#Richard Scherpe

[aandruetan]

Varia : A little Life - Hanya Yanagihara

Oorspronkelijke taal : Engels

Gelezen in Engels

720 pagina's

Episch en emotioneel aangrijpend verhaal dat de levens van vier vrienden volgt door de ups en downs van het volwassen worden in New York City

Samenvatting (Vertaald uit Sparknotes)

Malcolm, JB, Jude en Willem waren kamergenoten in Hood Hall aan een niet nader genoemde universiteit in Boston en wonen nu in New York City. Het eerste deel van de roman introduceert de kern van de vriendengroep in de jaren direct na hun tijd samen op de universiteit. Jude en Willem delen een armoedig appartement aan Lispenard Street, JB deelt een appartement met een decadente en rijke kunstenaarsvriend en Malcolm woont nog thuis bij zijn ouders. Malcolm is gefrustreerd door de succesvolle indrukken van zijn vrienden, terwijl hij moeite heeft om zijn eigen talent te ontdekken. JB, gesteund door zijn liefhebbende familie, is zeker van zijn artistieke carrière. Willem en Jude zijn dankbaar voor de kans om zich onder hun leeftijdsgenoten te meten en hun weg in de wereld te verdienen.

In het tweede deel komt Jude St. Francis naar voren als de hoofdpersoon van A Little Life. JB geeft Jude de bijnaam "postmens", wat betekent dat hij boven ras, etniciteit, religie en misschien zelfs ervaring staat. Jude's innerlijke verhaal onthult echter een scherpe gevoeligheid voor het hele leven, vooral als het raakt aan zijn identiteit, waarover hij zich schuldig en onbepaald voelt. Als achtergelaten kind werd hij opgenomen in een klooster, waar hij stelselmatig verbaal, fysiek en seksueel werd misbruikt. Door een ongeluk als puber kon hij niet meer lopen en kwam hij in handen van een maatschappelijk werkster, Ana. Ze moedigt hem aan om te praten over wat er met hem gebeurd is voordat hij het verinnerlijkt, maar ze sterft voordat hij dat doet. In plaats daarvan snijdt Jude zichzelf om zijn trauma te verwerken en moet hij regelmatig naar Dr. Andy Contractor om zijn wonden te laten verzorgen. Tijdens zijn rechtenstudie trekt hij andere mentoren aan, waaronder Harold Stein. Harold ontmoette Jude als rechtenstudent en terwijl Harold verblind was door het intellect van de jongeman, had de professor oprecht ontzag voor zijn morele argumenten. Na verloop van tijd ziet hij deze verdwijnen uit Jude's professionele carrière, maar nog belangrijker, uit zijn denkproces, een verlies waar Harold om treurt en waarvoor hij zich deels verantwoordelijk voelt. Jacob, Harolds zoon, werd op 4-jarige leeftijd gediagnosticeerd met een zeldzame ziekte waaraan hij op 6-jarige leeftijd overleed, wat helpt verklaren waarom hij en zijn vrouw Julia besluiten Jude als 30-jarige man te adopteren. De adoptiedag wordt slechts een beetje ontsierd door de afwezigheid van JB, die de vriendengroep boos maakt door Jude uit te buiten voor een kunstwerk. Jude lijdt aan pijnlijke episodes in zijn benen en ruggengraat als gevolg van de geslachtsziektes waaraan hij in zijn jeugd is blootgesteld. JB fotografeert hem tijdens zo'n episode en schildert het voor een tentoonstelling. Jude is woedend en Willem is onvergeeflijk. Jude verandert zijn carrièrepad van het kantoor van de openbare aanklager naar een obsceen rijke privéfirma, maar hij weigert het bijbehorende financiële voordeel van de baan te nemen totdat de lift in Lispenard Street het weer begeeft. Jude's vriend Richard is eigenaar van een semi-privé appartementencomplex waarin Jude een verdieping koopt. Jude wordt steeds dankbaarder voor de aanwezigheid van Willem in zijn leven, vooral omdat JB nu weer afwezig is, dit keer door drugsgebruik. De vrienden proberen tussenbeide te komen, maar JB's duistere kant overheerst. Zijn bespotting van Jude's handicap blijkt meer dan een van hen aankan, maar JB wordt tenminste beperkt tot het ziekenhuis en verwijderd van de drugscène. De vrienden zien elkaar weer op Malcolms trouwerij met Sophie, maar de scène is gespannen omdat JB nog steeds niet vergeven is. Willem vertrekt voor een lange filmopname en Jude, die alleen achterblijft, ontmoet Caleb Porter. De twee beginnen een intieme relatie die al snel gewelddadig en vernederend wordt. Caleb walgt van Jude's handicap en geniet ervan om hem te martelen. In een bijzonder brute scène gooit Caleb Jude naakt op straat in New York City, haalt hem terug, slaat en verkracht hem herhaaldelijk en schopt hem uiteindelijk van een lange trap af, Jude achterlatend met gebroken armen en ribben en een heleboel herinneringen waaraan hij niet kan ontsnappen. Hij herbeleeft zijn jeugd met broeder Luke, die de toen achtjarige Jude ontvoerde uit het klooster en hem dwong de prostitutie in te gaan om in zijn levensonderhoud te voorzien, terwijl hij een seksuele relatie met hem onderhield. Het gewicht van zoveel trauma wordt overweldigend en Jude probeert zelfmoord te plegen. Hij wordt wakker in het ziekenhuis, omringd door vrienden van wie hij vindt dat hij ze heeft teleurgesteld.

In het derde deel hebben Willem en Jude eindelijk de romantische relatie waar ze allebei naar verlangd hebben, maar zonder dat Willem het weet is hun seksuele relatie een marteling voor Jude. Hij reageert door zichzelf vaker te snijden, een gedrag dat zijn vrienden hard proberen te voorkomen. Jude reageert door zichzelf in plaats daarvan te verbranden, waardoor Willem zich realiseert dat Jude echt geestesziek is en dat ze niet door kunnen gaan met het hebben van een seksuele relatie, vooral nadat Jude Willem eindelijk het hele verhaal van zijn jeugd vertelt. Broeder Luke werd uiteindelijk ontdekt door de politie en Jude werd naar een tehuis in Montana gestuurd. Daar werd hij opnieuw seksueel misbruikt en bruut geslagen. Op zijn 15e liep hij weg naar Boston, in de hoop op de een of andere manier toegelaten te worden tot de universiteit, liftend en betalend met het enige geld dat hij had. Maar hij werd ziek en Dr. Traylor ontvoert hem en houdt hem vast in een kelder totdat de dokter hem zat is. Dan rijdde de dokter Jude naar een veld, liet hem los, en achtervolgde hem met de auto, overreed hem en liet hem achter om te sterven. Terwijl de andere drie vrienden de toppen van hun carrière bereiken, moet Jude beslissen wanneer hij zijn benen laat amputeren. Hij en Willem vieren hun 50e verjaardag en kort daarna komen Willem, Malcolm en Sophie om bij een auto-ongeluk. Jude kan er alleen mee omgaan door wanhopig vast te houden aan elk stukje van Willem dat hij nog kan vinden en door vriendelijkheid te betonen aan zijn vrienden en familie. Toch stopt hij met eten en doet alsof hij zichzelf niet uithongert totdat zijn vrienden en familie ingrijpen en hem streng controleren. In het laatste deel beschrijft Harold de laatste, succesvolle poging van Jude om zichzelf van het leven te beroven.

Mijn mening

9.5/10 Dit boek is een meesterwerk dat je tot in het diepst van je hart raakt. Het verhaal is droevig, aangrijpend en onvergetelijk. Yanagihara's vermogen om complexe personages te creëren die met echte menselijke worstelingen te maken hebben is echt ongeloofelijk. Een 10/10 will ik toch niet geven omdat niks perfect kunt zijn, toch heb ik nooit een beter boek gelezen dan deze.

[jurjenkvanderhoek]

HET BESTE WERK VAN EDDY KOETSIER IS OKAY

Smaakt oud beter? Gerijpte wijn, gelagerd bier, overjarige kaas, krijgen deze een complexe sensatie na jaren? Pittig maar toch zacht. De toon wordt minder fel, maar de noten zijn steviger en minder makkelijk te kraken. Heb je door te leven de zin ervan ervaren dan slijten de scherpe kanten. Word je milder maar krachtig in kennen en herkennen tegelijk. Het is alsof je eerst van alles moet hebben doorvoelt om emotie een plek te geven in jouw uiting. Eerst leven en dan voluit geven. Eerst elke stroming in de kunst dan wel de muziek hebben geproefd en genoten, om er op het laatst het eigen recept mee te schrijven. Want daar gaat het hier over. Niet over die wijn, dat bier of deze kaas.

In het geval van Jagger, Richards en Wood - de harde kern van The Rolling Stones - is de muziek na 60 jaar gerijpt. Het heeft echter niet zolang op de plank gelegen, zoals bij wijn, bier en kaas het geval is om op smaak te komen. De muziek is tot rijping gekomen door 60 jaar achtereen te experimenteren, naar anderen te luisteren en daarmee tot een eigen interpretatie te komen. Een eigen stijl te ontwikkelen die in deze jaren is gegroeid en nu tot bloei komt. Het nieuwe album van de "greatest rock'n'roll band in the world" wordt door kenners de hemel in geprezen. "Hun beste album in veertig jaar tijd". Met beide voeten nog stevig op aarde staand gaan de oude mannen ook gewoon maar lustig door alsof ze net begonnen zijn. Ondanks de gezegende leeftijd klinken de nummers op het nieuwe album nog net zo jeugdig als veel van het vroege werk van de Britse band. Ze gaan terug naar hun roots omdat ze alles al hebben gedaan, gezien en gehoord.

Ze hebben een groot oeuvre om op terug te kijken. Kunnen genoeg sounds mixen en hun ervaring brengt hen op het laatst tot grote hoogte. De oudjes doen het nog goed. Hoewel de gezichten de sporen dragen van een turbulent verleden, heeft de muziek geen sleetse plekken en komt het even helder uit de speakers als vroeger. Misschien niet vernieuwend meer, maar wel authentiek en herkenbaar. Er zijn natuurlijk meer voorbeelden te geven van ouden van dagen die zich nog stevig weren in de muziekscene en de kunstwereld. Maar The Stones zijn op dit moment actueel. Een hot item. En wanneer geen ziekte of ongeval het pad eerder kruist zal je sterven in het harnas. Het loodje leggen op een podium tijdens een achteraf gezien laatste optreden. Of de geest geven in het atelier met op de ezel wat de geschiedenis in zal gaan als een onvoltooid werk.

Zo dacht ik op het moment dat ik de nieuwste plaat van Eddy Koetsier opzette. Musicerend onder de artiestennaam Eddy O'Kaye beklimt hij ook al een 60 jaar de toonladder. In de vorige eeuw bepaalde hij mee de sound van de Friese bries en de Heerenveense Golf. Komend van elders liet hij de Friezen een poepie ruiken en heeft een stempel op de scène gedrukt. Met een eigen studio heeft Koetsier het geluid van het platteland gemaakt. Veel noordelijke muzikanten namen bij hem aan huis hun composities op. Zelf heb ik er eens mijn strakke drumpartij bewezen bij een losvaste punkjam. Eddy's eigen songs vonden er ook het vinyl, de cd en later een digitale weg via playlists van internet aanbieders.

Voor zijn nieuwe plaat "Bend to Be" laat hij zich begeleiden, of eigenlijk werkt hij samen met Ad Bos aka Whizzy Adrian. "Het is het beste wat ik ooit heb gedaan", zegt Eddy er zelf van, een understatement. Hij spreekt mij aan bij de bakker. Wanneer hij brood koopt en ik koeken voor bij de koffie uitzoek, laat Eddy mij weten een nieuw album opgenomen te hebben. Hij weet dat ik muziek interessant vind en kritieken schrijf.

Het beste werk dat hij ooit heeft gemaakt. Zo werkt dat bij kunstenaars. Ze zijn altijd op zoek naar het optimale, het mooiste schilderij of beeld waarin alles op de plaats valt. Het beste geluid, de meest mooie song. Dat produceren nog, en dan sterven. Want het hoogst haalbare valt niet te bereiken. De top blijkt altijd hoger te liggen dan gedacht. Want is deze bereikt dan is het klaar, af, over, voorbij. Daarom zal na het beste werk altijd nog beter werk volgen. Het is bij leven nooit af, nooit gedaan. Maar terugblikkend kan het op dat moment het beste werk zijn. Daarna groeit het door, gaat het verder.

Maar dan dat album van O'Kaye en Adrian. Dat klinkt even jeugdig als die nieuwe plaat van The Stones. Met de klanken waan ik mij terug in de woelige jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. De periode dat de plaats hier nog enige betekenis dacht te hebben op muziekgebied. Die noten klonken toen al sprankelend, maar hebben nu nog steeds niet aan kracht ingeboet. Koetsier en Bos weten nog telkens sterke teksten te schrijven die op even solide muziek is gezet. Oud smaakt werkelijk beter. De pit van de jeugd met het doorleefde karakter van de jaren. Wild maar toch mild.

Uit de liedjes spreekt geen verliefdheid meer als het over een partner gaat, maar pure liefde. Geen vluchtige relatie, meer een hechte verbintenis. Het mysterie van samenzijn en dat dit voor eeuwig kan zijn. De serieuze ballad gelijkende songs zijn veelal op een vrolijk klankschema getoonzet. De gerijpte muziek heeft de overmoedige humor van weleer behouden. In de arrangementen hoor ik de lijnen van illustere plaatselijke voorgangers terug. Koetsier heeft zijn oor goed te luisteren gelegd in zijn Blue Tape Studio destijds. En met die geluiden in herinnering, deze gemengd met de sound van nu dit energieke album opgebouwd. Het is makkelijk in het gehoor liggende muziek. Het neigt soms wat naar behang, maar blijft toch in de gedachte hangen.

De teksten maken van de speelse deunen luisterliedjes. Om de woorden te volgen en op waarde te schatten moet je met aandacht luisteren. Er schieten bandnamen door mijn hoofd die ik denk in klank te horen. Maar dat doet geen recht aan de songs van Koetsier en Bos, want deze zijn origineel en authentiek. Zelfs The Stones jatten wel rechtmatig riffs en klankkleuren. Verwerken deze in hun eigen composities, zodat je een enkele maat herkenning hoort maar het niet meteen kunt plaatsen. Zo heeft Koetsier niets gepikt, maar enkel de hem bekende muziekgeschiedenis tot zich genomen en gebruikt. Vrolijke songs en lieve liedjes die de vroege beatmuziek overstijgen maar toch in herinnering brengen. Ongecompliceerd lijkt het, de arrangementen zitten echter complex in elkaar – op een enkel moment dik aangezet waardoor er een gelaagdheid in luisteren optreedt. Het komt beter binnen wanneer deze klanklagen ontrafelt worden.

Vrolijke muziek hoor ik wanneer ik de cd nog eens start. Goed om de dag te beginnen en best om bij de nacht in te gaan. Mijn dag is ermee opgeruimd. Muziek waar de voorgaande jaren van musiceren tot in uiting komen. Het klinkt bekend maar is toch ook origineel. In de composities is een mengsel te horen van wat eerder gemaakt is. Het is jeugdige vreugde door mannen op leeftijd gemaakt. Alle invloeden en inspiraties komen hierin samen. In coronatijd ontstaan had er pessimisme naar voren kunnen komen. Maar nee, tegen beter weten in op dat moment misschien, worden er juist hele optimistische geluiden geproduceerd. Met doorwrochte teksten. Liefdesliedjes zonder verliefdheid. Maar vooral een opgeruimde kijk, een heldere blik. Swingend, maar toch niet overtuigend dansbaar.

De liedjes zijn over het algemeen autobiografisch. Het zijn de verhalen uit het leven van Koetsier. En iedere song heeft een eigen persoonlijke achtergrond. Ballads en luisterliedjes uit de rijke levenservaring. Maar deze worden niet oubollig. De oude man heft geen vingertje. Een ode aan de dochter, een liefdeslied voor de vrouw, een registratie van een huwelijk dat op de klippen liep. Zware kost gezet op lichte muziek. Gedragen, maar toch met een swingende basis. Zo is het een geëvolueerde beat. Niet blijven hangen in die beste jaren 60, maar door gegroeid zonder die basis uit het oog te verliezen.

Kortom, het materiaal van Koetsier is licht verteerbaar. Ondanks dat het gerijpt en de smaak best pittig is. Het roept het verleden op, maar is eigentijds en zal zeker de toekomst ingaan. Wanneer het maar aandacht krijgt en daar schort het nog wel aan volgens de componist. De autoriteiten die de dienst uitmaken op radio, televisie en internet vinden het schijnbaar gedateerd, ouderwets en achterhaald. Maar in elke kunstvorm is een golfbeweging te herkennen. Iedere stroming kijkt terug op een vorige beweging en neemt er het beste van mee in een nieuwe richting. Vernieuwend is nieuw met een oude glans. Daarom heb ik goede hoop voor Koetsier en Bos. Dat hun muziek ooit weer ontdekt wordt. Misschien door een jonge generatie. Of dat de oude garde het terug vindt. Baanbrekend is het niet, maar wel persoonlijk en spreekt daardoor het gevoel aan. In emotie is het grensverleggend. Waarvan akte.

Cd “Bend to Be”. Tien songs van Eddy O’Kaye (zang, snaren) & Whizzy Adrian (toetsen, trommels). Met hulp van Boy Brostowski (trommels) en Rutger Dijkstra (snaren) op een drietal songs. Uitgave Beaty Bee Publishing, 2023.

[uwmspeccoll]

Typography Tuesday

This week we present a few illustrative pages from Divina Proportio Typographica: Das Buch vom Goldenen Typographischen Modul  (Divine Typographic Proportions: The Book of the Golden Typographic Module) by the Argentine typographer, designer, artist, and scholar Raúl Mario Rosarivo, translated into German by Heinz Nieth, and designed and edited by the eminent German typographer, calligrapher, and book designer Hermann Zapf. The edition was printed and bound in Krefeld, German, by Richard Scherpe in 1961 to mark the 25th anniversary of the Scherpe print shop.

Raúl Rosarivo was General Director of Talleres Gráficos de la Provincia de Buenos Aires, and in the 1940s he began an extensive analysis of early printed books by Johann Gutenberg, Peter Schöffer, Nicolas Jenson, and others. With the help of compass and ruler he described the use of the "número de oro" (golden number), by which he meant the ratio 2:3, in these early works. He published his findings as Divina proporción tipográfica in Agentina in 1947. Other editions came out in 1948 and 1953; ours is the first German language edition. In the book, Rosarivo asserts that Gutenberg used the "golden number" (or "secret number" as he also called it) to establish the harmonic relationships between the diverse parts of his printed work. Scholars at the Gutenberg Museum analyzed the findings and republished them in the January 1955 issue of their official journal Gutenberg Jahrbuch. Rosarivo’s work has had a lasting influence on type and page design concepts (see, for example, our post on Jeffrey Morin’s and Steve Ferlauto’s The Sacred Abecedarium).

Our copy of the German translation, another donation from our friend Jerry Buff, is set in Hermann Zapf’s own Optima-Antiqua from the D. Stempel type foundry, and bears Zapf’s signed presentation inscription.

View our other Typography Tuesday posts.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘De vlucht uit de tijd’ van Hugo Ball, grondlegger van het dadaïsme

Op 5 februari 1916 opende Hugo Ball samen met zijn latere echtgenote Emmy Hennings het ‘Cabaret Voltaire’, de bakermat van de internationale dada-beweging. In deze piepkleine achterafzaal van een café in de Zürichse Spiegelgasse zou Ball met dada-vrienden als Tristan Tzara, Hans Arp, Richard Huelsenbeck en Marcel Janco literatuurgeschiedenis schrijven. Dada bestaat precies honderd jaar en dat viert uitgeverij Vantilt onder meer met de uitgave van Vlucht uit de tijd, het hoofdwerk van dada-bezieler Ball.

Dada

Dat dada in onze contreien honderd jaar na datum springlevend is en nog steeds tot de verbeelding spreekt, is in onze contreien de verdienste van de Nijmeegse uitgeverij Vantilt en haar onvolprezen ‘Dada-reeks’, sinds 1998 hét referentiepunt voor iedere liefhebber van avantgardeliteratuur. Zo kan wie een idee wil hebben van hoe het er aan toe ging in de Spiegelgasse terecht bij ‘Een avond in Cabaret Voltaire’ (2003), een voorbeeldprogramma samengesteld en vertaald door Jan H. Mysjkin. In dezelfde reeks vertaalde Mysjkin met evenveel bravoure ook werk van Tristan Tzara, Francis Picabia, Raoul Hausmann en Hugo Ball (diens beruchte dada-roman Tenderanda de fantast), terwijl Rokus Hofstede 2 titels van de Belgische proto- en postdadaïst Clément Pansaers voor zijn rekening nam.

Eveneens ter gelegenheid van het dada-eeuwfeest verschijnt er eind oktober bij Vantilt het overzichtswerk Dada. Een geschiedenis van Hubert van den Berg, die eerder met Geert Buelens een bloemlezing avantgardistische poëzie uit de Lage Landen publiceerde – u raadt het al, ook bij Vantilt – onder de titel Dan dada doe uw werk. In Dada. Een geschiedenis beschrijft van den Berg het ontstaan en de ontwikkeling van de internationale dadabeweging zoals die zich manifesteerde in onder andere Zürich, Berlijn en Parijs, maar met bijzondere aandacht voor dada in Nederland en België en de belangrijkste lokale spelers: Theo van Doesburg/I.K. Bonset, H.N. Werkman, Piet Mondriaan, Clément Pansaers en uiteraard Paul van Ostaijen. Verder herbekijkt van den Berg het heersende beeld van dada als een antibeweging en schuift de kunstenaarsbeweging naar voren als een synthese van vooroorlogs avantgardisme en een cruciale schakel in de ontwikkeling van de moderne kunst en literatuur van de twintigste eeuw.

Hugo Ball

Dada was een gebalde maar krachtige artistieke revolutie, een kortstondig fenomeen dat hoogtij vierde tussen grofweg 1916 en 1920. Hugo Ball (1886-1927) stond met de opening van het ‘Cabaret Voltaire’ aan de wieg van de beweging en het is dan ook niet verwonderlijk dat in zijn autobiografisch werk Vlucht uit de tijd slechts enkele tientallen pagina’s handelen over deze bewogen periode (heerlijke lectuur overigens waarin Ball perfect de absurde en levenslustige dadasfeer weet weer te geven).

In Vlucht uit de tijd zien we Ball evolueren van dadaïst tot mysticus. Zoveel is zeker: Ball was niet in eerste instantie of alleen maar dadaïst: anders dan zijn dada-collega’s was hij geen dichter of kunstenaar pur sang, maar eerder een denker, een filosoof, of een ‘onderzoeker’ zoals vertaler Hans Driessen hem noemt in zijn nawoord. Ball studeerde filosofie en sociologie in München en Heidelberg, waar hij het werk van Nietzsche en de Russische anarchisten leerde kennen en verzaakte aan zijn katholieke geloof. In 1910 trok hij naar Berlijn en waagde zijn kans als acteur, om nadien in München zijn geluk te beproeven als dramaturg en aan theater te doen dat ‘experimenteert los van de belangen van alledag’. Daar ontmoette hij ook Wassily Kandinsky (die trouwens passim voorkomt in Vlucht uit de tijd) en waagde zich aan het schrijven van expressionistische gedichten. Toen de Eerste Wereldoorlog (‘het grandioze slachtfeest’) uitbrak, meldde hij zich als vrijwilliger maar werd om medische redenen afgekeurd. Ball, die als een landverrader werd gezien, vluchtte samen met de cabaretière en dichteres Emmy Hennings (in 1920 trouwden ze) naar Zürich in het toen neutrale Zwitserland. Ze stortten zich onverschrokken in de cabaret- en theaterwereld, met als bekend gevolg de opening van het ‘centrum van artistiek amusement’, het ‘Cabaret Voltaire’.

Die opening in februari 1916 betekende voor Ball een artistieke boost, zoals valt af te leiden uit de toon van de dagboeknotities, die rond die periode levendiger en schalkser wordt. De memorabele soirées volgden elkaar snel op, terwijl Ball zich terugtrok in ‘de innerlijkste alchemie van het woord’ om een nieuw soort poëzie uit te vinden: zijn klankgedichten of ‘verzen zonder woorden’ zouden hem wereldberoemd maken. Ball schreef in hetzelfde jaar het dada-manifesto waarin hij zich verzette tegen de ‘institutionalisering’ van dada als een beweging. Hij droeg het beruchte manifest voor op 14 juli 1916 op de eerste ‘voor iedereen toegankelijk dada-avond’ in het Zunfthaus zur Waag: het was ‘een nauwelijks verhulde verzaking’ aan zijn vrienden, zo tekende Ball zelf op. Die dag in juli geldt algemeen als de eigenlijke oprichtingsdag van de dada-beweging, terwijl het voor Ball blijkens zijn notities toen voor hem eigenlijk al voorbij was: ‘Heeft men ooit meegemaakt dat het eerste manifest van een nieuw opgerichte beweging die beweging zelf ten overstaan van de aanhangers ervan herriep? En toch was het zo. Als de dingen ten volle vervuld zijn, zeggen ze me niets meer’. Tzara is not amused en nog voor het einde van zijn annus mirabilis 1916 brak Ball met de dada-beweging – op enkele kleine losse opdrachten na – en koos voor een rusteloos  nomadenbestaan, trekkend van Duits naar Italiaans of Zwitsers schuiloord. Op dat moment nam hij het geloof van zijn jonge jaren terug op en vanaf 1920, wanneer zijn religiositeit zijn denken nagenoeg compleet overheerst, vond hij rust in Ticino, Italiaans Zwitserland (hij sluit er een hechte vriendschap met Hermann Hesse, over wie hij later een biografie zou schrijven).

Vlucht uit de tijd

Balls filosofische achtergrond blijkt overduidelijk uit de overwegend ernstige, beschouwende toon van de aantekeningen in Vlucht uit de tijd, een werk dat je zonder meer kan zien als een beginselverklaring, een soort persoonlijk manifest maar dan in de vorm van een dagboek of een autobiografie. Hoewel ‘dagboek’ niet helemaal de juiste term is: in tegenstelling tot wat de achterflap stelt, worden Balls notities niet gepresenteerd zoals hij ze destijds noteerde ‘rechtstreeks en zonder opsmuk’. Het is immers bekend dat Ball tot een jaar voor de publicatie in 1927 (tevens zijn sterfjaar) de aantekeningen grondig heeft bewerkt, passages heeft weggelaten of net heeft toegevoegd. Hier en daar zal Ball de zaken wellicht mooier hebben voorgesteld dan ze werkelijk waren (denk maar aan de lofredes op de zwakke gedichten van Emmy of het devote gejeremieer naar het einde toe). Ondanks, of misschien wel juist omwille van, de manipulaties komt Vlucht uit de tijd over als een spontaan en oprecht ego-document. Door Balls brede interessesfeer en zijn aanhoudend vloeiende stijl laat Vlucht uit de tijd zich heel vlot weglezen.

Vlucht uit de tijd is een uitvoerige en eclectische bundeling dagboeknotities, overpeinzingen en citaten  die in totaal een periode van 8 jaar bestrijkt. Het boek is opgesplitst in 2 grote delen: het start met enkele losse, ongedateerde notities (met als tussentitel ‘Voorspel’) uit 1913 en eindigt met het korte, omineuze bericht ‘We gaan naar Duitsland’ op 29 september 1921. De twee delen houden globaal gesproken  gelijke tred met Balls intellectuele ontwikkeling. Hij neemt verschillende gedaantes aan, zet diverse maskers op: van pacifistisch dramaturg (de opgetogen periode in München, 1913), politiek filosoof (de jaren in Bern als politiek journalist van de ‘Freie Zeitung’, 1917-1919 en de voorbereiding op zijn lijvig filosofisch traktaat ‘Zur Kritik der deutschen Intelligenz’) en anarchistisch dadaïst (het oprichten van het ‘Cabaret Voltaire en het wonderjaar 1916) tot belezen literatuurkenner (Ball stond bekend om zijn niet te stillen leeshonger), goedaardige pantheïst (de heerlijk voortkabbelende, naiëve natuurbeschrijvingen) en devoot mysticus (Ball bundelde 3 geleerde hagiografieën tot ‘Byzantinisches Christentum. Drei Heiligenleben’, volgens eigen zeggen de enige sleutel om zijn persoon te begrijpen).

Blader eender waar in Vlucht uit de tijd en de scherpe, heldere stijl springt in het oog. De verfijning zit in de weldoordachte, sierlijke formuleringen en de syntaxische eenvoud (heeft vertaler Hans Driessen zich enkele vrijheden veroorloofd om de leesbaarheid te bevorderen?). Of Ball het nu heeft over Hegel, Proudhon, Simeon de Pilaarheilige of Bakoenin het blijft allemaal even fris en duidelijk. Dito voor de kunstheoretische stukken over bijvoorbeeld de poëzie van Rimbaud of de immer citeerbare analyse van het werk van Picasso. Wanneer Ball de grote metafysische vragen aanpakt, is hij eveneens op zijn sterkst en zal menig lezer voor zich innemen door zijn klare en nederige kijk op de dingen des levens. Aan de minzijde zullen de tenen van enkele lezers dan weer beginnen te krullen door Balls blinde adoratie voor ‘zijn’ Emmy, het pieus doordrammen over religie en de oeverloze polemiek tegen het protestantisme. Maar laat dat de pret niet drukken: Vlucht in de tijd is in alle opzichten een essentiële toevoeging aan de dada-reeks en verplichte lectuur voor zij die de avantgarde meer dan genegen zijn.

Verschenen in: STAALKAART #34, 2016

De vlucht uit de tijd van Hugo Ball, Vantilt 2016, vert., noten en naw. door Hans Driessen, ISBN 9789460042652, 351 pp.

[antongecensureerd]

De lieve stad

  ‘’Ik hoop dat Amsterdam de lieve stad blijft die het is’’  

2010

16 juli - De 57 jarige Shu Yung Lam / 4 augustus -De 37-jarige Clyde de Jezus / 2 september - De 16-jarige Quincy Schumans / 23 september - De 40-jarige Dries Orré / 28 september - De 38-jarige Frits Hoepel / 7 oktober - Juwelier Fred Hund / 6 november- De 32-jarige Cuneyit Gökalp 

2011 

21 februari - De 64-jarige Stanley Hillis / 13 maart - De 56-jarige Robbie Soekar / 25 maart - De 26-jarige Floor van der Wal / 16 april - De 43-jarige Jeroen Parthesius / 1 mei - De 32-jarige Uzman Mirza / 4 mei - De 27-jarige Söner Akpinar en de 26-jarige Ismail Akca./ 14 mei - De 31-jarige Michael Koomen  / 24 mei - De 22-jarige Bartek Zając / 22 juni - De 21-jarige Eugene Pinas / 29 juli - de 63 jarige Robert Fowler / 17 augustus - De 41-jarige Sven Westendorp / 29 oktober - De 24-jarige Bilal Aoulad el Hadj /14 november - De 36 jarige Sydney Elcock / 26 november - De 48-jarige Deniz Aşık

2012 

26 januari - De 80-jarige André Kleinman / 25 maart - De 38-jarige Gilbertico Richardson / 22 april - De 31-jarige Redouan Boutaka / 5 mei - De 22-jarige Anthony Fernandes Matias / 29 mei - De 91-jarige Bep Theunissen / 7 juni - De 29-jarige Naoufal Oulad Youssef / 25 juni - De 41-jarige Remon Boogaard / 6 augustus - De 52-jarige Alice Adzokatse / 19 augustus - De 30-jarige Quincy Soetosenojo / 1 oktober - De 24-jarige Jeffrey Tijmersma / 3 oktober - De 38-jarige Heleen Lips / 3 december - Grensrechter Richard Nieuwenhuizen (doodgeschopt door 3 spelertjes en een vader van de Amsterdamse club Nieuw-Sloten B1) / 16 december - De 33-jarige Gibrald Archibald / 30 december - Said el Yazidi en Youssef Lkhorf 

2013

16 Maart -De 21-jarige Rida Bennajem / 9 april - De 3-jarige  Blessing Gyakuro / 22 april - De 37-jarige Dashamir Tila / 26 mei - De 26-jarige Souhail Laachir / 15 juni - De 26-jarige Ismael Zahi / 29 juni - De 26-jarige Ali Gezer / 20 juli - De 27-jarige Giovanni Slijters / 30 augustus - De 24-jarige Alan Ramon Perez Gonzalez / 25 september - De 22-jarige Krasimira Krasteva / 6 november - Sait Oyunlu (63) en Fatma Dikayak (52) / 9 november - De 24-jarige Saïd Fakir / 9 november -De 46-jarige Radi Houting / 13 november - De 22-jarige Rafael Alfredo Bido Fernandez /27 december -De 34-jarige Dalibor Spasic 

2014

3 januari - De 44-jarige Gaffar Zahour / 4 januari - De 39-jarige Aytas Göraler / 25 januari - De 58-jarige Kenneth Richards /31 januari - De 31-jarige Tarik El Idrissi / 22 maart - De 30-jarige Mohammed el Mayouri / 24 maart - De 30-jarige Rucienne Caupain / 14 april -  De 43-jarige M. Gerritsen /4 mei - De 31-jarige Charlton Wondel / 17 mei - De 24-jarige Jamina Nepomuceno / 22 mei - De 39-jarige Gwenette Martha  / 27 juni - De 49 jarige Remy Wiechels / 15 juli - De 30-jarige Stefan Eggermont /22 juli - De 28-jarige Sabrina Roberts / 18 augustus - De 34-jarige Derkiaoui van der Meijden / 24 augustus - Nasir Galid / 3 september - De 26-jarige Massod Amin Hosseini / 27 september - Kelvin Tettey / 13 november -De 10-jarige Ferdyan Sjarifudin / 7 december - De 43-jarige Fernando Cabrera / 9 december - De 25-jarige Murat Garki / 25 december - De 39-jarige Marlon Weening / 31 december - De 44-jarige Okan Fidan

2015

14 januari - De 60-jarige Beyhan Demirci / 28 januari - De 37-jarige Augustine Nyantakyi / 8 februari - De 45-jarige Mario Magan Tier / 11 februari -  De 24-jarige Siegmar Flaneur / 19 maart - De 96-jarige "oma" Toni Heeremans-de Jong / 26 april - De 26-jarige Baris Önder / 13 mei - De 25-jarige Youssef El Kahtaoui / 9 juni - De 46-jarige Smadar Dahari / 15 oktober - De 37-jarige Haydar Zengin / 28 november - De 27-jarige Cartney Kronstadt / 7 december - De 27-jarige Ilham Hajbat /27 december - De 55-jarige Xiangjin Zheng 

2016

8 januari - De 51-jarige Susanna Boon (lichaam wordt gevonden in april) / 4 februari - De 35-jarige Fatiha Abakhti / 17 februari - De 36-jarige Elco Gjaltema / 8 maart - De 23-jarige Nabil Amzieb / 15 maart -De 49-jarige Temel Kobya / 12 april - De 35-jarige Carlos Miquelito Bonevacia / 9 mei - De 29-jarige Abderrahim Belhadj / 19 mei - De 35-jarige Karima Benkal Talid / 12 juni- De 80-jarige Rietje Willms / 4 juli - De 23-jarige Romano Oxford / 22 juli- Pauline Sweijs en 11 maanden oude zoontje Elfin Ultee / 25 juli - De 47-jarige Daniel Halilovic / 12 augustus - De 25-jarige Anderson Muñoz Marquinez / 5 september - De 32-jarige Robert Gerritsen / 7 september - De 23-jarige Cyprian Broekhuis / 6 oktober - De 54-jarige Gerard van der Kubbe / 8 oktober - De 44-jarige Hakan Aradas  / 8 oktober - De 31-jarige Djordy Latumahina /10 oktober - De 24-jarige Isilnando Kammeron / 11 november - De 18-jarige Naoufal Mohammadi / 17 november - De 28-jarige Rosleny Magdalena / 27 november - De 25-jarige Michael de Boe

2017

31 januari - De 25-jarige Justin Jap Tjouw / 4 maart - De 33-jarige Jan Majdanski / 17 juli - Pieter Hoovers (54) en Tae Hoovers (32)

Een opsomming van de moorden gepleegd in de periode dat Eberhard vd Laan burgemeester was van Amsterdam. Gewurgd, gestoken, vergiftigd, afgeschoten, whatever. Dan zijn er ook nog een aantal moorden met een Amsterdams luchtje. Noem het de Amsterdam gerelateerde moorden. En de mislukte pogingen. Plus de verkrachtingen, het huiselijk geweld, de steekpartijen, de straatroven,  de schietincidenten, de overvallen, de inbraken, de knokpartijen, de loverboy incidenten, de drugsdelicten en de IS verheerlijking. De overlast in het openbaar vervoer, in de zwembaden, op scholen, in het uitgaansleven, in de bioscopen, op straat en de het totale disrespect naar onze hulpdiensten. Een kniesoor die daar vandaag de dag nog op let. Het komt allemaal samen in die ene lieve stad. Dan hebben we nog de problematiek in de Amsterdamse taxiwereld. Chauffeurs die geen korte ritjes accepteren, omrijden, klanten oplichten, klanten lastigvallen en wat al niet meer. Ook niet vergeten : de heksenjacht binnen de brandweer van Amsterdam. Een cultuur die volgens vd Laan niet deugde. Iets met racisme en discriminatie. Het stokpaardje en de achilleshiel van PvdA man vd Laan. Er werd een vriendje van de burgemeester naar voren geschoven. Oud-politieman Leen Schaap. Ik kan jullie verzekeren dat men binnen de brandweer geen goed woord over heeft voor deze man. Ook niet voor vd Laan. We hebben ook nog de Mocro maffia en de Top 600 die inmiddels uitgegroeid is tot de Top 1000. In 2002 noemde toenmalig PvdA wethouder Rob Oudkerk de straatschoffies ''kut Marokkaantjes''. We zijn 15 jaar PvdA beleid verder en een aantal van die knapen zijn nu de kopstukken in de internationale drugshandel. Dat zijn de nieuwe bazen in de Amsterdamse onderwereld. Het is allemaal gebeurd onder leiding van Job Cohen en Eberhard vd Laan. 

Ik heb Eberhard vd Laan niet persoonlijk gekend, maar de man kwam op mij altijd over als een intelligente slimme politicus. Een man met ervaring. Een doorgewinterde bestuurder. Dat zijn ideeën niet overeen kwamen met mijn visie  zal iedereen wel duidelijk zijn. Verschil van inzicht is normaal. Toch kan ik er met mijn pet niet bij dat dezelfde Eberhard vd Laan Amsterdam zag als een lieve stad. Waar baseerde hij dat in vredesnaam op ? Wie het weet mag het zeggen. Ik heb geen flauw idee. Je kan van Amsterdam alles vinden, maar het woord lief past op geen enkele manier bij de stad. Ik ben bang dat Eberhard vd Laan de zoveelste PvdA politicus was die droomde van een onmaakbare wereld. Een onrealistisch naïeve man. Wat trouwens niets zegt over de mens Eberhard vd Laan. Een realistische politicus was nooit in zee gegaan met de club van Saadia Ait-Taleb. Een scherpe politicus had veel eerder ingegrepen toen duidelijk werd dat team Saadia gevormd werd door vriendjes en familieleden. Dat dit team bestond uit conservatieve gehoofddoekte moslima’s plus aanhang was vragen om problemen. Hoe kan je als burgemeester van Amsterdam een familiebedrijf laten runnen binnen de muren van de Stopera ? Deze club was verantwoordelijk voor het meest kwetsbare en meest belangrijke dossier van dit moment : radicalisering. Levensgevaarlijk ! Ik heb mede door deze affaire niets begrepen van het heilig en zalig verklaren van onze oud-burgemeester. Ik zag mensen applaudisseren en zingen voor zijn ambtswoning, hij werd overal herdacht, er was geen sportwedstrijd zonder minuut stilte, geen televisie programma zonder aandacht voor de overleden burgemeester van Amsterdam en ik zag lange rijen wachtenden bij het Concertgebouw om hem de laatste eer te bewijzen. Het leek een Noord Koreaans eerbetoon. Pyongyang aan de Amstel. Misschien mis ik een bepaald gen, maar dit soort verering is niet aan mij besteed. Met alle respect, maar Amsterdam is nog nooit zo crimineel geweest en daarbij staat het tegenwoordig vol met betonblokken. Allemaal om verwarde mannen met een te lage suikerspiegel in toom te houden. Wat nou lieve stad ? 

[tyreguard]

Eindelijk weer thuis, het was een erg lange en vermoeiende dag na het “niets” van Poelzicht. En wat een hectiek op de wegen naar en terug van Voorhout en Culemborg, ben op en zie niet scherp meer. Straks even eten en verder niets meer vandaag, fijne avond. (bij Nicky & Richard) https://www.instagram.com/p/ByQPuwtI7XI/?igshid=wbadgvkn0npp

[prozeersels]

Grootgebracht

Ik parkeerde mijn auto op één van de laatste vrije plekken en schakelde de motor uit. Ik haalde mijn telefoon uit de houder, controleerde op nieuwe berichten en opende het portier. Ik was laat. Vandaag enkele minuten maar eigenlijk al de hele week. Vanaf de dag dat ik het telefoontje had gekregen tot nu had ik mijzelf slechts in afwezigheid laten zien. Ik had niet geholpen met het voorbereiden, niets geregeld, niets gedaan. Werk was te druk, een schild waar ik me dankbaar achter had kunnen verschuilen. Weer keek ik op mijn telefoon, nog altijd geen bericht. Het zou ook niet komen, niet binnen de komende uren. Ik was met ruzie vertrokken, niet in staat uit te leggen waarom ik alleen moest gaan, waarom ik haar niet mee wilde nemen naar een afscheid van iemand die ze nooit had ontmoet. Ze voelde zich gekwetst, buitenspel gezet in een situatie waarin ze er voor me had willen zijn. Ik had geprobeerd om er woorden aan te verbinden maar voordat ik ze gevonden had, had ze zich al gesloten en was het moment gekomen waarop ik in ijzige stilte de voordeur achter me gesloten had.

Er kraakten steentjes onder mijn nette schoenen toen ik over het parkeerterrein naar de ingang van het centrum liep. De deuren stonden nog open, twee mannen in zwarte pakken stonden te roken. Ik herkende ze niet, maar toen ze zich naar me omdraaiden om me te groeten zag ik de speldjes op hun revers, de manier waarop ze hun handen samenvouwden en het hoofd bogen, zoals ik mijn vader zo vaak had zien doen met ‘zijn mensen’. Ik knikte het tweetal toe, duwde de klapdeuren open en stapte naar binnen. In de ontvangsthal stonden verlaten statafels, een medewerker van de zaal was bezig lege koffiekopjes te verzamelen. Door de grote deuren aan de overkant van de hal hoorde ik sombere muziek aanzwellen. De medewerker merkte me op, Het was een jongen van een jaar of twintig, lichtblond haar, een gezicht vol kleine puistjes. “Bent u een gast?” vroeg hij. “Familie,” zei ik. Mijn stem was schor, ik schraapte mijn keel. Achter me gingen de klapdeuren open, de twee mannen waren klaar met roken. “Doorlopen tot de voorste rijen,” zei de jongen en hij ging verder met het verzamelen van de koffiekopjes. Ik trok mijn das wat strakker, knoopte mijn jasje open en weer dicht en liep de zaal binnen.

De zaal was vrijwel vol, gevuld met mensen die ik niet of nauwelijks kon herkennen. Ik hield mijn schouders recht en mijn hoofd opgeheven terwijl ik door het gangpad naar voren liep. Op de tweede rij zag ik een vrouw met witblond haar zich omdraaien. Toen ze me zag kon ze een glimlach niet onderdrukken. Ze stond op, bewoog zich voor de mensen in de rij langs en ontmoette me in het gangpad. Ze omhelsde me stevig, kuste mijn wang. “Fijn dat je er toch bent,” fluisterde ze in mijn oor. Ik aaide even over haar rug. Ze was drie jaar jonger dan ik maar de manier waarop ze haar woorden koos, de tederheid van haar aanraking, het deed me allemaal aan mijn moeder denken. Alleen het haar was anders. Ik haalde mijn hand even door haar korte lokken. “Naar de kapper geweest, Tess?” Tess knikte, gebaarde met haar hoofd naar het podium, naar de tafel met de foto en de boeketten. “Weet je nog wat hij zei?” Ik maakte me los uit haar armen, hoorde een deur slaan, een roepende stem, het scherpe geluid van een hand op huid. Mijn lippen vormden de woorden in stilte. Tess keek naar mijn gezicht. “Je weet het nog,” zei ze. “Kom, we hebben een stoel voor je vrij gehouden.”

Ze liep voor me uit, keerde haar gezicht naar de zittende ooms en tantes toe terwijl ze naar haar plaats terug schuifelde. Ik mompelde wat tegen de oudere dames en heren, voelde af en toe een hand op mijn arm of rug. Toen ik bij mijn lege stoel was aangekomen, stroomde het zweet over mijn rug. Richard boog zich naar me toe, strekte zijn linkerhand naar me uit. Ik nam hem in mijn rechterhand, kneep eventjes en ging tussen hem en Tess in zitten. David tikte me op mijn schouder, over de rug van Richard heen. “Fijn dat je de moeite hebt genomen om te komen,” siste hij. Ik haalde mijn schouders op, Tess legde even haar hand op mijn been en David maakte verder geen woorden aan me vuil. Hij hield zijn blik gericht op het podium, waar een katheder met microfoon was geplaatst. Ik bestudeerde zijn profiel. Hij werd traag oud. Zijn haar was nog altijd gitzwart, rimpels waren nauwelijks te bespeuren. Hij hield zijn gezicht gladgeschoren, zelfs geen schaduw van stoppels was erop te zien. Op het podium tikte iemand op de microfoon. Een man van omstreeks vijftig jaar oud keek de zaal in. Op zijn revers schitterde een speldje. “Familieleden,” begon hij, en ik klemde mijn kaken op elkaar en sloot hem buiten. Op de tafel met bloemen leek de foto in de lijst afkeurend naar me te kijken. Ik hield mijn blik gericht op de man in het portret. De sterke kaaklijn, het gladgeschoren gezicht, het haar met slechts sporen grijs erin. Ongemerkt was ik zwaarder gaan ademen, met moeite liet ik de lucht uit mijn longen ontsnappen.

Naast me schoof Richard heen en weer op zijn stoel, met zijn linkerhand kneep en masseerde hij zijn rechterhand. De vingers stonden scheef, de botjes waren in rare hoeken en pijnlijk aan elkaar vast gegroeid. Ik was erbij geweest toen de orthopeed de foto’s had bekeken en verbouwereerd had gezegd dat hij nooit zoiets had gezien. Ik was erbij geweest toen de zware schoen voor de eerste keer op de hand van Richard stapte, ik was er elke keer bij geweest toen het zich herhaalde. Bij elk laag cijfer, bij elke stap over de grenzen, bij elke aanval van razernij. Richard zag hoe ik mijn blik op zijn hand gericht hield en stopte met het masseren. Ik wendde mijn blik af, een gevoel van schaamte als een knoop in mijn maag. De man op het podium was klaar met spreken. Zijn laatste woorden, een fragment van een heilige tekst die we vrijwel dagelijks hadden moeten herhalen, galmden nog door de zaal. Nieuwe muziek startte, ik liet mijn blik door de zaal dwalen. Ik begon mensen te herkennen voor wie ze waren geweest. Klasgenoten, winkeliers, mensen die bij ons over de vloer waren gekomen voordat Ma was overleden, voordat Tess van school was gehaald en Richard en David naar een klein privé-klasje waren verplaatst.

De muziek stierf af. David stond op uit zijn stoel, haalde een a4’tje uit de binnenzak van zijn jasje en nam plaats achter het katheder. Hij maakte zich groot, keek uitdagend de zaal in, op zoek naar mensen die het zouden wagen om hem het recht tot spreken te ontnemen. Toen begon hij met spreken. Zijn stem was anders nu hij het onbetwiste middelpunt van de aandacht kon zijn. Hij leek te groeien, verder te dragen, binnen mijn hoofd weerkaatsten zijn woorden over dankbaarheid, wijze lessen en trouw. Hij sprak over bescherming, over een liefde die feller brandde dan hij ooit elders had gevonden, over het privilege van alle mogelijkheden en kansen. Het duizelde voor mijn ogen, zonder iets te zeggen stond ik op, schuifelde ik langs Tess in de richting van het gangpad. Ooms en tantes mompelden wat, vanuit de rijen hoorde ik verontwaardigd gesis. Toen ik bij de deuren was, draaide ik me om. Van een afstand was niet met zekerheid te zeggen of David daar stond, of de man die zijn voorbeeld was geworden. Ik opende de deur, snelde door de hal naar buiten, het zonlicht in.

Tess en Richard zochten me op op het parkeerterrein. Tess met haar belachelijk korte haar en een blik vol medelijden, Richard in zijn slecht gesneden pak en zijn rechterhand verborgen. Tess durfde me als eerste aan te raken, haar handen op mijn schouders, toen haar lichaam tegen me aan, om me heen gevouwen. “Het is okay broertje,” mompelde ze, “het is nu allemaal voorbij.” Ik zuchtte diep, schokte en hing tegen haar aan. Ik wist dat zij het net zo min geloofde als ik.

[gerardmixi797-blog]

Modekleuren Kleding 2018 Met Anna Wintour.

Anna Wintour, welke heerst aan what’s hot and what’s not in modeland, ontvangt meteen alleen ons lading kritiek over zichzelf heen.

Ze vergezelde koningin Elizabeth II tijdens haar eerste uitstapje tot de London Fashion Week woensdagochtend. Betreffende haar zonnebril op.

Wie de hoofdredacteur betreffende het Amerikaanse tijdschrift Vogue en artistiek directeur aangaande uitgever Condé Nast tevens doch ons beetje volgt, weet dat een grote bruine pilotenbril op hoofdhaar neus lijkt te bestaan geplakt.

Die kan zijn vaste prik, net wanneer haar eeuwig strak geknipte bob en scherpe kritiek op mode. Kennelijk maakt ze daarin geen uitzondering. Ook niet indien ze gedurende ons modeshow van ontwerper Richard Quinn op de 1e rij plaatsneemt, behalve een 91-jarige koningin Elizabeth van dit Verenigd Koninkrijk.

Hieruit blijkt ons totaal gebrek met eerbied vanwege een vorstin, oordeelt het internet:

“Anna Wintour voorbij http://www.bbc.co.uk/search?q=anna wintour komt daar bijvoorbeeld normaliter weer belachelijk uit. Ons pilotenbril op, binnen?! De koningin beseft tenminste op welke manier ze zich dien kleden, vanwege iedere gebeurtenis”, luidt een commentaar op Twitter.

Zonnebril wanneer pantser

Doch Wintour heeft ons aanleiding voor het dragen over een pilotenbril, zelfs als ze náást ons koningin frontrow met de catwalk zit.

“Een zonnebril is serieus heel bruikbaar. Ik mag me gedurende een modeshow dood vervelen, wie weet welke dit ziet… Het kan zijn mijn pantser geworden”, verklaarde ze in 2009, gedurende een interview in het Amerikaanse nieuwsprogramma 60 Minutes.

Het hebben van een zonnebril kan zijn wegens Wintour zeker ons methode teneinde hoofdhaar emoties te verbergen tijdens modeshows. Toentertijd Wintour in 2017 in een Britse damesorde werden verheven via koningin Elizabeth, droeg ze géén pilotenbril.

Zelfs Anna Wintour kent de titel betreffende deze Hollandse ontwerpster

In Holland kan zijn ze niet zo bekend. Doch in dit buitenland kan zijn Hellen met Rees hard op weg een klinkende naam te worden, schrijft modereacteur Bregje Lampe.

In Holland is ze nog niet zo bekend. Doch in het buitenland kan zijn Hellen betreffende Rees hard op straat een klinkende benaming te worden. Ze heeft ook alang de hand geschud van Anna Wintour (hoofdredacteur Vogue US), Riccardo Tisci (ontwerper over Givenchy), Karl Lagerfeld en the likes. Betreffende dat soort types kom jouw ingeval jonge ontwerper gewoon niet zo snel in https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Wintour contact, maar Over Rees kan zijn een van een dertig semifinalisten welke uitgekozen bestaan vanwege een LVMH Young Fashion Designer Prize. Het is een grootste verkoopprijs welke er is. Ter waarde over drie ton, en ons jaar coaching.

Hoofdhaar werk is, samen betreffende dat betreffende 29 anderen, uitgezocht uit zo 1200 inzendingen. Dat is al een prestatie op zich. En dat terwijl Van Rees in Holland bijna niet op steun kan rekenen en evenmin vertrouwd kan zijn. Maar over internationale belangstelling bezit ze ook niet te klagen. Zelfs de fashion director met Saks Fifth Avenue kende hoofdhaar titel, liet hij weten tijdens hun ontmoeting op dit hoofdkantoor aangaande LVMH.

Met recht. Want Betreffende Rees, die na ons opleiding aan ArtEZ in Arnhem koos een masteropleiding met Central Saint Martins en inmiddels twee jaar vanwege zichzelf druk is, blinkt uit in materiaalgebruik. Ze vormt fraaie nieuwe stoffen van restanten aangaande breifabrieken en weet door inzet over siliconenrubber zelfs met ons simpele katoenen rok een interessant kledingstuk te vervaardigen. En ja, Lady Gaga kan zijn er weet in gespot. Dan beseft je dit wel. Woensdag 5 maart hoort ze ofwel ze voor de laatste tien finalisten zit.

[ikkannietkoken]

Sidney Schutte x Itzik Mizrachi Barak

Waldorfsalade. Vast weleens van gehoord, toch? Ja? Dacht ik al. Deze klassieker, met onder andere selderij, appel en walnoot, komt oorspronkelijk uit het Waldorf Astoria in New York, waar de salade al sinds 1893 geserveerd wordt. 

Een flinke eeuw en een paar oorlogen later staat er ook een Waldorf Astoria in Amsterdam. Zes statige grachtenpanden aan de Herengracht zijn omgetoverd tot een verschrikkelijk chique en smakelijk ingericht vijfsterrenhotel met twee restaurants: het met twee Michelinsterren bekroonde Librije’s Zusje en Goldfinch Brasserie.

Ik heb geen idee of de salade in Amsterdam op de kaart staat, maar dat doet er helemáál niet toe, want ik kom niet voor een salade, maar voor het zesgangendiner dat Sidney Schutte (Librije’s Zusje in het Waldorf Astoria in Amsterdam) en Itzik Mizrachi Barak (The Palace Restaurant in het Waldorf Astoria in Jeruzalem) drie dagen lang samen koken. De twee chefs ontmoetten elkaar tijdens Taste of Waldorf, een culinair evenement in New York.

Op het menu staan gerechten die worden omschreven als traditioneel Israëlisch, maar met een eigentijdse twist. Wat dat inhoudt? Goede vraag. Ik ken de culinaire tradities van Israël niet en weet niet goed wat ik kan verwachten.

Aan tafel! (Zonder de stem van Matthijs van Nieuwkerk.)

Vanavond geen voorspel. De gebruikelijke nibbles en amuses worden overgeslagen en de Israëliër, die net als zijn tijdelijke Nederlandse collega aan tafel verschijnt en uitleg geeft, trapt af en neemt het eerste gerecht voor zijn rekening: zeebaarstartaar. De vis speelt de hoofdrol, maar doet dat bescheiden; de zeevrucht overschaduwt andere ingrediënten geen moment. Bijrollen zijn er onder andere voor de knapperige bulgur, rode kool, twee bereidingen van artisjok, gekonfijte tomaat, kalamataolijf en tahini. Het geheel voelt, en dat is gezien het feit dat het winter is misschien opmerkelijk, behoorlijk ’s zomers aan en doet mij verlangen naar mediterrane oorden en aangenaam warme, lange zomeravonden. Eerste indruk: verdomme, wat lekker! Het is een vrij licht gerecht en alles is heerlijk in balans. De toon is gezet. Als dít het niveau is, belooft het een mooie avond te worden. 

Zeebaars

De sommelier schenkt onder andere koosjere wijnen van het Israëlische wijnhuis Gallo. Op de wijnen ga ik verder niet in, want ik weet niets van wijn. Behalve dat ze vanavond goed smaken.

Tijd voor een vleesgerecht van Sidney Schutte: runderrib met gebrande paprika, ingemaakte watermeloen en een crème van gerookte kokosnoot. Het gerecht vertoont opvallend veel overeenkomsten met een gerecht dat ik in de lente van 2016 bij Librije’s Zusje at en vooral de paprikasmaak herinner ik mij scherp. Ook vanavond bevalt die rijke, licht rokerige smaak mij uitstekend.

Omdat het een kopie lijkt, vraag mij wel af in hoeverre er een link bestaat tussen dit gerecht en de culinaire tradities van Israël. Maakt verder niet uit. Het vlees is goed, maar niet uitgesproken mals. De ingemaakte watermeloen heeft een fijne, zoetzure smaak en is verantwoordelijk voor de balans in het gerecht. Bovenop liggen flinterdun gesneden vleesslierten die zeer kort zijn gefrituurd en daardoor zó krokant zijn dat ze een geheel andere betekenis geven aan het woord krokant. De zoute smaak doet mij denken aan uitgebakken spek en is héérlijk.

Runderrib (Goldfinch Brasserie)

(Librije’s Zusje)

Het derde gerecht, kabeljauwrug, is wederom van de hand van de Nederlander en doet mij wederom denken aan iets wat ik eerder at bij Librije’s Zusje. Vind ik dat erg? Nee, absoluut niet. Want het gerecht, vanavond zónder gefrituurde konijnennieren, is er een die mij goed bij is gebleven. Al durf ik niet met zekerheid te stellen dat het gerecht van Librije’s Zusje destijds dezelfde vis bevatte. De kabeljauw is op lage temperatuur in fenegriekolie gegaard en wordt vergezeld door fitgirlfavoriet quinoa, pecannoot, morilles, gedroogde wortel, sambai-azijn en een crème van fenegriek. Een heerlijke combinatie van smaken en structuren, maar de kabeljauw wordt af en toe nét iets te veel naar de achtergrond verdrongen.  

Kabeljauw (Goldfinch Brasserie)

(Librije’s Zusje)

Terug naar Israël. Het tweede gerecht van de Israëliër bestaat uit lamskotelet met daarop een korst van pistache, lamscoulis, olijfolie en tijm. Wat opvalt is dat zowel artisjok als wortel een rol spelen in dit gerecht, want de groenten kwamen eerder op de avond al voorbij. De bereiding – de wortel gekookt, de artisjok gefrituurd – is echter wel anders. De smaken zijn uiteenlopend en verrassend, maar ik vind het evenwicht wat smaak betreft wat minder goed dan in de voorgaande gerechten. Doordat de volle, romige en hartige smaken enigszins overheersen, is het een wat zwaarder gerecht. Is dat een probleem? Nee, integendeel. Ik houd daar erg van. Het is een bijzonder smaakvol gerecht.

Lamskotelet

Het een-na-laatste gerecht op het menu is ribeye van melkkoe. Dit is het derde en laatste gerecht waarvoor de Nederlandse helft van het gelegenheidsduo verantwoordelijk is. Het vlees wordt geserveerd met crisps van gefermenteerde paddenstoel, beenmerg, een crème van ansjovis en zwarte knoflook, gebarbecuede bleekselderij, oesterzwam en een coulis van ribeye en zwarte peper. De ribeye is goed. Het is opvallend hoe ontzettend subtiel de smaak van peper aanwezig is in de coulis. Een saus zo goed op smaak brengen vereist volgens mij een belachelijke dosis precisie en voor iemand als Sidney Schutte, die onder andere onder Jonnie Boer (De Librije in Zwolle) en Richard Ekkebus (Amber in Hongkong) kookte, is dat geen probleem. De bleekselderij van de barbecue is goed, maar waar ik écht enthousiast van word, is de intens lekkere crème van ansjovis en zwarte knoflook. Het zit er vast en zeker in, maar naar het beenmerg zoek ik zoals Feyenoord naar de titel zoekt. Dit gerecht is, net als het vorige, ook iets zwaarder, maar ontzettend smakelijk.

Ribeye

Dan het dessert: een mille-feuille met chocolade (66%), limoengras-kokossorbet en een saus van vanille, abrikoos en passievrucht. Ik heb het idee dat het dessert Franser is dan Bonaparte met een baguette in zijn ene en een glas wijn in zijn andere hand, maar ik kan het fout hebben. Ik val de smaakvolle compositie aan met mijn bestek en doe dat met veel plezier. De mille-feuille is licht gezouten en dat pakt goed uit in combinatie met de frisse sorbet, de zoete saus en de chocolade, die naar mijn smaak de ideale verhouding tussen zoet en bitter heeft. Het dessert is verre van complex. Misschien is het, met de voorgaande gerechten in het achterhoofd, zelfs simpel. Desondanks is het zonder enige twijfel één van de betere desserts die ik onlangs gegeten heb.

Mille-feuille

Over de gerechten kan ik kort zijn. Die zijn duidelijk met kunde samengesteld en bereid en smaken stuk voor stuk goed of uitstekend. De smaken zijn zuiver en herkenbaar. Ieder gerecht vormt een kloppend geheel en ik krijg nooit de indruk dat er producten worden gebruikt die niets toevoegen. Ik vraag mij echter wel af in hoeverre het tijdelijke duo nu echt samen gerechten heeft bedacht en in hoeverre er sprake is van Israëlische invloeden. Deze vragen doen uiteraard niets af aan de kwaliteit van de gerechten, maar het idee dat er minstens twee gerechten – rechtstreeks of in een minder decadente, uitgeklede vorm – van de kaart van Librije’s Zusje komen, vind ik wat minder. Daarnaast leunt het menu stevig op vlees en vis; in alle gerechten – het dessert niet meegerekend – draait het om dierlijke producten. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een liefhebber van zowel vlees als vis. Maar het is niet helemaal van deze tijd. Bovendien is Schutte een chef die uitstekend uit de voeten kan met groenten en andere alternatieven. 

Goldfinch Brasserie is een elegant en klassiek ingericht restaurant. De sfeer is, onder andere omdat de ruimte beperkt is, vrij intiem. Het restaurant lijkt door de inrichting wel behoorlijk formeel en dat vind ik bijzonder voor een ‘brasserie’. Fijn is dat de tafels niet gigantisch dicht bij elkaar staan.

De bediening is snel en adequaat en beschikt over meer dan voldoende kennis, kunde en humor.

[tellusepisode]

Public Enemies (2009)

Biography, Crime, Drama |

Public Enemies is a American biographical crime drama film directed by Michael Mann who co-wrote the screenplay with Ronan Bennett and Ann Biderman. It is an adaptation of Bryan Burrough’s non-fiction book Public Enemies: America’s Greatest Crime Wave and the Birth of the FBI, 1933–34.

Set during the Great Depression, the film chronicles the final years of the notorious bank robber John Dillinger as he is pursued by FBI agent Melvin Purvis, Dillinger’s relationship with Billie Frechette, as well as Purvis’ pursuit of Dillinger’s associates and fellow criminals Homer Van Meter and Baby Face Nelson.

In 1933, John Dillinger infiltrates Indiana State Penitentiary and assists in the jailbreak of his crew. During the firefight, his mentor Walter is shot and killed by the prison guards. Dillinger and company head for a nearby farm, where they change clothes and eat before driving to a safe house on the east-side of Chicago.

After killing Charles Floyd, FBI agent Melvin Purvis is promoted by J. Edgar Hoover to lead the hunt for Dillinger. Purvis shares Hoover’s belief in using modern methods to battle crime, ranging from cataloging fingerprints to tapping telephone lines.

In between a series of bank robberies, Dillinger meets Billie Frechette at a restaurant and impresses her by buying her a fur coat. Frechette falls for Dillinger even after he reveals his identity, and the two become inseparable.

Director: Michael Mann

Writers: Ronan Bennett (screenplay), Michael Mann (screenplay), Ann Biderman (screenplay), Bryan Burrough (book)

Stars: Christian Bale, Johnny Depp, Christian Stolte, Jason Clarke, Stephen Graham, David Wenham, John Judd

►Cast:

Christian Bale…Melvin PurvisChristian Stolte…Charles MakleyJason Clarke…‘Red’ HamiltonJohnny Depp…John DillingerStephen Graham…Baby Face NelsonDavid Wenham…Harry ‘Pete’ PierpontJohn Judd…TurnkeyStephen Dorff…Homer Van MeterMichael Vieau…Ed ShouseJohn Kishline…Guard DainardCarey Mulligan…Carol SlaymanJames Russo…Walter DietrichGiovanni Ribisi…Alvin KarpisWesley Walker…Jim LeslieJohn Scherp…Earl AdamsElena Kenney…Viola NorrisWilliam Nero Jr.…Toddler on FarmChanning Tatum…Pretty Boy FloydRory Cochrane…Agent Carter BaumMadison Dirks…Agent Warren BartonLen Bajenski…Police Chief FultzAdam Clark…SportAndrzej Krukowski…Oscar Lieboldt (as Andrew Krukowski)Casey Siemaszko…Harry BermanJohn Michael Bolger…Martin ZarkovichBranka Katic…Anna SagePeter DeFaria…Grover Weyland (as Peter Defaria)Jonathan Macchi…TellersJeff Shannon…Angry CopMichael Sassone…FarmerEmilie de Ravin…Barbara Patzke (as Emilie De Ravin)Brian Connelly…Officer Chester BoyardEd Bruce…Senator McKellarBilly Crudup…J. Edgar HooverGeoffrey Cantor…Harry SuydamChandler Williams…Clyde TolsonRobert Brooks Hollingsworth…Hoover Reporter #1David Paul Innes…Hoover Reporter #2Joe Carlson…Hoover Reporter #3Ben Mac Brown…Hoover Reporter #4 (as Ben Brown)Marion Cotillard…Billie FrechetteDiana Krall…Torch SingerDuane Sharp…Doorman at Gold Coast (as Duane A. Sharp)Domenick Lombardozzi…Gilbert CatenaBill Camp…Frank NittiJohn Ortiz…Phil D’AndreaRichard Short…Agent Sam CowleyRandy Ryan…Agent Julius RiceShawn Hatosy…Agent John MadalaKurt Naebig…Agent William RorerJohn Hoogenakker…Agent Hugh CleggAdam Mucci…Agent Harold ReineckeRebecca Spence…Doris RogersDanni Simon…May MinczelesDon Harvey…Customer at Steuben ClubShanyn Leigh…Helen Gillis (as Shanyn Belle Leigh)Spencer Garrett…Tommy CarrollStephen Lang…Charles WinsteadDon Frye…Clarence HurtMatt Craven…Gerry CampbellLaurence Mason…Porter at Union StationRandy Steinmeyer…Cop EymanKris Wolff…DeputyLili Taylor…Sheriff Lillian HolleyDonald G. Asher…Reporter #1Andrew Steele…Reporter #2 (as Andrew C. Steele)Philip M. Potempa…Reporter #3 (as Philip Matthew Potempa)Brian McConkey…PhotographerAlan Wilder…Robert EstillDavid Warshofsky…Warden BakerPeter Gerety…Louis PiquettMichael Bentt…Herbert YoungbloodJohn Lister…Judge MurrayJim Carrane…Sam Cahoon (as Jimmy Carrane)Joseph Mazurk…Guard BryantJohn Fenner Mays…Deputy BlunkRick Uecker…Edward SaagerCraig Spidle…Reporter (as Craig A. Spidle)Jason T. Arnold…Other Jr. G-ManAndrew Blair…Other Jr. G-ManMark Vallarta…Harry BergDaniel Maldonado…Jacob Solomon (as Dan Maldanado)Sean A. Rosales…Joe Pawlowski (as Sean Rosales)Stephen Spencer…Emil WanatkaPatrick Zielinski…DoctorGareth Saxe…Agent Ray SuranGuy Van Swearingen…Agent Ralph BrownJeff Still…Jimmy ProbascoLance Baker…Freddie BarkerSteve Key…Doc BarkerLeelee Sobieski…Polly HamiltonJerry Goff…Captain O’Neill (as Gerald Goff)David Carde…Special AgentAaron Roman Weiner…Special Agent (as Aaron Weiner)Keith Kupferer…Agent SopsicTurk Muller…Other East Chicago CopTim Grimm…Other East Chicago CopMartie Sanders…Irene the Ticket TakerRobyn LeAnn Scott…Ella Natasky (as Robyn Scott)David John Adamson…Bank President #3

Sources: imdb & wikipedia

The post Public Enemies (2009) first appeared on TellUsEpisode.net.

from WordPress https://www.tellusepisode.net/public-enemies-2009.html

[thatsgamingnl]

New Post has been published on That's Gaming

New Post has been published on http://wp.me/p4wsnI-8BX

Ontdek de Huawei P10: waar technologie en kunst samenkomen

Vandaag lanceert Huawei tijdens de opening van het Mobile World Congress de Huawei P10. Deze langverwachte toevoeging aan Huawei’s P-serie combineert prachtige hardware en de laatste ontwikkelingen op het gebied van software. Het nieuwe toestel is beschikbaar in opvallende nieuwe kleuren en afwerkingen en voorzien van de nieuwe dubbele camera: Leica Dual-Camera 2.0. Deze unieke camera biedt innovatieve portretfuncties en een camera aan de voorkant voor de perfecte (groeps)selfie.

Naast de Huawei P10, heeft Huawei haar tweede editie smartwatch onthuld: de Huawei Watch 2. Deze 4G sport wearable combineert innovatieve technologie met vakmanschap, heeft een atletisch en lichtgewicht ontwerp dat zich onderscheidt van andere wearables. 

“We willen mensen inspireren om de wereld tot leven te brengen door middel van prachtige fotografie. Ons indrukwekkende toestel uit de P-serie met nieuwe dual-camera, ontwikkeld in samenwerking met Leica, viert de kunstenaar die we allemaal in ons hebben door ons in staat te stellen ervaringen die het leven vormgeven vast te leggen.”, zegt Richard Yu, CEO, Huawei Consumer Business Group. “Voortbordurend op het grote succes van de Huawei P9 en P9 Plus, hebben we de Huawei P10 ontworpen met toonaangevende innovaties die gebruikers voor een fantastische gebruikerservaring.”

Huawei is continue bezig met het verleggen van grenzen en het stimuleren van creativiteit. De Huawei P10 is hier weer het bewijs van. De belangrijkste functies van het apparaat zijn:

·         Leica 2.0 camera met de Leica Front Camera

·         Android 7.0

·         EMUI 5.1

·         Born Fast stay fast met de Kirin 960

·         Machine learning software

·         Snel laden met SuperCharge Technology

    Een artistieke fotostudio in je handen

Met de Leica Dual-Camera 2.0 tilt Huawei’s P10 smartphone fotografie naar een hoger niveau. Het toestel kent aan de achterzijde de vernieuwde dubbele camera en is ook aan de voorzijde uitgerust met een Leica camera. Met een 12-megapixel RGB sensor, een 20-megapixel monochrome sensor en verbeterde fusion algoritmes, levert de Huawei P10 superieure technische en artistieke fotografie-functies op de smartphone. Dus, van selfie tot locatie en landschapsfoto: Consumenten kunnen het volledige spectrum van fotografie verkennen en op een creatieve en professionele manier vastleggen.

Om gebruikers te helpen met het personaliseren van foto’s, heeft Huawei’s P10 een speciale 3D gezichtsdetectietechnologie voor portret functies. Deze nieuwe technologie maakt meer gebruik van 190 punten gedetailleerd identificatie punten voor snelle en precieze gezichtsherkenning.

Groepsselfies waren nog nooit zo mooi

Gezichtsherkenning is de basis van Huawei’s dynamische verlichting en portretversterkende functies. Deze functies worden versterkt door een speciaal ontwikkeld visueel algoritme, gebaseerd op uitgebreid onderzoek naar verschillende gezichtsvormen en huidskleuren. Door inzicht te geven in de verschillende posities van elk gezichtskenmerk en huidtype, is het mogelijk om een portretfoto op een natuurlijke en persoonlijke manier te bewerken. Een groepsselfie was nog nooit zo mooi: de dynamische verlichting houdt bijvoorbeeld rekening met de positie en grootte van ieders neus om het juiste licht en schaduwen toe te voegen, of op verschillende huidtypes touch-ups aan te brengen.

Daarnaast bevat de Huawei P10 een auto-sensing algoritme dat natuurlijke belichting volgt en automatisch de opname configuratie aanpast. Wanneer de Leica camera aan de voorkant wordt gebruikt, kan de Huawei P10 meteen zien wanneer een gebruiker een selfie maakt of een groepsselfie. Wanneer het apparaat een groepsselfie detecteert, verandert het automatisch naar een wide-angle mode.

Beide toestellen beschikken over bokeh voor zowel kleur als monochrome beelden. Door het gebruik van een nieuw depth-of-field algoritme, creëert bokeh scherpe, duidelijke en levendige kleuren, maar behoudt op een sierlijke manier de achtergrond wazig of out-focus. Huawei P10 bevat bovendien de Highlights functie. Deze lokale fototechnologie die fotoalbums ontwikkelt gebaseerd op mensen, plekken en events en uitgebreide videomogelijkheden biedt, is ontwikkeld in samenwerking met GoPro.

Iconische P-serie ontwerp met stijlvolle kenmerken

Met haar toonaangevende vakmanschap is het nieuwe flagship toestel een prachtig ontworpen meesterwerk, zowel van binnen als van buiten. Het ontwerp team van Huawei tilt het design naar een hoger niveau door voor het eerst een Hyper Diamond-Cut afwerking voor smartphones te introduceren, bovenop de stijvolle gezandstraalde en hoogglans afwerkingen.

Huawei P10 is verkrijgbaar in een selectie van unieke kleuren. Deze kleuren zijn tot stand gekomen uit een industrie-brede samenwerking met het Pantone Color Instituut; ’s werelds meest vooraanstaande autoriteit op het gebied van kleur. Door Huawei’s expertise op het gebied van design te combineren met Pantone’s vertrouwde ‘color thought leadership’, zijn er twee nieuwe kleurstellingen geïntroduceerd die de persoonlijkheden van de hedendaagse consument reflecteren en nieuwe kleurtrends in de mobiele telefonie markt vormgeven. ‘Dazzling Blue’ en de Pantone Color of the Year 2017 ‘Greenery’, zijn ontworpen door de Pantone Color Insitituut en geoptimaliseerd door Huawei met als resultaat een prachtige gloed.

De hyper diamond-cut afwerking zal beschikbaar zijn in ‘Dazzling Blue’ en ‘Prestige Gold’. ‘Greenery’ ‘Rose Gold’, ‘Mystic Silver’, ‘Graphite Black’ en ‘Prestige Gold’, zijn beschikbaar met een gezandstraalde afwerking en Ceramic White zal beschikbaar zijn in hoogglans.

Voortbouwend op het iconische P-serie ontwerp, is Huawei’s P10 soepel en dun voor een comfortabele grip op 7 mm. In vergelijking met camera’s op de toestellen van concurrenten, heeft de nieuwe P-serie een camera die niet uitsteekt en geïntegreerd is in de achterkant van het apparaat. Zowel haar 5.1 inch en 5.5 inch modellen hebben Concerning Gorilla 5 glas beveiliging en zeer slanke randen, terwijl de Huawei P10 Plus een 2560x1440px display heeft voor meer details.

Naast de metalen afwerking, wat zorgt voor een minimalistische en scherp design, bevindt de vingerafdruksensor zich nu aan de voorkant van het toestel achter de glazen behuizing. De vingerafdruksensor vervangt het de navigatiebalk, waardoor het schermweergave groter is en de smart touch-functie sneller en ergonomischer.

Uitstekende prestatie verbetering voor efficiëntie en connectiviteit

De Huawei P10 tilt smartphone efficiëntie en maatwerk naar een hoger niveau dankzij de krachtige 960 processor en de geheel vernieuwde EMUI 5.1. Kirin 960 is Huawei’s allernieuwst high-performance SoC chipset.

De CPU levert bovendien de beste multicore prestatie onder alle SoCs, en de GPU beschikt over een verbetering van 180 procent in prestaties en een 40 procent verbetering in power efficiëntie. Voortbouwend op de vernieuwende EMUI 5.0, gaat EMUI 5.1 een stap verder op het gebied van gebruikerservaring, prestatieverbetering en verschillende nieuwe features. Het speciale Machine Learning Alogritme, leert van het gedrag van de gebruiker en kan hierdoor anticiperen op app-gebruik. De Huawei P10 gebruikt deze data vervolgens om op app-verbruik te anticiperen en RAM te beheren. Hierdoor kunnen apps die het meest gebruikt worden sneller worden geladen. EMUI 5.1 introduceert daarnaast de Huawei Ultra Response die gebaseerd is op een snellere touch control driver, en hiermee het gebruiksgemak verbeterd.

Sterke batterij met SuperCharge Technology

Met een sterke 3200 mAh batterij, ondersteunt de Huawei P10 Huawei’s SuperCharge Technology (5V/4/5A). Deze technologie omvat Huawei’s Super Safe 5-gate beschermingsmechanisme, dat een daadwerkelijke real-time voltage biedt en actuele temperatuur monitoring waardoor het opladen niet alleen snel maar ook veilig wordt.

De Kirin 960 en EMUI 5.1 zorgen voor een geavanceerde communicatie ervaring en een superieure netwerk connectiviteit. ’s Werelds allereerste 450h LTE smartphone, de Huawei P10 Plus heeft een 4×4 MIMO antenne systeem die het mogelijk maakt om snellere en stabielere connecties te maken, die kunnen oplopen tot 600 Mbps op CAT12. Zowel Huawei P10 als Huawei P10 Plus komen ook met een 2×2 Wi-Fi MIMO antenne systeem. En voor wie gebruik wil maken van snellere en accuratere navigatie op kaarten en applicaties, combineert Huawei HiGeo technologie Big Data met satelliet en cell networking data.

Huawei VIP Service: exclusief in Nederland

Gebruikers van een Huawei P10 en P10 Plus kunnen zich bovendien kosteloos registreren voor de exclusieve Huawei VIP Service. Deze service die uniek is voor Nederlands, geeft Huawei gebruikers één jaar extra garantie op de fabrieksgarantie van 2 jaar en een 3 dagen reparatieservice met pick up & return: toestellen van Huawei VIPS worden binnen 3 dagen gerepareerd en kosteloos thuis opgehaald en geretourneerd.

Bovendien krijgen Huawei VIPS die een P10 of P10 plus hebben de eerste drie maanden na aanschaf exclusief en kosteloos éénmalig een geheel nieuw toestel bij defect of kosteloos éénmalig een nieuw scherm wanneer deze gebroken is.

Kijk voor meer informatie op http://huaweivipservice.nl/.

  Vroege vogels krijgen een Leica Sofort Camera

Om de samenwerking met Leica te vieren ontvangen consumenten die de P10 en P10 Plus als pre-order bestellen viahttp://denieuwstehuawei.nl/ een Leica Sofort camera t.w.v. €289. Met deze unieke instant-camera kan je jouw meest magische momenten direct vangen en letterlijk in je hand houden.

Prijzen en beschikbaarheid

·         De Huawei P10 is beschikbaar in Nederland vanaf 24 maart 2017 voor een consumentenadviesprijs van€599.

·         De Huawei P10 Plus is beschikbaar in Nederland vanaf 10 april 2017 voor een consumentenadviesprijs van€749.

·         De Huawei Watch 2 is beschikbaar in Nederland voor een consumentenadviesprijs van is €329 en €349 in 4G-uitvoering. De beschikbaarheidsdatum wordt op een later moment bekend gemaakt.

[goodgirlscompany]

Zijn kinderen in gastouderopvang kwetsbaarder voor pedofielen?

Zijn kinderen in gastouderopvang kwetsbaarder voor pedofielen?

  Sinds Alberto Stegeman in Undercover in Nederland een pedofiel ontmaskerde die in de gastouderopvang werkte, staan de verhoudingen weer op scherp. Als ouder zijn we ons er weer van bewust dat dit sort plekken ook mensen aantrekken met minder geode bedoelingen. Volgens advocaat Richard Korver, blijft toezicht in de gastouderopvang lastig.

(more���)