#Nikolái Andréyevich Rimski-Kórsakov | Explore Tumblr posts and blogs

bm2ab · 6 years ago

Photo

Arrivals & Departures - 18 March 1844 Celebrate Nikolai Andreyevich Rimsky-Korsakov Day!

Nikolai Andreyevich Rimsky-Korsakov (Russian: Николай Андреевич Римский-Корсаков, tr. Nikoláy Andréyevich Rímskiy-Kórsakov, IPA: [nʲɪkəˈlaj ɐnˈdrʲejɪvʲɪtɕ ˈrʲimskʲɪj ˈkorsəkəf] (About this soundlisten); 18 March [O.S. 6 March] 1844 – 21 June [O.S. 8 June] 1908) was a Russian composer, and a member of the group of composers known as The Five.[a 3] He was a master of orchestration. His best-known orchestral compositions—Capriccio Espagnol, the Russian Easter Festival Overture, and the symphonic suite Scheherazade—are staples of the classical music repertoire, along with suites and excerpts from some of his 15 operas. Scheherazade is an example of his frequent use of fairy tale and folk subjects.

Rimsky-Korsakov believed, as did fellow composer Mily Balakirev and critic Vladimir Stasov, in developing a nationalistic style of classical music. This style employed Russian folk song and lore along with exotic harmonic, melodic and rhythmic elements in a practice known as musical orientalism, and eschewed traditional Western compositional methods. Rimsky-Korsakov appreciated Western musical techniques after he became a professor of musical composition, harmony and orchestration at the Saint Petersburg Conservatory in 1871. He undertook a rigorous three-year program of self-education and became a master of Western methods, incorporating them alongside the influences of Mikhail Glinka and fellow members of The Five. His techniques of composition and orchestration were further enriched by his exposure to the works of Richard Wagner.

For much of his life, Rimsky-Korsakov combined his composition and teaching with a career in the Russian military—at first as an officer in the Imperial Russian Navy, then as the civilian Inspector of Naval Bands. He wrote that he developed a passion for the ocean in childhood from reading books and hearing of his older brother's exploits in the navy. This love of the sea may have influenced him to write two of his best-known orchestral works, the musical tableau Sadko (not to be confused with his later opera of the same name) and Scheherazade. Through his service as Inspector of Naval Bands, Rimsky-Korsakov expanded his knowledge of woodwind and brass playing, which enhanced his abilities in orchestration. He passed this knowledge to his students, and also posthumously through a textbook on orchestration that was completed by his son-in-law, Maximilian Steinberg.

Rimsky-Korsakov left a considerable body of original Russian nationalist compositions. He prepared works by The Five for performance, which brought them into the active classical repertoire (although there is controversy over his editing of the works of Modest Mussorgsky), and shaped a generation of younger composers and musicians during his decades as an educator. Rimsky-Korsakov is therefore considered "the main architect" of what the classical music public considers the Russian style of composition. His influence on younger composers was especially important, as he served as a transitional figure between the autodidactism which exemplified Glinka and The Five and professionally trained composers which would become the norm in Russia by the closing years of the 19th century. While Rimsky-Korsakov's style was based on those of Glinka, Balakirev, Hector Berlioz, Franz Liszt and, for a brief period, Richard Wagner, he "transmitted this style directly to two generations of Russian composers" and influenced non-Russian composers including Maurice Ravel, Claude Debussy, Paul Dukas and Ottorino Respighi.

0 notes

osobypostacieludzie · 6 years ago

Photo

Nikolai Rimsky-Korsakov ( Nikolai Andreyevich Rimsky-Korsakov, Николай Андреевич Римский-Корсаков, Nikoláy Andréyevich Rímskiy-Kórsakov, Nikołaj Andriejewicz Rimski-Korsakow ) - rosyjski kompozytor epoki romantyzmu, pedagog, dyrygent, działacz społeczny, krytyk muzyczny; członek „Potężnej Gromadki”. Pośród jego dzieł znajduje się 15 oper, 3 symfonie, dzieła orkiestrowe, koncerty instrumentalne, kantaty, kameralna, wokalna i duchowna muzyka. Nikołaj Rimski-Korsakow pochodził z rosyjskiej rodziny arystokratycznej. Urodził się w Tichwinie, w guberni nowogrodzkiej. Dom rodzinny Rimskich-Korsakowów znajdował się na brzegu rzeki Tichwinki, naprzeciw Monasteru Zaśnięcia Matki Bożej. Ojciec kompozytora, Andriej Pietrowicz Rimskij-Korsakow (1784-1862) służył jako nowogrodzki wicegubernator, potem jako wołyński gubernator ludowy; matka, Sofja Wasiliewna, była córką chłopki pańszczyźnianej i bogatego ziemianina Skarjatina. Silny wpływ na przyszłego kompozytora miał jego starszy brat, Woin Andriejewicz, oficer morski i przyszły kontradmirał. Nikołaj otrzymał typowe dla swej klasy ogólne wykształcenie. Gdy miał sześć lat rozpoczął lekcje gry na fortepianie, jednak w porównaniu z książkami muzyka wydawała się mieć mniejszy wpływ na chłopca; najbardziej lubił muzykę cerkiewną i rosyjską muzykę ludową. Wkrótce potem grał w orkiestrze nadwornej domu Rimskich-Korsakowów. W wieku 11 lat zaczął komponować swoje pierwsze utwory muzyczne. W wieku dwunastu lat, w 1856 wstąpił do Morskiego Korpusu Kadeckiego w Petersburgu. W 1858 roku u przyszłego kompozytora pojawia się prawdziwe zainteresowanie muzyką: zaznajamia się z operami Rossiniego, Donizettiego i von Webera, jednak największe wrażenie wywarły na nim „Robert Diabeł” Giacomo Meyerbeera i utwory M.I. Glinki - „Życie za cara”, „Rusłan i Ludmiła”, „Jota aragońska”. Potem zainteresował się muzyką Beethovena (zachwycał się jego „Symfonią pastoralną”), Mozarta i Mendelssohna. „Byłem 16-letnim dzieckiem, uwielbiającym muzykę i bawiącym się nią” – wspominał później. Czując konieczność otrzymania poważniejszego wykształcenia muzycznego, jesienią 1859 roku Nikołaj zaczął brać lekcje u pianisty Fiodora Kanillego. W 1862 zmarł jego ojciec i rodzina Rimskich-Korsakowów przeprowadziła się do Petersburga. W tym samym roku, dzięki Fiodorowi Kanillemu, Nikołaj poznał kompozytora M.A. Bałakiriewa i stał się członkiem jego kółka, co okazało decydujący wpływ na formowanie się jego osobowości i estetyki. W tym czasie do kółka Bałakiriewa, który później nazwano „Potężną Gromadką”, należeli C. Cui i M. Musorgski. Bałakiriew kierował pracą młodszych kolegów i nie tylko pomagał podejmować dobre kompozytorskie decyzje, ale pomagał też w instrumentacji. Pod wpływem i kierownictwem Bałakiriewa Rimski-Korsakow rozpoczął swój pierwszy duży utwór – Pierwszą symfonię. Wedle słów samego kompozytora, szkice początku symfonii istniały jeszcze w latach jego nauki u Kanillego, jednak poważna praca nad dziełem rozpoczęła się w latach 1861-1862 – i „do maja 1862 roku pierwsza część, scherzo i finał symfonii były przeze mnie ukończone i mniej więcej zinstrumentalizowane”. Tej wiosny Nikołaj z wyróżnieniem ukończył Morski korpus i został przyjęty do służby morskiej. Od 1862 do 1865 roku służył na kliperze „Ałmaz”, uczestniczącym w ekspedycji do brzegów północnej Ameryki, dzięki której odwiedził szereg krajów – Anglię, Norwegię, Polskę, Francję, Włochy, USA, Brazylię. Służba na kliperze nie pozostawiała czasu dla muzyki, tak więc jedynym utworem, który pojawił się w tym okresie spod pióra kompozytora to druga część Pierwszej symfonii, Andante, napisane pod koniec 1862 roku. Potem Rimski-Korsakow na jakiś czas wstrzymał prace nad dziełem. Wrażenia, które pozostawiło życie na morzu, później wyraził w „morskich pejzażach”, które udało się mu zapisać w swoich utworach za pośrednictwem instrumentalnych ozdobników. Powróciwszy z podróży, Rimski-Korsakow znowu wchodzi w skład Bałakiriewskiego kółka, zaznajamia się z jego nowymi członkami – chemikiem i początkującym kompozytorem A.P. Borodinem, z idolem kółka A.S. Dargomyżskim, z siostrą Glinki L.I. Szestakową i z P.I. Czajkowskim. Po prośbach Bałakiriewa Rimski-Korsakow wznawia prace nad swoją symfonią – tworzy brakujące trio dla scherzo i całkowicie zmienia instrumentalizację dzieła. Partytura ta (znana jako pierwsza redakcja symfonii) była po raz pierwsze wykonana w 1865 pod batutą Bałakiriewa – wykonawcę wszystkich wczesnych partytur symfonicznych Rimskiego-Korsakowa. Zwracając się pod wpływem Bałakiriewa ku słowiańskim melodiom ludowym, Rimski-Korsakow trzymał się blisko muzyki o kolorycie narodowym, co w przyszłości będzie charakteryzowało dużą część jego twórczości. Znaleziony tutaj muzyczny język był z powodzeniem rozwinięty w takich utworach, jak „Uwertura na trzy rosyjskie tematy” (pierwsza redakcja – 1866) i „Fantazji serbskiej” (1867). Przełomowym dziełem kompozytora stał się obraz muzyczny „Sadko” (1867, później jego muzyka będzie częściowo wykorzystana w operze pod tym samym tytułem), najwcześniejsze z dzieł programowych Rimskiego-Korsakowa. Stał się w nim kontynuatorem tradycji europejskiego programowego symfonizmu – w szczególności Hectora Berlioza i Ferenca Liszta, których twórczość silnie wpłynęła na kompozytora; później duża część utworów Rimskiego-Korsakowa także będzie związana z określonym programem literackim. W „Sadko” Rimski-Korsakow, który zostanie później nazwany „bajarzem”, jako pierwszy zbliżył się do bajkowego świata; tutaj po raz pierwszy wykorzystuje stworzony przez siebie modi o ograniczonej liczbie transpozycji, tak zwaną „gamę Rimskiego-Korsakowa”, którą później stosował przy charakterystyce świata fantastycznego w swoich utworach muzycznych. Po raz pierwszy także kompozytor zadał sobie trud przedstawienia za pomocą barw orkiestrowych morskiego żywiołu (później robił to niejednokrotnie w takich utworach, jak suita „Szeherezada”, preludium-kantata „Z Homera”, operach „Sadko” i „Bajka o carze Sałtanie”). Programowo-bajkowy początek zyskał swoje dalsze rozwinięcie w symfonicznej suicie „Antar”, nad którą kompozytor zaczął pracować w 1868 roku jak nad Drugą symfonią, zainspirowany fabułą wschodniej bajki Józefa Sękowskiego. Premiera dzieła miała miejsce w 1869 roku na koncercie Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Pod koniec lat 60. Rimski-Korsakow pracuje nad instrumentalizacją utworów innych autorów: pomaga Cezarowi Cui w orkiestracji opery „William Ratcliff” i dokańcza, zgodnie z ostatnią wolą zmarłego Dargomyżskiego, partyturę jego opery „Kamienny gość”. Zwróciwszy się ku gatunkowi opery, który stał się później dominującym w jego twórczości, w 1872 roku kończy operę na podstawie dramatu Lwa Meja „Pskowianka”. Latem tego samego roku żeni się z pianistką Nadieżdą Purgold. W 1873 ostatecznie porzucił służbę wojskową, lecz pozostał inspektorem orkiestr marynarki wojennej. Komponował także utwory dla orkiestr wojskowych. W roku 1871 został profesorem kompozycji i instrumentacji w konserwatorium muzycznym w Petersburgu. W 1905 został jednak usunięty z katedry w związku z działalnością zmierzającą do zachowania autonomiczności szkoły. Ostatecznie odzyskał tytuł i zaufanie władz, jednak wkrótce znów je utracił po premierze opery Złoty kogucik, w której znalazła się wyraźna krytyka stosunków w Imperium Rosyjskim. W połowie lat 70. Rimski-Korsakow pracował nad doskonaleniem swojej techniki kompozytorskiej. W tym czasie zaczyna dostrzegać poważne niedostatki w swoim wykształceniu muzycznym i sam rozpoczyna studiować dyscypliny, wykładane w konserwatorium. Wynikiem tego stała się Trzecia symfonia (C-dur, op. 32). W latach 80. kompozytor tworzy takie utwory symfoniczne, jak orkiestrowa suita „Szeherezada”, „Kaprys hiszpański”, uwertura „Jasne święto”. Od 1882 roku Rimski-Korsakow przewodniczył Kółku Bielajewa, w latach 1883-1894 był także pomocnikiem kierownika Carskiej kapeli chóralnej. Na początku lat 90. miało miejsce spowolnienie działalności twórczej autora. W tym czasie studiował filozofię, pisał artykuły, a także przejrzał i przeredagował niektóre ze swoich wcześniejszych utworów. Później jego twórczość nabrała niezwykłej intensywności: jedna za drugą wychodzą spod pióra kompozytora opery: „Noc wigilijna” (1895), „Sadko” (1896), „Mozart i Salieri” (1897), prolog do opery „Pskowianka” i „Carska narzeczona” (na podstawie dramatu Lwa Meja, 1898). Podczas rewolucji 1905 roku Rimski-Korsakow aktywnie wspierał strajkujących studentów i otwarcie osądził postępowanie administracji Konserwatorium Petersburskiego – zwolnił się i powrócił do niej dopiero po nadaniu jej częściowej autonomii i zmianie kierownictwa. Zmarł 8 (21) czerwca 1908 roku w Lubieńsku, w swojej podmiejskiej posiadłości, gdzie aktualnie znajduje się memorialny kompleks muzealny kompozytora, łączący dwie zrekonstruowane posiadłości – dom w Lubieńsku i sąsiednie mienie Wieczasza, gdzie kompozytor żył do 1907 roku. Został pochowany w Petersburgu na Cmentarzu Nowodziewiczym. W latach 30. XX wieku prochy zostały przeniesione na Cmentarz Tichwiński w Petersburgu. Rimski-Korsakow był twórcą szkoły kompozytorskiej, wśród jego uczniów było około dwustu kompozytorów, dyrygentów, muzykoznawców, między innymi Fiodor Akimienko, Nikołaj Amani, Anton Areński, Nikołaj Arcybuszew, Meliton Balancziwadze, Siemion Barmotin, Feliks Blumenfeld, Julia Wejsberg, Jāzeps Vītols, Aleksandr Głazunow, Michaił Gnesin, Aleksandr Grieczaninow, Wasilij Zołotariow, Michaił Ippolitow-Iwanow, Andriej Kazbiriuk, Nikołaj Łysienko, Anatolij Liadow, Nikołaj Malko, Nikołaj Miaskowski, Aleksandr Ossowski, Siergiej Prokofjew, Ottorino Respighi, Nikołaj Sokołow, Aleksandr Spiendiarian, Igor Strawiński, Aleksandr Taniejew, Nikołaj Czeriepnin, Maksymilian Sztejnberg.

0 notes