#Serhij Żadan z tomu “Antena”

[majstersztykzchwil]

Historie o miłości zaczynają się rano,

w chłodnym pokoju, gdzie tych dwoje

stara się w ślepym porannym oświetleniu

twardo patrzeć sobie w oczy,

nie odwracając wzroku,

nie wstydząc się tego, co właśnie zostało powiedziane,

nie żałując tego, co właśnie zostało zrobione.

I kiedy ktoś pierwszy nie wytrzymuje -

a kto nie wytrzymuje? on nie wytrzymuje

i patrzy jej za ramię,

i zauważa przechodniów deszczu za oknem -

wtedy w jego spojrzeniu pojawia się to,

co można nazwać miłością.

Historie o miłości kończą się tego samego

wieczora, gdzieś na ulicy, kiedy im obojgu robi się

tak samotnie jak zimnym dłoniom

schowanym w różnych kieszeniach płaszcza.

Jaka różnica, której dłoni jest bardziej samotnie.

Jaka różnica, której zimniej.

Jaka różnica, na kogo teraz się obrażać.

Drugi dzień nie rozmawiają ze sobą.

Z nią jest prościej, a on,

wystarczy na niego spojrzeć.

Jak teraz rozprawia się z ich przeszłością.

Jak wypomina jej wszystkie grzechy.

Okłada pięściami

pamięć jak wątrobę przeciwnika,

mierzy w najbardziej bolesne miejsca:

mści się za łatwość,

mści się za szczerość,

mści się za bezczelność

patrzenia w przyszłość,

mści się za zuchwałość

wybiegania w przód.

Kto ciebie uczył mścić się na samym sobie?

Kto ciebie uczył nie wybaczać samemu sobie?

Gdzie uczą tej dziwnej pijanej techniki walki -

uśmiercać własny cień,

rzucać kamieniami do własnego odbicia

w oknie księgarni?

Tylko on nie odpowie.

Tylko on nadal walczy sam ze sobą.

Bije się z całym światem o prawo,

by ten świat nienawidzić.

Wymaga od świata natychmiastowej kapitulacji.

A świat nawet chciałby skapitulować.

A świat nie ma powodu, żeby się opierać.

A świat sam jest gotowy do złożenia broni.

Ale on nie rozmawia z nią drugi dzień.

I ona nie rozmawia z nim drugi dzień.

A z całym światem drugi dzień

oni nie rozmawiają.

Więc jak on, świat, ma zrozumieć,

czego oni w ogóle

chcą.

[pieknidwudziestoletni]

Teraz spróbuję

opowiedzieć to własnymi słowami.

Tak, żeby nie mówić o nim,

tak, żeby nie mówić o niej.

Tak, żeby mówić o najważniejszym.

Najważniejsze polega na tym, że nikt nie może

oprzeć się pokusie bycia beznadziejnie zakochanym,

beznadziejnie i nieszczęśliwie,

nikt nie może odmówić sobie satysfakcji

bycia odłączonym od miłości

jak od cerkwi, w której nas wszystkich swego czasu ochrzcili.

I żeby dalej

nie mówić o nim,

nie mówić o niej,

będę mówił o tym, co

uchodzi za nieważne,

takie, z czego można zrezygnować.

Możemy zrezygnować

z umiejętności płakania,

kiedy przepełnia nas radość,

możemy zrezygnować

z pragnienia życia, kiedy przepełnia nas śmierć,

możemy z tego zrezygnować,

ale

dopóki nie zrezygnowaliśmy,

dopóty

mężczyźni zakochują się tak,

jak wieloryby wyskakują na brzeg -

bez żadnej szansy na powrót.

I kobiety dalej pracują

w fabrykach tytoniu,

i ich sukienki nie odpierają się

z tytoniu.

I własnymi słowami o tym

można powiedzieć, oczywiście, tak:

niech pracują fabryki,

niech kruszy się tytoń,

niech wbija się do kieszeni i fałd ubrania,

wiem, że nikt z niczego nie zrezygnuje,

wiem, że nikt nie zrezygnuje z najważniejszego -

wyrzucić się na brzeg,

wyrzucić się na brzeg,

wyrzucić się i nie żałować.

Serhij Żadan z tomu "Antena"