#Sven De Ridder

[hardhuilen]

#LikeMe seizoen 2 – 𝓯𝓪𝓿𝓸𝓻𝓲𝓮𝓽𝓮 𝓵𝓲𝓮𝓭𝓳𝓮𝓼

[kaboutercrazy]

After my post yesterday I decided you have to see this love bird called Twinkly for yourself (and also a bit of Sven/Jack). Pure beauty.

Episode: Las Vegas

[ilovetheater-nl]

FABRIC MAGIC start opnames muzikale Ketnet-reeks: #LikeMe

FABRIC MAGIC start opnames muzikale Ketnet-reeks: #LikeMe

Een jaar lang hield productiehuis FABRIC MAGIC de lippen stijf op elkaar maar vanaf heden kondigen zaakvoerders Bart Van Oost en Thomas Van Goethem met trots de start van de draaiperiode van de gloednieuwe Ketnet-reeks #LikeMe aan. De muzikale reeks, speciaal ontwikkeld voor en in samenwerking met co-producent KETNET belooft er eentje van formaat te worden.

De reeks die zich richt op de…

[architectnews]

KU Leuven's Faculty of Architecture spotlights eight architectural projects

A project exploring women's experiences of public space during the Covid-19 pandemic and another that examines "architecture beyond the physical" is included in Dezeen's latest school show from students at KU Leuven.

Also featured is a project that looks at the sociological importance of the kitchen, and another that explores post-war parish churches in Flanders.

KU Leuven

School: KU Leuven's Faculty of Architecture Courses: Architecture, Interior Architecture, Urban Design and Spatial Planning and Educational Masters Tutors: Jo Van Den Berghe, Thierry Lagrange, Sven Sterken, Charlotte Ardui, Burak Pak, Karel Deckers, Jo Liekens, Tom Callebaut, Rolf Hughes, Nel Janssens, Rachel Armstrong, Annelies de Smet, Jo Liekens, Roel De Ridder, Laurens Luyten, Bruno Notteboom, Caroline Newton, Babette Wyckaert and Bjoke Carron.

School statement:

"The Faculty of Architecture, situated in Brussels and Ghent, provides an interactive and open environment that accommodates students worldwide.

"The history of the faculty and the proximity of the professional and academic art courses of LUCA School of Arts determines its individuality.

"Most design studio teachers are in practice and enthusiastically transfer the knowledge and skills from their architectural office to students.

"The design studio landscape of the Faculty of Architecture is formed along with engagements with each specific focus: Urban Cultures, Craftsmanship, Legacy, Mediating Tactics and The Brussels Way.

"A rich series of lectures and exhibitions called Going Public deepens and accompanies each of the engagements."

The Autonomous City by Vitor Silveira Breder Rocha

"Misconceived interpretations of the concept of autonomy have been fostering a neoliberal discourse, where labour exploitation and capital accumulation prevail.

"By developing a concept of autonomy that gathers notions of the commons, de-financialisation of housing, citizen participation, occupation and activism, and flexibility in architecture, this research tries to respond to every prerogative present in the process of neo-liberalisation.

"The aim is to create a flexible framework for its application in cities. The outcome merges temporary use with affordable mobile housing as a claim for an autonomous city agenda for the city of Brussels."

Student: Vitor Silveira Breder Rocha Course: International Master of Architecture, studio: Alt_shift* Altering Practices for Urban Inclusion - Envisioning the Future of Temporary Housing and Inclusive Collective Spaces in Brussels Tutors: Burak Pak and Aurelie De Smet Email: bredervitor[at]gmail.com

Church The Revaluation of St. Rita's Church by Quinten Malfait

"The starting point of this project is the re-valuation of post-war parish churches in the scattered built fabric of Flanders.

"The project is a poetic translation between the current social and urban conditions, along with the cultural development of this building as a sacred space and a monument, within its generic context.

"The case study, namely the iconic brutalist Saint-Rita church from Belgian architect Léon Stynen, set the stage for multiple interventions on different expanding scales.

"On a scale of the site, he designed a canopy with oversized columns, creating a new framework for this monument with an in-between atmosphere.

"Thus, the church's radiance introduces a new network and becomes sacred for Christians as well as architecture fanatics."

Student: Quinten Malfait Course: Master of Architecture, studio: OMG! Van God Los, Faith in the periphery Tutor: Sven Sterken Email: quintenmalfait[at]gmail.com

Kitchen Stories by Liese Mortreu

"This project explores the kitchen as a space from which to reconsider the impact of our daily choices and relation to our environment, through the practice of food making.

"Through the everyday, capitalism reproduces itself into the Anthropocene.  To do so she leaves behind the formal conventions of the fitted kitchen and reconfigures its meaning through a series of short stories.

"Those short stories reconstruct the kitchen in its physical, social and psychological dimension, demonstrating it as a typology that creates natural and social wealth, as it is only possible in the intimate context of a home."

Student: Liese Mortreu Course: International Master of Architecture, studio: Wicked Home Tutors: Rolf Hughes and Rachel Armstrong Email: liesemortreu[at]gmail.com

(Un)Familiar by Inez Leduc

"The (Un)Familiar project distances itself from everyday furniture.

"This is to examine its fixed image, to question its relevance, value and to assign new layers to it.

"In my design research process, I shift the function and aesthetics of the furniture to the background so that other (re)discovered qualities come into the spotlight with which I explore the boundaries of furniture.

"I substantiate the collection of furniture from thrift shops and stretch the viewer's imagination, move away from entrenched ideologies around evidentiality and stir the imagination.

"This design research process made me travel through everyday furniture that carries its own, but unknown to me, story."

Student: Inez Leduc Course: Master of Interior architecture, studio: Performative Space and Proximity Tutors: Jo Liekens and Roel De Ridder Email: inezleduc1[at]hotmail.com

The Other – The Ethics of Levinas in Public Space by Chelsey Watthy

"With this project, I researched Emmanuel Levinas, a western philosopher who criticizes the fundamental principle of Western philosophy: the 'I-perspective' as the central point.

"The central point of Levinas is 'the other'. It seemed to be a sublime challenge to introduce Levinas' thinking in interior architecture.

"The Levinas philosophy shows that the interior of the house is an important place to be open to others.

"When we can reveal the interior, we can become aware of 'the other'. The design puts forward a surrealistic cut, in which the other takes center stage by reversing the interior and exterior.

"The cut consists of relics of the other that have been upgraded. The answer to the inquiry offers the unfolding of a surrealistic cut, which is essentially an architectural contradiction of the 'I' as the main point of departure for Western philosophy and architecture in general."

Student: Chelsey Watthy Course: Master of Interior Architecture, studio: Public Space and Vocation Tutors: Karel Deckers and Lien Van der Jeught Email: chelsey.watthy[at]telenet.be

Women in the Public Sphere During and After COVID-19 by Emma Van Den Daele

"The Covid-19 pandemic does not affect everyone in the same way. Where you live and how you live affect how you experience the pandemic.

"By examining how the pandemic affects certain groups, measures can be made more effective and potential negative impacts can be minimized. This study focuses on women. From previous crises, we can say that women can be active players in the field of change.

"While they tend to experience the consequences of the crisis in an often negative way. This crisis, the corona crisis, is not gender-blind either.

"Drawing on existing literature and our own research, this master's thesis provides an overview of how the current pandemic can be an opportunity for women in the use and appropriation of public space."

Student: Emma Van Den Daele Course: Master of urban design and spatial planning, studio: Just Transitions Tutors: Caroline Newton and Babette Wyckaert Email: Emma.vandendaele[at]hotmail.com

Farmscape – Spatial Tree and Forest Configurations in the Agricultural Landscape by Marie Geldof

"In this master's thesis an answer is formulated to the following two research questions:

"How can we integrate more forest and trees in agricultural areas in an urbanized context?

"How can these alternative forms of agriculture contribute to a stronger social connection and a coherent ecological network?

"From the literature, a theoretical framework and an agroforestry catalogue of innovative farming types was distilled, that determined the rest of the research.

"Theoretical models of agroforestry visually translate into spatial concepts. This overview describes the differentiation between the different types of agroforestry, the morphological classification of the trees, the different advantages and disadvantages of the types of agroforestry and the practical rules, conditions and management for planting trees in function of crop production.

"This agroforestry catalogue is then tested on through design research.

Student: Marie Geldof Course: Master of Urban Design and Spatial Planning Tutors: Bruno Notteboom and Bjoke Carron Email: marie.geldof[at]student.kuleuven.be

Interiorities, Embeddedness and the Dwelling by Marie Porrez

"This master thesis displays a dialogue between the theme of drawing and interiority and embeddedness in relation to the 'dwelling'.

"This led to the description of three interiorities through the act of drawing: interiority of dwelling, landscape, and memory.

"It comes together in a place of withdrawal that reflects my own mental space charged by memory and embeddedness into the landscape.

"I hope to offer the beholder new perspectives on these themes. To explore the narrative space and architecture beyond the physical. Architecture as the moment where the poetic image of memory and construction emerge together."

Student: Marie Porrez Course: Master of Architecture, studio: The Drawing and the Space Tutor: Jo Van Den Berghe and Thierry Lagrange Email: porrez.marie[at]gmail.com

Partnership content

This school show is a partnership between Dezeen and KU Leuven. Find out more about Dezeen partnership content here.

The post KU Leuven's Faculty of Architecture spotlights eight architectural projects appeared first on Dezeen.

[maiadeleu-blog]

Extra: Stuk ongeluk

Op moederdag ben ik samen met mijn ma en oma naar Antwerpen geweest, daar hebben we ook dit keer een toneelstuk gaan bekijken.

'Stuk ongeluk' is een toneelstuk over een totaal misgelopen (toneel)stuk. Best verwarrend, niet? Het stuk gaat over een detectieve verhaal, maar er loopt zogezegd van alles mis. De decoratie blijft niet aan de valse muren hangen, de muren zelf vallen ook om, het materiaal ligt verkeerd, er worden acteurs bewusteloos geslagen etc.

Om de mensen op te warmen kwamen de acteurs, waaronder Britt Van der Borght, tussen het publiek al een beetje acteren voor het daadwerkelijk begon.

We konden op den duur niet stoppen met wenen van het lachen. De beste, grappigste acteurs vond ik Sven De Ridder, Kobe Van Herwegen en natuurlijk ook Britt Van der Borght.

[todayfamousbirthdays]

I wish you all the best on your special day! Sven De Ridder (Movie Actor), 46 years old. Many years ago on this day, God decided to send an angel to earth. The angel was meant to touch lives and that happened! Happy birthday my sweet angel! https://ift.tt/2WumJbq

[filmflits]

FC De Kampioenen 2 Jubilee General

Nieuwe Film Merchandise op https://filmflits.nl/fc-de-kampioenen-2-jubilee-general/

FC De Kampioenen 2 Jubilee General

EAN: 5412012169296

INFO: DVD | Nederlands | 29 februari 2016

PRIJS: €9,99

FC De Kampioenen 2 Jubilee General Gegevens

Releasedatum: 29 februari 2016

Distributeur: EIC

Label: EIC

FC De Kampioenen 2 Jubilee General Cast & Crew

Acteur(s): Sven De Ridder, Ann Tuts, Johny Voners, Johny Voners, Danni Heylen, Ann Tuts, Herman Verbruggen

Regisseur(s): Jan Verheyen

Personage: Geen personage

FC De Kampioenen 2 Jubilee General Kijkwijzer

Advies: Angst, Geen discriminatie, Geen drugs en/of alcoholmisbruik, Grof taalgebruik, Geweld, Geen seks

Adviesleeftijd: Vanaf 6 jaar

FC De Kampioenen 2 Jubilee General Specificaties

Drager: DVD

Aantal stuks in verpakking: 1 disc

Verpakking: Amaray

Speelduur: ca 96 min minuten

Regiocode: 2

Taal: Nederlands

Overige talen: Vlaams

Ondertiteling: Nederlands

Beeldkleur: Color

Beeldformaat: 16:9

Audio: Dolby digital 5.1

Extra’s: Geen extra’s

FC De Kampioenen 2 Jubilee General Cijfers en feiten

Alternatieve titel(s): Jubilee General

Budget: Onbekend

Filmlocatie(s): België

Oorspronkelijke productie: Vlaanderen

[stefselfslagh]

Het Huis van Hiele: Hugo Broos.

Het Huis van Hiele, dat zijn acht zomerse gesprekken met bekende smaakmakers in het vissershuis van Willem Hiele in Oostduinkerke. Slow food meets slow journalism. Het Huis van Hiele verschijnt elke zaterdag van juli en augustus in Zomeruur, de zomerbijlage van De Morgen. (Foto’s: Bob Van Mol en Wouter Van Vooren)

Na de 'mirakelzege' van Kameroen op de Afrika Cup geniet voetbaltrainer Hugo Broos (65) een absolute heldenstatus. Inclusief massahysterie, huwelijksaanzoeken en presidentiële gunsten. Zoete wraak na al die jaren dat geen team hem nog wou. “Afrika heeft mij voorgoed veranderd.”

Hij is twintig minuten te laat. Even vermoeden we dat Hugo Broos de Kameroense à l'aise-mentaliteit heeft omarmd. Maar zijn vertraging blijkt het gevolg van de gps, die de wat verscholen, idyllische locatie van Willem Hieles restaurant aan de kust maar moeilijk vindt. “Dat ding sloeg tilt. Ik zat al bijna in de duinen”, klinkt het eerder sakkerend dan verontschuldigend bij aankomst. “De ingebouwde gps is net als mijn wagen twaalf jaar oud. Maar zolang hij rijdt vind ik het te stom om een nieuwe te kopen.”

Een andere voetbaltrainer zou zichzelf eens goed in de watten hebben gelegd na de Afrika Cup. Onder het motto: een mens boekt niet elke dag een historische overwinning. Want dat was het, begin februari. Broos en 'zijn' Kameroens nationaal elftal stuntten toen op het Afrikaanse landentoernooi.

Niemand die vooraf veel rekening hield met Kameroen. Ooit domineerden de 'Ontembare Leeuwen' het Afrikaanse voetbal, maar het was al meer dan tien jaar geleden dat ze hun bijnaam nog enige eer aandeden.Van trainer Hugo Broos werd zo mogelijk nog minder verwacht. Bij zijn aanstelling noemde de lokale pers hem een stoffige loser die zo dom was om de grootste namen uit het team te schrappen.

Vandaag staat die “loser” maar mooi in de geschiedenisboeken, als eerste Belgische trainer die ooit de Afrika Cup binnenhaalde. Meer zelfs: als eerste Belgische trainer die sinds een eeuw tout court de hoofdprijs wegkaapte op een internationaal voetbaltornooi (voor de quizfreaks: de laatste was Raoul Daufresne de la Chevalerie in 1920, met de Belgische ploeg op de Olympische Spelen in Antwerpen).

Kameroen werd gek, Broos werd uitgeroepen tot held van de natie. Van het volk kreeg hij de bijnaam 'de witte magiër', van de president de titel van ridder. “Het was waanzinnig”, vertelt Broos terwijl gastvrouw Shannah hem een glas droge witte wijn inschenkt. “Op de avond van de Afrika Cup hebben de autoriteiten van Yaoundé op een bepaald moment alle straatlichten in het centrum gedoofd. Zodat het volk wel naar huis moést gaan. Anders hadden die gewoon zes weken door gefeest.” En de trainer zelf? Die vierde de zege gewoon met een fris koud pintje. “Meer moet dat voor mij niet zijn.”

Kan u vandaag in Kameroen nog ongestoord over straat?

Broos: “Nee, dat is er niet meer bij. Als iemand je in de smiezen krijgt, staat er binnen de kortste keren dertig man met zijn gsm rond je. 'Selfie, coach?' Ik dacht dat ik na de kwartfinale met België op het WK '86 wel iets gewoon was. Niet dus. De inkomhal van mijn hotel in Yaoundé stond in de weken na de Africa Cup elke dag vol supporters. Toen ik naar het presidentieel paleis moest voor de titel van chevalier kreeg ik zelfs een politie-escorte. Zoiets streelt de ijdelheid natuurlijk. Maar na een paar dagen ben ik naar de bondsvoorzitter gestapt: geef mij nu een vliegticket naar België. De gekte werd me teveel.”

Klopt het dat u bestookt werd met huwelijksaanzoeken van Kameroense vrouwen?

“Er waren er toch een stuk of vijf. Drie in de euforie van het moment, twee serieuze. Een Senegalese zangeres solliciteerde zelfs open en bloot in een lokale krant naar mijn hand. Ze vond mij een goede partij omdat ik koppig mijn eigen ding deed. Een publiciteitsstunt dacht ik. Het bleek bittere ernst. Ik heb ze wijselijk afgewezen. Ik denk niet dat ik een tweede vrouw aan mijn echtgenote verkocht zou krijgen.” (lacht)

Kameroen kon sinds 2002 geen Africa Cup meer winnen. Wat is uw geheime wapen?

“Als bondscoach moet je vooral een vaderfiguur zijn. Een luisterend oor als het kan, streng als het moet. Voetballen kunnen ze al. Een nationaal elftal verzamelt de beste spelers van het land. Maar je moet ervoor zorgen dat die mannen door het vuur gaan voor jou. Ik mag wel zeggen dat ik daar in ben geslaagd.”

Hoe hebt u dat voor elkaar gekregen? Bij uw aanstelling reageerde men op zijn zachtst gezegd nog sceptisch. Sommige spelers weigerden zelfs mee te doen.

“Simpel: mijn regels gelden voor iedereen. Dat was nieuw voor hen. Onder de vorige bondscoaches mochten sommige vedetten pas twee dagen voor de wedstrijd op training verschijnen. Die spelers zagen het nationale team als Club Med, een leuk uitstapje tegenover de strakke discipline bij hun Europese clubs. Ik zei dan: als het zo zit, moeten ze helemaal niet meer komen. Dat waardeerden de anderen. Die waren gefrustreerd dat sommige toppers altijd werden voorgetrokken. En deden daarom ook minder hun best.”

Het schrappen van die vedetten viel niet bij iedereen in goede aarde.

“Het was een groot schandaal. Aan de habitués raak je niet. De pers in Kameroen heeft mij eerst nog onder druk proberen zetten om iemand als Samuel Eto'o terug te halen. Een wereldster, maar die ging zelf tegen mijn voorganger zeggen hoe de ploeg moest spelen. Sorry, dat pakt nu niet meer. Samen met mijn Belgische assistent Sven ben ik bijna een volledig nieuwe ploeg beginnen samenstellen.”

Hoe begin je daaraan?

“Google. Zoeken op 'Kameroense voetballer'. Jullie lachen, maar we kenden al die spelers niet. Daarna gingen we kijken. Nu hebben we een vijvertje van zo'n vijftig spelers waaruit we kunnen vissen. Op zo'n acht na zijn het allemaal nieuwe namen in vergelijking met vroeger.”

Wat hebben deze spelers dan dat de vorige selectie niet had?

“Snelheid. Daar draait het moderne voetbal om. Vroeger was dat kracht, uithouding. Aan dat idee is Kameroen lang blijven vasthouden: spelers moeten beren van venten zijn. Maar als je niet aan de bal geraakt omdat de tegenstander sneller is, heb je niks aan het feit dat je hard kan trappen of lang op het veld kunt staan.”

Was de zege op de Africa Cup een lucky shot? Bij de Confederations Cup in Rusland lag Kameroen er al na één ronde uit.

“Als je tegen de Zuid-Amerikaanse kampioen en de Wereldkampioen moet spelen, weet je vooraf al dat het moeilijk wordt. Tegen Chili en Duitsland komt er toch nog een kwaliteitsverschil boven. Logisch want je bent een jonge ploeg aan het uitbouwen. Maar in Kameroen vinden ze zo'n uitspraak een zware belediging. Het land mocht dan al jaren geen succes meer hebben geboekt, het idee van 'wij zijn de besten' is gebleven. Kameroenezen rakelen voortdurend hoogtepunten van weleer op. 'Ja maar, in 1996 hebben we die en die wel met 4-0 van het veld gemaaid.' Ik probeer dan uit te leggen dat het voetbal is geëvolueerd, en als ze in de toekomst meewillen met Europa dat ze ook moeten evolueren. Hebben ze geen oren naar. 'Oui oui, coach, mais en quatre-vingt six...'

Ai, de witte magiër is zijn toverkracht al kwijt.

“(lacht) Zo erg is het nog niet. Op zo'n Afrika Cup kun je gelukkig wel even teren.”

Hij steekt nog snel een licht gegaarde kokkel naar binnen voor Shannah het voorgerecht afruimt. “Met al dat gebabbel moet ik zien dat ik hier niet vergeet te eten.” Een interview met een voetballer of coach is altijd een beetje een risico. Te goed getraind in het geven van ontwijkende of cliché antwoorden. Broos is een welgekomen uitzondering. Zo stug hij op het veld lijkt, zo ongeremd en ongedwongen is hij als tafelgast. Niet het type dat elk woord wikt en weegt. Wel integendeel: het hart op de tong. Ook wanneer het over de minder feestelijke periodes in zijn leven gaat. Zoals de jaren voor Kameroen, toen hij werkloos thuis zijn nagels zat op te vreten. Na passages bij onder meer Club Brugge, Anderlecht, Genk, Moeskroen en Zulte Waregem kwam hij in 2011 als trainer plots nog amper aan de bak. “Verschrikkelijk”, zegt hij daarover. “In de zomer kon ik nog op mijn fiets springen. Maar in de winter als het regende liep ik de muren op. Ik geef het je op een briefje: eenmaal je krant uit is, duurt zo'n dag lang. Voor mijn vrouw was dat evenmin plezant. Ze was het gewend dat ik voortdurend weg en bezig was, en plots zat ik daar dag in dag uit in de zetel. “Elke keer dat er ergens een trainer vertrok zat ik naast die telefoon te wachten. Maar er kwam niks. Ik raakte daar enorm gefrustreerd door. Van de ene op de andere dag tel je niet meer mee. Alsof ik plots niets meer waard was. Ik had toch al één en ander bewezen?”

Was u te duur geworden?

“Dat verhaal deed de ronde. Terwijl ik ook wel besef dat je bij een club als pakweg Beveren niet hetzelfde verdient als bij Club Brugge of Anderlecht. Maar als er zelfs geen ploeg interesse toont, kom je niet aan onderhandelen toe. Een ander fout gerucht was dat ik te ouderwets trainde. Ik werk ook met hartslagmeters en periodisering.”

Heeft uw koppige reputatie u ook parten gespeeld?

“Ik zie dat persoonlijk eerder als een kwaliteit.”

Clubs zien dat mogelijk anders. U zei recent nog: 'Je kan als trainer beter ontslagen worden met je eigen ideeën dan met die van anderen.' Vindt u dat de trainers van tegenwoordig zich te slaafs schikken naar de wensen van hun bestuur?

“Trainers moeten meer op hun strepen staan. Met mij zullen ze niet zo sollen als met sommige anderen. In Algerije heeft het bestuur mij één keer een papiertje gegeven met de ploeg die moest spelen. Ik heb nog één match gedaan, met de ploeg van mijn keuze. We wonnen, maar daarna heb ik gezegd: 'salut, want dit pik ik niet'.”

Waarom wilt iedereen toch zo graag voetbaltrainer worden? Tegenover de stevige pree staat wel dat je voortdurend kritiek en inmenging moet slikken, en na een paar slechte matchen al riskeert om zonder pardon bij het groot huisvuil gezet te worden.

“Daarom ben ik content dat ik in de winter van mijn carrière zit. Als je ziet wat er nu allemaal met trainers gebeurt: dat is niet meer correct. Toen de telefoontjes uitbleven ben ik uiteindelijk zelf maar sollicitatiebrieven beginnen sturen. Geen enkele club die zelfs het fatsoen had om te antwoorden. Zelfs geen standaardbriefje. Dat kwam hard aan. Gaat het er dan echt zo koud aan toe in het Belgisch voetbal?”

Maar waarom dan toch blijven hengelen naar een nieuwe trainersjob? U had eenmaal de zestig voorbij ook gewoon van het leven kunnen genieten.

“Sonja (zijn vrouw, kvdp/ss) heeft het me wel tien keer gezegd terwijl ik daar naast die telefoon zat te wachten. 'Zijt gij zot? We gaan er geen boterham minder om moeten eten.' Ze had gelijk. Maar ik sta gewoon graag op dat veld. Met die mannen bezig zijn, een tactiek uitstippelen en dan zien dat die aanslaat. Dan voel ik me nuttig. En gelukkig. Bovendien wilde ik mijn carrière eervol eindigen. Gewoon in stilte doodbloeden: daar ben ik te ambitieus voor.”

Michel Preud'homme is met Club Brugge één keer kampioen geworden, u twee keer. En toch is de kans groot dat Preud'homme als trainer een prominentere plaats zal krijgen in de geschiedenisboeken van Club Brugge dan u, omdat er rond hem - ook door Preud'homme zelf - een hele personencultus is gecreëerd. Steekt dat?

“Preud'homme wordt ongelofelijk terecht in de bloemen gezet. Maar ergens is er wel een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'Tiens ik heb hetzelfde gedaan'. In die zes jaar dat ik daar trainer geweest, hebben we twee keer de Beker gepakt, twee keer kampioen gespeeld, drie of vier Supercups gewonnen, de halve finale in de Europabeker gehaald. Waarom werd dat toen niet met evenveel applaus onthaald?”

Omdat u het imago meesleept van een wat saaie, kleurloze coach?

“Er heeft ooit iemand tegen mij gezegd: je relativeert de zaken teveel, dat pakt niet goed in de wereld van het voetbal.”

Misschien had u zich als trainer wat excentrieker moeten opstellen? Af en toe eens wat journalisten afblaffen, met flesjes gooien en naar de tribunes verbannen worden. Dat schijnt respect af te dwingen.

“Ik ben zo niet. Ik ga ook niet elke match met een geel sjaaltje op de bank zitten. Hoe Georges Leekens zichzelf altijd heeft verkocht: ik ben daar jaloers op. Ik laat altijd meteen zien en voelen hoe ik over de zaken denk. Er zijn in mijn carrière momenten geweest dat ik dat beter niet had gedaan. Maar dat heb ik aan mezelf te wijten. Ik kan niet faken. Zo zou ik liever wat socialer zijn. Veel mensen denken dat ik arrogant ben. Ik voel me absoluut niet beter dan een ander, ik heb gewoon heel veel moeite met small talk. Mijn vrouw praat meteen tegen jan en alleman. Terwijl ik eerst de kat uit de boom kijk. Niet argwanend. Afwachtend.”

Was winst in de Africa Cup revanche voor u?

“Ja, voor een stuk wel.”

Naar wie hebt u allemaal een mentale middelvinger opgestoken?

“Naar iedereen die de afgelopen jaren deed alsof ik niet meer bestond. Jullie wilden me niet meer bezien? Wel, kijk nu.”

Brede smile als het volgende gerecht voor zijn neus wordt gezet: een Belgisch gatje, gemarineerd in citrus en olie. Zijn slanke lijn blijkt bedrieglijk. Broos gaat graag op restaurant. Maar een echte gastronomische durfal kun je hem moeilijk noemen. De Kameroense keuken? Daar waagt hij zich niet aan. “En een darminfectie oplopen zeker? Nee bedankt. Als ik daar op restaurant ga, ga ik naar de Italiaan. Er is ook een hele goede Turk.” Voor hij tekende bij Kameroen had hij nog nooit een voet in zwart Afrika gezet. “Een cultuurschok. Met niks te vergelijken.”

De acteur Lucas Van den Eynde, die jaren geleden zes maanden in Zimbabwe verbleef voor de opnames van de tv-reeks Congo, zei nadien: 'Afrika blijft in je ziel zitten.'

“Hij heeft gelijk, dat voel ik nu al. Afrika kruipt onder je huid, maakt een andere mens van u. Dat voelde ik vanaf het eerste moment. Mensen lachen daar veel meer, zelfs al leven ze in miserie. Dat werkt aanstekelijk. In het Westen ergeren we ons zo snel. In het begin werd ik gek als iedereen daar weer eens te laat op een vergadering lachend arriveerde. 'Ah coach, ça va?' 'Ca va?! Ik zit hier godverdomme al een half uur te wachten.' 'Maar coach, we zijn hier toch, wat is het probleem?' Na een tijdje besefte ik dat ze gelijk hadden: ik was de enige die geïrriteerd als een opgejaagde hond rondliep. Je leeft daar gemakkelijker. Zorgelozer.”

Waarom woont u als bondscoach van Kameroen dan in Jabbeke?

“Hoe geweldig ik de mensen er ook vind, in Yaoundé wonen is niet te doen. Te druk, te anders. Mijn vrouw is na lang aandringen eens een week mee geweest. Ze kwam meteen tot de constatatie dat ze daar nooit zou kunnen leven. Die kan daar niks doen. De winkels zijn daar niet zoals hier. Als we spelen in Kameroen vlieg ik een dag of tien voordien naar daar, en ik blijf tot drie dagen na de match. Dan ben ik toch stiekem blij dat ik terug op de vlieger kan stappen. Mijn vrouw ging wel mee toen ik Panserraikos in Griekenland coachte. We woonden daar in een klein stadje met restaurantjes, terrasjes, winkeltjes. In een heel gewoon huis, maar mijn vrouw kon er te voet naar het centrum. De kinderen woonden al alleen en kwamen af en toe bij ons op vakantie. Familiaal was ik daar het gelukkigst.”

En professioneel?

“Nu. Bij Kameroen.”

Nochtans hekelde u al verschillende keren het totale gebrek aan professionalisme in Kameroen: de spelersbussen zijn vaak defect, het gras op de oefenvelden staat soms kniehoog, de ploegdokters moeten zelf hun medicijnen en verbanden financieren, de spelers krijgen in hun hotel geen eten omdat de bond het hotel in kwestie is vergeten te betalen,...

“Vergeten?! (trekt een bedenkelijk gezicht) Ze hadden gewoon niet betaald. We moesten die middag een oefenwedstrijd spelen tegen Guinée in Brussel (in maart, kvdp/ss) en zaten al klaar voor de lunch. Maar het buffet bleef leeg. Ik wou al gaan klagen toen de hotelmanager naar mij toe kwam. Heel gênant. De Kameroense voetbalbond heeft mij dat ongelofelijk kwalijk genomen, dat ik die historie in de pers heb aangeklaagd. Ik had hen 'vernederd'. Een week na die match kreeg ik thuis in België een brief van de eerste minister van Kameroen. Ik moest in Yaoundé komen getuigen op het officiële onderzoek over de kwestie, op het ministerie van Sport. Een ongezien tafereel. Iedereen van de ploeg zat daar verzameld, van de persverantwoordelijke tot de kinesist, maar ook de minister van Sport zelf, de secretaris-generaal van de voetbalbond, de afgevaardigde van de premier én de afgevaardigde van de president. Het resultaat van dat tribunaal was het ontslag van de coördinator die voor de betalingen instond. En de boekhouder is naar verluidt gedetacheerd naar een bureautje waar niemand hem ooit nog terugvindt. Als ik intern van mijn oren had gemaakt was dat potje gewoon gedicht. Maar omdat ik naar de pers was gestapt, was het een groot schandaal en stond iedereen in rep en roer.”

Voor hetzelfde geld was u zelf ontslagen.

“Ik ben geen dommerik. Als ik de Afrika Cup niet had gewonnen, had ik dat niet gedaan. Want dan hadden ze mij afgemaakt. Maar nu durfde niemand aan mij raken. Want dan hadden ze heel het land tegen zich. Door de Afrika Cup had ik plots macht. Ik ben nu zes maanden gerust. Maar het is een kwestie van tijd voor er nog zo'n stoot gebeurt. Ik kan intussen een boek vullen met dergelijke verhalen.”

Voor het hele boek hebben we te weinig tijd. Wat is zo het vreemdste dat u er al hebt meegemaakt?

“Misschien toch die keer dat we een belangrijke match tegen Gabon moesten spelen, en de kok de avond ervoor zei dat hij geen rijst meer mocht serveren. Orders van hogerhand. Het duurde even voor ik het door had, maar blijkbaar had de medicijnman, de marabou, gezegd dat rijst ongeluk zou brengen. Ik heb toen geëist dat we rijst gingen eten zoals elke andere dag. Gelukkig hebben we die wedstrijd gewonnen. Daarna had niemand het nog over de marabou. Maar als je daar in mee gaat, en je wint, is het de volgende keer spaghetti dat van het menu wordt geschrapt. Maar ik wil niet veralgemenen. Vijftien jaar geleden waren er nog veel verhalen over medicijnmannen die kleedkamers van de tegenstanders gingen betoveren, nu komt zoiets niet of bijna niet meer voor. Het gaat de goede richting uit met de professionaliteit. De Afrika Cup was bijvoorbeeld perfect georganiseerd.”

Maar er waren wel problemen met de premies achteraf.

“(enigszins verveeld) De bonus voor de ploeg die de voorzitter eerst noemde lag niet alleen lager dan ons voorstel, we kregen de kans niet eens om erop te reageren. Pas toen ik naar de pers stapte bougeerde er plots wel iets. Als een Belgische ploeg morgen de finale haalt op een Europees toernooi krijgen ze volgens mij zo'n 300.000 euro, wij kregen uiteindelijk nog niet de helft om te winnen op de Afrika Cup. Bon, dat blijft nog altijd veel geld, maar in vergelijking met de Europese sommen is het peanuts.”

Er zit een systeem in, hoe je de Kameroenese voetbalbond in gang moet krijgen: naar de pers stappen.

“Je moet blijkbaar iets doen waardoor iedereen verschiet. De Afrika Cup heeft mij -althans tijdelijk- een zekere macht bezorgd.”

Politieke macht ook.

“Onrechtstreeks ja. Voetbal is daar politiek. Voor elke wedstrijd komt de minister van Sport speechen. Het Kameroens elftal is bezit van de staat, zegt hij dan. Ik ben als trainer ook verkozen. Uit alle sollicitaties maken de voorzitter van de Fédération Camerounaise de Football en de minister van Sport een shortlist met vijf namen en daarmee trekken ze naar de president.”

U bent gekozen door de president van Kameroen himself?

“Ja, wellicht net omdat ik totaal geen band had met Kameroen. Zodat ik minder vatbaar zou zijn voor corruptie, in tegenstelling tot sommige voorgangers. Het is al gebeurd dat clubmanagers bellen met de vraag of ik tegen een procentje die of die Kameroense speler niet wil opstellen in het nationale elftal? Want dat staat goed als de club hem wilt verkopen. 'U hebt wellicht het foute nummer gedraaid', is dan mijn antwoord. Na de Afrika Cup zei de president tegen mij: ça va reunir le pays. Ze hebben in Kameroen ongeveer hetzelfde probleem als in België, alleen zijn het daar Engelstaligen en Franstaligen die met elkaar in de clinch liggen. Maar voetbal lijmt alles.”

Gelooft u dat echt? Dat was ook de hoop met de Rode Duivels, maar het effect lijkt eerder van korte duur.

“Ik kan alleen dit zeggen: voor de Afrika Cup waren er grote problemen in het zuidoosten van Kameroen, rellen met Engelstaligen. De finale was gewonnen en alles was weer rustig. Goed mogelijk dat het binnen zes maanden opnieuw bagarre is. Maar op dat moment leek het te helpen.”

U zorgt dus mee voor het bewaren van de vrede?

“Zo kan je het een beetje stellen, ja.” (lacht)

Met een grote grijns serveert chef Willem Hiele zijn asperges uit de tuin. Met paarse koppen. Een persoonlijk eerbetoon aan kampioen Sporting Anderlecht. De kok bedoelt het goed, want hij weet dat Broos lang bij de Brusselse titelhouder heeft gespeeld, sinds zijn achttiende twaalf jaar om precies te zijn, én dat hij de club daarna nog heeft gecoacht. Wat Hiele niet weet, is dat het huwelijk nogal lelijk is geëindigd. Sinds Broos in 2005 bij Anderlecht aan de deur werd gezet, vertikt hij het om nog een match van paars-wit te bekijken. Ook de asperges lijken maar moeizaam binnen te gaan.

Verbittering is niet gezond, meneer Broos.

“Da's mijn slecht kantje. Als je mij verraadt, is het voor mij voor altijd gedaan. En dat is hier gebeurd. Ze hebben mij laten doodbloeden.”

Wat verwijt u Anderlecht eigenlijk? U weet toch ook: vallen de resultaten tegen, dan moet de coach gaan. En de resultaten viélen tegen in 2005.

“(windt zich op) Het gaat er mij niet om dat ze mij aan de deur hebben gezet. Ik voelde de bui ook wel hangen. Maar het is de manier waarop. Weet je hoe ik mijn ontslag te horen heb gekregen? Het was de dag na de 0-0 tegen Gent. Supporters waren toen zo agressief dat ik via een ondergrondse parking met een andere wagen ben weggereden. Ik wist: dit is het einde. Maar de dag nadien op training werd er niks gezegd. Maar op weg naar huis krijg ik telefoon van een journalist van Het Nieuwsblad die duidelijk had vernomen dat ik mijn C4 zou krijgen. Terwijl ik nog van niks wist. Ik heb meteen naar Van Holsbeeck (de sportief manager van Anderlecht, kvdp/ss) gebeld. 'Herman, moet ik in Brussel blijven of moet ik naar huis rijden?' 'Wacht Hugo, ik bel u meteen terug.' Drie kwartier heb ik daar als een sukkelaar staan wachten op een parking naast de weg, tot Herman mij terugbelde om te zeggen dat ik in Anderlecht mijn ontslagbrief kon komen tekenen. Is dat de dank voor iemand die twaalf jaar als speler het beste van zich heeft gegeven bij de club?

Maar twaalf jaar is wel een heel lange tijd om kwaad te blijven.

“ (op dreef) Toen Jestrovic en Zetterberg zich tegen mij keerden heeft het bestuur koudweg de kant van de spelers gekozen. Ik werd afgemaakt in de pers, en niemand kwam tussenbeide. Als ik dan zie dat ze later wél een persconferentie organiseren om Franky Vercauteren als trainer openlijk te steunen, doet dat pijn.”

Wat moet er gezegd worden om u met Anderlecht te verzoenen?

“Pas op, ik zeg vriendelijk goedendag als ik voorzitter Roger Vanden Stock tegenkom. Maar verteren zal het nooit. Omdat ik er zo van overtuigd was dat men mij respecteerde. Ik was misschien maar een gematigd begaafd speler. Geen ster zoals een Rensenbrink of een Vercauteren. Maar weinigen kunnen zeggen dat ze twaalf jaar titularis zijn geweest bij de club en zo weinig matchen hebben gemist.”

Horen we daar een zweem van jaloezie?

“Absoluut niet. Ik verdiende goed mijn brood, en speelde wel elke week mee met de beste ploeg van het land. Ik wist van mezelf dat ik geen stervoetballer was. Maar als voorstopper kon ik als geen ander iemand uit de match houden. Voor mij was dat genoeg.”

Zijn vrienden noemen hem Hug. Engels voor knuffel. “Dat treft, want ik ben zelf een knuffelaar. Mijn vrouw lacht daar soms mee: 'zijt ge daar nu weer?' Maar ik ben zo opgevoed. Ik heb mijn ouders ook veel zien kussen en knuffelen.” Zestien was hij toen zijn vader overleed. Zijn vader, rijkswachter van beroep, was vijftig. Veel te jong. “Toen hij 's ochtends na een nachtshift naar huis fietste raakte hij in ademnood. De dokter heeft hij nooit gehaald. Hartaderbreuk.” Het echte gemis is pas later gekomen, zegt hij. Bij de grote beslissingen in zijn leven. Toen de voorzitter van Anderlecht aan de deur stond bijvoorbeeld, op zijn achttien. “Ik kon 1250 frank verdienden per maand. Gelukkig zat mijn schoonbroer mee aan tafel. Die vroeg in mijn plaats 100.000 frank op mijn spaarboekje te storten als ik tien matchen bij het A-team had gespeeld. Een pak centen toen. Met dat geld ben ik getrouwd.” Maar zelfs nu nog, zegt de trainer, zou hij nog advies van zijn vader kunnen gebruiken. Want opnieuw dringt een belangrijke keuze zich op: blijft hij bij Kameroen of is het tijd voor iets nieuw?

De vraag is: kan u met Kameroen nog iets hoger bereiken dan de Afrika Cup?

“Nee, want wereldkampioen zit er volgens mij nog niet meteen in. Ik ga geen vijf jaar trainer meer zijn. Nog genoeg energie, dat wel, maar ik vind niet dat je op je zeventigste nog op de bank moet zitten. Ofwel wordt mijn contract verlengd tot 2019 en wordt Kameroen het eindstation. Ofwel komt er nu een offer I can't refuse. Er zijn al aanbiedingen geweest, maar waarom zou ik Kameroen voor pakweg Zuid-Afrika verlaten?”

Iets zegt ons dat u - mede door uw ontslag bij Anderlecht - nog heel graag eens in België wil schitteren.

“Als pakweg Club Brugge morgen belt, zou ik wel stom zijn om te zeggen dat ik bondscoach wil blijven. Het project heeft alleszins voorrang voor de cijfertjes. Een mens kan ook geen vijf biefstukken meer per dag eten. Ik kan goed leven als ik nu de handdoek in de ring gooi. Van Sonja had ik vier jaar geleden al mogen stoppen. We zien wel wat er uit de bus komt. Met een beetje geluk hebben we nog vijfentwintig jaar te gaan. Om met de kinderen en kleinkinderen door te brengen. Ik zou ook nog graag een Afrikaanse safari doen. Alleen vrees ik dat ik mijn vrouw niet meekrijg. In de brousse slapen is niet echt iets voor haar.”

[ourwrall1world-blog]

Waarom Sven De Ridder moet "tuffen" met acteurs In het Fakkeltheater is vrijdag het theaterstuk 'Blind Date' in première gegaan. Vooral voor Sven De Ridder was dat bijzonder spannend want het is zijn eerste stuk als regisseur buiten de muren van zijn vertrouwde Echt Antwaarps Teater.

[hardhuilen]

#LikeMe seizoen 1 – 𝓯𝓪𝓿𝓸𝓻𝓲𝓮𝓽𝓮 𝓵𝓲𝓮𝓭𝓳𝓮𝓼

[kaboutercrazy]

The good things in Jabaloe?

I made a rant post a while back about Jabaloe, the “worst show by Studio 100″ as I called it. Is there anything good in it? Well...

There is a character called Twinkly (yes, his name is fucking Twinkly) played by Danny Houtkooper (who I’ve never heard of before) and his character trait is that he’s gay. That’s it. Not openly gay, of course, he doesn’t flirt with anyone or so (that would be a step far too much for our dear Studio 100) but just look at him. Everything, from his clothes, to his hair, to the way he acts and his personality. He’s gay.

But here’s the thing; he’s not annoyingly gay. Many gay characters when being used as a joke are so over the top. They scream, they behave like bitches or sluts, are so gay-girly and all about clothes and just god awful annoying. Also, they’re loud. Twinkly is none of this. He’s calm (probably the calmest character in the whole show), pretty quiet and grounded. He’s lovely, kind and just want to be happy and knows he looks good. I’d love to compare him to Alberto from Samson & Gert (who also is a totally-gay-but-we-never-say-he’s-gay-but-yeah-he’s-obviously-gay character) who at times is very loud and over the top. Compared to Alberto, Twinkly is SO calm and tame.

When he’s in a scene, even the laughing track feels appropriate. God this character is WAY too good for this show...

Another great thing about this show is the fact that Sven de Ridder is in it, and his character, Jack the Sheriff, is totally okay so he’s fun to watch. Sven looks like he’s really doing this for the paycheck and because for the fun of it, he’s rarely over the top and is pretty fun at times too. Also from what I know, Peter and Sven are pretty good friends IRL, so their scenes together are pretty fun and Peter isn’t as cringy or annoying when there’s only the two of them or they’re playing against each other.

Also I find it hilarious that Sven is playing the sheriff when he’s like a head shorter than anyone else in the show. That was probably their plan all along and it’s adorable.

These two are seriously the only thing I really, really enjoy about the show. I’d love to take them, drag them out of the whole cowboy-business and put them in a good show instead. The main character Joe is also okay, but he’s that bland sort of main character that is a bit TOO bland. I don’t care about him at all and the only thing I know about him (still) is that he sort of has a crush on the girl, and she sort of have a crush on him, but they never establish it or confirm it? So vague...

Twinkly is amazing though. Oh why is he in this awful show...? Scrap that, WHY IS ANY OF THESE AMAZING ACTORS IN THIS AWFUL SHOW!???

[ilovetheater-nl]

The Best Of Musicals - FotoReportage

The Best Of Musicals – FotoReportage

Het was een show waarin de ene musical hit na de andere werd gebracht door een top cast die hun strepen meer dan verdiend hebben in de musical wereld. Het was puur genieten van oa: ‘Bring him home’ (Les Misérables), ‘Music of the Night’ (Phantom of the Opera), ‘Memory’ (Cats), ‘Greased Lightning’ (Grease), ‘Dancing Queen (Mamma Mia), ‘Welcome to the sixties (Hairspray), Why god why (Miss Saigon),…

[marketingresearchfilmtvnl-blog]

Hoezo, Axel Daeseleire in Nonkel Jef? Vlaamse acteurs in rollen die je wellicht vergeten bent

Wanneer de naam Rik Verheye valt, denkt de doorsnee tv-kijker aan Callboys, de serie waarin de acteur gestalte geeft aan gigolo Jay Vleugels. Een paar jaar voor die reeks een schot in de roos zou worden, was Verheye echter te zien in de sappige telenovelle Ella, en wel als de lichtjes verwijfde kapper Anthony. ‘Ik ben voor Anthony op zoek gegaan naar mijn eigen vrouwelijke kant en ik heb gekeken naar de vrouwen die het dichtst bij mij staan’, vertelde hij erover een interview met Het Nieuwsblad. Ook de volgende actrices en acteurs speelden ooit rollen die je wellicht al vergeten bent, of die ze zelf graag willen vergeten …

Matthias Schoenaerts in Dennis van Rita

Er staat geen maat op Matthias Schoenaerts: sinds zijn doorbraakrol in Rundskop is hij een veelgevraagd acteur die tot in de States van zich doet spreken. Lang geleden, toen hij nog lang niet zo bekend was, vertolkte een langharige Schoenaerts de rol van de zwakbegaafde Dennis in het niet onaardige drama Dennis van Rita.

Veerle Baetens in Wittekerke

Veerle Baetens heeft haar naam in de acteerwereld meer dan gevestigd. Ze was onlangs te zien in de felbejubelde thrillerserie Tabula Rasa en speelde onder meer rollen in Code 37 en in de prestigieuze BBC-reeks The White Queen. In lang vervolgen tijden was ze zowaar een vertrouwd gezicht op de set van Wittekerke. De fans van die soap zullen zich haar vast herinneren als Els Jacobs. Wittekerke was trouwens een kweekvijver voor talent, want de serie betekende ook voor Roel Vanderstukken, Werner De Smedt en Kürt Rogiers een opstapje naar weidse acteeravonturen. Filip Peeters had zijn sporen als acteur al verdiend in Meester hij begint weer, Langs de kade en Niet voor publikatie toen ook hij begin jaren '90 opdook in het feuilleton.

Evi Hanssen in Samson en Gert

Evi Hanssen kwam ooit aan de kost als TMF-veejay en presenteerde populaire tv-programma’s als Expeditie Robinson en Mijn Pop-uprestaurant. Tegenwoordig is ze ook actief in Nederland, waar ze de wereld verkent in het reisprogramma 3 Op Reis. In lang vervolgen tijden speelde Hanssen inSamson en Gert de rol van Sofie, het nichtje van de burgemeester, die ze steevast aansprak als ‘nonkeltje’. Samson kon haar naam uiteraard niet uitspreken en noemde haar Koffie.

Axel Daeseleire in Thuis en Nonkel Jef

Toen Axel Daeseleire nog niet droog was achter z’n oren kende tv-kijkend Vlaanderen hem als Robbe uit Thuis. Robbe was het niet-zo-zuiver-op-de-graat-zijnde vriendje van Peggy. Een paar jaar eerder scoorde Daeseleire een zo mogelijk nog legendarischer rol: die van Johnny Melkenbeek, de kleinzoon van Nonkel Jef in de gelijknamige serie.

Jan Van Looveren in Zone Stad

Jan Van Looveren werd uiteraard beroemd door het typetje 'De Joeri' uit Trigger Happy, maar voor er sprake was van die kleurrijke figuur was de minzame acteur al te zien als politieman Jean Bellon in de eerste drie seizoenen van Zone Stad, vanaf 2003.

Matteo Simoni in Uit het leven gegrepen: 16+

Uit het leven gegrepen: 16+ was anno 2006 het debuut van Matteo Simoni in een serie. De docusoap was een tijdlang te zien op Eén en had een trouwe kijkersschare. Simoni speelde David, een jongeman die altijd op zoek was naar een avontuurtje. Pas later zou hij bekend worden bij het grote publiek, door zijn rol als De Smos in Safety First en een verpersoonlijking van Rocco Granata in Marina die de echte zanger van zijn sokken blies.

Leah Thys in F.C. De Kampioenen

Wie Leah Thys ziet, denkt direct aan Marianne uit Thuis, maar ze was ooit ook in een andere serie te zien die tot het Vlaamse televisie-erfgoed behoort. De actrice speelde namelijk ook de rol van ‘Ons Madeleine’, de zus van Pascale, in F.C. De Kampioenen. Haar personage gedroeg zich nogal hautain en was de zaakvoerster van een chocoladefabriek.

Sven De Ridder in Familie

Sven De Ridder ken je misschien van Het Echt Antwaarps Theater, Cordon, De Zonen Van Van As of Frits en Franky, maar dat hij begin jaren negentig in Familie te zien was als Bruno ‘Picasso’ Van Assche, zijn veel tv-kijkers al vergeten. Picasso was net als Peter Van den Bossche en Willy De Clippeleire een vaste stamgast in Café Het Vissershuis, bij Herman. Later reisde Picasso zijn grote liefde Marie-Thérèse achterna wanneer ze naar het buitenland trok. Zo verdween De Ridder dus uit de reeks, maar rond de eeuwwisseling keerde hij nog in één aflevering terug om een praatje te maken met Peter.

Koen De Bouw in Thuis

Niet alleen Axel Daeseleire, maar ook Koen De Bouw was ooit een graag geziene gast op de set van Thuis. In de jaren negentig speelde hij het personage Lou Swertvaeghers in de soap. Hij kreeg een relatie met Ann, maar was getrouwd met de schizofrene Véronique, die in een instelling verbleef en een poging ondernam om haar man te vergiftigen. Uiteindelijk trokken Ann en Lou naar Toscane, maar later zetten ze een punt achter hun relatie. De Bouw keerde niet meer terug in het feuilleton, Monika 'Ann' Van Lierde maakte na een paar seizoenen afwezigheid haar comeback.

Francesca Vanthielen in Wittekerke

Francesca Vanthielen presenteerde de Super 50-hitparade op vtm, leidde Sterren op de Dansvloer in goede banen en vertolkte vele seizoenen lang de rol van Hannelore Martens - de vrouw van commissaris Van In en onderzoeksrechter - in Aspe. Maar wie herinnert zich nog haar rol als Phaedra, een aan drugs verslaafde mode-ontwerpster, in Wittekerke?