#Restaurant Houten

[partycateringcentrale]

Party Catering

Welkom bij Partycatering Centrale, dé specialist in het verzorgen van feestelijke catering voor al uw bijzondere gelegenheden. Wij geloven dat catering een essentieel onderdeel is van een geslaagd feest. Daarom zorgen wij ervoor dat jouw evenement niet alleen smakelijk verwend wordt, maar dat ook de totale ervaring een waar feestje is.

Als ervaren partycateraar staan wij bekend om onze professionele aanpak en hoogwaardige service. Of je nu een intiem verjaardagsfeest, een elegant gala of een grootschalig bedrijfsevenement organiseert, wij hebben de expertise om jouw visie tot leven te brengen.

Ons team van toegewijde professionals staat voor je klaar om jouw gasten te verrassen met heerlijke gerechten en een onvergetelijke ervaring.

Een goed feest wordt pas echt goed met de juiste partycatering. Laat de smaakpapillen spreken en creëer een onvergetelijke smakelijke beleving voor je gasten.

Service:

Food & Beverages, Facilities and Services, Caterers, Cafeteria Management, Installation & Planning, Party-catering, Catering, Chef At Home, Foodlab Luxe Party Catering, Business Events, Party service, Events, Restaurant, birthday party, Food, Food & Beverages Houten, Facilities and Services Houten, Caterers Houten, Cafeteria Management, Installation & Planning Houten, Party-catering Houten, Catering Houten, Chef At Home Houten, Foodlab Luxe Party Catering Houten, Business Events Houten, Party service Houten, Events Houten, Restaurant Houten, birthday party Houten, Food Houten

Catering Feest

Je trouwdag is natuurlijk de mooiste dag van je leven. Alles moet vlekkeloos verlopen en er mag geen ruimte zijn voor stress. Bij Partycatering Centrale begrijpen we ...

Toon meer

Toont alle 22 resultaten

Standaard sorteringSorteer op PopulariteitNieuwste eerstPrijs: laag naar hoogPrijs: hoog naar laag 

Kaas Worstschotel € 54,95 Ex. BtwToevoegen aan winkelwagen

Complete Hapjesschaal€ 7,95 Ex. BtwToevoegen aan winkelwagen

DRANKEN€ 2,50 – € 6,75 Ex. BtwOpties selecteren

LUXE LUNCH DU CHEF V.A. 8 Pers.€ 13,75 Ex. BtwToevoegen aan winkelwagen

LUXE BROODJES MET SAP EN FRUIT V.A. 8 Pers.€ 11,25 Ex. BtwToevoegen aan winkelwagen

HALVE WRAP EN 3 LUXE MINI BROODJES€ 11,08 Ex. BtwToevoegen aan winkelwagen

LUNCH BOX LUXE PER PERSOON

Catering Verjaardag

Verjaardag hapjes bestellen bij Partycatering Centrale

Welkom bij Partycatering Centrale, dé specialist in catering voor...

Opties selecteren

Contact

Address:

Peppelkade 10, 3992 AK Houten, Netherlands

Visit Our Website:

Call this phone number for farther discussion:

+31 346 580 580

Contact Us Know more please send me massage in Business Email:

info@partycateringcentrale.nl

Hours: Monday-Sunday: 08:00 - 18:00

Contact Us Know more:

Facebook Link:

Contact Us Know more:

Twitter Link:

[rotterdamvanalles]

Grand Cafe Restaurant Bar Dancing Pschorr hoek coolsingel en hofplein. Circa 1930

Grand Cafe Restaurant Pschorr) was een grand café-restaurant die gevestigd was aan de toen nieuwgebouwde Coolsingel in Rotterdam. Het etablissement werd geopend in 1883 als bierhuis en in 1922 als grand café-restaurant, en was verwoest tijdens het bombardement op 14 mei 1940.

Grand café-restaurant Pschorr begon ooit als Duits bierhuis nadat de de Duitse brouwerij 'Pschorr' samen met de Beierse ondernemer Louis Willkomm besloten uit te breiden en naar de havenstad Rotterdam trokken. Daar werd in 1883 Bierhuis Pschorr geopend aan de Korte Hoogstraat en bediende Louis klanten met de combinatie van Duits bier en live muziek.

In 1916 werd Bierhuis Pschorr overgenomen door horecaondernemer Dirk Reese.

Die bleef tot 1931 bestaan als variététheater, maar het is niet bekend of de naam veranderd is nadat grand café-restaurant Pschorr werd geopend.

Nadat Dirk Reese het bierhuis had overgenomen, had hij plannen om een nieuw grand café-restaurant te openen, maar wist destijds nog geen geschikte locatie te vinden. Er was in die periode echter een volledige demping van de toenmalige Coolvest aan de gang, waarop Dirk besloot om Pschorr daar te laten bouwen.

Nadat de Coolvest in zijn geheel gedempt was in 1921 en er een brede tweebaansweg van was gemaakt, opende het nieuwgebouwde grand café-restaurant - ontworpen door architect Willem Kromhout, tevens verantwoordelijk voor het American Hotel in Amsterdam - onder de naam Pschorr haar deuren op 24 augustus 1922. Het gebouw was uniek vanwege de expressieve voorgevel met de voor Kromhout kenmerkende geknikte frontons en goed zichtbaar dankzij de verlichte gevel met de letters Pschorr erop, en stond in de volksmond bekend als 'Piet Schor'. Het werd gebouwd op een centrale plek tussen het opvallende, nieuwe Stadhuis van Rotterdam en de eveneens iconische Delftsche Poort.

Het etablissement veranderde het negatieve imago van Rotterdam in rap tempo. Voor de komst van het grand café-restaurant stond Rotterdam bekend als 'modderstad' omdat er geen klinkers lagen in de straten, waardoor die regelmatig in modderige paden veranderden. Ook deed men in de havenstad destijds niets anders dan werken, en waren de mensen die van uitgaan hielden gedwongen om naar Den Haag of Scheveningen te gaan. 'Daar werden je mooie schoenen niet vies', was de gedachte.

Echter, door de komst van Pschorr schudde Rotterdam het imago van 'modderstad' van zich af en ontpopte de Coolsingel zich - samen met andere bekende plekken zoals Café Loos - als een van de bekendste uitgaansplekken van de stad.

Door de goedlopende zaken, besloot Reese om uit te breiden met een nieuwe danszaal, waar de gebroeders Van der Vorm aan meewerkten. Op 16 april 1924 werd de nieuwe dancing groots geopend met de populaire zanger en cabaretier Jean-Louis Pisuisse, en een jazzband.

De danszaal - ontworpen door architect P.J. Vermaas, mede ontwerper van het Grand Hotel Central - van 500 m² was groot, had een donkerrood houten betimmering en was gerealiseerd met een brede overkapping zonder ondersteunende pilaren. De letterlijke bekroning van de zaal vormde de extravagante koepel in het plafond die bedekt was met glas in lood, waarachter zich lampen bevonden waarmee 's avonds een lichtshow kon worden gehouden. In 1926 kwam er nog een uitbreiding, ditmaal in de vorm van een van onderaf verlichte glazen dansvloer, geïnspireerd op een vloer die Reese in Parijs had gezien.

De uitgaansgelegenheid was ook kenmerkend vanwege het podium, waar de tekst "Welcome in New York" en een twee meter hoge afbeelding van het Vrijheidsbeeld duidelijk zichtbaar was voor allen.

Door deze twee grote uitbreidingen werd Pschorr ongelofelijk populair, bij zowel de Rotterdammers als het uitgaanspubliek van Den Haag en Amsterdam, die specifiek naar Rotterdam kwamen om dit gebouw te bezoeken. Ook bezochten en/of speelden er vele beroemde (internationale) artiesten en bands van die tijd in Pschorr: Evelyn Novacek (bekend onder de naam 'Evelyn Novacek en haar orkest'), Fien de la Mar, Elmer Spygrass, Bert Ambrose, Vera Lynn, Louis Davids, Josephine Baker, Nat Gonella, Joe Appleton, Coleman Hawkins en Louis Armstrong waren slechts een paar van de velen die hebben opgetreden in het grand café-restaurant in de jaren 1920 en 1930.

Tevens werd Novacek in 1936, ter gelegenheid van een jubileum, als orkestleidster in Pschorr gehuldigd. Zij ontving bij deze huldiging meer dan honderd bloemstukken en was een hoogtepunt in haar muzikale carrière. Ten slotte werden dansstijlen als de Shimmy, de Charleston en de Blackbottom daar geboren.

In de jaren 1938-1939 werd Pschorr grondig verbouwd door architect A. Hamaker. Deze verbouwing riep echter veel weerstand op, onder meer van Kromhout zelf maar ook van kennissen van opdrachtgever

Dirk Reese.

Tijdens het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 werd het grand café-restaurant zwaar beschadigd door de bommenregen die er viel. Alleen de voorgevel stond nog overeind. Er was een optie om de voorgevel te behouden, maar zoals veel gebouwen die beschadigd waren, werd besloten om het toch te slopen. Sindsdien is de bekende uitgaansgelegenheid niet meer teruggekeerd in de havenstad en is op de huidige plek van het grand café-restaurant een grote wolkenkrabber gebouwd.

Foto komt uit de collectie van @stadsarchief010 en Informatie komt van Wikipedia

[euroadventure]

Bathan - Charyn Canyon National Park

Donderdag 22 augustus

Na zes dagen hiken trekken we verder het binnenland in. Aylona en Alek, onze gidsen, zijn vertrokken, en nu staat onze nieuwe gids Mazghan (uitgesproken als "marsjan") voor ons klaar. Hij is een vrolijke, jonge kerel die uitstekend Engels spreekt en enorm veel kennis heeft over zijn land, echt top!

We reizen verder met een minibus voor ongeveer 15 personen. De bus zit grotendeels vol met rugzakken en andere spullen, maar gelukkig passen we er zelf ook nog net bij 😉. Onze eerste stop is bij een museum, waar we meer te weten komen over de geschiedenis van de "Golden Men".

Een gids van het museum geeft ons een enthousiaste rondleiding en vertelt met passie over de ontstaansgeschiedenis van zijn land. Hij benadrukt dat onderzoekers onlangs hebben ontdekt dat de beschaving in Kazachstan, of Centraal-Azië, zijn oorsprong heeft, en niet op de plek die men eerder dacht (die plek ben ik even kwijt, maar even zoeken op internet levert Afrika op haha). Normaal gesproken ben ik niet zo van de musea, maar zijn manier van vertellen houdt mijn aandacht vast.

Na een paar uur rijden we weer verder. Het is warm buiten, maar gelukkig hebben we airconditioning in de bus. Onze volgende stop is een lunch bij een traditioneel Oergoers restaurant. Onze gids bestelt allerlei overheerlijke gerechten in overvloed 😉, en ik laat me verrassen. Hoewel ik alles lust, merk ik dat ik na dagen van droogvoer en noodles een beetje 'noodle-moe' begin te worden.

Bij het verlaten van het restaurant worden we aangesproken door een local, die in zijn beperkte Engels vraagt of hij met ons op de foto mag. Super schattig! Voordat we het weten, staan we met z'n twaalfen om hem heen voor de foto, hij weet niet wat hem overkomt, haha.

We vervolgen onze reis richting het Charyn Canyon National Park. Het is nog een flinke rit, en we verwachten pas tegen het einde van de middag aan te komen. Onderweg stoppen we bij een supermarkt om wat biertjes, chips en snoep in te slaan. Of we dat echt nodig hebben na de uitgebreide lunch en het diner dat volgt, is een andere vraag, maar een beetje afwisseling is altijd welkom haha.

De route naar het nationaal park is prachtig. We rijden door een droog, woestijnachtig gebied, en de goudgele kleuren zijn supermooi! Af en toe maak ik al rijdend een foto, maar het uitzicht is zo mooi dat ik vooral probeer te genieten, terwijl anderen hun ogen dichtdoen, zonde!

Bij aankomst bij de canyon is het verrassend druk. Onderweg leek het rustig, maar bij de parkeerplaats is een groot bezoekerscentrum opgezet, met alle faciliteiten zoals toiletten, een restaurantje en veel informatie over het gebied. Ze hebben dat hier goed geregeld

We pakken onze rugzakken uit de bus, want het plan is om vanavond in de canyon te kamperen. Zelf had ik tijdens het boeken even niet door dat we na zes dagen hiken weer zouden kamperen, ik dacht dat we in kleinschalige accommodaties zouden verblijven. Even schakelen dus, maar het is natuurlijk supertof!

We krijgen de keuze om met een terreinwagen mee te rijden of onze rugzakken daarin te laden, of om te wandelen met de rugzakken op onze rug.

Omdat we toch even moeten wachten op de jeep en het licht prachtig is, besluit ik te gaan lopen. De wandeling naar de kampeerplaats is maar 2,5 kilometer, prima te doen dus!

Onderweg roepen we continu "ooh" en "ah", zo mooi is het! Het lijkt wel een decor uit ‘Wie is de Mol?’; het zou me niet verbazen als Rik van de Westerlaken ineens om de hoek zou komen 😉. De wandeling duurt wat langer omdat we veel stoppen voor foto’s, maar dat maakt het alleen maar leuker.

Bij de kampeerplaats vertrekken de laatste bezoekers terug naar het bezoekerscentrum, sommigen te voet zoals wij, anderen met de jeeps. Uiteindelijk blijven wij en een ander stel over. Terwijl wij wandelden, was de kok al vooruit gereden om ons diner voor te bereiden. We kunnen meteen aanschuiven aan grote picknicktafels onder een houten afdak. Perfect! Onze biertjes houden we koel in een bak water uit de nabij stromende rivier 😉.

Na een late lunch en het snoepen onderweg hebben we opnieuw veel te veel eten, maar dat drukt de pret niet. Tijdens het eten komt er een man op de fiets aan, bepakt en bezakt. Hij blijkt een Sloveen te zijn die van Mongolië naar huis fietst. Superstoer! Als fervent bikepacker heb ik enorm veel respect voor wat hij doet. We bieden hem wat eten en een biertje aan, en dat slaat hij natuurlijk niet af. Grappig genoeg woont hij in Škocjan, waar ik in 2021 tijdens mijn sabbatical ben geweest, een prachtig gebied in Slovenië bekend om de Škocjan-grotten.

Na het eten zetten we snel onze tenten op, want het begint al te schemeren. Het is even een uitdaging met de kurkdroge grond, maar met een hoofdlamp lukt het redelijk. In de buurt van onze tenten is het pikdonker, waardoor we een schitterende sterrenhemel zien, inclusief de Melkweg. Het vastleggen op foto lukt aardig, maar overdag blijkt de foto gewoon zwart te zijn, haha.

Na het bewonderen van de sterren keren we terug naar de picknickplaats voor nog een biertje en een gezellige avond. Uiteindelijk besluiten we met een deel van de groep om die nacht om half vier op te staan en de berg te beklimmen voor de zonsopgang, want dat schijnt geweldig te zijn. Ach, waarom ook niet? We zullen het wel zien 😉

[fransopdefiets]

2-9 Göteborg

Gisterenavond at ik een pizza met vijgenjam. Dat kwam zo. In de omgeving van de camping sprong één restaurant eruit, een Italiaans restaurant in een nieuwbouwwijk. Laat ik daar maar naar toe gaan, dacht ik. Bij aankomst bleek het inhoudelijk niet te verschillen van al die pizzeria’s die hier steevast door mensen uit het Midden-Oosten gerund worden. Alleen was die ditmaal gehuisvest in een modern gedesignde ruimte in plaats van in een houten keet of onder een huurkazerne. Een van de specialiteiten was pizza met geitenkaas, dat leek me wel wat, maar helaas werd die dus geserveerd met grote klodders vijgenjam.

Het hutje op de camping was vochtig en klam, de verf bladderde van de muren. Het had wel een hele grote veranda met uitzicht op de badgasten bij het meer. Met de sleutel kreeg ik een brief overhandigd, vol dreigementen wat je allemaal te wachten staat als je de boel niet netjes schoonmaakt. En uiteraard een hele waslijst van werkzaamheden tot en met stofzuigen aan toe, alleen de glasbewassing met gedemineraliseerd water ontbrak nog. Die brief moest je dan ondertekenen waardoor je akkoord ging met een boete van 1500 kronen als je niet goed schoongemaakt had. Dat ondertekenen heb ik niet gedaan, maar zei of course, i always clean the hut.

Als ik opsta, denk ik, nou vooruit ik ga er mijn best er op doen. Blijken er geen schoonmaakspullen te zijn, geen dweiltjes, geen stoffer en blik en al helemaal geen stodzuiger. Blijkt dat je die bij de receptie moet halen, maar die gaat pas om negen uur open. Nou ik ga niet anderhalf uur zitten wachten op die snuiters, dus ik ruim alles netjes op, deponeer de sleutel in de brievenbus en verder zoeken ze het maar uit.

Ik ben nog geen tien minuten onderweg of het begint zachtjes te regenen, geheel tegen de voorspellingen in. Gelukkig duurt dat maar een uurtje. Tegen die tijd haak ik aan op een bekende route, die van 2017 en het grappige is dat ik nog precies weet dat ik eerst een lange steile helling op moet, dat daarna een afdaling over een golvende weg volgt en dat beneden in Tollered een winkeltje zit met een koffieautomaat. En alles klopt precies, zelfs de koffie smaakt nog even beroerd als toen.

Daarna wordt het toch een beetje een saaie route over parallelwegen langs de snelweg. Ik krijg nog een keer een heuvel met steile gravelpaden te verduren als de weg langs het meer bij Jonsered is afgesloten. Maar verder zijn het vooral woonwijken waar ik doorheen fiets. In Lerum is er een kringloopwinkel met café, ja lekker koffie denk ik en stap af. Als ik naar binnen wil, komt er iemand voorzichtig uitleg geven, de zaak wordt gerund door de kerk als opvang voor verslaafden en daklozen. Maar ik ben van harte welkom. Ik drink er koffie aan een mooie eikenhouten tafel die voor dertig euro ge koop is. Ik zou hem zo meenemen als ik met de auto was. Als ik wil afrekenen zeggen nee, de cafetaria is gratis hier. Maar ik mag jullie wel een donatie doen vraag ik? Ja, dat mag wel.

Op de camping van Göteborg gaan de hutten voor afbraakprijzen. Ik heb er eentje met eigen douche, aparte slaapkamer, keuken en tv voor minder dan wat ik gisteren voor dat vochtige hol betaalde. Nou denk ik, kom maar door. Dat scheelt morgenochtend vroeg een hoop inpakwerk, want ik moet hier uiterlijk om zeven uur weg.

Gefietste afstand: 52 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[pedaalridder]

30 augustus

Al bij het wakker worden bevangt het mij: 'Hai Pippi Langkous', ook op die ene zaterdag in augustus '94 toen ik voor 48 uur in Zweden verbleef rondom Helsingborg en ik langs een rode houten boerderij met melkbussen aan de kant, fietste begon ik het meteen te zingen:

Hai! Pippi Langkous
Tjoelalee tjoelalee tjoela hopsasa
Hai! Pippi Langkous
Die doet haar eigen zin

Twee maal drie is vier
Wiedewiedewiet en twee is negen!

Maar ook Emil en Karlsson die zo je slaapkamer in kwam vliegen, ik heb ervan genoten! Op weg vandaag naar Zweden dus. Eénmaal de grens over verandert het landschap van de openheid in Noorwegen naar de dichte bossen. Af en toe is er een meer te zien, hoewel meer het lijkt meer een zee. Tegen de avond is Stockholm bereikt. Een stad die ik altijd al had willen bezoeken. De wijk waar we overnachten heet Kista uit te spreken als Siesta. De metro, tunnelbana geheten deelt de wijk in een woon- en industriegedeelte daar waar het moderne hotel te midden van IT-bedrijven staat. Er is ook een mega winkelcentrum te vinden waar het zeer multiculti is. Daar we wel trek hebben komt het wel uit dat er ook vele restaurants zijn te vinden. We gaan voor Grieks, maar hoe bestel je het? Het Zweeds is om te lezen nou niet echt moeilijk, maar het uitspreken? Schijnbaar was het verstaanbaar want we krijgen een lekker maaktje voorgeschoteld.

[superstrijder00]

If you truly doubt this, go on google streetview and look at some cities and towns in Europe! For example, start at the train station of Houten, a suburb of the Dutch city of Utrecht built so cars basically always go around it: https://www.google.com/maps/@52.03452,5.1682994,3a,60y,66.82h,85.2t/data=!3m6!1e1!3m4!1sHBqmznf4ABbvScVJpsWXTw!2e0!7i13312!8i6656?entry=ttu

If you think that is cheating because it was purposely designed for walkability and/or in the Netherlands, try the city of Limoges, France. This link will drop you right next to their minor station that gets only 8 trains per day: https://www.google.com/maps/@45.8381607,1.2520386,3a,75y,277.1h,81.73t/data=!3m6!1e1!3m4!1s1v8ktBhEBEHUAh8-OpW7Kw!2e0!7i13312!8i6656?entry=ttu

If you think that is a big place, and so cheating, take the 11k residents town of Saint Junien on the same rail line. I've walked 600m into the city center for you: https://www.google.com/maps/@45.8884027,0.9018566,3a,60y,348.01h,74.36t/data=!3m6!1e1!3m4!1sOmxnbaON4H8dlZJ3OGsSzg!2e0!7i16384!8i8192?entry=ttu

It might feel very squeezed in and cramped if you are used to the spread out US towns, but that probably also shows how so many different things can be within walking distance. For me within walking distance I have: 4 hairdressers, a dog hairdresser, a tanning salon, 2 pizzerias, 2 snack tents, 4 chain and 1 small supermarket, a greek, a doner place, a catholic church, 4 primary schools, a gym hall they use, a dentist and apothecary, a playground and a park (two different locations), a forest with some walking paths, a swimming pool, a baker, cheese shop and sweets shop, a weekly market of about 10 stalls, a library, a place where theather sometimes happens (I dicovered this while panning across google maps looking for things!), a dutch and a chinese sit down restaurant, a scouting, a minigolf course and two fuel pump. And I can walk it if the bus isn't coming, but I would consider the train station at 2.1 km away beyond walking distance for a casual 'do it as part of your commute', that's solidly biking territory.

I'm probably better positioned than average for a Dutch person, but there is no way a city with 4 or 6 lane stroads all over the place could pack all that within 1 km of any location.

I'm going to be honest, "My Town is so spread apart that you can't walk anywhere and transit is infeasible" kinda sounds like a fucking nightmare

[patriciaidsinga]

Druipen

Noordhollands Dagblad 11 maart 2023

“We eindigen met vier D’s’: Douchen, Dompelen en Drinken.” Vriendin L. en ik kijken elkaar aan. Saunameester Jeroen heeft net gezegd dat we niets mogen zeggen. Dus dat hij wil eindigen met 4 D’s en er vervolgens maar 3 noemt, dat slikken we in. 

 ‘Dippen’ denk ik, hij bedoelt vast dippen en ik focus me weer op de man. 

Een boomlange vent met een diepe geeloranje huid en halflang blond haar. Om zijn middel een kort gebatikt handdoekje. Wanneer hij tegens ons praat houdt hij zijn handen gevouwen voor zich met de handpalmen tegen elkaar. 

Vriendin L. en ik zijn een dagje naar de sauna en het summum van ontspannen is een opgieting. We zitten samen met nog zo’n dertig anderen in ons blootje in een grote ronde ruimte, op houten banken. In het midden staat een grote kachel met kolen en Jeroen giet daar water en ijs, gecombineerd met etherische oliën op. Hierdoor neemt de luchtvochtigheid in de sauna toe en wordt de geur verspreid door de ruimte. Tijdens de opgieting wappert Jeroen met zijn handdoek de lucht in jouw gezicht. 

“Doe allemaal je ogen dicht! En geniet van mijn gewapper”, zegt hij ten teken dat we gaan beginnen. 

Ik doe stiekem 1 oog open, om 3 dingen te checken: 1. Of hij zijn handdoekje nog om heeft en 2. Om te zien hoe hij wappert. Jeroen danst sierlijk van links naar rechts en zwaait met zijn handdoek rondjes boven zijn hoofd. 

’Laat je meevoeren, maar blijf in het hier en nu’, zegt hij zachtjes. Ai. Het hier en nu. Dat had hij niet moeten zeggen. Zodra iemand dat roept schiet ik altijd de geschiedenis in. Bijvoorbeeld naar gisteravond hoe mijn schoonmoeder en mijn vader de verschillen tussen elektrische fietsen bespraken. Of nog meer terug in tijd, hoe ik als 14-jarige een bak huzarensalade heb leeggegeten en daarna alles uitkotste omdat het een week over tijd bleek te zijn. 

‘Maak je hoofd leeg, denk nergens aan’. 

Ik denk aan Draaien, Dobberen en Doseren. 

‘Blijf vooral stil zitten, dat doe je voor jezelf en voor een ander’. 

Na een paar rondjes wapperen, ben ik verre van een meditatieve stand. Ik spiek met 1 oog naar L. mijn hyperactieve vriendin die sinds we in de saunaruimte zijn haar handdoek al 47 keer heeft rechtgelegd. Het lijkt erop dat zij nu wel helemaal zen is. 

En dan ineens is het voorbij en mogen we van de geeloranje opgieter, de ruimte verlaten.

L. rent op een drafje naar buiten en terwijl ik achter haar aan drentel gooit ze eruit wat al kennelijk twintig minuten vast zat: Doezelen, doorzetten, dommelen, dobbelen, dominoën. 

Ik duw haar richting het restaurant, voor zoveel stress is maar 1 remedie: ‘Drank’. ‘Veel Drank’.

[peterpijls1965]

De paraplumannen buigen diep als we wegrijden

7-3-2007 Kinosaki, Japan. Een stadje met zeven heetwaterbronnen. Otosan Hiroshi vond dat ik het moest meemaken, dus nu zit ik te schrijven in het ryokan waar hij boekte, een familiehotel met tatami´s en futons, dat tevens een van de hete ongsens exploiteert.

We lopen de hele dag in een kimono van het hotel rond, net zoals de meeste gasten in het bronnenstadje, ik bedoel ook buiten op straat. Het gegiechel van de dames is niet van de lucht, terwijl de mannen zeker in de baden collectief nors zwijgen en oogcontact vermijden.

Nu ben ik helemaal daas en loom van wel zes hete baden vandaag in evenzovele bronnen die dit ongsenparadijs aan de Japanse noordkust telt. Geen straf. Het was een drie uur durende rit van home Town Maizuru naar Kinosaki. In de 20 jaar oude Mitsubishi van otosan, op NASA-niveau onderhouden in de garage, prevelt schoonvader voortdurend schietgebedjes.

Hij is als de dood dat Elmer en mij iets overkomen. Aan de achteruitkijkspiegel hangen bij wijze van amulet boeddhapoppetjes met rode franje. Schoonvader rijdt traag en uiterst behoedzaam. In Nederland stierf hij duidend doden toen ik met mijn Volvo 240 op de snelweg wat al te fluks koers zette richting de bloembollenvelden en de Zaanse Schans.

Onderweg van Maizuru naar Kinosaki oponthoud in een soba-restaurant. Soba zijn koude noedels in bouillons, echt een hit in de hete vochtige Japanse zomer. Aansluitend bezochten we een zee-aquarium. Ik zag parende zeeleeuwen in een te klein bassin.

Eenmaal aangekomen in deze nogal luxe ryokan, de deuren zijn van matwit papier, moest ik meteen met schoonpa de baden in. Gehuld in kimono deden we twee ongsens aan. Eerst douchen en wassen, daarna de onderdompeling in heet, zout water.

Vanuit de vrouwenbaden achter een houten beschotting klonk gekir en geschater. Maar de mannenafdeling bleef muisstil. Allemaal onbewogen voor zich uit starende salarymen. En Hiroshi met zijn schoonzoon natuurlijk.

Net als iedereen liep ik door het stadje op geta, houten teenslippers met twee dwarsbalkjes eronder. Gezellig geklepper op straat. Ik droeg ze trouwens ook toen ik trouwde, herinner ik me nu. Sommige vrouwen doen ook op straat uitbundig, ik probeer onthecht voor me uit te staren. Otosan noemt me Peter-kun en behandelt me ook zo.

Vanavond diner in de kamer van T.´s ouders. Alles voortreffelijk: krab, sashimi, wagyuvlees, stoofpotje met bouillon, gebakken vis en garnalen, tempura en weer soba.

Glaasje likeur en glaasje bier genuttigd, uit beleefdheid, en nu, 20.30 uur, helemaal bekaf. Nog steeds een jetlag, werd vandaag en gisteren om 3 uur ´s morgens al wakker, om niet meer in te slapen. Verder een heel ontspannen trip. Elmer gedraagt zich, mijn schoonouders zijn in de wolken. Mijn vrouw neemt het ervan. Momenteel laat ze zich bepotelen door een masseuse.

Gebeld met huisbewaarder Y., in Amsterdam, die zich volkomen spastisch gedroeg toen hij belde en eerst T.´s moeder en daarna T. zelf aan de lijn kreeg. Het restproduct hing op toen T. vroeg met wie e de eer had. Hier zal hij voor boeten.

8-3 Moet nodig m´n mail zien, maar er is geen internetcafé in Maizuru. Er is een computer in huis, maar die is al jaren niet in gebruik. Een hoogzwangere kennis van T. kwam het ding vanmiddag updaten. Dat is na enkele uren gelukt, maar nu moet er een nieuwe versie van Netscape worden gedownload, en dat duurt nog eens 2 uur. De lijn is analoog.

Hoogzwangere vriendin had moeder bij zich. Elmer werd urenlang gerecenseerd, bewonderd en betast. Hij regeerde daar op zeker moment op door met Lego en klei te gooien. Ook danste hij op tafel. Daar maken die Japanners dan weer geen probleem van. Uiteindelijk gaan de hoogzwangere vriendin en haar moeder weg, natuurlijk met cadeautje (giri!, evenwicht) voor bewezen diensten.

Vanochtend een laatste bad in de ongsen en daarna vertrek uit de ryokan-herberg. Personeel rijdt auto voor, begeleidt ons met paraplu´s naar het voertuig opdat wij niet nat worden. De paraplumannen buigen diep als we wegrijden.

Mijn platteland en het Japanse verschillen niet te veel. Mensen van goede wil, schoonouders die van vreugde glanzen om de komst van mijn zoon. Een sportschool of tent met internet zijn er dus niet. Maandag gaan we naar Kyoto, de oude keizerlijke hoofdstad, voor twee dagen. Daarna naar huis.

Over de aard van Japanners. Hun gelijkmoedigheid en onverstoorbaarheid wordt misschien mede veroorzaakt door hun gebrek aan nieuwsgierigheid. Voorbeelden: ik wilde weten of er protesten waren tegen al die fabrieken midden in de natuur. T. weet het niet. Haar vader zegt van niet. Die fabrieken maken immers alleen maar asfalt en beton.

Dus Greenpeace is hier niet actief?, vraag ik.

`Hier niet.`

Leven er beren in de bamboeheuvels?

Langdurig beraad. Het aarzelende antwoord luidt: Ja.

Hebben ze zelf wel eens een beer gezien?

Geen eenduidig antwoord.

Is er een internetcafé in Maizuru?

Ze weten het niet.

Een sportschool?

Na ampel overleg luidt de conclusie dat daarvoor een heel eind omgereden moet worden. Zo blijven heel wat zaken min of meer onduidelijk. Soms denk dat ze dit soort praktische vragen impertinent vinden, ongewenste kiezels in de roerloze vijver van hun bestaan.

Ik vraag waarom bijna alle begraafplaatsen – familiegraven op privé-grond zijn toegestaan – aan de voet van de heuvels liggen. Mijn schoonvader: Omdat de grond elders te drassig is. De gewoonte om doden te cremeren bestaat nog niet zolang.

Hoe lang?

In sommige streken sinds 400 jaar, in Maizuru sinds 40 jaar.

Wat de aanleiding was om doden te gaan cremeren? Geen antwoord. Ruimtegebrek, meent T.

Er zijn veel dingen die ik niet begrijp en wel nooit begrijpen zal. Zo is me onduidelijk wat de precieze geschiedenis is van T.´s broer J., de drop-out die ik nooit zag. T. bezocht hem vorig jaar in Kyoto. Ze vertelde iets over zijn voorliefde voor The Smiths, en schilderen. Dat doet me een gevoelige jongen vermoeden.

Zo´n zekere mate van mystificatie vinden Japanners gewoon. Ik ga er althans van uit dat mijn schoonfamilie wat dat betreft redelijk representatief is. Ik denk dat vader en moeder K. tamelijk vooruitstrevend zijn, zeker in de context van het Japanse platteland. Naar Kyoto is het anderhalf uur met een boemeltrein door een studio Gibli-landschap,

Wel vraag ik me af: Hoe overleven journalisten hier?

Foto: Ongsen in Kinosaki.

[tandooriroyals]

With this beautiful Indian, Afghan concept, you can taste our delicious aromas of cardamom, coriander, mint and many other types of fresh herbs. You will be introduced to delicious meat dishes, different types of rice and special vegetables.

At the restaurant Tandoori Royals, traditional dishes are lovingly prepared and served in a modern way. It’s flavorful and authentic. The dishes served will be explained at your table by our friendly and experienced waitresses. You can ask them all your questions about the dishes. Take a break from everyday life and start a voyage of discovery to the 7th Afghan heaven in this restaurant in Lange Schaft 7b 3991 ap Houten.

best indian restaurant in Houten |  indian restaurant in Houten

[evita-shelby]

Incorrect Quotes

Fawn O'Hart, Genevive Van Houten and Eva

Thanks @peakyblindas and @johnathancanines for letting me do this😁

Eva, whispering to Genna, who’s on the phone with Fawn: Ask them something!

Genna: How are you feeling?

Fawn: Fine.

Eva: Something personal!

Genna: At what age did you first get your period?

--

Eva: WHY. why did you give Fawn a KNIFE?!

Genna: I’m sorry. They said they felt unsafe.

Eva: Now I feel unsafe!

Genna: I’m sorry.

Genna: ... would you like a knife?

--

Eva: I can’t believe you live nearby, and you won’t let anyone crash at your place.

Genna: You people already know too much about me.

Fawn: I know exactly three facts about you, and one of them is that you won’t let any of us crash at your place.

--

Eva, at a restaurant: You guys should get the orange soda, it's amazing.

Genna: Okay

Waiter: Can I get you guys anything to drink?

Eva: Orange soda, please!

Genna: I'll have the strawberry soda.

Fawn: Me too, strawberry soda.

Eva:

--

Eva: If Genna and I were drowning, who would you save?

Fawn: You two can’t swim?

Genna: It’s a hypothetical question, Fawn! who would you save?

Fawn: my time and effort.

--

Eva: We need to get through this locked door. Genna, give me your credit card.

Genna: Here.

Eva, pocketing it: Thanks. Fawn, kick down the door.

--

Eva: What if I press the brake and gas at the same time?

Genna: The car takes a screenshot.

Fawn: For the last time, get the fuck out.

--

Eva, holding a python: Guys I impulsively bought a snake, what do I name him

Genna: You did WHAT–

Fawn: William Snakepeare

--

Eva, driving Genna and Fawn: So how was your day?

Genna: We almost got surprise adopted!

Eva: What?

Fawn: We almost got kidnapped.

Eva: Oh, okay.

Eva: *slams on the breaks* WAIT WHAT?!

--

Eva: Fawn and I were crossing the street, and this dude drove by and honked at us

Genna: *Sighing* What did Fawn do?

Eva: They chased him to the next red light, then reached into his window and...

Fawn: Who wants a steering wheel?

And my personal favorite:

Eva, in a high voice, holding barbie: hey ken! I was thinking about going back to school and starting a career!

Fawn, in a deep voice, holding ken: nonsense, barbie. you’re staying home and having my kids

Genna: what the fuck are you guys doing?

Eva: playing systemic oppression

[alles-over-winter]

Kersttafel dekken

Kerst staat al weer bijna voor de deur. Dit jaar zijn weer alles restaurants gesloten en mogen we maar met enkele mensen samenkomen. Een goede reden dus om dit jaar eens extra uit te pakken en je huis knus en gezellig te maken. Een mooi opgedekte kersttafel tijdens het diner mag daarbij natuurlijk niet ontbreken. In deze blog worden tips gegeven waarmee je jouw tafel thuis omtovert tot een feestelijke en mooie kersttafel! Je vindt de mooiste tafeldecoratie op kerstmarkten in Nederland.

Thema kersttafel

Kies voor je kersttafel een thema en blijf ook bij dat thema. Ga bijvoorbeeld voor veel groen op tafel in combinatie met natuurlijke materialen zoals houten onderzetters en linnen servetten. Wil jij het wat uitbundiger aanpakken? Ga dan los met een kleurrijke tafel en versier de tafel met verschillende kerstvallen in de meest hippe kleurtjes. Kies hierbij ook voor gekleurde servetten. Met het servies kan je ook alle kanten op. Een mooi strak wit servies staat prachtig, maar je kan ook alle kanten op met leuke gekleurde borden.

Kringloop

Als je niet zoveel geld wilt uitgeven aan de kersttafel, dan is de kringloop een goed idee. Ga eens naar je lokale kringloopwinkel en je zult verbaasd staan kijken wat je hier allemaal kan vinden aan kerstversiering. Denk en wees creatief, het hoeft niet altijd duur te zijn. Kijk of er bijvoorbeeld mooie broodmanden, servies, glazen of kandelaars te koop zijn. Sommige dingen kun je daarnaast ook goedkoop en leuk opknappen.

Eyecatcher op de kersttafel

Zorg voor een eyecatcher op je kersttafel. Dit kan bijvoorbeeld een mooie krans in het midden van de tafel zijn of kleine kandelaars op een rij over de hele lengte van de tafel. Zorg ervoor dat je de tafel niet te vol zet met allemaal frutsels, hoe leuk het ook kan zijn. Het is namelijk wel handig als er ruimte overblijft voor bijvoorbeeld broodmandjes, een goed glas wijn en het menu. Het servies neemt ook al een flinke plek in op de tafel. Schep daarnaast het eten ook mooi op de borden, zo blijft de tafel feestelijk.

Maak het persoonlijk

Maak je kersttafel persoonlijk! Je kan bijvoorbeeld naamkaartjes maken voor je gasten en deze op de gedekte tafel of naast ieders bord leggen. Het is ook leuk om het kerstmenu te printen. Er zijn veel leuke manieren voor het printen van naamkaartjes en menukaarten. Een ander leuk idee is om bijvoorbeeld het oude servies van een oma/moeder te gebruiken. Zo maak je het ook extra persoonlijk.

Geniet

Het allerbelangrijkste blijft natuurlijk dat je geniet tijdens de kerst. Geniet van je gezelschap om je heen en het lekkere eten. Maak je van te voren niet te druk om alles, bereid je diner goed voor of bestel het bij een restaurant. Heel veel restaurants bieden dit jaar namelijk een compleet kerst afhaal menu aan, omdat ze gesloten zijn. Op deze manier steun je je lokale ondernemen en ontneem je jezelf de tijd in de keuken. Zo kun je extra genieten van de mensen om je heen!

Ik ben benieuwd naar jouw kersttafel! Wil je graag inkopen doen op een gezellige kerstmarkt in Nederland? AllesOverWinter weet alles van de leukste kerstmarkt in Nederland.

[andrebannenberg]

*Terug in Amsterdam na Japan. November 1997. Op de foto onze moeder onder het huisnummer 23, deels verborgen achter het gezicht van Cilia die speciaal uit de USA was komen overvliegen voor onze moeders 75e verjaardag.

We vierden die in een gehuurd salonbootje, dat ons naar een restaurant aan de overkant van het IJ en later weer terug bracht. Aan boord was een ouwe accordeonist die duidelijk voor de duizendste keer zijn Amsterdamse repertoire moest afspelen, maar dat kon de pret niet drukken, als ie maar op tijd zijn hassebassie kreeg.

*

*Mick, Lili, Jur en Coco: tijd voor weer een crazy en creatief weekendje in de Antillenstraat. Wat zullen we nu weer eens gaan uitvreten behalve op mijn brommer rijden?

Pal tegenover ons huis was een buurtcentrum, de Tulp, met een eetcaféservice. Nooit druk, best goed eten voor een goede prijs: handig voor een gescheiden vader met vier koters. De bediening was een terugkerend feest: dat waren namelijk hele jonge allochtone leerlingen van een of andere buurtkookschool die alles, maar dan ook alles fout deden. Totaal verkeerde dingen op tafel zetten, struikelen met de appelmoes, duim in de soepkom bij het opdienen, ga zo maar door. Gruwelijke lachfilm.

*

*Mick had altijd wat met olifanten, dat zat in zijn bloed gewoon. Voor de kinderen op Sri Lanka zijn het huisdieren. Dus schilderden wij op zolder in mijn atelier een olifantenkop met twee extra canvasjes als oren. Een stofzuigerslang deed de rest.

Links op de foto een Srilankaanse outrigger, zo'n houten boot met een zijvleugel.

*

*De jaarlijkse nieuwjaarswensen uit Japan. Daar zijn ze wel goed in, die brandweerheren uit Okayama.

*Dat was 1997. Duidelijk weer niet stilgezeten. Ik heb zin in het nieuwe jaar.

[rotterdamvanalles]

Grand Cafe Restaurant Bar Dancing Pschorr hoek coolsingel en hofplein. Circa 1930.

Grand Cafe Restaurant Pschorr) was een grand café-restaurant die gevestigd was aan de toen nieuwgebouwde Coolsingel in Rotterdam. Het etablissement werd geopend in 1883 als bierhuis en in 1922 als grand café-restaurant, en was verwoest tijdens het bombardement op 14 mei 1940.

Grand café-restaurant Pschorr begon ooit als Duits bierhuis nadat de de Duitse brouwerij 'Pschorr' samen met de Beierse ondernemer Louis Willkomm besloten uit te breiden en naar de havenstad Rotterdam trokken. Daar werd in 1883 Bierhuis Pschorr geopend aan de Korte Hoogstraat en bediende Louis klanten met de combinatie van Duits bier en live muziek.

In 1916 werd Bierhuis Pschorr overgenomen door horecaondernemer Dirk Reese.

Die bleef tot 1931 bestaan als variététheater, maar het is niet bekend of de naam veranderd is nadat grand café-restaurant Pschorr werd geopend.

Nadat Dirk Reese het bierhuis had overgenomen, had hij plannen om een nieuw grand café-restaurant te openen, maar wist destijds nog geen geschikte locatie te vinden. Er was in die periode echter een volledige demping van de toenmalige Coolvest aan de gang, waarop Dirk besloot om Pschorr daar te laten bouwen.

Nadat de Coolvest in zijn geheel gedempt was in 1921 en er een brede tweebaansweg van was gemaakt, opende het nieuwgebouwde grand café-restaurant - ontworpen door architect Willem Kromhout, tevens verantwoordelijk voor het American Hotel in Amsterdam - onder de naam Pschorr haar deuren op 24 augustus 1922. Het gebouw was uniek vanwege de expressieve voorgevel met de voor Kromhout kenmerkende geknikte frontons en goed zichtbaar dankzij de verlichte gevel met de letters Pschorr erop, en stond in de volksmond bekend als 'Piet Schor'. Het werd gebouwd op een centrale plek tussen het opvallende, nieuwe Stadhuis van Rotterdam en de eveneens iconische Delftsche Poort.

Het etablissement veranderde het negatieve imago van Rotterdam in rap tempo. Voor de komst van het grand café-restaurant stond Rotterdam bekend als 'modderstad' omdat er geen klinkers lagen in de straten, waardoor die regelmatig in modderige paden veranderden. Ook deed men in de havenstad destijds niets anders dan werken, en waren de mensen die van uitgaan hielden gedwongen om naar Den Haag of Scheveningen te gaan. 'Daar werden je mooie schoenen niet vies', was de gedachte.

Echter, door de komst van Pschorr schudde Rotterdam het imago van 'modderstad' van zich af en ontpopte de Coolsingel zich - samen met andere bekende plekken zoals Café Loos - als een van de bekendste uitgaansplekken van de stad.

Door de goedlopende zaken, besloot Reese om uit te breiden met een nieuwe danszaal, waar de gebroeders Van der Vorm aan meewerkten. Op 16 april 1924 werd de nieuwe dancing groots geopend met de populaire zanger en cabaretier Jean-Louis Pisuisse, en een jazzband.

De danszaal - ontworpen door architect P.J. Vermaas, mede ontwerper van het Grand Hotel Central - van 500 m² was groot, had een donkerrood houten betimmering en was gerealiseerd met een brede overkapping zonder ondersteunende pilaren. De letterlijke bekroning van de zaal vormde de extravagante koepel in het plafond die bedekt was met glas in lood, waarachter zich lampen bevonden waarmee 's avonds een lichtshow kon worden gehouden. In 1926 kwam er nog een uitbreiding, ditmaal in de vorm van een van onderaf verlichte glazen dansvloer, geïnspireerd op een vloer die Reese in Parijs had gezien.

De uitgaansgelegenheid was ook kenmerkend vanwege het podium, waar de tekst "Welcome in New York" en een twee meter hoge afbeelding van het Vrijheidsbeeld duidelijk zichtbaar was voor allen.

Door deze twee grote uitbreidingen werd Pschorr ongelofelijk populair, bij zowel de Rotterdammers als het uitgaanspubliek van Den Haag en Amsterdam, die specifiek naar Rotterdam kwamen om dit gebouw te bezoeken. Ook bezochten en/of speelden er vele beroemde (internationale) artiesten en bands van die tijd in Pschorr: Evelyn Novacek (bekend onder de naam 'Evelyn Novacek en haar orkest'), Fien de la Mar, Elmer Spygrass, Bert Ambrose, Vera Lynn, Louis Davids, Josephine Baker, Nat Gonella, Joe Appleton, Coleman Hawkins en Louis Armstrong waren slechts een paar van de velen die hebben opgetreden in het grand café-restaurant in de jaren 1920 en 1930.

Tevens werd Novacek in 1936, ter gelegenheid van een jubileum, als orkestleidster in Pschorr gehuldigd. Zij ontving bij deze huldiging meer dan honderd bloemstukken en was een hoogtepunt in haar muzikale carrière. Ten slotte werden dansstijlen als de Shimmy, de Charleston en de Blackbottom daar geboren.

In de jaren 1938-1939 werd Pschorr grondig verbouwd door architect A. Hamaker. Deze verbouwing riep echter veel weerstand op, onder meer van Kromhout zelf maar ook van kennissen van opdrachtgever

Dirk Reese.

Tijdens het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 werd het grand café-restaurant zwaar beschadigd door de bommenregen die er viel. Alleen de voorgevel stond nog overeind. Er was een optie om de voorgevel te behouden, maar zoals veel gebouwen die beschadigd waren, werd besloten om het toch te slopen. Sindsdien is de bekende uitgaansgelegenheid niet meer teruggekeerd in de havenstad en is op de huidige plek van het grand café-restaurant een grote wolkenkrabber gebouwd.

Foto komt uit de collectie van @stadsarchief010 en Informatie komt van Wikipedia

[euroadventure]

Carraparteira - Praia do Almagrove - Sao Teotonio

Dinsdag 22 maart

Na een heerlijke rustige nacht pak ik mijn spullen weer in en rijd ik naar Praia do Almagrove. Ook hier kan ik een circulaire route wandelen van 9,5 kilometer.

De zon schijnt weer volop en dus trek ik mijn korte broek en t-shirt aan zodat ik ook nog wat kleur mee pak dezer dagen 😉💪🏻.

Eenmaal bij de parkeerplaats aangekomen, blijk ik aan de verkeerde kant te staan. Aan de overzijde, waar het strand van Almagrove tussenligt, is het beginpunt. Oversteken via het strand is geen optie, er loopt een uitschieter vanuit de zee richting het achterland, dus zit er niets anders op dan omkeren en naar de andere parkeerplaats toerijden. Dit blijkt nog een extra half uur reistijd te zijn 😳.

Zoals altijd loop ik eerst het strand op. Het is nu nog laag water en het uitzicht op de rotsen vanaf het strand heeft iets majestueus.

De wandelroute loopt bovenlangs de kliffen door een duingebied. De kleuren van de vegetatie zijn weer prachtig.

Uiteindelijk loop ik tot Praia Carreagem. Hier wandel ik het strand weer op. Het is raar, maar elke keer wanneer ik ergens het strand op wandel lijkt het alsof de zee heftiger wordt. Ik ben foto's aan het maken en opeens komt de zee weer in no time op. Wanneer ik weer op veilige afstand sta, trekt de zee zich ook weer net zo snel terug alsof er niks gebeurd is.

Ik loop vervolgens verder het duingebied door en kom in een stukje bos terecht met o.a. dennenbomen.

Vanuit het bos loop ik door velden met vele in bloei staande bloemen. Deze route is echt heel afwisselend en hierdoor de mooiste route tot nu toe vind ik.

Wanneer ik na drie uur weer bij de parkeerplaats arriveer is het nabijgelegen restaurant geopend. Ik drink hier een kop koffie en trakteer mijzelf maar weer eens op een lokale lekkernij 😜.

Ik vraag aan de restaurant eigenaar of ik hier in de buurt mag overnachten. Officieel mag het niet in de natuurgebieden maar, zo vertelt hij, kan ik iets verderop prima staan. Ze controleren toch niet...

Daar aangekomen vertelt een Duitse mevrouw dat zij hier afgelopen week is weggestuurd en ik beter in het dorpje vlakbij kan overnachten. Uiteindelijk rijd ik daar naartoe, maar vind ik nog geen goed plekje naar mijn zin. Vervolgens loop ik weer eens een Nederlander tegen het lijf. Zij vertelt dat je bij de Intermarche supermarkt altijd kan staan. Nu moet ik toch nog boodschappen doen, dus besluit ik er nog even te gaan kijken. Op zich ziet het er prima uit, er zijn toiletten en vers brood voor het ontbijt 😉. Toch besluit ik na het zoeken op de campercontact app, om een stukje verder te rijden.

Ik kom aan in Sao Teotonio bij een camperplaats van een Duits stel. Het is een relaxte plek, met een regendouche in een houten hokje (wel met super warm water!) en een gezellige vuurplek in het midden van de camperplaats.

Na het eten en na het douchen zitten er al drie Duitse mensen bij het kampvuur, Matthias, Michiel en Martina. Ik vraag of ik erbij mag komen zitten, wat geen probleem is. Toevallig had ik 's middags vier biertjes gekocht om een keer uit te delen en dus maak ik snel vrienden haha 😂.

Rond 22.00uur pakt iedereen zijn spullen op en vertrekt naar zijn camper. Plots begint het te spetteren en na het tandenpoetsen wanneer ik net geïnstalleerd ben in mijn campertje, begint het volop te regenen. Dit houdt zo ongeveer de hele nacht aan.

[fransopdefiets]

16-8 Stöde

Het tankstation had een hele wand met diepvriesmaaltijden in de aanbieding, de meeste in kleurig fabriekskarton, maar ook een paar die eruit zagen alsof ze van een traiteur kwamen, witte bakjes met folie en een geprinte sticker met inhoudsbeschrijving erop. Bij nadere bestudering bleken die in de keuken van het campingrestaurant bereid te zijn, kortom het restaurant mocht dan gesloten zijn, de kaart was nog steeds beschikbaar. Daaruit koos ik iets met worsten, aardappels in dillesaus en gekookte biet met de naam Isterband. Dat smaakte best goed, hoewel ik achteraf wel het idee kreeg dat er wat veel zout in zat. Ik dronk er anderhalve liter bronwater achteraan.

Ik word pas tegen zevenen wakker. Verslapen! is mijn eerste gedachte. Nogal onzinnig natuurlijk, ik ben duidelijk nog niet lang genoeg van huis.

De dag begint met een flinke bui, die als een zwarte band in de lucht hangt, er voor en er achter is de lucht helderblauw. Het wordt prachtig weer en, niet onbelangrijk, de wind is gedraaid in mijn voordeel. Omdat elke bestemming die ik kies, minstens tien kilometer verder blijkt te liggen dan ik dacht, kies ik vandaag voor de camping van Stöde, die moet hier niet meer dan 45 kilometer vandaan zijn. Ik heb ze gisterenavond al even gebeld om na te gaan of de receptie wel bemand is en dat is zo. Wat kan er nu nog mis gaan?

Ik kom vandaag langs precies één stempelloze kerk, die van Torpshammar, maar hij heeft dan wel weer zo’n losstaande houten klokketoren, al is die iets minder imposant dan die van gisteren. Verder is het een vrij zorgeloze fietstocht over stille asfaltwegen, die samen de Ljungandalsvägen vormen, een oude weg langs boerderijen en zomerhuizen en af en toe zie je de rivier, die richting Sundsvall stroomt. Tot mijn verbazing ben ik iets over enen al bij de camping. Morgen is het nog iets van 40 kilometer naar Sundsvall en dan sla ik af naar het zuiden. Dan is het nog een dikke 600 kilometer naar Linköping, ik schat een dag of acht, negen fietsen.

Afgelegde afstand: 41 km

Gefietste tijd: 3,5 uur

[pedaalridder]

2-4 oktober

Na een straat bestaande uit kasseien en een pad van betonplaten temidden in een bos bevindt zich het hotel. Het loopt tegen zevenen en het begint te schemeren. Tijd om te gaan eten, maar helaas het restaurant is op dinsdagen dicht. Het dichtsbijzijnde is een kwartier rijden, en om er te komen moet je een smal weggetje nemen. Donker en stil is het inmiddels. Een goed gevoel van vroeger bekruip je, uit de tijd zonder navigatiemiddelen, dat je helemaal niet meer weet waar je bent. De asfaltweg houdt op en gaat over in een straat die bedekt is met kinderkopjes dat naar een meer daalt. Vanuit een houten pand brandt licht. Eenmaal binnen blijken de lampen bevestigd te zijn aan scheepsraderen. Een man zingt schlagers. Langs de geel oranje muren waar hobbyschilderijen hangen met wuifend riet kun je plaats nemen aan tafels met eenvoudige stoelen. Het menu blijkt uit één gerecht te bestaan…gulash! Dit is zo’n moment dat het leven eenvoudig en overzichtelijk is. Gewoon ergens ver weg in de bossen aan een meer waar het halve maan is, ten westen van Berlijn in Brandenburg.

Een hele reis is achter de rug van 4.000 km. Via Duitsland, Polen, Litouwen, Letland en weer terug via Litouwen naar het noorden van Polen en Duitsland, met een meerdaagse stop in Gdansk. De stad waar onder leiding van Lech Walesa in 1980 gestaakt werd door Solidarnosc. Polen was in die jaren vaak in het nieuws. Wat zich toen in het oostblok afspeelde werd mij als 11 jarige door deze vloedgolf van verzet duidelijk. Een arm land waar mensen onderdrukt werden en waar je massaal kleding en andere goederen voor kon inzamelen. Gdansk blijkt een stad te zijn met een indrukwekkende geschiedenis. De koopmanshuizen rond het stadhuis getuigen ervan. Eveneens als de grootste bakstenen gebouwde kerk van Europa en de Westerplatte ten noorden van de stad waar de Tweede Wereldoorlog op 1 september 1939 begon.

Het was een interessante vakantie met veel historische plaatsen, waar telkens blijkt dat door terreur en oorlog en de gevolgen daarvan, mensen vluchten en huis en haard moeten verlaten, maar waar gelukkig ook uit blijkt dat ondanks alle waanzinnige acties om mensen, talen en culturen te willen laten verdwijnen dit nooit gelukt is.