#Traktat Wersalski

[1234567ttttttttttt]

Traktat wersalski 1919 (Granice II Rzeczpospolitej 3/8)

[organisationskoval]

341) May Fourth Movement, 五四運動, Ruch 4 Maja – chiński antyimperialistyczny i kulturalny studencki ruch polityczny, skierowany przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego. W czasie I wojny światowej, w 1917 r. Chiny wypowiedziały Niemcom wojnę, licząc na uzyskanie silniejszej pozycji w świecie oraz na odzyskanie prowincji Szantung. Podczas wojny dostała się ona pod kontrolę Japonii, bo kraj ten również przystąpił do wojny po stronie Ententy. W 1918 r. rząd pekiński, kontrolujący tylko północną część kraju i pozostający w konflikcie z rządem Kuomintangu na południu, podpisał z Japonią tajną umowę, w której zaakceptował roszczenia tego kraju wobec Szantungu. Także podpisany 28 czerwca 1919 traktat wersalski potwierdził, że prowincja ta to japońskie terytorium. Powstanie Ruchu datuje się na 4 maja 1919 roku, gdy na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie zebrało się ponad 3000 studentów, domagających się odrzucenia traktatu wersalskiego, powrotu Shandongu do Chin i dymisji projapońskich członków rządu. Próba stłumienia protestów i aresztowanie w przeciągu dwóch dni 700 osób spowodowały wybuch podobnych wystąpień studenckich w Tianjinie, Nankinie, Szanghaju, Wuhanie, Changshy i Kantonie. Do studentów przyłączyli się kupcy, ogłaszając bojkot japońskich towarów, a później także robotnicy. Rozruchy szybko sparaliżowały większe chińskie miasta. W dniach 4–5 czerwca proklamowano strajk generalny w Szanghaju, do którego 10 czerwca przyłączyło się około 70 tysięcy robotników. W obawie przed dalszym rozprzestrzenianiem się protestów rząd w Pekinie uwolnił aresztowanych studentów, zdymisjonował trzech najbardziej projapońskich ministrów (Cao Rulina, Zhang Zongxianga i Lu Zongyu), odmówił także podpisania traktatu wersalskiego. Ruch 4 Maja doprowadził do ogólnonarodowego „przebudzenia” i do rewolucji w myśli, sztuce, literaturze, w której główną rolę odegrało środowisko inteligenckie oraz akademickie. Środowisko, w którym Ruch się rozwijał było znane jako Ruch Nowej Kultury (新文化運動). Wydarzenia 4 maja były punktem zwrotnym w historii chińskiego nacjonalizmu. Spowodowały gwałtowny wzrost popularności tej ideologii wśród ludności chińskiej.

[polish-spirit]

28 czerwca 1919 roku Roman Dmowski i Ignacy Jan Paderewski, jako przewodniczący delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu, złożyli podpisy pod Traktatem Wersalskim.

[1234567ttttttttttt]

Traktat wersalski 1919 (Granice II Rzeczpospolitej 3/8)

[czytamy-fotografie]

Traktat Wersalski był jednym z dokumentów kończących I wojnę światową. Traktat został podpisany w wagonie pociągu. Emocje, które podyktowały treść traktatu to bardziej gorycz i rządza zemsty niż logika, traktat nakładał na Niemcy ogromne kontrybucje finansowe (których kraj nie skończyłby spłacać nawet do 2010 roku). Ogromne kary zrujnowały niemiecką ekonomię i zjednoczyły naród w uczuciu niesprawiedliwości, co stanowiło grunt pod wybuch II wojny światowej. Zadziwiające jak tak wadliwie skonstruowany traktat pokojowy był chętnie przyjmowany – na zdjęciu widzimy oficerów wojskowych wyczekujących w napięciu na podpisanie historycznego dokumentu.

https://ciekawe.org/2015/06/13/10-najwazniejszych-zdjec-z-historii-xx-wieku/

[zyciestolicy]

Nowe święto państwowe 27 grudnia? Prezydent jest za

Nowe święto państwowe 27 grudnia? Prezydent jest za

27 grudnia może być kolejnym dniem wolnym od pracy. Historycy i samorządowcy chcą, by ta data była nowym świętem państwowym.  27 grudnia 1918 r. w Poznaniu wybuchło powstanie wielkopolskie. Poznań został odbity 6 stycznia 1919 r., zaś do połowy stycznia wyzwolono większą część Wielkopolski. Zwycięstwo przypieczętował traktat wersalski, a do Polski powróciła prawie cała Wielkopolska.…

[innocentyiii]

Traktat wersalski i koniec I Wojny Światowej

1919/20r - obrady konferencji wersalskiej

Skład Rady Najwyższej: Francja, Japonia, Wielka Brytania, USA, Włochy

Dążenia poszczególnych państw:

Francja - jak największe osłabienie Niemiec USA - utrzymanie ładu i stabilności w Europie UK - utrzymanie równowagi w Europie i niepozwolenie na drastyczne osłabienie Niemiec

Ważne postacie

Thomas Woodrow Wilson (USA)

David Lloyd George (UK)

Georges Clemenceau (Francja)

Vittorio Orlando (Włochy)

Ważniejsze traktaty: 

28 czerwca - traktat  ( tzw. wersalski) pokojowy z Niemcami

w tym samym czasie - mały traktat wersalski

10 września - traktat pokojowy z Austrią w Saint Germain 

27 listopada - pokój z Bułgarią

4 czerwca 1920 - pokój z Węgrami

10 sierpnia 1920 - pokój z Turcją

Kraje powstałe po Wojnie:

Polska

Czechosłowacja

Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców - poźniej Królestwo Jugosławii

Finlandia

Łotwa

Litwa

Estonia

Irlandia

Islandia

Niemcy

Alzacja i Lotaryngia idzie do Francji

Zagłębię Saary po zarządem międzynarodowym

Szlezwik idzie do Danii

Kłajpeda (port w Prusach Wschodnich) pod zarządem Francji

Polska odebrała ziemie zaboru pruskiego 

Gdańsk staje sie wolnym miastem

plebiscyty na Górnym Śląsku i Mazurach

Niemcy muszą uznac niepodległośc Polski, Czechosłowacji i Austrii

Demilitaryzacja Nadrenii

ograniczenie potencjału liczebnego niemieckiej armii

niemieckie kolonie stały sie obszarami mandatowymi

zakaz łączenia się Austrii i Niemiec ze soba

olbrzymie reparacje wojenne (132 mld marek w złocie)

mały traktat wersalski - traktat podpisany przez nowopowstałe państwa mający na celu ochronę mniejszości narodowych znajdujących sie na ich terenie.

[osobypostacieludzie]

Niall Ferguson -uznawany za jednego z wybitniejszych historyków średniego pokolenia. Specjalizuje się w historii politycznej i gospodarczej czasów nowożytnych. Profesor historii Uniwersytetu Oksfordzkiego i Uniwersytetu Harvarda. Ceniony analityk sytuacji geopolitycznej świata. Stały współpracownik "Los Angeles Times", "Sunday Telegraph" oraz "Dziennika". Obecnie wykłada na New York University. Ferguson jest też zwolennikiem i orędownikiem historii kontrafaktycznej, którą wykorzystuje do krytyki deterministycznych teorii dziejów, głównie marksizmu. Alternatywne scenariusze historyczne mają zilustrować tezę o znaczeniu przypadku, lub podejmowanych w kluczowych momentach decyzji dla takiego a nie innego przebiegu historii. Teorie te Ferguson zaprezentował w obszernym wstępie do redagowanej przez siebie książki Virtual History (1997). Zamieścił w niej też swój esej Unia Europejska Kaisera: A gdyby Wielka Brytania nie przystąpiła do wojny w sierpniu 1914? (The Kaiser's European Union: What if Britain had "stood aside" in August 1914?). Feguson jest autorem cenionych i popularnych prac historycznych o historii imperiów brytyjskiego i amerykańskiego – Empire (Imperium) (2003) i Colossus (Kolos) (2004). Wielokrotnie powracał do tematyki związanej z wybuchem I wojny światowej m.in. w 1914: Why the World Went to War (1914: Dlaczego świat poszedł na wojnę, 2005). W swej najnowszej książce War of the World: History's Age of Hatred, 1914-1989 (Wojna Światowa: Epoka nienawiści, 1914-1989, 2006), lansuje definicję jednej wojny światowej 1914-1945, w której traktat wersalski był – trawestując klasyczną dewizę Clausewitza – jedynie kontynuacją wojny innymi środkami. Ferguson lansuje też określenie "Epoka Nienawiści" i szuka odpowiedzi na pytania: Dlaczego XX stulecie okazało się być najbardziej ponurym i dzikim w dziejach ludzkości? Jak to się stało? Jak mogliśmy to sobie zrobić?W analizie historycznej opublikowanej w 2009 roku w "The Guardian" (w związku z siedemdziesięcioleciem wybuchu II wojny światowej) pozwolił sobie na kontrowersyjne zestawienie sytuacji polityczno-społecznej w Polsce i w hitlerowskich Niemczech twierdząc, że "z punktu widzenia politycznych wolności i praw obywatelskich Polska była niewiele lepsza od Niemiec z 1939 roku". Wywołał tą opinią powszechną krytykę.

[luqhistory-blog]

Wybitni dowódcy cz. 5: “Ostatni człowiek renesansu...”

“Ostatni człowiek renesansu...”, tytuł który bohater kolejnego postu wymyślił sobie sam. Czy był wybitnym dowódcą? To kwestia dość sporna i kontrowersyjna. Rzecz w tym artykule będzie o Hermannie Goring. Jestem polakiem więc pozwolicie, że nie będę pisał o-umlaut przy jego nazwisku.

Urodzony 12 Stycznia 1893 roku w Rosenheim. Od najmłodszych lat interesował się wojskowością, nie mogło być inaczej skoro przebywał w otoczeniu polityki i zbrojeń. Jego ojciec był konsulem generalnym na Haiti. Jako dziecko lubiał przebierać się w mundury co zresztą zostało mu również gdy dorósł. W wieku 16 lat trafił do akademii wojskowej w Berlinie, którą ukończył z wyróżnieniem w 1912 roku. Karierę wojskową zaczął od przydziału do badeńskiego 112. Pułku PIechoty Księcia Wilhelma.

W momencie wybuchu wojny miał stopień porucznika i stacjonował wraz ze swoją jednostką w Alzacji, terytorium spornym pomiędzy Francją i Prusami od 1871 roku kiedy to Prusy wygrały wojnę i zaanektowały ją wraz z Lotaryngią. Cierpiący na zapalenie stawów musiał przerwać służbę. Bruno Loerzer z, którym przyjaźnił się Goring namówił go do wstąpienia w poczet sił lotniczych tworzących się w Niemczech. Początkowo latał jako obserwator. Uzyskawszy przydział zaczął odnosić pierwsze sukcesy i jeśli chodzi o wybitność, jest to okres w, którym młody porucznik naprawdę udowodnił z czego jest ulepiony. Po odbyciu kursu w Fryburgu i pierwszym bojowym przydziale odniósł również swoje pierwsze zwycięstwo 16 Listopada 1915 roku. Opłacił ten sukces jednak poważną raną biodra a jego samolot został zestrzelony. Po roku rekonwalescencji wrócił do lotnictwa bojowego i od razu dostał przydział do 26 Jagdstaffel (oddziału lotnictwa) w, którym dowodził twórca jego kariery lotniczej Bruno Loerzer. W krótkim odstępie czasu dostał swój własny oddział do dowodzenia w, którym odnosił kolejne zwycięstwa a także uzyskiwał kolejne odznaczenia. Jednym z największych sukcesów było przejęcie dowodzenia nad 1. Dywizjonem Lotnictwa Myśliwskiego, którym wcześniej dowodził największy as niemieckiego lotnictwa Manfred Von Richtofen (Czerwony Baron). Zgodnie z panującą modą w tamtym okresie Hermann Goring nie uznawał porażki w wojnie, uważał, że była to zdrada dyplomatów aniżeli porażka na froncie.

Po wojnie zajmował się lataniem na pokazach lotniczych a także zaczął studia nauk politycznych na monachijskim uniwersytecie. Tam też jego losy skrzyżowały się z losami Adolfa Hitlera. Podobne poglądy i przekonania doprowadziły Goringa do wstąpienia w 1922 w szeregi NSDAP. Jak to zwykle bywało w przypadku żywiołowego asa lotnictwa bardzo szybko stał się jednym z najaktywniejszych członków partii. Sam uznawał wstąpienie do NSDAP jako “polityczną miłość od pierwszego wejrzenia”. W trakcie puczu monachijskiego w 1923 roku został ranny w nogę po ostrzale demonstrujących przez policję. Uniknął aresztowania i wyjechał z Niemiec, po zdelegalizowaniu NSDAP, udał się do Austrii skąd kontynuował podróż do Włoch a potem do Szwecji. W tamtejszych szpitalach leczył się z uzależnienia od morfiny (silnego środka przeciwbólowego), nadwagi i depresji. Po ogłoszeniu amnestii w 1927 roku wrócił do NIemiec a w 1930 roku zdobył mandat poselski. Kariera polityczna od tamtego momentu nabrała tempa a pozycja NSDAP była coraz silniejsza.

Po przejęciu władzy w 1933 roku przez NSDAP ( w czym pomógł pożar Reichstagu spowodowany, jak twierdzą niektóre źródła, przez samego Goringa), zajęto się opozycją. Przy okazji krwawych rozpraw z przeciwnikami z ust asa lotnictwa padły słynne słowa “ Każda kula, która wychodzi z lufy policyjnego pistoletu, jest kulą wystrzeloną przeze mnie. Jeśli ktoś nazywa to morderstwem, to ja mordowałem, to ja poleciłem takie postępowanie, to ja ponoszę za to odpowiedzialność i nie dręczą mnie z tego powodu wyrzuty sumienia”. Przejęcie władzy przez NSDAP dało Goringowi wysokie stanowiska a także kompetencje. To on powołał tajną policję Gestapo na, której czele potem z jego mianowania zasiadał Rudolf Diels a potem Heinrich Himmler. Z jego inicjatywy także utworzono pierwsze obozy koncentracyjne m. in. w Dachau.

W maju 1933 roku został mianowany ministrem ds. ruchu lotniczego i rozpoczął potajemną odbudowę Luftwaffe. Stanął na jej czele już dwa lata później w momencie oficjalnego przywrócenia niemieckiego lotnictwa wojskowego (czego zakazywał Traktat Wersalski).  Wykorzystał swoje kompetencje i szybko rozbudowywał potęgę niemieckiego lotnictwa a także własną fortunę chociażby poprzez utworzenie w 1937 roku koncernu górniczo-hutniczego Reichswerke Hermann Goring.

W wyniku wzbogacenia się i wielu przywilejów jakie przynosiły ze sobą zajmowane przez niego stanowiska zaczął pławić się w luksusie i lubować przepychem. Sam siebie zaczął właśnie w tamtym czasie nazywać ostatnim człowiekiem renesansu. Mając wiele posiadłości m. in. posiadłość w Szerokim Borze na Mazurach. Chętnie brnął w życie kulturowe, otaczał się śmietanką tego środowiska, urządzał polowania i biesiady. 

Hermann Goring był również inicjatorem włączenia Austrii w obręb niemieckich wpływów. Decyzja ta wynikała z powolnym niedostatku surowców potrzebnych do rozwoju III Rzeszy. 11 marca 1938 roku wojska niemieckie wkroczyły do Austrii, a Goring mógł korzystać z ich bogactw naturalnych. Jego wpływy sięgały nawet poza granice własnego państwa, stał się jednym z głównych przedstawicieli III Rzeszy za granicą. Uczestniczył w pogrzebie Piłsudskiego a także sondował rządy Wielkiej Brytanii i Węgier w sprawie aneksji Czechosłowacji. 

Gdy wybuchła II Wojna Światowa, Goring spijał śmietankę z przygotowania swoich pilotów, mimo, że wielokrotnie słabsze polskie lotnictwo sprawiło pewne problemy to Luftwaffe poradziła sobie z nim korzystając ze swojego potencjału i przewagi liczebnej. Sam Goring został wyznaczony przez Hitlera swoim następcą w razie śmierci. Największym orzechem do zgryzienia w trakcie wojny prowadzonej przez Niemcy stała się Wielka Brytania, mimo przechwałek, że lotnictwo brytyjskie zostanie rozbite w przeciągu miesiąca a jego samoloty osłonią desant na wyspy nie udało się spełnić żadnego z założeń. Jednym z głównych błędów marszałka była zmiana strategii bombardowania wysp brytyjskich. Do tej pory niemieccy piloci zrzucali bomby na lotniska i stacje radarowe sił brytyjskich, jednak po udanym nalocie brytyjskich samolotów na terytorium Niemiec, Goring uległ presji Hitlera i zaczął bombardować Londyn i inne miasta angielskie co dało RAF-owi chwile wytchnienia i możliwość uzupełnienia stanów sprzetowych i osobowych. 

Bitwa o Anglię trochę otrzeźwiła marszałka, był przeciwny zaatakowaniu ZSRR dopóki nie uzupełni stanów osobowych w swoich siłach jednak Hitler ślepo wierząc w jego potencjał uznał, że na pewno poradzi sobie z tym problemem. Mimo początkowych sukcesów w nowej kampanii, Luftwaffe musiało uznać przewagę “Generała Zimy” i zostało praktycznie uziemione. Porażki sprawiły, że marszałek wycofał się z zarządzania niemieckim lotnictwem przekazując swoje kompetencje swoim podwładnym. Ostatnim zapewnieniem na jakie się zdobył było zapewnienie, że Luftwaffe dostarczy okrążonemu pod Stalingradem generałowi Paulusowi dostateczną ilość zaopatrzenia by był w stanie kontynuować walkę. 

Ostatecznie podobnie jak podczas Bitwy o Anglię, zapewnienia okazały się utopią realną tylko w umyśle marszałka. Wraz z porażkami III Rzeszy topniały również wpływy asa niemieckiego lotnictwa z czasów I Wojny Światowej. Coraz więcej jego obietnic było łamanych (m. in. ta w której mówił, że prędzej zje swój kapelusz niż na zagłębie Ruhry spadną bomby, od 1942 roku bomby spadały tam regularnie). Zbliżająca się klęska sprawiała, że podwładni namawiali marszałka na przejęcie władzy i rokowania pokojowe. Ten jednak nie był pewny, bojąc się oskarżenia o zdradę. Ostatecznie gdy armie związku radzieckiego zamknęły pierścień wokół Berlina, marszałek zdecydował się przejąć władzę co pozbawiło go wszystkich stanowisk, uznania za uzurpatora i nakazu aresztowania wydanego przez Adolfa Hitlera. Po uwolnieniu z domowego aresztu poddał się amerykańskim żołnierzom a wkrótce potem został oskarżony na procesie w Norymberdze. Sam uważał się za niewinnego zarzucanych mu czynów (zbrodni przeciw ludzkości, podżegania do wojny, zbrodni wojennych i przeciw pokojowi). Mimo usilnych prób obrony został uznany za winnego i skazany na śmierć przez powieszenie. Dla Goringa była to śmierć niegodna, żołnierza apelował jeszcze o zmianę wyroku na śmierć przez rozstrzelanie. Kilka godzin przed egzekucją popełnił samobójstwo poprzez zażycie cyjanku potasu. Żył po swojemu i umarł również na swój sposób.

W moim odczuciu Hermann Goring mimo wielu zasług na polu walki podczas I Wojny Światowej, stał się z biegiem czasu hipokrytą. Jego arogancja i uznanie o swojej wyższości zaprowadziły go na szczyty władzy z, których jednak spadł i utracił swój honor nie potrafiąc wziąć na barki odpowiedzialności za swoje decyzje i czyny. Niewątpliwie można go uznać za wybitnego dowódcę podczas Wielkiej Wojny, w II jednak bazował głównie na swojej renomie uzyskanej wcześniej i niezwykłym talencie organizacyjnym. Umiejętnie dobierał swoich współpracowników tworząc machinę tak potężną jak Luftwaffe. Wynik wojny jednak jak i wynik procesu był sprawiedliwy. Złapano jednego z głównych odpowiedzialnych rzezi jaka działa się w latach 1939-1945 a on poniósł największą z możliwych kar, śmierć (co prawda na własnych warunkach, ale nie da się stopniować i przydzielać śmierci wedle win i zasług).

[smartagepl]

Sterowiec USS Los Angeles i incydent w Lakehurst

Sterowiec USS Los Angeles i incydent w Lakehurst

Po zakończeniu I wojny światowej Traktat Wersalski narzucił Niemcom znaczne ograniczenia w kwestii budowy i wykorzystania sterowców, zabraniając budowy sterowców o charakterze militarnym. Mimo to Niemcy w ramach reparacji wojennych zostali zobligowani do budowy kilku tego typu jednostek dla Stanów Zjednoczonych. Jednym z nich był USS Los Angeles, który zasłynął z powodu incydentu, jaki miał…

[czterykilo]

MRU, czyli Międzyrzecki Rejon Umocniony - mieli rozmach...

MRU, czyli Międzyrzecki Rejon Umocniony to pasmo fortyfikacji w rejonie Międzyrzecza. Jednak jak to się wszystko zaczęło? A więc, są lata 30 XX wieku. Niemcy właśnie stwierdzili, że podpisany Traktat Wersalski można już sobie wsadzić głęboko w dupę i zaczynają przygotowania do kolejnego europejskiego tournée. Fabryki przestawiają się na produkcję militarną, a na architektonicznych sztalugach…

Zobacz całość wpisu: MRU, czyli Międzyrzecki Rejon Umocniony – mieli rozmach… jak zawsze na jedynym i niepowtarzalnym blogu: 4kilo.pl

[osobypostacieludzie]

Niall Ferguson ( Niall Campbell Ferguson ) - uznawany za jednego z wybitniejszych historyków średniego pokolenia. Specjalizuje się w historii politycznej i gospodarczej czasów nowożytnych. Profesor historii Uniwersytetu Oksfordzkiego i Uniwersytetu Harvarda. Ceniony analityk sytuacji geopolitycznej świata. Stały współpracownik "Los Angeles Times", "Sunday Telegraph" oraz "Dziennika". Obecnie wykłada na New York University.Ferguson jest też zwolennikiem i orędownikiem historii kontrafaktycznej, którą wykorzystuje do krytyki deterministycznych teorii dziejów, głównie marksizmu. Alternatywne scenariusze historyczne mają zilustrować tezę o znaczeniu przypadku, lub podejmowanych w kluczowych momentach decyzji dla takiego a nie innego przebiegu historii. Teorie te Ferguson zaprezentował w obszernym wstępie do redagowanej przez siebie książki Virtual History (1997). Zamieścił w niej też swój esej Unia Europejska Kaisera: A gdyby Wielka Brytania nie przystąpiła do wojny w sierpniu 1914? (The Kaiser's European Union: What if Britain had "stood aside" in August 1914?).Feguson jest autorem cenionych i popularnych prac historycznych o historii imperiów brytyjskiego i amerykańskiego – Empire (Imperium) (2003) i Colossus (Kolos) (2004). Wielokrotnie powracał do tematyki związanej z wybuchem I wojny światowej m.in. w 1914: Why the World Went to War (1914: Dlaczego świat poszedł na wojnę, 2005).W swej najnowszej książce War of the World: History's Age of Hatred, 1914-1989 (Wojna Światowa: Epoka nienawiści, 1914-1989, 2006), lansuje definicję jednej wojny światowej 1914-1945, w której traktat wersalski był – trawestując klasyczną dewizę Clausewitza – jedynie kontynuacją wojny innymi środkami. Ferguson lansuje też określenie "Epoka Nienawiści" i szuka odpowiedzi na pytania: Dlaczego XX stulecie okazało się być najbardziej ponurym i dzikim w dziejach ludzkości? Jak to się stało? Jak mogliśmy to sobie zrobić?W analizie historycznej opublikowanej w 2009 roku w "The Guardian" (w związku z siedemdziesięcioleciem wybuchu II wojny światowej) pozwolił sobie na kontrowersyjne zestawienie sytuacji polityczno-społecznej w Polsce i w hitlerowskich Niemczech twierdząc, że "z punktu widzenia politycznych wolności i praw obywatelskich Polska była niewiele lepsza od Niemiec z 1939 roku". Wywołał tą opinią powszechną krytykę.

[osobypostacieludzie]

Vittorio Emanuele Orlando - włoski polityk, premier, profesor prawa, reprezentował Włochy podczas konferencji pokojowej w Wersalu po I wojnie światowej. Razem z premierem Wielkiej Brytanii – David Lloyd George, premierem Francji Georges Clemenceau i prezydentem USA Woodrow Wilsonem stworzyli traktat wersalski. Znany też ze swojej twórczości naukowej (kilkaset prac głównie o tematyce prawnej).Od 1903 r. pełnił funkcję ministra edukacji. W 1907 r. został ministrem sprawiedliwości, którą to funkcję pełnił do 1909 roku. W 1916 r. przejął ministerstwo spraw wewnętrznych. W 1917 r. objął tekę premiera. W 1919 r. zrezygnował z tego urzędu w wyniku niespełnienia oczekiwań jakie w nim pokładano podczas konferencji pokojowej w Paryżu (Włosi liczyli na duże nabytki terytorialne mimo swego stosunkowo małego wkładu w zwycięstwo nad państwami centralnymi). W grudniu 1919 r. został wybrany przewodniczącym Izby Deputowanych. Początkowo był zwolennikiem Mussoliniego, jednak wycofał swe poparcie po zabójstwie socjalisty Matteottiego. Później stopniowo wycofywał się z działalności politycznej (zasiadał jeszcze w Parlamencie) poświęcając się głównie pracy naukowej i wykładom na uczelni. Po upadku Mussoliniego został liderem Unii Konserwatywno-Demokratycznej. W 1948 r. kandydował w wyborach prezydenckich, ale został pokonany przez Luigiego Eunadiego.