#Serpentyne

[une-sanz-pluis]

A Complaint for My Lady of Gloucester and Holland

Although the “Complaint” is focused on Jacqueline and includes a potentially subversive chorus of grieving women in support of her, Eleanor makes an oblique and threatening appearance about halfway through […] This characterization of Eleanor persists for several more stanzas, referring to “fals Circes,” and “cirens,” whose “fals incantacyouns” and “fals medecynes … / þe prynces hert agaynst al lawe / Frome his promesse his hande to drawe.” Although Eleanor was only publicly accused of witchcraft in 1441, these references in a poem generally dated to 1428 suggest that her reputation preceded that. Eleanor’s position at the heart of an adulterous (and possibly bigamous) love triangle also linked her—as it linked legendary adulteresses like Guenevere and Iseult—to witchcraft, in sharp contrast to Jacqueline, the “goodely fayre pryncesse” for whom “yong and olde [cry] in oone.” A transgression in one realm, one might say, opens a door to transgressions elsewhere. Striking too is the nature of the enchantment, that of the “chaunteresse” or “Ciren.” Although the references to mermaids and “courage serpentyne” may also recall the half-snake figure of Mélusine, the fairy ancestress of the counts of Lusignan, the repetition of “songe” and constant emphasis on voice locate Eleanor’s power elsewhere, a theme to which later depictions of her will return. —Kavita Mudan Finn, “Tragedy, Transgression, and Women’s Voices: The cases of Margaret of Anjou and Eleanor Cobham,” Viator 47.2 (2016).

John William Waterhouse (1900), A Mermaid | John Collier (1886), Lilith With A Snake | John William Waterhouse (1892), Circe Invidiosa | Herbert James Draper (1909), Ulysses and the Sirens | Luis Ricardo Falero (1880), The Witches Sabbith

[tarjaturunenfansource]

#Repost Serpentyne via Instagram

.

.

Check out who we met up with at #RawTour2023

Here are some of our highlists with @tarjaofficial #metalhead #metalband #serpentyne #serpentyneband

#tarja #tarjaturunen

[libraryofcirclaria]

Monassa

Library of Circlaria

Earlier Blog Posts

Geography:

Existing as the world's largest island and the world's largest island-nation, Monassa boasts unique geography consisting of a low-lying coastline around its base and a large plateau accompanied by mountain ranges in its interior. In its Southern region lies a desert lacking of plants but crawling with a variety of native snakes, serpents, and scorpions. The Northern region is slightly more temperate, with an alternating wet and dry season. Here, there are sparse trees and grasslands as well as Monassan Antelopes, Monassan Falcons, and Monassan Paragriffins. The Eastern region consists of the Trasterran Mountains, where the climate differs with its higher elevation yielding colder and rainier weather. The landscape here is dominated by evergreens, and consists mostly of rolling hills and small mountains. The Trasterran peaks are home to the same animal species as the North region, except that there are also brown bears. East of the Trasterran Mountains lies the Highlands, where the high, snowy mountains are inhabited by eagles, bears, wolves, and the world's most dangerous wild animal species: warghols.

Most notably, every region in Monassa is home to its own native species of wysps (semi-spiritlike creatures with mysterious properties and behaviors). Serpentyne wysps evoke fear in first-time witnesses, but are harmless. Point-wysps, however, look like innocent stars but are harmful to humans.

Early Settlement, Culture, and Politics:

Remains of essential yew tree fields and lothar domestication farms indicate that the island of Monassa was, at one point, settled by the Great Ancondrian Empire. Also present are the ruins of ancient villages and cities, and most notably, the Great Beacon, which was a mystery to scholars until the discovery of Ancondria in 1268, when it was determined that the Beacon was pointing with great precision toward the ruins of the Ancondrian city of Edom.

It is believed that by 17000 BCE, following the end of the Great Ancondrian Empire, the population had broken down into individual factions, with some becoming allies with one another and others becoming rivals. Over the passing millennia, diplomacy between these factions was very dynamic and fluid. Farms emerged in the North and Trasterran Mountains, while traveling nomadic tribes crossed the desert in the South to deliver goods between the villages of the North and coastal sea ports trading with Magnumarian sea guilds. Meanwhile, in the Highlands, monks learned how to communicate and make peace with the dangerous warghols and wild animals, while the warlords began constructing fortresses atop various mountain peaks. The monks, meanwhile built temples and shrines on other mountaintops. Early on, an unnamed religion dominated the culture of the Monassan people and the monks with a culture of mutual trust in differing beliefs. Despite the varying individual faiths, they shared the common belief that the wysps were spirits of the dead, and that spiritual intuition was gained by communicating with them.

Early Monassan society had no prisons to punish criminals. However, those who were found guilty of high offenses were given a choice: permanent exile off of the Island or a pilgrimage to one of the monks in the Highlands to request redemption. The latter choice was the most common one made but carried high risks, including encounters with warghols.

Between the 700s and 500s BCE, a political movement took place within each of the existing factions for unity and the establishment of democratic city-states. The first two city-states, Sancto Rosco and Atolleruc, were established in the 790s BCE. Hellece would emerge much later in the 510s BCE. Between the 400s and 300s BCE, Hellece, Atolleruc, and Sancto Rosco expanded their territories and evolved into territorial republics. Diplomatic disputes between the republics resulted in a series of armed conflicts before the signing of a peace treaty in 380 BCE.

Political balances in power within the structure of each republic and between republics, along with steady flow of trade and commerce, led the three republics to enter into a period of prosperity. However, that ended abruptly in 64 CE, when a major earthquake struck the Island. The catastrophe left thousands dead, cities destroyed, and trade routes disrupted. Economic hardship ensued over the two decades that followed, leading to a bolster in political corruption, which had been growing steadily over the previous several centuries. In 85 CE, the people of Sancto Rosco elected Porpytus, a political figure who unapologetically voiced authoritarian philosophies, to one of two Offices of Consul. Porpytus held the Office longer than permitted under the Sancto Rosco constitutional statute (which dictated a one-year term limit), by having himself re-elected in 86 CE. In 87 CE, Porpytus created the Office of Head Consul, to which he appointed himself. And in 88 CE, he abolished the other two Consul offices before launching a war on the Republic of Atolleruc in the South and the Republic of Hellece in the North. With such a maneuver being a surprise attack, Porpytus won and successfully absorbed both territories under his sovereignty.

The following year, Porpytus attempted a military offense on the Highlands, but this proved a dismal failure, owing to the warghols and the harsh environment. Instead of continuing the hopeless agenda, Porpytus signed the Highlands Peace Treaty of 89 CE with the monks and warlords. Under the agreement, the monks and warlords were, in civil terms, under Porpytus' sovereignty, although two existing checks on such a dominion were for Porpytus to never impose taxes or actually enforce laws upon them. Furthermore, Porpytus was obligated to protect them from the coast with naval forces. This Peace Treaty, though now heavily amended, still exists to this day as one of the oldest peace treaties in history.

Afterward, Porpytus renamed himself General Consul, a position he would hold until his death in 99 CE. He would be followed by his appointed successor, Armon, who would continue an unbroken line of General Consuls. In 112 CE, Armon attacked and defeated the Five Kingdoms, which covered the present-day Mid-Westerlies Islands to the West. Armon placed each of the Five Islands under a Regional Consul, establishing a hold that Monassa would have over the Islands until the 800s.

Great Northern Claims and the 1245-49 Transition of Power:

Under the succession of General Consuls, Monassa would follow centuries of peace and prosperity. Between the 600s and 700s CE, the strengthening nation began establishing settlements in Northwestern Remikra. After a series of conflicts with the local Remikran forces, Monassa would eventually gain official sovereignty over a small piece of the territory, naming it Asoratans. Peak Monassan prosperity arguably came to an end in 810 CE when the people of the Mid-Westerlies rebelled and successfully overthrew Monassan rule, establishing the Five Islands as a single Republic. In 826 CE, after a year-long civil war, this Republic broke into the Five Republics. Over the same time period, Monassa entered a steady decline in economic and political power. In the late 940s and early 950s, political boundaries in Northwest Remikra dissolved, leading to the establishment of the Linbraean Kingdom, which would be ruled by families of both Monassan and North Remikran descent. In 954, the Linbraean Kingdom attacked and defeated the sovereign territory of Monassa, itself, making it a Linbraean territory, while the Linbraeans attacked, defeated, and colonized the Five Republics in a similar fashion. In 998, the Linbraean Kingdom merged with the Edoran Kingdom to become the Kingdom of the Great North, of which Monassa and the Mid-Westerlies Islands became territories.

Monassa, at this point, existed as a Duchy of the Linbraean Kingdom as its land was divided into a territorial hierarchy similar to that of the Great North: counties consisting of boroughs consisting of estates. With Dukes and Duchesses serving as figures of royalty, the regional government was headed by a succession line of Governor-Generals issuing commands from Sancto Rosco. State-funded Alconist Churches were established, although freedom of religion was respected. The greatest change, however, occurred in its economy, which saw the development of industrial infrastructure such as railroads, factories, classical airships, industrial cash crops (especially vineyards) in the North and Trasterran regions, mineral extraction sites in the desert South, tourism and trade along the Coast, and hiking and wildlife observation tours in the Highlands. Also in the Highlands, later on, would emerge rock-climbing and snow sporting tourism. As technology advanced in Remikra throughout the 1000s, 1100s, and 1200s, such advancements would be introduced in Monassa.

And such would remain the status quo until the year 1245, when the last remaining eligible ruling figure of the Linbraean-Monassan Duchy passed on with no descendants. Such an occurrence, in accordance with Great Northern statute, warranted for the territory of Monassa to be handed to an independent party and exist as an independent nation. The Great Northern Crown smoothed over such a transition of power, as they mobilized to help Monassa set up a government similar to that of early Combria: an incumbent-appointed presidential council (or an IAPC).

In March 1249, political unrest ensued in the Mid-Westerlies, when a terrorist group known as the Golden Alliance backed a successful coup against the regional Great Northern government over the Mid-Westerlies and instilled an authoritarian regime in its place. The Great North responded with a military strike but struggled against the insurgency. The Federal Estates of Retun, however, came to the aid of the Great North and had the regime defeated in a short time. As an exchange of peace and diplomacy, the Great North sold the Mid-Westerlies to the Federal Estates. That May, news of the events cast influence on the population of Monassa, where the Golden Alliance was organizing a similar coup. Anticipating this, the Monassan, Federal Estates, and Great Northern governments joined efforts and were barely able to keep the Golden Alliance in check. However, the Federal Estates organized and supported a counter-movement and, once again, overcame the Golden Alliance. Afterward, the Federal Estates and Great North helped to establish a democratically-elected legislative branch to keep a check on the IAPC administration, a promising compromise for the Monassan people. Furthermore, the Federal Estates motioned for the Monassan government to have only a limited amount of intervention in the Monassan economy to allow for the growth of a free market. And in November 1249, a special conjoined Council met between the three nations, which agreed to recognize the newly-formed legislative branch, the IAPC administration as the executive branch, and representatives sent by the monks and spiritual interpreters from the Highlands to serve as the judicial branch of the new Monassan government. And thus, Monassa was established as a partially-democratic IAPC with its government seat remaining in Sancto Rosco.

Present-Day:

The partially-democratic IAPC government structure is still in place for Monassa, which enjoys the prospects of the free market. However, pressing issues include that of growing economic disparity between the rich and poor, and the growing intensity of seasonal wildfires.

[nasze-zd]

Droga do pracy (rowerem)

W dół jadę przez dzielnicę Khandallah - tam zjazd nie jest taki stromy, jak wzdłuż SH1, liczne serpentyny ułatwiają wytracanie prędkości, no i ruch uliczny jedzie z tą samą prędkością, co ja. Dodatkowo z tych serpentyn są piękne widoki na zatokę, chociaż przy tej prędkości można jedynie je zauważyć kątem oka.

Jak widać, zjazd jest łagodny na początku:

W górę większość tak samo, z tym że ostatni odcinek podjeżdżam poboczem autostrady. Sam ten podjazd od poziomu morza pod drzwi domu na 193 m n.p.m. zajmuje mi 15-18 minut.

Profil wyraźnie ostrzejszy w tą stronę.

Raz zjeżdżałem autostradą, ale słabe doświadczenie. Poboczem idzie legalna ścieżka rowerowa (tutaj niestety są drogi rowerowe puszczone pasem awaryjnym dróg szybkiego ruchu, szok na tle cywilizowanych krajów), ale jest niebezpieczna, bo pełna kamyczków, betonowa, nierówna i bardzo wąska, co przy prędkoścach rzędu 50 km/h, które wpadają na licznik momentalnie, może łatwo wyprawić mnie na cmentarz.

[gbhbl]

AoniaFest IV Featuring: Luke Appleton, Serpentyne, Cadence Noir, Final Coil, Ashes of Ire, Izengard, Walk in Coma and Aonia!

Need reasons to spend your hard-earned cash? Well, AoniaFest have provided 8 damn-good ones and we’re going to give you the rundown.

Taking place on June 25th, 2022 and long overdue (as so much has been because of COVID), AoniaFest returns to the Corporation in Sheffield. An all-day rock and metal festival, tickets cost the absurdly low amount of £12 (advance) and can be bought here. Need reasons to spend your hard-earned cash? Well, AoniaFest have provided 8 damn-good ones and we’re going to give you the rundown. So, in no…

[urulai]

I'm promoting a new feature of my patreon, patrons of the $2 tiers and above can vote each week on a poll of previously, patron suggested characters to receive an Urulai buff! The suggestions for the poll come from $5 patrons and up on a first-by-post system and gains weight if seconded (the more people who support a suggestion the stronger it weight for the later poll. My patreon is rather small so we started with only 3 suggestions by the end of the suggestion period. I'm hopping to encourage more people to become patrons for and give extra value for the low tier reward tiers. So please, if you like my work and can spare the money consider supporting me directly with a small monthly donation of $1 or more!

https://www.patreon.com/Urulai

[alltherom]

From my collection: myROM01261

Beware Serpentyne! A sketch card commission from Scott McFarland ( Cafe Plastic on Etsy )

[ofovertime]

serpentyn asked:  “NO ONE TELLS ME WHAT TO DO UNLESS WE’RE IN BED.”

angry sexual tension starters || accepting | @serpentyn

“Oh, is that so?”

The blonde titled his head for a moment before reaching for his tie. Loosening it up for a moment, he took a step closer to the other. Frowning a bit, maybe this would get him to listen to begin with, or --- the threat would say otherwise. Taking another step to look at the other for a moment, he titled his head for a moment.

“ Last chance -- We don’t have to make this harder then it is.” 

[cryokill]

Here's a quick little sketch of a Hexmas Serpentyne. Merry Hexmas, my friends.

[moofah-chan]

Bubble boy, bubble boy!

[tarjaturunenfansource]

#Repost Serpentyne via Facebook

.

.

Our band with amazing Tarja Turunen Such great times! 😍 Have a great weekend everyone!

#femalefrontedmetal #ukband #serpentyne #serpentyneband #tarjaturunen #metalmusic #weekend @tarjaofficial

[libraryofcirclaria]

Monassa [Rewritten]

Library of Circlaria

Blog Posts

The content of this entry remains largely unaltered from the previous version; although some minor changes have been made.

Geography:

Existing as the world's largest island and the world's largest island-nation, Monassa boasts unique geography consisting of a low-lying coastline around its edges and a large plateau, accompanied by mountain ranges, in its interior. In the Southern region of the interior plateau lies a desert lacking of plants but crawling with a variety of native snakes, serpents, and scorpions. The Northern region is slightly more temperate, with an alternating wet and dry season. Here exist sparse trees and grasslands as well unique animal species like Monassan Antelopes, Monassan Falcons, and Monassan Paragriffins. The Eastern region consists of the Trasterran Mountains, where the climate differs with its higher elevation yielding colder and rainier weather. The landscape here is dominated by evergreens, and consists of towering mountains. The Trasterran peaks are home to the same animal species as the North region, except that there are also brown bears. East of the Trasterran Mountains lies the Highlands, where even higher, snowy mountains are inhabited by eagles, bears, wolves, and the world's most dangerous wild animal species: warghols.

Every region in Monassa is home to its own native species of wysps, which are semi-spirit-like creatures with mysterious properties and behaviors. Serpentyne wysps evoke fear in first-time witnesses, but are harmless. Point-wysps, however, look like innocent stars but can be aggressive to humans.

Early Settlement, Culture, and Politics:

Remains of essential yew tree fields and lothar domestication farms indicate that the island of Monassa was, at one point, settled by the Great Ancondrian Empire. Also present are the ruins of ancient villages and cities, and most notably, the Great Beacon, which was a mystery to scholars until the discovery of Ancondria in 1268, when it was determined that the Beacon was pointing with great precision toward the ruins of the Ancondrian city of Edom.

It is believed that by 17000 BCE, following the end of the Great Ancondrian Empire, the population had broken down into individual factions, with some forming alliances and others becoming rivals. Over the passing millennia, diplomacy between these factions was very dynamic and fluid. Farms emerged in the Northern regions and Trasterran Mountains, while traveling nomadic tribes crossed the desert in the South to deliver goods between the villages of the North and coastal ports trading with the Magnumarian sea guilds. Meanwhile, in the Highlands, monks learned how to communicate and make peace with the dangerous warghols and wild animals, while warlords began constructing fortresses atop various mountain peaks. The monks, meanwhile built temples and shrines on other mountaintops. Early on, an unnamed religion dominated the culture of the Monassan people and the monks with a culture of mutual trust in differing beliefs. Despite the varying individual faiths, they shared the common belief that the wysps were spirits of the dead, and that spiritual intuition was gained by communicating with them.

Early Monassan society had no prisons to punish criminals. However, those found guilty of high offenses were given a choice: permanent exile off of the Island or a pilgrimage to one of the monks in the Highlands to request redemption. The latter choice was the most common one made but carried high risks, including encounters with warghols.

Between the 700s and 500s BCE, a political movement took place within each of the existing factions for unity and the establishment of democratic city-states. The first two city-states, Sancto Rosco and Atolleruc, were established in the 790s BCE. Hellece would emerge much later in the 510s BCE. Between the 400s and 300s BCE, Hellece, Atolleruc, and Sancto Rosco expanded their territories and evolved into territorial republics. Diplomatic disputes between the republics resulted in a series of armed conflicts before the signing of a peace treaty in 380 BCE.

Political balances in power within the structure of each republic and between republics, along with steady flow of trade and commerce, led the three republics to enter into a period of prosperity. However, that ended abruptly in 64 CE, when a major earthquake struck the Island. The catastrophe left thousands dead, cities destroyed, and trade routes disrupted. Economic hardship ensued over the two decades that followed. And this made worse the consequences of political corruption, which had been growing steadily over the previous several centuries. In 85 CE, the people of Sancto Rosco elected Porpytus, a political figure who unapologetically voiced authoritarian philosophies, to one of two Offices of Consul. Porpytus held the Office longer than permitted under the Sancto Rosco constitutional statute (which dictated a one-year term limit), by having himself re-elected in 86 CE. In 87 CE, Porpytus created the Office of Head Consul, to which he appointed himself. And in 88 CE, he abolished the other two Consul offices before launching a war on the Republic of Atolleruc in the South and the Republic of Hellece in the North. With such a maneuver being a surprise attack, Porpytus won and successfully absorbed both territories under his sovereignty.

The following year, Porpytus attempted a military offense on the Highlands, but this proved a dismal failure, owing to the warghols and the harsh environment. Instead of continuing the hopeless agenda, Porpytus signed the Highlands Peace Treaty of 89 CE with the monks and warlords. Under the agreement, the monks and warlords were, in civil terms, under Porpytus' sovereignty, although two existing checks on such a dominion were for Porpytus to never impose taxes or actually enforce laws upon them. Furthermore, Porpytus obliged to protect them from the coast with naval forces. This Peace Treaty, though now heavily amended, still exists to this day as one of the oldest peace treaties in history.

Afterward, Porpytus renamed himself General Consul, a position he would hold until his death in 99 CE. He would be followed by his appointed successor, Armon, who would continue an unbroken line of General Consuls. In 112 CE, Armon attacked and defeated the Five Kingdoms, which covered the present-day Mid-Westerlies Islands to the West. Armon placed each of the Five Islands under a Regional Consul, establishing a hold that Monassa would have over the Islands until the 800s.

Great Northern Claims and the 1245-49 Transition of Power:

Under the succession of General Consuls, Monassa would follow centuries of peace and prosperity. Between the 600s and 700s CE, the strengthening nation began establishing settlements in Northwestern Remikra. After a series of conflicts with the local Remikran forces, Monassa would eventually gain official sovereignty over a small piece of the territory, naming it Asoratans. Peak Monassan prosperity arguably came to an end in 810 CE when the people of the Mid-Westerlies rebelled and successfully overthrew Monassan rule, establishing the Five Islands as a single Republic. In 826 CE, after a year-long civil war, this Republic broke into the Five Republics. Over the same time period, Monassa entered a steady decline in economic and political power. In the late 940s and early 950s, political boundaries in Northwest Remikra dissolved, leading to the establishment of the Linbraean Kingdom, which would be ruled by families of both Monassan and North Remikran descent. In 954, the Linbraean Kingdom attacked and defeated the sovereign territory of Monassa, itself, making it a Linbraean territory, while the Linbraeans attacked, defeated, and colonized the Five Republics in a similar fashion. In 998, the Linbraean Kingdom merged with the Edoran Kingdom to become the Kingdom of the Great North, of which Monassa and the Mid-Westerlies Islands became territories.

Monassa, at this point, existed as a Duchy of the Linbraean Regiondom as its land was divided into a territorial hierarchy similar to that of the Great North: counties consisting of boroughs, which consisted of estates. With Dukes and Duchesses serving as figures of royalty, the regional government was headed by a succession line of Governor-Generals issuing commands from Sancto Rosco. State-funded Alconist Churches were established, although freedom of religion was respected. The greatest change, however, occurred in its economy, which saw the development of industrial infrastructure such as railroads, factories, classical airships, industrial cash crops (especially vineyards) in the North and Trasterran regions, mineral extraction sites in the desert South, tourism and trade along the Coast, and hiking and wildlife observation tours in the Highlands. Also in the Highlands, later on, would emerge rock-climbing and snow-sporting tourism. As technology advanced in Remikra throughout the 1000s, 1100s, and 1200s, such advancements would be introduced in Monassa.

And such would remain the status quo until the year 1245, when the last remaining eligible ruling figure of the Linbraean-Monassan Duchy passed on with no descendants. Such an occurrence, in accordance with Great Northern statute, warranted for the territory of Monassa to be handed to an independent party and exist as an independent nation. The Great Northern Crown smoothed over such a transition of power, as they mobilized to help Monassa set up a government similar to that of the former nation of the Chartered State of Combria: an incumbent-appointed presidential council (or an IAPC).

In March 1249, political unrest ensued in the Mid-Westerlies, when a terrorist group known as the Golden Alliance backed a successful coup against the regional Great Northern government over the Mid-Westerlies and instilled an authoritarian regime in its place. The Great North responded with a military strike but struggled against the insurgency. The Federal Estates of Retun, however, came to the aid of the Great North and had the regime defeated in a short time. As an exchange of peace and diplomacy, the Great North sold the Mid-Westerlies to the Federal Estates.

That May, news of the events cast influence on the population of Monassa, where the Golden Alliance was organizing a similar coup. Anticipating this, the Monassan, Retunian, and Great Northern governments joined efforts and kept the Golden Alliance in check, albeit with a great deal of struggle. However, the Federal Estates organized and supported a counter-movement and, once again, overcame the Golden Alliance. Afterward, the Federal Estates and Great North helped to establish a democratically-elected legislative branch to keep a check on the IAPC administration, a promising compromise for the Monassan people. Furthermore, the Federal Estates motioned for the Monassan government to have only a limited amount of intervention in the Monassan economy to allow for the growth of a free market. And in November 1249, a special conjoined Council met between the three nations, which agreed to recognize the newly-formed legislative branch, the IAPC administration as the executive branch, and representatives sent by the monks and spiritual interpreters from the Highlands to serve as the judicial branch of the new Monassan government. And thus, Monassa was established as a partially-democratic IAPC with its government seat remaining in Sancto Rosco.

Present-Day:

The partially-democratic IAPC government structure is still in place for Monassa, which enjoys the prospects of the free market. However, pressing issues include that of growing economic disparity between the rich and poor, and the growing intensity of seasonal wildfires.

[hasbr0mniverse]

The ROM Gallery - When Serpentyne Strikes!

[thatprettylittlething]

❝  You’re dripping blood on the carpet . . . ❞

@serpentynes      summoned     ⟶      lyric / poetry based starter.

[allurante]

what kind of pining are you ?

whispers

the things you tell them in your sleep mean more than the stiff conversation that is all you can have while conscious. you dream of being able to lean in and tell them the truth in a voice no one else can hear. some things are just for you. some things deserve to be said. but not yet. not yet.

tagged by: @vigilans - thank you !! : > tagging: @swordrisen​, @serpentyn​, @ethaer​, @destructivour​ & whoever else wants to !

[virginia92]

Things We Lost in The Fire II - rozdział piętnasty

Lou obserwował krzątających się po salonie ludzi i nie potrafił pohamować radosnego uśmiechu, który cisnął mu się na usta. Wszyscy wydawali się tacy podekscytowani i szczęśliwi, tryskali pozytywną energią, której ostatnio tak bardzo brakowało w tym domu. Miał nadzieję, że cały ich plan wypali i urodzinowe przyjęcie niespodzianka, które zaplanowali dla Harry’ego uda się bezbłędnie. Nie widział chłopaka, odkąd ten z samego rana zabarykadował się w swoim pokoju i nie wyściubił nosa za drzwi. Uwijali się w ciszy, nasłuchując jakichkolwiek dźwięków z sypialni bruneta, ale panowała tam absolutna cisza, więc mogli w spokoju pracować bez stresu, że zostaną nakryci.

Dzieci tego dnia były wyjątkowo spokojne. Najwyraźniej nie działała na nich obecność tylu osób i postanowiły przespać całe przedpołudnie, budząc się jedynie, gdy odczuwały głód. Szatyn był z nich dumny. Kieran i Tristan radzili sobie świetnie w sytuacji, w której się znaleźli. Miał nadzieję, że nie tęsknili za Harrym tak mocno jak on. Nie życzyłby nikomu odczuwania tego pulsującego bólu w piersi, który przypominał mu za każdym razem o tym, że ma swojego ukochanego na wyciągnięcie ręki, gdy tak naprawdę dzieliła ich wielka przepaść, której nie potrafił przeskoczyć. Zerknął na kołyskę, w której smacznie spało dwóch małych chłopców, poprawił kocyk, który oczywiście zrzucił z siebie Kieran i odetchnął ciężko, starając zebrać się w sobie i odsunąć na chwilę myśli o Harrym. Musiał pomóc w przygotowaniach, w końcu nie mógł pozwolić, by Niall z Gemmą zrobili wszystko za niego. Miał tylko nadzieję, że to przyjęcie nie okaże się fatalnym pomysłem. Teraz wszystko mogło rozdrażnić Harry’ego, który był jak tykająca bomba, gotowa do wybuchu w każdej chwili.

– Tommo powiedz Gemmie, że trzeba tutaj dodać jeszcze trochę serpentyn, teraz jest za smutno – Niall zszedł z drabiny i przyglądał się swojemu dziełu z niezadowoleniem. Znając Horana i jego poczucie stylu, cały pokój powinien być obwieszony kolorowymi balonami i brokatem. Wtedy byłoby radośnie.

– Myślę, że Gemms zna się na tym lepiej niż my, więc lepiej jej posłuchajmy – powiedział, ostrożnie dobierając słowa. Jeśli miał wziąć jedną ze stron w tym sporze, to wolał nie sprzeciwiać się siostrze Harry’ego. Zresztą nie skłamał, naprawdę wierzył, że dziewczyna ma lepsze poczucie stylu niż oni razem wzięci.

– To się nazywa zdrada – stwierdził obudzony Niall, patrząc na Gemms zmrużonymi oczami – ale tym razem was posłucham i nie będę się spierał.

– Świetnie – zadowolona Gemma klasnęła lekko w dłonie, oceniając swoje dzieło z uśmiechem. – Wydaje mi się, że mamy już wszystko przygotowane, mama odebrała tort i jedzenie, wystrój jest, musimy tylko przebrać się i jesteśmy gotowi.

– Myślicie, że mu się spodoba? – obrócili się w stronę Zayna, który szedł powoli w ich stronę z dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni.

– Tak – odparła pewnym głosem Gemma. – Będziemy tylko my i rodzice, w jego stanie to chyba najlepsze, co mogliśmy zaplanować. To zwyczajne spotkanie, nie będzie miał nam tego za złe.

– Obyś miała rację – brunet nie wydawał się przekonany, ale od jakiegoś czasu zachowywał się gorzej niż zwykle i unikał wszystkich, więc zignorowali to, co powiedział. Tak naprawdę on już nie miał pojęcia, co działo się w tym domu.

Byli już gotowi, siedzieli w salonie i czekali na solenizanta. Lou nerwowo krążył po pokoju, od czasu do czasu zerkając na Anne, która kołysała w swoich ramionach cicho kwilącego Tristana. Usłyszeli ciche kroki na schodach i wszyscy wstrzymali powietrze z ekscytacji. Chcieli, by w końcu w tym domu zapanował spokój. Każdy z nich tęsknił za śmiechem Harry’ego, jego radosnym głosem i żartami, które nie śmieszyły nikogo, ale w tej chwili oddaliby dużo, by je usłyszeć.

Na korytarzu pojawił się brunet i Lou zastygł, wpatrując się w bruneta, który wyglądał, jakby stroił się przed lustrem cały dzisiejszy dzień, gdy oni uwijali się jak mrówki, by przygotować wszystko na wieczór. Ich spojrzenia spotkały się na moment i dokładnie w tej chwili szatyn wiedział, że przegrali i nic nie wyjdzie z ich sprytnego planu. Harry nie miał zamiaru zostać z nimi, by świętować swoje urodziny w domowym zaciszu. Wiedział to, gdy tylko na niego spojrzał. Chciał powstrzymać Nialla, który już podnosił się z miejsca i szedł w stronę młodszego, ale nie zdążył.

– Cześć Hazz, już myśleliśmy, że się nie doczekamy – Horan brzmiał tak lekko i radośnie, cały promieniał i najwyraźniej nie czuł tego co Louis. – Przygotowaliśmy dla ciebie małe przyjęcie urodzinowe, więc nie stój tak i chodź do nas.

– Wybacz Niall, ale mam już plany na wieczór – w głosie bruneta nie pobrzmiewał żal czy smutek, był całkowicie wyprany z emocji, tak odległy i obcy. Lou zagryzł wargę, by nie odezwać się, nie powiedzieć za dużo i nie zepsuć tego, co i tak wydawało się doszczętnie zniszczone. – Jestem pewien, że będziecie się świetnie bawić beze mnie. Do zobaczenia.

Po tych słowach Styles wyszedł z domu, narzucając na swoje ramiona czarny płaszcz, zatrzaskując za sobą drzwi. W pokoju panowała cisza, nikt nie miał odwagi, by ją przerwać i odezwać się chociaż jednym słowem. Nie było nic, co mogliby powiedzieć w sytuacji, w której teraz się znaleźli. Lou odchrząknął cicho i starał się uspokoić na tyle, by jego głos nie zadrżał i nie odkrył wszystkich emocji, które teraz walczyły w jego sercu i umyśle. Obrócił się na pięcie i wrócił do salonu. Spojrzał na Anne, która miała zbolałą minę i widać było, że z trudem hamuje łzy. Chyba nikt nie spodziewał się czegoś takiego po tym wieczorze, który planowali od tygodnia.

– Zjedzmy coś – posłał wszystkim mało wiarygodny uśmiech, ale postanowił, że nie będzie się rozklejał. Miał już dość zachowywania się jak ofiara. – Ktoś napiłby się herbaty? – ruszył w stronę kuchni, zostawiając zmartwionych przyjaciół.

To wszystko nie powinno wyglądać w ten sposób, ale już jakiś czas temu zrozumiał, że życie nie spełnia naszych życzeń. Zresztą on sam kiedyś sprawił, że marzenia Harry’ego nie miały szansy się zrealizować. Teraz miał za swoje. Usłyszał, jak ktoś staje w progu, mógł się tylko domyśleć, że to, któreś ze Stylesów.

– Pomogę ci – Gemma zalała wrzątkiem przygotowaną kawę i herbatę. Kręcili się po pomieszczeniu w znanej już sobie harmonii. Zbyt wiele razy krążyli po domu przygotowując posiłki, ogarnęła ich rutyna, działali automatycznie, nie wpadając na siebie przez przypadek. – On nie chciał nas zranić, jestem tego pewna – powiedziała niespodziewanie, gdy chwycił tacę i chciał wyjść z kuchni. – Nie wiem, co się z nim dzieje, ale wiem, że nie robi tego złośliwie. Nie miej do niego żalu, mamie jest już wystarczająco przykro.

– Nie mam – to była prawda. Nie czuł żalu, może przerażała go obojętność Harry’ego i to z jaką łatwością ich porzucił, ale nie był na niego zły.

– Proszę cię Lou.

– Naprawdę nie mam Gemms, nie jestem na niego zły i nie mam żalu ok.? Jest w porządku. Chodźmy do nich, tort nie może się zmarnować, a ja od rana miałem ochotę spróbować te muffinki. Nie przejmuj się tak. Wszystko jest w porządku – posłał jej ciepły uśmiech i wyszedł, zostawiając ją samą. Nikt nie musiał wiedzieć, jak bardzo nie w porządku jest to wszystko, co działo się teraz w ich życiu.

***

Wygonił już wszystkich i nareszcie mógł zrzucić radosną maskę, którą udało mu się utrzymać przez cały wieczór. Był wykończony, chociaż to Gemma i Anne utuliły do snu chłopców. Zegar wskazywał czwartą nad ranem, gdy drzwi otworzyły się niezbyt subtelnie i do domu wszedł, a raczej wtoczył się Harry. Czekał na niego i nie zmrużył oka, na przemian złoszcząc się i zamartwiając. Widząc, w jakim stanie wrócił, sam już nie wiedział, co czuje. Chłopak zataczał się i z trudem stał na nogach, chwiejąc się na wszystkie strony. Wyglądał jak obraz nędzy i rozpaczy. Nawet nie chciał wiedzieć, gdzie był Styles, co robił i z kim. Teraz nie obchodziło go to wszystko, marzył tylko, by położyć się do swojego łóżka i zasnąć chociaż na kilka godzin, zanim Kieran i Tristan obudzą się z głośnym płaczem.

Podszedł do chłopaka, wiedząc, że ten nie pokona schodów na piętro w pojedynkę. Pomógł mu zdjąć płaszcz, odwieszając go na wieszak i chwycił pod ramię, ostrożnie robiąc krok w stronę schodów.

– Poradzę sobie – wymruczał bełkotliwie brunet, ale nie wyrywał się, a nawet bardziej przylgnął do ciała Louisa, który nie odezwał się do niego słowem, nawet wtedy, gdy pomagał mu zdjąć ciasne spodnie oraz poplamioną i śmierdzącą alkoholem koszulę.

Gdy chłopak leżał spokojnie pod kołdrą, a ciche pochrapywanie rozeszło się po pokoju, wyszedł i wrócił po chwili trzymając w dłoniach mały talerzyk z kawałkiem tortu urodzinowego i prezent zapakowany w delikatny, błyszczący papier. Ostrożnie położył wszystko na stoliku nocnym, mając świadomość, że gdy tylko chłopak otworzy swoje oczy, dostrzeże podarunek.

– Wszystkiego najlepszego Harry – musnął palcami czoło chłopaka, odgarniając splątane loki i wyszedł z pokoju, ignorując pragnienie pozostania  z nim na dłużej.

***

Niall śmiał się do Tristana, który widząc głowę wujka pojawiającą się co chwilkę, uśmiechał się coraz szerzej. To było urocze na ten dziwny, pokręcony sposób, więc Gemma nie kryła swojego uśmiechu, obserwując ich zabawę.

– Wiesz, zauważyłem, że Tristan bardzo lubi, kiedy mu śpiewam albo nucę. Lou mówi, że tak samo reaguje na jego głos, myślę, że rośnie nam tu mały artysta – powiedział z zadowoleniem mężczyzna, łaskocząc stópkę chłopca, który wierzgał radośnie na dużym łóżku Louisa. Po chwili zaczął robić do dziecka śmieszne miny, wydając przy tym komiczne dźwięki. Najwyraźniej Tristan był bardzo zadowolony z idiotycznego zachowania Horana, ponieważ uśmiechał się, ślinił i wyglądał na najszczęśliwsze dziecko na świecie.

– Jasne Niall, ale pozwól, że odkryjesz jego talenty trochę później ok.? Może wtedy, gdy Tris będzie chociaż mówił – zażartowała, przyglądając się Kieranowi, który leżał na brzuszku i starał się podnosić swoją małą główkę.

– Myślę, że mogę tyle poczekać – posłał dziewczynie zadowolony uśmiech i mrugnięcie okiem. – Nie myślałem, że tak bardzo polubię spędzanie czasu z tymi brzdącami.

– Patrząc na to, jak zachowywałeś się w trakcie ciąży Harry’ego, wcale mnie to nie dziwi. Będziesz świetnym ojcem – powiedziała, nie zastanawiając się zbyt długo nad słowami, ale gdy podniosła wzrok, ujrzała intensywne, szczere spojrzenie, jakim obdarzał ją Niall. – Powiedziałam coś nie tak?

– Nie, po prostu nigdy nie myślałem o sobie jako o kimś, kto może chcieć się ustatkować i założyć rodzinę, ale teraz wydaje mi się, że to mogłaby być ta właściwa rzecz. Nikt nigdy nie powiedział mi, że byłbym dobrym ojcem, sam nigdy tak nie uważałem, skupiałem się tylko na koncertach i życiu tu i teraz.

– Myślę, że ta przerwa może wyjść wam na dobre – zauważyła, odwracając od niego wzrok i ponownie skupiając się na Kieranie. – Odpoczniecie, skupicie się na sobie, wszyscy tego potrzebujecie.

– Masz rację, Harry nigdy nie mówił, że ma tak mądrą siostrę – zażartował i zaśmiał się głośno, widząc jej oburzoną minę.

– Znamy się od lat Horan, mogłeś sam to zauważyć – prychnęła, podnosząc Kierana na ręce. Maluch był wykończony swoimi intensywnymi ćwiczeniami. – Czas na drzemkę, czas na drzemkę – zanuciła, kołysząc chłopca, którego oczy zamykały się samoczynnie. – Byłoby miło, gdybyś zasypiał tak spokojnie za każdym razem.

– Nigdy nie spędzaliśmy ze sobą tyle czasu co teraz, nie możesz mieć do mnie pretensji – powiedział obronnie, układając poduszki wokół przysypiającego Tristana. Na całe szczęście tych dwóch chłopców zasypiało w podobnym czasie. – Chciałem o czymś z tobą porozmawiać – zaczął, nagle zmieniając temat, usłyszał mruknięcie dziewczyny potwierdzające, że słucha go uważnie, więc postanowił kontynuować. – To co zrobił wczoraj Harry, zaniepokoiło mnie. Nie spodziewałem się, że wyjdzie na całą noc, Lou wspominał coś, że wrócił nad samym ranem. To do niego niepodobne.

– Wiem, byłam przekonana, że zostanie z nami, nie wiem, co w niego wstąpiło. Mama była załamana, nie może do niego dotrzeć i ta cała sytuacja powoli wymyka się spod kontroli – odłożyła Kierana do kołyski i odsunęła się od niego, widząc, że spokojnie śpi, ściskając w dłoni fragment kocyka.

– Nie wydaje ci się, że Harry mógł sobie kogoś znaleźć? – Niall w końcu wydusił z siebie to, co męczyło go od wczorajszego wieczora.

– Chłopaka? – usiadła na miękkim, śnieżnobiałym dywanie, wpatrując się z zaskoczeniem w mężczyznę.

– Pomyśl sama, unika nas wszystkich, ciągle gdzieś wychodzi, teraz olał nas i nasze starania, wyszed�� w swoje urodziny z nie wiadomo kim. Musisz przyznać, że to jest podejrzane – wyliczał na palcach, podkreślając słuszność swojego pomysłu. Nie chciał mieć racji, obawiał się, jak to mogłoby wpłynąć na Louisa i chłopców, ale to mogła być prawda.

– Masz rację, ale jedyna osoba, która przychodzi mi do głowy to Nick. Harry nie miałby czasu poznać kogoś nowego, nie wychodził aż tak często, by spotykać nowych ludzi. Boże, naprawdę lubię go, ale nie chciałabym, żeby wszedł do naszej rodziny. Mam nadzieję, że jesteśmy w błędzie, nie chcę nawet myśleć, jak załamany byłby Louis – chciała jeszcze coś dodać, gdy drzwi otworzyły się i w progu swojej sypialnie stanął wspomniany wcześniej szatyn. Jeden rzut oka na jego twarz potwierdził, że Lou słyszał wszystko, o czym rozmawiali.

– Dobra plotkary, powiem to raz i nie będę powtarzał – szatyn oparł dłonie na biodrach i wpatrywał się w nich ze złością i drwiną w oczach. – Umówcie się w końcu na randkę i przestańcie traktować moje dzieci jako pretekst do spotkań jasne? Dotarło to do was? Mam nadzieję, że coś z tym zrobicie. – Wskazał im dłonią drzwi, a mały uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy dostrzegł zdezorientowanie na twarzy Gemmy i speszonego Nialla. – Teraz możecie już iść na randkę, zakupy, spacer, gdziekolwiek. Nie obchodzi mnie to, ale zajmijcie się swoim życiem, a od mojego wara.

Po tych słowach poczekał, aż Niall i Gemma wyminęli go pospiesznie, a gdy usłyszał dźwięk zamykanych drzwi wejściowych, odetchnął z ulgą. Nareszcie trochę spokoju i ciszy. Położył się na swoim łóżku obok Tristana i przymknął powieki, obiecując sobie, że zdrzemnie się tylko kwadrans, a później wyciągnie pranie i rozwiesi je, by wyschło jak najszybciej. Oczywiście gdy tylko zamknął oczy, ciche kwilenie sprawiło, że poderwał się z miejsca. Nie potrafił się złościć, widząc twarz Tristana, która skrzywiła się od cichego płaczu. To by było na tyle, jeżeli chodziło o jego drzemkę.

***

Harry pisał coś, co w przyszłości mogło być piosenką, chociaż na razie wydawało mu się, że już nigdy nie wyjdzie na scenę, by śpiewać. Nucił pod nosem jakąś nieznaną melodię, która przyszła mu do głowy, ignorując wszystko dookoła, gdy w salonie rozległ się płacz. Podniósł głowę, odrywając się od pisania. Był pewny, że Lou jest gdzieś obok, ale zauważył, że jest zupełnie sam, pomijając płaczące dzieci, które teraz krzyczały wniebogłosy. Rozejrzał się po pokoju, nie wiedząc co zrobić. W domu nie było nikogo więcej poza nim i Louisem, który najwyraźniej poszedł wziąć prysznic, przynajmniej na to wskazywał szum wody w łazience. Nie miał pojęcia, co zrobić, dzieci płakały coraz głośniej, zaczynał panikować i drżeć ze strachu.

Wstał i ostrożnie, niemal niesłyszalnie podszedł do wózka, w którym jeszcze chwilę wcześniej spali chłopcy. Pochylił się nad wózkiem i zamarł, widząc dwie identyczne buzie wpatrujące się w niego jak zaczarowane. Przełknął głośno ślinę i wyciągnął dłoń, a w zasadzie jeden palec i musnął nim delikatny policzek jednego z chłopców. Czuł, jak serce bije coraz szybciej, jakby chciało wyskoczyć mu z piersi i powędrować prosto do tych dwóch maleńkich chłopców, którzy teraz fikali radośnie swoimi małymi stópkami i wydawali się szczęśliwi, a przecież chwilę wcześniej płakali tak głośno i byli przeraźliwie smutni.

Usłyszał, że woda przestała płynąć w łazience na parterze. Louis miał pojawić się tutaj za chwilę, a ostatnie czego Harry chciał to, by ktokolwiek zobaczył, co się właśnie wydarzyło. Nie chciał dotykać dzieci, nie chciał na nie patrzeć, widzieć ich małych uśmiechów i słyszeć płacz, który po chwili mieszał się z dziecinnymi odgłosami, które mogły przypominać śmiech. To było dla niego zbyt wiele, dlatego odsunął się szybko od wózka i wybiegł z pokoju po drodze mijając zdezorientowanego Louisa, który zatrzymał się w pół kroku, obserwując jego ucieczkę bez słowa. Zatrzasnął drzwi do swojej sypialni, przekręcając klucz w zamku. Nie chciał, by ktokolwiek przyszedł i próbował z nim rozmawiać. Nie był w stanie wydusić z siebie słowa, nie po tym, gdy po raz pierwszy zobaczył swoje dzieci, nie w chwili, gdy dotknął ich po raz pierwszy, a  serce krwawiło i wyrywało się w ich stronę, jakby właśnie tam było jego miejsce.

***

Niall odwiedził dom Louisa i Harry’ego, to stało się dla niego miłą rutyną w ostatnim czasie. Nie wyobrażał sobie, by nie wpaść do nich choć na chwilę. Z wroga publicznego numer jeden, Louis stał się całkiem dobrym kompanem w tej codzienności pozbawionej koncertów i tworzenia muzyki. Od pamiętnego dnia, kiedy Lou wyrzucił go ze swojego pokoju razem z Gemmą, minął ponad tydzień, ale dopiero dzisiaj poczuł się gotowy, by zapytać o coś szatyna. Musiał dowiedzieć się prawdy, zbyt wiele pytań krążyło mu po głowie od tamtego dnia. Był już wykończony snuciem domysłów.

– Lou chciałem o czymś pogadać – powiedział, obracając w dłoniach jedną z grzechotek Kierana. Nie potrafił skupić swojego wzroku na szatynie, bał się tego, co może od niego usłyszeć.

– To pospiesz się, za chwilę muszę wymyć tych dwóch łobuzów i uwierz mi, chciałbym zrobić to, zanim Kieran wpadnie w swój szał i zacznie psocić. Nawet nie wiesz, jaką ten bobas potrafi wywołać powódź w łazience, a zresztą dzisiaj się dowiesz, bo pomożesz mi, jeśli już tu jesteś – stwierdził szatyn, składając ubrania, które przyniósł chwilę temu. Na myśl o prasowaniu było mu słabo, naprawdę chciałby zatrudnić kogoś, kto pomógłby mu z tymi wszystkimi domowymi obowiązkami, ale nie ufał nikomu. Bał się, że zdjęcia dzieci pojawią się w mediach, a całe ich życie straci swoją prywatność i spokój. – O co chodzi? Mów.

– Tego dnia, gdy rozmawiałem o potencjalnym chłopaku Harry’ego, wiesz wtedy z Gemmą …

– A chodzi o Gemmę – Tomlinson przerwał mu ze śmiechem, nawet nie udając, że nie wie, w czym rzecz. Czyżby był tak oczywisty w swoim zachowaniu? – Chyba wiem, o czym będziemy rozmawiać, ale śmiało, kontynuuj.

– Cały czas o tym myślę i to mnie wykańcza, więc po prostu zapytam, a ty mi odpowiedz. Dlaczego zasugerowałeś, że powinienem umówić się z Gemmą? – i już, powiedział to, co spędzało mu sen z powiek. Teraz mógł tylko czekać i mieć nadzieję, że Tommo potraktuje go poważnie, a nie wyśmieje i wyszydzi. Z Louisem nigdy nic nie wiadomo.

– Stary, mogłeś zapytać od razu, a nie po tylu dniach. Wydawało mi się, że wyglądasz nieco blado i słabo, kiedy ostatnio do nas wpadałeś, a to wszystko przez jedną niewinną sugestię o randce? – szatyn zarechotał, będąc najgorszą wersją samego siebie.

– Możesz przestać? Pytam serio, a ty jak zwykle stroisz sobie żarty – przewrócił oczami, rozsiadając się wygodniej na kanapie. Zazwyczaj takie rozmowy lepiej przeprowadzało się z Harrym, ale w tym momencie z oczywistych względów Louis był bezpieczniejszym wyborem. Z drugiej strony nie pamiętał już, kiedy normalnie rozmawiał z brunetem.

– Wybacz, że cieszę się, kiedy mogę sobie trochę pożartować. To miłe uczucie, kiedy ktoś inny niż ja ma problemy w swoim miłosnym życiu – poruszył brwiami w ten irytujący sposób, który doprowadzał Nialla do szału.

– Nie mam żadnego miłosnego życia – zaprzeczył od razu, potrząsając głową. – Czy możesz odpowiedzieć?

– Jasne, stary po prostu od jakiegoś czasu spędzacie ze sobą dużo czasu. Zawsze, kiedy was widzę, jesteście razem. Wtedy wydajecie się dość szczęśliwi i zrelaksowani, rozmawiacie, żartujecie, dlatego pomyślałem, że może coś was łączy. I tyle, nic więcej. Czyżby okazało się, że miałem rację?

– Tylko tyle? – żachnął młodszy, pocierając twarz dłońmi w nerwowym odruchu. – Nagle z dnia na dzień wszystko zaczęło wyglądać inaczej, mam wrażenie, że wariuję. Nie myślałem wcześniej w ten sposób, ale naprawdę ją lubię Lou, tak naprawdę mocno.

– No to na co czekasz? Nie wmówisz mi, że Niall Horan, łamacz damskich serc, boi się zaprosić dziewczynę na randkę – Lou chciał usiąść, ale zauważył, że na jego ulubionym fotelu piętrzy się stos poskładanych ubrań. Westchnął i usiadł obok Horana, który przechodził chyba jakiś egzystencjalny dramat.

– To zupełnie inna sytuacja, nie rozumiesz – wydukał pokonanym głosem.

– Niby dlaczego inna? – Louis prychnął, naprawdę był zbyt mocno zmęczonym na takie dyskusje. Nie nadawał się do tego, od uczuć był Harry, a nie on.

– Jesteś takim kretynem – prychnął Niall, podnosząc się gwałtownie. – Teraz mi zależy, rozumiesz już? Zależy mi na niej, a mogę wszystko zniszczyć i nawet nie wiem, czy ona jest mną zainteresowana w jakikolwiek sposób. Zresztą do kogo ja przyszedłem po radę.

– A co to niby miało znaczyć? Przecież ci doradziłem, zacznij działać, a nie siedzisz na dupsku i marudzisz, co by było gdyby. Nigdy się nie dowiesz, jeśli nie zaryzykujesz. Jeśli chcesz, porozmawiaj z Anne, ona najlepiej zna swoją córkę, ale moim zdaniem powinieneś ją zaprosić. Jeśli odmówi, po prostu przyjmiesz to na klatę i zostaniecie przyjaciółmi, a teraz idziemy, nadszedł czas kąpieli.

– Zrobiłeś się okropnie apodyktyczną panią domu, wiesz? – Niall podreptał za nim posłusznie, uśmiechając się złośliwie pod nosem. Czekał na jakąś złośliwą ripostę, na którą będzie mógł odpowiedzieć.

– Nazwij mi mnie tak jeszcze raz, a obiecuję, że opowiem Gemmie, jak szaleńczo jesteś w niej zakochany – zagroził z zadowolonym uśmieszkiem, rzucają Horanowi wyzywające spojrzenie przez ramię.

Niall pokręcił tylko głową i z uśmiechem wmaszerował do przestronnej łazienki. Nie dowiedział się niczego wielkiego, ale po tej rozmowie poczuł się lepiej. Może Louis faktycznie miał rację i powinien zaryzykować. W końcu nie miał nic do stracenia.