbaarder alternatief van zijn ‘grote appartement’ krijgt hij wél de mogelijkheid om binnen te treden, door zijn eigen toedoen en daadkracht.

Gavarin is een typische Oster-held. Een zonderling, een eenzaat, ten prooi aan hopeloosheid, een windmolenstrijder, een luchtfietser. Na de bevalling van Flore, wanneer Gavarin de navelstreng heeft doorgeknipt, zegt de verloskundige dat ze hem niet meer direct nodig heeft. Gavarins spontane antwoord heeft meer dan één betekenis:

Ik ook niet. Ik had mezelf ook niet meer nodig. Alleen een stoel. En de anderen.

Gavarins vrijwillig gekozen vaderschap geeft een nieuw elan aan zijn leven, het geeft zijn bestaan een tweede adem. Hij lijkt zichzelf – uiteindelijk – dan tóch nodig te hebben, om te functioneren samen mét de anderen. Tot voor de geboorte van Maude is hij doortrokken van een innemende knulligheid die aan Monsieur Hulotdoet denken, met het enige verschil dat Gavarin een kletskous is en Tati’s personage geen woord zegt. Vanaf de eerste pagina’s is het duidelijk dat er iets schort aan Gavarin, dat er een hoek af is. Hij is maanziek, een onvervalste Pierrot lunaire, een trieste clown van de moderniteit, een Hulot van vandaag. Gavarin moet zich even eenzaam voelen als Joeri Gagarin, de eerste mens in de ruimte, zich gevoeld moet hebben toen die als enige bemanningslid met de Vostok gedurende honderdacht minuten in de ruimte rondzweefde. Dat de namen Gagarin en Gavarin maar een letter verschillen is dan ook geen toeval.

Het is interessant om weten dat in het oorspronkelijke Frans Gavarins naam met een extra ‘e’ op het einde wordt geschreven. Ik brak er mijn hoofd over waarom de vertaalsters kozen voor Gavarin, zonder ‘e’ achteraan dus. Ik ging te rade bij een van de vertaalsters, Kiki Coumans. De verklaring brengt ons terug bij onze Russische kosmonaut, zo deed Coumans mij uit de doeken. In het Frans weet de lezer al vanaf de tweede zin dat het om een man gaat (‘je me suis arrêté devant ma porte’), maar in het Nederlands helemaal niet. ‘Gavarine’ klinkt bovendien vrij vrouwelijk. De vertaalsters hebben deze kwestie aan de auteur voorgelegd en die vond het compromis ‘Gavarin’ een uitstekend idee. Zolang de naam geleek op die van de Russische ruimtevaarder zag Oster geen probleem. In het Frans wordt Joeri Gagarin als ‘Youri Gagarine’ getranscribeerd, vandaar ‘Gavarine’ in de originele tekst. In het Nederlands wordt dat simpelweg ‘Joeri Gagarin’ en dus ‘Luc Gavarin’. De elegante oplossing Gavarin spreekt alleen maar in het voordeel van een vertaling die het zwierige Frans van Oster nauwkeurig en trouw aan het origineel weergeeft.

Want, zoveel is zeker, Oster vertalen blijft een uitdaging, hoe eenvoudig de zinnen er op het eerste gezicht ook mogen uitzien. De grote kracht van deze roman is dan ook de originele taal. Osters taalwetten hebben een geheel eigen logica. Vanaf de openingszinnen krijg je het gevoel heel nauw betrokken te zijn bij de vertelling. Gavarin wil de lezer direct aanspreken, deelgenoot maken van zijn lot. Zinnen met een dubbele bodem – die mogelijk misverstaan zouden kunnen worden – voorziet hij steevast van een verantwoording of meer uitleg, zodat de lezer het verhaal krijgt zoals het ‘strikt genomen’ werkelijk is gebeurd. Soms is Gavarin heel breedvoerig en verliest hij zich in ellenlange beschouwingen die steeds op een sisser aflopen of zichzelf op de staart trappen, maar nooit vervelen. Als ik-verteller spreekt Gavarin de lezer hier en daar ook rechtstreeks aan. Tot zichzelf richt hij zich dan weer in de tweede persoon, in eerste instantie om zichzelf tot de orde te roepen of een eerder uitgewerkte beschouwing te herroepen of te nuanceren. Osters dialogen zijn ook om van te smullen: die zinderen van levendigheid en zijn meer dan eens erg grappig. Dat Mijn grote appartement bulkt van de taalspelletjes verhoogt alleen maar het leesplezier:

Van de twee uur die ik nog had voordat het tijd was om naar het stationsloket te gaan, doodde ik er maar één. Het beet kranig van zich af. Trots en tartend ding, dat uur.

Voeg daarbij nog de constante, subtiel in het verhaal verweven humor (zie bijvoorbeeld het voor iedere zwemmer herkenbare stuk in de pashokjes) en je krijgt zoals initieel beloofd op de achterflap een ‘ongewone’ roman waar weinig of niets op af te dingen valt. Het is zonder enige twijfel de meest originele ‘sleutelroman’ die ik ooit las.

Verschenen op: De Reactor, 8 januari 2018

Mijn grote appartement van Christian Oster, Vleugels 2018, vert. door Kiki Coumans & Katrien Vandenberghe, ISBN 9789078627364, 176 pp.

#Mijn grote appartement #Christian Oster #Vleugels #Kiki Coumans #Katrien Vandenberghe #DeReactor

0 notes