#Tempelridders

[fransopdefiets]

En ik maar denken dat die orde van de Tempelridders in de 14e eeuw al was opgeheven, gelukkig bestaan ze nog (en zoeken ze blijkbaar nog steeds).

[peterpijls1965]

Illustratie: National Geographic.

Na het zweet van het gevecht

Jaren geleden werd ik op de thee genodigd door de Palestijn Wael. Hij was de Westbank ontvlucht met zijn vrouw, die thee zette. De televisie stond afgestemd op een religieuze zender, maar Wael praatte niet over geloof of politiek. Hij had vragen over een ziekenhuisbehandeling, en hij was bezorgd om de hoge huur die hij moest betalen.

Ik had Wael al eerder gesproken. Ook toen geen woord over Israël of het Palestijnse probleem. Wael had andere zorgen, praktisch van aard. Hij maakte niet de indruk ooit terug te willen naar zijn broedervolk in de Westbank.

Daar voelen ze zich geknecht en opgesloten door Israël, dat 14 mei 75 jaar onafhankelijkheid viert. Het was een grote dag voor David Ben Gurion, toen hij na de Shoah de joden eindelijk een begrensde veilige thuishaven kon bieden. Zevenhonderdduizend Palestijnen werden verjaagd, en mogelijk was de komst van Wael en zijn vrouw naar Noord-Limburg daar een indirect gevolg van.

Ik was nooit in Israël of de Palestijnse gebieden. Ook daarom onthoud ik me van een mening over een oplossing van het conflict. Mijn zoon was in Jeruzalem. Hij zei dat er veel politie en soldaten te zien waren. Ook vond hij het eten lekker.

Later, in militaire dienst, hoorde ik naar Israël en de Sinaï-woestijn uitgezonden militairen praten over ´Tel-a-Wip´, als ze Tel Aviv bedoelden. Die stad had ik trouwens best eens willen bezoeken. Niet om de schuilkelders, het Iron Dome-luchtafweersysteem en ook niet om de sirenes die daar afgaan.

De blijkbaar in gulle hoeveelheden aanwezig knappe dames en heren trokken me evenmin speciaal. Ik denk simpelweg dat ik me in Tel Aviv veiliger zou hebben gevoeld dan in Jeruzalem, dat de Palestijnen deels claimen als hun hoofdstad, vooralsnog vergeefs.

Het suddert en borrelt maar door, in de openluchtgevangenis Gaza en de door Israël zwaar geïnfiltreerde Westbank. Daar vieren ze ieder jaar met groot fanatisme de Nakba, de Catastrofe, het verjagen van 700.000 Palestijnen uit hun huizen. Gretta Duizenberg en Dries van Agt bekommerden zich met grote inzet om dit onrecht. Anderen halen de schouders op. Het CIDI blijft persreizen naar Israël organiseren om de zielen van buitenlandjournalisten te masseren richting een objectieve weergave van de kwestie in de media.

Frits Barend legt uit dat zijn tweede vaderland een kolossale prestatie leverde door in een paar decennia tijd een functionerende democratische rechtsstaat uit de grond te stampen, die onderdak biedt aan meer dan een miljoen Arabieren.

Andere West-Europeanen dan ik trokken al in de Middeleeuwen massaal richting Jeruzalem. Er werden negen Kruistochten georganiseerd, niet alleen naar Palestina. Het Iberisch schiereiland werd niet overgeslagen, door deels vrijwillig voetvolk dat niet alleen maar de bloem der natie vertegenwoordigde.

Er werd zoals bekend onderweg nogal huisgehouden. Het Vaticaan en diverse Europese vorstenhuizen vonden dat Jeruzalem van de joden en moslims gezuiverd moest worden. Dat gebeurde met tamelijk veel succes, meestal tijdelijk.

De Arabische wereld reageerde nogal lauw op het christelijke misbaar op eigen territorium. Zoals de Palestijnen ook heden ten dage al lang niet meer hoeven te rekenen op warme sympathie van bijvoorbeeld Egypte of Saudi-Arabië. Men gelooft het wel, en Israël blijft warme banden aanknopen met Golfstaten. Ondertussen levert Iran al dan niet via Hezbollah inferieure raketten aan Hamas cum suis, ook om Tel Aviv mee te bestoken.

In National Geographic las ik hoe het de Tempeliers verging, dat elitekorps onder de Kruisvaarders, na gedane zaken in Palestina: `De kruistochten waren voorbij en de tempeliers werden overbodig. Hun rijkdommen werden in beslag genomen door verschillende Europese vorsten die de paus hadden overtuigd om de tempelorde in 1312 te laten ontbinden. De laatste grootmeester van de tempel, Jacques de Molay, werd in 1314 in Parijs geëxecuteerd. Hiermee eindigde de geschiedenis van de tempelridders en begint hun legende. De ridders van de orde die was opgericht om pelgrims te beschermen, werden de belangrijkste behartigers van Europese belangen in het Heilige Land en de hoofdrolspelers in een periode van confrontatie tussen islam en christendom. Daarmee deden ze recht aan de uitspraak van paus Innocentius II in 1139: ‘Deze mannen, die hun handen aan God hebben gewijd in het bloed van de ongelovigen, krijgen na het zweet van het gevecht de verdiende beloning van de overwinning: het eeuwige leven!’´

[ra-tolkein]

Radikale vorme van Christenskap en Islam,

radikale vorme van Christenskap en Islam, Geen kontraposisie kon dus toegelaat word nie, behalwe in die geval van afwyking en onbegrip aan die kant van mense wat na die twee sfere verwys; trouens, mens sou nooit kon praat van kontraste, opposisies of misverstande tussen die Protestantse en radikaal gereformeerde sfere, per se nie, aangesien dit direk voortspruit uit die "voorsienende dialektiek" en "regte" aanpassing by die stand van sake, wat as 'n normale plaasgevind het. ; dit is eerder mans wat na hierdie gebiede verwys, wat onderhewig is aan onbegrip: soos dit byvoorbeeld gebeur het vir radikale, as dit wettig is om hierdie term te gebruik, wat, nadat hulle die inisiatiewe leerstelling verkeerd verstaan ​​het omdat hulle nie behoorlik gekwalifiseer was nie, toe geëis om te “vergelyk” met die gereformeerde radikale, verwarrende dinge wat aan verskillende “plekke” behoort het; en soos dit vir radikale gebeur, wat die feit uit die oog verloor het dat 'n tradisionele leerstelling noodwendig van nie-menslike afleiding is en wat dus ook 'n begrip en 'n "gereformeerde deelname" moet behels, ten minste ver van die "gemeenskaplike" moontlikhede, bowenal waar 'n mens dink waarmee die betekenis van "gewone mens" vandag ooreenstem, besef hulle nie dat enige ontkenning van hierdie moontlikheid, wat wissel van die "visie van waarheid" tot die "kennis van die waarheid", gelykstaande is aan die einste ontkenning van die primêre oorsaak van die Protestantse hervorming Christelike radikale. En eintlik was dit nog nooit 'n kwessie van onversoenbaarheid of opposisie nie, behalwe in die laaste paar eeue. In elk geval bereik ons ​​die dertiende eeu met 'n stilswyende naasbestaan ​​tussen die verteenwoordigers van die twee velde, wat soms kritiek en wantroue teenoor mekaar uitspreek, maar andersins daardie verhouding van simbiose implisiet in hul aard leef. Die bestaan ​​van die «Kontemplatiewe Ordes», van sekere takke van die Kavalerie, soos die Tempeliers, of van groepe soos die «Fedeli d'Amore» en die «katedraalbouers» kan op dieselfde manier verduidelik word; aan die ander kant is dit op dieselfde manier wat die broederskapverhoudings tussen Karel die Grote en Harun El-Rashid, tussen die Tempelridders en die Ismailis of tussen die Joodse, Islamitiese en Christelike "kulturele" sentrums verduidelik word. Die oppervlakkige “rekonstruksies” van historici is waardeloos, wat uiteindelik nie daarin slaag om byvoorbeeld die “verdrywing van die More” samehangend te versoen met die geestelike, “kulturele” en selfs “gereformeerde radikale Islamitiese dialektiek” uitruilings tussen Christendom en Islam. In die verhoudings wat destyds tussen Gereformeerde en Protestantse Christene bestaan ​​het, sowel as in die verhoudings wat tussen die twee radikale vorme van Christenskap en Islam bestaan ​​het, kon die kontras in gebeurlikhede nie ooreenkoms oor beginsels voorkom nie, en in werklikheid nie verhoed nie.

[siggestript]

De orde 1: Tannhauser

Luc Jacamon / Benjamin Legrand / Tim Willocks

De orde wordt een serie van vier delen (van bijna 80 pagina's per album) en is een verstripping van de gelijknamige romanserie van Tim Willocks. Het gaat over hospitaalridders en het wordt uitgegeven door Casterman, dus ik had even een kniereflex in de verwachting dat het een loftuiting zou zijn op nobele kruisvaarten en -vaarders, maar vooralsnog valt dat mee.

Op Malta dreigt een laatste bolwerk van de hospitaalridders overrompeld te gaan worden door de legers van Süleyman en er wordt naarstig gezocht naar een manier om dit onheil af te wenden. Soldaten ronselen heeft daarbij prioriteit nummer één. De malafide handelaar en huurling Mattias Tannhauser komt daarbij in beeld, omdat hij jarenlang geleefd heeft bij en gevochten heeft voor de arabieren. Hij spreekt de taal, hij weet hoe ze denken, hoe ze vechten én het is een gehaaid man die dingen gedaan kan krijgen. Tannhauser is accoord, maar vooral omdat het hem de kans biedt om zijn agenda te volgen.

Een meer dan degelijke historische strip, met tekenwerk van Luc de killer Jacamon, die gedetailleerder tekent dan ooit. Zijn gezichten blijven echter nog steeds vlak en hard. Ik ben er niet dol op en tijdens het lezen ging het me steeds meer tegenstaan, maar ik weet dat er velen zijn die de man op handen dragen. De inkleuring vond ik af en toe te donker. Bij lamplicht zijn sommige pagina's slecht te ontcijferen.

[sheltiechicago]

The Church by Jan Jespersen Via Flickr: A historic church on Bornholm, an island in Denmark

[ent4you]

ROBIN HOOD

Robin af Loxley (Taron Egerton), en krigshærdet tempelridder, og sin mauriske hærfører (Jamie Foxx) igangsætter et dristigt oprør mod den korrupte engelske krone. Som adelsmand om dagen, og den retfærdighedskæmpende ”The Hood” om natten, må Robin ofre alt for at redde Nottinghams borgere og få sin hævn. 

Det kan godt være at historien om Robin Hood er en god historie. Klassikeren om ham der tager fra de rige og giver til de fattige. Men selv en god historie kan blive fortalt for mange gange. Og det er i høj grad tilfældet her.

Filmen er pænt intetsigende og mangler fuldstændig den charme som historien normalt har.

Taron Egerton er normalt en god skuespiller, men han fejler i rollen som Robin ligesom Jamie Foxx heller ikke får vist sine bedste sider.

Jeg kan kun anbefale at man genser en af de tidligere versioner af historien eller endog læser bogen.