#Reeën

[de-meerpeen]

Renovatie uitkijktoren natuurgebied Robbenoordbos mogelijk dankzij donatie

Lokaal nieuws: 'Renovatie uitkijktoren natuurgebied Robbenoordbos mogelijk dankzij donatie'

WIERINGERMEER – Onlangs heeft Staatsbosbeheer De Kop een donatie ontvangen voor herstelwerkzaamheden aan de uitkijktoren in het Robbenoordbos. Met behulp van deze donatie kan de toren gerenoveerd worden en kunnen bezoekers van het natuurgebied weer genieten van de vogels en reeën in het gebied, die vanaf de uitkijktoren goed te observeren zijn. De uitkijktoren staat er al vijftien jaar en wordt…

[devosopmaandag]

'Chroma – a book of colour'

Twee maanden woonden we diep het binnenland van de Limousin in, waar groen in duizend schakeringen mijn blikveld vulde. De nachten waren van een stilte die mijn oorschelpen deed groeien. Bijna één hele maancyclus ging schuil achter wolken. Zo donker heb ik het thuis slechts met verduisteringsgordijnen. De reeën en de das openbaarden zich alleen in het opengewroete gazon, roodbruine kalfjes dronken in de wei bij hun moeder, de uilen zwegen, de linde voor het huis verdubbelde in omvang, het brood was bijna overal goed. De stad was ver weg, en daarmee de stadscultuur. Ik bezocht één kunsttentoonstelling, die me verbijsterde (beelden uit de Tolkienfilms als enorme handgeweven tapisserieën). En, ja, ik ging één keer naar de dorpsbioscoop en zag een uitstekende film. In boeken die ik voor het slapen las kwam wel een beroemde in Parijs en New York wonende cineaste tevoorschijn ('Mijn moeder lacht' van Chantal Akerman) en werd een ook al in New York wonende schrijver bijna vermoord ('Mes' van Salman Rushdi), maar die stedelijke cultuur bleef binnen de pagina's van het boek. Er was wel het dagboek van Derek Jarman dat wat daar buiten mijn slaapkamerraam zich afspeelde, verbond met literatuur, film, kunst, politiek en stedelijke subculturen.

Mijn liefde voor botanie werd door hem keer op keer gevoed. Ik kon parallel oplopen met zijn observaties in zijn tuin en omgeving, van het bloeien van opeenvolgende bomen en planten: gaspeldoorn, sleutelbloem, bosviooltje, meidoorn, brem, vlier, vingerhoedskruid, akelei, ratelaar. Ik leerde hoenderbeet en vroegeling door hem kennen. Hij maakte zijn tuin ermee en schiep cultuur. Maar zijn hele dagboek draait evenzeer om wat we 'high culture' noemen, om de Britse maatschappij onder Thatcher, het vechten voor homo-rechten en om jeugdherinneringen. Alleen af en toe sluipt zijn ziekte het boek binnen.

Thuisgekomen vond ik een vanuit Frankrijk besteld boekje van Jarman: 'Chroma – A Book of Colour – June '93'*, geschreven toen zijn ogen slechter en slechter werden. Uiteindelijk zou hij blind worden. Ik begon gisteren gretig in het kleine boek te lezen, een verzameling van kleur naar kleur waarin hij al zijn kennis, liefdes en herinneringen duizelingwekkend en lyrisch samenbrengt. Het is een idiosyncratisch compendium, soms een beetje hallucinerend. In zijn inleiding is het eerst citaat van Wittgenstein: “Bezie je kamer op de late avond wanneer er nauwelijks meer kleuren vallen te onderscheiden – en maak nu licht en schilder wat je eerder in het halfdonker hebt gezien. – Hoe vergelijkt men de kleuren op zo'n afbeelding met die van de halfdonkere ruimte?”**

Op de een na laatste avond voor ons vertrek verdween het dorp aan de overkant van het dal in de mist. Ik opende de ramen en bleef heel lang kijken hoe grijzen, blauwen, in zwart verdwijnende groenen inelkaar vloeiden als inkten in water. Ik kon mijn ogen er amper van af houden. Drie dagen later opende ik Jarmans kleurenboekje.

* Chroma – A Book of Colour – June '93 | Derek Jarman | uitgeverij Vintage/Penguin Random Books 1994

** Opmerkingen over kleuren | Ludwig Wittgenstein | vertaling Paul Wijdeveld | uitgeverij Tabula 1982

[peterpijls1965]

Een verlaten boshuisje in het Savelsbos

Het Savelsbos tussen Maastricht en Cadier en Keer is een gewilde toeristische bestemming geworden, sinds ik er dertig jaar geleden voor het laatst was. De 6000 jaar oude vuursteenmijnen onder het bos worden nu opgeknapt, zo´n 125 jaar nadat een Belgische archeoloog vanuit de trein vermoedde dat ze er moesten liggen.

Toen ik er in de tweede helft van de jaren ´90 drie keer in de week ging hardlopen, was het Savelsbos meestal uitgestorven. Behalve laag over mijn hoofd vliegende roofvogels die hun nest verdedigden en reeën ontmoette ik zelden iemand in het enige natuurlijke hellingbos van Nederland. Wel herinner ik me, en misschien wel mede daarom, een aantrekkelijk soort beklemming die me wel eens overviel als ik daar aan het draven of mountainbiken was.

Ik denk dan aan het leegstaande huisje in een van de dalen, dat misschien ooit onderdak bood aan boswachters, een gewoon gezin of kluizenaars die elders in het Savelsbos in de 19e eeuw ook al afzondering vonden.

De wetenschap dat zo´n 15 meter onder me prehistorische vuursteenmijnen lagen, toen ongetwijfeld nog in weinig bezochte en verstoorde duisternis gehuld, droeg bij aan de toverachtige en ook wel spooky sfeer die me daar altijd wel overviel. De aanwezigheid vlakbij van verlaten en deels instortende mergelgrotten droeg daaraan bij.

Ik werd als ik mijn hardlooptraining even onderbrak om te rusten soms de aanwezigheid gewaar van mensen die er allang niet meer leefden en werkten. Het was een sensatie die niets met mijn latere psychische ontregeling te maken had, maar er misschien wel een aankondiging van was.

Ook in die tijd, ik was 27, had ik alleen thuis namelijk mijn eerste rand-psychotische ervaring. In die jaren werd studente Tanja Groen vlakbij het Maastrichtse kerkdorp Heugem waar ik toen woonde waarschijnlijk het doelwit van Marc Dutroux. Ook met die ingrijpende gebeurtenis zo dicht bij mijn hoekhuis op een anoniem woonerf, hield ik me misschien meer bezig dan goed voor me was. Dat ik toen ook een bad trip meemaakte op Mexicaanse paddo´s, die een kloeke middag mocht duren, droeg denk ik ook niet bij aan mijn mentale evenwicht.

Niet lang daarna ontmoette ik mijn latere vrouw. Ik vertrok uit het Maastrichtse kerkdorp Heugem, vlakbij het Savelsbos, gelegen aan de doorgaande weg van Maastricht naar Eijsden waar Tanja Groen spoorloos verdween.

Na wat omwegen kwam ik tien jaar geleden terug naar Limburg. Niet naar het diepe zuiden ditmaal, het gebied van het voor mij mythische Savelsbos, maar ik landde toevalligerwijs in het uiterste noorden van de provincie. Daar leid ik nu een leven dat verdacht veel lijkt op mijn solitaire bestaan in het dorp even buiten Maastricht, het stille heuvelbos met het verlaten huisje onder handbereik.

Daarmee zou de conclusie gerechtvaardigd kunnen zijn dat ik netto niet veel verder ben gekomen in mijn leven. Het zou ook kunnen dat ik terugkeerde naar een voor mij natuurlijke staat van zijn, maar dan met geamputeerde benen en paar overwonnen verslavingen verder.

Het vervallen huisje in een dal van het Savelsbos, waar ik dertig jaar geleden zo naar keek, heeft hier in Venray een treffend lijkend tweelingzusje. Het betreft een verlaten bouwval in een park vlakbij mijn appartement. De krotwoning doet me altijd sterk denken aan het gedoemde boshuisje uit de horrorfilm The Blair Witch Project.

Het griezelhuisje hier in Venray wordt denk ik binnenkort gesloopt. Alleen kan dat niet de enige verklaring zijn voor mijn levenslange hobby om naar dat soort onroerend goed te staren. Misschien heb ik serieuze progressie geboekt als ik het op een dag nooit meer doe.

[defietssite]

Knooppuntenroute lekker fietsen en genieten van de natuur

Knooppuntenroute lekker fietsen en genieten van de natuur Fietsen door het Nederlandse landschap is voor velen een geliefde bezigheid. Of je nu door de bossen, langs de kust of door pittoreske dorpjes rijdt. Nederland biedt voor elke fietsliefhebber een geschikte route. Eén van de meest populaire manieren om een fietsroute te plannen en te volgen, is door het knooppuntensysteem. Met dit systeem stel je eenvoudig je eigen route samen, waarbij je op elk gewenst moment kunt kiezen om je tocht uit te breiden of in te korten. Dit maakt het niet alleen praktisch, maar ook ontzettend leuk. Met de knooppuntenroute kun je zorgeloos fietsen en optimaal genieten van de natuur. Wat is een Knooppuntenroute? Het knooppuntensysteem is een netwerk van fietspaden dat door heel Nederland loopt. Op elke kruising van fietspaden vind je genummerde borden, de zogenaamde knooppunten. Deze nummers verwijzen naar de volgende knooppunten op de route. Dit maakt het plannen van een route heel flexibel en eenvoudig. Je kunt bijvoorbeeld een route uitstippelen met een bepaald aantal kilometers, of gewoon onderweg beslissen welk pad je wilt volgen. Door simpelweg de nummers te volgen, kun je op een ontspannen manier door verschillende landschappen fietsen zonder je zorgen te maken over verdwalen. Een van de grootste voordelen van fietsen via een knooppunten route is dat je de vrijheid hebt om te kiezen hoeveel tijd je wilt besteden aan je tocht. Je kunt ervoor kiezen om kortere ritten te maken voor een snelle ontsnapping in de natuur, of juist langere afstanden af te leggen en nieuwe plekken te ontdekken. De variatie aan routes maakt het knooppuntensysteem geschikt voor zowel recreatieve fietsers als fanatieke wielrenners. Genieten van de Natuur op de Knooppunten route Een knooppunten route brengt je niet alleen langs de mooiste fietspaden van Nederland, maar ook door diverse natuurgebieden. De routes zijn vaak zorgvuldig samengesteld om fietsers langs groene bossen, kleurrijke heidevelden, uitgestrekte weilanden en schilderachtige waterpartijen te leiden. Dit maakt elke fietstocht een rustgevende ervaring waarin je volop kunt genieten van de natuurlijke omgeving. De natuur speelt een centrale rol tijdens je fietstocht. Door te fietsen in een rustig tempo heb je alle tijd om je omgeving in je op te nemen. Misschien hoor je het gezang van vogels, ruik je de geur van dennenbomen, of zie je dieren zoals reeën of konijnen voorbij schieten. Dit maakt het fietsen via de knooppunten niet alleen een fysieke activiteit, maar ook een manier om tot rust te komen en te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven. Als je meer van waterlandschappen houdt, zijn er tal van routes langs rivieren, meren en kanalen. Veel knooppuntenroutes voeren langs iconische plekken zoals de Biesbosch, de Veluwe, of het Nationaal Park De Maasduinen. Dit soort routes geven je het gevoel dat je echt even weg bent van alles, omgeven door de sereniteit van de natuur. Of je nu op zoek bent naar een intensieve fietstocht of juist een ontspannen dag in het groen, de knooppuntenroutes bieden voor ieder wat wils. Flexibel Fietsen met de Knooppunten route Het mooie van het knooppuntensysteem is dat het ontzettend flexibel is. Je kunt je route van tevoren uitstippelen door de nummers te noteren die je wilt volgen, maar je kunt ook onderweg besluiten om je route te veranderen. Het maakt niet uit of je een route van 20 kilometer of 80 kilometer wilt fietsen; met de knooppunten bepaal je zelf hoe je tocht eruitziet. Naast het gemak en de flexibiliteit, biedt het knooppuntensysteem ook veiligheid. De fietspaden zijn goed onderhouden en de borden duidelijk aangegeven, waardoor je zonder zorgen kunt genieten van je tocht. Dit maakt het een ideaal systeem voor zowel solo fietsers als voor groepen, gezinnen of fietsers met kinderen. De routes zijn zo uitgezet dat ze vaak langs rustige wegen en door verkeersluwe gebieden lopen, wat zorgt voor een ontspannen en veilige fietsbeleving. Met de komst van verschillende apps en websites wordt het plannen van je knooppuntenroute nog eenvoudiger. Je kunt digitale kaarten bekijken, routes samenstellen, en zelfs je vorderingen tijdens de tocht volgen. Dit maakt het mogelijk om altijd het beste uit je fietstocht te halen, ongeacht je locatie of de lengte van je rit. Tips voor het Fietsen van een Knooppunten route - Plan vooruit: Hoewel het knooppuntensysteem flexibiliteit biedt, is het handig om van tevoren een globale route uit te stippelen. Zo weet je ongeveer hoeveel tijd je kwijt bent en waar je eventueel kunt pauzeren. - Neem voldoende water en snacks mee: Afhankelijk van de lengte van je route en de plekken waar je langs komt, kan het handig zijn om wat eten en drinken mee te nemen. Sommige knooppuntenroutes voeren door afgelegen natuurgebieden waar voorzieningen beperkt zijn. - Gebruik een fietskaart of app: Hoewel de knooppunten duidelijk zijn aangegeven, kan het handig zijn om een fietskaart of app bij de hand te hebben voor extra zekerheid. Zo voorkom je dat je onnodig omrijdt of verdwaalt. - Controleer de weersomstandigheden: Het weer kan een grote invloed hebben op je fietservaring. Zorg ervoor dat je je goed kleedt en dat je weet wat je kunt verwachten qua temperatuur en neerslag. - Houd rekening met andere weggebruikers: Op de meeste knooppunten routes kom je andere fietsers en wandelaars tegen. Zorg ervoor dat je altijd veilig fietst en rekening houdt met de snelheid van anderen, vooral op smalle paden. Fietsen langs de knooppunten route is de perfecte manier om op een ontspannen manier van de natuur te genieten. Of je nu op zoek bent naar een korte rit door het bos of een lange tocht langs rivieren en meren, het knooppuntensysteem biedt eindeloze mogelijkheden. Het is flexibel, gemakkelijk te volgen en geschikt voor fietsers van alle niveaus. Met elke route die je fietst, ontdek je nieuwe landschappen en geniet je van alles wat de Nederlandse natuur te bieden heeft.   Read the full article

[fionainfrankrijk]

Een drollig verhaal

In Nederland is het vaak goed geregeld voor de honden eigenaren. In onze gemeente hebben we speciale honden prullenbakken, vaak ook nog met gratis hondenpoepzakjes, waar je de grote boodschap van je hond in kunt deponeren. Alles wordt er aan gedaan om de omgeving ‘poep vrij’ te houden. En vanzelfsprekend is het in Nederland dat als je een hond hebt, je ze uit te laat. Dat het niet altijd gaat zoals gewenst, laat ik in het midden. Het wordt in ieder geval gefaciliteerd!

In ons Franse dorp is het een heel ander verhaal. Ik wil vooropstellen dat m’n ervaring gebaseerd is op leven in een Frans dorp, en niet op de grote stad. Wel weet ik dat je in Frankrijk ook beboet kan worden als je de boodschap van je hond op straat laat liggen.

Met mijn Nederlandse mentaliteit en 2 flinke honden hebbende, ben ik me ervan bewust dat het in principe ‘vervuilers’ zijn. Ik wil niet dat andere mensen last heb van de drollen van mijn meiden in de straatjes van ons Franse dorp. Ben ik ‘dans le forêt’ dan is het een ander verhaal. De meiden zoeken dan ook hun eigen privé plekje op en doen dan tussen het hoge gras netjes hun behoeften. Niemand heeft er last van, het ligt naast de drollen van de reeën en de zwijnen, en het vergaat.

Maar loop ik een rondje in het dorp, dan ruim ik het netjes op in de daarvoor bestemde afbreekbare zakjes die ik altijd bij mij heb. Helaas hebben we geen speciale prullenbakken zoals in Nederland om de zakjes in te deponeren. Toen ik aan de Burgemeester vroeg of het een optie zou zijn om deze in ons dorp te plaatsen was zijn antwoord; ‘Dan zouden we ze alleen voor jou plaatsen want jij bent de enige in het dorp die met de honden loopt’. Dat is niet helemaal waar, maar inderdaad, de mensen in ons dorp die hun honden uitlaten, zijn op 1 hand te tellen. Fransen laten hun honden in de tuin hun behoeften doen, en als de wind verkeerd staat, hebben wij de lucht ervan. ‘No way José’ ga ik de meiden dit gedrag aanleren!

Om een heel rondje met 2 zakjes met drollen te lopen is ook niet fijn, dus was het mijn gewoonte om ze in 1 van de containers te deponeren die in het dorp staan en met regelmaat worden geleegd. Momenteel, op de parking van ‘la Mairie’, staan er wel 5, vanwege het restafval wat de feesten met zich meebrengen.

Maar wat schetste m’n verbazing; het drollen zakje van m’n meiden trof ik onlangs aan onder m’n tuinpoort! Alsjeblieft! 1 zak stront retour! Iemand heeft dus bij het legen van de container, dat zakje eruit gevist, geconstateerd dat het waarschijnlijk van mij was, en me op die manier de les willen lezen!

Vanuit mijn optiek de omgekeerde wereld! Ik doe m’n best om het dorp drollen vrij te houden, maar mag m’n zakjes niet in een container gooien!

De Burgemeester sprak me tijdens een ‘promenade’ erop aan. ‘Ja’, zei ik de boodschap (!) is duidelijk, ik moet de drollenzakjes bij me houden! Een heel verhaal over dat de containers geen compost afvalbakken waren vervolgde.

Prima dan, ik neem de zakjes wel mee naar huis. Te drollig voor woorden toch?!

[mantingerdijk]

Straffe wind Mekelermeersche Veen

Straffe wind N3, 9°C. Rustig met de vogels. Slobeenden rusten op de oever, reeën langs het raster zoals gebruikelijk en mantelmeeuwen op een ondiep strookje. Mekelmeersche Veen, Mantingerveld

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Toen het etenstijd was, zei Boaz tegen haar: Kom er hier bij en eet van het brood en doop uw stukje brood in de zure wijn. Zo zat zij neer naast de maaiers, en hij reikte haar geroosterd koren aan. En zij at en werd verzadigd en hield nog over. (Ruth 2:14) Lees verder 1 Petrus 1:22—2:3. God heeft bepaalde maaltijden ingesteld voor Zijn maaiers. Eén daarvan is als iedereen samenkomt om te luisteren als Gods Woord gepreekt wordt. Zelf kunnen wij niet één ziel verzadigen, laat staan duizend zielen. Maar als de Heere met ons is, kunnen we net zo’n mooie tafel bereiden als Salomo zelf, met de heerlijkste broden, de vetste ossen, reeën en damherten. Wanneer de Heere het eten in Zijn huis zegent, maakt het niet uit hoeveel duizenden er zijn, al Zijn armen zullen met brood verzadigd worden. Ik hoop, geliefden, dat jullie weten wat het is om onder de schaduw van Gods Woord te zitten met grote vreugde. Ik hoop dat jullie de vruchten daarvan zoet vinden. Waar de leer van de genade, samen met andere geopenbaarde waarheden vrijmoedig en duidelijk overgebracht wordt, waar Jezus Christus altijd aan het kruis verhoogd wordt, waar het werk van de Geest niet vergeten wordt, waar het heerlijke doel van de Vader niet veracht wordt, daar is zeker voedsel voor de kinderen van God. We hebben geleerd om niet gevoed te worden door oratorische bloemrijke taal, filosofische verfijndheid, die mooie dingen laten we staan. Deze versierde cakejes, die door de kleine kinderen gegeten moeten worden, die blij worden van zulke ongezonde lekkernijen, laten we staan. We horen liever de waarheid — ook al wordt die ruw gesproken — dan prachtig versierde welbespraaktheid zonder waarheid. We geven er niet om hoe de tafel gedekt is, van welk aardewerk de borden gemaakt zijn, zolang het verbondsbrood en water, en de beloofde olie en wijn ons maar gegeven worden. Ter overdenking Zij die de waarheid en de gezonde leer afwijzen zullen luisteren naar onbetrouwbare predikers die zeggen wat ze willen horen zodat ze uiteindelijk in fabels geloven (2 Timotheüs 4:3–4). Ze worden meegevoerd door nieuwe winden van leer (Efeze 4:14). “Werk niet om het voedsel dat vergaat, maar om het voedsel dat blijft tot in het eeuwige leven” (Johannes 6:27). Preek nr. 552, 2 augustus 1863

[haarlemupdates]

Speuren naar jonge reeën op buitenplaats Leyduin

Speuren naar jonge reeën op buitenplaats Leyduin

Ga op zondagavond 12 juni op pad met de boswachter van Landschap Noord-Holland, op zoek naar reeën en ander wild. Wild zien is een kwestie van geluk. Maar met de boswachter als gids hebben we natuurlijk een streepje voor, want hij weet veel van reeën en waar ze zijn te vinden op Buitenplaats Leyduin, bij Vogelenzang! Sstt. Pas op, een ree! Geboortegolf Reeën Wat is er leuker in de natuur dan met…

[antiqueanimals]

Reeën in het woud. Eugène Joseph Verboeckhoven (1798-1881)

via

[linguenuvolose]

100 happy days langblr challenge: week 17

Maandag 25/4: Ik heb zo veel taco’s gegeten deze week haha. Van maandag tot donderdag heb ik het zeven keren gegeten beloof ik 😂

Dinsdag 26/4: ‘s Avonds was ik naar buiten gelopen en de hemel was zo mooi! Ik heb reeën, hazen en vossen gezien! Reeën en hazen zie ik vaak maar de vossen waren echt cool!

Woensdag 27/4: Ik ben tot opgestaan en zat de hele dag op de universiteit met een paar vriendinnen te studeren.

Donderdag 28/4: Ook donderdag ben ik tot opgestaan en ik heb mijn boek gelezen want in de namiddag ben ik naar onze boekclub gegaan.

Vrijdag 29/4: In plaats van vaar de universiteit gaan ben ik naar een café gegaan om en te dure ijskoffie gekochten en drie uren te studeren.

Zaterdag 30/4: Ik heb Valborg met een vriendin gevierd en het was heel leuk! Ik had dat sinds vier jaren niet gedaan en ik was gelukkig dat ik een majbrasa eindelijk kun zien!

Zondag 1/5: Ik ben de hele dag op het arbeid maar ik heb ook een poema overgezet en dat was heel leuk!

[de-meerpeen]

Reeën

Natuur: 'Reeën'

WIERINGERMEER – Tijdens een bezoek aan onze bossen is het voor velen nog steeds een hoogtepunt om één of meerdere reeën te zien. Maar hoe lang kunnen we hier al genieten van dit sierlijke zoogdier? En hoeveel zijn er? Wat is er zo bijzonder aan de draagtijd van een ree? Genoeg vragen om de ree eens in de spotlights te zetten. De eersten Na de drooglegging van de Wieringermeer werd het…

[devosopmaandag]

Verdwenen paradijzen

“Vlinders en bloemen, de donkerrode aarde van de Quantocks en witgepleisterde huisjes in het bos. Dagen zonder einde, met geen ander doel dan met wijd open ogen door de velden naar zee lopen en door de getijdenpoelen waden. Waarom kan mijn film niet terugkeren naar dat paradijs.”, schreef Derek Jarman toen hij 49 was. Drie jaar later stierf hij.

“Terwijl ik dit schrijf komen al die ervaringen weer bij me boven, veertig jaar en meer nadien – het rustgevende gedruis van de golven, en de zilte geur – jongensjaren, het schelpen graven, blootsvoets, met opgerolde broekspijpen – al oogstend de kreek langs – de geur van de zeggevelden ....”, schreef Walt Whitman honderd jaar voor Jarman.

Het verdwenen kinderparadijs is een krachtige literaire bron en wordt ten onrechte als een uitgekauwd onderwerp gezien. Wie zijn of haar schouders ophaalt voor dat verlies is een cynicus of heeft te veel pijn opgedaan als kind.

Gisteren zat ik in de benedentuin, onder het lichtgroene dak van een grote beuk. Ik zag dat er in het gras gewroet was. Reeën, volgens eigenaar Craig, ze zoeken de laatste beukenootjes. Ik hoorde de Maulde stromen, en zachter, bijna als geritsel, het stroompje dat kronkelend achter mij loopt. Het was daar dat ik eerder voor het eerst van mijn leven een onooglijk geel bloemetje zag, de 'goudveil'. De hemel was stralend blauw, Mont Loron stond pront in mijn blik. Mijn borduurwerk liet ik zakken. Ik was voor even in een paradijselijk moment beland. “Het was. Het zal nooit meer zijn. Herinner.”, schrijft Paul Auster tot slot in 'Het spinsel van de eenzaamheid. Twaalf dagen geleden stierf hij. Ik zal hem herinneren.

Ik kwam op dat goed bewaarde kinderparadijs omdat ik achterin de benedentuin een pol met dotterbloemen vond. Ze horen niet hier maar duizend kilometer noordelijker. Dotterbloemen vormden met zwanenbloemen, pinksterbloemen, en lisdodden mijn bloemenwereld als Indisch kind in het Friese weidelandschap. Ik hoefde maar de straat uit te lopen en ik kon ze al tegenkomen. Dat duurde niet lang, want de nieuwe tijd stond met heipalen en hijskranen te dringen.

Walt Whitman groeide op op Long Island. Hij schrijft over iets waar hij zielsveel van hield: het rapen van meeuweneieren. Onlangs kreeg een 71-jarige Brit zijn derde gevangenisstraf voor het stelen van enkele duizenden eieren uit nesten van zeldzame vogels. Hij had het als jongen van zijn vader geleerd, en kon er niet mee stoppen. Zijn verzameling oogt prachtig. Op onze kwetsbaar geworden planeet en in ons schuldig natuurbewustzijn is het rapen van meeuweneieren en nachtzwaluweieren volstrekt taboe. Het is een ander soort dood van dat kinderparadijs. Ooit vond ik samen met Baukje Fokkema, op ons negende, een kievitsei in de weilanden van Wolvega. We waren euforisch. Het was, het zal nooit meer zijn, herinner.

[peterpijls1965]

Wij komen ter wereld – Jan Hanlo

Wij komen ter wereld, met rouw, uit de graven; met rouw die gepast is, omdat wij nog dood zijn. Ons lichaam ontstond uit de grond en uit planten, om eens te bereiken een veilige haven.

Een veilige haven: de schoot ener moeder, waar ’t woelig verleden, geleidlijk en langzaam, eindlijk tot rust komt; ik dwaal in mijn vader. In scheidende stromen voltrekt zich het leven.

Maar keren wij terug tot de plechtige rouwstoet; de lijkwagen voert, met spannende riemen, de paarden, rustig, tot vlak voor het sterfhuis. De vrienden verspreiden zich, achterwaarts lopend.

Het sterfhuis? neen – laat het lééfhuis zijn naam zijn, want, zij het met smarten, de dode ontwaakt hier, geneest van zijn kwalen en vindt er zijn krachten, aanvaardt er in ernst en in wijsheid de toekomst.

De daaglijkse taken, zij eisen hun deel op: het breken der bruggen, het slopen der steden, het maken van levende dieren, van vruchten, en ’t werk van penselen en blankmakend schrijfstift.

Verkwíkkend is veelal de arbeid, en sterkend. Toch nuttig, zoals het opvullen van mijnen: het plaatsen van kolen en stinkende olie waar ze behoren, diep in de aarde.

Maar ’t édelste streven maakt moe en maakt hongrig. En wat zou er edeler zijn dan het scheppen van schone gewassen, uit vormloze stoffen, van runderen, reeën en kleurige hoenders,

van vogels en honderden soorten van vissen en honderden soorten van planten en wezens, die dan op hun beurt de natuur weer verrijken: de stamloze wortels en stompen van halmen.

Gezeten aan tafel, met helder wit linnen, baart onze mond, met stijgend genoegen, vruchten, radijzen, volmaakt reeds van vormen; maar soms moet het koelende vuur nog van dienst zijn.

De helende kogel, gezocht door geweren, het trekkende mes, dat wel nimmer gefaald heeft, verbindt lijf en leven; geen wetenschap is er die ooit dit geheim een verklaring kon bieden.

Zo vullen de jaren zich met veel voortreflijks, – en ook met veel lelijks, ik laat dit nu rusten. Gaandeweg worden wij steeds meer harmonisch, wanneer wij bereiken de tijd die men jeugd noemt.

De tijd van de jeugd, de tijd van de schoonheid. Heldere stemmen, die openlijk roepen. Blauwe ogen of donkere ogen. De tijd van de jeugd, wie zal haar beschrijven.

Voor ’t leren vergeten zorgen de scholen. Zij brengen de blanke, rustige plaatsen in onze gedachten, zij leren ons lachen en eenzame spelen, eenvoudig bedreven.

Wij worden steeds kleiner, wij varen henen. Achter ons blijft een verlaten vlakte.

[euroadventure]

Kötschach (Wolayersee)

Woensdag 20 oktober t/m zaterdag 23 oktober

Ik werd bij Bianca enorm verwend, maar toch is het fijn om weer op pad te gaan. En wat een luxe! Een eigen huis voor mij alleen, met een sauna en bad. Tja, daar moet ik wel even gebruik van maken de komende dagen. Ik ben het slapen in mijn auto nog absoluut niet beu, ik kijk daar ook weer naar uit, maar voor het zover is ga ik eerst nog genieten van Kötschach.

Donderdag doe ik niet superveel. Ik slaap uit, doe boodschappen en lees me in over wat er allemaal te doen is in Slovenië. 'S avonds ga ik op bezoek bij Irene. Zij komt uit Zoutelande en heeft hier ook een tweede huis. We maken een wandeling met haar hond en spreken af om zaterdag samen te gaan wandelen naar de Wolayersee.

Vrijdag besluit ik nog een ronde te gaan fietsen. Ik vind in mijn app 'komoot' een leuke route...althans dat had ik gedacht. Het is gelijk volle bak klimmen. Nu heb ik een e-bike maar ook die heeft t zwaar.  Bij elke meter omhoog, kan ik weer een kilometer minder rijden op de accu...dat gaat snel! Onderweg geniet ik wel van het uitzicht.

Maar na ongeveer tien kilometer naar boven buffelen staat er plots een bord 'verboden voor fietsers'. Ik mag niet verder, maar ja ik probeer het natuurlijk toch 😉. Helaas, blijkt de weg dermate lastig te fietsen door de grote keien op de weg, dat ik besluit om te keren. Ik tik bijna 50km/h aan naar beneden...hmmm 🤔...misschien toch niet zo verstandig (ondanks dat ik nu een helm op heb en vorig jaar tijdens mijn af en toe heftige tocht over de Salzkammergutradweg niet).

Ik ben weer op tijd beneden en geniet in de tuin nog volop van het zonnetje en een eigen handmade latte 😁, alvorens ik besluit in de sauna te gaan en een bad te nemen. Wat een vervelend dagje 🤪.

Het is half acht wanneer mijn wekker gaat. Om 9 uur heb ik bij en met Irene afgesproken om te gaan wandelen naar de Wolayersee. Het is weer een mooie zonnige dag, perfect wandelweer, maar daar komen we later achter...hoog in de bergen blijft het koud.

De wandeling is heen en terug ongeveer 20 kilometer in totaal. Een behoorlijke tocht dus en de route is alles behalve vlak. Op sommige plekken ligt er een glad ijzig laagje over de stenen. Uitkijken dus dat we niet onderuit gaan. Onderweg zien we in de verte gemzen. Mooi om te zien!

Na bijna vier uur wandelen komen we aan bij de Wolayersee en ik moet toegeven het is er prachtig! We eten er op ons gemakje onze lunch.

Na de lunch gaan we weer terug, maar ik stel voor om het eerste deel iets ander terug te lopen. Het is prachtig, maar na klimmen komt ook weer dalen. Met een beetje meer inspanning dan gedacht komen we uiteindelijk weer terug op het juiste pad en lopen we weer verder.

Ook Gunnar, de hond van Irene, is mee. Ik heb meestal niet veel met honden, maar deze is echt heel lief! Alleen net wanneer we de boomgrens bereiken ruikt of ziet hij waarschijnlijk reeën in het bos. En weg is ie! Na tien minuten fluiten en het roepen van zijn naam komt hij weer naar ons toe. Drijfnat, maar met een smile op zijn gezicht. Waar hij geweest is, is een raadsel voor ons, maar we zijn weer compleet en vervolgen onze weg naar de auto.

'S avonds heerlijk in bad en relaxed op de bank met de voetjes omhoog. Het was een heerlijke dag!

[marcelvangunst]

View this post on Instagram

A post shared by Marcel van Gunst (@marcelvangunst)

Zit je op een tak van een kersenboom stiekem wat kersen te snoepen, komen ineens Moeder Ree en kalf voorbij... De afstand tussen mij en de reeën lijkt in dit filmpje wat groter dan in de werkelijkheid. Ze waren echt heel dichtbij! #sauerland #ree #nature #video #sauerlandmas2020 #königsmünster #meschede (bij Abtei Königsmünster) https://www.instagram.com/p/CB3GtssJ20l/?igshid=252szcwekcmy

[mantingerdijk]

Straffe wind Mekelermeersche Veen

Straffe wind N3, 9°C. Rustig met de vogels. Slobeenden rusten op de oever, reeën langs het raster zoals gebruikelijk en mantelmeeuwen op een ondiep strookje. Mekelmeersche Veen, Mantingerveld