#Stacja Muzeum

[okazje]

Stacja Muzeum - Nr. 1 podczas nocy muzeów

Zapraszam na Noc Muzeów w Stacji Muzeum, Bardzo ciekawy program, a dla tych, co chcą wiedzieć jak było w 2022

[pwk-opowiesciociszy]

Spotkanie z Anną Michalak-Pawłowską (Anna Michalak Pawłowska) w Domu Oświatowym Biblioteki Śląskiej.

Fot. Iwona Wander Iva Wander

Wystawa „Zamglenie” Anny Michalak-Pawłowskiej

w Galerii Intymnej Domu Oświatowego BŚ

Wystawa: 30.08-24.09.2024 r.

Spotkanie z artystką: 17.09.2024 r.

Kuratorka: Ewa Kokot

Biogram artystki:

Anna Michalak-Pawłowska - Fotografka, animatorka kultury, członkini Związku Polskich Artystów Fotografików. Jak pisze o sobie: Fotografowałam od dziecka, pierwszą nagrodę za zdjęcia otrzymałam w szkole podstawowej. Zawodowo zajęłam się fotografią w latach 80 tych XX w. Interesowała mnie zawsze fotografia społeczna i teatralna. Fotografowałam środowisko opozycyjne i artystyczne, dokumentując spotkania, wystawy i protesty. W tym czasie pracowałam też w Pałacu Młodzieży jako instruktorka fotografii. Moje fotografie ukazywały się na łamach „Sztandaru Młodych”, „Na Przełaj”, „Expressu Wieczornego”. Do fotografii wróciłam w 2021 r dzięki wystawie i książce autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek” Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek”. Dziś nadal zajmuję się fotografia społeczną i teatralną. Nadal w fotografii najważniejszy jest dla mnie człowiek. Lubię poprzez fotografię opowiadać o konkretnych osobach w różnych społecznych kontekstach. Tak, jak w latach 80 tych również i teraz fotografuję wydarzenia społeczne i artystyczne. W swojej pracy naukowej używam również fotografii jako metody badawczej.

Wystawy zbiorowe:

Jedyne, nieopowiedziane historie polskich fotografek (Dom Spotkań z Historią 2021, Muzeum miasta Łodzi 2022); Rok 2022 w obiektywach polskich fotografek - Polish Women Photographers (Galeria Duży Pokój, Warszawa, grudzień 2022; Galeria, Terminal kultury, Warszawa, Oliwski Ratusz Kultury, Nowy Warzywniak Art Gallery, Gdańsk; Galeria w ramach sztuki, Olsztyn; Stacja Muranów, Warszawa; Kieleckie Centrum Kultury; Galeria Zajezdnia Kultury, Pleszew; Galeria Fotografii Interwencje, Olkusz 2023); Dziennik Jednego Dnia, Stacja Muranów (Projekt realizowany w rocznicę powstania w Getcie Warszawskim, kwiecień 2023); Czarno – Białe - poplenerowa wystawa w Galerii „Korytarz”, Jeleniogórskie Centrum Kultury 2024; W drodze, Fort Sokolnickiego, Warszawa 2024.

Więcej informacji o artystce znajdziesz tu:

www.instagram.com/annamichalakpawlowska/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna_Michalak-Pawlowska

Wystawa realizowana w ramach projektu „Pola widzenia książki - opowieści o ciszy”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

[koval-ptaki-birds]

74) Corvus frugilegus; Gawron, gapa, rook - gatunek dużej wielkości ptaka synantropijnego z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję. Nie jest zagrożony. Zasiedlił prawie całą Europę, prócz Półwyspu Iberyjskiego, Islandii, północnej Skandynawii i północnej Rosji. Dalej jego areał ciągnie się przez Azję po wybrzeża Oceanu Spokojnego. Populacje z chłodniejszych regionów wykonują regularne migracje na południe – do Środkowej i Zachodniej Europy, najdalej dolatując nad Morze Śródziemne. Na większości areału ptak jest jednak osiadły. Zamieszkuje w zależności od podgatunku:

gawron, gawron zwyczajny (Corvus frugilegus frugilegus) – Europa, Azja Mniejsza i Azja Zachodnia i Środkowa po Jenisej, Ałtaj i Sinciang. W Polsce to średnio liczny ptak lęgowy. Spotkać go można w całym kraju, choć rozmieszczony jest nierównomiernie. W górach dolatuje do 900 m n.p.m. Obecnie duża populacja występuje w Wielkopolsce – 30 000 par i na Śląsku – 20 000. Dość częste stanowiska odnotowano na Kielecczyźnie, Podlasiu i Mazowszu. Licznie zamieszkuje duże miasta jak Kraków (ponad 1000 par lęgowych) i Lublin (3000). Gawron to ptak wędrowny – przylatuje w marcu, a odlatuje w październiku lub listopadzie. Z tej rodzimej populacji około 20% ptaków pozostaje w kraju na zimę, a reszta ten okres spędza w Czechach, Austrii, Szwajcarii, Niemczech i Francji. Zimą na terenie kraju licznie przebywają ptaki pochodzące z północnego wschodu (przylatują w październiku i listopadzie i odlatują w marcu i kwietniu), w niektórych miejscach ich przyloty są masowe. Do XIX wieku w Wielkopolsce, Śląsku i na ziemi lubuskiej istniały kolonie lęgowe tych ptaków, które liczyły tysiące osobników. Aktywne niszczenie miejskich kolonii gawronów powodowało duże zmiany w liczebności lokalnych populacji. Proces ten ustał w latach 80. XX wieku i od tej pory ich liczba się zwiększała. Niemniej w wyniku monitoringu niemal od początku XXI w. obserwuje się silny trend spadkowy liczebności polskiej populacji gawrona

gawron syberyjski (Corvus frugilegus pastinator) – na wschód od Jeniseju i Ałtaju po Daleki Wschód. Populacje z północy zasięgu zimę spędzają we wschodnich Chinach, Korei i Japonii.

Pierwotnymi siedliskami tych ptaków były azjatyckie stepy. Obecnie są to za dnia śródpolne zadrzewienia z wysokimi drzewami oraz większe parki miejskie, wiejskie, aleje, łąki, zagajniki, pastwiska, ugory, a nocą często centra miast na dużych osiedlach. Wycinanie dużych połaci lasów w Europie i zamienianie ich na tereny rolnicze powodowało przemieszczanie się gawronów na wschód. Na zimowiskach ptaki razem nocują na wysokich drzewach, preferują brzegi lasów. Gdy minie noc, zaraz jak się rozwidni wyruszają w poszukiwaniu pokarmu, pokonując nawet odległość kilkudziesięciu kilometrów. Większość gniazdowisk i zimowisk gawronów znajduje się w niższych położeniach nad poziomem morza, najczęściej na terenach rolniczych, które przeplatają śródpolne laski i łęgi. Rzadziej spotykany na obszarach pagórkowatych. Zawsze chętnie przebywają w okolicach ze zbiornikami wodnymi. Dobrze przystosował się do warunków panujących latem i zwłaszcza zimą w miastach (gniazduje tu i zimuje). Nocami może się w nich skupiać wiele tysięcy ptaków.

IUCN uznaje gawrona za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku BirdLife International szacował liczebność europejskiej populacji na 16,3–28,4 milionów dorosłych osobników; na tej podstawie wstępnie oszacowano liczebność populacji światowej na 54,3–94,7 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ochroną ścisłą poza obszarem administracyjnym miast i częściową ochroną gatunkową w obszarze administracyjnym miast. Populacja gawrona w Polsce objęta jest monitoringiem w ramach programu Monitoring Flagowych Gatunków Ptaków (MFGP). Program ten realizuje Stacja Ornitologiczna Muzeum i Instytutu Zoologii PAN na zlecenie GIOŚ. Według szacunków MFGP w latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej gawrona na terenie kraju wynosiła 183–222 tysięcy par; liczebność tych ptaków w latach 2007–2018 spadła aż o 41%, co według kryteriów IUCN oznacza, że jest to gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT) w kraju. Na opublikowanej w 2020 roku Czerwonej liście ptaków Polski gawron został sklasyfikowany jako gatunek narażony (VU).

[jan4cas]

Creativity

For the creativity part of my cas i decided to visit a train museum based in Warszawa Główna. I have learned many things amongst them - when the first station in Warsaw was build but also the true history of the trains in Warsaw after the world war 2. It was a very interesting visit as it opened my eyes to how the technology advanced throughout the years.

Date - 26/10/23

Warszawa Głowna - Stacja muzeum

[mikolajthepu29]

Brief Recap of a Special Visit

I went to Warsaw over the weekend with my brother and uncle. On the first day, we visited the Polish Army Museum and the National Museum. Well and away, the artifacts and exhibits were extremely fascinating to look at, and if not for the heat, it would have been very nice to walk around the former’s outdoor collection of tanks, artillery, and aircraft.

The next museum, though, was what I was excited for, for weeks; “Stacja Muzeum”. It’s the former Warsaw Railway Museum, and has an enormous collection of rolling stock, including 26 steam locomotives, the last standard gauge armored engine in Europe, and plenty of other stock. 

Once out by the steam engines, I became ecstatic, simply because Miko’s basis, Pu29-3, was there. I was delighted to see he’s no longer at the back of one of the lines of engines, but at the front, and began taking photos.

{I have a few more beyond the ones in this post, but they have me in the frame and I sort of don’t want to show myself^^’}

Firstly, when I first walked up to him, I really got the scope of how big he actually was. Like, I knew he was a big boy irl, but, not this big.  He got 12 pats on his cab for being a good boi; 1 from me, and the 11 others are in the name of friends and acquaintances who wanted me to give him a pat for them.

I took this photo to get a good angle on the back of his cab and part of his tender, but the visitors to the left did somewhat give a sense of scale to him.

The engine on the left is an ex-DRG/DRB Class 03, Pm3 according to Polish classification. 

A photo from about 30 feet away, as to also show some of the other engines that are there. This was the last photo I took of him before we left the museum.

So i blacked myself out of this picture, but did keep within my outline along the top of the head. This was so there could be a better reference to how big Miko is, me being 5′6″-5′7″ in this photo.

Also, on the opposite side of the spectrum, a tiny, tiny Mikolaj, plus a hand reveal :00 But overall, getting to essentially meet my oc in person was a very fun experience, and I feel lucky that I got to do that ^-^

[chkam]

Warszawa/Warsaw 2021

2021.07.17

Wycieczka do stolicy Polski, do muzeum kolejowego - “Stacja Muzeum”, zlokalizowanego przy stacji kolejowej Warszawa Główna, gdzie bieg kończą min. pociągi Warszawskiej Koleii Dojazdowej (WKD)

Na zdjęciach można zobaczyć parowozy (od góry): - Lokomotywa parowa Tr203-451 - Lokomotywa spalinowa WLs typ Bd - Lokomotywa parowa Tkb3-129 - Lokomotywa parowa Ol49-21 - Lokomotywa parowa Pm3-5 - Lokomotywa parowa Pu29-3 - Lokomotywa parowa Ty51-228 - Lokomotywa parowa Tkh 9336 (Tkh1-13)

Trip to the capital of Poland, to the railway museum - "Muzeum Station", located near the Central Warsaw railway station, where the run ends at least Warsaw Commuter Railway (WKD) trains.

The photos show steam locomotives (from the top): - Steam locomotive Tr203-451 - WLs diesel locomotive type Bd - Steam locomotive Tkb3-129 - Steam locomotive Ol49-21 - Steam locomotive Pm3-5 - Steam locomotive Pu29-3 - Steam locomotive Ty51-228 - Steam locomotive Tkh 9336 (Tkh1-13)

[dampfloks]

OKa1-1 (Warschau 2019)

[ochwarszawa]

[2enter]

Dziś wstęp za Darmo #free #wstępzadarmo #2enter #wstępwolny #muzeumkolejnictwa #stacjamuzeum #pociągi #pociąg #lokomotywa #lokomotywy #ciuchcia #stacja #warszawa #warsaw #towarowa #wola #pociągpancerny #kolejnictwo #modele #makietakolejowa #parking #centrum #mustgo #mustsee #instagood #muzeum #picoftheday #summer #latowmiescie #lato https://www.instagram.com/p/CQ71YtYMCk5/?utm_medium=tumblr

[marcinrkrajewski-blog]

JAN SZCZEPKOWSKI

Facebook: https://www.facebook.com/JanSzczepanSzczepkowski/

Instagram: https://www.instagram.com/jan_szczepkowski/

Wybrałem dziś kilka starszych obrazów Jana, bo choć większość z nas zna jego niesamowite, skomplikowane malarskie konstrukcje, w których artysta najpierw rozbija rzeczywistość a potem składa ją od nowa, często w pozornie absurdalny sposób, z fragmentów, wybranych elementów (na ogół zainspirowany fotografiami / obrazami z lat '20, '30, '40 czy '50), to ja zawsze miałem szczególną słabość do tych bardziej intymnych, mrocznych obrazów w których twórca zagłębia się w świat naszych lęków i fantazji seksualnych. Doceniam to charakterystyczne połączenie tajemnicy i perwersji. Perwersji seksualnej – przyjemności wynikającej z podglądania, dominacji (kobiety nad mężczyzną, mężczyzny nad kobietą) ale też pewnej szczególnej perwersji wizualnej, wynikającej z kontaktem z czymś, co większość z nas uzna za obrzydliwe (wąż!), a co podane zostaje widzowi w niezwykle estetycznej formie.

Jan Szczepkowski:

Urodzony w 1975 roku w Sanoku, gdzie do dziś żyje i pracuje. Pochodzi z rodziny o silnych tradycjach artystycznych (najbardziej znanym przodkiem artysty jest jego imiennik, jeden z najsłynniejszych przedwojennych rzeźbiarzy polskiego okresu art déco). W 2003 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, uzyskując dyplom z malarstwa w pracowni profesora Jacka Waltosia. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem, pracą pedagogiczną oraz konserwacją zabytków. Związany z nieformalną grupą malarzy neoromantyków. Swoją twórczość prezentował podczas licznych wystaw indywidualnych w kraju i zagranicą, m.in.: Powracający cień, BWA Galeria Sanocka, Sanok (2013); Obszar cienia, Galeria Pod Czarnym Kotem, Kraków (2013); Powracający cień, BWA, Krosno (2014); Muzeum znaczeń, CSW Solvay, Kraków (2014); Realizm niemożliwy, Galeria Domus Aurea, Lublin (2014); Malarstwo, Galerie Mont des Arts, Bruksela (2014); Malarstwo, Muzeum Historyczne, Sanok (2015); Partial Exposure, POSK, Londyn (2015); Taumaturgia, Bohema Nowa Sztuka, Warszawa (2015); Voyage, Galeria ToTu, Rzeszów (2017); Nieruchoma kurtyna, Fundacja 2 wymiary, Pragaleria, Warszawa (2017); Artes Liberales, Galeria Wspólna, Bydgoszcz (2017). Uczestnik wielu wystaw zbiorowych, m.in.: Malarstwo, Galeria Młodych Gazety Antykwarycznej, Kraków (2001); Sześć Ciał, Pałac Sztuki, Kraków (2001); Grafika, Galeria Zajazd, Muzeum Historyczne, Sanok (2005); I Letnie Konfrontacje Artystów Sanockich, BWA Galeria Sanocka, Sanok (2006); Photocopypainting, BWA Galeria Sanocka (2010); Kolory Podkarpacia, Berlin, Nürnberg, Saarbrücken, Łańcut, (2010-2011); Made In Poland, Berlin (2011); Ukryte Przejawy Niecodzienności, Sanok (2011); Cień Czarnobyla, BWA Galeria Sanocka, Sanok (2013); Szczepkowski-Stabryła-Szczur, Desa Unicum, Warszawa (2013); 3 Triennale Polskiego Malarstwa Współczesnego, Rzeszów (2013); Obecności i powroty, BWA Galeria Sanocka, Sanok (2014); Ars – Principia, UMK, Toruń (2014); Barwy Pogranicza, Rzeszów (2014); Artefakty, BWA Przemyśl (2014); Skład doczepiony, BWA Galeria Sanocka (2016); Projekt 966, UMK Toruń (2016); Funny Games, Uniwersytet Rzeszowski, Rzeszów (2016); Im dalej w las. Neoromantycy wobec natury, Fundacja 2 wymiary, BWA Galeria Sanocka (2017); Im dalej w las. Neoromantycy wobec natury, Fundacja 2 wymiary, Stacja Muranów, Warszawa (2017); Trans-formacje, BWA Galeria Sanocka (2018). Laureat nagród i wyróżnień: Nagroda Prezydenta Miasta Przemyśla, Triennale Malarstwa Srebrny Czworokąt, Przemyśl (2009); Pierwsze miejsce, nagroda Marszałka Województwa Podkarpackiego, Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku 2009, Rzeszów (2009); drugie miejsce, 11 Biennale Plastyki Krośnieńskiej, BWA Krosno (2011); Nagroda Dyrektora BWA Rzeszów, Jesienne Konfrontacje, Rzeszów (2013).

[pwk-opowiesciociszy]

Wystawa „Zamglenie” Anny Michalak-Pawłowskiej w Galerii Intymnej Domu Oświatowego BŚ

Wystawa: 30.08-24.09.2024 r.

Spotkanie z artystką: 17.09.2024 r. godz. 17.00

Kuratorka: Ewa Kokot

Animacja do wystawy: Piotr Szewczyk

Biogram artystki:

Anna Michalak-Pawłowska - Fotografka, animatorka kultury, członkini Związku Polskich Artystów Fotografików. Jak pisze o sobie: Fotografowałam od dziecka, pierwszą nagrodę za zdjęcia otrzymałam w szkole podstawowej. Zawodowo zajęłam się fotografią w latach 80 tych XX w. Interesowała mnie zawsze fotografia społeczna i teatralna. Fotografowałam środowisko opozycyjne i artystyczne, dokumentując spotkania, wystawy i protesty. W tym czasie pracowałam też w Pałacu Młodzieży jako instruktorka fotografii. Moje fotografie ukazywały się na łamach „Sztandaru Młodych”, „Na Przełaj”, „Expressu Wieczornego”. Do fotografii wróciłam w 2021 r dzięki wystawie i książce autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek” Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek”. Dziś nadal zajmuję się fotografia społeczną i teatralną. Nadal w fotografii najważniejszy jest dla mnie człowiek. Lubię poprzez fotografię opowiadać o konkretnych osobach w różnych społecznych kontekstach. Tak, jak w latach 80 tych również i teraz fotografuję wydarzenia społeczne i artystyczne. W swojej pracy naukowej używam również fotografii jako metody badawczej. Wystawy zbiorowe: Jedyne, nieopowiedziane historie polskich fotografek (Dom Spotkań z Historią 2021, Muzeum miasta Łodzi 2022); Rok 2022 w obiektywach polskich fotografek - Polish Women Photographers (Galeria Duży Pokój, Warszawa, grudzień 2022; Galeria, Terminal kultury, Warszawa, Oliwski Ratusz Kultury, Nowy Warzywniak Art Gallery, Gdańsk; Galeria w ramach sztuki, Olsztyn; Stacja Muranów, Warszawa; Kieleckie Centrum Kultury; Galeria Zajezdnia Kultury, Pleszew; Galeria Fotografii Interwencje, Olkusz 2023); Dziennik Jednego Dnia, Stacja Muranów (Projekt realizowany w rocznicę powstania w Getcie Warszawskim, kwiecień 2023); Czarno – Białe - poplenerowa wystawa w Galerii „Korytarz”, Jeleniogórskie Centrum Kultury 2024; W drodze, Fort Sokolnickiego, Warszawa 2024.

Wystawa realizowana w ramach projektu „Pola widzenia książki - opowieści o ciszy”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

[heniopotterlondyn]

Czy Henio Potter jeszcze tu mieszka? Szkolna wycieczka z Grójca do Londynu i Hogwartu. Przez Peron 9 3/4 (dziewięć i trzy czwarte).

(HenioPotterLondyn)

  Plan szkolnej wycieczki z Grójca do Londynu i Hogwartu, najważniejsze punkty programu:

Dworzec Kings Cross, gdzie Peron 9 3/4 (peron dziewięć i trzy czwarte). Najbardziej popularny peron świata – choć niektórzy mówią, że nie istnieje. Może tylko nie widzą tego, co jest? Kiedyś na tym peronie Henio z koleżankami i kolegami, dziś sklep z pamiątkami po nich. I film: https://www.harrypotterplatform934.com/pages/about-platform-934.

Dworzec St Pancras International. Tu Harry pierwszy raz pierwszy w życiu wsiadał do pociągu (Hogwarts Express). A w tomie "Komnata tajemnic" latał po tym dworcu na miotle.

Westminster. Stacja metra (Westminster Tube St) koło Big Bena i Parlamentu. Henio korzystał z niej wielokrotnie w tomie "Zakon Feniksa", kiedy musiał się stawiać na przesłuchania w Ministerstwie Magii, pod adresem "10 Downig Street". Stację zamknięto na cały dzień, kiedy Ministerstwo Magii zostało opanowane przez śmierciożerców. To znaczy kiedy kręcono tam sceny do filmu "Zakon Feniksa".

Leadenhall Market w dzielnicy City. Tam uliczka Diagon Alley ze sklepem z miotłami Nimbus 3000.

Piccadilly Circus. Tu ważne sceny w tomie siódmym, "Harry Potter i Insygnia Śmierci". Henio, Ron i Hermiona uciekają tędy przed śmierciożercami (Death Eaters).

Tower Bridge, zwodzony most z wieżami na Tamizie. Wokół którego Henio latał na miotle w "Zakon Feniksa".

Millennium Bridge, inny most na Tamizie. Właściwie kładka. Na wprost galerii sztuki nowoczesnej, Take Modern. Zniszczony przez śmierciożerców. Ale potem za sprawą czarów odbudowany. Tak że nikt nawet nie zauważy jego braku.

The Shard, drapacz chmur, najwyższy budynek w Unii Europejskiej. 310 metrów, 95 pięter. Na szczyt wjeżdża się windą. Tam platforma widokowa i restauracja. Panorama Londynu jak z samolotu. Jak głosi plotka, Henio zawita tam i użyje platformy widokowej jako miejsca startu do lotu na miotle, w kolejnym odcinku serii "Harry Potter". Tickets from  £24.95.

Hamley's przy Regent Street. Najstarszy i największy na świcie sklep z zabawkami. Ma całą sekcję z najnowszymi modelami  mioteł do latania.

Ogród zoologiczny (London Zoo). No i tam ten Dom Gadów (Reptile House), w którym Henio rozmawiał z Pytonem. Prices from £22.90

Hampstead Heath, gdzie namiastka Zakazanego Lasu ( Forbidden Forest), tego przy którym stała Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwardzie.

Hastings, miasto z zamkiem nad morzem, z ruinami zamku i klifami dokoła, na których ćwiczono sceny latania na miotle.

Muzeum Henia Pottera w Studiu Filmowym Warner Bros. Pod Londynem, w kierunku Birmingham, za Watford. Obszerne fragmenty scenografii do filmu, w tym wnętrza Szkoły Hogwart, Sala Wielka Jadalna, biuro Dumbledora, Szopa Hagrida. Ceny od £80.00 (10 procent zniżki dla dzieci).

Stacja metra, zamknięta po ataku śmierciożerców. Wycieczki organizowane przez Muzeum Transportu (London Transport Museum). https://www.ltmuseum.co.uk/whats-on/hidden-london.

[wiaraprzyrodzona]

Pewnego dnia, dokładnie 15 kwietnia 2006 roku, stacja CNN podała wiadomość o piramidzie odkrytej w Bośni przez Semira Osmanagicia. Informacja jak lawina przetoczyła się przez cały świat, by w dwa dni później zawitać w serwisach informacyjnych w Polsce. Rozpoczęły się dyskusje o przełomie w archeologii, odkryciu niemożliwego, o pierwszych tak potężnych piramidach w Europie, dorównujących egipskim. Jednak niemal jednocześnie z romantycznym zrywem ku odkryciu tajemniczej cywilizacji budowniczych piramid pojawiły się wątpliwości i sceptycyzm. Z jednej strony być może twory naturalne, z drugiej – zdjęcia kamiennych bloków poukładanych jak na rzymskiej drodze. O co tu chodzi? Jeśli to nie piramidy, to co? Kto to zbudował? Kiedy? Czy nie można tego sprawdzić raz a dobrze?

Historia odkrywania bośniackich piramid jest nieco dłuższa i sięga jesieni 2005 roku, kiedy to Semir Osmanagić, mieszkający w Teksasie Bośniak, dowiedział się od Senada Hodovicia, dyrektora muzeum historycznego w Visoko, o przypominającym piramidę wzgórzu Visoćica w Bośni. Semir zjawił się w Visoko, dokonał oględzin i stwierdził, że we wnętrzu góry Visoćica znajduje się ukryta piramida. Dodatkowo satelitarne badania geotermiczne potwierdziły szybsze wychładzanie się wzgórz, co może sugerować istnienie pustych przestrzeni. Natomiast badania geofizyczne potwierdziły istnienie anomalii, na podstawie których można domniemywać, że pod warstwą ziemi znajdują się jakieś kamienne konstrukcje. Już tylko chwila dzieliła od wniosków co do orientacji geograficznej boków piramidy i stwierdzenia istnienia gigantycznej budowli o wysokości 220 metrów (piramida Cheopsa 147 metrów).

Bardzo szybko pojawiły się wnioski o powstaniu budowli przed około 12 000 lat i sposobie jej zbudowania poprzez odpowiednie zniwelowanie naturalnego wzgórza i obłożenie kamiennymi płytami powstałych w ten sposób ścian. Za potężnymi blokami znaleziono ukryte wejścia do tajemniczych tuneli. Rozpoczęto ich eksplorację i po około 185 metrach okazało się, że są zatarasowane ogromnym głazem, na którym dopatrzono się zagadkowych inskrypcji. W okolicy odkryto jeszcze dwa wzgórza, które być może skrywają w swym wnętrzu starożytne budowle. Otrzymały one kolejno nazwy piramidy słońca, księżyca i smoka – zapewne pod wpływem inspiracji nazewnictwem obiektów meksykańskich.

Powstawał coraz większy szum medialny, rodząc – i słusznie – nadzieję na ożywienie turystyki, do Visoko zjechały rzesze reporterów, a miejscowy hotel zmienił nazwę na “Piramida Słońca”. Ruszyła produkcja pamiątek związanych z piramidami, w miejscowej pizzerii pojawiła się trójkątna pizza, a sam Osmanagić dostał pozwolenie na – jego zdaniem – największe prace archeologiczne w Europie.

Sielanka nie trwała długo, wkrótce archeolodzy i naukowcy przypuścili atak, poddano ostrej krytyce i podważono wiarygodność odkrycia i samego Osmanagicia. Jednym z pierwszych już na początku maja był raport bośniackich geologów z uniwersytetu Tuzli, których – jak na ironię – zaprosił sam badacz. Orzekli oni, że domniemane piramidy są tworem naturalnym. Być może na szczęście dla odkrywcy ów raport nie przebił się do serwisów informacyjnych.

W czerwcu istnieniu piramid zaprzeczył Brytyjczyk Anthony Harding, dyrektor Europejskiego Stowarzyszenia Archeologów, który zadał sobie nawet trud i odwiedził (zdaniem świadków na kilkanaście minut) miejsce wykopalisk. Po oględzinach odkopanych kamiennych płyt stwierdził, że są one tworem naturalnym. By być do końca uczciwym, trzeba jednak dodać, że Anthony Harding już wcześniej ostro atakował Osmanagicia, jeszcze przed bośniackim odkryciem, i nie można jego opinii traktować jako obiektywnej. Natomiast o hipotezie, iż piramidy zbudowano 12 000 lat temu, wypowiedział się Curtis Runnels, specjalista od prehistorii Grecji i Bałkanów z Boston University. Stwierdza on, że w tym czasie na Bałkanach kończył się właśnie okres zlodowacenia i większość gór pokrywały lodowce, a jedynymi mieszkańcami byli paleolityczni myśliwi, po których zostały tylko liczne narzędzia krzemienne.

Dnia 27 czerwca archeolog egipski dr Zahi Hawass w liście do Marka Rose, redaktora amerykańskiego “Archaeology Magazine” napisał, że teorie Osmanagicia są czystymi halucynacjami, a domniemane piramidy to naturalne twory geologiczne. Sam Mark Rose zajął się osobą Osmanagicia i stwierdził, że tylko podaje się on za archeologa.

Owszem, zajmował się badaniem piramid Ameryki Łacińskiej przez 15 lat, a dzieło wieńczące tę pracę, The World of the Maya (Gorgias Press, Euphrates imprint, 2005) podaje, że Majowie, Baskowie i Berberowie są potomkami Atlantydów, którzy z kolei przybyli z Plejad, czyli z kosmosu i budowali swe piramidy w miejscach koncentracji kosmicznej energii…

Przykłady można by mnożyć, ale sprawdźmy raczej, co mówią podręczniki na temat wcześniejszych badań archeologicznych tego terenu. Badania te prowadzili niemieccy naukowcy, którzy odnaleźli kilkanaście tysięcy artefaktów neolitycznych, nie znajdując znalezisk starszych niż 7000 lat ani śladów żadnej cywilizacji zdolnej do takich wyczynów budowlanych. W późniejszych czasach w okolicy Visočicy była osada Ilirów, następnie nadciągnęli Rzymianie i zbudowali fort, a raczej punkt obserwacyjny. W średniowieczu wzniesiono tu zamek bośniackich królów. Jak widać, potencjalnych twórców odkrytych pozostałości (o ile nie stanowią one całości, czyli piramidy, jak sądzi Semir) może być wielu.

Jedni twierdzą, że kamienne bloki na niektórych fotografiach to pozostałości rzymskich dróg, inni – że średniowiecznego cmentarza. Tunel może być na przykład dziełem Słowian, a inskrypcje – pijanego legionisty. Doktor Colette M. Dowell stwierdziła nawet: “Przykro mi to mówić, ale tych inskrypcji na skałach na początku nie było. Rozmawiałem wiele razy z geologiem, który jako pierwszy wszedł do tuneli i znalazł skałę i był w tunelach wiele razy – tych inskrypcji nigdy tam nie było, pojawiły się dopiero pewnego ranka. Teraz jest ich więcej. Tak, inskrypcje znajdujące się na tej skale nie są prawdziwe”.

Ton, w jakim opisuję to “odkrycie”, może wydać się zbyt lekki i prześmiewczy, ale wynika to raczej z rozczarowania nierzetelnym podejściem do informacji na ten temat, a nie z braku szacunku. Oglądamy zdjęcia i czytamy różne relacje i wypowiedzi, niejednokrotnie całkiem sprzeczne, tak naprawdę to narasta tylko frustracja, że nikt nie może tego porządnie obejrzeć i wyjaśnić. O co w tym wszystkim chodzi? Czy to genialna promocja regionu, czy jednak piramidy zbudowane przez zapomnianą cywilizację, czy może po prostu pozostałości rzymskich i średniowiecznych siedlisk? Bo komu mamy wierzyć? Autorytetom – badaczom, którzy nawet nie oglądali tego miejsca, czy fascynatom poświęcającym czas na mniej czy bardziej naukowe badania? Czy znów urodziła się nam nowa zagadka, która jak zwykle nie zostanie wyjaśniona? Jesteśmy zwykłymi ludźmi, nie naukowcami, i nie jest nam łatwo odnaleźć się w tym zamieszaniu.

Biorąc pod uwagę całość sytuacji dookoła bośniackich piramid redakcja magazynu “Inne Oblicza Historii” postanowiła podjąć próbę wyjaśnienia, próbę odpowiedzi na pytanie – co odkryto w okolicy miasteczka Visoko? W pierwszej połowie października wyrusza do Bośni ekspedycja naukowo-fotograficzna naszej gazety, by na miejscu spróbować odpowiedzieć na postawione pytania i przekazać wszystkie zdobyte informacje naszym czytelnikom. Powstanie cykl fotograficzny, który zostanie zaprezentowany na wystawie 12 stycznia w Fundacji Tumult w Toruniu, a także film dokumentalny, który będzie dołączony do grudniowego wydania magazynu “Inne Oblicza Historii”. Dokładny opis ekspedycji i codzienne relacje z jej przebiegu pojawią się na portalu www.ioh.pl

Źródło artykułu

Piramidy w Bośni – historia odkrycia

[fotografiakolejowa]

Wielkoskalowe modele Stacji Muzeum (2)

Wielkoskalowe modele Stacji Muzeum (2)

Modele wagonów składu pociągu pospiesznego PKP lat 50-60 XX wieku. zdjęcia na zlecenie OFP

[pushthebutton2]

Rano Stacja Muzeum, potem Narodowe już tylko ze starszym. Dobrze zostać na weekend w domu :)

Miałam spotkania w sprawie mieszkania. Mecz. Pieskowe zawody. Praca. Dużo się działo a jednocześnie tak spokojnie. Młody potrafi spać w swoim łóżku do 8 rano :) poza tym jest w typie „fajnie fajnie ale kiedy programy w piłę?”

Nie umiemy zaleźć z dziewczynami weekendu na wyjazd :(

[chkam]

Warszawa/Warsaw 2021

2021.07.17

Wycieczka do stolicy Polski, do muzeum kolejowego - “Stacja Muzeum”, zlokalizowanego przy stacji kolejowej Warszawa Główna, gdzie bieg kończą min. pociągi Warszawskiej Koleii Dojazdowej (WKD)

Na zdjęciach można zobaczyć parowozy (od góry): - Wagon antyleryjski - Elektryczny zespół trakcyjny E91 - Wagon motorowy SN52-38 - Lokomotywa elektryczna EU20-24 - Lokomotywa spalinowa SM25-002 - Pług odśnieżny typu 414S - Wagon salonowy serii Ashx 01 - Dwuosiowy wagon kryty specjalnej budowy włoskiej - Dwuosiowy wagon cysterna budowy niemieckiej

Trip to the capital of Poland, to the railway museum - "Muzeum Station", located near the Central Warsaw railway station, where the run ends at least Warsaw Commuter Railway (WKD) trains.

The photos show steam locomotives (from the top): - Anti-literary wagon - E91 electric multiple unit - Motor carriage SN52-38 - Electric locomotive EU20-24 - Diesel locomotive SM25-002 - Snow plow type 414S - Saloon car Ashx 01 series - Two-axle covered wagon Italian special construction - Two-axle tank car German construction